Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ (π. ΠΑΙΣΙΟΣ)
Ή αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα
- Τι είναι αυτό πού ακούγεται;
- Αεροπλάνο, Γέροντα!
- Κλείσε το παράθυρο, μην μπει μέσα! Έτσι πού είναι παλάβωσε o κόσμος, και αυτό σιγά-σιγά μπορεί να γίνει! ... (σ.σ. : έγινε! με θύμα ένα κοριτσάκι, όταν πολεμικό αεροπλάνο καρφώθηκε στο σπίτι του!) Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες ... Α, δεν τους καίγεται καρφί! Τίποτε δεν έχουν μέσα τους ...
- Γέροντα, ποιος φταίει πού φθάσαμε σ' αυτήν την κατάσταση;
- Μιλάω γενικά· θέλω να πω, μέχρι πού έχει φθάσει ή αδιαφορία! Πήγαινε σε μια σχολή και θα δεις· αν λ.χ. χτυπούν τα παράθυρα από τον αέρα, ζήτημα να βρεθεί ένα παιδί να τα κλείσει, για να μή σπάσουν. Αλλά θα χαζεύουν, άλλα θα κοιτάζουν πώς χτυπούν, άλλα θα περνούν από 'κει σαν να μή συμβαίνει τίποτε. Αδιαφορία! Μού έλεγε ένας αξιωματικός πού ήταν υπεύθυνος στις αποθήκες: «Τρομάζω να βρω έναν στρατιώτη σωστό, να τον βάλω φρουρό στην αποθήκη πετρελαίων, για να μή βάλουν οι άλλοι καμμιά φωτιά ή ό ίδιος μην πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα».
Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μας ανέχεται ό Θεός! Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιμο! Στον πόλεμο τού '40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καμμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Και να δείτε τι φιλότιμο οι Έλληνες! Μια φορά πού πήγαν οι Ιταλοί στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ. Βγάζει τότε μπροστά τους ένας Έλληνας αξιωματικός ένα μάτσο χρήματα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα - και είχαν αξία τότε αυτά τα χρήματα - και τα ρίχνει για προσάναμμα στην φωτιά, για να δείξει στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος! Οι Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία!
Σήμερα μπήκε και σ' εμάς το πνεύμα πού συναντάει κανείς στα κομμουνιστικά κράτη. Στην Ρωσία, παρόλο πού φέτος είχαν σοδειά, ξέρετε τι πείνα θα έχουν; Δεν θέρισαν το σιτάρι στον καιρό του· πήγαν το φθινόπωρο να θερίσουν. Θερίζουν το φθινόπωρο; Αν δεν είναι δικό τους, πώς να το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν; Ή ζωή τους είναι μία αγγαρεία. Δεν έχουν τον ζήλο να δημιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δημιουργούσαν. Με αυτό το ρέμπελο πνεύμα πού μπήκε, με αυτήν την αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο το κράτος. Βρέχει και είναι απλωμένο το σιτάρι; Δεν τους νοιάζει. Ήρθε ή ώρα να φύγουν; Φεύγουν. Το παίρνει το σιτάρι ή βροχή. Την άλλη μέρα θα πάνε στην ώρα τους να μαζέψουν όσο έμεινε! Όταν όμως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχεις απλωμένο στο αλώνι, αν βρέξει, το αφήνεις να χαθεί; Δεν θα κοιμηθείς, για να το σώσεις. Και νιώθεις χαρά, αγαλλίαση από την κούραση.
Ή αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα- φέρνει την αποσύνθεση. Ή πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ό άνθρωπος τον Θεό και υστέρα αγαπάει και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νομό του, το κράτος του, την πατρίδα του. Ένας πού δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένεια του, δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του, γιατί και ή πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια. Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε. Δεν πιστεύει ό άνθρωπος στον Θεό, και μετά ούτε γονείς ούτε οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα υπολογίζει. Και αυτά είναι πού πάνε τώρα να διαλύσουν, γι' αυτό δημιουργούν μία κατάσταση ρεμπελιό. Μού έγραφε ένας αστυνομικός: «Δεν μπόρεσα να έρθω, γιατί μού έπεσε πολλή δουλειά. Μείναμε δύο στην περιοχή, ενώ έπρεπε να είμαστε οκτώ». Ακούς πράγματα; Αντί τώρα να προσθέσουν άλλους δύο, αφήνουν μόνο δύο!
Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ήρθε μία φορά ένας πατέρας και μού λέει: «Κάνε προσευχή για τον Αγγελο, γιατί θα τον σκοτώσουν». Τον ήξερα τον γιό του από μικρό παιδί. Τότε υπηρετούσε την θητεία του. «Γιατί, τού λέω, τι συμβαίνει;». «Πήγε μία φορά, μού λέει, και βρήκε τους άλλους να παίζουν χαρτιά, ενώ είχαν υπηρεσία. Τους έκανε παρατήρηση· δεν τον άκουσαν. Τους έκανε μετά αναφορά, και ένας από εκείνους τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει». «Κοίταξε, τού λέω, για να τον σκοτώσουν, δεν τον σκοτώνουν. Εγώ θα κάνω προσευχή, για να μην περάσουν τον Άγγελο στρατοδικείο, πού δεν έπαιζε και αυτός χαρτιά ...;»!
Έμαθα και κάτι άλλο και είπα: «Δόξα τω Θεό, υπάρχουν ακόμη Έλληνες πού πονούν για την πατρίδα». Ένας αεροπόρος, επειδή είχαν παραβιάσει τα σύνορα τουρκικά αεροπλάνα, έκανε προσπάθεια να τα προσπέραση λίγο, για να βγάλει φωτογραφία και να αποδείξει ότι παραβίασαν τα σύνορα. «Παράτησε το», τού φώναζε ό άλλος από τον ασύρματο, άλλα εκείνος επέμενε, προσπαθούσε ...; Ό Τούρκος εν τω μεταξύ είχε μεγαλύτερο αεροπλάνο και έτρεχε πιο πολύ και το πήγαινε πιο χαμηλά, μέχρι πού ό Έλληνας, ό καημένος, βούλιαξε στην θάλασσα! Και είναι άλλοι πού μόνο βόλτες κάνουν με το αεροπλάνο! Πόσο διαφέρει δηλαδή!
Χρειάζεται να μπει κανείς στο νόημα, να αισθανθεί το καλό ως ανάγκη, αλλιώς είναι ένα ρέμπελο πράγμα. Άντε τώρα να βάλεις κάποιον αγγαρεία να πάει να πολεμήσει! Θα κοιτάει να φύγει από 'δώ, να γλυτώσει από 'κει. Όταν καταλάβει όμως τι κακό θα κάνη ό εχθρός, πάει εθελοντής μετά.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ B΄ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)
Το χριστιανικό Ευαγγέλιο.( Αναστασίου, Αρχιεπ. Τιράνων και πάσης Αλβανίας )
Σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, μέσα στον χώρο της ανθρώπινης αυτής δημιουργίας που κινείται επί τη βάσει διαφόρων αξιών και κατευθύνσεων, ήρθε μια αποφασιστική στιγμή οπότε ο ίδιος ο Θεός εισήλθε υποστατικά στο ιστορικό γίγνεσθαι, όταν «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» Πω. 1:14). Έτσι καθορίζεται πλέον νέος «λόγος» υπάρξεως της ανθρωπότητας και νέο ζωτικό κέντρο πολιτιστικής δημιουργίας. Εισάγεται μια νέα εντελέχεια, που κατευθύνει το «ανθρώπινο» και ολόκληρη την κτίση σ’ ένα νέο «τέλος».
Εδώ πια, το αποφασιστικά νέο δεν είναι μια ιδέα, μια αρχή, μια αλήθεια, την οποία κηρύσσει ένας σοφός (τύπου Γκοττάμα Βούδδα) ή ένας προφήτης που δέχθηκε μια αποκάλυψη (τύπου Μωάμεθ), αλλά το θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που ενώνει με πρωτόγνωρο και ανεπανάληπτο τρόπο θεία και ανθρώπινη φύση. που ενούται υποστατικά με «το ανθρώπινον». με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το πρόσωπο αυτό, που συνδέει ιστορία και αιωνιότητα, «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν» σταυρώθηκε, ανέστη, ανελήφθη και θα έλθει πάλι ως παγκόσμιος κριτής. Δεν διορθώνει απλώς την πορεία της ανθρωπότητος, δεν προτείνει τη θεραπεία της με βάση μια αρχή την οποία ανεκάλυψε, αλλά βεβαιώνει ότι είναι «η οδός και η αλήθεια», «η ανάστασις και η ζωή» (Ιω. 11:25-26). Αυτός ο Χριστός, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13:8). μένει αδιάκοπα ενωμένος με τηυν ανθρώπινη φύση μας. οδηγώντάς τη στη θέωση. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του Ευαγγελίου.
«Το ευαγγέλιο του Χριστού» έκτοτε αλλάζει, θα λέγαμε, τα χρωμοσώματα της ανθρώπινης φύσεως, της καθορίζει ένα νέο μυστικό κώδικα εξελίξεως: από τον άνθρωπο στον Θεάνθρωπο, από τον λόγο, την ανάπτυξη της λογικής, προς την ένωση του ανθρώπου με τον Λόγο, την κοινωνία του με τον Λόγο της Αγάπης. Και συνάμα καθορίζει τη μεταμόρφωση ολόκληρης της φύσεως η οποία συνδέεται ουσιαστικά με τον άνθρωπο. Για όσους δεν πιστεύουν σ’ αυτή την αποκάλυψη, η θέση τούτη παραμένει «σκάνδαλο» και «μωρία». Για τους «κλητούς» όμως, ανεξάρτητα από οποιονδήποτε πολιτισμό κι αν προέρχονται, ο εσταυρωμένος και αναστάς Κύριος είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α΄ Κορ, 1:24).
Η πρόσληψη «του ευαγγελίου της δόξης του Θεού» δεν συντελείται απλώς με τον νου, με ένα σύστημα ιδεών, αλλά με το άνοιγμα όλων των δεκτών του ανθρώπινου προσώπου. Γι’ αυτό, ο αντιπροσωπευτικότερος χώρος της προσλήψεως είναι ο χώρος της λατρείας, η δοξολογική επίκληση του Αγίου Πνεύματος , για τη μεταβολή των ορατών πραγμάτων, την τελική ένωση με τον ζώντα Χριστό για τον συντονισμό όλης της ζωής στον ρυθμό του Πνεύματος, τη μετάπλαση του σύμπαντος μέσα στην ακτινοβολία των θείων ενεργειών της Παναγίας Τριάδος.
Το Ευαγγέλιο δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον υπαρκτό «Χριστιανισμό», όπως εκφράσθηκε σε διάφορες περιόδους του παρελθόντος ή εκφράζεται σήμερα από ορισμένες χριστιανικές κοινότητες ή σύνολα. Οι ανθρώπινες αστοχίες και προδοσίες δεν είναι σε θέση να αλλοιώσουν τη δύναμη και την ουσία του. Το Ευαγγέλιο -όπως κατανοήθηκε μέσα στην Εκκλησία επί είκοσι αιώνες- παραμένει το κριτήριο και η κρίση κάθε μορφής υπαρκτού Χριστιανισμού. Κάθε ανανέωση στη χριστιανική κοινότητα προέρχεται από την επανεύρεση του πυρήνος του Ευαγγελίου και την απόφαση να το βιώσει στην καθαρότητα και πληρότητά του.
Αυθεντικοί εκφραστές του Ευαγγελίου δεν είναι απλώς οι διανοούμενοι, οι γνώστες των κειμένων της Αγίας Γραφής, αλλά εκείνοι που κατανοούν και βιώνουν το μυστήριο του Ευαγγελίου, μεταμορφούμενοι συνεχώς στη φλόγα της παρουσίας του Πνεύματος, αυτοί που ακτινοβολούν τη θεία δόξα και την αγάπη με τα έργα και την ύπαρξή τους.
(Αναστασίου, Αρχιεπ. Τιράνων και πάσης Αλβανίας, «Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία», εκδ. Ακρίτας, σ. 113-115)
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου
«Βηθλεέμ, ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη»
Η εορτή της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ΄ αιώνα η Εκκλησία της, καθ’ ημάς Ανατολής συνεόρταζε τη Γέννηση και τη Βάπτιση του Χριστού την 6η Ιανουαρίου, που ονοζόταν εορτή των Επιφανείων. Η εορτή, ως Χριστούγεννα, που εορτάζουμε την 25η Δεκεμβρίου εισήχθη στήν Ανατολή από τη Δύση, περί τα τέλη του Δ΄ αἰώνα.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μιλώντας, για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών τῶν ἑορτῶν» (PG 48, 752) και μας πληροφορεί, περί τό 386, ότι «ούπω δέκατόν εστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα γεγένηται» (PG 49, 351). Με τον διαχωρισμό της ως τότε, ενιαίας εορτής και την καθιέρωση τριών ξεχωριστών εορτών, α) τῆς Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, β) της Περιτομής την 1η Ιανουαρίου και γ) της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε το λεγόμενο Δωδεκαήμερο, δηλαδή, το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τίς 6 Ἰανουαρίου. Έτσι διασώθηκε η αρχαία ενότητα των δύο μεγάλων εορτών της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου.
Η μεγάλη σημασία που απέκτησε με την πάροδο του χρόνου στη συνείδηση της Εκκλησίας η νέα εορτή των Χριστουγέννων, αποτέλεσαν τις προϋποθέσεις, για την καθιέρωση της προ των Χριστουγέννων νηστείας, αλληλεπιδρώντας η ήδη υπάρχουσα τεσσαρακονθήμερη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που προηγείτο του Πάσχα. Όπως η εορτή, έτσι και η νηστεία, ως προετοιμασία για την υποδοχή της Γεννήσεως του Σωτήρος, εμφανίστηκε αρχικά στη Δύση, όπου η νηστεία αυτή ονομαζόταν νηστεία του αγίου Μαρτίνου, επειδή άρχιζε από την εορτή του αγίου τούτου της Δυτικής Εκκλησίας. Το ίδιο επικράτησε και εν πολλοίς, σε εμάς στην Ανατολή, όπου κάποιοι, ακόμα και τώρα, τη νηστεία των Χριστουγέννων ονομάζουν, σαν τη νηστεία του αγίου Φιλίππου, επειδή προφανώς, αρχίζει την επομένη της μνήμης του Αποστόλου Φιλίππου.
Εκτός, λοιπόν, από τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία Εκκλησία, δια των αγίων Πατέρων, θέσπισε και τη νηστεία των Χριστουγέννων, η οποία διαρκεί και αυτή σαράντα ημέρες, χωρίς να έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η νηστεία των Χριστουγέννων αρχίζει τη 15η Νοεμβρίου καί ολοκληρώνεται την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου.
Με τον όρο «νηστεία» δηλώνουμε κάθε αποχή από κάποια τρόφιμα, τα οποία έχει καθιερώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με σκοπό να τιμήσει ένα συγκεκριμένο γεγονός του λειτουργικού κύκλου της και να προετοιμάσει τους πιστούς γι’ αυτόν. Η νηστεία είναι προτροπή του ίδιου του Θεού και όχι εφεύρημα κάποιων ανθρώπων, που ήθελαν να διασκεδάσουν την πείνα των καταπιεσμένων, όπως κάποιοι, υποστηρίζουν. Ας μη μας διαφεύγει η προτροπή του Κυρίου, ο οποίος μας είχε διαβεβαιώσει, ότι το γένος των δαιμόνων δεν εκδιώκεται, παρά μόνο με νηστεία και προσευχή.
Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες, που έχουμε για τη νηστεία προ των Χριστουγέννων, ανάγονται για τη Δύση, στον Ε’ αιώνα και για την Ανατολή στον ΣΤ΄ αἰώνα. Από τους ανατολικούς συγγραφείς σ’ αυτήν αναφέρονται ο Αναστάσιος Σιναΐτης, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ο Ομολογητής, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, καθώς επίσης και ο Πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βαλσαμών. Η νηστεία κατ’ αρχάς, καθώς φαίνεται, ήταν μικρής διάρκειας. Ο Θεόδωρος Βαλσαμών, που γράφει περί τον ΙΒ΄ αιώνα, μας πληροφορεί, για τα όσα ίσχυαν στην εποχή του και την ονομάζει «επταήμερον». Όμως υπό την επίδραση της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επεξετάθη και αυτή σε σαράντα μέρες, χωρίς εν τούτοις, να προσλάβει την αυστηρότητα της πρώτης.
Ολόκληρη τη διάρκεια του σαρανταημέρου δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Αντίθετα, επιτρέπεται να καταλύουμε ψάρι όλες τις μέρες, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, από την αρχή μέχρι και τη 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε μέρα κι αν συμπέσει. Από τη 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο, εκτός των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν.
Ο Μέγας Βασίλειος, μιλώντας για τη νηστεία τη θεωρεί, ότι είναι πολύτιμο δώρο του Θεού, ένας θεσμός πανάρχαιος, που διατηρήθηκε σαν πατρική κληρονομιά κι έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Συμβουλεύει δε, λέγοντας, να τη υποδεχθείτε με χαρά. «Δεχθείτε οι φτωχοί τη σύντροφό σας. Δεχθείτε οι υπηρέτες την ανάπαυσή σας. Δεχθείτε την οι πλούσιοι, γιατί σας σώζει από τον κίνδυνο του κορεσμού και νοστιμίζει όσα η συνεχής απόλαυση ανοσταίνει. Δεχθείτε την οι ασθενείς, σαν μητέρα της υγείας και οι υγιείς, σαν την εξασφάλιση της ευεξίας». Προτρέπει, επίσης, να αποφεύγουμε τον ισχυρισμό, ότι δεν μπορούμε να νηστέψουμε, φέρνοντας ως πρόφαση ασθένειες και σωματική αδυναμία, διότι το ίδιο ταλαιπωρείται το σώμα με την πολυφαγία. Άλλωστε, συνεχίζει ο Μ. βασίλειος, τι είναι ευκολότερο για το σώμα, να περάσει τη νύχτα μ’ ένα ελαφρό δείπνο ή να πέσει στο κρεβάτι βαρύ απ’ την πολυφαγία; Μπορεί ν’ αναπαυθεί έτσι ή θα στριφογυρίζει παραφορτωμένο και ταλαίπωρο; Ποιο πλοίο μπορεί να κυβερνήσει ευκολότερα ένας καπετάνιος και να το σώσει σε μια θαλασσοταραχή, το βαρυφορτωμένο ή εκείνο που έχει το κανονικό του φορτίο; Το βαρυφορτωμένο δεν θα το βυθίσει μια μικρή τρικυμία; Έτσι και τα σώματα, όταν ταλαιπωρούνται με την πολλή τροφή, εύκολα υποκύπτουν στις αρρώστιες. Ενώ όταν τρέφονται ελαφρά, διατηρούν την καλή τους υγεία.
Εις ό,τι αφορά την πνευματικότητα της νηστείας, ο Μ. Βασίλειος, διατυπώνει την άποψη, ότι η νηστεία ενισχύει την προσευχή και ότι είναι ισχυρό όπλο εναντίον των δαιμόνων. «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί να διωχθεί με κανένα άλλο μέσο, παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία», είπε ο Κύριος στην περίπτωση του δαιμονισμένου νέου (Μάρκ. 9:29). Παράλληλα ο Μ. Βασίλειος διδάσκει, ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τη νηστεία μόνο στη δίαιτα, διότι αληθινή νηστεία, λέγει, δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά «αλλοτρίωση των παθών», δηλαδή η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες. Να συγχωρούμε τον πλησίον μας, για κάθε τη λύπη μας προξένησε ή για το κακό που σου έκανε. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.
Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Ουαί …οἱ μεθύοντες ἄνευ οἴνου», δηλαδή, «Αλίμονο σ’ αυτούς που μεθάνε χωρίς κρασί» (Ησ. 28:1). Τέτοια μέθη είναι ο θυμός, που κάνει την ψυχή να παραφρονήσει. Είναι επίσης ο φόβος, που παραλύει τη διάνοια. Γενικά, κάθε πάθος που ζαλίζει το νου, είναι και μια μέθη. Αν λοιπόν θέλεις να νηστέψεις πραγματικά, παροτρύνει ο Μ. Βασίλειος, πρέπει ν’ αποφύγεις όλα τα πάθη.
Στη Φιλοκαλία ο Άγιος Κασσιανό ο Ρωμαίος, γράφει: «Πρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες. Εκείνοι, λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε έναν τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, να αποφεύγουμε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε το χορτασμό της κοιλιάς». Ακόμη ο Άγιος λέγει ότι για την τέλεια καθαρότητα της ψυχής, δεν αρκεί μόνο η εγκράτεια στα φαγητά, άλλά και αποχή από την οργή, από τη λύπη, από την κενοδοξία, από την υπερηφάνεια, διότι αυτά επιφέρουν τη καθαρότητα της ψυχής».
Η νηστεία, όμως κατά την υπόδειξη του Κυρίου μας, δεν έχει νόημα, χωρίς ευχαριστιακή και λειτουργική ζωής. Έτσι, η εκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει για την περίοδο αυτή την καθημερινή, τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Είναι το λεγόμενο «σαρανταλείτουργο» που είναι μια θαυμάσια δυνατότητα για βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο της υμνολογίας και της ακροάσεως των θείων Γραφών, για συχνότερη θεία κοινωνία, για συχνότερη συγκρότηση της εκκλησιαστικῆς κοινότητας.
Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει, να πυκνώσουμε τις συνάξεις μας προς ευχαριστία Θεού και εις δόξαν Αυτού. «Όταν γαρ πυκνώς επί το αυτὸ γίνεσθε, καθαιρούνται οι δυνάμεις του σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού». Η δύναμη της Θείας Λειτουργίας δεν είναι μαγική. Είναι η δύναμη της αγάπης και της ενότητας, εν Χριστῷ. Η Θεία Λειτουργία μας μαθαίνει να συγχωρούμε, να αγαπούμε και να είμαστε ενωμένοι με όλους τους ἀνθρώπους.
Γι’ αυτό άλλωστε προσφέρουμε τα Δώρα μας στο Θεό, τον άρτο και τον οίνο, προσευχόμενοι για ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας. Η μνημόνευση των ονομάτων των ζώντων και των κεκοιμημένων προσώπων, είναι έργο πολὺ σημαντικὸ και ιερό, που θεσμοθετήθηκε απὸ τους αγίους Αποστόλους και επιτελείται αδιάλειπτα μέσα στους αιώνες.
Ο άγιοςΙωάννης της Κροστάνδης, λέγει ότι «στην Θεία Λειτουργία τελείται το μυστήριο της αγάπης. Και η αγάπη στην ουσία της είναι μεταδοτική. Η αγάπη, ιδιαίτερα η θεία, σπεύδει να σκορπίσει το φως της, τη χαρά της σε όλους», και συμπληρώνει: «ω αγάπη τελειότατη, που τα πάντα αγκαλιάζεις! Ω αγάπη ισχυρότατη, τί να προσφέρουμε σαν ευγνωμοσύνη στον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς;» Η αγάπη αυτή βρίσκεται στην θυσία τού Χριστού, πού προσφέρεται για την άπελευθέρωσι όλων από κάθε κακία.
Νηστεύοντας με αυτό τον τρόπο, αποφεύγοντας, δηλαδή κάθε είδους αμαρτίας και πάθους, που ενεργούνται δια μέσου των αισθήσεών μας, η νηστεία μας, γίνεται ευπρόσδεκτη στο Θεό και θα φτάσουμε στην αγία ημέρα των Χριστουγέννων αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της υποδοχής του Μεγάλου Μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπίσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου
«Βηθλεέμ, ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη»
Η εορτή της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ΄ αιώνα η Εκκλησία της, καθ’ ημάς Ανατολής συνεόρταζε τη Γέννηση και τη Βάπτιση του Χριστού την 6η Ιανουαρίου, που ονοζόταν εορτή των Επιφανείων. Η εορτή, ως Χριστούγεννα, που εορτάζουμε την 25η Δεκεμβρίου εισήχθη στήν Ανατολή από τη Δύση, περί τα τέλη του Δ΄ αἰώνα.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μιλώντας, για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών τῶν ἑορτῶν» (PG 48, 752) και μας πληροφορεί, περί τό 386, ότι «ούπω δέκατόν εστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα γεγένηται» (PG 49, 351). Με τον διαχωρισμό της ως τότε, ενιαίας εορτής και την καθιέρωση τριών ξεχωριστών εορτών, α) τῆς Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, β) της Περιτομής την 1η Ιανουαρίου και γ) της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε το λεγόμενο Δωδεκαήμερο, δηλαδή, το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τίς 6 Ἰανουαρίου. Έτσι διασώθηκε η αρχαία ενότητα των δύο μεγάλων εορτών της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου.
Η μεγάλη σημασία που απέκτησε με την πάροδο του χρόνου στη συνείδηση της Εκκλησίας η νέα εορτή των Χριστουγέννων, αποτέλεσαν τις προϋποθέσεις, για την καθιέρωση της προ των Χριστουγέννων νηστείας, αλληλεπιδρώντας η ήδη υπάρχουσα τεσσαρακονθήμερη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που προηγείτο του Πάσχα. Όπως η εορτή, έτσι και η νηστεία, ως προετοιμασία για την υποδοχή της Γεννήσεως του Σωτήρος, εμφανίστηκε αρχικά στη Δύση, όπου η νηστεία αυτή ονομαζόταν νηστεία του αγίου Μαρτίνου, επειδή άρχιζε από την εορτή του αγίου τούτου της Δυτικής Εκκλησίας. Το ίδιο επικράτησε και εν πολλοίς, σε εμάς στην Ανατολή, όπου κάποιοι, ακόμα και τώρα, τη νηστεία των Χριστουγέννων ονομάζουν, σαν τη νηστεία του αγίου Φιλίππου, επειδή προφανώς, αρχίζει την επομένη της μνήμης του Αποστόλου Φιλίππου.
Εκτός, λοιπόν, από τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία Εκκλησία, δια των αγίων Πατέρων, θέσπισε και τη νηστεία των Χριστουγέννων, η οποία διαρκεί και αυτή σαράντα ημέρες, χωρίς να έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η νηστεία των Χριστουγέννων αρχίζει τη 15η Νοεμβρίου καί ολοκληρώνεται την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου.
Με τον όρο «νηστεία» δηλώνουμε κάθε αποχή από κάποια τρόφιμα, τα οποία έχει καθιερώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με σκοπό να τιμήσει ένα συγκεκριμένο γεγονός του λειτουργικού κύκλου της και να προετοιμάσει τους πιστούς γι’ αυτόν. Η νηστεία είναι προτροπή του ίδιου του Θεού και όχι εφεύρημα κάποιων ανθρώπων, που ήθελαν να διασκεδάσουν την πείνα των καταπιεσμένων, όπως κάποιοι, υποστηρίζουν. Ας μη μας διαφεύγει η προτροπή του Κυρίου, ο οποίος μας είχε διαβεβαιώσει, ότι το γένος των δαιμόνων δεν εκδιώκεται, παρά μόνο με νηστεία και προσευχή.
Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες, που έχουμε για τη νηστεία προ των Χριστουγέννων, ανάγονται για τη Δύση, στον Ε’ αιώνα και για την Ανατολή στον ΣΤ΄ αἰώνα. Από τους ανατολικούς συγγραφείς σ’ αυτήν αναφέρονται ο Αναστάσιος Σιναΐτης, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ο Ομολογητής, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, καθώς επίσης και ο Πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βαλσαμών. Η νηστεία κατ’ αρχάς, καθώς φαίνεται, ήταν μικρής διάρκειας. Ο Θεόδωρος Βαλσαμών, που γράφει περί τον ΙΒ΄ αιώνα, μας πληροφορεί, για τα όσα ίσχυαν στην εποχή του και την ονομάζει «επταήμερον». Όμως υπό την επίδραση της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επεξετάθη και αυτή σε σαράντα μέρες, χωρίς εν τούτοις, να προσλάβει την αυστηρότητα της πρώτης.
Ολόκληρη τη διάρκεια του σαρανταημέρου δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Αντίθετα, επιτρέπεται να καταλύουμε ψάρι όλες τις μέρες, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, από την αρχή μέχρι και τη 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε μέρα κι αν συμπέσει. Από τη 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο, εκτός των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν.
Ο Μέγας Βασίλειος, μιλώντας για τη νηστεία τη θεωρεί, ότι είναι πολύτιμο δώρο του Θεού, ένας θεσμός πανάρχαιος, που διατηρήθηκε σαν πατρική κληρονομιά κι έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Συμβουλεύει δε, λέγοντας, να τη υποδεχθείτε με χαρά. «Δεχθείτε οι φτωχοί τη σύντροφό σας. Δεχθείτε οι υπηρέτες την ανάπαυσή σας. Δεχθείτε την οι πλούσιοι, γιατί σας σώζει από τον κίνδυνο του κορεσμού και νοστιμίζει όσα η συνεχής απόλαυση ανοσταίνει. Δεχθείτε την οι ασθενείς, σαν μητέρα της υγείας και οι υγιείς, σαν την εξασφάλιση της ευεξίας». Προτρέπει, επίσης, να αποφεύγουμε τον ισχυρισμό, ότι δεν μπορούμε να νηστέψουμε, φέρνοντας ως πρόφαση ασθένειες και σωματική αδυναμία, διότι το ίδιο ταλαιπωρείται το σώμα με την πολυφαγία. Άλλωστε, συνεχίζει ο Μ. βασίλειος, τι είναι ευκολότερο για το σώμα, να περάσει τη νύχτα μ’ ένα ελαφρό δείπνο ή να πέσει στο κρεβάτι βαρύ απ’ την πολυφαγία; Μπορεί ν’ αναπαυθεί έτσι ή θα στριφογυρίζει παραφορτωμένο και ταλαίπωρο; Ποιο πλοίο μπορεί να κυβερνήσει ευκολότερα ένας καπετάνιος και να το σώσει σε μια θαλασσοταραχή, το βαρυφορτωμένο ή εκείνο που έχει το κανονικό του φορτίο; Το βαρυφορτωμένο δεν θα το βυθίσει μια μικρή τρικυμία; Έτσι και τα σώματα, όταν ταλαιπωρούνται με την πολλή τροφή, εύκολα υποκύπτουν στις αρρώστιες. Ενώ όταν τρέφονται ελαφρά, διατηρούν την καλή τους υγεία.
Εις ό,τι αφορά την πνευματικότητα της νηστείας, ο Μ. Βασίλειος, διατυπώνει την άποψη, ότι η νηστεία ενισχύει την προσευχή και ότι είναι ισχυρό όπλο εναντίον των δαιμόνων. «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί να διωχθεί με κανένα άλλο μέσο, παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία», είπε ο Κύριος στην περίπτωση του δαιμονισμένου νέου (Μάρκ. 9:29). Παράλληλα ο Μ. Βασίλειος διδάσκει, ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τη νηστεία μόνο στη δίαιτα, διότι αληθινή νηστεία, λέγει, δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά «αλλοτρίωση των παθών», δηλαδή η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες. Να συγχωρούμε τον πλησίον μας, για κάθε τη λύπη μας προξένησε ή για το κακό που σου έκανε. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.
Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Ουαί …οἱ μεθύοντες ἄνευ οἴνου», δηλαδή, «Αλίμονο σ’ αυτούς που μεθάνε χωρίς κρασί» (Ησ. 28:1). Τέτοια μέθη είναι ο θυμός, που κάνει την ψυχή να παραφρονήσει. Είναι επίσης ο φόβος, που παραλύει τη διάνοια. Γενικά, κάθε πάθος που ζαλίζει το νου, είναι και μια μέθη. Αν λοιπόν θέλεις να νηστέψεις πραγματικά, παροτρύνει ο Μ. Βασίλειος, πρέπει ν’ αποφύγεις όλα τα πάθη.
Στη Φιλοκαλία ο Άγιος Κασσιανό ο Ρωμαίος, γράφει: «Πρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες. Εκείνοι, λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε έναν τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, να αποφεύγουμε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε το χορτασμό της κοιλιάς». Ακόμη ο Άγιος λέγει ότι για την τέλεια καθαρότητα της ψυχής, δεν αρκεί μόνο η εγκράτεια στα φαγητά, άλλά και αποχή από την οργή, από τη λύπη, από την κενοδοξία, από την υπερηφάνεια, διότι αυτά επιφέρουν τη καθαρότητα της ψυχής».
Η νηστεία, όμως κατά την υπόδειξη του Κυρίου μας, δεν έχει νόημα, χωρίς ευχαριστιακή και λειτουργική ζωής. Έτσι, η εκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει για την περίοδο αυτή την καθημερινή, τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Είναι το λεγόμενο «σαρανταλείτουργο» που είναι μια θαυμάσια δυνατότητα για βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο της υμνολογίας και της ακροάσεως των θείων Γραφών, για συχνότερη θεία κοινωνία, για συχνότερη συγκρότηση της εκκλησιαστικῆς κοινότητας.
Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει, να πυκνώσουμε τις συνάξεις μας προς ευχαριστία Θεού και εις δόξαν Αυτού. «Όταν γαρ πυκνώς επί το αυτὸ γίνεσθε, καθαιρούνται οι δυνάμεις του σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού». Η δύναμη της Θείας Λειτουργίας δεν είναι μαγική. Είναι η δύναμη της αγάπης και της ενότητας, εν Χριστῷ. Η Θεία Λειτουργία μας μαθαίνει να συγχωρούμε, να αγαπούμε και να είμαστε ενωμένοι με όλους τους ἀνθρώπους.
Γι’ αυτό άλλωστε προσφέρουμε τα Δώρα μας στο Θεό, τον άρτο και τον οίνο, προσευχόμενοι για ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας. Η μνημόνευση των ονομάτων των ζώντων και των κεκοιμημένων προσώπων, είναι έργο πολὺ σημαντικὸ και ιερό, που θεσμοθετήθηκε απὸ τους αγίους Αποστόλους και επιτελείται αδιάλειπτα μέσα στους αιώνες.
Ο άγιοςΙωάννης της Κροστάνδης, λέγει ότι «στην Θεία Λειτουργία τελείται το μυστήριο της αγάπης. Και η αγάπη στην ουσία της είναι μεταδοτική. Η αγάπη, ιδιαίτερα η θεία, σπεύδει να σκορπίσει το φως της, τη χαρά της σε όλους», και συμπληρώνει: «ω αγάπη τελειότατη, που τα πάντα αγκαλιάζεις! Ω αγάπη ισχυρότατη, τί να προσφέρουμε σαν ευγνωμοσύνη στον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς;» Η αγάπη αυτή βρίσκεται στην θυσία τού Χριστού, πού προσφέρεται για την άπελευθέρωσι όλων από κάθε κακία.
Νηστεύοντας με αυτό τον τρόπο, αποφεύγοντας, δηλαδή κάθε είδους αμαρτίας και πάθους, που ενεργούνται δια μέσου των αισθήσεών μας, η νηστεία μας, γίνεται ευπρόσδεκτη στο Θεό και θα φτάσουμε στην αγία ημέρα των Χριστουγέννων αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της υποδοχής του Μεγάλου Μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπίσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Τα ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ
Την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Σεραφείμ, Επισκόπου Φαναρίου. Την ημέρα αυτή εορτάζει τα ονομαστήριά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Ο Σεβασμιώτατος συμμετέχοντας στη δοκιμασία του ελληνικού λαού δεν θα δεχθεί ευχές και δεν θα παραθέσει εόρτιο γεύμα.
Τιμώντας παράλληλα τη μνήμη του Αγίου, το Σάββατο 3/12 , παραμονή της εορτής, στις 6:30 το απόγευμα θα χοροσταστήσει στον πανηγυρικό Εσπερινό στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιώς.
Την δε Κυριακή 4/12 ανήμερα της εορτής, το πρωί θα τελέσει την Ακολουθία του Όρθρου και την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς.
Η Θεία Λειτουργία θα μεταδοθεί απευθείας από τον Ραδιοφωνικό μας Σταθμό.
Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου
Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)
Διάσημος ἀμερικανός ἠθοποιός - ἄν καί, ὄχι καί τόσο γνωστός γιά τήν ... εὐσέβειά του - δήλωσε πρόσφατα μέ περισσή εἰλικρίνεια:
«Ἔχω ταξιδέψει σχεδόν παντοῦ στήν γῆ. Καί ποτέ, πουθενά, δέν συνάντησα τόσο δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ὅσο στήν Ἀμερική. Ἔχουμε τά πάντα, καί οὐσιαστικά δέν ἔχουμε τίποτα. Καί ζητᾶμε ὅλο καί περισσότερα, ἔχοντας ἐγκαταλείψει κάθε τι πού μᾶς ἀνεβάζει πραγματικά. Σκοπός πλέον τῆς ζωῆς ἔγινε ἡ παραγωγή τέλειων ἀγαθῶν καί ἡ μέ κάθε μέσο ἀπόκτησή τους».
Εἶναι ἐντυπωσιακό, ἕνας κοσμικός ἄνθρωπος νά παραδέχεται, ὅτι τό μυστικό τῆς ἀληθινῆς ζωῆς δέν εἶναι τό «νά ἔχεις τά πάντα»! Ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀπόκτηση ὅλο καί περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν.
* * *
Ὁ Χριστός μᾶς ἀποκάλυψε, ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή τοῦ κόσμου. Χωρίς Αὐτόν δέν ὑπάρχει ζωή. Μπορεῖ νά ὑπάρξει μόνο, ἤ μία πίκρα πού μένει σάν κατακάθι μετά ἀπό μιά ἐπιφανειακή «καλοπέραση»· ἤ κάποια ἐπιδερμική «χαρά». Ἀλλά Ζωή ἀληθινή, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει. «Μή ψάχνετε μάταια» λέει ὁ Χριστός. «Μήν κουράζεσθε ἄδικα. Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀληθινή ζωή. Ἐγώ ἦλθα γιά νά ἔχετε ὄχι ἁπλῶς ζωή, ἀλλά περίσσεια ζωῆς».
Αὐτήν τήν πληρότητα τῆς ζωῆς μᾶς τήν χάρισε μέσῳ τῆς θυσίας Του πάνω στόν Σταυρό. Ἐνῶ ἦταν καρφωμένος πάνω στόν Σταυρό, ἡ ἄχραντη πλευρά Του ἔρρευσε κρουνούς ζωῆς καί ἀφθαρσίας.
Καί μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά γευόμαστε, ἐδῶ καί τώρα, αὐτήν τήν Ζωή, μετέχοντας στό Μυστικό Δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ Ἴδιος παρομοίασε τήν Βασιλεία Του μέ Δεῖπνον Μέγα (Λουκ. 14, 16-24). Σ' αὐτό τό πανάκριβο Τραπέζι, πού τόσα Τοῦ κόστισε, εἴμαστε καλεσμένοι ὅλοι. Καί ὁ Χριστός δέν δέχεται νά δικαιολογήσει καμμιά ἀπουσία μας· ὅσο εὐλογοφανής κι ἄν εἶναι. Οὔτε ἐπαγγελματική, οὔτε οἰκογενειακή ἀπασχόληση, οὔτε - πολύ περισσότερο - διασκέδαση καί «ψυχαγωγία», ἐπιτρέπεται νά μᾶς κρατήσουν μακριά ἀπό τήν Θεία Λειτουργία.
* * *
Ἄν ὁ ἄνθρωπος τό ἔχει εὔκολο νά δικαιολογεῖ τήν ἀπουσία του, ἀπό τό Δεῖπνο τοῦ Χριστοῦ:
• πῶς εἶναι δυνατόν νά ἰσχυρίζεται ὅτι ἀγαπάει τόν Χριστό;
• πῶς μπορεῖ νά λέει ὄτι πιστεύει στόν Χριστό; Ὑπάρχει ἄραγε ἄλλος τρόπος πίστης; μπορεῖ νά λέει κανείς: «ἐγώ πιστεύω μέ τόν τρόπο μου!»;
• πῶς νά μή ξεθαρρέψει ὁ διάβολος καί νά μή τοῦ ἀναστατώνει τό σπίτι;
• πῶς μπορεῖ νά περιμένει νά ἔχει ἀληθινή εἰρήνη καί γνήσια χαρά;
• πῶς θά γευθῆ τήν Ὄντως Ζωή, πού νίκησε τήν φθορά καί τόν θάνατο; καί πῶς θά μπορέσει νά πιστέψει στήν Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν;
• ποῦ ἀλλοῦ θά βρῆ τήν δύναμη νά συγχωρήσει τούς ἐχθρούς του, ἄν δέν ζήσει, στήν λειτουργία, τήν Σταυρική ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού συγχώρησε τούς σταυρωτές Του;
• πῶς ἀλλιῶς θά μάθει ὅτι ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό δέν εἶναι ζήτημα ἀτομικῆς κατάνυξης καί εὐλάβειας, ἀλλά ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνήκουμε σέ μιά Μεγάλη Οἰκογένεια, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του; Πῶς ἀλλιῶς θά μπορέσωμε νά αἰσθανθοῦμε ἀδελφούς μας ὅλους αὐτούς, πού εὔκολα τούς κατηγοροῦμε ὡς ὑποκριτές καί θρησκόληπτους; Καί πῶς θά πάψωμε νά θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας σάν τούς μόνους εἰλικρινεῖς δούλους τοῦ Θεοῦ;
* * *
Τό Μέγα Δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας δέν τελειώνει στήν λατρεία τῆς Κυριακῆς. Ὅποιος ἀνταποκριθῆ στήν τιμητική πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ τώρα - στήν ἐπίγεια ζωή - θά ἔχει τήν χαρά νά ἀπολαμβάνει πιό ζωντανά («ἐκτυπώτερον») αὐτό τό τραπέζι, μετά θάνατον, στήν αἰωνιότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός προειδοποίησε, ὅτι ὅποιος περιφρονήσει τήν πρόσκλησή Του στό Μυστικό Του Δεῖπνο, ἐδῶ καί τώρα, δέν πρόκειται νά γευθῆ τήν χαρά τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς, οὔτε ἐδῶ, οὔτε - πολύ περισσότερο - στήν αἰώνια δόξα τῆς Βασιλείας Του.
Ὁ Χριστός προειδοποίησε, ὅτι ὅποιος περιφρονήσει τήν πρόσκλησή Του στό Μυστικό Του Δεῖπνο, ἐδῶ καί τώρα, δέν πρόκειται νά γευθῆ τήν χαρά τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς, οὔτε ἐδῶ, οὔτε - πολύ περισσότερο - στήν αἰώνια δόξα τῆς Βασιλείας Του.
Η Ορθόδοξη ψαλτική μεγαλοπρέπεια
1. Όταν οι απεσταλμένοι του Τσάρου Βλαδιμήρου (980-1015) παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία, έμειναν έκθαμβοι από την λαμπρότητα του τελετουργικού καί από το υπερκόσμιο μεγαλείο της βυζαντινής ψαλμωδίας. «Ενομίσαμεν, έλεγαν στον Τσάρο οι απεσταλμένοι στην Κωνσταντινούπολη Βογιάροι, ότι μεταφερθήκαμε στους Ουρανούς, ωσάν να έψαλλε χορός Αγγέλων κάτω από τους θόλους της Αγίας Σοφίας μαζί με τους Έλληνες ψάλτες»...
2. Το 1437 οι Βυζαντινοί Έλληνες πιεζόμενοι καί συνθλιβόμενοι από τις διαρκώς εντεινόμενες κατακτητικές πολεμικές επιχειρήσεις των Οθωμανών Τούρκων, εξέταζαν τους όρους που έθεταν οι παπικοί για μια πιθανολογούμενη ένωση των Εκκλησιών. Τότε συνέβη το εξής αξιομνημόνευτο περιστατικό: «Όταν οι πολυμελείς συνοδείες του Αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ του Παλαιολόγου καί του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωσήφ Β΄ έφτασαν στη Βενετία, οι Βενετοί υποδέχτηκαν τους Έλληνες με εγκαρδιότητα καί τους παρεχώρησαν ιερό ναό για να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία. Την ημέρα εκείνη συγκεντρώθηκαν όλοι οι κάτοικοι της Βενετίας, άνδρες καί γυναίκες, για να δούν καί να ακούσουν από κοντά τη Θεία μυσταγωγία σύμφωνα με την τάξη της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Καί αφού παρακολούθησαν με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία εδάκρυσαν καί ανεφώνησαν εκ βάθους ψυχής το ¨Κύριε φύλαξον τήν Ἐκκλησίαν σου ἄτρωτον ἀπό τῶν βελῶν τοῦ πονηροῦ¨. Εμείς οι Βενετοί, έλεγαν, μέχρι τώρα δεν είχαμε ξαναδεί Έλληνες, ούτε γνωρίζαμε τις τελετές τους. Είχαμε μόνο ακούσει κάποιες φήμες απόμακρες καί τους θεωρούσαμε βαρβάρους. Τώρα όμως είδαμε καί πιστέψαμε ότι αυτοί είναι οι πρωτότοκοι υιοί της Εκκλησίας καί μέσα τους λαλεί και ενεργεί το πνεύμα του Θεού… ».
Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ ΜΥΡΟΠΗ Η ΕΝ ΧΙΩ ΑΣΚΗΣΑΣΑ
«Αύτη η Αγία παρθενομάρτυς Μυρόπη, εγεννήθη εις την πόλιν Έφεσον` επειδή δε απέθανεν ο πατήρ της, και την άφησεν ανήλικον, ανετράφη από μόνην την μητέρα της, και βαπτισθείσα όταν ήλθεν εις ηλικίαν [κατά την τότε συνήθειαν] εσύχναζε και επαράμενεν εις το μνήμα της Αγίας Ερμιόνης, η οποία ήτον μία από τας θυγατέρας του Αποστόλου Φιλίππου` και συνάγουσα το μύρον όπου ανέβλυζεν από το ιερόν μνήμα εκείνο, το είχεν έτοιμον, και το έδιδε εις τους χριστιανούς όπου το εζήτουν πλουσιοπάροχα` όθεν και διά την διάδοσιν του μύρου, ονομάσθη Μυρόπη. Επειδή δε ο βασιλεύς Δέκιος εκίνησε διωγμόν κατά των Χριστιανών, και εθανάτωνεν ανηλεώς όσους δεν εθυσίαζον εις τα είδωλα, διά τούτο φοβηθείσα η μήτηρ της, την επήρεν από την Έφεσον, και την έφερεν εις την νήσον Χίον, από την οποίαν κατήγετο το γένος της, και γονικήν κληρονομίαν είχεν εις αυτήν.
Ευρίσκοντο λοιπόν αντάμα και οι δύο εις μίαν οικίαν, σχολάζουσαι εις την θείαν λατρείαν, και προσευχόμεναι να παύση ο κατά των χριστιανών διωγμός. Κατ` εκείνον δε τον καιρόν ήλθεν εις την Χίον και ο Μάρτυς του Χριστού Ισίδωρος, [χριστιανός ευλαβής και θαυμάσιος], με καράβια πολεμικά, και εις τα οποία ήτο ναύαρχος και εξουσιαστής ο Νουμέριος. Μαθών δε ο Νουμέριος ότι ήτο χριστιανός ο Ισίδωρος, εδοκίμασε με πάντα τρόπον να τον κάμη να αρνηθή τον Χριστόν, και να προσκυνήση τα είδωλα` και επειδή τέλος πάντων δεν εδυνήθη να τον καταπείση, ύστερα από πολλάς τιμωρίας τον αποκεφάλισε, και έρριψε το άγιον του λείψανον εις εν λαγκάδι, διά να το φάγουν τα ορνεα` πλην διά να μην τύχη και το κλέψουν την νύχτα οι χριστιανοί, έβαλεν ανθρώπους εδικούς του, και το εφύλαττον. Αλλά η Αγία Μυρόπη θείω ζήλω και αγάπη τη προς τον Άγιον τρωθείσα, επήγε με τας θεραπαινίδας της την νύκτα, με σκοπόν αν ημπορέση να το πάρη, και ευρούσα τους φύλακας κοιμωμένους, Θεού συνεργούντος, το επήρεν από το μέσον των και δεν την εκατάλαβαν` έπειτα αλείψασα αυτό με μύρα, το ενταφίασεν εντίμως εις τόπον επίσημον. Αλλά τι το ακόλουθον; Μαθών ο άρχων ότι εκλέφθη το λείψανον, έδεσε τους φύλακας με σίδηρα, και τους επρόσταξεν ούτως σιδηροδεσμίους να γυρίζουν και να ερευνούν να το εύρουν, και ανίσως και δεν το εύρουν εις τόσας ημέρας, έκαμε απόφασιν να τους αποκεφαλίση. Τότε, βλέπουσα η Αγία τους στρατιώτας να ταλαιπωρούνται και να κακοπαθώσι και να γυρίζουν βεβαρυμένοι με τα σίδηρα διά να εύρουν το λείψανον, εσπλαγχνίσθη και επόνεσεν η καρδία της, και εσυλλογίζετο μοναχή της, εάν αυτοί θανατωθούν όταν δεν το εύρουν, εξ άπαντος εγώ θέλω αμαρτήσει, ως αιτίαν του θανάτου των, και αλλίμονον εις εμέ, ποίαν απολογίαν έχω να δώσω όταν μέλλω να κριθώ. Αυτά συλλογισθείσα, και πάντα φόβον απορρίψασα, ευγήκεν έμπροσθεν εις τους στρατιώτας, και λέγει αυτοίς, ω φίλοι, το λείψανον όπου ζητείτε εγώ το επήρα εις καιρόν όπου εκοιμάσθε. Ταύτα ακούσαντες εκείνοι, ευθύς την ήρπασαν και την έφεραν εις τον άρχοντα, λέγοντές του, αυθέντα, αύτη η γύνη είναι όπου έκλεψε τον κακοθάνατον εκείνον γέροντα.. ο δε άρχων ηρώτησε την Αγίαν, λέγων, αληθινά είναι αυτά όπου λέγονται δι` εσέ; Εσύ είσαι όπου έκλεψας το λείψανον; Ναι, του απεκρίθη η Αγία, αληθινά είναι, εγώ το έκλεψα` και πάλιν ο τύραννος την ερωτά, και πως ετόλμησας επικατάρατον γύναιον να κάμης τοιαύτα πράγματα; Ετόλμησα, του απεκρίθη η Αγία, επειδή καταφρονώ και καταπτύω την εδικήν σουν ταλαιπωρίαν και αθεότητα. Ταύτα τα τολμηρά και άφοβα και καταφρονητικά λόγια ακούσας ο υπερήφανος εκείνος τύραννος, έξω φρενών έγινεν και ήναψεν από τον θυμόν, και παρευθύς προσέταξε να την δέρνουν με ραβδία χοντρά άσπλαγχνα και αλύπητα, έπειτα αφ` ου τόσο σκληρά και κακά την έδειραν, προσέταξεν ο θηριόγνωμος, να την σύρουν από τας πλεξούδας της κεφαλής, και να την τριγυρίζουν σε όλην την πόλιν, και άλλοι πάλιν να την δέρνουν εις όλον το σώμα, και τόσον την έδειραν, όπου έμεινε μισαποθαμένη` όθεν μη δυνάμενοι να την βασανίσουν περισσότερον, την έρριψαν εις την φυλακήν, και άνθρωποι διορίσθησαν να την φυλάττουν` αλλά περί το μεσονύκτιον εις καιρόν όπου η Αγία προσηύχετο, φως μέγα περιέλαμψε και εγέμισεν όλην την φυλακήν, και ομού με το φως εκείνο, χορός Αγίων Αγγέλων ήλθε, και εις το μέσον των ήτον ο μάρτυς Ισίδωρος, και οι μέν Άγγελοι έψαλλον τον Τρισάγιον Ύμνον, ο δε Άγιος Ισίδωρος, έστησε τους οφθαλμούς του εις την μάρτυρα Μυρόπην και λέγει της` ας έλθει ειρήνη εις εσένα, μη φοβήσαι πλέον, διότι έφθασεν η δέησις σου προς τον Θεόν, και να τώρα παρευθύς έρχεσαι μαζί μας, δια να λάβης το στέφανον του Μαρτυρίου όπου σου έχει ητοιμασμένον ο στεφοδότης Χριστός` και ομού με τον λόγον τούτον, παρέδωκεν η μακαρία την ψυχήν της εις χείρας Θεού, και εγεμίσθη η φυλακή από άρρητον ευωδία, και οι φύλακες βλέποντες τα παράδοξα ταύτα ετρόμαξαν και εξέστησαν. Αυτήν τη θαυμαστήν θεωρίαν, είδε, και τα λόγια ήκουσε και την ευωδίαν οσφράνθη ο δεσμοφύλαξ, ήγουν εκείνος όπου εφύλαττε την Αγίαν εις την φυλακήν, και τα εδιηγήθη, και διά τούτο επίστευσε και εβαπτίσθη και εμαρτύρησεν υπέρ Χριστού, και έλαβε παρ` Αυτού του μαρτυρίου τον στέφανον. Το δε Άγιον λείψανον της Παρθενομάρτυρος Μυρόπης, διά προστάγματος του Άρχοντος Νουμερίου, το έλαβον οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν εντίμως κοντά εις τον ιερόν τάφον του Αγίου Ισιδώρου καθώς ακόμη και την σήμερον φαίνονται οι δύο μαρτυρικοί τάφοι του Αγίου Ισιδώρου και της Αγίας Μυρόπης` ων ταις αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελεήσαι και σώσον ημάς ως αγαθός και φιλάνθρωπος».
Με την αγία παρθενομάρτυρα Μυρόπη επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά ο λόγος του αποστόλου Παύλου ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν εις ημάς αποκαλυφθήναι δόξαν», δεν «ισοφαρίζουν» τα δεινά της παρούσης ζωής τη δόξα που πρόκειται να μας αποκαλυφθεί στη μέλλουσα ζωή. Πράγματι, συγκρίνοντας τα μαρτύρια που πέρασε η αγία με τη δόξα που τώρα κατέχει ενώπιον του Κυρίου Ιησού Χριστού, θα έλεγε κανείς ότι είναι τα ελάχιστα μπροστά στα μέγιστα. Ο υμνογράφος της αγίας, εκφράζοντας τη συγκεκριμένη πίστη επ’ αυτού της Εκκλησίας μας, την παρουσιάζει με τρόπο εκθαμβωτικό: «Καλλιμάρτυς Μυρόπη, και Χριστού Νύμφη άφθορε, νυν Αυτώ παρεστώσα ως ωραία και πάγκαλος, ως λίθους φαιδρούς και διαυγείς, τα στίγματα φέρουσα σαρκός, και αιμάτων την πορφύραν ως βασιλίς περικειμένη ένδοξε». (Καλλιμάρτυς Μυρόπη και άφθορη νύμφη του Χριστού, τώρα που στέκεσαι ενώπιόν Του γεμάτη ωραιότητα και ομορφιά, έχοντας πάνω στη σάρκα σου τα στίγματα του μαρτυρίου σου σαν λαμπρούς και διαυγείς πολύτιμους λίθους και φορώντας σαν βασίλισσα την πορφύρα από το χρώμα των αιμάτων σου). Βασίλισσα λοιπόν που «συμβασιλεύει Αυτώ» η αγία Μυρόπη, με την πολύτιμη πορφύρα των βασιλιάδων και τα λαμπρά πετράδια: να η εικόνα της στη Βασιλεία του Θεού.
Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας έχοντας ως «εργαλείο» το όνομά της δίνουν μία συνολική ερμηνεία της κατά Χριστόν ζωής της, και ενόσω ζούσε και μετά το μαρτυρικό τέλος της. Ενώ ξεκινούν από το συγκεκριμένο γεγονός με το οποίο ονομάστηκε «Μυρόπη», δηλαδή τη λήψη του αγίου μύρου από τον τάφο της αγίας Ερμιόνης και την προσφορά του στους πιστούς («Μύρον δεχομένη ευλαβώς, πάσι τοις πιστούς εχορήγεις αφθόνως, πάνσεμνε, εκ του θείου μνήματος της Ερμιόνης ποτέ, και εκ τούτου της κλήσεως έτυχες Μυρόπη»), ανάγουν το μύρο αυτό σε πνευματικό επίπεδο, ότι δηλαδή η αγία πια με την κατά Χριστόν πολιτεία της και το θαυμαστό μαρτύριό της έγινε και η ίδια μύρο, που προσφέρεται στον Χριστό («Μύρα προσεκόμισας Χριστώ, παρθενίαν άσπιλον, και τους ιδρώτας των πόνων σου, θείως βιώσασα, πάνσεμνε Μυρόπη, είτα και το αίμα σου, και όλην σε αυτήν ολοκάρπωμα και θύμα άμωμον»), για να το προεκτείνουν έπειτα και στη μυροβολία της ίδιας από τον τάφο της, με την οποία αγιάζει έκτοτε τους πιστούς των μετέπειτα εποχών («Φερωνύμως άφθονα, ω αθληφόρε Μυρόπη, μύρα βρύεις χάριτας, τας των θαυμάτων και νέμεις, άπασι τοις δεομένοις και εκζητούσι, πίστει τε και ευλαβεία προσερχομένοις, τη σορώ σου τη πανσέπτω, ήτις κατέχει μάρτυς την κόνιν την σην», δηλαδή: Όπως το λέει και το όνομά σου, αθληφόρε Μυρόπη, δίνεις και μοιράζεις άφθονα μύρα, δηλαδή τις χάρες των θαυμάτων σου, σε όλους που έχουν ανάγκη και τις ζητούν και προσέρχονται με πίστη και ευλάβεια στην πάνσεπτη σορό σου, η οποία κατέχει τη δική σου σκόνη των λειψάνων).
Ο υμνογράφος δεν αναφέρεται μόνον μ’ ένα γενικό τρόπο στο ότι έγινε και η ίδια η Μυρόπη πνευματικό μύρο με την αγία ζωή της. Ως καλός γνώστης της πνευματικής ζωής εμβαθύνει και μας αποκαλύπτει με θείο φωτισμό τον εσωτερικό αγώνα της αγίας, προκειμένου να εξαλείψει ό,τι εμπαθές και βρώμικο δημιουργεί το σαρκικό φρόνημα και να φανερωθεί στην ύπαρξή της η χάρη του Θεού. «Εις οσμήν των μύρων σου δραμούσα, Χριστέ, Μυρόπη η πανθαύμαστος, τα δυσώδη πάθη της σαρκός, εγκρατεία, νήψει και προσευχή απενέκρωσε, δάκρυσι τε εμπόνοις την ψυχήν εκκαθάρασα, εις το στάσιον ήλασε της αθλήσεως». (Τρέχοντας, Χριστέ, η πανθαύμαστη Μυρόπη, για να οσμιστεί τα μύρα σου, απονέκρωσε τα βρώμικα πάθη του αμαρτωλού φρονήματος, καθαρίζοντας την ψυχή της με εγκράτεια, με νήψη και προσευχή, και με έμπονα δάκρυα). Κι είναι αυτή η πνευματική πραγματικότητα που δεν κουράζεται να σημειώνει διαρκώς η Εκκλησία μας: κανείς δεν μπορεί να γευτεί τον Χριστό, να Τον νιώσει στην ύπαρξή του, αν δεν αγωνιστεί «νομίμως», δηλαδή με την άσκηση της εγκρατείας και της τηρήσεως των εντολών Του. Είναι τούτο η προϋπόθεση, προκειμένου κανείς να είναι έτοιμος και για το μαρτύριο, σαν την αγία Μυρόπη. Έτσι καταλαβαίνουμε αυτό που αδιάκοπα φωνάζει η Εκκλησία μας, ότι πρέπει πάντοτε να είμαστε έτοιμοι ακόμη και για μαρτύριο, αρκεί βεβαίως να μην εγκαταλείπουμε τον πνευματικό αγώνα.
Δεν θέλουμε να μη φέρουμε σε φως όμως και μία εικόνα εξαίσιας έμπνευσης του υμνογράφου μας, ο οποίος σχετίζει την εορτή της αγίας με το υπερφυές γεγονός των Χριστουγέννων που προσδοκούμε να εορτάσουμε λαμπρώς σε λίγες ημέρες. «Μάγους αστήρ οδηγήσας, δορωφόρως σοι τω νοητώ της δικαιοσύνης ηλίω παρέστησε, Χριστέ ο Θεός, υπέρ ημών νηπιάσαντι, το φως δε του θείου νόμου την καλλιπάρθενον Μυρόπην ποδηγετήσαν, εν δεξιά καθημένω του Πατρός, αντί μεν χρυσού, την της παρθενίας λαμπρότητα, αντί δε λιβάνου, φερωνύμως τα μύρα των αρετών, και αντί σμύρνης, τον υπέρ σου εκούσιον θάνατον, δωροφορούσαν ανήγαγεν» (Χριστέ Θεέ μας, ο αστέρας αφού οδήγησε τους μάγους που έφερναν τα δώρα σε Σένα τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης, που έγινες νήπιο για χάρη μας, τους έφερε ενώπιόν Σου. Το φως δε του θείου νόμου, αφού καθοδήγησε την καλλιπάρθενη Μυρόπη, την ανέβασε σε Σένα, που κάθεσαι στα δεξιά του Πατέρα, φέρνοντας μαζί της ως δώρα, αντί για χρυσάφι τη λαμπρότητα της παρθενίας της, αντί για λιβάνι, όπως το λέει το όνομά της, τα μύρα των αρετών της, και αντί για σμύρνα τον για Σένα εκούσιο θάνατό της).
Η δωροφορία αυτή της αγίας Μυρόπης στον ενανθρωπήσαντα Θεό μας είναι και η μόνη που πρέπει και εμείς να έχουμε υπόψη μας, ενόψει των Χριστουγέννων. Ο Χριστός δεν θέλει τίποτε άλλο από εμάς ως δώρο για την εορτή Του πλην των αρετών μας. Κι αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα την προσφορά της μετανοίας μας, την κατάθεση σ’ Αυτόν των αμαρτιών μας, για να τις καθαρίσει. Ό,τι ζήτησε ο Ίδιος και από τον άγιο Ιερώνυμο στον ανάλογο δικό του προβληματισμό περί του τι να Του προσφέρει ως δώρο Χριστουγέννων: «τις αμαρτίες σου, Ιερώνυμε, για να τις καθαρίσω».
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 01, 2011
Διεκδικούμε... Ένα κείμενο μιας 15χρονης Βορειοηπειρώτισσας
της Άννας Γκάγκαλη
Αν γινόταν καταγγελία της Αλβανίας στους διεθνής οργανισμούς για τρομοκρατία σε βάρος των εκεί Ελλήνων της Β. Ηπείρου, αν ζητούσαμε την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας για αυτονόμηση της Βόρειας Ηπείρου, δεν θα είχαμε σήμερα του μεγαλοϊδεατισμούς της "Μεγάλης Αλβανιας" και, συνολικά, θα ήμασταν πράγματι ο παράγοντας σταθερότητας στη Χερσόνησο του Αίμου.
Έχουμε πάψει να αντιδρούμε, να κρίνουμε, να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε, έχουμε γίνει πολιτικά ζόμπι. Επιτέλους, ας διαβάσουμε λίγο Αριστοτέλη, λίγο Πλάτωνα. Πώς ονομαζόμαστε "πολίτες" αν δεν ασχολούμαστε με τα "πολιτικά";
Η μελέτη της Ιστορίας είναι αυτή που θα μας δώσει πίσω την χαμένη μας κριτική σκέψη και θα μας απομακρύνει από τα νύχια αυτών που θέλουν να κατευθύνουν τη σκέψη και τη κρίση μας. Οι ασχολούμενοι με την παιδεία από κάπου πήραν την μόρφωση τους. Το σχολείο και το πανεπιστήμιο είναι οι κύριοι φορείς της εκπαίδευσης. Όταν όμως από εκεί δεν διδάσκεται η σωστή μόρφωση είναι λογικό να γίνονται λάθος ενέργειες. Παράδειγμα είναι η αφαίρεση των κεφαλαίων από την ύλη που διδάσκεται στα σχολεία στο μάθημα της Ιστορίας. Πουθενά δεν αναφέρονται τα γεγονότα της Β. Ηπείρου με αποτέλεσμα όταν σε ρωτάνε την καταγωγή σου και λες: «Είμαι από την Β. Ήπειρο» κατευθείαν να σου δίνουν την απάντηση: « Αα είσαι από την Αλβανία δηλαδή..».
Το ίδιο γίνεται και με την Κύπρο και πόσο μάλλον με τις εθνικές εορτές που αρκετοί σημερινοί λένε ότι το 1940 πολέμησαν οι Έλληνες κατά των Τούρκων, ενώ σε άλλους τομείς όπως είναι τα αθλητικά ή τα καλλιτεχνικά θέματα τα ξέρουν όλα φαρσί! Οι Σκοπιανοί ζητούν να ονομάζονται "Μακεδονία"; Αυτό λέγεται κλοπή εθνικού ονόματος και οι Έλληνες θα έπρεπε να κάνουν αντεπίθεση! Οι Έλληνες έχουμε ακόμη ένα ελάττωμα: σε περίοδο ειρήνης δεν είμαστε ποτέ ενωμένοι. Ο ένας κοιτάει πώς να βγάλει το μάτι του άλλου, όπως άλλωστε είναι ο ελληνικός τρόπος.
Άραγε, ποια θα ήταν η κατάλληλη απάντηση στο ζήτημα των Αλβανών για την αναγνώριση της μειονότητας στην χώρα μας και αποζημιώσεις των Τσάμηδων; Προσφυγή στον ΟΗΕ να είναι η ελληνική απάντηση, για τα βασανιστήρια που επί δεκαετίες δέχονται οι Βορειοηπειρώτες. Δεν χρειάζονται αποδείξεις για τα γεγονότα αυτά, αφού ήδη οι αποδείξεις είναι ζωντανές, βλέποντας τους συμπατριώτες μας να διηγούνται όλα όσα έζησαν με κάθε λεπτομέρεια.
Δεν διεκδικούμε τίποτα από κανέναν, αλλά όλοι διεκδικούν από εμάς! Αυτό το παρανοϊκό γεγονός μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί.
Μια επίσκεψη αντιπροσώπων διεθνών φορέων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αλβανία θα ήταν το ισχυρότερο χτύπημα.
( Δέν παίζει ρόλο η ηλικία στις γνώσεις αλλά το πώς τις αξιοποιεί κανείς) *
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου! :)
Μιὰ "διαφορετικὴ" Ἑλληνίδα!
Μιὰ "διαφορετικὴ" Ἑλληνίδα!(κορυφαῖο κείμενο, τῆς ἀξιόλογης ΧαρᾶςΝικοπούλου)
Ἑλλάδα εἶμαι δημιούργημά σου. Μοῦ εἶπες πὼς εἶμαι τυχερή, γιατί δὲν γνώρισα τὴ Xούντα... Μὰ μὲ ὑποχρέωσες νὰ ζῶ σὲ μία δημοκρατία ποὺ τὴ χούντα τήν κρατοῦσαν καλὰ οἱ δημοκράτες πολιτικοί της. Μοῦ ἔμαθες τὰ πρῶτα Ἑλληνικά, με ..
δασεῖες-περισπωμένες,... μὰ πρὶν καλὰ-καλὰ τὰ μάθω τὰ κατήργησες. Ενῶ ἤμουν Δευτέρα δημοτικοῦ... Μὲ ἕντυσες μὲ μπλὲ ποδιά... αὐτὴ γιὰ τὸ σχολεῖο μὲ τ' ἄσπρο γιακαδάκι... κι ὅταν ἄρχισε νὰ μοῦ ἀρέσει τὴν κατήργησες. Πάντα γιὰ τὸ καλό μου, χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσεις... Μὲ ἔμαθες νὰ λέω τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ πλήρωνες δασκάλους γιὰ νὰ μὲ μάθουν πὼς τιμιότερον ἁπάντων ἐστι ἡ πατρίς. Μὰ σὰν μεγάλωσα....
....ἄφησες τὴ σημαία νὰ χαθεῖ στὸν βράχο τῶν Ἰμίων...
Μὲ ἔβαλες νὰ μάθω ἱστορία γιὰ νὰ μπῶ στὸ πανεπιστήμιο καὶ ἀρχαία ἑλληνικά. Μὰ σήμερα μοῦ λὲς πὼς ἡ Μακεδονία εἶναι τὰ Σκόπια καὶ ἡ Θράκη μας Τουρκία... Σὰν ἔγινα ἔφηβη μὲ ἔβαλες νὰ δῶ τὸν Λάλα ἁλυσοδεμένο νὰ χάνει τὴ ζωή του γιὰ ἐσένα... Καὶ σήμερα ἐσὺ δίνεις ἰθαγένεια στὸν κάθε ἀλλοδαπὸ μὰ ὄχι στὸν Ἕλληνα τὸν σταυρό... γιὰ φαντάσου...
Μοῦ δίδαξες σὰν ἥρωα καὶ ἐθνάρχη τὸν Βενιζέλο... μὰ σὰν ἔγινα δασκάλα τὸν βρῆκα νὰ προδίδει ἐσένα Ἕλληνα ...θυμᾶσαι τὸν Γενάρη τοῦ 34...ἐκεῖ στὴ Σουηδία... προτείνει γιὰ τὸ Νόμπελ τῆς Εἰρήνης τὸν σφαγέα τῶν προγονῶν μου Κεμάλ...!!!
Μοῦ ζήτησες νὰ ἔχω κριτικὴ σκέψη... μὰ ἔκοψες τὴν ἔκθεση ὡς μάθημα καὶ λογοκρίνεις τὴ σκέψη μου... Βλέπεις ἐγὼ γιὰ ἐσένα εἶμαι ἀκραία...
Μοῦ ἔμαθες στὸ σχολεῖο πὼς πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀξιοκρατία κι ὅταν σοῦ ζήτησα νὰ μὲ ἀφήσεις στοῦ χάρτη τὴν πινέζα... ἐκεῖ στὸ Δέρειο... κι ὄχι στὸ Κολωνάκι... μὲ ἀνάγκασες νὰ βάλω μέσο τὸν πατέρα μου γιὰ νὰ μὴ μὲ διώξεις ἀπὸ ἐκεῖ...
Μοῦ ἔμαθες προσευχή... μὰ τώρα πιὰ μόνο γιὰ Χριστὸ δὲ θὲς νὰ μοῦ μιλήσεις.. Σοὺ ζήτησα νὰ πάω στὴν πρώτη τὴ γραμμὴ καὶ μ' ἄφησες μονάχη... Μοῦ ἔμαθες ὅμως καλὰ πὼς...τὸ Προξενεῖο κι ὄχι ἐσὺ εἶναι ἐκεῖ καὶ ἔχει ὄνομα... ἐ;. Ἰλμή. ἐ;. Ἀπτουραχήμ..ἐ;... Ἀλή..ἐ;. Μουαρέμ. ἐ;...
Μοῦ ζήτησες νὰ ἐργάζομαι σκληρά... γιὰ ἐθελοντισμὸ μιλοῦσες... μὰ ὅταν τὸ 'κανα κι αὐτὸ ἔστειλες τοὺς ''δραγουμάνους'' νὰ μοῦ ποῦν πὼς δὲ θέλουν νὰ κάνω ἐπιπλέον μαθήματα στὰ πομακόπουλα γιατί σὲ ἐνοχλεῖ... τὰ παίρνω βλέπεις ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Προξενείου... Καὶ ἐγώ... ἐγὼ μεγάλωνα μέσα σὲ μία ἀντίφαση... στὸ μαῦρο καὶ τὸ ἄσπρο... Μὰ χθὲς βρέθηκα κάτω στὸ ὑπόγειο τοῦ σχολείου... σὲ εἶδα ἐκεῖ κάτω Ἑλλάδα... ἤσουν ἐκεῖ... πίσω ἀπ' τὶς κοῦτες. σκονισμένη... κοιτῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀλέξανδρου ἀραχνιασμένο... μόνο ἐγὼ καὶ ἐσύ...ἡ προτομὴ τοῦ μέγα Ἀλέξανδρου...
δασεῖες-περισπωμένες,... μὰ πρὶν καλὰ-καλὰ τὰ μάθω τὰ κατήργησες. Ενῶ ἤμουν Δευτέρα δημοτικοῦ... Μὲ ἕντυσες μὲ μπλὲ ποδιά... αὐτὴ γιὰ τὸ σχολεῖο μὲ τ' ἄσπρο γιακαδάκι... κι ὅταν ἄρχισε νὰ μοῦ ἀρέσει τὴν κατήργησες. Πάντα γιὰ τὸ καλό μου, χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσεις... Μὲ ἔμαθες νὰ λέω τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ πλήρωνες δασκάλους γιὰ νὰ μὲ μάθουν πὼς τιμιότερον ἁπάντων ἐστι ἡ πατρίς. Μὰ σὰν μεγάλωσα....
....ἄφησες τὴ σημαία νὰ χαθεῖ στὸν βράχο τῶν Ἰμίων...
Μὲ ἔβαλες νὰ μάθω ἱστορία γιὰ νὰ μπῶ στὸ πανεπιστήμιο καὶ ἀρχαία ἑλληνικά. Μὰ σήμερα μοῦ λὲς πὼς ἡ Μακεδονία εἶναι τὰ Σκόπια καὶ ἡ Θράκη μας Τουρκία... Σὰν ἔγινα ἔφηβη μὲ ἔβαλες νὰ δῶ τὸν Λάλα ἁλυσοδεμένο νὰ χάνει τὴ ζωή του γιὰ ἐσένα... Καὶ σήμερα ἐσὺ δίνεις ἰθαγένεια στὸν κάθε ἀλλοδαπὸ μὰ ὄχι στὸν Ἕλληνα τὸν σταυρό... γιὰ φαντάσου...
Μοῦ δίδαξες σὰν ἥρωα καὶ ἐθνάρχη τὸν Βενιζέλο... μὰ σὰν ἔγινα δασκάλα τὸν βρῆκα νὰ προδίδει ἐσένα Ἕλληνα ...θυμᾶσαι τὸν Γενάρη τοῦ 34...ἐκεῖ στὴ Σουηδία... προτείνει γιὰ τὸ Νόμπελ τῆς Εἰρήνης τὸν σφαγέα τῶν προγονῶν μου Κεμάλ...!!!
Μοῦ ζήτησες νὰ ἔχω κριτικὴ σκέψη... μὰ ἔκοψες τὴν ἔκθεση ὡς μάθημα καὶ λογοκρίνεις τὴ σκέψη μου... Βλέπεις ἐγὼ γιὰ ἐσένα εἶμαι ἀκραία...
Μοῦ ἔμαθες στὸ σχολεῖο πὼς πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀξιοκρατία κι ὅταν σοῦ ζήτησα νὰ μὲ ἀφήσεις στοῦ χάρτη τὴν πινέζα... ἐκεῖ στὸ Δέρειο... κι ὄχι στὸ Κολωνάκι... μὲ ἀνάγκασες νὰ βάλω μέσο τὸν πατέρα μου γιὰ νὰ μὴ μὲ διώξεις ἀπὸ ἐκεῖ...
Μοῦ ἔμαθες προσευχή... μὰ τώρα πιὰ μόνο γιὰ Χριστὸ δὲ θὲς νὰ μοῦ μιλήσεις.. Σοὺ ζήτησα νὰ πάω στὴν πρώτη τὴ γραμμὴ καὶ μ' ἄφησες μονάχη... Μοῦ ἔμαθες ὅμως καλὰ πὼς...τὸ Προξενεῖο κι ὄχι ἐσὺ εἶναι ἐκεῖ καὶ ἔχει ὄνομα... ἐ;. Ἰλμή. ἐ;. Ἀπτουραχήμ..ἐ;... Ἀλή..ἐ;. Μουαρέμ. ἐ;...
Μοῦ ζήτησες νὰ ἐργάζομαι σκληρά... γιὰ ἐθελοντισμὸ μιλοῦσες... μὰ ὅταν τὸ 'κανα κι αὐτὸ ἔστειλες τοὺς ''δραγουμάνους'' νὰ μοῦ ποῦν πὼς δὲ θέλουν νὰ κάνω ἐπιπλέον μαθήματα στὰ πομακόπουλα γιατί σὲ ἐνοχλεῖ... τὰ παίρνω βλέπεις ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Προξενείου... Καὶ ἐγώ... ἐγὼ μεγάλωνα μέσα σὲ μία ἀντίφαση... στὸ μαῦρο καὶ τὸ ἄσπρο... Μὰ χθὲς βρέθηκα κάτω στὸ ὑπόγειο τοῦ σχολείου... σὲ εἶδα ἐκεῖ κάτω Ἑλλάδα... ἤσουν ἐκεῖ... πίσω ἀπ' τὶς κοῦτες. σκονισμένη... κοιτῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀλέξανδρου ἀραχνιασμένο... μόνο ἐγὼ καὶ ἐσύ...ἡ προτομὴ τοῦ μέγα Ἀλέξανδρου...
Δάκρυσα... πόνεσα...μὰ σὲ ἄκουσα Ἑλλάδα ἀπ' τὴ φωνή του... ''Ποιὸς εἶναι ἐθνάρχης'' μὲ ρωτᾶ...''ὁ Βενιζέλος;.. ποιὸς ἀγωνίζεται σκληρά... ὁ Γιῶργος ἀπ' τὰ ξένα;
Γιὰ σκέψου ἐσὺ δασκάλα... μὲ ξαναρωτᾶ... ἂν τώρα ἐδῶ μέσα, ἀπὸ τὴν πόρτα ἔμπαινε καὶ ἐρχόταν κι ὁ Κολοκοτρώνης... καὶ μᾶς ρωτοῦσε καὶ τοὺς δύο ποιὸ μέρος τῆς Ἑλλάδας θὰ θυσιάζαμε στὸ χθὲς γιὰ χάρη τῆς εἰρήνης... Μακεδονία ἢ Ἤπειρο... Θράκη ἢ τὸ Αἰγαῖο...
Ἀναλογίσου ἐσὺ δασκάλα... θὰ τὸ σκεφτόμασταν πολύ; Τί νὰ διαπραγματευτῶ... τὴ γῆ μου ἢ τὸ νερό μου;... μὰ ἐσὺ δασκάλα δίδαξες ἐκεῖνον ὡς ἐθνάρχη... καὶ ὄχι ἐμᾶς ...ἐμᾶς κλειδώνεις στὰ ''μπουντρούμια''...
Ἑλλάδα μὲς στὶς ἀντιφάσεις σου... ξεχνᾶς τὰ σύνορά σου καὶ τὸν ἐχθρὸ ποτίζεις ἐδῶ μέσα... προδότες ἑλληνόφωνοι... διαλέξτε ἐπιτέλους τὸν Λεωνίδα ἀρχηγό...ἢ μήπως ἐφιάλτη;... κι ἱστορία θὰ φερθεῖ ἀνάλογα εἰς τὸν καθένα...
Ἑλλάδα μὲς στὶς ἀντιφάσεις σου... ξεχνᾶς τὰ σύνορά σου καὶ τὸν ἐχθρὸ ποτίζεις ἐδῶ μέσα... προδότες ἑλληνόφωνοι... διαλέξτε ἐπιτέλους τὸν Λεωνίδα ἀρχηγό...ἢ μήπως ἐφιάλτη;... κι ἱστορία θὰ φερθεῖ ἀνάλογα εἰς τὸν καθένα...
Γέμισαν τάφοι μὲ κορμιὰ πιλότων... γιατί ἔχουμε εἰρήνη!!! Γέμισε καὶ ἡ βουλὴ ἑλληνόφωνους ἀπ' τὴν ἑλληνοτουρκικὴ φιλία...
Φτάνει, δὲ θέλω πιὰ νὰ ἀκούω τὴ φωνή σας ...γιατί πιστεύω στὸ ἔθνος μου κι ὄχι στὸ ''nation'' ποὺ θὰ 'λεγε καὶ ὁ ''μέγας'' ὁ Γιωργάκης... τὸ ἔθνος εἶναι ἑλληνικό, εἶναι ἦθος καὶ ἔθος ρωμιοσύνης... τὸ ''nation'' εἶναι ἡ ''φύση'' του... ἐκ γενετῆς προδότης...
Κι' ἂν ὅλα αὐτὰ δὲ σ' ἄρεσαν ''λόγιε'', ''πολιτικὲ'' δημοκρατίας, νὰ τὸ θυμᾶσαι ...
εἶμαι δημιούργημα τῆς πιὸ παράλογης... δικῆς σου ἀναρχίας..
http://didymoteicho.net/εἶμαι δημιούργημα τῆς πιὸ παράλογης... δικῆς σου ἀναρχίας..
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ
«Ο άγιος Φιλάρετος ζούσε επί της βασιλείας Κωνσταντίνου και Ειρήνης, καταγόμενος από τη χώρα των Παφλαγόνων, υιός Γεωργίου και Άννης, οι οποίοι τον νύμφευσαν με μία σεμνή γυναίκα. Ασχολείτο με τη γεωργία και από εκεί ζούσε πολύ καλά, ενώ ήταν και πάρα πολύ ελεήμων. Όμως από κάποιες συγκυρίες τα πράγματα άλλαξαν και κατάντησε σε τόση φτώχεια, ώστε να στερείται και από την αναγκαία τροφή. Ο Θεός όμως βλέποντας την υπομονή και την πίστη του σ’ Εκείνον, δεν τον άφησε να ταλαιπωρείται μέχρι τέλους από τη φτώχεια. Διότι οικονόμησε και ο υιός της βασίλισσας Κωνσταντίνος πήρε ως γυναίκα του την εγγονή του Φιλαρέτου Μαρία, η οποία ήταν πολύ όμορφη και ευπρεπής, ενώ τον ίδιο τον Φιλάρετο τον τίμησε με το αξίωμα του Υπάτου, οπότε απέκτησε και πάλι πολλά χρήματα και περιουσία, τα οποία όμως συνέχισε να τα προσφέρει άφθονα στους φτωχούς. Όταν λοιπόν έφτασε ο καιρός να φύγει από τον κόσμο αυτό και ο Θεός του έδωσε την πληροφορία της αναχωρήσεώς του, συγκάλεσε όλους τους συγγενείς του, τους προείπε όσα επρόκειτο να συμβούν σ’ αυτούς και πρόσθεσε τα παρακάτω: «Παιδιά μου, μη ξεχνάτε τη φιλοξενία, να επισκέπτεσθε τους αρρώστους και τους φυλακισμένους, να προστατεύετε τις χήρες και τα ορφανά. Ξένα πράγματα ποτέ μην επιθυμήσετε, μην απομακρύνεστε από τις εκκλησιαστικές συνάξεις, και μ’ έναν λόγο: όπως είδατε εμένα να πράττω, έτσι και εσείς μη παύετε να πράττετε. Κι αφού είπε αυτά, αναπαύτηκε εν ειρήνη».
Ο στίχος του συναξαρίου του αγίου Φιλαρέτου δίνει το στίγμα της κατά Χριστόν βιωτής του, παίρνοντας αφορμή από το όνομά του και την προσωνυμία του: φιλάρετος και ελεήμων. «Θνήσκει ο πάσαν αρετήν φερωνύμως, πάτερ, φιλήσας, τον γε μην οίκτον πλέον». Δηλαδή: Πεθαίνει αυτός που αγάπησε κάθε αρετή, όπως λέει και το όνομά του, περισσότερο όμως από όλα, την αγάπη. Πράγματι, οι ύμνοι της Εκκλησίας μας, όπως κατεξοχήν φαίνεται και από το απολυτίκιό του, θεωρούν ότι εκείνο που αποτελεί το απολύτως ίδιον κόσμημα του Φιλαρέτου, είναι η ευσπλαχνία του προς τους συνανθρώπους του, και μάλιστα τους έχοντες ανάγκη. «Ευσπλαγχνία κοσμήσας τον βίον σου». Κι αυτό σημαίνει ότι ο Φιλάρετος έγινε κατεξοχήν θεοφιλής, αφού δεν υπάρχει σπουδαιότερη αρετή, στην οποία να αναπαύεται ο Θεός, από αυτήν που συνιστά και του Ίδιου την ύπαρξη. «Ο Θεός γαρ αγάπη εστί». Κι αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η οποιαδήποτε αρετή, ή και το σύνολο ακόμη των αρετών, αν δεν καταλήγει στην αγάπη και δεν την προϋποθέτει, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μερικές φορές μάλιστα μπορεί να λειτουργεί και αρνητικά για τον κάτοχό της, με το να του δημιουργεί καύχηση και υπερηφάνεια, η οποία τον οδηγεί σε ευθεία αντίθεση προς τον Δημιουργό του. «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται».
Έτσι ο άγιος Φιλάρετος, γενόμενος «κατοικητήριο του φιλευσπλάγχνου Θεού» φανέρωνε καθημερινώς, έστω και στις στιγμές της απόλυτης ένδειάς του, του Χριστού την ύπαρξη και ζωή, με αποτέλεσμα και χωρίς να ομιλεί, να δακτυλοδεικτεί τον Ουρανό. Ο άγιος με άλλα λόγια ακολούθησε «τοις ίχνεσιν Αυτού», γι’ αυτό και θα μπορούσε να πει σαν τον απόστολο Παύλο: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». Και πράγματι, όπως σημειώνει και το συναξάρι του, τα τελευταία λόγια του, η τελευταία παρακαταθήκη του ήταν αυτή: «ως εμέ είδετε ποιούντα, και υμείς ποιούντες μη παύσησθε». Ποιος μπορεί να πει τέτοια λόγια, αν δεν έχει πλήρη συναίσθηση της πλούσιας εγκατοίκησης του Κυρίου μέσα του; Κι είναι σαν να αποκαλύπτει ο άγιος και τα μέτρα στα οποία είχε φτάσει: τα μέτρα των αποστόλων και μαθητών του Κυρίου. Γι’ αυτό και ο υμνογράφος του διαπιστώνει ότι τέτοια αγία βιωτή τελικώς ήταν μία δοξολογία του ίδιου του Θεού, που χορηγεί τη χάρη της αληθινής αγάπης και στον πιστό άνθρωπο. «Τον χορηγόν του ελέους εδόξασας».
Η αγάπη αυτή του αγίου Φιλαρέτου, που έπαιρνε αδιάκοπα τη μορφή της προσφοράς και της ελεημοσύνης προς τους αναγκεμένους συνανθρώπους του, χρειάζεται και πάλι να τονίσουμε ότι δεν ήταν ένας καρπός απλώς της από τη φύση του ευαίσθητης καρδιάς του. Χωρίς να αρνούμαστε το γεγονός ότι πράγματι και ως χαρακτήρας είχε μία φυσική συμπάθεια προς τους συνανθρώπους του, την ευσπλαχνία του την απέκτησε με τους πνευματικούς αγώνες που έκανε, προκειμένου τα εμπαθή στοιχεία που ταλαιπωρούσαν και αυτόν να τα μεταστρέψει στο ένθεο πάθος της αγάπης. «Θείας πίστεως περιουσία, διεσκόρπισας τοις δεομένοις τον προσιόντα σοι πλούτον, Φιλάρετε», επισημαίνει ο υμνογράφος, που θα πει: Σκόρπισες στους πτωχούς τον υλικό πλούτο που είχες, Φιλάρετε, ορμώμενος από την πίστη σου στον Θεό. Η πίστη του λοιπόν στον Θεό ήταν εκείνη που τον έκανε να στραφεί με αγάπη προς τον συνάνθρωπο, κατανοώντας ότι η αγάπη προς αυτόν αποτελεί την ενεργοποίηση της πίστεως. «Πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη» που λέει και ο απόστολος Παύλος. Με άλλα λόγια, με τον άγιο Φιλάρετο, και όχι μόνον βεβαίως με αυτόν, κατανοούμε ότι η αγάπη συνιστά το εκάστοτε παρόν της πίστεως, δηλαδή η πίστη είναι ζωντανή, όταν φανερώνεται με την αγάπη.
Γι’ αυτό και ο άγιος Φιλάρετος παραπέμπει, όπως είπαμε, στη ζωή των αγίων αποστόλων, αλλά και στη ζωή του αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα, τον έχοντα την ίδια με αυτόν προσωνυμία. Κι ακόμη: φέρνει στον νου μας μεγάλες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, σαν τον άγιο Αβραάμ και τον δίκαιο Ιώβ. Όπως δηλαδή ο Αβραάμ έμεινε στην ιστορία για το μεγάλο χάρισμα της φιλοξενίας που τον διακατείχε, όπως ο δίκαιος Ιώβ έγινε ονομαστός για την υπομονή την οποία επέδειξε, ακόμη και στις σκληρότερες περιστάσεις, το ίδιο και ο Φιλάρετος: φιλόξενος στο έπακρον και αυτός, υπομονετικός και ο ίδιος. Διότι και στην περίοδο της μεγαλύτερης ανέχειάς του δεν γόγγυσε, δεν στράφηκε κατά του Θεού, δεν έχασε την πίστη του. Αλλά επαναλαμβάνοντας και αυτός τα λόγια του δικαίου Ιώβ «ο Κύριος έδωκε, ο Κύριος αφείλετο, είη το όνομα του Κυρίου ευλογημένον», έμεινε σταθερά προσκολλημένος σ’ Εκείνον, αποδεικνύοντας έμπρακτα την πίστη του.
Και γίνεται και για εμάς σήμερα όχι απλώς ένα παράδειγμα, αλλά το κατεξοχήν παράδειγμα. Διότι και εμείς σήμερα με ό,τι υφιστάμεθα λόγω της γενικευμένης κρίσεως: οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής, μπορεί να αντιμετωπίσουμε τον πειρασμό του γογγυσμού και της απώλειας της πίστεως στον Θεό. Κι έρχεται ακριβώς το παράδειγμα του αγίου Φιλαρέτου για να θυμίσει ότι όσο επιμένει κανείς στην πίστη και την αγάπη, όσο υπομένει κανείς με ελπίδα στον Θεό, τόσο και «μαγνητίζει» τον Θεό, ο Οποίος, χωρίς να το ξέρουμε, ήδη έχει ανοίξει τις θύρες της διεξόδου. Διότι βεβαίως μη ξεχνάμε ότι ο Κύριος «ουκ εάσει ημάς πειρασθήναι υπερ ο δυνάμεθα, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι ημάς υπενεγκείν». Δεν θα μας αφήσει να δοκιμαστούμε παραπάνω από όσο αντέχουμε, αλλά θα δώσει και τη διέξοδο, προκειμένου να αντέξουμε.
Οι εμφανίσεις των αγγέλων.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Ο τρόπος εμφάνισης των αγγέλων ποικίλλει ανάλογα με το σκοπό, την περίπτωση και τον άνθρωπο στον οποίο εμφανίζονται.
Η εμφάνιση ενός αγγέλου στο Μωυσή για παράδειγμα έγινε με τον εξής τρόπο: Όταν ο Μωυσής ήταν βοσκός στην έρημο «ώφθη αυτώ άγγελος Κυρίου εν πυρί φλογός εκ του βάτου, και ορά ότι ο βάτος καίεται πυρί, ο δε βάτος ου κατεκαίετο» και «εκάλεσεν αυτόν ο Κύριος εκ του βάτου λέγων Μωυσή, Μωυσή» (Εξ. γ” 2,4).
Ο Μωυσης δεν είδε ούτε πρόσωπο ούτε μορφή αλλά μόνο τη φωτιά. Από τη φωτιά άκουσε τη φωνή να τον καλεί και να τον καθοδηγεί τι να κάνει.
Η εμφάνιση αγγέλου σ’ ολόκληρο το λαό του Ισραήλ, όταν έφευγε από την Αίγυπτο, έγινε ως εξής: «ο δε Θεός ηγείτο αυτών, ημέρας μεν εν στύλω νεφέλης, δείξαι αυτοίς την οδόν, την δε νύχτα εν στύλω πυρός» (Εξ. ιγ’ 21).
Εδώ δεν παρουσιάστηκε ο ίδιος ο Κύριος αλλά άγγελός Του. Αυτό το βεβαιώνει ο Μωυσής: «και ανεβοήσαμεν προς Κύριον, και εισήκουσε Κύριος της φωνής ημών και αποστείλας άγγελον εξήγαγεν ημάς εξ Αιγύπτου» (Αριθμ. κ’ 16). Εδώ, όπως και σε κάποια άλλα σημεία, ο άγγελος ταυτίζεται με το Θεό. «Το γαρ όνομά μου εστίν επ’ αυτώ», λέει ο ίδιος ο Κύριος (πρβλ. Εξ. κγ’ 20-21).
Στον Γεδεών ο άγγελος εμφανίστηκε σαν συνηθισμένος άνθρωπος, όπως κι ο αρχάγγελος Ραφαήλ στον Τωβία. Ο Γεδεών κατάλαβε ότι πρόκειται για άγγελο μόνο όταν είδε τον άγνωστο επισκέπτη του να κάνει θαύμα. Τότε αναφώνησε: «ά, ά, Κύριε μου Κύριε, ότι είδον τον άγγελον Κυρίου πρόσωπον προς πρόσωπον» (Κριτ. στ’ 23).
Στη σύζυγο του Μανωέ που ήταν άτεκνη και στείρα, ο άγγελος εμφανίστηκε και της μετέφερε την ευχάριστη είδηση πως θα γεννήσει γιό, τον Σαμψών. Κι εκείνη μετέφερε το γεγονός αυτό στο σύζυγο της μ’ αυτά εδώ τα λόγια: «άνθρωπος Θεού ήλθε προς με, και είδος αυτού ως είδος αγγέλου Θεού, φοβερόν σφόδρα» (Κριτ. ιγ’ 6).
Όταν οι Σύροι περικύκλωσαν τον τόπο οπού ζούσε ο προφήτης Ελισαίος, ο τρομοκρατημένος υπηρέτης του αναφώνησε: «Ω, κύριε, πώς ποιήσωμεν;» Και ο Ελισαιέ απάντησε: «μη φοβού, ότι πλείους οι μεθ’ ημών υπέρ τους μετ’ αυτών». Με τις προσευχές του προφήτου Ελισαιέ ο Κύριος «διήνοιξε τους οφθαλμούς αυτού και είδε· και ιδού το όρος πλήρες ίππων, και άρμα πυρός περικύκλω Ελισαιέ» (Δ’ Βασιλ. στ’ 16-17). Και βέβαια αυτή ήταν η στρατιά των αγγέλων του Θεού που Εκείνος τους έστειλε για να προστατέψουν τον άγιο άνθρωπο.
Στον προφήτη Ιεζεκιήλ ο άγγελος εμφανίστηκε «ως ομοίωμα ανδρός, από της οσφύος αυτού και έως κάτω πυρ, και από της οσφύος αυτού υπεράνω αυτόν ως όρασις ηλέκτρου» (Ιεζ. η’ 2).
Ο μεγάλος προφήτης Δανιήλ είδε έναν άγγελο σαν άνθρωπο, ντυμένο με λινά και η οσφύς του ήταν στολισμένη με χρυσίο Ωφάζ. Το σώμα του ήταν σαν θαρσίς και το πρόσωπο του σαν «όρασις αστραπής», τα μάτια του σαν «λαμπάδες πυρός και οι βραχίονες αυτού και τα σκέλη ως όρασις χαλκού στίλβοντος και η φωνή των λόγων αυτού ως φωνή όχλου». Κι ο Δανιήλ τρομοκρατήθηκε τόσο πολύ που είπε: «και εγώ υπελείφθην μόνος . . , και ούχ υπελείφθη εν εμοί ισχύς . . . και ουκ εκράτησα ισχύος» (Δαν. ι’ 8). Αυτός ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ (Δαν. η’ 16).
Ο ίδιος αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε και στο Ζαχαρία, τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου. Αν κι η εμφάνισή του όμως δεν ήταν τόσο φοβερή, όπως ήταν στον προφήτη Δανιήλ, ο Ζαχαρίας μόλις τον είδε ξαφνιάστηκε, τον κατέλαβε φόβος. Γι’ αυτό κι ό άγγελος του είπε: «Μη φοβού, Ζαχαρία» (Λουκ. α’ 12-13).
Για την εμφάνιση του αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία στη Ναζαρέτ, υποθέτουμε πως θα έγινε με ευγενική ανθρώπινη μορφή, όχι με εκείνες τις αυστηρές μορφές με τις οποίες εμφανίστηκαν οι άγγελοι στους προφήτες τα παλιότερα χρόνια. Κι ή Μαρία όμως φοβήθηκε, ταράχτηκε. Δεν είναι καθόλου περίεργο, γιατί δε μας τρομάζει μόνο κάποια ασυνήθιστη εμφάνιση, αλλά ακόμα και το γεγονός ότι γίνεται εντελώς ξαφνικά. Γι’ αυτό κι ο άγγελος την ενθάρρυνε λέγοντας: «Μη φοβού, Μαριάμ» (Λουκ. α’ 29-30).
Όταν γεννήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, εμφανίστηκε ένας άγγελος στους ποιμένες της Βηθλεέμ: «και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς και δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν, και είπεν αυτοίς ο άγγελος· μη φοβείσθε» (Λουκ. β’9-10).
Οι μυροφόρες γυναίκες είδαν έναν άγγελο στον τάφο του αναστημένου Κυρίου: «ην δε η ιδέα αυτού ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών. Από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οι τηρούντες και εγένοντο ωσεί νεκροί». Στις γυναίκες όμως ο άγγελος είπε: «μη φοβείσθε υμείς» (Ματθ. κη’ 3-5).
Σε κανένα άλλο από τα ιερά βιβλία δεν έχουν γραφεί τόσα πολλά για τους αγγέλους όσο στην Αποκάλυψη. Ο άγιος Ιωάννης είδε ένα πλήθος αγγέλων γύρω από το θρόνο του Υψίστου. Τους περιγράφει ως ντυμένους με ολοκάθαρα και λευκά λινά, ενώ στα στήθη είχαν ζώνες χρυσές (βλ. Άποκ. ιε’ 6). Εντυπωσιακή είναι η περιγραφή ενός από αυτούς: «Και είδον άλλον άγγελον ισχυρόν καταβαίνοντα εκ του ουρανού, περιβεβλημένον νεφέλην, και η ίρις επί της κεφαλής αυτού, και το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, και οι πόδες αυτού ως στύλοι πυρός . . .και έκραξε φωνή μεγάλη ώσπερ λέων μυκάται» (Άποκ. ι’ 1-3).
Περιβεβλημένος νεφέλην! Ας θυμηθούμε τι είπε ο Κύριος Ιησούς για τη Δευτέρα Παρουσία Του: «και τότε κόψονται πάσαι αι φυλαί της γης και όψονται τον υιόν του Θεού ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» (Ματθ. κδ’ 30). Οι νεφέλες του ουρανού υπονοούν τα πλήθη των αγγέλων.
Όλες οι αγγελοφάνειες είναι απλά εμφανίσεις, δεν έχουν σχέση με τη φύση των αγγέλων. Οι άγγελοι είναι αγνά πνεύματα. Όλη τους η δύναμη και το κάλλος είναι πνευματικά, όχι υλικά. Ο ιερός υμνογράφος λέει γι’ αυτούς: «Αύλους και νοερούς τους αγγέλους προϋπέστησας, των δρωμένων απάντων σοι κράζοντας· ευλογείτε πάντα τα έργα τον Κύριον, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας» (Ορθρος, η’ ωδή γ’ ήχου).
Οι άγγελοι του Θεού δεν επιθυμούν να λατρεύονται. Όταν ένας άγγελος έδειξε στον άγιο Ιωάννη το νέο παράδεισο στον ουρανό με όλα τα θαυμάσιά του, ο άγιος Ιωάννης έπεσε στα πόδια του αγγέλου για να τον προσκυνήσει, ο άγγελος όμως δεν τον άφησε και του είπε: «όρα μη· σύνδουλός σου ειμί και των αδελφών σου των προφητών και των τηρούντων τους λόγους του βιβλίου τούτου· τω Θεώ προσκύνησον» (Αποκ. κβ’ 8-9). Μάλιστα, μόνο το Θεό λατρεύουμε και προσκυνούμε.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πάτερ ημών», Αθήνα 2003)
«Αγωνιάτε, Γέροντα;»
Αχ, τί άσπρισαν τα γένια μου πρόωρα; Εγώ πονάω δυό φορές· μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνει, και μία, όταν δεν δίνουν σημασία -ίσως όχι από περιφρόνηση -, και συμβαίνει μετά το κακό και μου ζητούν τότε και την συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τί τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλο που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο. Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξαιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψει τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει «παγκοινιά» (=όλοι από κοινού), να καταστρέψει τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνει στον κόσμο η καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του. Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας που, όταν τον κυκλώνουν, λέει: «Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!» και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οι στρατιώτες, που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τα πυρομαχικά, βγάζουν την λόγχη ή το σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σου λέει: «Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε· ας σκοτώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε». Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευτούν, δεν μπορούν να την σβήσουν. Πνευματική πυρκαγιά! Δεν έχει μείνει τίποτε. Μόνον προσευχή χρειάζεται, για να μας λυπηθεί ο Θεός. Βλέπεις, και όταν πιάνει πυρκαγιά μεγάλη και οι πυροσβεστικές δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξει μια βροχή γερή, για να σβήσει. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήσει ο Θεός.
Όλος ο κόσμος πάει να γίνει μια περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι να πεις: «Σ’ ένα σπίτι χάλασε λίγο το παράθυρο ή κάτι άλλο, ας το διορθώσω». Όλο το σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεται πια η κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ο Θεός. Τώρα είναι να δουλεύει ο Θεός με το κατσαβίδι, με χάδια, με σκαμπίλια, να το διορθώσει. Μια πληγή έχει ο κόσμος που κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει να ωριμάσει το κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ που ήταν για απολύμανση.
(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Λογοι» – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, Θεσ/νἰκης)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...
-
Τι είχε προβλέψει ο Πατροκοσμάς; Διαβάστε τι αποκαλύπτουμε μέσα στο βιβλίο μας «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς» για μία επίκαιρη προφητεία το...
-
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ; ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΙΩΣΗΦ ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΓ...
-
ΕΙΝΑΙ ΑΤΙΜΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ''ούτε η φύση δεν σας διδάσκει, ότι ο άνδρας μεν αν αφήνει μακρ...
-
«Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, εὐσυμπάθητον...
-
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ «Χαίρε, ραββί, και κατεφίλησεν αυτόν» (Ματθ. κστ΄,49) Του Παναγιώτου Σ. Μαρτίνη , Δρ. Θ. Η ιστορία από ...
-
Κάποτε τά σχολεῖα μας ἦταν χώροι ἱεροί. Προσέφεραν ὄχι μόνο γνώση, ἀλλά μόρφωση, ἤθος, χαρακτῆρα... «Τῆς παιδείας αἱ μέν ρίζαι πικραί οἱ...
-
Επί του Τάφου - προοίμιο στη χαρά της Αναστάσεως ____ Οι πηγές και η εξέλιξη της λατρευτικής διαδικασίας του Επιταφίου Τα πάθη...
-
Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα, εν ουρανώ και επί γης προσκυνούμενος και δοξαζόμενος Χριστός ο Θεός, ο μακρόθυμος, ο πολυέλεος, ο πο...
-
αντιγραφή απο Ένας λαμπρός Κληρικός,ένας φίλος και αδελφός "έφυγε" αργά εχθές το βράδυ για το αιώνιο ταξίδι που οδηγ...
-
Μια φορά οι αδελφές επισκέφτηκαν τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο στα Καλλίσσια. Γύρισαν στην Κάλυμνο ενθουσιασμένες και διηγούντ...