Πού πηγαίνει η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!!

Πού πηγαίνει η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του.

Η εξέταση που δέχεται από τα πονηρά πνεύματα.

Από το Γεροντικό

Διηγήθηκε ο αββάς Μακάριος ότι, περπατώντας κάποτε στην έρημο, βρήκε πεσμένο στο χώμα το κρανίο ενός νεκρού. Και καθώς το σκούντησε με το φοινικένιο ραβδί του, άκουσε φωνή απ΄ αυτό. Το ρώτησε:

- Ποιος είσαι σύ;

- Εγώ, αποκρίθηκε το κρανίο, ήμουν αρχιερέας των ειδώλων και των ειδωλολατρών που έμεναν σ΄ αυτόν τον τόπο. Κι εσύ είσαι ο πνευματοφόροςΜακάριος. Μάθε λοιπόν ότι οποιαδήποτε ώρα σπλαχνιστείς όσους βρίσκονται στην κόλαση και προσευχηθείς γι΄ αυτούς, παρηγορούνται λίγο.

- Ποια είναι η παρηγοριά και ποια η κόλαση; ρώτησε ο γέροντας.

- Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, απάντησε το κρανίο, τόσο είναι το βάθος της φωτιάς που βρίσκεται από κάτω.

Το είδαμε εδώ

Πρὸς Ἐμμαούς

 

«...Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα ᾿Εμμαούς ... Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς...»
(Λουκ. κδ΄, 13-15)

Ἀξίζει πράγματι νὰ μελετήσωμε, νὰ ἐξετάσωμε καλύτερα τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπλησίασε τὸν Κλεόπα καὶ τὸν ἄλλον μαθητὴν καθ’ ὁδὸν πρὸς Ἐμμαούς.

Τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια περιγράφουν πολλοὺς τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐπλησίαζεν ὁ Χριστὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἢ οἱ ἄνθρωποι ἔσπευδαν νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστόν. Κάποιες φόρες, οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν πρὸς τὸν Χριστόν. Κάποιες ἄλλες, ὁ Χριστὸς πηγαίνει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους• τοὺς πλησιάζει κατὰ πρόσωπον, ἀμέσως. Ἄλλοτε, ὁ Χριστὸς προχωρεῖ μὲ ἰδικήν του πρωτοβουλίαν, εἰσέρχεται, παρεμβάλλεται εἰς τὸν δρόμον τους, εἰς τὴν πορείαν τῆς ζωῆς τους, καὶ τοὺς περιμένει. Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς, καθήμενος ἐπὶ τοῦ «φρέατος (δηλαδὴ τοῦ πηγαδιοῦ) τοῦ Ἰακὼβ» προσκαρτεροῦσε, ἀνέμενε τὴν Σαμαρείτιδα νὰ ἔλθη.

Εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν μαθητῶν, ὁποὺ «ἐπορεύοντο εἰς Ἐμμαούς», ἡ προσέγγισις εἶναι διαφορετική. Ἡ περικοπὴ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου δίδει τὴν ἐντύπωσιν ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦλθε νὰ τοὺς πλησιάση κατὰ πρόσωπον, ἔμπροσθεν αὐτῶν· ὅτι δὲν ἐβάδιζε κατ’ ἀντίθετον κατεύθυνσιν, ὥστε νὰ ἔλθη πρὸς συνάντησίν τους. Ἔτσι, οἱ μαθηταὶ δὲν τὸν εἶδαν νὰ ἔρχεται πρὸς αὐτοὺς ἀπὸ κάποιαν ἀπόστασιν. Φαίνεται σαφῶς ὅτι ὁ Χριστός, βαδίζων ὄπισθεν αὐτῶν εἰς κάποιαν ἀπόστασιν, τελικῶς ἐπετάχυνε τὸ βῆμα του καὶ τοὺς ἐπλησίασε. Ἀρχικῶς, ἐβάδιζε δίχως νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ μαθηταὶ ὅτι τοὺς συνώδευεν, ἕως ὅτου τοὺς ἐπλησίασε τόσον, ὅσον νὰ ἀκούη τὸν ἦχον τῆς συνομιλίας τους. Τέλος, τοὺς ἐπρόφθασε καί, ἐρχόμενος εἰς τὸ πλευρόν τους, ἔλαβεν εὐθὺς μέρος εἰς τὸν διάλογον, εἰς τὴν συζήτησιν ὁποὺ εἶχαν.

Ἡ προσέγγισίς Του δὲν ἦταν μόνον τοπική, ἀλλὰ καὶ πνευματική. Ὅπως τοὺς ἐπλησίαζε, ὁ Ἰησοῦς ἀντελήφθη ὅτι ἦσαν «σκυθρωποί», θλιμμένοι δηλαδὴ καὶ στενοχωρημένοι. Νομίζω ὅτι, τὶς περισσότερες φορές, ὁ Χριστὸς πλησιάζει ὄχι τόσον τὰ σώματα ἀλλὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων• καὶ τὶς πλησιάζει μὲ ἕνα τρόπον ἀνάλογον ἐκείνου, ὁποὺ ἐπλησίασε τοὺς μαθητὰς κατὰ τὴν πορείαν τους πρὸς Ἐμμαούς.

Κάποιοι ἄνθρωποι συναντοῦν τὸν Ἰησοῦν «κατὰ πρόσωπον»• Τὸν γνωρίζουν ὀλίγον ἕως πολύ• γνωρίζουν πῶς νὰ ἀπευθυνθοῦν πρὸς Αὐτόν, καὶ ἔχουν μάθει νὰ ἀντιλαμβάνωνται πότε Ἐκεῖνος ἀπευθύνεται πρὸς αὐτούς. Ὅμως σήμερα, διὰ τὸν περισσότερον κόσμον, ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας ἄγνωστος. Ἔτσι, ὡς ἕνας ἄγνωστος λοιπόν, τοὺς πλησιάζει προφθάνοντάς τους καθ’ ὁδόν, ὅπως καὶ τοὺς μαθητὰς πρὸς Ἐμμαούς. Τοὺς πλησιάζει μὲ τέτοιον τρόπον, ὡς νὰ εἶναι κάποιος ἄγνωστος εἰς αὐτούς, ἀλλὰ ἄγνωστος συγγενής τους.

Συνήθως, σκεπτόμεθα τοῦτο ἢ ἐκεῖνο, δίχως νὰ ἔχωμε τὴν παραμικρὰν πρόθεσιν νὰ ἀναμείξωμε τὸν Χριστὸν εἰς τοὺς συλλογισμούς μας. Καὶ ἰδού, ὁποὺ ὁ Χριστὸς παρεμβάλλεται εἰς τὴν σκέψιν μας χωρὶς νὰ τὸ παρατηρήσωμε. Εἰσχωρεῖ εἰς τὸ νῆμα τῶν συλλογισμῶν μας, εἰς τὰ κύματα τῶν συναισθηματισμῶν μας. Δὲν γνωρίζομε πῶς εὑρέθη ἐκεῖ, ἀλλὰ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἕνας καινούριος παράγων συμμετέχει εἰς τὴν δραστηριότητα τῆς ψυχῆς μας, τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Εἴτε γνωρίζομεν εἴτε δὲν γνωρίζομε πῶς λέγεται ὁ παράγων αὐτός, μᾶς ἐπιβάλλεται· ἀκόμη καὶ ἂν ἀρνούμεθα νὰ δεχθοῦμε ὅσα μᾶς ὑποβάλλει, δὲν ἠμποροῦμε νὰ μὴ τὸν ὑπολογίσωμε.

Μία σκέψις ἢ μία αἴσθησις, ὁποὺ ὁ Χριστὸς μᾶς ἐμπνέει, ἀνοίγουν νέες προοπτικές. Οἱ μαθηταὶ πρὸς Ἐμμαοὺς ἦσαν σκυθρωποὶ καὶ τεθλιμμένοι, ὅσην ὥραν εὑρίσκοντο ἀπορροφημένοι εἰς τὶς σκέψεις καὶ τοὺς συλλογισμούς τους. Ὅμως, ὅταν ὁ Κύριος εὑρέθῃ μεταξύ τους καὶ ἄρχισε τὴν ἑρμηνείαν τῶν Γραφῶν, ὅλα ἔγιναν φωτεινά, ὅλα τὰ προβλήματα ἐλύθησαν, ὅλα εἰρήνευσαν. Ἐκεῖνοι, ὁποὺ προηγουμένως ἐσυζητοῦσαν καὶ ἐπιχειρηματολογοῦσαν ἀτέρμονα, ἔπαυσαν τώρα. Ὅλες οἱ περιπλοκὲς ἐλύθησαν, ὅλοι οἱ λαβύρινθοι εὑρῆκαν διέξοδον, ἐμπρὸς εἰς τὴν ἤρεμον βεβαιότητα, τὴν ὁποίαν παρέχει ὁ μόνος διδάσκαλος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Τὸ ἴδιον συμβαίνει καὶ μὲ ἡμᾶς. Ὅλοι, κάποιες στιγμές, εἴμεθα προσκυνηταὶ πρὸς Ἐμμαούς, βαδίζοντες μέσα εἰς τὸ πνευματικὸν σκοτάδι τῆς νυκτός, ὁποὺ ἄρχισε νὰ πίπτη, μὲ τὶς ἀμφιβολίες μας, τὰ ἄγχη μας, τὶς ἀγωνίες μας, τὶς ἀντιζηλίες μας, τὶς διεκδικήσεις μας, τὴν νοησιαρχίαν μας, τὶς καχυποψίες μας, τὶς ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικές μας συγκρούσεις. Ὅμως κάποιος, ὁποὺ μᾶς παρακολουθεῖ εἰς τὴν πορείαν τῆς ζωῆς μας, τρέχει, μᾶς προφθάνει, καὶ «συνεμπαίνει» εἰς τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά μας. Καὶ τότε, μία μεγάλη διαύγεια, μία μεγάλη σαφήνεια καὶ καθαρότης εἰσβάλλει εἰς τὸν νοῦν καὶ εἰς τὴν σκέψιν μας• μία μεγάλη ἡσυχία κυριαρχεῖ εἰς τὴν ψυχήν μας. Δὲν γνωρίζομε ἴσως τὴν ὑπερτάτην ζωντανὴν παρουσίαν Αὐτοῦ, ὁποὺ διεβεβαίωσε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀνάστασις, ἀλλά, ὅπως καὶ οἱ μαθηταὶ πρὸς Ἐμμαούς, οἱ ὁποῖοι ἐπίεζαν τὸν Κύριον νὰ μὴ φύγη, ἀλλὰ νὰ μείνη μετ’ αὐτῶν, νὰ μείνη μαζί τους, ἡ ψυχή μας ὁλόκληρος κραυγάζει πρὸς τὸν ἄγνωστον αὐτὸν Παντοδύναμον: «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν»...

----------------
Τὸ παρὸν ἄρθρον μετεφράσθη ἐκ τοῦ γαλλικοῦ βιβλίου: Lev Gillet (†1980), «Le Visage de Lumière», σ. 215-218, ὑπό τινος ἱερομονάχου. 

Το είδαμε εδώ 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΗΘΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
            ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

ΚΑΙ Ο ΗΘΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

 Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

    Μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης πνευματικής μέριμνας και αγωνίας για τη διαφύλαξη του εκκλησιαστικού σώματος από τον προσηλυτισμό και την κακοδοξία των διαφόρων αιρετικών θρησκευτικών ομάδων, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε το γεγονός ότι ενώ κατά τη διάρκεια του αντιαιρετικού αγώνα τονίζονται πολύ σωστά οι διαφορές σε θέματα πίστεως μεταξύ της Ορθοδόξου Θεολογίας και των αιρετικών διδασκαλιών, δεν επισημαίνονται πολλές φορές σε ικανό βαθμό οι διαφορές σε επίπεδο ηθικής και πνευματικής ζωής. Συνέπεια όλων αυτών είναι να δίνεται η εσφαλμένη εντύπωση ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές. Έχουμε την άποψη ότι η ενώ η Ορθόδοξη πνευματική ζωή αποβλέπει στη θεραπεία, φωτισμό, ζωοποίηση και ανακαίνιση του συνόλου της ανθρώπινης υπάρξεως μέσα από τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η ηθική ζωή των αιρετικών, εξαιτίας των θρησκευτικών τους προϋποθέσεων, εκπίπτει σε έναν ηθικισμό. Ως ηθικισμός ή ευσεβισμός στη σύγχρονη ιστορική και θεολογική μελέτη, αναφέρεται η ατομική προσπάθεια σωτηρίας του ανθρώπου, η οποία βασίζεται αποκλειστικά στην επίτευξη της αρετή, για να επιτύχει μετά βεβαιότητας την δικαίωση¹. Στον ηθικισμό, είναι παντελώς άγνωστες οι έννοιες όπως καταπολέμηση των παθών, άσκηση, ταπείνωση, θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ ηθικής και ηθικισμού επισημαίνουμε ότι ο δεκάλογος του Μωυσή είναι μέν ηθική, αλλά ο φαρισαϊσμός είναι ηθικισμός.Το «ού κλέψεις, ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις» συνιστούν ηθική. Όταν όμως ο Χριστός θεραπεύει ασθενείς κατά την ημέρα του Σαββάτου, προκαλεί τη δυσφορία των ηθικιστών Φαρισαίων για τη δήθεν παραβίαση της ιεράς αργίας του Σαββάτου (Βλ.Μαρκ.2,27). Όλο το Ευαγγέλιο ακριβώς μπορεί να αναγνωσθεί ως μία διαρκής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ηθική και στην ηθικισμό². Ο ηθικισμός γεννά την υποκρισία.

Το κλειδί της κατανόησης αυτής της διαφοροποίησης μεταξύ Ορθοδόξου Θεολογίας και των αιρετικών διδασκαλιών ευρίσκεται στη θεώρηση του προπατορικού αμαρτήματος. Οι περισσότερες αιρέσεις, όπως οι προτεσταντικές αλλά και η αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, προέρχονται από τη δυτική θρησκευτική παράδοση. Σύμφωνα με το μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη η δυτική θεολογική παράδοση εκλαμβάνει τον θάνατο και την φθορά ως αποτέλεσμα της αποφάσεως του Θεού να θεωρήσει ένοχη την ανθρωπότητα και να την τιμωρήσει εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Θεωρεί τον Θεό ως τον αίτιον του θανάτου³.Ο σατανάς και ο θάνατος θεωρούνται ως όργανα της Θείας οργής⁴. Κατά συνέπεια οι διάφορες αιρέσεις βλέπουν την πτώση του ανθρώπου ως μια παράβαση του ανθρώπου με δικανικό χαρακτήρα, ως προσβολή«των κανόνων περί του δικαίου»όπως τονίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά⁵και επισημαίνουν οι αιρέσεις ότι είτε μόνο με μια συναισθηματικής αποφάσεως περί πίστεως είτε με κάποιες αξιόμισθες πράξεις μπορούν να εξευμενίσουν το Θεό ο οποίος οργίσθηκε εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος και έριξε τον άνθρωπο στα χέρια του τιμωρού σατανά επιβάλλοντάς του την ποινή του θανάτου. Αποτέλεσμα όλων αυτών να γιγαντώνεται ένας άνευ προηγουμένου ηθικισμός ο οποίος αποβαίνει σε τελική ανάλυση σε έναν φαρισαϊσμό.

Αντίθετα, για τους Πατέρες της Εκκλησίας, η πτώση στην αμαρτία δεν είναι ζήτημα δικανικού-νομικού χαρακτήρα, αλλά μάλλον ζήτημα αποτυχίας του ανθρώπου να φθάσει στη θέωση ένεκα της πτώσεώς του εις τας χείρας τού «τον κράτος έχοντα του θανάτου» (Εβρ.2,14), δηλαδή τον διάβολον⁶. Η αμαρτία δεν είναι απλά το σύνολο των λαθεμένων μας επιλογών, δεν νοείται νομικά ή δικανικά, δηλαδή σαν μια παράβαση της Θείας-απαγορευτικής εντολής που καθόριζε τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, αλλά οντολογικά. Είναι η κακή αλλοίωση της ανθρωπίνης φύσεως, ο τραυματισμός του αρχικού είναι, η είσοδος του «παρά φύσιν» στην ανθρώπινη ζωή⁷. Κατά συνέπεια οι Πατέρες της Ανατολής δεν είδαν την αμαρτία, ως παράβαση νομικών διατάξεων αλλά ως μια ασθένεια, μια παράχρηση των δυνάμεων της ψυχής και του σώματος, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τα πάθη που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο. Η ασθένεια δεν τιμωρείται αλλά θεραπεύεται και η Εκκλησία ακριβώς είναι το μεγάλο θεραπευτήριο όπου θεραπεύει την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό το λόγο αν μελετήσουμε το ορθόδοξο αγιολόγιο θα εντοπίσουμε κάθε είδους περιθωριακούς ανθρώπους, ανθρώπους που διέπραξαν ποικίλα αμαρτήματα, υπήρξαν φονιάδες, δήμιοι, βασανιστές αγίων, μάγοι, οι οποίοι όμως μετανόησαν ειλικρινά και αγίασαν. Το παράδειγμα της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, φανερώνει ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί μια ανατροπή της παραδεδομένης και υποκριτικής κοινωνικής ηθικής, μια παράδοξη μεταβολή των πρώτων σε έσχατους, των εσχάτων σε πρώτους. Οι τελώνες και οι πόρνες προάγουν στη Βασιλεία του Θεού(Ματθ.21,31).

Για την Εκκλησία οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε ηθικούς και ανήθικους με την κοινή κοινωνική έννοια του όρου αλλά σε ανθρώπους οι οποίοι επιζητούν τη θεραπεία από τα πάθη τους μέσω της άσκησης και σε αθεράπευτους. Αντίθετα, όλες οι αιρέσεις τονίζουν ότι τα μέλη τους είναι ηθικώς άμεμπτα και ασφαλώς ηθικώς ανώτερα από τα μέλη των άλλων χριστιανικών ομολογιών. Οι οπαδοί των αιρέσεων συνηθίζουν συστηματικά να καυχώνται για τον ενάρετο βίο των μελών της «εκκλησίας» τους και συγχρόνως κατηγορούν τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως αμαρτωλά και εμπαθή. Αρέσκονται να μεγαλοποιούν τα τυχόν εκκλησιαστικά σκάνδαλα, και ταυτόχρονα προβάλλουν κάποια παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι δημόσια ομολογούν ότι προσχωρώντας στην συγκεκριμένη αίρεση αυτόματα απαλλάχθηκαν από το πάθος του τσιγάρου, των ναρκωτικών, κ.α, όπως διαβάζουμε σε έντυπο της ελευθέρας αποστολικής εκκλησίας της Πεντηκοστής⁸αλλά και σε έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά⁹.   Διαβάζουμε λοιπόν στην «Σκοπιά» της 15ης Ιουνίου 1999, ότι όσοι προσχωρούν στην οργάνωση:«γίνονται μέλη μιας διεθνούς αδελφότηταςγνωστής για την καθαρότητα και τους καλούς της τρόπους,της παγκόσμιας εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά»¹⁰.Ταυτόχρονα αντιδιαστέλλουν τον κακό κόσμο με τους καλούς και ηθικούςΜάρτυρες του Ιεχωβά¹¹. Επιπλέον αναγκάζουν τα μέλη τους να προσέχουν και την παραμικρή τους κίνηση που μπορεί να σπιλώσει το όνομα της οργάνωσης και να φαίνονται ηθικοί και έντιμοι. Για όλους τους παραπάνω λόγους αποτελεί σκάνδαλο για την οργάνωση η συγχώρεση που δόθηκε από τον Ιησού στον συσταυρωθέντα και μετανοήσαντα ληστή διότι σύμφωνα με το περιοδικό τους « Σκοπιά», ο ληστής, «δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις για ουράνια ζωή διότι οι άνθρωποι με ουράνια προοπτική πρέπει να συμμορφώνονται με τους ηθικούς κανόνες του Θεού και να εκδηλώνουν ιδιότητες όπως εντιμότητα, ακεραιότητα και συμπόνια. Μόνο αν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις αποδεικνύονται άξιοι να αναστηθούν και ικανοί να αναλάβουν τη βαρυσήμαντη ευθύνη που τους περιμένει στον ουρανό, δηλαδή το να υπηρετήσουν μαζί με τον Χριστό ως ιερείς και βασιλιάδες επί της ανθρωπότητας για χίλια χρόνια. Αντίθετα ο κακοποιός δίπλα στον Ιησού έζησε και πέθανε ως εγκληματίας..Βέβαια εκδήλωσε σεβασμό όταν είπε στον Ιησού “θυμήσου με όταν έρθεις στη Βασιλεία σου”……εντούτοις δεν είχε δημιουργήσει υπόμνημα ηθικής διαγωγής και πιστής υπομονής»(!) και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσε ο ληστής να είναι μαζί με τον Ιησού στον ουρανό, γιατί στον ουρανό θα είναι μόνο όσοι «παρέχουν ακλόνητη βάση (δηλαδή μια καλή ηθική διαγωγή) ώστε να υπάρχει ακλόνητη εμπιστοσύνη ότι θα τηρούν τους δίκαιους κανόνες του Θεού όταν κυβερνούν την ανθρωπότητα. Ο κακοποιός» σύμφωνα με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, «παρότι υπήρξε ειλικρινής στην έκκληση που έκανε την τελευταία στιγμή, δεν παρείχε τέτοια βάση»(!) και καταλήγουν, ανατρέποντας τη διαβεβαίωση του Ιησού προς τον ληστή ότι «μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»(Λουκ.23,43) λέγοντας ότι ο ληστής θα πάει στον επίγειο παράδεισο και όχι βέβαια σε έναν ουράνιο μαζί με τον Ιησού!!!¹².

Η απομάκρυνση από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου είναι φανερή. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «Ο Θεός είναι, για όσους θέλουν, η ζωή και η σωτηρία τους, όλων, και των πιστών και των απίστων, και των δικαίων και των αδίκων, και των ευσεβών και των ασεβών, και των απαθών και των εμπαθών, και των μοναχών και των κοσμικών, και των σοφών και των αγραμμάτων, και των υγιών και των ασθενών, και των νέων και των ηλικιωμένων. Είναι κάτι παρόμοιο με την ακτινοβολία του φωτός, με την θέα του ηλίου και με την εναλλαγή των εποχών (τα οποία προσφέρονται εξίσου σε όλους τους ανθρώπους). Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, διότι “δεν υπάρχει προσωποληψία στον Θεό”»¹³. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μακαριστό π. Ι. Ρωμανίδη«... δια τους Πατέρας δεν διαχωρίζονται οι άνθρωποι εις ηθικούς και ανηθίκους ή εις καλούς και κακούς βάσει ηθικών κανόνων. Ο διαχωρισμός αυτός είναι επιφανειακός. Εις το βάθος διακρίνεται η ανθρωπότης εις ψυχικά αρρώστους, εις θεραπευομένους και εις θεραπευμένους. Όλοι όσοι δεν είναι εις την κατάστασιν του φωτισμού είναι ψυχικά άρρωστοι... Δεν είναι μόνον η καλή θέλησις, η καλή απόφασις, η ηθική πράξις και η αφοσίωσις εις την Ορθόδοξον Παράδοσιν που κάμει τον Ορθόδοξον, αλλά η κάθαρσις, ο φωτισμός και η θέωσις. Τα στάδια αυτά θεραπείας είναι ο σκοπός της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, όπως μαρτυρούν τα λειτουργικά κείμενα»¹⁴.

Για τις αιρέσεις η σωτηρία δεν είναι κυρίως εκ του θανάτου αλλά εκ της Θείας οργής¹⁵. Ο Θεός λοιπόν πρέπει να εξευμενισθεί με ηθικές πράξεις¹⁶. Για τις αιρέσεις ο Ιησούς είναι ο τέλειος ηθικός διδάσκαλος ο οποίος προσφέρει έναν κατάλογο ηθικών πράξεων τις οποίες πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος ώστε να κατορθώσει να αποδείξει είτε ότι είναι σεσωσμένος, σύμφωνα με τον απόλυτο προορισμό των προτεσταντικών αιρέσεων, είτε για να ζήσει σε μια παραδεισένια κατάσταση επάνω στη γη αποφεύγοντας την καταστροφή, η οποία αναμένεται για όλους τους αμαρτωλούς, σύμφωνα με την εσχατολογική μυθολογία των Μαρτύρων του Ιεχωβά¹⁷. Ταυτόχρονα οι αιρέσεις ερμηνεύουν την σταυρική θυσία του Ιησού ως ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης. Εφόσον ικανοποιήθηκε η Θεια δικαιοσύνη η σωτηρία συντελέσθηκε και η Ανάσταση του Ιησού θεωρείται άνευ αξίας¹⁸. Αυτό το βλέπουμε έντονα στις θρησκευτικές αντιλήψεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι όταν ομιλούν για Ανάσταση του Ιησού εννοούν μια πνευματική ανάσταση. Δεν αποδέχονται την ενσώματη ανάσταση του Ιησού καθώς υποστηρίζουν ότι ο Ιεχωβά τον «επανέφερε στη ζωή ως πνεύμα»¹⁹και ότι «ο ουράνιος Πατέρας του τον ανέστησε και πάλι σε πνευματική ζωή»!²⁰Και είναι συνεπές αυτό με τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις καθώς ο θάνατος του Ιησού, γι’ αυτούς, δεν είναι λύτρωση εκ του θανάτου, ζωοποίηση και ανακαίνιση του ανθρώπου αλλά απόδειξη στον «Σατανά ο οποίος αμφισβήτησε το αν ο Ιεχωβά έχει ανθρώπινους υπηρέτες οι οποίοι θα παρέμεναν πιστοί υπό δοκιμασία. Υπομένοντας πιστά παρά τα τρομερά παθήματα ο Ιησούς έδωσε την καλύτερη απάντηση στην πρόκληση του Σατανά. Ο Ιησούς απέδειξε ότι ένας τέλειος άνθρωπος με ελεύθερη βούληση μπορούσε να κρατήσει τέλεια ακεραιότητα στον Θεό, ό,τι και αν έκανε ο Διάβολος. Αναμφίβολα, ο Ιεχωβά χάρηκε πολύ με την πιστότητα του αγαπητού του Γιού», 'οπως υποστηρίζουν²¹. Κατά συνέπεια η Ανάσταση του Ιησού είναι ανώφελη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ο θάνατος του Ιησού μια επιβεβαίωση της ηθικής του έναντι τού Σατανά και όχι βέβαια ζωοποίηση, ανακαίνιση της ανθρωπίνης φύσεως και κατάργηση της δύναμης του διαβόλου όπως υποστηρίζει η Ορθόδοξη Θεολογία.

Η Ορθόδοξη Θεολογία υποστηρίζει ότι η σωτηρία δεν είναι εκ της Θείας οργής αλλά από τη δυναστεία του διαβόλου²². Ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ανιδιοτελής αγάπη μέσω της αυταπάρνησης (Ιω.4,3-4). Η ηθική τελείωση δεν συνίσταται στην επίτευξη κάποιων ηθικών πράξεων, στην ηθική ευδαιμονία αλλά στην επίτευξη ανιδιοτελούς αγάπης. Η τελεία αγάπη είναι υπεράνω παντός εν τω κόσμω συμφέροντος²³. Ούτε η πίστη μόνον ούτε τα αξιόμισθα έργα σώζουν αλλά η αγάπη όπως λέει ο Απ. Παύλος (Α΄ Κορ,13)²⁴. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σώσει τον εαυτόν του προσφέροντας στον Θεόν πίστιν και έργα, ως εάν ο Θεός εδέχετο δωροδοκίες²⁵. Δεν μπορεί ο άνθρωπος απότομα, όπως πιστεύουν οι προτεσταντικές αιρέσεις να γίνει τέλειος σεσωσμένος χριστιανός μέσω κάποιας συναισθηματικής αποφάσεως περί πίστεως και συμμορφώσεως προς κάποια γενική ιδέα περί αγάπης. Η πραγματική ηθική τελείωση απαιτεί άσκηση και δοκιμασία²⁶. Είναι πόλεμος εναντίον των παγίδων του πονηρού όπως μας διδάσκουν οι ασκητές Πατέρες μας. Άνευ αγώνος για την κατάκτηση αυτής της αγάπης η σωτηρία είναι αδύνατος. Όταν ο άνθρωπος ασκηθεί κατάλληλα μέσω της άσκησης είναι δυνατόν ο αγώνας εναντίον του σατανά και ο αγώνας για την τελείωση να γίνει ευκολότερος αφού η προσωπικότητα του ανθρώπου στρέφεται θετικότερον προς την ανιδιοτέλεια²⁷. Γι αυτό το λόγο η πατερική παράδοση συμφωνεί ότι η πνευματική ζωή δεν είναι κάποια μετέωρα ευσεβιστικά συναισθήματα, κάποιος απόκοσμος θρησκευτικός ρομαντισμός, αλλά ένα στάδιο ή μια οδός ασκήσεως²⁸. Τίποτε δεν πραγματοποιείται με μαγικό τρόπο, με ευσεβείς σκέψεις, με ρομαντισμούς και με κάποιους αφελείς συναισθηματισμούς, αλλά με κόπο και οδύνη.

Δεν πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι οι αιρετικοί αρνούνται την άσκηση. Εφόσον ο αγώνας του ανθρώπου ( κατά την διδασκαλία τους), δεν είναι εναντίον των μεθοδειών του διαβόλου-άλλωστε και αυτός είναι όργανο της Θείας οργής- αλλά είναι προσπάθεια εξευμενισμού του Θεού, κατά συνέπεια, είναι ανώφελη η νηστεία, η αγρυπνία και οι άλλες πρακτικές της ασκήσεως. Σύμφωνα με τις προτεσταντικές αιρέσεις, αρκεί και μόνο η πίστη στο Χριστό ώστε ο άνθρωπος να «αναγεννηθεί» πνευματικά»²⁹. Αναφέρει ο π. Ρωμανίδης:«Αντί να γίνωνται νηστείες, (ενν. στη δυτική πνευματικότητα) προσευχές και καλά έργα για την πνευματική άσκηση των ανθρώπων και για την καταπολέμηση του σατανά, τα πάντα γίνονται για ναεξευμενισθεί ο Θεός και να αποκομισθούν κάποιες αξιομισθίες. Όταν επικράτησε πλέον η Ανσέλμειος θεωρία περί ικανοποιήσεως της θειας δικαιοσύνης με τη σταυρική θυσία ήταν φυσικό να καταλήξουν οι προτεστάντες στο συμπέρασμα ότι τα μυστήρια, τα καλά έργα δεν εξευμενίζουν το Θεό παρά μόνο η πίστη στον εσταυρωμένο Χριστό δύναται να σώσει τον άνθρωπο³⁰.

Σύμφωνα όμως με την ορθόδοξη παράδοσή μας η δια της προσευχής, της νηστείας και των καλών έργων πνευματική άσκηση δεν γίνεται για τις ανάγκες του Θεού, αλλά για την ηθική στερέωση, τελείωση και θέωση των πιστών³¹. Ο Θεός δίνει τις εντολές στον άνθρωπο όχι διότι ο ίδιος έχει ανάγκη αυτών αλλά διότι τις έχει ανάγκη ο άνθρωπος³². Περιεχόμενο της άσκησης είναι η απάρνηση του ατομικού φρονήματος και θελήματος, της αυτάρκειας και αυτονομίας. Η φιλαυτία, η αυταρέσκεια μάς εγκλωβίζουν μέσα στα δίχτυα της αμαρτίας, διότι αμαρτία είναιη θεοποίηση του εγώ.Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι η θανατηφόρα ηδονή της εωσφορικής αυτοθεώσεως³³. Αναφέρει ο Ευάγριος ο Ποντικός: «Είναι πολύ αναγκαίο να μιμηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν στη θάλασσα και πετούν τα σκεύη στο πέλαγος λόγω της βίας των άνεμων και των κυμάτων. Αλλά σ' αυτό ας προσέξομε μήπως πετάξομε τα σκεύη για να μας δουν οι άνθρωποι (και μας επαινέσουν), επειδή έτσι στερούμαστε το μισθό μας. Και θα πάθουμε άλλο ναυάγιο χειρότερο από το προηγούμενο, από το δαιμονικό άνεμο της κενοδοξίας»³⁴. Μας διδάσκει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Τὸ πιὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη ἐσωτερικότητα καὶ προσπαθῆ νὰ μὴ γίνεται γνωστὸ τὸ καλὸ ποὺ κάνει, εἶναι αἰσθητὸ στοὺς ἄλλους, ὅλοι τὸν εὐλαβοῦνται καὶ τὸν ἀγαποῦν, χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ τὸ καταλαβαίνη»³⁵.

ΟΦαρισαίος της παραβολής (Λουκ.18,10-14),ο οποίος αρχίζοντας από την αυταρέσκεια κατέληξε στην κατάκριση, αν και έπραττε το ηθικά ορθό, όμως δεν μπόρεσε να ανακαλύψει το μέγεθος της ασθένειας της ανθρωπίνης φύσεώς του, όντας παγιδευμένος στην αυτοδικαίωση. Διαβάζοντας κανείς το Ευαγγέλιο παρατηρεί ότι όλες οι ανθρώπινες αξίες παραμερίζονται ή ανατρέπονται. Οι άνθρωποι δεν αξιολογούνται σύμφωνα με την ηθική τους υπόληψη. Το μόνο σταθερό κριτήριο, το μόνο μέτρο για την αξιολόγησή τους είναι η μετάνοια³⁶. Μας προτρέπει ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Παρακάλει τὸ Θεό, νὰ σοῦ στείλει τὴν ἁγία ταπείνωση. Ὄχι αὐτὴ ποὺ λέει, εἶμαι τελευταῖος, εἶμαι τιποτένιος. Αὐτὴ εἶναι σατανικὴ ταπείνωση. Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦς; Δῶρο, χάρισμα. Ὄχι ἀπὸ δικές μας προσπάθειες. Ἐσὺ προετοίμαζε τὸν ἑαυτό σου, καὶ ζήτα ἀπὸ τὸ Θεὸ αὐτὸ τὸ ἅγιο δῶρο. Μὴ λές, ἔχω αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα, τὸ προσφέρω στὸ Θεό. Τίποτα. Ἐσύ, ἀγωνίσου, ἐξουθένωνε τὸν ἑαυτό σου, καὶ τὰ ἄλλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθομε ἀπὸ δῶ, εἰς τὴν Ἄκτιστον Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ»³⁷.

Ενώ οι αιρέσεις τονίζουν ότι ο Ιησούς ήταν «το καλύτερο παράδειγμα όσιας υπακοής στον Θεό»³⁸η Ορθόδοξη Θεολογία τονίζει ότι ο Χριστός δεν μας παρέδωσε απλώς μια καλή ηθική διδασκαλία αλλά το Σώμα του, που είναι η Εκκλησία. Εφόσον το πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι απλά ηθικό αλλά οντολογικό, κατά συνέπεια και η Εκκλησία δεν είναι μια θρησκευτική συνάθροιση ανθρώπων που προσπαθούν να βελτιωθούν ηθικά αλλά ο πνευματικός χώρος όπου ανακαινίζεται ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος. Η αμαρτία δεν είναι απλά η κακή επιλογή ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, δεν είναι απλά ζήτημα της βουλήσεως αλλά γεγονός που βιώνεται σε οντολογικό επίπεδο. Γι’ αυτό το λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν περιορίζει τη λατρεία και την πνευματική της καθοδήγηση στο να δίνει απλώς ηθικές συμβουλές, όπως οι προτεσταντικές εκκλησίες, αλλά προσφέρει στον πιστό τη δυνατότητα να θεραπεύσει την ανθρώπινη φύση και βούληση του πιστού που μετέχει στην Ευχαριστιακή Τράπεζα. Εφόσον όμως οι διάφορες αιρέσεις αρνούνται την παραπάνω θεώρηση της Ορθόδοξης Θεολογίας είναι ανώφελη και άνευ σημασίας για τους αιρετικούς η Θεία Λειτουργία. Ακόμη και όταν πραγματοποιείται μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, όπως γίνεται στην αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αυτό συμβαίνει χάριν μιας ετήσιας υπενθύμισης «της επετείου του θανάτου του Χριστού» και όχι της Ανάστασής Του³⁹, εκφράζοντας απλώς«την εκτίμησή τους για την αγάπη που εκδήλωσαν ο Θεός και ο Ιησούς» και τίποτα άλλο⁴⁰.

Συνοψίζοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η χριστιανική ηθική, δηλαδή η Ορθόδοξη πνευματική ζωή, δεν είναι απλά μια έκθεση αντικειμενικών ηθικών αρχών και κανόνων, αλλά ασκητική εργασία, φύλαξη των εντολών και άσκηση των αρετών του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι η άσκηση του χριστιανού δεν νοείται ως ένα κλειστό σύστημα αυξήσεως των ανθρωπίνων ικανοτήτων, αλλά είναι προσπάθεια μεταμορφώσεως και αυξήσεως ολόκληρου του ανθρώπου, κατά το μέτρο της δωρεάς, που του χάρισε ο Θεός⁴¹. Είναι η «αναγέννηση του ανθρώπου και, βεβαίως, όταν ο άνθρωπος αναγεννάται πνευματικά, τότε συμπεριφέρεται ορθά προς τον Θεό, τούς ανθρώπους και την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι η ορθόδοξη ηθική ταυτίζεται με την ασκητική. Και η ασκητική είναι η προσπάθεια τού ανθρώπου να τηρήσει τις εντολές τού Χριστού στην προσωπική του ζωή», επισημαίνει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος⁴².

Κακό και αμαρτία δεν είναι ορισμένες δυνάμεις του σώματος και της ψυχής αλλά η παράχρησή τους. Αυτή η παράχρηση των δυνάμεων της ανθρώπινης ύπαρξης είναι και η αιτία γένεσης των παθών τα οποία δεν είναι αυτόνομες αμαρτητικές καταστάσεις αλλά αυτή ακριβώς η παράχρηση των υγιών δυνάμεων της ψυχής. Η άσκηση δεν αποβλέπει σε ηθικά πρότυπα, δηλαδή σε αντικειμενικά πιστοποιημένες αρετές, οι οποίες ίσως οδηγούν στην υπερηφάνεια και την αυτοδικαίωση, αλλά στην δοκιμασία της ανθρώπινης ελευθερίας⁴³. Αποτελεί μέσο θεραπείας διότι η αμαρτία δεν είναι μια κατάσταση παράβασης νομικών διατάξεων αλλά μια αρρώστια που καταδυναστεύει το σώμα και την ψυχή μας και μπορεί να κρύπτεται ακόμη και μέσα σε φαινομενικά ευσεβείς πράξεις. Διδάσκει ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:«Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀποφεύγει τὴν ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο τὸ αἴσθημα ἀνωτερότητος γιὰ τὴν ἀρετή του, ὅσο καὶ τὸ αἴσθημα κατωτερότητος γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του. Ἄλλο πράγμα εἶναι τὸ κόμπλεξ καὶ ἄλλο ἡ ταπείνωση· ἄλλο ἡ μελαγχολία καὶ ἄλλο ἡ μετάνοια»⁴⁴.

Το μυστικό της αρετής του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην απαρίθμηση των καλών πράξεων και την αποφυγή αμαρτωλών πράξεων, όπως πρεσβεύει η ηθική διδασκαλία των αιρετικών, αλλά στη νέκρωση των παθών, την μεταμόρφωσή τους. Μας λέγει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Για να προκόψει ο άνθρωπος, πρέπει να αναγνωρίσει τα πάθη που έχει και να καταβάλει προσπάθεια για να τα κόψει. Επίσης, να γνωρίσει τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και να τα καλλιεργήσει. Αν τα καλλιεργήσει ταπεινά, σύντομα θα πλουτίσει πνευματικά. Αν δουλέψει κανείς πνευματικά γίνεται καλός, αν αδιαφορήσει, γίνεται κακός»⁴⁵.Ασκητής δεν είναι αυτός που αυτοκυριαρχείται, αυτός που επιλέγει απλώς να κάνει μια καλή πράξη αλλά ο θεραπευμένος σε όλα τα επίπεδα της υπάρξεως. Αυτή η ασκητική εργασία συντελείται εξάπαντος εντός της Εκκλησίας όπου τελεσιουργείται δια των Ιερών Μυστηρίων η θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως και κατά συνέπεια όλης της ανθρώπινης κοινωνίας και του σύμπαντος κόσμου.

1Ηθικισμός. Η αλλοίωση του κατά φύσιν βίου. Συνέπειες και προτάσεις, στο http://www.antibaro.gr/article/2896

2 Μάριου Μπέγζου, Ηθική και ηθικισμός, στο http://www.egolpion.net/h8ikismos_mpegzos.el.aspx#ixzz3SxXyxxHR

3 Ιωάννου Ρωμανίδη, Πρωτοπρεσβυτέρου, Το προπατορικόν αμάρτημα, Αθήνα 1989,σελ. 7-8.

4 π. Ι. Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 60.

5Βλ. το περιοδικό της αίρεσης: Η ΣΚΟΠΙΑ, Μάρτιος 2015,σελ.6.

6 π. Ι. Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.107.

7 Μιχαήλ Καρδαμάκη, Πρωτοπρεσβυτέρου, Ορθόδοξη Πνευματικότητα, Αθήνα 1980, σελ.246

8 Βλ. την εφημερίδα της αίρεσης: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, Οκτώβριος 2014,σελ.2.

9 Βλ. το περιοδικό της αίρεσης: Η ΣΚΟΠΙΑ, Μάιος 2015,σελ.10-11 ∙ Η ΣΚΟΠΙΑ, Απρίλιος 2012, σελ.12-15.

10 Βλ.Η ΣΚΟΠΙΑ, Ιούνιος 1999,σελ.6.

11 Βλ. το έντυπο της αίρεσης: "Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη", σελ. 131.

12Βλ. το περιοδικό της αίρεσης: Η ΣΚΟΠΙΑ, Μάρτιος 2013,σελ.9.

13 Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, μετάφραση Αρχιμ. Ιγνατίου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1988, Περί αποταγής.

14 Βλ. Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, Θεσσαλονίκη 1984, τόμος Ι, σελ. 27.

15 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 22.

16 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 8.

17 Βλ.το έντυπο της αίρεσης: Να ζείτε με την Ημέρα του Ιεχωβά υπόψη, σελ.190. Βλ. επίσης το έντυπο της αίρεσης: Τι Διδάσκει Πράγματι η Αγία Γραφή;,σελ.34.

18 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 8

19 Βλ. το περιοδικό της αίρεσης: Η ΣΚΟΠΙΑ, Μάρτιος 2015,σελ.6.

20 Βλ. το έντυπο της αίρεσης: Τι Διδάσκει πράγματι η Αγία Γραφή;,σελ.46.

21 Βλ. το έντυπο της αίρεσης: Τι Διδάσκει πράγματι η Αγία Γραφή;, σελ.51. Βλ. επίσης το περιοδικό της αίρεσης: Η ΣΚΟΠΙΑ, Απρίλιος 2011, σελ.8-9.

22 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.112

23 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.111.

24 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.116

25 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.118

26 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.115

27 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.116

28 π.Μ.Καρδαμάκη, Κεφάλαια κατανυκτικά, Αθήνα 1988,σελ. 15

29Βλ. Εφημερίδα "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ", Μηνιαία εφημερίδα της ελευθέρας αποστολικής εκκλησίας της Πεντηκοστής, τεύχος Φεβρουαρίου 2015,σελ.1.

30 π.Ι.Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 174-175

31 π.Ι. Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.118

32 π.Ι. Ρωμανίδη, Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ.117.

33 Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Essex Αγγλίας, 1993, σελ. 47.

34 Περί διακρίσεως παθών και λογισμών, Φιλοκαλία τ.1, σελ.74.

35 Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Πάθη και Αρετές», Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

36 Γ.Μαντζαρίδη, Ορθόδοξη πνευματική ζωή, Θεσσαλονίκη 1986,σελ.49

37 Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου”, στο http://www.porphyrios.net, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον “Η Μεταμόρφωσις Του Σωτήρος”, Μετόχιον Μηλεσίου.

38 Βλ. το έντυπο της αίρεσης: Τι Διδάσκει Πράγματι η Αγία Γραφή;,σελ.45.

39 Βλ. Η ΣΚΟΠΙΑ, Απρίλιος 2015,σελ.12.

40 Βλ. το περιοδικό της αίρεσης Η ΣΚΟΠΙΑ, Μάρτιος 2015,σελ.16.

41 Α.Κεσελόπουλου, Πάθη και αρετές στη διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Θεσσαλονίκη 1990,σελ. 147.

42 Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου, «Ηθική και Ασκητική», στο Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Νοέμβριος 2009,τεύχος 159.

43 «Η νηστεία, η αγρυπνία, η υπακοή, αποτελούν τα μέσα και όχι το σκοπό της ασκήσεως. Μάταια καυχιόμαστε για νηστεία και αγρυπνία και ακτημοσύνη και ανάγνωση Γραφών, όταν δεν κατορθώσουμε την αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον», αναφέρει ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος. Προς τον ηγούμενο Λεόντιο, Φιλοκαλία τ.1, σελ.114.

44 Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου”, στοhttp://www.porphyrios.net, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον “Η Μεταμόρφωσις Του Σωτήρος”, Μετόχιον Μηλεσίου.

45 Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πάθη και Αρετές», Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

πηγή

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ Λόγος εις την Κυριακή των Μυροφόρων

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!
              ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!
Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζω­ής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέ­τρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγι­οι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι από­στολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσό­τεροι από τις μυροφόρες.
Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μό­νο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώ­χνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λι­γότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ' Αυτόν τέτοια χαρίσματα.

Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυ­ναίκες, τα δύο αυτά φύλα του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορούμε βέβαια να δώσουμε μία εξαντλητική απά­ντηση σ' αυτό το ερώτημα.

Μπορούμε όμως με βάση όχι τη δική μας λογική αλλά την αγία Γραφή να βρούμε κάποια στοιχεία που θα βοηθήσουν τη σκέ­ψη μας να πάρει σωστή κατεύθυνση.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε, αν μπορούσαν ή όχι οι γυναίκες με τις ασθενείς δυνά­μεις τους να σηκώσουν το βάρος του αποστολικού έργου, των διωγμών και των βασάνων που υπέφεραν οι απόστολοι του Χριστού. Υπάρχουν γι' αυτό το θέμα πολλές μαρτυρίες και στην Αγία Γραφή και στους βίους των αποστόλων. Ας ακούσουμε τι λέει ο Πρωτοκορυφαίος και μεγάλος απόστολος Παύλος για τα βάσανα που υπέφερε για τον Χριστό και τους διω­γμούς που υπέστη για το όνομά Του κατά τη διάρκεια του αποστολικού του έργου:

«Υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μί­αν έλαβον, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρις εναυάγησα, νυχθημερόν εν τω βυθώ πεποίηκα· οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις· εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι» (Β' Κορ. 11, 24-27).

Αυτά υπέφερε ο απόστολος Παύλος.

Ας θυμηθούμε τώρα το βίο του Πρωτοκλήτου αποστόλου Ανδρέα. Ήταν πολύ δύσκολη η ζωή του. Στην αρχή κήρυττε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία. Με­τά πήγε στην περιοχή της Μαύρης θάλασσας, επι­σκέφτηκε όλες τις σημαντικότερες παραθαλάσσιες πόλεις και κήρυττε εκεί τον Χριστό. Στη Σινώπη οι ειδωλολάτρες τον χτύπησαν με αγριότητα και τον άφησαν μισοπεθαμένο έξω από την πύλη της πόλε­ως. Εδώ του φανερώθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον θεράπευσε και του είπε να μην φοβάται κανέ­ναν. Έτσι ο απόστολος Ανδρέας συνέχισε το δρόμο και αφού πέρασε την Αμπχαζία και τον Καύκασο έ­φτασε στην Κριμαία.

Ναι, και εδώ κήρυττε ο απόστολος Ανδρέας το Ευαγγέλιο. Όμως δεν σταμάτησε εδώ αλλά συνέχι­σε την πορεία του. Ακολουθώντας τον ποταμό Δνεί­περο έφτασε στον τόπο όπου σήμερα βρίσκεται η μεγάλη και η αγία πόλη του Κιέβου. Εκεί στους λό­φους του Κιέβου ύψωσε τον Τίμιο Σταυρό και είπε: «Πιστέψτε με, εδώ σ' αυτούς τους λόφους θα λάμψει η χάρη του Θεού. Μεγάλη πόλη θα είναι εδώ, θα κτί­σει ο Κύριος στον τόπο αυτό πολλές εκκλησίες και θα φωτίσει με το θείο Βάπτισμα όλη την Ρωσική γη».

Δεν τελείωσε όμως στο Κίεβο η περιοδεία του. Ο απόστολος του Χριστού προχώρησε στο βάθος της ρωσικής γης και έφτασε μέχρι την βόρεια πόλη Νόβγκορον. Φανταστείτε τώρα πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος του. Από δω γύρισε στην Ελλάδα, όπου τελείωσε τη ζωή του πάνω στο σταυρό. Δεν κάρφω­σαν με τα καρφιά τα χέρια και τα πόδια του αλλά τα έδεσαν με σχοινί για να υποφέρει πιο πολύ. Επάνω στο σταυρό ο απόστολος βρισκόταν τέσσερεις μέρες και τέσσερεις νύχτες, υποφέροντας πολλά βάσανα και δοξάζοντας τον Θεό.

Σκεφτείτε τώρα, αν θα μπορούσαν οι μυροφόρες γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους, πόνους και διωγμούς που υπέφεραν οι απόστολοι. Σας έχω πει ότι εκτός από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο όλοι οι άλλοι απόστολοι είχαν μαρτυρικό θάνατο και πολ­λοί απ' αυτούς τελείωσαν την ζωή τους πάνω στο σταυρό. Θα μπορούσαν οι γυναίκες να αντέξουν τέ­τοιους κόπους; Τέτοιους διωγμούς και καταδιώξεις που υφίσταντο οι απόστολοι; Μπορούν να συγκρι­θούν οι ασθενείς δυνάμεις μιας γυναίκας με την δύ­ναμη που είχε για παράδειγμα ο άγιος απόστολος Ανδρέας; Ασφαλώς όχι. Οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από τους άνδρες, γι' αυτό και ο Κύριος Ιη­σούς Χριστός αλλιώς φερόταν στους άνδρες και αλ­λιώς στις γυναίκες. Δεν θέλησε να επιφορτίσει τις μυροφόρες γυναίκες με το βάρος του αποστολικού έργου.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει όμως και μία άλλη, η οποία και αυτή έχει μεγάλη σημασία. Ακούστε τι είπε ο μεγάλος προφήτης Μωϋσής στο πέμπτο βιβλίο της Πεντατεύχου, στο Δευτερονόμιο: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Μη νομίζετε ότι εδώ πρόκειται για καρναβάλια. Και να μην νομίζετε ότι είναι ασήμα­ντος αυτός ο σύντομος λόγος του προφήτη, που ανα­φέρεται στο γυναικείο ένδυμα.

Ο λόγος αυτός έχει μεγάλη σπουδαιότητα και θα ήθελα να το καταλάβετε διότι αυτό θα μας βοηθή­σει για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέθεσε το αποστολικό έργο με τους κόπους και τους πόνους του στους άνδρες απο­στόλους και όχι στις μυροφόρες γυναίκες. Είναι πο­λύ σημαντική η διάκριση που έκανε ο Κύριος μετα­ξύ ανδρών και γυναικών σε σχέση με το ρόλο και την αποστολή που έχει κάθε φύλο.

Εκείνοι οι επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με τη βιολογία, ξέρουν καλά ότι κάθε φυτό και κάθε ζώο από τη φύση τους, ή καλύτερα να πούμε από τον Δημιουργό, είναι προορισμένα να ζουν σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, οι οποίες είναι διαφορετι­κές για το καθένα απ' αυτά. Αυτές οι συνθήκες προσδιορίζουν τη ζωή τους αλλά επίσης και τη δομή που έχει το σώμα τους.

Τώρα, ό,τι αφορά τον άνθρωπο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ανδρός και γυναικός. Και είναι δια­φορετική η δομή του σώματος τους. Πρώτ' απ' όλα η γυναίκα είναι πολύ πιο αδύνατη από τον άνδρα. Ο Θεός προόρισε τη γυναίκα για ένα συγκεκριμένο έργο. Τη γυναίκα, και όχι τον άνδρα. Το έργο αυτό διαφέρει πολύ από εκείνο, για το οποίο είναι προο­ρισμένος ο άνδρας.

Τι είναι το σημαντικότερο στη ζωή του άνθρω­που; Όλα τα έργα που κάνει ο άνθρωπος έχουν γι' αυτόν την ίδια σπουδαιότητα; Ασφαλώς όχι. Όταν έπλασε ο Θεός τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, τους έδωσε την πρώτη εντολή, πολύ σύντομη και πολύ απλή: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. 1, 28). Αν αυτή ήταν η πρώτη εντολή τό­τε πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντική και πολύ βαθιά. Αν δεν υπήρχε αυτή η ε­ντολή, τότε το ανθρώπινο γένος θα ήταν ολιγάριθμο και αδύναμο μπροστά στη φύση. Ξέρουμε ότι μόνο εκείνα τα κράτη θεωρούνται ισχυρά, αυτά που έχουν μεγάλο πληθυσμό.

Η εντολή, λοιπόν, του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» δηλώνει την σπουδαιότητα που έχει για το ανθρώπινο γένος το έργο αυτό. Αδιαμφισβήτητα τον πρώτο λόγο εδώ έχει η γυναίκα και όχι ο άνδρας. Για τη γυναίκα το έργο αυτό είναι το πιο σημαντικό στη ζωή της. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά η αγία Γραφή. Βέβαια δεν είναι σωστό να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία. Και πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος προσεκτικός και πνευματικά καλλιεργημέ­νος δεν σκέφτεται έτσι.

Οι Γερμανοί λένε ότι όλος ο ρόλος και η απο­στολή της γυναίκας προσδιορίζονται από τέσσερεις λέξεις: παιδιά, ρούχα, κουζίνα, εκκλησία. Είναι ασέ­βεια να λέμε και να σκεφτόμαστε έτσι και να προσ­βάλλουμε ολόκληρο το γυναικείο φύλο. Για μας τους ορθοδόξους αυτό είναι απαράδεκτο. Θέλω να πω ότι αν η γυναίκα έχει κάποια προσόντα δεν πρέ­πει να τα αφήσει. Αν της έδωσε ο Θεός βαθιά διά­νοια μπορεί να ασχοληθεί με την επιστήμη ή τη λο­γοτεχνία. Επαναλαμβάνω, είναι μεγάλο λάθος και είναι ανεπίτρεπτο να περιορίζουμε το ρόλο της γυ­ναίκας στην τεκνογονία και την ανατροφή των παι­διών.

Αυτό όμως δεν αφορά όλες τις γυναίκες. Διότι είναι λίγες οι γυναίκες που έχουν κάποιες εξαιρετι­κές ικανότητες ή ταλέντα ή κλίση στην τέχνη, την επιστήμη ή την φιλοσοφία. Οι περισσότερες ως το σημαντικότερο έργο τους πρέπει να βλέπουν αυτό για το οποίο τις προόρισε ο Κύριος. Το να γεννάει η γυναίκα και να φροντίζει τα παιδιά της είναι έργο σπουδαιότατο. Και είναι απαράδεκτο να αφήνει η γυναίκα το παιδί της χωρίς φροντίδα. Καμμία άλλη γυναίκα δεν μπορεί να φροντίσει το παιδί της όπως το φροντίζει η μητέρα του.

Εδώ πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η συγγένεια εξ αίματος, την οποία δεν πρέπει να την παραβλέπου­με. Επίσης και το μητρικό γάλα, τις ιδιότητες του οποίου ίσως δεν τις γνωρίζουμε καλά, έχει μεγάλη σημασία για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού. Και ένα άλλο εξίσου σημαντικό πράγμα: Η αγάπη που προσφέρει η μητέρα στο παιδί της δεν μπορεί να του την προσφέρει καμμία άλλη γυναίκα. Αλλοίμονο στο παιδί που το μεγαλώνει μία ξένη γυ­ναίκα και όχι η μητέρα του ή που μεγαλώνει σε κά­ποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αλίμονο στη γυναίκα που αρνείται το παιδί της.

Αλλοίμονο και σ' αυτή τη γυναίκα που παραβλέ­πει και δεν δίνει σημασία στις προτεραιότητες του φύλου της. Αλλοίμονο σ' εκείνες τις γυναίκες που περιφρονώντας την αξιοπρέπεια τους προτιμούν να φοράνε ανδρικά ρούχα. Έχω ακούσει για μία ανόη­τη γυναίκα που κυκλοφορούσε στους δρόμους ντυμέ­νη με ανδρικό κοστούμι. Όταν την έβλεπαν οι άν­θρωποι με απέχθεια και αγανάκτηση έστρεφαν το βλέμμα τους. Δεν καταλάβαινε η καημένη ότι προσ­βάλλει μ' αυτό την αξιοπρέπειά της.

Αυτό επιβεβαιώνει και η Αγία Γραφή με το λό­γο που ήδη έχουμε αναφέρει: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Βεβαίως δε θεωρεί­ται βδέλυγμα κάθε άνθρωπος που είναι ντυμένος με ρούχα του άλλου φύλου. Δεν μπορεί να είναι οργή του Θεού πάνω στη γυναίκα η οποία για να θρέψει τα μικρά της παιδιά δουλεύει ως σοβατζής και είναι αναγκασμένη να φοράει ανδρικά ρούχα για να κάνει τη δουλειά της. Δεν πρόκειται εδώ για τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ μιλάμε για τις γυναίκες που περιφρο­νούν το δικό τους γυναικείο ένδυμα. Έχω δει στα πανεπιστήμια πολλές καθηγήτριες που φοράνε ανδρικά ρούχα. Αυτές είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θε­ού, αυτές παραβαίνουν την εντολή που τις δόθηκε από τον Θεό.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύ­ριος δεν κάλεσε τις μυροφόρες γυναίκες να αναλά­βουν το έργο που προοριζόταν για τους άνδρες. Και γι' αυτό ζητά ο Κύριος από τις γυναίκες να εκτιμούν και να σέβονται το δικό τους γυναικείο φύλο, τις ιδι­ότητες της ψυχολογικής τους σύνθεσης που τις χά­ρισε ο Θεός. Αν έχετε από τον Θεό αυτές τις ιδιό­τητες, να τις φυλάγετε με μεγάλο σεβασμό και ευχα­ριστία προς τον Κύριο. Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ

ΤΟΜΟΣ Α'

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Τί εἶσθε; «Ἠγόρασαν ἀρώματα,... καὶ, λίαν πρωΐ ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον» Κυριακή τῶν Μυροφόρων (Μάρκ. ιε΄ 42-ιστ΄ 8) (†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
                 ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Ἡ ἡμέρα μᾶς ὑπενθυμίζει καὶ πάλιν, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, τὰ γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ὀργὴ τῶν Φαρισαίων καὶ ἡ ὁρμὴ τοῦ πλήθους δὲν ἔχουν κοπάσει. Οἱ στρατιῶτες φυλάσσουν τὸ μνημεῖον.
Ὅλοι ἔχουν ἀποσυρθῆ.  Φόβος καὶ ἀγωνία κυριαρχοῦν παντοῦ. Ποῦ εἶναι οἱ Μαθηταί; Ἔντρομοι, ἐγκατέλειψαν τὸν Ραββί.

Καὶ μόνον ἡ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη γυναικεία καρδιὰ ἀγρυπνεῖ.  Δὲν θέλει νὰ ἀφήσῃ τὸν λατρευτὸν Διδάσκαλον, χωρὶς νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ πρὸς Αὐτὸν ὕστατον χρέος.  Καὶ ἔρχονται αἱ Μυροφόροι, μὲ πολύτιμα ἀρώματα, διὰ νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ὁ Κύριος ἀμείβει τὴν ἁγίαν ἀφοσίωσίν των.  Τὰς ἀξιώνει νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ ἀγγελικὸν στόμα, αὐταὶ πρῶται, τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ γυναικεία ψυχή!  Πολλὰ ἐλέχθησαν καὶ ἐγράφησαν διὰ τὸν ρόλον της.
Ὕμνοι ἐτονίσθησαν, ἀλλὰ καὶ κατηγορίαι διετυπώθησαν κατὰ καιρούς.  Μὲ τὴν γυναῖκα θέλει νὰ ἀσχοληθῇ σήμερα τὸ κήρυγμά μας αὐτό. Ἄλλως τε, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἰδική της. Καὶ δικαιοῦται νὰ ζητήσῃ αὐτὴν τὴν τιμητικὴν διάκρισιν.  Διότι, μὴ λησμονῶμεν, ἀκόμη, ὅτι ὁ γυναικεῖος κόσμος μᾶς ἔχάρισε τὴν τελειοτέραν καὶ εὐγενεστέραν ἀνθρωπίνην φυσιογνομίαν τῶν αἰώνων, τὴν Παναγίαν.
Ποιά, λοιπόν, πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύγχρονη γυναίκα; Πῶς θὰ πραγματοποιήσῃ τὴν μεγάλην της ἀποστολήν; 

1.Ἡ ἀγάπη τὸ πρῶτον της ὅπλον.

Ἐὰν ὁ ἄνδρας ἐπιβάλλεται μὲ τὴν δύναμιν τῶν πολεμικῶν του μηχανῶν καὶ κατακυριεύῃ μὲ τὴν ἀπειλὴν τοῦ σπαθιοῦ του, ἡ γυναίκα ἐπροικίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ κερδίσῃ μεγαλύτερες νίκες, χωρὶς αἷμα καὶ καταστροφές. Μὲ τὸ εὐλογημένον ὅπλον τῆς ἀγάπης.
Εἶναι θεμελιῶδες στοιχεῖον της. Κοιτάξτε την.  Μὲ τὸ πρόσωπον χωλμὸν ἀπὸ τὴν ἀϋπνίαν κάθεται εἰς τὴν μηχανὴν, εἰς τὸ γραφεῖον, εἰς τὸ ἐργαστήριον καὶ ἐργάζεται, χωρὶς διακοπή, διὰ νὰ συντηρήσῃ τὰ ὀραφνὰ ἀδελφάκια της, τὰ ὁποῖα εὑρίσκουν εἰς τὸ πρόσωπόν της τὴν στοργὴν τῶν γονέων, ποὺ τοὺς ἐπῆρεν ὁ θάνατος. Τί τῆς δίδει τὴν δύναμιν σ’ αὐτὸ τὸ σκληρὸ της καθῆκον; Ἡ ἀγάπη.

Ἔξω ὁ κόσμος διασκεδάζει καὶ τρέχει εἰς τὴν ἐξοχή, εἰς τοὺς χορούς, εἰς τὰ θεάματα.  Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτή, ποὺ σκυμμένη εἰς τὴν κούνια τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, τὸ περιποιεῖται, τὸ ἐναγκαλίζεται, μιλάει τρυφερὰ μαζύ του;
Καὶ ποιὰ εἶναι ἐκεῖ ἡ ψυχή, ποὺ γονατιστὴ πορσεύχεται στὸ κρεββάτι τοῦ ἀρρώστου; Μεσάνυχτα. Ὅλοι κοιμοῦνται. Ἡ ἀναμμένη κανδήλα μόνον καὶ ἡ γυναίκα ἀγρυπνοῦν. Εἶναι ἡ μητέρα. Ἡ ζωντανή κανδήλα, ποὺ φωτίζει μὲ τὸ λάδι τῆς ἀγάπης τοὺς γύρω.
Ποιό εἶναι τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῆς γυναίκας, ποὺ τὴν ἀναδεικνύει στοργικὴν ἀδελφήν στὸ νοσοκομεῖον καί, πρὸ παντός, εἰς τὴν μάχην, πρωτεργάτιδα εἰς ἔργα πνοῆς καὶ στοργῆς, ἀρχηγὸν ἐξορμήσεων, ποὺ χαρίζουν ἐλπίδα καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, λαμπάδα ποὺ λυώνει αὐτὴ γιὰ νά παίρνουν οἱ ἄλλο τὸ φῶς; Ἡ ἀγάπη.

Ποιός ἀντίκρυσε τὴν ἀγάπη αὐτὴ καὶ ἡ καρδιά του ἔμεινεν ἀσυγκίνητη; Στὴν ὁλόθερμη ἱκεσία μιᾶς ψυχῆς, ποὺ κρατᾶ τὴν ἀγάπη γιά ὅπλο· στὰ δάκρυα τὰ φλογερὰ μιᾶς μητέρας, ποὺ χύνονται στὰ πόδια τοῦ παιδιοῦ της μπροστά, σπάνια ἔμειναν οἱ βράχοι χωρὶς νὰ ἀνοίξουν σχισμές.
Ἡ ἀγάπη στὸ τέλος τοὺς ἐδάμασε. Ὅταν ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Κοριολανός, ἐξεστράτευσε κάποτε ἐναντίον τῆς πατρίδας του, ὁδηγῶντας στρατιὲς Οὐόλσκων, καὶ κατέλαβεν ἀγωνία τοὺς κατοίκους, τὴν μητέρα τοῦ Οὐολομνίαν ἔστειλαν οἱ ἄρχοντες νὰ μεσολαβήσῃ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πόλεως.
Καὶ ἐκείνη ἐπῆγε, ἐγονάτισε μπροστά του. Τὸν ἱκέτευσε μὲ δάκρυα γιὰ νὰ μὴ κάμῃ αὐτὸ τὸ κακό.  Καὶ ὁ ἐπαναστάτης, ὁ ἐξωργισμένος Κοριολανός, ἐλύγισε. Ἔσπασε  τὸ σπαθί του καὶ εἶπε στὴν ἱκετεύουσα μητέρα του: «Νενίκηκας, μῆτερ, νεκίκηκας· ἄπειμι γὰρ ὑπὸ σοῦ μόνης ἡττώμενος».  Καὶ ἔλυσε τὴν πολιορκίαν τῆς πόλεως.

Παρθένοι, σύζυγοι, μητέρες!  Διατηρήσατε μέσα εἰς τὴν καρδίαν σας τοὺς ὡραίους αὐτοὺς χυμοὺς τῆς ἀγάπης.  Διατηρήσατέ την ἁγίαν.  Μὴ τὴν ρίπτετε εἰς τὴν λάσπην. Ἄς μὴ τὴν ἐγγίσῃ τὸ βέβηλο χέρι τοῦ διαβόλου. Τότε γίνεται τορπίλη, ποὺ ἀνατινάσσει τὴν ἁγνότητα, ποὺ διαλύει οἰκογένειες, ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸ ὄνειδος καὶ τὴν καταστροφήν.
Ἡ ἀγάπη σας δὲν εἶναι διὰ τὴν ἁμαρτίαν.  Εἶναι διὰ τὴν ἀρετήν.  Δὲν ἔχετε θέσιν εἰς τοὺς τόπους, ὅπου φθείρεται ἡ δύναμίς σας. Σκύψατε μὲ στοργὴν εἰς τὸν πονεμένον· ἐπισκεφθῆτε τὸν ἄρρωστον· ἐπιδέσατε τὰς σωματικὰς καὶ ψυχικὰς πληγὰς τῶν τραυματισμένων·  ἡγηθῆτε ἱερῶν προσπαθειῶν κοινωνικῆς προνοίας καὶ ἠθικῆς ἐξυγνιάσεως. Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέσις σας. Εἱς τὸν βωμὸν τῆς ἀγάπης, ὅπου καίει ὁ λιβανωτὸς τῆς θυσίας.
Ναί!
Ἀγαπᾶτε μὲ ὅλην σας τὴν δύναμιν. Εἶσθε τὸ ἄρωμα τῆς κοινωνίας.  Προσέξατε ὅμως, μήπως ἡ ἁμαρτία μολύνῃ τὸ ἄνθος, μήπως βεβηλώςῃ τὴν ἱερὰν αὐτὴν λέξιν...

2.Ἡ ἁγνότης, τὸ δεύτερον.

Ἐλέχθη ἤδη, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μεγάλο δῶρον, ποὺ ἐδόθη στὴν γυναῖκα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξῃ, διότι ἡ ἀγάπη εἶναι δίκοπο μαχαίρι. Ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ ὀλεθρία φωτιά. Καὶ δὲν πρέπει. Κοιτάξτε τὶς Μυροφόρες. Ἡ μὲ τὸν Κύριον γνωριμία τὰς ἔχει ἐξαγιάσει.
Ὅλος ὁ χείμαρρος τῆς ἀγάπης τῶν μετουσιώνεται σὲ ἁγνότητα, σὲ ἁγιότητα. Ἀπὸ πλάνην μερικοὶ ἐταύτησαν τὴν Μαρίαν τὴν Μαγδαληνὴν μὲ τὴν ἁμαρτωλὴν γυναῖκα του Εὐαγγελίου.  Τὰ ἑπτὰ δαιμόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος τὴν ἀπελευθέρωσεν, ἐφανέρωσαν σωματικὴν ἀσθένειαν καὶ ὄχι ἠθικήν. Αἱ Μυροφόροι ὑπῆρξαν πρότυπα ἁγίου βίου καὶ ἀμώμου.

Στρέψετε ἔπειτα τὸν νοῦ σας πρὸς τὴν Πάναγνον Κόρην.  Εἶναι ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ  «ἐν γυναιξὶν εὐλογημένη» ὕπαρξις.  Ἡ ἁγιότης της τὴν ἀνέδειξε Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ.  Εἶσθε κόρες; Διατηρηθῆτε ἁγνές. Ἐγίνατε σύζυγοι; Μείνατε πισταὶ εἰς τὸν ὅρκον σας. Καμμιὰ βέβηλος ἀγάπη δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μολύνῃ τὸν γάμον σας.
Ἄν ὑπάρχῃ ἁγνότης ἔξω τοῦ γάμου, ὑπάρχει καὶ μέσα εἰς τὸν γάμον. Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὸ φυσικὸν ἐρύθημα, ποὺ πορφυρώνει τὸ γυναικεῖον πρόσωπον, ἀκριβῶς διὰ νὰ προασπίζῃ τὸν πολύτιμον θησαυρὸν τῆς γυναικείας ἁγνότητος. Ἔχασε τὴ αἰδὼ ἡ γυναίκα; Μετεβλήθη ἀμέσως εἰς πρόσωπον ἀναιδείας. Ἔχασε συγχρόνως καὶ τὸ στέμμα τῆς τιμιότητος. Εἶναι τὸ λευκὸ χιόνι, ποὺ τὸ κατεπάτησαν λασπωμένα πόδια...

Δι’ αὐτὴν τὴν κατάπτωσιν τῆς γυναικὸς πταίουν σοβαρῶς καὶ οἱ ἄνδρες. Οἱ γονεῖς, οἱ σύζυγοι, οἱ ἀδελφοί, ποὺ ἀνέχονται τὰς παραβάσεις καὶ τὰς συνεπείας τοῦ «μοντερνισμοῦ». Ἐνίοτε, μάλιστα, οἱ ἴδιοι ἐξωθοῦν τὰς γυναῖκας εἰς ἕνα τρόπον ζωῆς, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ σώφρων, συνετὸς καὶ χριστιανικὸς εἶναι.  Καὶ μεταβάλλεται ἡ γυναίκα εἰς παίγνιον.  Σήμερα ἴσως «διασκεδάζει».  Αὔριον θὰ θρηνήσῃ ἐπάνω σὲ ἐρείπια....
Γυναῖκες!  Μείνατε ἐκεῖ, ποὺ σᾶς ἔβαλεν ὁ Θεός. Εἰς τὸ ἀνθοδοχεῖον.  Νὰ εὐωδιάζετε μὲ τὸ ψυχικὸν ἄρωμα. Νὰ στολίζετε τὴν οἰκογένειαν μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰς ἀρετὰς σας.

3.Σύνεσις καὶ οἰκοκυροσύνη, τὸ τρίτον.

Βασίλισσαν τὴν θέλει ὁ Θεὸς τὴν γυναῖκα. Αὐτὴ νὰ κυβερνᾷ τὸ σπίτι. Καὶ ὅταν κυβερνᾷ τὴν οἰκογένειαν, εἶναι ὡσὰν νὰ κυβερνᾷ τὴν κοινωνίαν. Ὅ,τι καλὸν ἔχομεν, τὸ ὀφείλομεν κυρίως εἰς τὶς μητέρες μας. Αὐτὴ κρατάει τὸ μέλλον μας στὰ χέρια της. Αὐτὴ τὸ κατευθύνει. Εἶναι καλὴ καὶ συνετή;
Μᾶς ἑτοιμαζει εὐτυχίαν. Εἶναι ἐπιπολαία καὶ ἀπρόσεκτη; Ἑτιμάζει τὴν καταστροφήν μας.
Μόνον ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἠμπορεῖ τότε νὰ μᾶς σώσῃ.....
Μὲ σεβασμὸν ἡ ἱστορία ἀναφέρει τὸ ὄνομα τῆς Πηνελόπης, τῆς Ἀνδρομάχης, τῆς Κορνηλίας τῶν Γράκχων, τῆς Ἐμμελείας, τῆς Νόνας, τῆς Ἀνθούσης, τῆς Μόνικας καὶ τῶν ἄλλων ὑποδειγματικῶν συζύγων καὶ μητέρων. Μὲ ἀποτροπισασμὸν σημειώνει τὰ ὀνόματα τῆς Μηδείας, τῆς Κλυταιμνήστρας, τῆς Ἡρωδιάδος κ.λ.π.
Ὁ ρόλος σας εἶναι τὸ μέγα προνόμιον τῆς μητρότητος. Μὴ παρασύρεσθε ἀπὸ τὰ νοσηρὰ κηρύγματα τοῦ φεμινισμοῦ καὶ τῆς χειραφετήσεως. Ἡ χριστιανικὴ κοινωνία ἀναγνωρίζει τὰ δίκαιά σας.  Σᾶς τιμᾷ καὶ θὰ σᾶς τιμήσῃ περισσότερον.  Μᾶς εἶσθε ἡ βακτηρία εἰς τὴν ζωήν.

Μὴ συμφύρεσθε μὲ τὴν ἁμαρτίαν, ὅπου κινδυνεύει ἡ ψυχή σας.  Στολίσατε τὸ σπίτι σας μὲ τὴν πνοή σας. Ἐπιδοθῆτε στὸ νοικοκυριό σας. Μὴ συναγωνίζεσθε παντοῦ τὸν ἄνδρα. Ἀλλοῦ εἶναι ἡ θέσις σας. Τὰ ἐξωτερικὰ μεταβάλλονται καὶ χάνονται.  Καὶ τὰ μεταξωτά. Καὶ τὰ περιδέραια.  Καὶ ἡ ὡραιότης.  Καὶ ἡ νεότης.  Καὶ τί μένει τότε; Ἡ ψυχὴ μὲ τὸν θησαυρόν της. Τί θά εἶναι ἆραγε;
Νὰ τελειώσωμεν.
Σὲ κάποιο γάμο, ὁ ἱερεύς, ὁμιλώντας στοὺς νεονύμφους, ἐτόνισε, ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναικός. Ἀλλὰ κατόπιν, ἀφοῦ ἐσταμάτησεν ὁλίγον, συνεπλήρωσε στοχαστικά.  «Βέβαια, ἐὰν ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλή, ἡ γυναίκα εἶναι ὁ λαιμός.  Καὶ ὅλοι ξέρομε, ὅτι ὁ λαιμὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ κάνει νὰ γυρίζῃ τὸ κεφάλι, ὅπου θέλει...».
Χριστιαναὶ γυναῖκες!
Ἡ ἀποστολή σας εἶναι μεγάλη.  Ζητήσατε ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ εἶσθε πάντα εἰς τὸν ὀργανισμὸν τῆς κοινωνίας ὁ λαιμός. Ἀλλὰ καὶ ἡ καρδιά.  Ἡ ἀπάντησις λοιπὸν εἰς τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἐτέθη εἰς τὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ ἄρθρου. Τί εἶσθε; Εἶναι: ὁ λαιμὸς καὶ ἡ καρδιὰ τῆς κοινωνίας.

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.16-20)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2013/05/blog-post_4912.html#ixzz3Xn8TRJOwἩ ἡμέρα μᾶς ὑπενθυμίζει καὶ πάλιν, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, τὰ γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ὀργὴ τῶν Φαρισαίων καὶ ἡ ὁρμὴ τοῦ πλήθους δὲν ἔχουν κοπάσει. Οἱ στρατιῶτες φυλάσσουν τὸ μνημεῖον.

Ὅλοι ἔχουν ἀποσυρθῆ.  Φόβος καὶ ἀγωνία κυριαρχοῦν παντοῦ. Ποῦ εἶναι οἱ Μαθηταί; Ἔντρομοι, ἐγκατέλειψαν τὸν Ραββί.

Καὶ μόνον ἡ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη γυναικεία καρδιὰ ἀγρυπνεῖ.  Δὲν θέλει νὰ ἀφήσῃ τὸν λατρευτὸν Διδάσκαλον, χωρὶς νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ πρὸς Αὐτὸν ὕστατον χρέος.  Καὶ ἔρχονται αἱ Μυροφόροι, μὲ πολύτιμα ἀρώματα, διὰ νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ὁ Κύριος ἀμείβει τὴν ἁγίαν ἀφοσίωσίν των.  Τὰς ἀξιώνει νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ ἀγγελικὸν στόμα, αὐταὶ πρῶται, τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ γυναικεία ψυχή!  Πολλὰ ἐλέχθησαν καὶ ἐγράφησαν διὰ τὸν ρόλον της.
Ὕμνοι ἐτονίσθησαν, ἀλλὰ καὶ κατηγορίαι διετυπώθησαν κατὰ καιρούς.  Μὲ τὴν γυναῖκα θέλει νὰ ἀσχοληθῇ σήμερα τὸ κήρυγμά μας αὐτό. Ἄλλως τε, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἰδική της. Καὶ δικαιοῦται νὰ ζητήσῃ αὐτὴν τὴν τιμητικὴν διάκρισιν.  Διότι, μὴ λησμονῶμεν, ἀκόμη, ὅτι ὁ γυναικεῖος κόσμος μᾶς ἔχάρισε τὴν τελειοτέραν καὶ εὐγενεστέραν ἀνθρωπίνην φυσιογνομίαν τῶν αἰώνων, τὴν Παναγίαν.
Ποιά, λοιπόν, πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύγχρονη γυναίκα; Πῶς θὰ πραγματοποιήσῃ τὴν μεγάλην της ἀποστολήν; 

1.Ἡ ἀγάπη τὸ πρῶτον της ὅπλον.

Ἐὰν ὁ ἄνδρας ἐπιβάλλεται μὲ τὴν δύναμιν τῶν πολεμικῶν του μηχανῶν καὶ κατακυριεύῃ μὲ τὴν ἀπειλὴν τοῦ σπαθιοῦ του, ἡ γυναίκα ἐπροικίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ κερδίσῃ μεγαλύτερες νίκες, χωρὶς αἷμα καὶ καταστροφές. Μὲ τὸ εὐλογημένον ὅπλον τῆς ἀγάπης.
Εἶναι θεμελιῶδες στοιχεῖον της. Κοιτάξτε την.  Μὲ τὸ πρόσωπον χωλμὸν ἀπὸ τὴν ἀϋπνίαν κάθεται εἰς τὴν μηχανὴν, εἰς τὸ γραφεῖον, εἰς τὸ ἐργαστήριον καὶ ἐργάζεται, χωρὶς διακοπή, διὰ νὰ συντηρήσῃ τὰ ὀραφνὰ ἀδελφάκια της, τὰ ὁποῖα εὑρίσκουν εἰς τὸ πρόσωπόν της τὴν στοργὴν τῶν γονέων, ποὺ τοὺς ἐπῆρεν ὁ θάνατος. Τί τῆς δίδει τὴν δύναμιν σ’ αὐτὸ τὸ σκληρὸ της καθῆκον; Ἡ ἀγάπη.

Ἔξω ὁ κόσμος διασκεδάζει καὶ τρέχει εἰς τὴν ἐξοχή, εἰς τοὺς χορούς, εἰς τὰ θεάματα.  Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτή, ποὺ σκυμμένη εἰς τὴν κούνια τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, τὸ περιποιεῖται, τὸ ἐναγκαλίζεται, μιλάει τρυφερὰ μαζύ του;
Καὶ ποιὰ εἶναι ἐκεῖ ἡ ψυχή, ποὺ γονατιστὴ πορσεύχεται στὸ κρεββάτι τοῦ ἀρρώστου; Μεσάνυχτα. Ὅλοι κοιμοῦνται. Ἡ ἀναμμένη κανδήλα μόνον καὶ ἡ γυναίκα ἀγρυπνοῦν. Εἶναι ἡ μητέρα. Ἡ ζωντανή κανδήλα, ποὺ φωτίζει μὲ τὸ λάδι τῆς ἀγάπης τοὺς γύρω.
Ποιό εἶναι τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῆς γυναίκας, ποὺ τὴν ἀναδεικνύει στοργικὴν ἀδελφήν στὸ νοσοκομεῖον καί, πρὸ παντός, εἰς τὴν μάχην, πρωτεργάτιδα εἰς ἔργα πνοῆς καὶ στοργῆς, ἀρχηγὸν ἐξορμήσεων, ποὺ χαρίζουν ἐλπίδα καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, λαμπάδα ποὺ λυώνει αὐτὴ γιὰ νά παίρνουν οἱ ἄλλο τὸ φῶς; Ἡ ἀγάπη.

Ποιός ἀντίκρυσε τὴν ἀγάπη αὐτὴ καὶ ἡ καρδιά του ἔμεινεν ἀσυγκίνητη; Στὴν ὁλόθερμη ἱκεσία μιᾶς ψυχῆς, ποὺ κρατᾶ τὴν ἀγάπη γιά ὅπλο· στὰ δάκρυα τὰ φλογερὰ μιᾶς μητέρας, ποὺ χύνονται στὰ πόδια τοῦ παιδιοῦ της μπροστά, σπάνια ἔμειναν οἱ βράχοι χωρὶς νὰ ἀνοίξουν σχισμές.
Ἡ ἀγάπη στὸ τέλος τοὺς ἐδάμασε. Ὅταν ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Κοριολανός, ἐξεστράτευσε κάποτε ἐναντίον τῆς πατρίδας του, ὁδηγῶντας στρατιὲς Οὐόλσκων, καὶ κατέλαβεν ἀγωνία τοὺς κατοίκους, τὴν μητέρα τοῦ Οὐολομνίαν ἔστειλαν οἱ ἄρχοντες νὰ μεσολαβήσῃ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πόλεως.
Καὶ ἐκείνη ἐπῆγε, ἐγονάτισε μπροστά του. Τὸν ἱκέτευσε μὲ δάκρυα γιὰ νὰ μὴ κάμῃ αὐτὸ τὸ κακό.  Καὶ ὁ ἐπαναστάτης, ὁ ἐξωργισμένος Κοριολανός, ἐλύγισε. Ἔσπασε  τὸ σπαθί του καὶ εἶπε στὴν ἱκετεύουσα μητέρα του: «Νενίκηκας, μῆτερ, νεκίκηκας· ἄπειμι γὰρ ὑπὸ σοῦ μόνης ἡττώμενος».  Καὶ ἔλυσε τὴν πολιορκίαν τῆς πόλεως.

Παρθένοι, σύζυγοι, μητέρες!  Διατηρήσατε μέσα εἰς τὴν καρδίαν σας τοὺς ὡραίους αὐτοὺς χυμοὺς τῆς ἀγάπης.  Διατηρήσατέ την ἁγίαν.  Μὴ τὴν ρίπτετε εἰς τὴν λάσπην. Ἄς μὴ τὴν ἐγγίσῃ τὸ βέβηλο χέρι τοῦ διαβόλου. Τότε γίνεται τορπίλη, ποὺ ἀνατινάσσει τὴν ἁγνότητα, ποὺ διαλύει οἰκογένειες, ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸ ὄνειδος καὶ τὴν καταστροφήν.
Ἡ ἀγάπη σας δὲν εἶναι διὰ τὴν ἁμαρτίαν.  Εἶναι διὰ τὴν ἀρετήν.  Δὲν ἔχετε θέσιν εἰς τοὺς τόπους, ὅπου φθείρεται ἡ δύναμίς σας. Σκύψατε μὲ στοργὴν εἰς τὸν πονεμένον· ἐπισκεφθῆτε τὸν ἄρρωστον· ἐπιδέσατε τὰς σωματικὰς καὶ ψυχικὰς πληγὰς τῶν τραυματισμένων·  ἡγηθῆτε ἱερῶν προσπαθειῶν κοινωνικῆς προνοίας καὶ ἠθικῆς ἐξυγνιάσεως. Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέσις σας. Εἱς τὸν βωμὸν τῆς ἀγάπης, ὅπου καίει ὁ λιβανωτὸς τῆς θυσίας.
Ναί!
Ἀγαπᾶτε μὲ ὅλην σας τὴν δύναμιν. Εἶσθε τὸ ἄρωμα τῆς κοινωνίας.  Προσέξατε ὅμως, μήπως ἡ ἁμαρτία μολύνῃ τὸ ἄνθος, μήπως βεβηλώςῃ τὴν ἱερὰν αὐτὴν λέξιν...

2.Ἡ ἁγνότης, τὸ δεύτερον.

Ἐλέχθη ἤδη, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μεγάλο δῶρον, ποὺ ἐδόθη στὴν γυναῖκα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξῃ, διότι ἡ ἀγάπη εἶναι δίκοπο μαχαίρι. Ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ ὀλεθρία φωτιά. Καὶ δὲν πρέπει. Κοιτάξτε τὶς Μυροφόρες. Ἡ μὲ τὸν Κύριον γνωριμία τὰς ἔχει ἐξαγιάσει.
Ὅλος ὁ χείμαρρος τῆς ἀγάπης τῶν μετουσιώνεται σὲ ἁγνότητα, σὲ ἁγιότητα. Ἀπὸ πλάνην μερικοὶ ἐταύτησαν τὴν Μαρίαν τὴν Μαγδαληνὴν μὲ τὴν ἁμαρτωλὴν γυναῖκα του Εὐαγγελίου.  Τὰ ἑπτὰ δαιμόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος τὴν ἀπελευθέρωσεν, ἐφανέρωσαν σωματικὴν ἀσθένειαν καὶ ὄχι ἠθικήν. Αἱ Μυροφόροι ὑπῆρξαν πρότυπα ἁγίου βίου καὶ ἀμώμου.

Στρέψετε ἔπειτα τὸν νοῦ σας πρὸς τὴν Πάναγνον Κόρην.  Εἶναι ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ  «ἐν γυναιξὶν εὐλογημένη» ὕπαρξις.  Ἡ ἁγιότης της τὴν ἀνέδειξε Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ.  Εἶσθε κόρες; Διατηρηθῆτε ἁγνές. Ἐγίνατε σύζυγοι; Μείνατε πισταὶ εἰς τὸν ὅρκον σας. Καμμιὰ βέβηλος ἀγάπη δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μολύνῃ τὸν γάμον σας.
Ἄν ὑπάρχῃ ἁγνότης ἔξω τοῦ γάμου, ὑπάρχει καὶ μέσα εἰς τὸν γάμον. Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὸ φυσικὸν ἐρύθημα, ποὺ πορφυρώνει τὸ γυναικεῖον πρόσωπον, ἀκριβῶς διὰ νὰ προασπίζῃ τὸν πολύτιμον θησαυρὸν τῆς γυναικείας ἁγνότητος. Ἔχασε τὴ αἰδὼ ἡ γυναίκα; Μετεβλήθη ἀμέσως εἰς πρόσωπον ἀναιδείας. Ἔχασε συγχρόνως καὶ τὸ στέμμα τῆς τιμιότητος. Εἶναι τὸ λευκὸ χιόνι, ποὺ τὸ κατεπάτησαν λασπωμένα πόδια...

Δι’ αὐτὴν τὴν κατάπτωσιν τῆς γυναικὸς πταίουν σοβαρῶς καὶ οἱ ἄνδρες. Οἱ γονεῖς, οἱ σύζυγοι, οἱ ἀδελφοί, ποὺ ἀνέχονται τὰς παραβάσεις καὶ τὰς συνεπείας τοῦ «μοντερνισμοῦ». Ἐνίοτε, μάλιστα, οἱ ἴδιοι ἐξωθοῦν τὰς γυναῖκας εἰς ἕνα τρόπον ζωῆς, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ σώφρων, συνετὸς καὶ χριστιανικὸς εἶναι.  Καὶ μεταβάλλεται ἡ γυναίκα εἰς παίγνιον.  Σήμερα ἴσως «διασκεδάζει».  Αὔριον θὰ θρηνήσῃ ἐπάνω σὲ ἐρείπια....
Γυναῖκες!  Μείνατε ἐκεῖ, ποὺ σᾶς ἔβαλεν ὁ Θεός. Εἰς τὸ ἀνθοδοχεῖον.  Νὰ εὐωδιάζετε μὲ τὸ ψυχικὸν ἄρωμα. Νὰ στολίζετε τὴν οἰκογένειαν μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰς ἀρετὰς σας.

3.Σύνεσις καὶ οἰκοκυροσύνη, τὸ τρίτον.

Βασίλισσαν τὴν θέλει ὁ Θεὸς τὴν γυναῖκα. Αὐτὴ νὰ κυβερνᾷ τὸ σπίτι. Καὶ ὅταν κυβερνᾷ τὴν οἰκογένειαν, εἶναι ὡσὰν νὰ κυβερνᾷ τὴν κοινωνίαν. Ὅ,τι καλὸν ἔχομεν, τὸ ὀφείλομεν κυρίως εἰς τὶς μητέρες μας. Αὐτὴ κρατάει τὸ μέλλον μας στὰ χέρια της. Αὐτὴ τὸ κατευθύνει. Εἶναι καλὴ καὶ συνετή;
Μᾶς ἑτοιμαζει εὐτυχίαν. Εἶναι ἐπιπολαία καὶ ἀπρόσεκτη; Ἑτιμάζει τὴν καταστροφήν μας.
Μόνον ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἠμπορεῖ τότε νὰ μᾶς σώσῃ.....
Μὲ σεβασμὸν ἡ ἱστορία ἀναφέρει τὸ ὄνομα τῆς Πηνελόπης, τῆς Ἀνδρομάχης, τῆς Κορνηλίας τῶν Γράκχων, τῆς Ἐμμελείας, τῆς Νόνας, τῆς Ἀνθούσης, τῆς Μόνικας καὶ τῶν ἄλλων ὑποδειγματικῶν συζύγων καὶ μητέρων. Μὲ ἀποτροπισασμὸν σημειώνει τὰ ὀνόματα τῆς Μηδείας, τῆς Κλυταιμνήστρας, τῆς Ἡρωδιάδος κ.λ.π.
Ὁ ρόλος σας εἶναι τὸ μέγα προνόμιον τῆς μητρότητος. Μὴ παρασύρεσθε ἀπὸ τὰ νοσηρὰ κηρύγματα τοῦ φεμινισμοῦ καὶ τῆς χειραφετήσεως. Ἡ χριστιανικὴ κοινωνία ἀναγνωρίζει τὰ δίκαιά σας.  Σᾶς τιμᾷ καὶ θὰ σᾶς τιμήσῃ περισσότερον.  Μᾶς εἶσθε ἡ βακτηρία εἰς τὴν ζωήν.

Μὴ συμφύρεσθε μὲ τὴν ἁμαρτίαν, ὅπου κινδυνεύει ἡ ψυχή σας.  Στολίσατε τὸ σπίτι σας μὲ τὴν πνοή σας. Ἐπιδοθῆτε στὸ νοικοκυριό σας. Μὴ συναγωνίζεσθε παντοῦ τὸν ἄνδρα. Ἀλλοῦ εἶναι ἡ θέσις σας. Τὰ ἐξωτερικὰ μεταβάλλονται καὶ χάνονται.  Καὶ τὰ μεταξωτά. Καὶ τὰ περιδέραια.  Καὶ ἡ ὡραιότης.  Καὶ ἡ νεότης.  Καὶ τί μένει τότε; Ἡ ψυχὴ μὲ τὸν θησαυρόν της. Τί θά εἶναι ἆραγε;
Νὰ τελειώσωμεν.
Σὲ κάποιο γάμο, ὁ ἱερεύς, ὁμιλώντας στοὺς νεονύμφους, ἐτόνισε, ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναικός. Ἀλλὰ κατόπιν, ἀφοῦ ἐσταμάτησεν ὁλίγον, συνεπλήρωσε στοχαστικά.  «Βέβαια, ἐὰν ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλή, ἡ γυναίκα εἶναι ὁ λαιμός.  Καὶ ὅλοι ξέρομε, ὅτι ὁ λαιμὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ κάνει νὰ γυρίζῃ τὸ κεφάλι, ὅπου θέλει...».
Χριστιαναὶ γυναῖκες!
Ἡ ἀποστολή σας εἶναι μεγάλη.  Ζητήσατε ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ εἶσθε πάντα εἰς τὸν ὀργανισμὸν τῆς κοινωνίας ὁ λαιμός. Ἀλλὰ καὶ ἡ καρδιά.  Ἡ ἀπάντησις λοιπὸν εἰς τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἐτέθη εἰς τὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ ἄρθρου. Τί εἶσθε; Εἶναι: ὁ λαιμὸς καὶ ἡ καρδιὰ τῆς κοινωνίας.

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.16-20)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

              ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Κάθε άνοιξη, μαζί με την «εορτή των εορτών και την πανήγυρη των πανηγύρεων», την λαμπροφόρο Ανάσταση που είναι η πνευματική άνοιξη, «τό έαρ της Χάριτος», εορτάζουμε οι ορθόδοξοι Χριστιανοί όλου του κόσμου και την μνήμη ενός μεγάλου μάρτυρος της Εκκλησίας μας, του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (23 Απριλίου ή την δεύτερη ημέρα του Πάσχα, εάν αυτό τύχη μετά την ως άνω ημερομηνία). «Ανέτειλεν ιδού το της Χάριτος έαρ, επέλαμψε Χριστού η Ανάστασις πάσι και ταύτη συνεκλάμπει νυν Γεωργίου του Μάρτυρος η πανέορτος και φωτοφόρος ημέρα». Όπως είναι γνωστό, ο Άγιος Γεώργιος κατάγεται από την αγιογεννήτρα Καππαδοκία και έζησε στα τέλη του τρίτου και τις αρχές του τετάρτου αιώνα μ.Χ.

Ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού διακρίθηκε και τιμήθηκε για την ανδρεία και την παλικαριά του. Πάνω από όλα όμως υπήρξε «γενναίος στρατιώτης Ιησού Χριστού, ο οποίος καταντρόπιασε τους τυράννους και έγινε μιμητής του πάθους Του». Με την Χάρη του Θεού που “ενοικούσε” στην αγιασμένη του ύπαρξη έκανε, αλλά και εξακολουθεί να κάνη, πολλά θαύματα. Όταν συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, ο σύνεδρος του βασιλέως Μαγνέντιος του ζήτησε να αναστήση κάποιο νεκρό, ο οποίος είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν, για να φανή αν η πίστη του είναι αληθινή. Ο άγιος με την προσευχή του τον ανέστησε και τότε αυτός προσκύνησε τον άγιο, δόξασε την θεότητα του Χριστού και ταυτόχρονα έκανε και μια φοβερή ομολογία.

Είπε ότι έζησε προ Χριστού και επειδή λάτρευε τα είδωλα υπέφερε στην κόλαση. Πολλοί από τους ειδωλολάτρες που είδαν το θαύμα και άκουσαν την ομολογία πίστευσαν στον Χριστό. Για τους ανθρώπους του Θεού όμως το θαύμα δεν είναι κάτι το εκπληκτικό και παράδοξο, αλλά κάτι πολύ φυσικό, αφού για τον Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο και δεν είναι το θαύμα το ζητούμενο στην ζωή. Οι Άγιοι δεν παρακαλούσαν τον Θεό να τους δείξη κάποιο θαύμα, αλλά να τους χαρίση μετάνοια. Το ζητούμενο είναι η θέωση που είναι και ο σκοπός της ζωής μας.

Η κοινωνία με τον Θεό, η θεωρία του Θεού, στην οποία οδηγούμαστε με την μετάνοια και την κάθαρση από τα πάθη. «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα επινίκειον άδοντες». Ο αγώνας και η προσπάθεια του ανθρώπου που γίνεται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, με την «εν χάριτι άσκησιν», να μεταμορφώση τα πάθη του και να ζήση την κοινωνία με τον Θεό, να γευτή την θεία Χάρη, νοηματοδοτεί την ζωή του. Η ζωή του αποκτά νόημα και σκοπό και όλα όσα κάνει, το βιοποριστικό του επάγγελμα και τα όποια άλλα έργα του, εντάσσονται σε αυτό τον σκοπό και σε αυτή την προοπτική.

Σήμερα πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, ξεστρατίζουν και μπαίνουν στο περιθώριο της ζωής, επειδή δεν βρίσκουν κανένα νόημα και κανένα σκοπό στην ζωή τους. Κάθε μέρα τα ναρκωτικά κόβουν το νήμα της ζωής νέων ανθρώπων που έπερεπε να σφίζουν από ζωή και όρεξη για δημιουργία. Πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες γι’ αυτό το ξεστράτισμα, η κυριότερη όμως, σύμφωνα και με την ομολογία πολλών νέων που έχουν μπλέξει με τα ναρκωτικά, είναι η έλλειψη σκοπού και νοήματος για την ζωή. Μεγάλη είναι η συμβολή της Εκκλησίας στην πρόληψη, αλλά και την καταστολή των ναρκωτικών, αφού δίνει νόημα και περιεχόμενο στην ζωή. Κάθε Ενορία, αλλά και κάθε Μοναστήρι, όταν λειτουργούν στα ορθόδοξα πλαίσια αποτελούν και μια θεραπευτική κοινότητα.

Γνωρίζω περιπτώσεις νέων ανθρώπων που είχαν μπλεχτεί με ναρκωτικά, και ψυχοναρκωτικά, (διάφορες συνήθειες που δημιουργούν εξάρτηση, αλλά και οι αιρέσεις) και μπόρεσαν να απαγκιστρωθούν και να βρουν και πάλι τον δρόμο τους με την βοήθεια αγιασμένων μορφών του Αγίου Όρους, αλλά και πολλών άλλων πνευματικών ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στον χώρο της Εκκλησίας. Η σύνδεση των παιδιών με την Εκκλησία δεν είναι σκοταδισμός και οπισθοδρόμηση, αλλά αγάπη για την ζωή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προοδευτική και μοντέρνα και πάντα επίκαιρη. Προσφέρει νόημα ζωής, αγάπη για την ζωή, την παρούσα και την αιώνιο, αφού η ζωή δεν τελειώνει στην ψυχρή πλάκα του τάφου.

Προσφέρει «ζωήν και περισσόν ζωής». Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος συγκαταλέγεται στους Μεγαλομάρτυρες και είναι από τους πιο λαοφιλείς Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε στα τέλη του 3ου – αρχές του 4ου αιώνα , στην διάρκεια της βασιλείας του Διοκλητιανού. Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών εναντίον της Χριστιανικής πίστης .Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα . ήτανε κόμης και διακρινόταν σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητα και την ανδρεία του .Παρ” όλη όμως την δόξα και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάσει τα πάντα και να ομολογήσει με παρρησία μπροστά στον αυτοκράτορα και σε πολλούς άρχοντες τη Χριστιανική του πίστη . Υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος αναδείχτηκε Μεγαλομάρτυρας.

Είναι πολλά τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, και ακόμη και σήμερα κάνει σ’ όσους προσφεύγουν με πίστη στις πρεσβείες του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιο, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και τα πανηγύρια, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής ας είναι η μίμηση της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμηση μάρτυρος». Μίμηση της ομολογίας, της μαρτυρικής και αγίας ζωής του.

\