Η Χρυσταλλού και το θαύμα του Αποστόλου Ανδρέα

Μιά φορά, ήταν μιά γυναίκα που την έλεγαν Χρυσταλλού. Τούτη η γυναίκα στον κόσμο είχε μόνο ένα γιό.Κι ήταν έξυπνος-έπαιρνε τα γράμματα πολλά- κι όμορφος και ζωηρός.
Μιάν ημέρα, μάνα μου, εβγήκαν οι Τούρκοι κι είδαν το παιδί πως ήταν παλλικάρι κι επήραν το. Από τότε η μάνα του… μέρα-νύκτα έκλαιε.
-Α, το γιό μου, α το γιό μου…Απόστολε Αντρέα μου, φανέρωσε μου τον, Απόστολε Αντρέα μου…
Μιά νύχτα πήγε ο Απόστολος Αντρέας και της λέει:
-Τι έχεις και κλέεις;
-Τι έχω; Μου κλέψαν το παιδάκι μου και δεν ηξέρω που ένι. Τον σκότωσαν; Ζεί; Τι τον εκάμαν δεν ηξέρω.
-Να μην μαραζώνεις, της λέει, τον έχουν πολλά καλά. Να μην κλέεις και σε δέκα χρόνους από τώρα να πάεις στο Μοναστήρι μου στην Καρπασία και θα τον εύρεις.
Έκτοτε σιώπησε η κακορίζικη, πήρε παρηγοριά.Πέρασε ένας χρόνος, άλλος ένας χρόνος…Τέλος πάντων να μην τα πολυλογούμε, τελείωσαν οι δέκα χρόνοι. Ετοιμάστηκε η Χρυσταλλού κι έπιασε τα τάματα που έταξε στον Απόστολο Αντρέα και πήγε στο Μοναστήρι του στην άκρη της Κύπρου. Πήρε πρόσφορα, άναψε λαμπάδες, έκαμε γιορτή, παράκληση, λειτουργήθηκε, μετάλαβε και βγήκε έξω από την εκκλησία. Είχε έγνοια, παρατηρούσε…Έρχονταν ξένοι πολλοί. Από ένα καράβι κατέβηκαν κάμποσοι κι ένας αξιωματικός των Τούρκων, ψηλός, όμορφος, λεβέντης. Παρατηρεί, εγνώρισεν την εκείνος.”Είναι η μάνα μου, λαλεί τούτη”! Πάει κοντά και της λέει:
-Ε, ποιά είσαι εσύ;
-Εκλέψαν μου το γιό μου, γιέ μου, εκλέψαν μου τον, εσκοτώσαν μου τον, τι τον εκάμαν δεν ηξέρω. Μου είπε όμως ο Απόστολος Αντρέας να’ ρτω σε δέκα χρόνους και θα τον εύρω.
-Θένα τον αναγνωρίσεις; Λαλεί της. Έχει τόσον καιρό να τον δεις.
-Θένα μου βοηθήσει, γιέ μου, ο Απόστολος Αντρέας να τον αναγνωρίσω.
Δεν έχει κανένα σημάδι πάνω του; Λαλεί της.
-Πάνω στο πόδι του. Από τον καιρό που ήταν μωρό, καθώς έπαιζε κοντά στη νεστιά, εκύλισ’ ένα κάρβουνο πάνω στο πόδι του.Μέχρι ν’ αρχίσει φωνές, μέχρι να πάω κοντά, κάηκε και σούρωσε. Τον πήρα στο γιατρό και του έβαλε κάτι πάνω και γλύκανε ο πόνος, και λίγο-λίγο υγίανε. Τού έμεινε όμως σημάδι.
-Έχω κι εγώ λαλεί της, ένα σημάδι. Σηκώνει τα ρούχα του…αρχίνησε κλάματα.
-Γιέ μου, λαλεί του, μα είσαι εσύ;
-Εγώ είμαι! Και λούστηκαν στο κλάμα.
Μάνι-μάνι πήγε κι αγόρασε ρούχα χριστιανικά για να βγάλει τα τούρκικα και πήγε εις τους παπάδες και τους είπε την ιστορία του.
-Να έρθετε να με διαβάσετε, να με λειτουργήσετε να φωρέσω τα ρούχα μου τα χριστιανικά, γιατί ηύρα τη μάνα μου.
Ήρθαν, εδιαβάσαν τον, ελειτουργήσαν τον, εκοινωνήσαν τον κι έκαψε τα ρούχα τα τούρκικα κι εφόρεσε τα ρωμεΐκα.
Είδες ο Απόστολος Αντρέας…! Πρέπει να’ χεις πίστη πάνω σου για να σε ακούει ο αφέντης μου ο Θεός.Πίστη και καλοσύνη.
Κυπριακό λαϊκό διήγημα βασισμένο σε΄αληθινή ιστορία
Μεταφέρθηκε σε γραπτό λόγο από τον Χαράλαμπο Επαμεινώνδα

Κληρονομιά των Ελλήνων, η Εκκλησία

 

Στῆβεν Ράνσιμαν

 
« Οἱ Ἕλληνες ἔχουν μιά κληρονομιὰ γιὰ τὴν ὁποία μποροῦν νὰ αἰσθάνονται ὑπερήφανοι΄ μιά κληρονομιὰ ποὺ δὲν πρέπει νὰ χαθῇ μέσα στὶς ἐναλλασσόμενες ὑλικὲς καταστάσεις. Στοὺς σκοτεινότερους αἰῶνες τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία, παρόλες τὶς πολλὲς δυσκολίες, τὶς πολλὲς ἀπογοητεύσεις καὶ αὐτὲς ἀκόμη τῆς ταπεινώσεις, μπόρεσε ὄχι μόνο νὰ προσφέρει πνευματικὴ ἀνακούφιση, ἀλλὰ καὶ νὰ συντηρήσῃ καὶ διατηρήσῃ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ μοντερνιστὲς ἔχουν συχνὰ ὑποτιμήσει τὸν ρόλο της, ὑπογραμμίζοντας τὸ κενό, τὸ χάσμα ποὺ ὑπάρχει δῆθεν μεταξύ τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀλλὰ τὸ χάσμα δὲν ἦταν ἀγεφύρωτο. Οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν πολλὰ ἀπὸ τὰ πιὸ ὡραῖα ποὺ εἶχε ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ σκέψη καὶ τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶ τὰ παρέδωσαν στὴν Ἐκκλησία ὡς αὐτὴ τὴν ἡμέρα»

Κωνσταντίνος Χολέβας, Η ευρωπαϊκή αλαζονεία ενισχύει τα άκρα

πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 29.11.2011

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΑ ΑΚΡΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Ο Αντώνης Σαμαράς βρήκε μία έξυπνη και αξιοπρεπή λύση για να ικανοποιηθούν –όπως φαίνεται μέχρι τώρα- οι υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών μας. Όμως καλό είναι να μείνουμε λίγο στον τρόπο αντιμετωπίσεως της Ελλάδος και των πολιτικών κομμάτων μας από την τρόικα και τους Ευρωπαίους εταίρους μας και να αναδείξουμε κάποια απαράδεκτα και συγχρόνως επικίνδυνα σημεία.

Οι εταίροι μας, εάν πράγματι πιστεύουν στη δημοκρατία και στον Κοινοβουλευτισμό, όφειλαν να έχουν δεχθεί ως εγγύηση για την καταβολή της 6ης δόσης την υπερψήφιση της Κυβερνήσεως Παπαδήμου από την Βουλή των Ελλήνων...

Στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα έτσι καταδεικνύεται η απόφαση και η βούληση των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. Χύθηκε πολύ αίμα και έγιναν μεγάλοι αγώνες σε όλο το γεωγραφικό εύρος της ευρωπαϊκής ηπείρου για να εδραιωθεί ο Κοινοβουλευτισμός. Είναι τουλάχιστον ντροπή να έρχονται σήμερα ορισμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες της Ευρ. Ενώσεως και της Κομμισσιόν καθώς και ηγέτες μεγάλων χωρών και να αμφισβητούν την αξία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας στην Ελλάδα. Η ψήφος εμπιστοσύνης θα έπρεπε να αρκέσει και μόνον αυτή. Δεν υπήρχε λόγος να ζητούνται ειδικές υπογραφές, έγγραφες δεσμεύσεις και άλλα παρόμοια. Αλλιώς οι ισχυροί της Ευρώπης υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η απαίτηση να υπογράψουν λεπτομερείς δεσμεύσεις οι αρχηγοί των τριών κομμάτων, που στηρίζουν την Κυβέρνηση ειδικού σκοπού του Λουκά Παπαδήμου, αποτελεί πρωτοφανές γεγονός στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι γνωστό από το Συνταγματικό και το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο ότι τα κράτη δεσμεύονται από την υπογραφή των επικεφαλής των Κυβερνήσεων ή των νομίμων αντιπροσώπων τους και όχι από το α ή β κόμμα. Στις διασκέψεις κορυφής της Ευρ. Ενώσεως παρίστανται οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας (π.χ. Γαλλία) ή οι Πρωθυπουργοί αναλόγως του συστήματος διακυβέρνησης της κάθε χώρας. Αυτοί υπογράφουν και η υπογραφή τους δεσμεύει την χώρα τους. Σε πολύ σημαντικές υπογραφές συνθηκών η Ευρώπη ζήτησε μόνο την υπογραφή ενός προσώπου και αυτή ήταν αρκετή, Θυμίζω ότι για την ένταξη της Κύπρου στην ΄Ενωση ήλθε στην Αθήνα και υπέγραψε πανηγυρικά ο αείμνηστος τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. Η Κύπρος ανελάμβανε με την υπογραφή αυτή και υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Όμως ουδείς σκέφθηκε να απαιτήσει την υπογραφή των αρχηγών των κυπριακών κομμάτων. Αρκούσε η υπογραφή του νομίμου εκπροσώπου του εντασσομένου κράτους. Ακόμη και σε πολύ λεπτές και ευαίσθητες περιπτώσεις, όπως η συνθηκολόγηση ηττημένων χωρών απαιτείται μόνον η υπογραφή του αρχηγού του Κράτους ή του Προέδρου της Κυβερνήσεως. Ουδέποτε εκλήθησαν αρχηγοί κομμάτων να υπογράψουν. Η σημερινή απαίτηση είναι ιστορικά πρωτοφανής, γι’ αυτό μάς πληγώνει και μάς προβληματίζει περισσότερο.

Τίθεται εξ άλλου ζήτημα νομιμότητος αυτών των απαιτήσεων. Βεβαίως όταν μία χώρα δανείζεται αναγκάζεται να κάνει υποχωρήσεις, όμως υποτίθεται ότι η Ευρ. Ένωση είναι χώρος νομιμότητος και όχι αυθαιρεσίας. Ο Προκόπης Παυλόπουλος ως νομικός περισσότερο αλλά και ως πολιτικός έθεσε γραπτώς το ερώτημα: Σε ποιο από τα επίσημα κείμενα της Ευρ. Ενώσεως προβλέπονται αυτές οι αρμοδιότητες του κ. Ρομπάι ή του κ. Γιούνκερ ή του κ. Μπαρόζο; Όπως φαίνεται πουθενά δεν προβλέπονται τέτοιες αρμοδιότητες, δηλαδή να απαιτούν γην και ύδωρ από τους αρχηγούς των κομμάτων των χωρών μελών, να αμφισβητούν την κοινοβουλευτική διαδικασία και να ταπεινώνουν έθνη και .λαούς. Οι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, της τότε ΕΟΚ, τόνιζαν ότι η προσπάθειά τους βασίζεται στις αρχές του Ευαγγελίου και ότι θα δημιουργήσουν μία Ένωση με αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών –μελών. Αν έτσι εκφράζεται η αλληλεγγύη πολύ φοβούμαι ότι οι νέες γενιές στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα κράτη που διέρχονται κρίση, θα αναπτύξουν αρνητικά ανακλαστικά έναντι της Ευρ. Ενώσεως και τούτο θα έχει άγνωστες και επικίνδυνες συνέπειες.

Το σημαντικότερο όλων είναι αυτό που ήδη δήλωσε η Ευρωβουλευτής της Ν. Δ. Μαριέττα Γιαννάκου, όπως διάβασα προσφάτως στη «δημοκρατία». Ότι, δηλαδή, η απαίτηση των εταίρων μας από τον Αντώνη Σαμαρά να υπογράψει με το νι και με το σίγμα ό,τι του υπαγορεύουν μπορεί να προκαλέσει την άνοδο ακραίων εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ας μην ξεχνούμε τη Γερμανία κατά την περίοδο 1918-1933. Η υπερβολικά ταπεινωτική στάση των Γάλλων έναντι των ηττημένων Γερμανών κατά το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε σε ραγδαία άνοδο των ποσοστών του Ναζιστικού Κόμματος. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύθηκε δύο συγκυρίες. Την ταπείνωση του εθνικού αισθήματος των Γερμανών με τις συνθήκες ειρήνευσης του 1918 και τα οικονομικά προβλήματα μεγάλης μερίδας Γερμανών. Η ανάμιξη του πληγωμένου εθνικού φιλοτίμου ενός λαού με την οικονομική και κοινωνική καχεξία καλλιεργεί ευνοϊκό έδαφος για την απότομη άνοδο ακραίων δυνάμεων όχι τόσο από αριστερά, όπως πιστεύει ο Γ. Καρατζαφέρης, αλλά κυρίως από τη εξωκοινοβουλευτική Άκρα Δεξιά. Ήδη ορισμένες δημοσκοπήσεις αρχίζουν να δείχνουν αυτές τις τάσεις.

Το αγωνιώδες μήνυμά μας, λοιπόν, προς κάθε Ευρωπαίο ηγέτη και δανειστή είναι: Προσέξτε μην προσβάλλετε περισσότερο την εθνική μας υπερηφάνεια, διότι θα είστε υπεύθυνοι για το αυγό του φιδιού που μπορεί να επωασθεί και να μας εκπλήξει όλους. Αν θέλετε να πιστέψουν τα παιδιά μας ότι η Ευρώπη είναι πράγματι μία όαση δημοκρατίας σεβασθείτε την αξιοπρέπειά μας!

Μήπως αὐτὰ πού τοῦ ἔδωσες εἶναι πολλά;

        Πρόσβαλες τὸ Χριστό· ἔδωσες στὸ φτωχό, ἐσὺ ποὺ τὰ ἔχεις ὅλα, ἕνα μικρὸ κέρμα 2 καπίκια καὶ τοῦ εἶπες· «Εἶσαι τυχερός». Τί εἶναι αὐτό; Εἰρωνεία. Μήπως αὐτὰ πού τοῦ ἔδωσες εἶναι πολλά; «Ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσετε ὑμῖν» (Μτ. 7, 2).

 Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Σχετικό: Ο Χριστός είπε στον πλούσιο νεαρό: Αν θέλεις να είσαι τέλειος , πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντα σου και μοίρασε το αντίτιμο τους  στους φτωχούς και έλα ακολούθησε με.Όλα σχεδόν τα συναξάρια αρχίζουν με αυτή την πράξη των αγίων πριν δοθούν οι ίδιοι στον Χριστό τελειωτικά.Είναι λοιπόν ξεκάθαρο. Εμείς με διάφορους θεολογισμούς, έχουμε "κολλήσει" στο " ναι μεν αλλά" και στο "ούτως έχει και αλλέως έχει", ενώ ο Χριστός είναι ξεκάθαρος περί αυτού. Ας παραδεχτούμε τουλάχιστον πώς είμαστε αδύναμοι και προσκολλημένοι και ας πράξουμε το μερικώς δυνατόν αφού δεν πράττουμε το δυνητό τάχα υπερδύνατο.Αλλά να παραδεχτούμε το απόλυτο, χωρίς δικαιολογίες. Και έτσι ας ελπίζουμε σε κάποιο έλεος κατά το μέτρον έκαστος. Αλλά τις υποκρισίες και τους εφησυχασμούς να τους αφήσουμε στην άκρη. Καλύτερα συνειδητοποιημένοι νάνοι παρά ανολοκλήρωτοι γίγαντες.  Να πάμε να μοιράσουμε τα υπάρχοντα μας στους φτωχούς και αν δεν μπορούμε τουλάχιστον σιωπή!!!'Αλλωστε ο νέος πήγε να ενοχλήσει τον Χριστό και όχι το αντίθετο. Ο γαρ ζυγός Του χρηστός και το φορτίον ελαφρύ. Τίποτ'άλλο.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/11/blog-post_7856.html#ixzz1f8NvUXzq

Το άγαλμα-σύμβολο των Βρυξελλών ντύθηκε ... τσολιάς

Στολή τσολιά φόρεσαν οι Βέλγοι στο άγαλμα-σύμβολο αντίστασης της πρωτεύουσάς τους ως ένδειξη συμπαράστασης στους Έλληνες για... την κρίση χρέους που η χώρα τους καλείται να αντιμετωπίσει.

To εν λόγω μπρούτζινο άγαλμα, το οποίο απεικονίζει ένα μικρό αγόρι που ουρεί και έχει αποκτήσει το όνομα «Manneken Pis» («ο κατρουλής»), θεωρείται σύμβολο αντίστασης, καθώς ο θρύλος θέλει το παιδί ενός δούκα να ουρεί εναντίον των εισβολέων που πήγαν να ανατινάξουν τα τείχη της πόλης. Από...το 1659, οπότε και διασώθηκε από τον βομβαρδισμό των Βρυξελλών, ο «κατρουλής» έχει γίνει σήμα-κατατεθέν της πόλης και αγαπημένη συνήθεια των Βέλγων είναι να τον ντύνουν κατά καιρούς με στολές, με αποτέλεσμα το «μπρούτζινο αγόρι» να έχει έως σήμερα περισσότερες από 800 «μεταμφιέσεις» στο ενεργητικό του.

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Plaisirs d' Hiver», που διεξάγονται αυτές τις ημέρες στις Βρυξέλλες, οι Βέλγοι έντυσαν το σύμβολο της πρωτεύουσάς τους με στολή τσολιά, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο τη συμπαράστασή τους προς τους Έλληνες για την οικονομική κρίση της χώρας τους και, ταυτόχρονα, δίνοντας την απάντησή τους προς τις διεθνείς χρηματαγορές.
πηγή

Όταν η προσευχή δεν έγινε στο προαύλιο...

 

-Κύριε, σήμερα δὲν κάναμε προσευχὴ στὸ προαύλιο, νὰ κάνουμε πρὶν ἀρχίσουμε τὸ μάθημα. Εἶναι ἡ πρώτη ὥρα.

-Προσευχή; Κοιτάξτε, δὲν μοῦ ἀρέσουν τὰ ἀστεία πρωὶ-πρωί.

-Γιατί ἀστεῖο, κύριε; Κάθε πρωὶ δὲν κάνουμε προσευχὴ πρὶν νὰ μποῦμε στὸς τάξεις; Ἀφοῦ σήμερα ἔβρεχε καὶ δὲν κάναμε ἔξω, γιατί νὰ μὴν κάνουμε στὴν τάξη;

-Ἄλλο ἔξω καὶ ἄλλο στὴν τάξη. Δὲν ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ νόμο.

-Δὲν ἐπιτρέπεται ἡ προσευχή; Ἔξω ἐπιτρέπεται καὶ μέσα ἀπαγορεύεται; Τί νόμος εἶναι αὐτός;

-Ἐμεῖς θὰ κάνουμε προσευχή. Ἂν δὲν θέλετε, ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ μὴ συμμετέχετε.

Σύσσωμη ἡ τάξη σηκώθηκε ὄρθια. Ἄρχισε ἕνας στὴν ἀρχὴ καὶ μία-μία ἑνώνονταν οἱ φωνὲς ὥσπου κατέληξαν σὲ μία ὁμοβροντία: «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός…». Δὲν ἔλειψε κανείς. Δὲν προβληματίστηκε οὔτε ἕνας γιὰ τὰ σχόλια τοῦ καθηγητῆ ἢ γιὰ τὴν βαθμολογία. Τὸ περιστατικὸ συνέβη σὲ Λύκειο τῆς περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Εὖγε σὲ ὅλο τὸ τμῆμα. Μείνετε ἀδέσμευτοι καὶ ἀνυπότακτοι, παιδιά, πάντα γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὡραία!

Μία σπίθα χρειάζεται γιὰ νὰ... ἀνάψει ἡ πυρκαγιά. Κι ἀπ’ ὅτι φαίνεται αὐτὴ ἡ σπίθα κρατιέται ἀκόμη ἀναμμένη στὶς καρδιὲς κάποιων νέων, κάποιων 16χρονων, 17χρονων παιδιῶν. Δὲν διαδηλώνουν στοὺς δρόμους, δὲν πετροβολοῦν, δὲν σπάζουν ἀλλὰ ἐντούτοις ἐπαναστατοῦν. Ἀπαιτοῦν μὲ τὴ στάση τους νὰ παραμείνει ἡ παιδεία μᾶς ἑλληνοχριστιανική. Ἐλπίζουμε ὅτι κάποιος θὰ τοῦ ς ἀκούσει.

Κρὴςπηγή

Επιστολή του π.Βασιλείου Βολουδάκη προς το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

 

Η επιστολή που απέστειλε ο π. Βασίλειος Βολουδάκης προς το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον, εκτός από τα συγχαρητήρια που απευθύνονται στο εν λόγω αγωνιστικό ιστολόγιο, επισημαίνει εύστοχα την ανάγκη συνεργασίας και συσπείρωσης για κοινό αγώνα όλων των πιστών εκκλησιαζομένων χριστιανών. Καθώς οι άθρησκοι κάνουν ανεξέλεγκτοι πολύ καλά την δουλειά τους είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτική διακονία να ασκηθεί από πιστούς και πνευματικούς ανθρώπους. Όλοι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούμε να ενωθούμε και να διεκδικήσουμε την πολιτική διακυβέρνηση της Ορθόδοξης Πατρίδας μας. Σας παραθέτουμε την επιστολή όπως δημοσιεύτηκε στο  Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον.

Επιστολή με εύλογα ερωτήματα αλλά και έκκληση για συσπείρωση και συνεργασία μας απέστειλε ο π.Βασίλειος Βολουδάκης και την δημοσιεύουμε παρακάτω: 

Αγαπητέ κ. Ναυπλιώτη, χαίρετε πάντοτε!

Σας συγχαίρω για τους αγώνες σας κατά της Ιδιότυπης εψηφισμένης πολιτικής Χούντας της Πατρίδος μας και για τη συμπαράστασή σας στον δοκιμαζόμενο λαό μας. Αυτά τα επισημαίνουμε από εξαετίας, πριν φθάση η Χώρα μας στον σημερινό εξευτελισμό΄, όταν αυτά δεν ήσαν ορατά στους πολλους.

Καλή η συμπαράσταση στους αναξιοπαθούντες, αλλά γιατί πάντοτε να ενεργούμε εμβαλωματικά,  σαν κατεχόμενοι στην Πατρίδα μας, ενώ έχουμε ακόμη το δικαίωμα ψήφου και μπορούμε εκλεγόμενοι να εκτοπίσουμε τόν άνομο εσμό των Προδοτών της Πίστεως και της Πατρίδος μας ; Τι άλλο πρέπει να γίνη ώστε να αντιληφθούμε ότι άν δεν αναδείξουμε πολιτικούς εμείς οι εκκλησιαζόμενοι, αυτοί δεν θα φυτρώσουν από τα λάχανα; Βεβαίως υπάρχει Παγκόσμια Κυβέρνηση, αλλά φροντίσαμε εμείς να δημιουργήσουμε Κυβέρνηση;

Οι άθρησκοι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, εμείς τι κάνουμε; Αν οι προσπάθειες μιάς χούφτας ανθρώπων έδωσε στις προηγούμενες εκλογές 12000 ψήφους,, με πρωτόγονες προσπάθειες τριών μόλις μηνών, τι θα επετυγχάναμε άν όλες οι ενορίες έδιναν ως υποψηφίους ανθρώπους ανιδιοτελείς και συσπειρωνόμεθα όλοι στον κοινό αγώνα;

Πολύ καλό το έργο του πολέμου της ηλεκτρονικής φυλακής, αλλά, δεν νομίζετε ότι είναι καλύτερο το να εκδιώξουμε αυτούς που υπηρετούν σαν Πράκτορες τό έργο της, αφού χωρίς αυτούς θα παύση να υπάρχη το πρόβλημα;  Οι ταυτότητες δεν αποκτούν μόνες τους ισχύ αλλά λαμβάνουν ισχύ από τούς άθλιους και Πράκτορες κυβερνώντες. Δεν είναι, λοιπόν,  πιο αποτελεσματικό το να πολεμάς αυτούς που εκδίδουν τις ταυτότητες;

 Ως πότε θα θεωρούμε αμαρτία το να διώξουμε νόμιμα και αποτελεσματικά την Πολιτική Παράγκα της Βουλής,  μέ το να διεκδικήσουν άνθρωποι πνευματικοί την Πολιτική Διακονία; ΄Η δεν είναι νόμιμο χριστιανικά να εκλέγεται ο πιστός ως Κυβερνήτης; Και αν δεν είναι πράγματι χριστιανική αυτή η διεκδίκηση,  τότε γιατί παραπονούμεθα πως οι Πολιτικοι μας δεν είναι χριστιανοί;

Κάποτε τα Μοναστήρια φιλοξένησαν τα όπλα και το μπαρούτι του πολέμου κατά του Κατακτητή, κάτι που θα μπορούσαν πολλοί να ισχυρισθούν ότι ήταν πνευματικά παρακινδυνευμένο, και θεωρούμε αμαρτία να διδάξουμε στους χριστιανούς μας το βιβλίο “Ο ΗΓΕΜΩΝ” του Μεγάλου Φωτίου για να γίνουν αυτοί οι Κυβερνήτες , συνεχιστές των Παραδόσεων του Γένους μας;

Σας περιμένω να συστρατευθούμε. Αν θέλετε και σεις,  να συνεννοηθούμε για κάποια συνάντηση.

Με αγάπη αδελφού

π. Βασίλειος Βολουδάκης

πηγή : ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Κωνστάνταρου-ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ A’

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  A’

                      

Όπως όλοι βλέπουμε και ζούμε, ο Οικουμενισμός και η Παγκοσμιοποίησις, έχουν περάσει για τα καλά στη ζωή μας και έχουν διαβρώσει συνειδήσεις με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να πλανηθούν ακόμα και οι εκλεκτοί κατά τον λόγο του Κυρίου μας: «Εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθ. κδ’ 24).

Ένα βασικό κεφάλαιο που έχει να κάνει με την εθνική μας ζωή και οπωσδήποτε με αυτή την Ορθόδοξη Χριστιανική μας συνείδηση και που επηρεάζεται άμεσα από το διεθνιστικό πνεύμα της παγκοσμιοποίησης και από τον θρησκευτικό συγκρητισμό, είναι και το θέμα Πατρίδα.

Δυστυχώς, ακούγονται φωνές οι οποίες καλυμμένες με ένα διάτρητο θεολογικό μανδύα, προσπαθούν να πείσουν τους πιστούς Χριστιανούς ότι η αγάπη και ο αγώνας για την πατρίδα είναι κάτι που δεν στέκει στον χώρο της Εκκλησίας. Ακόμα ισχυρίζονται ότι τα Ελληνοχριστιανικά ιδανικά μας, Ορθοδοξία, Πατρίδα, Οικογένεια είναι αντιλήψεις παρωχημένων εποχών και δεν απηχούν τη σύγχρονη πραγματικότητα της ζωής.

Για να δούμε όμως, πως πραγματικά έχουν τα πράγματα. Ποία είναι η μαρτυρία της παραδόσεώς μας; Τι ακριβώς αναφέρει η Αγία Γραφή Π & Κ.Δ. για το θέμα της Πατρίδας;

Πως έζησαν οι πρόγονοί μας την έννοια Πατρίδα και τα ιδανικά μας;

Σίγουρα οι πατέρες της Εκκλησίας που αγάπησαν με όλη τη δύναμη της καρδίας τους τον Κύριό μας και που έφθασαν σε πολύ υψηλά επίπεδα αρετής και αγιότητας, δεν έκαναν λάθος όταν έγραφαν και κήρυτταν για την αγάπη και την προστασία της επίγειας Πατρίδας.

Και μετά βεβαιότητας, όσοι κηρύττουν διαφορετικές απόψεις επάνω στο θέμα αυτό δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι εκφράζουν την γνήσια παραδοσιακή γραμμή, η οποία αναπαύει την συνείδηση του ανθρώπου.

Π. Διαθήκη

Στο πρώτο τμήμα της Αγίας Γραφής, στα βιβλία της Π. Διαθήκης, θα βρούμε αρκετά χωρία όπου φαίνεται το πνεύμα της αγάπης προς την πατρίδα. Αν και εκφράζει την Πρωτοχριστιανική εποχή, γίνεται φανερός ο τονισμός αυτού του πατριωτισμού.

Περίφημος ο ρλστ’  (136) ψαλμός για το θέμα αυτό. «Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών… Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσά μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ». Στις όχθες των ποταμών της Βαβυλώνας (του Τίγρη και του Ευφράτη) εκεί καθίσαμε και κλάψαμε, όταν θυμηθήκαμε εμείς την Ιερουσαλήμ…Εάν σε λησμονήσω Ιερουσαλήμ, ας ξεραθεί το δεξί μου χέρι. Ας κολλήσει η γλώσσά μου στο λάρυγγά μου εάν δεν σε θυμηθώ.

Ο ψαλμός αυτός χαρακτηρίζεται ως «ελεγείον θαυμάσιον και ως ένα  των αριστουργημάτων της λυρικής ποιήσεως των Εβραίων».

Πράγματι η αγάπη προς την πατρίδα και προς τον Θεό δύσκολα μπορούν να φθάσουν σε ψηλότερο επίπεδο. Και στο σημείο αυτό το βιβλίο των ψαλμών, δηλ. στον πατριωτισμό, γίνεται αξεπέραστο.

Αλλά και πολύ προ του Δαβίδ βλέπει κανείς τον γέροντα Πατριάρχη Ιακώβ, να δεσμεύει με όρκο τον υιό του Ιωσήφ, όταν αυτός φύγει από τη ζωή αυτή, να μη τον θάψουν στην ξένη γη της Αιγύπτου, αλλά την ευλογημένη γη της επαγγελίας, στον τάφο των πατέρων του.

Ας δούμε το ιερό κείμενο της Γραφής, που με τόση χάρη μετέφρασαν από την εβραϊκή στην ευλογημένη μας Ελληνική γλώσσα οι Εβδομήκοντα δύο ερμηνευτές.

«Ήγγισαν δε αι ημέραι Ισραήλ του αποθανείν και εκάλεσε τον υιόν αυτού Ιωσήφ και είπεν αυτώ. Ει εύρηκα χάριν εναντίον σου, υπόθες την χείρά σου υπό των  μηρών μου και ποιήσεις επ’ εμέ ελεημοσύνην και αλήθειάν του μη με θάψαι εν Αιγύπτω, αλλά κοιμηθήσομαι μετά των πατέρων μου, και άρης με εξ Αιγύπτου και θάψεις με εν τω τάφω αυτών. Ο δε είπεν· Εγώ ποιήσω κατά το ρήμά σου. Είπε δε· Όμοσόν μοι. Και ώμοσεν αυτώ. Και προσεκύνησεν Ισραήλ επί το άκρον της ράβδου αυτού» (Γεν. μζ 29-31).

Όταν δηλ. πλησίαζαν οι ημέρες του θανάτου του Ισραήλ έστειλε και κάλεσε κοντά του τον υιό του Ιωσήφ και του είπε: «Εάν βρήκα χάριν ενώπιόν σου, βάλε το χέρι σου κάτω από τον μηρόν μου καὶ ορκίσου ότι θα συμπεριφερθείς απέναντί μου με ελεημοσύνη, με πιστή, υπακοή και ακρίβεια· ότι θα εκπληρώσεις την τελευταία μου επιθυμία η οποία είναι: Όταν θα πεθάνω, να μη με θάψεις στην Αίγυπτο. Θέλω να ταφώ στην Χαναάν, στον ίδιο τόπο με τους πατέρες μου. Θα με μεταφέρεις λοιπόν από την Αίγυπτο στη Χαναάν και θα με θάψεις στο δικό τους μνημείο». Και ο Ιωσήφ του απάντησε: «Σου υπόσχομαι ότι θα κάνω όπως μου είπες». Ο Ιακώβ όμως επέμεινε και του είπε: «Ορκίσου μου ότι θα το κάνεις». Και ο Ιακώβ ορκίστηκε στον πατέρα του. Τότε ο Ισραήλ, επειδή πίστευσε ότι ο Θεός θα βοηθούσε, ώστε να μεταφερθεί η σορός του στη Χαναάν για να ταφεί εκεί, έσκυψε και προσκύνησε τον Θεό, αφού ακούμπησε το μέτωπό του στην άκρη του ραβδιού του, στο οποίο στηριζόταν.

Η επιθυμία αυτή του Ιακώβ για την πατρώα γη εκφράζει και την ιερή επιθυμία προς την πατρίδα όλων των πατριαρχών και των εκλεκτών τέκνων της Π.Δ. Ο ίδιος Πατριάρχης Ιακώβ όταν βρισκόταν στη Μεσοποταμία, ζούσε με το γλυκύ όνειρο να επιστρέψει στη γη Χαναάν. Και τώρα, που λόγω ανάγκης πήγε με τα παιδιά του στην Αίγυπτο και δεν έβλεπε τους απογόνους του να κληρονομούν την γη της επαγγελίας, ζητεί με όρκο, να καλύψει τουλάχιστον το άψυχο σώμα του το ευλογημένο χώμα της.

Δεν μπορεί κανείς παρά να συγκινηθεί από την ιερή αυτή επιθυμία. Αφήνει συγκλονιστικό παράδειγμα ο γέροντας Πατριάρχης στους απογόνους του. Δεν μπορούν παρά και αυτοί που θ’ ακολουθήσουν να αγαπήσουν με όλη τους την καρδία την γη των πατέρων τους.

(Συνεχίζεται).

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

email: p.ioil@freemail.gr

 

Η ευλογία της οικονομικής κρίσης & η λύση της

Φυσικά η οικονομική κρίση είναι μια τραγωδία. Τραγωδία, κυρίως, επειδή άνθρωποι αυτοκτονούν και ασφαλώς επειδή άνθρωποι υποφέρουν. Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα ακόμη έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, οι αυτουργοί του οποίου θα δικαστούν μόνον από το Θεό - και εύχομαι να συγχωρεθούν, τόσο οι ίδιοι, όσο και τα εκατομμύρια θύματά τους!... Όμως κάθε τραγωδία δίνει στον άνθρωπο μια ευκαιρία, με την οποία μπορεί να τη μετατρέψει σε ευλογία.

Στο παρακάτω post συγκεντρώνονται μερικές τοποθετήσεις εκκλησιαστικών ανδρών για το ζήτημα.

1. Η Κρίση ως ευλογία Θεού και ευκαιρία μετανοίας (Μεσογαίας Νικόλαος)

ΟΟΔΕ-blog

Περιληπτικό διάγραμμα ομιλίας:

•  Η Εκκλησία αντιδρά διαφορετικά ανάλογα με τις περιστάσεις. Χρονικές. Πολιτισμικές. Εθνικές.
•  Η κρίση , ευκαιρία για νέα πορεία.
•  Τα διάφορα επίπεδα της κρίσης.
•  α’ Οικονομική κρίση
•  Φόροι και χρέη.
•  Παύση παραγωγής και ανάπτυξης.
•  Ανεργία – μετανάστευση – φτώχεια
•  Φορολόγηση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων
•  β’ Πολιτική κρίση
•  Εκχώρηση διεκδικητικών δικαιωμάτων.
•  Εκχώρηση αξιοπρέπειας.
•  Πρόβλημα εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (καστελόριζο – ΑΟΖ)
•  γ’ Κοινωνική κρίση
•  Απαξίωση κρατικής εξουσίας
•  Πρόβλημα σε ασφάλεια – υγεία -παιδεία
•  Αδυναμία της Εκκλησίας ως προς τις φιλανθρωπικές της δραστηριότητες
•  Λαός που είναι ατίθασος και κακομαθημένος , με χαλασμένη νοοτροπία
•  δ’ Πνευματική κρίση
•  Ανομία – αποστασία – άρνηση για αλλαγή.
•  Τα αίτια της κρίσεως
•  Υπερκράτος – ηγεμονίσκοι – οικογενειοκρατία
•  Η περιθωριοποίηση της Εκκλησίας (“Αν ένας λαός δεν έχει μέσα του αίσθηση ιστορίας και συγκρότηση εθνικής συνοχής , αυτός ο λαός δεν υπάρχει”, Νταβουτογλου, Τούρκος ΥΠ.ΕΞ.”)
•  Απαξίωση παραδοσιακών ιδανικών
•  Απαξίωση Φιλοπατρίας, ιστορίας, πίστης απο το σύστημα.
•  Ιστορική αμάθεια, ειρωνεία εθνικών προτύπων και ιδανικών.
•  Επιστράτευση επιστήμης για να αντικατασταθεί η Ορθόδοξη ανθρωπολογία με μια νέα, απάνθρωπη.
•  Νέφος ψευδοεπιχειρημάτων για την μετατροπή του Θεού σε “Όπιο”
•  Λάσπη προς τους ιερείς και την εκκλησιαστική ηγεσία.
•  Νέο οικογενειακό δίκαιο που οδηγεί στην αποσύνθεση της οικογένειας.
•  Η αποστασία , η έλλειψη πίστης και αξιών ως βασική αιτία της κρίσης απελευθέρωση συνδέεται πάντοτε με την επάνοδο στην πίστη και την συσπείρωση στην Εκκλησία (ακόμα και ο Στάλιν αναγκάστηκε να επιτρέψει την πίστη) (παραλληλισμοί με Βαβυλώνα, Ρωμανία/Βυζάντιο, Ρωσία). Η
•  Οικοδόμηση ελπίδας και προοπτικής πάνω στην Εκκλησία και τους Ιερείς μας.
•  Τρόποι αντιμετώπισης.
• «μακάριον τό έθνος ου εστι Κύριος ο Θεός αυτού» (Ψαλμ. 32/λβ΄:12)
•  ”Επλήθυναν οι αμαρτιαι ημών ούκ έστιν εν τω καιρώ τούτω ούκ έστιν Αρχων και αμαρτίαι ημών ουκ εστί εω τω καιρώ τούτο ουκ εστίν Αρχων και Προφήτης και Ηγούμενος και Πνευματικός Πατήρ”
•  To πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως η κρίση είναι πνευματική. Είναι κρίσης της σχέσης με το
• Το δεύτερο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι ένα κήρυγμα μετανοίας και συνειδητοποίηση της απομάκρυνσης μας απο τον Θεό.
• Το τρίτο πράγμα είναι αυτή η συνειδητοποίηση να γίνει πράξη και αλλαγή λογισμού.
• Η λιτότητα ως Εκκλησιαστική στάση ζωής.Πολυφαγία. Περιττά έξοδα και δώρα λαϊκών, ιερέων και επισκόπων. Ματαιόδοξη αντίληψη που έχουμε πείσει τους εαυτούς μας οτι είναι αναγκαία.
• Λιτότητα με λεβεντιά και ανδροπρέπεια.
• Το τέταρτο, ενίσχυση της πίστης μας που σήμερα είναι νοθευμένη παραδοχή ενός ιδεολογήματος απομακρυσμένη από την πίστη των πατέρων μας
• Το πέμπτο, καλλιέργεια των ελπίδων, “Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.”
• Το έκτο, μας χρειάζεται προσευχή. Οχι νεκρή προσευχή του τύπου, αλλά ουσιαστική , καρδιακή.
• Αξιοποίηση της ενορίας μας. Αξιοποίηση του κρυμμένου δυναμικού της κοινωνίας μέσα στην ενορία. Υπάρχει πίστη που δεν εκφράζεται εκκλησιαστικά, που είναι ζωντανή αλλά εκφράζεται αρνητικά.
• Αγάπη και δυνατότητες.
• Δυνατότητα της Εκκλησίας να ξυπνήσει κρυμμένες δυνάμεις, οικονομικές και εθελόντισμού.
• Χρειάζεται κινητοποίηση των Ιερέων και όχι αδιαφορία.
• Αποστολή της Εκκλησίας να ξυπνήσει τον λαό, τόσο στα πρακτικα ζητήματα, όσο και στο θέμα της πίστης.
• Προσπάθεια κατήχησης του λαού.
• Δεν είναι λύση μόνο με “δολώματα” να τραβήξουμε κόσμο. Πρέπει να προσφέρουμε έναν πυρήνα αληθείας. Να δημιουργήσουμε εκκλησιαστική κατήχηση. Να έχουν τα παιδιά βιώματα.
•  Συντήρηση της μαγιάς της πίστεως, η οποία θα βοηθήσει να γίνει μία ανάσταση παρόμοια με αυτήν που συνέβη στις πρώην κομμουνιστικές χώρες.
•  Αν εφαρμοστούν τα παραπάνω, μπορούν να συμβούν τρία πράγματα:
•  α’ Να είσαι στο “καμίνι” της κρίσεως και να δροσίζεσαι πνευματικά.
•  β’ Να σβήσει η φωτιά. Η παρουσία και πέντε ανθρώπων του Θεού θα μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα.
•  γ’ Η ανακαίνιση της ιερατικής συνειδήσεως. Ο Ιερέας ως Προφήτης και οχι ως επαγγελματίας η κοινωνικός εργάτης. Ο δρόμος της θυσίας και του Σταυρού.
• Η κρίση με βάση τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω θα μπορούσε να είναι όχι μόνο ευκαιρία αλλά και ευλογία. 

2. Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (π. Κων/νος Στρατηγόπουλος)

ΟΟΔΕ-blog

3. Μητροπολίτης Προικοννήσου π. Ιωσήφ: Οικονομική κρίση ή κρίση Θεού;
Κλικ εδώ!

Από την ομιλία του π. Ιωσήφ ανεβάζω μόνο ένα απόσπασμα από το τέλος. Παραθέτει ένα απόσπασμα από κείμενο του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, με αφορμή την κρίση του 1929:

[...] Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ δανειστῶ τὰ φῶτα ἑνὸς συγχρόνου Ἁγίου, τοῦ Ἐπισκόπου Ζίτσης καὶ Ἀχρίδος Νικολάου Βελιμίροβιτς (+1956), τοῦ «Νέου Χρυσοστόμου» τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν Παγκόσμια Οἰκονομικὴ Ὕφεση τοῦ 1929. Κάποιος ἱερέας Κόναν ["Ν": ίσως Κόνων] τοῦ ἔγραψε ρωτώντας τον ἀπὸ ποῦ προερχόταν ἡ κρίση ἐκείνη καὶ τί ἐσήμαινε αὐτή. Τοῦ ἀπάντησε, μεταξὺ ἄλλων: 

«Ἡ ‘crisis’ [κρίση] εἶναι ἑλληνικὴ λέξη καὶ σημαίνει ‘δίκη’… Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ χρησιμοποιοῦσαν τὴ λέξη ‘δίκη’, ἀντὶ γιὰ τὴ λέξη ‘κρίση’, ὅποτε καὶ νὰ τοὺς εὕρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τὴν παλιά, καὶ τὸ κατανοητὸ ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἤ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοὶ καὶ ἄλλες συμφορές, λέγανε: ‘Θεία δίκη’! Καὶ αὐτὸ σημαίνει: κρίση μέσα ἀπὸ ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπὸ πλημμύρες, μέσα ἀπὸ πολέμους, μέσα ἀπὸ ἐπιδημίες κ.λπ. 

Καὶ τὴ σημερινὴ χρηματικο-οικονομικὴ δυσκολία ὁ λαὸς τὴν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δὲν λέει ἡ δίκη ἀλλὰ ἡ κρίση. Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νὰ πολλαπλασιάζεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μὲ τὴν κατανοητὴ λέξη ‘δίκη’, ἦταν γνωστὴ καὶ ἡ αἰτία, λόγῳ τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία, ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ Δικαστής, ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τὴν δυσκολία, ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη ‘κρίση’, λέξη ἀκαταλαβίστικη σὲ ὅλους, κανεὶς δὲν ξέρει πιὰ νὰ ἐξηγήσει οὔτε γιὰ ποιό λόγο, οὔτε ἀπὸ Ποιόν, οὔτε ὡς πρὸς τί; Μόνο σ’ αὐτὸ διαφέρει ἡ τωρινὴ κρίση ἀπὸ τὶς κρίσεις ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ξηρασία ἤ τὴν πλημμύρα ἤ τὸν πόλεμο ἤ τὴν ἐπιδημία ἤ τοὺς πνιγμοὺς ἤ κάποιους ἄλλους πειρασμούς. 

Μὲ ρωτᾶς γιὰ τὴν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης, ἤ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης! Ἡ αἰτία εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια. Ἡ αἰτία γιὰ τὶς ξηρασίες, τὶς πλημμύρες, τὶς ἐπιδημίες καὶ ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἡ αἰτία καὶ γιὰ τὴν τωρινὴ κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό! Μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς Θεο-αποστασίας, οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτὴ τὴν κρίση, καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐπέτρεψε, ὥστε νὰ ξυπνήσει τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς κάνει ἐνσυνείδητους, πνευματικούς, καὶ νὰ τοὺς γυρίσει πρὸς Ἐκεῖνον. Στὶς μοντέρνες ἁμαρτίες – μοντέρνα καὶ ἡ κρίση. Καὶ ὄντως ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ὥστε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τὶς τράπεζες, τὰ χρηματιστήρια, τὶς οἰκονομίες, τὸ συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τὰ τραπέζια στὶς συναλλαγὲς σ’ ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως κάποτε στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικὸ μεταξὺ ἐμπόρων καὶ αὐτῶν ποὺ ἀνταλλάσσουν τὸ χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καὶ φόβο. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ξυπνήσουν τὰ ὑπερήφανα κεφαλάκια τῶν σοφῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ ἔλθουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ νὰ πνευματικοποιηθοῦν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὸ ἀγκυροβόλημα στὰ λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νὰ θυμηθοῦμε τὶς ψυχές μας, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνομίες μας καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὸν Ὕψιστο Θεό, τὸν Ζῶντα Θεό» (Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται, Ἀθήνα 2008, σσ. 33-35). 

Νομίζω ὅτι ὁ Ἅγιος τὰ λέει κατὰ γράμμα καὶ σ’ ἐμᾶς γιὰ τὴ σημερινὴ κρίση. Δὲν ἔχω καμμιὰ ἀμφιβολία. Ἔτσι εἶναι ἀκριβῶς! Κι ὅπως ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θὰ ἐπέλεγε: «Διὰ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα παιδευόμεθα, καὶ ἔτι παιδευθησόμεθα». Ναί, θ’ ἀκολουθήσουν κι ἄλλα, «τὴν μὲν γὰρ τῶν ἐπηρειῶν λύσιν ποθοῦμεν τε καὶ ζητοῦμεν, τοῖς δὲ πταίσμασι δι’ ἅ παιδευόμεθα καὶ προστίθεμεν» (Ὁμιλία ΛΘ΄ Ἐν Λιτῇ, ΕΠΕ 10, σσ. 500-502). Δυστυχῶς δὲν φαίνεται μετάνοια στὸν ὁρίζοντα, παρὰ τὸ ὅτι ἀντικειμενικά, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη λύση. Ἡ Θεία δίκη, λοιπόν, θὰ συνεχίζεται. Μέχρι πότε; Πάλι θὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς τὴν ἀπάντηση: «Ὅσο τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νὰ παραιτηθοῦν μπροστὰ στὸν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ νὰ θυμηθοῦν τὴν ἀκαταλαβίστικη λέξη ‘crisis’, νὰ τὴ μεταφράσουν στὴ γλῶσσα τους, ὥστε μὲ ἀναστεναγμὸ καὶ μετάνοια νὰ φωνάξουν: «ἡ Θεία δίκη»! (ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 35-36). Εὔχομαι ἡ μέρα αὐτὴ νὰ μὴν ἀργήσει!

'Ολοι όρθιοι στις επάλξεις - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος

Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει. 

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος