Λόγια Αγιορειτών Πατέρων για την διαδικτυακή από-κτήνωση του ανθρώπου.

ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΑΝ  και οι αρχαίοι Έλληνες «μηδεν άγαν» δηλαδή μην παίρνεις τα άκρα.

Όμως ο υποσχόμενος Παράδεισος που μας προσφέρει ο διαδικτυακός  κόσμος της οθόνης, μας ωθεί από την χρήση στην κατάχρηση, κάνοντάς μας καθημερινά να τον προσκυνούμε «εν όλη ψυχή, καρδία και διανοία»  σαν το άγαλμα του Ναβουχοδονόσορα.

 Παραθέτουμε λίγα πνευματικά λόγια από σύγχρονους Αγιονορείτες Πατέρες για την Θεοποίηση της Οθόνης, πάσης φύσεως, μήπως και προβληματιστούμε λίγο:

  -Αφού φτάσαμε σε σημείο να στεκόμαστε περισσότερη ώρα στα ίντερνετ, τα Φεϊσμπουκ και στα τα κινητά παρά στο Eικονοστάσι μας, τότε  είμαστε άξιοι της κατάντιας μας.

 -Αντί να  κρατάμε στο χέρι μας τοι  κομποσχοίνι, αναβαστάμε όλη την ημέρα το κινητό. "κινητέον μάλλον ή αναπνευστέον".

-Και το κινητό είναι ένα μικρό και εισαγωγικό σφράγισμα, αφού το έχεις στο δεξί σου χέρι (χρήση) και στο κεφάλι σου (αυτί). Και μην ξεχνάτε ότι και αυτό έχει εσωτερικά το γραμμωτό σύστημα barcode 666

 -Με τις πολλές ασχολίες και μέριμνες  ξεχνάμε τον Θεό.

Όπως επέβαλε ο Φαραώ στους Εβραίους  μεριμνώδεις  εργασίες για να ξεχάσουν τον Θεό.

Έτσι ο σκοπός των δαιμόνων  είναι να ξεχνάμε τον Θεό! (μέριμνες,facebook ζάλη, πληροφορίες, κινητά ίντερνετ …)

  -Ακόμη και Ιερείς και Μοναχοί ξημεροβραδιάζονται στις οθόνες και στα Φείσμπουκ, ξεχνώντας ότι Το κύριο έργο  τους είναι Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ και μετά οι υπόλοιπες δραστηριότητες.

 -Να μπαίνουμε στο Ίντερνετ Γέροντα  να ενημερωνόμαστε;

Ποτέ δεν υπήρξε εποχή με τόση πληθώρα πληροφοριών και παράλληλα με τόση φτώχια προσευχής και πνευματικής ζωής.

Αντί λοιπόν  να χάνεστε με τις ώρες στο Facebook και στα κινητά, δεν κάνετε καλύτερα λίγη  προσευχή και κομποσχοίνι; Πιο πολύ θα βοηθήσετε και θα βοηθηθείτε έτσι!

  -Έπεσες σε μία βαριά αμαρτία;

Την προετοίμασες ήδη από το δωμάτιό σου, από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού  σου, ετοίμασες από πριν το έδαφος, απλώς τώρα εκδηλώθηκε η πνευματική κατάστασή σου.

 -Το νέο είδος των σημερινών ανθρώπων θα αποτελείται από ανθρώπους ψυχασθενείς, μπερδεμένους, με ελάχιστες δυνατότητες αντίδρασης, υπερπληροφορημένους  διαδικτυακά σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Η μόνη σίγουρη παρηγοριά τους θα είναι το καταφύγιο της φαντασίας τους (οθόνη-facebook/κινητά) όπου θα αποσύρονται όταν δεν θα αντέχουν την τραγική πραγματικότητα.

 -Wi-fi έχετε τώρα όλοι στα σπίτια σας. Ακόμη και η κουτσή Μαριώ.

 Το wi-fi όμως του Θεού ,που είναι το Άγιο Πνεύμα το έχουμε στην ζωή μας; Χωρίς αυτό δεν μπορούμε ούτε να προσευχηθούμε ούτε Παράδεισο να κερδίσουμε.

 -Θα εξοικειωθεί τόσο απόλυτα  ο άνθρωπος με την ζωή του  διαδικτύουfacebook,κινητά κ.α. που το επερχόμενο χάραγμα της αποκαλύψεως 666 θα το δεχτεί ή μάλλον εναγωνίως θα το ζητήσει, ως υπαρξιακή ανάγκη  για να μπορεί συνεχίσει να ζει και να εξυπηρετεί την κατά φαντασίαν  εγωκεντρική  ζωή του.

   Επιμέλεια:

π. Διονύσιος Ταμπάκης - Ναύπλιον

το  είδαμε εδώ

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Σαμαρείτιδος“Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”.

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”.

Με αυτά τα λόγια ο Κύριος μάς δίδαξε μια μεγάλη και σπουδαία αλήθεια. Μάς δίδαξε τον ορθό τρόπο με τον οποίο πρέπει να λατρεύουμε και να προσκυνούμε τον Θεό. Το θέμα αυτό είναι από τα πλέον σοβαρά και βασικά για την πνευματική μας ζωή. Για το λόγο αυτό με ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να ακούσουμε και να κατανοήσουμε αυτό που μάς είπε ο Κύριος μας. Ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Και έπειτα να δούμε ποια είναι η ευάρεστη λατρεία προς τον Κύριο.

Ο Θεός είναι πνεύμα. Ο Κύριος, ο οποίος όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα συνωμιλούσε με την Σαμαρείτιδα, δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, θέλησε πρώτον να την απαλλάξει από τις λανθασμένες αντιλήψεις που είχε για τον Θεό. Η Σαμαρείτιδα πίστευε, όπως και οι συμπατριώτες της, ότι μόνο στο όρος Γαριζείν έπρεπε να λατρεύεται ο Θεός. Επίσης και οι Ιουδαίοι υποστήριζαν κάτι ανάλογο. Ότι δηλαδή η λατρεία του Θεού μόνο στο Ναό τους, στην Ιερουσαλήμ, έπρεπε να προσφέρεται. Το σφάλμα λοιπόν των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών ήταν ότι περιόριζαν τον Θεό σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Έρχεται λοιπόν ο Κύριος και διατυπώνει την μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός είναι πνεύμα και δεν περιορίζεται σε ένα ορισμένο τόπο. Ο Θεός είναι άϋλος, είναι άπειρος, υπεραισθητός, είναι αΐδιος και αιώνιος. Είναι τόσο μεγάλος που βρίσκεται παντού. “Πνεῦμα ὁ Θεός”. Επομένως μπορεί ο άνθρωπος να τον βρει παντού για να τον λατρεύσει  και να τον προσκυνήσει. Και οπουδήποτε κι αν βρίσκεται κανείς, εκεί είναι ο Θεός παρών ολόκληρος, ακούει την προσευχή του ανθρώπου και δέχεται την λατρεία του.

Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός, ως πνεύμα που είναι βρίσκεται παντού, δεν ήταν άγνωστος στους Εβραίους, αλλά τον ξεχνούσαν συχνά. Ο Θεός ο ίδιος ρωτάει δια του προφήτου Ιερεμίου τους ανθρώπους. “Μή οὐχί τόν οὐρανόν καί τήν γῆν ἐγώ πληρῶ; λέγει Κύριος”. Δεν γεμίζω δηλαδή με την παρουσία μου τον ουρανό και την γην; Αλλά και ο θεόπνευστος Δαβίδ την ίδια αλήθεια διεκήρυττε, όταν έψαλλε απευθυνόμενος προς τον Θεό· “Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν σύ ἐκεῖ εἶ, ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾋδην πάρει…”. Οπουδήποτε στο σύμπαν βρίσκεσαι παρών, Θεέ μου.

Βέβαια στην μετά τον Χριστό εποχή, με τη βοήθεια της διδασκαλίας του Κυρίου και των Αποστόλων Του, η αλήθεια είναι ότι ο Θεός είναι πνεύμα κατανοείται καλύτερα. Γι᾽ αυτό και παντού πλέον υψώνονται ιεροί Ναοί, στους οποίους λατρεύεται ο Θεός. Αλλά και πάλι δεν είναι μόνο οι Ναοί, οι μόνοι τόποι στους οποίους μπορούμε να λατρεύσουμε τον Θεό. Η θεία λατρεία στους Ναούς μάς παρέχει τις ιδανικές προϋποθέσεις για μια άνετη πνευματική λατρεία. Όταν όμως για σοβαρούς λόγους δεν μπορούμε να βρισκόμαστε στο Ναό, είναι δυνατόν να λατρεύσουμε τον Θεό και να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν, οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε. Διότι “πνεῦμα ὁ Θεός”.

Εκείνο τώρα που πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξουμε, είναι αυτό που μάς συνέστησε στη συνέχεια ο Κύριος, για τον ορθό τρόπο της λατρείας μας.

Ποια είναι η ευάρεστη λατρεία στον Θεό; “Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”, είπε ο Κύριος, όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα όσων είπαμε παραπάνω. Εφ᾽ όσον δηλαδή ο Θεός είναι πνεύμα, πνευματική πρέπει να είναι και η λατρεία μας προς Αυτόν. “Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ”. Ο άνθρωπος οφείλει να λατρεύει τον Θεό με την ψυχή και την καρδιά του, με τις πνευματικές του δυνάμεις, με τον φωτισμένο από τη θεία χάρη νου του. Η ψυχή του δηλαδή να λατρεύει τον Κύριο, να αισθάνεται και να ζει κατά το δυνατόν την παρουσία, το μεγαλείο, την δύναμη και την αγιότητα Εκείνου. Αλλά επειδή ο άνθρωπος έχει και σώμα, δεν είναι δυνατόν παρά αυτό που νιώθει η ψυχή του να το εξωτερικεύει με το σώμα του. Τα εσωτερικά δηλαδή πνευματικά του βιώματα και η ευλάβειά του απέναντι του Θεού, δεν μπορεί παρά να φανερωθούν με ορισμένες κινήσεις και στάσεις του σώματος, το οποίο είναι όργανο της ψυχής. Όταν λοιπόν λέει ο Κύριος ότι “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”, δεν καταργεί τις εξωτερικές πράξεις της λατρείας, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι αιρετικοί. Αλλά θέτει αυτές να είναι έκφραση των εσωτερικών συναισθημάτων του ανθρώπου και εκδηλώσεις της πνευματικής συγκίνησης της ψυχής του.

Άλλωστε όταν και ο Κύριος παρέδωσε κατά τον Μυστικό Δείπνο το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το έκανε κατά ένα ανάλογο τρόπο. Έλαβε στα χέρια Του τον άρτο και τον οίνο, ευχαρίστησε τον ουράνιο Πατέρα Του, τα ευλόγησε, τα αγιάσε, έκοψε έπειτα τον καθαγιασμένο Άρτο σε τεμάχια και κάλεσε τους Μαθητές Του να κοινωνήσουν. Την ίδια λειτουργία επαναλαμβάνει από τότε μέχρι σήμερα η Εκκλησία όταν τελεί αυτό το μυστήριο, το οποίο αποτελεί την πλέον πνευματική μορφή λατρείας προς τον Θεό και το κέντρο και την καρδιά της θείας λατρείας της Εκκλησίας μας. Επομένως εκείνο που πρέπει να προσέχουμε είναι να μη γίνεται η εξωτερική τελετουργία και λατρεία κατά τρόπο μηχανικό, ξηρό και τυπικό, λόγω της συνήθειας και της συχνής επανάληψης. Αλλά να έχει πραγματικό εσωτερικό αντίκρυσμα και να πηγάζει από ψυχές που ζουν σε ατμόσφαιρα πλούσιας πνευματικότητας, ευσέβειας, ταπεινοφροσύνης, αληθινής πίστης και θερμής αγάπης προς τον Θεό. Αυτό σημαίνει “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσυνεῖν”.

Ο Θεός θέλει και επιθυμεί να μάς ανεβάσει και υψώσει στη τάξη των Αγγέλων, οι οποίοι τον λατρεύουν στον ουρανό με τον πλέον ευάρεστο τρόπο. Αλλά για να γίνεια αυτό πραγματικότητα, πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς με τον εξαγιασμό μας και με την πνευματική μας καλλιέργεια. Με το να λατρεύουμε τον Κύριο “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ”, με αληθινή επίγνωση και πνευματικότητα. Τότε θα έλθει και για μας η ευλογημένη ώρα κατά την οποία ο Κύριος θα μάς καλέσει κοντά του και θα μάς κατατάξει μαζί με τα μακάρια πνεύματα των Αγίων και των Αγγέλων, οι οποίοι στον ουρανό “ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καί νυκτός”. Αμήν. 

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ "Έρχεται γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ. Λέγει αυτή ο Ιησούς• δός μοι πιείν". Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
(2/6/2013)
ΕΙΣ Ι.Ν. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ

"Έρχεται γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ.
Λέγει αυτή ο Ιησούς• δός μοι πιείν".

Ο Ιησούς, μετά από μακράν οδοιπορίαν με τούς Μαθητές Του, κατάκοπος
καθόταν στήν άκρη του πηγαδιού, που δέκα έξι αιώνες πρίν είχε ανοίξει ο Ιακώβ, έξω από τήν πόλη Συχάρ τής Σαμαρείας. Ήταν μόνος• οι Μαθητές Του είχαν πάει στήν πόλη ν´αγοράσουν τρόφιμα καί τούς περίμενε. Είχε φθάσει 12 η ώρα μεσημέρι. Διψούσε. Εκείνη τήν ώρα έρχεται από τήν πόλη μιά γυναίκα με τη στάμνα και τόν κουβά της, να βγάλει νερό από το πηγάδι, γιά το σπίτι της. Καί ο Κύριος, βρίσκεται στήν ανάγκη να ζητήσει από τη γυναίκα εκείνη, λίγο νερό να πιεί, γιά να δροσιστεί!
Δέν είναι η πρώτη φορά πού ο Κύριός μας βρίσκεται, ως άνθρωπος σε ανάγκη•
Ένα πρωϊνό βγαίνοντας ο Ιησούς με τούς Μαθητές Του από τήν Βηθανία, καθώς δέν είχαν τίποτε να φάνε γιά πρωϊνό, "επείνασεν" σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος και πήγε και έψαχνε να βρεί κανένα σύκο στη συκιά που είδαν μπροστά τους! (βλ. 21,18). Άλλοτε πάλι πεινούσαν και οι Μαθητές του Κυρίου, ασφαλώς μαζί τους και ο Ιησούς, που συμμεριζόταν τίς ανάγκες τους, οδοιπορώντας από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό. Τί να κάνουν, δέν είχαν τίποτε φαγώσιμο! Περνώντας μέσα από τα χωράφια με τα σπαρτά, άρχισαν να κόβουν στάχυα, να τά τρίβουν στίς παλάμες τους και να τρώνε τά σπυργιά του σιταριού! (βλ. Ματθ.12,1).
Ο Κύριός, ως άνθρωπος, αντιμετώπισε και άλλες βιωτικές ανάγκες. Όταν κάποιος εξέφρασε τήν επιθυμία να ακολουθήσει τόν Κύριον όπου και άν πήγαινε, ο Κύριος δέν ντράπηκε να του αποκαλύψει ότι είναι πάμφτωχος• τά άγρια ζώα και τα πουλιά έχουν φωληές γιά να κουρνιάζουν και να αναπαύονται• Αυτός όμως, ως άνθρωπος, δέν έχει "πού τήν κεφαλήν κλίνη"! Βλ.Λουκ. 9,58).
Από τη πρώτη μέρα που γεννήθηκε αντιμετώπισε ο Κύριος τή στέρηση, τήν ανέχεια, τήν προσφυγιά, τη φτώχια, όπως όλοι γνωρίζουμε από τα ιερά Ευαγγέλια• Δέν γεννήθηκε σε κάποιο αρχοντόσπιτο, ούτε κάν σε φτωχικό σπίτι ή καλύβα! Μά ούτε κάν σε δωμάτιο του χανιού, αλλά στόν σταύλο μέ τά ζώα! Ξέρετε να έχει γεννηθεί κανένας άνθρωπος μέσα σε σταύλο ζώων;
Και όταν κάποτε στήν Καπερναούμ Του ζήτησαν να πληρώσει ως φόρο δίδραχμα, δέν είχε! (βλ.Ματθ. 18,24)! Τέτοια ήταν η φτώχεια του Ιησού!

Έπειτα από αυτά γεννάται το ερώτημα• Ο Υιός του Θεού που έχει θρόνον τόν ουρανόν και υποπόδιον τήν γή, να γεννάται ως άνθρωπος σε βρώμικο σταύλο; Αυτός πού χόρτασε πέντε χιλιάδες άνδρες και τουλάχιστον άλλες τόσες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά στή έρημο, να πεινάει και να ψάχνει να βρεί κανένα σύκο, γιά να ικανοποιήσει τήν πείνα Του; Αυτός που δημιούργησε τίς πηγές τών υδάτων και τα αμέτρητα ποτάμια με δισεκατομμύρια τόνους νερό, να διψά και να ζητάει λίγο νερό να δροσιστεί; Αυτός που έκρυψε στή γή ανυπολόγιστες ποσότητες χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων, να μήν έχει ένα δίδραχμο; Γιατί τόσες στερήσεις και τόση φτώχεια;

Τήν απάντηση μάς τη δίνει η θεόπνευστη Αγία Γραφή: Ο Ιησούς Χριστός θέλησε να γίνει όμοιος σέ όλα με τούς ανθρώπους, γιά τη σωτηρία τών οποίων ήρθε στόν κόσμο ως άνθρωπος, ώστε μέ βάση αυτά που υπέφερε ο Ίδιος να μπορεί να βοηθήσει όσους αντιμετωπίζουν πάσης φύσεως στερήσεις και δυσκολίες στή ζωή τους (βλ.Εβρ. 2,17-18).

Ο Χριστός μας δέν ήρθε στή γή ως απλός διδάσκαλος γιά νά μάς διδάξει αφ´ υψηλού. Ήρθε κι έγινε ένα με μάς, μόνον εκτός αμαρτίας. Ζυμώθηκε με τη ζωή μας. Πέρασε όλα τα στάδια αναπτύξεως του ανθρώπου από τη νηπιακή ηλικία, με όλα τα προβλήματά τους. Εργάστηκε χειρωνακτικά. Στό επάγγελμα του μαραγκού, σ´ένα χωριό με δύστροπους ανθρώπους, ασφαλώς θα αντιμετώπισε παράλογες απαιτήσεις, κακοπληρωτές, άδικα παράπονα και όλα εκείνα που αντιμετωπίζουν οι τεχνίτες από τούς πελάτες τους. Μέ πόση καλωσύνη, υπομονή καί ανεκτικότητα θα τά ξεπερνούσε όλα αυτά, γιά να γίνει "τύπος και υπογραμμός" σε μάς!
Πέρασε τόσες και τόσες δύσκολες καταστάσεις, όπως μάς περιγράφουν τα ιερά Ευαγγέλια, ώστε να μήν υστερήσει σε τίποτε από αυτά που οί άνθρωποι υποφέρουν,
γιά να μπορούμε μείς να αντλούμε δύναμη και κουράγιο από Αυτόν, τόν φιλάνθρωπον Κύριόν μας, σε κάθε δυσκολία μας.
Όταν ξέρουμε ότι τίς θλίψεις και δυσκολίες που καθένας μας έχει, τίς έχει περάσει και ο Χριστός μας, δέν μας μένει αμφιβολία ότι θά μάς συμπαρασταθεί να τίς ξεπεράσουμε κι εμείς. Ο πιστός στόν Χριστό άνθρωπος ποτέ δέν απογοητεύεται όπως οι άπιστοι, "οι μή έχοντες ελπίδα". Ξέρει ότι μπορεί να εγκαταλειφθεί από ανθρώπους όχι όμως και από τόν Χριστό, που πέθανε στόν Σταυρό γι αυτόν! Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Ψαλμωδού: "ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δέ Κύριος προσελάβετό μοι". Μπορεί να βρεθεί μάνα η πατέρας, που εγκαταλείπει το παιδί του, ποτέ όμως ο Κύριός μας! Αυτό φανερώνει τόσον η προσωπική μας πείρα, όσον και τά άπειρα παραδείγματα τής θαυματουργικής, πολλές φορές, επεμβάσεως του Θεού στη ζωή τών πιστών.
Άς κλείσουμε τίς σκέψεις μας αυτές με τόν εντυπωσιακό στίχο του Ψαλμού, που ψάλλουμε στό τέλος τής Ακολουθίας τής Αρτοκλασίας: "Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δέ εκζητούντες τόν Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού".

Κυριακή της Σαμαρείτιδος: «...ονομάστηκαν οι μαθητές του Ιησού «χριστιανοί».»

Κυριακή της Σαμαρείτιδος, σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί και η Αγία μας Εκκλησία στο Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας -που προέρχεται από το ιερό βιβλίο Πράξεις Αποστόλων της Καινής μας Διαθήκης- μας μεταφέρει νοερά σ’ ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο. Μας γυρίζει εκατοντάδες χρόνια πριν, τότε που η Εκκλησία του Ιησού Χριστού έκανε τα πρώτα βήματά της στην ιερή γη της Παλαιστίνης και λίγο έξω από αυτήν. Ας δούμε όμως πρώτα, στην δική μας καθημερινή γλώσσα, το περιεχόμενο του αναγνώσματος, ώστε στη συνέχεια να διατυπώσουμε κάποιες ωφέλιμες πνευματικές σκέψεις με αφορμή αυτό.

Γράφεται λοιπόν στο ιερό κείμενο: «Εκείνες τις μέρες, οι απόστολοι που είχαν διασκορπιστεί από τα Ιεροσόλυμα, μετά τον διωγμό που ακολούθησε τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, έφτασαν ως τη Φοινίκη, την Κύπρο και την Αντιόχεια. Σε κανέναν δεν κήρυτταν για τον Χριστό παρά μόνο στους Ιουδαίους. Ανάμεσά τους ήταν και μερικοί Κύπριοι και Κυρηναίοι, που είχαν έρθει στην Αντιόχεια και κήρυτταν στους ελληνόφωνους Ιουδαίους το χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος. Η δύναμη του Κυρίου ήταν μαζί τους, και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν και δέχτηκαν τον Ιησού για Κύριό τους. Οι ειδήσεις γι’ αυτά έφτασαν και στην εκκλησία των Ιεροσολύμων· έτσι έστειλαν τον Βαρνάβα να πάει στην Αντιόχεια. Αυτός, όταν έφτασε εκεί και είδε το έργο της χάριτος του Θεού, χάρηκε, και τους συμβούλευε όλους να μένουν αφοσιωμένοι στον Κύριο με όλη τους την καρδιά. Ο Βαρνάβας ήταν άνθρωπος αγαθός και γεμάτος Άγιο Πνεύμα και πίστη. Έτσι, πολύς κόσμος προστέθηκε στους πιστούς του Κυρίου. Ύστερα ο Βαρνάβας πήγε στην Ταρσό για να αναζητήσει τον Σαύλο. Όταν τον βρήκε, τον έφερε στην Αντιόχεια. Εκεί συμμετείχαν στις συνάξεις της εκκλησίας για έναν ολόκληρο χρόνο και δίδαξαν πολύ κόσμο. Επίσης στην Αντιόχεια για πρώτη φορά ονομάστηκαν οι μαθητές του Ιησού «χριστιανοί». Εκείνες τις μέρες κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα προφήτες στην Αντιόχεια. Ένας απ’ αυτούς που τον έλεγαν Άγαβο, προανάγγειλε με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ότι θα πέσει σ’ όλη την οικουμένη μεγάλη πείνα, πράγμα που έγινε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Κλαύδιος. Οι χριστιανοί στην Αντιόχεια αποφάσισαν να στείλουν βοήθεια στους αδελφούς που κατοικούσαν στην Ιουδαία, ό,τι μπορούσε ο καθένας. Αυτό κι έκαναν: έστειλαν τη βοήθειά τους με τον Βαρνάβα και τον Σαύλο στους πρεσβυτέρους των Ιεροσολύμων»(Πράξεων, κεφ. 11, στίχ. 19-30).

Στα όσα μόλις ακούσαμε, περιγράφονται όλα εκείνα που συνέβησαν στην ζωή της Εκκλησίας, αμέσως μετά το λιθοβολισμό του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου. Ήταν τότε που οι πιστοί διωγμένοι από την πόλη των Ιεροσολύμων και τα περίχωρά τους, σκορπίστηκαν στις γύρω κοντινές αλλά και πιο μακρινές περιοχές. Κι ενώ οι διώκτες τους πίστευαν πως είχαν απαλλαγεί μια και καλή από τους «οπαδούς του Ναζωραίου» και πως με το φόβο είχαν καταφέρει να πνίξουν στο σκοτάδι του θρησκευτικού κατεστημένου τους την «αίρεση» -όπως τη θεωρούσαν- του «πλάνου» Ιησού, στην πραγματικότητα προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στο σχέδιο του Θεού για την εξάπλωσή της. Κι αυτό γιατί οι διωκόμενοι πιστοί του Θεανθρώπου, μετέφεραν στις νέες τους πατρίδες, μαζί με τα λιγοστά υπάρχοντα που μπόρεσαν να διασώσουν από την μανία των εχθρών τους, πρωτίστως το φως του Θείου Λόγου που είχε ανάψει για τα καλά στις καρδιές τους. Αυτό το φως που κανένα σκοτάδι δεν θα μπορούσε πια να νικήσει, γιατί δεν προερχόταν από υλική φωτιά, αλλά από το πυρ της Θεότητος του Αναστάντος Κυρίου, «η δύναμη -του οποίου- ήταν μαζί τους».

Έτσι το «διωκόμενο» φως του Ευαγγελίου του Χριστού, έλαμψε στη Φοινίκη, στην Κύπρο, στη Μικρά Ασία. Εκεί, στην περίφημη πόλη της Αντιόχειας, φώτισε τη ζωή των κατοίκων της σε τέτοιο βαθμό, ώστε προκάλεσε το θαυμασμό ακόμα και αυτών των ίδιων των Αποστόλων, που απέστειλαν τον Βαρνάβα, «άνθρωπο αγαθό, γεμάτο Άγιο Πνεύμα και πίστη» για να στηρίξει με τη διδασκαλία και το παράδειγμα της αγίας και ενάρετης ζωής του όλους όσους «πίστεψαν και δέχτηκαν τον Ιησού για Κύριό τους».

Το φως του Ευαγγελίου όμως, προκάλεσε και την αντίδραση όλων  εκείνων των κακοπροαίρετων και σκοτισμένων ανθρώπων που μισούν το φως και φοβούνται την αλήθεια. Ήταν αυτοί που δεν ανέχονταν να αντικρίζουν τη φωτεινή ζωή των πιστών του Χριστού γιατί αυτό ήλεγχε τη βεβαρημένη συνείδησή τους και τους υπενθύμιζε το σκοτάδι που κυριαρχούσε στη δική τους καρδιά και ζωή. Και μη μπορώντας να αντέξουν τη λάμψη του Θείου φωτός, τα αρρωστημένα από τα πάθη, μάτια της ψυχής τους, αποκάλεσαν υποτιμητικά (όπως πίστευαν) για πρώτη φορά τους πιστούς του Χριστού με το προσωνύμιο «χριστιανοί». Αυτό όμως που για εκείνους ήταν προσβλητική κοροϊδία, για τους πιστούς έγινε όνομα ένδοξο και ιερό!

Και πραγματικά. Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να φέρει κάποιος μπροστά και πάνω από το όνομά του, το όνομα του Χριστού; Φυσικά και όχι. Κι αν μάλιστα το ιερό όνομα «Χριστιανός» στολίζεται και με το ένδοξο επίθετο «Ορθόδοξος», τότε η τιμή για μας που το φέρουμε είναι διπλή.

Και τι θα πει «Χριστιανός»; Είναι αυτός που -όπως συμβούλευε και ο Απόστολος Βαρνάβας- παραμένει αφοσιωμένος στον Κύριο Ιησού Χριστό με όλη του την καρδιά. Για εμάς, Αυτός είναι τα πάντα: Θεός, Κύριος, Φως, Αλήθεια, Ζωή, Ανάσταση, Οδός, Σωτήρας, Λυτρωτής, Διδάσκαλος, Αδελφός, Φίλος! Ας τιμήσουμε το όνομά Του με τη ζωή μας! Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος

Μια συνάντηση στο Φρέαρ

Tου Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θ. 

Στο  πρόσωπο της Σαμαρείτιδας της κατοπινής Αγίας Φωτεινήςπου προβάλλεται την Ε´ Κυριακή από του Πάσχα γίνεται λόγος για την σχέση ύδατος και πνεύματος.

Μεταξύ της Ανάστασης και της Πεντηκοστής, των αποδείξεων της εγέρσεως η Εκκλησία προχωρεί στιςαποδείξεις τηςμεσσιανικότητας του Χριστού, ως του προσώπου που πρόσφερε την σωτηρία στον πεπτωκότα άνθρωπο. 

Η ιστορία της Σαμαρείτιδας γυναίκας είναι πολύ παραστατική. Ο Χριστός κάθεται στο πηγάδι του Ιακώβ και ζητεί να πιεί νερό.

Το πηγάδι, ένας χώρος που ικανοποιεί την δίψα του ανθρώπου, γίνεται τόπος φωτισμού και ιεραποστολής της γυναίκας.

Αυτό έρχεται να υπενθυμίσεισε όλους εμάς, ότι η αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα του Χριστού και της ζωής, μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε τόπο που αναζητά την συνάντηση με το Χριστό.

Ακόμα και σε περιπτώσεις που μπορεί κάποιος άνθρωπος να μην έχει καμία σχέση ή να είναι εχθρικά απέναντι του Χριστού. Και βέβαια η Σαμαρείτιδα είναι το τρανό παράδειγμα που παραμερίζει την απόρριψη. 

Ο Χριστός ανοίγει τους οφθαλμούς της γυναίκας, όταν της αποκαλύπτει όλα τα κρύφια της καρδίας για τον εαυτό της, έως και τοτελευταίο, που το είχε κρυφό και κανείς δεν το γνώριζε.

Από την άλλη πλευρά πάλι η ίδια βλέπει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο Μεσσίας Χριστός.

Η πρώτη της κίνηση είναι ακριβώς να μεταδώσει, να γνωρίσει και στους άλλους, να τους φέρει και αυτούς στο πηγάδι για να συναντηθούν με τον Χριστό.

Αυτή η ιστορία είναι μια παραστατική εικόνα που φαίνεται μέσα στην εμπειρία της εκκλησιαστικής ζωής, όταν δηλαδή άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν, δεν έχουν μιλήσει, δεν έχουν με κάποιον μια ιδιαίτερη σχέση, επιθυμούν όμως να μάθουν για τον Χριστό.

Αυτή την κίνηση που θέλουν να μοιραστούν με τους άλλους, να δουν και οι άλλοι, βλέπουμε στους βίους των Αγίων και στην συμμετοχή μας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, «έρχου και είδε», η απάντηση του Φιλίππου στον φίλο του. 

Αρκετοί από τους ομοεθνείς της Σαμαρείτιδας γυναίκας πίστεψαν τα λόγια της και την εμπειρία της και θέλησαν να πάνε και αυτοί να δουν από κοντά τον Μεσσία. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο τελευταίος στίχος της Ευαγγελικής περικοπής είναι ο σημαντικότερος:

«Ἐκδὲτῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. Ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ'αὐτοῖς • καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. Καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ έτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν• αὐτοὶγὰρἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρτοῦ κόσμου ὁ Χριστός»(Ιωάν. δ 41-42).

Λοιπόνη σχέση του «ύδατος του ζώντος» και του Θεού που δίνεται, στην σημερινή εποχή έχει διασπαστεί.

Στην εποχή μας η αναζήτηση ύδατος είναι κατά κύριο λόγο ένα θέμα που απασχολεί την ύπαρξή μας ως ανθρωπότηταςεπάνω σε αυτόν τον πλανήτη και όχι όμως ως έννοιας που δηλώνει την θεία παρουσία. Αυτή η βαθιά έλλειψη βρίσκεται μόνο μέσα στο πηγάδι, δηλαδή την Εκκλησία… Αμήν !

το είδαμε εδώ

Στο φρέαρ των Πατέρων µας (Κυριακή της Σαµαρείτιδος)

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Στο φρέαρ των Πατέρων µας

(Κυριακή της Σαµαρείτιδος)

Καθισµένος µπροστά στο ιστορικό πηγάδι περίµενε. Περίµενε εκείνην που ο Νόµος θεωρούσε αιρετική, η ηθική των συνανθρώπων της «άτακτη», η αντίληψι της εποχής ως κατώτερο πλάσµα. Και ήρθε. Ήρθε η ίδια η εικόνα Του και  ο  διάλογος  ξεκίνησε.  Της  ζητά  νερό  και  εκείνη  εκπλήσσεται. Απορεί που ο Ιουδαίος που βλέπει µπροστά της, παρακαλεί για νερό µια Σαµαρείτιδα. Απαντά µε παρρησία όταν θεωρεί πως έχει δίκιο, όταν η λογική της δε συµφωνεί µε όσα της λέγει ο Ιησούς. Της µιλά για το νερό που ξεδιψά µια για πάντα, όποιον το πιεί, και εκεί, µε αφορµή την ευκολία της, αλιεύεται από τη Θεανδρική κουβέντα.

Τον παρακαλεί να µην ξαναδιψάσει. Της αποκαλύπτει τον βίο όχι για να τη µειώσει αλλά για να της διδάξει στη συνέχεια την αληθινή προσκύνησι του Θεού µε πνεύµα και αλήθεια. Της αποκαλύπτεται ο Ίδιος τελικά. Εκείνη ποτισµένη από το "ύδωρ το ζων" ορµά στα διψασµένα πρόσωπα των συµπολιτών της. Με κίνητρο τη διάθεσι του ανθρώπου να γνωρίσει κάποιον που θα του πει πράγµατα από το παρελθόν ή από το µέλλον, η Σαµαρείτις ενσπέρνει τον Χριστό µε ερώτησι. Οι µαθητές, στην επιστροφή τους, βρίσκουν τον Κύριο χορτάτο από την εκπλήρωσι του Θελήµατος του Πατρός και δεν κατανοούν το Μυστήριο. Ολόκληρη Θεολογία, αποκάλυψι, σηµεία και τέρατα έγιναν στο σύντοµο χρονικό διάστηµα της απουσίας τους. Βρέθηκαν υπόχρεοι θεριστές εδαφών που δεν καλλιέργησαν, που δεν φρόντισαν και στα οποία δεν κοπίασαν και από τα οποία τώρα έπρεπε να συλλέξουν τους καρπούς.

Στον διάλογο του Χριστού µε τη Σαµαρείτιδα µαθαίνουµε πώς να προσκυνούµε και να λατρεύουµε τον αληθινό Θεό. "Εν πνεύµατι και αληθεία". Ποια είναι, δηλαδή, η Θυσία που θα γίνει ευπρόσδεκτη; Είναι το Πνεύµα που ετοιµάζεται  να  κατακλύσει  σαν  ορµητικός  χείµµαρος τον κόσµο. Τότε µόνο θα µπορέσει ο άνθρωπος να κατανοήσει το Σχέδιο της Θείας Οικονοµίας. Τότε θα µπορέσει να βιώσει τον Ιησού ως την Αλήθεια. Δεν είναι το θυµίαµα και οι άρτοι, δεν είναι οι ύµνοι και οι ψαλµωδίες, δεν είναι ο ξηρός τύπος. Η αληθινή λατρεία είναι ο Ιησούς Χριστός, η Θεία Ευχαριστία, είναι η διάθεσι για µετάνοια, είναι η προσευχή που θα κάνουµε µε την καρδιά µας, ο αγιασµός του ονόµατος του Θεού, είναι ο πόθος για τη Βασιλεία Του, η υπακοή στο Θέληµά Του, όπως ακριβώς µας τα έµαθε ο Ίδιος. Εποµένως ο Πατήρ λατρεύεται µε το Πνεύµα και µε την Άληθεια δηλαδή µε τον Χριστό.

Και σήµερα η Εκκλησία µας, ως σώµα Χριστού, στέκεται σπλαχνικά στο φρέαρ του Ευαγγελίου και περιµένει κάθε άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις, για να διαλεχθεί µαζύ

του και τελικά να τον αγιάσει. Περιµένει µε στοργή και αυτόν που ο "κόσµος" θεωρεί δικό του αλλά και όποιον αποβάλλει ο κόσµος ως ξένο για να του διδάξει πώς να προσκυνά τον αληθινό Τριαδικό Θεό.

Στο φρέαρ δε της Βασιλίδος, της Μεγάλης Εκκλησίας, θα επιστρέψουν και αυτήν την Κυριακή της Σαµαρείτιδος, στη σύναξί τους, οι διάδοχοι των Αποστόλων και Άγιοι Ποιµένες της Πόλης µας κατάφορτοι από τους κόπους του θερισµού τους. Από αυτό το πηγάδι ξεδίψασαν οι ίδιοι και άντλησαν την αλήθεια της πίστης, τον Ιησού, για να Τον µεταδώσουν µε του Πνεύµατος την έµπνευσι και τη δύναµι στα πέρατα της Οικουµένης. Με τον τρόπο αυτό παρέδωσαν και σε µας, τα επίγονα των θυσιών τους, τη λατρεία του Θεού.

Επτάλοφη ευλογηµένη, εσύ που κείσαι ανάµεσα στα δύο "ούτε" του Μεσσία, φρέαρ ζωηρό και ανεξάντλητο, συνέχισε, ακούραστα, να προσκυνάς Εκείνον που γνωρίζεις. Συνοµιλήτρια  του  Σαρκωµένου  Λόγου,  λουσµένη  από  το Πνεύµα, Φωτεινή, άφησε το άντληµα της Ιστορίας στην άκρη και δράµε! Σπεύσε! Στης "Σαµάρειας" τους ανύποπτους δρόµους, στους Στάχυας του κόσµου τους λευκούς, µε Θεολογία Γρηγορίου, µε γλώσσα Χρυσοστόµου, µε την υπογραφή του Νηστευτού, µε προνόµια Γενναδίου, µε Νήφωνα νου, µε Κλειστή την Πύλη στους πειρασµούς, µε τον τίµιο ίδρω και τα άγια αίµατα, βρες µας, εκεί που παλεύουµε, και ύψωσε τη φωνή Σου, Μητέρα εσύ στα γιορτινά Σου, για να µας πεις: "ελάτε να δείτε τον Άνθρωπο ο Οποίος...!". Να είσαι σίγουρη• δε θα περιµένουµε να τελειώσεις τη φράσι. Αφού οµιλείς Εσύ, χωρίς δισταγµό θα απαντήσουµε: "Ούτος αληθώς εστίν ο Χριστός". Αµήν.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

Δώδεκα παρὰ ἕν λεπτόν! .... «Πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός» Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος. Ἰωάν. δ΄ 5-42

Δώδεκα παρὰ ἕν λεπτόν! ....
«Πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός»
Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος. Ἰωάν. δ΄ 5-42

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Κοντὰ στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, στὴ Σαμάρεια, εὑρέθηκε μίαν ἡμέραν, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ὁ Κύριος. Ὡραία σύμπτωσις!  Ἡ πηγὴ τοῦ «ζῶντος ὕδατος» πλάϊ στὴν πηγὴ τοῦ ὑλικοῦ νεροῦ, ποὺ πάλιν τὰ θεϊκὰ χέρια εἶχαν παλαιὰ δημιουργήσει.  Διψοῦσε. Ἀλλὰ δὲν εἴχεν ἄντλημα. 
Ἔρχεται μία γυναίκα. Εἶναι Σαμαρεῖτις.
Τὸ παρελθόν της δὲν εἶναι καθαρόν. Ὁ Κύριος τὸ γνωρίζει. Τῆς ζητεῖ νερό. Πιάνει μαζύ της συζήτησι. Καὶ ἐκεῖ Τοῦ δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ διατυπώσῃ ὕψιστες ἀλήθειες, ποὺ ἀπεκάλυψαν καὶ διεφώτισαν μυστικὰ τῶν οὐρανῶν καὶ ἔλυσαν μυστήρια, τὰ ὁποῖα μόνον ὁ Θεὸς ἦτο δυνατὸν νὰ ἑρμηνεύσῃ. 
Ἡ Σαμαρεῖτις ἔμεινε κατάπληκτη ἀπὸ τὸν ἄγνωστον αὐτὸν συνομιλητήν της. Δὲν ἦτο μόνον διδάσκαλος. Ἦτο καὶ προφήτης. 
Καὶ παντογνώστης. Ὁ Μεσσίας!  Ἐπίστευσεν ἀδίστακτα. Ἔτρεξεν εἰς τὴν πόλιν καὶ ἀνήγγειλε τὸ γεγονός. Ἐκάλεσε τοὺς πατριώτας της νὰ γνωρίσουν ἀπὸ κοντὰ τὸν προφήτη. Καὶ ἀπὸ τότε ἤλλαξε τελείως ζωήν.
Ἡ ψυχὴ της ἐφωτίσθη ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν. Καὶ ἀπεφάσισε νὰ ἀφιερωθῇ εἰς τὸ ἔργον τῆς ἱεραποστολῆς.

Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας διέσωσε τὴν πληροφορίαν, ὅτι ἡ Σαμαρεῖτις, μετνομασθεῖσα εἰς Φωτεινήν, προσείλκυσεν εἰς τὸν Χριστὸν ὁλόκληρον τὴν οἰκογένειάν της καὶ εἰργάσθη ἱεραποστολικῶς μεταξὺ τῶν γυναικείων τάξεων ἰδίως, περιερχομένη πόλεις καὶ χωριά. 
Ἔφθασεν ἔτσι καὶ μέχρι τῆς Ρώμης, ὅπου κατόρθωσε νὰ κάμῃ χριστινὴν τὴν θυγατέρα τοῦς Νέρωνος Δομινίαν μὲ μερικὰς θεραπανίδας της.
Τελικὰ, πιστὴ εἰς τὸ καθῆκον της, προσέφερε τὴν ζωὴν της, μαζὶ μὲ τὰς ἀδελφάς της καὶ τὰ δύο τέκνα της, θυσίαν εἰς τὸ βωμὸ τῆς πίστεως.
Ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ὀνομάζει Ἰσαπόστολον καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐστεφάνωσε μὲ τὴν δόξαν.

Δὲν ἦτο ἄνδρας. Δὲν ἦτο κληρικός. Γυναίκα ἦτο καὶ ἄσημος καὶ τραυματισμένη εἰς τὴν ψυχήν.  Καὶ ὅμως ἔγινε σπορεὺς τῆς ἀλήθειας. Μᾶς διδάσκει ἔκτοτε. Μᾶς δεικνύει τὸν δρόμον πρὸς τὴν ὡραίαν ἀποστολὴν τοῦ ἀγγελιοφόρου τοῦ μηνύματος τῆς πίστεως μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.  Διότι, μετά τόσους αἰῶνας, ὑπάρχει ἀπόλυτος ἀνάγκη καὶ σήμερον ἐκτεταμένης καὶ συστηματικῆς ἱεραποστολῆς.

Ἡ ἀνάγκη τῆς διαδόσεως τοῦ φωτός

Ὁ κόσμος ἐπερίμενε τότε τὸν Μεσσίαν.  Καὶ, ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Σωτὴρ ἐνεφανίσθη. Ἔζησε μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἐδίδαξε. Ἐθεράπευσε. Τοὺς ἐκάλεσεν εἰς τὴν «καινὴν κτίσιν». Καὶ ὅταν ἀνελήφθη ἀνέθεσε τὸ ἔργο αὐτὸ εἰς τοὺς Ἀποστόλους. «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατὴρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς», εἴπεν εἰς τοὺς Μαθητάς Του. Καὶ ἐκεῖνοι ἔτρεξαν παντοῦ «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», φωτοδόται τοῦ σωτηρίου φωτός. 
Ἀλλ’ ὁ Κύριος ἐζήτησε καὶ ζητεῖ ἀπὸ ὅλους μας τὸ ἔργον αὐτό. Ἕνα βλέμμα εἰς τὸ τελευταῖον κεφάλαιον τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστ. Παύλου, φανερώνει πόσον καλὰ ἐνόησαν τὴν ἀποστολὴν αὐτὴν καὶ μὲ πόσην δραστηριότητα καὶ ἀφοσίωσιν ἔκαμαν τότε τὸ μέρος των ἁπλοῖ πιστοὶ, τενχῖται, ἔμποροι, οἰκογενειάρχαι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Τὸ ζεῦγος Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν τὸ ὀνομάζει «συνεργούς του ἐν Χριστῷ». 
Ὁμιλεῖ διὰ τὴν Μαριάμ, «ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν», διὰ τὸν Ἀνδρόνικον καὶ τὴν Ἰουνίαν, διὰ τὸν Οὐρβανὸν τὴν Τρύφαιναν καὶ Περσίδα, καὶ διὰ τόσους ἄλλους πιστούς, οἱ ὁποῖοι εἰργάσθησαν διὰ τὴν διάδοσιν τῆς νέας πίστεως, ἐπισφραγίσαντες οἱ περισσότεροι καὶ μὲ τὸ αἷμά των τὴν τιμητικὴν αὐτὴν ἱεραποστολήν.  
Καὶ ἦτο τόσον μεγάλη ἡ καρποφορία, ὥστε ὁ Τερτυλλιανὸς νὰ ἀπευθύνεται καὶ νὰ λέγῃ μὲ χαρὰν πρὸς τοὺς εἰδωλολάτρας: «Εἴμεθα χριστιανοὶ καὶ ὅμως ἐγεμίσαμε τὰς πόλεις σας, τὰ φρούριά σας, τὰ πάντα. Γιὰ σᾶς ἀφήσαμε μόνον τὰ εἴδωλά σας».
Παράλληλοι καιροί.  Καὶ σήμερα, περίεργον!  ὑπάρχει πολὺ σκοτάδι καὶ ἔχομεν ἀνάγκην πάλιν ἀπὸ φῶς. 
Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ὅσο θὰ ἔπρεπε γνωστή.  Καὶ πολλοὶ χάνονται στὰ βαλτοτόπια. Καὶ πέφτουν στοὺς κρημνούς.  Παρασύρονται ἀπὸ ἰδέες  φανταχτερές, ἀπὸ συνθήματα γοητευτικά, ποὺ μὲ τὸ χρυσόχαρτο τῆς ἀπάτης, καλύπτουν τὰ πιὸ ἀπαίσια καὶ διεστραμμένα σχέδια. 
Καὶ Αὐτός, ποὺ εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴν», μένει στὸν πολὺν κόσμο σχεδὸν ἄγνωστος.  Ποιὸς τώρα θὰ τοὺς ὁδηγήσῃ στὸ φῶς; Οἱ Ἱεροκήρυκες, οἱ «παπάδες», θὰ ποῦν μερικοί.  Ναί. Αὐτοί. Ἀλλ’ ὄχι μόνον αὐτοί.
Ἔχομεν καθῆκον, ὅ λ ο ι. Ἴσως -ἴσως κάποτε οἱ ἄλλοι ἠμποροῦν, λόγῳ τῶν ἰδιαιτέρων συνθηκῶν ζωῆς, νὰ ἐπιτύχουν περισσότερα ἀπὸ τοὺς κληρικούς, εἰς τομεῖς, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν εὐχέρειαν νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ διεισδύσουν ἐκεῖνοι. Ἄν δὲν γίνῃ αὐτό, τότε -ἄς τὸ μάθωμεν-δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἴμεθα γνήσιοι μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. 
Ἐδῶ ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· «Ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει». Δὲν σκορπίζει μόνον ὁ ἄπιστος, ὀ ἀποστάτης. Καταντᾷ νὰ σκορπίζῃ καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν φροντίζει νὰ γίνῃ σύντροφος καὶ συνεργάτης τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ μέγα ἔργον τῆς σωτηρίας.
 Ὅταν οἱ ἄλλοι, οἱ πράκτορες τοῦ ψεύδους, οἱ αἱρετικοί, οἱ προπαγανδισταί, χρησιμοποιοῦν πρὸς ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ των κάθε μέσον καὶ τρόπον, καὶ δὲν ὑποχωροῦν, ἄν καὶ πολλάκις κινδυνεύουν, ἡμεῖς, οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀλήθειας, θὰ μείνωμεν ἀδρανεῖς; Ὅταν οἱ «φωτοσβέσται» ἀγωνίζονται νὰ σβήσουν, τὰ ὀλίγα φῶτα, ποὺ ἀπέμειναν ἀναμμένα, ἡμεῖς οἱ «φωτοφόροι» θὰ μείνωμεν ἀπαθεῖς καὶ ἀσυγκίνητοι; Μὰ αὐτὸ εἶναι ἄρνησις καθήκοντος. 
Αὐτὸ λέγεται  π ρ ο δ ο σ ί α.
Ἱεραποστολή, λοιπόν. Ὄχι στοὺς μαύρους. Δὲν θὰ πᾶμε στὴν Κέννυα, οὔτε στὸ Κογκό. Στοὺς γύρω μας, ποὺ χάνονται, θὰ φέρωμε τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια.
Ἄλλοι Ἱεραπόστολοι ἀφήνουν τὰς ἀνέσεις των καὶ πηγαίνουν σὲ μακρυνὲς χῶρες καὶ εὑρίσκουν τὸν θάνατον.
Ἡμεῖς θὰ ἀρνηθῶμεν νὰ ἐργασθῶμεν στὸ σπίτι μας, στὴ γειτονιὰ μας, εἰς τὸν κύκλο τῶν γνωριμιῶν μας, στὸ χωριό, στὴν πόλι, στὴ χώρα μας, ὅταν βλέπωμε ὅτι ἡ κακία ὀργιάζει, ἡ ἀτιμία ὀγκοῦται, αἱ αἱρέσεις διαφθείρουν τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ μας, αἱ προπαγάνδαι ὑποσκάπτουν τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας μας; Θὰ ἀρνηθῶμεν; Μὲ ποιὸ δικαίωμα; 

Οἱ τρόποι διαδόσεως

Ὅλοι, λοιπόν, ὅ,τι καὶ ἄν εἴμεθα. Ὅπου καὶ ἄν εὑρισκώμεθα.  Μὰ τὰ λόγια μας.  Μὲ τὴν προσφορὰ ἑνὸς ἐντύπου, ποὺ ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ. Μὲ μίαν μικρὰν θυσίαν ἀπὸ μέρους μας.  Κόπου ἤ χρημάτων. Καὶ γιὰ νὰ εἴμεθα  πιὸ συγκεκριμένοι: Τὶ ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ὁ κάθενας ἀπὸ ἡμᾶς;
Ὑπάλληλος: Θὰ ἔλθουν στιγμές, ποὺ θὰ κληθῆ νὰ ὑποστηρίξῃ τὴν ἀλήθειαν, τὴν πίστιν, μὲ τὰ λόγια του, περισσότερο μὲ τὸ εἰλικρινὲς καὶ ἀκέραιο παράδειγμά του.
Γύρω του τόσοι τὸν παρακολουθοῦν.  Θὰ ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὴν διαγωγήν του καὶ τὰ μετρημένα λόγια του. Θὰ μιλήσῃ μὲ σύνεσιν γιὰ τὴν χριστιανικὴν ζωήν, γιὰ τὴν ἀρετήν.  Πόσοι προϊστάμενοι, πόσοι ὑφιστάμενοι, πόσοι συνεργάτεαι ὀφείλουν τὴν σωτηρίαν των εἰς τὴν παρουσίαν ἑνὸς τέτοιου ἀνθρώπου, ποὺ ἐδίδαξε μὲ τὸ ἱεραποστολικόν του πνεῦμα!

Ἔμπορος: Ἡ τιμιότης του, ἡ εὐθύτης κατὰ τὴν ἄσκησιν τοῦ ἐπαγγελματός του, ἡ συνειδητὴ χριστιανικὴ ζωή, ποὺ δὲν κάνει συμβιβασμοὺς καὶ «νερά», θὰ διδάξῃ τοὺς ὑπαλλήλους, τοὺς πελάτας περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι ὑποθέτομεν.
Ἐκπαιδετικός: Τοῦ ἐμπιστεύεται τὸ ἔθνος τὸ μέλλον του. Αὐτὸς παίρνει στὰ χέρια του τὸ πολυτιμότερον ἐθνικὸν κεφάλαιον. 
Τὴν νεότητα. Τοὺς αὐριανοὺς ἐπιστήμονας, τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτας, τοὺς φωτισμένους κληρικοὺς τοῦ μέλλοντος. Αὐτός, μετὰ τοὺς γονεῖς , θεμελιώνει τὴν ζωήν των. Ἑτοιμάζει τοὺς μελλοντικοὺς οἰκοδόμους ἤ , μὲ τὴν ἀδιαφορία του, καλλιεργεῖ τοὺς νοσηροὺς τύπους τῆς φαυλότητος. 
Τὸ παράδειγμά του καὶ τὰ χριστιανικὰ του λόγια γίνονται οἱ φωτεινοὶ δεῖκται, ποὺ ὁδηγοῦν τὰ παιδιὰ στὴν Ἑκκλησία καὶ στὸ φῶς. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς εἶναι κυρίως ἰραπόστολος.

Γονεῖς: Τὰ πρῶτα πρόσωπα, ποὺ θὰ γνωρίσῃ τὸ παιδί, εἶναι οἱ γονεῖς. Θὰ ἀντιγράψῃ τὴν ζωήν των. Θὰ κλείσῃ μέσα του βαθιὰ ὅ,τι ἀκούσῃ, ὅτι διδαχθῇ. Ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, θὰ τὰ θυμᾶται καὶ θὰ ἀνανεώνῃ τὶς ἀποφάσεις του. Προσφέρουν ὑψίστην ὑπηρεσίαν εἰς τὴν κοινωνίαν οἱ γονεῖς, μορφώνοντες χριστιανικὰ τὰ παιδιά των.  Καὶ γίνεται αὐτὴ των ἡ προσφορὰ ἀσύγκριτος, ὅταν ἀξιώνωνται νὰ δώσουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἁνγούς, φωτισμένους κληρικούς. Γίνονται τότε αἱμοδόται καὶ φωτοδόται.
Ὁποιανδήποτε ἰδιότητα καὶ ἄν ἔχωμεν, ὅλοι ἠμποροῦμεν νὰ συντελέσωμεν εἰς τὴν διάδοσιν τοῦ χριστιανικοῦ φωτός. Ὅταν ἀνάπτωμεν φανοὺς πίστεως στὴν κοινωνίαν καὶ ὅταν σβήσωμεν φωτιὲς ἁμαρτίας γύρω μας, Ἱεραπόστολοι εἴμεθα. Συνεργάται τοῦ Χριστοῦ γινόμεθα. Καὶ ὁ Ἱεραπόστολος μεταξὺ τῶν ἡμιαγρίων καὶ ἡ ἀδελφὴ στὸ νοσοκομεῖο, ποὺ στηρίζει τοῦ ἀρρώστου τὴν ψυχὴ στὸν Χριστόν, καὶ ὁ Ἱεροκῆρυξ ἀπὸ τὸν ἄμβωνα καὶ ὁ τυπογράφος ποὺ δουλεύει μὲ στοργὴ διὰ τὴν ἐκτύπωσιν τῶν χριστιανικῶν περιοδικῶν, καὶ οἱ ἄλλοι, ὅλοι τὸ ἴδιο ἔργο κάνομε. Ἄνάβομε φωτιά. Ὅπως ὁ Χριστός. Ὅπως ἡ Σαμαρεῖτις...
Εἶναι ἡ τιμητικώτερη καὶ ὡραιότερη ἀποστολή...

Κάτι, σὰν παραμύθι...

Μ. Τρίτη. Ὁ Ἱεροκῆρυξ μιᾶς πόλεως τῆς κεντρικῆς Ἑλλάδος ὁμιλεῖ εἰς τὴν ἀκολουθίαν: «...Ὅσοι αἰσθάνεσθε πικρία στῆς ἁμαρτίας τὴ ζωή, ἐλᾶτε στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Σπάσατε τὶς ἁλυσίδες. Ἀπόψε θὰ μπῇ, ἡ ὑπογραφή.  Καινούργιος κόσμος, φωτεινός, μέσα μας νὰ κτισθῇ..». Ἡ ἀκολουθία τελείωσε.  Πλησιάζει ἕνας νέος, 30 περίπου ἐτῶν, τὸν Ἱεροκήρυκα.

- «Θέλω νὰ σᾶς πῶ κἄτι. Εἶναι ἀνάγκη».
Ἡ σκηνὴ στὸ Ἐξομολογητήριο.
- «Πάρτε αὐτὸ τὸ φιαλίδιο. Εἶναι δηλητήριο. Ἀπόψε εἶχα ἀποφασίσει νὰ πεθάνω. Ἀλλὰ.... τὸ κήρυγμα. Ἐσώθηκα. Πάρτε το. Σπάσατε το...».
Καὶ τὰ μάτια το ἐγέμισαν ἀπὸ δάκρυα...
Πόσοι τέτοιοι γυρίζουν στὸ δρόμο, μὲ τὸ σκοτάδι στὴν ψυχὴ καὶ μὲ τὸ δηλητήριο στὸ χέρι!  Καὶ περιμένουν. Ἡμᾶς. Δυὸ λόγια νὰ τοὺς ποῦμε. Νὰ ἰδοῦν τὸ φῶς, νὰ πετάξουν τὸ δηλητήριο...

Ἀδελφοί!  

Μὴν ἀργήσωμεν. Μὴ.... Ἴσως γιὰ μερικοὺς νὰ ἔχῃ προχωρήσει τὸ κακό. Ὅπως στὸ νέο τῆς Μ. Τρίτης.. Οἱ δεῖκτες κινοῦνται.  Καμμιὰ ἀναβολή. Ἡ ὤρα εἶναι:
Δώδεκα πὰρ ἕν λεπτόν...! 

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.26-30)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

Άναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ Ο Φ Ω Τ Ι Σ Μ Ο Σ Τ Η Σ Θ Ε Ι Α Σ Χ Α Ρ Ι Τ Ο Σ «λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι.» (Ἰωαν. δ΄ 26)

Ο Φ Ω Τ Ι Σ Μ Ο Σ Τ Η Σ Θ Ε Ι Α Σ Χ Α Ρ Ι Τ Ο Σ

«λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι.»

(Ἰωαν. δ΄ 26)

Ἦταν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, περίπου μεσημέρι. Ὁ καύσωνας ἀπό τόν ἥλιο τῆς Παλαιστίνης βασίλευε καί καθήλωνε τούς πάντες στά σπίτια καί τίς καλύβες τους. Μέσα σέ τούτη τήν ἡσυχία ξεκίνησε ἡ Σαμαρείτισσα γυναίκα μέ τή στάμνα της στόν ὧμο γιά τό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Ἴσως αὐτή νά διάλεξε τούτη τήν ὥρα γιατί πίστευε ὅτι δέ θά γινόταν ἀντιληπτή ἀπό τόν κόσμο. Αὐτή δέν ἄντεχε πιά τά διαπεραστικά βλέμματα καί τήν ἀκατάσχετη κατάκριση τοῦ κόσμου.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τά βάθη τῆς ψυχῆς καί τίς διαθέσεις κάθε ἀνθρώπου τῆς ἔστησε καρτέρι στό λάκκο τοῦ Ἰακώβ, καί τῆς προσέφερε εὐκαιρία γιά νά τήν ὁδηγήσει στή σωτηρία. Ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ προσφέρουν στόν ἄνθρωπο τρόπους καί τόπους γιά νά ἀκολουθήσουν τό δρόμο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ πλησίον του.

Ἡ γυναίκα, Σαμαρείτισσα ἡ ἴδια καί Ἰουδαῖος, κατά ἄνθρωπο, ὁ Χριστός ἀνταμώνουν στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ καί συνομιλοῦν. Ἡ γυναίκα φλέγεται νά μάθει πιό πολλά, ἐπιθυμεῖ νά ἐμβαθύνει στά πνευματικά ζητήματα. Ἡ ἔφεσή της συντελεῖ ὥστε ὁ διάλογος μεταξύ αὐτῆς καί τοῦ Χριστοῦ νά ἀναβαίνει ὅλο καί πιό ψηλά καί νά θίγονται ποικίλα θεολογικά θέματα.

Ὅταν ὅμως ἡ γυναίκα διατύπωσε τή γνώμη ὅτι ὁ ἀναμενόμενος νά ἔρθει Μεσσίας, θά ἀποκαλύψει αὐτά, τά ὁποῖα ἐπιθυμοῦσε αὐτήν νά μάθει, τότε ἔκπληκτη ἀκούει: «ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι». Μέ τήν ἀποκάλυψη αὐτήν ἡ γυναίκα ἔνιωσε μέσα της τή χάρη τῆς θείας αὔρας νά τήν ἐπισκιάζει, νά τήν περιλούει καί νά τή γαλουχεῖ. Φαίνεται ὅτι ζοῦσε τήν εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς της.

Εἶχαν τότε φθάσει οἱ μαθητές, οἱ ὁποῖοι ἔφεραν στόν Κύριο τροφή καί διέκοψαν τό διάλογο, προτρέποντας τόν Κύριο νά λάβει τροφή. Ἡ γυναίκα μέ πλημυρισμένη τήν ψυχή ἀπό ἀνείπωτη εὐφροσύνη, ἐγκατέλειψε τό συνομιλητή της καί τή στάμνα της καί γύρισε βιαστική στήν πόλη, ὅπου ἀνήγγειλε τό γεγονός.

Αὐτή προέτρεψε τούς συμπατριῶτες της νά σπεύσουν στό πηγάδι γιά νά βεβαιώσουν ὅτι ἐκείνη πράγματι συναντήθηκε μέ τό Μεσσία. Προσέθεσε δέ ὅτι τό πρόσωπο, τό ὁποῖο ἐκείνη συνάντησε τῆς φανέρωσε ὅλα τά μυστικά τῆς ζωῆς της. Σ’ ἕνα μικρό μέρος, ὅπως θά ἦταν τότε ἡ Συχάρ, ἡ γυναίκα πρέπει νά ἦταν γνωστή σέ ὅλους, ὅπως βέβαια ἐξίσου γνωστή θά ἦταν καί ἡ ζωή της.

Οἱ συμπατριῶτες της ἀκούοντας τά λεγόμενά της πράγματι ἔσπευσαν στόν τόπο, συναντήθησαν μέ τόν Κύριο καί πίστευσαν. Τόν εἶδαν, τόν ἄκουσαν καί τοῦ ζήτησαν νά παραμείνει κοντά τους. Ὁ Κύριος ἀνταποκρινόμενος στό αἴτημά τους τούς διέθεσε δύο μέρες. Πολύ δέ περισσότεροι, ἀφοῦ ἄκουσαν, πίστευσαν στό Χριστό. Προσέθεταν δέ πρός τή γυναίκα: Ἐμεῖς τώρα πιστεύουμε ὄχι ἕνεκα αὐτῶν τά ὁποῖα μᾶς εἶπες ἐσύ. Πιστεύουμε γιατί ἔχουμε δεῖ μέ τά μάτια μας καί ἔχουμε ἀκούσει μέ τά αὐτιά μας καί εἴμεθα βέβαιοι ὅτι αὐτός εἶναι ὁ σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός.

Ὑπάρχει ἡ γνώμη ὅτι τό «Φωτεινή» δέν ἦταν τό ἀρχικό ὄνομα τῆς γυναίκας, ἀλλά τοῦτο τῆς δόθηκε ἀφοῦ ἐκείνη φωτίσθηκε καί πίστεψε στό Χριστό. Ἡ Ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρείτισσα φαίνεται ὅτι δέν ἦταν καθόλου τυχαῖο πρόσωπο. Μετά τήν πίστη της στό Χριστό ἀνέλαβε, μέ ὅλη της τήν οἰκογένεια, εὐρεῖα ἱεραποστολική δράση στήν Ἀφρική καί μέχρι τή Ρώμη.

Μέλη δέ τῆς οἰκογένειάς της ὑπηρετοῦσαν στό Παλάτι τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἰδία ὀνομάζεται Μεγαλομάρτυρα καί Ἰσαπόστολος. Ἡ δέ μνήμη της τελεῖται στίς 26 Φεβρουαρίου. Παράλληλα εἶχαν μαρτυρήσει γιά τό Χριστό πρόσωπα μεταξύ τῶν ἀδελφιῶν καί παιδιῶν της.

Τό ζωντανό νερό, τό ὁποῖο δέχθηκε μέσα της, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τήν ἀνέσυρε ἀπό τό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας καί τήν κατέστησε, ἀπό μιά ἁμαρτωλή γυναίκα τοῦ κόσμου, σ’ ἕνα φλογερό ἱεραπόστολο τοῦ εὐαγγελίου. Μέσα στή ροή τῶν αἰώνων πολλοί δέχθησαν τό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι ἀνταποκρίθησαν πρόθυμα καί καλοδιάθετα ὠφελήθησαν, ὠφέλησαν καί σώθησαν. Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ χάρη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄς εἶναι πάντοτε μαζί μας. Ἀμήν!

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΛΗΜΑ

Συχνά οι άνθρωποι αναρωτιόμαστε πώς ο Θεός μας πλησιάζει. Όταν συνειδητο- ποιούμε την απόσταση που χωρίζει τη γη από τον ουρανό, καταλαβαίνουμε ότι το χάσμα μόνο η αγάπη του Θεού μπορεί να το γεφυρώσει. Θέλουμε το Θεό να είναι Πατέρας μας. Και ζητούμε έναν πατέρα ο Οποίος δεν θα ανοίγει απλώς την αγκαλιά Του, αλλά θα ικανοποιεί τα θελήματά μας, στις λίγες στιγμές της ζωής μας στις οποίες Τον χρειαζόμαστε, διότι θεωρούμε ότι όταν δεν υπάρχουν προβλήματα και  δυσκολίες, τότε μπορούμε και μόνοι μας να τα καταφέρουμε. Έτσι, συνήθως ζητούμε από τον Θεό. Στρεφόμαστε προς τον ουρανό και θέλουμε να γεφυρώσουμε την απόσταση με την προσευχή. Και ζητούμε την άμεση απάντηση από την πλευρά του. Κι όταν αυτή δεν έρθει, τότε απογοητευόμαστε και θεωρούμε ότι ο Θεός μάς ξέχασε.

Όμως ο Θεός είναι παρών στη ζωή μας με τις εντολές, τον νόμο και τον λόγο Του, όπως και την δυνατότητα να μελετούμε την παρακαταθήκη την οποία μας έχει αφήσει μέσα από την Αγία Γραφή, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, όπως τα ιερά κείμενα διασώζονται στην Εκκλησία και την καθημερινή ζωή και λατρεία της. Δεν είμαστε έτοιμοι να ζητήσουμε αμεσότητα απάντησης στα ερωτήματα-αιτήματά μας προς το Θεό. Κι αυτό διότι μάς χωρίζει η αμαρτία, η οποία στήνει το μεσότοιχον του φραγμού μεταξύ μας και μεταξύ Του. Αυτό που ο Χριστός διέλυσε με την ενανθρώπησή Του, με την σταύρωση και την ανάστασή Του, εμείς το ξαναστήνουμε με την εγωκεντρική απαίτησή μας ο Θεός να εκπληρώνει αυτό που ζητούμε, χωρίς εμείς να είμαστε σε θέση να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για να δεχθούμε τη χάρη Του. Έτσι έχουμε γνώμη για όλα. Πιστεύουμε ότι δικαιούμαστε αυτό που επιθυμούμε, διότι έχουμε γνώση Ποιος είναι ο Θεός. Κι ενώ έχουμε παραδώσει τον εαυτό μας σε άλλες αγάπες, εντούτοις περιμένουμε από τον Θεό να εκπληρώσει κάθε βουλή μας.

Αυτό ήθελε και η Σαμαρείτιδα γυναίκα όταν συνάντησε τον Χριστό στο φρέαρ του Ιακώβ. Πορεύτηκε προς Αυτόν με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που είχε άντλημα για να πάρει νερό, που ήξερε τη διδασκαλία του λαού του, που έβλεπε τα πράγματα κατ’ όψιν. Και γι’ αυτό θέτει στον Χριστό το ερώτημα: «Κύριε, ούτε άντλημα έχεις, και το φρέαρ εστὶ βαθύ· πόθεν ουν έχεις το ύδωρ το ζων;» (Ιωάν. 4,11), όταν ο Χριστός της υπόσχεται ότι θα της δώσει το νερό που δίνει ζωή. «Κύριε, δεν έχεις δοχείο για να αντλήσεις νερό, και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού θα πάρεις το νερό που δίνει ζωή;», σπεύδει να Τον ρωτήσει. Την ίδια στιγμή η Σαμαρείτιδα εκφράζει τον άνθρωπο που θα ήθελε να βρει  απαντήσεις στη ζωή του, έναν άνθρωπο ανήσυχο, που δεν  μπορεί να καλύψει το υπαρξιακό του κενό μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους, αλλά που δεν βλέπει τον Θεό να του μιλά, για να του δώσει την κατεύθυνση που επιθυμεί. Κι όμως, ο Χριστός θα τη δεχτεί και θα της δώσει απαντήσεις που θα ανανοηματοδοτήσουν τη ζωή της.

Αναφερόμενος στο πηγάδι του Ιακώβ, ένας σπουδαίος πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής,  λέει τα εξής: «Το πηγάδι του Ιακώβ είναι η Γραφή. Το νερό είναι η θεία γνώση που περιέχει η Γραφή. Το βάθος είναι το δυσκολοπλησίαστο νόημα των γραφικών αινιγμάτων. Το δοχείο για την άντληση είναι η μάθηση του θείου λόγου μέσω αναγνώσεως, την οποία δεν είχε ο Κύριος, γιατί Λόγος είναι ο Ίδιος και δεν παρέχει σ’ όσους πιστεύουν τη γνώση που προέρχεται από μάθηση και μελέτη, αλλά δωρίζει στους άξιους τη σοφία που πηγάζει από την πνευματική χάρη και που ρέει αστείρευτα και ασταμάτητα. Γιατί το δοχείο της αντλήσεως, δηλαδή η μάθηση, παίρνει ένα ελάχιστο μέρος της γνώσεως και αφήνει το όλον που με κανένα λόγο δεν πιάνεται ^. ενώ η κατά χάρη γνώση έχει το σύνολο- και μάλιστα χωρίς μελέτη- της δυνατής για ανθρώπους σοφίας, η οποία αναβλύζει ανάλογα με τις ανάγκες».

Τα λόγια αυτά μάς δείχνουν τουλάχιστον τρεις μεγάλες αλήθειες: ότι ο Θεός μιλά στους ανθρώπους μέσω του λόγου Του, μόνο που ο λόγος αυτός δεν μπορεί να προσεγγισθεί και να ερμηνευθεί μέσα από την δύναμη του νου μας, ακόμη κι αν είμαστε πρόθυμοι να σπουδάσουμε και να μελετήσουμε και να μάθουμε ό,τι έχει γραφτεί και ειπωθεί, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την άρνηση της γνώσης και της μάθησης. Ο Χριστός μάς δείχνει το πεπερασμένο της νόησής μας και μας προτείνει να είμαστε ταπεινοί, όταν θέλουμε να βρούμε απαντήσεις για το Ποιο  είναι το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, τόσο γενικά, όσο και ειδικότερα για τον καθέναν μας. 

Η δεύτερη αλήθεια έγκειται στο ότι την ερμηνεία όχι μόνο των λόγων της Γραφής, αλλά και των περιστάσεων της ζωής μας τη δίνει ο Ίδιος ο Κύριος. Άρα, η κοινωνία μαζί Του αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για να φανούν οι πτυχές του θελήματός Του. Και η κοινωνία επιτυγχάνεται στη ζωή της Εκκλησίας. Εκεί διαχέεται εν Αγίω Πνεύματι η χάρη του Θεού, η οποία φωτίζει, αλλά και βοηθά να υπομένουμε, να μην νικιόμαστε από τα εύκολα και βεβαίως ανθρώπινα «γιατί;», τα οποία κλονίζουν την καρδιά μας, ενώ μάς δίνει την δυνατότητα να προβληματιζόμαστε και να χαιρόμαστε την έλλαμψη του φωτός της Θεογνωσίας, αφού διανοίγει τους οφθαλμούς της διανοίας μας (ευχή προ της αναγνώσεως του Ευαγγελίου στην Θεία Λειτουργία). Στη ζωή της Εκκλησίας καθημερινά διαβάζουμε τον λόγο του Θεού. Και συνδυάζουμε την ανάγνωση με την προσευχή και την εκζήτηση της χάριτος, για να μπορέσουμε να ακούσουμε εντός μας την φωνή του Λόγου. 

Η τρίτη αλήθεια έγκειται στο ότι η σοφία δίδεται ανάλογα με τις ανάγκες της ζωής. Στην απαίτηση του «εδώ και τώρα», ο Θεός μιλά στον άνθρωπο και δίδει τις απαντήσεις ανάλογα με τις πραγματικές του ανάγκες. Οι άνθρωποι νομίζουμε ότι ο Θεός πρέπει να μας δώσει αυτό που θέλουμε, ακόμη και στην οδό της γνώσης και κατανόησης, όταν εμείς το ζητούμε. Όμως Εκείνος βλέπει το αληθινό συμφέρον μας, όπως επίσης και γνωρίζει να αγαπά, διότι είναι η Αγάπη, και μας δίδει τον φωτισμό, όταν υπάρχει λόγος. Δεν είναι ο νους μας και το θέλημά μας που κατευθύνουν το Θεό, αλλά η δική Του αγάπη. Γι’ αυτό χρειάζεται πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον και όσα χρειάζεται θα μας αποκαλυφθούν. Τα υπόλοιπα είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος, το οποίο θα βιώσουμε ως επαγγελία και πληρότητα γνώσης και σοφίας.

Η αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα έζησε αυτές τις τρεις αλήθειες. Και την ταπεινή προσέγγιση της γνώσης και την κοινωνία με τον Χριστό και την πίστη σ’ Αυτόν. Αξιώθηκε να γίνει ισαπόστολος και άμεσα στους συντοπίτες της και στην συνέχεια της ζωής της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και  τιμούμε, ως παράδειγμα για όλους εμάς, ιδιαιτέρως σε μία εποχή, η οποία  απαιτεί με εγωισμό απαντήσεις, έχει κριτήριο της αλήθειας τον νου και το θέλημά μας και αρνείται να εμπιστευθεί τον Χριστό. Ο δικός της δρόμος, ο οποίος μοιάζει μέχρι την συνάντηση με τον Χριστό, με τον δικό μας, ας γίνει η ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ζωή μας και να αναζητήσουμε την όντως Ζωή και Κοινωνία, τον Αναστημένο Κύριό μας, μελετώντας την Γραφή στην Εκκλησία, αλλά, κυρίως, εμπιστευόμενοι την σχέση μαζί Του.   

Κέρκυρα, 10 Μαΐου 2015