Χαρά Νικοπούλου: "Μὴν γυρίζετε τὴν πλάτη στὰ Ἑλληνόπουλα τῆς Θράκης μας"

Ἔκκληση τῆς Χαρᾶς Νικοπουλου:  

Ἕλληνες, ἀπὸ τὸ καλοκαίρι Κιβωτὸς τῆς Δόμνας Βισβίζη  θὰ ἐπεκταθεῖ σὲ ἕναν μεγαλύτερο χῶρο ὁπού θὰ φιλοξένει μόνιμα παιδιὰ κυρίως ὀρφανὰ ἀλλὰ καὶ οἰκογένειες ποὺ μαστίζονται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Χρειαζόμαστε ἄμεσα τὴν οἰκονομικὴ ἐνίσχυσή σας γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ τὸ συντομότερο αὐτὸς ὁ χῶρος. Ἡ θράκη μᾶς κάλει γιὰ βοήθεια. 

Σὲ κάθε θεομηνία ὁ ἄνθρωπος ἀναζητοῦσε μία κιβωτὸ γιὰ νὰ σωθεῖ. Ἔτσι καὶ σήμερα ποὺ μαστιζόμαστε, ὄχι τόσο ἀπὸ τὴν οἰκονομική, ὅσο ἀπὸ τὴν πνευματικὴ θεομηνία ποὺ ἔχει πλήξει τὴν πατρίδα μας, ἀναζητοῦμε τὴ δική μας κιβωτό. Ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο, λοιπόν, στὴ Θράκη τοῦ Ὀρφέα καὶ τοῦ Δημοκριτου ἔριξε ἄγκυρα «Ἡ Κιβωτὸς τῆς Δόμνας Βιζβίζη», τὸ δικό μας σχολεῖο ποὺ λειτουργεῖ ἀπὸ τὸ μεσημέρι γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς Θρακιῶτες ποὺ θέλουμε ἕνα καλλίτερο αὔριο γιὰ ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας. 

Ἡ Κιβωτὸς ἔχει ὡς μαθητὲς πολίτες ἀπὸ 5 ἕως 105 ἐτῶν. Σὲ συνεργασία μὲ ἀκαδημαϊκοὺς καὶ πνευματικοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα παραδίδονται καθημερινὰ ἀφιλοκερδῶς μαθήματα σχολικῆς ἐνισχυτικῆς διδασκαλίας, μουσικῆς καὶ ξένων γλωσσῶν σὲ παιδιὰ δημοτικοῦ, γυμνασίου καὶ λυκείου. Παράλληλα, οἱ ἐνήλικες μποροῦν νὰ παρακολουθοῦν σεμινάρια καὶἡμερίδες ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ φιλοσοφία, τὸ ἀρχαῖο θέατρο, τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ παιδεία, τὴ χριστιανικὴ πίστη, τὴ διδασκαλία καὶ....

 προσέγγιση τῶν παιδιῶν καὶ γενικότερα ἀφουγκραζόμενοι τὶς ἀνάγκες τῶν Θρακιωτῶν διοργανώνονται ἐνημερωτικὲς ἡμερίδες καὶ συνέδρια, ποὺ προσεγγίζουν πανεπιστημονικὰ τὸν ἑλληνορθόδοξο τρόπο σκέψης καὶ διανόησης. 

Ἐπιπλέον, στόχος τῆς «Κιβωτοῦ τῆς Δόμνας Βιζβίζη» εἶναι νὰ καλυφθοῦν καὶ κάποιες ἄμεσεςβιοτικὲς ἀνάγκες συμπολιτῶν μας (ὅπως ἔνδυση, τροφή, παροχὴ ἰατρικῶν ἐξετάσεων κτλ) πάντα ἀφιλοκερδῶς. 

Ἔ
χοντας λοιπὸν ὡς ὁδηγὸ τὴ Δόμνα Βιζβίζη, τὴ Μπουμπουλίνα τῆς Θράκης ποὺ πολεμοῦσε τὸ' 21 ἔχοντας πάνω στὸ καταδρομικὸ τῆς πλοῖο τὰ πέντε παιδιά της καὶ σὲ συνεργασία μὲ μίαὁμάδα Ἑλλήνων καὶ ξένων ἐπιστημόνων, ὅπως ὁ διδάσκαλος καὶ συγγραφέας κ. Σαράντος Καργάκος, ἡ φιλόλογος κ. Ἄννα Εὐσταθίου Τζιροπούλου, ὁ ἐπίτιμος πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου Ἀθηνῶν κ. Βασίλειος Νικόπουλος, ὁ μαθηματικὸς καὶ γεωστρατηγικὸς σύμβουλος κ. Νίκος Λυγερός, ὁ Ἰσπανὸς καθηγητὴς κλασσικῶν σπουδῶν καὶ πρόεδρος τῆς Euroclassica κ. Jose Luis Navarro, ὁ δημοσιογράφος καὶ συγγραφέας κ. Γεώργιος Λεκάκης, ὁ γεωπολιτικὸς καὶ ἱστορικὸς ἐρευνητὴς κ. Ἰωάννης Φριτζαλᾶς, ἡ δασκάλα Χαρὰ Νικοπούλου, καθὼς καὶ μία μεγάλη ὁμάδα ἀπὸ τὴν πανεπιστημιακή, ἀκαδημαϊκὴ καὶ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα τῆς Ἑλλάδος, προσπαθοῦμε νὰ θωρακίσουμε τὸν Ἕλληνα Θρακιώτη ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τὴν κρίση τῶν ἡμερῶν.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ..ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΞΑΝ.. Ἡ Τὸ κάλεσμα τῆς «Κιβωτοῦ τῆς Δόμνας Βιζβίζη είναι πρὸς κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ : ΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΠΟΣΟ ΝΑ ΣΥΝΔΡΑΜΕΤΕ ΣΤΟ ΝΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΠΟΥ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΣΤΕΓΗΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ.

Ὑπεύθυνός της «Κιβωτοῦ τῆς Δόμνας Βιζβίζη»: Ἰωάννης Φριτζαλᾶς, Γεωπολιτικὸς καὶ Ἱστορικὸς ἐρευνητὴς Διεύθυνση: Μητροπολίτου Μαρωνείας Κωνσταντίου 8, Κομοτηνή, 

Τ.Κ.: 69100 

Τηλέφωνα ἐπικοινωνίας: 6948781892 

Ἀριθμὸς λογαριασμοῦ: Τράπεζα Κύπρου 38550775 

ΙΒΑΝ GR 5007301620000000038550775

 ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ ΤΗΣ ΔΟΜΝΑΣ ΒΙΖΒΙΖΗ

πηγή

Ἀθηναγόρας - Οἰκουμενισμός - Πανθρησκεία

Μὲ ἀφορμὴ κάποιες ἐπετείους γιὰ γεγονότα τῆς περιόδου τῆς πατριαρχείας του (1948-1972) ἔγινε τὸν τελευταῖο καιρὸ ἐπίμονη ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς προξένησε θλιβερότατη ἐντύπωση εἶναι ἡ πληθώρα τῶν ἐπαίνων πρὸς τὸ πρόσωπό του, μάλιστα γιὰ τὶς κινήσεις του ἐκεῖνες γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ ἔπρεπε ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπικρίνεται ἀλλὰ καὶ ἐντόνως νὰ ἀποδοκιμάζεται. Ἐννοοῦμε τὰ τολμηρά του ἀνοίγματα πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ μάλιστα τοὺς Παπικοὺς μὲ τὸν περίφημο «διάλογο τῆς ἀγάπης» ποὺ εἶχε καθιερώσει, παραμερίζοντας τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους.

Ἡ ἀνεξέλεγκτη πορεία του σταμάτησε μὲ τὸν θάνατό του καὶ ὁ διάδοχός του Πατριάρχης Δημήτριος ἐπανακαθιέρωσε τὸν «Θεολογικὸ Διάλογο» καὶ ἀνέκοψε τὴν βιαίως ἐπιχειρούμενη τότε ἕνωση. Ἀλλὰ εἶναι κατεξοχὴν θλιβερὸ ὕστερα ἀπὸ 40 χρόνια νὰ ἔχει λησμονηθεῖ ὁ τρομερὸς κίνδυνος ποὺ διέτρεξε τότε ἡ Ὀρθοδοξία.

Τότε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε μιλήσει μὲ προφητικὴ φωνὴ ἐλέγχοντας τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη. Ἔγραψε: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας;

Αὐτὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον Ποντίφηκα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀν τιεκκλησιαστικὴν ὑπερηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτονικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του λεγομένην ‘‘Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον’’... μὲ καθαρῶς σχολαστικο - προτεσταντικὴν θεματολογίαν... Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτόν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου».

Αὐτὸς ὑπῆρξε κατὰ τὴν ἀμερόληπτη καὶ ἀκριβοδίκαιη κρίση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ σήμερα οἰκουμενιστικῶς ὑμνούμενος ὡς μεγάλος. Οἱ δικές του ἀπαράδεκτες κινήσεις μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει στὸ φαινόμενο τῆς Πανθρησκείας σήμερα. Κι εἶναι γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο χρέος ἱερὸ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων νὰ μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὰ σύγχρονα οἰκουμενιστικὰ καὶ πανθρησκειακὰ παραληρήματα, προσκολλημένοι μέχρι θανάτου στὴν πίστη τῶν Πατέρων μας.

Περιοδικό”Ο ΣΩΤΗΡ”  πηγή

ΓΕΡΑΣΩΝ ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ O ΠΡΩΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟ

Ο Αρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων επισκέφθηκε πριν λίγες μέρες τις Ηνωμένες Πολιτείες και με συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» μίλησε για το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και την εκεί κατάσταση. Για την εκθρόνιση του Πατριάρχη Ειρηναίου και την αντικατάστασή του από τον σημερινό Πατριάρχη Θεόφιλο.Επίσης, αναφέρθηκε στις συνεχιζόμενες πωλήσεις των ακινήτων.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Γεράσων Θεοφάνη έχει ως εξής: 

«Ε.Κ.»: Πώς πηγαίνουν τα πράγματα στο Πατριαρχείο;
Θεοφάνης: Εντάξει, αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Περάσαμε και μία μεγάλη δύσκολη περίοδο καθώς ξέρετε.

«Ε.Κ.»: Αναφέρεστε στην αλλαξοπατριαρχία;
Θεοφάνης: Ναι ήταν κι αυτή μεγάλη δυσκολία η οποία συντάραξε όλη την Εκκλησία κατά κάποιο τρόπο, αλλά η Εκκλησία πορεύεται με όλες τις καταστάσεις. Αυτά είναι διοικητικής φύσεως πράγματα, δεν άπτονται του βαθύτερου νοήματος της Εκκλησίας που είναι κάτι το άγιο, το τέλειο, στα ενδότερα δηλαδή, στα μυστήριά της. Τα διοικητικά είναι άλλο, έχουν και τις ατέλειες γιʼ αυτό υπάρχουν και διάφοροι θεσμοί και τρόποι για να μπορέσουν να ισορροπήσουν τα πράγματα είτε μέσα στο Πατριαρχείο, είτε εκτός όπως έγινε τότε Πανορθόδοξος Σύνοδος.

«Ε.Κ.»: Ωστόσο, οι θεσμοί και φυσικά και η Εκκλησία πορεύονται μέσα στο χρόνο και την ιστορία με τα βήματα προσώπων.
Θεοφάνης; Ναι πολύ σωστά.

«Ε.Κ.»: Η αποπομπή του Πατριάρχη Ειρηναίου, με τον τρόπο που έγινε εγείρει εκκλησιολογικά και κανονικά ερωτηματικά, ήταν λάθος ή όχι;
Θεοφάνης: Δεν μπορείτε να πείτε αποπομπή, έγινε μία διαδικασία. Κατά παράδοξο τρόπο είχε συμφωνήσει σχεδόν όλη η Αδελφότητα. Καταλάβαμε ότι υπάρχει ένα έλλειμμα κανονικών απόψεων, καταφύγαμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και καλύφθηκε κι αυτό. Οταν τα διοικητικά είναι σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης υπάρχει και η οικονομία ίσως και η υπέρβαση ορισμένων πραγμάτων δεν μπορεί πλήρως να τηρηθεί η ακρίβεια. Κι από τον άλλον τον πρώην (Ειρηναίο) δεν ήταν ούτε κατʼ ακρίβειαν τα πράγματα ούτε όπως έπρεπε. Οπότε σʼ όλο το σύστημα και πριν και τώρα υπάρχουν κάποιες ελλείψεις στην όλη διαδικασία, αλλά η βούληση της Εκκλησίας είναι αυτή και τοπικώς στην Ιερουσαλήμ και πανορθοδόξως κατά πλειοψηφία.

«Ε.Κ.»: Ο Ειρηναίος δεν ήταν κάποιος χωρεπίσκοπος, αλλά Προκαθήμενος πρεσβυγενούς Πατριαρχείου.
Θεοφάνης: Ναι, αλλά ουδείς Πατριάρχης μπορεί να απαγάγει την Εκκλησία εις άτοπον απαγωγή, πρέπει να λάβει υπʼ όψη τη Σύνοδο, την Αδελφότητα, πρέπει να λάβει υπʼ όψη του πολλούς παράγοντες. Επειδή έγινε κάποιος Πατριάρχης νομίζει ότι είναι απρόσβλητος, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν κι άλλοι θεσμοί, υπάρχει το πανορθόδοξο σύστημα. Ο άνθρωπος υπερέβη κάποια όρια.

«Ε.Κ.»: Ο ίδιος επιμένει τα αντίθετα και μάλιστα πριν λίγο καιρό έστειλε επιστολή στην οποία προσπαθεί να τεκμηριώσει ότι όλα αυτά είναι αντικανονικά.
Θεοφάνης: Την επιστολή την έχω υπόψη μου, πολλά δεν στέκονται, τέλος πάντων πρέπει κι αυτός να αναλάβει κάποιες ευθύνες, να πει κάποια συγνώμη, φταίει διότι έφτασε το Πατριαρχείο σε δύσκολο σημείο.

«Ε.Κ.»: Εχει ευθύνη στην όλη υπόθεση ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος που συγκάλεσε εκείνη την Σύνοδο για τον Ειρηναίο;
Θεοφάνης: Πολύ καλά έκανε που την συγκάλεσε και πρέπει να συγκαλεί οποιοσδήποτε υπερβαίνει τα όρια μέσα στις δυνατότητες και την κανονική διαδικασία της Εκκλησίας.

«Ε.Κ.»: Δεν νομίζετε ότι δημιουργήθηκε κακό προηγούμενο;
Θεοφάνης: Οχι, ίσα-ίσα πολύ καλό παράδειγμα έγινε. Ο κάθε ηγέτης της Εκκλησίας πρέπει να είναι εντός των ορίων των εκκλησιολογικών, δεν είναι μία κοσμική εξουσία ή δικτατορική ή τυραννική, αλλά πρέπει να είναι μέσα στα όρια της Εκκλησίας τα κανονικά, τα εκκλησιολογικά τέλος πάντων και τον κοινό νου. Λοιπόν αυτά έλειψαν όλα, και τώρα ακόμα δεν έχει μπει στην τελειότητα το πράγμα, είμαστε εν τω γίγνεσθαι. Για να δούμε πού θα πάμε.

«Ε.Κ.»: Ο πρώην Πατριάρχης Ειρηναίος παραμένει εκεί έγκλειστος. Τι μηνύματα δίνονται προς τα έξω;
Θεοφάνης: Αυτό για μένα δεν είναι παραδεκτό. Αυτός έχει κλειστεί μέσα, κι είναι δικαίωμά του βέβαια σαν αντίδραση, αλλά είναι αποκλεισμένος και απʼ έξω. Κι εγώ αυτό δεν το δέχομαι, πρέπει κάτι να γίνει για να μπορεί να επικοινωνεί αν θέλει με ανθρώπους απʼ έξω ίσως υπό κάποιον έλεγχο. Δεν συμπεριφέρεται και εκκλησιολογικά ούτε πριν, ούτε τώρα. Ο τρόπος που είναι περιορισμένος για μένα είναι σκάνδαλο, είναι απαράδεκτο.

«Ε.Κ.»: Τι θα προτείνατε;
Θεοφάνης: Να μπορεί να δέχεται κόσμο ίσως με κάποιο έλεγχο.

«Ε.Κ.»: Εξακολουθεί να είναι αρχιερεύς ή όχι;
Θεοφάνης: Τι να σας πω τώρα; Γενικώς θεωρείται καθαιρεμένος, αλλά υπάρχουν μέλη της Αδελφότητας που τον αναγνωρίζουν ως Πατριάρχη. Αυτή η καθαίρεση έγινε και προληπτικώς για να μην αρχίσει σχίσμα, δηλαδή να αρχίσουν χειροτονίες. Αυτό όμως μπορεί να αποκατασταθεί κάποια ώρα.

«Ε.Κ.»: Πού βρίσκεται σήμερα η κατάσταση του Πατριαρχείου σας επί του Πατριάρχη Θεοφίλου;
Θεοφάνης: Περιμέναμε κάτι περισσότερο. Ισως περιμέναμε να ενεργοποιηθεί το Συνοδικό σύστημα καλύτερα, το συναδελφικό πνεύμα στην Αδελφότητα και να πάμε πιο μπροστά με κάποιο όραμα, να αποκατασταθούν τα πράγματα πλήρως. Υπάρχει κάποια αγκύλωση επί του παρόντος, ίσως κάποια καθυστέρηση ορισμένων πραγμάτων που περιμέναμε να αλλάξουν εξʼ ολοκλήρου.

«Ε.Κ.»: Ο Τύπος εκεί συχνά αναφέρει ότι συνεχίζεται το ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας του Πατριαρχείου και επί Θεοφίλου. Τι γίνεται;
Θεοφάνης: Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα γιατί αυτή είναι μία παλιά ιστορία όπως ξέρετε κι όπως είπατε συνεχίζεται. Γίνονται κι εκεί πράγματα με την περιουσία για τα οποία δεν γνωρίζουμε πλήρως τι ακριβώς γίνεται, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα.

«Ε.Κ.»: Μα τι μέλη της Αδελφότητας είστε όταν δεν γνωρίζετε τι κάνει ο Πατριάρχης;
Θεοφάνης: Τι να σας πω, δεν είναι ιδεώδης η κατάσταση. Ο Πατριάρχης έχει μεγάλη εξουσία εκεί κάτω, ο κάθε Πατριάρχης.

«Ε.Κ.»: Στη Σύνοδο δεν τον ρωτάτε;
Θεοφάνης: Εγώ δεν είμαι στη Σύνοδο, αλλά δεν ρωτούν, είναι κι αυτό ένα πρόβλημα.

«Ε.Κ.»: Τι πρέπει να γίνει;
Θεοφάνης: Η Αδελφότητα πρέπει να δει τι γίνεται, να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες, αλλά χρειάζεται και έξωθεν κάποιο ενδιαφέρον πιο έντονο γιατί τα προσκυνήματα δεν είναι μόνο μία τοπική Εκκλησία, είναι και παγκόσμια και πανορθόδοξα.

«Ε.Κ.»: Ποιος να ενδιαφερθεί αφού δεν ενδιαφέρεται η ίδια η Σύνοδος;
Θεοφάνης: Μα η Σύνοδος διορίζεται από τον Πατριάρχη, δεν είναι τόσο αυτόνομη. Ο Πατριάρχης έχει υπερεξουσία, δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα πώς ακριβώς γίνονται.

«Ε.Κ.»: Πώς εκλέχτηκε ο σημερινός Πατριάρχης από το πουθενά;
Θεοφάνης: Ηταν μια ομάδα που φαινόταν ότι από μέσα της κάποιος θα γίνει Πατριάρχης, κι έτσι προέκυψε ο νυν Πατριάρχης. Ενήργησε μʼ ένα τρόπο που τελικά κέρδισε την πατριαρχία.

«Ε.Κ.»: Πώς και γιατί έγινε πρόσφατα η χειροτονία Αρχιεπισκόπου Κατάρ με μια ενορία βασικά;
Θεοφάνης: Είναι κι αυτό μέσα στα όχι ξεκάθαρα πράγματα. Νομίζω ως μη όφειλε αυτό, μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά και τώρα μπορεί να λυθεί αδελφικά.

πηγή

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ.

Η Αγία Σοφία

Το τελευταίο διάστημα με βάση τις εξελίξεις στον Ελλαδικό χώρο αλλά και στη Διεθνή σκηνή, έχει διαπιστωθεί μία ανησυχία και σε πολλούς έρχονται στο νου τα λόγια και οι προρρήσεις μεγάλων γερόντων της Ορθοδοξίας, οι οποίοι μίλησαν για όλα όσα έρχονται...
Οι γέροντες "μιλούν" τις περισσότερες φορές με σχήματα και εικόνες που μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα λεγόμενά τους και αυτός υπήρξε και ένας σοβαρός λόγος που αρκετοί παρερμήνευσαν τα λεγόμενα με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε ακραίες καταστάσεις και ενέργειες...
Ακόμη δεν υπάρχει χρονικός ορίζοντας εκπλήρωσης των λεχθέντων από τους γέροντες και θα πρέπει να αποφύγουν οι αναγνώστες να προσπαθήσουν να τοποθετήσουν χρονικά τα λεχθέντα...

Τουρκική πρόκληση

π. Παΐσιος: «Όταν θα δούμε η Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία και η Τουρκία την πρεσβεία της από την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να πούμε: «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς». «Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο. Εμείς δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό».

π. Σίμων Αρβανίτης: «Καί ή πρώτη, η πρώτη Ελλάς αυτήν πού θά υποστεί από τους Τούρκους μια μικρή, μια μικρή αυτήν όπως είπωμεν προσβολή».

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «θα αναγκάσουν τους Τούρκους να έρθουν εδώ, στην Ελλάδα, για να ξεκινήσουν τη δουλειά τους. Και η Ελλάδα, παρόλο που τυπικά έχει κυβέρνηση, δεν έχει στην πραγματικότητα κυβέρνηση. Της λείπει η δύναμη, και οι Τούρκοι θα έρθουν εδώ».

Μοναχός Γεννάδιος: «Οι Τούρκοι θα μας επιτεθούν, θα περάσουν τον Έβρο ποταμό, προκαλούντες παντός είδους καταστροφάς. Θα φτάσουν ως τα Εξαμίλια».

Κυριάκος Τσίτσικας: «Όταν δεις και κάτσουν οι Τούρκοι μεσ' την εθνοσυνέλευση τους και τραβήξουν πιστόλια να ξέρεις κοντεύει η ώρα. Η Κύπρος θα πιαστεί (καταληφθεί) από τους Τούρκους. Θα κηρυχθεί Ελληνοτουρκικός πόλεμος και η Τουρκία θα μπει στην Ελλάδα».
 

Εξαμίλια

Τα αναμενόμενα Ελληνοτουρκικά Γεγονότα μέσα από γνωστές Προφητείες της Ελληνορθοδοξίας

Κοσμάς ο Αιτωλός: «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια». π. Παΐσιος: «Εξαμιλια είναι κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές της Τουρκίας. Το ίδιο και από τη δική μας πλευρά. Κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές μας, από οποιεσδήποτε νησιωτικές η χερσαίες ακτές, είναι τα Εξαμίλια. Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει κατά της Ελλάδος και φτάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι τους».
 

Συνέπειες

2 νησάκια καταλαμβάνονται – Ολιγόμηνη πείνα στην Ελλάδα

π. Παΐσιος: «το πολύ κάνα – δυο νησιά να πειράξουν οι τούρκοι», «εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι».

π. Σίμων Αρβανίτης: «μια άλλη φορά μου είπε, ότι θα έρθει τέτοια πεινά, που η πείνα του 1941 δεν είναι τίποτα, μπροστά σε αυτή που έρχεται»

π. Αμβρόσιος Λάζαρης: «θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. τα παιδιά του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει. θα τα φυλάει σκανδαλωδώς. "δηλαδή γέροντα; τι δηλαδή; να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα ψωμί πάνω στο τραπέζι και θα λες: αυτό από που ήρθε;»

π. Γεννάδιος: «Και εδώ στην Κρήτη θα έλθουν οι Τούρκοι».
 

Παρέμβαση Ρώσων

Τάφος Μ. Κωνσταντίνου: «Η ξανθιά φυλή μαζί με τους πράκτορες τους θα κατατροπώσουν ολόκληρο τον Ισμαήλ και θα πάρουν την Επτάλοφο μαζί με τα άλλα προνόμια».

Αγ. Ανδρέας Σαλός: «Εγώ όμως πιστεύω ότι θα εισορμήσει και το ξανθό γένος, του οποίου η ονομασία αρχίζει από το δέκατο έβδομο γράμμα της αλφαβήτου (Ρ). Θα μπει λοιπόν και θα κατακόψει, και θα στρώσει τους αμαρτωλούς στο έδαφος».

π. Παΐσιος: «Τότε θα επέμβει από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του αγίου Κοσμά.»

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία.», «η Ρωσία θα μετακινήσει τις δυνάμεις της επίσης, για να αναγκάσει τους Τούρκους σε υποχώρηση».

Κυριάκος Τσίτσικας: «'Ένα ξανθό γένος θα έλθει προς βοήθεια του χριστιανισμού».
Μοναχός Γεννάδιος: «Έπειτα θα τους αντεπιτεθούμε, θα μας βοηθήσουν και άλλοι λαοί, (πιθανόν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι).»
 

Καταστροφή Τούρκων (διάλυση στα τρία)

Κοσμάς ο Αιτωλός: Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά».

π. Παΐσιος: «Η Τουρκία θα διαλυθεί, και μάλιστα θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι», «Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα είναι μία αχανής έρημος, στην οποία, για να συναντήσει κανείς άνθρωπο, θα πρέπει να περπατάει εφτά (7) ώρες!»

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Τότε ομού θα ηττηθεί και η δόλιος Τουρκία γιατί θα πράξη πονηρά μεγάλη προδοσία».

π. Γεννάδιος: «Οι Τούρκοι θα πάθουν μεγάλες καταστροφές, και θα καταδιωχθούν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά (κάπου στη Μέκκα, πρωτεύουσα της Αραβίας). Από τον πόλεμο το ένα τρίτο του Τουρκικού πληθυσμού θα φονευθεί, το άλλο τρίτο θα καταδιωχθεί μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, και το υπόλοιπον ένα τρίτο θα βαπτισθεί και θα γίνουν χριστιανοί».

π. Σίμων Αρβανίτης: «Αλλά είναι ο τάφος τους όμως της Τουρκίας. Ο τάφος τους καθώς το είχανε πει και αυτοί οι Τούρκοι, όπως είπαν μερικοί τώρα».

Αγ. Μεθόδιος Πατάρων: «Θα δείρουν τους Ισμαηλίτες και θα τους καταδιώξουν ως την Κολωνία».
 

Κουρδικό - αρμενικό - ελληνικό και τουρκικό κομμάτι

π. Παΐσιος: «Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί».
«η δε Τουρκία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη, γιατί το 1/3 των Τούρκων θα γίνουν Χριστιανοί, το 1/3 θα αφανιστούν και το 1/3 θα τραβηχτεί προς τη Μεσοποταμία».

Προσωρινή κατάληψη Πόλης από Ρώσους

π. Παΐσιος: «Θυμήθηκα τότε ότι ο Άγιος Μεθόδιος Πατάρων είχε πει σε μια προφητεία του «…και κρατήσει Επτάλοφον, οι Ρώσοι, το ξανθό γένος και φυτευθήσονται εν αυτή λάχανα…», δηλαδή το ξανθό γένος, οι Ρώσοι θα κρατήσουν την Πόλη, όσο κρατούν τα λάχανα (δηλαδή 5-6 μήνες). Αυτό το επιβεβαίωσε ο Γέροντας.

Αγ. Μεθόδιος Πατάρων: «Και θα επικρατήσει στην Επτάλοφο το ξανθό γένος για έξη ή πέντε μήνες και θα φυτεύουν πάνω σ' αυτήν λάχανα, και θα φάνε πολλοί από αυτούς για να εκδικηθούν τους Αγίους».

Γ΄ Παγκόσμιος
 

π. Παΐσιος: «Ο πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι παγκόσμιος…»

π. Λεόντιος Σάμου: «το κακό και ο μεγάλος πόλεμος που προετοιμάζουν οι χώρες που δεν έχουν σταυρό στην σημαία τους και αυτοί που τις κατευθύνουν πλησιάζει και μοιάζει σαν το νερό που το μαζεύει τ΄ αυλάκι μετά γίνεται χείμαρρος και ποτάμι και στο τέλος πλημμυρίζει την πεδιάδα και σκεπάζει την γη».

Κυριάκος Τσίτσικας: «Σ' αυτό το Πόλεμο μόνο το 1/3 του πληθυσμού της γής θα μείνει» Προέλασή Ρώσων μέχρι Ιερουσαλήμ.

π. Παΐσιος: «Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματα τους».

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία και ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία. Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη». π. Ηλίας Διαμαντίδης: «Ο Ρώσος θα νικά. Θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό».
 

Τέλος α΄ ημιχρόνου - ανακωχή
Διαπραγματεύσεις
Δυνάμεις δύσης και άλλες ξεκινούν για Πόλη
 

π. Παΐσιος: «Σ' αυτόν τον πόλεμο όλοι θα γυρίσουν νικημένοι. Ο Ελληνικός στρατός θα παραμείνει θεατής. Γήπεδο θα είναι η Παλαιστίνη, τάφος τους η Νεκρά Θάλασσα. Αυτό θα είναι και το πρώτο ημίχρονο...», «θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: "Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;" Όλοι, όμως, θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο».

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Η πρώτη φάσις έληξε του τρομερού πολέμου, τόσα δεινά πέντε μηνών δεν επαρκούν Θεέ μου; Το ζήτημα της Πόλεως πάλι θα βγει στη μέση κι ο κόσμος θα περιπλεχθεί και δε θα ξεμπερδεύση»,
«οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ θα προσπαθήσουν να το αποτρέψουν αυτό, ώστε να μην υπάρξει ενότητα, να μην υπάρξει ένωση μεταξύ δύο Ορθοδόξων εθνών. Θα κινήσουν και άλλες δυνάμεις, όπως τους Ιάπωνες και άλλους».

Κοσμάς ο Αιτωλός: Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενον στα Ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης». «Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλι. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλι· εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν».
 

Ουδετερότητα Ελλάδας - τριήμερη σύγκρουση στην Πόλη

Κοσμάς ο Αιτωλός: «Στην Πόλι θα χυθεί αίμα πού τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (πλεύση)».

π. Παΐσιος: «Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα».

Όσιος Ιωάννης Χοζεβίτης: «Οι μεγάλοι και φοβεροί Πόλεμοι θα΄ ναι πυκνοί σαν κρίκοι αλυσίδας αλλά ο τρομερώτερος όλων θα είναι ο των επτά Κρατών στο Βυζάντιο!».

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Τότε τα Έθνη μεληδόν θα σφάζονται αγρίως στα όρια της Πόλεως για τα Στενά κυρίως», «Θα γίνει φοβερή σφαγή στην περιοχή της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Από αυτούς που θα πεθάνουν, θα είναι 600 εκατομμύρια, ξέχωρα».

π. Ηλίας Διαμαντίδης: «Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη».

π. Γεννάδιος: «Εις την Κωνσταντινούπολη θα γίνει μακελειό μεγάλο, και η θάλασσα θα κοκκινίσει από αίματα σφαγμένων ανθρώπων. Τριχρονίτικο δαμάλι (μοσχάρι) θα πλεύσει στο αίμα, όπως λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες».

Κυριάκος Τσιτσίκας: «Στην Κωνσταντινούπολη θα συσσωρευθούν όλα τα έθνη. Εκεί θα γίνει η μεγάλη μάχη που το αίμα θα φτάνει μέχρι το χαλινό του ίππου».

Ανώνυμος Προφήτης: «Μάχη στην Κωνσταντινούπολη εφτά κρατών και τρία μερόνυχτα σφαγή. Νίκη του μεγαλύτερου κράτους κατά των έξι κρατών».
 

Ο Ελληνικός στρατός ξεκινάει για τη Πόλη

και φθάνει στο τέλος των συμβάντων

Κοσμάς ο Αιτωλός: «Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλη, στη μέση του δρόμου θα΄ ρθει το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο».

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Τότε η Ελλάς θα σηκωθεί πρώτη με το στρατό της/ να εκπληρώσει ολόχαρη τον Ιερόν σκοπόν της. Να καταλάβει αμαχητί, τα ιερά της μέρη/ που της τα πήραν οι εχθροί, που όλος ο κόσμος ξέρει».

π. Μιχαήλ Χατζής: Όταν έφτασαν στη μέση όμως της θάλασσας, ακούγεται άλλο σήμα. Να γυρίσουν πίσω, έγιναν όλα ελληνικά. Γυρίζει πίσω με χαρά όλος ο στρατός μας. Ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε σε έγχρωμο φιλμ να μας λέγει, "Πανηγυρίσατε, διότι έγιναν όλα ελληνικά".
 

Παράδοση Πόλης στον Τέως Βασιλέα και τους Έλληνες

π. Παΐσιος: «Όχι. Την Πόλη θα μας τη δώσουν οι Ρώσοι. Θα την πάρουν σε πόλεμο που θα κάνουν με την Τουρκία και θα τη δώσουν σ’ εμάς», «Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Πόλη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους», «…τότε ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλει ως μεσάζοντας να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα».

π. Ηλίας Διαμαντίδης: «Θ’ ανοίξει η Άγια Σοφιά και θα λειτουργηθεί. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε».

π. Γεννάδιος: «Οι Μεγάλοι, Ρωσία - Αμερική, θα συνορίζονται ποιος θα πάρει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της στρατηγικής θέσεώς της και θα είναι επικίνδυνη άλλη πολεμική σύγκρουσης μεταξύ των. Δια να μην έλθουν σε τέτοια πολεμική σύγκρουση και να μην την πάρει μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος, θα είναι και εκ Θεού να την δώσουν εις τους Έλληνες, εις τους οποίους και ανήκεν».

Γέροντας «Τ» - Κύπρος: Είπε τότε ο γέροντας, εν έτει 1965: «Η Κωνσταντινούπολη θα δοθεί (ή, θα παραδοθεί...), στον έκπτωτο βασιλέα των Ελλήνων.

Ανώνυμος Προφήτης: «Ο Πόλεμος θα σταματήσει από κάποιον άγγελο και η Πόλη θα παραδοθεί στους Έλληνες».
 

Αναγέννηση Ορθοδοξίας - Μεγάλωμα Ελλάδας

π. Παΐσιος: «Το Γένος μας θα μεγαλώσει, αν και οι υποτιθέμενοι φίλοι μας θα ήθελαν να το τσαλακώσουν και θα ήταν γι αυτούς πολύ ευχάριστο. Αλλά ο Θεός δεν θα το επιτρέψει. Θα κανονίσει ο Θεός τις υποθέσεις του Έθνους», «Όλοι ανεξαρτήτως θα πιστέψουν. Δεν θα υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άπιστος. Αλλά, δεν θα έχουν τον μισθό των σημερινών Χριστιανών».

π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Ακολούθως αυτής της μεγάλης κλίμακας κάθαρσης, θα γίνει τέτοια αναγέννηση της Ορθοδοξίας, όχι μόνο στην Ρωσία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέτοια αναλαμπή της Ορθοδοξίας!!!»

π. Σίμων Αρβανίτης: «Η Ελλάς θα δείτε σε λίγο πόσο θα γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη. Όχι μόνο θα δείτε, θα έχει εξαίρετο και λαμπρό παράδειγμα εις όλη την οικουμένη».

Όσιος Ιωάννης Χοζεβίτης: «Τότε η Ορθοδοξία εις όλον τον Κόσμον θα ακτινοβολήσει, θα αφανισθεί η κακία και μεγάλη Αγάπη θα υπάρχει!».

π. Εφραίμ Αριζόνας: "Η ζωή αυτών των χρόνων, θα είναι μια παραδεισένια πάνω στη γη από απόψεως αγαθών και από απόψεως πίστεως".       πηγή

π.Σεραφείμ του Σαρώφ:Οι Κοσμικοί και ο Γάμος

Και τώρα ας περάσουμε τις διδαχές του Αγ. Σεραφείμ για εκείνους που ζουν στον κόσμο.
Καθώς διαβάζει κανείς για τις σχέσεις του π. Σεραφείμ με τους κοσμικούς και τις νουθεσίες του προς αυτούς, αισθάνεται δέος, συντριβή και μερικές φορές ακόμη και κατάπληξη, βλέποντας με τι αγάπη και τρυφερότητα τους μεταχειριζόταν. Μερικές φορές μάλιστα φαίνεται σαν να προτιμούσε αυτούς από τους θρησκεύοντες. Βεβαίως 





στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι. Έχουμε ήδη ακούσει τους λόγους του όσον αφορά την υπεροχή της παρθενίας. Αλλά εν τούτοις η αμετάβλητη καλωσύνη και βαθειά συμπάθεια του π. Σεραφείμ προς τους λαϊκούς αξίζει την έντονη προσοχή μας.
Θεωρεί κανείς ότι οι κοσμικοί ζουν τον έγγαμο βίο, φέρνουν στον κόσμο παιδιά και ασχολούνται με τις δικές τους υποθέσεις, ορισμένοι ως γαιοκτήμονες, άλλοι στην υπηρεσία του στρατού, άλλοι με τις επιχειρήσεις , αλλά στην πλειοψηφία τους εργαζόμενοι ως αγρότες και εργάτες. Θα φαινόταν σαν να μην άξιζαν καμία ιδιαίτερη τιμή. Και όμως ο π. Σεραφείμ τους υποδεχόταν όλους χαρούμενα, χωρίς καμία σχεδόν εξαίρεση και τους αποκαλούσε με στοργικά ονόματα όπως «Πατέρα», «Μητέρα», «θησαυρέ μου», αλλά συχνότερα από όλα «χαρά μου» και σε πιο επίσημες περιστάσεις «φιλόθεε». Και σε όλα τούτα ενεργούσε χωρίς διάκριση αξιώματος. Όχι σπάνια, έκανε μετάνοια μέχρι το έδαφος μπροστά στους επισκέπτες του∙ περισσότερο από μία φορά φίλησε τα χέρια όχι μόνο ανθρώπων που βρίσκονταν σε ιερατικές βαθμίδες αλλά επίσης και απλών κοσμικών. Και δεχόταν με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο ευλαβείς ανθρώπους αλλά και αμαρτωλούς. Και μόνον σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις έδειχνε δίκαιη οργή. Αυτό συνέβαινε, όταν έβλεπε την υποκρισία, την υπερηφάνεια, ή το κακό και τη δόλια απάτη…

… Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτήν την σχέση ενός ερημίτη, ενός έγκλειστου, ενός μοναχού ο οποίος ήταν νεκρός για τον κόσμο, με εκείνους που ζούσαν στον κόσμο;
Ο π. Σεραφείμ έδωσε ο ίδιος πάνω από μία φορά απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, στην διδασκαλία του, η μάλλον σε αυτήν που είναι η συνήθης χριστιανική διδασκαλία σχετικά με την ουσία του Χριστιανισμού ήτοι την απόκτηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η απόκτηση είναι όχι μόνον δυνατή, αλλά μάλιστα υποχρεωτική για όλους αδιακρίτως. Στην θαυμάσια συνομιλία του επάνω σε αυτό το θέμα ο Άγιος είπε στον Μοτοβίλωφ: «Το γεγονός , ότι εγώ είμαι μοναχός και εσύ είσαι ένας κοσμικός είναι εντελώς εκτός θέματος. Εκείνο που ζητά ο Θεός είναι αληθινή πίστη σε Αυτόν και στον μονογενή Του Υιό. Ως ανταπόδοση αυτής της πίστης η χάρη του Αγίου Πνεύματος χορηγείται πλούσια εκ των άνω. Ο Κύριος ζητά μία καρδιά που να πλημμυρίζει από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον μας∙ αυτός είναι ο θρόνος πάνω στον οποίο αγαπά να κάθεται και στον οποίο εμφανίζεται με το πλήρωμα της ουράνιας δόξας Του. “Υιέ μου, δός Μοι σὴν καρδίαν» (Παροιμ. 23:26 ) , λέει “καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεταί σοι”, γιατί στην ανθρώπινη καρδιά μπορεί να χωρέσει η Βασιλεία του Θεού... Ο Κύριος ακούει εξίσου έναν μοναχό και έναν απλό κοσμικό χριστιανό, με την προϋπόθεση ότι και οι δύο είναι ορθόδοξοι και αγαπούν και οι δύο τον θεό από το βάθος της ψυχής τους και έχουν και οι δύο πίστη σε Αυτόν, έστω ακόμη και σαν κόκκο σινάπεως ( Λουκ. 17:6 )∙ και θα μετακινήσουν και οι δύο όρη» ( Μαρκ. 11:23 ) .
Ο Άγιος είχε μία παρόμοια συνομιλία και με κάποιον άλλο κοσμικό , τον Μπογκντάνωφ, λίγο πριν τον θάνατό του. « οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ» ( Ρωμ. 14:17 ) . Μόνον δεν πρέπει να επιθυμούμε τίποτε μάταιο∙ αλλά ό,τι προέρχεται από τον Θεό είναι καλό∙ Η παρθενία ένδοξος. Ακόμη και ο γάμος είναι ευλογημένος από τον Θεό: Καὶ εὐλόγησεν αὐτὰ ὁ Θεός, λέγων• αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε ( Γεν. 1:22 ). Μόνον ο εχθρός αναστατώνει τα πάντα».
Και έτσι όλη η ενασχόλησή μας συνίσταται στην απόκτηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ή σε εκείνο, το οποίο είναι και το ίδιο, την Βασιλεία του Θεού. Και αυτή δίνεται από τον Θεό άσχετα από τις συνθήκες της ζωής μας, αλλά σύμφωνα με τις προσπάθειες που κάνουμε για να πετύχουμε τον σκοπό της χριστιανικής ζωής. Και επομένως δεν υπάρχει πραγματικά καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ μοναχών και λαϊκών. Η διαφορά μπορεί να είναι μόνον στον βαθμό∙ αλλά ακόμη και τότε εξαρτάται από την θέληση και τον κόπο που καταβάλλει ο καθένας…
… Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι. Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία. Γιατί οι καλές σχέσεις είναι παράδεισος παντού. Η μονοτονία και η δυστυχία δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει η αγάπη. Αλλά η φλόγα της αγάπης πρέπει να διατηρείται αναμμένη θερμά και φωτεινά με το γλυκό ξύλο της θυσίας. Διδάσκοντάς μας να διαγράψουμε το εγώ από την ζωή μας, ο Κύριός μας μας λέει το μυστικό της ευτυχίας, αυτό που οι Άγιοι αποκαλούν την έκσταση της αυταπάρνησης. Γιατί η θεϊκή αγάπη είναι πάντοτε ταπεινή, αναζητά να δίνει παρά να δέχεται, να υπηρετεί  μάλλον, παρά να υπηρετείται, να αγαπά μάλλον παρά να αγαπάται και θυσιάζει οτιδήποτε για τον Αγαπημένο. Μόνον τότε η αγάπη γίνεται καθαρή και άγια φωτιά στην καρδιά και όχι ξέσπασμα σαρκικής επιθυμίας.
Ο χριστιανικός γάμος είναι έργο ζωής. Είναι εύκολος μόνον σε ιδανικές περιπτώσεις. Η πιστότητα μέχρι τέλους, δίδασκε ο Άγ. Σεραφείμ είναι βασική για την ευτυχία. Αν οι Χριστιανοί ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ζουν μαζί, συνεχίζουν να ζουν μαζί για την οικογένειά τους, για τα παιδιά τους, για την Εκκλησία και για τον Θεό. Αυτό μπορεί να σημαίνει μεγάλο μαρτύριο, αλλά αυτός ο έγγαμος τρόπος ζωής είναι ο δρόμος για τον αυριανό. Γιατί μόνον εκείνοι που σηκώνουν τον σταυρό μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό.
Η προσευχή, η διάκριση και ιδιαίτερα η εμπειρία σοφών οδηγών, προικισμένων με διορατικότητα θα οδηγήσουν  στην  γνώση του Θεού και στην αποδοχή του «χαρίσματος του Θεού» από τον καθένα. Αλλά εάν είσαι ακόμη αβέβαιος ή ανυποψίαστος, πρέπει να επιλέξεις την οδό του γάμου, η οποία, ως χάρισμα του Θεού, είναι επίσης καλή κι ευλογημένη και όχι επιλήψιμη ( Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια βλασφημία! ) και αγωνίσου σε εκείνην. Όταν όμως ο Κύριος μας στέλνει πνευματοφόρους οδηγούς , θα πρέπει να το θεωρούμε ως το έλεος του Θεού και να απευθυνόμασθε προς αυτούς σε περιπτώσεις αμφιβολίας. Γι’ αυτό πολύ άνθρωποι ζητούσαν την ευλογία του π. Σεραφείμ για να επιλέξουν την μοναχική ζωή…
…Οι Άγιοι Πατέρες, Βαρσανούφιος ο Μέγας και άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα του «Αοράτου Πολέμου» , συστήνουν την ακόλουθη οδό της λύσης των αμφιβολιών. Αφού αρνηθείς εσωτερικά το δικό σου θέλημα και τις προκαταλήψεις σου, προσευχήσου στον Θεό τρεις φορές, όπως έκανε ο Κύριος στον κήπο της Γεσθημανή, και τότε να σκεφθείς το ζήτημα ξανά μέσα στην ψυχή σου, παίρνοντας την ευθύνη επάνω σου. Μετά από αυτό δέξου την απόφαση προς την οποία κλίνει η καρδιά σου, έστω και ελαφρά.
Αλλά εκτός όλων αυτών το χάρισμα της διακρίσεως είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού το οποίο δίνεται από το Άγιο Πνεύμα.  ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας… ἄλλῳ δὲ διακρίσεις πνευμάτων  ( Α΄Κορ. 12: 8-10 ), λέει ο Απόστολος Παύλος.
Και ο Άγ. Σεραφείμ διδάσκει: «Ο Ηγούμενος , ως ποιμένας λογικών προβάτων, πρέπει να έχει το χάρισμα της διακρίσεως, για να μπορεί να δίνει οποιαδήποτε στιγμή χρήσιμες συμβουλές σε όλους όσους ζητούν την καθοδήγησή του»…
… Αλλά εκτός του ότι είναι δώρο του Θεού, η διάκριση αποκτάται, σύμφωνα με τους λόγους του Άγ. Σεραφείμ, με συνεχή «μελέτη της Αγίας Γραφής, του νόμου του Κυρίου νύχτα και ημέρα»: τέλος , υποδεικνύει μια ακόμη οδό προς αυτήν: «Εκείνος που είναι υπάκουος κάνει μεγάλη πρόοδο στην οικοδομή της ψυχής του∙ και εκτός αυτού αποκτά μέσω αυτής της υπακοής μία κατανόηση των πραγμάτων και έρχεται σε συντριβή».
Όταν υπάρχει απευθείας εντολή από άνθρωπο που έχει την εξουσία και είναι ικανός, ο π. Σεραφείμ παραγγέλει να την εκτελεί κανείς αναντίρρητα για χάρη της αγίας υπακοής…

Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγή / αντιγραφή

Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware :Ὁ Ἐπίγειος Οὐρανὸς

Ὑπάρχει μία ἱστορία στὸ Πρῶτο Ρωσσικὸ χρονικό, γιὰ τὸ πῶς ὁ Βλαδίμηρος, πρίγκηπας τοῦ Κιέβου, ἐνῶ ἦταν ἀκόμα εἰδωλολάτρης, θέλησε νὰ μάθει ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ θρησκεία καὶ γι’ αὐτὸ ἔστειλε τοὺς ἀκολούθους του νὰ ἐπισκεφθοῦν τὶς διάφορες χῶρες τοῦ κόσμου μὲ τὴ σειρά. 

Πρῶτα πῆγαν στοὺς μουσουλμάνους Βούλγαρους τοῦ Βόλγα, ἀλλὰ παρατηρώντας πὼς αὐτοὶ ὅταν προσεύχονταν κοιτοῦσαν γύρω τους σὰ δαιμονισμένοι, oι Ρῶσσοι, συνέχισαν ἀνικανοποίητοι τὸ δρόμο τους. «Δὲν ὑπάρχει χαρὰ ἀνάμεσά τους», ἔστειλαν ἀναφορὰ στὸ Βλαδίμηρο, «μόνο θλίψη καὶ δυσωδία· καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ καλὸ στὸ σύστημά τους». 

Ταξιδεύοντας κατόπιν στὴ Γερμανία καὶ στὴ Ρώμη βρῆκαν τὴ λατρεία πιὸ ἱκανοποιητική, παραπονέθηκαν ὅμως πὼς κι ἐδῶ δὲν ὑπῆρχε ὀμορφιά. 

Τελικὰ ἔφτασαν στὴν Κωνσταντινούπολη κι' ἐδῶ, ἐπὶ τέλους, καθὼς παρακολουθοῦσαν τὴ Θεία Λειτουργία στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἀνακάλυψαν αὐτὸ ποὺ ποθοῦσαν. «Δὲν ξέραμε ἂν βρισκόμαστε στὴ γῆ ἤ στὸν οὐρανό, γιατί σίγουρα, τέτοια λαμπρότητα καὶ ὀμορφιὰ δὲν ὑπάρχουν πάνω στὴ γῆ. Δὲν μποροῦμε νὰ τὸ περιγράψουμε: μόνο αὐτὸ ξέρουμε, πὼς ὁ Θεὸς κατοίκει ἐκεῖ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ πὼς ἡ λατρεία τους ξεπερνᾶ τὴ λατρεία ὅλων τῶν ἄλλων λαῶν. Γιατί δὲν μποροῦμε νὰ ξεχάσουμε ἐκείνη τὴν ὀμορφιά».

Στὴν Ἱστορία αὐτὴ μποροῦμε νὰ δοῦμε πολλὰ χαρακτηριστικά τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης. Εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἡ ἔμφαση στὴ θεϊκὴ ὀμορφιά: «Δὲν μποροῦμε νὰ ξεχάσουμε ἐκείνη τὴν ὀμορφιά», φαίνεται σὲ πολλοὺς πὼς τὸ ἰδιαίτερο δῶρο τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν - καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Ρωσσίας - εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη νὰ συλλαμβάνουν τὴν ὀμορφιὰ τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, καὶ νὰ ἐκφράζουν αὐτὴ τὴν οὐράνια ὀμορφιὰ στὴ λατρεία τους.

Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ τὸ ὅτι oἱ Ρῶσσοι εἶπαν: «Δὲν ξέρουμε ἂν βρισκόμαστε στὸν οὐρανὸ ἤ στὴ γῆ». Ἡ λατρεία γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ὁ «οὐρανὸς ἐπὶ γῆς». Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι κάτι ποὺ ἀγκαλιάζει δυὸ κόσμους συγχρόνως, γιατί καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ ἡ Λειτουργία εἶναι ἡ ἴδια - ἕνας βωμός, μιὰ θυσία, μιὰ παρουσία. Σὲ κάθε τόπο λατρείας, ὅσο ταπεινὴ κι ἂν εἶναι ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση, ἐνῶ oi πιστοὶ συναθροίζονται γιὰ νὰ ἐκτελέσουν τὴ θεία Εὐχαριστία, ἀνυψώνονται σὲ «οὐράνιους χώρους».

Σὲ κάθε τόπο λατρείας, ὅταν προσφέρεται ἡ θεία θυσία, δὲν παρευρίσκονται μόνο τὸ τοπικὸ ἐκκλησίασμα, ἀλλὰ ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία – oἱ ἅγιοι, oἱ ἄγγελοι, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος. «Νῦν αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σὺν ὑμῖν ἀοράτως λατρεύουσιν» (1). «Αὐτὸ ξέρουμε, ὅτι ὁ Θεὸς κατοικεῖ ἐκεῖ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους».

Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἐμπνευσμένοι ἀπ’ αὐτὸ τὸ ὅραμα τοῦ «οὐρανοῦ ἐπὶ γῆς», πάσχισαν νὰ κάνουν τὴ λατρεία τους σὲ ἐξωτερικὴ λαμπρότητα καὶ ὀμορφιὰ εἰκόνα τῆς μεγάλης Λειτουργίας στὸν οὐρανό. Τὸ ἔτος 612 μ.Χ. στὸ προσωπικό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἀνῆκαν 80 Ἱερεῖς, 150 διάκονοι, 40 διακόνισσες, 70 ὑποδιάκονοι, 160 ἀναγνῶστες, 25 ψάλτες καὶ 75 φύλακες· αὐτὸ δίνει μιὰ ἀμυδρὴ ἰδέα τοῦ μεγαλείου τῆς Λειτουργίας ποὺ παρακολουθοῦσαν oἱ ἀκόλουθοι τοῦ Βλαδίμηρου. Ὡστόσο, κι αὐτοὶ ποὺ εἶχαν τὴν ἐμπειρία τῆς Ὀρθόδοξης λατρείας κάτω ἀπὸ πολὺ διαφορετικὸ ἐξωτερικὸ περιβάλλον ἔνοιωσαν, ὄχι λιγότερο ἀπὸ ἐκείνους τοὺς Ρὼσσους τοῦ Κιέβου τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. 

Ἂς γυρίσουμε, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ τὸ πρῶτο Ρωσσικὸ χρονικὸ σὲ ἕνα γράμμα μιᾶς Ἀγγλίδας, γραμμένο τὸ 1935:

«Τὸ πρωινὸ ἦταν τόσο παράξενο. Μιὰ πολὺ βρώμικη καὶ ἐλεεινὴ πρεσβυτεριανὴ αἴθουσα ἱεραποστολῆς σ’ ἕνα στάβλο πάνω ἀπὸ ἕνα συνεργεῖο ποὺ παραχωρεῖται κάθε 15 μέρες στοὺς Ρώσσους γιὰ νὰ λειτουργοῦνται. Ἕνα στημένο τέμπλο καὶ μερικὲς σύγχρονες εἰκόνες. Ἕνα ἀκάθαρτο πάτωμα γιὰ νὰ γονατίσεις... Κι ἐδῶ μέσα, δύο μεγαλοπρεπεῖς γέροντες Ἱερεῖς καὶ ἕνας διάκονος, σύννεφα ἀπὸ λιβάνι καί, κατὰ τὴν Ἀναφορά, μιὰ κυρίαρχη ὑπερφυσικὴ αἴσθηση». (2)

Ὑπάρχει καὶ ἕνα τρίτο χαρακτηριστικό τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ ὁποῖο διευκρινίζει ἡ ἱστορία τῶν ἀκολούθων τοῦ Βλαδίμηρου. Ὅταν θέλησαν νὰ ἀνακαλύψουν τὴν ἀληθινὴ πίστη, oἱ Ρῶσσοι δὲν ζήτησαν ἠθικοὺς κανόνες, οὔτε ἀπαίτησαν λογικὴ διατύπωση τοῦ δόγματος, ἀλλὰ παρακολούθησαν τὰ διάφορα ἔθνη στὴν προσευχή τους. Ἡ Ὀρθόδοξη προσέγγιση τῆς θρησκείας εἶναι βασικὰ λειτουργικὴ προσέγγιση, ποὺ κατανοεῖ τὸ δόγμα στὰ πλαίσια τῆς θείας λατρείας: δὲν εἶναι σύμπτωση τὸ ὅτι ἡ λέξη « Ὀρθοδοξία» δηλώνει ταυτόχρονα ὀρθὴ πίστη καὶ ὀρθὴ λατρεία, γιατί αὐτὰ τὰ δυὸ εἶναι ἀχώριστα. Ἀληθῶς ἔχει εἰπωθεῖ γιὰ τοὺς Βυζαντινοὺς ὅτι: «Τὸ δόγμα γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι μόνο ἕνα διανοητικὸ σύστημα τὸ ὁποῖο γίνεται κατανοητὸ ἀπὸ τὸν κλῆρο καὶ ἑρμηνεύεται στοὺς λαϊκούς, ἀλλὰ ἕνα πεδίο ὅρασης μέσα στὸ ὁποῖο βλέπουμε ὅλα τὰ πράγματα στὴ γῆ σὲ σχέση τῶν πραγμάτων στὸν οὐρανό, πρωταρχικὰ διὰ τοῦ λειτουργικοῦ ἑορτασμοῦ. (3) Μὲ τὰ λόγια τοῦ Γεωργίου Φλωρόφσκυ: «Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μία λειτουργικὴ θρησκεία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα μιὰ λατρευτικὴ κοινότητα. Ἡ λατρεία ἔρχεται πρώτη, τὸ δόγμα καὶ ἡ ἠθικὴ δεύτερα». (4)

Αὐτοὶ ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ μάθουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν χρειάζεται τόσο νὰ διαβάσουν βιβλία, ὅσο νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμα τῆς συνοδείας τοῦ Βλαδίμηρου καὶ νὰ παρευρεθοῦν στὴ Λειτουργία. Ὅπως ὁ Φίλιππος εἶπε στὸ Ναθαναήλ: «Ἔρχου καὶ ἴδε» (Ἰωάν. α' 47).

Ἐπειδὴ προσεγγίζουν τὴ θρησκεία μ’ αὐτὸ τὸ λειτουργικὸ τρόπο, οἱ Ὀρθόδοξοι συχνὰ ἀποδίδουν σὲ λεπτομερῆ σημεῖα τελετουργίας μιὰ σπουδαιότητα ποὺ ἐκπλήσσει τοὺς δυτικοὺς χριστιανούς. Ἀλλὰ μιᾶς καὶ καταλάβαμε τὴν κύρια θέση τῆς λατρείας στὴ ζωὴ τοῦ Ὀρθοδόξου, ἕνα περιστατικὸ ὅπως τὸ σχίσμα τῶν Παλαιοπίστων δὲν θὰ φαίνεται πιὰ ἐντελῶς ἀκατάληπτο: ἐὰν ἡ λατρεία εἶναι ἡ πίστη σὲ δράση, τότε λειτουργικὲς ἀλλαγὲς δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίζονται ἐπιπόλαια. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ ὅτι εἶναι Ρῶσσος συγγραφέας τοῦ ΙΕ' αἰώνα ὅταν ἐπιτίθετο κατὰ τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας, βρῆκε σφάλμα στοὺς Λατίνους, ὄχι γιὰ ὁτιδήποτε λάθος στὸ δόγμα, ἀλλὰ γιὰ τὴ συμπεριφορά τους στὴ λατρεία:

«Τί ἔχετε δεῖ ποὺ νὰ ἀξίζει ἀνάμεσα στοὺς Λατίνους; Οὔτε κἄν ξέρουν πῶς νὰ σέβονται τὸ ναὸ τὸ Θεοῦ. Ὑψώνουν τὶς φωνές τους σὰν τρελλοὶ καὶ τὸ τραγούδι τους εἶναι ἕνας παράφωνος θρῆνος. Δὲν ἔχουν ἰδέα περὶ ὀμορφιᾶς καὶ εὐλάβειας στὴ λατρεία, γιατί κτυποῦν τρομπόνια, παίζουν σάλπιγγες, χρησιμοποιοῦν ὄργανα, κουνοῦν τὰ χέρια τους, κτυποῦν τὰ πόδια τους, καὶ κάνουν πολλὰ ἀλλὰ ἀνευλαβὴ καὶ ἀκατάστατα πράγματα ποὺ φέρνουν χαρὰ στὸ διάβολο». (5)

Ἡ Ὀρθοδοξία βλέπει τὸν ἄνθρωπο πάνω ἀπ’ ὅλα σὰ λειτουργικὸ ὄν, ποὺ βρίσκει τὸν ἀληθινό του ἑαυτὸ ὅταν δοξάζει τὸ Θεὸ καὶ φτάνει στὴν τελειότητα καὶ τὴν ὁλοκλήρωση μέσα ἀπὸ τὴ λατρεία. Μέσα στὴ θεία Λειτουργία ποὺ ἐκφράζει τὴν πίστη τους, οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ διοχέτευσαν ὅλη τὴ θρησκευτική τους ἐμπειρία. Εἶναι ἡ Λειτουργία ποὺ ἐνέπνευσε τὴν καλύτερή τους ποίηση, τέχνη καὶ μουσική. Ἀνάμεσα στοὺς Ὀρθοδόξους, ἡ Λειτουργία δὲν κατάντησε τὸ πεδίο δράσεως τῶν μορφωμένων καὶ τοῦ κλήρου, ὅπως ἔτεινε νὰ γίνει στὴ μεσαιωνικὴ Δύση, ἀλλὰ παρέμεινε λαϊκὴ (τὸ κοινὸ κτῆμα ὁλόκληρου τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ):

«Ὁ κανονικὸς ὀρθόδοξος λαϊκὸς πιστός, μὲ τὴν οἰκειότητα ποὺ ἀναπτύχθηκε νωρὶς στὴν παιδικὴ ἡλικία, νοιώθει ἐντελῶς σὰ σπίτι του στὴν Ἐκκλησία, καὶ λαμβάνει μέρος μὲ ἀσυναίσθητη καὶ αὐθόρμητη εὐκολία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τελετῆς, σὲ τέτοια ἔκταση ποὺ μποροῦν νὰ μετέχουν μόνο οἱ πάρα πολὺ θεοσεβεῖς καὶ μὲ ψηλὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα ἄνθρωποι τῆς δύσης». (6)

Γι’ αὐτὸ σ’ ὅλες τὶς σκοτεινὲς μέρες τῆς Ἱστορίας τους - κάτω ἀπὸ τοὺς Μογγόλους, τοὺς Τούρκους, ἤ τοὺς κομμουνιστὲς - οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί, πάντα στρέφονται στὴ Θεία Λειτουργία γιὰ ἔμπνευση καὶ νέα ἐλπίδα. Καὶ δὲν στρέφονται μάταια.

Μετάφραση: Ἑλένη Χατζηγεωργίου


Σημειώσεις
1. Λόγια ποὺ ψάλλονται κατὰ τὴ Μεγάλη Εἴσοδο στὴ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων.
2. «Τὰ γράμματα τῆς Ἔβελυν Ἄντερχιλλ», σελ. 249.
3. Γ. Ἔβερυ, Τὸ Βυζαντινὸ Πατριαρχεῖο, πρώτη ἔκδοση, σελ. IX.
4. «Τὰ Στοιχεῖα τῆς Λειτουργίας στὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία», στὸ περιοδικὸ «Μία Ἐκκλησία», τόμος XIII (Νέα Ὑόρκη, 1959), No. 1-2, σελ. 24.
5. Παρατίθεται στὸν «Ν. Zernov Μόσχα ἡ Τρίτη Ρώμη», σελ. 37• παραθέτω αὐτὸ τὸ κείμενο ἁπλῶς σὰν ἕνα παράδειγμα τῆς λειτουργικῆς προσέγγισης τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς κατ’ ἀνάγκη νὰ ὑποστηρίζω τὶς ἐπικρίσεις πάνω στὴ δυτικὴ λατρεία τὶς ὁποῖες περιέχει!
6. Ὤστιν Ὄουκλυ, Ἡ Ὀρθόδοξος Λειτουργία, Λονδίνο 1958, σελ. 12.
πηγή

Οι Ρωμιοί της Συρίας και η Ελληνορθόδοξη Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια.

Για τους περισσότερους από μας τους Έλληνες, η λέξη Ρωμιοί έχει συνδεθεί με όλους τους ελληνόφωνους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζούσαν κατά το διάστημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ονομαζόταν Ρωμανία και οι κάτοικοι της Ρωμιοί. Το ίδιο όνομα είχαμε όταν ήμασταν κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, δεδομένου ότι μας αποκαλούσαν και μας χαρακτήριζαν οι Μουσουλμάνοι Οθωμανοί κατακτητές μας ως “Ρωμιούς”. Η λέξη Ρωμιοί για τον Ελληνικό λαό έχει γίνει συνώνυμη με τη λέξη Έλληνες. Όμως, όταν οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το όνομα “Ρωμιοί”, γι’ αυτούς όπως και για τους Βυζαντινούς, η λέξη δεν είχε εθνική έννοια, αλλά θρησκευτική, και γι’ αυτό το λόγο περιλαμβάνονταν ως Ρωμιοί και όλοι οι λαοί που ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από την εθνική τους προέλευση, ή τη μητρική τους γλώσσα. Έτσι, όλα τα άτομα που βρίσκονταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζονταν Ρωμιοί, και όχι μόνο οι Έλληνες όπως οι περισσότεροι από εμάς ψευδώς πιστεύομε. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα άτομα που μιλούν αραβικά και που ανήκουν στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είναι επίσης Ρωμιοί και αυτοαποκαλούνται ως Ρωμιοί μέχρι και σήμερα.

Η Συρία, πριν από τις επιδρομές των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, ήταν μια Βυζαντινή επαρχία με ένα ελληνοποιημένο ή Ελληνικό και ελληνόφωνο πληθυσμό, που ανήκε στην Ελληνική Βυζαντινή Εκκλησία. Η Δαμασκός ήταν μία από τις σημαντικότερες ΕλληνικέςΒυζαντινές πόλεις της περιφέρειας και ήταν μια πόλη υψηλού κοσμικού και θρησκευτικού βίου, Ελληνικής παιδείας, και Ελληνικού πολιτισμού. Ο Βυζαντινός Χριστιανισμός άνθισε στη Συρία, και επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους Αγίους που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι παιδιά αυτής της χώρας.
Με τον ερχομό των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, η Συρία όπως και άλλες χώρες της περιοχής, κατακτήθηκε και αποκόπηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο τοπικός πληθυσμός είτε με τη βία, είτε τη θέλησή του, ασπάστηκε το Ισλάμ και έγινε αραβόφωνος. Αν και σχεδόν όλος ο πληθυσμός της Συρίας υιοθέτησε σταδιακά την αραβική γλώσσα, δεν έγιναν όμως όλοι Μουσουλμάνοι. Αρκετοί παρέμειναν Χριστιανοί και μέλη της Βυζαντινής Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτοί οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, ονομάζονταν ως Ρουμ (Ρωμιοί) από τους Μουσουλμάνους Άραβες, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο που χρησιμοποιούσαν και για τους ελληνόφωνους Βυζαντινούς Έλληνες. Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέκτησαν τη Συρία, κράτησαν τον εν λόγω όρο, και αποκαλούσαν όλους τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς ως Ρωμιούς ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους.
Σήμερα στη Συρία, υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι γνωστοί ως Ρουμ (Ρωμιοί) και αυτοχαρακτηρίζονται και οι ίδιοι έτσι. Οι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί στη Συρία διατηρούν ζωντανό το Βυζαντινό Ελληνικό παρελθόν της χώρας, καθώς και την Ορθόδοξη πίστη ανάμεσα σε Μουσουλμάνους. Οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και Μοναστήρια είναι κατάσπαρτα σε όλη τη χώρα, και η παρουσία τους στη Δαμασκό είναι πολύ εμφανές. Αν και οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί της Συρίας κρατούν ζωντανό τον Ελληνικό πολιτισμό, ακόμη και την ελληνική γλώσσα κατά τις ακολουθίες τους στην εκκλησία, εμείς οι Έλληνες ως επί το πλείστον αγνοούμε την ύπαρξη τους, και δεν γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Ορθοδοξία όχι μόνο υπάρχει αλλά και ότι είναι πολύ ζωντανή στη χώρα. Όπως και παντού αλλού, οι θεματοφύλακες του ελληνικού πολιτισμού είναι τα Ελληνορθόδοξα Μοναστήρια που βρίσκονται εκεί. Ένα τέτοιο μοναστήρι (γυναικείο) είναι αυτό της Παναγίας της Σεντνάγια, που είναι αφιερωμένο στα γενέθλια της Θεοτόκου- της μητέρα του Θεού. Η ιστορία του είναι η ακόλουθη:Η ιστορία της εκκλησίας και της Μονής της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία που χτίστηκε πάνω σε ένα ψηλό βουνό με το ίδιο όνομα, χρονολογείται στο 547 μ.Χ. Λέγεται ότι ο Ιουστινιανός Ι, Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ενώ διέσχιζε από τη Συρία με τις δυνάμεις του είτε για το δρόμο του προς τους Αγίους Τόπους είτε για μια εκστρατεία κατά των Περσών, έφθασε σε αυτή την έρημο, όπου στρατοπέδευσε ο στρατός του και σύντομα υπέστησαν από δίψα αφού υπήρχε έλλειψη νερού. Ενώ απελπίστηκαν, ο αυτοκράτορας είδε μία όμορφη γαζέλα σε μακρινή απόσταση. Την ακολούθησε με σθένος , κυνηγώντας το ζώο μέχρι που αυτό κουράστηκε και σταμάτησε σε ένα βραχώδες ύψωμα και πλησίασε μία πηγή γλυκού νερού, αλλά χωρίς να δώσει στον αυτοκράτορα την ευκαιρία να την σκοτώσει.
Ξαφνικά, μετατράπηκε σε εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που έλαμπε με ένα λαμπρό φως. Ένα λευκό χέρι τεντώθηκε προς το μέρος του και μια φωνή είπε: “Οχι, μην με σκοτώσεις, Ιουστινιανέ, αλλά κτίσε μια εκκλησία στο όνομα μου, εδώ σε αυτό το λόφο.”Μετά από αυτά τα λόγια, το παράξενο ουράνιο φως και η υπερφυσική εικόνα εξαφανίστηκαν. Επιστρέφοντας, ο Ιουστινιανός διηγήθηκε αυτό που είχε δει στους υφιστάμενους του και τους διέταξε αμέσως να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την υπό ανέγερση εκκλησία. Αφού πέρασε αρκετός καιρός και οι αρχιτέκτονες δεν ήταν σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα του σχεδίου, η Παναγιά – η γαζέλα – επανεμφανίστηκε στον Ιουστινιανό σε ένα όνειρο και του φανέρωσε έναν υπέροχο σχέδιο για ένα Μοναστήρι, του οποίου θα ήταν η προστάτιδα. Λέγεται ότι η βασική δομή του Μοναστηριού ακολουθεί αυτό το σχέδιο μέχρι σήμερα.
Στα τέλη του 8 ου αιώνα, κάποια σεβάσμια με το όνομα Μαρίνα ήταν ηγουμένη του Μοναστηριού, και εκτιμάτο ευρέως για την ευσέβεια που έχει στο Θεό και στους ανθρώπους και για τον άγιο βίο της. Συνέβη ότι ένας μοναχός ερημίτης, ένας Έλληνας προσκυνητής από την Αίγυπτο με όνομα Θεόδωρος, σταμάτησε στο Μοναστήρι στο δρόμο του για στους Αγίους Τόπους. Όταν ήταν να φύγει, η ηγουμένη Μαρίνα του ζήτησε να αγοράσει από την Ιερουσαλήμ μια πολύτιμη και ωραία εικόνα της Παναγίας. Ενώ ήταν στην Ιερουσαλήμ, ξέχασε εντελώς την αποστολή που του έχει ανατεθεί και ξεκίνησε για το ταξίδι επιστροφής. Ωστόσο, καθώς πήγαινε και δεν είχε προχωρήσει πολύ μακριά από την πόλη, τον σταμάτησε μια άγνωστη φωνή: “Μήπως έχεις ξεχάσει κάτι στην Ιερουσαλήμ; Τι έκανες σε σχέση με την αποστολή που σου έθεσε η ηγουμένη Μαρίνα; “Ο Μοναχός Θεόδωρος επέστρεψε αμέσως στην Ιερουσαλήμ και βρήκε μια εικόνα της Θεοτόκου. Κατά το ταξίδι της επιστροφής προς το Μοναστήρι, έμεινε έκπληκτος από τα θαύματα που πραγματοποίησε η εικόνα. Αυτός και όλο του το καραβάνι περικυκλώθηκαν από ληστές και στη συνέχεια έτυχαν επίθεσης από άγρια θηρία. Μέσα σε αυτούς τους κινδύνους, ο ερημίτης ζητούσε πάντα την βοήθεια της Παναγίας, κρατώντας την εικόνα της, και ο ίδιος και όλο το καραβάνι του σώθηκαν από κάθε κίνδυνο. Όταν ο Θεόδωρος επέστρεψε στο Μοναστήρι, αυτά τα γεγονότα τον έβαλαν σε πειρασμό να κρατήσει την πολύτιμη εικόνα για τον εαυτό του, και αποφάσισε να παρακάμψει τη Σεντνάγια και να πλεύσει πίσω στην Αίγυπτο. Ωστόσο, το πλοίο δεν ήταν σε θέση να βάλει πλώρη, γιατί προέκυψε μια σφοδρή καταιγίδα και φαινόταν αναπόφευκτο ότι το πλοίο θα βούλιαζε. Η συνείδηση του τον κέντρισε, και γρήγορα εγκατέλειψε το πλοίο και επέστρεψε πίσω στη Σεντνάγια. Αφού πέρασε τέσσερις μέρες στο Μοναστήρι, τον συνέπαιρνε πάλι μία ακατανίκητη επιθυμία να κάνει την εικόνα της Θεοτόκου δική του. Ζήτησε συγγνώμη από την ηγουμένη, και προσποιείται ότι δεν μπόρεσε να αγοράσει τη απαιτούμενη εικόνα, και στη συνέχεια, αποφάσισε να εγκαταλείψει κρυφά το Μοναστήρι. Το επόμενο πρωί, καθώς ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής στη χώρα του και πλησίασε την πύλη του Μοναστηριού, έμεινε έκπληκτος όταν βρήκε μια αόρατη δύναμη να εμποδίζει τον δρόμο του, και ήταν σαν ένα πέτρινο τοίχος, να είχε σταθεί μπροστά στην πύλη. Μετά από πολλές μάταιες απόπειρες, αναγκάστηκε να δώσει την εικόνα στην ηγουμένη, εξομολογώντας την πρόθεση του. Η ηγουμένη, με δάκρυα ευγνωμοσύνης δόξασε το Θεό και την Παρθένα Μητέρα Του. Από εκείνη την ημέρα, η Αγία εικόνα παρέμεινε στο Μοναστήρι και τυγχάνει μεγάλου σεβασμού.

Σήμερα η Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία είναι το δεύτερο πιο σημαντικό Χριστιανικό προσκύνημα στη Μέση Ανατολή μετά την Ιερουσαλήμ, από την άποψη του αριθμού των επισκεπτών. Η αύξηση της σημασίας και της δημοτικότητας του Μοναστηριού οφείλεται στα πλήθος και απεριόριστα θαύματα που συμβαίνουν με τη μεσολάβηση της Θεοτόκου. Η Μονή της Σεντνάγια περιέχει μια εικόνα της Παναγίας με το βρέφος της τον Ιησού ζωγραφισμένη από τον Απόστολο Λουκά τον Ευαγγελιστή τον 1 ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα αυτή ονομάζεται “Σιαγκούρα” που σημαίνει “Η ξακουστή”. Η εικόνα αυτή φυλάσσεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο πάνω μέρος του Μοναστηριού και πρέπει κάποιος να βγάλει τα παπούτσια του για να εισέλθει. Πολλές γυναίκες, τόσο Χριστιανές όσο και Μουσουλμάνες διανυκτερεύουν σε αυτό το δωμάτιο και όλη νύχτα προσεύχονται στην Παναγία να τους στείλει ένα παιδί.
πηγή

αντιγραφή