Ο ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ TOY DAVID MYATT Nicholas Goodrick-Clarke

Ο ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣTOY

 DAVIDMYATT 

Nicholas Goodrick-Clarke

Ο ναζιστικός σατανισμός είναι ασφαλώς το πιο ακραίο παράδειγμα της λατρευτικής αναβίωσης του φασισμού. Εμπνεόμενες από τους Λαβέι και Ακουίνο, οι συγκεκριμένες νεοναζιστικές ομάδες συνδυάζουν τις σατανικές τελετουργίες και τις μαγικές επικλήσεις με τη λατρεία του Χίτλερ και τη ναζιστική ιδεολογία. Οι επιθέσεις των σατανιστών Ναζί κατά του Χριστιανισμού, που γίνονται ακόμη πιο βίαιες από τον αντισημιτισμό τους, πηγάζουν από τις νιτσεϊκές ιδέες περί Υπερανθρώπου και από τις αντιλήψεις του κοινωνικού δαρβινισμούγια τη δύναμη, την κατάκτηση και την επιβίωση του ισχυρότερου, οι οποίες χαρακτηρίζουν τον παλαιό Εθνικοσοσιαλισμό. Από κοινωνική άποψη πάντως, οι πρακτικές αυτές αντιπροσωπεύουν την παραβατική συμπεριφορά των εξτρεμιστικών σεκτών, οι οποίες κάνουν σημαία τους την ίδια τους την περιθωριοποίηση. Πράγματι, αυτή η συνειδητή σύνδεση του Ναζισμού με την ιεροσυλία εκφράζει τη συνειδητή πρόθεση των οπαδών του να τονίσουν ακριβώς το βλάσφημο χαρακτήρα του. Όταν οι Ναζί σατανιστές επιδίδονται στις δαιμονικές τελετουργίες τους, με τις αναφορές τους στον Χίτλερ, ενστερνίζονται μια σκοτεινή παρόρμηση για εξουσία και θεατρικοποιούν τις δολοφονικές τους προθέσεις απέναντι στους εχθρούς τους. Σε αυτό το λατρευτικό περιβάλλον, οι απεικονίσεις του Χίτλερ και του Σατανά αντιπροσωπεύουν φορτισμένα σύμβολα ελιτισμού, συνδυασμένου με θυμό και επιθετικότητα ενάντια στη «Νέα Παγκόσμια Τάξη», τον καπιταλισμό, το Χριστιανισμό, τη δημοκρατία, τις άλλες φυλές και την ανθρωπότητα γενικά («την αγέλη»). Ο αγκυλωτός σταυρός και τα σύμβολα του Τρίτου Ράιχ συνυπάρχουν με τα μαύρα κεριά, τις νεκροκεφαλές και τις μαγικές πεντάλφες,σε έναν πίνακα τελετουργικής παραβατικότητας και αποκλεισμού από την υπόλοιπη κοινωνία.

 

    Ενώ οΛαβέιέβλεπε το Σατανά απλώς ως ένα σύμβολο του ανθρώπινου εγωισμού, οΑκουίνοπίστευε στην αντικειμενική ύπαρξη του διαβόλου. Οι θεουργικές τελετουργίες του Ναού του Σηθ επικαλούνταν τον Πρίγκιπα του Σκότους σαν μια δαιμονική υπερφυσική δύναμη. Στις 21 Ιουνίου 1975 ο Μάικλ Ακουίνο δέχθηκε μια άμεση αποκάλυψη από τον Σατανά, που αργότερα, το 1985, δημοσιεύθηκε με τον τίτλοΤο Βιβλίο της Νυχτερινής Έλευσης(The Book of Coming Forth by Night). Η αποκάλυψη αυτή παρουσίαζε τον εικοστό αιώνα σαν την αρχή μιας νέας σατανικής προσφοράς. Απέτιε φόρο τιμής στην προγενέστερη προφητεία τουΆλιστερ Κρόουλυπερί Νέας Εποχής του Ώρου, με κύρια χαρακτηριστικά την πολιτική της ισχύος και τις μαζικές καταστροφές. Οι τελετουργικές πρακτικές του Ακουίνο περιλάμβαναν κροουλιανή μαγεία και επίκληση νοημόνων δαιμονικών οντοτήτων. Εντυπωσιασμένος από τη δύναμη και τις κατακτήσεις του Τρίτου Ράιχ, ο Ακουίνο φλερτάριζε και με το μύθο του ναζιστικού αποκρυφισμού. Ενώ φρόντιζε να απορρίπτει τον αντισημιτισμό (πολλά μέλη του Ναού του Σηθ ήταν Εβραίοι), o Aκουίνο θεωρούσε ότι ο Χάινριχ Χίμλερ ήταν μύστης του σατανισμού. Εμπνεόμενος από τον ευρέως διαδεδομένο μύθο ότι ταEς-Eςήταν ένα μυστικό αποκρυφιστικό τάγμα, ο Ακουίνο φανταζόταν τοΒέβελσμπουργκως μείζον γήινο κέντρο διαβολικών δυνάμεων και,το 1981, τέλεσε εκεί μια σατανική τελετουργία. Εδώ, στη μαύρη καρδιά της αυτοκρατορίας των Ες-Ες του Χίμλερ, ο Ακουίνο ισχυρίστηκε ότι έλαβε μια ανώτερη μύηση, που αργότερα το 1982, δημοσιεύθηκε με τον τίτλοΗ Τελετουργία του Βέβελσμπουργκ(The Wewelsburg Working).⁷

Οι πρώτοι αυτοί αμερικάνικοι πειραματισμοί, που εκμεταλλεύθηκαν τη σοκαριστική πλευρά του Ναζισμού, έδωσαν τη θέση τους, κατά τη δεκαετία του 1990, στις ναζιστικές σατανικές αιρέσεις που συνδυάζουν τον παγανισμό με την εξύμνηση του Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ. Στη Βρετανία, τοΤάγμα των Εννέα Γωνιώνιδρύθηκε από τονΝτέιβιντ Μάιατ, πρώην σωματοφύλακα του παλαίμαχου Βρετανού Ναζιστή Κόλιν Τζόρνταν και ακτιβιστή του Βρετανικού Κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το Τάγμαεξυμνούσε τη σκοτεινή, καταστροφική πλευρά της ζωής μέσα από θεωρήσεις εμφορούμενες από αντιχριστιανικό πνεύμα, ελιτισμό και κοινωνικό δαρβινισμό. Ο σύνδεσμος με τοΝεοναζισμόήταν απόρρητος στα εκτενή κείμενα του Μάιατ για τη «θρησκεία και την πνευματικότητα του Εθνικοσοσιαλισμού». Στη Γαλλία, ο Κριστιάν Μπουσέ (Christian Bouchet) συνδυάζει το ενδιαφέρον του για τη μαγεία του Άλιστερ Κρόουλυ με τις αντισημιτικές και φασιστικές ιδέες του Φράνσις Πάρκερ Γιόκεϊ. Στη Νέα Ζηλανδία, υπάρχουν το Τάγμα του Ευώνυμου Βίου (Ordo Sinistra Vivendi) και το Μαύρο Τάγμα, το οποίο εμφανίζεται να έχει μέλη σε όλον τον κόσμο και εκδίδει τα περιοδικά The Heretic, The Flaming Sword και The Nexus (σήμερα Western Destiny [Δυτικό Πεπρωμένο]).

[…]

Οκύριος αντιπρόσωπος τουναζιστικού σατανισμούστη Βρετανία είναι οΝτέιβιντ Ουίλιαμ Μάιατ, του οποίου η σκέψη επηρέασε καίρια τη διεθνή αυτή αίρεση. Γεννημένος το 1952, ο Μάιατ ανατράφηκε στην Ανατολική Αφρική και τη Σιγκαπούρη, όπου τον γοήτευσαν οι χοροί επίκλησης των πνευμάτων και οι πολεμικές τέχνες. Το 1967 ο Μάιατ εγκαταστάθηκε στην Αγγλία για να ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του, ενώ ο πατέρας του επέστρεψε στην Αφρική. Το επόμενο καλοκαίρι ο νεαρός Μάιατ ήρθε σε επαφή με μιασύναξη μάγωνστο Φένλαντ, ενώ αργότερα εντάχθηκε σε μυστικές ομάδες του Λονδίνου οι οποίες ασκούσαν τη μαγεία τηςΧρυσής Αυγήςκαι τουΆλιστερ Κρόουλυ. Την ίδια περίοδο έγιναν ευρέως γνωστές οι δραστηριότητες του Άντον Λαβέι και τηςΕκκλησίας του Σατανά. Ωστόσο, ο Μάιατ παρέμενε ασυγκίνητος από τις αποκρυφιστικές και μαγικές τελετουργίες που παρακολουθούσε. Ο ίδιος επιζητούσε κάτι πολύ πιο συναρπαστικό, επικίνδυνο και πραγματικά δαιμονικό. Ταυτοχρόνως άρχισε να σκέπτεται τοσατανισμό ως μέσον για να δημιουργηθεί ένα νέο ατρόμητο άτομο, ένας ανώτερος ανθρώπινος τύπος, με την έννοια που τον είχε ορίσει οΝίτσε.⁸

Το 1969 ο Μάιατ ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τοΒρετανικό Κίνημα(ΒΚ), που είχε ιδρύσει την προηγούμενη χρονιά ο Κόλιν Τζόρνταν. Καθ’ οδόν προς ένα μαγικό ναό, ο Μάιατ έτυχε να γίνει μάρτυρας μιας οδομαχίας, ύστερα από μια συγκέντρωση σκίνχεντς. Καθώς πάντα αναζητούσε την περιπέτεια και την έξαρση, ένιωσε ενστικτωδώς να ελκύεται από τη συντροφικότητα των νεαρών μαχητών που αγωνίζονταν ενάντια σε υπέρτερο αριθμό αριστερών διαδηλωτών. Έτσι προσχώρησε στο κίνημα και συμμετείχε τακτικά στις συγκεντρώσεις και τις συναθροίσεις του, παίζοντας ενίοτε το ρόλο του σωματοφύλακα του Κόλιν Τζόρνταν. Τον Μάιατ τον εντυπώσιαζαν τα όσα έγραφε για τον Εθνικοσοσιαλισμό ο Τζόρνταν, ο οποίος τον μύησε στα κείμενα τηςΣαβίτρι Ντέβιστο βιβλίο τηςΟ Κεραυνός και ο Ήλιος, που εξυμνούσε τις ναζιστικές αξίες, τον γοήτευσε βαθιά.⁹Στο μυαλό τουΝαζισμός και σατανισμόςαντιπροσώπευαν και οι δύο τη νιτσεϊκή αυθυπέρβαση και τη δημιουργία ενός τολμηρού και τρομερού τύπου πολεμιστή: «Για μένα, την εποχή εκείνη οΑδόλφος Χίτλερκαι το κίνημά του έμοιαζαν να ενσαρκώνουν ορισμένα από τα ιδεώδη που πίστευα ότι θα έπρεπε να πραγματώσει η μαγεία - έμοιαζαν να αντιπροσωπεύουν ένα σατανικό πνεύμα, μια ροπή για κατάκτηση, ανακάλυψη και επέκταση... έναν ενθουσιώδη, δημιουργικό χαρακτήρα, ένα δυναμισμό και μια χαρισματικότητα».¹⁰

[…]

Οι δραστηριότητες του Μάιατ στο ακροδεξιό πολιτικό περιθώριο συμβάδιζαν με την όλο και βαθύτερη ανάμιξή του στις μαύρες τέχνες. Το 1973 γνώρισε μια γυναίκα που ηγούνταν τηςΟΝΑ, μιας μικρήςσατανιστικής ομάδας μαγισσών, της οποίας η παράδοση και οι πρακτικές εξήψαν έντονα το ενδιαφέρον του. Η ΟΝΑ ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τη λατρεία μιας σκοτεινής και βίαιης θεάς η οποία κυριαρχούσε στην Αλβιόνα (Αγγλία) γύρω στο 4000 π.Χ. Οι τελετουργίες της ΟΝΑ, ως παγανιστικής θρησκείας της φύσης, σχετίζονταν με την πλημμυρίδα και την άμπωτη των κοσμικών ενεργειών και την ανατολή ορισμένων αστέρων την άνοιξη και το φθινόπωρο, ενώ οι πιστοί της οργάνωναν τελετές σε μεγαλιθικά μνημεία και πέτρινους κύκλους. Μετά την έλευση του Χριστιανισμού, αυτή η νεολιθικής, υποτίθεται, προέλευσης θρησκεία παρήκμασε και συρρικνώθηκε σε μια παράνομη λαϊκή λατρεία, την οποία ακολουθούσαν και μετέδιδαν ελάχιστα άτομα από την εποχή του Μεσαίωνα, ιδίως στην περιοχή των Ουαλικών Ελών, του υποτιθέμενου προϊστορικού τόπου προέλευσής της. Η σύγχρονη ιστορία της ΟΝΑ άρχισε τη δεκαετία του 1960, όταν η προαναφερθείσα ηγέτις συνένωσε σε ένα νέο τάγμα τρεις αφανείς νεοπαγανιστικές αιρέσεις: την Κάμλαντ, τους Νοκτουλιανούς και το Ναό του Ήλιου.¹³

Μετά τη μετανάστευση της αρχηγού του τάγματος στην Αυστραλία, ο Μάιατ ανέλαβε την ηγεσία του και επιδόθηκε στο έργο της κωδικοποίησης και επέκτασης των διδασκαλιών του ώστε να δημιουργηθεί πλήρεςσύστημα μύησης και εκπαίδευσηςτων μελών του. Οι πρώτες τελετουργίες της ΟΝΑ περιλάμβαναν μιασατανική τελετουργία, η οποία επικαλούνταν τον Αδόλφο Χίτλερως ευγενή σωτήρα — ένα είδος «θετικής βλασφημίας».¹⁴Σε άλλες πρακτικές του τάγματος χρησιμοποιούσανκρυστάλλουςκαιηχητικές δονήσεις, το λεγόμενοΜυστικό Ψαλμό, σωματικές δοκιμασίες, καθώς και ανάληψη επικίνδυνων εργασιών ή δύσκολων απασχολήσεων (Ρόλοι Ενόρασης), με σκοπό την ανάπτυξη της προσωπικότητας και των ηγετικών ικανοτήτων των μελών. Οι τελετές περιλάμβαναν μαγικές πράξεις βασισμένες στοΔέντρο του Ουάιρντ, ένα επταδικό σύμβολο αστρολογικών και αλχημικών αντιστοιχιών ανάμεσα στην ατομική ψυχή και τη συμπαντική τάξη. Από το 1976 ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Μάιατ έγραψε πάνω από δέκα τελετουργικά βιβλία, όπωςΤα Μαύρα Βιβλία του Σατανά(The Black Books of Satan), To Κουαρτέτο του Ντεοφέλ (The Deofel Quartet), Ναός (Naos), Όστια (Hostia) και Ύστερον Πρότερον (Hysteron Proteron). Από το 1998, η ΟΝΑ άρχισε να εκδίδει και το περιοδικό Fenrir, από το όνομα του λύκου στη σκανδιναβική μυθολογία.

[…]

Ηδική του αντίληψη για το σατανισμό είναι πρακτική, με έμφαση στην ατομική ανάπτυξη σε χώρους σκότους και κινδύνου μέσα από πρακτικές τέχνες δεξιότητας, αντοχής και διακινδύνευσης της ζωής. Η φύση θεωρείται θέατρο χαοτικών εξωηθικών δυνάμεων, φωτεινών και σκοτεινών, οι οποίες καθοδηγούν την εξελικτική πρόοδο μέσα από τη σύγκρουση, την πάλη, το θάνατο και την επιβίωση. Ο αληθινός σατανιστής θα πρέπει επομένως να υπερβεί τους περιορισμούς που του θέτει ο αιτιοκρατούμενος φυσικός κόσμος, προκειμένου να έρθει σε επαφή και να ταυτιστεί με αυτή την υπερπροσωπική σφαίρα των μη αιτιοκρατικών δαιμονικών δυνάμεων του σύμπαντος. Η πρόσβαση στο μη αιτιοκρατικό βασίλειο εξασφαλίζεται μέσω των «κόμβων», πυλών ή γωνιών στο Δέντρο του Πεπρωμένου, εξ ου και το όνομα του τάγματος (Τάγμα των Εννέα Γωνιών). Οι κόμβοι αυτοί δημιουργούνται από κακές πράξεις και βλάσφημες τελετουργίες.

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του περί αυθυπέρβασης, ο Μάιατ θεωρεί ότι η αγγλική λέξηevil(«κακό») προέρχεται από το γοτθικόubils, που σημαίνει «ξεπερνώ τα καθορισμένα μέτρα».¹⁵Διακηρύσσει ότι ο σατανισμός απαιτεί την τέλεση πράξεων, οι οποίες γενικά θεωρούνται απαγορευμένες, παράνομες και κακές, εάν θέλει ο μυούμενος να βιώσει τις εξωηθικές και μη αιτιοκρατικές σφαίρες των δαιμονικών δυνάμεων. Κορυφαίο παράδειγμα της διδασκαλίας αυτής της ΟΝΑ είναιη τέλεση ανθρωποθυσιών ως μορφή μύησης και απόρριψης της ανθρώπινης ηθικότητας. Ο Μάιατ έγραψε οδηγίες για την επιλογή και τη δοκιμασία των «opfer» (θυμάτων) πριν από την τελετουργική τους εκτέλεση. Αυτού του είδους οι «ανθρώπινες προσφορές» υποτίθεται ότιαναβάθμιζαν την επαφή του σατανιστή με τις σκοτεινές μη αιτιοκρατικές δυνάμεις, διότι ο πόλεμος, ο φόνος και η αιματοχυσία θεωρούντοφορείς μιας ισχυρής, δαιμονικής εξελικτικής αξίας. Παρότι ισχυρίζεται ότι τα επιλεγμένα θύματα αποτελούν ήδη απόκληρους της κοινωνίας, η αναφορά του σε Χριστιανούς και δημοσιογράφους, ως εν δυνάμει υποψηφίους, άλλα υποδεικνύει. Η ανθρωποθυσία σχετίζεται με μια παράδοση της προϊστορικής ΟΝΑ, όπου τα θύματα προσφέρονταν για να εξευμενίσουν τη θεά Μπαφομέτ κατά την εαρινή ισημερία και κατά την ανατολή του αστέρα Αρκτούρου το φθινόπωρο.¹⁶Η υπεράσπιση της ανθρωποθυσίας από τον Μάιατ οδήγησε σε έντονους διαξιφισμούς και καταδίκη από τον Ακουίνο και άλλους, οι οποίοι επιδιώκουν να καταστήσουν το σατανισμό κοινωνικά αποδεκτό.¹⁷

[…]

Κατά τον Μάιατ, τα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου αντιπροσώπευαν μια απόπειρα των Οπαδών του Δρόμου της Αριστερός Χειρός (δηλαδή των μαύρων μάγων) να διασπάσουν τις ναζαρηνές/μαγιανές φόρμες, να ιδρύσουν μια σατανική αυτοκρατορία και να εκπληρώσουν το πεπρωμένο (wyrd) της Δύσης. «Ιδωμένη κάτω από το πρίσμα του αποκρυφισμού, ηεθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ήταν μια πρακτική έκφραση του σατανικού πνεύματος: υπό την ηγεσία του [Χίτλερ], ο οποίος είχε την ικανότητα να χρησιμοποιεί τη μη αιτιοκρατική ενέργεια και να τη «γειώνει» έτσι ώστε να επιτυγχάνει πολιτικούς στόχους... η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ήταν μιαέκρηξη εωσφορικού φωτός-φωτός ενθουσιασμού και δύναμης-σε έναν κατά τα άλλα ναζαρηνό, ειρηνευμένο και πληκτικό κόσμο».²⁴Το Τρίτο Ράιχ αποτέλεσε τόσο μεγάλη πρόκληση για τη ναζαρηνή κυριαρχία, που έπρεπε «να εκριζωθεί από τη συλλογική ψυχή της Δύσης» με την επινόηση του φορτωμένου με ενοχές μύθου του Ολοκαυτώματος. Όμως ο Μάιατ υποστηρίζει ότι η περίοδος της ναζιστικής κυριαρχίας άνοιξε έναν κόμβο προς τις μη αιτιοκρατικές, δαιμονικές επιρροές• η αρχετυπική της ενέργεια έχει αποθηκευτεί και βρίσκεται σε αναμονή για περαιτέρω χρήση. Εξ ου και το σατανικό σκεπτικό της έλξης του Μάιατ για τον Χίτλερ και η προσχώρησή του από νωρίς στο Βρετανικό Κίνημα του Τζόρνταν.

Μιανεοναζιστική επανάστασηείναι ο καταλύτης για την Αυτοκρατορία και τη νέα εποχή. Χρησιμοποιώντας την ορολογία του Τόινμπι, ο Μάιατ αντιμετωπίζει τους έγχρωμους μετανάστες σαν μια τεράστια «βαρβαρική ορδή» μέσα στην επικράτεια του δυτικού πολιτισμού. Από την άλλη, θεωρεί τους σκίνχεντς «εσωτερικούς βαρβάρους» που δυσφορούν με την παρουσία των μεταναστών και συγκροτούν πολεμικές συμμορίες και φατρίες για να πολεμήσουν για την επικράτειά τους. Αυτοί οι «νεαροί Άριοι» απορρίπτουν την ηθική και τον τρόπο ζωής της φιλελεύθερης αστικής τάξης- οι φατρίες των σκίνχεντς διαθέτουν το απαιτούμενο δυναμικό για να καταστρέφουν ό,τι παρακμάζει και νοσεί και έτσι να φέρουν μια νέα αρχή. Για τον Μάιατ, οι σκίνχεντς και τασυγκροτήματα του ναζιστικού μετάλλουείναι «από τους καλύτερους της φυλής μας... αληθινοί πολεμιστές που “σκέπτονται με το αίμα τους”». Είναι οι προάγγελοι του Βίντεξ και της έλευσης της δυτικής Αυτοκρατορίας.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μετά, ο Μάιατ ενθάρρυνε, από το τροχόσπιτό του στο Νόρφολκ, την ανάπτυξη ναών της ΟΝΑ σε όλη τη Βρετανία. Η προσωπική του πορεία ζωής διαγράφει μια περίοδο περιπλάνησης, με βίαια διαλείμματα μισθοφορικής εμπλοκής σε έναν ελάσσονα αφρικανικό πόλεμο, κάποια ανάμιξη στη Βόρειο Ιρλανδία και μερικές αποστολές ως πληρωμένος εκτελεστής. Παράλληλα, η πνευματική του αναζήτηση πήρε τη μορφή πολλών και ποικίλων εμπειριών:υπήρξε δόκιμος μοναχός σε μια μονή Βενεδικτίνων στη Βρετανία, μελέτησε το Κοράνι στην Αίγυπτο, εξερεύνησε τον Ταοϊσμό και τις πολεμικές τέχνες και έγινε μέλος της Βουδιστικής Εταιρείας.²⁶Κυκλοφόρησε μικρά βιβλία με ποιήματα για τη νομαδική ζωή και τα βιώματά του από τον έρωτα και τον πόλεμο. Ιδιαίτερη δέση στη σκέψη του κατέχει και το παγανιστικό πολεμικό πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας, όπως φαίνεται από τις πρωτότυπες μεταφράσεις του των Ομήρου, Σοφοκλή και Αισχύλου. Μετά το γάμο του και την εγκατάστασή του στο Τσερτς Στρέτον του Σροπσάιρ, επιχείρησε το 1983 να ιδρύσει μια αγροτική κοινότητα μέσα στο πλαίσιο του «Πρωτοποριακού Σχεδίου» του Κόλιν Τζόρνταν για τη συγκρότηση νεοναζιστικών ουτοπικών σχημάτων, όπως προβλήθηκε από το περιοδικό Gothic Ripples²⁷. Εξαιτίας της άκρας μυστικοπάθειας που χαρακτηρίζει την ΟΝΑ, είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε το μέγεδος και την επιρροή της. Οπωσδήποτε πάντως η δομή της με τους ανεξάρτητους πυρήνες συνέβαλε στην ανάπτυξή της και προσείλκυσε νέους ηγέτες. Το 1990, ο Μάιατ όρισε διάδοχό του τον Κρίστος Μπιστ (Christos Beest) προκειμένου νααφοσιωθεί πιο δραστήρια στο Νεοναζισμό. Είναι πιθανόν η ΟΝΑ να τροφοδότησε με νέα μέλη, ιδίως βίαιους νεαρούς, τα καινούρια πολιτικά σχήματα του Μάιατ.

ΟΝτέιβιντ Μάιατ επαναδραστηριοποιήθηκε στη νεοναζιστική σκηνή τη δεκαετία του1990, συνδεόμενος με τηΜάχη 18και τηνΕδνικοσοσιαλιστική Συμμαχία, στην πιο εξτρεμιστική πτέρυγα της βρετανικής ακροδεξιάς. Το 1993 άρχισε να εκδίδει την Εθνικοσοσιαλιστική ΣειράThormynd Press, που μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει δεκαπέντε φυλλάδια αφιερωμένα σε δέματα όπως «η ευγένεια», «η σοφία», «η θεϊκότητα», «η φώτιση», «η θρησκεία» και «ο επαναστατικός ιερός πόλεμος» του Εθνικοσοσιαλισμού. Η «θεία αποκάλυψη» του Χίτλερ, το σύνθημά του «λαός και πατρίδα», ο παραδοσιακός τρόπος ζωής, ο ριζωμένος στο χώμα και τη φύση, όλα αυτά αντανακλούν την «τιμή, τη νομιμοφροσύνη και το καθήκον» του Εθνικοσοσιαλισμού, αξίες τις οποίες αντιπαρατάσσει ο Μάιατ στη ζωή των απομονωμένων καταναλωτών της φιλελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας.²⁸Παράλληλα με αυτή την επιστροφή στις ρίζες και σε μια οργανική κοινότητα, ο Μάιατ εξακολουθεί να ονειρεύεται μια αυταρχική στρατιωτική Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία του Βίντεξ, η οποία θα οδηγήσει στην κατάκτηση και τον αποικισμό μακρινών πλανητών σε άλλους γαλαξίες.²⁹

Στις αρχές του 1995, ο Μάιατ άρχισε να εκδίδει το διμηνιαίο περιοδικόThe National-Socialist(Ο Εθνικοσοσιαλιστής), που κήρυττε τον κοινό αγώνα όλων των Αρίων για να μην τους αφανίσει η πλημμυρίδα των κατώτερων φυλών, την οποία διευκολύνουν οι φιλελεύθεροι προδότες της φυλής. Εδώ η λατρεία του Χίτλερ, ο ελιτισμός και ο φυλετικός εθνικισμός συνδυάζονται με ένα εσχατολογικό κάλεσμα σε ένοπλη επανάσταση ενάντια σε μια, κατά Μάιατ, τυραννική αντι-Άρια κοινωνία βασισμένη στον καταναλωτισμό, τη φυλετική επιμιξία και την πολυπολιτισμικότητα. Το περιοδικό υποστήριζε την Εθνικοσοσιαλιστική Συμμαχία και την πολιτική της για τη δημιουργία μιας «Άριας πατρίδας» ως λευκού φυλετικού θυλάκου.³⁰Απευθυνόμενος στους σκίνχεντς και στα συγκροτήματα του δικτύουΑίμα και Τιμή, ο Μάιατ καλούσε σεφυλετικό ιερό πόλεμοκατά των Νέγρων και των ασιατών που έχουν εισβάλει «στις Άριες πατρίδες μας». Όλοι οι έγχρωμοι θεωρούνται δύναμη εισβολής υποστηριζόμενη από τη Σιωνιστική Κατοχική Κυβέρνηση, τηZOG(Zionist Occupation Government), όπως αποκαλεί η αμερικάνικη ρατσιστική δεξιά το μισητό «σύστημα»: «Πρέπει να πολεμήσουμε τους μη Άριους εισβολείς που εγκαταστάθηκαν στα εδάφη μας. Πρέπει να πολεμήσουμε τους Άριους εξωμότες ανάμεσά μας που πρόδωσαν τη φυλή μας. Πρέπει να πολεμήσουμε όσους αδελφώνονται με τους εισβολείς. Πρέπει να πολεμήσουμε όποιον συμπαρατάσσεται με τον εχθρό, όποιον εφαρμόζει τους τυραννικούς νόμους του εχθρού κατά των Αρίων».³¹

Το 1996, ο Μάιατ ίδρυσε μια μαχόμενη ναζιστική σέκτα με την επωνυμίαReichsfolk(Λαός του Ράιχ). Έχοντας ως βάση την Υόρκη της Αγγλίας, η εθνική αυτή οργάνωση στόχευε στη δημιουργία μιας νέας Άριας ελίτ, της «Λεγεώνας του Αδόλφου Χίτλερ», ώστε να προλειάνει το έδαφος για την έλευση μιας χρυσής εποχής στη δέση «του αηδιαστικού, παρακμιακού παρόντος με τις επαίσχυντες αξίες του και τα ανέντιμα και αδύναμα πρόσωπά του».³²Οι πολεμιστές της οργάνωσης πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τη φυλάκιση και το θάνατο, για σπίτι τους πρέπει να έχουν τα στρατόπεδα εκπαίδευσης και τα πεδία των μαχών. Μια άλλη σειρά φυλλαδίων είναι αφιερωμένη στην «Άρια επανάσταση», τις τακτικές μυστικού πολέμου, τα όπλα και τη δράση των ομάδων επαγρύπνησης. Η οργάνωση εκδίδει το περιοδικό Das Reich, από το όνομα της 2^ηςΜεραρχίας των Ες-Ες στη ναζιστική Γερμανία, και έχει ως πρότυπο «τον περήφανο, υγιή και φυλετικά συνειδητοποιημένο Άριο πολεμιστή» των Ες-Ες. Ο Μάιατ καταφέρεται εναντίον της παγκόσμιας περιβαλλοντικής κρίσης: θεωρεί την πλειοψηφία της ανθρωπότητας «άχρηστη», μια «ορδή παρασίτων» που λεηλατεί και καταστρέφει τον πλανήτη• ως και η ίδια η φύση και η εξέλιξη κινδυνεύουν. Οιανώτεροι Άριοι πρέπει να απορρίψουν τις «ασθένειες» του Χριστιανισμού, του φιλειρηνισμού, του φιλελευδερισμού και του ανεκτικού στις φυλετικές επιμιξίες σοσιαλισμού, δηλαδήόλων των δογμάτων που αντιτάσσονται στην εξέλιξηκαι στους νόμους της φύσης, και να γίνουν σκληροί, φυσικοί και ακμαίοι, έτσι ώστε να προκόβουν, να ευημερούν και να επεκτείνονται σε βάρος των κατωτέρων.Ο πληθυσμός της Βρετανίας πρέπει να ελαττωθείαπό 55 σε 10 εκατομμύρια και παράλληλα οι πλεονάζοντες λευκοί να ξεκινήσουν ένα νέο κύμα παγκόσμιας Άριας κατάκτησης.³³

Η ξαφνική αυτή επανεμφάνιση του Ντέιβιντ Μάιατ στα μέσα της δεκαετίας του 1990στο ρόλο του πνευματικού καθοδηγητή της βρετανικής ακροδεξιάς συνδέθηκε με τη μετατροπή της τελευταίας σε ένα άκρως ριζοσπαστικοποιημένο μαχητικό περιθώριο. Απογοητευμένοι από την εκλογική αποτυχία των εθνικιστικών κομμάτων, τη λογοκρισία και τις συλλήψεις, εξαιτίας της όλο και αυστηρότερης εφαρμογής των αντιρατσιστικών νόμων, πολλοί νεαροί Νεοναζί εγκατέλειψαν το ΒΕΚ. Τον Ιούνιο του 1994 συγκρότησαν την Εθνικοσοσιαλιστική Συμμαχία (ΕΣΣ), η οποία περιλάμβανε τη σκίνχεντ οργάνωσηΜάχη 18με τα περιοδικά της Putsch, The Order και Thor-would• τα συγκροτήματα του ναζιστικού μετάλλου που ανήκαν στο δίκτυοΑίμα και Τιμή, το Βρετανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα (ΒΕΣΚ) με τις εφημερίδες του Sigrun και Europe Awake το πρώην Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα του Μάιατ και τη Λευκή Άρια Αντίσταση του Άντριαν Μπλάντελ. Αντλώντας έμπνευση από ταΗμερολόγια του Τέρνερκαι την αμερικάνικη ακροδεξιά τρομοκρατία, η ΕΣΣ εγκατέλειψε τις μαζικές εκλογικές στρατηγικές, κηρύσσοντας βίαιο επαναστατικό αγώνα εναντίον του «συστήματος» της ZOG. Επιπλέον, υιοθέτησε την αμερικάνικη ιδέα για ένα λευκό φυλετικό θύλακα, σχεδιάζοντας την ίδρυση μιας αμιγώς Άριας πατρίδας (Ανατολική Σαξονία), στην περιοχή του Έσεξ, γύρω από το Τσέλμσφορντ και το Μάλντον, ένα σχέδιο που είχε την υποστήριξη και του Μάιατ.³⁴Η αίσθηση της αυξανόμενης περιθωριοποίησης και η φυλάκιση ηγετικών στελεχών δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα ιδεαλισμού, αυτοθυσίας και εσχατολογικής καταστροφής, την οποία ενισχύει η «Άρια θρησκεία» του Μάιατ και ο μανιχαϊστικός αγώνας με τους πιο άνισους όρους.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ/ΜΕΤΑΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. - Α' ΕΚΔΟΣΗ: ΙΟΥΛΙΟΣ 2004 [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΑΙΩΝΑΣ» σ. 409-442]

πηγή

Σχετίζεται ο Νεοπαγανισμός με τον Νεοσατανισμό;

 του κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου-Καθηγητού.

Ο σύγχρονος κόσμος βρίσκεται κυριολεκτικά βουτηγμένος σε μία απίστευτη κατάσταση πνευματικής κατάπτωσης. Η πνευματικότητα του σημερινού ανθρώπου είναι συνώνυμη με τον αποκρυφισμό και ολόκληρο το φάσμα του νοσηρού μυστικισμού, ο οποίος εκφράζεται με πληθώρα συγκεκριμένων ρευμάτων και ομάδων. Η πηγή του αποκρυφισμού είναι κοινή και οι ποικίλες ομάδες, συγκοινωνούντα δοχεία, τα οποία δέχονται και παρέχουν αποκρυφιστικό υλικό.

Δυο τέτοια ρεύματα, από τους κυριότερους εκφραστές του αποκρυφισμού παγκοσμίως, είναι το νεοπαγανιστικό και νεοσατανιστικό φαινόμενο. Επισταμένη μελέτη της ιστορίας τους, των αρχών και των επιδιώξεών τους αποδεικνύει πως τα δύο αυτά μεγέθη, όχι μόνο σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Πρόκειται για ένα και το αυτό κίνημα με δυο μορφές, διότι ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα σε όλες τις θεωρητικές και πρακτικές τους εκφάνσεις. Προέρχονται από την ίδια μήτρα, την αρχαία ειδωλολατρία και υπηρετούν του ίδιους σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά φαινόμενα ανήκουν στο αποκρυφιστικό πλέγμα των ομάδων της «Νέας Εποχής» και είναι από τους πιο φανερούς και γνήσιους εκφραστές του υδροχοϊκού, νεοεποχίτικου πνεύματος[1].

Αμφότερα στηρίζονται στο πνευματιστικό και αποκρυφιστικό υπόβαθρο των θεοσοφικών αρχών. Άλλωστε η μυστηριώδης θεοσοφική δοξασία περί «Μεγάλης Ιεραρχίας» και «Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας» είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η πίστη σε θεούς και δαίμονες στους σύγχρονους καιρούς. Αυτές τις θεοσοφικές οντότητες λατρεύουν και οι μεν και οι δε. Τα τελετουργικά τους είναι πιστά αντίγραφα αρχαίων παγανιστικών μυστηριακών τελετουργιών[2].

Πρόδρομοι του συγχρόνου αποκρυφιστικού κινήματος υπήρξαν οι πρωτεργάτες του ρομαντισμού και του νεωτερισμού του 19^ου αιώνα, οι οποίοι, ως γνωστόν, εμφορούνταν από σαφείς φυσιολατρικές και άρα φιλοπαγανιστικές πίστεις. Από τονΤζον Μίλτων, ως τον Ουγκώ και τον Πωλ Βαλερύ υμνούν το Σατανά «ως προμηθεϊκόν αντάρτην, εις τον οποίον επιβιώνει η αρχαία τραγική ωραιότης»[3]. Ο διαβόητος D.A.F. de Sade, ο οποίος είχε θεοποιήσει τη φύση (φυσιολάτρης παγανιστής), περιγράφει με λεπτομέρειες σατανιστικά όργια της εποχής του από ομοϊδεάτες του. Μέσα στις διαβόητες Hell Fire Clubs (Λέσχες της Φωτιάς της Κόλασης) μαζί με τον αποκρυφισμό και τη μαγεία, καλλιεργήθηκε υπέρμετρα ο παγανισμός[4].

Ο θεμελιωτής του παγκόσμιου νεοσατανιστικού κινήματος Alister Crowley (1875-1947), ήταν αποδεδειγμένα και παγανιστής. Το 1899 εντάχθηκε στο ροδοσταυρικό τάγμα Golden Dawn (Χρυσή Αυγή), το οποίο αποδεδειγμένα προωθούσε τον παγανισμό, όπου μυήθηκε στον αποκρυφισμό και τη μαγεία. Ο δάσκαλός του, AllanBenett, τον μύησε στα ανατολικά παγανιστικά θρησκεύματα και τον ανατολικό εσωτερισμό. Παράλληλα, ήταν θιασώτης του αιγυπτιακού παγανισμού. Στα 1904 στο Κάιρο και ύστερα από μία μαγική παγανιστική τελετουργία, παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο δαίμονας Alwass, με κεφάλι γερακιού, ως ο θεός Ρα, ο οποίος του αποκάλυψε το σατανιστικό «Βιβλίο του Νόμου της Νέας Εποχής» κατά παρότρυνση του αιγυπτιακού θεού Όρου[5]. Ο Crowley λάτρευε το σατανά στο πρόσωπο του θεούΣατούρνου (Κρόνου) και ο πιο αγαπημένος ύμνος του ήταν ο «Ύμνος στον Πάνα» τον οποίο είχε συνθέσει ο ίδιος και τον οποίο έψαλλαν «εις τον σατανιστικόν ναόν του, εν Λονδίνω»[6]. Ξεκάθαρος παγανιστής! Το ίδιο και ο αποκρυφιστής και φίλος του Crowley, Eugen Grosche (1888-1954), ιδρυτής της σατανιστικής οργάνωσηςFraternity Saturni (Αδελφότητα του Κρόνου), λάτρευε το Σατανά ως τον ξεπεσμένο «θεό» Κρόνο.

Διαβάζουμε σε έναν από τους ύμνους της: «Άγιε Saturnus σε επικαλούμαι. Άγιε Κρόνε σε τιμάμε. Άγιε Saturnus σε προσκυνάμε!» [7]. Υπάρχουν επίσης σαφείς μαρτυρίες ότι ο Crowley σχετιζόταν και με το ναζιστικό παγανισμό. «Συνδεόταν με τον Χίτλερ μέσω τρίτων, που ήταν μέλη του μαγικού τάγματος του Ναζισμού» [8]. Οι απίστευτες μυστικιστικές εκδηλώσεις του ναζιστικού κόμματος είχαν αναμφίβολα τη σφραγίδα του νεοσατανιστικού μοντέλου του Crowley.

Ο ιδρυτής του νεοσατανισμού Anton LaVey (1930-1997) ξεκίνησε από την περιθωριακή φιλοπαγανιστική οργάνωση «Sexual Freedom League» (Λίγκα για τη σεξουαλική ελευθερία) των χίπις της Καλιφόρνιας τη δεκαετία του 1950. Είναι γνωστές οι φυσιολατρικές και φιλοπαγανιστικές πρακτικές αυτών των «επαναστατικών» περιθωριακών ομάδων. Μαζί με τη μάγισσα σύζυγό του Diane(Άρτεμη) και τον διαβόητο αποκρυφιστή Kenneth Anger, ο LaVey ίδρυσε στις 30-4-1966 την «Ordo Templis Satanis», την Εκκλησία του Σατανά και εισήγαγε τον σατανισμό στο Hollywood. Τα λατρευτικά τυπικά της και οι εορτές έχουν σαφέστατες παγανιστικές καταβολές. Μεταξύ των άλλων, στις «εκκλησίες» του Σατανά γίνονται επικλήσεις παγανιστικών θεοτήτων, όπως των ινδουιστικών Κάλι καιΣίβα, του Πλούτωνα, του Μολώχ κλπ. [9] Τα αγάλματα και οι παραστάσεις τουΜπαθομέτ είναι πανομοιότυπα αντίγραφα των αγαλμάτων του αρχαιοελληνικού θεού Πάνα. Για πολλούς ο ίδιος ο Πάνας λατρεύεται ως Σατανάς στις σατανικές λατρευτικές συνάξεις. Επίσης ο Πάνας θεωρείται κύρια θεότητα στην μαγικοπαγανιστική Wicca[10].

Η σημερινή «ιέρεια» της «εκκλησίας του Σατανά», στην πόλη San Jose (Σαν Ζοζέ) της Καλιφόρνιας, Μάργκαρετ Γουένλ δηλώνει γουϊκανή νεοπαγανίστρια. Το ίδιο και ο διαβόητος Άγγλος μάγος και παγανιστής Gerald Gardner (1884-1964) υπήρξε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Ο Gardner είναι ο πρωτεργάτης της αναβίωσης του αρχαίου Κέλτικου παγανισμού και ιδρυτής του νεοδρυϊδισμού και του γουϊκανισμού. Το 1940 μυήθηκε στον σατανισμό και τη μαγεία από τη γηραιά μάγισσα Dorothy Chutterburch και το 1946 είχε συνδεθεί με τον αρχισατανιστή Alister Crowley, ο οποίος τον έχρισε τιμητικό μέλος της μυστικιστικής σατανιστικής αδελφότητας «Ordo Templi Orientis» (Ο. Τ. Ο.), της οποίας ιδρυτής ήταν ο  Crowley και της οποίας ο παγανιστής Gardner υπήρξε για λίγο καιρό αρχιερέας της.

Ο παγανιστής Gardner θαύμαζε τον σατανιστή Crowley και επηρεάστηκε έντονα από αυτόν. Υπό την επίδρασή του έγραψε το 1949 το βιβλίο «High Magic’s Aid» (Βοήθημα υψηλής μαγείας), που περιείχε μαγικές τελετουργίες στον κερασφόρο θεό Πάνα. Το 1951 ίδρυσε δική του αδελφότητα, όπου εφάρμοζε τις αποκρυφιστικές πρακτικές του Crowley. Το 1953 μύησε στην αδελφότητά του τη διαβόητη αποκρυφίστρια Doreen Valiente, με την οποία διαμόρφωσαν και συστηματοποίησαν τη λεγόμενη γκαρντεριανή παράδοση, δηλαδή την αναβίωση του αρχαίου δρυϊδικού παγανισμού και της μαγικοπαγανιστικής Wicca. Το 1954 εξέδωσε άλλο βιβλίο για την εξέλιξη της μαγείας, με τίτλο: «Witchcraft Today» (Η μαγεία σήμερα), το οποίο είναι η συστηματοποίηση στην ουσία του δρυϊδικού και γουϊκανικού νεοπαγανισμού. Για του λόγου το αληθές, βασικό δόγμα της Wicca είναι ότι η «θρησκεία (και η) μαγεία… (αποτελούν) ένωση»[11]. Το ίδιο και ο βορειοευρωπαϊκός νεοπαγανισμός  Azatru είναι κυριολεκτικά βουτηγμένος στη μαγεία και τον αποκρυφισμό[12].

Μετά το θάνατο του Gardner το έργο του συνεχίζει ο Raymond Buckland (Ρεϊμόν Μπάκλαντ)[13]. Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποκρυφιστικού νεοπαγανισμού έπαιξε και ο διαβόητος μάγος σατανιστής Alexander Sanders, ο οποίος διαμόρφωσε, παράλληλα με την γκαρντεριανή νεοπαγανιστική παράδοση, τη λεγόμενη αλεξανδρινή. Στα 1979 η μάγισσα – σατανίστρια από την ΚαλιφόρνιαΣτάρχοουκ έγραψε το μπεστ σέλερ «Ο Σπειροειδής Χορός: Μια Αναγέννηση της Αρχαίας Θρησκείας της Μεγάλης Θεάς», μια συστηματική παρουσίαση των γουϊκανικών παγανιστικών τελετουργιών, το οποίο έκαμε πολύ μεγάλη εντύπωση στους αναγνώστες του δυτικού κόσμου και συνέδεσε τον σατανισμό με τον Κέλτικο νεοπαγανισμό.

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που φανερώνουν τη στενή συνάφεια νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Οι γεμάτες πάθη και εγκληματικές πράξεις παγανιστικές θεότητες δε διαφέρουν σε τίποτε από τα σατανικά κακοποιά πνεύματα. Ας θυμηθούμε εκείνο το γραφικό του ψαλμωδού ότι «πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5). Σε όλα τα παγανιστικά πάνθεα είναι εμφανής η δαιμονική υφή των παγανιστικών θεοτήτων. Έστω για παράδειγμα οι Κέλτικες θεότητες, οι οποίες είχαν προκαλέσει φρίκη στους Ρωμαίους και στους Έλληνες. Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Λουκιανός μάς διέσωσε πολύτιμες πληροφορίες για το ποιόν των αγρίων και αιμοδιψών δρυϊδικών θεοτήτων!

Το άσβεστο μίσος κατά του αληθινού Τριαδικού Θεού, του Σωτήρος Χριστού, της Εκκλησίας, των Χριστιανών είναι το κοινό στοιχείο νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού, καθώς και το άθλιο και βρώμικο οπλοστάσιό τους. Απλή σύγκριση της «The Satanic Bible» του LaVey με τα γραπτά των νεοπαγανιστών αποδεικνύει ταυτότητα δοξασιών και απόψεων.

Κοινές είναι και οι περί ηθικής αντιλήψεις τους, οι μαγικές τελετουργίες τους, οι μαγικές τελετές καθαρμού και αποκήρυξης του αγίου Βαπτίσματος, οι εορτασμοί των ηλιοστασίων και ισημερινών, η αχαλίνωτη σεξουαλική ελευθερία, καθώς και ο σεξισμός στα τελετουργικά τους όργια. Κοινά είναι και τα σύμβολά τους, όπως το πεντάκτινο άστρο, το οποίο για τους Κέλτες παγανιστές αντιπροσωπεύει τη θεά Morrigan. Πάνω απ’ όλα κοινό στοιχείο είναι η απολυτοποίηση του εγωκεντρισμού και της επιβολής της ατομικής ή ομαδικής δύναμης και θέλησης καθώς και η εωσφορική αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι θεός.

Η άμεση σχέση νεοπαγανισμού – νεοσατανισμού φαίνεται ξεκάθαρα από τα εξής αξιοπρόσεκτα στοιχεία: Το πρώτο είναι ο κοινός εορτασμός της ετήσιας σατανιστικής εορτής της Halloween, ή  Samhain (Σαμέϊν) τη νύχτα της 31^ης Οκτωβρίου προς 1^ηΝοεμβρίου, αρχαία παγανιστική δρυϊδική εορτή, όπως και άλλη αρχαία εορτή του Κέλτικου δρυϊδισμού Balefire (εορτή της φωτιάς). Το δεύτερο είναι πιο σημαντικό. Πολλές νεοπαγανιστικές ομάδες εορτάζουν την εορτή Baltane (Μπαλτέϊν) ήWalburgisnacht (Βαλμπούργειος Νύχτα), κατά την οποία, όπως πιστεύουν, «λύνονται όλες οι μαγικές δυνάμεις»[14]. Ελληνική αρχαιόθρησκη ομάδα επέλεξε (τυχαία;) να εξαγγείλει το καταστατικό της, να καθορίσει τους «ιερούς» της νόμους, και να συστήσει το τελετουργικό της κατά τη «Βαλμπούργειο νύχτα της 30^ηςΑπριλίου, προς 1^η Μαΐου 2005». Για όσους δε γνωρίζουν, «Βαλμπούργειος νύχτα» ή   «Μπαλτέϊν» είναι η μεγαλύτερη σατανιστική εορτή, κατά την οποία εορτάζεται το φρικτό γεγονός της συστάσεως της «Σατανιστικής Εκκλησίας», κατά τη νύχτα της 30^ης Απριλίου 1966 στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ από το διαβόητο AntonyLaVey![15] Ιδού μικρό απόσπασμα από δημοσιευμένο κείμενο της ομάδας αυτής: «οι νόμοι περί καθαρότητος των ιερών ναών τίθενται τελετουργικώς εν ισχύ και θεωρούνται δημοσίως γνωστοί εκ της Βαλμπουργείου νυκτός του τρέχοντος έτους»![16]

Παραξενευόμαστε όταν διάφοροι νεοπαγανιστικοί κύκλοι αποκηρύσσουν με βδελυγμία τον συσχετισμό τους με τον σατανισμό, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καταλογίζουν στο Χριστιανισμό την ευθύνη για την πίστη στην ύπαρξη του Σατανά. Μήπως αγνοούν τα παραπάνω στοιχεία; Πάντως, σύμφωνα με τον Μπωντλαίρ «Το ωραιότερο τέχνασμα του Σατανά είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει»![17]

Δε χρειάζεται νομίζω μεγαλύτερη προσπάθεια να αποδείξουμε τη στενή σχέση νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Ο σύγχρονος αποκρυφισμός έχει όνομα, καλείται «Νέα Εποχή»[18] . Το όραμά της είναι η εδραίωση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» σε όλο τον κόσμο, την οποία αποκαλούν οι «αρχαιολάτρες» «Παγκόσμια Συνεργασία Απόλυτα Αναγκαία»[19] και κάποιοι άλλοι «Παγκόσμια Δημοκρατία Ολυμπισμού»[20]. Απώτερος στόχος της είναι ο αφανισμός από προσώπου γης του Χριστιανισμού και η αντικατάστασή του με την (υπό δημιουργία) εφιαλτική και τερατώδη Πανθρησκεία, όπου στη θέση του Αληθινού Τριαδικού Θεού θα λατρεύεται ο Σατανάς, στα πρόσωπα των δαιμονικών παγανιστικών θεοτήτων!

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»
Τεύχος 50, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007

---

[1]  Χ. Τσιάκα, Εγκυκλ. Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων, Κύπρος 2000, σελ. 382.

[2]  www.phorum.gr

[3]  Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ., τομ. 10, στ. 1199.

[4]  Θρησκειολογικό Λεξικό, Αθήνα 2000, σελ. 485.

[5]  Χρ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 668.

[6]  Θ. Η. Ε., τομ. 10 στ. 1198

[7]  Χ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 17.

[8]  www.diodos.gr

[9]  Χ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 269.

[10]  www.geocities.com/artofwise/Wicca.html

[11]  Στο ίδιο.

[12]  http://el.wikipedia.org

[13]  http://www.geocities.com/artofwise/WiccaHistory.html

[14]  Χ. Τσιάκα, μνημ. έργο, σελ . 266.

[15]  Στο ίδιο, σελ. 261

[16]  www.heratic.astrologicon.com

[17]  Θ.Η.Ε., τομ. 10. στ 1195.

[18]  www.ppu.gr/greek/newage_gr

[19]  www.nea-acropoli-heraklio.gr

[20]  http://users.Forthnet.gr/ath/olympismos/
πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 3 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Διονυσίου, του Αρεοπαγίτου.

Ο Άγιος Διονύσιος καταγόταν από την πόλη των Αθηνών.
Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση κα τη βαθιά του καλλιέργεια.

Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο. Επιβραβεύθηκε από το θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα.

Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και όταν δεν υπήρχε πλέον φόβος τα ενταφίασαν με τιμές.

Ο Άγιος Διονύσιος υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων, από τα όποια παραθέτουμε σε μετάφραση ορισμένα λόγια του, σχετικά με την Αγιότητα, τη Βασιλεία και την Κυριότητα του Θεού: «Αγιότητα, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μας η καθαρότητα η ασημάδευτη από οποιοδήποτε μίασμα, η πλήρης και ολότελα άσπιλη. Βασιλεία είναι η τακτοποίηση κάθε ορίου, κάθε τάξης, κανονισμού, κατάστασης.

Κυριότητα δεν είναι μόνο η υπεροχή πάνω στους χειρότερους, άλλο και η συνολική των καλών και αγαθών και πλήρης ολοκτησία, καθώς και η αληθινή και αμετάβλητη βεβαιότητα. Γι΄ αυτό και η κυριότητα ετυμολογείται από το "κύρος" και το "κύριο" και το "κυρίευαν". Θεότητα είναι η πρόνοια που θεάται τα πάντα και με τέλεια αγαθότητα "περιθέει" (περιέχει) και συνέχει τα πάντα, τα γεμίζει με τον εαυτό της και υπερέχει από όλα όσα απολαμβάνουν τα δώρα της πρόνοιας της» (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, «Περί Θείων Ονομάτων». Εκδόσεις Π. Πουρναρό).

Περισσότερες και πιο συγκεκριμένες ιστορικές πληροφορίες για τη ζωή του Αγίου Διονυσίου δεν έχουμε πλην αυτών των λίγων που προαναφέραμε. Τα υπόλοιπα που αναφέρουν ορισμένοι Συναξαριστές ανήκουν στα πλαίσια της παραδόσεως και μόνο.

Ύστερα από την με αριθμ. 22/30 Σεπτεμβρίου 1999 μ.Χ. εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου συμπεριελήφθηκε να τιμάται επιπρόσθετα και στις 12 Οκτωβρίου όπου και ορίσθηκε να τιμάται η Σύναξη των εν Αθήναις Αγίων.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'.
Χρηστότητα εκδιδαχθείς, και νήφων εν πάσιν, αγαθήν συνείδησιν ιεροπρεπώς ενδυσάμενος, ήντλησας εκ του Σκεύους της εκλογής τα απόρρητα, και την πίστιν τηρήσας, τον ίσον δρόμον τετέλεκας, Ιερομάρτυς Διονύσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΔΑΥΚΤΟΥ

Τῌ Γ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου.

Τῇ Γ ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου.

Τέμνῃ κεφαλήν· καὶ τὸ λοιπὸν ὡς μέγα!
Ἄρας γὰρ αὐτήν, Διονύσιε τρέχεις.
Τμηθεὶς Διονύσιε τρίτῃ κεφαλὴν θέες αἴρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ῥουστικοῦ καὶ Ἐλευθερίου.

Ἐλευθέριον καὶ Ῥουστικὸν τὸ ξίφος,
Ἐλευθέρους τίθησι καὶ τῶν γηΐνων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοκτίστου.

Κτίστῃ σέβας δοὺς Θεόκτιστος, οὐ κτίσει,
Χαίρων κεφαλῆς τὴν ἀφαίρεσιν φέρει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ὀκτὼ Μαρτύρων.

Διονύσιος σὺν συνάθλων ὀκτάδι,
Ζόφου μεταστάς, φωτὸς οἰκεῖ χωρίον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγιου Μάρτυρος Θεαγένους.

Ὡς ἦλθεν ἐν χρῷ τῆς πυρᾶς Θεαγένης,
Εἰσῆλθεν αὐτὴν οὐ ταραχθεὶς τῇ θέᾳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοτέκνου.

«Ἅπαξ ἐλεύσθην» καὶ Θεότεκνος λέγει,
Ὡς Παῦλος εἶπε, πρὸς Κορινθίους γράφων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος, Ἀδαύκτου.

Ξίφει θανών, Ἄδαυκτε Μάρτυς Κυρίου,
Σὺν Μάρτυσι ζῇς, καὶ Θεὸν ζῶντα βλέπεις.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου, Ἐπισκόπου Καισαρείας.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Μάρτυρας στο ψέμα σου είσαι κι εσύ.

Ού ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.

(Δευτερονόμιο 5.20)

Αυτό σημαίνει :

Μήν γίνεσαι ψεύτης μήτε απέναντι στον εαυτό σου μήτε και προς τον άλλο. Όταν ψεύδεσαι για τον εαυτό σου, ξέρεις ο ίδιος σου ότι ψεύδεσαι. 'Οταν λες ψέματα για τον άλλο, αυτός ο άλλος γνωρίζει ότι ομιλείς ψευδώς για κείνον.

Όταν επαινείς τον εαυτό σου μπροστά στους άλλους και επαίρεσαι, οι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν μα εσύ ο ίδιος το ξέρεις ότι δίνεις ψεύτικη μαρτυρία για τον εαυτό σου.

Αν επαναλάβεις αυτή την ψεύτικη μαρτυρία περισσότερες φορές, οι άνθρωποι με τον καιρό θα βεβαιωθούν πως τους λες ψέματα.

Και αν ασταμάτητα επαναλαμβάνεις κάποιο ψέμα για τον εαυτό σου, όλοι οι άνθρωποι θα ξέρουν ότι ψεύδεσαι αλλά κι εσύ θα αρχίσεις να πιστεύεις ο ίδιος στο ψέμα σου κι έτσι το ψέμα θα καταντήσει να είναι για σένα η αλήθεια.

Θα συνηθίσεις τότε στο ψεύδος, όπως ο τυφλός συνηθίζει στο σκοτάδι.

Όταν λες ψέματα για άλλον άνθρωπο, αυτός ο άλλος γνωρίζει ότι ψεύδεσαι και είναι ένας μάρτυρας εναντίον σου. Μα κι εσύ το ξέρεις ότι ψεύδεσαι εναντίον του και γίνεσαι έτσι ο δεύτερος μάρτυρας κατά του εαυτού σου.

Τρίτος μάρτυρας είναι ο Θεός.

Κάθε φορά λοιπόν, που εκφέρεις κάποια ψευδή μαρτυρία κατά του γείτονα, γνώριζε πως υπάρχουν τρεις μάρτυρες γι΄ αυτό : Ο Θεός, ο γείτονας, και εσύ ο ίδιος!

Μα να ξέρεις ότι ο ένας από αυτούς τους τρεις μάρτυρες θα σε φανερώσει σε όλο τον κόσμο.

Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού, αιτησώμεθα.

Από βιβλίο : Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος 1956

πηγή

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Μήπως προτεσταντίζουμε;

Μήπως  προτεσταντίζουμε;….

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Προ καιρού εκδόθηκε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ) πολυσέλιδο επίσημο θεολογικό κείμενο από την Επιτροπή του "Πίστη και Τάξη" - Document No 214. Τίτλος του "Η Εκκλησία: Προς  μια κοινή αντίληψη".

Σ' αυτό χαιρετισμό απευθύνει   ο Προτεστάντης Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ Ολαφ Φίκσε Τβέϊτ και τον πρόλογο υπογράφουν οι υπεύθυνοι για τη σύνταξη του κειμένου, Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Κωνσταντίας και Αμμοχώστου κ. Βασίλειος, Πρόεδρος της Επιτροπής "Πίστη και Τάξη"  και ο Προτεστάντης  κ.  Σανουάν Τζον Ζιμπώ, διευθυντής της ίδιας Επιτροπής. Σύμφωνα με τα όσα γράφουν, το κείμενο έχει αποσταλεί σε όλα τα μέλη του ΠΣΕ, τα οποία προσκαλούνται να μελετήσουν το κείμενο και να το σχολιάσουν.

Από Ελληνορθόδοξης πλευράς συνήθως τέτοια θεολογικά  κείμενα του ΠΣΕ  τίθενται στο αρχείο και δεν απαντώνται. Είναι κι αυτό μια πρακτική, σεβαστή, αλλά όχι και κατανοητή. Η σιωπή μπορεί να σημαίνει περιφρόνηση, μπορεί να σημαίνει αδιαφορία, αλλά μπορεί και αποδοχή, μπορεί και αδυναμία θεολογικής απαντήσεως… Το κείμενο υπογράφεται από Ορθόδοξο Μητροπολίτη και εφόσον δεν έχει υπάρξει κάποια αντίδραση, κάποιο σχόλιο, σημαίνει ότι είναι αποδεκτό από τα Ορθόδοξα μέλη της Επιτροπής "Πίστη και Τάξη" και από τους αντιπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο ΠΣΕ. Πρόκειται για κείμενο απαράδεκτο από Ορθόδοξης πλευράς. Προβάλλει κυρίως την προτεσταντική θεολογία και εκκλησιολογία. Μόνο σε ορισμένα σημεία και με απόλυτη συντομία αναφέρει τις διαφορετικές απόψεις των Ορθοδόξων. Από την πραγματικότητα αυτή προκύπτει το εύλογο ερώτημα "μήπως προτεσταντίζουμε"; Ακόμη πιο καθαρά, μήπως όσοι Ορθόδοξοι συμμετέχουν στο ΠΣΕ προσχώρησαν στη λογική της  προτεσταντικής θεολογίας και όταν ομιλούν για "κοινή αντίληψη της Εκκλησίας" εννοούν την "προτεσταντική αντίληψη της Εκκλησίας";…

Συνοπτικά τα σημεία που έρχονται σε  αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τη διαβεβαίωση που δίδουν κατά την ημέρα της χειροτονίας τους οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι.

1.     Ουδεμία υπάρχει στο κείμενο αναφορά στους Πατέρες και στην Παράδοση της Εκκλησίας. Όλες οι παραπομπές αφορούν χωρία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Επίσης σε θέματα διαφωνιών οι αναφορές είναι κυρίως στους διαλόγους μεταξύ ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών, των οποίων όμως σε πολλά σημεία της ιστορικής Εκκλησίας ταυτίζονται οι απόψεις….

2.     Περνάει τη θέση πως η Εκκλησία δεν είναι σταθερή στους αιώνες, με Αρχές και Κανόνες, αλλά σε συνεχή εξέλιξη. Έτσι οι Προτεστάντες ερμηνεύουν την εκκλησιαστική ιστορία, υποστηρίζοντας πως άλλη η ιστορική συγκυρία των αποστολικών χρόνων, άλλη των πρώτων χριστιανικών αιώνων, άλλη του μεσαίωνα, άλλη επί Λούθηρου και Καλβίνου και άλλη σήμερα… Γι' αυτό και στο κείμενο αναφέρεται χαρακτηριστικά: "Η επέκταση παγκοσμίως της αθεϊστικής κουλτούρας φέρνει την Εκκλησία σε μια θέση στην οποία πολλοί θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την πίστη, πιστεύοντας ότι η ανθρώπινη ζωή είναι επαρκής αφ' εαυτής, χωρίς καμία αναφορά στον Θεό.  Σε ορισμένους τόπους, η Εκκλησία αντιμετωπίζει μία ριζική μείωση του αριθμού των μελών της και πολλοί πιστεύουν ότι δεν έχει εφαρμογή στη ζωή τους, κάτι που οδηγεί πολλούς να πιστεύουν και να μιλάνε για την αναγκαιότητα επανευαγγελισμού. Όλες οι Εκκλησίες καλούνται να διαδώσουν το ευαγγελικό μήνυμα παίρνοντας υπόψη το εν λόγω κείμενο και άλλα που μπορούν να παρουσιαστούν σε ειδικές αναφορές" (Παράγραφος 7, σελ. 5).  Δηλαδή οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, μέλη του ΠΣΕ καλούνται να αναθεωρήσουν τη διδασκαλία τους και να την προσαρμόσουν στη σημερινή περίσταση, κατά την προτεσταντική λογική.

3.     Τα μέλη του ΠΣΕ καλούνται να αναγνωρίσουν τα μεν τα δε ως "Εκκλησίες" και επομένως να παύσουν να μιλάνε για την "Μία Εκκλησία", για "αιρέσεις" και για "αιρετικούς" και να αποδεχθούν την θεωρία των κλάδων. Γράφει το κείμενο: "Για να πραγματοποιηθεί η ορατή ενότητα πρέπει οι Εκκλησίες να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι μεν στις δε, την παρουσία τους, ως αυτού που  το Πιστεύω της Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως (381) αναφέρει <Μία Εκκλησία, αγία, καθολική και αποστολική>."  (Παρ. 9, σελ. 5).

4.     Η Ιερά Παράδοση δεν στηρίζεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως διατυπώνεται από τις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους και τις αποφάνσεις των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά από το φρόνημα που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και οι Χριστιανοί ακολουθούν ό,τι ο καθένας καταλαβαίνει ως σωστό…:

" Οι ερμηνείες που η Εκκλησία έκανε (Σημ. της Καινής Διαθήκης) στη συνέχεια, αναζητώντας πάντοτε να είναι πιστή στη διδασκαλία της Βίβλου, έδωσαν στο διάβα της ιστορίας μια πλούσια συγκομιδή εκκλησιολογικών εκτιμήσεων. Το ίδιο Άγιον Πνεύμα, που οδήγησε τις πολύ πρώτες κοινότητες να συντάξουν το θεόπνευστο βιβλικό κείμενο, συνεχίζει από γενιά σε γενιά, και φτάνει σήμερα να οδηγεί τους μαθητές του Ιησού των μεταγενέστερων χρόνων να προσπαθούν να είναι πιστοί στο Ευαγγέλιο. Είναι αυτό που εννοεί κανείς όταν ομιλεί για την <Ζώσα Παράδοση της Εκκλησίας>" ( Σημ. Συγγρ.!!! Η υπογράμμιση του συγγρ.). ( Παρ. 11, σελ. 7). Και παρακάτω, στην παράγραφο 14, σημειώνεται: "Η Εκκλησία έχει κέντρο και θεμέλιο το Ευαγγέλιο και το κήρυγμα του Ενσαρκωμένου Λόγου, Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού".Μόνο. Χωρίς τις θεόπνευστες ερμηνείες που δόθηκαν από τους Πατέρες της Εκκλησίας περί της Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού.

5.     Από τα Μυστήρια αναφέρονται μόνο το Βάπτισμα, η Ευχαριστία και η Ιερωσύνη και παραθεωρούνται τα υπόλοιπα. Η περιγραφή της Θείας Ευχαριστίας γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι αποδεκτή από τους Προτεστάντες κ.λ.π., όχι όμως από τους Ορθοδόξους, για τους οποίους η Ευχαριστία " δεν είναι αναφορά, ή ανάμνηση, ούτε γίνεται από τον εντεταλμένο προεστώτα της συνάξεως, αλλά είναι μία "η υπό επίσκοπον ούσα"  και, κατ΄ επέκταση, από τον πρεσβύτερο (Παρ. 40-44).

6.     Η αναφορά στην Ιερωσύνη γίνεται ως "Λειτουργήματος"  (Ministere) που το επιτελεί ένας εντεταλμένος λαϊκός και όχι ως Μυστηρίου, κατά το οποίο λαϊκοί χειροτονούνται και, δια της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, καθίστανται κληρικοί, με ειδικό χάρισμα από τον Θεό.

7.     Ουδεμία αναφορά γίνεται περί των Αγίων της Εκκλησίας, περί των Εικόνων και της προσκυνήσεως τους, όπως και περί των Ιερών Λειψάνων των Αγίων.

Τελικά είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την λογική με βάση την οποία συνέταξε με άλλους Ορθοδόξους θεολόγους, κληρικούς και λαϊκούς, και υπέγραψε το κείμενο του ΠΣΕ ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας κ. Βασίλειος. Πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται για προσχώρηση του στην προτεσταντική λογική περί Εκκλησίας, αλλά μια  κακώς εννοούμενη ευγένεια και λεπτότητα προς τους προτεστάντες, χορηγούς του ΠΣΕ. Και βέβαια τίθεται για μιαν ακόμη φορά το θέμα αν έχουν κάποια ωφέλεια ή μόνο ζημία οι Ορθόδοξοι από τη συμμετοχή τους στο ΠΣΕ.

πηγή

Ἐδιάβασες μέ, Γέροντα, σὰν ἀνοικτὸ βιβλίο, γιατί εἶχες βγάλει ἀνώτατο πνευματικὸ σχολεῖο

Τὸ ἑβδομήντα καὶ ὀκτὼ καὶ χίλια ἐννιακόσα

μὲς στὴν ψυχή μου μίλησε τοῦ Παϊσίου ἡ γλώσσα.
Περίπου δέκα πρωινὴ θὰ 'τανε τότε ἡ ὥρα
καὶ εἶναι τόσο ζωντανὰ σὰν νὰ τὰ βλέπω τώρα.
Ὁ Γέροντάς μου 'πε πολλὰ καὶ χαροποίησε μὲ
σὰν νὰ κρατοῦσε μηχανὴ καὶ φωτογράφιζε μέ.
Ὄχι ἀπ' ἔξω μὰ βαθειὰ διάβαζε τὴν ψυχή μου
κι ἐνοίωθα πὼς γαλήνευα κι ἔφευγε ἡ ταραχή μου.
Ἐπάνω στὴν βουνοπλαγιὰ στὸ μυρωμένο τόπο
Γέροντα σὲ συνάντησα καὶ σὲ 'βαλα σὲ κόπο.
Σοὺ ζήτησα βοήθειά σου 'πα τοὺς λογισμούς μου
μὲς στὴν καρδιά μου σὲ 'βαλα κι ἐδίωξες τοὺς ἐχθρούς μου.
Ἐδιάβασες μὲ Γέροντα σὰν ἀνοικτὸ βιβλίο
γιατί εἶχες βγάλει ἀνώτατο πνευματικὸ σχολεῖο.
Ἦταν σοφὸς ὁ Γέροντας μεγάλος ψυχολόγος
καὶ κατὰ τὴν περίπτωση φερνόταν κι ἀναλόγως.
Τοὺς λογισμοὺς τοῦ ἐξέθεσα μὲ κάθε λεπτομέρεια
κοράκοι ἤσανε κι ἐγὼ τσ' εἶχα γιὰ περιστέρια.
Ὁ Γέρων τσοὶ ξεθρονίασε ἀπ' τῆς καρδιᾶς τὸ βάθος
καὶ γίνηκέ μου Σιλωὰμ τ' Ἅγιον ὅρος Ἄθως.
Καὶ τὰ πουλιὰ χαρήκανε καὶ κάμαν πανηγύρι
κι ἀπ' τὸν γκρεμὸ στὴν θάλασσα ἐπέσανε οἱ χοῖροι.
Δὲν γράφω τὴν συνέχεια ἐδῶ θὰ.... σταματήσω
μ' ὅ,τι έλεγε ὁ Γέροντας τὸ θέμα μου θὰ κλείσω.
Λίγα ἀπὸ τὰ λόγια του ἐδῶ θὰ παραθέσω
σὲ στίχους μετατρέπω τὰ ἐλπίζω νὰ μπορέσω.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας

Ποτὲ νὰ μὴν ἐπιθυμεῖς πράματα ποὺ 'ναι ξένα
νοικοκυριὸ δὲν γίνεται μὲ χρήματα κλεμμένα.
Ταπείνωση χρειάζεται κανεὶς γιὰ νὰ προκόψει
ἡ Ὑπερηφάνεια εἶναι γυμνὸ μαχαίρι νὰ σὲ κόψει
κι ὑπακοὴ εἰν' ἀρετὴ κι ἂν δὲν τὴν ἀποκτήσεις
δὲν πρόκειται πνευματικὰ τίποτα νὰ κερδίσεις.
Νὰ μελετᾶτε τὶς γραφὲς ἔλεγε κάθε μέρα
ἔστω καὶ λίγο ἀργὰ - ἀργὰ νὰ πάτε παραπέρα.
Νὰ μελετᾶτε τὶς γραφὲς μὰ πιὸ πολὺ τὴν Νέα
ποῦ ἐφόδια δίνει στὸν πιστὸ ν' ἀγωνιστεῖ γενναία.

Γιὰ τοὺς λογισμοὺς

Ποτὲ μὴν ἐμπιστεύεστε σὲ ὅ,τι σᾶς λέει ὁ νοῦς σας
γιὰ νὰ μὴν κινδυνεύσετε διῶξτε τοὺς λογισμούς σας.
Τοὺς λογισμοὺς μὲ προσευχὴ πάντα νὰ ἐρευνᾶτε
ὁ πονηρὸς τὴν προσευχὴ πολὺ τηνε φοβᾶται.
Δὲν εἶναι πάντοτε κακοὶ ὅλοι οἱ λογισμοί μας
ἄλλοτε εἶναι φιλικοὶ κι ἄλλες φορὲς ἐχθροί μας.
Διάκριση χρειάζεται νὰ τοὺς ξεκαθαρίσεις
νὰ τρέξεις σὲ Πνευματικό, μόνος σου μὴν τολμήσεις.
Καλύτερα νὰ ἀφήσομε πίσω τὸ θέλημά μας
γιατί θὰ κινδυνεύσομε ἀνε βρεθεῖ μπροστά μας.
Ταπείνωση χρειάζεται καὶ ὄχι ὑπεροψία
καὶ νὰ μὴν ἔχομε ποτὲ γιὰ ἄλλους καχυποψία.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας

Σήματα στέλνει ὁ Θεὸς ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ πιάσεις
νὰ 'χεις τὸ δέκτη σου ἀνοικτὸ τὴν ἐπαφὴ μὴν χάσεις.
Γιὰ νὰ συντονιστεῖς σωστὰ νὰ πιάσεις τὸ κανάλι
μόνος σου εἶναι δύσκολο μὰ ὑπάρχουνε δασκάλοι.
Καλὸ πομπὸ ἔχει ὁ Θεὸς καὶ καθαρὸ 'ν' τὸ σῆμα
καὶ ἂν δὲν τὸ πιάσει ὁ δέχτης σου εἶναι ντροπὴ καὶ κρίμα.
Ἂν δὲ συντονιστεῖς σωστὰ παράσιτα θὰ μποῦνε
στὸ δέκτη σου προβλήματα νὰ σοὺ δημιουργοῦνε.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀντωνίου Σαριδάκη "Σταυρὸς καὶ Ἀνάσταση"

πηγή / αντιγραφή

ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Εἰρήνης Ἀρτέμη, Θεολόγου-Φιλολόγου

MA Θεολογίας, Phd θεολογίας

Κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτη καί τοῦ Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

Ο Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης δέν κάνει ἰδιαίτερη μνεία γιά τό ἀποκαλυπτικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ΠΔ Ἀντίθετα ὁ Κύριλλος ἀναφέρεται ἐκτενῶς στό θέμα αὐτό. Γιά τό λόγο αὐτό στό κεφάλαιο αὐτό κύρια πηγή μας θά ἀποτελέσει τό ἔργο τοῦ πατριάρχη Ἀλεξανδρείας. Ἐξάλλου γιά ἄλλη μία φορά θά πρέπει νά ἐπισημανθεῖ ὅτι δέν ἀσχολήθηκαν καί οἱ δύο Πατέρες ἐξίσου ἐκτενῶς μέ δογματικά θέματα. Ὁ Ἰσίδωρος συνέγραψε τίς ἐπιστολές του μέ σκοπό κυρίως ἠθικοπαιδαγωγικό, γιά νά βοηθήσει τούς παραλῆπτες του νά ζήσουν ἐν νουθεσίᾳ Κυρίου. Ἀντίθετα ὁ Κύριλλος ἀσχολεῖται διεξοδικά μέ τίς δογματικές ἀλήθειες καί τήν καταπολέμηση τῶν διαφόρων αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.

Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας θεωρεῖ ὅτι στό βιβλίο τῆς Γενέσεως ὁ Μωυσῆς διακήρυξε ὅτι ὁ Θεός βρίσκεται πάνω ἀπό κάθε δημιούργημα, ἀφοῦ Αὐτός οἰκοδόμησε τό σύμπαν «δι᾽ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι»[1]. Ὅταν ἡ γῆ ἦταν ἀόρατη καὶ ἀκατασκεύαστη καὶ πάνω στὴν ἄβυσσο ὑπῆρχε σκότος, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα αἰωροῦνταν πάνω ἀπὸ τὰ ὕδατα καὶ ἔπνεε πνοή ζωῆς στὴν ἄβυσσο[2]. Τό Πνεῦμα, κατά συνέπεια, καθιστᾶ αἰσθητή τήν παρουσία Του ἐπάνω ἀπό τήν ἀρχική κατάσταση τῆς δημιουργίας ὡς δυναμική δημιουργική ἀρχή. Ὁλόκληρη ἡ διαδικασία τῆς δημιουργίας συντελεῖται ὄχι μόνο μέ τή σύμπραξη τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ ἀλλά καί τοῦ Πνεύματος. Μέ τόν τρόπο αὐτό τίθεται σέ ἐφαρμογή τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ νά ὁδηγήσει τά δημιουργήματα ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη. Ἔτσι ὁ Θεός θραύει τή σιωπή τῆς αἰωνιότητας καί ἡ Σοφία Του ἀποκαλύπτεται[3]. Γίνεται ἀντιληπτό, ἑπομένως, ὅτι ἡ ἀποστολή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἰδιαίτερα σημαντική στήν οἰκοδομή τῆς ὁρατῆς δημιουργίας ὡς δυναμική καί δημιουργική ἀρχή. Ἡ συμμετοχή του στή δημιουργία τοῦ σύμπαντος ἐγγυᾶται τήν τελειότητα τῶν κτισμάτων, κατά τόν ἱερό Πατέρα τῆς Ἀλεξανδρείας: «πᾶσα γὰρ ἡ τελειότης τοῖς πεποιημένοις διὰ τοῦ πνεύματος»[4]. Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρει: «στερεοῖ τὸ πνεῦμα τοὺς οὐρανοὺς καὶ δυναμοῖ τὴν κτίσιν»[5].

Ἔμμεσα τό Πνεῦμα ἀποκαλύπτεται στό Μωυσῆ. Μέ τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος αὐτός θά μιλήσει, χρησιμοποιώντας ἀνθρωπομορφικές ἐκφράσεις[6], γιά τή δημιουργία τοῦ κόσμου, θά ἄρει τό κάλυμμα τῆς ἄγνοιας πού σκεπάζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπινων ὄντων καί θά τούς χαράξει τούς νόμους τούς θείους, ἐνῶ ταυτόχρονα θά τούς παιδαγωγήσει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι: «περιαιρεῖται τὸ κάλυμμα. Ὁ δὲ Κύριος τὸ πνεῦμά ἐστιν: ^«οὗ δὲ πνεῦμα Κυρίου, ἐλευθερία^». Πρότερον τοίνυν εἰς τὴν καρδίαν αὐτῆς λαλήσειν ἐπαγγέλλεται, τοὺς θείους αὐτοῖς ἐγχαράττοντος νόμους καὶ παιδαγωγίαν τὴν ἄνωθεν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[7]. Στή συνέχεια ὁ ἱερὸς Πατὴρ τῆς Ἀλεξάνδρειας σημειώνει ὅτι τύπος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελοῦσε στὴν ΠΔ τὸ ἔλαιο, μὲ τὸ ὁποῖο χρίονταν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ προφῆτες καί τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ εἶναι «ἄτρυγον καὶ καθαρὸν»[8].

Ὁ Κύριλλος ὁμιλεῖ γιά τή φανέρωση τοῦ Πνεύματος στήν ΠΔ Ἐκεῖνο ἀποκαλύπτει τά τοῦ Θεοῦ φωτίζοντας τό Μωυσῆ[9], τούς προφῆτες καί τούς ἁγίους ἄνδρες, γιά νά καταστήσουν φανερό στούς ἀνθρώπους καί κυρίως στό λαό τοῦ Ἰσραήλ τήν ὕπαρξη τοῦ ἑνός Θεοῦ, τήν κατανόησή Του μέ διάφορα σύμβολα καί τήν προτύπωση τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἡ ΠΔ δέν ἀποτελεῖ ἀποκλειστικά τήν ἱστορία τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Σέ αὐτήν καταγράφονται ἐπιλεκτικά τά βασικά γεγονότα πού σχετίζονται, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, μέ τήν παρέμβαση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στήν πορεία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, μέσω τοῦ ὁποίου θά προετοιμαζόταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος νά ὑποδεχθεῖ τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἡ ΠΔ, λοιπόν, ἀποτελεῖ τό θεμέλιο λίθο τῆς κατανοήσεως τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας πού λαμβάνει χώρα στήν ΚΔ.

Ὁ ρόλος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τό μακρύ αὐτό χρονικό διάστημα τῆς ΠΔ, εἶναι βέβαια μυστικός καί κρυμμένος, ὡστόσο κατ᾽ ἐξοχήν οὐσιαστικός καί ἀποτελεσματικός. Καί τοῦτο, ὄχι μόνο στό πλαίσιο τοῦ ἔργου τῆς θείας Οἰκονομίας, στήν ἱερή, δηλαδή, ἱστορία, ἀλλά καί ἔξω ἀπό αὐτή, στήν κοσμική καί καθημερινή διάσταση τῆς ζωῆς τῶν μεταπτωτικῶν ἀνθρώπων. Γιά παράδειγμα, ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου καί ἡ ἐγκατάστασή του στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας[10] ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν προσωπική δραστηριότητα τοῦ πνεύματος τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖο ἀναλαμβάνει τό ρόλο αὐτό. Ἔτσι ὁ Κύριλλος σημειώνει χαρακτηριστικά: «Κύριος τὸ πνεῦμά ἐστιν, ἐνεργεῖ γὰρ διὰ τοῦ ὁμοουσίου πνεύματος»[11].

Ὁ Μωυσῆς μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκει ὁ ἱερός Κύριλλος, ἀποκαλύπτει τό νόμο τοῦ Θεοῦ στὸν ἐκλεκτὸ λαό τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ νόμος ἦταν ἀτελής, γιά νά κατανοήσουν ὅσα ἐπρόκειτο νά συμβοῦν μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τέλειος ὅμως, γιά νά παιδαγωγηθεῖ ὁ νοῦς τῶν Ἰσραηλιτῶν στό γράμμα τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἀργότερα νά βρίσκονται σέ θέση οἱ ἑπόμενες γενιές νά ἀποδεχθοῦν τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ καί νά διεισδύσουν πνευματικά σ᾽ αὐτό: «…ὅτι τέλειός τε ὁμοῦ καὶ ἀτελὴς ὁ νόμος. Καὶ τέλειος μέν, εἰ νοοῖτο πνευματικῶς, λαλεῖ γὰρ ἡμῖν τοῦ Χριστοῦ μυστήριον, ἀτελὴς δὲ αὖ εἰ μέχρις ἴοι τοῦ γράμματος τῶν παιδαγωγουμένων ὁ νοῦς» [12]. Ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος φωτίζει καί ἐνδυναμώνει τούς ἱερούς ἄνδρες, προφῆτες, κριτές, βασιλεῖς, συγγραφεῖς, ἀφενός γιά νά βρεθοῦν πνευματικά ὀχυρωμένοι ἔναντι ὁποιασδήποτε πλάνης, καί ἀφετέρου νά ἔχουν τή δυνατότητα τῆς ὀρθῆς κατανοήσεως τῆς σημασίας καί τῶν νοημάτων και τῶν γεγονότων τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ στήν κτίση καί στήν ἱστορία. Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι κάθε Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος συνεισφέρει μέ διαφορετικό τρόπο στήν ἀποκάλυψη καί κατανόηση τῆς θείας ἀλήθειας ἀπό τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Ἡ ἀλήθεια εἶναι μία ἀλλά τό κάθε Πρόσωπο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ προσφέρει τήν πρισματική ἑκάστοτε πλευρά τῆς ἀλήθειας αὐτῆς.

Τό Πνεῦμα[13] ὁδηγεῖ στή γνώση τῆς πληρότητας τῆς ἄφραστης Τριαδικῆς θεότητας[14] καί συνεισφέρει στή φανέρωση τοῦ γεγονότος τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος στούς «ἀρχαίους» καί τούς «νομικούς» μέσω «τῶν προφητικῶν παιδευμάτων»[15]. Μέ τούς χαρακτηρισμούς «ἀρχαῖοι» καί «νομικοί» ἐννοεῖ τούς προπάτορες τῶν Ἰσραηλιτῶν καί τούς διάφορους ἑρμηνευτές τοῦ Νόμου και τῶν προφητειῶν. Ἡ χρίση τῶν βασιλέων καί τῶν ἀρχόντων, ἐκλεκτῶν στήν ἱστορία τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, γινόταν «καταχρίσει δέ καί ἐλαίῳ, τῷ νοητῷ δηλονότι καί ἁγιάζοντι, καί ὡς ἐν μεθέξει νοουμένῳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[16].Τό χρίσμα ἀποτελεῖ τή σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο ἔμμεσα ἀποκαλύπτεται στό λαό τοῦ Ἰσραήλ. Δέν παρέχει μόνο τό χάρισμα τῆς προφητείας ὡς μία ἁπλή δύναμη, ἀλλά παρέχει τή δυνατότητα στό χριόμενο νά καταστεῖ κάτοχος τῆς θείας ἀλήθειας καί τῆς ἀγαθότητας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Στήν ἐποχή τῆς ΠΔ τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπιδαψιλεύει στούς προφῆτες φωτισμό τῆς διανοίας τους, γιά νά μποροῦν νά διεισδύσουν στό βάθος τῆς θεόπνευστης Γραφῆς καί νά κατανοήσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ: «διὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ τὸν παρ᾽ αὐτοῦ φωτισμόν εἰς νοῦν καὶ διάνοιαν ἐσχηκόσιν ἀμφιλαθῶς, oἳ καὶ ἐν μεθέξει γεγόνασι θείων χαρισμάτων καὶ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς τό βάθος»[17]. Λάμπει τό Πνεῦμα μέσα τους καί τούς ἀποκαλύπτεται τό θεῖο σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐκεῖνοι, λοιπόν, γίνονται «μεσῖται»[18] μεταξύ τῆς θείας ἀλήθειας καί τοῦ ἐκλεκτοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό διαλύεται ὁ γνόφος τῆς ἄγνοιας σχετικά μέ τόν Ἕνα καί Ἀληθινό Θεό καί τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θείου Λόγου, πού θά πραγματοποιοῦνταν σέ κάποια χρονική στιγμή στό μέλλον: «Οἱ μακάριοι προφῆται τῇ τοῦ Πνεύματος δᾳδουχίᾳ τὸν τῆς διανοίας φαιδρύνοντες ὀφθαλμόν, οὐχὶ μόνην τῶν ἐσομένων εἰσδέχονται γνῶσιν ἀλλὰ γὰρ καὶ αὐτῶν ἔσθ᾽ ὅτε τῶν πραγμάτων τὴν θέαν οἷάπερ ἐν πίνακι γραφομένην ὁρῶντες, αὐτοί τε κατατεθήπασι, συνδιακεῖσθαί τε σφισὶν αὐτοῖς ἀναπείθουσι τοὺς ἀκροωμένους, τὰς τῶν ὁράσεων δυνάμεις διατρανοῦν εὖ μάλα σπουδάζοντες»[19]. Κατά συνέπεια ἡ προφητεία θεωρεῖται οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀποτελεῖ τήν ὑλοποίηση τῆς θείας βουλῆς καί τήν ἐξωτερίκευση τῶν θείων ἐνηχήσεων. Ὁ ἐμπλουτισμός τῶν πιστῶν διά τοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖο, ὅπως προαναφέρθηκε ἐρευνᾶ «τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ»[20], καθιστᾶ τήν προφητεία οὐσιῶδες φαινόμενο τῆς δράσεως τοῦ Πνεύματος.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα φανερώνεται φωτίζοντας τήν ἀνθρώπινη διάνοια καί ἐμπνέοντας τούς ἀνθρώπους τόσο στόν προφορικό ὅσο καί στό γραπτό λόγο, γιά νά μιλήσουν καί νά βιώσουν τή θεία Ἀποκάλυψη. Σχετικά ὁ Κύριλλος ἀναφέρει ὅτι ὁ Θεός, φωτίζοντας τόν προφήτη Ἰεζεκιήλ[21], ἀποκαλύπτει μέσω τοῦ στόματός του ὅτι εἶναι ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ ἐκλεκτός λαός του θά καταστεῖ τό μέσο, γιά νά ἀποκαλυφθεῖ ὁ Θεός σέ ὅλα τά ἔθνη καί νά τά ἁγιάσει. Ὁ ἱερός Πατήρ, σχολιάζοντας τή φανέρωση τῆς θείας ἀλήθειας, ὑπογραμμίζει τή συγκεκριμένη ὑπόσχεση. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἁγιάζει τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν καί ἀποδέχονται τόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό, γιατί «Θεὸς ἄρα τὸ Πνεῦμα, καὶ ἀλλότριον τῆς ἀνωτάτω πασῶν οὐσίας»[22]. Κατά συνέπεια τό κτιστό ἔλλογο ὄν ἀποκτᾶ ἐπίγνωση τῆς ἄκτιστης ἀλήθειας καί γίνεται μέσω αὐτῆς φανερό ὅτι ὁ Θεός δέν ἀνακαλύπτεται ἀλλά ἀποκαλύπτεται στόν ἄνθρωπο, ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου φωτίζεται ἀπό τή χάρη τοῦ Πνεύματος.

Τό ἀποκαλυπτικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν περιορίζεται μόνο στό νά ἀπομακρύνει τίς ἕωλες σκέψεις καί τήν ἀχλύ τῆς ἄγνοιας τῶν ἀνθρώπων σχετικά μέ τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί νά φανερώνει τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν προφητεία γεγονότων τῆς ἱστορίας τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ· «τὰ ἐν ἐσχάτοις καιροῖς συμβησόμεθα τοῖς ἐξ Ἰσραήλ»[23], «τὸ διά φωνῆς Ἱερεμίου πρὸς τήν Ἱερουσαλήμ εὖ μάλα καὶ σοφῶς εἰρημένον ^«Πόνῳ καὶ μάστιγι παιδευθήσῃ^»»[24]. Σύμφωνα μέ τίς προσρήσεις τοῦ προφήτη Ἱερεμία[25], ἡ χώρα τῶν Ἰουδαίων ἐπρόκειτο νά κατακτηθεῖ ἀπό τούς Βαβυλωνίους τό 587 καί τό 597 π.Χ., ὁ λαός της νά σφαγιασθεῖ, ὁ Ναός νά λεηλατηθεῖ καί οἱ ἐπιφανεῖς Ἰουδαῖοι νά συρθοῦν αἰχμάλωτοι στή Βαβυλώνα[26].

Τό Ἅγιο Πνεῦμα παρέχει τή δυνατότητα στούς προφῆτες νά καθίστανται γνῶστες τῶν γεγονότων τοῦ μέλλοντος, τά ὁποῖα νοερῶς διαδραματίζονται ἐνώπιόν τους τή στιγμή τῆς προφητείας: «προαναφαίνων αὐτοῖς διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ ἐσόμενα, καὶ ὡς ἤδη παρόντα μονονουχί καὶ ἐν ὄψει τιθείς»[27]. Σημειώνει, λοιπόν, ὁ ἱερός Κύριλλος ὅτι ὁ Δαβίδ γεμάτος μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα προέλεγε μέσα ἀπό τούς ψαλμούς του γιά τό εὐοίωνο μέλλον, τό ὁποῖο ἦταν πρό τῶν πυλῶν, ἄν καί τή συγκεκριμένη χρονική στιγμή ὁ ἰσραηλιτικός λαός βρισκόταν στή δίνη φοβερῶν δυσκολιῶν καί ἦταν δέσμιος ἄσχημων καταστάσεων: «…καὶ γοῦν ὁ μακάριος Δαυίδ τήν ἐπ̉ αὐτοῖς ἐσομένην ἡμερότητα προεγνωκώς διὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ μονονουχί τῶν τῆς αἰχμαλωσίας δεσμῶν ἀνιεμένους ὁρῶν, ψάλλει καὶ φησιν·^«Εὐδοκήσας Κύριε, τὴν γῆν σου, ἀπέστρεψας τὴν αἰχμαλωσίαν Ἰακώβ. ἀφῆκας τὰς ἀνομίας τῷ λαῷ σου, ἐκάλυψας πάσας τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν^» »[28].

Στήν ΠΔ ὁ Θεός τῶν ὅλων[29] ἑνώνεται μέ δεσμούς ἀγάπης μέ ἐκείνους πού ἔχουν δικαιωθεῖ καί ἁγιασθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μαρτυρία ἀδιάψευστη ἀποτελοῦν τά λόγια τοῦ προφήτη Ἀββακούμ: «Καί ἐγώ συνεπόδισα τόν Ἐφραῒμ͵ ἀνέλαβον αὐτὸν ἐπὶ τὸν βραχίονά μου͵ ἐξέτεινα αὐτοὺς ἐν δεσμοῖς ἀγαπήσεώς μου. ὁ δέ γε δεσμὸς εἰς τραχήλους ἐνθάδε νοεῖται καὶ τὸ εὐήνιον τῶν ὑποτεθεικότων αὐτῷ τὸν τῆς διανοίας αὐχένα, καὶ τὸν χρηστὸν ἀληθῶς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ὑποδεδυκότων ζυγόν»[30].

Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ἑρμηνεύοντας τίς συνέπειες τῆς ἀγάπης μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τῶν φορέων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή τῶν προφητῶν, ὑπογραμμίζει: «Ἔθος τοῖς ἁγίοις προφήταις τὴν εἰς καρδίαν καὶ νοῦν ἐπιτήρησιν, ἣν ἂν ποιοῖντο τυχόν, προενηχοῦντος αὐτοῖς τοῦ ἁγίου Πνεύματος τῶν ἐσομένων τὴν γνῶσιν, φυλακήν ἀποκαλεῖν ἤγουν ἀκοήν»[31]. Ἡ ἐπίνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρός τούς ἀνθρώπους ἐπικεντρώνεται στό νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ. Ἡ ἐπιδαψίλευση τοῦ θείου φωτός λαμπρύνει ὄχι μόνο τό νοῦ τοῦ πιστοῦ ἐν Χριστῷ, ἀλλά φωταγωγεῖ καί δαδουχεῖ καί τήν καρδιά του. Ὁ νοῦς διευρύνεται καί ὀξύνεται μέ τή χάρη τοῦ Πνεύματος καί μπορεῖ νά κατανοεῖ «πάντα» τά τῆς ἀληθείας. Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου προσοικειώνεται τή φωτιστική ἐνέργεια τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἔτσι γίνεται δεκτική τῶν δώρων τοῦ Πνεύματος πρός τό ἔλλογο ὄν. Κατά συνέπεια στήν κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ φωτισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐνεργό ρόλο ἔχουν τόσο ἡ καρδία ὅσο καί ὁ νοῦς, ὅπου εἶναι τό λίκνον τῶν σκέψεων καί τῶν συναισθημάτων.[32]. Τὸ Πνεῦμα φανερώνει στοὺς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς μὲ τρόπο ἐμφανῆ ἢ ἀμυδρό, τὶς ἀλήθειες καὶ τὰ μυστήρια πού ἀφοροῦν στὸν Τριαδικό Θεό, τὰ ὁποῖα εἶναι ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦν καὶ νὰ κατανοήσουν «κατὰ τὴν ἀναλογίαν τοῦ πλάτους τῆς καρδίας» καί «κατὰ τὴν προπαρασκευήν τῆς καθαρότητος»[33]. Ἔτσι ὁ θεσπέσιος Δαβίδ, ἀκτινοβολώντας ἀπό τό φωτισμό τοῦ Πνεύματος, ἀνέπεμπε μελωδίες πρός τόν Θεό λέγοντας γιά τό Σωτήρα τῆς ἀνθρωπότητας, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό[34].

Τέλος παρατηρεῖται ὅτι ὁ Ἰσίδωρος κάνει μία πολύ μικρή ἀναφορά στό ἀποκαλυπτικό ἔργο τοῦ Πνεύματος κατά τήν ΠΔ Ἀντίθετα ἡ ἀναφορά τοῦ Κυρίλλου γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά τήν ΠΔ εἶναι ἀρκετά ἱκανοποιητική. Ἐκεῖνο φωτίζει τούς θεοφόρους ἄνδρες τῆς ΠΔ καί τούς φανερώνει τά μέλλοντα. Ταυτόχρονα τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει τό Δαβίδ καί τοῦ ἀποκαλύπτει τή θεία ἀλήθεια γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία. Ἐν κατακλείδι, μπορεῖ κάποιος νά συμπεράνει ὅτι ὁ Κύριλλος ἀναφέρεται στόν ἀποκαλυπτικό ρόλο τοῦ Πνεύματος στήν ΠΔ μέσα κυρίως ἀπό τά λόγια τῶν προφητῶν. Ἄλλωστε οἱ τελευταῖοι γίνονται δοχεῖα τοῦ Πνεύματος, μέσω τῶν ὁποίων ἡ Τρίτη Ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει στούς ἀνθρώπους ὄχι μόνο τό θέλημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ὅσα πρόκειται νά διαδραματιστοῦν στό μέλλον μέχρι τήν ἔλευση τοῦ Σωτήρα. Θά μποροῦσε νά λεχθεῖ ὅτι ἡ δράση τοῦ Πνεύματος κατά τήν ΠΔ ἀποτελεῖ τήν ἔμμεσα δυναμική ἀποκάλυψη τοῦ Πνεύματος στά ἔλλογα ὄντα. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτή κατανοεῖται καλύτερα μέσα ἀπό τά γεγονότα τῆς ΚΔ καί κυρίως μετά τήν Πεντηκοστή, ὅπου τό Πνεῦμα εἰσέρχεται φανερά καί μέ δυναμικό τρόπο στήν ἀνθρώπινη ἱστορία.

---

[1] Κυρίλλου, Κατά Ἰουλιανοῦ, Δ΄, PG 76, 717C.

[2] Τοῦ ἰδίου, Κατά Ἰουλιανοῦ, A΄, SC 322, 28²¹ (=PG 76, 536A). Πρβλ. Γεν. 1, 2. Ψαλμ. 103 (104), 3 καί Ἠσ. 42, 5.

[3]Βλ. Καλαντζάκη, «Οἱ περί τοῦ Πνεύματος ἀντιλήψεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης», ΕΕΘΣΑΠΘ 2 (1992) 206. G. Barrois, The Face of Christ in the Old Testament, New York 1974, p. 56. Συναφῶς πρβλ. E. Trubetskoi,Icons: Theology in Color, New York 1973, p. 52.

[4] Κυρίλλου, Θησαυρός, ΛΔ΄, PG 75, 584D.

[5]Τοῦ ἰδίου, Περί τῆς ἁγίας καί ζωοποιοῦ Τριάδος – Κεφάλαια περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, PG 75, 1129C. Πρβλ. Ψαλμ. 32 (33), 6. 103 (104), 30. Ἠσ. 48, 16. Ἰουδίθ 16, 14. Πρβλ. Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, Λόγος 41 – Εἰς τήν Πεντηκοστήν 14, PG 36, 448A: «Τοῦτο τὸ Πνεῦμα συνδημιουργεῖ μὲν Υἱῷ καὶ τὴν κτίσιν καὶ τὴν ἀνάστασιν. Καὶ πειθέτω σε τὸ, Τῷ Λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν, καὶ τῷ Πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν· Πνεῦμά τε θεῖον τὸ ποιῆσάν με».

[6] Κυρίλλου, Γλαφυρά εἰς τήν Γένεσιν, Α-Ζ΄, PG 69, 13-385.

[7]Τοῦ ἰδίου, Εἰς τοὺς 12 προφήτας – Εἰς Ὠσηὲ, Β, 2, Pusey, vol. I, σ. 68^9-13 (=PG 71, 81D, 84A).

[8] Αὐτόθι, ΙΙΙ, 1, vol. I, σ. 369¹⁴ (=PG 73, 405A).

[9] Κυρίλλου, Κατά Ἰουλιανοῦ, A΄, SC 322, 31¹³ (=PG 76, 537C).

[10] Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας εἶναι ἡ χώρα, τήν ὁποία εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός στούς Ἑβραίους, ἡ γῆ Χαναάν. Οὐσιαστικά χαρακτηρίζεται ἡ περιοχή πού ἐκτείνεται μεταξύ τῆς Μεσογείου, τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας, τοῦ ροῦ τοῦ Ἰορδάνη καί τοῦ Λιβάνου. Κατά τόν Ε΄ αἰώνα π.Χ. τό νότιο τμῆμα τῆς περιοχῆς αὐτῆς ὀνομαζόταν Παλαιστίνη.

[11] Κυρίλλου, Εἰς τόν προφήτην Ἠσαῒαν, V, E΄, PG 70, 1389C.

[12]Τοῦ ἰδίου, Εἰς τοὺς 12 προφήτας –Εἰς Ὠσηὲ, Β΄, 3, Pusey, vol. I, σ. 85²⁵ (=PG 71, 105Β). Σε ἄλλο σημεῖο αὒτοῦ τοῦ ἔργου του χαρακτηριστικά ἀναφέρει «… καὶ ἐνοικοῦντα φέρειν διὰ τοῦ Πνεύματος, οἶκος δὲ αὐτοῦ ὁ νοῦς καθαρός, καὶ καρδία διεσηγμένη» Αὐτόθι, Β΄, 3, σ. 88³⁰ (=PG 71, 109Α).

[13] Κυρίλλου, Εἰς τοὺς 12 προφήτας –Εἰς Ὠσηὲ, ΣΤ΄, 11,. Pusey, vol. I, σ. 236¹⁸ (=PG 71, 273ΒC): «Ἐπιτρέχει τῶν ἁγίων Προφητῶν ἔσθ᾽ ὅτε τὸν νοῦν ἀκριβῶς τῶν ἐσομένων ἡ γνῶσις, ἐναστράπτοντος τὸ χρῆμα αὐτοῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοιγάρτοι καὶ μεταξύ τῶν ἰδίων λόγων, ἤτοι τῶν ἄνωθεν καὶ παρά Θεοῦ, τάς τινων ἔσθ᾽ ὅτε προανακεκράγασι φωνὰς…».

[14] Τοῦ ἰδίου, Κατά Ἰουλιανοῦ, A΄, SC 322, 33^15-22 (=PG 76, 540ΒC): «ὡς χρὴ συνομολογεῖν ἐν ἁγίᾳ καὶ ὁμοουσίῳ Τριάδι, τὸ τῆς ἀφράστου θεότητος νοεῖσθαι πλήρωμα˙ μεμορφώμεθα δὲ ἡμεῖς πρὸς τὴν ἀληθῆ καὶ ἀκριβεστάτην εἰκόνα τοῦ Πατρὸς, τουτέστι πρὸς τὸν Υἱόν, καὶ ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς τὸ θεῖον αὐτοῦ κάλλος ἐνσημαίνεται διά μετοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

[15] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ὠσηὲ, Δ΄, 6, Pusey, vol. I, σ. 138²³ (=PG 71, 164C).

[16] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἰωήλ, Α΄, 1, Pusey, vol. I, σσ. 302²⁷, 303¹ (=PG 71, 344D).

[17] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἠσαῒαν, IV, Δ΄, PG 70, 1089A. Περί τῆς ἔννοιας τοῦ Πνεύματος στήν Π. Δ. βλ. Ν. Μπρατσιώτου, Ἀνθρωπολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, 1: Ὁ ἄνθρωπος ὡς θεῖον δημιούργημα, ἐν Ἀθήναις 1967, σσ. 123 κ.ἑ.

[18] «μεσῖται πρὸς μόνους εἰσίν οἱ προφῆται τοὺς λόγους διαπορθμεύουσι γὰρ εἰς ὑμᾶς ἅπερ ἂν αὐτοῖς ἐντείλωμαι διὰ τοῦ Πνεύματος», Κυρίλλου, Εἰς Ἀμώς, Β΄, 3, Pusey, vol. I, σσ. 422²⁵, 423^1-2 (=PG 71, 460Β).

[19] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἀμώς Δ΄, 9, Pusey, vol. I, σ. 526^5–11 (=PG 71, 561C).

[20] Κυρίλλου, Θησαυρός, ΛΕ΄, PG 75, 653AΒ. Πρβλ. Α΄ Κορ. 2, 10-12.

[21] Κυρίλλου, Θησαυρός, ΛΔ΄, PG 75, 580AΒ. Πρβλ. Ἱερ. 23,24.

[22] Κυρίλλου, Θησαυρός, ΛΔ΄, PG 75, 580AΒ.

[23] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἀββακούμ, Γ΄, 59, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 161¹⁵ (=PG 71, 937C).

[24] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Σοφονίαν, Β΄, 22, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 208^16-17 (=PG 71, 985Β).

[25] Τοῦ ἰδίου, Γλαφυρά εἰς τούς Ἀριθμούς, PG 69, 604C. Πρβλ. Ἱερ. 4, 31 καί 4, 1.

[26] Τό 587 π.Χ. ἡ καταστροφή ἀπό τούς Βαβυλωνίους ἦταν ὁλοκληρωτική. Ἡ Ἱερουσαλήμ παραδόθηκε στίς φλόγες καί ἄρχισε ἡ περίοδος τῆς βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας «Κατατεθηγμένος τοίνυν ἐπ᾽ αὐτοὺς ὁ πάντα ἰσχύων Θεὸς, κατεξανέστησε τὸν Ναβουχοδονόσορ, ὃς εἷλέ τε τὴν Ἰουδαίαν, καὶ κατεμπρήσας τὰς ἐν αὐτῇ πόλεις τε καὶ κώμας προσκατέστησε τὸν Σεδεκίαν. … ὁ Ἀσσύριος κατεστράτευσε πάλιν τῆς Ἱερουσαλήμ· καὶ δὴ καὶ ἑλὼν, καὶ αὐτὸν δὲ τὸν θεῖον κατεμπρήσας ναὸν, ὑπενόστησε εἰς τὴν ἑαυτοῦ», Κυρίλλου, Εἰς Ἠσαΐαν, ΙΙΙ, Β΄, PG 70, 669D.

[27] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἀββακούμ, Α, 1, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 70^15-17 (=PG 71, 848Α). Πρβλ. τοῦ ἰδίου, Εἰς Μαλαχίαν,Α, 1, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 548^8-15 (=PG 72, 280C): «ἐδέχοντο γὰρ οἱ μακάριοι προφῆται διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῶν ἐσομένων τὴν γνῶσιν, τάς τε συμβουλὰς καὶ μὴν καὶ τὰς ἐπιπλήξεις ἐποιοῦντο πρός τινας, οὐκ ἐξ ἰδίας αὐτοὶ καρδίας, οὓς ἂν ἕλοιντο τυχὸν ἀνασπῶντες λόγους, ἢ ψευδοεποῦντες κατά τινας, διερμηνεύοντες δὲ τὰ παρὰ Θεοῦ, καὶ τοὺς ἄνωθεν τοῖς ἄλλοις καθαρῶς τε καὶ ἀμωμήτως διαπορθμεύοντες λόγους. Οὐκοῦν τῆς προφητείας τὴν λῆψιν γενέσθαι φησὶ παρὰ Κυρίου».

[28] Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἀββακούμ, Α, 13, Pusey, vol. ΙΙ, σσ. 84^23-25, 85^1-3 (=PG 71, 861C).

[29]Πρβλ. τοῦ ἰδίου, Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους, Pusey, vol. ΙΙΙ, σ. 237¹⁵ (=PG 74, 844C). Τοῦ ἰδίου, Γλαφυρά εἰς τήν Ἔξοδον, Β΄, PG 69, 420Α, 468C. Τοῦ ἰδίου, Εἰς τούς Ψαλμούς, (Ψαλμ. ΜΖ, ±Δ ,      ΡΙΔ)  ,    PG 69, 1064Α, 1241D, 1269Β. Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἠσαῒαν, IV΄, Γ΄, PG 70, 977Β καί PG 70, 1013Β. Τοῦ ἰδίου, Ἑόρτιος ‘Επιστολή,XIV, SC 434, 717^15-16 (=PG 77, 717Β). κ.ἄ.

[30] Κυρίλλου, Εἰς Ἀββακούμ, Γ΄, 55, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 156^3-5 (=PG 71, 933Α).

[31] Αὐτόθι, Γ΄, 59, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 160^22-25 (=PG 71, 937Β). Πρβλ. Ἀββ. 2, 1.

[32] Κυρίλλου, Εἰς Ἰωάννην, ΧΙ, Α΄, Pusey, vol. II, σ. 645^1-7 (=PG 74, 460BC): «…τῇ τοῦ Πνεύματος δᾳδουχίᾳ λελαμπρυσμένοι τὸν νοῦν, πάντα λοιπὸν δύνωνται νοεῖν, καὶ εἰ μὴ παρόντα τυχὸν διερωτῷεν αὐτὸ (=τόν Κύριον). Οὐ γάρ ὅτι δεήσονται μὲν οὐκέτι φωταγωγίας τῆς παρ̉ αὐτοῦ τὰ τοιαῦτά φησιν ὁ Σωτήρ, ἀλλ̉  ὅτι τὸ ἴδιον αὐτοῦ δεξάμενοι Πνεῦμα, καὶ ἐνοικοῦν ἔχοντες ἐν καρδίαις, ἀπροσδεᾶ παντὸς ἀγαθοῦ καὶ γνώσεως τῆς τελειωτάτης ἀνάπλεων τὴν διάνοιαν ἕξουσι». Τοῦ ἰδίου, Εἰς Σοφονίαν Α΄, 1, Pusey, vol. ΙΙ, σ. 168^2-6 (=PG 71, 945Α): «ἀλλ᾽ ἦν ἀληθῶς προφήτης, τοὺς ἐκ στόματος Κυρίου διαπορθμένων λόγος, καὶ Ἁγίου μὲν ἀναπιμπλάμενος Πνεύματος, ἀναβρύων δὲ ὥσπερ πηγῆς ἀγαθῆς τῆς καρδίας αὐτά τά ἀγαθά: ^«ψευδηγορεῖν γάρ οὐκ οἶδε τῶν ἁγίων ἡ γλῶττα^»». Τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἠσαῒαν Ι, Α΄, PG 70,13BC καί τοῦ ἰδίου, Εἰς Ὠσηέ, III, Δ΄, Pusey, vol. Ι, σ. 92^26-29 (=PG 71, 113Α).

[33] Τοῦ ἰδίου., Εἰς τούς Ψαλμούς, PG 69, 1032B. Πρβλ. Ψαλμ. 44.

[34] Κυρίλλου, Εἰς Ἠσαῒαν, V, B΄, PG 70, 1217C.

πηγή