Εκοιμήθη σε ηλικία 102 ετών ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης σε ηλικία 102 ετών.
Ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης γεννήθηκε στο Νεροχώρι Αποκορώνου Κρήτης στις 10 Νοεμβρίου 1911.
Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο Κρήτης και στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1937. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Θεολογία και στην Κοινωνιολογία στη Γαλλία, στα Πανεπιστήμια της Λιλ και του Παρισιού, αναφέρει το amen.gr. Εργάστηκε ως καθηγητής Θεολογίας σε σχολεία του Νομού Χανίων την περίοδο 1938 - 1945. Εκάρη Μοναχός στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων υπό του Επισκόπου Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθαγγέλου. ...Το 1946 χειροτονήθηκε Διάκονος και κατόπιν Πρεσβύτερος από τον Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθαγγέλου Ξηρουχάκη του δόθηκε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Χρημάτισε Υποδιευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης επίσης προσέφερε τις υπηρεσίες του ως εφημέριος και Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου. 

Το Δεκέμβριο του 1957 η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης εξέλεξε δια κλήρου αυτόν Επίσκοπο της Ιεράς Επισκοπής Κισάμου και Σελίνου και χειροτονήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1957. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1962, με την ανύψωση των Επισκοπών της Εκκλησίας Κρήτης σε Μητροπόλεις προήχθη σε Μητροπολίτη. Χρημάτισε δύο φορές Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1971 εξελέγη από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας. Επί Αρχιερατείας του αναγνωρίστηκε η Ορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ως τρίτη επίσημη εκκλησία στη χώρα, οικοδομήθηκε ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός της Αγίας Τριάδος και το Μητροπολιτικό μέγαρο στη Βόννη, αλλά και πολλοί άλλοι Ιεροί Ναοί σε άλλα μεγάλα κέντρα της Γερμανίας. Συνήθιζε να ομιλεί κάθε Σάββατο από το γερμανικό Ραδιόφωνο στους εκεί Έλληνες και άρχισε να εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό μέ τίτλο «Ορθόδοξος Μετανάστης». Παραιτήθηκε το 1980. 

Στις 26 Ιανουαρίου 1981 ο Μητροπολίτης Ειρηναίος τη φροντίδι και επιμονή Κλήρου και Λαού των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου επανήλθε εκ νέου στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου. Στις 24 Αυγούστου του 2005 υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους υγείας στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης η οποία και έγινε αποδεκτή. Οραματίστηκε και ίδρυσε την Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης.

Επί Αρχιερατείας του και με τη συνεργασία άλλων κοινωνικών παραγόντων δημιουργήθηκε η μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία Α.Ν.Ε.Κ. (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης), η ΕΤ.ΑΝ.ΑΠ. (Εταιρεία Αναπτύξεως Αποκορώνου), η Εταιρεία Αναπτύξεως Σελίνου, η Α.Ν.Ε.Ν. (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Νότου). 

Είναι ισόβιος Πρόεδρος του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών Ελευθέριος Βενιζέλος». Έχει τιμηθεί με το ανώτατο παράσημο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το έτος 2008 ιδρύθηκε το Σωματείο με την επωνυμία «ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΙΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΛΙΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ». 

Από τον Οκτώβριο του 2009 στις κτιριακές εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου στεγάζεται το μουσείο «Ειρηναίος Γαλανάκης», τα εγκαίνια τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την επίσκεψή του στην Κίσαμο την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2009. Σε μια εκδήλωση προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη είπε χαρακτηριστικά «εσύ όχι Μίκης, ουρανομήκης είσαι».

Επί της Αρχιερατείας του και δι’ ενεργειών του ιδρύθηκαν και οικοδομήθηκαν:

Τα μαθητικά Οικοτροφεία, (σε Καστέλλι, Κάντανο, Παλαιόχωρα, Κολυμπάρι, Βουκολιές κ.λ.π.)

Οι Τεχνικές Σχολές Καστελλίου, (οι Σχολές του σημερινού ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ Κισάμου)

Η Οικοκυρική Σχολή

Ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καστελλίου

Το Αννουσάκειο Γηροκομείο – Θεραπευτήριο (Καστέλλι)

Η Σχολή Κωφαλάλων(Καστέλλι)

Τα Πνευματικά Κέντρα Κισάμου (Tων ενοριακών Ιερών Ναών Αγίου Σπυρίδωνος και Ευαγγελισμού Θεοτόκου και Σπηλιάς)

Κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης

Σχολή Αγγειοπλαστικής

Σχολές Βυζαντινής Μουσικής και ορθόδοξης Αγιογραφίας

Ιδρυμα Αγίας Σοφίας Αποκορώνου

Ιδρυμα Κισαμικών Μελετών

Φυσικο-λαογραφικό καί Ιστορικό Μουσείο Ομαλού.

Σχολή Ξυλογλυπτικής

Το Tυροκομείο Σκάφης Σελίνου

Το Κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης (Κολυμπάρι)

Το ΚΕΤΕΧ Ταυρωνίτη

Ανακαινίσθηκαν επίσης οι Ιερές Μονές Ζωοδόχου Πηγής Παρθενώνος και Κοιμήσεως Θεοτόκου Χρυσοσκαλιτίσσης Κισάμου.

Συνέγραψε τα εξής βιβλία:

Ο Διδάσκαλος της Θρησκείας. Αθήναι, 1949

Ο Ποιητής των ωραίων ψυχών. Αθήναι, 1950, 1964

Πορείες κι αλήθειες για τον αγαπημένο μου Χριστό. Αθήναι, 1954

Αθάνατα λόγια. Χανιά, 1954

Μια ιδιαίτερη αποστολή. Στην χριστιανή γυναίκα της εποχής μας. Χανιά, 1956

Θρησκεία και Ζωή. Χανιά, 1957

Γυναικείαι προσωπικότητες της Βίβλου. Χανιά, 1958

Προς ένα χριστιανικό γάμο. Χανιά, 1960

Η πολιτική ευθύνη του Χριστιανού. Καστέλλι, 1963

Από το Μοναστήρι της Χρυσοσκαλίτισσας. Το μήνυμα της Παναγίας στο σύγχρονο κόσμο. Καστέλλι, 1964

Το προσκύνημα του Γκιώνα. Καστέλλι, 1966

Το νόημα της ζωής. Καστέλλι, 1966

Ο Χριστός σημάδεψε τη Κρήτη. Αθήναι, 1969

Εκκλησία και σύγχρονος κόσμος. Αθήναι, 1971

Η αποστολή της Ελληνικής Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο. Βόννη, (Γερμανία), 1973

Στρατευομένη Εκκλησία. Βόννη, 1975

Από εδώ πέρασαν οι Έλληνες. Βόννη, 1978

Συνεργασία και Αλληλεγγύη απόδημου και ντόπιου Ελληνισμού. Βόννη, 1979

Επανάσταση των συνειδήσεων. Αθήναι, 1984

Ομιλία στα αποκαλυπτήρια μνημείου του εθνομάρτυρα επισκόπου Κισάμου & Σελίνου Μελχισεδέκ Δεσποτάκη (1821). Κίσαμος, 1984

Η χειραφέτηση της γυναίκας στην Ελληνορθόδοξη παράδοση. Χανιά, 1986

Μαρτυρία Ειρήνης. Καστέλλι, 1987

Μηνύματα ευθύνης και αφύπνισης. Χανιά, 1988

Το Τάξιμό μου. Χανιά, 1990

Από τις Εορτές της Εκκλησίας μας. Χανιά 1999

πηγη

TΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ π. Γεώργιος Δημητρόπουλος

Η εποχή μας έχει ως σημείο αναφοράς την εξουσία και τη δύναμη. Αυτός που αγαπά δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, έχει χάσει την αξία της η λέξη αγάπη. Ακόμα λοιπόν και η αγάπη εγκλωβίζεται στη λογική της αυτάρκειας και της απόλαυσης και γίνεται εγωισμός για δύο ή για πολλούς. Η Εκκλησία μας προτείνει την αγάπη που ελευθερώνει. Την αγάπη του Σταυρού και της Ανάστασης, γιατί τελικά η Αγάπη είναι ο Χριστός. Αλλά και όσοι Τον ακολούθησαν, όπως εχθές η αμαρτωλή γυναίκα, την αγάπη αυτήν βίωσαν και γεύτηκαν, τη χαρά της αληθινής ελευθερίας.

Δεν απελευθερώνουν τον άνθρωπο οι γνώσεις, οι ηδονές, η δύναμη της τεχνολογίας, του χρήματος, η θαλπωρή του σώματος. Ούτε αποτελούν η φιλανθρωπία και η κοινωνική αλληλεγγύη λυτρωτικές δυνάμεις. Συμβάλλουν, αλλά δεν αντιμετωπίζουν αυτή την βαθύτατη υπαρξιακή ανάγκη του καθενός. Μονάχα η γνήσια κοινωνία με τον Χριστό οδηγεί στην επίγνωση του τρόπου της ελευθερίας.

Σήμερα η Εκκλησία μας υπενθυμίζει τέσσερα γεγονότα:

- τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιµο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο,

- το Μυστικό ∆είπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας,

- την Προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών,

- την Προδοσία του Ιούδα, την αρχή δηλαδή των Παθών του Κυρίου

Σήμερα λοιπόν ο Δημιουργός του κόσμου μας δείχνει άλλη μία φορά, μας διδάσκει την άριστη οδό της ταπείνωσης, πλένοντας ο ίδιος τα πόδια των μαθητών του, διακονώντας ο Δημιουργός τα κτίσματά του.

Και ενώ ο Θεός μας είναι ταπεινός…το βασικότερο χαρακτηριστικό, η βασικότερη αμαρτία του ανθρώπου είναι ο εγωισμός. Αυτός οδηγεί τον άνθρωπο στην εμπάθεια, αυτός δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς δεν επιτρέπει την υποχώρηση και τη θυσία, αυτός οδηγεί στη ρήξη της αγάπης, αυτός βάζει τον άνθρωπο να θεωρεί τον εαυτό του θεό στη θέση του Θεού.

«Μα πώς μπόρεσε να μου το κάνει Εμένα αυτό; Πώς τολμάς και μου μιλάς Εμένα έτσι; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Και διάφορα τέτοια δυστυχώς βγαίνουν από το στόμα μας σε καθημερινή βάση, λέγοντας, εξωτερικεύοντας ακριβώς την κατάσταση της ψυχής μας. Και ενώ έχουμε για αρχηγό της ζωής μας, τουλάχιστον αυτό λέγει το όνομά μας χριστιανός, τον Χριστό και όμως απέχουμε πολύ από το δικό του παράδειγμα, από τον τρόπο ζωής που μας προτείνει. Τι είδους χριστιανοί είμαστε λοιπόν; Είμαστε αδελφοί μου άνθρωποι που έχουμε μπερδέψει μέσα μας την πρόταση ζωής του Χριστού η οποία οδηγεί στην κοινωνία μαζί Του. Νομίζουμε ότι ζώντας προσεκτική ζωή από ηθικής πλευράς θα σωθούμε σίγουρα, νομίζουμε ότι ζώντας σύμφωνα με το γράμμα του νόμου θα γίνουμε ευάρεστοι στα μάτια του Θεού. Και όμως όχι μόνο δεν θα πετύχουμε τον σκοπό μας, αλλά δυστυχώς οδηγούμεθα σε λάθος κατεύθυνση όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, αν δεν αποκτήσουμε ταπείνωση. Αν δεν καταλάβουμε ότι όσες φορές και να πάω στην εκκλησία αν νομίζω ότι κάποιος είμαι, τότε σίγουρα είμαι ένας άγνωστος στα μάτια του Θεού. Αν όμως προσπαθώ όσο μπορώ να τηρώ αυτά που η Εκκλησία μου λέγει και ζω ταπεινά μέσα στην ιστορία θεωρώντας τον εαυτό μου κάποιον ασήμαντο, όχι μόνο μπροστά στον Θεό, αλλά μπροστά στον κάθε άνθρωπο έστω και τον έσχατο αδελφό μου, τότε γίνομαι οικείος του Θεού, γνώριμος και γνήσιος φίλος Του.

Ταπείνωση είναι η γνήσια θυσία και προσφορά στον Άλλο, είναι το να πλύνεις τα πόδια του, να θεραπεύσεις τις ανάγκες του, να διακονήσεις και όχι να διακονηθείς, να συγχωρέσεις ακόμα και τους εχθρούς σου!

Η εποχή μας έχει ως σημείο αναφοράς την υπερηφάνεια και την υπεροχή έναντι του άλλου, το υπερτροφικό εγώ μας ως κέντρο της ζωής. Προτιμούμε οι άλλοι να υπηρετούν τις ανάγκες μας και αρνούμαστε να δούμε τις δικές τους. Το "δικαίωμα" ως έννοια του πολιτισμένου κόσμου θριαμβεύει. Η Εκκλησία μας προτείνει την ταπείνωση του Χριστού ως τρόπο έκφρασης της αγάπης, για να ξαναβρούμε την αληθινή ελευθερία. Γιατί ελευθερία σημαίνει τελικά να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου, χάριν της αγάπης προς τον άλλο. Κι αυτό δε γίνεται αν ο άλλος δεν είναι μοναδικής και ανυπέρβλητης αξίας για σένα. Δεν γίνεται αν ο Άλλος, ο συνάνθρωπός μας δεν κατανοηθεί ως Αυτός για τον οποίο ο Χριστός ταπεινώθηκε και σταυρώθηκε, Αυτός που αγαπιέται από τον Χριστό εξίσου με εμένα.

Το αρχέτυπο λοιπόν της ταπεινώσεως ο Χριστός μας δείχνει τον δρόμο της διακονίας, της αυτοπαραίτησης από κάθε είδους κύρους και αξιότητος ώστε να καταφέρουμε και εμείς με την δική του πάντα βοήθεια να ορθοποδήσουμε πνευματικά, να βιώσουμε μαζί με τον Χριστό το πάθος, να εντρυφήσουμε μέσα στην άκρα ταπείνωση του Κυρίου μας που όλα τα υπέμεινε, όχι νοησιαρχικά και συναισθηματικά αλλά υπαρξιακά, διότι αν πάλι «λυπηθούμε τον καημένο τον Χριστούλη» για όλα αυτά που η εμπάθεια των  κακών ανθρώπων μιας άλλης  εποχής του έκανε και μόνο αυτό, τότε είμαστε εκτός κλίματος αδελφοί μου.

 Εμείς! Τώρα… είμαστε οι συναίτιοι της προδοσίας του Κυρίου, των παθών, του Σταυρού, διότι και εμείς έχουμε αμαρτήσει, και εμείς τον έχουμε προδώσει όχι μία αλλά αμέτρητες φορές με τις πράξεις μας, με τα λόγια μας, με τις σκέψεις μας.

Όλα μέσα στην Εκκλησία είναι ένα διαρκές παρόν με εσχατολογική προοπτική, το οποίο μας αφορά άμεσα.

Το θέμα είναι ότι μας δίδεται η ακατανόητη, για το κοσμικό φρόνημα των ανθρώπων, δυνατότητα να μεταμορφώσουμε τον εαυτό μας σε κατά χάριν χριστό, δηλαδή να παθαίνουμε και εμείς αλλά να υπομένουμε, να μας προδίδουν αλλά εμείς να συγχωρούμε, να μας σταυρώνουν και εμείς να προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Αυτή θα πρέπει να είναι αδελφοί μου η ζωή μας, και όχι ένα ακόμα πασχαλινό πυροτέχνημα το οποίο θα χαθεί με το πρώτο Χριστός Ανέστη, διότι δεν είναι το θέμα να γιορτάσουμε έτσι στείρα πνευματικά τον εορτασμό του Πάσχα, αλλά να γίνει η αφορμή αυτό το Πάσχα να ζήσουμε την προσωπική μας Ανάσταση, μαζί με τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριό μας.

 αμήν

π. Γεώργιος Δημητρόπουλος

"…Και υμάς διώξουσι". Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

"…Και υμάς διώξουσι" 

Πηγή

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί βιώνουν φέτος το Πάθος και την Ανάσταση του Σωτήρα των ανθρώπων Ιησού Χριστού, την ώρα που στη σπαρασσόμενη  Συρία ο Μητροπολίτης Χαλεπίου  κ. Παύλος κι ένας ακόμη Επίσκοπος έπεσαν θύματα απαγωγής από μασκοφόρους ισλαμιστές αντάρτες και παραμένουν σε ομηρία.
 Έως τώρα δεν υπάρχει κάτι νεότερο για την τύχη τους κι αν ζουν ή τους εκτέλεσαν οι απαγωγείς τους. Την περασμένη Παρασκευή προς το Σάββατο 27 Απριλίου τελέστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό του Χαλεπίου ολονυχτία κατά την οποία ιδιαίτερες ήσαν οι δεήσεις των πιστών, που είχαν πλημμυρίσει το ναό, υπέρ της απελευθέρωσης των δύο Χριστιανών κληρικών.
Ολονυχτία τελέστηκε και το Σάββατο προς την Κυριακή των Βαϊων, 28 Απριλίου, στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου, στην οποία προέστη ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, του οποίου κατά σάρκα αδελφός είναι ο Μητροπολίτης Χαλεπίου, καθώς και στον Πατριαρχικό Ναό του Τιμίου Σταυρού στη Δαμασκό. 
Σε εγκύκλιο του, που αναγνώσθηκε σε όλους τους Ναούς του Πατριαρχείου και απεστάλη προς τις θρησκευτικές και πολιτικές ηγεσίες όλου του κόσμου και στους διεθνείς Οργανισμούς, ο Πατριάρχης Αντιοχείας κάνει θερμή έκκληση προς τη διεθνή κοινότητα να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια  για να απελευθερωθούν οι δύο χριστιανοί κληρικοί από τους μουσουλμάνους απαγωγείς τους.
Παράλληλα διαβεβαιώνει όλους ότι " η βία την οποία υφίστανται οι Χριστιανοί της Συρίας δεν θα τους μειώσει τη θέληση και τη διάθεση να υποστηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις τις αρχές της συνύπαρξης στη χώρα, παραμένοντας δεμένοι με τα χώματα των προγόνων τους και τις ρίζες τους και εργαζόμενοι για να επικρατήσουν το δίκαιο και η δικαιοσύνη".

Λόγω της δοκιμασίας που περνούν οι Χριστιανοί της Συρίας φέτος ο εορτασμός του Πάσχα δεν θα είναι λαμπρός και ο Πατριάρχης της Αντιοχείας δεν θα δεχτεί επισήμως τις ευχές των Μουσουλμάνων θρησκευτικών ηγετών της χώρας.

Οι Χριστιανοί διώκονται και σε άλλα μέρη του Πλανήτη. Από την Ευρώπη στη Γαλλία η κυβέρνηση Ολάντ έχει κηρύξει  πόλεμο σε βάρος του Χριστιανισμού και των αξιών που αυτός πρεσβεύει. Πρώτο δείγμα η καθιέρωση ως "γάμου" της σχέσης των ομοφυλοφίλων και της εκ μέρους τους δυνατότητας να υιοθετήσουν παιδιά! Ακολουθούν και άλλες ενέργειες της κυβέρνησής του, όπως η επέκταση των πειραμάτων στα έμβρυα και η  απομάκρυνση  από τα σχολεία κάθε ακόμη και νύξης χριστιανικού μηνύματος. Επίσης ο πρόεδρος κ. Ολάντ έχει εξισώσει τους χριστιανούς ποιμένες με τους ηγέτες των αθέων, των τεκτόνων και των ομοφυλοφίλων… Η Κατρίν Τροτμάν, η οποία είναι σύντροφος του Γάλλου Προέδρου, συζεί μαζί του και γενικά τον επηρεάζει,  είναι φανατικά υπέρ της κρατικής επιβολής να θεωρηθεί "γάμος" η σχέση των ομοφυλοφίλων. 
Η δήθεν "ομοφοβία" των υποστηρικτών της φυσικής και φυσιολογικής σχέσης στην οικογένεια κατάντησε στη Γαλλία "χριστιανοφοβία", επιβολή της αθεϊας, και διωγμός σε βάρος των χριστιανών και των αρχών και αξιών που πιστεύουν.

Ενδεικτική του κλίματος που κυριαρχεί σε όσους σήμερα κυβερνούν τη Γαλλία είναι η άποψη του εκπροσώπου  του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Εθνοσυνέλευση Κλοντ Μπαρτολόν, ότι: " Η Δημοκρατία έχει ανάγκη από ιεροτελεστίες. Η Δημοκρατία είναι μια πραγματική θρησκεία και έχει ανάγκη από ιεροτελεστίες για να είναι αναγνωρίσιμη και αποδεκτή…". (!!!).
Φανατικά αντιχριστιανός είναι ο πρώην υπουργός Βενσάν Πεϊγιόν, που σε βιβλίο του υποστηρίζει ότι η Γαλλική Επανάσταση θα ολοκληρωθεί όταν από τη χώρα εξαλειφθεί τελείως ο χριστιανισμός! Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατεί στη Γαλλία είναι ο βανδαλισμός χριστιανικών συμβόλων στην Μπεζανσόν και η βεβήλωση ναού στην πόλη Φος συρ Μερ, κοντά στη Μασσαλία. 

Οι Γάλλοι που δεν αποδέχονται τις αντιχριστιανικές αποφάσεις του Προέδρου Ολάντ  και που φαίνεται πως είναι πολλά εκατομμύρια, συνεχίζουν τις ανοιχτές διαμαρτυρίες τους σε πολλές πόλεις της χώρας, ενώ εκπρόσωποί τους προσέφυγαν για ακύρωση του ψηφισθέντος Νόμου στο Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο καθώς και στο συμβούλιο της Ευρώπης.
Πάντως το Αμερικανικό Κέντρο Ερευνών για τις Θρησκείες  PEW, εκτιμά ότι στη Γαλλία και επί 60 εκατομμυρίων συνολικού πληθυσμού υπάρχουν 17,5 εκατομμύρια άθεοι ή χωρίς ένταξη σε κάποια θρησκεία, κάτι που την τοποθετεί στην όγδοη θέση στον πίνακα των λιγότερο θρησκευομένων χωρών στον κόσμο, μάλιστα πριν από την Βόρεια Κορέα!

Οι διωγμοί σε βάρος των Χριστιανών είναι  σκληροί σχεδόν σε όλες τις ισλαμικές χώρες, καθώς και στις Κομμουνιστικές της Κίνας, της Βόρειας Κορέας και του Βιετνάμ. Πιο πρόσφατα τραγικά γεγονότα είναι η καταστροφή εβδομήντα χριστιανικών ναών στη Νιγηρία και η δολοφονία χριστιανών στην Αίγυπτο και στο Πακιστάν.
Παρά τους συστηματικούς διωγμούς σε βάρος τους 2,2 δισεκατομμύρια στον κόσμο δηλώνουν Χριστιανοί και αποτελούν το 32% του συνολικού πληθυσμού της Γης, από το οποίο το 15% περίπου είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Το 23% είναι Μουσουλμάνοι, το 15% Ινδουιστές, το 7% Βουδιστές, το 0,2% Εβραίοι και το υπόλοιπο περίπου 22% είναι άλλων θρησκειών και άθεοι.-

Αγίας Κασιανής, Μεγάλη Τρίτη π.Στέφανος Κ.Αναγνωστόπουλος

… Ιησούς Χριστός. Και έτσι μετά από αυτό το θαύμα ακολούθησε τον Χριστό, το Σωτήρα της μαζί με τις άλλες μυροφόρες γυναίκες.
Από τότε υπήρξε η ζωή της οσιακή και η Εκκλησία μας την κατέταξε μεταξύ των Αγίων.

Η Αγία πάλι Κασσιανή, - ευτυχώς που κάποιος σήμερα, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ανεγνώρισε αυτό, και είπε ότι δεν έχει καμία σχέση η Αγία Κασσιανή με την αμαρτωλή που περιγράφεται στο δοξαστικό, διότι η Αγία Κασσιανή υπήρξε αγία γυναίκα και ποιήτρια.
Συνέθεσε βέβαια αυτό το δοξαστικό των αποστίχων που το ακούσαμε πριν από λίγο με τόση κατάνυξη. Και όχι μόνον αυτό, έγραψε και το δοξαστικό των Χριστουγέννων και κάνα δυο άλλα ακόμα τροπάρια από τη σημερινή εκκλησιαστική (υμνολογία).
Περιγράφει λοιπόν παραστατικά και πολύ ποιητικά και συγχρόνως θεολογικά και υψηλά, την αξία της έμπρακτης μετάνοιας και συνάμα βέβαια το αποτέλεσμα της αγάπης που κι αυτή η μετάνοια …. ώστε να συγχωρηθεί εξ όλων των αμαρτιών αυτής.
Παλαιότερα είχαμε ασχοληθεί με τον βίο της Αγίας Κασσιανής και είχαμε μάλιστα τονίσει πόσο παρεξηγημένη είναι αυτή η Αγία, αλλά από κείνους όμως που θέλουν να πλάθουν μύθους ή να πολεμούν την Εκκλησία.

Θέλω λιγάκι να σταθούμε στις αντιθέσεις που μας παρουσιάζουν τα ιερά αυτά κείμενα όπως τα ακούσατε. Ολόκληρη η σημερινή ακολουθία στέκεται πολύ δραματικά στα δύο αυτά πρόσωπα, για να τονίζει ιδιαιτέρως την μετάνοια και την πράξη της αμαρτωλής γυναίκας. Από τη μια μεριά η μετάνοια της πόρνης και από την άλλη πλευρά η προδοσία του Ιούδα. Και όμως το πρόσωπο του Ιούδα, είναι πολύ γνωστό, ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητάς και Αποστόλους του Κυρίου.
Για τρία ολόκληρα χρόνια ήταν κοντά Του. Και Τον έβλεπε, και Τον άκουγε στη θεϊκή Του διδασκαλία, έβλεπε ολόκληρη τη ζωή Του, ήταν κάθε μέρα μαζί Του, έβλεπε τα πολλαπλά Του θαύματα, και όταν απεστάλη μαζί με τους άλλους δώδεκα Αποστόλους, πήγε και αυτός, και δίδαξε, και πιθανόν δυνάμει της πίστεως και της δυνάμεως στο όνομα του Ιησού Χριστού του Κυρίου του, να έκαμε και θαύματα όπως και άλλοι Απόστολοι, όπως ακριβώς μας το περιγράφουν τα ιερά Ευαγγέλια.
Και έζησε τόσα, τόσα πολλά, που ασφαλώς πολλοί από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης θα ήθελαν και να δούνε και να ζήσουν, όσα είδε και έζησε ο Ιούδας. Και όμως αυτός ο μαθητής και Απόστολος άφησε τον εαυτόν του να παρασυρθεί από βρώμικες σκέψεις που γέννησαν την φιλαργυρία, την κλοπή, το δόλο, την προδοσία, και τέλος ακολούθησε μετά την προδοσία η απελπισία και η αυτοκτονία.
Άλλωστε και η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει ότι ο Ιούδας, «κλέπτης ήν και τον γλωσσόκομον είχε και τα βαλλόμενα εβάσταζε.
Έτσι βλέπουμε λοιπόν την πρώτη αντίθεση. Την ευωδία που εξέπεμπε η μετάνοια της πόρνης γυναικός, και την δυσωδία που βγήκε από την πράξη της προδοσίας.

Η δευτέρα αντίθεση είναι μεταξύ σκότους και φωτός. Οι καλοί λογισμοί της μετανοίας της γυναικός εκείνης, φώτισαν το νου της και γέμισαν την καρδιά της από αγάπη και μετάνοια, αληθινή μετάνοια όμως. Οι κακοί λογισμοί της φιλαργυρίας σκότισαν το νου του Ιούδα και ακόμα πιο πολύ διαβολοποίησαν τη καρδιά του. Μπήκε δηλαδή ο διάβολος μέσα στην καρδιά του – το λέει και το Ιερόν Ευαγγέλιον. «Εισήλθε δε ο Σατανάς εις Ιούδαν τον επικαλούμενον Ισκαριώτην».

Μία άλλη αντίθεσις είναι το τι κρατάνε στα χέρια τους οι δυο τους. Η αμαρτωλή γυναίκα κρατάει στα χέρια της ένα μυροδοχείο, δηλαδή την ευωδία της μετανοίας, των καλών λογισμών, και έτσι μ’ αυτό το μυροδοχείο πλησιάζει τον Χριστόν. Ο Ιούδας κρατάει στα χέρια του από πρόθεση τα τριάκοντα αργύρια. Με αυτά λοιπόν πρόδωσε τον Κύριο. Αγγελική ευωδία από το ένα μέρος, σατανική κακοσμία από το άλλο μέρος. Έτσι στους αίνους που ακούσαμε πριν από λίγο, προβάλλονται αυτές οι δύο πράξεις που έγιναν ταυτόχρονα την Τετάρτη ημέρα πριν από το Πάσχα.
Μας λέγει λοιπόν το τροπάριο. «Ότε η» - της Αγίας Κασσιανής και αυτό – «ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις».
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τις ίδιες ώρες που πολλοί χριστιανοί προσφέρουν στο Σωτήρα Χριστό τη λατρεία τους, με ύμνους και ωδές πνευματικές, δηλαδή, με λίγη αγρυπνία, με λίγη νηστεία στο κατά δύναμιν, με λίγη προσευχή, με λίγη ορθοστασία, με λίγη κακοπάθεια, όσο μπορεί ο καθένας, τις ίδιες ώρες κάποιοι άλλοι, και είναι οι περισσότεροι δυστυχώς, ασεβείς και αθεόφοβοι, βλαστημάνε τον Χριστόν και με τα αμαρτωλά τους έργα και Τον προδίδουν και Τον αρνούνται. Που είναι … «οι δε εννέα πού;», ρώτησε ο Κύριος. Οι δε εννέα που; Πού είναι οι άλλοι ενενήντα εννιά»; Ένας στους εκατό είστε! Καταπατούν τις Ευαγγελικές εντολές, περιφρονούν τα μυστήρια της Εκκλησίας, και παρασέρνουν στο κακό και άλλες αδύνατες ψυχούλες. Έτσι συμβαίνει.

Έχουμε αντίθεση και στο φίλημα. Αφενός μεν το φίλημα της αμαρτωλής μετανοημένης γυναίκας που καταφιλούσε τα άχραντα πόδια του Κυρίου, και έχομε και το φίλημα του Ιούδα. Ο οποίος είπε μάλιστα ότι αυτόν που θα φιλήσω, αυτός είναι ο δάσκαλος. Πιάστε τον. Κι εκεί στον κήπο της Γεθσημανή εγένετο αυτό το έγκλημα. Της προδοσίας το φίλημα. Έψαλαν προηγουμένως οι ιεροψάλτες μας για τον Ιούδα. «Ω της Ιούδα αθλιότητος, εθεώρει την πόρνη φιλούσα τα ίχνη, και εσκέπτετο δόλω της προδοσίας το φίλημα», δηλαδή. Ενώ παρατηρούσε ο άθλιος Ιούδας την μετανοημένη πόρνη να φιλεί τα ίχνη, δηλαδή τα πέλματα των ποδιών του Κυρίου, συγχρόνως εσκέπτετο με δόλο το φίλημα της προδοσίας που θα πρόδιδε τον διδάσκαλό του.

Άλλη αντίθεσις. Πάλι από την υμνολογία. Το άπλωμα. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι η αμαρτωλή γυναίκα απλώνει τα μαλλιά της σαν ζητιάνα της αγάπης και ζητιανεύει την άφεσι των αμαρτιών. Απλώνει όμως και ο Ιούδας τα χέρια του, όχι προς τον Χριστόν, αλλά προς τους εχθρούς του Κυρίου, προς τους Φαρισαίους και Γραμματείς, και γίνεται και αυτός ένας ελεεινός ζητιάνος, ζητιανεύοντας τα τριάκοντα αργύρια. Να λοιπόν πως μας το έψαλαν προηγουμένως οι ψαλτάδες. «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας τω Δεσπότη, ήπλωσεν και ο Ιούδας τας χείρας τοις παρανόμοις. Η μεν λαβείν την άφεσιν, ο δε λαβείν τα αργύρια».

Χριστιανοί μου είμαστε και εμείς όλοι ζητιάνοι. Και τι ζητιανεύουμε μέσα στη ζωή; Τι ζητιανεύουμε; Το καλό ή το κακό να ρωτήσω; Το δίκαιο ή το άδικο;
Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας, ζητιανεύουμε και αρπάζουμε το κακό. Αρπάζουμε την πονηριά και την αδικία και όλων των ειδών τις αισχρές ηδονές.
Ζητιανεύουν οι περισσότεροι με κάθε μέσον, θεμιτό και αθέμιτο, τη συσσώρευση πολλών αγαθών.
Ζητιανεύουν και διψάνε για δύναμη και εξουσία, και καταστρέφουν ολόκληρο τον κόσμον.
Ζητούν ευκαιρίες για να εκδικηθούν τον διπλανό τους. Πιθανόν και τον αδελφό τους, τον συγγενή τους, και δεν ξέρω ποιόν άλλον.
Ή πολλές φορές, ζητιανεύουν για να τους ευχηθούν πολύ πολύ ευγενικά, «απ’ το Θεό να το ’βρουν».
Ζητιανεύουν λοιπόν κάθε ώρα για να κουτσομπολεύσουν και να κατακρίνουν. Και γενικά όλοι είμαστε ζητιάνοι της αμαρτίας. Με μέσα παράνομα και άδικα, με πράξεις αμαρτωλές, με πράξεις διεστραμμένες, με αρνήσεις, με βλαστήμιες και προδοσίες, και με τόσα και τόσα άλλα.

Αλλά εμείς όμως εδώ, που μαζευτήκαμε οι Ορθόδοξοι εδώ χριστιανοί, που παρακολουθούμε έτσι με συγκίνηση την πορεία αυτή προς τον Γολγοθά, μας δίνει πολλή την παρηγοριά, και είμαστε σ’ αυτούς που παρηγορούνται, διότι μας παρηγορεί η Εκκλησία αφού αφιέρωσε ολόκληρη την εκκλησιαστική της υμνολογία, στην πράξη αυτή της αμαρτωλής γυναίκας. Κάναμε πολλές φορές αναλύσεις.
Λοιπόν να ζητιανέψουμε για έλεος και αγάπη.
Να ζητιανέψουμε και μείς όπως και αυτή έλεος, για την άφεση των αμαρτιών μας.
Να ζητιανέψουμε έλεος για να διορθωθεί η ζωή μας, για να φύγουν οι αδυναμίες και τα πάθη μας.
Να ζητιανέψουμε για έλεος και υπομονή, για έλεος και για μετάνοια.
Για έλεος και απομάκρυνση απ’ τη ζωή μας όλα τα κακά του διαβόλου.

Κι ήθελα να τελειώσω μ’ ένα τηλεφώνημα.
- Εσείς είστε ο Τάδε.
- Μάλιστα.
- Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσω. Μόλις χθες ήρθα από τη Νέα Υόρκη και μού ’παν για σας και θέλω να ζήσω. Σας προσφέρω πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ για να ζήσω. Να ζήσω… Πεθαίνω… Να ζήσω…
- Που μένετε; Πάρτε εκεί τον πατέρα Ηλία και προσφέρετε αυτές τις πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ σε χίλιες οικογένειες. Και ο Θεός μπορεί να κάνει θαύμα!
- Όχι, δεν πιστεύω σ’ αυτό. Δεν πιστεύω σε τίποτα, ούτε στα μυστήρια, ούτε σε τίποτα, σε τίποτα. Ούτε στην Εκκλησία, ούτε σ’ αυτό που λέτε εσείς μετάνοια, σε τίποτα! Εγώ θέλω μόνο να ζήσω!
- Πως θα ζήσεις χωρίς Θεό; Αφού στον Θεόν πορεύεσαι; Να τώρα η Εκκλησία μας αύριο θα θυμηθεί μια αμαρτωλή, μια πόρνη γυναίκα που σώθηκε κάτω από το βάρος πληθώρας αμαρτιών, - έχεις ακούσει για την Μαρία την Αιγυπτία; Έχεις ακούσει για την Οσία Πελαγία; Πούσαν γυναίκες του δρόμου, και όμως η Εκκλησία μας τις κατέστησε Άγιες και όσιες ύστερα από μετάνοια; Η μετάνοια σώζει!
- Όχι, εσύ θέλω να μου κάνεις ένα θαύμα για να ζήσω!
- Το θαύμα δεν θα γίνει αν δεν μετανοήσεις. Αν δεν καλέσεις εκεί κοντά σου τον πατέρα Ηλία, τον πατέρα Γεώργιο, τον πατέρα Σαράντη, τον πατέρα Νικόλαο, πούναι κει γύρω σου, αυτή τη στιγμή, και να μοιράσεις όλα αυτά τα λεφτά, σε κείνους που έχουν ανάγκη. Να βάψουν σήμερα ένα κόκκινο αυγό για να πουν μεθαύριο «Χριστός Ανέστη». Η αμαρτωλή γυναίκα σώθηκε. Εσύ δεν θα σωθείς, αν δεν μετανοήσεις. Τι να την κάνεις τη ζωή χωρίς μετάνοια και χωρίς Χριστόν;

«Οίστρος ακολασίας», είχε αυτή η γυναίκα. Κι όμως σώθηκε. Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα της ψάλει η Εκκλησία, της ψάλει και την ξαναψάλει και την ξαναψάλει, και θα την ψάλει μέχρι της συντελείας των αιώνων. Παράδειγμα προς μίμησιν. Αν θέλουμε να ζήσουμε, να ζήσουμε μέσα στην αιωνιότητα. Όχι να προσφέρουμε λεφτά για να ζήσουμε τώρα. Πόσο άλλο να ζούσε; Αφού ήδη ήταν – δεν ξέρω μπορεί να πέθανε σε λίγες μέρες - ογδόντα ετών. Πόσο ακόμα θα ’θελε να ζήσει;
Χωρίς Χριστόν και χωρίς μετάνοια κανένας δεν μπορεί να ζήσει. Το επαναλαμβάνω. Και εάν εξασκήσουμε το εν χιλιοστό των δακρύων και της μετανοίας αυτής της γυναικός της οποίας ακούσαμε τόσα τροπάρια μαζί και το δοξαστικό, δεν θα σωθούμε.
Αλλά αν χύσουμε όμως ένα δάκρυ, ένα δάκρυ, ένα δάκρυ, θα βρούμε έλεος απ’ τον Θεόν, και θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών, όπως την κέρδισε και αυτή έτσι να την κερδίσουμε και μείς,

Αμήν 

Μεγάλη Τρίτη - «Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας»(δοξ. ἀποστ. αἴν. Μ. Τετ.) + Μητροπολίτης Φλωρί νης Αυγουστίνος

Ἡ νύχτα τῆς ἁμαρτίας

«Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας»(δοξ. ἀποστ. αἴν. Μ. Τετ.)

Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς ν᾽ ἀκούσουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸ περίφημο τροπάριο τῆς Κασσιανῆς, ποὺ συγκινεῖ βαθύτατα. Ὠφελημένος εἶνε ὅποιος νιώθει τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ χύνει ἕνα δάκρυ μετανοίας, ὅπως ἡ γυναίκα ποὺ ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ μύρο·ὠφελημένος εἶνε ὅποιος αἰσθάνεται ὅπως ἡ ποιήτρια Κασσιανή.

Τὸ τροπάριο αὐτὸ ἔχει ἱστορία. Τὸ 830 μ.Χ. στὰ ἀνάκτορα τῆς Κωνσταντινούπολεως ἐπρόκειτο νὰ γίνῃ κάποιο σημαντικὸ γεγονός.Ἀπὸ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία μαζεύτηκαν ἐκεῖ μιὰ ἀνθοδέσμη ἐκλεκτῶν νεανίδων, γιὰ νὰ ἐκλέξῃ ὁ διάδοχος Θεόφιλος κάποια ἀπὸ αὐτὲςκαὶ νὰ τὴν κάνῃ βασίλισσα. Σ᾽ ἐκείνην ποὺ θὰ ἐξέλεγε, θὰ τῆς ἔδινε ἕνα χρυσὸ μῆλο.

Παρατάχθηκαν λοιπὸν οἱ κοπέλες μὲ καρδιοχτύπι. Ἀλλὰ καὶ ὁ διάδοχος θὰ αἰσθάνθηκε κατάπληκτος· διότι τὸ κάλλος συγκινεῖ, ἔχει μεγάλη δύναμι, εἴτε πρὸςτὸκαλὸ εἴτε πρὸς τὸ κακό. Ὁ Θεόφιλοςστάθηκε ἐμπρὸς στὴν Κασσιανὴ ἐντυπωσιασμένος,ἕτοιμος νὰ τῆς δώσῃ τὸ μῆλο. Προηγουμένως ὅμως τῆςεἶπε·«Ἐκ γυναικὸς ἐρρύη τὰ φαῦλα», ἀπὸ γυναῖκα δηλαδὴ προῆλθαν τὰ κακά, ἐννοώντας τὴν Εὔα.Ἡ Κασσιανή, ἑτοιμόλογη καὶ εὐφυέστατη, ἀνταπήντησε·«Ἐκ γυναικὸς ἐρρύητὰ κρείττω», ἀπὸ γυναῖκα δηλαδὴ προῆλθε ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἐννοώντας τὴν Παναγία.

Ὁ Θεόφιλος δὲν εὐχαριστήθηκε ἀπὸ τὴν ἀπάντησι. Οἱ ἄντρες ἀγαποῦν τὶς ὡραῖες ἀλλ᾽ὄχι τὶς ἔξυπνες γυναῖκες· δὲν θέλουν ἡ γυναίκανὰ ὑπερτερῇ.Δὲν ἔδωσε λοιπὸντὸ μῆλο στὴν Κασσιανή. Τὸ ἔδωσε σὲ μιὰ ἄλλη σεμνὴ κόρη, τὴν Θεοδώρα, ποὺ ἔπειτα ἁγίασε ἀφοῦ ὡς αὐτοκράτειρα συνετέλεσε καὶ στὴν ἀ-ναστήλωσι τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἔτσι στὸ διαγωνισμὸ αὐτῶν τῶν εὐγενῶν, ὄχι αἰσχρῶν, καλιστείωνἡ Κασσιανὴ ἀπέτυχε.

Ἀπέτυχε; Ὑπάρχουν ἀποτυχίες ποὺ μέσα τους κρύβουν μεγάλες ἐπιτυχίες, καὶ ὑπάρχουν ἐπιτυχίες ποὺ μέσα τους κρύβουν μεγάλες ἀποτυχίες. Θὰ μποροῦσε αὐτὸ νὰ γίνῃ θέμα ὄχι μιᾶς ἀλλὰ πολλῶν ὁμιλιῶν καὶ ν᾽ ἀναφέρουμε πλῆθος παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἱστορία. Κ᾽ ἐσεῖς, ἀγαπητοί μου, ἂν ἐξετάσετε τὴ ζωή σας, θὰ θυμηθῆτε μερικὰ ἐπεισόδια στὰὁποῖα κλάψετε, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν φαινομενικὴτότε ἀποτυχία βγῆκε ἔπειτα κάποιο καλό,βγῆκε«ἐκ τοῦ πικροῦ γλυκύ».

Καὶ ἡ Κασσιανὴ ἔχασε μὲν ἕνα στέμμα, ἀλλὰ κέρδισε ἕνα ἄλλο λαμπρότερο. Γιατὶ πέρα ἀπὸ τὸ κάλλος καὶ τὸ θρόνο καὶ τὰ ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθὰ ὑπάρχει καὶ κάτι ποὺ λίγοι τὸ ἔχουν· εἶνε ἡ ποίησις, ποὺ μὲ τὰ φτερά της παίρνει τὸνἄνθρωπο καὶ τὸν ἀνεβάζει μέχρι τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ τάλαντο, ποὺ ἡ Κασσιανὴ εἶχε δυνάμει, στὴ μόνωσι τῆς ἀσκήσεως τὸ καλλιέργησε μὲ προσευχὲς καὶ δάκρυα, τὸ πολλαπλασίασε, καὶἀναδείχθηκε ἐμπνευσμένη ποιήτρια, ποὺ χάρισε στὸν κόσμο τὸ ἀριστούργηματοῦ τροπαρίου ποὺ ἀκοῦμε σήμερα.

Αὐτὰ ἀπὸ πλευρᾶς ἱστορίας τοῦ ὕμνου. Ἀπὸ πλευρᾶς ἑρμηνείας τώρα, οὔτε ἐγὼ ἔχω τὴ δύναμι ἀλλ᾽ οὔτε κ᾽ ἐσεῖς τὴν ὑπομονὴ νὰ τὸν ἐξηγήσουμε ὅλο. Θὰ ἐπιστήσω λοιπὸν τὴν προσοχή σας μόνο στὸ ἑξῆς σημεῖο τοῦ τροπαρίου.«Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆςἁμαρτίας»(δοξ.ἀποστ.αἴν.Μ.Τετ.).

Θρηνεῖ καὶ κλαίει.«Οἴμοι!», λέει. Τί σημαίνει τὸ«οἴμοι»; Κάνω μία παρέκβασι. Σὲ λίγο τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἔχει τὴν ὡραιότερη γλῶσσα, μπαίνοντας στὴν ἐκκλησία δὲν θὰ καταλαβαίνουν τίποτα. Διότι κάποιος ὑπουργὸς εἶπε τὸν ἀνόητο λόγο «Σήμερα κηδεύουμε τὴν καθαρεύουσα». Κηδέψτε, κύριοι, τὴ γλῶσσα σας, καὶ θὰ δοῦμε τὰ ἀποτελέσματα!…

«Οἴμοι»λοιπὸν σημαίνει «ἀλλοίμονο»· σήμερα μπροστὰ ἀπὸ τὸ«οἴμοι» βάζουμε τὸ «ἀλλά» κ᾽ ἔτσι ὁ λαὸς τὸ «ἀλλὰ» +«οἴμοι» τὸ λέει «ἀλλ-οίμοι», «ἀλλ-οίμονο».Θρηνεῖ ἡ Κασσιανή. Γιατί θρηνεῖ; Ὅτι«νύξ μοι ὑπάρχει… ἁμαρτίας», λέει, διότι μπῆκα στὴ νύχτα τῆς ἁμαρτίας.

Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν νύχτες· ἡ φυσικὴ καὶ ἡ νοητή. Ἡ φυσικὴ νύχτα εἶνε τὸ σκοτάδι ποὺ δημιουργεῖ ἡ δύσις τοῦ ἡλίου.

Ἡ νύχτα εἶνε κυρίως ὁ χρόνος τῶν θηρίων.Ἔτσι τά ᾽πλασε ὁ Θεός. Τὴν ἡμέρα τὰ θηρία κοιμοῦνται, γιὰ νάνε ἐλεύθερος ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐργαστῇ. Καὶ μόλις βασιλέψῃ, βγαίνουν νὰ βροῦν τροφή. Ἐργάτες βρέθηκαν γιὰἐργασία στὴν ἔρημο τῆς Σαχάρας· καὶ λίγοπρὶν τὴ δύσι οἱ ἐργολάβοι σφύριζαν «Κρυφτῆτε». Μόλις πέσῃ ὁ ἥλιος ἡ ἔρημος σείεται ἀπὸ φωνὲς καὶ μουγκρητά. Τὸ λέει ἡ Γραφὴ στὸν προοιμιακὸ ψαλμὸ ποὺ ἀκοῦμε στὸν ἑσπερινό· ὁ Θεὸς«ἐποίησε σελήνην εἰς καιρούς, ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ. ἔθουσκότος, καὶ ἐγένετο νύξ· ἐν αὐτῇ διελεύσονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ»(Ψαλμ.103,19-20).

Ἀλλὰ μὴ φοβᾶστε τὰ θηρία αὐτά. Πολὺ πιὸφοβερὰ εἶνε κάτι ἄλλα θηρία. Ποιά; Ρωτῆστετὴν ἀστυνομία καὶ τοὺς δικαστάς. Ἡ νύχτακυρίως εἶνε ἡ ὥρα τῶν ἐγκλημάτων. Τὴ νύχτα βγαίνουν οἱ ἐγκληματίες. Ὁ πόρνος, ὁ μοιχός, ὁ κλέφτης, ὁ διαρρήκτης, ὁ τρομοκράτης, ὁχαρτοπαίχτης θηρία εἶνε! Ὅπως εἶπε ἕναςἀρχαῖος φιλόσοφος, ἀπ᾽ ὅλα τὰ θηρία ποὺτρέφει ἡ γῆ τὸ ἀγριώτερο εἶνε ὁ ἄνθρωπος.

Τὰ θηρία λοιπόν, τὰ ἄλογα ἀλλὰ καὶ τὰ ἀνθρωπόμορφα, δροῦν τὴ νύχτα καὶ τρομοκρα-τοῦν. Στατιστικὲς δείχνουν μὲ νούμερα, ὅτι ἡαἰχμὴ τῆς ἐγκληματικότητος εἶνε τὰ μεσάνυχτα, τότε ἡ ἐγκληματικὴ δραστηριότης κορυφώνεται. Ἀλλὰ δὲν περιμέναμε νὰ μᾶς τὸ πῇ ἡ στατιστικὴ ἐπιστήμη, τὸ λέει ἡ Γραφή· Σῶσε με, Κύριε, ὥστε νὰ μὴ φοβηθῶ«ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, …ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου»(Ψαλμ.90,5-6).Γι᾽ αὐτὸ στὸν Πόντο εἶχαν ἱερὰ συνήθεια νὰ σηκώνωνται τὰ μεσάνυχτα και νὰ προσεύχωνται στὸ Θεό.

Ἀλλὰ τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς δὲν ὁμιλεῖ γιὰ φυσικὴ νύχτα· ὁμιλεῖ γιὰ νοητὴ νύχτα,γιὰ σκοτάδι ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ νοῦ καὶ ποὺ εἶνε ἀπείρως φοβερώτερο. Φθάνουμε ἔτσι τώρα στὸν πυθμένα τῆς ἀθλιότητος. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ νύχτα;

Εἶνε ἡ«ἁμαρτία»! Ἡ ἁμαρτία εἶνε δεν τροπαμπάλαιο, ῥιζωμένο στὸ ὑποσυνείδητο, μὲ πολλὰ κλαδιὰ καὶ φύλλα ἀλλὰμὲ τρεῖς κυρίως μεγάλες διακλαδώσεις. Ἡ μία εἶνε ἡ φιληδονία (αὐτὸ ποὺ σήμερα λέγεται σέξ, ὁπανσεξουαλισμός, ἡ λύσσα γιὰ τὸν αἰσχρὸ ἔρωτα). Ἡ ἄλλη διακλάδωσις, πιὸ ἐπικίνδυνη,εἶνε ἡ φιλοδοξία (αὐτὸ ποὺ σήμερα ὠθεῖ στὸν ἀρριβισμό, στὸ νὰ θέλουν πολλοὶ ν᾽ ἀναρριχηθοῦν σὲ ἀξιώματα πατώντας καὶ ἐπὶ πτωμάτων). Καὶ ἡ τρίτη διακλάδωσις, ἡ ἀκόμη χειρότερη, εἶνε ἡ φιλαργυρία, ἡ μανία τῶν καπιταλιστῶν γιὰ μπίζνες καὶ τριάκοντα ἀργύρια.

Αὐτὰ τὰ τρία ἁμαρτωλὰ πάθη σκοτίζουντὴν ψυχή. Θὰ τὸ ἀκούσουμε τὴ Μεγάλη Πέμπτη· ὅταν ὁ Ἰούδας βγῆκε ἀπὸ τὸν μυστικὸ δεῖπνο γιὰ νὰ πάῃ νὰ ἐκτελέσῃ τὴν προδοσία,τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο σημειώνει χαρακτηριστικῶς·«ἦν δὲ νύξ»(Ἰω. 13,30). Νύχτα φυσική; Ὄχι μόνο. Ἀπὸ κείνη τὴ στιγμὴ μπῆκε στὸσκοτάδι τοῦ πάθους. Καὶ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει· «Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταὶ ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦδείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβὴς φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο»(ἀπολ.Μ. Πέμπτ.). Οἱ μὲν«ἐφωτίζοντο», ὁ δὲ«ἐσκοτίζετο».

Ὅπως, ἀγαπητοί μου, μέσα στὴ νύχτα δὲνδιακρίνει κανεὶς καλά, ἔτσι καὶ μέσα στὸ σκοτάδι τῶν παθῶνὁ ἄνθρωπος τυφλώνεται. Ἕνας γνωστός μου, ποὺ μολονότι τυφλὸς σπούδασε δύο ἐπιστῆμες, θεολογία καὶ νομική, ἔχασε τὸ φῶς του στὰ δύσκολα χρόνια, διότι τὸν πυροβόλησε νύχτα κατὰ λάθος ὁ ἀδελφός του, νομίζοντας ὅτι εἶνε ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς!

Ὁ σκοτισμένος ἀπὸ τὰ πάθη κινδυνεύει νὰ χαθῇ τελείως. Στὸ χωριό μου κάποιος, ποὺ ἔλαβε μέρος στὴ Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία ὡς λοχίας κ᾽ ἔφθασε μέχρι τὴν Ἄγκυρα, μοῦ ἔλεγε ὅτι κατὰ τὴν ὀπισθοχώρησι πλάγιασε κουρασμένος στὰ σκοτεινὰ σὲ κάποιο μέρος πάνω στὸ χῶμα καὶ τὸν πῆρε ἀμέσως ὁ ὕπνος – ὅσοι κάναμε στρατιῶτες τὸ ζήσαμε αὐτό. Τὸ πρωὶ ὅμως τρόμαξε·εἶχε κοιμηθῆ στὸ χεῖλος ἑνὸς γκρεμοῦ! Λίγο νὰ ἔγερνε, θὰ πήγαινε στὸ χάος. Τρομάξατε; Νὰ τρομάξουμε περισσότερο, διότι ὅλοι κοιμώμαστε κοντὰ στὸ γκρεμὸ τῆς ἁμαρτίας, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας κ.τ.λ..

Κοιμώμαστε!«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν»(κοντ.Μ.Καν.). Δηλαδή· «Ψυχή μου ψυχή μου,σήκω, γιατί κοιμᾶσαι; τὸ τέλος πλησιάζει καὶ θὰ σὲ ζώσῃ ἡ ἀγωνία· σύνελθε λοιπόν, γιὰ νὰ σὲ λυπηθῇ ὁ Χριστὸς ὁ Θεός, ποὺ εἶνε παντοῦ παρὼν καὶ γεμίζει τὰ σύμπαντα· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 9-4-1985 τὸ βράδυ μὲ ἄλλο τίτλο.

Εκ του βορβόρου των έργων μου ρύσαι με…..

Αναφορά στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μ. Τετάρτης

“Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονε”. Αυτό είναι το συναξάρι αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι της Μεγάλης Τετάρτης. Πραγματικά η ευλογημένη αυτή ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος είναι η κατ’ εξοχήν ημέρα της μετάνοιας. Οι άγιοι πατέρες όρισαν να θυμόμαστε και να τιμάμε αυτή τη μέρα μια αμαρτωλή γυναίκα, η οποία αποφάσισε να μετανοήσει ειλικρινά και εξωτερικεύοντας αυτή τη σωτήρια παρόρμησή της άλειψε τα πόδια του ελεήμονα Χριστού με πολύτιμο μύρο. Επειδή η μετάνοια είναι βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου, η μεγάλη μετάνοια της γυναικός αυτής αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για κάθε πιστό και επειδή το γεγονός της μετάνοιας είναι ένας δύσκολος αγώνας και ένα επώδυνο πάθος αυτοταπείνωσης, καθόρισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, να είναι αφιερωμένη η προηγούμενη ημέρα πριν τη σύλληψη του Κυρίου στην μετάνοια της πόρνης γυναικός.

Το γεγονός αυτό το διέσωσαν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές (Ματθ.κστ΄6-13, Μαρκ.ιδ΄3-9, Λουκ.ζ΄36-50, Ιωάν.ιβ΄1-8) με κάποιες μικροδιαφορές στις διηγήσεις τους. Αναλυτικότερη και σαφέστερη είναι εκείνη του Λουκά. Ο Χριστός λίγο πριν το πάθος του, μετά την ανάσταση του Λαζάρου, σε κάποια πόλη προσκλήθηκε να δειπνήσει στο σπίτι κάποιου πλουσίου Φαρισαίου, ονόματι Σίμωνος. Και ενώ συνέτρωγε ο Χριστός με τους συνδαιτυμόνες του, μπήκε στην οικία μια αμαρτωλή γυναίκα, γνωστή πόρνη της περιοχής, έχοντας στα χέρια της ακριβότατο αγγείο γεμάτο με πολύτιμο και πανάκριβο μύρο. Πλησίασε το Χριστό, έχυσε ένας μέρος από το μύρο στην κεφαλή και το σώμα του Κυρίου και με το υπόλοιπο και τα ασταμάτητα δάκρυά της έβρεχε και έπλυνε τα πόδια του Χριστού. Τέλος έλυσε την πλούσια πλεξούδα των μαλλιών της και άρχισε να σκουπίζει τα άχραντα πόδια του Δασκάλου. Ο Χριστός έμεινε ατάραχος, όχι όμως και οι παραβρισκόμενοι. Ο μεν οικοδεσπότης φαρισαίος σκανδαλίσθηκε με τη θέα της πόρνης και ακόμα περισσότερο με το άγγιγμά της στο σώμα του Ιησού. Διερωτόταν, πως είναι δυνατόν, προφήτης όντας, ο καλεσμένος του ραβίνος να μην διαγνώσει ότι η γυναίκα αυτή είναι αμαρτωλή και να μην τη διώξει κακείν κακώς, όπως θα έκανε ο ίδιος και οι όμοιοί του φαρισαίοι. Ο φιλάργυρος και ανάξιος μαθητής του Χριστού, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, μέτρησε τη μεγάλη αξία του μύρου, το οποίο κατά τη γνώμη του “πήγε χαμένο”, ενώ θα μπορούσε να πουληθεί και να δοθεί δήθεν στους φτωχούς. Ουσιαστικά όμως ο μέλλων προδότης μαθητής δεν ενδιαφέρονταν για τους φτωχούς, αλλά για τη δική του τσέπη, γιατί ήταν κλέφτης. Ο Χριστός έδωσε απάντηση και στους δυο “σκανδαλισθέντες” από το γεγονός αυτό. Στον μεν φαρισαίο απάντησε πως η γυναίκα αυτή έδωσε περίσσια και εγκάρδια περιποίηση, σε αντίθεση με αυτόν που τον κάλεσε προφανώς τυπικά και επιδεικτικά στο σπίτι του. Στον δε δόλιο Ιούδα απάντησε πως τους φτωχούς θα τους έχουν πάντοτε μαζί τους και έχουν χρέος και καθήκον να τους ελεούν, όμως το μύρο ετούτο είναι δωρεά μιας πονεμένης καρδιάς προς τον ελεήμονα Κύριο του κόσμου. Το πολύτιμο μύρο ήταν μια μικρό δείγμα της μεγάλης μετάνοιας και ευγνωμοσύνης αυτής της γυναίκας. Έτσι γύρισε τέλος προς αυτή και της είπε “ αφέονται σου αι αμαρτίαι… η πίστις σου σέσωσε σε, πορεύου εις ειρήνην”. Τα τελευταία αυτά λόγια εξόργισαν περισσότερο τους συγκεντρωμένους, Ποίος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες ;

Ας δούμε πως ο μέγας ρήτορας της Εκκλησίας μας άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζει το γεγονός αυτό. “ Προσέξτε λοιπόν, ω φιλόχριστοι, να καταλάβετε και να απολαύσετε την χρήσιμη διήγηση της καλής αυτής γυναικός, πως διάβηκε και έφτασε έως εκεί που ήθελε, χωρίς να την καλέσουν, πως πλησίασε εκεί που κάθονταν ο Κύριος και του εξομολογήθηκε μέσα από την καρδιά της όσα έπραξε, να δείτε πως δεν ντράπηκε ούτε φοβήθηκε η αντρειωμένη αυτή στην ψυχή την ταραχή των εκεί υπηρετούντων και τα δυσμενή σχόλια των παρισταμένων. Δεν τα έλαβε όλα αυτά καθόλου υπόψη της, αλλά σκέφτηκε και είπε από μόνη της, εάν εγώ δεν κάμω πραγματικά το πρόσωπό μου σαν σίδηρο ή χαλκό, δεν θα μπορέσω να σωθώ. Τώρα είναι καιρός να τρέξω και να κάμω τα πάνω κάτω. Τώρα είναι ευκαιρία να νικήσω εκείνον που με πολεμούσε ως τώρα, για να πάρω το στεφάνι της νίκης από τον φιλάνθρωπο Θεό. Τόσα χρόνια άρεσα στους ανθρώπους, τώρα είναι πρέπον να αρέσω στον Άγιο Θεό μου και με ψυχή καθαρή και αγία να καθαριστώ από Αυτόν. Εξαιτίας της μισητής αμαρτίας άρεσα στους ανθρώπους, από τώρα ας αρέσω στον ευεργέτη μου δια της μετανοίας. Τι να πάρω μαζί μου αλήθεια μαζί μου στη συνάντηση αυτή, προκειμένου να τύχω της προσοχής Του και να επιτύχω του σκοπού μου; Σε μένα φάνηκε καλό να πάρω σαν μικρό δώρο, να του το προσφέρω αυτό το ακριβό μύρο. Βαστάζοντας λοιπόν αυτό στα χέρια μου ας τρέξω κοντά του, και αν τυχόν με διώξει, μου φτάνει που μονάχα θα τον δουν τα μάτια μου, γιατί δεν είμαι άξια η δυστυχισμένη να μου δώσει συγχώρηση για τα τόσα πολλά και βαριά αμαρτήματά μου” (Μ. Συναξαριστής της Ορθ. Εκκλησίας, έκδ. Ματθαίου, τομ. ΙΓ΄σελ. 513).

Οι θείοι υμνογράφοι, θέλοντας να τονίσουν το σωτήριο νόημα της μετάνοιας της αμαρτωλής γυναικός, στόλισαν τις ιερές ακολουθίες της Μεγάλης Τετάρτης με μια ποιητική και μουσική πανδαισία ύψιστης αξίας. Η ακολουθία ιδιαίτερα του Όρθρου, σύμφωνα με επιφανείς λειτουργιολόγους, είναι από τις καλλίτερες ποιητικές συνθέσεις όλων των ακολουθιών του έτους. Τους ύμνους της Μ. Τετάρτης χαρακτηρίζουν οι πλούσιες εικόνες, οι διάλογοι και οι αντιθέσεις. Ο Όρθρος ξεκινάει με το γνωστό “Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…” και ακολουθούν τα υπέροχα καθίσματα “Πόρνη προσήλθε σοι…”, “Ιούδας ο δόλιος φιλαργυρίαν ερών…” και το καταπληκτικό “Η πόρνη εν κλαυθμώ ανεβόα , οικτίρμων…”. Στο κοντάκιο παρουσιάζεται ο κάθε άνθρωπος αμαρτωλός σαν την πόρνη. Ο ιερός ποιητής παίρνει τη θέση της και ικετεύει στο Δεσπότη και Λυτρωτή Χριστό να τον ελεήσει, “Υπέρ την πόρνην αγαθέ, ανομήσας, δακρύων όμβρους (όπως εκείνη) ουδαμώς σοι προσήξα, αλλά σιγή δεόμενος προσπίπτω σοι, πόθω ασπαζόμενος τους αχράντους σου πόδας, όπως μοι την άφεσιν, ως Δεσπότης, παράσχης των οφλημάτων, κράζοντι, Σωτήρ, εκ του βορβόρου των έργων μου ρύσαι με”. Εξαίσιες ποιητικές συνθέσεις έργα του αγίου Κοσμά του Μελωδού, είναι τα τροπάρια των στιχηρών των αίνων. “Σε τον της Παρθένου Υιόν πόρνη επιγνούσα Θεόν…”, “Το πολυτίμητον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων…”, “Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον…”, “Ω της Ιούδα αθλιότητος! Εθεώρει την πόρνην φιλούσαν τα ίχνη και εκέπτετο δόλω της προδοσίας το φίλημα…”. Στα υπέροχα αυτά τροπάρια γίνεται αριστοτεχνική αντίθεση μεταξύ της μετανοούσας γυναικός και του μελλοντικού προδότη μαθητή Ιούδα. Ο ιερός ποιητής εξαίρει την μετάνοια της πόρνης και στηλιτεύει την προδοσία του μαθητή. Τα τροπάρια των αποστίχων είναι και αυτά καταπληκτικές ποιητικές συνθέσεις και είναι έργα του Βυζαντίου του Μελωδού. “Σήμερον ο Χριστός παραγίνεται εν τη οικία του Φαρισαίου…”, “Ήπλωσεν η πόρνη τα τρίχας σοι τω Δεσπότη, ήπλωσεν ο Ιούδας τας χείρας τοις παρανόμοις…”, “Προσήλθε γυνή δυσώδης και βεβορβορωμένη…”. Στο τέλος ψάλλεται ένα από τα κορυφαία ποιήματα όχι μόνο της Εκκλησίας μας, αλλά και γενικότερα της παγκοσμίου λογοτεχνίας. Πρόκειται για το γνωστότατο δοξαστικό “Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…” και όπως είναι γνωστό σαν το τροπάριο της Κασσιανής, της μεγάλης αυτής βυζαντινής ποιήτριας, την οποία μερικοί αμαθείς την ταυτίζουν με την πόρνη που ασχολείται στον ύμνο της. Κανενός η ψυχή δεν μένει ασυγκίνητη στο άκουσμά του.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, η μορφή της μετανοούσας πρώην πόρνης γυναικός προβάλλει ως φωτεινό παράδειγμα προσωπικής συντριβής και μετάνοιας για τον κάθε άνθρωπο. Το μεγαλείο της χριστιανικής πίστεως έγκειται ακριβώς στη φιλανθρωπία και στο έλεος. Ο κάθε άνθρωπος είναι λίγο ή πολύ αμαρτωλός και χρήζει μετάνοιας. Ο πανοικτίρμων και φιλάνθρωπος Χριστός βρίσκεται έξω από κάθε καρδιά και κρούει συνεχώς την πόρτα για να μπει και να την κάνει διαμονή του. Εμείς καλούμαστε να του ανοίξουμε την ψυχή μας, δια της μετάνοιας, για να γίνουμε πλέον χριστοφόροι. Με ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς μας διάπλατα στο Χριστό μπορούμε να τον ακολουθήσουμε στο εκούσιο Πάθος Του και τη λαμπροφόρο Ανάστασή Του, η οποία θα είναι και για μας συνανάσταση.

Λάμπρου Κ. Σκόντζου -Θεολόγου- Καθηγητού

Ι.Μ.Καισαριανής,Βύρωνα και Υμηττού

Μεγάλη Τρίτη – Τα Τάλαντα

Η Μεγάλη Τρίτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την 

παραβολή των ταλάντων. Κάποιος άρχοντας πραγματοποιεί ένα μακρινό

 ταξίδι, και πριν φύγει μοιράζει στους δούλους του τμήματα από την

 περιουσία του. Μετά την επιστροφή του οι δούλοι του δίνουν λογαριασμό.

Αυτός που πήρε πέντε τάλαντα, εργάστηκε και παραδίδει συνολικά

 δέκα, αυτό που πήρε δύο παραδίδει τέσσερα, ενώ αυτός που πήρε ένα, 

το επιστρέφει, διότι θεωρεί ότι ο κύριος του είναι σκληρός και θέλει 

να θερίσει εκεί που δεν έσπειρε. Τότε ο άρχοντας διατάσσει να του 

πάρουν το τάλαντο και να το δώσουν σ’ αυτόν που έχει τα δέκα και

 να τον τιμωρήσουν, αποκόπτοντάς τον ουσιαστικά από την κοινωνία 

με τους άλλους!
Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε μια ενδιαφέρουσα

 φράση που απευθύνεται στον καθέναν από μας: 

“Το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι”. 

Το χάρισμα, γιατί αυτό είναι το τάλαντο, που έχει ο καθένας μας,

 ας εργαστεί με φιλοπονία, με επιμέλεια και με προθυμία, να το αξιοποιήσει.

 Τα χαρίσματα είναι πολύτιμα δώρα του Θεού στον κάθε άνθρωπο και 

υπάρχουν, σ’ άλλον περισσότερα και σ’ άλλον λιγότερα, αλλά πάντως 

δίδονται σε όλους. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αξιοποιούνται.
Συνήθως, οι άνθρωποι νιώθουν περήφανοι για τις ικανότητές τους.

 Είναι αλήθεια πως πολλοί αγωνίζονται σκληρά για να πετύχουν στη

 ζωή τους, όχι μόνο επαγγελματικά. Το καλό όνομα, η αποδοχή

 και η υπόληψη της κοινωνίας προς τα ανθρώπινα πρόσωπα, εξαιτίας 

της ηθικής τους συμπεριφοράς και της προσπάθειάς τους να είναι 

“καλοί καγαθοί”, αποτελούν σπουδαία κίνητρα στον αγώνα της ζωής.

 Ωστόσο, ταυτόχρονα με τις ικανότητες, εμφιλοχωρεί στον κόπο και

 μια εγωιστική διάθεση, η οποία καθιστά το χάρισμα όχι αφορμή 

προσφοράς και θυσίας, αλλά αφορμή υπερηφάνειας και μονομέρειας.
Ο πετυχημένος άνθρωπος συχνά θεωρεί τον εαυτό του φορέα 

τελειότητας. Το χάρισμα δεν γίνεται αφορμή ελευθερίας, προσφοράς, 

ενδιαφέροντος για τον άλλο, αλλά μόνο ικανοποίησης του 

συμφέροντος και της φιλοδοξίας, ενώ άλλοτε υπάρχει η αίσθηση

 της κτητικότητας, ότι το χάρισμα μας ανήκει και μπορούμε να το

 διαθέσουμε όπως εμείς θέλουμε. Γι’ αυτό κι όταν τα 

χαρίσματα αμφισβητούνται, θιγόμαστε ακόμη περισσότερο.
Η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει 

πως ό,τι ξεχωριστό έχει, του δόθηκε από τον Θεό για να το

 καλλιεργήσει προς όφελος δικό του, αλλά κυρίως, προς 

όφελος των άλλων. Γι’ αυτό δεν δέχεται ούτε τον εγωιστικό 

εγκλωβισμό στην αυτάρκεια των χαρισμάτων, ούτε την 

χρήση τους προς δόξαν του έχοντος, αλλά την λειτουργία 

του χαρίσματος προς όφελος της κοινότητας, των πολλών,

 της σύναξης. Η Εκκλησία δεν θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο

 στον ατομισμό, αλλά ζητά από τον καθένα την κοινωνική 

συνείδηση και προσφορά που θα τον κάνει να ζει για τους 

άλλους, και τους άλλους να ζουν γι’ αυτόν!
Η εποχή μας είτε θεοποιεί τους χαρισματικούς ανθρώπους, 

εγκλωβίζοντάς τους στον εγωισμό και την κενοδοξία, είτε

 ισοπεδώνει τα χαρίσματα καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό 

στην απρόσωπη μάζα. 

Αν η κοινωνία μας συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο είναι τα

 χαρίσματα να ελευθερώνουν τον έχοντα, αλλά και τον κόσμο,

 μέσα από την σωστή χρήση τους και την προσφορά,

 αλλά κυρίως μέσα από την αναφορά στο Θεό, τότε μέσα 

από αυτή την υγιή ταπείνωση της σχέσης με το Θεό 

το τάλαντο θα αξιοποιηθεί φιλοπόνως. Και τότε πραγματικά,

 “θα εισέλθουμε εις την χαράν του Κυρίου μας”, δηλαδή στην 

κοινωνία της αγάπης και της προσφοράς, στην κοινωνία της

 ελευθερίας από την αυτάρκεια και τον εγωισμό…

*Ο π. Σπυρίδωνας είναι ιεροκήρυκας της Ι.Μ. Κ.