ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΗΣ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΕΠΟΧΗ. «Οἱ ξένοι βρίσκουν καὶ κάνουν. Σήµερα εἶναι ἀνάγκη ὅλοι µας νὰ προστατεύσουµε ὡς κόρην ὀφθαλµοῦ τὴν ἐθνική µας κυριαρχία.» (Κ. Χολέβας)

Φεντεραλιστὴς σὲ λάθος ἐποχὴ ὁ Θ. Πάγκαλος!

Γράφει ὁ Κ. Χολέβας
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 28.02.2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

 .          Ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος διαθέτει παιδεία καὶ πολιτικὴ ἐµπειρία. Ὅµως δὲν µπορῶ νὰ καταλάβω πότε κάνει δηλώσεις γιὰ νὰ πεῖ κάτι οὐσιαστικὸ καὶ πότε ἁπλῶς λέει κάτι δηµοσίως γιὰ νὰ προκαλέσει ἐντυπώσεις. Ἡ πρόσφατη δήλωσή του σὲ γαλλικὸ ραδιοφωνικὸ δίκτυο (βλ. σχετ.:http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/02/22/εἶμαι-ὑπὲρ-τῆς-ἀπώλειας-κυριαρχίας/) ὅτι εἶναι ὑπὲρ τῆς καταργήσεως τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ ὑπὲρ µιᾶς πλήρως Ὁµοσπονδιακῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως µἐ προβληµάτισε. Διότι εἶναι γνωστὸ στοὺς παροικοῦντες τὴν εὐρωπαϊκὴ Ἱερουσαλὴµ ὅτι ὁ Φεντεραλισµὸς ἀπέθανε καὶ ἐπιβιώνει ἐπιτυχῶς τὸ ἐθνικὸ κράτος. Ἡ διαφορὰ ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1980 ἕως σήµερα εἶναι ὅτι ἑνοποιήθηκαν οἱ δύο Γερµανίες καὶ σήµερα τὸ Βερολίνο µὲ τὸν ὄγκο του, τὴν οἰκονοµική του δύναµη καὶ τὴν σχετικὴ ἀλαζονεία του ἀξιοποιεῖ τοὺς εὐρωπαϊκοὺς θεσµούς, γιὰ νὰ ἐπιβάλει µιὰ µορφὴ ἤπιας ἠγεµονίας. Ἂν αὐτὸ τὸ ἀποδέχεται ὁ κ. Πάγκαλος, ἂς τὸ πεῖ ξεκάθαρα. Ἄν, ὅµως, ἐρωτοτροπεῖ µὲ ἰδέες καὶ ὁράµατα οὐτοπιστικά, καλὸ θὰ ἦταν νὰ τὸν καλέσουµε νὰ προσγειωθεῖ. Καλὸ θὰ εἶναι καὶ γιὰ ἐκεῖνον καὶ γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἔθνους µας.
.          Ὁ Φεντεραλισµὸς ξεκίνησε ὡς µία ἀκραία ἐκδοχὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνοποιήσεως,. Προτείνει τὴν κατάργηση τῶν ἐθνικῶν κρατῶν ἢ τὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς κυριαρχίας τους, ὥστε ἡ Ἑλλάδα, ἡ Γαλλία κ.λπ. νὰ καταστοῦν νοµαρχίες µιᾶς ὑπερκυβέρνησης τῶν Βρυξελλῶν. Σήµερα αὐτὰ εἶναι ξεπερασµένα καὶ γενικότερα οἱ ὑπερεθνικοὶ θεσµoὶ διέρχονται κρίση. Ἡ κατάρρευση τῆς ΕΣΣΔ, τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ ἄλλων πολυεθνικῶν µορφωµάτων ἀπέδειξε ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἐθνικοῦ κράτους παραµένουν σταθερὰ ἐρείσµατα τοῦ νέου διεθνοῦς συστήµατος,. Οὐδεὶς εὐρωπαϊκὸς λαὸς θέλει νὰ χάσει πλήρως τὴν ἐθνική του κυριαρχία καὶ τὴν ἐθνική του ταυτότητα. Ὅποιος προτείνει κάτι τέτοιο µᾶλλον ζεῖ σὲ λάθος ἐποχὴ ἢ λαµβάνει λανθασµένα µηνύματα.
.          Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση εἶναι χῶρος συνεχῶν ἀγώνων εἰρηνικῶν καὶ τόπος διαπραγµατεύσεων. Κάθε λαός, κάθε ἔθνος, κάθε κράτος προσπαθεῖ νὰ κερδίσει ὅσο περισσότερα μπορεῖ. Ἐχουµε, φυσικά, παραχωρήσει ἕνα µέρος τῆς ἐθνικῆς µας κυριαρχίας ὅσον ἀφορᾶ στὰ νοµισµατικά, ἐµπορικὰ καὶ οἰκονοµικὰ θέµατα. Δὲν ἔχουµε, ὅµως, παραχωρήσει ὁλόκληρη τὴν ἐθνική µας κυριαρχία,. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἔχει πλέον συνειδητοποιήσει ὅτι θὰ ἔχει µέλλον µόνον ὡς µία χαλαρὴ συνοµοσπονδία ἐθνικῶν κρατῶν, µὲ σεβασµὸ στὴν ἐθνικὴ ταυτότητα κάθε λαοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐνῶ στὰ πρῶτα κείµενα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συνταγµατικῆς Συνθήκης ὑπῆρχε ἀναφορὰ στὸν Ὕµνο τῆς Ἑνώσεως, στὸ νεώτερο κείµενο ποὺ ἰσχύει σήµερα, δηλαδὴ στὴν Συνθήκη τῆς Λισαβόνας, αὐτὴ ἡ διάταξη ἀπαλείφθηκε, προφανῶς διότι κάθε λαὸς εἶναι ὑπερήφανος γιὰ τὸν δικό του ἐθνικὸ ὕµνο. Γιὰ νὰ δοῦµε δὲ τὴν προσπάθεια τῶν ἐθνικῶν κρατῶν νὰ διαφυλάξουν καίριους τοµεῖς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ πολιτιστικῆς ταυτότητας, ἂς θυµηθοῦµε δύο ἐνδεικτικὰ γεγονότα τῶν τελευταίων ἐτῶν:
.          Α) Στὶς 2.10.2009 οἱ Ἰρλανδοὶ ἐπικύρωσαν µἐ δηµοψήφισµα τὴν προαναφερθεῖσα Συνθήκη τῆς Λισαβόνας, τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Εἶχαν, ὅµως, κατορθώσει, µετὰ τὸ «ὄχι» τους στὸ δηµοψήφισµα τοῦ 2008, νὰ κερδίσουν τρεῖς δεσµεύσεις ἀπὸ τὴν ἡγεσία καὶ τὰ ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Πρῶτον, ὅτι δὲν θὰ τοὺς πιέσει κανεὶς νὰ νοµιµοποιήσουν τὶς ἀµβλώσεις καὶ τὴν συµβίωση τῶν ὁµοφυλοφίλων. Δεύτερον, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἐνταχθοῦν σὲ κάποιο µελλοντικὸ Εὐρωπαϊκὸ Στρατό, καί, τρίτον, ὅτι δὲν θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ αὐξήσουν τὴν φορολογία. Δηλαδὴ ἕναςὀλιγάριθµος λαὸς 4.000.000 πέτυχε ἀπὸ τὰ 26 κράτη νὰ γίνει σεβαστὸ ἕνα σηµαντικὸ κοµµάτι ἀπὸ τὸν πυρήνα τῆς ἐθνικῆς του κυριαρχίας..          Β) Στὶς 30.o6.2009 τὸ Ὁµοσπονδιακό Συνταγµατικὸ Δικαστήριο τῆς Γερµανίας ἐξέδωσε τὴν ἀπόφασή του ὡς πρὸς τὸ ἐρώτηµα ἂν εἶναι συµβατὴ ἡ Συνθήκη τῆς Λισαβόνας µἐ τὸ γερµανικὸ Συνταγµα. Τὸ δικαστήριο ἀπεφάνθη ὅτι ναὶ µέν, ἀλλά… καὶ τὸ «ἀλλὰ» σηµαίνει πολλά. Ἡ Γερµανία θὰ διατηρεῖ τὴν ἐθνική της κυριαρχία καὶ τὸ δικαίωµα νὰ ἀποφασίζει χωρὶς παρεµβάσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης σὲ ὁρισµένους τοµεῖς, καὶ συγκεκριµένα γιὰ τὸν στρατό, τὴν ἀστυνοµία, τὴν φορολογία, τὴν παιδεία, τὸν ἔλεγχο τῶν ΜΜΕ καὶ τὶς σχέσεις Ἐκκλησίας -Πολιτείας. Πάλι βλέπουµε, λοιπόν, ὅτι οἱ λαοὶ προσπαθοῦν νὰ διαφυλάξουν τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τους σὲ τοµεῖς ποὺ ἅπτονται τῶν ἐθνικῶν καὶ κοινωνικῶν τους εὐαισθησιῶν.

.          Ἡ ἰδιαίτερη δυσκολία γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ οἰκονοµική µας κατάσταση καὶ ἡ ἐξάρτησή µας ἀπὸ τὶς προθέσεις τῶν δανειστῶν µας. Ὅµως ἀκόµη καὶ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση δικαιούµαστε καὶ ὑποχρεούµαστε νὰ ἀγωνιστοῦµε γιὰ τὴν ἀξιοπρέπειά µας καὶ τὴν διαφύλαξη σηµαντικοῦ µέρους τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.Οἱ ξένοι βρίσκουν καὶ κάνουν. Ἂν οἱ ἡγεσίες µας τοὺς δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς διαρκοῦς ὑποχώρησης καὶ παραχώρησης, τότε θὰ µᾶς ζητοῦν ὅλο καὶπερισσότερα. Ἀντιθέτως, ἂν οἱ κυβερνῶντες τὸν τόπο µας στέκονται σθεναροί, ὑπερήφανοι καὶ ξέρουν νὰ λένε «ὄχι», ὅταν χρειάζεται, τότε καὶ οἱ δανειστὲς θὰ παύσουν νὰ εἶναι θρασεῖς. Σὲ ὅλα τὰ πεδία τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἡὑποχωρητικότητα καὶ τὰ συµπλέγµατα µειονεξίας ἀποθρασύνουν τὴν ἄλλη πλευρά..           Ὁ φεντεραλισµὸς τοῦ κ. Πάγκαλου, λοιπόν, εἶναι σεβαστὸς ὡς ἄποψη, εἶναι ὄµως τελείως ξεπερασµένος. Θὰ πρόσθετα δέ, εἶναι καὶ βλαπτικὸς γιὰ τὰ ἐθνικά µας συµφέροντα. Παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν πάσης φύσεως διεθνιστῶν (µαρξιστῶν, νεοφιλελευθέρων, πολυπολιτισµικῶν κ.ἄ.), τὰ ἔθνη καὶ τὰ ἐθνικὰ κράτη ζοῦν καὶ βασιλεύουν. Τί θὰ γίνει ἔπειτα ἀπὸ 20 χρόνια δὲν γνωρίζω. Πάντως σήµερα εἶναι ἀνάγκη ὅλοι µας νὰ προστατεύσουµε ὡς κόρην ὀφθαλµοῦ τὴν ἐθνική µας κυριαρχία.

πηγή

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΑΣ

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΑΣ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
(ἀρ. τ. 2040, 01.03.2012)

Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.            Φαίνεται ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀποφασίσαµε νὰ µιµηθοῦµε ὄχι τοὺς προγόνους µας ποὺ δόξασαν τὴν Ἑλλάδα καὶ δηµιούργησαν πολιτισµό, τὸν ὁποῖο ἀκτινοβόλησαν στὸν ὑπόλοιπο κόσµο, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ μᾶλλον δυσφήµησαν τὴν χώρα αὐτή. Διότι τὸ σηµερινὸ κατάντηµα τῆς Δηµοκρατίας, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πολὺ καυχώµαστε, δὲν εἶναι νέο. Ἔρχεται νὰ ἐπαληθεύσει ἀκόµη µιὰ φορὰ τὰ λόγια τοῦ Ἰσόκρατη, τοῦ ἐπιφανοῦς Ἀθηναίου ρήτορα καὶ διδασκάλου πολλῶν ρητόρων (436-338 π.Χ.). Εἶπε ὁ Ἰσοκράτης ἐδῶ καὶ 2.400 χρόνια γιὰ τὴν Ἀθηναϊκὴ Δηµοκρατία τῶν ἡµερῶν του: Ἐνῶ ἡ Δηµοκρατία µας εἶναι διεφθαρµένη, ἐµεῖς τίποτε δὲν κάνουµε γιὰ νὰ τὴν διορθώσουµε. Ὅµως οἱ πρόγονοί µας, ὁ Σόλων καὶ ὁ Κλεισθένης, δὲν ἔκαναν τέτοια δηµοκρατία. Δὲν παιδαγωγοῦσαν τοὺς πολίτες, ὥστε νὰ θεωροῦν «τὴν µὲν ἀκολασίαν δηµοκρατίαν, τὴν δὲ παρανοµίαν ἐλευθερίαν», τὴν µὲν ἀναίδειαν τοῦ λόγου ὡς ἰσότητα, τὴν δὲ ἀναρχίαν εὐδαιµονίαν. Ἡ πολιτεία στὰ χρόνια ἐκεῖνα «µισοῦσα καὶ κολάζουσα» (=τιµωροῦσα) ὅλους αὐτούς, ἔκανε ὅλους τοὺς πολίτες «βελτίους καὶ σωφρονεστέρους» (Ἰσοκράτους, Ἀρεοπαγιτικός, §§ 15 καὶ 20).
.          Δυστυχῶς ἡ ἴδια παιδαγωγία προσφέρεται καὶ σήµερα. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀναρχία βασιλεύει σ᾽ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς κοινωνίας καὶ ὄχι µόνο στοὺς δρόµους. Ἡ παρανοµία εἶναι καθεστώς, ἡ δὲ αὐθάδεια δὲν ἀνθεῖ µόνο µεταξὺ τῶν ὡρίµων, ἀλλὰ µεταξὺ καὶ αὐτῶν τῶν µαθητῶν, ποὺ ἐνισχυόµενοι ἔξωθεν πραγµατοποιοῦν συνεχεῖς καταλήψεις τῶν σχολείων τους, ἐνῶ οἱ φοιτητὲς προβαίνουν σέ. .. «εὐγενέστερες» ἐνέργειες. Κτίζουν τὶς εἰσόδους τῶν γραφείων τῶν καθηγητῶν τους µὲ τοῦβλα, ἐγκλωβίζοντας τοὺς δασκάλους τους. Ἐξ ἄλλου ἡ κατάχρηση τοῦ δικαιώµατος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητος εἶναι τόσο µἐγάλη, ὥστε ἐν ὀνόµατι τῆς ἐλευθερίας ξεχάσαµε ὅτι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνὸς σταµατᾶ ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου.
.           Ὡστόσο ἡ αἰτία τῆς κακοδαιµονίας καὶ αὐτοκαταστροφῆς µας δὲν εἶναι µόνο ἡ διαστροφὴ τῆς ἐννοίας τῆς Δηµοκρατίας καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν λεγοµένων δηµοκρατικῶν θεσµῶν οὔτε µόνο ἡ ἀδράνεια τῶν ἀρχόντων πρὸς διόρθωση τοῦ κακοῦ. Αἰτία τοῦ κατήφορου τῆς κοινωνίας µας εἶναι ἡἀποµάκρυνσή µας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅσο ἀποµακρυνόµαστε ἀπὸ Αὐτόν, τόσο περισσότερο πλησιάζουµε πρὸς τὴν καταστροφή. Μᾶς τὸ βεβαίωσε ὁ Ἱερὸς Ψαλµωδὸς µὲ τὸν θεόπvευστo λόγο του: «Ἰδοὺ οἱ µακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται» (Ψαλµ. οβ´ [72] 27). «Ὅσοι µακρύνουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ Σένα, τὸν Θεό, ἰδοὺ αὐτοὶ θὰ ἀπολεσθοῦν»!
.         Τίποτε λοιπὸν δὲν µᾶς σώζει, οὔτε βεβαίως καὶ ἡ Δηµοκρατία, γιὰ τὴν ὁποία ὅλοι κόπτονται, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὴν τιµᾶ, παρὰ µόνο ἡ ἐπιστροφὴ καὶ ὁ σύνδεσµός µας µὲ τὸν παντοκράτορα Θεό. Οἱ χωρὶς Θεὸ διακηρύξεις καὶ τὰλαϊκιστικὰ συνθήµατα µᾶς σπρώχνουν βαθύτερα πρὸς τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφή. 

πηγή

Αόρατος Πόλεμος - Μητροπολίτης Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κ.Ιωήλ

`

πηγή

''Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ'' ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Ὅσιος Μαρτύριος ἐκ Ρωσίας, 1 Μαρτίου.

Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος τοῦ Ζελένσκ, κατὰ κόσμον Μηνᾶς, γεννήθηκε στὴν πόλη Βελίκι Λούκι τῆς Ρωσίας κατὰ τὸν 16^ο αἰῶνα μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους, τὸν Κοσμᾶ καὶ τὴν Σταφανίδα, οἱ ὁποῖοι πέθαναν δέκα χρόνια μετὰ τὴν γέννησή του. Τὴν κατὰ Θεὸν διαπαιδαγώγησή του καὶ φροντίδα τοῦ μικροῦ Μηνᾶ ἀνέλαβε ἕνας πνευματικὸς καὶ ἀγαθὸς λευΐτης τοῦ ναοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς γενέτειράς του, ποὺ λίγο ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ὀνομάστηκε Βογολέπιος.

Ὁ Ὅσιος ἐπισκεπτόταν τακτικὰ τὸν γέροντά του καὶ λίγο ἀργότερα, ἰκανοποιώντας τὸν πόθο τῆς ψυχῆς του, κείρεται μοναχὸς καὶ λαμβάνει τὸ ὄνομα Μαρτύριος. Μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια ἀσκήσεως καὶ προσευχῆς ὁ Ὅσιος, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του, πῆρε μαζί του τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Τιχβὶν καὶ ᾖλθε στὴ νῆσο Βέρντε, κοντὰ στὴν περιοχὴ Ζελένσκ, ὅπου καὶ ἀσκήτευε. Ἐκεῖ ἔκτισε ἕνα μικρὸ ναὸ πρὸς τιμὴν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θεοτόκου.

Ἕνα βράδυ, μετὰ τὴν προσευχή του, εἶδε ξαφνικὰ στὸ ὄνειρό του τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ ἐπιπλέει πάνω στὸ νερό. Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κάλεσε τὸν Ὅσιο νὰ πάει νὰ βρεῖ τὴν ἱερὴ εἰκόνα. Πράγματι, ὁ Ὅσιος Μαρτύριος κατέβηκε στὴν λίμνη καὶ εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά ἐπιπλέει ἐπάνω στὸ νερό. Τότε τὴν πῆρε μὲ εὐλάβεια καὶ δέος καὶ τὴν μετέφερε στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του.

Τὸ ἔτος 1570, ὁ Ὅσιος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Νόβγκοροντ καὶ διορίσθηκε ὡς ἡγούμενος τὸ ἔτος 1582.
Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1603. Παραδίδοντας τὴν ἁγία ψυχή του στὸν Κύριο ἀνέπεμψε τὴν τελευταία ἐπὶ  γῆς ἱκεσία του: «Κύριε, χάρισε τὴν εἰρήνη σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς».

πηγή

Αγιος Δαβὶδ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, 1 Μαρτίου.

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴν Οὐαλία καὶ ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἀπὸ νεαρὰ ἡλικία ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἀποσύρθηκε στὴ νῆσο τοῦ Οὐάϊτ, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὸν Γέροντα Παυλίνο. Κήρυξε πρὸς τοὺς Βρετανοὺς καὶ ἀνοικοδόμησε ναὸ στὴν πόλη Γκλαστένμπουρυ, ὅπου κατὰ τὴν παράδοση κήρυξε ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας ποὺ εἶχε, κατὰ τὴν παράδοση, μαζί του τὸ Ποτήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ τὸν Ἀκάνθινο Στέφανο τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ἵδρυσε δώδεκα μοναστήρια στὰ ὁποῖα ἐπέβαλε τοὺς κανόνες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ μοναχοὶ μιλοῦσαν σπάνια καὶ ὡς κύριο ἔργο τους εἶχαν τὴν προσευχή.

Ὁ Ἅγιος ἔλαβε μέρος σὲ δύο Συνόδους κατὰ τοῦ Πελαγιανισμοῦ, ποὺ ἔγιναν στὴν πόλη Μπρέβυ τὸ 512 ἢ 519 μ.Χ. καὶ στὴν πόλη Βικτόρια λίγο ἀργότερα. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Συνόδου ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Οὐαλίας, ἀλλὰ ἀποδέχθηκε τὴν ἐκλογή του μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις.
Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 544 μ.Χ.

Ἁγία Ἀντωνίνα ἡ Μάρτυς, 1 Μαρτίου.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀντωνίνα καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Ὄντας Χριστιανή, φανερώθηκε στὸν Μαξιμιανό, ὅταν ἀναχώρησε γιὰ τὴν Νίκαια καὶ ὁμολόγησε μὲ τόλμη γνώμης τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ βασανίσθηκε καὶ ὁδηγήθηκε στὴ φυλακή. Ἀφοῦ τὴν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴ φυλακή, τὴν πίεσαν μὲ τὴν βία νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Ἁγία δὲν δέχθηκε καὶ παρέμενε σταθερὴ στὴν πίστη της. Τότε οἱ δήμιοι τὴν κρέμασαν καὶ τῆς ἔγδαραν τὰ πλευρά. Ἔπειτα τὴν τοποθέτησαν πάνω σὲ πυρακτωμένη σχάρα, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ μαρτύριο ἡ Ἁγία παρέμεινε ἀβλαβής.
Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ τὴν ἔβαλαν σὲ σάκο, τὴν ἔριξαν στὴ λίμνη τῆς Νίκαιας, στὴν ὁποία βρῆκε τὸ μαρτυρικὸ θάνατο καὶ ἔλαβε τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου

πηγή

Τυπικόν της 1ης Mαρτίου 2012

Πέμπτη: Τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Εὐδοκίας τῆς  ἀπό Σαμαρειτῶν.

Ὅλαι αἱ  Ἀκολουθίαι, ὡς προδιετυπώθησαν. Τῷ ἑσπέρας: Τό Μέγα Ἀπόδειπνον καί τό δ΄ (τελευταῖον) τμῆμα  τοῦ Μεγάλου Κανόνος. Εὐαγγέλιον τῆς Παννυχίδος  \τῆς Πέμπτης α΄ ἑβδομάδος Νηστειῶν·  «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν...» (Ματθ. ζ΄ 7-11).

γερ.Σωφρόνιος: ο νόμος της ζούγκλας ως θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων

O 20oς αιώνας αποδείχτηκε ο αιματηρότερος στην  γνωστή ανθρώπινη ιστορία. Η ανθρώπινη πονηρία και μοχθηρία ξεπέρασε, σε αποτελεσματικότητα,  τους χειρότερους των βαρβάρων και κανιβάλων. Και ποιός είπε ότι δεν κανιβαλίζουμε σήμερα; Με άλλο μανδύα  βεβαίως αλλά το δόγμα «ο θάνατος σου η ζωή μου»  συνεχίζει  να κυβερνά τις κοινωνίες , το ατομικό σκεπτικό, τις σχέσεις, τις ζωές μας.                                   (και)       Περί μεταμoσχεύσεως ...                                      Αρχ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ ...;διαβάζω περισσότερο και βρήκα μάλιστα δυνάμεις να γράψω και μερικά  γράμματα. Γενικά τα γράμματα έγιναν για μένα ένας εφιάλτης.  Δυστυχώς, από μένα και σε αυτή την κατάσταση που ρίσκομαι,  οι άνθρωποι περιμένουν γράμματα γεμάτα προσοχή και κα­τανόηση.  Ο καθένας περιμένει αυτό, ανεξάρτητα από τα ενδιαφέροντά του,  τη θέση του ή την κατάστασή του. Προ πολλού έθεσα ως στόχο μου να  έχω τέτοια γνώση του αν­θρώπου, για να μπορώ πραγματικά να  εισδύω στα βιώμα­τα του καθενός, ώστε να είμαι σε θέση να μοιράζομαι  πραγματικά τα παθήματά του. Στην περίπτωση αυτή δη­μιουργείται η  ακόλουθη εικόνα: Είναι αδύνατο να εννοήσω τι συμβαίνει, αν εισέρχομαι στην καρδιά  -του άλλου αν­θρώπου ή τον δέχομαι στη δική μου καρδιά.  Εσύ πώς το βλέπεις αυτό; Τί είναι πιο σωστό να πούμε; Ίσως, όταν  γί­νεται λόγος όχι για εκείνο που "βλέπει" ο χειρούργος -δη­λαδή απλώς  ένα κομμάτι σάρκας, έναν από τους μυς-, αλλά για το πραγματικό κέντρο  της υπάρξεώς μας, αποδεικνύεται ότι η καρδιά μας σε όχι μικρότερον  βαθμό αλλά ίσως και σε ακόμη μεγαλύτερο υπερβαίνει τα όρια αυτού  του κόσμου, υπερβαίνει αυτό το επίπεδο. Και "εκεί", στο υπερκόσμιο επίπεδο, στην κίνηση της αγάπης, οι άν­θρωποι  γίνονται τόσο οικείοι, ώστε να εξαφανίζονται τα "σύνορα" μεταξύ τους. Με την ευκαιρία αυτή θα σου πω ότι με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο  είμαι εναντίον της μεταμοσχεύσεως της καρδιάς.  Εκτός των άλλων, η πράξη αυτή βρίσκεται σχεδόν πάντοτε στα  όρια του φόνου του δότη. Ιδιαίτερα κατά τους τελευταίους καιρούς το πιο "ε­πιτυχημένο", από  ιατρική άποψη, πείραμα έγινε στη Νό­τια Αφρική  (σ.σ. o γέροντας αναφέρεται στις πρωτοποριακές επέμβάσεις του  διάσημου καρδιοχειρουργού Κρίστιαν Μπάρναρντ). Θυμάμαι την παρακάτω ιστορία:  Κάποιος που δεν πίστευε περιγράφοντας ζεστά και γλαφυρά έλεγε  ότι είδε πολλούς ναούς, αριστουργήματα αρχιτεκτονικής, πλήθος  υπέροχων θρησκευτικών πινάκων, άκουσε πολύ ελκυστική μουσική,  αλλά δεν είδε τον Θεό... Και ένας γέ­ρος χειρουργός του απάντησε  ότι αυτός ο ίδιος κατά τη διάρκεια της ζωής του έκανε πολλές εγχειρήσεις,  άνοιξε με το τρυπάνι κρανία, και είδε γυμνό τον εγκέφαλο- επί­σης  άνοιξε τα στήθη των ανθρώπων, και είδε γυμνές τις καρδιές, αλλά ούτε  μία φορά δεν κατόρθωσε να δει στους «μυς» αυτούς ούτε σκέψη  ούτε αισθήματα... Έτσι λοιπόν ο μεγαλοφυής αυτός χειρουργός στην  καρδιά του ανθρώ­που τίποτε άλλο δεν είδε παρά μόνο κάποιον μυ...  Τον έδειξε σε όσους ήταν μαζί του κατά την εγχείρηση, όταν αυτός ο  μυς ακόμη «παλλόταν» ως ζωντανός! Καταλαβαί­νεις το πράγμα αυτό; Εγώ όμως θέλω να το βλέπω αυτό ως εξής: Ο άνθρω­πος κατά την  εξωτερική μορφή του σώματός του δεν είναι ακόμη πάντοτε αυθεντικά  Ανθρωπος. Και όταν γίνεται λόγος για τον «ζωολογικό κήπο»,  τότε μπορούν να επιτρα­πούν τέτοιες εγχειρήσεις.  Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς  μας, δηλαδή από τους ατέ­λειωτους φοβερούς εκβιασμούς, τους φόνους, που  είναι αδύνατο να δεις ακόμη και στον κόσμο των άγριων θηρίων.  Και αυτό είναι άραγε ο Ανθρωπος, η κορωνίδα της δημι­ουργίας;  Γέρασα πια, αλλά δεν βλέπω να γίνεται η αν­θρωπότητα έστω και  λίγο πιο "ανθρώπινη".

 
Από το βιβλίο «ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ», Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου,

 Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ

 Αγγλίας, 2009, μετάφραση από τα ρωσικά Αρχιμ. Ζαχαρίας, 

Γράμμα με ημερομηνία 11/3/1968, σελ. 291-292)

πηγή ALOPSIS.GR 

Μετάνοια, τό δεύτερο βάπτισμα

 Μετάνοια εἶναι μία διαδικασία, ἕνας τρόπος ζωῆς, μία συνεχής δηλαδή κατάσταση πού βιώνει ὁ χριστιανός καί εἶναι ἕνας τρόπος ἤ μᾶλλον, ὁ τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται στήν Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα. Δυστυχῶς, ὅμως, τήν ψυχή μας πού καθαρίστηκε μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα τήν μολύνουμε καί πάλι. Ἡ αἰτία τοῦ μολυσμοῦ μας εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες πού κάνουμε, ἀπό τή στιγμή πού βγαίνουμε ἀπό τήν κολυμπήθρα καί μετά. Αὐτές οἱ ἁμαρτίες γίνονται πολλές φορές μέ τήν παρακίνηση τῶν «καλῶν μας γονέων»(καλλιέργεια ὑπερηφάνειας καί κενοδοξίας)καί τῶν οἰκείων μας. Στή συνέχεια κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι συνεχίζουμε νά καλλιεργοῦμε αὐτά πού διδαχθήκαμε. Ἔτσι κάνουμε τό λάθος τοῦ Ἀδάμ ὄχι μία ἀλλά πολλές φορές. Γι’ αὐτό τό λόγο, χρειάζεται ἕνα δεύτερο βάπτισμα, τό ὁποῖο ἀκριβῶς εἶναι αὐτή ἡ μετάνοια. Ἀσκώντας την ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καί πάλι νά θεραπευτεῖ.

Ἡ μετάνοια εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν εἶναι κάτι, δηλαδή, πού τό κάνουμε μόνο ἐμεῖς -χρειάζεται νά συμβάλλουμε κι ἐμεῖς- ἀλλά χρειάζεται ἐπίσης ἡ ἐνίσχυση καί ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή ἡ μετάνοια λειτουργεῖ σάν μία καθαρτική φωτιά, ἡ ὁποία κατακαίει τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Διά τοῦ πένθους τῆς μετάνοιας ὁ μετανοών ἄνθρωπος καθαρίζεται, θεραπεύεται. Συμβαίνει κάτι ἀνάλογο μέ τό χρυσάφι, τό ὁποῖο ἔχει σκουριές καί γιά νά τό καθαρίσουμε τό βάζουμε μέσα σέ ἕναν κλίβανο μέ φωτιά. Ἐκεῖ τότε ὅλα τά ὀξείδια καίγονται καί μένει καθαρός χρυσός χωρίς προσμείξεις. Κατά ἕναν ἀνάλογο τρόπο ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μετανοεῖ, μπαίνει σ’ αὐτήν τήν καθαρτική φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γίνεται λαμπρότερος καί ἀπό τό χρυσάφι.

Λέει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ: «Ἐάν οἱ ἁμαρτίες σας εἶναι ὡς φοινικοῦν», κόκκινες δηλαδή σάν αἷμα, «ὑπέρ χιόνα λευκανῶ», Ἐγώ θά σᾶς κάνω λαμπρότερους καί λευκότερους καί ἀπό τό χιόνι (τίς ψυχές σας). Ἤ σ’ ἄλλη περίπτωση λέει: “ὡς ἔριον λευκανῶ”. Θά κάνω λευκές τίς ψυχές σας, ὅπως τό μαλλί τό λευκό, τό ὁποῖο τό βλέπει κανείς καί τό χαίρεται μέ τήν καθαρότητα πού ἔχει.

Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἑλκύετει ἀπό τόν μετανοημένο ἄνθρωπο τόν καθαρίζει πλήρως. Σ’ αὐτήν τήν κατάσταση τῆς μετανοίας, μ’ αὐτήν τή διαδικασία, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ν ἀποκτήσει -λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες- τό μεγάλο θησαυρό τῆς παρθενίας.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς δίνει αὐτή τή δυνατότητα, νά ξαναποκτήσουμε αὐτό τό θησαυρό, «πνευματικῷ τῷ τρόπῳ», μέ τή μετάνοια. Ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Στηθᾶτος λέει: ” Μήν πεῖς στήν καρδιά σου ὅτι πλέον εἶναι ἀδύνατον νά ἀποκτήσω τό θησαυρό, τήν ἁγνότητα τῆς παρθενίας, γιατί ἔχω πέσει πλέον στή φθορά καί στή μανία τοῦ σώματος, στίς σωματικές ἡδονές καί ὀρέξεις». Ἔστω κι ἄν ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τήν παρθενία του, μπορεῖ νά τήν ἀποκτήσει πάλι, μέ τά δάκρυα τοῦ δεύτερου βαπτίσματος, πού εἶναι ἡ μετάνοια.

Ἄς μή μᾶς πιάνει ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀπογοήτευση. Ἡ πνευματική παρθενία εἶναι ἡ χαμένη στολή, ἡ πρώτη στολή, τήν ὁποία φοράει πάλι ὁ Πατέρας στόν ἄσωτο υἱό. Τοῦ ξαναδίνει τήν πρώτη κατάσταση, ἐνῶ ἔκανε ὅ,τι ἔκανε, ἐνῶ σκόρπισε τήν πατρική του περιουσία μέ τίς πόρνες καί ὅλα αὐτά…Ὃταν ἐπιστρέφει ὁ ἄσωτος, ὁ Θεός -αὐτός εἶναι ὁ Πατέρας- τοῦ ξαναδίνει τήν πρώτη στολή, τοῦ φοράει τό δαχτυλίδι, θυσιάζει τό μοσχάρι, κάνει γλέντι, κλπ. Τοῦ δίνει ὅλη, ὅση λαμπρότητα εἶχε καί πρίν κάνει τίς ἀσωτεῖες. Ἔτσι γίνεται καί μέ τή ψυχή πού μετανοεῖ. Ὁ Χριστός τήν ξαναντύνει μέ τήν ἴδια ἁγνότητα πού εἶχε πρίν ἁμαρτήσει.

Λέει ὁ ἴδιος ἅγιος πατέρας, ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Στηθᾶτος: «Ὅπου ὑπάρχουν πόνοι μετανοίας», ὅπου δηλαδή κανείς πονάει, κοπιάζει στή διαδικασία αὐτή τῆς μετανοίας, «ὅταν μέ κακοπάθεια καί θερμότητα καταβάλλει», σπέρνει αὐτά τά σπέρματα τῆς μετάνοιας, καί τά συνοδεύει «μέ δάκρυα κατανύξεως», (μέ τέτοια δάκρυα, σάν ποτάμια) τότε, χάριν ὅλης αὐτῆς τῆς προσπάθειας, «τά ὀχυρώματα ὅλα του ἐχθροῦ καταρρέουν». Συμπαρασύρει αὐτό τό ὁρμητικό ποτάμι τῆς μετάνοιας, ὅλα ὅσα μέσα μας ἔχει χτίσει ὁ ἐχθρός, ὅλα τά φρούρια τοῦ διαβόλου δηλαδή. Ὅλα γκρεμίζονται, ὅταν κανείς μετανοεῖ καί ὅταν μέ θέρμη καί μέ δάκρυα ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Σβήνεται ὅλη ἡ πυρκαγιά τῶν παθῶν, ὅλη ἡ φωτιά πού νιώθει ὁ ἄνθρωπος μέσα του, καί ἡ ὁποία τόν σπρώχνει στό κακό.

Μέ τή μετάνοια καταστέλλεται ἡ φωτιά τῶν παθῶν καί γίνεται ἡ ἄνωθεν ἀναγέννηση. Τότε τελεῖται μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός στόν Ἅγιο Νικόδημο, τό νυχτερινό μαθητή: “Ἐάν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν”. Δέν μπορεῖς νά μπεῖς στόν Παράδεισο, ἐάν δέ γεννηθεῖς ἄνωθεν, ἐάν δέν ἀναγεννηθεῖς πνευματικά κατ’ ἀρχήν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί στή συνέχεια διά τῆς ἀνακαίνισής Του. Ἐπειδή ὅλοι μας ἄν καί βαπτισμένοι ἔχουμε πεθάνει πνευματικά, λόγω τῆς μεταβαπτισματικῆς ἁμαρτίας, πρέπει νά γίνει αὐτή ἡ δεύτερη ἀνά-γέννηση. Αὐτή ἡ ἀναγέννηση εἶναι ἡ μετάνοια.

«Καλά, γίνεται νά ξαναγεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος;» ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος. «Τί θά γίνει; Εἶναι δυνατόν νά ξαναεισέλθει ὁ ἄνθρωπος στήν κοιλία τῆς μητέρας του;». Καί τοῦ λέει ὁ Χριστός μας: «Δέν καταλαβαίνεις;» -Ἄν καί ἦταν μορφωμένος ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί ἤξερε τί λέει ὁ νόμος ὅμως δέν καταλάβαινε.- «Δέν ἐννοῶ αὐτό τό πράγμα, ἐννοῶ πνευματικά νά ἀναγεννηθεῖς». Γίνεται αὐτή ἡ ἀναγέννηση «δι’ ἐπιδημίας», μέ τήν ἔλευση, μέ τόν ἐρχομό τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δηλαδή.

«Καί πάλι ἁγνείας καί παρθενίας παλάτιον ἡ ψυχή γίνεται»˙ καί πάλι ἡ ψυχή γίνεται «ἕνα παλάτι ἁγνότητας καί παρθενίας» μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Ἔτσι, κανένας δέν ἐπιτρέπεται, δέ δικαιολογεῖται νά στενοχωριέται, νά ἀπελπίζεται καί νά λέει: «τά ’χασα ὅλα, πῆγε χαμένη ὅλη μου ἡ ζωή, ἡ ψυχή μου, ἡ ἁγνότητά μου κ.λ.π.». Ὅλα μπορεῖς νά τά βρεῖς, νά τά ξαναέχεις καί ἀκόμη πιό λαμπρά ἀπό πρίν, γιατί ὁ Θεός τά δίνει, ὅταν μετανοοῦμε μέ θέρμη καί δάκρυα. Ἄς δοξάζουμε καί ἄς εὐχαριστοῦμε τό Θεό γιά τή μεγάλη Του δωρεά πού λέγεται Μετάνοια.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com