† Κυριακή 5 Απριλίου 2015 (τῶν Βαΐων)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην

Κεφ. ιβ΄: 1-18

Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν ἐκ τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. Ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. Λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν Μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· Διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων, καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; Εἶπε δὲ τοῦτο, οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ' ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε, καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· Ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ' ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ Ἀρχιερεῖς, ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι' αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν. Τῇ ἐπαύριον ὁ ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἐκραύγαζον· Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ' αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεται, καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ' ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ' αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ' αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν· διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.


Απόστολος,

Πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς Παύλου

Κεφ. δ΄: 4-9

Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. Ὁ Κύριος ἐγγύς. Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ' ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ' ὑμῶν.



Εἰς τόν Ὄρθρον

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον

Κεφ. κα΄: 1-11, 15-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὅτε ἤγγισαν ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ἦλθον εἰς Βηθσφαγῆ, εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, τότε ὁ Ἰησοῦς ἀπέστειλε δύο Μαθητὰς, λέγων αὐτοῖς· Πορεύεθητε εἰς τὴν κώμην τὴν ἀπέναντι ὑμῶν, καὶ εὐθέως εὑρήσετε ὄνον δεδεμένην, καὶ πῶλον μετ' αὐτῆς· λύσαντες ἀγάγετέ μοι. Καὶ ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ τι, ἐρεῖτε ὅτι ὁ Κύριος αὐτῶν χρείαν ἔχει· εὐθέως δὲ ἀποστελεῖ αὐτούς. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ Προφήτου, λέγοντος· Εἴπατε τῇ θυγατρὶ Σιών· Ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι, πραῢς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὄνον καὶ πῶλον υἱὸν ὑποζυγίου. Πορευθέντες δὲ οἱ Μαθηταὶ, καὶ ποιήσαντες καθὼς προσέταξεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, ἤγαγον τὴν ὄνον καὶ τὸν πῶλον, καὶ ἐπέθηκαν ἐπάνω αὐτῶν τὰ ἱμάτια αὐτῶν, καὶ ἐπεκάθισεν ἐπάνω αὐτῶν. Ὁ δὲ πλεῖστος ὄχλος ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ, ἄλλοι δὲ ἔκοπτον κλάδους ἀπὸ τῶν δένδρων, καὶ ἐστρώννυον ἐν τῇ ὁδῷ. Οἱ δὲ ὄχλοι, οἱ προάγοντες καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες ἔκραζον λέγοντες· Ὡσαννὰ τῷ Υἱῷ Δαυῒδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Καὶ εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐσείσθη πᾶσα ἡ πόλις λέγουσα· Τίς ἐστιν οὗτος; Οἱ δὲ ὄχλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ προφήτης ὁ ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας. Ἰδόντες δὲ οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Γραμματεῖς τὰ θαυμάσια ἃ ἐποίησε καὶ τοὺς παῖδας κράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ καὶ λέγοντας, Ὡσαννὰ τῷ Υἱῷ Δαυῒδ, ἠγανάκτησαν, καὶ εἶπον αὐτῷ· Ἀκούεις τί οὗτοι λέγουσιν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· Ναί· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον; Καὶ καταλιπὼν αὐτοὺς ἐξῆλθεν ἔξω τῆς πόλεως εἰς Βηθανίαν καὶ ηὐλίσθη ἐκεῖ.

Η ΠΡΟΫΠΑΝΤΗΣΗ

  Όταν ένας ξεχωριστό πρόσωπο έρχεται να μας επισκεφθεί, τότε πηγαίνουμε να τον προϋπαντή-σουμε. Βγαίνουμε από το σπίτι μας, έχοντας  προετοιμαστεί εξωτερικά με την ανάλογη ενδυμασία και, εν γένει,  εμφάνιση, αλλά και εσωτερικά, με την χαρά και την προσδοκία της συνάντησης. Και επενδύουμε στην συνάντηση, όχι μόνο τη κοινωνία με το πρόσωπο το οποίο περιμένουμε, που αφ’ εαυτού της μας δίδει χαρά, αλλά και την εκπλήρωση άλλων συναισθημάτων και προσδοκιών. Αιτήματα υλικά μπορούν να χαρακτηρίζουν τις προσδοκίες μας. Τα αιτήματα όμως θα μπορούσαν να κάνουν και με τον εντός της καρδίας μας άνθρωπο. Την αγάπη για το πρόσωπο αυτό, τη λαχτάρα της θέασής του, την αναμονή της χαράς που θα προκύψει μέσα από μία τέτοια συνάντηση. Αν μάλιστα πρόκειται για ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχουμε καιρό να το δούμε, τότε οι προσδοκίες αυξάνουν.

                Κάτι αντίστοιχο συνέβη με τους ανθρώπους, μεγαλύτερους και μικρότερους, οι οποίοι «έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν τω Ιησού» (Ιωάν. 12, 13), πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη να Τον προϋπαντήσουν. Άλλοι από αυτούς γνώριζαν τον Ιησού και το έργο Του, τη διδασκαλία Του και τα θαύματά Του και ήθελαν να Τον συναντήσουν ως έναν προφήτη, απεσταλμένον από τον Θεό, όπως πίστευαν, για να μάθουν από Αυτόν το θέλημα του Θεού σε καιρούς δύσκολους για τον λαό του Ισραήλ, ο οποίος ήταν υπόδουλος στους Ρωμαίους και αισθανόταν αυτήν την στέρηση της ελευθερίας. Ο Ιησούς ήταν ένα σημείο παρηγορίας από τον Θεό για τον λαό Του, ότι δεν τον ξέχασε.   Άλλοι είχαν πληροφορηθεί το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου που είχε προηγηθεί και έσπευσαν να Τον υποδεχτούν ως τον νικητή του θανάτου, ως ένα πρόσωπο του οποίου οι δυνάμεις ξεπερνούσαν τα ανθρώπινα μέτρα και που η περιέργεια να δούνε και να μάθουν πώς τα κατάφερε ήταν πολύ μεγάλη. Θα μπορούσε ίσως να θαυματουργήσει και για αντίστοιχα δικούς τους ανθρώπους. Πάντως δεν ήταν ένα Πρόσωπο που η παρουσία Του θα περνούσε απαρατήρητη. Άλλοι προσδοκούσαν έναν επίγειο βασιλιά, έναν απελευθερωτή, έναν ηγέτη που θα έδινε στον λαό την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια που δεν μπορούσαν πια να εκφραστούν στο καθεστώς της τυραννίας των Ρωμαίων. Θα Τον υποδεχτούν λοιπόν όπως ταιριάζει σε έναν στρατηγό αυτοκράτορα, νικητή σε μία μεγάλη μάχη, έτοιμοι να συστρατευθούν μαζί Του για να κερδίσουν την χαμένη εξουσία να διαφεντεύουν τους εαυτούς τους και τον τόπο τους. Άλλοι πάλι, όπως τα παιδιά, ένιωθαν μέσα τους μία αδιόρατη, μυστική χαρά, χωρίς να γνωρίζουν γιατί, μέσα από την αθωότητα και τον ενθουσιασμό, αλλά και την φώτιση του Θεού, που κάνει τους ανθρώπους να ζούνε αυτό το μυστήριο της υπερκόσμιας χαράς «διά το θεάσθαι τον Ιησούν» ως Υιό του Θεού. Η θέαση φέρνει στις καρδιές την βεβαιότητα της λύτρωσης, της εγκαθίδρυσης μιας άλλης βασιλείας, στην οποία πρωταγωνιστές θα είναι η αθωότητα των παιδιών, η μετοχή της φύσης διά της αθωότητας του οναρίου, η υπέρβαση των παθών και της κακίας, η τελική ήττα του θανάτου. Αυτή η τελευταία κατηγορία πανηγυρίζει εκ των προτέρων και την ανάσταση του Χριστού, την οριστική ήττα του κακού σε όλες του τις μορφές. Άλλοι, τέλος, όπως οι Φαρισαίοι, Τον υποδέχονται έχοντας γεμάτη κακία την καρδιά τους. Τον βλέπουν και οργίζονται. Φθονούν. Θυμώνουν και απεργάζονται την θανάτωσή Του.

                Όπως και στην ανάσταση του Λαζάρου, στην οποία εκτός από τις αδερφές του τεθνεώτος και τους οικείους του, αλλά και τους συγχωριανούς της Βηθανίας, ήταν παρόντες και πολλοί Ιουδαίοι από τα Ιεροσόλυμα, ώστε να μην μένει καμία αμφιβολία για το θαύμα, έτσι και στην είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτούς που Τον προϋπαντούν ότι ο Χριστός είναι ένα ξεχωριστό Πρόσωπο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να πάρουν θέση έναντί Του. Πρέπει να απαντήσουν μέσα τους Ποιος είναι γι’  αυτούς. Και ο καθένας Τον υποδέχεται ανάλογα με την προαίρεση της καρδιάς του. Και γι’ αυτό λίγοι θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα μείνουν κοντά Του μέχρι το τέλος. Θα αντιληφθούν την αποστολή του και το λυτρωτικό Του έργο και δεν θα νικηθούν από την φαινομενική ήττα της  αδυναμίας του Σταυρού. Οι περισσότεροι θα αλλάξουν γνώμη για το πρόσωπό Του, όταν διαπιστώσουν ότι η εξουσία της εποχής Τον απορρίπτει και τον καταδικάζει. Θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν το λογικό, το κατεστημένο, το συμφέρον, το εύκολο. Έτσι η έξοδός τους από τον εαυτό τους, τα σπίτια τους, την πόλη τους για να δούνε τον Ιησού, οι ζητωκραυγές τους και οι εκδηλώσεις πανηγύρεως με τις δάφνες της νίκης και τα στρωμένα ρούχα στον δρόμο, αποβαίνουν μία  πρόσκαιρη κίνηση, η οποία φάνηκε χωρίς θεμέλια σε ψυχές έτοιμες να ακολουθήσουν τον Χριστό γι’ αυτό που είναι. Μόνο τα παιδιά και η φύση, αλλά και εκείνοι οι λίγοι οι οποίοι μετείχαν στην μυστική χαρά της κοινωνίας με το πρόσωπό Του, που δεν είχαν υλικά αιτήματα, αλλά μόνο την δίψα της συνάντησης μαζί Του, θα κρατήσουν στέρεη την εικόνα του Προσώπου Του εντός τους και θα Τον αποδεχτούν στην Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Η φύση διά της έκλειψης του ηλίου, του σεισμού την ώρα του «τετέλεσται» και του σεισμού την ώρα της ανάστασης. Οι λιγοστοί πιστοί με την συζήτηση γι’ Αυτόν και την ακολούθησή Του μέχρι το τέλος, του Σταυρού, του τάφου και της Ανάστασης. Και τα παιδιά, διότι αυτά θα παραμείνουν το παράδειγμα όλων μας, όπως Εκείνος το ζήτησε, ως προς την νηπιότητα της κακίας, την συγχωρητικότητα και εκείνο το αδιόρατο ένστικτο που τα κάνει να ξέρουν Ποιον θα εμπιστευθούνε.
                 Καθώς ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα, το ερώτημα ως Ποιον θα προϋπαντήσουμε τον Χριστό τίθεται από τον Ίδιο και την Εκκλησία προς όλους μας. Και η απάντηση θα δείξει τι είναι για εμάς η πίστη σε Εκείνον. Τι είναι τελικά και η ίδια η Μεγάλη Εβδομάδα, το νόημα του Πάσχα και της Ανάστασης για τον εαυτό μας και τη ζωή μας.

Κέρκυρα, 5 Απριλίου 2015 
πηγή

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ) (Ευαγγέλιο: Ίωάν. φ' 1-18) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Ποιός μπορεί να φέρει χαρά σ’ ένα σπίτι; Ό καλοδεχούμενος επισκέπτης.

Ποιος μπορεί να φέρει ακόμα μεγαλύτερη χαρά σ’ ένα σπίτι; Ένας φίλος του σπιτιού.

Ποιος προκαλεί τη μέγιστη χαρά σ’ ένα σπίτι; Ό οικοδεσπότης, όταν γυρίζει στο σπίτι μετά από μακρόχρονη απουσία.

Ευτυχισμένα και καλότυχα τα χέρια πού υποδέχτηκαν τον Κύριο ως καλοδεχούμενο επισκέπτη!

Ευτυχισμένα και καλότυχα τα χείλη πού τον χαιρέτισαν ως φίλο!

Ευτυχισμένες και καλότυχες οι ψυχές πού τον σεβάστηκαν και τον υποδέχτηκαν ως οικοδεσπότη, μ’ ένα τραγούδι υποδοχής!

Υπάρχουν όμως και μερικοί πού δεν τον αναγνώρισαν, δεν τον υποδέχτηκαν ως φιλοξενούμενο, ως φίλο η οικοδεσπότη. Πήραν πέτρες στα χέρια τους για να τις ρίξουν καταπάνω Του- με τις θνητές ψυχές τους μηχανεύτηκαν το σωματικό θάνατό Του.

Ή θεϊκή φύση του Χριστού ήταν τέτοια ώστε, όπου εμφανιζόταν - ως Θεός με ανθρώπινη σάρκα - οι άνθρωποι χωρίζονταν. Μερικοί στέκονταν δεξιά και άλλοι αριστερά Του, όπως θα χωριστούν και όταν θα εμφανιστεί την έσχατη μέρα της ιστορίας του κόσμου. Αλλά κι ως σήμερα, όταν ή συζήτηση σέ κοσμικούς κύκλους γυρίζει στον Κύριο Ιησού, οι άνθρωποι χωρίζονται δεξιά κι αριστερά. Φανταστείτε πόσο πιο αυστηρά οριοθετημένος θα ήταν ό χωρισμός αυτός τις μέρες της ένσαρκης παρουσίας Του στη γη!

Το σημερινό ευαγγέλιο περιγράφει δύο περιστατικά, πού αποδείχνουν ακριβώς αυτόν τον αυστηρά οριοθετημένο χωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάλογα με τη διάθεσή τους προς τον Κύριο. Στο πρώτο, στο δείπνο στη Βηθανία, όσοι παρευρίσκονταν εκεί χωρίστηκαν επίσης στα δύο: από τη μια ήταν οι απόστολοι, ό Λάζαρος πού είχε αναστηθεί και οι αδερφές του Μάρθα και Μαρία, πού φιλοξενούσαν τον Κύριο. Από την άλλη ήταν ό προδότης Ιούδας, πού διαμαρτυρήθηκε επειδή ή Μαρία άλειψε με μύρο τα πόδια του Κυρίου.

Στο δεύτερο περιστατικό ήταν από τη μια μεριά οι άνθρωποι πού υποδέχτηκαν θριαμβευτικά τον Κύριο κατά την είσοδό Του στην 'Ιερουσαλήμ κι από την άλλη οι φαρισαίοι, οι γραμματείς κι οι αρχιερείς, πού συνωμοτούσαν μεταξύ τους να σκοτώσουν όχι μόνο το Χριστό, αλλά και το φίλο Του Λάζαρο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

πηγή

Oδηγίες Διά την πνευματική ζωή μας κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανής, Βύρωνος καί Υμηττού κ.Δανιήλ

Kαθώς δρασκελίζουμε το ιερόν πρόπυλον της Αγίας και Μγάλης Εβδομάδος διά να εορτάσωμε κι εφέτος τα σεπτά πάθη, τον ζωοποιόν σταυρόν, τον εκούσιον θάνατον, την θεόσωμον ταφήν και την ένδοξον εκ νεκρών ανάστασιν του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού η Εκκλησία θυμίζει είς όλους μας πέντε απαραίτητα βήματα, τα οποία οφείλουμε να κάνουμε.

1) Στάσου καθ'εαυτόν.Σκέψου μόνος σου, συήτησε με τον εαυτό σου, διά ποίον λόγονεορτάζουμε αυτά τα κατά κάποιο τρόπο μακρυνά από την εποχή μας γεγονότα.

" Είσελθε είς τον ταμιείον σου", στο βάθος της ψυχής σου και προβληματίσου σοβαρά και υπεύθυνα. "Πάντα τα συμβεβηκότα εν ταίς ημέραις, ταύταις" σε αφορούν προσωπικώς και αμέσως.Ο Κύριος έπαθε δι'εσέ.Ψάξε να βρής με ποιο τρόπο θα ανταποκριθής είς την τόσην αγάπην και φιλανθρωπίαν του ουρανίου Θεού και Πατέρα σου.

2) Μελέτησε.Διάβασε τα κατάλληλα πνευματικά βιβλία, που θα σου αποκαλύψουν τους "θησαυρούς της γνώσεως τους απόκρυφους" και βυθίσου είς την σκέψι, την εμπειρία εκείνων, οι οποίοι προσέγγισαν "το μυστήριο της ευσέβειας" με ψυχική και σωματική καθαρότητα και έλαβαν "ουρανίων μυστηρίων αποκάλυψιν".

3) Καθαρίσου.Οι ημέρες απαιτούν τον σεβασμό σου και την τιμή σου.Και τα δύο αυτά είς την ορθόδοξη ζωή εκδηλώνονται με πνευματική και σωματική καθαρότητα.Κρατήσου μακρυά απ'όσα μολύνουν την ψυχή και το σώμα.Τίμησε τις μέρες με ωηστεία, εγκράτεια και σωφροσύνη.Ζήσε κατά Θεόν, μακρυά από την αμαρτία.Μη λησμονήσης, ότι οι αμαρτίες σε χωρίζουν από τον Θεό. "Λούσασθε και καθαροί γένεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών, μάθε καλόν ποιείν, εκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε αδικούμενον, κρίνατε ορφανώ και δικαιώσατε χήραν∙ και δεύτε διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος". (Ησαϊου α΄16-18). Απόθεσε το βάρος των αμαρτιών σου είς το Μυστήριον της ιεράς Εξομολογήσεως.

4) Προσευχήσου. Η πλουσία λατρευτική ζωή των ημερών σε προκαλεί να ενώσης και την ιδική σου ευχαριστία δι'όσα ο Κύριος έκανε κι έπαθε διά όλους μας. Μη μείνης είς την τυπικότητα.Μετάλαβε προετοιμασμένος, αφού προηγουμένως εξομολογηθής, των Αχράντων Μυστηρίων.Σου το ζητεί ο Παθών Κύριος μας ειπών∙ "Τούτο ποιείτε είς την εμήν ανάμνησιν".(Λουκά κβ΄10).

5) Αγάπησε. Ανοιξε την καρδιά σου, τον νού σου, την σκέψι σου είς τον αδελφό σου.Κλείσε μέσα σου όλους, όπως ο Κύριος ηγάπησε "τους ίδιους τους εν τω κόσμω, είς τέλος ηγάπησε αυτούς"(Ιωάν.ιγ΄1).

Όταν όλα αυτά πράξης, τότε θα εορτάσης "Πάσχα Κυρίου".

Το είδαμε εδώ

Πρακτικά διδάγματα για την Κυριακή των Βαΐων +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Iωάν. 12,13)

Σήμερον, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, σήμερον εἶνε ἑορτὴ μεγάλη, ἔνδοξος ἡμέρα. Εἶνε δεσποτικὴ ἑορτή· εἶνε ἡ Βαϊφόρος.

Νὰ διηγηθῶ τὸ ἱστορικὸ τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Τὸ ξέρετε ὅλοι. Καὶ τὰ παιδιὰ ἀκόμη ποὺ πᾶνε στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, κάποιος καλὸς δάσκαλος τοὺς διηγήθηκε τὴν ἱστορία τῆς σημερινῆς ἡμέρας.

Ὅλοι λοιπὸν γνωρίζομεν, ὅτι σὰν σήμερα στὰ Ἱεροσόλυμα μαζεύτηκαν χιλιάδες λαός. Λένε ὅτι, γιὰ νὰ ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα εἶχε συγκεντρωθῆ στὰ Ἰεροσόλυμα τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἕνα ἑκατομμύριο λαός! Καὶ ὅταν ὅλος ὁ λαὸς ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, ἀμέσως ἔγινε κάτι τὸ πρωτοφανές. Ἄφησαν τὶς δουλειές των ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄνδρες γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἀκόμη. Ἄδειασαν οἱ δρόμοι καὶ πλατεῖες εἰς τὰ Ἰεροσόλυμα.

Ἔγινε ἔρημος ἡ πόλις. Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ λαός, σὰν ποτάμι, σὰν χείμαρρος, βγῆκαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦνε τὸ Χριστό. Κι ἄλλοι κρατοῦσαν στὰ χέρια των βάϊα, ἄλλοι κρατοῦσαν κλαδιὰ ἐλιᾶς, ἄλλοι στρώνανε χάμω στὸ δρόμο τὰ ροῦχα τους, γιὰ νὰ γίνουν τάπητας νὰ τὰ πατήσῃ ὁ Χριστός. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἐφώναζαν μὲ ὅλη τὴν ἁγνή τους καρδιά· «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…» (Ἰωάν. 12,13). Ἔτσι τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἡ πρωτεύουσα τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, τὰ Ἰεροσόλυμα, ὑπεδέχθη τὸ Χριστό.

Ἡ ἱστορία ἀναφέρει πολλὰς ὑποδοχὰς βασιλέων καὶ αὐτοκρατόρων. Ἀναφέρει, ὅτι αἱ Ἀθῆναι καὶ ἡ Ῥώμη καὶ ἡ Κωνσταντινούπολις πολλὲς φορὲς ὑπεδέχθησαν βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορας, νικητὰς καὶ θριαμβευτάς, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο ὕστερα ἀπὸ ἕνα νικηφόρο πόλεμο ἐναντίον ἰσχυρῶν ἐχθρῶν. Ἐδῶ στὴν Ἀθήνα οἱ παλαιότεροι ποὺ ἔχουν ἄσπρα μαλλιὰ θὰ θυμοῦνται, ὅτι τὸ 1913 ὅλη ἡ Ἀθήνα σὲ ἕναν ἔξαλλο ἐνθουσιασμὸ ὑπεδέχθη τότε τὸν βασιλιᾶ, ποὺ ἤρχετο νικητὴς καὶ θριαμβευτής, ὕστερα ἀπὸ δύο πολέμους ποὺ ἐδιπλασίασαν τὴν μικρά μας πατρίδα.

Ὑποδοχὲς λοιπὸν θριαμβευτῶν καὶ νικητῶν ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Ἀλλὰ ὅλες αὐτὲς οἱ ὑποδοχές, ποὺ ἔκαναν οἱ λαοὶ γιὰ τοὺς νικητὰς καὶ θριαμβευτάς των, εἶνε πολὺ μικρὲς καὶ ὠχριοῦν μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν θριαμβευτικὴ εσοδον τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα.

Θά ᾿θελα νά ᾿μουν ζωγράφος. Θά ᾿θελα νά ᾿χα χρώματα ζωηρά, νὰ πάρω τὸ πινέλλο καὶ μπροστὰ στὰ μάτια σας νὰ ζωγραφίσω τὴν ὑπέροχον αὐτὴν εἰκόνα, τοῦ ἀσυλλήπτου μεγαλείου, τὴν εἰκόνα τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα. Μὰ ζωγράφος δὲν εἶμαι οὔτε ποιητής, οὔτε καὶ ῥήτορας εἶμαι. Γι᾿ αὐτὸ ἀποβλέπω σὲ κάτι ἄλλο. Πρὶν βγῆτε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, κάτι θὰ πρέπῃ νὰ διδαχθῆτε ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἔνδοξο ἡμέρα, τὴν Βαϊφόρον. Ὅλες οἱ λεπτομέρειες διδάσκουν. Καὶ ἀπὸ τὶς λεπτομέρειες τῆς σημερινῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νὰ προσέξετε μερικὰ σημεῖα.

Καὶ ἐν πρώτοις, ἂς ἐρωτήσωμεν· Πῶς εἰσῆλθε ὁ Χριστὸς στὰ Ἰεροσόλυμα;

Οἱ βασιλιᾶδες, ποὺ ἀναφέραμε, καὶ οἱ αὐτοκράτορες ἐκάθηντο ἐπάνω σὲ ἄλογα ὑπερήφανα, σὲ ἄλογα ἄσπρα χρυσοστολισμένα, ἢ ἐκάθηντο ἐπάνω σὲ ἅμαξες πολυτελέστατες. Λένε μάλιστα, γιὰ κάποιον τέτοιο βασιλιᾶ καὶ αὐτοκράτορα ὅτι, γιὰ νὰ τρομοκρατήσῃ τὸ λαὸ καὶ νὰ φανῇ ὅτι αὐτὸς εἶνε πιὸ μεγάλος καὶ πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ κάθε ἄλλον βασιλιᾶ, διέταξε τὸ ἁμάξι του νὰ μὴ τὸ σέρνουν ἄλογα, ἀλλὰ νὰ τὸ σέρνουν λιοντάρια. Φαντασθῆτε ἕνα ἁμάξι νὰ τὸ σέρνουν λιοντάρια, τί τρόμος ἦταν στὴ Ῥώμη. Καὶ ἄλλοι ἐκάθησαν ἐπάνω σὲ ἐλέφαντας, καὶ ἄλλοι ἐπάνω σὲ ἄγρια θηρία.

Ἀλλὰ κοιτάξτε, τί διαφορὰ ἔχει ὁ Χριστός μας! Εἶνε ὁ βασιλιᾶς, εἶνε ὁ ποιητὴς τοῦ παντός. Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἔφτειασε τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα· ποὺ ἐποίησε τὸν ἄνθρωπο «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26). Εἶνε, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ» (δοξ. ἑσπ. Ὑπαπαντῆς).

Αὐτός, ἐξ ἄκρας ἀγάπης καὶ συγκαταβάσεως πρὸς τὸν ἄνθρωπον, συγκαταβαίνει, ταπεινώνεται τόσο πολύ, ὥστε ἀπ᾿ ὅλα τὰ ζῷα νὰ διαλέξῃ ἕνα γαϊδουράκι, ἕνα «πῶλον ὄνου» (ἔ.ἀ. 12,15), καὶ ἐπάνω στὴ ῥάχι ἑνὸς τέτοιου ζῴου νὰ καθήσῃ ὁ Χριστός. Καὶ μᾶς διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά του, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ὅτι πρέπει νὰ είμεθα ταπεινοὶ στὸν κόσμο αὐτόν. Μᾶς διδάσκει αὐτὸ τὸ γαϊδουράκι, ὁ «πῶλος ὄνου», ὅτι πρέπει ν᾿ ἀγαπήσωμεν τὴν ταπείνωσιν, ἂν θέλουμε νὰ είμεθα Χριστιανοί.

Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ «πῶλος ὄνου» δὲν διδάσκει μόνο αὐτό. Διδάσκει καὶ κάτι ἄλλο. Τί μᾶς διδάσκει; Σημαίνει τὸ ἀθῷο αὐτὸ γαϊδουράκι, ὅπως λέγουν οἱ πατέρες, τὸ ἄλογον μέρος τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Σημαίνει τὸ ἄγριον, τὸ πεῖσμα, τὸ πεισματάρικο «γαϊδουράκι», ποὺ κάθε ἄνθρωπος ἔχει, καὶ δὲν θέλει νὰ ὑποταχθῇ στὸν Θεό. Θέλει ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ κάνῃ τὰ κέφια του, τὰ δικά του θελήματα, καὶ δὲν θέλει νὰ ὑποταχθῇ στὸ Χριστό.

Σημαίνει ἀκόμη ὄχι μόνον τὸ πεισματάρικο ἄτομον, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔθνη, λέγουν οἱ πατέρες· τὰ εἰδωλολατρικὰ ἐκεῖνα ἔθνη, ποὺ ἦταν βυθισμένα μέσα στὸ πηκτὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς πλάνης. Τὰ ἑκατομμύρια ἐκεῖνα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τὰ πάθη τους τοὺς εἶχαν κάνει τέτοιους, ὥστε νὰ καταντήσουν χαμηλότερα καὶ ἀπὸ τὰ τετράποδα ἀκόμα, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶπε καὶ ὁ Δαυΐδ, ὅτι «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13). Πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσωμεν· ὅτι ἄνθρωπος ποὺ φεύγει ἀπὸ τὸ Θεό, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ὑποδουλώνεται στὰ πάθη καὶ τὶς κακίες του, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πέφτει σιγὰ - σιγὰ ἀπὸ τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ καὶ γίνεται χειρότερος ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ τετράποδα.

Μάλιστα, ἀγαπητοί. Τὸ γαϊδουράκι αὐτό, μόλις κατάλαβε ὅτι τὸ ζητάει ὁ Χριστός, -γιατὶ καὶ τὰ ζῷα ἔχουν κάποια διαίσθησι-, ἔτρεξε μὲ πόθο. Μὲ χαρὰ ἐδέχθη ἐπάνω στὴ ῥάχι του τὸ Χριστό. Καὶ πόσο θὰ καμάρωνε ποὺ εἶχε τὸ Χριστὸ ἐπάνω του! ὅπως εἶπα, καὶ τὰ ζῷα κάτι αἰσθάνονται.

Ἕνας φίλος μου ἱεροκήρυξ μοῦ ἔλεγε τὸ ἑξῆς. Κάποτε περιώδευε καὶ ἔφθασε κουρασμένος σ᾿ ἕνα χωριό. Ὅταν ἔφθασε, ἐπῆγε στὴν πλατεῖα νὰ μιλήσῃ. Δὲν ἔδειξαν μεγάλη προθυμία οἱ ἄνθρωποι γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, μολονότι ὁ ἱεροκήρυξ περνοῦσε μιὰ φορὰ τὸ χρόνο· ἔπρεπε ν᾿ ἀφήσουν κάθε δουλειὰ καὶ νὰ πᾶνε ν᾿ ἀκούσουν τὰ ζωντανὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῷ λοιπὸν ὁ ἱεροκήρυκας ἦταν στὴν πλατεῖα καὶ ἔβλεπε ὅτι ὁ λαὸς δὲν ἔχει προθυμία, ξαφνικὰ ἔρχεται καὶ σταματᾷ ἀπὸ κάτω του ἕνα πουλαράκι καὶ τέντωσε τ᾿ αὐτιά του. Ὅση ὥρα μιλοῦσε ὁ ἱεροκήρυκας, αὐτὸ δὲν κουνήθηκε ἀπὸ τὴ θέσι του. Αὐτὸ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι στὸν ἱεροκήρυκα καὶ ἄρχισε νὰ λέγῃ· Ἦρθα στὸ χωριό σας, καὶ σεῖς ποὺ ἔχετε αὐτιά, σεῖς ποὺ ἔχετε λογικό, σεῖς ποὺ ἀκούσατε τὴν καμπάνα νὰ χτυπᾷ, δὲν ἤρθατε. Τὸ γαϊδουράκι αὐτὸ ἄφησε τὴ μάνα του, ἄφησε τὸ χορτάρι του, καὶ ἦρθε καὶ στάθηκε ἐδῶ.

Αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα πράγματα γίνονται, γιατὶ τὰ ζῷα εἶνε ἀθῷα, ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος ἔχει καταντήσει ἕνας διάβολος. Τὰ ζῷα εἶνε πολὺ ἀνώτερα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον. Καὶ ἂν κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἀμφιβάλλῃ, ἂς ἀνοίξῃ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη γιὰ νὰ δῇ κάτι ἀνώτερο. Βλέπουμε ἕνα γαϊδουράκι, αὐτὸ ποὺ εἶχε ὁ προφήτης Βαλαάμ, νὰ ὁμιλῇ (βλ. Ἀριθμ. 22,28). Ἐλάλησε τὸ γαϊδουράκι καὶ ἤλεγξε τὸν προφήτη, ποὺ ἔκανε μιὰ ἀτοπία καὶ κάποιο παράπτωμα. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς συμβουλεύει ἡ ἁγία Γραφή, ὅτι πρέπει ν᾿ ἀγαποῦμε τὰ ζῷα. Μάλιστα πέρα ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ εἶνε κάποια ἄγρια φυλὴ ποὺ ἐπίστευσε στὸ Χριστό, καὶ ἀπὸ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο τὰ γαϊδουράκια δὲν τὰ φορτώνουν οὔτε κάθεται κανεὶς στὰ γαϊδουράκια. Γιατὶ λένε· Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐκάθησε στὴ ῥάχι τους ὁ Χριστός, πρέπει νὰ τ᾿ ἀφήσωμε ἐλεύθερα, νὰ βόσκουν ἐλεύθερα, πέραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Νά λοιπὸν τί μᾶς διδάσκει αὐτὸ τὸ γαϊδουράκι. Τὸ γαϊδουράκι ἔχει φωνὴ καὶ μᾶς φωνάζει σήμερα· Ταπεινωθῆτε, ὅπως ταπεινώθηκε ὁ Χριστός. Μᾶς φωνάζει· Ὑποταχθῆτε στὸ Χριστό· ὅπως ἐγὼ εἶχα χαρὰ ποὺ ἔφερα στὴ ῥάχι μου τὸ Χριστό, κ᾿ ἐσεῖς νὰ ὑποταχθῆτε στὸ χρηστὸ ζυγὸ τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γαϊδουράκι αὐτό, ποὺ μᾶς ἀναφέρει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο, μᾶς ἀναφέρει καὶ κάτι ἄλλο. Κρατοῦσαν, λέει, «βαΐα» (ἔ.ἀ. 12,13).

Μὰ αὐτὰ τὰ βάϊα πότε τὰ κρατοῦσαν; Ὅταν ἤθελαν νὰ ὑποδεχθοῦν ἕνα νικητή. Τὰ βάϊα ἦταν, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, «τὰ τῆς νίκης σύμβολα».

Καλά στοὺς νικητάς, ἀλλὰ γιατί νὰ ὑποδεχθοῦν μὲ βάϊα τὸ Χριστό; Ἀπὸ ποιόν πόλεμο ἦρθε; Ἐνίκησε κανένα; Μάλιστα ἐνίκησε! Ποῖον ἐνίκησε; Δὲν ἔχετε αὐτιά; Σὰν χθὲς ὁ Χριστὸς ἐπολέμησε· ἐπολέμησε καὶ ἐνίκησε τὸν πιὸ μεγάλο ἐχθρό. Ἐπολέμησε ἕνα ἐχθρό, ποὺ ἅμα αὐτὸς παρουσιασθῇ, βλέπεις αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὰ στέμματα καὶ κρατοῦν στὰ χέρια τὰ σπαθιά, νὰ παραλύουν καὶ νὰ πέφτουν ἀπὸ τὰ χέρια τους τὰ μαχαίρια, τὰ σπαθιὰ καὶ ὅλα τὰ ὅπλα. Ἐνίκησε ὁ Χριστὸς ἐκεῖνον ποὺ τρέμει ὁ κόσμος ὅλος. Ἐνίκησε τὸν ἀήττητον. Καὶ ἀήττητος ποιός ἦτο; Ἐπῆγε κάτω στὸν ᾅδη ὁ Χριστός. Ἐπάλεψε στῆθος μὲ στῆθος μὲ τὸ χάρο. Σὰν χθές, τὸ Σάββατο, ἐπῆγε ὁ Χριστὸς στὰ μνήματα καὶ ἐστάθηκε μπροστὰ σὲ ἕνα μνῆμα ποὺ ἦταν μέσα θαμμένος ἕνας τέσσερις ἡμέρες καὶ εἶχε σαπίσει. Καὶ μὲ τὴ φωνή του τὴν παντοκρατορική, μὲ τὴν φωνὴν ποὺ σείει τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, εἶπε· «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (ἔ.ἀ. 11,43). Καὶ ὁ Λάζαρος βγῆκε ὁλοζώντανος ἔξω ἀπὸ τὸν τάφο. Εἶνε αὐτὸ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, ποὺ ἀποδεικνύει τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ μας.

Αὐτὸ τὸ θαῦμα ἔκανε χθὲς ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ἔρχονται μὲ τὰ βάϊα καὶ λέγουν· Σὲ χαιρετοῦμε. Χαῖρε, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου. Σὺ ποὺ ἐθριάμβευσες ἐπάνω στὸν θάνατο, ποὺ ἐταπείνωνε τοὺς πιὸ μεγάλους στρατηγοὺς καὶ στρατάρχας καὶ ὑπεδούλωνε ὁλόκληρον τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Γι᾿ αὐτὸ κρατοῦν τὰ βάϊα. Καὶ νὰ εἶσθε βέβαιοι, Χριστιανοί μου· ὅπως στάθηκε ἐπάνω στὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου, θὰ σταθῇ πάλιν ὁ Χριστός μας. Τὸ πιστεύομεν ἀκραδάντως. Ἄλλως, δὲν εμεθα Χριστιανοί. Θὰ σταθῇ ὁ Χριστὸς στὸ μνῆμα τῆς μάνας μου καὶ τῆς μάνας σου καὶ τοῦ πατέρα σου καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Θὰ σταθῇ καὶ στὰ δικά μας μνήματα καὶ θ᾿ ἀκουσθῇ ἡ φωνή· Νεκροί, ἀναστηθῆτε! Καὶ οἱ νεκροὶ θ’ ἀναστηθοῦν.

Αὐτὴ τὴ σημασία ἔχει ἡ ἑορτὴ ποὺ κρατοῦσαν βάϊα καὶ ἑορτάζομεν σήμερα.

Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βάϊα μερικοὶ ἀνεβήκανε πάνω σὲ ἐλιὲς καὶ κόψανε κλαδιὰ ἐλιᾶς. Γιατί λοιπὸν ἄλλοι κρατοῦσαν βάϊα καὶ ἄλλοι κλαδιὰ ἐλιᾶς; Τί μᾶς λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Ἐγὼ δὲν σᾶς λέγω δικά μου λόγια. Τὰ δικά μου λόγια δὲν ἔχουν καμμίαν ἀξίαν. Ἐγὼ σᾶς λέγω λόγια τῶν πατέρων. Ἀπὸ ἐκεῖ παίρνω καὶ διδάσκω. Ἂν θέ᾿τε, ἀκοῦστε τα· ἂν δὲν θέ᾿τε, δική σας ἁμαρτία εἶνε. Γιατί, λοιπόν, κρατοῦσαν κλαδιὰ ἐλιᾶς;

Ἂν διαβάζετε ἁγία Γραφή, θὰ δῆτε ὅτι κάπου ἀναφέρεται ἡ ἐλιά. Ἡ ἐλιὰ εἶνε ἕνα ἱερὸ φυτό. Ἡ ἐλιὰ συμβολίζει πολλὰ πράγματα. Ὅταν ὁ Νῶε ἄνοιξε τὴ θυρίδα τῆς κιβωτοῦ καὶ ἔδιωξε τὸ περιστέρι, τὸ περιστέρι πέταξε, διέγραψε κύκλους κύκλους, ἀλλὰ παντοῦ συνήντησε πτώματα. Δὲν εἶνε κοράκι τὸ περιστέρι, νὰ κάθεται στὰ πτώματα, ἀλλὰ νά το πάλι γύρισε κουρασμένο. Ἄνοιξε τὴν θυρίδα ὁ Νῶε, τὸ ἔπιασε καὶ τὸ ἔβαλε μέσα. Ἀλλὰ ὅταν διὰ δευτέραν φορὰν ἔστειλε τὸ περιστέρι καὶ πέταξε πάνω στὴ γῆ, παρουσιάστηκαν τὰ δέντρα. Τὰ νερὰ εἶχαν χαμηλώσει, καὶ τότε τὸ περιστέρι ἔκοψε ἕνα κλαδάκι ἀπὸ τὴν ἐλιά, καὶ τὸ ἔφερε μὲ τὸ ῥάμφος του (βλ. Γέν. 8,11). Καὶ ὁ Νῶε ἐδάκρυσε καὶ εἶπε· Δόξα σοι, ὁ Θεός· ἔπεσαν τὰ νερά, φάνηκαν οἱ κορυφές, φάνηκαν τὰ ἄνθη… Καὶ εἶνε πιὰ ἡ ἐλιὰ τὸ σύμβολο τῆς εἰρήνης. Σημαίνει ἡ ἐλιὰ τὴν εἰρήνη. Σημαίνει χαρὰ καὶ εἰρήνη.

Ὁ ὄχλος ποὺ ὑποδέχθηκε τὸν Χριστό, κρατοῦσε ἐλιὰ στὰ χέρια του, γιὰ νὰ πῇ· Χριστέ, σὺ μόνον εἶσαι ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης· σὺ εἶσαι ὁ Θεὸς ποὺ σκορπᾷς στὸν κόσμο τὰ πλούσια αὐτὰ ἀγαθά σου.

Περάσανε, ἀπὸ τότε ποὺ κρατοῦσε ὁ λαὸς στὰ χέρια του κλαδιὰ ἐλιᾶς καὶ φωνάζανε «ζήτω!», τόσα χρόνια, καὶ ὁ κόσμος διψάει εἰρήνη. Τίποτε ἄλλο δὲν διψάει περισσότερο σήμερα ὁ κόσμος ὅσο τὴν εἰρήνη. Τὴν εἰρήνη δός μας, Χριστέ· τὴν παγκόσμια εἰρήνη. «Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», εὔχεται ἡ Ἐκκλησία μας.

Ἡ ἐλιὰ λοιπόν, ποὺ κρατούσανε, εἶνε τὸ σύμβολον μιᾶς εἰρήνης, τῆς εἰρήνης ἐκείνης τὴν ὁποία δὲν θὰ τὴν φέρουν τὰ συνέδρια τὰ μεγάλα, ἀλλὰ τῆς εἰρήνης τὴν ὁποίαν θὰ τὴν φέρῃ μόνον ὁ Χριστός, ἐὰν ὅλοι μας, ἐὰν ὅλοι μας ὑποταχθοῦμε εἰς τὸ ἅγιόν του θέλημα.

Κάτι ἀκόμη καὶ τελειώνω. Εἶπα γιὰ τὸν πῶλον τοῦ ὄνου, εἶπα γιὰ τὰ βάϊα, εἶπα γιὰ τὰ κλαδιὰ τῆς ἐλιᾶς. Δὲν εἶπα κάτι ἄλλο.

Είδαμε, ὅτι αὐτὸς ὁ ἁπλοϊκὸς λαός, ποὺ τόσον ἀγαποῦσε τὸ Χριστό, ἔβγαζε τὰ ροῦχα του καὶ τὰ ξάπλωνε κάτω, σὰν περσικὸ τάπητα, γιὰ νὰ περάσουν ἐπάνω καὶ νὰ τὰ πατήσουν τὰ εὐλογημένα πόδια τοῦ Χριστοῦ μας. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε αὐτὴ τὴ σκηνή, μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε αὐτὸ τὸ λαό, ποὺ δὲν εἶχε τάπητας, ἀλλὰ ἔβγαλε τὰ ροῦχα γιὰ νὰ πατήσουν τὰ εὐλογημένα πόδια τοῦ Χριστοῦ;

Μὰ τί σημαίνουν αὐτὰ τὰ ροῦχα, τὰ «ἱμάτια»; Γιατί τ᾿ ἀναφέρει στὴ σημερινὴ ἑορτὴ τὸ Εὐαγγέλιο (Ματθ. 21,8· Μᾶρκ. 11,8· Λουκ. 19,36); Δὲν τὸ λέγω ἐγώ, ὁ ἀπόστολος τὸ λέγει.

Κ᾿ ἐσὺ ἔχεις νὰ βγάλῃς ἕνα ροῦχο. Κ᾿ ἐσύ, γυναίκα, παιδί… Καὶ ὅλοι μας ἔχομε νὰ βγάλωμε ἕνα ροῦχο. Τὸ ροῦχο τὸ βγάζεις καὶ τὸ βάζεις στὴ μπουγάδα. Ἀλλὰ ἔχεις ἕνα ροῦχο ποὺ τὸ ἔχεις μέρες, χρόνια, καὶ εἶνε βρωμερὸν καὶ ἀκάθαρτον.

Ἔλα, Χριστιανέ μου. Ἔχεις τὸ μαῦρο πουκάμισο τῆς κολάσεως, τὸ μαῦρο πουκάμισο ποὺ φορᾷς, τὸ ὁποῖο κόλλησε μὲ τὴ σάρκα σου, μὲ τὸ εἶναι σου, μὲ τὴν ψυχή σου. Γι᾿ αὐτὸ σὲ καλεῖ τώρα ἡ Ἐκκλησία, νὰ τὸ βγάλῃς τὸ βρωμερὸ πουκάμισο καὶ νὰ τὸ πᾷς στὸ πλυντήριο γιὰ νὰ τὸ πλύνῃς.

Γιατὶ καὶ τὰ καθαρώτερα ροῦχα νὰ βάλῃς, καὶ τὸ κορμί σου ν᾿ ἀρωματίσῃς, ἂν δὲν βγάλῃς τὸ μαῦρο πουκάμισο ποὺ φορᾷς τόσα χρόνια, σοῦ τὸ λέγω ἐνώπιον Κυρίου, τὸ πουκάμισο τῆς κολάσεως, τῆς μοιχείας, τῆς πορνείας, τῆς ψευτιᾶς, τῆς ἀτιμίας· ἐὰν δὲν τὸ βγάλῃς καὶ τὸ πετάξῃς γιὰ νὰ τὸ πατήσῃ ὁ Χριστός μας, Χριστιανὸς δὲν εἶσαι.

Διαβάστε πρὸς Κολασσαεῖς (3,9)· «Ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον…». Γδυθῆτε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, καὶ ἐνδυθῆτε τὸν νέον… Καὶ θὰ ἀκούσωμεν τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως στὴν θεία λειτουργία -ὅσοι μένομεν, γιατὶ ἀδειάζει ἡ ἐκκλησία τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ εἶνε αὐτὸ μεγάλη ἁμαρτία-, θ᾿ ἀκούσωμε· «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Ἀλληλούϊα». Ὅσοι, λέγει, πιστεύσανε στὸ Χριστό, βγάλανε τὸ πουκάμισο τῆς ἁμαρτίας καὶ φορέσανε τὴ λαμπρὰ στολή, τὸ ἔνδυμα τῶν πριγκίπων καὶ βασιλέων ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σὲ κάθε ψυχὴ ποὺ πιστεύει καὶ εἰλικρινῶς ἀκολουθεῖ αὐτόν.

Ἀδελφοί μου, δὲν τελείωσα. Ἄ, ξέχασα. Συγχωρέστε μου. Ἀφήνω τὰ ροῦχα ποὺ ἔστρωναν, ἀφήνω τὰ βάϊα, ἀφήνω τὰ κλαδιά, ἀφήνω τὸ πουλαράκι καὶ ἀκούω, ὤ τί ἀκούω! Μουσικὴ ἀκούω. Τί μουσικὴ εἶνε αὐτή; λέγει κάπου ἱερὸς Φώτιος· τί ἀκούω; «Ὡσαννά…» (Ἰωάν. 12,13). Ποιοί τὰ ψάλλουνε; Τὰ ἀηδόνια κελαϊδοῦνε; Ποιοί ψάλλουνε; Οἱ σοφοὶ καὶ οἱ μεγάλοι; Ποιοί; Τὰ ἀθῷα παιδάκια! Αὐτὰ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸ Χριστό. Σὰν τ᾿ ἀηδόνια, πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ, τραγουδοῦσαν· «Ὡσαννά…» (ἔ.ἀ. 12,13). Τ᾿ ἄκουσε ὁ οὐρανὸς καὶ χάρηκε. Τ᾿ ἄκουσαν οἱ ἄγγελοι καὶ χάρηκαν, ἀλλὰ τ᾿ ἄκουσε καὶ ὁ διάβολος καὶ ἐπικράνθηκε. Ἄκου, λέει, τὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ φθάσουν σὲ τέτοια ὕψη, νὰ ψάλλουν στὸ Χριστό!…Καὶ ἀμέσως λοιπὸν ἔβαλε τὰ ὄργανά του, τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους, καὶ σήμερα ἐπήρανε ἀπόφασι νὰ ἐκτελέσουν τὸ Χριστό. Πιάσανε τὰ ῥαβδιὰ οἱ φαρισαῖοι καὶ κυνηγούσανε τὰ παιδιὰ τὰ ἀθῷα. Σὰν τοὺς πατεράδες τοὺς ἀπίστους τῆς γενεᾶς μας. Πρέπει οἱ πατέρες καὶ μητέρες νὰ παίρνουν ἀπὸ τὸ χέρι τὰ τέκνα στὸ ναό, κι ὄχι ὁ δάσκαλος. Ἀλλὰ ποῦ τώρα αὐτό; Ἄλλαξε ὁ κόσμος. Ἀπ᾿ τὸ χέρι στὸν κινηματογράφο, ναί· στὸ ναό, ὄχι.

Σὰν τοὺς ἀπίστους πατεράδες ποὺ μὲ τὰ ῥαβδιὰ κυνηγοῦνε τὰ παιδιά, γιὰ νὰ τὰ διώξουν ἀπὸ τὰ κατηχητικὰ σχολεῖα. Ἔτσι καὶ αὐτοὶ οἱ φαρισαῖοι τὴν ἡμέρα ἐκείνη μὲ τὰ ῥαβδιὰ κυνηγοῦσαν τὰ παιδιὰ ποὺ φωνάζανε τὰ «Ὡσαννά…». Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε κάτι λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ γιὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε. Τί τοὺς εἶπε ὁ Χριστός; «Καὶ ἂν ἀκόμη τὰ παιδιὰ σιωπήσουνε, καὶ ἂν ἀκόμη ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σιωπήσουνε, καὶ ἂν βουβαθῇ ὁ κόσμος, οἱ πέτρες ποὺ πατᾶμε κι αὐτὲς ἀκόμα θὰ φωνάξουνε» (βλ. Λουκ. 19,40).

Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς τὰ σκουλήκια ὁ Χριστός. Καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἀδειάσουμε τὶς ἐκκλησίες, καὶ ἂν ἡμεῖς τὸν ἀρνηθοῦμε, καὶ ἂν ἡμεῖς γίνωμεν ἀντίχριστοι, ἐπάνω τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ οἱ σφαῖρες καὶ τὰ λουλούδια καὶ οἱ θάλασσες καὶ οἱ ἄβυσσοι καὶ οἱ τάφοι θὰ φωνάξουν· «Εἷς ἅγιος…»· αὐτὸν ὑμνεῖτε, αὐτὸν ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
ἱ. ναὸς Ἁγίου Θωμᾶ Ἄνω Κυψέλης - Ἀθηνῶν 2-4-1961

Γύρω ἀπό τόν Κύριο ὑπῆρχαν ἑπτά εἶδη κακούργων

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 

Ο καλός Σαμαρείτης, πού έσωσε την ανθρωπότητα από τις πληγές, πού της είχαν προξενήσει οι ληστές, έπεσε ο ίδιος στα χέρια τους. Γύρω από τον Κύριο υπήρχαν επτά είδη κακούργων. Το πρώτο είδος αντιπροσωπεύει ο Σατανάς, το δεύτερο οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραηλινού λαού, το τρίτο ο Ιούδας, το τέταρτο ο Πιλάτος, το πέμπτο ο Βαραββάς, το έκτο ο αμετανόητος ληστής πού συσταυρώθηκε μαζί Του και το έβδομο ο ληστής πού μετάνιωσε. Ας σταματήσουμε για λίγο κι ας ατενίσουμε τη συντροφιά αυτή των κακούργων. Ανάμεσα τους στέκεται ό Υιός του Θεού, σταυρωμένος, πληγωμένος κι αιμόφυρτος.

Το πρώτο είδος είναι ο σατανάς. Είναι εκείνος πού θέλει να κάνει το μεγαλύτερο κακό στο ανθρώπινο γένος. Είναι ο πατήρ του ψεύδους, ο κακούργος των κακούργων. 0ι πειρασμοί πού χρησιμοποιεί για να πειράξει τούς ανθρώπους και να τούς κάνει κακό είναι δύο ειδών: τους πειράζει με τις ανέσεις και με τα βάσανα. Στην αρχή πείραξε τον Κύριο στο Όρος των Πειρασμών με την υπόσχεση ανέσεων, με δύναμη και πλούτο- τώρα, στο τέλος, τον πειράζει με τα βάσανα, με το πάθος. Όταν κατατροπώθηκε στον πρώτο πειρασμό, άφησε τον Κύριο, έφυγε μακριά Του. Δεν τον εγκατέλειψε τελείως όμως, αλλά προς καιρόν. Όπως αναφέρει το ευαγγέλιο, «ο διάβολος απέστη απ’ αυτού άχρι καιρού» (Λουκ. δ'13).

Ο καιρός αυτός πέρασε και τώρα ξαναπαρουσιάζεται. Αυτή τη φορά δέ χρειάζεται να εμφανιστεί φανερά, ανοιχτά. Τώρα δουλεύει με ανθρώπους. Χρησιμοποιεί τούς υιούς του σκότους που, τυφλωμένοι από την εκτυφλωτική λάμψη του Χριστού, παραδίδονται στα χέρια του Σατανά. Κι αυτός τούς χρησιμοποιεί σαν όπλο εναντίον του Κυρίου Χριστού. Είναι κοντά τους όμως, είναι δίπλα σέ κάθε γλώσσα πού βλασφημεί το Χριστό, σέ κάθε στόμα πού φτύνει το πάντιμο πρόσωπό Του, σέ κάθε χέρι πού τον μαστιγώνει και του βάζει το αγκάθινο στεφάνι, σέ κάθε καρδιά πού φλέγεται από φθόνο και μίσος εναντίον Του.

Το δεύτερο είδος είναι μια ομάδα κακούργων, είναι οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ και οι πολιτικοί, θρησκευτικοί και πνευματικοί άρχοντες. Είναι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι κι οι ιερείς, με το βασιλιά Ηρώδη επικεφαλής. Ο φθόνος κι ο φόβος τούς έσπρωξε να εγκληματήσουν στον Κύριο. Τούς κατέτρωγε ο φθόνος γιατί ο Κύριος ήταν ισχυρότερος, σοφότερος και καλλίτερος απ’ αυτούς. Είχαν φόβο για τη θέση τους, για την εξουσία, για τη δόξα και τον πλούτο, σε περίπτωση πού οι άνθρωποι θα τάσσονταν με το Χριστό. Γι’ αυτό και κραύγαζαν, «θεωρείτε ότι ουκ ωφελείτε ουδέν; ίδε ο κόσμος όπίσω αυτού άπήλθεν» (Ιωάν. ιβ'19). Ήταν από το φόβο, την αδυναμία και το φθόνο τους.

Ποιό ήταν το χειρότερο από τα κακουργήματά τους ενάντια στον Κύριο; Το ότι τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν χωρίς νόμιμη δίκη και καταδίκη. Αναφέρεται στο ευαγγέλιο: «Τότε συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού εις την αυλήν του αρχιερέως του λεγομένου Καϊάφα, και συνεβουλεύσαντο ίνα τον Ιησού δόλω κρατήσωσι και αποκτείνωσιν» (Ματθ. κστ'3-4). Δεν συζητούν μεταξύ τους τί κατηγορίες να του προσάψουν και πώς θα τον σύρουν στο δικαστήριο, αλλ’ ίνα τον Ιησού δόλω κρατήσωσι και αποκτείνωσιν. Το μόνο πού τους ένδιαφέρει είναι να τον συλλάβουν με δόλιο τρόπο και να τον θανατώσουν. Όταν ο νομοταγής Νικόδημος τούς συμβουλεύει πώς στον Κύριο πρέπει πρώτα να δοθεί ακρόαση στο δικαστήριο, για να του γνωρίσουν σέ τί τον κατηγορούν, απορρίπτουν την εισήγησή του με δυσαρέσκεια και ειρωνικά χαμόγελα (βλ. Ίωάν. ζ'50-52).

Τρίτος κακούργος ήταν ο Ιούδας, ο φαινομενικός απόστολος αλλά στην ουσία επαίσχυντος προδότης. Ο Σατανάς συμμετείχε στην άδικη αιματοχυσία του Χριστού από μίσος για το Θεό και τον άνθρωπο. Οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραήλ συμμετείχαν από φθόνο και φόβο. Ο Ιούδας συνδέεται με τη συντροφιά του Σατανά και των πρεσβυτέρων του λαού από απληστία. Το έγκλημά του συνίσταται στο ότι πρόδωσε το Διδάσκαλο και Ευεργέτη Του για τριάντα αργύρια. Αργότερα αναγνώρισε ο ίδιος το λάθος του στους ίδιους πρεσβυτέρους, πού τον είχαν δωροδοκήσει για την πράξη της προδοσίας: «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον... και ρίψας τα αργύρια εν τω ναώ ανεχώρησεν, και απελθών απήγξατο» (Ματθ. κζ'4-5). Ο οικτρός θάνατός του μαρτυρεί το τραγικό σφάλμα του. Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων γι’ αυτόν, «και πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού» (Πράξ. α'18). Κι αφού κρεμάστηκε έπεσε κάτω, άνοιξε η κοιλιά του και τα σπλάχνα του χύθηκαν έξω.

Τέταρτος κακούργος ήταν ο Πιλάτος, εκπρόσωπος του Καίσαρα στην Ιερουσαλήμ,πού κατά κάποιο τρόπο εκπροσωπούσε τον άθεο ειδωλολατρικό κόσμο στην καταδίκη του Υιού του Θεού. Ο Πιλάτος περιφρονεί τους Ιουδαίους κι οι Ιουδαίοι περιφρονούν τον ίδιο. Στην αρχή δεν έχει καμιά διάθεση ν’ αναμιχτεί στην καταδίκη του Χριστού: «Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν» (Ίωάν. ιη' 31), είπε στους κατήγορους του Χριστού. Αργότερα παίρνει θέση υπέρ του Χριστού και, μετά από μια μορφή δίκης, λέει στους Ιουδαίους: «Εγώ ούδεμίαν αιτίαν ευρίσκω κατ’ αυτού» ( Ιωάν. ιη'38) Τελικά, υποχωρώντας σέ απειλές όπως, «εάν τούτον απόλυσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος» (ιθ'12), ο Πιλάτος «επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών» (Λουκ. κγ'24) και δίνει διαταγή να μαστιγωθεί και να σταυρωθεί ο Χριστός.
Το έγκλημα του Πιλάτου συνίσταται στο ότι μπορούσε να προστατέψει τον Δίκαιο και δεν το έκανε. Ο ίδιος είπε στον Κύριο: «Ουκ οιδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε;» (Ίωάν. ιθ'10). Με τη δήλωσή του αυτή ο Πιλάτος παίρνει αιώνια πάνω του την ευθύνη για το θάνατο του Χριστού. Τί είναι εκείνο πού σπρώχνει τον Πιλάτο να κάνει το έγκλημα αυτό και τί είναι αυτό πού τον κατατάσσει κι αυτόν στη χορεία των άλλων κακούργων; Είναι η μικρόνοια κι ο φόβος του. Η μικρόνοια για την προστασία του δίκαιου, καθώς κι ο φόβος για τη θέση του και για την εύνοια του Καίσαρα.

Πέμπτος κακούργος είναι ο Βαραββάς. Εκείνη την εποχή ήταν στη φυλακή «διά στάσιν τινά... και φόνον» (Λουκ. κγ'19). Είχε κατηγορηθεί για ανατρεπτικές ενέργειες και για φόνο και ήταν υπόδικος στον Ιουδαϊκό και τον Ρωμαϊκό νόμο, με προβλεπόμενη ποινή το θάνατο. Προσωπικά δεν είχε αμαρτήσει με κανένα τρόπο ενάντια στο Χριστό. Εκείνοι πού αμαρτάνουν είναι οι Ιουδαίοι, αυτοί πού τον βάζουν πάνω από το Χριστό, πού τον προτιμούν αντί γι’ Αυτόν. Ο Πιλάτος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το Βαραββά σαν μέσο για να σώσει το Χριστό από τη θανατική καταδίκη. Οι Ιουδαίοι όμως χρησιμοποιούν το Χριστό για να σώσουν το Βαραββά. Ο Πιλάτος έθεσε στους Ιουδαίους το δίλημμα να διαλέξουν το Χριστό ή το Βαραββά, στην ουσία δηλαδή, το Θεό ή έναν εγκληματία; Αλλά «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Έτσι οι κακούργοι διάλεξαν τον κακούργο.

Ο έκτος κακούργος, όπως κι ο έβδομος, είναι εκείνοι πού συσταυρώθηκαν με το Χριστό, ο ένας στ’ αριστερά κι ο άλλος στα δεξιά Του στο Γολγοθά. Ο προφήτης Ησαΐας το είχε προφητέψει αυτό: «Και μετά άνομων ελογίσθη» (Ήσ. νγ'12). Ο ένας απ’ αυτούς, αν και βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου, βλασφημεί, ο άλλος όμως προσεύχεται.
Εδώ έχουμε δύο ανθρώπους με την ίδια τύχη: κι οι δύο τους είναι καρφωμένοι στο σταυρό, κι οι δύο τους πρόκειται να εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο και δεν περιμένουν τίποτα πια απ’ αυτόν. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. Εδώ είναι η απάντηση σ’ όλους αυτούς πού λένε: Βάλε τούς ανθρώπους στις ίδιες υλικές συνθήκες, δώσε σ’ όλους την ίδια τιμή και τα ίδια υπάρχοντα, κι όλοι τους θα έχουν το ίδιο πνεύμα.

 Ο ένας εγκληματίας, πού σέ λίγο δέ θα ανασαίνει, εμπαίζει τον Υιό του Θεού: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. κγ'39).Ο άλλος όμως ικετεύει τον Κύριο:«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν ελθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ'42). Ο πόνος της σταύρωσης σκοτώνει τον ένα σωματικά και ψυχικά. Του άλλου όμως σκοτώνει μόνο το σώμα, η ψυχή του σώζεται. Ο σταυρός του Χριστού στον έναν είναι σκάνδαλο, στον άλλον σωτηρία.

Αυτά είναι τα επτά είδη των κακούργων γύρω από το Χριστό. Κύριε, βοήθησε μας να παρατηρήσουμε τη δική μας ζωή προτού καταδικάσουμε τούς κακούργους αυτούς πού κάρφωσαν τον Θεό της αγάπης στο σταυρό. 
’Άς διερωτηθούμε: μήπως ανήκουμε κι εμείς στην ομάδα αυτή;
’Άς ήμασταν τουλάχιστο σαν τον έβδομο απ’ αυτούς, εκείνον πού μετάνιωσε πάνω στο σταυρό και μέσα στους φοβερούς πόνους του αναζήτησε και βρήκε τη σωτηρία από τις αμαρτίες του.

Από το βιβλίο ''Καιρός Μετανοίας''Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς(Εκδ.Πέτρου Μπότση)

πηγή

το είδαμε εδώ

Η Μεγάλη Εβδομάδα μέσα από τις βυζαντινές εικόνες

το είδαμε εδώ

Συγκλονιστική κίνηση Ρώσου αξιωματικού κατά την επίσκεψη στα Καλάβρυτα

ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΕΚΡΥΨΑΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗ…
ΕΦΕΡΑΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΠΟΥ ΥΨΩΘΗΚΕ ΣΤΟ ΡΑΪΧΣΤΑΓΚ!
Συγκλόνισε η κίνηση Ρώσου αξιωματικού κατά την επίσκεψη στο μουσείο του Καλαβρυτινού ολοκαυτώματος

Το Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος επισκέφθηκαν αξιωματικοί και πλήρωμα του ρωσικού ιστιοφόρου «Kruzenshtern». Αφού παρακολούθησαν με μεγάλη προσοχή τις διηγήσεις των γεγονότων του Δεκεμβρίου 1943 στα Καλάβρυτα, μπήκαν στο χώρο του Μουσείο.
Εντυπωσιακή η κίνηση Ρώσου Αξιωματικού όπου ανέβηκε πάνω στην προθήκη που… βρίσκεται η ναζιστική σημαία που κυμάτιζε τα μαύρα χρόνια της κατοχής στα Καλάβρυτα δίνοντας το δικό του μήνυμα ενάντια στο ναζισμό.

Την ιστορική σημαία του Κόκκινου Στρατού που υψώθηκε στις 30 Απριλίου του 1945 πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ (καγκελαρία της Γερμανίας) στο Βερολίνο και σηματοδότησε την νίκη απέναντι στο Ναζισμό, έφεραν μαζί τους οι Ρώσοι ναύτες και ύψωσαν στα Καλάβρυτα μπροστά στο μνημείο του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.

Ηταν 30 Απριλίου του 1945 και ώρα 21.50 όταν ο επιλοχίας Μ. Α. Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ. Β. Καντάρια του σοβιετικού στρατού έστησαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, τη Σημαία της Νίκης, πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ. Αμέσως μετά, ο διοικητής της 3ης στρατιάς κρούσης στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, που παρακολουθούσε προσωπικά την ιστορική μάχη κατάληψης του Ράιχσταγκ, πήρε στο τηλέφωνο το κέντρο διοίκησης και ανακοίνωσε στο στρατάρχη Ζούκοφ: «Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!»
Παρόλο που δεν είχαν τελειώσει οι μάχες και τα ναζιστικά στρατεύματα συνέχιζαν να αμύνονται μέσα στο Βερολίνο, το γεγονός είχε ξεχωριστή σημασία.
Ηταν πια φανερό πως ο πόλεμος στην Ευρώπη από στιγμή σε στιγμή τελείωνε οριστικά.
Φυσικά τα κανάλια απέκρυψαν παντελώς αυτή την επίσκεψη ιστορικής σημασίας που αποδεικνύει ποιοί ειναι οι πραγματικοί σύμμαχοι.

Πληροφορίες από το http://www.kalavrytanews.com/2015/04/h-istorikh-shmaia-toy-Reichstag-sta-kalavryta.html

To είδαμε εδώ

Νίκος Τσιρώνης, "Πώς των ρημάτων μου αμνημονείτε;"

«ΠΩΣ ΤΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΑΜΝΗΜΟΝΕΙΤΕ;»

Τό βράδυ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ἀκοῦμε τό ἀκόλουθο στιχηρό ἰδιόμελο: «Κύριε, ἐρχόμενος πρός τό πάθος, τούς ἰδίους στηρίζων μαθητάς ἔλεγες, κατ’ ἰδίαν παραλαβών αὐτούς· Πῶς τῶν ρημάτων μου ἀμνημονεῖτε, ὧν πάλαι εἶπον ὑμῖν, ὅτι προφήτην πάντα οὐ γέγραπται εἰ μή ἐν Ἱερουσαλήμ ἀποκτανθῆναι; Νῦν οὖν καιρός ἐφέστηκεν, ὅν εἶπον ὑμῖν· ἰδού γάρ παραδίδομαι ἁμαρτωλῶν χερσίν ἐμπαιχθῆναι, οἵ καί σταυρῷ προσπήξαντες, ταφῆ παραδόντες, ἐβδελυγμένον λογιοῦνται ὡς νεκρόν. Ὅμως θαρσεῖτε· τριήμερος γάρ ἐγείρομαι εἰς ἀγαλλίασιν πιστῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον».

Ὁ Διδάσκαλος εἶχε ἐγκαίρως ἐνημερώσει τούς μαθητές Του γιά τό ἑκούσιο πάθος Του καί τήν ἀνάστασή Του. «Ἀπό τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτόν ἀπελθεῖν εἰς Ἱεροσόλυμα καί πολλά παθεῖν ἀπό τῶν πρεσβυτέρων καί ἀρχιερέων καί γραμματέων καί ἀποκτανθῆναι, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι» (Ματθ. 16 21). «Καί ἀναβαίνων ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα παρέλαβε τούς δώδεκα μαθητάς κατ’ ἰδίαν ἐν τῇ ὁδῷ καί εἶπεν αὐτοῖς· Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί γραμματεῦσι καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ, καί παραδώσουσιν αὐτόν τοῖς ἔθνεσιν εἰς τό ἐμπαῖξαι καί μαστιγῶσαι καί σταυρῶσαι, καί τῇ τρίτη ἡμέρα ἀναστήσεται» (Ματθ. 20 17-19). «Καί ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσε ὁ Ἰησοῦς πάντας τούς λόγους τούτους εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· οἴδατε ὅτι μετά δύο ἡμέρας τό πάσχα γίνεται, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς τό σταυρωθῆναι» (Ματθ. 26 1-2).

Ὅπως προκύπτει ἀπό τά παρατιθέμενα ἐδάφια, ὄχι μία φορά ἀλλά ἐπανειλημμένως ὁ Κύριος τούς εἶχε προειδοποιήσει γιά τά μέλλοντα. Καί δέν τό ἀναφέρει μόνον ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Ἀνάλογη ἐνημέρωση διαβάζουμε καί στούς ἄλλους Εὐαγγελιστές (Μάρκ. 10 33, Λουκᾶ 18 31 καί Ἰωάν. 3 14). Ἐκτός ἀπό τούς Εὐαγγελιστές ἔχουμε ἐπιβεβαίωση τοῦ γεγονότος ἀπό τούς ἀγγέλους στό κενό μνημεῖο πρός τίς Μυροφόρες. «Μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ἔτι ὤν ἐν τῇ Γαλιλαία, λέγων ὅτι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδοθῆναι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καί σταυρωθῆναι καί τῇ τρίτη ἡμέρα ἀναστῆναι· καί ἐμνήσθησαν τῶν ρημάτων αὐτοῦ» (Λουκᾶ 24 6-8). Γιά νά εἶναι προετοιμασμένοι, νά μή σκανδαλισθοῦν, νά μή κλονισθοῦν, γιά νά μή ταραχθεῖ ἡ καρδιά τους (Ἰωάν. 14 1).

Οἱ Μαθητές δέν εἶχαν μόνον λησμονήσει τά ρήματα τοῦ Διδασκάλου. Ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη, ἔβλεπαν τόν Κύριο σάν ὑποψήφιο κοσμικό ἄρχοντα πού θά ἐλευθέρωνε τό ἔθνος τους ἀπό τούς ξένους κατακτητές. Τό ὁμολογοῦν οἱ δύο Μαθητές οἱ συμπορευόμενοι μέ τόν Ἄγνωστο πρός Ἐμμαούς μετά τήν Ἀνάσταση: «ἡμεῖς δέ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ» (Λουκᾶ 24 21). Εἶχαν προηγηθεῖ οἱ Πέρσες, οἱ  Ἕλληνες τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τῶν διαδόχων του καί τώρα εἶχαν ἀφέντες τούς Ρωμαίους. Ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ἐζήτησαν: «… δός ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καί εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξη σου» (Μάρκ. 10 27, Ματθ. 20 20). Καί οἱ ἄλλοι Μαθητές τό ἴδιο φρόνημα εἶχαν διότι «ἀκούσαντες οἱ δέκα ἠγανάκτησαν περί τῶν δύο ἀδελφῶν» (Ματθ. 20 24). Μέ τήν ἐμπειρία τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Ἰησοῦ ἡ ἀντίληψη αὐτή μᾶλλον ἐμπεδώθηκε, οἱ προσδοκίες μεγάλωσαν, καί ἡ ἀνατροπή πού ἐπῆλθε ἀσφαλῶς ἔκανε πιό ἔντονη τήν ἀπογοήτευση, τήν θλίψη, τόν πόνο.

Ἔχοντας λησμονήσει τήν προειδοποίηση τοῦ Διδασκάλου, βρέθηκαν ἀπροετοίμαστοι γιά τήν ὄντως μεγάλη δοκιμασία πού ἀντιμετώπισαν. Εἶχαν λησμονήσει καί τήν διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου γιά τήν ἀνάστασή Του καί βρέθηκαν χωρίς ἄγκυρα πίστεως καί ἐλπίδας στόν κλύδωνα.

Στό πρόσωπο τῶν Μαθητῶν ἀναγνωρίζουμε τόν ἑαυτόν μας. Πόσες φορές στή ζωή μας δέν συλλαμβάνουμε τόν ἑαυτόν μας νά ἔχει λησμονήσει τά ρήματά Του; Ἔτσι ἀπελπιζόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι ἀδυνατοῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ἕνα ἐλάττωμα, ἕνα πάθος. Αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι μπροστά σέ διάφορους πειρασμούς, διάφορες ἀπειλές. Λησμονοῦμε ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι παντοδύναμος καί πανάγαθος, θέλει τήν πνευματική μας προαγωγή. Ἡ Χάρη Του εἶναι διαθέσιμη. Λησμονοῦμε τό «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ» τοῦ Ἀπ. Παύλου (Φιλ. 4 13). Στή δίνη τῶν παθῶν, τῶν πειρασμῶν δέν εἴμαστε μόνοι. Ὁ Κύριος μᾶς διαβεβαιώνει: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ἡμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ.  28 20). Δυστυχῶς λησμονοῦμε καί τήν σχετική ἐμπειρία μας καί δειλιάζουμε.

Μᾶς βρίσκουν ἀσθένειες, γίνονται εἰς βάρος μας ἀδικίες, πολεμική, κατατρεγμοί. Ὁ κόσμος ὅπου ζοῦμε «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α’ Ἰωάν. 5 19). Ἄρχοντάς του ὁ διάβολος. Ἡ βασιλεία τοῦ κακοῦ ἔχει μέσα μας ἀποικία, προγεφύρωμα πού πρέπει νά ἐξαλείψουμε. Ἔχουμε προειδοποιηθεῖ: «… εἴ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσι» (Ἰωάν. 15 20). «… ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλά θαρσεῖτε· ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν. 17 33).

Ἔχουμε ἀκόμη προειδοποιηθεῖ καί γιά τήν «ἐξουδετέρωση» ἀπό τήν ὁποία «κινδυνεύουν» τά ρήματά Του. Μέ τήν παραβολή τοῦ σπορέως. Μέ δράση τοῦ ἐχθροῦ, ἄμεση καί ἔμμεση διά τῶν ὀργάνων του καί ὁπωσδήποτε μέ τήν δική μας παθητική ἤ ἐνεργητική σύμπραξη «ἐξουδετερώνονται» τά ρήματά Του.

Τά ρήματά Του τροφή τῆς ψυχῆς μας, φῶς στή διάνοιά μας, κριτήριο τῶν κινήτρων, προθέσεων, ἐνεργειῶν μας. Στόν διμέτωπο ἀγῶνα πού διεξάγουμε σάν ζωντανά μέλη τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, στήν ἐσωτερική ἀρένα καί στόν κοινωνικό στίβο, τά ρήματά Του πυξίδα καί πολικός ἀστέρας, στήριγμα καί ἐλπίδα.

Νίκος Τσιρώνης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 152

Ἀπρίλιος 2015

το είδαμε εδώ

Κυριακή των Βαΐων. Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα (Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία)

          IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

   ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 5 Ἀπριλίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

H EΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

1. Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί χριστιανοί, λέγεται Κυριακή τῶν Βαΐων. Στό σημερινό Εὐαγγέλιο εἴδαμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό νά εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καθισμένος σέ γαϊδουράκι καί μάλιστα σέ πουλάρι, γέννημα ὑποζυγίου. 

Αὐτό  τό ἔκανε ὁ Χριστός μας ὄχι γιατί ὑπῆρχε ἀνάγκη, ἀλλά γιά νά ἐκπληρώσει μία παλαιά προφητεία τοῦ προφήτου Ζαχαρίου καί γιά νά μᾶς διδάξει νά χρησιμοποιοῦμε ἁπλᾶ καί ταπεινά μέσα γιά τήν μετακίνησή μας. Ὁ προφήτης Ζαχαρίας σέ μιά του ὡραιότατη προφητεία γιά τόν Μεσσία, τόν παριστάνει ὡς ταπεινό καί πρᾶο καί μέλλοντα νά φέρει τήν εἰρήνη. Γι᾽ αὐτό τόν παριστάνει νά ἐποχεῖται ὄχι σέ πολεμικό ἵππο, ὅπως οἱ ἐπίγειοι βασιλεῖς, ἀλλά σέ ἥσυχο ὄνο (Ζαχ. 9,9). Τήν προφητεία αὐτή τοῦ Ζαχαρίου ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοί, τήν ἐκπληρώνει «καί καθ᾽ ἱστορίαν καί καθ᾽ ἀναγωγήν», ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος. «Καθ᾽ ἱστορίαν» τήν ἐκπληρώνει, γιατί πραγματικά κάθεται ἐπί ὄνου, ὅπως τό ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο. «Ἀναγωγικῶς»ἐκπλήρωσε τήν προφητεία τοῦ Ζαχαρίου ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιατί κάθησε σέ πῶλο (σέ πουλάρι), σέ ἀδάμαστο δηλαδή καί ἀνυπότακτο λαό.

2. Ἡ ὄνος καί ὁ πῶλος, πού χρησιμοποίησε ὁ Χριστός, ἦταν καί τά δύο δεμένα, λέγουν τά Εὐαγγέλια. Αὐτό ἀλληγορικά σημαίνει ὅτι καί οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ ἐθνικοί ἦταν δεμένοι μέ σειρές ἁμαρτημάτων, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ Χριστός ὅμως, λέγει τό Εὐαγγέλιο, ἔστειλε δύο μαθητές νά λύσουν τήν ὄνο καί τό πουλάρι της μαζί. Αὐτό δηλώνει αὐτό πού θά γινόταν μετά: Τό ὅτι, δηλαδή, ὁ Θεός γιά τήν σωτηρία τῶν δεμένων στά πάθη τους Ἰουδαίων καί ἐθνικῶν ἀπέστειλε δύο γιά νά τούς λύσουν: Γιά μέν τά ἔθνη ἔστειλε τόν ἀπόστολο Παῦλο, γιά δέ τούς Ἰουδαίους τόν ἀπόστολο Πέτρο. Ἀλλά καί μέχρι τώρα, καί ἐμᾶς σήμερα, δύο μᾶς λύουν ἀπό τά πάθη μας: Ὁ Ἀπόστολος καί τό Εὐαγγέλιο! – Ἔρχεται δέ ὁ Χριστός στά Ἱεροσόλυμα, ἀγαπητοί μου, «πραΰς», γιατί κατά τήν πρώτη Του παρουσία δέν ἦλθε νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά νά τόν σώσει. Οἱ βασιλεῖς τῶν Ἑβραίων ἦσαν ἅρπαγες καί ἄδικοι, ἀλλά ὁ Χριστός ἦταν βασιλεύς πραΰς.

3. Τό πλῆθος τοῦ λαοῦ διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο ὅτι ἔστρωναν στόν δρόμο, ἀπό τόν ὁποῖο διέβαινε ὁ Χριστός, τά ἐξωτερικά τους ροῦχα, γιά νά πατήσει ὁ Χριστός πάνω σ᾽ αὐτά. Καί ἀκόμη λέει τό Εὐαγγέλιο ὅτι ὁ λαός ἔκοβε κλάδους ἀπό δένδρα καί τούς ἔστρωνε καί αὐτούς στόν δρόμο. Αὐτά δείχνουν τήν πολλή τιμή τοῦ κόσμου στόν Χριστό. Ἀλλά αὐτή τήν πράξη τοῦ λαοῦ οἱ ἅγιοι Πατέρες μας μᾶς τήν ἑρμηνεύουν πνευματικά καί μᾶς λέγουν ὅτι πρῶτα πρέπει νά στρώσουμε τά ἱμάτιά μας, δηλαδή τίς ἀρετές μας, καί ἔπειτα θά ἐνθρονισθεῖ στίς ψυχές μας ὁ Χριστός. «Εἰ γάρ μή καλλωπισθῇ ἡ ψυχή ταῖς ἀποστολικαῖς ἀρεταῖς, οὐκ ἐποχεῖται ἐπί ταύτης ὁ Θεός», λέγει ὁ ἐπίσκοπος τῆς Βουλγαρίας Θεοφύλακτος. Ἀκόμη ἀκούσαμε σήμερα ὅτι οἱ ὄχλοι, «καί οἱ προάγοντες καί οἱ ἀκολουθοῦντες», ἐπευφημοῦσαν δυνατά τόν Χριστό καί ἔλεγαν: «Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαυΐδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ποιοί εἶναι οἱ «προάγοντες» καί ποιοί εἶναι οἱ «ἀκολουθοῦντες»; «Προάγοντες» ἀναγωγικά ἦταν οἱ πρίν ἀπό τήν σάρκωση τοῦ Χριστοῦ προφῆτες. Καί «ἀκολουθοῦντες» ἦταν οἱ μετά τόν Χριστόν μάρτυρες καί διδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι καί ἔστρωναν τά ἱμάτιά τους στόν Χριστό, δηλαδή ὑπέταξαν τήν σάρκα στό πνεῦμα! Ναί! Τό σῶμα εἶναι σάν «ἱμάτιο», σάν ροῦχο, γιατί εἶναι τό κάλυμμα τῆς ψυχῆς. Οἱ μάρτυρες λοιπόν καί οἱ ἀσκητές, μέ τόν θεάρεστο καί μαρτυτικό βίο τους, ἔστρωσαν τήν σάρκα τους στήν «ὁδό», δηλαδή στόν Χριστό, γιατί ὁ Χριστός εἶπε «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός» (Ἰωάν. 14,6).

4. Οἱ ὄχλοι ἔλεγαν στόν Χριστό «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος». Γιατί τόν ἔλεγαν «ἐρχόμενο»; Γιατί αὐτός εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας, ὅπως ἔλεγαν οἱ Προφῆτες. Ἔτσι εἶπε καί ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής γιά τόν Χριστό. «Σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος» (Ματθ. 11,3), τοῦ εἶπε καί ἤθελε νά πεῖ μέ αὐτό ὅτι, Ἐσύ εἶσαι ὁ προσδοκώμενος νά ἔλθει. Τό ἐπιφώνημα τοῦ λαοῦ στόν Χριστό «῾Ωσαννά» σημαίνει «σῶσε μας λοιπόν»! Ἄς παρατηρήσουμε, ἀδελφοί μου, ὅτι οἱ ὄχλοι, ἐπειδή ἦταν ἄδολοι, δέν φθονοῦσαν τόν Χριστό, ὅπως οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι. Ὁ ἁπλός λαός, ὅπως μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ὅταν εἶδαν τόν Χριστό κατά τήν εἴσοδό Του στά Ἱεροσόλυμα καθισμένο σέ πουλάρι, τόν προσφωνοῦσαν «προφήτη». Ποιόν προφήτη; Ἐκεῖνον γιά τόν ὁποῖο εἶχε προφητεύσει ὁ Μωυσῆς, ὅταν εἶπε «προφήτην ὑμῖν ὁ Θεός ἀναστήσει» (Δευτ. 18,18). Δηλαδή, τόν Μεσσία.

Ἀδελφοί μου χριστιανοί, γιά νά νοήσουμε τά Σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου στά ὁποῖα μᾶς βάζει ἀπό τήν σημερινή ἑσπέρα ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων ἄς ἔχουμε τήν ἁπλότητα τοῦ λαοῦ, πού εἴδαμε παραπάνω ὅτι ὑποδέχθηκε τόν Χριστό μέ τό «Ὡσαννά» καί ἀκόμη περισσότερο νά ἔχουμε τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τῶν μικρῶν παιδιῶν. Γιατί μᾶς λέγουν τά ἅγια Εὐαγγέλια ὅτι ὄχι μόνο οἱ ὥριμοι ἄνθρωποι, ἀλλά καί τά μικρά παιδιά ζητοκραύγαζαν καί δοξολογοῦσαν τόν Χριστό μέ τό «Ὡσαννά», κατά τήν εἴσοδό Του στά Ἱεροσόλυμα (βλ. Ματθ. 21,15). – Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἄς μᾶς ἀξιώσει νά γευθοῦμε τά Σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἔνδοξο Ἀνάστασή Του, ΑΜΗΝ!

Μέ πολλές εὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

το είδαμε εδώ