Μετάνοια και Εξομολόγηση:Το σβηστήρι του Θεού

Στὴν ζωή μας κάναμε πολλὰ λάθη. Κάναμε λάθη ὅταν ἤμασταν παιδιά, ὅταν γίναμε ἔφηβοι καὶ νέοι, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο κάναμε λάθη καὶ ἀργότερα ὅταν γίναμε
 γονεῖς. Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη λάθη. Πολλὰ ἀπ᾿ αὐτὰ ἦταν ἀνώδυνα, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἀπ᾿ αὐτὰ εἶχαν μεγάλες συνέπειες στὴ ζωή μας.
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτὰ τὰ λάθη ποὺ κάναμε. 
Κάναμε λάθη ἀπέναντι στὸ Θεό, οἱ περισσότεροι ἀποκοπήκαμε καὶ γυρίσαμε τὶς πλάτες σ᾿ Αὐτόν, 
νομίσαμε πῶς μακριὰ Τοῦ θὰ ἤμασταν εὐτυχισμένοι. Κυνηγήσαμε τὴ χαρὰ καὶ τὴ εὐτυχία στὶς ἡδονές, στὴ σάρκα, στὸν κόσμο. Χαράξαμε μία ζωὴ ὑλιστική, 
μὲ γλέντια, διασκεδάσεις, τζόγο καὶ εὔκολη ζωή, ρουφήσαμε τὴν ἁμαρτία μέχρι τελευταίας σταγόνας. Δοκιμάσαμε τὰ πάντα, καὶ ὅμως ἡ πίκρα εἶναι ἁπλωμένη 
στὴ ζωή μας, τὸ κενὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας αὐξάνει καθημερινά.
 Νομίζουμε πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα μας καὶ τὸ τέλος μας.
Ἀλλὰ μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ πυκνὸ σκοτάδι ἕνα φῶς λάμπει, δὲν τὸ προσέξαμε, 
δὲν τὸ εἴδαμε. Εἶναι ὁ ἀστέρας ποὺ ὁδήγησε τοὺς μάγους στὸ σπήλαιο 
τῆς Βηθλεέμ. Αὐτὸ τὸ ἀστέρι ἐξακολουθεῖ νὰ ὁδηγῇ τοὺς ὁδοιπόρους 
τῆς ζωῆς σὲ ἐκεῖνον, στὸν ἕναν στὸ μοναδικό, στὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἀδελφέ μου, σκέψου γιὰ λίγο, μὴν ἀπογοητεύεσαι, μὴν ἀπελπίζεσαι,
 ὑπάρχει σωτηρία, ὑπάρχει Σωτήρας. 
Ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέθανε γιὰ σένα, ἔχυσε τὸ 
αἷμα Τοῦ στὸ Σταυρὸ γιὰ νὰ σοῦ χαρίσῃ σωτηρία, λύτρωσι, ἐλευθερία 
ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἴσως δὲν γνώρισες, δὲν 
ἐνδιαφέρθηκες γι᾿ Αὐτόν·
 Αὐτὸς σὲ ἀγαπᾷ, σὲ ἀναζητᾷ, θέλει νὰ σὲ σώσῃ.
Γνωρίζεις ὅτι ὁ Κύριος ἔβαλε ἕνα σβηστήρι μέσα στὴν Ἐκκλησία Του, 
ποὺ μπορεῖ νὰ σβήσῃ ὅλο τὸ παρελθόν σου, ὥστε νὰ μπορέσης ν᾿ ἀνοίξῃς 
μία καινούρια σελίδα στὴ ζωή σου. Τὸ σβηστήρι αὐτὸ εἶναι ἡ μετάνοια, εἶναι ἡ ἐξομολόγησι, εἶναι τὸ λουτρὸ τῆς ψυχῆς. Ἐὰν θέλῃς ν᾿ ἀλλάξῃ ἡ ζωή σου,
 ἐὰν θέλῃς νὰ νοιώσῃς χαρὰ καὶ εἰρήνη, πᾶρε τὴν ἀπόφασι ν᾿ ἀλλάξῃς ζωὴ
 καὶ πορεία.
Ἡ ζωὴ ποὺ κάνεις θὰ σὲ ὁδηγήσῃ σὲ ἕνα θάνατο αἰώνιο· ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ 
σὲ καλεῖ, θέλει νὰ σὲ σώσῃ. Αὐτὸ ποὺ διαβάζεις αὐτὴ τὴν ὥρα εἶναι ἡ φωνὴ 
τοῦ Θεοῦ· μὴ κλείσῃς τὴν καρδιά σου στὴ φωνή Του, ἔλα κοντά Του,
 πήγαινε νὰ βρῇς ἕνα πνευματικό, ἄνοιξε τὴν καρδιά σου στὸ Θεό,
 πὲς τὰ λάθη τῆς ζωῆς σου μὲ εἰλικρίνεια, μὲ ταπείνωσι, μὲ ἀληθινὴ
 μετάνοια, καὶ ὁ Θεὸς θὰ σὲ σώσῃ, θὰ σὲ ἀλλάξῃ, θὰ σὲ καταστήσῃ 
παιδὶ δικό του, θὰ σοῦ χαρίσῃ τὸ Πνεῦμα Του τὸ Ἅγιον, θὰ γίνῃς νέος
 ἄνθρωπος, καινὴ κτίσι, πολίτης τοῦ οὐρανοῦ.
Καλή μετάνοια…
Ἕνας Χριστιανός
πηγή

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ ΤH ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ ΤH ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ’ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

Ἀδελφοί καί τέκνα ἀγαπητά ἐν Κυρίῳ,
Οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι Θεῖοι Πατέρες ἐθέσπισαν ὅπως τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου προηγῆται περίοδος ἀσκήσεως καί πνευματικῆς καθάρσεως, διαρκείας τεσσαράκοντα ἡμερῶν. Ἡ ἄσκησις πραγματοποιεῖται καί διά τοῦ περιορισμοῦ τῶν τροφῶν, δηλονότι τῆς νηστείας, ἀλλά κυρίως διά τῆς ἀποχῆς ἀπό τό κακόν. Τονίζει χαρακτηριστικῶς ὁ ἱερός ὑμνογράφος ὅτι ἀληθής καί εὐπρόσδεκτος ἀπό τόν Θεόν νηστεία εἶναι ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἡ ἐγκράτεια γλώσσης, ἡ θυμοῦ ἀποχή, ὁ χωρισμός ἀπό τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν, τῆς καταλαλιᾶς, τοῦ ψεύδους καί τῆς ἐπιορκίας, ἡ ἐπανόρθωσις τῆς ἀδικίας, ἡ δίωξις τοῦ ἐμπαθοῦς λογισμοῦ, ἡ θερμή ἐξομολόγησις, ὁ καθαρμός τῆς συνειδήσεως, «ἧς οὐδέν ἐν κόσμῳ βιαιότερον» ἡ ἐγκράτεια ἀπό «παθῶν βλαβερῶν, ἀπό φθόνου καί μίσους, ἀπό πάσης κακίας», ἡ ἀποφυγή τῆς «ἐκτροπῆς τοῦ νοός», ἡ ὁμολογία τῶν ἐσφαλμένων ὅτι «ἐγγύς ἐπί θύραις ὁ Κριτής ἐστίν», ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς, «ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν» (Μέγας Κανών Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης).
Ἡ σωματική ἄσκησις σκοπόν ἔχει τήν κάθαρσιν τοῦ νοῦ καί τήν προσήλωσιν αὐτοῦ εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ. Ταυτοχρόνως, καί εἰς τήν ἀγάπην τῶν συνανθρώπων μας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τήν ἀπόδειξιν ὅτι εἴμεθα μαθηταί τοῦ Ἀγαπῶντος αὐτούς. Ἡ ἀγάπη μας πρέπει νά εἶναι ἔμπρακτος καί νά συνεπάγεται δι’ ἡμᾶς κάποιαν θυσίαν ὑπέρ αὐτῶν. Διότι ἀγάπη ἄνευ προσφορᾶς τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν καί πνευματικῶν ἀγαθῶν εἰς τόν ἀγαπώμενον εἶναι κ ε ν ό ς λόγος. Ἰδίως κατά τήν παροῦσαν ἐποχήν τῆς μεγάλης ἠθικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως ὀφείλομεν, ὅσοι ἔχομεν τήν δυνατότητα, νά προσφέρωμεν μετά ἱλαρότητος, ἀγάπης καί σεβασμοῦ πρός τόν συνάνθρωπον τήν βοήθειάν μας πρός αὐτόν. Τότε μόνον ἡ χαρά μας ἐπί τῇ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου θά εἶναι πλουσία, ὅταν καί ἡ προσφορά μας πρός τούς ἀδελφούς Αὐτοῦ, τούς ἐλαχίστους τούς συνανθρώπους μας, εἶναι πλουσία. «Ὁ ἀγαπῶν τόν πλησίον ὡς ἑαυτόν οὐδέν περισσότερον κέκτηται τοῦ πλησίον» {...}ὅσον οὖν πλεονάζεις τῷ πλούτῳ τοσοῦτον ἐλλείπεις τῇ ἀγάπῃ», διδάσκει τό ἀψευδές πατερικόν στόμα (Μεγάλου Βασιλείου, πρός τούς πλουτοῦντας, P.G. 31,281B).
Ὁ κόσμος νομίζει, ἀτυχῶς, ὅτι ἡ χαρά συμπορεύεται πρός τό λ α μ β ά ν ε ι ν καί κ α τ έ χ ε ι ν πλοῦτον, δόξαν, ἀξιώματα καί ἄλλας ἀπολαύσεις. «Οὐδέν γάρ ἀχρηστότερον ἀνδρός οὐκ εἰδότος φιλεῖν» καί «ὅταν ἵδῃς τινά δεόμενον θεραπείας ἤ σωματικῆς, ἤ ψυχικῆς, μή λέγε πρός ἑαυτόν. Τίνος ἕνεκεν ὁ δεῖνα καί ὁ δεῖνα αὐτόν οὐκ ἐθεράπευσεν; ἀλλ’ ἀπάλλαξον τῆς ἀρρωστίας, καί μή ἀπαίτει ἐκείνους εὐθύνας τῆς ἀμελείας. {...} Ἄν γάρ ἐπιστάξῃς αὐτῷ καθάπερ ἔλαιον τοῦ λόγου τήν διδασκαλίαν, ἄν καταδήσῃς τῇ προσηνείᾳ, ἄν θεραπεύσῃς τῇ καρτερία, θησαυροῦ παντός εὐπορώτερόν σε οὗτος ἐργάσεται» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, εἰς Β΄ Κορινθίους ΚΖ΄ καί κατά Ἰουδαίων Η΄, P.C. 61, 586-587 καί 48, 932-933). Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ χαρά καί ἡ ἱκανοποίησις ἀπό τήν προσφοράν ἀγάπης καί ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός τόν συνάνθρωπον εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλυτέρα. Ἡ συνήθης κοινωνική ἀντίληψις, ἡ ὁποία καί διδάσκεται εἰς τούς νέους ὡς ἡ πλέον συμφέρουσα δι’ αὐτούς ὁδός, εἶναι ἡ πλεονεξία καί ἀπληστία. Αἱ ἰδέαι ὅμως αὗται, ὅταν ἐπικρατήσουν, δημιουργοῦν κοινωνικάς διαταράξεις, καί τελικῶς βλάπτουν καί αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀποκτοῦν ὑπέρμετρα ἀγαθά ἐπί ζημίᾳ τῶν ὑπολοίπων. Ὁ ἀναπόφευκτος κοινωνικός διαχωρισμός πρέπει νά ἐξομαλύνεται ἑκουσίως διά τῆς προσφορᾶς τῶν ἐχόντων πρός τούς μή ἔχοντας, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν διδάσκει ἀναφέρων ἐνδεικτικῶς: «ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μή ἔχοντι» (Λουκ. γ΄, 11). Μόνον διά τῆς αἰσθήσεως τῆς ἑνότητος ἡμῶν πρός ὅλους τούς συνανθρώπους μας, καί μάλιστα τούς ἀδυνάτους θά διανύσωμεν τήν περίοδον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς θεαρέστως καί θά ἔχομεν τήν εὐλογίαν τοῦ Χριστοῦ.
Κατά τό τρέχον ἔτος, τό ὁποῖον ἀνεκηρύξαμεν Ἕτος Πανανθρωπίνης Ἀλληλεγγύης, πρέπει, ἐν ὄψει καί τῆς σοβαρᾶς παγκοσμίου οἰκονομικῆς κρίσεως, νά δείξωμεν ὅλοι περισσότερον ἐνδιαφέρον διά τήν ἀνακούφισιν τῶν στερουμένων στοιχειωδῶν ἀγαθῶν ἀδελφῶν μας.
Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον θά διανύσωμεν τό «ἐνώπιον ἡμῶν στάδιον τῶν ἀρετῶν» θεαρέστως καί ἐν πνευματικῇ προόδῳ, θά «ἀπολαύσωμεν τοῦ δηναρίου», «θά δεχθῶμεν τό δίκαιον ὄφλημα» καί θά ἑορτάσωμεν μέ πληρότητα χαρᾶς τήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, καθ’ ἥν ἀληθῶς «ζωή πολιτεύεται», τοῦ Ὁποίου ἡ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν.
Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή  2013
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Γιατί ο Ιησούς αποκαλεί τον εαυτό του «Υιό του ανθρώπου»;

Η Παλαιά Διαθήκη τελειώνει με το βιβλίο Δανιήλ, στο οποίο εξαγγέλλεται η ανάσταση των νεκρών (Δανιήλ ιβ΄ 1-3) και περιγράφεται μέσα από ένα μεγαλειώδες όραμα η μορφή του «μετά των νεφελών του ουρανού» ερχόμενου “Υιού του Ανθρώπου” στον οποίο «δόθηκε η εξουσία, η τιμή και η βασιλεία, ώστε να τον υπηρετούν όλοι οι λαοί, κάθε φυλής και γλώσσας· η εξουσία του θα είναι εξουσία αιώνια που δεν θα έχει τέλος και το βασίλειό του ποτέ δεν θα καταστραφεί» (Δανιήλ ζ΄ 13-14). Τον ίδιο ακριβώς τίτλο, “Υιός του Ανθρώπου”, θα χρησιμοποιήσει και στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς, κάθε φορά που μιλάει για τον εαυτό Του...

Πράγματι στην Καινή Διαθήκη πολλές φορές (πάνω από 50) γίνεται λόγος για τον «Υιό του ανθρώπου», από τον ίδιο τον Ιησού.

Αλλά και η υμνολογία της εκκλησίας μας βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τις γραφές. Στους αίνους της 25ης Μαρτίου ψάλλουμε :

Το απ' αιώνος μυστήριον, ανακαλύπτεται σήμερον, καί ο Υιός τού Θεού, Υιός ανθρώπου γίνεται, ίνα τού χείρονος μεταλαβών, μεταδώ μοι τού βελτίονος, Εψεύσθη πάλαι Αδάμ, καί Θεός επιθυμήσας ου γέγονεν, άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τόν Αδάμ απεργάσηται, Ευφραινέσθω η κτίσις, χορευέτω, η φύσις, ότι Αρχάγγελος Παρθένω, μετά δέους παρίσταται, και τό Χαίρε κομίζει, τής λύπης αντίθετον, Ο διά σπλάγχνα ελέους ενανθρωπήσας, Θεός ημών δόξα σοι.

Αν έπρεπε με μια φράση να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, πολύ απλά θα λέγαμε: Ονομάζει τον εαυτό Του Υιό ανθρώπου, ακριβώς για να τονίσει την ανθρώπινη φύση Του.

Ας δούμε όμως μια ανάλυση του Αγίου Νεκταρίου, που απαντά με σαφήνεια στην ερώτηση μας:

Η έκφρασις Υιός ανθρώπου, ην ο Κύριος ως περιφραστικόν προσδιορισμόν του Ιδίου Προσώπου μετεχειρίζετο οσάκις αν ωμίλει περί Εαυτού, είναι το όνομα, δι' ου ευηγγελίσθη η ανθρωπότης τον μέλλοντα Σωτήρα και Λυτρωτήν αυτής.

[…]

Η έλευσις Σωτήρος και Λυτρωτού ήτο κοινή προσδοκία πάντων των εθνών. Τα έθνη εφαίνοντο αναμένοντα Σωτήρά τινα· η προσδοκία του Ισραήλ ην το περιεχόμενον της λατρείας Αυτού. Διά του αναμενομένου Σωτήρος εξεδέχοντο πάντα τα μέλλοντα να χορηγηθώσι τη ανθρωπότητι αγαθά. Εξ αυτού εξεδέχοντο την κατάργησιν της τυραννίδος του διαβόλου, την απελευθέρωσιν του ανθρωπίνου γένους από της δουλείας του εχθρού, και την μετά του Θεού φιλίωσιν και επικοινωνίαν. Τον αναμενόμενον τούτον Σωτήρα και λυτρωτήν της ανθρωπότητος ο προφητάναξ Δαυΐδ περιγράφει ως υιόν ανθρώπου (Ψαλμ.β' ρθ' 1).

Επίσης και ο προφήτης Δανιήλ Χριστόν ηγούμενον ονομάζει τον μέλλοντα Λυτρωτήν, ον είδεν εν αποκαλύψει, εν μορφή υιού ανθρώπου, ου ορίζει και τον χρόνον της ελεύσεως. (Δανιήλ κεφ.θ' όρασις ι' και κεφ.ι' όρασις ια'. Επίσης και ο Ιεζεκιήλ κεφ. α'). Ώστε το όνομα Υιός ανθρώπου, ήτο το ακριβές χαρακτηριστικόν όνομα του Σωτήρος, υπό το οποίον εξεδέχοντο Αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης·διό και ο Σωτήρ ημών οσάκις ωμίλησε περί Εαυτού πάντοτε το αυτό χαρακτηριστικόν όνομα μετεχειρίσθη. Παρά τω Ματθαίω 28κις φαίνεται ο Κύριος ποιούμενος λόγον περί έαυτοϋ· και εν πάσι τοις λόγοις Αυτού Υιόν ανθρώπου εκάλει Εαυτόν. Η αυτή ακρίβεια παρατηρείται και εν τοις λοιποίς Ευαγγελισταίς, Μάρκω, Λουκα και Ιωάννη.

Τα ονόματα Ιησούς Χριστός, Εμμανουήλ, υιός του Ευλογητού καί υiός Δαυΐδ, καθ' έκαστον λαμβανόμενα, δεν δύνανται να εκφράσωσι την έννοιαν, ην εκφράζει το χαρακτηριστικόν όνομα υιός ανθρώπου· διότι το μεν Ιησούς εκφράζει μόνον την έννοιαν του Σωτήρος της ανθρωπότητος, το δε Μεσσίας=Χριστός, την έννοιαν του προφητικού, αρχιερατικού και βασιλικού αξιώματος του Σωτήρος· τα δε ονόματα υιός Ευλογητού καί υιός Δαυΐδ, το μεν, την θείαν φύσιν του Χριστού, το δε, την ανθρωπίνην εδήλου φύσιν και καταγωγήν. 

- Δηλαδή όποιο από τα παραπάνω ονόματα και αν χρησιμοποιούσε ο Ιδιος για να ονομάσει τον εαυτό Του δεν θα μπορούσε να αποδώσει την πλήρη έννοια των χαρακτηριστικών Του, καθώς το κάθε όνομα από τα παραπάνω δήλωνε μια μόνο ιδιότητα-

Ουδέν λοιπόν εξ αυτών καθ' έκαστον λαμβανόμενον ηδύνατο να δώση πλήρη και τελείαν έννοιαν του προσώπου του Κυρίου ημών, διότι έκαστον όνομα μίαν ιδιότητα Αυτού υπεδήλου, ένα Αυτού χαρακτήρα εξέφραζεν.

Ητο άρα ανάγκη να χαρακτηρίση Εαυτόν δι' ονόματος περιληπτικού, εν ω πάντες οι χαρακτήρες Αυτού να υποδηλώνται· τοιούτον δε εθεώρησεν ο Θεάνθρωπος Κύριος ως κατάλληλον χαρακτηριστικόν του προσώπου Αυτού το όνομα Υιός ανθρώπου· η δε υπό του Σωτήρος εκλογή του ονόματος δήλον ότι δίδωσι τέλειον ορισμόν του Θεανθρώπου, και εκφράζει πάσας συλλήβδην τας ιδιότητας Αυτού.

-Υπήρχε λοιπόν απόλυτη ανάγκη να χαρακτηρίσει τον εαυτό Του με ένα όνομα περιληπτικό έτσι ώστε όλοι οι χαρακτήρες Του να συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το όνομα που θα επέλεγε. Επέλεξε λοιπόν το όνομα Υιός ανθρώπου για να δώσει τον τέλειον ορισμό του Θεανθρώπου-

Επίσης υπάρχει και κάτι άλλο: πολύ συχνά αναφέρει (ο Ιησούς) την φράση "ινα πληρωθεί το ρηθέν". Και εδώ λοιπόν υπήρχε ένα προφητικό όραμα του Δανιήλ που Τον ονομάζει (ο Δανιήλ) Υιό του ανθρώπου. Έτσι ο Ιησούς, "έδεσε", "πάντρεψε" αυτό που αναφερόταν στις γραφές, με τα Λόγια Του.

Και κάτι τελευταίο που αναφέρει ο Αρχιμ. Τιμόθεος Κιλίφης στο βιβλίο του, "τα τέσσερα ευαγγέλια": Πολλοί μελετητές αναφέρουν ότι η φράση Υιός του ανθρώπου όπως αναφέρεται στον Δανιήλ και Υιός του Θεού είναι το ίδιο και το αυτό.

Πότε τώρα ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος; Μα, την ημέρα του ευαγγελισμού της Θεοτόκου όπως μας αναφέρει και το γνωστό τροπάριο της εορτής:

Σήμερον της σωτηρίας ημών τό Κεφάλαιον, καί τού απ' αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται , καί Γαβριήλ τήν χάριν ευαγγελίζεται. Διό σύν αυτώ τή Θεοτόκω βοήσωμεν . Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.

Να και μια ωραία εξήγηση του Αρχιμανδρίτη Δαμιανού Ζαφείρη

Ο Υιός του Θεού αφήνεται να γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία λαμβάνοντας θεανθρώπινη ζωή.Μυστήριο Μέγα! Ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Ενώνεται η θεία και η ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του γεννηθέντος Ιησού Χριστού. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος υιός του Θεού κατά χάριν, να ομοιωθεί του Θεού, να θεωθεί. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να φανερωθεί στον κόσμο το Άγιον Πνεύμα δια της Θεανθρώπινης εκκλησίας του Ιησού Χριστού. Η εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι σώμα του Χριστού που λυτρώνει τον πιστό και τον ενώνει με τον Κύριον. Ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος για την σωτηρία του κόσμου. Γίνεται άνθρωπος για να προσφέρει στον άνθρωπο τη σωτηρία του, την εν Χριστώ ζωή, τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος στην ζωή του, για να θεωθεί, να γίνει άγιος ενώπιον του Θεού.

πηγή

"Μὲ ποιὰ ἐξίσωση θὰ λύσουμε τὰ ἀδιέξοδα προβλήματά μας; Ὑπάρχει καμία; ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ καὶ αὐτὴ βγαλμένη ἀπὸ τὸν θησαυρὸ τῆς αἱματοβαμμένης ἱστορίας τοῦ γένους μας"

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Τώρα δὲν πρέπει νὰ λυπηθοῦμε, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ χαροῦμε, ὄχι γιατί δὲν τελειώνουν τὰ βάσανά μας, ἀλλὰ γιατί θὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τοὺς βασανιστὲς- σωτῆρες ποὺ  δυσκολεύονται νὰ μᾶς "σώσουν", χαρμόσυνο γεγονὸς ποὺ ἔρχεται ἀκάθεκτα καὶ ρωμαλέα ἀπὸ τὶς συγκρουσιακὲς  συγκυρίες τῶν ἀποκαλυπτικῶν γεγονότων ποὺ ἤδη βιώνουμε.Ὁ ἱστορικός του μέλλοντος  θὰ ζωγραφίσει  τὴν ἐποχή μας μὲ  βιβλικὲς ἐκφράσεις ποὺ θὰ περιγράφουν τὴν  βασανιστικὴ πορεία τοῦ Ἔθνους ἀνάμεσα στὶς συμπληγάδες ποὺ τοῦ ὄρθωσαν οἱ  κυβερνῶντες-ὁδηγοί του μὲ σκοπὸ νὰ τὸ μαντρώσουν...Σήμερα σὲ τί διαφέρει ἡ ἐδαφικὴ ἐπικράτειά μας ἀπὸ ἕνα στρατόπεδο πνευματικῶν καὶ ψυχολογικῶν καταναγκαστικῶν ἔργων; Τὸ πῶς φυλακισθήκαμε ὕπουλα μέσα σὲ αὐτὸ καὶ καθημερινὰ αἱμορραγοῦμε ἀγκυλωμένοι στὰ συρματοπλέγματα τῶν μνημονίων ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῆς ἀνεργίας, τῆς πτώχειας καὶ τῆς πείνας τὸ κατανοοῦμε ἔστω ἐπιτέλους καὶ ἀργά.
Ἐρώτημα: Ἔχουμε ἄραγε τὴν ἄνεση τοῦ χρόνου καὶ τὴν πραγματικὴ θέληση νὰ διαλευκανθεῖ  τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος τῶν ἐθνικῶν ἐγκλημάτων ποὺ διαπράχθηκαν ἐπανειλημμένα καὶ κατὰ συρροὴ σὲ βάρος ἀθώων πολιτῶν ἢ μπροστὰ  στὴν θέα ἐπερχομένων γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων ποὺ θὰ συμβοῦν καὶ ὄχι μόνο στὴν γειτονιά μας θὰ ἐπιτρέψουμε τοὺς....

 ἐγκληματίες νὰ μεταλλαχθοῦν  σὲ μελλοντικοὺς σωτῆρες;
Προσωπική εκτίμηση: Ἂν κουβαλοῦμε αὐτὴ τὴν ἀκηδία καὶ τὴν πνευματικὴ  ἠττοπάθεια τῶν ἡμερῶν μας τότε "μηδὲν εἰς τὸ πηλίκιον" ὅπως ἀκούσθηκε γιὰ ἄλλη ἐκτίμηση.
Στὸν κόπρο τοῦ Αὐγεία καὶ  στὴν αὐλὴ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ τόπου  δὲν ἔκαναν ἀντιληπτὴ τὴν δυσώδη παρουσία τοὺς μόνο τὰ πάσης φύσεως ἐθνικὰ  λαμόγια ἀλλὰ καὶ ὅσοι συνεργάσθηκαν συνειδητὰ καὶ διαχρονικὰ μὲ αὐτά, ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ θέσεις εὐθύνης θωροῦσαν ἄπονα τὴν ἰσοπέδωση τῶν Θεσμῶν γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν οἱ ἐγωκεντρικοὶ κύκλοι τῶν στενῶν συμφερόντων τους.
Ἀντικρίσαμε ἄραγε καμιὰ θεσμοθετημένη ἐξουσία νὰ ἀνασηκώνει τὸ ἠθικὸ ἀνάστημα καὶ νὰ ζητάει ἐξηγήσεις  ὅταν ἀκούσθηκε ἡ φράση "τὰ φάγαμε ὅλοι μαζὶ"; Ἦταν λογικὸ τότε οἱ τοκογλύφοι δανειστές μας νὰ διαγνώσουν σὲ μᾶς ΕΘΝΙΚΗ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ ὥστε νὰ ἀποφασίσουν νὰ μᾶς χειρουργήσουν δίχως ἀναισθητικὸ διαμελίζοντας τὶς σάρκες γιὰ νὰ ξεπληρωθοῦν τὰ ἀπεχθῆ χρέη ποὺ σωρεύτηκαν πανηγυριτζίδικα   ἀπὸ τὸ κομματικὸ πλιάτσικο.
Γιὰ τοὺς παραπάνω λόγους ὅλες οἱ γωνίες τοῦ πνευματικοῦ καὶ ὀπτικοῦ μας ὁρίζοντα  φαίνονται σήμερα μπουκωμένες μὲ τὰ ἀδιέξοδα πυκνὰ δαιμονικὰ νέφη τῆς κατάθλιψης καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀπογοήτευσης. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ περιβάλλον οἱ μεγαλύτερης ἡλικίας ὀνειρεύονται χειροπιαστὲς λύσεις καὶ ἐπιστροφὴ στὴν συμβατικότητα τοῦ κομματικοῦ δοσιλογισμοῦ τῶν χρόνων τῆς μεταπολίτευσης, ἐνῶ ἡ νεολαία μας προσπαθεῖ γρήγορα νὰ ξεπαγώσει τὰ λάδια της γιὰ νὰ προχωρήσει σὲ ρήξη καὶ ἀνατροπή.
ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ... τὸ μόνο ποὺ λειτουργεῖ τέλεια στὶς μέρες μᾶς εἶναι ἡ κοινωνικὴ μηχανική της ὑποχθόνιας  προπαγάνδας τῶν κέντρων παραπληροφόρησης.
Ἐπιτακτικὰ ἀναφύεται τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα: Ἀπὸ ποῦ θὰ ἀντλήσουμε τὶς λύσεις στὰ ἀδιέξοδα προβλήματά μας; Πῶς θὰ θεραπευθεῖ ἡ Δημοκρατία μέσα σὲ αὐτὸ τὸ νοσηρὸ περιβάλλον;
Ὁ κλινικὸς γιατρὸς γιὰ νὰ βάλει διάγνωση καὶ νὰ ἀποφασίσει ποιὸ θεραπευτικὸ σχῆμα θὰ ἀκολουθήσει πρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ πάρει ἕνα ἱστορικὸ ἀπὸ τὸν ἀσθενῆ, νὰ μάθει τὶς συνήθειές του, τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τοῦ ἀκόμα καὶ τὰ λάθη τοῦ δηλ. νὰ μάθει τὴν ἱστορία του. Ἡ συλλογὴ ἑνὸς ἀξιόπιστου ἱστορικοῦ εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν λύση προβλημάτων.
Στὴν ἀσθενῆ ΕΛΛΑΔΑ τοῦ σήμερα γιατί κανεὶς δὲν ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴν συλλογὴ ἑνὸς ἀξιόπιστου διαχρονικοῦ  ἱστορικοῦ της, πραγματικῶν γεγονότων καὶ ἀξιοποίησης τῆς Ἐθνικῆς παράδοσης μὲ ἑρμηνευτικὰ σημεῖα ἀναφορᾶς ὥστε νὰ χαραχθοῦν  καθαρὲς στρατηγικὲς ἐθνικοῦ συμφέροντος γιὰ νὰ ἀποθεραπευθοῦν οἱ τυχὸν πληγὲς συνήθων πολιτικῶν παρεκτροπῶν;  Καὶ γιὰ νὰ μὴν βρίσκεται ὁ λαὸς σὲ μόνιμα ἀδιέξοδα; Τόσες φορὲς μᾶς δανείσανε καὶ ἄλλες τόσες μᾶς πληγώσανε οἱ πρόγονοι τῶν σημερινῶν τοκογλύφων. Καὶ ὅμως δὲν βάλαμε μυαλό!!
Νὰ γιατί ἀποδυναμώνουν μεθοδικὰ τὸ στρατηγικὸ ἐργαλεῖο ποὺ λέγεται ΙΣΤΟΡΙΑ γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὸ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντλήσουμε παραδειγματικὰ τὶς λύσεις τῶν σημερινῶν ἀδιεξόδων μας.
Ἂν ὁ σημερινὰ καθημαγμένος λαὸς ἦταν μέτοχος καὶ γνώστης τῆς ΗΡΩΙΚΗΣ καὶ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ του δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀπέναντί του διεθνεῖς τοκογλύφοι δανειστές, οὔτε προδότες πολιτικοί, οὔτε ἐκκολαπτόμενοι ὑποκριτὲς σωτῆρες ἀλλὰ θὰ ὑπῆρχαν πάντα παστρικὲς σωτήριες λύσεις.
Μήπως οἱ Ξένοι φίλοι μας σὲ ἀντίθεση μὲ ἐμᾶς ἔχουν ἰδιαίτερους λόγους νὰ γνωρίζουν  ἀρκετὰ καλὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἱστορία ὥστε νὰ μᾶς δίνουν τὸ κατάλληλο φάρμακο γιὰ νὰ  καταντοῦμε ὑποχείρια τῶν οἰκονομικῶν ἐπιδιώξεών τους;
Τώρα ποὺ δὲν γνωρίζουμε τὴν πραγματικὴ ἱστορία μας ἡ δὲν νοιασθήκαμε γιὰ αὐτήν, τί μᾶς μέλλει νὰ κάνουμε;
Μὲ ποιὰ ἐξίσωση θὰ λύσουμε τὰ ἀδιέξοδα προβλήματά μας;
Ὑπάρχει καμία;
ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ καὶ αὐτὴ βγαλμένη ἀπὸ τὸν θησαυρὸ τῆς  αἱματοβαμμένης ἱστορίας τοῦ γένους μας ποὺ ὅταν ἔφτανε στὸ τέλος συνέτριβε τὰ ἀδιέξοδά του μὲ τὴν κραυγὴ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἡ ΘΑΝΑΤΟΣ. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ἤδη ἀχνίζει μέσα στὰ ἐσώψυχά μας, ἤδη τὸ ἠχοβολητὸ τῆς φοβίζει τοὺς διεθνεῖς δεσμοφύλακες τῶν μνημονίων . Καὶ πῶς νὰ μὴν τοὺς φοβίζει ὅταν κάθε αἱματοποτισμένη πέτρα τῆς σχεδὸν ὑποθηκευμένης ἐπικράτειας μᾶς αὐτὸ φωνάζει. Ἀλλὰ καὶ οἱ πέτρες στὰ ὑποδουλωμένα μᾶς μέρη τὸ ἴδιο φωνάζουν γιὰ αὐτὸ σκιάζονται οἱ ὀχθροὶ  μὲ τὸν γνωστό τους τσαμπουκὰ νὰ διεκδικοῦν ἐπὶ πλέον ζωτικὸ χῶρο  μὲ τὴν συνήθη τακτική της λεηλασίας.
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΜΑΣ ΦΩΝΑΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἡ ΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Καλὰ θὰ μοῦ πεῖτε αὐτὲς οἱ δύο λέξεις εἶναι τόσο ἐκκωφαντικὲς γιὰ νὰ ταρακουνήσουν  τὰ ντουβάρια τῆς μισανθρωπίας ποὺ μᾶς περιβάλλουν; Καὶ ὅμως εἶναι!!
Γιατί κρύβουν τὸ ἄλλο σκέλος τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ μᾶς ΕΞΙΣΩΣΗΣ πού εἶναι ἡ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΠΟΡΕΙΑ  τοῦ πονεμένου Ρωμαίικου ποὺ ξέρει νὰ στολίζει τοὺς Πασχάλιους Ἐπιτάφιούς του ψέλνοντας ΤΟ ΑΙ ΓΕΝΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ ΥΜΝΟΥΣΙ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΣΟΥ καὶ νὰ μπουρλοτιάζει τὴν Χαρὰ τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ  μὲ τὴν βεβαιόπιστη σιγουριὰ ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ καὶ ὁ Ἅδης ἐκηδεύθει.

πηγή

Πρόσεχε τὸν ἑαυτό σου! Ἀρχιμανδρίτης Νίκων Κουτσίδης

Ἡ ἑνότητα ψυχῆς καί μυαλοῦ εἶναι αὐτή πού κάνει τήν ἀνθρώπινή μας ὕπαρξη ξεχωριστή. Ποτέ πρίν δέν ἔχει ὑπάρξει ἄνθρωπος ἀπόλυτα ἴδιος μέ σένα· καί ποτέ δέν θά ξαναϋπάρξει. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς εἶναι ἕνας καί μοναδικός σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίλογος.

-Κανένας δέν εἶναι ἀναντικατάστατος!

Αὐτό εἶναι λάθος. Ὅταν μιλᾶμε γιά δουλειές, τότε δέν τίθεται θέμα ἀντικατάστασης, ἀλλά διαδοχῆς. Στήν δουλειά του μπορεῖ, ὁ ἄνθρωπος νά ἀντικατασταθῆ. Ὡς πρός τήν ἴδια τήν ὕπαρξή του ὅμως, ὁ καθένας εἶναι ἀναντικατάστατος.
 

* * *

Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς, στό εὐαγγέλιο ὁ Χριστός λέγει τά ἑξῆς γιά τήν ἀξία τῆς ψυχῆς μας: -Τί κέρδος θά ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ἄν κερδίσει ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἄν ὑποστῆ ζημία στήν ψυχή του; Ποιό εἶναι ἐκεῖνο πού θά μπορέσει ἕνας ἄνθρωπος νά τό θεωρήσει ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του; (Ματθ. 16, 26-27).

Ἀκόμη καί οἱ τεχνοκράτες, στήν Παγκόσμια Συνάντηση Πληροφορικῆς (Νταβός Ἐλβετίας, 1988), εἶχαν ὡς θέμα τῆς τελευταίας Συνεδρίας τό ἐρώτημα: Καί μέ τήν ψυχή μας τί γίνεται;

Πόσο περισσότερο πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε ἐμεῖς, ὠς χριστιανοί, μέ τό ἴδιο θέμα! Καί πόσο, ἀκόμη περισσότερο, πρέπει νά προσέξουμε τήν ψυχή μας, τόν ἴδιο τόν «ἑαυτό μας»!

Ὡς μικρό βοήθημα στόν ἀγώνα μας γιά διόρθωση τῆς ψυχῆς μας (=ἑαυτοῦ μας), κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄς πάρουμε τά ὅσα μᾶς λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐξηγώντας τό ρητό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης:

-Πρόσεχε σεαυτῷ (Δευτ. 15,9).

Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, μήπως κάποτε γεννηθῆ στήν καρδιά σου (=ψυχή σου) κρυφή ἁμαρτία.

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὄχι τά δικά σου, οὔτε τά γύρω ἀπό σένα. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς· δικά μας τό σῶμα καί οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος· τά γύρω ἀπό μᾶς εἶναι τά χρήματα, οἱ τέχνες καί ἡ λοιπή τοῦ βίου κατασκευή. Πρόσεχε, λοιπόν, ὥστε νά ἀπομακρύνεις κάθε ρύπο ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή σου καί νά τήν στολίζεις μέ κάθε ἀρετή.

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, ὥστε νά γνωρίζεις τήν εὐρωστία καί τήν ἀρρώστεια τῆς ψυχῆς ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας. Μέγα καί βαρύ τό ἁμάρτημα; Ἀνάγκη πολλῆς ἐξομολόγησης, μεγάλης νηστείας, πολλῆς μετανοίας. Μικρό καί ἐλαφρύ τό παράπτωμα; Ἀνάλογη καί ἡ μετάνοια.

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὅταν ὅλα τά τοῦ βίου σου εἶναι εὐνοϊκά καί εὐχάριστα, γιατί κινδυνεύεις νά γίνεις ἀλαζόνας καί ὑπερήφανος. Λέγε τότε τό τοῦ Τελώνου «Ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὅταν τά τοῦ βίου σου εἶναι ἄσχημα, γιατί κινδυνεύεις ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τήν ψυχική θλίψη. Θυμίσου ὅτι πλάσθηκες «κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ» καί ἄρα κατέχεις τό μέγιστο πνευματικό ἀξίωμα. Λέγε τότε τό «Κύριε βοήθησέ με».

(Εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ», ΒΕΠΕΣ τ. 54, σελ. 28 κ. ἑξ.)

Ἄς προσέξωμεν, λοιπόν, «τόν ἑαυτό μας», ὥστε νά γεμίσει ἀπό τή χαρά καί τήν εἰρήνη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.πηγή

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

 

 

Ο ΤΙΜΙΟΣ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι τό ἀξιώτερο σημεῖο καί σύμβολο τῆς πίστεώς μας. Ὅλα τά ἄξια μυστήρια τελειώνονται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἀγ. Πνεύματος καί τήν σφραγίδα τοῦ Σταυροῦ.

Ὅλες οἱ ἱερατικές εὐλογίες εἶναι σταυρικές. Οἱ Ἱ. Ναοί, τά ἱερά σκεύη καί τά ἄμφια ἁγιάζονται μέ τόν Τίμιο Σταυρό. Δέν νοεῖται λειτουργικήπράξη ἤ σύναξη τῶν πιστῶν χωρίς τήν σφραγίδα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ὁ Σταυρός εἶναι καί ὁ πιστότερος σύντροφος κάθε ὀρθοδόξου, ἀπό τή στιγμή πού θά γεννηθοῦμε μέχρι τό θάνατό μας. Καί ὁ τάφος τοῦ Χριστιανοῦ μέ τό σταυρό εὐλογεῖται.

Γι' αὐτό δέν νοεῖται χωρίς τό σταυρό Ἐκκλησία τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ. Γι' αὐτό οἱ αἱρετικοί εἴτε δέν ἐκδηλώνουν τήν ὀφειλόμεν στόν Τίμιο σταυρό εὐλάβεια, ὅπως οἱ Προτεστάντες, εἴτε τόν ἀρνοῦνται τελείως καί τόν ὑβρίζουν ὅπως οἱ Ἰεχωβᾶδες.

Γράφει τό γεροντικό: " Ὁ Ἰωάννης, ἄνθρωπος ἅγιος καί μέ ἐξουσία κατά πνευμάτων ἀκαθάρτων, ρώτησε δαίμονες καί τούς εἶπε: Ποιά πράγματα φοβᾶστε ἀπό τούς Χριστιανούς; καί αὐτοί ἀπάντησαν. Ἔχετε τρία μεγάλα πράγματα· ἐκεῖνο πού φορᾶτε στό λαιμό σας, ἐκεῖνο πού λούζεστε στήν Ἐκκλησία κι ἐκεῖνο πού τρῶτε στή Θ. Λειτουργία. Ἄν φυλάξατε καλά ἐκεῖνο πού μεταλαμβάνετε, κανένας ἀπό ἐμᾶς δέν θά μποροῦσε νά βλάψει χριστιανό ".

Ἡ Χάρη καί ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὀφείλεται ὄχι στό σχῆμα του, ὅτι δηλαδή εἶναι σταυρός, ἀλλά στό ὅτι εἶναι ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τό ὄργανο διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός ἔσωσε τόν κόσμο. Εἶναι τό θυσιαστήριο στό ὁποῖο προσέφερε τόν ἑαυτό του θυσία γιά ὅλο τόν κόσμο, ὡς θύτης καί ὡς θῦμα. Ὅλη ἡ πτωχεία, ἡ κένωσις, ἡ ἐξουθένωσις, ἡ ταλαιπωρία, ἡ ὀδύνη, ὁ θάνατος, πού ἔλαβε γιά μᾶς κορυφώνονται στό Σταυρό. Στόν Σταυρό ἔζησε τόν βαθύτερο πόνο, και τόν μεγαλύτερο ἐξευτελισμό γιά μᾶς. Ἔγινε ὑπέρ ἡμῶν κατάρα γιά να ἐλευθερώσει ἐμᾶς ἀπό τήν κατάρα τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ νόμου. Ὅλο τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ὅλη ἡ φιλανθρωπία του συνοψίζονται στό Σταυρό του. Καί ὅταν ὁ Πέτρος συμβούλευσε τόν Χριστό νά ἀποφύγει τόν σταυρικό θάνατο, ὁ Κύριος τόν ἐπετίμησε αὐστηρά: "Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ, ὅτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων". 

 

Προτυπώσεις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ὡς ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἐνεργοῦσε προτυπωτικά καί πρίν τή Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Στούς πρό Χριστοῦ δίκαιους ἀνθρώπους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποκαλύπτονταν τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος σ' αὐτό τό θέμα, λέγει γιά τόν Ἀβραάμ: "Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καί ἐκ τῆς συγγενείας σου, καί δεῦρο εἰς γῆν ἥν ἄν σοι δείξω"(Γεν. 12,1). Τό γοῦν μυστήριον τοῦ Σταυροῦ ἐν ἑαυτῇ φέρει αὕτη ἡ φωνή· τοῦτο γάρ ἐστιν ἄντικρυς ὁ Παῦλος ὁ καυχώμενος έν τῷ Σταυρῷ λέγει ὅτι· "ἐμοί ὁ κόσμος ἐσταύρωται" (Γαλ. 6,14). Κατά γάρ τόν φυγόντα τήν πατρίδα ἤ τόν κόσμον ἀμεταστρεπτί, ἡ κατά σάρκα πατρίς καί ὁ κόσμος ἐνεκρώθη καί κατήργηται· καί τοῦτο ἐστιν ὁ Σταυρός... ὁ δέ Ἰσαάκ αὐτός ἦν τοῦ ἐν αὐτῷ προσηλωθέντος τύπος, ὑπήκοος ὡς καί ὁ Χριστός μέχρι θανάτου τῷ πατρί γενόμενος...".

Ἐξάλλου, ὅπως εἶναι γνωστό, κατά τή θαυμαστή διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας ὁ Μωϋσῆς ἐγχάραξε πάνω στά ὕδατα τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ὅπως ἐπίσης καί τό χάλκινο φίδι πάνω στό ξύλο-τύπος τοῦ ἐπί σταυροῦ ὑψωθέντος Χριστοῦ- ἔφερνε τή θεραπεία στούς δηλητηριασμένους καί μέ πίστη ἀτενίζοντάς το Ἑβραίους.

Ἀλλά βέβαια ὁ Θεός εὐδόκησε νά φανερώσει τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ κατά τόν πλέον ἐμφανῆ τρόπον, ἀφοῦ ὁ ἴδιος δέχθηκε νά ἀνυψωθεῖ πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, γιά νά ἀπαοκαλύψει ἔτσι τό βαθύτατο νόημα τοῦ Σταυροῦ 
 

Τό σταυρικό πολίτευμα τῶν Χριστιανῶν

Ὁ Κύριος διδάσκει τούς μαθητές Του νά πορεύωνται σταυρικά, νά ἔχουν στή ζωή τους σταυρώσιμη διάθεση καί ἀναστάσιμο ἦθος.

Ἀλλά τί σημαίνει νά ἀκολουθῶ τόν Ἰησοῦ βαστάζοντας τό σταυρό μου, δηλαδή νά ζῶ σταυρικά.

α. Σταυρώνω τόν παλαιό ἄνθρωπο (τά πάθη μου). Ἀπαρνοῦμαι τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ἀγωνίζομαι νά ξεριζώσω ἀπό μέσα μου τά ἁμαρτωλά καί ἐγωϊστικά πάθη, τόν ἐγωκεντρισμό, τή φιλαυτία. Μορφές τῆς φιλαυτίας εἶναι: ἡ ὀλιγοπιστία, ἡ ἀπιστία, ἡ ἀδιαφορία γιά τόν συνάνθρωπο καί τό χειρότερο ἡ ἐκμετάλλευσή του ἡ φιληδονία καί ἡ σαρκολατρεία· ἡ ἀπληστία καί ἡ φιλαργυρία· ἡ μνησικακία καί ἡ συκοφαντία καί κάθε ἐνέργεια, μέ τήν ὁποία πληγώνουμε καί στενοχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας ἡ φιλοδοξία καί ματαιοδοξία.

β. Ὑπομένω τίς ἀκούσιες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καρτερικά καί εὐχαριστιακά.

Οἱ ὀδυνηρές καί ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καί ἡ περιφρόνηση, ἡ πτωχεία καί ἄλλες δοκιμασίες ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἄν τίς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καί συνεγείρουν μέ τόν Χριστό.

Ἄν ἀγανακτήσουμε καί περάσουμε τά ὅρια ζημιωνόμαστε πνευματικά. Ἄν τίς δεχθοῦμε παθητικά, γιατί δέν μποροῦμε νά κάνουμε διαφορετικά, πάλι δέν ὠφελούμεθα. Ἄν ὅμως τίς δεχθοῦμε ὡς ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ καί ὡς εὐκαιρίες γιά τήν πνευματική μας τελείωση μᾶς ἀνεβάζει στό ὕψος τῶν ἁγίων μαρτύρων.

Ἕνας γέροντας εἶπε χαρακτηριστικά τό ἑξῆς: "Ἕνα δόξα σοι ὁ Θεός, τήν ὥρα πού πονᾶμε ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπό χίλια Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ" ὅταν δέν πονᾶμε.

γ. Ἀναλαμβάνω ἑκούσιους πόνους, στερήσεις, ἀγῶνες γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό:

-Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἐδίδαξε ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός τοῦ Εὐαγγελίου.

-Μέ τή νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τήν εὐλογημένη ὀρθόδοξη ἄσκηση πολιτεύεται ὁ Χριστιανός. Γιά νά ζῆ ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, γιά νά μή χρησιμοποιῆ τόν κόσμο καταναλωτικά, ἀλλά εὐχαριστιακά. 
 

Σταυρός καί Ἀνάσταση

Στήν Ἐκκλησία μας, ὅπου ἀσκούμεθα σταυρικά, λαμβάνουμε τήν πεῖρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλα στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἀναστάστιμα γιατί εἶναι σταυρικά. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς σταυρό δέν ὑπάρχει Ἀνάστασις, ἀλλά οὔτε καί σταυρός ὑπάρχει πού νάμήν ἀκολουθεῖται ἀπό Ἀνάσταση.

Ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο, στόν ὁποῖο κυριαρχεῖ τό ἀντισταυρικό πνεῦμα. Ἕναν κόσμο πού φίλαυτα ἔχει ὡς ἰδανικά του τήν εὐημερία, τήν καλοζωΐα, τήν ἄνεση, πού τοποθετεῖ τήν ἐλευθερία ὄχι στή θυσία καί τήν ἀγάπη, ἀλλά στόν ἐγωϊσμό.

Ὁ σταυρός μᾶς τρομάζει. Καί αὐτό εἶναι φυσικό. Γιατί μᾶς διέλυσε ἡ ἄνεση.

Αὐτός ὁ κόσμος πού ἀπορρίπτει σήμερα τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀντιμετωπίση ὀδυνηρόταταες καί μάλιστα φοβερές μάστιγες πού εἶναι καί συνέπειες τῆς ἀντισταυρικῆς του πορείας :Τό AIDS, τά ναρκωτικά , τήν φοβερή οἰκολογική καταστροφή, τήν ἀπελπισία. Καί ἡ λύση δέν εὑρίσκεται ἐκεῖ πού τήν τοποθετεῖ, δηλαδή στό νά ληφθοῦν ὡρισμένα προφυλακτικά μέτρα. Χρήσιμα εἶναι αὐτά, ἀλλά ἀνεπαρκῆ. Ἡ βαθύτερη λύση εἶναι μία: ἡ μετάνοια. Αὐτή πού ἔσωσε τή Νινευΐ τή μεγάλη πόλη ἀπό τήν καταστροφή. Εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ σταυρικοῦ τρόπου ζωῆς ὡς τοῦ μόνου ἀληθινοῦ τρόπου ζωῆς.

Ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά μᾶς φοβίσει ὅτι ἄν διαλέξουμε τή σταυρική ζώη δέν θά προοδεύσουμε, δέν θά ἐπικρατήσουμε (παροιμία: μέ τόν σταυρό στό χέρι), θά γίνουμε θύματα τῶν ἄλλων.

Ἔτσι ἀπό ὀλιγοπιστία παραγνωρίζουμε τήν Χάρη, τή δύναμη καί τήν προσπάθεια τοῦ Θεοῦ.

Ἔχουμε ἀκόμη νά ἀντιμετωπίσουμε πειρασμούς ἀπό ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός μας πού μᾶς ἐπαναλαμβάνουν ὅ,τι οἱ σταυρωταί τοῦ Χριστοῦ στόν Ἐσταυρωμένο Κύριο: "Ἐάν εἶσαι γυιός τοῦ Θεοῦ, κατέβα ἀπό τόνΣταυρό ".

Οἱ Ἑβραῖοι ἤθελαν τόν Ἰησοῦ Χριστό Μεσσία, ἀλλά χωρίς σταυρό. Καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά φτιάξουν ἕναν ἐπίγειο πράδεισο χωρίς σταυρό

Ἄς ζητήσουμε ἀπό τή Χάρη τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου νά μήν ἀρνηθοῦμε τό σταυρό Του, τό σταυρό μας, τήν ἀγάπη, τή θυσία, τήν ταπείνωση, τήν ὑπομονή, τήν ἄσκηση. Ἰδιαίτερα τίς στιγμές πού ὁ ἐγωϊσμός τείνει νά μᾶς κυριαρχήσει ἄς ἀτενίζουμε τόν σταυρωμένο, ὅπως οἱ δηλητηριασμένοι στήν ἔρημο Ἰσραηλιτες τό χάλκινο φίδι.

Καί ἐάν ἀπό ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί ἀμέλεια πέφτουμε καί ἐνεργοῦμε ἀντισταυρικά, ἄς μετανοοῦμε καί διά τῆς μετανοίας ἄς ἐπανερχόμαστε στήν σταυρική ζωή: Ἄς ζητοῦμε γι' αὐτό καί τήν βοήθεια τῆς Παναγίας μας.

Ὁ χορός τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι χορός ἐσταυρωμένων καί ἀναστημένων, συνεσταυρωμένων καί συναναστημένων μέ τόν Χριστό. Αὐτός ὁ χορός εἶναι τό αἰώνιο Πάσχα. 
 

Πῶς καί γιατί πρέπει νά γίνεται 

τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός στήν 5η Διδαχή του μᾶς λέγει πῶς καί γιατί πρέπει νά γίνεται τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

"Ἀκούσατε, Χριστιανοί μου. Τό ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς λέγει: Ἡ Ἁγία Τριάς δοξάζεται στόν οὐρανό ἀπό τούς Ἁγίους Ἀγγέλους πιό πολύ καί πιό καλά ἀπό ὅ,τι ἐδῶ στή γῆ ἀπό ἐμᾶς. Τί πρέπει λοιπόν νά κάμης; Σμίγεις τά τρία δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ σου, καί μή μπορώντας νά ἀναβῆς στόν οὐρανό νά ἑνωθῆς μέ τούς Ἀγγέλους νά προσκυνήσης καί νά δοξολογήσης τήν Ἁγία Τριάδα, βάνεις τό χέρι σου στό κεφάλι σου, πού εἶναι ἐπάνω καί στρογγυλό καί συμβολίζει τόν οὐρανό, καί λέγεις: καθώς σεῖς οἱ Ἄγγελοι δοξάζετετ τήν Ἁγία Τριάδα, ἔτσι καί ἐγώ ὁ ἀνάξιος δοῦλος της τήν Ἁγία Τριάδα προσκυνῶ. Καί καθώς αὐτά τά τρία δάκτυλα εἶναι τρία καί ξεχωριστά καί ἑνωμένα, ἔτσι καί ὁ Θεός, εἶναι καί τρία πρόσωπα καί ἕνας Θεός. Κατεβάζεις μετά τό χέρι στήν κοιλιά σου καί λέγεις: Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καί ἐσαρκώθης στήν κοιλία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γιά τήν σωτηρία μας· Τό βάνεις στόν δεξιό σου ὦμο καί λέγεις: Σέ παρακαλῶ, Χριστέ μου, νά μέ συγχωρήσης καί νά μέ βάλης στά δεξιά Σου μέ τούς δικαίους. Βάνοντάς το δέ στόν ἀριστερό ὦμο σου λέγεις: Σέ παρακαλῶ, Κύριε, μή μέ βάλης μέ τούς ἁμαρτωλούς ἀριστερά. Ἔπειτα κύπτοντας κάτω στή γῆ λέγεις: Σέ δοξάζω, Θεέ μου, Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, γιατί ὅπως μπῆκες Σύ στόν τάφο γιά μᾶς, ἔτσι θά μπῶ καί ἐγώ. Ἔπειτα σηκώνεσαι ἐντελῶς ὄρθιος, φανερώνοντας ἔτσι τήν Ἀνάσταση, καί λέγεις: Σέ δοξάζω, Κύριε καί Σωτήρα μου, Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω. Γιατί ἀνεστήθης ἀπό τούς νεκρούς γιά νά μᾶς χαρίσεις τήν αἰώνια ζωή. Αὐτό σημαίνει ὁ Πανάγιος Σταυρός". 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Πρωτ. Κωνσταντίνου Καραϊσαρίδη, Ἐμπειρίες λειτουργικῆς ζωῆς, Ἀθήνα 1999, ἐκδ. Ἀκρίτας, σελ. 76-77.

2 Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ, Διδαχή 5η, σελ. 274-275, ἔκδ.. Ἰ.Μενούνου, Τῆνος, Ἀθήνα χ.χ.

π. Α.Χ.

ΠΗΓΗ / ΜΕΤΑΦΟΡΑ

Για τον καινούργιο Πάπα!

 

13 Μαρτίου 2013: Ο Αργεντινός Καρδινάλιος Jorge Mario Bergoglio εξελέγη Πάπας Ρώμης επιλέγοντας το όνομα Φραγκίσκος A'. Πρόκειται για τον πρώτο Λατινοαμερικανικής καταγωγής Ποντίφικα.
Έτσι φαίνεται να μην εκπληρώνεται η προφητεία ότι θα έρθει ο "Πέτρος ο Ρωμαίος", που θα είναι ο τελευταίο πάπας, μετά τον οποίο "θα έρθει το τέλος και ο Κύριος θα κρίνει το λαό του". Εκτός αν συμβεί και κάτι άλλο, απρόβλεπτο προς το παρόν.
Αυτό βέβαια το "τέλος" ίσως να είναι το τέλος της Ρώμης ή του παπισμού - όχι το "τέλος του κόσμου" - και η κρίση του Κυρίου να σημαίνει την επιστροφή των ρωμαιοκαθολικών στην Ορθοδοξία. Να εκπληρωθούν δηλαδή οι προσευχές των ορθοδόξων, που περιμένουν με αγάπη την απελευθέρωση των αιχμαλώτων δυτικών αδελφών μας από μια από τις σκληρότερες αιρέσεις όλων των εποχών. Ο Θεός να δώσει...

Προς το νέο Πάπα της Ρώμης Φραγκίσκο Α΄ απευθύνουμε ΜΕ ΑΓΑΠΗ το παρακάτω άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο εξαίρετο ιστολόγιο της Ιεραποστολήςστις 12 Φεβρουαρίου 2013:
 
H παραίτηση του Πάπα Ρώμης Βενέδικτου και η αποτυχία του να οδηγήσει το Ρωμαιοκαθολικισμό στη ΚΟΙΝΗ (Ορθόδοξη) πίστη της ΕΝΙΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ των 10 πρώτων αιώνων! 

Για εμάς, δεν είναι ΣΟΚ η παραίτηση του Πάπα της Ρώμης κ. Βενέδικτου, για λόγους υγείας. Για εμάς, συνεχίζει να είναι ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ η μη παραίτηση της Ρωμαιοκαθολικής ομολογίας από τους δογματικούς νεωτερισμούς της, που προσπάθησε να επιβάλλει από τον 10 αιώνα μετά Χριστό. Και αυτός ο Πάπας της Ρώμης δεν στάθηκε στο ύψος των  περιστάσεων και δεν έφερε το Πατριαρχείο της Ρώμης στη προγενέστερη του Σχίσματος κατάσταση, στη ΚΟΙΝΗ, Ορθόδοξη πίστη της Μίας, Ενιαίας, Αποστολικής Εκκλησίας μέχρι το 1054. Για να γίνει αυτό,  απαιτείται θάρρος και ταπείνωση εκ μέρους του εκάστοτε προκαθημένου του Πατριαρχείου της Ρώμης. Δυστυχώς, εμείς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν είδαμε καμία διάθεση για επιστροφή του ρωμαιοκαθολικισμού στην ΚΟΙΝΗ, Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη των 10 πρώτων αιώνων ! Άλλη μία ευκαιρία χάθηκε για τον κατακερματισμένο Χριστιανικό Κόσμο ! Αυτό μας λυπεί, αυτό μας στεναχωρεί !

Η λύση για την “ένωση των Εκκλησιών” δεν είναι η μετατροπή της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας σε “ανατολικό παρακλάδι” του Ρωμαιοκαθολικισμού!

Κάτι τέτοιο θα ήταν απαγορευτικό για τους Χριστιανούς των δεκάδων χιλιάδων προτεσταντικών και πεντηκοστιανών ομολογιών για να βρουν την Ορθόδοξη πίστη της ΜΙΑΣ, ΕΝΙΑΣ, Αγίας, Καθολικής, Ορθόδοξης, Αποστολικής Εκκλησίας.

Κάτι τέτοιο  ήταν, είναι και θα είναι απαγορευτικό για πολλά εκατομμύρια Ορθοδόξων Χριστιανών. 

Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, παραμένοντας πιστή στην Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση των 7 Οικουμενικών Συνόδων, με το μυστηριακό και ησυχαστικό της πνεύμα, αποτελεί την “πέτρα” πάνω στην οποία θα στηριχτεί η επιστροφή όλων των χριστιανικών ομολογιών στη Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη των 10 πρώτων αιώνων, την οποία διατηρεί ανόθευτη η Ορθόδοξη Εκκλησία !

Η ρωμαιοκαθολική ομολογία, το Πατριαρχείο της Ρώμης, αν ενδιαφέρεται πραγματικά για την “ένωση των εκκλησιών” πρέπει να προβεί σε πράξεις αποκατάστασης της Ορθόδοξης πίστης, όπως υπήρχε μέχρι το 1054, μέχρι το Σχίσμα. Πρέπει ο νέος Πάπας της Ρώμης :

1) Να παραιτηθεί από το εξουσιαστικό πρωτείο και το αλάθητο του και να μετατραπεί το Πατριαρχείο της Ρώμης ισότιμο και ισάξιο με τα άλλα Πατριαρχεία.Αν ο Απόστολος Πέτρος είχε τέτοιο “πρωτείο”, η Καινή Διαθήκη θα αποτελούνταν κυρίως ή αποκλειστικά από κείμενα του Αποστόλου Πέτρου, πράγμα που δεν συμβαίνει ! Αν ο Απόστολος Πέτρος ήταν ανώτερος από τους άλλους Αποστόλους, δεν θα υπήρχε η Αποστολική Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα ! Και οι πρώτοι Απόστολοι δεν είχαν συγκεκριμένη περιοχή ως δική τους Επισκοπή! Απλά, η Ρώμη αρχικά και η Κωνσταντινούπολη αργότερα πήραν κάποια τιμητικά “πρωτεία”, επειδή ήταν η “πρωτεύουσα” της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αντίστοιχα !

2) Να εξαλείψει την προσθήκη του “Φιλιόκβε” (Filioque) από το Σύμβολο της Πίστεως.

3) Να καταργήσει το δόγμα της άσπιλης σύλληψης της Παναγίας.

4) Να καταργήσει την υποχρεωτική αγαμία στους πρεσβύτερους και στους διακόνους

(Υποσημείωση: εδώ αναφέρουμε τους βασικούς δογματικούς  νεωτερισμούς του Πατριαρχείου της Ρώμης μετά το 1054).

Από τη μια έχουμε το συγκεντρωτισμό της Ρωμαιοκαθολικής ομολογίας και από την άλλη έχουμε την “αναρχία”, το “χάος” των προτεσταντικών και πεντηκοστιανών ομολογιών που διαιρούνται και πολλαπλασιάζονται συνεχώς.

Στη μέση, η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ακολουθεί την ΚΟΙΝΗ, ΟΡΘΟΔΟΞΗ, πίστη της ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ των 10 πρώτων αιώνων και καλεί όλους τους ανθρώπους ( Επισκόπους, ιερείς, διακόνους, μοναχούς, θεολόγους, πιστούς )  να ενωθούν μαζί της σε μια κοινή πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία δεν έχει “ισχυρά” Πατριαρχεία. Δεν έχει τη πολιτική και οικονομική δύναμη του Πατριαρχείου της Ρώμης και του Βατικανού !  

Τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία της Κωνσταντινούπολης, της Αντιόχειας, των Ιεροσολύμων και της Αλεξάνδρειας δεν έχουν “ισχυρή” αριθμητική και οικονομική παρουσία. Αλλά ας  μη ξεχνάμε ότι ο Ιησούς Χριστός διάλεξε και κυκλοφόρησε σε περιοχές ταπεινές : στη Βηθλεέμ, στη Ναζαρέτ, στον Ιορδάνη ποταμό και την έρημό του και σπάνια στα Ιεροσόλυμα, διάλεξε να φαίνεται “γιος μαραγκού”, διάλεξε να “πεθάνει” με σταυρικό, ατιμωτικό θάνατο !

Τα “ταπεινά”, αρχαία, αρχέγονα,  Ορθόδοξα Πατριαρχεία της πρώτης, ΕΝΙΑΙΑΣ, Εκκλησίας ακολουθούν (γενικά) το “σταυρικό δρόμο” του Ιησού Χριστού και καλούν, χωρίς τυμπανοκρουσίες και θόρυβο, όλους όσους αγαπούν τον Ιησού Χριστό να συμπορευθούν μαζί τους σε πορεία Ανάστασης και Αιώνιας Ζωής, στη πορεία για τη Βασιλεία των Ουρανών !

Αυτό το δρόμο της ταπείνωσης και της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης των πρώτων 10 αιώνων  περιμένουμε να ακολουθήσει και το Πατριαρχείο της Ρώμης, με έμπρακτες ενέργειες του νέου Πάπα Ρώμης. 

Εκπτώσεις και “περικοπές” στην Ορθόδοξη πίστη των 10 πρώτων αιώνων δεν μπορούμε να κάνουμε ! Η Εκκλησία οφείλει να είναι ο ” Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες” ! Και αυτή είναι η μαρτυρία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας στα έθνη !

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε στο Άγιο Πνεύμα, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, να φωτίσει τον διάδοχο του παραιτηθέντος Πάπα και Πατριάρχουν Ρώμης κ. Βενέδικτου, ώστε να οδηγήσει το Πατριαρχείο της Ρώμης και τα μέλη της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας στα δόγματα της ΜΙΑΣ, ΕΝΙΑΣ Εκκλησίας των 10 πρώτων αιώνων, δηλαδή την επιστροφή του Πατριαρχείου της Ρώμης στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη ! Ας μη κοιτάξει το θέμα με βάση τους αριθμούς, αλλά με βάση την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της ΕΝΙΑΙΑΣ Εκκλησίας μέχρι το 1054.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Ιησούς Χριστός να οδηγήσει και τα μέλη της Αγγλικανικής ομολογίας και των Προτεσταντικών, Πεντηκοστιανών, “χαρισματικών” ομολογιών στην ένωση τους με την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ώστε να δοξάζετε το όνομα του Τριαδικού Θεού ! 

πηγή

ΟΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ! (ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ)

Μετά το πρώτο μας κείμενο, περί του θέματος της αποκρύψεως των ονομάτων όσων εκφράζουν αιρετικές διδασκαλίες, παρομοίως εκφράστηκε και ο γνωστός αγωνιστής και μορφωμένος πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης (δείτε εδώ). Παράλληλα και τα αγωνιστικά ιστολόγια που ανήκουν στον αντιοικουμενιστικό χώρο του νέου ημερολογίου "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ" και "ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ", κινήθηκαν με άρθρα τους προς αυτή την κατεύθυνση. Παραθέτουμε ένα σημαντικό κείμενο της Φιλορθοδόξου Ενώσεως "Κοσμάς ο Φλαμιάτος" (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Τὴν Πέμπτη 14/3/2013 πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸν «Πανελλήνιο Χριστιανικὸ Ὅμιλο Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς» Ἡμερίδα μὲ θέμα «Παγκοσμιοποίηση, Οἰκουμενισμὸς καὶ Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας» στὴν αἴθουσα «Παρνασσός» (πλατεῖα Καρύτση).

Εἶναι, λοιπόν, μιὰ καλὴ εὐκαιρία νὰ τεθοῦν καὶ πάλι τὰ πρακτικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἐρωτήματα πρὸς τοὺς ἐκλεκτοὺς ὁμιλητὲς τῆς Ἡμερίδος, πέρα ἀπὸ ὅσα θεωρητικὰ θὰ μᾶς παραθέσουν.

Τὸ ζητούμενο ἐν προκειμένῳ, περὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν εἶναι τὸ ἂν εἶναι αἵρεση. Τοῦτο τὸ ἀποδέχονται ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ πρῶτο τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ὀνόμασε τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση. Ἀκόμα καὶ ὁ οἰκουμενιστὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τὸ δέχτηκε καὶ τὸ ὁμολόγησε ἀπὸ μικροφώνου τοῦ Ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπαντώντας ἐπίσημα σὲ ἐρώτηση ποὺ τοῦ ἔγινε (ἀπὸ τὸν π. Κωνσταντῖνο Στρατηγόπουλο): Περὶ τοῦ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, εἶπε, οὐδεμία ἀμφιβολία ὑπάρχει.

Τὸ ζητούμενο, λοιπόν, καὶ καίριο καὶ ἐπεῖγον, δὲν εἶναι τόσο, ἡ ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ, ἔτσι μάλιστα, ὅπως ἐπὶ δεκαετίες πραγματοποιεῖται. Διότι ἡ μέχρι τώρα ἐπίσημη ἐνημέρωση, ἀναφέρεται στὸ φάντασμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι στὸν πραγματικὸ καὶ σαρκωμένο Οἰκουμενισμό.

Ἐκεῖνοι οἱ πιστοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Ἐκκλησία γνωρίζουν περὶ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουν καὶ τὰ πρωτοκλασάτα ὀνόματα τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως καί, λογικά, εἶναι αὐτοὶ ποὺ (ὡς συνειδητοὶ πιστοί), θὰ ἀντι-δροῦσανδυναμικὰ στὴν ἐπέκτασή του, ποὺ θὰ βοηθοῦσαν, ὥστε νὰ ἐκδιωχθοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ Οἰκουμενιστές, ποὺ θὰ ἐνημέρωναν τὸ περίγυρό τους. Ἄν... Γιατὶ ἐδῶ ἔγκειται τὸ πρόβλημα.

Πῶς δηλαδὴ θὰ ἐνημερώσουν τοὺς ἄλλους, ὅταν οἱ ποιμένες καὶ Ἐπίσκοποι (ποὺ τοὺς ἔχουν μάθει νὰ κάνουν σὲ ὅλα ὑπακοή) ἔχουν κλείσει πεισματικὰ τὸ στόμα καὶ δὲν κατονομάζουν τοὺς Οἰκουμενιστές, μὲ ποικίλες προφάσεις; Ποιά τύχη μπορεῖ νὰ ἔχει μιὰ ἐνημέρωση περὶ ἑνὸς ἀόριστου καὶ ἀόρατου Οἰκουμενισμοῦ; Ποιός θὰ πεισθεῖ γιὰ τὴν ὕπαρξη μιᾶς ἄσαρκης αἵρεσης, ὅταν ἀποκρύπτονται οἱ φυσικοί της διδάσκαλοι, τὴν στιγμὴ ποὺ καὶ γνωστοὶ νὰ εἶναι οἱ αἱρετικοί, καὶ πάλι ὑπάρχουν ἀμφιβολίες, δισταγμοὶ καὶ φόβος στὴν ἀντιμετώπισή τους; Πῶς πολεμεῖται μιὰ αἵρεση, ὅταν ὁ πιστὸς ἀνενημέρωτος ἀπὸ τὸν ποιμένα, ἀφήνεται νὰ ἐπικοινωνεῖ καὶ νὰ «κοινωνεῖ» μὲ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο καὶ Πατριάρχη, ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὀνομάζουν «λύκο»;

Τὸ ζητούμενο, ἄρα, εἶναι ἡ συγκεκριμενοποίηση τοῦ προβλήματος, ποὺ ἐμποδίζει τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως. Καὶ ἡ καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, κατὰ τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν ὀνομάτων τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι δόλιοι καὶ σπέρνουν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες τους μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μεθόδους· πότε τὶς κηρύττουν, πότε τὶς ἀρνοῦνται· ἄλλοτε τὶς διαφοροποιοῦν κι ἄλλοτε τὶς συμπληρώνουν· πότε ἐμφανίζονται ὡς συντηρητικοὶ Ὀρθόδοξοι κι πότε ὡς προοδευτικοί, καὶ πάντα προσαρμόζονται ὡς χαμαιλέοντες στὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς.

Καὶ βέβαια, εἶναι φυσικὸ καὶ ἀναντίρρητο, ὅτι τὸν πρῶτο λόγο στὴν ἀποκάλυψη τῶν αἱρετικῶν τὸν ἔχουν οἱ Ποιμένες. Ἀλλὰ δυστυχῶς, σήμερα οἱ Ποιμένες εἶναι λαλίστατοι γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καταγγελία τῆς αἱρέσεως. Θέτουν πάνω ἀπὸ τὴν Πίστη στὸ Χριστό, τὸ θρόνο τους καὶ ἀποσιωποῦν τὰ ὀνόματα τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως. Καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἐπέκτασή της, γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν.

Προκλήθηκαν ἀντι-οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες, ὁ Ναυπάκτου, ὁ Πειραιῶς, ὁ Αἰτωλοακαρνανίας, ὁ Μεσογαίας ὀνομαστικά, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας δι’ ἄρθρων στὸ διαδίκτυο, νὰ ἀποκαλύψουν τὰ ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἀρνήθηκαν. Οὔτε θέλησαν νὰ ἀπαντήσουν, γιατί βάζουν πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν Πίστη τὴν δεσποτικὴ ἐξουσία· γιατί φοβοῦνται καὶ τρέμουν τὸν ἀρχηγέτη τῆς παναιρέσεως πατριάρχη Βαρθολομαῖο.

Προσφυῶς ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, πρίν μιὰ βδομάδα, τὴν ἄρνηση τῶν ποιμένων νὰ λένε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, νὰ κατονομάσουν δηλαδὴ δημόσια καὶ μὲ παρρησία τὰ ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν, χαρακτήρισε ὡς τὴν «αἵρεση τοῦ ὀνοματοκρυπτισμοῦ». Νέος ὁ ὅρος, ἀλλὰ ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξη διαχρονικὴ Παράδοση, ἀφοῦ οἱ Πατέρες πάντοτε κατονόμαζαν τοὺς αἱρετικούς, γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ τοὺς ἴδιους νὰ προβληματισθοῦν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸ λάθος του, καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τοὺς συγκεκριμένους αἱρετικοὺς ποιμένες, τοὺς «λύκους» ποὺ μὲ ἔνδυμα προβάτου ἔρχονται γιὰ νὰ κατασπαράξουν τὰ πρόβατα.

Ἡ ἄρνηση τῶν Ποιμένων νὰ ὀνοματίσουν τοὺς αἱρετικούς, εἶναι πράξη ἀφιλάδελφη, ἀφοῦ τοὺς ἀφήνουν στὴν πλάνη τους ἀνεξέλεγκτους, τοὺς ἀφήνουν ἀβοήθητους νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν ἀπώλεια.

Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, ἐλάχιστη ὑπηρεσία προσφέρει πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς καταπολεμήσεως τῆς αἱρέσεως, ἡ πραγματοποίηση ἄλλης μιᾶς Ἡμερίδος, ἂν αὐτὴ δὲν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ καίριο καὶ ἐπεῖγον πρόβλημα, ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν ὀνομάτων ἐκείνων τῶν «ὀρθόδοξων» ποιμένων ποὺ εἶναι οἱ ἡγέτες τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐνδεικτικά, θεωροῦμε ὅτι αὔριο, πρέπει νὰ παρακαμφθεῖ τὸ ἄλλο ἀγκάθι ποὺ προκαλεῖ τριβὲς καὶ χωρίζει τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δυσχεραίνει ἢ ἀκυρώνει τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ ἀγῶνα μας· τὸ ἂν δηλαδή, πρέπει ἄμεσα νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς «ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους ἢ, ἂν πρέπει αὐτὸ νὰ γίνει κατόπιν καταδικαστικῆς ἀποφάσεως Συνόδου. Σημαντικὸ καὶ χρήσιμο εἶναι νὰ ἑστιάσουν οἱ ὁμιλητὲς τὴν προσοχή τους στὸ ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει αἵρεση χωρὶς τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ τὴν διδάσκουν καὶ τὴν προωθοῦν. Καὶ κυρίως νὰ καταγγείλουν ὀνομαστικὰ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ λατινόφρονες.

Τὸ ὅτι οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιοι πρὶν καταδικασθοῦν ἀπὸ Σύνοδο, εἶναι ἡλίου φαεινότερον. Ὁ Ἄρειος καὶ ὁ Νεστόριος π.χ., ἦσαν αἱρετικοὶ πρὶν καταδικασθοῦν ἀπὸ Σύνοδο, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ Ποιμένες καὶ πιστοὶ ἐπεσήμαναν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες τους. Ἐξ ἄλλου γι’ αὐτὸ συγκλήθηκε ἡ Σύνοδος, γιὰ νὰ τοὺς καταδικάσει, ἐφ’ ὅσον ἐπέμεναν σ’ αὐτές. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοὺς ὀνόμαζαν αἱρετικοὺς καὶ «λύκους», πρὶν καταδικασθοῦν. Ὁ ἅγιος Κελεστῖνος καὶ κυρίως ὁ ἅγιος Κύριλλος ἐνίσχυε καὶ ἐπαινοῦσε τοὺς πιστοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ποὺ ἀντιτάχθηκαν πρὸς τὸν Νεστόριο, ὡς πρὸς αἱρετικό, πρὶν συγκληθεῖ ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιόδους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας οἱ Ἅγιοι Πατέρες πολεμοῦσαν τὴν ἑκάστοτε ἐμφανιζόμενη αἵρεση στὰ πρόσωπα τῶν συγκεκριμένων αἱρετικῶν, τὰ ὁποῖα κατονόμαζαν καὶ ἔγραφαν λόγους ἐναντίον τῶν «ὀρθοδόξων» στὸ ὄνομα, ἀλλ’ αἱρετικῶν στὸ φρόνημα, ποὺ κατεῖχαν θρόνους Ἐπισκοπικούς, ἀλλὰ ἀπεδεικνύοντο ἐχθροὶ τῆς Πίστεως καὶ ἁρπακτικοὶ «λύκοι», ὡς αἱρετικοί. Ἔτσι ἔκανε π.χ. ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κ.ἄ.

Σήμερα ἔχουμε τοὺς ἀντίστοιχους «ὀρθόδοξους»–αἱρετικούς, τοὺς ἡγέτες δηλαδὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ συνεχίζουν νὰ διδάσκουν τὶς κακοδοξίες τους, παρὰ τὴν ἐπισήμανση ὅτι αὐτὲς ἀντιβαίνουν πρὸς τὴν διαχρονικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ Πίστη. Θὰ κατονομάσουμε μερικούς, μαζί καὶ τὶς αἱρετικές τους βλασφημίες, στὶς ὁποῖες ἐμμένουν καὶ διδάσκουν μὲ πεῖσμα καὶ δολιότητα αἱρετικοῦ ἐπὶ δεκαετίες.

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος (Ἀρχοντώνης): Ἀποδέχεται καὶ διδάσκει ὅτι ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς εἶναι Ἐκκλησίες, ὅτι ὁ Πάπας καὶ οἱ ἱερεῖς του ἔχουν ἱερωσύνη, ὅτι ὁ Παπισμὸς καὶ οἱ Προτεστάντες ἔχουν Βάπτισμα, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τὸν ἴδιο Θεό, κ.ἄ. Αὐτὰ ὅλα, ὅμως, ἔρχονται σὲ ἀντίθεση καὶ καταλύουν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι πίστη «εἰς ἕνα Θεὸ» Τριαδικό, πίστη «εἰς Μίαν Ἐκκλησίαν» καὶ εἰς «ἓν βάπτισμα».

Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας): Ἀποδέχεται καὶ διδάσκει τὶς ἴδιες αἱρετικὲς κακοδοξίες μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο ἤδη ἀπὸ τὸ 1985, καὶ ἐπὶ πλέον κηρύττει μὲ συγγραφὲς καὶ ὁμιλίες, σὲ Ἡμερίδες, Συνέδρια καὶ Συμπόσια τὴν αἵρεση περὶ Πρώτου στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ, κατ’ ἀναλογίαν, περὶ Πρώτου στὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκλησίας. Ἡ τελευταία του αἵρεση, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅπως τὴν ἐδίδαξαν πολλοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδίως ὅμως ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, τοὺς τρεῖς θεολογικοὺς λόγους του, καὶ ἐπὶ πλέον ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ Συνόδους τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου.

Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Διδάσκει μὲ μελέτη δημοσιευμένη σὲ ἐκκλησιαστικὸ περιοδικό, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄρθρα ποὺ ἔγραψε ἐναντίον ὅσων τὸν κατήγγειλαν γιὰ τὴν κακοδοξία του, τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία περὶ«διηρημένης Ἐκκλησίας». Παρὰ τὸν σκανδαλισμὸ ἐπισκόπων, καθηγητῶν καὶ πιστῶν ποὺ τὸν ἤλεγξαν, ἀρνεῖται νὰ ἐπανορθώσει.

Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Ἀποδέχθηκε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.» καὶ ὅτι ἡπληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ ἉγίουΠνεύματος”! Πέραν αὐτῶν εἶναι κατὰ πάντα πιστὸς ἀκόλουθος στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, καὶ τοῦ στενοῦ συνεργάτου του στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, τοῦ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα.

Τὰ ὀνόματα αὐτὰ εἶναι ἐνδεικτικά, ἀφοῦ ὁ σκοπὸς ὅσων γράφονται ἐδῶ, δὲν εἶναι νὰ παρουσιάσει τὸν κατάλογο τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν (ὁ ὁποῖος θὰ δημοσιευθεῖ προσεχῶς) [σημ. ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ: Εύγε αδελφοί, αναμένουμε!], ἀλλά, μὲ τὴν μνημόνευση αὐτῶν τῶν συγκεκριμένων παραδειγμάτων, νὰ θέσει τὸ ἐρώτημα:

Αὐτὲς οἱ διδασκαλίες τῶν παραπάνω Οἰκουμενιστῶν —περὶ «ἀδελφῶνἐκκλησιῶν», περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας», περὶ «ἐκκλησίας τῶν δύο πνευμόνων», περὶ «μετα-πατερικῆς θεολογίας», περὶ τοῦ «Πρώτου» στὴν Ἁγία Τριάδα— καθιστοῦν αἱρετικοὺς ὅσους τὶς διδάσκουν; Ναί, ἢ ὄχι;

Αὐτὲς οἱ κακοδοξίες ὑπάρχουν στὰ γραπτὰ κείμενα καὶ στὶς δημοσιευμένες ὁμιλίες τῶν παραπάνω; Ναί, ἢ ὄχι;

Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, ἔχουν ἐρευνηθεῖ καὶ ἐπισημανθεῖ οἱ αἱρετικὲς αὐτὲς διδασκαλίες —ἐξ ἄλλου μὲ βάση αὐτὲς τὶς καταγεγραμμένες κακόδοξες διδασκαλίες, κι ὄχι μὲ φαντασίες καὶ ὑποθέσεις, θὰ ὁμιλήσουν περὶ Οἰκουμενισμοῦ οἱ ὁμιλητές— γιατί ἀποσιωπῶνται τὰ ὀνόματά τους; Δὲν περιπίπτουν καὶ ὅσοι τὰ ἀποκρύπτουν στὴν (κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση) αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ»;

Δὲν εἶναι καιρὸς –ἴσως ἡ ἐσχάτη ὥρα– νὰ ἀποκαλυφθοῦν αὐτά, γιὰ νὰ γνωρίσουν καὶ οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν κατὰ συνείδηση– ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Θεσσαλονίκη, 13 Μαρτίου 2013

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»
πηγή