Μοναχή Χερουβειμία - Την σκότωσαν επειδή δεν δέχθηκε να προδώσει την Ορθόδοξη πίστη της! ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/01/blog-post_4812.html#ixzz2HcgC6KGP

Στο κοιμητήριο της Ι.Μ Πέτρου Βόντα αναπαύεται η μοναχή Χερουβείμiα-κατά κόσμον Σβετλάνα Μιχαέλα Τανάσα. Η αδελφή Χερουβειμία σπούδασε αρχαία ελληνικά και λατινικά στα πανεπιστήμιο Ιασίου Ρουμανιάς και έλαβε μια υποτροφία από το ίδρυμα Σόρος,για ένα μάστερ στο CEU(Central European University) της Βουδαπέστης.Η εργασία που της ανέθεσαν ήταν να ερευνήσει ένα χειρόγραφο της Ερμηνείας στη Γένεση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και εκεί απέδειξε ότι το κειμενο που είχαν τυπώσει οι Ιησουίτες και έπειτα εισήγαγε ο J.P.Migne στην Ελληνική Πατρολογία είχε πολλές παρεμβάσεις και αλλοιώσεις σε σχέση με το ερευνόμενο χρυσοστομικό κείμενο...



Το συμπέρασμα της ήταν ότι μια κριτική έκδοση της Ερμηνείας της Γένεσης θα αποδείκνυε τις αυθαίρετες προσθήκες των Ιησουιτών.

Οι καθηγητές εκτίμησαν τη δουλειά της και της πρότειναν να κάνει και διδακτορικό.

Η διδακτορική της διατριβή θα είχε ως κεντρικό άξονα την ερμηνεία της Γενεσeως.Επρεπε να αποδείξει ότι οι Αγιοι Πατέρες στην ερμηνεία της Γένεσεως στηρήχθηκαν στον Ωριγένη.Η Σβετλάνα άρχισε να μελετά χωρίς να έχει καταλαβεί αρχικά τι σκοπό είχαν.Όσο όμως διάβαζε τους Αγιους Πατέρες καταλάβαινε τι βλασφημία της ζητούσαν να αποδείξει.Μου είχε αφήσει η ίδια και τα έχω εδώ ,την ερμηνεία του Αγίου Αυγουστίνου (στα λατινικά),του Ωριγένη(στα ελληνικά) του Θεοδωρήτου(στα ελληνικά),του Αγίου Εφραιμ του Σύρου(στα Αγγλικά),ακόμα και ένα σχόλιο του Φίλωνος του Αλεξανδρινού (στα ελληνικά).έργα τα οποία είχε διαβάσει στο πρωτότυπο στη Βουδαπεστη .’Οσο διαβαζε τόσο καταλάβαινε ότι οι Αγιοι Πατερες όχι μόνο δεν ακολουθησαν τις θέσεις του Ωριγένη, αλλά ένας από τους λόγους που τα έγραψαν ήταν για να καταπολεμήσουν τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη.

Κάποια στιγμή παιρνοντας πληροφορίες για τους καθηγητές της έμαθε ότι οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν Έβραιοι,ενώ σιγά-σιγά διαπιστωσε το πόσο περιφρονούσαν την Ορθοδοξία

‘Όταν ανακοίνωσε το πόρισμα της έρευνας της είπαν:’’Οχι,διάβασέ το άλλη μία φορά,δεν είναι έτσι,ξανασκέψου το.Εμείς σε πληρώνουμε για να αποδείξεις κάτι και εσύ πρέπει να το κάνεις’Ακολούθησαν πολλές αντεγκλήσεις και επιχειρηματολογίες.

Μετά από κάποιο διάστημα γύρισε στην πατρίδα της τη Ρουμανία για να πάρει κάποια πράγματα.Επειδή δεν αισθανόνταν καλά επισκέφθηκε έναν γιατρό για εξετάσεις.Εκει διαπίστωσε ότι είχε καρκίνο του δέρματος με γρήγορη εξάπλωση,στην αριστερη ωμοπλάτη.Την είχαν ακτινοβολήσει.(σημ. π.Γεωρ.. Είχαν τοποθετήσει δηλαδή έναν μηχανισμό που εκπέμπει δέσμη ακτινοβολίας σε κάποιο μερος που σύχναζε και περνουσε πολλές ώρες.π.χ το γραφείο της και η ακτινοβολία έπεφτε πάνω της,στην προκειμένη περίπτωση στην αριστερή ομωπλάτη.Μ΄αυτόν τον τρόπο και οι κομμουνιστες του Τσαουσέσκου είχαν «φάει» πολλούς.Είναι χαρακτηριστικο ότι ο Τσαουσέσκου είχε πάντα μαζί του ανιχνευτη ακτινοβολίας).

Ο γιατρός της είπε ότι έχει λίγους μήνες ζωής.Γύρισε στη Βουδαπέστη να πάρει τα πράγματα της.της.΄΄Μη φεύγεις έχουμε λύσεις για την αρρώστια σου.Ακου μας και θα γλυτώσεις΄΄.Πήρε όσα πράγματα μπορούσε(τα πιο πολλά βιβλία της εμειναν εκεί)και γύρισε στη χώρα της στον πατέρα Ιουστίνο Πίρβου(σημ.π.Γεωρ.ηγουμενος της μονής Πετρου Βόντα και μέγας ομολογητή της πίστεώς μας)και του τα διηγήθηκε όλα.Αυτός της είπε να μείνει στο μοναστήρι.Αυτό έγινε τον Αυγουστο του 1997.

Περασε ενάμιση χρόνο γεμάτο πόνους.Γρήγορα έκανε μετασταση.’Έλιωνε μέρα με τη μέρα.Δέχτηκε να ρασοφορεθεί και λίγο πριν πεθάνει έγινε μοναχή.Δεν ήθελε να πάρει μορφίνη,θέλοντας με τον πόνο να σβήσει τις αμαρτίες της.

Τα ουρλιαχτά πόνου προαγγέλουν ακόμη και σήμερα σε όσους την άκουσαν τα βάσανα της κολάσεως.Ο Θεός εισάκουσε την τελευταία της επιθυμία να μην πεθάνει πριν την πανηγυρη της μονής(Σύναξις των Αγίων Αρχαγγέλων).Μετά την αγρυπνία την νύχτα της 7ης προς 8η Νοεμβρίου 1998 στις 03.00 η Αγία μάρτυς Χερουβειμία εκοιμηθη,έτοιμη να ομολογήσει μπρος στον Τριαδικό Θεό των αγώνα των Ορθοδόξων ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τουτου.

Η αδελφή Χερουβειμία μας διηγούνταν ότι είχαν φύγει από το CEU για τον ίδιο λόγο,καρκίνο του δέρματος,ενας φοιτητής από τη Βουλγαρία,ένας από τη Γεωργία και ένας από της Η.Π.Α.Λυπαμαι που δε μπορώ να πώ τα ονόματά τους, ίσως κάποιος κάποτε τα μάθει.Η ορθοδοξία είναι ζωντανή και καρποφορεί εν αληθεία.,ενώ ο σπόρος της πίστεως είναι το αίμα των μαρτύρων.

Κείμενο του Μοναχού Φιλοθέου

 πηγή

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ;

Το περιστατικό της θεραπείας δύο δαιμονισμένων μας διηγείται  ο ευαγγελιστής Ματθαίος, οι οποίοι κατοικούσαν σε μνήματα, έξω από την πόλη των Γαδαρηνών, και αποτελούσαν κίνδυνο για τους διερχόμενους ταξιδιώτες. 

     Μόλις είδαν τον Χριστό, φώναξαν: “Τί έχεις μαζί μας, Ιησού, Υιέ του Θεού; ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;”. Ήταν τα δαιμόνια που μιλούσαν, και παρακαλούσαν τον Χριστό, αν τα διώξει, να τους επιτρέψει να πάνε στο κοπάδι των χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. “Πηγαίνετε”, τους λέει ο Ιησούς, και αμέσως άφησαν τους ανθρώπους και πήγαν στους χοίρους, και ολόκληρο το κοπάδι έπεσε στη θάλασσα και αφανίστηκε στα νερά.  

           Τότε οι βοσκοί των χοίρων γύρισαν στην πόλη και διηγήθηκαν όσα είχαν συμβεί. Και σύσσωμος ο λαός βγήκε από την πόλη όχι για να υποδεχτεί τον Χριστό, αλλά για να Τον παρακαλέσει να φύγει από τα σύνορά τους, όπως και έγινε.

       Η περικοπή αυτή περιέχει δύο παράδοξα και αλληλοσυγκρουόμενα γεγονότα. Από τη μία μεριά, οι δαίμονες αναγνωρίζουν την θεότητα του Ιησού Χριστού και Τον παρακαλούν να τους λυπηθεί, ενώ από την άλλη, οι κάτοικοι της πόλεως αρνούνται να Τον δεχτούν. 

          Τα δαιμόνια δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν ότι μπροστά τους βρίσκεται ο Υιός και Λόγος του Θεού, γι αυτό και τρέμουν την δίκαια κρίση Του. Τον παρακαλούν να μην τα στείλει από τώρα στο αιώνιο σκοτάδι, αλλά να τους επιτρέψει να μπουν στην αγέλη των χοίρων. Τον παρακαλούν γιατί, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα από την ιστορία του Ιώβ, δεν έχουν καμία εξουσία επάνω στην κτίση, ούτε βέβαια επάνω στους ανθρώπους, αν δε το επιτρέψει ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος προσβλέπει και αποσκοπεί στη σωτηρία μας. Έτσι ο Χριστός το επιτρέπει, θέλοντας να δείξει σε όλους ότι εκεί που ενεργούν τα δαιμόνια, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και πολλές φορές θανάσιμα, τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα.

            Από την άλλη μεριά, παρά την τόσο συγκλονιστική αποκάλυψη της θεότητας του Ιησού, παρά το θαύμα της θεραπείας των δύο δαιμονισμένων, ο λαός της πόλης αντί να δεχτεί τον Χριστό, όπως άλλοτε οι Σαμαρείτες, Του ζητάνε να εγκαταλείψει τα όρια της πόλης τους. Αντί να Του ζητήσουν να τους βοηθήσει θεραπεύοντας τους ασθενείς, όπως συνέβαινε σε κάθε τόπο από τον οποίο περνούσε, Του ζητάνε να φύγει χωρίς χρονοτριβή.

          Η στάση τους αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί, παρά ως γεγονός πνευματικής τύφλωσης και αναλγησίας. Παρόλο που έχουν μπροστά τους το θαύμα, αδυνατούν να πιστέψουν στον Χριστό. 

               Φαίνεται πως πιο πολύ τους ενόχλησε ο χαμός των χοίρων, των οποίον σημειωτέον η εκτροφή απαγορευόταν από το Μωσαϊκό νόμο, αντί να τους συνετίσει και να τους οδηγήσει σε μετάνοια. Με τον τρόπο που συμπεριφέρονται αποδεικνύουν ότι μπορεί να μην διακατέχονται από δαιμόνια, αλλά είναι συντεταγμένοι με τα έργα του σκότους, είναι συμβιβασμένοι με την αμαρτία και την ανομία, και δεν επιθυμούν την πνευματική τους θεραπεία, ούτε να αλλάξουν τρόπο ζωής. Διότι, αν δέχονταν τον Χριστό στην πόλη τους, αν Τον δέχονταν στην καρδιά τους, έπρεπε να μετανοήσουν και να ακολουθήσουν την διδασκαλία του Ευαγγελίου.

               Μη μας ξενίζει όμως το παράδειγμα των Γαδαρηνών. Ακούμε συχνά γύρω μας ανθρώπους να λένε, “αν δεν δω ένα θαύμα, δεν πιστεύω”, οι οποίοι στην ουσία αναζητούν άλλοθι για την δική τους απιστία έναντι του Θεού. 

           Παρόλο που το θαύμα προϋποθέτει την πίστη, όπως βλέπουμε σε όλα όσα έκανε ο Χριστός, υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις θαυμάτων, σαν το σημερινό, που προσφέρονται για εκείνους που θέλουν να ενισχύσουν την πίστη τους. Κι όμως, ακόμα κι αν συμβεί στους ίδιους, στην πραγματικότητα δεν είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν, γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τρόπο ζωής. Και για τον λόγο αυτό, επειδή δεν μπορούν πλέον να δικαιολογηθούν, αρνούνται τον ίδιο το Χριστό και Τον εξορίζουν εντελώς από τη ζωή τους.

        Αλλά και στη δική μας, χριστιανική καθημερινότητα, συχνά δημιουργούμε στεγανά, είτε στον “προσωπικό” είτε στον εργασιακό μας χώρο, από τα οποία θεωρούμε ότι μπορούμε να περιορίσουμε τον Χριστό και να συμπεριφερθούμε όπως οι άλλοι των ανθρώπων.

 

         Αυτός είναι και ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς της εποχής μας, το να θεωρούμε δηλαδή ότι τα θρησκευτικά μας καθήκοντα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στο Ναό, είτε τις στιγμές που μόνοι μας προσευχόμαστε. Και όλες τις άλλες ώρες, σαν τους Γαδαρηνούς, επιδιδόμαστε σε ασχολίες από τις οποίες απουσιάζει το πνεύμα του Θεού.

          Ας προσέξουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας, ενώ μέσα στο Ναό δοξολογούμε τον Θεό, βγαίνοντας από εδώ να μη γίνουμε σαν τους αφιλόξενους και αντίθεους ανθρώπους της σημερινής περικοπής.Δαιμονισμός είναι η κατάληψη του άνθρωπου, της ψυχής και του σώματος του από το διάβολο εξ υπαιτιότητος του ιδίου του άνθρωπου. Απρόσεκτος πνευματικά, χάνει ο άνθρωπος την ελευθερία του και σκλαβώνεται στο διάβολο δυνάστη. Χάνει την κρίση του. Και κατευθυντήριες γραμμές δίδει πλέον ο άρχων διάβολος. Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι «όταν από τον άνθρωπο απομακρύνεται η Χάρις του Θεού τότε αρχίζει ο δαιμονισμός».

Δαιμονισμός ακόμη προκαλείται από ανθρώπους οι όποιοι καλούν «τα πνεύματα», δηλαδή τους δαίμονες. Διαπιστώνεται κι αυτή η κατάσταση στους νέους που από περιέργεια ή από μιμητισμό προσπαθούν να έχουν παρόμοιες εμπειρίες από την εμφάνιση κι Επίδειξη των δυνάμεων του διαβόλου, Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Η επίκληση των πνευμάτων είναι άρνηση πίστεως... Από την στιγμή πού κάποιοι καλούν τον διάβολο και τον δέχονται, αρνούνται τον Θεό. Γι αυτό σε όσους κάνουν τέτοια λέω κατ’ αρχάς να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν ειλικρινά, και στο έξης να προσέχουν να εκκλησιάζονται, να κοινωνούν με ευλογία του πνευματικού τους, για να αγνισθούν. Έχουν ελαφρυντικά, επειδή είναι παιδιά και το έκαναν σαν παιχνίδι. Αν ήταν μεγάλοι, θα πάθαιναν μεγάλο κακό ο διάβολος θα αποκτούσε μεγάλη εξουσία επάνω τους αλλά και αυτά τώρα τα τραντάζει».

«Οι μαύρες δυνάμεις τού σκότους είναι αδύνατες. Οι άνθρωποι τις κάνουν δυνατές με την απομάκρυνσή τους από το Θεό, γιατί έτσι δίνουν δικαιώματα στον διάβολο» κι έτσι συντελείται ο δαιμονισμός.

Ακόμη δαιμονισμός προκαλείται όταν κάποιος στέλνει τον συνάνθρωπο του στον διάβολο.

Υπάρχει δε και περίπτωση ο δαιμονισμός να προκληθεί από τον ίδιο τον διάβολο κατά παραχώρηση Θεού.  Και ο διάβολος επηρεάζει τον άνθρωπο ανάλογα με τη δεκτικότητά του και αναλόγως της καρδιάς του.

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Εξορκισμοί, Εξορκιστές και Βασκανία»

πηγη

Άγιος Μέρτιος

Θεὸν πόθων ὕψιστον, ἰσχυρὸν μόνον, Μαστίζεται Μέρτιος ἰσχυρῶς ἄγαν.

Βιογραφία Ο Άγιος Μέρτιος κατετάγη, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ), στο στρατιωτικό τάγμα, το καλούμενο των Μαύρων, στη Μαυριτανία. Εκεί τον πίεζαν να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Ο Άγιος όμως δεν πειθάρχησε στις εντολές των ειδωλολατρών. Ύστερα από την άρνηση του Αγίου Μερτίου να θυσιάσει στα είδωλα, οι ειδωλολάτρες τον κατήγγειλαν στον κυρίαρχό του, ότι αυτός λάτρευε τον Ιησού. Τον οδήγησαν ενώπιον του. Ο Μάρτυρας παρουσιάσθηκε και στάθηκε μπροστά στον ηγεμόνα με σεμνότητα, αλλά και άφοβη γενναιότητα. Ο Μέρτιος υποκλίθηκε πρώτα, για να δείξει ότι τιμά τον άρχοντα, αλλά έπειτα ανένευσε και αρνήθηκε να συμμορφωθεί προς την διαταγή. Και δεικνύοντας τις πληγές, που είχε μαχόμενος κάτω από την σημαία του αυτοκράτορα, δήλωσε ότι ευλαβείται το βασιλέα, ότι είναι έτοιμος να δώσει το αίμα του υπέρ του στρατιωτικού καθήκοντος, αλλά ότι η ψυχή του και η συνείδησή του ανήκουν στην λατρεία του Χριστού. Ο Διοκλητιανός εξαγριώθηκε και άρχισε να υποβάλλει τον Άγιο σε ταπεινώσεις και βασανιστήρια. Πρώτα διέταξε να του αφαιρέσουν την ζώνη, που ήταν το διακριτικό γνώρισμα του στρατιωτικού του αξιώματος. Με άλλα λόγια, τον καθαίρεσαν από το στρατιωτικό του αξίωμα. Έπειτα τον μαστίγωσαν αλύπητα. Επειδή όμως άντεξε στα βασανιστήρια και δεν έβγαλε ούτε την παραμικρή κραυγή, προκάλεσε κατάπληξη στον τύραννο και επαύξησε την οργή του. Έτσι το βασανιστήριο συνεχίστηκε επί πολλή ώρα, μέχρι που όλο το σώμα του Μάρτυρα έγινε μία ανοιχτή πληγή. Τότε, με εντολή του αδίστακτου τυράννου, σταμάτησαν την μαστίγωση του Μερτίου και τον έριξαν στην φυλακή. Η καρδιά του σκιρτούσε, διότι έμελλε ο ευσεβής υιός να υπάγει προς τον ουράνιο Πατέρα, ο πιστός στρατιώτης προς τον Αρχιστράτηγο Χριστό, ο ένδοξος προς τον μισθαποδότη Κύριο. Έτσι ο αθλητής αυτός του Χριστού, παρέδωσε την τίμια ψυχή του στις πατρικές αγκάλες του Θεού το 298 μ.Χ.

Αγία Τατιανή

Τῆς πάντα λαμπρᾶς Τατιανῆς τῇ κάρᾳ, Λαμπρὸν προεξένησε τὸ ξίφος στέφος. Τῇ δυοκαιδεκάτῃ Τατιανῆς αὐχένα κέρσαν.

Βιογραφία Η Αγία Μάρτυς Τατιανή καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου του Σεβήρου (222 - 235 μ.Χ.). Ο πατέρας της είχε διατελέσει ύπατος. Η Αγία Τατιανή είχε το εκκλησιαστικό αξίωμα της διακόνισσας και στην υμνολογία παρίσταται ως μαθήτρια των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η επισημότητα της καταγωγής της και ο ένθεος ζήλος με τον οποίο εκτελούσε τα διακονικά της καθήκοντα, έδωσαν στην Τατιανή περιφανή θέση μεταξύ των Χριστιανών. Και οι Εθνικοί όμως είχαν ακούσει περί αυτής και δεν μπορούσαν να δεχθούν το γεγονός ότι μια τέτοια γυναίκα καταφρονούσε τις κοσμικές βλέψεις και περιφρονούσε τα είδωλα, για να υπηρετεί με τόση αυταπάρνηση τους Χριστιανούς και να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Κυρίου. Όταν, επί Σεβήρου, διατάχθηκε δίωξη των Χριστιανών, η Τατιανή συνελήφθη και επειδή διεκήρυττε την πίστη της στον Χριστό, την οδήγησαν μπροστά στο βασιλέα και μαζί με αυτόν εισήλθε σε ένα ειδωλολατρικό ναό. Εκεί όμως η Αγία, με μια θερμή προσευχή στο Χριστό, συντάραξε τα ξόανα (τα ξύλινα αγάλματα) των θεοτήτων της ειδωλολατρίας και τα γκρέμισε στο δάπεδο. Για τον λόγο αυτό την υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Την κτύπησαν και με σιδερένια νύχια της ξέσκισαν τα βλέφαρα. Έπειτα την κρέμασαν και της ξύρισαν το κεφάλι. Ακολούθως την έριξαν πάνω σε φωτιά, αλλά δεν έπαθε τίποτα. Κατόπιν την έριξαν σε πεινασμένα άγρια θηρία, αλλά αυτά δεν τόλμησαν να την βλάψουν. Ύστερα από όλα αυτά, οι ειδωλολάτρες, έκοψαν την Τίμια κεφαλή και κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αγία εισήλθε με το στέφανο της δόξας στη χαρά του Κυρίου της.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ἰσχύι τῆς πίστεως, κραταιωθεῖσα σεμνή, νομίμως ἐνήθλησας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Τατιανὴ ἔνδοξε πάσας γὰρ τᾶς ἰδέας, τῶν δεινῶν ἐνεγκοῦσα, ἤσχυνας τὸν Βελίαρ, τὴ ἀτρέπτω σου στάσει ἐξ οὐ τῆς κακοτροπίας πάντας ἀπάλλαξαν.

Κυριακή μετά τα Φώτα

Θεοδώρου Χατζηζαχαρία, ΘεολόγουΤο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής που έπεται της μεγάλης Δεσποτικής εορτής των Θεοφανείων ή αλλιώς της εορτής των Φώτων, της Κυριακής μετά τα Φώτα, προέρχεται από το κατάΜατθαίο ευαγγέλιο και συγκεκριμένα από το 4ο κεφάλαιο στίχοι 12 έως 17.

Στους συγκεκριμένους στίχους αναφέρεται το γεγονός της σύλληψης του Προφήτου Ιωάννου, του και Βαπτιστή του Κυρίου, και τον εγκλεισμό του στη φυλακή από το Βασιλιά Ηρώδη. Με το άκουσμα αυτό ο Ιησούς απομακρύνεται από την περιοχή της Γαλιλαίας και κατευθύνεται προς τη Καπερναούμ. Στην περιοχή της πόλης της Καπερναούμ αρχίζει και συστηματικά η επίγεια δράση του Ιησού κηρύττοντας και διδάσκοντας το λόγο του Θεού.

Η πόλη της Καπερναούμ βρίσκεται κτισμένη πλησίον της λίμνης της Γαλιλαίας. Ήταν μεγάλη πόλη την περίοδο δράσεως του Ιησού. Οι κάτοικοί της ήταν εθνικοί στο θρήσκευμα – ειδωλολάτρες δηλαδή, ως επί το πλείστον και επαγγελματικά ασχολούνταν κυρίως με την αλιεία. Από τη συγκεκριμένη πόλη ο Κύριός μας επιλέγει τους πρώτους μαθητές του και από αλιείς ιχθύων που ήταν το βιοποριστικό τους επάγγελμα τους μεταποιεί και τους μετατρέπει σε αλιείς ανθρώπων, ψαράδες σωτηρίας της ανθρώπινης ψυχής.

Με την μετακίνησή Του. ο Ιησούς, προς την πόλη της Καπερναούμ, ο ευαγγελιστής Ματθαίος, σημειώνει ότι εκπληρώνεται μία προφητεία του προφήτη Ησαΐα. Ο προφήτης στην προφητεία του είπε: «Γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, οδόν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών, ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς», δηλαδή «Η χώρα του Ζαβουλών και η χώρα του Νεφθαλείμ, εκεί που ο δρόμος πάει για τη θάλασσα και πέρα από τον Ιορδάνη, η Γαλιλαία που την κατοικούν ειδωλολάτρες, οι άνθρωποι που κατοικούν στο σκοτάδι είδαν φως δυνατό. Και για όσους μένουν στη χώρα που τη σκιάζει ο θάνατος, ανέτειλε φως για χάρη τους».

Οι κάτοικοι της Καπερναούμ όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω ήταν στην πλειοψηφία τους ειδωλολάτρες όπως ακριβώς αναφέρεται και στην προφητεία «Γαλιλαία των εθνών» (Ησ. 8, 23). Στην προφητική ρήση γίνεται πλήρης γεωγραφική τοποθέτηση επί χάρτου για το σημείο τοποθέτησης της πόλης της Καπερναούμ. Δηλαδή βρισκόταν στην περιοχή κυριότητας των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ «Γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ» (Ησ. 8, 23). Το σημείο που βρισκόταν η πόλη ήταν κομβικό σημείο για την εμπορική κίνηση προς τη θάλασσα «οδόν θαλάσσης» (Ησ. 8, 23) πέρα από την περιοχή Ιορδάνου ποταμού «πέραν του Ιορδάνου» (Ησ. 8, 23). Εκτός της πλήρης χαρτογραφημένης τοποθέτησης της πόλης γίνεται και αναφορά του καθεστώτος του θρησκεύειν στην συγκεκριμένη πόλη από τον προφήτη Ησαΐα στην προφητική του ρήση.

Σε αυτό το χώρο άρχισε επίσημα την επίγεια δράση του ο Ιησούς Χριστός. Ο λόγος έναρξης του κηρύγματος στον συγκεκριμένο χώρο είναι γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν καθισμένοι στο σκοτάδι και με το κήρυγμά Του, τους προσέφερε φως μεγάλο. Τους ανέστησε από το σκοτάδι προς το φως. Βρίσκονταν στο πνευματικό σκοτάδι της ειδωλολατρίας, της λατρείας ψεύτικων, ανύπαρκτων οντοτήτων και με τη δράση Του, τους αφυπνίζει από τον πνευματικό λήθαργο και την θρησκευτική υποτονικότητα. Τους προσφέρει το Φως της Ζωής. Όπως αναφέρει ο Κύριος: «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το Φως της Ζωής» (Ιω. 8,12). Ακόμη «Ο Θεός φως εστίν και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία ….. εν τω φωτί περιπατώμεν ως αυτός εστίν εν τω φωτί, κοινωνίαν έχομεν μετ’ αλλήλων και το αίμα Ιησού του υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1,5-7).

Ο χρόνος έναρξης της κηρυγματικής Του δράσης έπεται της σύλληψης του Ενδόξου Προφήτου και Βαπτιστού Ιωάννου. Αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Η παράλληλη κηρυγματική δράση τόσο του Ιωάννη του Βαπτιστή όσο και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ενδεχόταν να προκαλέσει σύγχυση στον απλοϊκό λαό του Ισραήλ που θα ήταν αποδέκτες του κηρύγματός τους. Ο λόγος που πιθανόν να προκαλούσε σύγχυση στο λαό θα ήταν γιατί πιθανόν θα δημιουργούνταν διαξιφισμοί, φατρίες, οπαδοί και υποστηρικτές του ενός και του άλλου και θα οδηγούνταν σταδιακά στην αυξημένη πιθανότητα διαμάχης ποιος εκ των δύο είναι ο «γνησιότερος» και ποιος ο ψευδοπροφήτης ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ή ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Με τον τρόπο αυτό δε θα επιτυγχανόταν το αποτέλεσμα του κηρύγματος του Χριστού. Του κηρύγματος της συναλληλίας, της αδελφοσύνης, του σεβασμού και της αγάπης και από κήρυγμα ενότητας θα κατέληγε σε κήρυγμα διαχωρισμού, σε κήρυγμα διαμάχης.

Με την έναρξη της δράσης του ο Ιησούς Χριστός μετά τη σύλληψη του Ιωάννη του Βαπτιστή θέλει να επιδείξει ότι ο Ιωάννης ήταν ο Πρόδρομος, ο προπομπός του Ιδίου. Προετοίμασε το δρόμο για τη δράση Του. Ακόμη με τον τρόπο αυτό έδειξε ότι υλοποιείται το κήρυγμα του Προδρόμου στο πρόσωπό Του. Χρησιμοποιεί την ίδια φράση που χρησιμοποιούσε και ο Πρόδρομος «Μετανοείτε· ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών» (= Μετανοείτε, γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού) (Μτθ. 3,2 και 4,17). Ο ένας προετοίμαζε για την έλευση της Βασιλείας του Θεού – Ιωάννης ο Πρόδρομος –, ο δε άλλος διακήρυττε ότι η Βασιλεία του Θεού ήρθε στον κόσμο – ο Ιησούς Χριστός. Η Βασιλεία του Θεού έφτασε διά μέσου του Ιδίου. Ένας άλλος λόγος που χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη φράση είναι για να υποδειχθεί η υλοποίηση του ιωάννειου κηρύγματος και να τονισθεί η πραγμάτωσή του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ισχυροποιώντας με αυτό τον τρόπο την ρήση «μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι το νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (Μτθ. 5,17).

Η χρήση της λέξης «Φως» αυτούσια αλλά και με όλα τα παράγωγά της γίνεται εντονότερη αυτή τη χρονική περίοδο στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας («Τον φωτισμόν ημών, τον φωτίσαντα πάντα άνθρωπον, ίδεν ο Πρόδρομος βαπτισθήναι παραγενόμενος…», «ίνα φωτίσης τους εν σκότει καθημένους, Φιλάνθρωπε δόξα σοι», «Που γαρ είχε το φως σου λάμψαι, ειμή τοις εν σκότει καθημένοις, δόξα σοι» {Εσπερινός Θεοφανείων}, «σύντρομος γέγονε ο Πρόδρομος, και εβόησε λέγων: Πως φωτίσει ο λύχνος το Φως…» {εκ της ακολουθίας του Μεγάλου Αγιασμού}). Εξ’ ου και η ημέρα ονομάζεται η Κυριακή μετά των Φώτων. Όπως ακριβώς και η ερμηνεία της εορτής δείχνει την φανέρωση της Αγίας Τριάδος, εξ’ ου και η ονομασία «Άγια Θεοφάνεια» (= Θεού εμφάνιση) και αυτή η εμφάνιση μεταλαμπαδεύει, μεταφωτίζει την κτίση και όλο τον κόσμο με Φως εξ’ ου και η παράλληλη ονομασία της εορτής ως η εορτή των «Φώτων» ή τα «Φώτα». Όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγεται και στα παραδοσιακά κάλαντα «Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός, τι χαρά μεγάλη κι Αγιασμός».

Ο ίδιος ο Κύριός μας προφητεύθηκε με τη συγκεκριμένη λέξη μέσα από τα λόγια του Θεοδόχου Συμεών κατά την ημέρα της Υπαπαντής του Κυρίου κάνοντας χρήση της ησαϊτικής προφητείας «νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ» (Λκ. 2,29-32). Ο Κύριος αποστέλλει τους Μαθητές του στον κόσμο λέγοντάς τους: «υμείς εστέ το φως του κόσμου» (Μτθ. 5,14) και «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Μτθ. 5,16). Στο Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος κατά την απόλουση γίνεται χρήση της έννοιας του φωτός εις τύπον της Βαπτίσεως του Κυρίου μας στον Ιορδάνη ποταμό, έτσι ο ιερέας εκφωνεί «Εβαπτίσθης, εφωτίσθης, εμυρώθης….» (Ακολουθία Αγίου Βαπτίσματος).

Το Φως το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμο και το οποίο διεσκορπίσθει και διακομίσθηκε σε όλους μας κυρίως αυτές τις άγιες ημέρες της τιμής και μνήμης του Αγίου Βαπτίσματος του Λυτρωτού μας, να συνεχίζει καθ’ όλη τη διάρκεια του ενιαυτού να μας παρέχει καθοδήγηση. Η έλευση του Χριστού στη γη σήμανε το τέλος τους «σκότους», της αμαρτίας και ειδωλολατρίας και την ανατολή του «φωτός», της αλήθειας και της ελπίδας.

πηγή

Σε μία καφετέρια...

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανοῦ

῾Η εἰκόνα εἶναι συνηθισμένη. Μία ὁμάδα νέων παιδιῶν, ἀγόρια καί κορίτσια, κάθονται σέ μία καφετέρια, Σάββατο ἀπόγευμα. ῾Ο καφές καί οἱ χυμοί ἔχουν σερβιριστεῖ. Οἱ συζητήσεις σ’ ἐκεῖνο τόν ὑψηλό τόνο γιά τά καθημερινά πρόσωπα πού μονοπωλοῦν τό ἐνδιαφέρον τῶν παιδιῶν, γιά τίς ἐκπομπές τῆς τηλεόρασης καί τό ποιός πρέπει νά κερδίσει ἤ νά χάσει, καί ξάφνου ἡσυχία. ᾿Απόλυτη σιωπή γιά μία-δύο στιγμές, πού διακόπτεται ἀπό τόν ἦχο τῶν μηνυμάτων στά κινητά. Τά παιδιά ἐγκαταλείπουν τήν συζήτηση καί στέλνουν τά δικά τους μηνύματα. Δεύτερος γύρος συζήτησης γιά τά ἴδια θέματα. Σιωπή καί νέα μηνύματα. ῾Η ὥρα περνᾶ καί τά παιδιά σηκώνονται, γιά νά συνεχίσουν τήν Σαββατιάτικη βόλτα τους, μέ τά κινητά στά χέρια καί τίς ἴδιες ἀφορμές συζήτησης, σιωπῆς καί μηνυμάτων.

῾Η καφετέρια εἶναι ἕνας σύγχρονος χῶρος συνάντησης. Δέν εἶναι ὅμως πάντοτε χῶρος γνήσιας ἐπικοινωνίας. Κι αὐτό γιατί ἡ ἐπικοινωνία σήμερα νοεῖται ὡς ἡ συζήτηση γιά τά ἀνούσια καί ψεύτικα, τά ριάλιτι τῆς τηλεόρασης, ὡς ἡ ἀνταλλαγή ἀπόψεων γιά ζητήματα πού ἐγκλωβίζουν τόν νέο στόν μικρόκοσμο τοῦ σχολείου ἤ τοῦ Πανεπιστημίου, ἡ ἄρνηση τῆς πολιτικῆς, πολλές φορές καί ὡς ἡ ἄρνηση τοῦ ἀθλητισμοῦ.

Κι ὅμως ἡ καφετέρια θά μποροῦσε νά ἦταν χῶρος πραγματικῆς συνάντησης. Χωρίς ὑπερβολικές φιλοσοφίες, θά εἶχε πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον κάποιος νά ἔλεγε στήν παρέα του γιά μία εἴδηση πού διάβασε στήν ἐφημερίδα. Νά μιλοῦσε γιά τούς ἥρωες ἑνός βιβλίου πού εἶχε μελετήσει. Νά τούς περιγράψει γιατί εἶναι δίκαιο μία ὁμάδα στό ποδόσφαιρο ἤ τό μπάσκετ νά πάρει τό πρωτάθλημα καί πόσο σπουδαῖος παίκτης εἶναι αὐτός πού ἀξιοποιεῖ τά χαρίσματά του. Νά συζητήσει μαζί τους γιά κάποια ὄνειρα κι ὁράματα στή ζωή, γιά τήν θεραπεία τῆς ἀδικίας καί τοῦ μίσους, τήν ἀξία τῆς ἀγάπης, τή σχέση μέ τό Θεό καί τόν ἄλλο, νά μοιραστεῖ προβληματισμούς, δάκρυα καί χαρές.

Θά μποροῦσε ἡ καφετέρια νά εἶναι χῶρος πραγματικῆς συνάντησης. ᾿Αρκεῖ νά κλείνανε ἔστω καί γιά λίγο τά κινητά, τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦνται γιά νά βρισκόμαστε, ἀλλά στήν οὐσία δέν μᾶς ἀφήνουν νά συγκεντρωθοῦμε στήν παρέα, καθώς ὁ νοῦς μας πάει σ’ αὐτούς πού μᾶς ζητᾶνε ἤ μᾶς στέλνουν μήνυμα, μέ ἤ χωρίς λόγο. Τά κινητά πού ἔχουν ἀντικαταστήσει τήν ἀναζήτηση καί τήν ἐπιθυμία τῆς συνάντησης, καθώς μᾶς κάνουν νά ξέρουμε ποῦ εἶναι ὁ ἄλλος καί μέ δύο κουβέντες νά λέμε αὐτό πού θά ἀποτελοῦσε θέμα συζήτησης καί ζωῆς.

Θά μποροῦσε ἡ καφετέρια νά εἶναι χῶρος πραγματικῆς κοινωνίας. Γιατί ἕνας καφές καί μία παρέα δίνουν τήν αἴσθηση ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι μας, ἀλλά ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι πού θέλουν νά μᾶς συναντήσουν, νοιάζονται γιά τό ποιοί εἴμαστε, τί ἐκφράζουμε καί τί πιστεύουμε. Κι αὐτός πού νοιάζεται, δημιουργεῖ κοινωνία, ὁμάδα, κοινότητα μέ τόν ἄλλο. Κι αὐτό εἶναι πού χρειαζόμαστε σήμερα πάνω ἀπ’ ὅλα, νά πάψουμε νά εἴμαστε ἄτομα πού περνᾶμε καλά μονάχα γιά τόν ἑαυτό μας καί νά μοιραστοῦμε τά συναισθήματά μας, τίς σκέψεις μας, τίς ἐλπίδες, τήν ἀγάπη.

Τήν ἑπόμενη φορά πού θά πᾶμε σέ μία καφετέρια ἄς θυμηθοῦμε ὅτι «οἱ παρέες γράφουν ἱστορία». Γιατί κάθε συνάντηση εἶναι ἱστορική γιά τόν καθέναν μας καθώς δέν ἐπαναλαμβάνεται. Καί θά γίνει καί πραγματικά μοναδική ὅταν συνδεθεῖ μέ κάτι ξεχωριστό, μέ μία κουβέντα πού θά μᾶς βγάλει ἀπό τή ρουτίνα, μέ τό μοίρασμα τῆς ζωῆς, μέ τό κυνήγι τοῦ ξεχωριστοῦ. Τό χρειαζόμαστε ὅσο ποτέ καί μποροῦμε. ᾿Αρκεῖ νά μή φοβηθοῦμε νά ἀλλάξουμε τήν ρουτίνα. Καί θά δοῦμε τότε ὅτι κι ἄλλοι θά μᾶς ἀκολουθήσουν. Γιατί ὅλοι, κι ἄς μήν τό καταλαβαίνουμε, νιώθουμε ὅτι εἴμαστε μοναδικοί καί ξεχωριστοί. Καί γιά ξεχωριστά καί μοναδικά μποροῦμε νά μιλήσουμε!

Από το βιβλίο του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού "Από έναν κόσμο σαν κι αυτόβ τι να κρατήσω;" των εκδόσεων "ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"

πηγή

Όταν βιώνουμε τον Χριστό, δεν υπάρχει αντίχριστος…

του Γέροντος Πορφυρίου

 (Περί του αντιχρίστου) 

–Από το βιβλίο: «Ανθολόγιο Συμβουλών»

 – Εκδ. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος 

ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

Αν έχουμε μέσα μας το Χριστό...

«Μη σας βασανίζουν τα έσχατα, 

ούτε ο αντίχριστος και τα σημάδια

 του. Γιατί να ξέρετε, αν εμείς έχουμε

 μέσα μας το Χριστό, δεν μπορεί σε

 τίποτα να μας πειράξει ο αντίχριστος,

 ούτε στο παραμικρό».

 [Α. Σ. Τζαβάρα - Αναμνήσεις

 από τον Γέροντα Πορφύριο]...

- «Γέροντα, πολύς λόγος γίνεται τελευταία

 για το 666, για την έλευση του αντίχριστου,

 πού πλησιάζει - μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται

 ότι ήδη ήλθε -, για το ηλεκτρονικό χάραγμα 

του δεξιού χεριού ή του μετώπου, για τη 

σύγκρουση Χριστού καί αντίχριστου και τη συντριβή του τελευταίου, 

για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εσείς, τί λέτε γι' αυτά;»

Ο Γέροντας απάντησε:

- «Τί να πω; Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει 

πόλεμος καί άλλα τέτοια. Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, 

ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά πότε 

δεν ξέρω. Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν 

ανησυχώ γι' αυτό. Διότι ξέρω, ότι η ώρα του θανάτου είναι

 για τον καθένα μας η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. 

Καί η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά». 

[Κ. Γιαννιτσιώτη – Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο]

Να εξομολογούμαστε

- «Γέροντα, αν έρθει στις ημέρες μας ο αντίχριστος, 

θα μας δώσει ο Θεός τη δύναμη ν’ αντέξουμε στα μαρτύρια;»

Η απάντησή του ήταν:

- «Αν εξομολογούμαστε, θα μας δώσει τη δύναμη αυτή».

 Τόσο πολύ πίστευε στο μυστήριο της Θείας Εξομολογήσεως.

 [Κλ. Ιωαννίδη – Ο Γέροντας Πορφύριος]

Το 666 και ο αντίχριστος

«…Όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό μας, μπορεί να

 έρθει ο αντίχριστος; Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη

 ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι' αυτό σήμερα, παιδί μου, 

δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας καί γι' αυτό ανησυχούμε για 

τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε το Χριστό μέσα μας, τα 

πάντα γίνονται Παράδεισος. Ο Χριστός είναι το πάν κι έτσι

 πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον

 αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. Και κοίταξε να σου πω κάτι. 

Εάν ερχόταν τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με 

ακτίνες Laser και με σφράγιζε με το 666 με το ζόρι, εγώ δεν

θα στενοχωριόμουνα. Θα μου πεις, Γέροντα, μα δεν είναι

 το σημείο του αντίχριστου; Ναι αλλά και χίλια 666 να μου

 έγραφε πάνω μου με τις ακτίνες Laser, ανεξίτηλα, εγώ δεν

 θα στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους 

μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν το σταυρό 

τους και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια• τους είχαν στη θάλασσα, 

έκαναν το σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και 

περπατούσαν τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το 

σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο

 μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στο Χριστό;

 Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για 

να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι, παιδί μου, να πεις και

 στο Γέροντα. Και συ, να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται 

τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της 

Εκκλησίας»…

 (Κλ. Ιωαννίδη – Γεροντικό του 20ου αιώνος)

πηγή

Οι επτά σωματικές πράξεις της Μετάνοιας !

Απόσπασμα από το βιβλίο "Άσκηση' του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

.

Στην πρακτική των Πατέρων, που αναλύουμε αναφέρονται επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας. Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετούν την η σ υ χ ί α. Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια, που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σε όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες, αλλά και από αυτόν τον "ὡς λέοντα περιπατοῡντα καί ζητοῡντα νά μάς καταπιή" (' Πέτρ. ε' 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής από τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται αν θέλει να στρέψει τη σκέψη και ασχολία του προς το Θεό, απ΄όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον. Δεύτερη πράξη θεωρείται η ν η σ τ ε ί α. Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής - η γαστριμαργία - ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη. Ποιος τώρα μπορεί να αμφισβητήσει το βάθρο αυτό της μετανοίας, της ανάπλασης, της ανάστασης, της σωτηρίας; Εάν ο αναμάρτητος και απαθής νηστεύει - και μάλιστα παρατεταμένα - ποιος θα προφασιστεί αδυναμία ή άρνηση; Αφήνω και την άσκηση της δίψας που οι έμπειροι της εγκρατείας προβάλλουν ως άριστο άθλημα κατά των παράλογων ορέξεων. Την α γ ρ υ π ν ί α, ως τρίτη πράξη, συνιστούν οι Πατέρες. Είναι το αποτελεσματικότερο μέσο φωτισμού του νου και γεννήτρια της προσευχής. Ο κόρος της υπνηλίας υποβιβάζει άμεσα τη διαύγεια του νου. Μειώνεται η διανοητική ικανότητα της λογικής φύσης να συγκρίνει, διακρίνει, επιλέξει και εφαρμόσει όσα η νόμιμη άσκηση απαιτεί. Η αγρυπνία, ως μέσο της φίλης των Πατέρων μας φιλοπονίας, πάντοτε προηγείτο στους ασκητικούς αγώνες. Και είναι γνωστή η υπερβολική άσκηση των Πατέρων στην αγρυπνία. Επέμεναν στα πολλαπλά οφέλη αυτής της αρετής, επειδή συντελούσε άριστα στη διανοητική εργασία από την οποία εξαρτώνται όλα εφ΄όσον "νοῡς ορᾶ καί νοῦς ακούει" και εκλέγει και εκτελεί. Τέταρτη και πέμπτη πράξη τοποθετούν οι Πατέρες την π ρ ο σ ε υ χ ή και την ψ α λ μ ω δ ί α. Πράγματι διαιρούσαν την εργασία της προσευχής σε δύο τρόπους, που επικρατούν στην τόσο σημαντική αυτή παναρετή. Στο όνομα της προσευχής χάραξαν την έννοια της εσωστρέφειας και ειδικά της "κατά μόνας" προς το Θεό συνομιλίας. Εκεί ο καθένας επιρρίπτει τον εαυτό του μπροστά στη θεία ευσπλαχνία και αγαθότητα και με επίμονη εξομολόγηση, δέηση, ικεσία, παράκληση ή και ευχαριστία αναφέρει τον πόνο και τον πόθο του προς "τόν δυνάμενον σῴζειν" Χριστό, το Θεό μας. Η ψ α λ μ ω δ ί α χρησιμοποιείται στις ομαδικές συναθροίσεις των πιστών. Με την υμνολογία επιτελείται εορταστικότερα η κοινή προσευχή και αυτό είναι περισσότερο αποδεκτό και εφαρμόσιμο από το λαό. Έκτη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την α ν ά γ ν ω σ η και μελέτη λόγων και παραγγελμάτων που μας κατευθύνουν στην εν Χριστώ πνευματική μας ζωή. Ο λόγος τους Κυρίου μας "ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου" αυτό σημαίνει: Να μάθει και να κατανοήσει τις εντολές μου το θέλημά μου και μετά να γίνει τηρητής (τηρών αυτάς). Και αυτός "ἐστιν ό ἀγαπῶν με". Στο Μωσαϊκό νόμο απαιτητικότερα διέταζε ο Θεός τη μελέτη του θελήματός του και την ενασχόληση με αυτό για να μη παραλείπεται, ως καθήκον, η ακριβής τήρηση και εφαρμογή του. "Ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός" (Ψαλμ α' 2). Μια από τις σπουδαιότερες φροντίδες αυτού που θέλει να απαλλαγεί από τη λύσσα του "ὠρυομένου ὡς λέοντος" εναντίον μας, κατά τον Παύλο, είναι το να "μή ἀγνοώμεν τά νοήματα αὐτοῦ" (πρβλ Β' Πετρ. α' 21). Επειδή οι φίλοι και δούλοι του Θεού «οὐκ ἰδίῳ θελήματι ἀλλά Πνεύματι Ἁγίῳ φερόμενοι ἐλάλησαν καί ἔγραψαν» (πρβλ Β’ Πετρ. α’ 21), είναι πλέον καθήκον η μελέτη και έρευνα των λόγων και των συγγραφών τους προς πλήρη διαφώτιση και μάθηση του αόρατου πολέμου που ασίγαστα διεξάγουμε. Έβδομη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την ε π ε ρ ώ τ η σ η τ ω ν ε μ π ε ί ρ ω ν για κάθε λόγο και πράξη. Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται το ταπεινό φρόνημα. Απουσιάζει ή αυταρέσκεια και η απειρία. "Τοῖς ταπεινοῖς" δίνει ο Κύριος το φωτισμό και τη Χάρη του. Το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας και ετοιμασίας είναι η υπομονή, ώστε "μήτε θαρρεῖν, μήτε ἀπογιγνώσκειν" απ' όσα συνήθως συμβαίνουν είτε χαροποιά είτε επίπονα. 

πηγή

Ὁ π. Σαράντης Σαράντος μιλάει γιὰ τὶς ἐκτρώσεις

Ο π. Σαράντης Σαράντος μιλάει για τις εκτρώσεις
Απόσπασμα από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές", που μεταδόθηκε στο Μέγκα στις 6 Δεκεμβρίου 2012 και είχε θέμα τις εκτρώσεις.

Βλέπουμε τον π. Σαράντη Σαράντο να μιλάει στον δημοσιογράφο Θεοδωράκη για το θέμα. Παρά τις ερωτήσεις και την παντελή έλλειψη σεβασμού τόσο απέναντί του, όσο και στην Ορθοδοξία γενικότερα, ο ιερέας ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΨΗ για το θέμα.

πηγή

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! ΕΒΑΛΑΝ BAR CODE ΣΤΑ ΔΙΑΜΟΝΗΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!!!

«ΕΙΣΒΟΛΗ» ΤΟΥ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ» ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!!!

Δυστυχώς, είναι αλήθεια! Το Άγιον Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας και απόρθητο κάστρο της Ορθοδοξίας, "αλώθηκε" (και αυτό!) από το παγκόσμιο σύστημα ηλεκτρονικής "διακυβέρνησης" ή μάλλον καλύτερα, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ!!! Με έκπληξη, οργή και απορία διαπιστώσαμε κατά το πρόσφατο προσκύνημά μας στον Άθω, πως στα Διαμονητήρια που προμηθεύονται οι προσκυνητές ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ ΚΑΤΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΓΡΑΜΜΩΤΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ (BAR CODE)!!! Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, αυτός ο κώδικας δεν υπήρχε μέχρι τον Μάιο (διαμονητήριο αριστερά), αλλά προστέθηκε πρόσφατα (διαμονητήριο δεξιά)!

Μάλιστα, πρόκειται για μια νεώτερη μετεξέλιξή του, που ονομάζεται QR! Διαβάζουμε σχετικά: Ο κώδικας QR είναι ένας γραμμωτός κώδικας (barcode) δύο διαστάσεων, που δημιουργήθηκε από την ιαπωνική εταιρεία Denso-Wave το 1994. Το "QR" προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων "Quick Response" (Γρήγορη Ανταπόκριση), γιατί οι δημιουργοί του είχαν ως κύριο σκοπό τα δεδομένα, που περιέχονται στον κώδικα, να αποκωδικοποιούνται με μεγάλη ταχύτητα.

Σημειωτέον πως ο συγκεκριμένος "κώδικας" είναι τόσο...εξελιγμένος, έτσι ώστε να μπορεί να "διαβαστεί" από ένα κινητό τηλέφωνο ανάλογης τεχνολογίας (Smartphone)!

ΠΛΗΡΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ ΔΗΛΑΔΗ!!!

Αναρωτιόμαστε:

-Ποια είναι η χρησιμότητα αναγραφής του πάνω στα Διαμονητήρια, από τη στιγμή που οι "παλαιοί" αριθμοί που εξασφάλιζαν τη γνησιότητά του, καθώς και οι σφραγίδες της Ιεράς Επιστασίας, υπάρχουν ακόμα κανονικά;

-Κάποιοι θα δικαιολογηθούν επικαλούμενοι "πλαστά διαμονητήρια": Μα πώς είναι δυνατόν να προσφέρει ασφάλεια ένα σύστημα που αναγνωρίζεται ΑΠΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ;;;

Είναι τουλάχιστον ανησυχητικό, αν όχι  τραγικό, το Άγιον Όρος που έχει ταχθεί εναντίον της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, ΝΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΤΟΥ!!!

Άγιοι Πατέρες, θεωρείτε πως η εν λόγω αναγραφή βλάπτει ή ωφελεί τους πιστούς;

Κι αν ισχύει το πρώτο, γιατί την καθιερώσατε εν κρυπτώ και παραβύστω τους τελευταίους μήνες, χωρίς να ενημερώσετε κανέναν;

†   ...Σημεία των Καιρών...!      

πηγή