ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ...ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΔΡΑΚΟ, ΣΕ «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ» ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!!!

Το ότι η Παιδεία έχει καταντήσει πλέον «Παιδεία» και Α - Παιδεία, είναι γνωστό. Η προσπάθεια επίσης ορισμένων να αποχριστιανοποιήσουν τα πάντα, ακόμα και τις κατεξοχήν Εορτές της Χριστιανικής Πίστεως όπως είναι τα Χριστούγεννα, επίσης. Το να φτάσει όμως κανείς, να διδάσκει (!!!) στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές των παιδιών της Πέμπτης Δημοτικού "διηγήματα" που παρουσιάζουν τον Ιησού Χριστό ως κινεζικό δράκο (!!!), είναι κάτι το ασύλληπτο και πρωτοφανές, ακόμα και για την πλέον αρρωστημένη, αντιχριστιανική φαντασία!

Διαβάζουμε λοιπόν, στο "Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων" της Ε' Δημοτικού, το παρακάτω "χριστουγεννιάτικο διήγημα" της Ειρήνης Μάρρα:

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΚΙ ΚΟ 

 

Τα Κι Κο ήταν ένα Κινεζάκι με χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά ολόμαυρα μάτια. Ο μόνος του μπελάς ήταν τα μαλλιά του. Ίσια σαν πρόκες δε στεκόντουσαν ποτέ σε μια μεριά κι όλο τα έβρεχε και τα χτένιζε. Γιατί στον Τα Κι Κο άρεσε πολύ να είναι περιποιημένος. Ο αξιότιμος πατέρας του κι η αξιαγάπητη μητέρα του ένα πρωί του ανήγγειλαν πως σύντομα θα ταξίδευαν στην Ευρώπη. —  Αυτήν την εποχή, του είπαν, γιορτάζουν μια μεγάλη γιορτή. Τη γέννηση του Χριστού. Θα πάμε να περάσουμε αυτές τις μέρες εκεί με φίλους που είχαν την ευγενική διάθεση να μας καλέσουν. Ο ευγενικός Τα Κι Κο ευχαρίστησε τους γονείς του με μια βαθιά υπόκλιση. Μέσα του όμως ένιωθε πολύ πολύ λυπημένος. Δεν ήθελε να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Ο φίλος του Τε Κουέν είχε σκαλίσει με το σουγιά του ένα ξυλοπέδιλο κι ο Τα Κι Κο είχε υποσχεθεί να του το βάψει. Κι ο Λη με την αδελφή του Τη Σουαίην θα τον έπαιρναν μαζί τους στο ποτάμι, να του δείξουν ένα πέρασμα με πολλά ψάρια. Καλύτερα, λοιπόν, να έμενε μαζί τους στην Κίνα παρά να ταξιδέψει στην Ευρώπη για να γιορτάσει τα γενέθλια ενός κυρίου, που στο κάτω κάτω ούτε που τον γνώριζε. Θυμάται που στα δικά του γενέθλια ο αξιότιμος πατέρας του έκανε δώρο στην αξιολάτρευτη μητέρα του μια πολύχρωμη βεντάλια από μεταξωτό ζωγραφισμένο πουλί. Κι η μαμά χαμογέλασε με το πιο όμορφο της χαμόγελο. Κι ο Τα Κι Κο ένιωσε πολύ ευτυχισμένος. Οι μέρες κύλησαν γρήγορα. Οι φίλοι του προσπάθησαν να κρύψουν τη στεναχώρια τους, κι ο Τα Κι Κο προσπάθησε να κρύψει τη δικιά του. Ήρθε η μέρα. Μουτρωμένος ανέβηκε στη σκάλα του αεροπλάνου. Μόλις όμως άρχισαν να δουλεύουν οι κινητήρες, όλα ξεχάστηκαν. Κι όταν το αεροπλάνο άρχισε να τρέχει στα σύννεφα, βιδώνοντας με δύναμη τους έλικές του στον αέρα, τότε τα μαύρα μάτια του ξαστέρωσαν για τα καλά. Ήταν τόσο όμορφα να ταξιδεύεις στον ουρανό, μέσα στη ζεστή κοιλιά ενός μεγάλου πουλιού. Φτάνοντας στο σπίτι των φίλων τους, ο πατέρας τον σύστησε στον κύριο και την κυρία του σπιτιού. Όμως κανέναν από τους δυο δεν έλεγαν Χριστό. —  Φαίνεται, λείπει από το σπίτι αυτή τη στιγμή, σκέφτηκε ο Τα Κι Κο. Ίσως έρθει αργότερα. Όμως δεν ήρθε. Κι ενώ ετοίμαζαν τη γιορτή του, ο αξιότιμος κύριος Χριστός δε φαινόταν πουθενά· όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο άναβε η περιέργειά του. Στο τέλος δεν κρατήθηκε. Πήγε και βρήκε την ευγενική κυρία του σπιτιού, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και τη ρώτησε ποιος είναι τέλος πάντων ο κύριος Χριστός που γιορτάζει. Η κυρία γέλασε: —  Γιατί τον λες «κύριο»; Ρώτησε. —  Πώς να τον πω; —  Μονάχα... Χριστό. —  Γιατί; Δε θέλει να τον λένε κύριο; —  Μα... είναι Θεός. Ο Τα Κι Κο έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Κοιτούσε την κυρία σαστισμένος κι εκείνη τότε του είπε γελώντας. —  Φαίνεται πως δεν τον γνωρίζεις καθόλου. Στάσου να σου τον δείξω. Έφυγε και σε λίγο ξαναγύρισε. Του έφερε μια ζωγραφισμένη φωτογραφία και του έδειξε ένα μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του. —  Να, αυτός είναι ο Χριστός, του είπε δείχνοντάς του το μωρό. Ο Τα Κι Κο έμεινε με τη ζωγραφισμένη φωτογραφία στο χέρι. «Θεός», λέει. Μα ο Θεός είναι δράκος κι αυτό το μωρό δεν είχε ούτε ουρά ούτε μεγάλα ρουθούνια. «Το μωρό της εξαδέρφης μου είναι πιο ωραίο. Έχει χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά ματάκια», σκέφτηκε, μα δεν είπε τίποτα, κρύβοντας τη ζωγραφιά κάτω απ' το μαξιλάρι του. Το βράδυ που θα γιόρταζαν τα γενέθλια αυτού του μωρού ήρθε. Όλη μέρα ετοίμαζαν, με φασαρία και πηγαινέλα. Και το βράδυ ανάψανε πάρα πολλά φώτα και ακουγόταν και παράξενη μουσική. Ήρθαν πολλοί στο σπίτι, πάρα πολλοί, με σκούρα ρούχα κι αστραφτερά χρυσαφικά, με πολλές μυρωδιές και χρώματα στο πρόσωπο τους. Όμως ήταν όλοι μεγάλοι. Δεν ήρθαν καθόλου παιδιά. ΙΔΟΥ Ο...ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ!!! Ο Τα Κι Κο έμεινε στο σαλόνι μαζί με τους μεγάλους κάμποση ώρα. Ύστερα βαρέθηκε. Ανέβηκε στο δωμάτιο του. Αρχισε να ψαχουλεύει τα πράγματά του και το μυαλό του πήδησε στην Κίνα. Ξάπλωσε. Ήθελε να κοιμηθεί, μα δεν μπορούσε. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, είδε μπροστά του τον Τε Κουέν με το ξυλοπάπουτσο που σκάλιζε. Είδε το Λη, και την Τη Σουαίην, με μια καλαθούνα ξέχειλη ψάρια. Άνοιξε γρήγορα τα μάτια του, μα δεν ωφελούσε· είχαν κιόλας γεμίσει δάκρυα. Αχ, γιατί γεμίζουνε τα μάτια μας δάκρυα; Γιατί είναι τόσο μακριά το ποτάμι; Γιατί γιορτάζουν έτσι; Τράβηξε από το μαξιλάρι του τη ζωγραφιά. Είναι Θεός, λέει... Πήρε ένα μολύβι και ζωγράφισε στον τοίχο ένα μεγάλο δράκο με σκιστά μάτια και ψαλιδωτή ουρά. Του 'φιαξε και μαλλιά. Μακριά και μαύρα, που για να τα χτενίσει θα 'πρεπε σίγουρα να τα βρέξει. Έβαλε και τις δυο ζωγραφιές κοντά κοντά και βάλθηκε να τις κοιτάζει. Τις κοιτούσε, τις κοιτούσε ώρα πολλή, τόσο, που χάθηκαν και στη θέση τους βγήκανε ψάρια και βγήκε κι ο Τε Κουέν αγριεμένος με το ξυλοπάπουτσο του. Βγήκε κι η Τη Σουαίην θυμωμένη και ξαφνικά ξαναγύρισε ο δράκος κι αγρίεψαν τα μάτια του και πετάχτηκαν φλόγες απ' το στόμα του και κροτάλισε στον αγέρα την τρομερή ουρά του. Ξεφώνισε, ξέφρενος από φόβο. Μα δεν ακούστηκε. Οι μεγάλοι χόρευαν κάτω. Στο λαιμό του τον τσιμπούσε κάτι σκληρό κι ο Τα Κι Κο έκλαιγε και κάτω χόρευαν κι αυτός έκλαιγε... έκλαιγε και ξαφνικά αναπήδησε. Δαγκώθηκε για να κόψει το κλάμα και τσίτωσε τ' αυτί του. Έξω απ' το παράθυρο του κάτι ακουγόταν. Και κάτι άλλο κλαψούριζε εκεί έξω. Σηκώθηκε. Τα πνιγμένα κλάματα έσφιγγαν κύματα κύματα το λαιμό του. Πήγε στο παράθυρο. Κάποιος έκλαιγε στον κήπο. Άνοιξε το παράθυρο. Παγωνιά. Και το αναφιλητό του 'κοβε την ανάσα. Κάτι νιαούριζε. Ένα γατί έκλαιγε. Ο Τα Κι Κο έκλαιγε. Ένα γατί νιαούριζε στον κήπο κάτω απ' το παράθυρο του. Το τρίχωμά του ήταν ίσιο, μαύρο και βρεμένο απ' το μουσκεμένο γρασίδι. Τα μαλλιά του Τα Κι Κο ήταν στεγνά. Τα μάτια του ήταν βρεμένα. Το παράθυρο χαμηλό. Το γατί κλαψούριζε κι ο Τα Κι Κο έκλαιγε και το παράθυρο ήταν χαμηλό. Πήδησε και το 'φερε μέσα. Έβγαλε τη φανέλα του και το σκούπισε. Το πήρε στο κρεβάτι του, το τύλιξε με την κουβέρτα κι έπαψαν να κλαίνε κι οι δύο. Βολεύτηκε δίπλα στο γατί. Άπλωσε το χέρι του και του 'τρίψε την πλάτη. Το γατί γουργούρισε, μισάνοιξε τα μάτια. Τα μάτια του γατιού ήταν σκιστά. Σκιστά τα μάτια και του δράκου κολλητά στον τοίχο. Το γατί κι ο δράκος. Τα μάτια του γατιού ήταν γλυκά. Τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά. Ο Χριστός και ο δράκος. Το γατί και το χέρι που το χάιδευε. Ο Χριστός κι ο Τα Κι Κο. Η αγάπη κι ο δράκος. Έτριψε μαλακά το μουσούδι του γατιού κι αυτό του 'γλείψε το χέρι. Άνοιξε ολότελα τα ζεσταμένα μάτια του κι εκεί μέσα ο Τα Κι Κο είδε την Τη Σουαίην να χορεύει και το Λη να ψαρεύει. Έκλεισε τα μάτια του κι ονειρεύτηκε ένα Χριστό με χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά μάτια, κι ένα δράκο να ζεσταίνει με την ανάσα του ένα ξεπαγιασμένο γατί.

ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ: Σε όλο το διήγημα, γίνεται λόγος για τα κοσμικά Χριστούγεννα και για τις φλόγες (!!!), τα σχιστά μάτια, το δέρμα κλπ του δράκου! ΠΟΥΘΕΝΑ όμως δεν αναφέρεται το παραμικρό για την Φάτνη, το Θείο Βρέφος, τη Βηθλεέμ, τον Φωτεινό Αστέρα κλπ! ΒΛΕΠΕΤΕ, ΑΥΤΑ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΟΝ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ - ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ "ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ"!

Δράκος λοιπόν, ο Χριστός! Φωτιές, αντάρες, κακό, γατιά, αλλά ΠΟΥΘΕΝΑ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!!!

Και σκεφτείτε, ότι αυτά τα ΑΙΣΧΗ διδάσκονται σε παιδιά 10 - 11 ετών...!

πηγή

Προσωπικό σχόλιο

Στην Δ Τάξη υπάρχει η ιστορία με  τιτλο 

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ

ωραία διάσταση των Χριστουγέννων

Η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών.

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των 

χριστιανών εναντίων του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, 

ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο

 μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα

 των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, 

των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των

 φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων.

 Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει 

το αυτί των Οικουμενιστών.

 Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία 

απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

πηγή

Σοφά λόγια του Γέροντος Αμφιλοχίου Μακρή

• Το να παραμένεις πιστός στον Μοναχισμό θεωρείται μαρτύριο.

• Θέλει ο Χριστός να σου βγάλει τα αγκάθια, διότι είναι κηπουρός και εσύ θέλεις την ησυχία σου.
• Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε…. καμμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο απο πολλή αγάπη.

• Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς απο το παράθυρο. Δέν έχεις καιρό ούτε ν’ανοίξεις.

• Πρέπει να χαίρεσαι. Καλλιτεχνική σμίλη κρατάει στα χέρια του ο Ιησούς. Θέλει να σε ετοιμάσει ένα άγαλμα του ουράνιου παλατιού.

• Είστε βασιλικά πρόσωπα, προορίζεστε για τον ουράνιο νυμφώνα.

• Όταν δείς άνθρωπο κουρασμένο (πνευματικώς) μη του βάλεις άλλο φορτίο διότι τα γόνατα δεν αντέχουν.

• Αγάπησε τον Ένα να σε αγαπούν και τα θηρία.

• Αληθινός πλούτος για μένα είναι να σας δώ στη Βασιλεία των Ουρανών.
• Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει.
• Ο άνθρωπος όταν δεν ζητάει τα δικαιώματά του θα φωτίσει ο Θεός τον άλλον να του τα δώσει.
• Το φώς του Κυρίου να σε φωτίζει και να σε οδηγεί πάντοτε.
• Ένα πράγμα μόνο με κάνει να θλίβωμαι, οτι κατηγορούν τις καλόγριες. Δια τον εαυτό μου δεν με νοιάζει ό,τι και άν λένε.
• Ο διάβολος φρίττει όσο μάλιστα βλέπει νέες υπάρξεις να κάθωνται εδώ για τον Χριστό.
• Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρη του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε ( του πειρασμού ) τα σχέδια.
• Ο άνθρωπος αγαπάει πνευματικά αισθάνεται προσευχόμενος, οτι βρίσκεται εντός του Θεού και του αδελφού του. Λυπάται όταν δεν πορεύεται καλά ο αδελφός του και προσεύχεται για την πρόοδό του.
• Ουδέποτε αλλάζει εκείνος που έχει που έχει την χριστιανική αγάπη.
• Ο άνθρωπος που φωνάζει δεν έχει δύναμη.
• Κρατήστε ψηλά τη σημαία του Χριστού για να έχετε πάντα το τηλέφωνο του Γέροντά σας, όπου και άν είστε.
• Η διάθεση η δικιά σας μου ανάβει φωτιά. Είναι σαν να μου ρίχνετε κάρβουνα σ’αυτό που υπάρχει μέσα μου.
• Θέλω παιδί μου, να ζείς για το Χριστό, ολόκληρος να δοθείς σ’αυτόν. Θέλω όταν τύχει ν’ανοίξει κανείς την καρδιά σου τίποτε άλλο να μη βρει, μόνο το Χριστό.
• Ερώτηση: Αφού βλέπετε, Γέροντα, τόσο καθαρά τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας γιατί δε μας τα υποδεικνύετε;
• Απάντηση: Λυπάμαι για όσα βλέπω ώς πατέρας, αλλά ελπίζω στην καλλιτέρευση. Υποδεικνύω όσα πρέπει, αλλά πιο κερδισμένος είσαι, όταν χύσεις δύο ή τρία δάκρυα μπροστά στο Χριστό γι’αυτά, παρά να πεις πολλά λόγια. Εκείνος είναι ο γιατρός και παιδαγωγός μας. Ο Χριστός εχθές και σήμερα ο ίδιος, αλλά εμείς κλείσαμε τα μάτια μας και βλέπουμε σκοτεινά. Αφού προχωράμε έτσι, άλλοι λασπώνονται και άλλοι σκοτώνονται.
• Πολλές φορές την ημέρα έρχεται ο Χριστός και σου χτυπάει, αλλά εσύ έχεις δουλειές…
• Εκείνος που ταράζεται δε σκέφτεται λογικά, ορθά. Κάνε υπομονή και θα βραβευτείς με στέφανο.
• Θέλω να είστε ήρεμες για να συναντιόμαστε. Άμα είστε κουρασμένες δε λειτουργούν οι ασύρματοι.
• Το Πνεύμα του Θεού να μη φεύγει απο το νού και την καρδιά σας.
• Ο Κύριος να σας ενισχύει, να κρατήσετε σταθερά τη σημαία της αλήθειας και της εγκράτειας.
• Ο Χριστιανός είναι πραγματικά άνθρωπος. Ξέρει όλους τους τρόπους της ευγένειας.
• Όταν η καρδιά μας δεν έχει την αγάπη προς το Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Είμαστε σαν πλοία που δεν έχουν φωτιά, βενζίνη στη μηχανή τους.
• Όσο ο άνθρωπος απλοποιείται, θεοποιείται. Γίνεται άκακος, ταπεινός, πράος, ελεύθερος, γίνεται… γίνεται…
• Αυτά που ακούμε ( πολέμους, σεισμούς, καταστροφές ) είναι βροντές και θα έρθει και η βροχή… Πρέπει λοιπόν να είμαστε έτοιμοι προς απολογία και μαρτύριο.
• Να γίνετε άνθρωποι άξιοι της άνω Ιερουσαλήμ.
• Η χάρη του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες. Πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει.
• Πρέπει να έχουμε στον ουρανό τα βλέμματά μας. Τότε δε θα μας κλονίζει τίποτε.
• Παρακαλώ τον Θεό να σας αγιάσει, να σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Αυτήν την προίκα παρακαλώ να σας δώσει ο Κύριος.
• Οι καρδιές σας είναι νέες και θέλουν ν’αγαπούν. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει στην καρδιά μας μόνο ο Χριστός μας, ο Νυμφίος σας. Θέλει μόνο Αυτόν ν’αγαπάτε.
• Στην Θεία Λειτουργία για να έρθει η χάρη του Θεού πρέπει να έχεις συγκέντρωση, ειρήνη και να μη σκέφτεσαι τίποτα.
• Είμαι φτωχός πατέρας, αλλά πατρική αγάπη έχω πολλή για σας.
• Όσο ο άνθρωπος αγαπάει το Θεό, τόσο έχει αγάπη και για τους ανθρώπους. Τους αγαπάει σαν εικόνες Θεού, με σεβασμό, λεπτότητα και αγιασμό.
• Καθημερινά προσεύχομαι να σας δώ στις τάξεις των οσίων γυναικών.
• Αυτό που σας έχει δώσει ο Θεός πρέπει να το εκμεταλλευτείτε. Η καρδιά της γυναίκας είναι πλασμένη ν’αγαπάει περισσότερο απο τον άνδρα. Ο άνδρας, όσο και να θέλει, ποτέ δε θα μπορέσει ν’αγαπήσει τόσο λεπτά σαν τη γυναίκα. Βλέπουμε εάν προσέξουμε μία τραχύτητα στην αγάπη των αγίων. Τώρα που είστε νέες αγαπήστε «μανιακώς» τον Νυμφίο σας. Πραγματική φλόγα να καίει στα σπλάχνα σας.
• Παράδεισο χωρίς εσάς παιδιά μου, δεν τον θέλω.

Ερώτηση: Πώς κατορθώνετε να έχετε τέτοια υπομονή και καρτερία στα διάφορα ;

Απάντηση: Η χάρη του Θεού βοηθάει. Πάντα πιστεύω παιδί μου στη δύναμη του Θεού που όλα τα μεταβάλλει και τα ρυθμίζει προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Όταν θα δείτε τα δάκρυα, τότε είναι επίσκεψη του Θεού στην προσευχή.

Όταν κοινωνείς όχι μόνο παίρνεις δύναμη, αλλά φωτίζεσαι, βλέπεις ορίζοντες ευρείς, αισθάνεσαι χαρά… Διαφορετική νοιώθει ο καθένας, ανάλογα με τη διάθεση και τη φλόγα της ψυχής του, άλλος αισθάνεται χαρά και ξεκούραση, άλλος πνεύμα αφομιώσεως και άλλος μία ανέκφραστη αγάπη προς τους πάντες. Ένοιωθα πολλές φορές κουρασμένος αλλά μετα τη Θεία Κοινωνία αισθανόμουν τον εαυτό μου σαν να μήν είχα τίποτα.

Η αθωότητα είναι ανώτερη απο την ιδιοφυίαν.

Ο άνθρωπος που έχει εγωισμό δεν ελκύει κανένα. Και άν κάποιον ελκύση, γρήγορα θ’απομακρυνθεί. Ο πνευματικός σύνδεσμος γίνεται αδιαλύτος όταν συναντήσει παιδικό πνεύμα, αθωότητα και αγιασμό. Ο άνθρωπος που δεν έχει Χριστό τα βλέπει όλα δύσκολα και σκοτεινά.

Πρέπει να μάθουμε τη γλώσσα του Κράτους εκείνου (του Ουρανού), διότι όταν δεν την γνωρίζουμε θα μας κοροϊδεύουν. Διαφορετικά δε θα μπορούμε να μπούμε μέσα. Εκεί δε θα υπάρξει Πάτμος ή Κάλυμνος ή Ρόδος ή τα Χανιά της Κρήτης…

Στο Μοναστήρι πρέπει να ξέρετε, άλλους ανθρώπους στέλνει ο Θεός και άλλους στέλνει ο διάβολος. Ο Θεός για να ενισχύουν, ο διάβολος για να διαλύουν τα Μοναστήρια.

Σας δίνω μία συμβουλή, ποτέ μη δέχεστε πρόσωπα, με κωδωνοκρουσίες, με επαίνους και θαυμασμούς. Θα τα δέχεστε με αγάπη μετρημένη. Ποτέ μη παίρνετε πρόσωπα με τη σκέψη της μονιμότητας, χωρίς δοκιμή. Όταν δεν υπάρχει στον άνθρωπο η εσωτερική θερμότητα τότε και καλοκαίρι να είναι κρυώνει, παγώνει…

Όταν η καρδιά μας δεν έχει το Χριστό, τότε θα βάλουμε μέσα ή χρήματα ή κτήματα ή ανθρώπους.

Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολή. Όσο μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπη προς το πρόσωπο του Χριστού. Σε τέτοιο σημείο που όταν θα προσφέρετε τ’όνομά Του να τρέχουν δάκρυα απο τα μάτια σας. Η καρδιά σας πρέπει να καίγεται πραγματικά. Τότε Αυτός θα είναι ο δασκαλός σας.Αυτός θα είναι ο οδηγός σας, ο αδελφός σας, ο πατέρας και ο Γεροντάς σας.

Μή δώσετε ποτέ σημασία σε κανένα γήϊνο και ασταθές. Να έχετε προσοχή, υπομονή και στην απομόνωση να βλέπετε και να εξετάζετε τον εαυτό σας.

Ας καλλιεργήσουμε πρώτα τον εαυτό μας, ο κόσμος θέλει να δεί ανθρώπους εφαρμοστές του Νόμου του Θεού. Αυτοί σπανίζουν στην εποχή μας.

Αγαπήστε με όλη την καρδιά σας τον Νυμφίο σας Χριστό και όλοι οι άνθρωποι θα σας αγαπούν και θα σας περιποιούνται.

Εύχομαι να ζήσετε άγια και να ακολουθήσετε τις άγιες γραμμές των Πατέρων μας απο τώρα που είστε νέες, για να βρεθείτε όλες στον Παράδεισο. Αυτός είναι ο προορισμός σας.

Το Άγιο Πνεύμα να μη φύγει απο πάνω σου, απο την καρδιά σου.

Είναι ωραίο, θαυμάσιο πράγμα να βλέπεις να συνδέονται πρόσωπα με την αγάπη του Χριστού.

Ο πειρασμός αδημονεί, στενοχωρείται και δημιουργεί εξωτερικούς πολέμους. Ξέρει τόσες τέχνες… σέρνει τον άνθρωπο σε αμφιβολία. Γι’αυτό έχουμε πολλά ναυάγια.

Όταν δώ τον άνθρωπο να διψάει πολύ δε δίνω πολύ σημασία στη νηστεία (για Θεία Κοινωνία). Μερικοί δείχνουν τόση μετάνοια που πρέπει να υποβοηθούνται.

Η λαχτάρα είναι το μεγαλύτερο.

Ο πειρασμός ξέρεις τι μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Μεταχειρίζεται μεγάλη πολιτική

Επιθυμώ την αναγέννηση του Μοναχισμού, διότι κατα τη γνώμη μου το Ευζωνικό Τάγμα της Εκκλησίας είναι ο Μοναχισμός.

Οι ψυχές έχουν διάθεση να δούν το κάλλος της μορφής του Θεού.

Η προστασία του Θεού αποδυναμώνει τους πειρασμούς μας.

Όταν υπάρχει ο φόβος του Θεού δίνεται η σοφία.

Όλοι οι άγιοι αισθάνονταν χαρά και αγαλλίαση όταν επισκέπτονταν την ουράνια βασιλεία του Θεού.

Επειδή είναι γενική εξαχρείωση, δεν μπορούν να καταλάβουν οτι υπάρχει πνευματική αγάπη.

Όλη μου η περιουσία είστε εσείς.

Όταν δώ άνθρωπο ερεθισμένο προσεύχομαι να τον ειρηνεύσει ο Κύριος και δέν ακούω τι λέει. Γι’αυτό και δε στενοχωριέμαι. Όταν θα ηρεμήσει και θα δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία τότε του μιλάω, διότι τότε είναι ακριβώς σε θέση να καταλάβει την αφροσύνη του.

Πρέπει ο εξομολόγος πολλές φορές να κλάψει, να πονέσει περισσότερο απο τον εξομολογούμενο για να μπορέσει να τον ξεκουράσει. Ειλικρινά πρέπει να θλίβεται γιατι το νοιώθει η ψυχή. (Ιούλ.1969).

Οι κοσμικοί άνθρωποι σε κουράζουν, διότι σαν ηλεκτρικά κύματα έρχεται επάνω σου ό,τι υπάρχει αποθηκευμένο μέσα τους.

Πρέπει να είμαστε άνθρωποι της χάριτος και όποιος μας πλησιάζει να ξεκουράζεται. Να τους βλέπουμε όλους ανώτερους, όσες αδυναμίες και άν παρουσιάζουν. Να μη φερόμαστε με σκληρότητα, αλλά πάντοτε να έχουμε στη σκέψη μας οτι είναι και ο άλλος του αυτού προορισμού.

Εγώ, με τη χάρη του Θεού, πάντοτε έβλεπα όλους ανώτερους απο εμένα και αγίους.

Αδιαφορεί για όλα τα εμπόδια. Η μόνη απασχόλησή σου, η σκέψη σου να είναι ο Νυμφίος σου. Να μιλάς μόνο με Αυτόν.

Εμείς πρέπει να έχουμε αγάπη. Το μεγαλύτερο κακό να μας κάνουνε πρέπει να τους αγαπούμε. Μόνο με την αγάπη θα μπούμε στον Παράδεισο.

Να καλλιεργείς την ευχή και θα έρθει καιρός που η καρδιά σου θα σκιρτάει από χαρά, όπως όταν πρόκειται να δείς ένα πολυαγαπημένο σου πρόσωπο.

Τη βραδινή προσευχή να μην την αμελείς. Να προσεύχεσαι με διάθεση όπως εκείνοι που πηγαίνουν σε συμπόσιο. Είναι ξύπνιοι και αισθάνονται όλο χαρά. Έτσι και εσύ αφού πρόκειται να μιλήσεις με τον Νυμφίο σου, να μην ακούς όταν σου λέει ο πειρασμός διάφορα για να σε εμποδίσει, γιατί ξέρεις έχουμε έναν που ενδιαφέρεται πολύ για μας.

Ερώτηση: Πώς πρέπει, Γέροντα, να σκεφτόμαστε το Χριστό;

Απάντηση: Πάντα με αγάπη, πρέπει φέρνουμε στη μνήμη μας το Χριστό. Μπορεί να κρατάμε στα χέρια μας μια φωτογραφία ενός ανθρώπου αλλά επειδή τον γνωρίζουμε, ή μάλλον δέν αγαπάμε δέ μας συγκινεί. Ενώ όταν πάρουμε την φωτογραφία της μάνας μας αμέσως η ψυχή μας σκιρτάει και κλαίει από αγάπη.

Ερώτηση: Θα σωθούμε Γέροντα;

Απάντηση: Μα γι’αυτό βάλαμε τα ράσα για να σωθούμε. Ο πνευματικός αγώνας θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο. Το οτι πολεμάμε τους λογισμούς, ο κόπος αυτός θα μας βάλει στον Παράδεισο.

Οι εφημερίδες του Ουρανού τα γράφουν όλα όσα γίνονται εδώ και τα καλά και τα κακά.

Παιδί μου, όσο μπορείς να δίνεις αγάπη σε όλους. Είσαι υποχρεωμένη. Ζητάει το ορφανό πατέρα να βρεί, δέν έχει. Ζητάει μάννα το ίδιο, ζητάει αδελφή, δέν έχει αδελφή. Γι’αυτό ζητάει να βρεί αγάπη απο σένα, αγάπη πραγματική. Εσύ πρέπει να αντικαταστήσεις όλα τα αγαπημένα πρόσωπα του ορφανού.

Εκείνον που μας πληγώνει και μας κάνει να πονάμε οφείλουμε να τον αγαπάμε διπλά.

Όπως εξυπηρετείς τον πρώτο, έτσι πρέπει να βοηθάς τον δεύτερο, τον τρίτο και τον τελευταίο.

Δέν είναι τα φτερά που μπορούν να υψώσουν τον άνθρωπο πάνω απο τη γή, η καθαρότητα και η απλότητα της καρδιάς. Πρέπει να είσαι απλός στις πράξεις σου και καθαρός στη σκέψη και στα αισθήματά σου. Με την καθαρή καρδιά θα αναζητάς το Θεό, με την απλότητα θα τον βρίσκεις και θα τον χαίρεσαι. Η καθαρή καρδιά περνάει εύκολα τις πύλες του ουρανού.

Η αυταπάρνηση πρέπει να καλλιεργείται με διάκριση, διότι διαφορετικά φτάνουμε στην αυτοκτονία.

Στο πέλαγος της ζωής βρισκόμαστε, πότε θα έχουμε φουρτούνα και πότε γαλήνη. Η χάρη του Θεού δε μας αφήνει. Διαφορετικά θα είχαμε καταποντιστεί εάν δε μας συγκρατούσε.

Οι άγιοι πάντοτε σκέφτονταν την άλλη ζωή. Είναι χάρισμα η μνήμη του θανάτου. Ο Θεός μας προφυλάσσει απο τον πειρασμό.

Δέν αφήνει να πειρασθούμε άνω των δυνάμεών μας. Όλα τα επιτρέπει για το καλό μας.

Όταν αυξηθεί η πνευματικότητα, θα καταπολεμηθεί και η υπνηλία.

Η προσευχή είναι χάρη. Την δίνει ο Θεός, όταν υπάρχει ζήλος και ταπείνωση.

Πολέμησε γενναία τον μισόκαλο που σε φθονεί, υπόμενε ότι και αν σου συμβαίνει με καρτερία με υπομονή και πίστη. Μήν αφήνεις να σε τυρρανάει ο εχθρός της ψυχής σου, εμφανίζεται με ένδυμα προβάτου θέλει δήθεν το συμφέρον της ψυχής σου.

Έχε εμπιστοσύνη στον Κύριο για όλα και αυτός θα σε διαθρέψει σε ώρα λιμού.

Με ένα καλό λόγο για τον πλησίον σου, υπερασπίζοντάς τον αγοράζεις τον Παράδεισο.

Η μετάνοια πρέπει να γίνεται όχι για τον φόβο της τιμωρίας αλλά διότι αμαρτήσαμε προς το Θεό.

Γλύκανε τη σκέψη σου με λογισμούς παραμυθίας και ελπίδας, τα λόγια σου πύρωσέ τα με τη θέρμη της αγάπης στον Νυμφίο σου θυμήσου τα δικά σου παθήματα τα οποία υπέστη για σένα για να μείνεις σταθερή, αφοσιωμένη και ταπεινή.

Παράδωσε τον εαυτό σου ολόκληρο στην προστασία και σκέπη της Παναγίας.

Την φιλοξενία παιδί μου να την αγαπάς γιατί αυτή είναι που ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου. Με αυτή φιλοξενείς κι’Αγγέλους «Ξένους ξένιζε ίνα μή τω Θεώ ξένη γένη».

Μην τρέχετε στα ψαλτήρια και στους ύμνους, πολύ με λυπεί αυτό το πράγμα. Πιο σιγά ψάλλετε για να συμμετέχει ο νούς και η καρδιά σας σε ό’τι λέτε. Εγώ θα ήθελα να κλαίτε όταν ψάλλετε, αλλά αυτό για σας… Να δώ πότε θα μάθετε να κλαίτε. Οι παλιοί Μοναχοί κρατούσαν πάντοτε μαντήλια στις ακολουθίες.

Οι Άγιοι Πατέρες υπετάσσοντο με απλότητα σαν μικρά παιδιά ό’τι τους έστελνε ο Θεός, «Έτσι το θέλεις, ας γίνει το θέλημά σου».

Η φιλοξενία…. η μεγαλύτερη των αρετών. Επισύρει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Στο πρόσωπο κάθε ξένου, παιδί μου, βλέπω τον ίδιο το Χριστό.

Η θλίψη είναι ευάρεστη στο Θεό εφ’όσον δε μας αφαιρεί το θάρρος ν’αγωνιζόμαστε.

Είναι απαραίτητο και συμφέρον να γίνεται κατά περιόδους μια γενική αυτοεξομολόγηση (μνήμη όλων των προτέρων αμαρτημάτων). Το έκαναν και οι Άγιοι.

Χρειάζεται καλλιέργεια για να έχουμε την αγάπη προς όλους με το μέτρο που θέλει ο Χριστός.

Όλα τα ζητήματά σου να τ’αφήσεις στα χέρια του Θεού. Ό’τι θέλεις να το ζητάς σαν το παιδί απο τον πατέρα του.

Η ευχή είναι δωρεά του Θεού. Να ζητάς πάντα με ελπίδα.

Δε θα μας σώσουν, αδελφή μου τα έργα μας, αλλά το άπειρο έλεος του Θεού. Απόκτησε θάρρος και υπομονή στον αγώνα σου.

Σε φθονεί ο Σατανάς παιδί μου, γιατι άφησες τον κόσμο με τις κοσμικές τιμές και δόξες και ήρθες εδώ με τη θέλησή σου, στο στάδιο που θα μας υποτιμήσουν, θα μας περιφρονήσουν πολλοί….

Από το βιβλίο «Ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής. Μια σύγχρονη μορφή της Πάτμου», έκδοση Επτάλοφος

1. πηγή

Χριστούγεννα: Από την κρίση στην ελπίδα Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

πηγή

Τα Χριστούγεννα είναι πάντοτε η γιορτή της ελπίδας. Δύση και Ανατολή βλέπουν στο σπήλαιο της Βηθλεέμ την ευκαιρία για όλο τον κόσμο να ξαναγυρίσει στα χρόνια
της παιδικότητας, να αφήσει κατά μέρος το άγχος, τις έγνοιες της ζωής και να μοιραστεί καλοσύνη, χαρά, δώρα, να θυμηθεί τα έθιμα και τις παραδόσεις, να νιώσει ότι η γιορτή είναι στάση στο ταξίδι της ζωής.

Όσο όμως κι αν θέλει ο άνθρωπος να ξεχάσει τον αληθινό του χρόνο και να γυρίσει στο παρελθόν του, να κάνει την ανάμνηση ζωή του, δεν μπορεί. Είναι η κρίση της εποχής και του κόσμου, που τον αναγκάζει να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την αγωνία: ο χρόνος του μέλλοντός μου πώς θα είναι; Μπορεί να ανταλλάξει δώρα, να τραγουδήσει κάλαντα, να βγει βόλτα, να μοιραστεί στιγμές με πρόσωπα που αγαπά, αλλά στην καρδιά και στο νου του θα θριαμβεύει ο λογισμός: «τι μέλλει γενέσθαι;». Πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες ενός συστήματος το οποίο μας έμαθε ότι ζωή είναι η κατανάλωση, ζωή είναι να μπορείς να αλλάξεις αυτό που χάλασε ή είναι περιττό, ζωή είναι να ταξιδέψεις με εορτοδάνειο, ζωή είναι να κάνεις και καμιά φιλανθρωπία, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ζωή είναι να κάνεις καινούριες γνωριμίες για να περάσεις καλά. Και τώρα, που αυτά δεν υποστηρίζονται από το σύστημα, αλλά θα πρέπει να συμβιβαστούμε με λιγότερα υλικά αγαθά, με ανεργία, με κατάθλιψη, με κλείσιμο στον εαυτό μας, πώς θα κάνουμε Χριστούγεννα;

Διαβάζαμε στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη για πρόσωπα που ζούσαν σε συνθήκες έσχατης φτώχειας, σταχομαζώχτρες που δεν είχαν να πάρουν στα παιδιά τους ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια, και νομίζαμε ότι αυτές οι διηγήσεις ήταν πολύ μακριά από μας. Και να που η αλαζονεία της εποχής μας, η αίσθηση ότι μπορούμε να τα έχουμε όλα, καταρρέει και οι συνθήκες ζωής που περιγράφει ο μεγάλος μας λογοτέχνης θα φαντάζουν καθημερινότητα και πάλι.

Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Ελπίδα να ξαναγυρίσουμε στον ψεύτικο χρόνο και τρόπο στον οποίο ζούσαμε φαίνεται δύσκολο να υπάρξει. Ελπίδα όμως να ξαναβρούμε το αληθινό νόημα της ζωής υπάρχει και γεννιέται μέσα από την ίδια τη γιορτή.

Η ελπίδα είναι ο Χριστός μας. Είναι η συνάντηση μας με το Θεό που έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο Θεό. Να δείξει στον καθένα μας ότι ο Θεός δεν βρίσκεται ψηλά, αγνοώντας τα πάθια και τους καημούς του κόσμου, αλλά γίνεται ο ίδιος άνθρωπος για να ζήσει στη σάρκα και την ψυχή του το πάθος του σταυρού και του θανάτου, της εγκατάλειψης και της μοναξιάς, της πορείας ως σημείου αντιλεγόμενου. Ο Θεός γίνεται πρόσφυγας στον κόσμο, γιατί οι άνθρωποι δεν τον δέχονται. Τον πολεμούν οι βασιλιάδες, οι αυτοκράτορες, οι γραμματείς και φαρισαίοι του κόσμου, αλλά κι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν είχαν χώρο στο πανδοχείο τους για να δείξουν ανθρωπιά. Ο Θεός μοιράζεται με την φύση που ο Ίδιος δημιούργησε τη ζεστασιά του άχυρου, την ανάσα των ζώων, την συντροφιά των αστεριών, αλλά και το τραγούδι των Αγγέλων και των ανθρώπων. Ο Θεός δεν ξεχνά τον άνθρωπο, κι ας τον ξεχνά εκείνος.

Η ελπίδα μας στον κόσμο της κρίσης είναι ο Χριστός. Δεν είναι τα αγαθά που δίνουν νόημα στη ζωή, αλλά η αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο, που σε κάνει να μοιράζεσαι τα πολλά ή λίγα που έχεις. Η αγάπη που σε κάνει να θέλεις να συναντηθείς με το Θεό στη λατρεία της Εκκλησίας, στη λειτουργία των Χριστουγέννων, αλλά και στην προσευχή, στην ανθρωπιά, στην έγνοια ότι δεν μπορείς να ευτυχείς μόνος σου, αλλά μπορείς να δώσεις και υλικά και πνευματικά για να γίνει κι ο άλλος λιγότερο δυστυχής. Να θυμηθείς ότι ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για όσους ανήκουν στην ίδια κοινότητα με σένα, αλλά για όλους που είναι εικόνες Θεού. Για να μπορείς να μοιραστείς τη λύπη τους και να την κάνεις μισή και να τους συναντήσει στη χαρά τους για να γίνει διπλή.

Η ελπίδα στην κρίση είναι ο Χριστός. Είναι η Εκκλησία στην οποία ο Χριστός γεννιέται. Η ζωή της Ενορίας, το ήθος της κοινότητας, η συνάντηση της κατήχησης, η συζήτηση με τους ιερείς-πατέρες, ο ύμνος των Αγγέλων που γίνεται φωνή και των ανθρώπων. Και μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με τους Μάγους και τους ποιμένες, ένα με τον ουρανό και τη γη, ένα με την Παναγία μας που προσέφερε την ύπαρξή της για να λάβει υπόσταση ο Θεός, ένα με την αιωνιότητα που γίνεται παρόν.

Η ελπίδα στην κρίση είναι ο Χριστός. Δεν χρειάζεται να γίνεις παιδί για μια μέρα, ξυπνώντας τις αναμνήσεις σου και γυρνώντας στο παρελθόν σου. Γίνεσαι παιδί στην κακία και αυτό γίνεται ένα διαρκές παρόν, που σε μεταμορφώνει. Αρκεί να εμπιστευθείς το Χριστό και τους Αγίους. Αρκεί να ξαναβρείς τις αξίες που ο κόσμος μισεί και θέλει να γκρεμίσει. Αρκεί να επιλέξεις την «κένωση», το άδειασμα από τα μικρότερα ή μεγαλύτερα πάθη σου και την πληρότητα που δίνει η σχέση με Εκείνον που σε σώζει προσωπικά.
Αν αλλάξουμε μέσα μας, τότε καμία κρίση δεν θα μπορέσει να μας στερήσει το νόημα της ζωής που είναι ο Χριστός. Αυτός που γεννιέται και πάλι. Ας γεννηθεί μαζί Του και η ελπίδα, όχι ως ευχή, αλλά ως ξεκίνημα μετάνοιας, ελευθερίας και αγάπης στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου!

Είναι δύσκολη η θεραπεία της αμαρτίας στην ζωή της πίστης:

Το ερώτημα που συχνά δεσπόζει ανάμεσα στους ανθρώπους που πιστεύουν είναι «πόσο δύσκολη ή αδύνατη είναι η θεραπεία της αμαρτίας στη ζωή της πίστης;». Ενώ αναγνωρίζουμε την δύναμη που η πίστη έχει και την ελπίδα που μας προσφέρει, εντούτοις διαπιστώνουμε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγούμε από την αίσθηση της ρυπαρότητάς μας έναντι του Θεού, από το ότι ο Θεός και το θέλημά Του δεν είναι προτεραιότητα στη ζωή μας, ότι η πορεία μας, λιγότερο ή περισσότερο, στον κόσμο αυτό χαρακτηρίζεται από επιδράσεις του εκκοσμικευμένου πνεύματος, ότι ενώ μετανοούμε ενίοτε για τα σφάλματά μας, ξαναγυρίζουμε στα όσα έχουμε αποφασίσει να αφήσουμε κατά μέρος. Ο Απόστολος Παύλος, απαντώντας σε ανάλογο προβληματισμό, θέτει αυτό το ερώτημα: «ει δε ζητούντες δικαιωθήναι εν Χριστώ ευρέθημεν και αυτοί αμαρτωλοί, άρα Χριστός αμαρτίας διάκονος; Μη γένοιτο» (Γαλ. 2, 17). Ωστόσο το ερώτημα παραμένει. Και δεν μένει μόνο στο ζήτημα της αμαρτίας.

Έχει να κάνει με την εμμονή των ανθρώπων σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, οι οποίες δεν επιτρέπουν την αξιοποίηση της προόδου, των εφευρέσεων, της οργάνωσης ενός πολιτισμού αληθινά αξιοθαύμαστου τεχνικά, αλλά και διανοητικά, προς όφελος των πολλών, τον εγκλωβισμό στη λογική του θανάτου, αλλά και στην αβεβαιότητα για όλους. Γιατί λοιπόν δεν τα καταφέρνουμε ηθικά και πνευματικά, με αποτέλεσμα η αποτυχία μας να μεταφέρεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας;
Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις. Πρωτίστως χρειάζεται να ορίσουμε τι σημαίνει πίστη. Έχουμε την εντύπωση πως η πίστη συνεπάγεται την αποδοχή ότι ένα πρόσωπο, μία ιδέα, μία πραγματικότητα είναι αληθινή. Η πίστη όμως αυτή περιορίζεται στο στοιχείο της διάνοιας ή χρησιμοποιεί ορισμένους κανόνες, τυπικά, διατάξεις με βάση τα οποία ο πιστεύων αισθάνεται ότι την τηρεί και την αποδεικνύει. Για την Εκκλησία όμως η πίστη συνεπάγεται την σχέση προσώπων. Πιστεύω σημαίνει γνωρίζω ποιος είναι αυτός στον οποίο απευθύνομαι, θέλω να έχω σχέση μαζί του, τον ζητώ να υπάρχει στην καθημερινότητα της ύπαρξής μου, μπορώ να μιλήσω μ’ αυτόν και γι’ αυτόν, όπως όχι απλώς κάποιος πιστεύει, αλλά όπως αυτός που αγαπά. Στην περίπτωση του Θεού, η πίστη μας δεν μπορεί να είναι μία θρησκευτική αποδοχή ή εμπιστοσύνη, αλλά η αφετηρία της κοινωνίας με το υπαρκτό πρόσωπο του Θεανθρώπου, το Οποίο αποδεικνύει την παρουσία Του στη ζωή μας πρώτα μέσα από το Σώμα και το Αίμα Του, το οποίο καλούμαστε να κοινωνούμε, αλλά και μέσα από την περιγραφή του τρόπου με τον οποίον ο Χριστός φανερώνεται στη ζωή μας, δηλαδή μέσα από την κοινωνία με τον συνάνθρωπο.
Στη συνέχεια, χρειάζεται να ορίσουμε τι σημαίνει δικαίωση. Η συνηθισμένη εκδοχή συνεπάγεται την αναγνώριση από την πλευρά αυτού που πιστεύουμε ότι είναι το μέτρο και ο κανόνας των σκέψεων, των πράξεων, των επιθυμιών μας. Κατόπιν, η δικαίωση περνά μέσα από την κοινωνική ομάδα, το σύστημα, το σώμα στο οποίο ανήκουμε. Και η δικαίωση ικανοποιεί την ανάγκη μας για αποδοχή, για απόδοση αξίας στον εαυτό μας, για δόξα τελικά. Στη σχέση μας όμως με το Χριστό δικαίωση σημαίνει την αναγνώριση από μέρους μας ότι ο Χριστός βλέπει σε εμάς το πρόσωπο που μπορεί να κοινωνήσει μαζί Του, το δημιούργημα και παιδί Του, στο οποίο η κοινωνία περνά από την σχέση πατρότητας και υιότητας στη σχέση της φιλίας και της αγάπης και ταυτόχρονα στην πορεία της σωτηρίας μας, δηλαδή της νίκης κατά του θανάτου και της δωρεάς της ενότητας ψυχής και σώματος στην προοπτική της ανάστασης. Δεν δικαιωνόμαστε εκ των όποιων έργων, των χαρισμάτων ή των κατορθωμάτων μας, αλλά από την κοινωνία με το Χριστό που για το πρόσωπό μας σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Και αυτός είναι ο δρόμος και το χάρισμα της αγιότητας. 
Τέλος, χρειάζεται να ορίσουμε τι σημαίνει αμαρτία. Η συνηθισμένη εκδοχή κι εδώ ταυτίζει την αμαρτία με συγκεκριμένες πράξεις ή παραλείψεις που παραβιάζουν το θέλημα του Θεού και κάνουν τον άνθρωπο να αποτυγχάνει να ευχαριστήσει το Θεό που τόσα του έχει δώσει και του δίδει. Αυτός όμως ο ορισμός είναι ελλιπής, διότι εκ των πραγμάτων ουδείς αναμάρτητος. Αν ο άνθρωπος μπορούσε να πετύχει την αναμαρτησία από μόνος του, τότε θα ήταν ο ίδιος θεός. Μήπως όμως είμαστε καταδικασμένοι να πιστεύουμε σε έναν Θεό που θέλοντας να ομοιάσει με μας, σαρκούμενος δηλαδή, έγινε κι αυτός διάκονος της αμαρτίας; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δείχνει και τον τρόπο της λύτρωσης. Ο Χριστός δεν πειράχτηκε από την αμαρτία, προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, αλλά υπέστη όλες τις συνέπειές της, την κακία, την απιστία, το βάρος, τον θάνατο, επάνω στο σταυρό. Όλη η ανθρωπότητα, όχι μόνο όση προηγήθηκε ή όση ήταν εν ζωή εκείνη τη στιγμή, αλλά και η μετέπειτα, εναπέθεσε το βάρος της αμαρτωλότητάς της στο πρόσωπο του Χριστού και είδε το πλήρωμα της αμαρτίας να πεθαίνει μαζί με το Χριστό και να συνθάπτεται στον τάφο του θανάτου και με την ανάσταση πλέον να μην έχει καμία δύναμη επάνω στον άνθρωπο. Στο τσίμπημα της φτέρνας μας τελικά περιορίστηκε η δύναμη της αμαρτίας, διότι η κεφαλή της, αυτή δηλαδή που την καθορίζει και της δίνει ζωή συντρίφτηκε πάνω στο σταυρό. 
Είναι δύσκολη η θεραπεία της αμαρτίας όσο δεν αποδεχόμαστε το Θεό όχι ως ιδέα, αλλά ως Πρόσωπο το οποίο μπορούμε να γνωρίσουμε και να κοινωνήσουμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και στην αγάπη προς την κάθε εικόνα Του, που είναι ο συνάνθρωπο. Είναι δύσκολη η θεραπεία της αμαρτίας όσο περιμένουμε ότι θα αποτελέσει για μας προσωπικό κατόρθωμα, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την άρνηση του ασκητικού αγώνα και της έγνοιας για την τήρηση των εντολών του Χριστού. Η αληθινή άσκηση όμως ξεκινά από την αγάπη προς το Πρόσωπο του Χριστού και την βεβαιότητα ότι αυτός πρώτος μας αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του για μας. Και όταν μπορούμε ή θέλουμε να αγαπούμε, αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε την οδό της αγιότητας ως την μοναδική οδό χαράς και ελπίδας. Είναι δύσκολη η θεραπεία της αμαρτίας, όταν νομίζουμε ότι ζούμε ακόμη στην εποχή που ο Χριστός δεν ήρθε και καθιστούμε το βάρος της δυσβάσταχτο. Ήδη θεραπεύθηκε η αμαρτία στο σταυρό και με την ανάσταση. Όσοι όμως αγωνιζόμαστε να ζήσει μέσα μας ο Χριστός γευόμαστε το τσίμπημά της στη φτέρνα της ύπαρξής μας, ως ανάμνηση ότι είμαστε πάντοτε ελεύθεροι να αφήσουμε το δηλητήριό της να μας διαποτίσει ή κοινωνώντας με το Χριστό να την αποδεχθούμε ως τον μικρότερο ή μεγαλύτερο σταυρό αυτής της ζωής, ως κίνητρο μετάνοιας, ταπείνωσης και εκζήτησης της θαλπωρής του.
Ο κόσμος λειτουργεί με βάση αυτό που φαίνεται. Και η αμαρτία φαντάζει αθεράπευτη. Δεν είναι όμως έτσι. Η ζωή της Εκκλησίας, η οδός της αγιότητας, η Ανάσταση ήδη την έχουν θεραπεύσει. Για όσους πιστεύουν στο Θεό ως Πρόσωπο, για όσους χαίρονται που κι εκείνοι είναι πρόσωπα που ο Χριστός θεωρεί ως φίλους Του, για όσους ο σταυρός και η ανάσταση είναι το κέντρο της ζωής τους, η συσσταύρωση με τον Κύριό μας αποτελεί την καλύτερη και ασφαλέστερη ένδειξη αυτής της θεραπείας. Κι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα τελικά της πίστης. Ας συνεχίσουμε την πορεία μας στον δύσκολο αυτό κόσμο, που διέγραψε το Θεό και στη θέση Του έβαλε την επιβίωση, την επιθυμία, την ακοινωνησία αναβαπτιζόμενοι στην σχέση με το Χριστό και τη ζωή της Εκκλησίας. Και ας αισιοδοξούμε. Η νίκη κατά της αμαρτίας θα διαφαίνεται και στη δική μας ζωή, στον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούμε τα επιτεύγματα του πολιτισμού μας, βοηθώντας μας κατά πάντα και δια πάντα. Και οι επιλογές μας θα μπορούν να βοηθήσουν και άλλους. Στον καθέναν μας άλλωστε βρίσκεται η ελπίδα για την αλλαγή και την μεταμόρφωση του κόσμου.

Πηγή/αντιγραφή

Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ, Σήμερα είναι η ώρα της Εκκλησίας!

Εγκύκλιος υπ' αριθμ. 294

Προς τους Αιδεσιμωτάτους Πρεσβυτέρους

της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Αγαπητοί μου πατέρες,

Όπως κάλλιστα γνωρίζετε,

η πατρίδα μας, ο τόπος μας, διέρχεται μία αληθινή τραγωδία. Η πνευματική κατ’ αρχήν κρίση, που έπληξε όλους μας εδώ και αρκετά χρόνια, και που οδήγησε στην εκκοσμίκευση (απεμπόληση των θείων αληθειών και πολλά άλλα), έγινε εν συνεχεία οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην έχουν τη δυνατό-τητα να ζήσουν τις οικογένειές τους με αξιοπρέπεια.
Καί, ενώ ο λαός μας, σε άλλες περιστάσεις και σε αγώνες της πατρίδος μας, έδειξε τον ηρωισμό του και την ανδρεία του και δεν ταπει-νώθηκε, τώρα βρίσκεται ταπεινωμένος και προδομένος από όλους τους δήθεν φίλους μας.
Η Εκκλησία μας, όπως πάντοτε, έτσι και τώρα τις δύσκολες αυτές ώρες, κάνει και πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Αν πάντοτε ήταν η ώρα της, ιδιαιτέρως όμως:

 Σήμερα είναι η ώρα της Εκκλησίας!

Γι’ αυτό, όπως και γραπτά και προφορικά σας έχω πει, έτσι και με την παρούσα επιστολή μου, σας καλώ σε έναν πνευματικό συναγερμό, με μοναδικό σκοπό τη βοήθεια του συνανθρώπου μας.

Α) Συναγερμός προσευχής. Αγκαλιάστε τους ανθρώπους με την προσευχή σας. Τελείτε ανελλιπώς τη Θεία Λειτουργία. Τελέσετε μικρές Αγρυπνίες, Παρακλήσεις, το Μυστήριο του Ευχελαίου, προσευχηθείτε, αγκαλιάστε τον κάθε άνθρωπο με την προσευχή σας.

Προσευχηθείτε «εν αυχένος και γονάτων κλίσεσιν» «υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων», για να απο-σπάσουμε το έλεος και τους οικτιρμούς του Θεού, σύμφωνα με το λόγο του Προφήτου «ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί σου, Κύριε».

Β) Συμπαρασταθείτε στους ανθρώπους με όλα τα μέσα που διαθέτετε, κάνοντας την Ενορία σας εργοτάξιο καλών έργων. Η βοήθειά σας ας είναι όχι μόνο πνευματική, αλλά και υλική. Το Ενοριακό Φιλό-πτωχο Ταμείο πρέπει να διατεθεί στην ανακούφιση των αναξιοπαθού-ντων αδελφών μας. 

Εάν δεν έχετε τις δυνατότητες, απευθυνθείτε εγγράφως στο Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, όπως σας έχω γράψει πολλές φορές μέχρι σήμερα, προκειμένου να τακτοποιηθούν οι εκκρεμό-τητες αυτές. 

Γ) Να βρούμε αυτούς που υποφέρουν. Καί αυτό είναι το δύσκολο, γιατί η αξιοπρέπειά τους δεν τους δίνει το δικαίωμα να εξωτερικεύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Σ’ αυτό θα βοηθήσετε εσείς με τον δικό σας τρόπο.

Ως αληθινοί, γνήσιοι και διακριτικοί πατέρες, με πνεύμα αγάπης, ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης, θα σταθείτε κοντά τους, παρέχοντας την πιο δυνατή βοήθειά σας και μάλιστα με τη συνεργασία της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

Δ) Συμπαρασταθείτε, όσο είναι δυνατόν, στους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές ή σωματικές ασθένειες.Όταν υπάρχει η οικο-νομική δυσχέρεια και, συγχρόνως, μία σωματική ασθένεια, τότε τα πραγ-ματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Γι’ αυτό και οφείλουμε να δώσουμε εξετάσεις και στον τομέα αυτό. Σας παρακαλώ θερμά για την εκ μέρους σας πρόθυμη ανταπόκριση.

Ε) Συμπαράσταση στις οικογένειες που πενθούν. Εδώ και χρο-νια, τις μεγάλες εορτές δείχνουμε την αγάπη μας και τη συμπαράστασή μας στις οικογένειες που πενθούν και που προσφιλή τους πρόσωπα έφυγαν για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Δεν σας είναι καθόλου δύσκολο να τους προσφέρετε λίγα γλυκά μαζί με μία επιστολή, την οποία θα πάρετε από την Ιερά Μητρόπολη, προκειμένου να απαλύνετε τον πόνο τους και να τους εκφράσετε, έτσι, την αγάπη σας, τη συμπάθειά σας και την υποστήριξή σας.

Αγαπητοί μου πατέρες, καταθέτω πάντα τα ανωτέρω στην αγα-πώσα καρδία σας και σας παρακαλώ θερμά να συμβάλλετε στην πραγματοποίησή τους με όλες σας τις δυνάμεις.

Σας ασπάζομαι εν Κυρίω και σας εύχομαι

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

πηγή

“Oσο ανάβει η φλόγα της δικαιοσύνης....” του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΥΡΟΥ, κ. Δωρόθεου Β

Τα παιδιά ενός Νηπιαγωγείου παρουσίασαν, όπως κάθε χρόνο, την εορτή τους για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος, με ποιήματα και μικρά θεατρικά δρώμενα, στα οποία, με όλη την απλότητα και την αθωότητά τους, υποδύονταν διάφορους ρόλους, μεταξύ των οποίων και το ρόλο μιας φλόγας, που βεβαίωνε ότι “όσο εγώ είμαι αναμμένη, δεν θα υπάρχει αδικία στον κόσμο”!      Ήταν η φλόγα της δικαιοσύνης…      Μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανασφάλειας και φόβου, η μικρή αυτή φράση, αποκάλυψε μια αλήθεια, τόσο αυτονόητη, αλλ΄ίσως και γι’ αυτό τόσο παραθεωρημένη…      Ειδικά, σε μια εποχή, όπως η σημερινή, όπου, παράλληλα με τη γενικώτερη κρίση αξιών και την κυριαρχούσα οικονομική  δυσπραγία, και ίσως με αυτή την αιτία, πλεονάζει η εκμετάλλευση και η αδικία, η δικαιοσύνη αποτελεί το διαρκές ζητούμενο.      Και τούτο, διότι η Δικαιοσύνη,  «η σταθερά και διηνεκής θέλησις του αποδίδειν εκάστω το προσήκον", να έχει, δηλαδή  ο καθένας αυτό που του ταιριάζει, του πρέπει και του αξίζει, κατά τον κλασσικό ορισμό του Ουλπιανού, που αποτέλεσε και τη βάση της νομοθεσίας του Ιουστινιανού, θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας και τη βίωση μιας ζωής αληθινά αξιοβίωτης, αφού, κατά τον Αριστοτέλη, «αδύνατον οικείσθαι πόλιν άνευ δικαιοσύνης και πολεμικής αρετής», είναι αδύνατο να σταθεί ένα κράτος χωρίς δικαιοσύνη και πολεμική ανδρεία.

Οι αρχαίοι Έλληνες, που πρώτοι άνοιξαν τις μεγάλες λεωφόρους προς τ' ανώτερα ιδανικά, τις οποίες διεύρυνε και επέκτεινε ο Χριστιανισμός, πρώτοι επεσήμαναν την αναγκαιότητα της ύπαρξης και της τήρησης των νόμων για την εξασφάλιση της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα  ότι η απλή και μόνο συμμόρφωση προς τους νόμους από το φόβο της τιμωρίας δεν είναι πραγματική δικαιοσύνη.

Πραγματικά δίκαιος είναι εκείνος που άσχετα με το φόβο της τιμωρίας, αγαπά τη δικαιοσύνη κι αποφεύγει την αδικία, ο οποίος στο δίλημμα να αδικεί ή να αδικείται, απαντά μαζί με το Σωκράτη ότι προτιμά να αδικείται.

Αλλά την ηθική ολοκλήρωση στην έννοια της δικαιοσύνης έφερε ο χριστιανισμός, που θεωρεί και μακαρίζει τους πιστούς  ως "διψώντας την δικαιοσύνη" και το Σωτήρα ως "βασιλέα της δικαιοσύνης".

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι  η λέξη «δικαιοσύνη» απαντάται στην Καινή Διαθήκη ογδόντα οκτώ φορές,  ενώ η λέξη «δίκαιος» ογδόντα μία φορές, με την έννοια της συμπύκνωσης όλων των αρετών, όλων των καθηκόντων του ανθρώπου προς τον άνθρωπο και τον Θεό, βασικό γνώρισμα του οποίου είναι η δικαιοσύνη.

Βέβαια, η δικαιοσύνη του Θεού δεν ταυτίζεται πάντα με την ανθρώπινη, αλλά συχνά την υπερβαίνει.

Και τούτο, διότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη εδράζεται στην ισότητα του μέτρου, αποδίδει στον καθένα το «προσήκον», το δίκαιο, χωρίς να προσωποληπτεί ή να μεροληπτεί.

Χαρακτηριστικό της Δικαιοσύνης του Θεού, όμως, είναι ότι συχνά και «προσωποληπτεί» και «μεροληπτεί», κατά τα ανθρώπινα μέτρα πάντα, καθώς μέτρο της δεν είναι η ισότητα του νόμου, αλλά της αγάπης!

Όπως, όμως, και αν προσεγγισθεί η έννοια και το περιεχόμενο του όρου δικαιοσύνη, είναι γεγονός ότι είναι η τελευταία φλόγα παρηγοριάς και ελπίδας για τον άνθρωπο, τον άνθρωπο κάθε κοινωνίας και κάθε εποχής, που αισθάνεται αδύναμος να αντιμετωπίσει τις επιβουλές των εκάστοτε ισχυρών και τις δυσκολίες των καιρών.

Διψούμε και πεινούμε τη δικαιοσύνη, ψάλλουμε το «δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης» και ως «Ήλιο της Δικαιοσύνης» τον Κύριο αναγνωρίζουμε, με τη βεβαιότητα ότι όπου η δικαιοσύνη του Θεού κυριαρχεί, εκεί και ασφάλεια, πρόοδος, δημιουργία, συνεργασία, αλληλεγγύη και ομόνοια επικρατεί και η βασιλεία του Θεού γίνεται πραγματικότητα στη γη!

Γι` αυτό και η αναζήτηση και η επικράτηση της δικαιοσύνης δεν είναι μια απλή ευχή, αλλά ένας αγώνας διαρκής,  μια συνεχής εγρήγορση και επιφυλακή κατά της αδικίας και στη δημόσια και την προσωπική μας ζωή, αφού, κατά τον Μάρκο Αυρήλιο, «αδικεί πολλάκις ο μη ποιών τι, ου μόνον ο ποιών τι»!

† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β’
(Δημοσιεύθηκε στην Eφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, το Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου 2012)