Μία αρχαία μαρτυρία περί της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ο επόμενος λόγος του εν αγίοις Πατρός ημών Σωφρονίου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων εις την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού και εις την Αγίαν Ανάστασιν αποτελεί μίαν αρχαίαν και αυθεντικήν μαρτυρίαν περί της πρωίμου τιμής του Τιμίου Σταυρού και της εορτής της Υψώσεώς του, όταν ακόμη ο εν λόγω εορτασμός ήτο αρρήκτως συνδεδεμένος με την επέτειον των Εγκαινίων του Ναού της Αναστάσεως και κατ’ ουσίαν δεν απετέλει ειμή την δευτέραν ημέραν της μεγάλης εκείνης πανηγύρεως. Ως εκ του περιεχομένου του μάλιστα ο λόγος αρμόζει ιδιαιτέρως εις την 13ην Σεπτεμβρίου, παραμονήν της εορτής της Υψώσεως.

Η ατμόσφαιρα εντός της οποίας εξεφωνήθη ήτο ιδιαιτέρως φορτισμένη από συγκίνησιν λόγω των προηγηθέντων δραματικών γεγονότων: Προ είκοσι περίπου ετών (το 614 μ.Χ.) οι Πέρσαι είχον κυριεύσει την Ιεράν Πόλιν επιφέροντες διπλήν την καταστροφήν, κατεδαφίσαντες τον Ναόν της Αναστάσεως, ο οποίος είχεν ιδρυθή υπό του Μ. Κωνσταντίνου, και απαγαγόντες τον Τίμιον Σταυρόν.
Αλλ’ ο μεν Ναός ανηγέρθη εκ νέου υπό του αγίου Μοδέστου το 626 μ.Χ., ο δε Τίμιος Σταυρός επανέκαμψε διά του στρατηλάτου αυτοκράτορος Ηρακλείου το 628 μ.Χ., ο οποίος και ώψωσεν αυτόν εκ νέου κατά την 14ην Σεπτεμβρίου του έτους εκείνου, λαβούσης ούτω της εορτής νέαν αίγλην και συν τη παρόδω του χρόνου αυτοτέλειαν έναντι εκείνης των Εγκαινίων του Ναού.
Κατά τα αμέσως επόμενα έτη, ήτοι περί το 634 μ.Χ., εξεφωνήθη και ο παρών λόγος του αγίου Σωφρονίου, πλήρης πηγαίου αυθορμητισμού και ευφροσύνης. Η ζωντανή αυτή μαρτυρία περί του επισημοτάτου εορτασμού της Υψώσεως καθίσταται συνάμα και τραγική, εάν αναλογισθούμε ότι μετά δύο ή τρία έτη (το 637 μ.Χ.) τα Ιεροσόλυμα θα περιπέσουν και πάλιν εις βαρβάρους χείρας, αυτήν την φοράν των Αράβων.
Ιω.μ.

TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝΛόγος εις την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού και εις την Αγίαν Ανάστασιν

Σταυρού πανήγυρις και ποίος να μην σκιρτήση; Αναστάσεως διακήρυξις και ποίος χαρούμενα να μην γελάση;
Ναι, ανασκίρτησις διά τον Σταυρόν: Διότι όταν αυτός ενεπήχθη εις τον τόπον του Κρανίου έχοντας καρφωμένον επάνω του τον Δεσπότην της κτίσεως, έσχισε το εις βάρος μας χρεωστικόν έγγραφον1, το οποίον είχεν υπογράψει ο προπάτωρ μας ο Αδάμ, όταν παρέβη τας εντολάς του Θεού. Ούτως ο Σταυρός μας ηλευθέρωσεν από τα δεσμά της αμαρτίας κάμνοντάς μας να αναπηδούμε με εύθυμα σκιρτήματα σαν μικροί μόσχοι που έχουν λυθή από κάποια δεσμά. Διότι όπου η αμαρτία επλεόνασεν, εκεί επερίσσευσεν η χάρις του Θεού2.

Διά δε την Ανάστασιν γέλως χαράς: Διότι αυτή εξώρισε την φθοράν του θανάτου και εξεδίωξε το ζοφερόν σκότος του Άδου και ανέστησε τους νεκρούς από τους τάφους. Εξήλειψε το δάκρυον από κάθε πρόσωπον, όπως λέγει ο προφήτης3, και αντ’ αυτού εχάρισε την πραγματικώς ατελείωτον χαράν εις κάθε άνθρωπον. Και αληθώς, το δώρημα της Αναστάσεως δεν είναι μόνον διά μερικούς ούτε το κατόρθωμά της επραγματοποιήθη προς χάριν κάποιων ολίγων. Διότι κατ’ αυτήν εκείνος ο οποίος επραγματοποίησε με ανθρωπίνην σάρκα την ταφήν, μάλλον δε την Ανάστασιν, δεν ήτο άλλος από τον Θεόν ολοκλήρου της κτίσεως, ο οποίος ποτέ δεν χορηγεί χαρίσματα εις μερικούς μόνον ούτε υπάρχει εις Αυτόν καμμία προσωποληψία4. Αποδεικνύοντας λοιπόν τον εαυτόν του αληθή Θεόν των όλων, απλώνει την δωρεάν της σωτηρίας εις όλους τους ανθρώπους, ευσπλαχνιζόμενος την ιδικήν του εικόνα και ανακαινίζοντάς την εξ ολοκλήρου. διότι κατ’ εικόνα Θεού έχει πλασθή κάθε άνθρωπος επί της γης.

Του Σταυρού η επέτειος επρόβαλε. και ποίος άνθρωπος να μην σταυρώση τον εαυτόν του; Διότι ο Σταυρός γνωρίζει ως απολύτως γνήσιον προσκυνητήν του, μόνον εκείνον ο οποίος εσταύρωσε τον εαυτόν του ως προς τον κόσμον5 και απέδειξε έτσι εμπράκτως διά τον εαυτόν του, ότι είναι απροκαλύπτως γνήσιος φίλος του Σταυρού.

Αναστάσεως τα εγκαίνια. και ποίος πιστός δεν θα ανακαινισθή, απορρίπτοντας κάθε νέκρωσιν την εκ των παθών και ενδυόμενος αφθαρσίαν ψυχής; Διότι αλλιώς ορίζεται ο θάνατος της ψυχής και αλλιώς γνωρίζεται ο θάνατος του περί αυτήν σώματος. Τον πρώτον τον κυοφορεί η αμαρτία, όπως έγραψε ο αρχηγέτης και προεξάρχων αυτού του θρόνου, ο αδελφόθεος Ιάκωβος6. Τον δε δεύτερον είναι νόμος της φύσεως να τον γεννά η διάλυσις των στοιχείων τα οποία συνθέτουν την ουσίαν των όντων. Εκτός αυτού δε τον γεννά και η αναχώρησις της αθανάτου ψυχής, κι ας μην είναι αυτό ορατό από τους ιατρούς, των οποίων επάγγελμα είναι να θεραπεύουν μόνον τα σώματα. διότι αφ’ ότου ο άνθρωπος παρήκουσε την θείαν εντολήν, αυτό ακριβώς του εδόθη ως επιτίμιον από τον Κτίστην του.

Ο Σταυρός υψώνεται και ποίος δεν θα υψωθή μυστικώς από την γην; Διότι όπου υπερυψούται ο Λυτρωτής, εκεί πέρα πηδά και παρίσταται και ο λυτρωθείς, ποθώντας να ευρίσκεται πάντοτε μαζί με τον Σωτήρα του και να τρυγά Εκείνου την άφθαρτον βοήθειαν.
Σήμερον προβάλλει η Ανάστασις και με την εμφάνισίν της φαιδρύνει τα πάντα. Αύριον εμφανίζεται ο Σταυρός και παρέχει τα δώρα του εις τους προσκυνητάς του.

Σήμερον η Ανάστασις έχει απλωθή και αύριον ο Σταυρός υπεράνω αυτής θα πετασθή. Αυτή στηλιτεύει την φθοράν, εκείνος τας φάλαγγας των δαιμόνων. Αυτή αποτελεί αφ’ εαυτής μίαν διακήρυξιν, ότι αληθώς εθανατώθη ο θάνατος. εκείνος διαλαλεί εις πάντας ότι κατηργήθη κάθε κακουργία των δαιμόνων και απενεκρώθη κάθε μιαρά και ψυχοφθόρος ενέργειά τους.

Και, ω του θαύματος! Απορώ με τι λόγους να εκφράσω το μυστήριον! Διότι, ενώ παλαιά της Αναστάσεως είχε προηγήθη ο Σταυρός, τώρα ο Σταυρός έχει προπομπόν και πρόδρομον την Ανάστασιν. Τι θαυμαστή εναλλαγή! Βλέπω λοιπόν και εδώ εις αυτά τα δύο να εκπληρώνεται εμφανέστατα ο λόγος του Σωτήρος. Διότι, ιδού, οι έσχατοι έγιναν πρώτοι και αντιστρόφως οι πρώτοι ανεδείχθησαν έσχατοι7. Και ποίος άραγε θα ημπορέση να εξηγήση την αιτίαν αυτών των εναλλαγών και μεταβολών; Όχι βεβαίως ότι έκαμαν κανένα αγώνα δρόμου και αυτή μεν δι’ άλματος εβγήκε μπροστά, ενώ εκείνος ως βραδύς έμεινε πίσω. Διατί λοιπόν ο θείος Σταυρός να μην αστράψη ανατέλλοντας πρώτος όπως και πριν και η φωτοφόρος Ανάστασις να λάμψη τρεις ημέρας μετά από εκείνον;

Όσον αφορά το τί είχαν εις τον νουν τους οι πατέρες μας και έκαμαν αυτήν την εναλλαγήν, τίποτε δεν ημπορούμε να ειπούμε με απόλυτον βεβαιότητα. Υποθέτουμε όμως και στοχαζόμεθα, πως η αιτία αυτής της αμοιβαίας καθυστερήσεως και προπορεύσεως είναι ο κόσμος, ο οποίος καταφθάνει εδώ από τα πέρατα της γης χάριν της ζωηφόρου προσκυνήσεως αυτών των δύο. Ώστε να εορτάζουν αυτοί πρώτα την περιχαρή και λαμπράν εορτήν της Αναστάσεως και αμέσως μετά από αυτήν να βλέπουν την μακαρίαν ύψωσιν του Σταυρού, ούτως ώστε φεύγοντας να έχουν ως καλόν και σωτήριον εφόδιον διά τον δρόμον τους την παντοδύναμον συνοδείαν του, η οποία να τρέχη μαζί τους κατά τας οδοιπορίας, να συμπλέη εις το πέλαγος, να τους διασώζη εις κάθε τόπον, να τους φυλάγη από όλες τις κακοτυχίες και να σας8 αποδεικνύη εμπράκτως, ότι η πανίσχυρος δύναμις του Σταυρού έχει περιλάβει όλα τα πέρατα της οικουμένης, ότι γεμίζει τα πάντα διά της παρουσίας της και χωρίς κόπον παρευρίσκεται παντού, διασώζει τους πιστούς από τας δυσκολίας και, εφ’ όσον αυτοί ζουν ευσεβώς, τους μεταλαμπαδεύει την σωτηρίαν και καταργεί τα σχέδια όλων των εχθρών.

Ίσως δε να υπάρχη και κάποιος άλλος λόγος κρυφός, τον οποίον εγνώριζαν και είχαν κατά νουν εκείνοι που υπήρξαν παλαιά διδάσκαλοι αυτής εδώ της Εκκλησίας, τον οποίον τώρα εμείς οι ελάχιστοι δεν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε ότι δεν τον γνωρίζουμε σαφώς. Είθε να δώση ο Θεός να γίνη και αυτός γνωστός, όπως και ακράδαντα πιστεύουμε ότι θα γίνη, μόνον και μόνον διά την ωφέλειαν την ιδικήν σας, που τόσο πιστοί είσθε και ευλαβείς9.

Τι έχουμε λοιπόν υψηλότερον από αυτάς τας μακαρίας εορτάς; Ποίον από όλα όσα έχουμε είναι ιερώτερον από αυτάς τας ιεράς πανηγύρεις; Πώς δεν θα χαρούμε και δεν θα σκιρτήσουμε επιτελώντας τούτων των δύο τας εορτάς; Αναστάσεως ολόλαμπρος φωταψία και Σταυρού πυρσοφώτιστος προσκύνησις! Αυτά τα δύο είναι δι’ ημάς τα τρόπαια ολοκλήρου της σωτηρίας μας. Αυτά μας ελύτρωσαν από τον θάνατον και τα πάθη και την χειρίστην κακοποίησιν των δαιμόνων και μας ωδήγησαν πίσω εις τον Δεσπότην μας. Αυτά κατέλυσαν κάθε κατήφειαν και σκυθρωπότητα και ανέτειλαν εις ημάς την αυγήν της χαράς. — Ή μήπως η ζωοδότρια Ανάστασις δεν μας δωρίζει την είσοδον της αθανάτου ζωής; και ο Σταυρός που υψούται δεν γεννά μέσα μας την απολύτρωσιν των παθών;10 Διότι πράγματι, αυτά μας ανέδειξαν και πάλιν μετόχους της προς τον Θεόν οικειώσεως, χάριν της οποίας και ήλθαν εις τον κόσμον και ανέτειλαν εις όλους εμάς τους γηγενείς.

Γνωρίζοντας λοιπόν εμείς την μυστικήν δύναμίν των και πόσον αυτά μας ευηργέτησαν και ποίων αγαθών υπήρξαν πρόξενα, ας τα εορτάσουμε καλώς και ευσεβώς, όπως δηλαδή αυτά τα ίδια θέλουν να τιμώνται. «Όχι με ακολασίας και ασελγείας, όχι με έριδας και ζηλοτυπίας»11, όχι με αρπαγάς και αδικίας και τα υπόλοιπα όλα, που δεν θέλω τώρα να απαριθμήσω.
Διότι, αδελφοί μου γνησιώτατοι και συγκληρονόμοι της ιδίας πίστεως και συμμέτοχοι της ιδίας πνευματικής γεννήσεως με εμάς, τολμώ να ειπώ, πως τα ιερά μας σεβάσματα όχι μόνον δεν στρέφονται καν να ιδούν και δεν προσδέχονται όποιον θέλει να τα εορτάζη με εκείνα που απηρίθμησα, αλλά και τον αποστρέφονται και τον βδελύττονται, διότι συμπεριφέρεται απρεπώς απέναντί τους και πράττει πράγματα εντελώς μισητά εις αυτά12. Διά τούτο παρακαλώ και προτρέπω να μισούμε και να αποφεύγουμε εκείνα που μισούν τα σεβάσματά μας και μόνο εκείνα να αγαπούμε και να πράττουμε, όσα είμαστε βέβαιοι πως τους είναι ευάρεστα. Εκείνα δε τα έργα τα οποία είναι αρεστά και ευχάριστα, είναι όσα επαναφέρουν προς σωτηρίαν και οδηγούν προς την αιώνιον ζωήν εκείνον που τα πράττει. Ή μήπως όταν αυτά τα σεβάσματά μας εξέλαμψαν από τον Χριστόν εις τους ανθρώπους, δεν ηκτινοβόλησαν εις ημάς ζωήν που δεν τελειώνει και φως που δεν δύει ποτέ;

Ας αλλάξουμε λοιπόν και εμείς την πολιτείαν μας, ας εκδυθούμε τον προηγούμενον τρόπον ζωής μας ως βλαβερόν και ολέθριον και ας βαδίσουμε εις τον καλόν δρόμον μιας νέας ζωής. — Ή μήπως η Ανάστασις δεν μας δωρίζει την κληρονομίαν της ζωής; και ο Σταυρός δεν εσταύρωσε τον παλαιόν μας άνθρωπον;13

Εάν λοιπόν ευλαβούμεθα την Ανάστασιν και πανηγυρίζουμε την εορτήν της ας αγαπήσουμε και την νέαν ζωήν, διά της οποίας δεν θα είμεθα πλέον φίλοι της μόνον εις τα λόγια, αλλά και οικειότατοι μύσται της. Εφ’ όσον δε ασπαζόμεθα και τον Σταυρόν, διατί δεν συσταυρώνουμε και εμείς τα επίγεια μέλη μας14, δηλαδή τα γήινα πάθη, ώστε να φωνάξουμε και εμείς μαζί με τον Παύλον: «Έχω σταυρωθή μαζί με τον Χριστόν. Δεν ζω δε πλέον εγώ, αλλά ζη μέσα μου ο Χριστός»;15 Αν λοιπόν εκείνοι με τους οποίους υπόσχεται να ζη ο Χριστός είναι όσοι εσταύρωσαν τους εαυτούς τους ως προς τον κόσμον16 και ενέκρωσαν τα επίγεια μέλη τους17, όπως βοά και μαρτυρεί ο Παύλος, διατί και εμείς δεν πράττουμε τα ίδια και δεν νεκρώνουμε κάθε επίγειον μέλος μας, δηλαδή τα πάθη, τας κακάς επιθυμίας και όσα άλλα συναριθμούνται εκεί, ώστε να ζήση μέσα μας ο Χριστός και να μας δωρίση την ζωήν της αφθαρσίας;

Λοιπόν ας επιδιώκουμε να έχουμε ειρήνην με όλους και μαζί με αυτήν ας αποκτήσουμε και τον αγιασμόν. Διότι χωρίς αυτά δεν θα ημπορέση ποτέ να ιδή κανείς τον Κύριον, όπως πάλιν ο Παύλος μας διεβεβαίωσε18. Και δι’ αυτόν τον λόγον ο Χριστός και ειρήνη αποκαλείται («διότι αυτός είναι», λέγει, «η ειρήνη μας»19) και αγιασμός ονομάζεται20. Ειρήνη μεν, διότι έφερε εις τον κόσμον ειρηνοποιόν ομόνοιαν, αφού ήνωσε τα ουράνια με τα επίγεια και εκ των δύο απειργάσθη μίαν και μόνην εκκλησίαν. Αγιασμός δε και απολύτρωσις (διότι κοντά εις τα προηγούμενα και με τούτο το όνομα κηρύττεται: απολύτρωσις21), καθ’ όσον έγινε ελευθερωτής ημών των αιχμαλώτων και όχι μόνον μας ελύτρωσεν από τους δαίμονας και τα πάθη, αλλά και ενεφύτευσε μέσα μας τον θειικόν αγιασμόν.

Όσα λοιπόν ηκούσατε από το στόμα μου, ας τα επιδιώκουμε με όλον μας τον ζήλον και την προαίρεσιν, ας τα κατακτούμε, ας τα αρπάζουμε και δι’ αυτών ας συναπτώμεθα μετά του Χριστού με την καλήν και μακαρίαν συνάφειαν. Διότι εκείνον που με τέτοιαν διάθεσιν έρχεται προς αυτόν δεν θα τον εκβάλη έξω22 από την αγαθότητα και μακαριότητά Του, όχι! Ας σπεύσουμε λοιπόν να αποκτήσουμε αυτήν εδώ την συμφωνίαν με Αυτόν, από την οποίαν τίποτε δεν υπάρχει προτιμότερον, και ας τρέξουμε να οικειωθούμε το να ζη ο Χριστός μέσα μας, του οποίου τίποτε δεν υπάρχει ανώτερον. Και έτσι, αφού αυτόν τον πλούτον αποκτήσουμε, να απολαύσουμε και την βασιλείαν των ουρανών και να βρούμε την αιώνιον ζωήν μέσα εις τον ίδιον τον Χριστόν, τον Θεόν και Σωτήρα μας, μετά του οποίου ας είναι δόξα εις τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

1. βλ. Κολασ. β’ 14

2. πρβλ. Ρωμ. ε’ 21

3. πρβλ. Ησ. κε’ 8

4. βλ. Εφ. ς’ 9

5. πρβλ. Γαλ. ς’ 14

6. βλ. Ιακ. α’ 15

7. πρβλ. Ματθ. ιθ’ 30

8. Η αιφνιδία χρήσις β’ πληθυντικού προσώπου αποτελεί απροσδόκητον αποστροφήν του ιερού συγγραφέως προς τους ακροατάς του, οι οποίοι δεν είναι άλλοι παρά τα πλήθη των συγκεντρωθέντων διά την εορτήν από τα πέρατα της γης, διά τους οποίους ωμίλησεν αμέσως προηγουμένως.

9. Η ομιλία αυτή εξεφωνήθη μάλλον κατά το πρώτον έτος της αρχιερατείας του αγίου Σωφρονίου. Διά τούτο ως νεοαφιχθείς δεν γνωρίζει ακόμη πλήρως την παράδοσιν, αλλά ελπίζει συν τω χρόνω είτε να ενημερωθή καλύτερα είτε να δώση ο Θεός με κάποιον τρόπον να λυθή η απορία. Από ιστορικής απόψεως η προσκύνησις του Τιμίου Σταυρού κατά την δευτέραν ημέραν της εορτής των Εγκαινίων του Ναού της Αναστάσεως εξηγείται, διότι η πανήγυρις των Εγκαινίων καθιερώθη πρώτη, ενώ η επί αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων Μακαρίου μαρτυρουμένη πρώτη Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού έγινεν επ’ ευκαιρία εκείνης και διά να δυνηθή το συρρεύσαν πλήθος να ίδη και να προσκυνήση τον άρτι υπό της αγίας Ελένης ανακαλυφθέντα Τίμιον Σταυρόν.

10. Με αυτάς τας ερωτήσεις ο ιερός Πατήρ επιχειρεί να αφυπνίση τεχνηέντως τας συνειδήσεις των ακροατών του.

11. Ρωμ. ιγ’ 13

12. Η ευλάβεια του ιερού Πατρός φθάνει εδώ μέχρι κάποιου είδους προσωποποιήσεως του Σταυρού και της Αναστάσεως.

13. βλ. αν. υποσ. 10

14. βλ. Κολ. γ’ 5

15. Γαλ. β’ 20

16. πρβλ. Γαλ. ς’ 14

17. πρβλ. Κολ. γ’ 5

18. βλ. Εβρ. ιβ’ 14

19. Εφ. β’ 14

20. βλ. Α’ Κορ. α’ 30

21. ένθ. αν.

22. βλ. Ιωάν. ς’ 37

ΠΗΓΗ: “ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ” 1989
Τριμηνιαία έκδοσις της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου 
 πηγή

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ<< Σταυρός φύλαξ πάσης της οικουμένης >>.ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ Μιχαήλ Μεγαγιάννη

14^ΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013

ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ Μιχαήλ Μεγαγιάννη

<< Σταυρός φύλαξ πάσης της οικουμένης >>.

Αγαπητά μου πνευματικά παιδιά και Αγαπητοί συγχωριανοί

Σήμερα η ορθόδοξος του Χριστού εκκλησία εορτάζει την παγκόσμιον ύψωση και προσκύνηση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού.

Κατά την ημέρα την σημερινή την 14^ην Σεπτεμβρίου, πολλά θαύματα έγιναν και μεγάλα γεγονότα όπου θα σας τα απαριθμήσω:

Πρώτον ύψωσε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Μακάριος έπι υψηλή εξέδρα τον Τίμιον Σταυρόν όπου είχε βρει η Αγια Ελένη.

Δεύτερον ύψωσε τον Τίμιον Σταυρόν ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος όταν επήρε τον τίμιον Σταυρόν από τους πέρσες οι οποίοι όταν κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα μεταξύ των πολλών λαφύρων πήραν και τον Τίμιο Σταυρό.

Ο τίμιος Σταυρός αποτελείτε από τριπλό δένδρο , Πεύκο , Κυπάρισσον, και Κέδρον.

Όταν Αγαπητοί μου συγχωριανοί ο Αβραάμ φιλοξένησε εις την δρυ της Μαμβρή τον τριαδικόν θεον με την μορφή των αγγέλων, κάθε Άγγελος  εδώρησε στον Αβραάμ και μια ράβδο και του είπαν να τις φυλάξει διότι θα  τις χρειαστούν αργότερα.

Και έτσι και έγινε πράγματι μετά το αμάρτημα του ανιψιού του Λώτ με την προσταγή του θεού ο Αβραάμ δώσει στον Λώτ τις τρεις ράβδους να τις φυτέψει ενωμένες να τις ποτίζει κάθε ημέρα από τον Ιορδάνη ποταμό σε απόσταση ενός μιλίου και όταν θα βλαστήσουν τότε θα συγχώρεση ο θεός τις αμαρτίες του Λώτ.

Ακόμα όποίος θα του ζητούσε νερό στον δρόμο να του προσφέρει και το υπόλοιπο να το πετά και φυσικά να μείνει αμίλητος από την στιγμή που θα παίρνει το νερό μέχρι να ποτίσει τις τρεις ράβδους.

Για 33 ολόκληρα χρόνια ο Λώτ προσπαθούσε να φτάσει στις ράβδους αυτές και πάντα ο εωσφόρος έβαζε την ουρά του και έτσι δεν το κατάφερνε μια όμως φορά μετά από 33 χρόνια ο Λώτ κατάφερε και πότισε τις τρεις αυτές ράβδους και αμέσως αυτές έγιναν ένα και έγινε δένδρο ψηλό με καλούς καρπούς.

Όταν ο βασιλέας Σολομών έκτιζε τον Ναόν του θεού για την σκεπή του ναού χρειάσθηκε ένα ίσιο δοκάρι και ορισμένου πάχους για να μπει στην σκεπή.

Το μόνο κατάλληλο δένδρο ήταν αυτό που είχε φυτέψει ο Λώτ, τότε διέταξαν και έκοψαν το δένδρο αυτό και προσπάθησαν να το τοποθετήσουν στην σκεπή του ναού του Σολομώντα αλλά όποτε πήγαιναν να το τοποθετήσουν το ξύλο αυτό μίκραινε, και έπεφτε κάτω.

Μετά από πολλές προσπάθειες αποφάσισαν ότι το ξύλο αυτό είναι κατηραμένο και το πέταξαν στις αποθήκες του ναού .

Τούτο το ξύλο που το θεωρούσαν κατηραμένο το πήραν και το έκαναν Σταυρό κατά την ημέρα της σταυρώσεως του κυρίου και έκει σταύρωσαν το κυριον μας Ιησούν Χριστόν με μοναδικό σκοπό αφού θα μικραίνει και θα μεγαλώνει το ξύλο αυτό το μαρτύριο του Ιησού Χριστού θα είναι μεγαλύτερο .

Μετά την ανάσταση του κυρίου μας οι γραμματείς και φαρισαίοι πήραν και έθαψαν τον Σταυρό και πάνω σε αυτό έριχναν τα σκουπίδια και τα μπάζα ώστε να μην τον βρουν ποτέ οι χριστιανοί.

Και στον Γολγοθά που ήταν παραπλεύρως  επάνω έχτισαν ειδωλικό ναό της Αφροδίτης.

Για τον λόγο αυτό χωρίστηκε η Ιερουσαλήμ σε δυο κοινότητες την εβραϊκή και την χριστιανική.

οποίος τολμούσε να πάει από την μια συνοικία στην άλλη και ιδίως νύκτα το σκότωναν αμέσως.

Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε στον ουρανό τον Τίμιο Σταυρό με την επιγραφή Κωνσταντίνε

<<Εν Τούτω Νίκα>>. Και νίκησε τον Μαξέντιον, ανακήρυξε ως επίσημη θρησκεία την χριστιανική με το διάταγμα των Μεδιολάνων.

Και με θαυμαστό τρόπο το έτος 316 μχ χτίζετε η Κωνσταντινούπολη με τα όρια που έδειξε Άγγελος κυρίου και τήρησε πιστά ο Μέγας Κωνσταντίνος .

Μετά την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο και τα εγκαίνια της πόλεως όπου δόθηκε το όνομα Κωνσταντινούπολης προς τιμή του Μέγα Κωνσταντίνου, τότε δια οράματος του θεού ο Μέγας Κωνσταντίνος στέλνει την μητέρα του Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα με πολύ στρατό και μεγάλη συνοδεία για να βρουν τον Τίμιον Σταυρόν.

Στα Ιεροσόλυμα υποδέχεται την Αγια Ελένη ο Πατριάρχης Μακάριος και πλήθος κλήρου και λαού.

Όμως οι ραβίνοι με πολύ μυστικότητα κρύβουν το σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Το θαυμαστό είναι ότι κάθε ημέρα ο τίμιος Σταυρός έκανε θαύματα για να δείξει την παρουσία του αλλά οι ραβίνοι τα εξαφάνιζαν.

Πρώτον εις το σημείο που ήταν θαμμένος ο τίμιος Σταυρός πλησίον του Γολγοθά κάθε πέμπτη βράδυ   έβγαινε έναςβασιλικός όπου είχε έντονη ευωδία αλλά ο ραβίνος τα μεσάνυκτα τον ξερίζωνε για να μην φανεί η μεγάλη χάρη του τιμίου Σταυρού.

Δεύτερον εις τον Πανάγιον Τάφο του κυρίου μας, την νύκτα φαινόταν σαν μεγάλος προβολέας το Τίμιο και Άγιον Φώς με ένα λευκό περιστέρι ακριβώς στο μέσο αυτού.

Τρίτον εις το Άγιο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού κάθε βράδυ ένα ξεχωριστό πουλάκι κελαηδούσε με μια ξεχωριστή φωνή  όπου διαπερνούσε τα αυτιά των Εβραίων.

Τέταρτον στον Τάφο της Υπεραγίας Θεοτόκου κάθε Σαββάτο βράδυ έβγαινε ένας κατάλευκος κρίνος όπου και αυτόν το ξερίζωνε ο εκάστοτε ραβίνος τα μεσάνυκτα.

Όλα αυτά τα μεγάλα γεγονότα τα ήξεραν μόνο οι ραβίνοι και τα κρατούσαν σαν επτασφράγιστο μυστικό και για όποιον είχαν την παραμικρή υποψία τον φόνευαν αμέσως.

Όταν η Αγία Ελένη πήγαινε στους γραμματείς και τους φαρισαίους , στους άρχοντας της Ιερουσαλήμ και ζητούσε να της υποδείξουν που είναι οι άγιοι τόποι αυτοί παμπόνηρα την έστελναν σε άλλο μέρος εντελώς αντίθετα από αυτούς.

Για 3 ολόκληρα χρόνια οι γραμματείς και οι φαρισαίοι και οι άρχοντες κορόιδευαν την Αγία Ελένη.

Στην ακολουθία της Αγίας Ελένης υπήρχε ένας αξιωματικός όπου τον ερωτεύθηκε μια κόρη ενός ραβίνου Ιερέα η κόρη αυτή ήξερε το μεγάλο μυστικό πάει στην Αγία Ελένη της ζητάει να την βαπτίσουν χριστιανή και να της δώσει για άνδρα της τον αξιωματικό και φυσικά να την πάρουν μαζί τους και αυτή σαν αντάλλαγμα θα πει που είναι οι άγιοι τόποι.

Έτσι και έγινε, η Αγία Ελένη βάζει παντού φρουρούς και αρχίζει τις ανασκαφές σε βάθος 20 οργιές βρίσκουν τρεις Σταυρούς και τακαρφιά όπου είχαν σταυρώσει τον Κύριον μας.

Φυσικά δεν ήξεραν ποίος ήταν ο Σταυρός του Κυρίου μας αλλά η πρόνοια του θεού όλα τα τακτοποιεί λίγο πιο πέρα περνούσε μια νεκρική πομπή μιας γυναίκας την σταματά η Αγία Ελένη και αρχίζει να βάζει έναν έναν τον Σταυρόν πάνω στην νεκρή, στους δυο πρώτους δεν έγινε τίποτα στον τρίτο Σταυρό μόλις η Αγία Ελένη τον ακούμπησε στην νεκρή αυτή γυναίκα αμέσως αναστήθηκε, και έτσι βεβαιώθηκαν ποίος ήταν ο Σταυρός του κυρίου μας.

Αυτός ο τίμιος Σταυρός της Σταυρώσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού υψώθηκε από τον πατριάρχη Μακάριο σαν Σήμερα στην Αγια Πόλη των Ιεροσολύμων.

Αγαπητά μου πνευματικά παιδιά ,Αγαπητοί μου συγχωριανοί Αυτός ο τίμιος Σταυρός όπου δια 2013 έτη μοιράζεται σε όλο τον κόσμο δια θεραπεία και σωτήρια των ψυχών ο ίδιος Σταυρός όταν ο κύριος μας έλθει να κρίνει ζώντας και νεκρούς θα ενωθεί ξανά με θαυμαστό τρόπο και θα προηγηθεί της Δευτέρας παρουσίας του κυρίου μας , από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη των Ιεροσολύμων όπου άγγελοι θα τον παραλάβουν και θα τον μεταφέρουν στον ουρανόν.

Ο τίμιος σταυρός είναι το όπλο του κάθε ορθοδόξου χριστιανού επί της γης όταν κάνουμε σωστά τον τίμιο σταυρό τότε παράλληλα κάνουμε ομολογία της πίστεως μας προς τον τριαδικό θεον μας.

Ο κόσμος μας όλος είναι αδελφοί μου σε μια διαρκεί μάχη μεταξύ του και η μάχη αυτή έχει σαν  αποτέλεσμα ο άνθρωπος να χάσει  την επαφή του με τον Σωτήρα του κόσμου τον Ιησού Χριστό , έχασε ο άνθρωπος την μετάνοια του έχασε την ταπείνωση του όλο αυτό αδέλφια μου οδηγεί τον άνθρωπο προς την απώλεια του .

Γέμισε ο κόσμος από ανθρώπους όπου έχουν σαν πρώτο μέλημα τους την υλη και τίποτα άλλο και έχασε την ουσία που είναι η πιστή του στον θεον μας και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όλα αυτά που βλέπουμε δίπλα μας γύρω μας .

Γέμισε ο κόσμος από αιρέσεις από πλάνους όπου δήθεν μόνο αυτοί έχουν την αλήθεια στα χέρια τους με αποτέλεσμα να  προσπαθούν να παγιδεύσουν τον άνθρωπο και να τον κάνουν θύμα τους και όποιος τολμήσει να φύγει από εκεί απειλείται η ζωή του .

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από άθεους

ψευδόκουλτουριάρηδες όπου προσπαθούν να μας πουν τα μεγάλα τα αναληθή τα ψεύτικα λόγια για να γοητεύουν και να αποκτήσουν οπαδούς με σκοπό να τους εκμεταλλευτούν όταν θα χρειαστεί.

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από οπαδούς του σατανά και έξυπνους σατανολατρες με σκοπό να οδηγήσουν τον άνθρωπο στα δίκτυα τους .

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από προδότες της πίστεως μας όπου κάνουν το παν δια μια φωτογραφία και δια ένα ασπασμό με τους αιρετικούς ψευδοποιμένες .

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από ψεύτες και πολέμιους της αληθείας που δεν είναι άλλη από την ορθή πίστη μας .

Δέστε τι γίνετε δίπλα μας άλλα πρώτα σε εμάς η πείνα θερίζει τον λαό μας η φτώχεια η ανέχεια η μιζέρια κυριαρχεί παντού χάθηκε το χαμόγελο και η αισιοδοξία από τον λαό μας χάθηκε η ελπίδα για τα παιδιά μας χάθηκε η λεβεντιά του Έλληνα , παντού βλέπουμε πρόσωπα σκυθρωπά παντού σκυμμένα κεφάλια παντού δάκρυα και πόνος , θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες έχουν πέσει του ρόλου τους, τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας είναι σαν να βλέπω τον Κολοκοτρώνη τον Παπαφλέσσα τον Νικηταρά και να κλαίνε δια τις θυσίες τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Έλληνες .

Είναι σαν να τους ακούω και λένε προς όλους αυτούς τους ανθέλληνες έξω ορέ από την Ελλάδα μας .

Και σαν μην έφτανε όλο αυτό έχουμε και την επέκταση του Ισλαμικού τόξου παντού γυρίσαμε στην εποχή των διωγμών κατά των χριστιανών με την ποιο ακραία μορφή αποκεφαλισμοί σφαγές δολοφονίες  και θάνατος παντού όποιος ομολογεί την πίστη του τον περιμένει μαρτύριο και θάνατο και οι μεγάλοι της γης σφυρίζουν αδιάφορα , ετοιμάζοντας ακόμα περισσότερα όπλα κατά των συνανθρώπων μας . Αίσχος και Ντροπή τους .

Αδέλφια μου πνευματικά μου παιδιά αδελφοί συγχωριανοί πονά η ψυχή μου ως Ιερέα του υψίστου δεν με νοιάζει αν με πουν γραφικό ας με πουν ότι τους κατέβει στον ξερό τους το κεφάλι εξ άλλου όλοι αυτοί οι ανθέλληνες και οι άθεοι έχουν απώλεια μνήμης,   είμαι υποχρεωμένος να μην σιωπήσω αντιθέτως  θα φωνάζω προς κάθε κατεύθυνση ότι είμεθα σε καιρό κρίσεως τα σημεία των καιρών είναι εδώ μπροστά μας πρέπει όλοι μας να ενωθούμε με οδηγό τον Τίμιο Σταυρό και να δημιουργήσουμε αναχώματα , να δημιουργήσουμε κάστρα απόρθητα δια την πατρίδα μας τα παιδιά μας την οικογένεια και την ορθοδοξία μας .

Ο αγώνας όλων μας είναι δύσβατος και ανηφορικός άλλα έχουμε ελπίδα και οδηγό την ομολογία της πίστεως μας τον τίμιο σταυρό και τον σωτήρα Χριστό .

Ψηλά το κεφάλι όλοι μας σηκώστε τον σταυρό όλοι και να ξέρεται ότι ο κύριος μας και θεός μας θα είναι δίπλα μας.

Χαίρε Σταυρέ Τίμιε

Εύχομαι εις όλους να είμεθα όλοι εκεί δια να υποδεχθούμε τον Τίμιο Σταυρό κατά την φοβερά ημέρα της κρίσεως να είσθε όλοι καλά χρόνια πολλά σε όλους.

Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μεγαγιάννης
πηγή

«Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν». Πρωτοπρ. Διονυσίου Τάτση

«Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν»

πηγή 

ΠΟΛΛΟΙ καλοπροαίρετοι χριστιανοί, ζώντας ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἀγνοοῦν τό Χριστό ἤ Τόν ἀρνοῦνται συνειδητά καί μέ φανατισμό, προβληματίζονται καί θέλουν νά βροῦν κάποιον νά τούς στηρίξει καί νά τούς προφυλάξει ἀπό διάφορους πνευματικούς κινδύνους, πού καθημερινά ἀντιμετωπίζουν. Μέ ἐνδιαφέρον θέλουν νά πληροφορηθοῦν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βίωναν τόν Χριστό οἱ Ἅγιοι, γιατί σ᾽ αὐτούς ἔχουν μεγάλη ἐμπιστοσύνη.
 Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι «ζωή χωρίς Χριστό, δέν εἶναι ζωή. Πάει τέλειωσε.Ἄν δέν βλέπεις τό Χριστό σέ ὅλα σου τά ἔργα καί τίς σκέψεις, εἶσαι χωρίς Χριστό». Αὐτό ἦταν τό βίωμα τοῦ ἁγίου Γέροντα.Ὅ,τι εἶχε τό στήριζε στόν Χριστό. Οἱ σκέψεις του ἦταν τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἐπιθυμίες του ἐπίσης. Τά ἔργα του, μικρά καί μεγάλα, ἦταν τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή, ὅλα ἦταν σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
 Αὐτή ἡ πλήρης ἀφοσίωση στόν Χριστό λείπει ἀπό τούς σημερινούς χριστιανούς. Θά ἔλεγα καί ἀπό τούς περισσότερους κληρικούς καί μοναχούς. 
Μέ τά λόγια τους εἶναι κοντά στό Χριστό καί μέ τά ἔργα τους πολύ μακριά του. Γι᾽ αὐτό καί δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τούς βιωματικούς λόγους τῶν Γερόντων, οἱ ὁποῖοι διαφέρουν πολύ ἀπό τά εὔκολα κηρύγματα καί τίς συνήθεις ἠθικολογίες. Καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά ὑποφέρουν ὅπως οἱ ἄπιστοι καί οἱ ἄθεοι. 
Ὡστόσο, ὁ Γέροντας Πορφύριος ἤθελε οἱ πιστοί νά ἔχουν ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό, γιατί εἶναι ἡ πηγή τῆς εὐτυχίας καί ὄχι δυστυχίας. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτος ὁ λόγος του καί πολύ διαφωτιστικός: «Ὁ Χριστός εἶναι φίλος μας, εἶναι ἀδελφός μας, εἶναι ὅ,τι καλό καί ὡραῖο. 
Εἶναι τό πᾶν. Ὁ Χριστός δέν ἔχει κατήφεια, οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἐνδοστρέφεια.Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος βασανίζεται ἀπό διάφορους λογισμούς καί ἀπό καταστάσεις, πού κατά καιρούς τόν πίεσαν καί τόν τραυμάτισαν. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ χαρά, εἶναι ἡ ζωή, εἶναι τό φῶς, τό φῶς τό ἀληθινό, πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά χαίρεται, νά πετάει, νά τά βλέπει ὅλα, νά τούς βλέπει ὅλους, νά πονάει γιά ὅλους, νά τούς θέλει ὅλους μαζί Του, κοντά Του».
 Ὅμως, γιατί δέν συμβαίνει αὐτό; Ποιό ἐμπόδιο τελικά ὑπάρχει, πού δέν μποροῦν νά ὑπερβοῦν οἱ ἄνθρωποι; Ἀφοῦ πιστεύουν καί ἔχουν ἀγαθή προαίρεση, γιατί βασανίζονται ἀπό τούς κακούς λογισμούς, τή μελαγχολία καί τίς θλίψεις.
Γιατί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται δική τους χαρά, γιατί τό φῶς τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται καί δικό τους; Στά ἐρωτήματα αὐτά ὑπάρχει μία ἀπάντηση: Οἱ ἄνθρωποι δέν ἀνταποκρίνονται στά μηνύματα, πού τούς στέλνει ὁ Χριστός, γιατί εἶναι πνιγμένοι στίς ἀτέλειωτες βιοτικές μέριμνες καί δέν ἔχουν αὐξημένο πνευματικό ἐνδιαφέρον.
Εἶναι χαρακτηριστικά τά ὅσα ἔλεγε γιά τό θέμα αὐτό ὁ Γέροντας τῆς Πάτμου Ἀμφιλόχιος: «Πολλές φορές ἔρχεται ὁ Χριστός καί σοῦ χτυπᾶ. Τόν βάζεις νά καθίσει στό σαλόνι τῆς ψυχῆς σου καί σύ ἀπορροφημένος ἀπό τίς ἀσχολίες σου ξεχνᾶς τό μεγάλο ἐπισκέπτη. Ἐκεῖνος περιμένει νά ἐμφανιστεῖς, περιμένει καί ὅταν πλέον ἀργήσεις πολύ, σηκώνεται καί φεύγει. Ἄλλη φορά πάλι εἶσαι τόσο ἀπασχολημένος, πού τοῦ ἀπαντᾶς ἀπό τό παράθυρο. 
Δέν ἔχεις καιρό οὔτε νά τοῦ ἀνοίξεις».
Οἱ βιοτικές μέριμνες ὁδηγοῦν στή ραθυμία καί στή μείωση τοῦ ἐνδιαφέροντος γιά τήν πνευματική ζωή. Ξοδεύεται ὅλος ὁ χρόνος σ᾽ αὐτές καί σταδιακά λησμονεῖται ὁ σκοπός τῆς ζωῆς. Ὅταν δέ ὑπάρχει καί τό πάθος τῆς πλεονεξίας, δέν μπορεῖ νά ἐλπίζει κανείς ὅτι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά ἀνανήψουν καί νά ἀφοσιωθοῦν στόν Χριστό. Πάντα χρειάζεται τό μέτρο στίς δραστηριότητες, γιά νά ὑπάρχει χρόνος καί γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1989 13 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΟΙΟ «ΓΟΥΔΗ», ΠΟΙΟΥ…«ΓΟΥΔΟΧΕΡΗ»;

τοῦ Ἀντ. Ἀ. Ἀντωνάκου*

Τὰ τελευταῖα χρόνια, εἰδικὰ στὴν μετὰ τὸ μονοτονικὸ ἐποχή, καὶ μαζὶ μὲ τὶς σκόπιμες καταργήσεις  τῆς γ΄ κλίσεως, τῆς ἱστορικῆς  γραμματικῆς καὶ τῆς ἱστορικῆς  ὀρθογραφίας, ἄρχισε καὶ μία σειρὰ  δημιουργίας «νέων ὀρθογραφιῶν» (στὴν πλειοψηφία τους ἀνορθογραφιῶν) ἢ νέων, ἀνυπάρκτων μέχρι τώρα, λέξεων, οἱ ὁποῖες δὲν ἀπέδιδαν ἐπ’ ἀκριβῶς τὸ νόημα.

Ἔτσι ξαφνικά, λοιπόν, πρὶν λίγα χρόνια, μᾶς προέκυψε καὶ ἡ λέξη … «Γουδῆ»! Μὲ «η»! Ἄλλαξαν πινακίδες καὶ αὐτὸς ὁ τόπος ποὺ γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ὡς σύμβολο ἀποκαταστάσεως τῆς Δημοκρατίας (Κίνημα στὸ Γουδὶ) ἢ τόπο ἀπονομῆς Δικαιοσύνης καὶ Νεμέσεως (π.χ. «χρειάζεται ἕνα Γουδί»), ξαφνικὰ τὸ εἶδαν νὰ γράφεται ὡς «Γουδῆ». Καὶ οἱ ἀδαεῖς ἄνοιξαν τὸ στόμα καὶ εἶπαν: «Ἀ, οἱ εἰδικοὶ ἀπεκατέστησαν ἕνα λάθος».

Παρέβλεψαν ὅμως ὅλοι τους τὴν  ἐξελικτικὴ διαδικασία, τὴν ὁποία  ἀκολουθεῖ γιὰ αἰῶνες ἡ γλῶσσα, ἡ ὁποία ἔχει μία μοναδικὴ ἱκανότητα  προσαρμογῆς! Καὶ ἐξηγῶ ἀμέσως. Ἂν γιὰ παράδειγμα σᾶς ἔλεγα  ὅτι ἡ Γαργαρέτα, ἡ Βαρυμπό(μ)πη, ὁ Γέρακας, τὸ Κουκάκι, τὸ Περιστέρι καὶ πλῆθος ἄλλων τοπωνυμίων προέρχονται ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ἰδιοκτητῶν τους, τί θὰ λέγατε; Καὶ ὅμως, ἔτσι εἶναι. Ἡ ἴδια ἡ γλῶσσα προσαρμόζει στὴν ἐξέλιξή της αὐτὰ τὰ τοπωνύμια σὲ κανόνες, ποὺ ἡ ἴδια ἐλέγχει. Εἶναι γνωστὲς π.χ. ἐκφράσεις, ὅπως μένω «στοῦ Μακρυγιάννη», «στοῦ Γκύζη», «στοῦ Χαριλάου»… Ἐδῶ ἡ γλῶσσα ἔχει προσαρμόσει στὴν γενικὴ κτητικὴ τὴν πρόθεση «εἰς», ποὺ δηλώνει τόπο καὶ δημιουργεῖ τὸν τύπο «εἰς τοῦ = στοῦ» (Μακρυγιάννη). Θὰ πρέπει νὰ καταλάβουν ὅμως ὅλοι, «εἰδικοὶ» καὶ «ἀγνοοῦντες εὐκολόπιστοι», ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ ἱστορικὴ προέλευση καὶ ἄλλο ἡ γλωσσικὴ προσαρμογὴ ποὺ ἡ ἴδια ἡ γλῶσσα ἐπέβαλλε στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων. Ὁ σωστὸς γλωσσολόγος θὰ ἀναφέρει τὸ πρῶτο ὡς ἱστορία ἀλλὰ θὰ στηρίξει τὸ δεύτερο ὡς γλῶσσα. Σὰν τὸν χείμαρρο ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν ἤδη δημιουργηθεῖσα πορεία.

Ἐκτὸς λοιπὸν ἀπὸ τὸν τοπωνυμικὸ τύπο «στοῦ (Μακρυγιάννη)», ὑπάρχουν καὶ  ἄλλοι, ὅλοι προερχόμενοι ἀπὸ ὀνόματα  ἰδιοκτητῶν. Τὰ τοπωνύμια ὅμως αὐτὰ σὲ πλεῖστες ἄλλες περιπτώσεις μετατρέπονται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν γλῶσσα ἀποκλειστικὰ εἴτε σὲ ἀρσενικά, εἴτε σὲ θηλυκὰ εἴτε σὲ οὐδέτερα. Ἂς ἐξετάσουμε λοιπὸν κάποια ἀπὸ αὐτά, μὲ ὁδηγὸ τὸ ἐξαίρετο βιβλίο τοῦ Κώστα Μπίρη μὲ τίτλο «Αἱ Τοπωνυμίαι τῆς Πόλεως καὶ τῶν Περιχώρων τῶν Ἀθηνῶν» (Ἀθῆναι 1971), ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ μὲ τὴν σειρά του τὰ βιβλία ἀναφορᾶς τοῦ Καμπούρογλου, τὸν Κώδικα τοῦ συμβολαιογράφου «Π. Πούλου», τὸν «Χάρτη τῶν Ἀθηνῶν» τοῦ Κάουπερτ, πανεπιστημιακοὺς ὅπως ὁ Κ. Ἄμαντος καὶ πολλοὺς ἄλλους σημαντικοὺς ἐρευνητές, ἀνὰ περιοχή, τῶν Ἀθηνῶν.

Γιὰ παράδειγμα ἡ «Γαργαρέτα», ἀποτελεῖ παλαιὰ τοπωνυμία, προκύψασα ἀπὸ κτήματα τῆς ἀθηναϊκῆς οἰκογενείας τοῦ Γαργαρέτα. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ «Βαρυμπό(μ)πη», ἡ ὁποία εἶναι τοπωνυμία περιοχῆς τῆς μεσημβρινῆς πλαγιᾶς τῆς Πάρνηθος, προκύψασα ἀπὸ κτήματα τῆς παλαιᾶς ἀθηναϊκῆς οἰκογενείας Βαρυμπόπη, «ἀνηκούσης κατὰ πᾶσαν πιθανότητα εἰς τὴν τάξιν τῶν Ἀρβανιτῶν Στρατιωτῶν, οἵτινες ἐπώκισαν εἰς τὰς παρυφὰς τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Ἀθηνῶν, κατὰ τὸν 14^ο αἰῶνα», ὅπως μᾶς λέει ὁ Μπίρης. Κι ὅμως αὐτὰ τὰ δύο γνωστὰ τοπωνύμια καὶ ἀρκετὰ ἄλλα «θηλυκοποιήθηκαν». Ὁ λαὸς δὲν λέει «μένω στοῦ Γαργαρέτα» ἢ «πάω στοῦ Βαρυμπό(μ)πη» ἀλλὰ «στὴν Γαργαρέτα» καὶ «στὴν Βαρυμπό(μ)πη».

Εἶναι γνωστὴ ἀκόμη ἡ τοπωνυμία  «Γέρακας», ἡ ὁποία καλύπτει ἐκτεταμένη περιοχὴ πρὸς δυτικὰ τῆς ὁδοῦ Ἀθηνῶν-Μαραθῶνος, κατὰ τὴν διασταύρωσή της μὲ τὴν καταργηθεῖσα γραμμὴ τοῦ σιδηροδρόμου Λαυρίου. Ἡ περιοχὴ αὐτή, κατάφυτη ἄλλοτε ἀπὸ ἐλαιόδενδρα, ἀνῆκε κατὰ τὸν 16^ο αἰῶνα «εἰς τὸν ἐξ’ Ἀθηνῶν καταγόμενον μέγαν Λογοθέτην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἱέρακα, ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ ὁποίου προῆλθεν ἡ τοπωνυμία. Ἐπωλήθη δὲ ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τὴν Μονὴν Πεντέλης». Κι ἐδῶ ὅμως, ὁ λαὸς δὲν λέει «μένω στοῦ Γέρακα» ἀλλὰ «μένω στὸν Γέρακα»! Δηλαδὴ «ἀρσενικοποιεῖ» τὸ τοπωνύμιο. Ἔτσι εἶναι. Ἡ γλῶσσα ἀκολουθεῖ τὴν μέθοδο τοῦ χειμάρρου. Ἀκόμη κι ἂν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ τὴν ἀλλάξουμε ἡ ῥοή της εἶναι πιὸ δυνατή! Κι ὅπως, ἂν κτίσεις στὴν κοίτη, θὰ σοῦ γκρεμισθεῖ τὸ σπίτι, ἔτσι κι ἂν προσπαθήσεις νὰ ἀλλάξεις παγιωμένη σὲ πολλὲς δεκαετίες ἢ αἰῶνες κατάσταση, τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι ἐξ’ ἴσου καταστροφικό.

Ἀφοῦ λοιπὸν εἴδαμε πὼς «ἀρσενικοποιοῦνται» ἢ «θηλυκοποιοῦνται» τοπωνυμίες, ἂς δοῦμε καὶ τὴν τρίτη καὶ πλέον πολυπληθῆ περίπτωση, ὅπου τὰ ὀνόματα «οὐδετεροποιοῦνται»! Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση στὴν ὁποία ἀνήκει καὶ «τὸ Γουδί» ὑπάρχουν ἄπειρες περιπτώσεις, τὶς ὁποῖες ὅμως οἱ «εἰδικοί» δὲν τόλμησαν νὰ τὶς ἀγγίξουν. Ἴσως γιατὶ βαδίζουν μεθοδικά. Βῆμα – βῆμα. Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὶς πιὸ τρανταχτές, οἱ ὁποῖες εἶναι ἱκανὲς νὰ ἀποδείξουν «τὸ λάθος».

Γνωρίζετε ὅλοι τὸ «Γαλάτσι». Ὅπως ἀναφέρεται στὸν Κώδικα Π. Πούλου τὸ Γαλάτσι εἶναι «Μεσαιωνικὴ τοπωνυμία, ἐν χρήσει ἀκόμη καὶ σήμερον, προκύψασα ἀπὸ κτήματα τῆς ἀθηναϊκῆς οἰκογενείας Γαλάκη, τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα προεφέρετο κατὰ τὸ παλαιὸν ἀθηναϊκὸν ἰδίωμα Γαλάτση». Κανεὶς ὅμως δὲν λέει «μένω στοῦ Γαλάτση» ἀλλὰ «στὸ Γαλάτσι».

Τὸ «Δουργούτι» εἶναι  «παλαιὰ τοπωνυμία, προκύψασα ἀπὸ  ἰδιοκτήτην Δουργούτην. Προεφέρετο εἰς παλαιοτέρας ἐποχὰς καὶ Δριγούτι». Τὸ ἐπώνυμο φέρουν σύγχρονες οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ «Κατσιπόδι», ἐπίσης, εἶναι μεσαιωνικὴ τοπωνυμία, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπὸ κτήματα τῆς οἰκογενείας Κατσιπόδη καὶ τὴν κτητορική τους ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Κατσιποδοῦς. (Εὑρετήριο τῶν Μεσαιωνικῶν Μνημείων τῆς Ἑλλάδος).

Ὑπάρχει, ἐπίσης, τὸ «Κερατσίνι», τὸ ὁποῖο ἦταν γνωστὸ ἀπὸ τὴν κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας ἐν χρήσει τοπωνυμία «Κόσολα Τζερατιά» (Κερατιὰ τοῦ Προξένου), ἐννοώντας τὸν πρόξενο τῆς Γαλλίας Γκασπαρί, ὁ ὁποῖος κληρονόμησε τὰ κτήματα ἀπὸ τὸν Καϋράκ, συγγενῆ του καὶ μοναδικὸ πάροικο τοῦ Πειραιᾶ. Ἡ κερατιὰ αὐτὴ ταυτίζεται μὲ τὴν μεγάλη Ξυλοκερατιὰ (χαρουπιά), ποὺ ἀπαντᾶται κατὰ τοὺς πρώτους μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση χρόνους καὶ μὲ τὸν ἀναφερόμενο ὡς ἰδιοκτήτη στὴν περιοχὴ αὐτὴ κατὰ τὴν τελευταία περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας Τζίνην ἢ Γκίνην. Ὅπως γράφει δὲ ὁ Μπίρης, «μὲ τὸ ὄνομα Κερατόπυργος τῆς πρὸς δυτικῆς ἄκρας τοῦ ὅρμου, πείθει ὅτι ἀρχικῶς ἢ τοπωνυμία ἦταν Κερατιὰ τοῦ Τζίνη ἢ Κερατιὰ Τζίνη. Μετέπεσε δὲ ἀργότερον στὸν μονολεκτικὸν τύπον «Κερατζίνι» καὶ «Κερατσίνι».

Ἕνα ἀκόμη πασίγνωστο τοπωνύμιο εἶναι τὸ «Κουκάκι». Αὐτὸ προέκυψε γύρω στὸ 1900 ἀπὸ μοναχικὴ οἰκία, τὴν ὁποία ἔκτισε τότε, στὴν γωνία τῶν ὁδῶν Δημητρακοπούλου 89 καὶ Γεωργάκη Ὀλυμπίου, ὁ Γεώργιος Κουκάκης, ἐργοστασιάρχης σιδηρῶν κρεβατιῶν. Γνωστὸ καὶ τὸ «Κουτσικάρι», τοπωνυμία τῆς περιοχῆς μεταξὺ Πειραιῶς καὶ Νίκαιας, ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ δημάρχου τῶν Ἀθηνῶν Ἐμμ. Κουτσικάρη, ὁ ὁποῖος ἀγόρασε τὴν ἔκταση αὐτὴ ἀπὸ ἀπερχομένη τουρκικὴ οἰκογένεια κατὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν Ἀθηνῶν.

Ἂν ὅμως αὐτὸ εἶναι  ἁπλῶς γνωστό, τὸ «Μενίδι» εἶναι πασίγνωστο. Εἶναι Μεσαιωνικὴ ὀνομασία τῶν ἀρχαίων Ἀχαρνῶν, «ὑπάρχουσα ἐν χρήσει κατὰ τὸν 12^ο αἰῶνα, πολὺ πρὸ τοῦ 18^ουαἰῶνος, καθ’ ὃν ἔγινεν ἡ ἐποίκησις αὐτόθι Ἀρβανιτῶν ἐκ Πελοποννήσου καί, κατὰ συνέπειαν, ἄσχετος πρὸς αὐτούς. Προέκυψε τὸ τοπωνύμιον ἀπὸ ἐπώνυμον τιμαριούχου Βυζαντινοῦ ἄρχοντος Μενίδη, κατ’ ἀναλογίαν πρὸς τὰ δύο τιμάρια τοῦ Καματηροῦ, τὸ ἐν πλησίον τῶν Λιοσίων καὶ τὸ ἄλλο εἰς τὴν Σαλαμῖνα», μᾶς πληροφορεῖ ὁ Μπίρης.

Ὁμοίως καὶ τὸ «Μπουρνάζι», «τοπωνυμία τῆς κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ συνοικισμοῦ Περιστερίου περιοχῆς, πρὸς βόρεια τῆς ἀπὸ τὰ Σεπόλια ἀγούσης ὁδοῦ καὶ πρὸς δυτικὰ τοῦ ῥέματος τῆς Καναπιτσερῆς, προελθοῦσα ἀπὸ κτήματα τῆς παλαιᾶς ἀθηναϊκῆς οἰκογενείας Μπουρνάζου». Τὸ ἴδιο καὶ τὸ «Περιστέρι», τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ παλαιὰ τοπωνυμία περιοχῆς «κατὰ τὴν δυτικὴν πλευρὰν τοῦ Κηφισοῦ πέραν τῆς Κολοκυνθοῦς, προκύψασα ἀπὸ κτήματα ὁμωνύμου μεσαιωνικῆς ἀθηναϊκῆς οἰκογενείας (Περιστέρη)». Κι ἂς τελειώσω μὲ τὸ πασίγνωστο «Τατόι», τοπωνυμία, προκύψασα ἀπὸ τὸ ἐπώνυμο τῆς οἰκογενείας Τατόη, «ἀνηκούσης εἰς τὴν τάξιν τῶν Ἀρβανιτῶν, οἵτινες ἐγκατεστάθησαν εἰς τὰς παρυφὰς τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Ἀθηνῶν κατὰ τὸν 14^ον αἰῶνα. (Μν. Καμπ., τόμ. Ι, σελ. 179).

Τὸ ἴδιο, λοιπόν, ποὺ  συνέβη μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ «οὐδετεροποιημένα» τοπωνύμια, συνέβη καὶ μὲ τὸ «Γουδί». Ὁ Μπίρης, ποὺ γράφει σωστὰ τὸ Γουδὶ μὲ ἰῶτα, μᾶς πληροφορεῖ (καὶ ἱστορικῶς σωστὰ) ὅτι ἀποτελεῖ «παλαιὰν ὀνομασίαν τῆς περιοχῆς καὶ ἐπώνυμον τῆς αὐτόθι ἠρειπωμένης ἐκκλησίας τῆς Παναγίας, ἀπὸ κτήματα μεσαιωνικῆς οἰκογενείας Γουδῆ, ἀνήκοντα σήμερον εἰς τὴν οἰκογένειαν Κακαβᾶ».

Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ «εἰδικοὶ γλωσσολόγοι», καὶ οἱ «προοδευτικοὶ  δημοσιογράφοι», ποὺ τοὺς συνέδραμαν, αὐτοὶ ποὺ ἄλλαξαν τὴν λέξη σκόπιμα ὡδήγησαν νέους, ἐπίδοξους συγγραφεῖς καὶ νέους δημοσιογράφους σὲ σωρεία λαθῶν ἐπειδὴ «δὲν κατάλαβαν» ὅτι τὸ τοπωνύμιο «οὐδετεροποιήθηκε» ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν γλῶσσα, διότι ὁ λαὸς δὲν λέει «μένω στοῦ Γουδῆ» ἀλλὰ «μένω στὸ Γουδί»! Χαρακτηριστικὰ ἀναφέρω πὼς εἶδα τουλάχιστον δύο διαφορετικὰ βιβλία γιὰ «τὸ κίνημα στὸ Γουδί»! Τὸ ἕνα ἔγραφε «τὸ κίνημα στὸ … Γουδή»! Σαφέστατο λάθος, διότι κανένα οὐδέτερο δὲν τελειώνει σὲ «η»! Τὸ ἄλλο ἔγραφε «τὸ κίνημα τοῦ Γουδῆ», ἀφήνοντας νὰ ὑπονοηθεῖ ὅτι τὸ κίνημα, τὸ ἔκανε κάποιος Γουδής.

Γλωσσικὴ ἀναρχία, βαβυλωνία  σκόπιμη γιὰ νὰ προκληθεῖ σύγχυση, μέσα ἀπὸ κάτι τάχα λανθασμένο, ποὺ ἔπρεπε νὰ διορθωθεῖ. Ἄλλαξαν ἕνα τοπωνύμιο καὶ ἄφησαν ὅλα τὰ ἄλλα. Ὁ σοφὸς λαός, ὅμως, ὅποτε δὲν παρεμβαίνουν μὲ νόμους «εἰδικοί», διορθώνει μόνος του τὴν γλῶσσα του, χιλιάδες χρόνια τώρα. Καὶ δὲν χρειάζεται «εἰδικούς», ποὺ δὲν γνωρίζουν πώς λειτουργεῖ ἡ γλῶσσα! Ὅπως π.χ. κανεὶς σήμερα δὲν λέει «μένω στοῦ Κουκάκη», «στοῦ Γαλάτση», «στοῦ Κερατσίνη», «στοῦ Μενίδη», «στοῦ Περιστέρη», «στοῦ Τατόη» ἀλλὰ λέει «στὸ Κουκάκι», «στὸ Γαλάτσι», «στὸ Κερατσίνι», «στὸ Μενίδι», «στὸ Περιστέρι», «στὸ Τατόι», ἔτσι πρέπει νὰ λέει, «στὸ Γουδὶ» καὶ ὄχι «στοῦ Γουδῆ», πολὺ δὲ περισσότερο ὄχι στὸ χείριστο «στὸ Γουδή»!

Δυστυχῶς ὅμως, δὲν ξέρω πότε κάποιος μὲ τὸ προσωνύμιο «Γουδοχέρης» θὰ παραλάβει τοὺς ὀπαδοὺς «τοῦ Γουδῆ» γιὰ νὰ τοὺς περιποιηθεῖ δεόντως. Καὶ τότε μπορεῖ νὰ μὴ θυμοῦνται «τὸ Γουδὴ» ἀλλὰ σίγουρα θὰ θυμοῦνται ὅτι ἔγινε … «τοῦ Γουδοχέρη». (σ.σ. Τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο ἀποτελεῖ προδημοσίευση τμήματος τοῦ συντόμως ἐκδοθησομένου ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «ΚΑΔΜΟΣ» βιβλίου μου μὲ τίτλο «Μαθήματα Ἑλληνικῆς Γλώσσης μὲ δάσκαλο τὰ λάθη τῶν ΜΜΕ»).

* Ὁ Ἀντώνιος Ἀντωνάκος εἶναι Καθηγητής, Κλασικὸς Φιλόλογος, Ἱστορικός, Συγγραφέας καὶ Μέλος τοῦ ΟΔΕΓ.

Πηγή: Περιοδικό ΄΄ΕΛΛΗΝΙΚΗ-ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ΄΄, ΙΑΝ.-ΙΟΥΝ. 2013

πηγή

ΑΥΤΗ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ

Ο Ιησούς Χριστός με δυο λέξεις, «αγαπάτε αλλήλους», κατέλυσε τα δεσμά της δουλείας – ένα ευγενές όραμα της ανθρωπότητας που δεν είχε γίνει εφικτό μέχρι την έλευσή Του. Με τις παραβολές, τα διδάγματα, τα θαύματα, τη σταυρική θυσία και την Ανάστασή Του θεμελίωσε τη χριστιανοσύνη, έναν τρόπο ζωής μυστηριακής λατρείας και αντιμετώπισης του θανάτου, που δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο μας μέχρι τα στερνά του. Είναι ο γιος του Θεού. Γι’ αυτό ο λόγος Του αποτελεί ακατάλυτο συμβόλαιο, που δεν εκπνέει με το πέρασμα των καιρών.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πρόσωπα που προφασίζονται ότι υπερασπίζονται «ανθρωπιστικές» αξίες, μιλούν πολύ και ακατανόητα και το αποτέλεσμα των έργων τους πάντοτε είναι αρνητικό. Ουδέν καλό έχουν προσκομίσει ως πειστήριο της ορθοφροσύνης τους.

Υπόσχονται μια πρόοδο, την οποία αδυνατούν να περιγράψουν με σαφήνεια στον λαό. Προωθούνται από δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από την εξαθλίωση πληθυσμών, τη φτωχοποίηση λαών, πολέμους και σκοτεινές οικονομικές δραστηριότητες. Ανεβαίνουν τα σκαλιά της εξουσίας και προβάλλονται από τα ΜΜΕ με σχεδόν ανεξήγητη ευκολία. Ανήκουν σε όλα τα κόμματα και τις παρατάξεις. Μπορεί σε κάποια ήσσονος σημασίας ζητήματα να έχουν επιμέρους διαφορές, αλλά σε ό,τι αφορά τον σκληρό πυρήνα της συγκρότησης του έθνους ταυτίζονται.

Η παράδοση, η Ιστορία, η γλώσσα, οι Ένοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας και -πάνω απ’ όλα- η Εκκλησία αποτελούν διαχρονικούς στόχους τους.

Προσπαθούν να δημιουργήσουν ρήγμα μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Αυτό το μοτίβο της συμπεριφοράς τους καθίσταται ευδιάκριτο ακόμη και στους μη παρατηρητικούς πολίτες. Οι «προοδευτικοί» παρουσιάζουν το φως της αγάπης του Κυρίου ως σκότος και αναχρονισμό. Επιτίθενται με σύστημα και επιμονή στη σχέση των Ελλήνων με την ορθόδοξη πίστη και στη σύνδεση της Εκκλησίας με τους κρατικούς θεσμούς. Από το σύνολο των σχέσεων της ιεραρχίας της Εκκλησίας και του απλού κλήρου με τους πολίτες επιλέγουν κάποια αρνητικά και υπερπροβάλλουν όσα εκείνοι υποθέτουν ότι θα εξυπηρετήσουν την κατασυκοφάντηση της πίστης μας.

Τώρα, το εγχείρημα που αποπειρώνται να φέρουν σε πέρας είναι η παύση της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία. Αν και η επιχειρηματολογία τους είναι έωλη και άσχετη με τα ελληνικά θέσμια, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της Νέας Τάξης τούς παρουσιάζουν σαν τη φωνή της λογικής, επιλέγοντας να λησμονήσουν ότι αυτές οι φωνές μάς οδήγησαν σιδηροδέσμιους στα θανάσιμα κάτεργα του Μνημονίου και της ξενοκρατίας.

Ωστόσο, καλό είναι να γνωρίζουν ότι πάλι θα αστοχήσουν. Η ενότητα Ορθοδοξίας – Ελλάδας είναι αδιάσπαστη. Οι δύο… συνιστώσες της ύπαρξής μας είναι πολύ ισχυρές για να αλωθούν από τέτοιου είδους ανθρώπους.

πηγή

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ; «Δοκίμασε το Ζωντανό Χριστό, τον Χριστό της Καινής Διαθήκης, όχι τον Χριστό των παραδόσεων»

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;

«Δοκίμασε το Ζωντανό Χριστό, τον Χριστό της Καινής Διαθήκης,

όχι τον Χριστό των παραδόσεων»

(Από την εφημερίδα τηςΕλληνικής Ιεραποστολικής Ένωσηςο ΔΡΟΜΟΣ τεύχος  2/1982)

     Σε προτεσταντικό ιστολόγιο μας κατηγόρησαν για βλάσφημους επειδή τολμήσαμε να πούμε ότι ο «χριστός» των αιρετικών είναι ένας ξένος θεός που δεν έχει καμιά σχέση με τον Αληθινό Χριστό της Εκκλησία μας. Αυτό πράγματι αναφέρθηκε από εμάς στηνανάρτησήμας σχετικά με την καταγγελία αναγνώστη της ιστοσελίδας μας για την προσηλυτιστική εκστρατεία των «αναγεννημένων» προτεσταντών της Ελληνικής Ιεραποστολικής Ένωσης στο Άργος. Είμαστε όμως «βλάσφημοι» κατήγοροι του Κυρίου Ιησού Χριστού; Κηρύττουν οι πάσης φύσεως αιρετικοί τον Αληθινό Χριστό της Εκκλησίας; Ας δούμε το θέμα καλύτερα λοιπόν!

Οι γνωστοί εκατομμυριούχοι τηλεχριστιανοί. Mόνο το συγκρότημαRobertso(Christian Broadcasting Network - CBN), με τέσσερα κανάλια καλωδιακής τηλεόρασης και τριάντα ραδιοφωνικούς σταθμούς, εκπέμπει σε είκοσι εκατομμύρια νοικοκυριά. Aκόμη ισχυρότερος ο όμιλος επιχειρήσεων του ιεροκήρυκα Swaggart (Swaggart Ministries) φτάνει σε τριάντα εκατομμύρια σπίτια, αποφέρει εκατόν σαράντα εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, και συνηθισμένη ημερήσια ανταπόκριση του κοινού (σε τηλεοπτικές εκκλήσεις για χρηματοδότηση της «μάχης ενάντια στις δυνάμεις του κακού») είναι τετρακόσιες χιλιάδες δολάρια. Εισπρακτικό ρεκόρ φαίνεται ότι κατέχει ο Oral Roberts που εξαγγέλλει από τη μικρή οθόνη σε κατάσταση υστερίας: «Aν δεν μαζέψω οκτώ εκατομμύρια δολάρια ο Θεός θα με καλέσει κοντά του!». Kαι τα χρήματα καταφθάνουν αφειδώς από κάθε γωνιά της Aμερικής. Σαράντα εκατομμύρια Aμερικανών σήμερα δηλώνουν «αναγεννημένοι» (bornagain) από το Άγιο Πνεύμα (όπως και ο πρόεδρος Mπους). ¹Ποιος είναι ο Χριστός του κ. Oral Roberts, ο οποίος αν δεν μαζέψει 8 .000.000 δολάρια θα τον καλέσει κοντά του; Ποιος είναι ο Χριστός του «αναγεννημένου» κ. Μπους ο οποίος ευθύνεται για χιλιάδες νεκρούς από τους πολέμους που ο ίδιος διέταξε, ακούγοντας μάλιστα και την φωνή του θεού, όπως ο ίδιος δήλωσε;

Οι χριστιανοί της Αποκαταλλαγής των Πάντων: Οι υποστηρικτές του δόγματος της Αποκαταλλαγής των Πάντωναναφέρονται στο Α' Iω. γ' 8 για να στηρίξουν τις κακοδοξίες τους πως τάχα ο διάβολος επλάσθη από τον Θεό κακός.²Ποιος είναι ο Χριστός των αιρετικών αυτών; Δεν είναι βλάσφημη η πεποίθηση ότι ο Δημιουργός Λόγος μπορούσε να δημιουργήσει το Κακό; Έχουμε τον ίδιο Χριστό με τους αιρετικούς;

Η αειπάρθενος μητέρα Του Κυρίου: Οι βλάσφημοι αιρετικοί διαστρεβλώνοντας την Αγία Γραφή, θέλουν τη μητέρα Του Κυρίου να έχει και άλλα παιδιά με τον Ιωσήφ. Παρασιωπούν το γεγονός ότι «ουδαμού αναφέρεται ως γυνή του Ιωσήφ, αλλ' ως Μήτηρ του Παιδιού η Μήτηρ του Ιησού. Βλέπε (Ματθ. β' 11). «Το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού·», (β' 13)«εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού», (β' 14). «Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού νυκτός», (β' 20). «Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και ήλθεν εις γην Ισραήλ».Ουδαμού αναφέρει την γυναίκα αυτού».³Έχουμε άραγε τον ίδιο Χριστό με τους αιρετικούς;

Η «αποστασία»: Σύμφωνα με τους αιρετικούς η Εκκλησία αποστάτησε τον 4^οαιώνα σε αντίθεση με την διαβεβαίωση που λάβαμε από τον Χριστό «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ´ 18).  Έχουμε τον ίδιο Χριστό με αυτούς;

Οι «χριστάδελφοι»:Η προτεσταντική αίρεση με το όνομα Χριστάδελφοι κηρύττει ότι «Ο Χριστός θα έλθει σαν ένας «καινούργιος και ισχυρός Ιουδαίος αρχηγός» και θα νικήσει τους Ρώσους, που θα επιτεθούν εναντίον του Ισραήλ. Τότε ο «Φιλάνθρωπος δικτάτορας» θα επεκτείνει την κυριαρχία του, που θα περιλάβει όλη τη γη. «Η Ιερουσαλήμ θα γίνει το κέντρο της διοικήσεως της θεοκρατίας πάντων των εθνών της γης, πρωτεύουσα του κόσμου... με κυβερνήτη τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό» (Τσέλου, Η αγία Γραφή... το βιβλίον θαύμα 58. Διακήρυξις 17-18. Η ερχόμενη νέα τάξη, 9. 8. 17-19)». Επίσης κατά την άπoψη της κίνησης δεν υπάρχει ο Σατανάς σαν πρόσωπο (Ο Σατανάς της Γραφής, 2-5), ούτε θα προηγηθεί κανένας Αντίχριστος στην παρουσία του Χριστού. Πρόκειται. Για τον ίδιο τον Χριστό, που οι εκκλησίες θα εκλάβουν για Αντίχριστο! (Η μεγάλη πλάνη. Σύνοψις).⁴Έχουμε τον ίδιο Χριστό με τους προτεστάντες αυτούς;

Η προτεσταντική ομάδαΕκκλησία των Αδελφώνπιστεύει ότι η Κρίση των εθνών από τον Χριστό θα γίνειμε βάση τη συμπεριφορά τους απέναντι στους Εβραίους, που λογίζονται οι «ελάχιστοι αδελφοί» του Χριστού. Θα ιδρυθεί παγκόσμια κυβέρνηση της Ιερουσαλήμ με Ισραηλιτική ηγεσία. Τα έθνη θα υποταγούν. Ο Σατανάς θα δεθεί για χίλια χρόνια καιθα βασιλεύει ο Χριστός με την Εκκλησία του.⁵Έχουμε τον ίδιο Χριστό με τους προτεστάντες αυτούς;

Οι προτεστάντες από τα «ΚΑΛΑ ΝΕΑ»: εκλάμβαναν το Ματθ. κδ' 24κατά γράμμα και τόνιζαν πως όλα τα εσχατολογικά γεγονότα θα συμβούν στη γενεά που άρχισε με την συγκρότηση του Κράτους του Ισραήλ, το έτος 1948.Έτσι η δευτέρα παρουσία τοποθετείται στο διάστημα 1988-1998 (Πόλεμοι - φήμες πολέμων, κασέτα. Η ημέρα της ελεύσεως του Ιησού Χριστού, κασέτα).⁶Ποιόν χριστό περίμεναν το 1998 οι αιρετικοί αυτοί; Έχουμε τον ίδιο;

Κατά τον αιρετικόΚοτρωνάκη: «ο Λόγος του Θεού έπαυσε να κατευθύνει και να νουθετεί, όχι μόνο την Ορθόδοξη, αλλά και κάθε άλλη Εκκλησία που δεν έχει μοναδικό γνώμονα την Αγία Γραφή» (ΟΠ 1,17-18). Έτσι αν κάποιος «αισθάνεται την ανάγκη να γίνει και να μείνει ένας πραγματικός χριστιανός» πρέπει «να κτυπήσει την πόρτα της Εκκλησίας του Χριστού», που «υπάρχει σήμερα στην αγαπημένη μας Πατρίδα», που «υψώνει την θεόπνευστη Γραφή και ακολουθεί μόνο Αύτη στο κήρυγμα στη διδαχή και στη Ζωή της, Λεωφ. Κηφισίας 24... ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ» (Ένα γράμμα Για σένα, σελ. 7-8). «Η Εκκλησία του Χριστού υπάρχει» και θα υπάρχει «για κάθε άνθρωπο που ποθεί να την βρει και ν' αποκτήσει ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΗ την αιώνια ΣΩΤΗΡΙΑ».⁷Ποιος είναι ο χριστός που κηρύττει η ομάδα του Κοτρωνάκη; Είναι ο ίδιος Χριστός που λατρεύουμε;

Ο ευαγγελικός Γ. Ζερβόπουλος,στο βιβλίο του «Ο λόγος έγινε σάρκα», επανέρχεται στη διδαχή (τουΚ. Μεταλληνούο οποίος δίδασκε πως ο υιος του Θεού «εκένωσεν Εαυτόν από την θείαν μορφήν Του, δηλαδή από τας ιδιότητας της θείας φύσεώς Του». Με τη θέλησή Του δηλαδή «στερήθηκε από τις θείες Του ιδιότητες και τελειότητες» (παντοδυναμία, παντογνωσία, πανταχού παρουσία), τις οποίες απέκτησε και πάλι μετά την ανάσταση (Ζερβόπουλου, Έπεσε 99.101.187) και απορρίπτει το δόγμα των δύο φύσεων του Xριστoύ (δόγμα Χαλκηδόνος). Υπογραμμίζει πως ο Κύριος, χωρίς να χάσει την ταυτότητά του, έγινε με την ενσάρκωσή του μόνο άνθρωπος, για να ξαναλάβει και πάλι μετά την ανάσταση τη θεία Φύση, «εξεντύθηκε τη φύση του τελείου Θεού και εντύθηκε τη φύση του τελείου και αναμάρτητου ανθρώπου» (Ζερβόπουλου, Ο Λόγος 61).⁸
Έχουμε άραγε τον ίδιο Χριστό με τους ευαγγελικούς αυτούς οι οποίοι υποβαθμίζουν τη θυσία του θεανθρώπου;

Ο αιρεσιάρχης Λούθηρος: Το 1530, στο σχόλιό του επί του 82^ουψαλμού,συνέστησε στις κυβερνήσεις να θανατώνουν όλους τους αιρετικούςοι οποίοι κήρυτταν την επανάσταση η εναντίον της ατομικής ιδιοκτησίας και «εκείνους οι οποίοι διδάσκουν εναντίον ενός σαφούς άρθρου της πίστεως... όπως είναι τα άρθρα τα οποία μαθαίνουν τα παιδιά στην κατήχηση. Όπως π.χ. εάν κανείς θα δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός άλλα απλός άνθρωπος».⁹ Ποιος ήταν ο χριστός που καθοδηγούσε τον Λούθηρο; Έχουμε τον ίδιο;

 Ο Καλβίνος: Ο οποίος στηνΠόλη του Θεούέκανε «πράγματα και θαύματα». «Μεταξύ του 1542 και του 1564, πενήντα οκτώ πρόσωπα θανατώθηκαν και 76 εξορίστηκαν, διότι παρέβησαν τον νέον κώδικα. Εδώ, όπως και παντού αλλού, η μαγεία ήταν κεφαλαιώδες έγκλημα· εντός ενός έτους και κατά συμβουλή του κονσιστορίου, δέκα τέσσαρες υποτιθέμενοι μάγισσες εστάλησαν στην πυρά με την κατηγορία, ότι είχαν πείσει του σατανά να προσβάλει την Γενεύη με την πανώλη». «Η λογοκρισία επί των δημοσιευμάτων παρελήφθη από τα ρωμαιοκαθολικά και κοσμικά προηγούμενα και επεκτάθηκε (1560) :

• βιβλία πεπλανημένων θρησκευτικών δογμάτων η ανήθικων τάσεων, απαγορεύονταν- αργότερα επρόκειτο να υπαχθούν εις αυτήν την απαγόρευση τα «Δοκίμια» του Μονταίν και ο «Αιμίλιος» του Ρουσσώ.
• Το να εκφρασθεί κανείς ανευλαβώς περί του Καλβίνου η περί του κλήρου ήταν έγκλημα. Μία πρώτη παράβαση των διατάξεων αυτών τιμωρείτο με επίπληξη, περαιτέρω παράβαση με πρόστιμο, εμμονή στην παράβαση, με φυλάκιση η εξορία.
• Η εξώγαμος συνουσία τιμωρείτο με εξορία η πνιγμό,
• η μοιχεία, η βλασφημία και η ειδωλολατρία, με θάνατον.
• Σε μία εξαιρετική περίπτωση ένα παιδί αποκεφαλίσθηκε διότι κτύπησε τους γονείς του».¹⁰

Ποιος χριστός καθοδήγησε τον «αναγεννημένο» Καλβίνο να διατάξει τόσα εγκλήματα; Έχουμε τον ίδιο Χριστό;

Οι Αγγλικανοί: Έχουμε τον ίδιο Χριστό με τους αιρετικούς αγγλικανούς οι οποίοι όχι μόνο χειροτονούν γυναίκες «ιερείς» αλλά ευλογούν και τους γάμους ομοφυλοφίλων;¹¹ 

Ο πεντηκοστιανός «θεραπευτής»Τ. Β. Joshua: ο οποίος «θεραπεύει» στο όνομα του χριστού και «χρησιμοποιεί σαμανικές/μαγικές μεθόδους κάτω από χριστιανικό μανδύα»¹². Έχουμε τον ίδιο Χριστό;

Η πεντηκοστιανή έκχυση του δαιμονικού πνεύματος στην οδόAzusa¹³: που στο όνομα του Χριστού, γλωσσολαλούσαν και «προφήτευαν» έχει καμιά σχέση με τον Αληθινό Χριστό;

Με τις βλάσφημες Αντι-Τριαδικές πεντηκοστιανές ομάδες¹⁴έχουμε τον ίδιο Χριστό;

Με την αίρεση ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΩοι οποίοι στο όνομα του χριστού στέλνουν τις κοπέλες να πορνεύουν (το λεγόμενο flirty fishing) διότι έτσι τάχα εφαρμόζουν την χριστιανική …αγάπη και έτσι θα φέρουν τους ανθρώπους στον…χριστό!¹⁵Έχουμε με αυτούς τον ίδιο Χριστό;

Με τους πεντηκοστιανούς ψευτοπροφήτες της ΕΑΕΠ:Ο ίδιος ο ιδρυτής της αίρεσης Λ.Φέγγος έχει πει ότι… «Ό­ταν διαβάσουμε το Ευαγγέλιο και μελετήσουμε τη διδασκαλία του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού και δούμε τη ζωή της πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας στις Πράξεις των Αποστόλων, θα διαπιστώσουμε ότιδεν έχει καμία σχέσημε τους σημερινούς λεγόμενους Χριστιανούς και τη σημερινήΟρθόδοξη Εκκλησία»¹⁶.Ποια η σχέση λοιπόν του Χριστού της Εκκλησίας με τον χριστό της ΕΑΕΠ όταν οι ίδιοι δέχονται ότι δεν υπάρχει στην Εκκλησία μας; Μπορεί ο Κύριός μας να έχει κάποια σχέση με το πνεύμα το οποίο τροφοδοτεί μεψευτοχαρίσματατους πλανεμένους πεντηκοστιανούς; Μπορεί ο Κύριός μας να είναι υπεύθυνος για ψευτοπροφητείες¹⁷& ψευτοπροφητείες¹⁸– τρομοκρατία¹⁹– ψευτοδιδασκαλίες²⁰και συνονθύλευμα πλανών²¹

Η«Εθνική Ομοφυλοφιλική Πεντηκοστιανή Συμμαχία»: Η οποία «…αποδέχεται αυτό το «πάθος ατιμίας» και το διακηρύττει δημοσίως και όπως όλες οι Πεντηκοστιανικές αιρέσεις, ισχυρίζεται και αυτή ότι επιδημεί στις συνάξεις της το Άγιο Πνεύμα, και ότι τα μέλη της υποτίθεται ότι γλωσσολαλούν κ.λ.π.».²²Έχουμε τον ίδιο Χριστό με τους αιρετικούς; 

    Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τον κατάλογο με τις αιρέσεις αλλά δεν θεωρήσαμε απαραίτητο να συμπεριλάβουμε και αντιχριστιανικές ομάδες όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι Μορμόνοι έτσι αρκεστήκαμε στις γνωστές χριστιανικές αιρέσεις. Το ερώτημα αν έχουμε τον ίδιο Χριστό με τους αιρετικούς απαντά ο ίδιος ο Κύριος:Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε κύριε εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς.Πολλοί ερούσίν μοι εν εκείνη τη ημέρα Κύριε κύριε ου τω σώ ονόματι προεφητεύσαμεν, και τω σώ ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν και τω σώ ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμενκαι τότε ομολογήσω αυτοίς ότιουδέποτε έγνων υμάς· αποχωρείτε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν. (Ματθ 7:21-23)

Καλή Μετάνοια σε όλους.

Κώστας Ναυπλιώτης

Παραπομπές:

¹http://www.egolpion.com/8rhskeftikothta_enstiktwn.el.aspx

²http://www.egolpion.com/apokatallagh-pantwn.el.aspx

³http://www.egolpion.com/peri_aeiparthenias.el.aspx

⁴http://www.egolpion.com/xristadelfoi.el.aspx

⁵http://www.egolpion.com/ekklhsia_adefwn.el.aspx

⁶http://www.egolpion.com/kala_nea.el.aspx

⁷http://www.egolpion.com/kotronakis.el.aspx

⁸ http://www.egolpion.com/evagelikh_ekklhsia.el.aspx. Περισσότερα για τις Χριστολογικές κακοδοξίες των Ευαγγελικών διαβάστε το σχετικόάρθροτου π.Βασιλείου

⁹http://www.egolpion.com/luther_airetikoi.el.aspx

¹⁰http://www.egolpion.com/city_0f_god.el.aspx

¹¹http://www.egolpion.com/aglikans.el.aspx

¹²http://www.egolpion.com/sunagogh_afropentikostianoi.el.aspx

¹³http://www.egolpion.com/azusa.el.aspx

¹⁴http://www.egolpion.com/antitriadikoi_penthkostianoi.el.aspx

¹⁵http://www.egolpion.com/david_berg.el.aspx

¹⁶  http://www.egolpion.com/eaep_antwnia.el.aspx

¹⁷http://www.egolpion.com/feggos_false_22.el.aspx

¹⁸http://www.egolpion.com/13C12515.el.aspx

¹⁹http://www.egolpion.com/esxatologia_tromokratia.el.aspx

²⁰http://www.egolpion.com/adelfoi_kouragio.el.aspx

²¹http://www.egolpion.com/gnorimia_eaep.el.aspx

²²http://www.egolpion.com/092E6227.el.aspx

πηγή

ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Η΄ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ; Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής μετά την Ύψωσιν (Γαλατ. Β' 16-20) -Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Η΄ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

μετά την Ύψωσιν

(Γαλατ. Β' 16-20)

Αξιωθήκαμε να εορτάσουμε την Ύψωση του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Τα βιώματα που δημιουργούνται στη θέα της Υψώσεώς Του, είναι ανέκφραστα και θα λέγαμε ότι η σιωπή κυρίως και η προσευχή γίνονται ο χώρος μέσα στον οποίο ο πιστός συνειδητοποιεί τη δύναμη του ξύλου της ζωής.

Όμως, η Εκκλησία μας, συνεχίζει στην ευλογημένη ατμόσφαιρα που σκόρπισε ο «Τετραπέρατος του Κυρίου Σταυρός» με το Αποστολικό ανάγνωσμα και πάλι από την προς Γαλάτας Επιστολή.

Ο Μεγάλος Απόστολος των Εθνών, αφού αποκάλυψε στους πιστούς τα καταχθόνια σχέδια των «κακίστων Φαρισαίων» και γενικώς του εβραϊκού συστήματος, αφού αποκάλυψε το μίσος εναντίον την Εκκλησίας, και συγκεκριμένα εναντίον του Σταυρού, συνεχίζει τώρα την θεόπνευστη διδασκαλία του η οποία οικοδομείται επάνω στη σταυρική διδασκαλία με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική του φράση «Χριστώ συνεσταύρωμαι»!

Η φράση αυτή αποδεικνύει και καταγγέλλει προς κάθε κατεύθυνση, ότι τώρα πλέον κυριαρχεί όχι ο νόμος της Παλαιάς, αλλά η χάρις της Καινής Διαθήκης, η οποία υπάρχει στο Σώμα του Χριστού, δηλ. την Εκκλησία. Και για να γίνει απολύτως κατανοητή αυτή η πραγματικότητα, φτάνει στο σημείο να θεωρήσει ως παραβάτη τον εαυτό του και φυσικά κάθε έναν που, ενώ ομολόγησε το Χριστό ως Θεό και Κύριο, επιστρέφει και πάλι στα προηγούμενα του κόσμου. Γεμάτος δε από φλογερό Αποστολικό ζήλο, γράφει: «Ει γαρ, α κατέλυσα, ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι» (Γαλ. Β' 18). Δηλ. Εάν εκείνα τα οποία κατήργησα και αθέτησα ως ανωφελή, τις τυπικές, εννοείται, διατάξεις του νόμου, αυτά και πάλι εφαρμόζω και τηρώ ως αναγκαία και απαραίτητα για τη σωτηρία, αποδεικνύω τον εαυτό μου παραβάτη.

Ναι, αυτό είναι το κεντρικό σημείο του όλου αναγνώσματος. Γι' αυτό και επιπλέον τονίζει η Αποστολική γραφίδα ότι «ου δικαιούται άνθρωπος εξ' έργων νόμου, εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού». Αλήθεια δηλαδή η οποία δεν πρέπει να διαφεύγει ποτέ από την καρδιά του πιστού. Όμως, λόγω του ότι αρκετοί, μη γνωρίζοντας ακριβώς την Ευαγγελική αλήθεια και επηρεασμένοι από νόθες καταστάσεις, απορρίπτουν την Παλαιά Διαθήκη και ζητούν την κατάργησή της, προβάλλοντας ως δήθεν επιχείρημα και τον λόγο αυτό του Αποστόλου Παύλου, γι' αυτό επιβάλλεται στη συνέχεια να δούμε πώς ακριβώς έχει το θέμα.

Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είπε ότι δεν ήλθε για να καταλύσει τον Νόμο και τους Προφήτες, αλλά να πληρώσει (Ματθ. Ε΄17) δηλ. να τους εκτελέσει και να τους συμπληρώσει. Να τους εκτελέσει σε όσα είχαν προείπει γι' αυτόν και την Εκκλησία Του. Να τους συμπληρώσει δε στα κενά και στις ατέλειές τους.

Όταν λοιπόν ο Κύριος εκήρυσσε ότι δεν ήλθε για να καταλύσει τον νόμο του Μωυσέως, αναφερόταν στο σύνολο του νόμου. Δεν ήλθε για να καταργήσει και αχρηστεύσει όλο τον νόμο, κυρίως δε τον λεγόμενο δεκάλογο, ο οποίος ήταν το πνευματικό, αλλά και κοινωνικό σύμβολο του Μωσαϊκού νόμου. Αλλά και η εκτέλεσις του νόμου και η συμπλήρωσίς του έμελλαν να φέρουν κατ' ανάγκην την πλήρη κατάργησή του σε μερικά σημεία και την μερική κατάργησή του σε άλλα.

Τα τελετουργικά, οι θυσίες, η περιτομή, οπωσδήποτε θα καταργούνταν δια του Χριστού και όντως καταργήθηκαν εντελώς. Αυτό συνέβη, διότι όλα αυτά, οι τύποι και οι τελετές, ήταν προτυπώσεις και σκιές για το Χριστό και για όσα έμελλαν να ιδρυθούν δια του Χριστού.

Η προς Εβραίους επιστολή, στο Ι' κεφάλαιο, αυτήν ακριβώς την αλήθεια, στην ορθή της διάσταση ερμηνεύει.

Με τον ερχομό του λοιπόν ο Κύριος και την ίδρυση της Εκκλησίας Του, όλα τα τυπικά, θα καταντούσαν πλέον παλαιά και όλα θα γίνονταν νέα και χριστιανικά. «Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις, τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα». (Β' Κορ. Ε΄ 17). Δηλ. Καθένας που είναι ενωμένος με τον Χριστό, είναι νέο δημιούργημα. Η αρχαία κατάσταση, την οποία είχε δημιουργήσει ο νόμος και η αμαρτία, πέρασε οριστικά. Ιδού, έχουν γίνει όλα νέα.

Λατρεία λοιπόν και τελετουργία Μωσαϊκή, περιτομή, υποχρέωσις παντοτινής αποχής από τα λεγόμενα ακάθαρτα φαγητά κατά την Παλαιαά Διαθήκη, έπαυσαν και καταργήθηκαν στην Καινή του Χριστού Διαθήκη. Ο Απ. Παύλος λοιπόν, πολύ δίκαια και εύλογα έθεσε ως γεγονός την κατάλυση και την κατάργησή τους, όχι όμως και την ουσία της διδασκαλίας, και με τη βάση αυτή κηρύσσει στο σημερινό ανάγνωσμα προς τους Γαλάτες και προς τους ετεροδιδασκάλους, πως όταν ο Χριστιανός επαναφέρει και ξαναζωντανεύει πράγματα, που ο Χριστός τα κατήργησε, καταντά τον εαυτό του παραβάτη.

Βεβαίως, για εμάς σήμερα τους πιστούς, και μετά τόσους αιώνες εκκλησιαστικού βίου, δεν τίθεται θέμα παρομοίου σκανδάλου και εφαρμογής τυπικών διατάξεων του νόμου. Τίθενται όμως άλλα θέματα, τα οποία όντως δημιουργούν σκάνδαλο στην ζωή των πιστών και καταργούν ουσιαστικά τον λόγο του Σταυρού.

Ήδη έγινε λόγος για όσους ημιμαθείς ή και προκατειλλημένους, ζητούν την όλη κατάργηση της Π. Διαθήκης. Αλλά και μόνο το αίτημα αυτό, αποδεικνύει στην πράξη, ότι στη συνείδηση των ανθρώπων αυτών, το μόνο που υφίσταται είναι η παχυλή άγνοια της πραγματικότητας, και σε ορισμένες των περιπτώσεων η συνειδητή διαστροφή των πραγμάτων και η κακότητα.

Αλλά περί αυτού του θέματος δεν χρειάζεται να γίνει περισσότερος λόγος, διότι τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι η καλή διάθεση, πράγμα φυσικά το οποίο είναι αποκλειστικό θέμα του ίδιου του ανθρώπου.

Επιβάλλεται όμως να σταθούμε σε άλλα σημεία παρεξηγήσεων και σκανδάλων, που καταλύουν την Χριστιανική πίστη και το κέντρο του αποκαλυπτικού κηρύγματος, του Σταυρού δηλ. και επαναφέρουν αυτά, τα οποία αρνήθηκε ο πιστός, κατά την ευλογημένη ώρα του Βαπτίσματος. Και αυτό είναι η κοσμική ζωή σε όλες τις διαστάσεις της, τόσο όταν παρουσιάζεται εντελώς ξεκάθαρα και αδιάντροπα, όσο και όταν τεχνηέντως και «θεολογικώ τω τρόπω» από «ετεροδιδασκάλους», εισχωρεί ως καρκίνωμα στη ζωή της Εκκλησίας.

Αλήθεια, που πάνε οι εμπτυσμοί στον εχθρό και οι υποχρεώσεις προς τον Κύριο Ιησού κατά το Βάπτισμα, όταν πλέον «χριστιανικώ τω τρόπω», μάλλον κομπλεξικά και ψευδοκουλτουριάρικα, επιτρέπεται η σαρκική ζωή, τόσο εκτός όσο και εντός του Γάμου; Οπωσδήποτε, οι νεορθόδοξες διδασκαλίες, οι καμουφλαρισμένες θα λέγαμε καλύτερα, δαιμονικές διδασκαλίες, για να χτυπηθεί δήθεν ο ηθικισμός, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η άρνηση του Σταυρού του Χριστού.

Έτσι ο Χριστιανισμός, μέσω αυτών των οθνείων καταστάσεων, χάνει την ουσία του και καταντά απλά μια θρησκεία, όπως όλες οι άλλες.

Δεν ομιλούμε πλέον περί αγωνιζομένης Ορθοδοξίας και περί τακτικής των Αγίων, αλλά για ένα ψευδοφιλοσοφικό σύστημα, ένα συγκεκαλυμμένο νεόκοπο γνωστικισμό, που οδηγεί τον αφελή άνθρωπο στον σκοτισμό του νοός, στην ρυπαρότητα της καρδιάς και στη μολυσματική βίωση της ζωής και των αισθήσεων. Τελικώς δε στην Κόλαση.

Όσο τώρα είναι δυνατόν να ζήσει και να καρποφορήσει ένα δένδρο, όταν το αποκόπτουν από τις ρίζες του, άλλο τόσο είναι δυνατόν να βιωθεί η Ορθοδοξία - Ορθοπραξία, με την κατάλυση του Σταυρού, σε όλα τα επίπεδα.

Και από την άποψη αυτή, δυστυχώς, οι εργάτες του Ευαγγελίου, ο υπεύθυνος κλήρος και όχι μόνο, αλλά και ο μοναχισμός, όταν αφελώς, ανοήτως ή και σε κάποιες των περιπτώσεων, προδοτικώς, ανέχονται αυτές τις καταστάσεις και δεν αντιδρούν, για να μην πούμε ότι κάποιοι και τις υποθάλπουν, όχι μόνο τοποθετούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους στους «ετεροδιδασκάλους» που αντιστρατεύονται το κήρυγμα και την δύναμη του Τιμίου Σταυρού, αλλά καταντούν στο επίπεδο των κακών εργατών του αμπελώνος, τους οποίους ο Κύριος, «κακώς απολέσει αυτούς». (Ματθ. ΚΑ΄41).

Προς Θεού, μην ισχυριστεί κανείς τώρα ότι η αλλοπρόσαλλη αυτή τακτική, αποτελεί «συνετή ποιμαντική διακονία». Όχι, αποτελεί ή την συνειδητή προδοσία ή την αφελότητα των «ποιμένων». Τώρα, τι είναι από τα δύο το χειρότερο ή το καλύτερο; Ας επιλέξει ο ίδιος που βρίσκεται μέσα στο χώρο της «νεορθοδοξίας», της «μεταπατερικής εποχής» και της ποικίλης «απελευθερώσεως».

Ας προσέξουμε όμως, διότι το τέλος της «ακάρπου συκής» (Ματθ. ΚΑ΄21), θα πρέπει οπωσδήποτε, κάποτε να μας αφυπνίσει.

Αδελφοί μου. Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες, που μας ταλανίζουν, ας μη το βάζουμε ποτέ κάτω. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε όσους ψευδοποιμένες διαστρέφουν το κήρυγμα του Σταυρού και ταυτοχρόνως, ας αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας.

Ας έχουμε δε πάντοτε κατά νου, ότι, όποιος δεν αισθάνεται μέσα του τις χορδές του πνευματικού αγώνα, αυτός δεν μπορεί ποτέ να ακούσει τις αρμονίες της Ορθοδόξου ζωής.

Αμήν

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος