ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Γ΄) «Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...» Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

                                                      ΤΟ   ΒΛΕΜΜΑ  ΤΟΥ   ΘΕΟΥ  (Γ΄)

                                                   «Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...»

Αν κανείς ήθελε να προσθέσει κάτι στο βάθρο του «αγνώστου θεού», θα μπορούσε να χαράξει το εξής: «τω αγνώστω θεώ, που έρχεται για να φορτωθεί τα βάσανά μας και να μας λυτρώσει».

Αλήθεια, ποιος δίδαξε τους προγόνους μας κάτι τέτοιο; Ποιος τους δασκάλεψε στην Ολυμπία, αλλά και στην Πέργαμο, κοντά στο βωμό του Διός, να στήσουν και «αγνώστω θεώ» βωμούς; Μα, χρειάζεται να μας διδάξει κανείς ότι διψούμε και πεινούμε; Χρειάζεται να μας λεχθεί ότι έχουμε ανάγκη από καθαρό αέρα και από τη ζεστασιά του ηλιακού φωτός; Και δεν είναι συγκινητικό το γεγονός ότι για τους άλλους «θεούς», άφηναν την «πλανεύτρα φαντασία» να σχηματοποιεί και εν πολλοίς να προσωποποιεί τα πάθη σε αυτούς τους «θεούς», ενώ στο βωμό αυτό και μόνο, του «αγνώστου», αλλά τόσο ποθητού «θεού», η φαντασία εξορίστηκε;

Ποιος να το περίμενε αυτό, ότι στο ακροχείλι της αναζητήσεως, η φαντασία δεν θα είχε κανέναν λόγο; Ότι ο υψηλός φιλοσοφικός στοχασμός θα ταπεινωνόταν; Ότι η σκέψη θα έδινε τη σκυτάλη στην καρδιακή σιωπή;

Στη σιωπή αυτή που γεννά την βαθιά μετάνοια και υφαίνει την «εν πνεύματι λατρεία»[1].

Κακά τα ψέματα, φίλοι μου. Η ειδωλολατρεία στην πρακτική της έκφραση είναι ένας ξεπεσμός κι ένας όλεθρος. Όμως οι άνθρωποι αυτοί «βίωναν τον άδη», αλλά δεν έχαναν την ελπίδα τους.

Ναι. Μέσα στα υπαρξιακά δράματα και στις εσωτερικές συγκρούσεις για τη συνάντηση του προσώπου του Θεού, ο «σπερματικός λόγος», οδηγούσε «εν σπέρματι» και «εν σκιά», τους προγόνους μας, δίχως και οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν, σε καταστάσεις τις οποίες αυθεντικά και σε υψηλά επίπεδα τις βιώνει κανείς μόνο μέσα στον χώρο της Χάριτος!

Ένας βωμός λοιπόν απλός και λιτός, δίχως να προβάλει κάποιο άγαλμα, στην καρδιά των μεγαλουπόλεων και στα σταυροδρόμια του στοχασμού, της φιλοσοφίας και της πολυθεΐας.

Και με το δίκιο τους. Τι πρόσωπο, αλήθεια, να δημιουργούσαν και τι βλέμμα να σμίλευαν, αφού ο Θεός που λαχταρούσαν τους ήταν «άγνωστος»;

Πώς ν' αποτυπώσουν κάτι που δεν είχαν δει; Όσο κι αν προσπαθούσαν, στην καλύτερη των προσπαθειών τους, άντε να φιλοτεχνούσαν το δικό τους, το μελαγχολικό τους βλέμμα.

Γνώριζαν όμως, ότι αυτός ο «άγνωστος Θεός», είναι το κάτι άλλο. Γι' αυτό και έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Συνέλαβαν την «καλλιτεχνική αφαίρεση» σε όλο της το μεγαλείο και καρτερούσαν μέσα στην ψυχική τους κόπωση και στην βασανιστική τους καρτερία... «ει δ' εισί θεοί... εσθλών κυρήσεις (θα ανταμειφθείς)».[2] Κι αν υπάρχουν δηλ. θεοί, θα δείξουν...

Το μόνο που έμενε τώρα, αφού τα ανθρώπινα είχαν εξαντληθεί, ήταν το να λάβει το λόγο ο «από μηχανής θεός».

Και ενώ οι αιώνες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα τον αγώνα και την αγωνία του ανθρώπου για τη συνάντηση με τον Λυτρωτή, (που φαινόταν ο Ίδιος να περιμένει «το πλήρωμα του χρόνου»), σε κάποιο άλλο σημείο της «υπό τον ήλιον», σε μια γωνιά της γης, ο Θεός «αυτεπαγγέλτως» διάλεξε για να σαρκωθεί  «ο Ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς»[3].

Γι' αυτό ας αφήσουμε τώρα την Ευρώπη, με το ελληνικό της όνομα και την πατρίδα που αναζητά το τέλειο και παράγει ζηλευτό πολιτισμό, ας φύγουμε λίγο από τον ευλογημένο βράχο που λέγεται Ελλάδα και ας μεταφερθούμε εκεί όπου αυτός που βλέπει την αγωνία του δημιουργήματός του, θα «εργασθεί τη σωτηρία εν μέσω της γης»[4].

Εδώ πλέον δεν συλλέγουμε ψήγματα χρυσού, αλλά σπεύδουμε μέσα σε ακένωτο μεταλλείο της Χάριτος. Εδώ δεν αναπνέουν απλώς οι πόροι με την «άδηλον αναπνοήν», αλλά οι πνεύμονες ροφούν από την «πνοή του Θεού».

Ο άσαρκος Λόγος, συνεχίζει  να συνδιαλέγεται και να νουθετεί μέσω των μοναδικών εκλεκτών πνευμάτων, που ονομάζονται Προφήτες και Δίκαιοι!

Βεβαίως, και σ' αυτόν ακόμα τον χώρο της εκλογής, υπάρχουν και οι περιπτώσεις της αρνήσεως και της αποστασίας. Συντελείται η «πνευματική μοιχεία», με αποτέλεσμα να «αναγκάζεται» ο ίδιος ο Θεός να «σκύψει» για να δει «με τα ίδια του τα μάτια» πόσο το κακό προχώρησε και ο μολυσμός της αμαρτίας διάβρωσε τις συνειδήσεις των τέκνων του.

Μάλιστα, σε κάποιες των περιπτώσεων, πραγματοποιείται δυναμική παρέμβαση για να σταματήσει η κατρακύλα στη σκάλα του κακού, όπως σε αυτή του Πύργου της Βαβέλ, δηλ. της πυργοποιίας του εγωϊσμού. Αλλά και στους κατοίκους  των Σοδόμων και της Γομόρας, που οι πνευματικοί οφθαλμοί των ανθρώπων, είχαν τελείως τυφλωθεί, με αποτέλεσμα οι αισθητοί οφθαλμοί να αποστραφούν  τη φύση και  να «βόσκουν» στην αηδιαστική διαστροφή.

Όμως, παρ' όλα αυτά τα αρνητικά, τους καρδιακούς εκτροχιασμούς και ηθικούς εκτραχηλισμούς, κυριαρχούσε η θεμελιώδης εντολή: «ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα... Ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς. Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου...»[5].

Επάνω στη βάση αυτής της πραγματικότητας, που αποκαλύπτει ο ίδιος ο Θεός, ο άνθρωπος αρχίζει να αισθάνεται και να ξεχωρίζει την κατεύθυνση που πρέπει να βαδίσει. Και ο Μοναδικός, από τον υπερουράνιο Ναό Του, του οποίου «οι οφθαλμοί εις τον πένητα επιβλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζει τους υιούς των ανθρώπων»[6] με απέραντη στοργή, καθοδηγεί μέσα στο χώρο και τον χρόνο τις βασανισμένες ψυχές που διψούν το «ύδωρ το ζων».

Ίσως δεν μπορούμε να αισθανθούμε εμείς σήμερα, τι ακριβώς βίωνε ο άνθρωπος στην προσπάθειά του για να οικοδομήσει κάτι αντάξιο γι' Αυτόν που μέσα στα στήθη του λάτρευε.

Μόνο ψυχές που αγρυπνούν γι' αυτή τη συνάντηση κατανοούν τον πόθο για ένα μέρος, για μια γωνιά, για ένα ναό μέσα στον οποίο θα μπορούν να συναντήσουν Αυτόν που η ίδια Του η αγάπη Τον ταπεινώνει τόσο, ώστε τελικώς να τον προσεγγίζει το πλάσμα του, μέσα στην καρδιά του...

Μέσα στο σύμπαν και φωτιζόμενος από τα «κανδηλάκια τ' ουρανού», συλλογίζεται ο αγαπημένος Δαυίδ και ξεχύνει με τον Θεόπνευστο λυρισμό του τον πόθο του και την αγωνία του: «ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ»[7].

Στο χώρο του σπιτιού μου, δηλ. δεν θα μπω, ούτε στο στρώμα μου θ' ανέβω που ξαποσταίνω. Δεν θ' αφήσω ύπνος να 'ρθεί στα μάτια μου, ούτε στα βλέφαρά μου νύστα, ώσπου να βρω ένα τόπο για τον Κύριο, οίκημα για το δυνατό Θεό του Ιακώβ.

Μπορεί, αλήθεια, ν' αρνηθεί κανείς ότι μόνο καρδιές που τις πύρωσε η άϋλη φλόγα της θείας αγάπης μπορούν να ξαγρυπνούν γι΄ αυτή την θεία επικοινωνία; Και εάν αυτός ο ολοκάρδιος πόθος στρέφεται στον Αιώνιο και Προσωπικό, γίνεται απολύτως κατανοητό το, γιατί νέες υπάρξεις, σε κάθε εποχή, με ιερό ενθουσιασμό πραγματοποιούν το «μεσονύκτιον εξεγειρόμην του εξομολογείσθαι σοι επι τα κρίματα της δικαιοσύνης σου»[8].

Γεμάτος ευγνωμοσύνη και χαρά δηλ. σηκωνόμουν (και σηκώνομαι) από τον ύπνο για να σε δοξολογήσω. Για να ανυμνήσω τις ευλογημένες σου εντολές που φέρουν την ευλογία.

Κι όσοι έζησαν και βίωσαν τις μοναδικές αυτές στιγμές, μας βεβαιώνουν ότι, όπως τα νυχτολούλουδα, στο σκοτάδι και στην ησυχία της νύχτας, αναδύουν το εκλεκτό τους άρωμα (που φέρει στη θύμηση τον Κήπο της Εδέμ), έτσι και οι οφθαλμοί, «στη σιγή της  νυχτιάς», προσφέρουν στη μυστική αυτή συνάντηση, ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Τα διαμάντια των δακρύων. Τότε μόνο, αφού καθαριστούν με το «αίμα της καρδιάς» που αναβλύζει από τη χάρη του «Αγαπητού», τότε μόνο στρέφεται το «όμμα της καρδίας, εις ύψος νοητόν»... «Προς Σε ήρα τους οφθαλμούς μου, τον κατοικούντα εν τω ουρανώ»[9]...                         

(Συνεχίζεται).

                                     Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος

---

[1]    (Ιωάν. Δ΄24)

[2]    Ευριπ. Ιφιγ. Εν Αυλίδι 1034-1035

[3]    (Εγκώμια Μ. Παρασκευής)

[4]    (Ψάλμ. ΟΓ΄ 12)

[5]   Εξόδου Κ' 3-5

[6]    Ψαλμ. Ι' 4

[7]    Ψάλμ. ΡΛΑ' 3-5

[8]    Ψαλμός ΡΙΗ' 62

[9]    (Ψαλμ. ΡΚΒ΄1)

Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φωκάς :«ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΝΕΚΡΟΙ»

Ο αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φωκάς, που δάκρυσε στη λιτανεία στο Ληξούρι, δηλώνει ότι το να κλαις μαζί με όσους κλαίνε είναι η αναπνοή του κληρικού. «Οι Κεφαλλονίτες στέκουν όρθιοι» λέει και καταγγέλλει ασυνείδητους εργολάβους

Συνέντευξη στον Δημήτρη Ριζούλη (από την Κυριακάτικη Δημοκρατία)

Είναι ένας τολμηρός αρχιμανδρίτης, ψυχή της Μητρόπολης Κεφαλληνίας (και πρωτοσύγκελός της) με το θάρρος της γνώμης. Ακούραστος, δραστήριος και ευθύς ο π. Γεράσιμος Φωκάς είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο νησί του Ιονίου. Πριν από λίγους μήνες έκανε τους πιστούς να δακρύσουν, όταν μίλησε για τη δυστυχία που προκάλεσε στην Ελλάδα το «λόμπι των Βρυξελλών». Τη Δευτέρα ήταν η σειρά του να δακρύσει στη λιτανεία που έγινε στο χτυπημένο από τον Εγκέλαδο Ληξούρι.

Ο φωτογραφικός φακός κατέγραψε τη συγκίνησή του, όμως ο αρχιμανδρίτης δηλώνει σεμνά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ότι δεν συνέβη τίποτα σημαντικό! Σπεύδει πάντως να συμπληρώσει ότι το «κλαίει μετά κλαιόντων» και το «χαίρει μετά χαιρόντων» είναι η αναπνοή του κληρικού! Ο π. Γεράσιμος, που συντονίζει το έργο της Εκκλησίας για την ανακούφιση των κατοίκων της Κεφαλλονιάς μετά τα καταστροφικά Ρίχτερ, αναφέρει ότι έχουν πληγεί σοβαρά 40 ναοί και δύο μονές. Συμπληρώνει όμως με αποφασιστικότητα: «Οι Κεφαλλονίτες στέκουν όρθιοι»!

Πάτερ Γεράσιμε, πώς είναι η κατάσταση στην Κεφαλλονιά μετά τους πρόσφατους σεισμούς;

Έπειτα από 10 ημέρες αρχίζει η ζωή να ευρίσκει τους καθημερινούς της ρυθμούς. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν θρηνήσαμε θύματα ούτε καν τραυματισμούς. Αυτό οφείλεται, πιστεύω, εις μεγάλο θαύμα του αγίου Γερασίμου και εις την αντισεισμική θωράκιση των κτιρίων.

Εχω πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που λίγα λεπτά πριν από τον φοβερό σεισμό μετεκινήθησαν από επικίνδυνα σημεία (μικρά παιδιά, εργαζόμενοι) και σώθηκαν. Αυτό είναι θαύμα της θείας προνοίας. Οι κατασκευές που κατέρρευσαν και οι καταστροφές οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος. Δεν είχαν πνευματικό οπλισμό οι κατασκευαστές. Εργολάβοι και μηχανικοί ασυνείδητοι.

Τι ζημιές υπάρχουν σε ναούς και άλλα εκκλησιαστικά κτίρια;

Δυστυχώς, η τοπική Εκκλησία έχει πληγεί βαρύτατα με ζημιές εις τα δύο μοναστήρια, Ιερά Μονή Υπ. Θεοτόκου Κορωνάτου και Ιερά Μονή Υπ. Θεοτόκου Κηπουραίων, και βλάβες περισσότερων των 40 ιερών ναών.

Εγείρονται τεράστια προβλήματα, διότι 10 από τους ιερούς ναούς είναι μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς με ηλικία 200 ετών, οι οποίοι είχαν διασωθεί από προηγουμένους σεισμούς, ακόμη και από τον φοβερό σεισμό του 1953. Κειμήλια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Υπάρχουν επίσης δυσεπίλυτα ποιμαντικά προβλήματα, διότι σε ορισμένα χωριά υπήρχε μόνο μία Εκκλησία και με την ακαταλληλότητά της δεν υπάρχει ευκτήριος οίκος διά την θρησκευτική εξυπηρέτησιν των χριστιανών.

Και πώς προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε την κατάσταση από εδώ και πέρα;

Με άμεσες μεταβατικές λύσεις. Ηδη εις δύο κοινότητες τα διασωθέντα ασφαλή κελιά των ιερών ναών μεταβάλλονται εις χώρους προσευχής.

Με ποιον τρόπο η τοπική Εκκλησία στηρίζει τους κατοίκους;

Από της πρώτης στιγμής ο πολιός ποιμενάρχης μας κ. Σπυρίδων καθοδήγησε τους ιερείς της Παλικής με κάθε μέσο να συντρέξουν ηθικά και πνευματικά τους χειμαζομένους χριστιανούς. Παρεχωρήθη ο ξενώνας της Ιεράς Μονής Αγ. Ανδρέου Περατάτων διά την στέγασιν του Γηροκομείου Αργοστολίου λόγω βλάβης του κτιρίου και τα δραστήρια μέλη του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου «Αγιος Γεράσιμος» όργωσαν κυριολεκτικά την πόλιν του Ληξουρίου και όλα τα χωριά της Παλικής διανέμοντας τόνους τροφίμων και του τόσο αναγκαίου ποσίμου νερού.

Ο λαός προσεύχεται για να μην έρθει ξανά ένας σεισμός;

Οι ευσεβείς άνθρωποι ελπίζουν εις το έλεος και τη βοήθεια του Θεού, αφού όλη η ζωή τους αντικατοπτρίζεται εις την μοναδική φιλοσοφία «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Πριν από λίγες μέρες κάνατε λιτανεία στο Ληξούρι και συγκινηθήκατε. Τι σκεφτήκατε εκείνη την ώρα;

Κατά την εορτή του πολιούχου του μετασεισμικού Ληξουρίου ήταν διάχυτη η συγκίνηση εις τους προσευχομένους και κατά την ώραν της λιτανείας από τα μπαλκόνια και τις οδούς συγκλονισμένοι και κατασυγκινημένοι οι χριστιανοί ζητούσαν την αρωγή και προστασία του προστάτου Αγίου Χαραλάμπους.

Λόγω ακαταλληλότητος του ιερού ναού του, μετεφέρθησαν ο θρόνος και η ιερά εικόνα και το τίμιο λείψανο εις τον διασωθέντα Ιερόν Ναόν του Παντοκράτορος και τοιουτοτρόπως ύστερα από 60 χρόνια (από το 1953 δηλαδή) και ο άγιός μας είναι σεισμόπληκτος, αφού άφησε τη στέγη του.

Το δάκρυ σας συγκίνησε πολλούς. Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε...

Δεν το αντιλήφθηκα και αλίμονο στον κληρικό του οποίου μια φυσική καρδιακή ανθρώπινη αντίδραση λαμβάνει τόση δημοσιότητα. Το «κλαίει μετά κλαιόντων» και το «χαίρει μετά χαιρόντων» είναι τρόπος ζωής του χριστιανού και πρέπει να είναι αναπνοή του κληρικού. Δι' αυτό ακριβώς όταν μοιράζεται η χαρά μεγαλώνει και όταν μοιράζεται η λύπη μικραίνει.

Οι Κεφαλλονίτες είναι αισιόδοξοι;

Οι Κεφαλλονίτες γνωρίζουν ότι η ζωή τους είναι συνυφασμένη με το τρομακτικό φαινόμενο του σεισμού, ότι κατοικούν σε μία από τις πλέον σεισμογενείς περιοχές της Ευρώπης και στέκουν όρθιοι και συνεχίζουν να δημιουργούν και κάνουν πράξη την ευχή του εθνικού ποιητού «Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγέμισε άνθη».

Σας τρομάζουν οι μνήμες του μεγάλου σεισμού του 1953;

Πράγματι, οι θλιβερές μνήμες του 1953 δημιουργούν ψυχολογική επιφόρτιση και οι συνεχιζόμενες σεισμικές δονήσεις δικαιολογημένη αγωνία και προσευχητική εγρήγορση.

Λάβατε βοήθεια από άλλες μητροπόλεις;

Ολίγες ώρες μετά τον δεύτερο ισχυρότατο σεισμό της 3ης Φεβρουαρίου διεκόπησαν οι εργασίες της Ιεράς Συνόδου και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, συνοδευόμενος από δύο συνοδικούς αρχιερείς και τον αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου, έφθασαν φύλακες άγγελοι εις το κλονιζόμενο νησί μας.

Επειδή είχε αποκλειστεί διά θαλάσσης η πρόσβαση, η τόσο φιλάδελφος αυτή συνοδεία διαμέσου της επαρχιακής οδού Αργοστολίου Ληξουρίου με ριψοκίνδυνο θάρρος λόγω των κατολισθήσεων βράχων και σοβαροτάτων βλαβών του οδικού δικτύου επεσκέφθη τους κατοίκους της πόλεως, επαραμύθησε, εστήριξε, εδίδαξε.

Η ιερά μητρόπολις έλαβε μηνύματα συμπαραστάσεως, ενδιαφέροντος και αδελφικής αγωνίας από τον Οικουμενικόν Πατριάρχην μας, τον Αρχιεπίσκοπον Αλβανίας με κεφαλλονίτικες ρίζες και το σύνολο των ιεραρχών της Εκκλησίας. Οι μητροπολίτες Μαρωνείας, Μεσσηνίας, Τρίκκης, Ξάνθης έστειλαν από τρεις τόνους, ο άγιος Σύρου έξι τόνους του τόσο αναγκαίου ποσίμου ύδατος. Ο εκκλησιαστικός οργανισμός «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» τεσσερισήμισι τόνους τροφίμων και 850 κουβέρτες αυθημερόν της καταστροφής και σε συνεργασία με την περιφέρεια εστάλησαν τρόφιμα καθημερινώς διά την παροχή συσσιτίων. 

Οι Μητροπόλεις Νικαίας, Ξάνθης, Σπάρτης, Κερκύρας, Ζακύνθου, Σερρών, Μεσογαίας, Κασσανδρείας πραγματοποίησαν δισκοφορία εις τους ιερούς ναούς υπέρ των σεισμοπλήκτων της Κεφαλλονιάς. Ηδη έχουν καταφθάσει ο μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος με τρία οχήματα (νταλίκες) τροφίμων και ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Ωλένης κ. Αθανάσιος από την Ι.Μ. Ηλείας μεταφέρων αξιόλογον οικοσκευή. Από την Ιερά Μητρόπολη Χίου εστάλησαν 1.000 κουβέρτες και καθημερινώς προστίθεται αρωγή, ενδιαφέρον, βοήθεια συμπαράστασης.

Τι θα πρέπει να γίνει το ερχόμενο διάστημα, κατά τη γνώμη σας, για να βελτιωθεί η κατάσταση;

Το αίτημα και προσδοκία είναι να παύσει ο κλονισμός της γης και το κεφαλλονίτικο DNA το ταυτισμένο με τον σεισμό θα υπερβεί και τη σημερινή μεγάλη δοκιμασία, όπως και τόσες άλλες. Ο Κεφαλλονίτης έχει το μέγιστο όπλο που λέγεται ευσέβεια και δεν βουλιάζει, δεν γκρεμίζεται, δεν βυθίζεται εις την απόγνωση, και το άλλο, εξίσου μέγιστο όπλο, τον αλτρουισμό, συμπάσχει, συμπονεί τον συνάνθρωπό του.

Με αυτόν τον πνευματικόν οπλισμό της φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας είμαι βέβαιος ότι θα νικήσει και θα υπερβεί όλα τα τεράστια εμπόδια και τις δυσκολίες.

πηγή

....δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Αρχικά δεν ήταν στις προθέσεις μου να σχολιάσω την επίσκεψη Σαμαρά στο Άγιον Όρος. Σκεφτόμουν πως καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό το ταξίδι της ζωής και βεβαίως εγώ είμαι η αναξιώτερη όλων για να κρίνω τις αγαθές ή όχι προθέσεις του.

Ωστόσο όταν η επίσκεψη γίνεται με τους κανόνες της απόλυτης δημοσιότητας, όταν αυτός που παρουσιάζεται ως προσκυνητής δίνει στη δημοσιότητα φωτογραφίες και ομιλίες του εκεί που μάλλον θάπρεπε να πάει με συστολή και σκυμμένο κεφάλι (όπως ο κάθε επισκέπτης άλλωστε) έ, τότε δικαιωματικά λειτουργώ κι' εγώ σαν αυτό που είμαι, δημοσιογράφος δηλαδή.
Αν λοιπόν ήταν ταξίδι προσκυνηματικό και περισυλλογής και όχι κάτι άλλο, εμείς δεν θα το μαθαίναμε και βεβαίως υπάρχει τρόπος να κρατηθεί μυστικό (όπως και πολλά άλλα που δεν γνωρίζουμε).
Αν εκεί πήγαινε σαν ένας κάποιος Αντώνης, δεν θα έκρινα ποτέ την ευσέβεια ή την ασέβειά του.
 Άλλωστε κι' εγώ ως ασεβής πηγαίνω στην εκκλησία, με την ελπίδα του θείου ελέους. Πώς να μιλήσω για άλλον;
Ετούτος όμως, ακόμη και από το περιβόλι της Κυράς, μας κάνει κηρύγματα και μας δουλεύει. 
Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που οι πολίτες αυτοκτονούν εξαιτίας της απάνθρωπης μεταχείρισης, που ο λαός υποφέρει (οι πατρίκιοι όχι, βεβαίως), που δίνονται προνόμια σε όποιον μη Χριστιανό και μη Έλληνα ενώ ό,τι χριστιανικό καταπολεμείται και βλασφημείται, ο πρωθυπουργός της χώρας όπου η αθεΐα είναι το αντίτιμο για να υπάρχεις δημόσια να τολμά να λέγει "Περνάμε δύσκολες ώρες, αλλά με τη βοήθεια του Θεού στεκόμαστε όρθιοι";
Ποιές είναι οι δυσκολίες που περνά ο ίδιος και οι μετ' αυτού, παρεκτός της αγωνίας διατήρησης της εξουσίας;
Και όχι με την βοήθεια του Θεού, Αντωνάκη, αλλά με την ανοχή Του (μήπως και μετανοήσετε αλλά και για την δική μας αποστασία). Μην ανακατεύεις Εκείνον στα έργα του σκότους. Γιατί μην μου πεις πως είναι του φωτός έργο το να σκοτώνεις μια πατρίδα, έναν λαό, τις πατροπαράδοτες αξίες και την θεόσδοτη ελευθερία του Ανθρώπου....
Δεν ξέρω τί σου είπαν οι πατέρες που είδες. Ίσως και αυτοί να σου τα έψαλλαν και να το κρύβουν τα Μ.Μ.Ε. σου.
Εγώ πάντως, Αντωνάκη, σου λέω πως όπου και να πας τον Θεό δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις (ακόμη κι' αν κρυφτείς κάτω από τα ράσα μοναχών).
 Διότι Εκείνος ου μυκτηρίζεται! Δεν δουλεύεται, θα πει αυτό, σε ελεύθερη μετάφραση.
Επίσης ούτε εμάς μπορείς να μας δουλέψεις και να σου δώσουμε ψήφο διάσωσης, ως σε ευσεβή κυβερνήτη. (Και οι άθεοι πηγαίνουν στο Άγιον Όρος. Π.χ. βλέπε Τσίπρας)
Κι επειδή ίσως σε πίκρανα, σου χαρίζω κι' έναν Καβάφη που σου πάει γάντι.
"Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 

Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. "

πηγή

«...θα μας κάνουν Μουσείο (...) Και είναι και μερικοί που το θέλουν κιόλας...»

«... καλόγεροι, ακούς! ... τον τελευταίο λόγο τον έχει η Παναγία. Αν δε συνέλθουν, θα φάνε κι άλλο χαστούκι»

απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Πατήρ Παϊσιος μου είπε" του Αθανάσιου Ρακοβαλή:

Μετά τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού στο Άγιον Όρος, είχα πάει να δω το γέροντα. Ήταν «θυμωμένος» και φώναζε.

«Σκαμπίλι από την Παναγία ήταν. Άρχισε την πρώτη μέρα της νηστείας και τελείωσε την τελευταία (με το παλιό εορτολόγιο που γιορτάζει το Όρος). Λέγανε ότι θα σβήσει πιο μπροστά, γιατί δε φυσούσε και όμως έσβησε την τελευταία μέρα κι ας είχε αέρα. Λες και την οδηγούσε ένα χέρι, πήγαινε γύρω - γύρω από 'κει που δεν την περιμένανε και παρέκαμπτε τις ζώνες ασφαλείας.

Κάηκαν τα δάση! Κάηκε το κοσμικό φρόνημα;

- ένα μοναστήρι ζητούσε ενίσχυση.

- Αυτοί πάλι δεν κατάλαβαν τίποτα πνευματικό. Μια κοσμική εξυπνάδα έχουν. (Θύμωσε). Γίνονται αιτία να βλασφημείται το όνομα του Θεού. Παντού έβρεχε, σ' όλη την Ελλάδα!! Μόνο στο άγιον Όρος δεν έβρεχε!! Για να λέει ο κόσμος που είναι η Παναγία τους;

Γιατί δεν τους βοηθάει; Που να γνωρίζει ο κόσμος ότι αυτό είναι χαστούκι της Παναγίας; Είναι μερικοί άνθρωποι που συμφωνούν με την οργή του Θεού και δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι για τη φωτιά (εννοούσε τον εαυτό του). 

- Γέροντα, φοβάμαι, πώς τα λέτε έτσι!

- Τι, θα μου κάνουν πόλεμο και οι καλόγεροι;

- Ναι, γέροντα!

- Εμ, ας μου κάνουν ... Εγώ από αγάπη τα λέω. Ξέρεις τι είπε ο π. Ηρωδίωνας, όταν του είπαν να κάνει προσευχή για τη φωτιά;

- Τι είπε;

- Όχι προσευχή για τη φωτιά. Πολύ πράσινο, πολύ καλαμπαλίκι οι καλόγεροι. Λίγο πράσινο, όχι καλαμπαλίκι (= αργολογία).

Αυτοί τόχουν σχέδιο να κάνουν δρόμους, νάρχονται τουρίστες, θα κουράζονται οι καλόγεροι απ' τη φιλοξενία, μετά θα πουν «Να σας κάνουμε κανένα ξενοδοχείο, για να μην κουράζεστε και σεις». «Ναι, θα πουν, σωστά». Μετά θα δώσουν χρήμα για συντήρηση των ναών. Μετά θα πουν «Κοίτα δεν κάνει να καις κεριά και λιβάνι· τόσα χρήματα δώσαμε για συντήρηση. Διάλεξε που θες στην περιοχή του μοναστηριού να σας κτίσουμε μια Εκκλησία». Μετά θα βάλουν κανένα φύλακα με γένια και ράσα νάχει τη γυναίκα του στην Ουρανούπολη ... θα μας κάνουν Μουσείο ...

Δε λέω ότι θα το επιτρέψει αυτό η Παναγία, αλλά αυτό είναι το σχέδιό τους. Και είναι και μερικοί που το θέλουν κιόλας ... καλόγεροι, ακούς! ... τον τελευταίο λόγο τον έχει η Παναγία. Αν δε συνέλθουν, θα φάνε κι άλλο χαστούκι.

πηγή

Όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου- Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής

 
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής 

«Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την όδόν του Θεού. Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.
Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου. 

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ήμερος και λογικός και επομένως ο θυμός δεν αρμόζει ουδέποτε εις την φύσιν του, ενώ με την αγάπην πάντοτε ευδοκιμεί και υποτάσσεται. Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάμνεις ογλήγορα να συμμορφωθεί, να γένη Άγγελος Θεού». 

«Μη ζητήσεις ποτέ σου να ευρείς το δίκαιον, διότι τότε έχεις το άδικον. Αλλά μάθε να υπομένεις ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσδήποτε και αν επιτρέψει ο Κύριος. Χωρίς πολλές δικαιολογίες να λέγεις «Ευλόγησον»! Και χωρίς να σφάλλεις να μετανοείς ότι έσφαλες. Εν επιγνώσει ψυχής και όχι απ’ έξω, δι΄ έπαινον, να λέγεις πως έσφαλες και μέσα να κατακρίνεις. Μη ζητάς εις τις θλίψεις σου παράκληση από τους ανθρώπους, διά να παρακληθείς από τον Θεόν. Μη νομίζεις ανάπαυσιν οπόταν ομιλήσεις, εάν ζητήσεις να ευρείς το δίκαιον. Το δίκαιον είναι να υπομείνεις ανδρείως τον επερχόμενον πειρασμόν διά να βγης νικητής καν έπταισες ή δεν έπταισες. Ει δε και λέγεις «μα διατί;» μάχεσαι τον Θεόν, τον αποστείλαντα λυπηρά διά την εμπαθή σου κατάσταση».

πηγή το είδαμε εδώ

Γιατί Τά ὀστά καί τά ὅπλα τῶν Μαραθωνομάχων γιατί ἀκόμη βρίσκονται στόν Καναδᾶ καί στίς ΗΠΑ;

Ως υπουργός Πολιτισμού ο Βενιζέλος Τούρκογλου, επέτρεψε να φύγουν τα πολύτιμα εκθέματα και να περάσουν στα χέρια των Εβραίων....

Δεν έχει τελειωμό η πώληση της Πατρίδας μας...

Κι εμείς.... ΕΜΕΙΣ, ΣΩΠΑΙΝΟΥΜΕ!

Πόπη Σουφλή

Πρὸ ἑνὸς περίπου ἔτους εἴχαμε δημοσιεύσῃ ἄρθρον μὲ φωτογραφία ἀπὸ τὸ Βασιλικὸ Μουσεῖο τοῦ Ὀντάριο, ὅπου μέσα στὰ ἐκθέματα ὑπάρχει ἕνα ἐλληνικὸ κράνος καὶ ἀπὸ κάτω τὸ κρανίο. 

 
Ἕνα κράνος μὲ ἕνα κρανίο.
Μέσα στὶς ἀπορίες ἤμουν τότε… Πῶς βρέθηκε στό Ὀντάριο τό κράνος καί εἰδικῶς τό κρανίον; Ἔ… Μόλις μάθαμε… Καὶ μάλλιστα μάθαμε ἀπὸ στόμα εἰδικοῦ!!!

Δύο Τρομακτικές Αποκαλύψεις:..

- Στο Μουσείο Αρχαιοτήτων του Οντάριο (Καναδάς), υπάρχει σωρία Ελληνικών Αρχαιοτήτων κλεμμένων με εκθέματα από Μαραθωνομάχους μαζί με τα οστά τους !!!

- Στο Αμερικάνικο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο «Adelphi University» σταλθηκαν ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΤΩΝ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΩΝ Αρχαίων Ελλήνων Πολεμιστών για γενετικές μελέτες κ.λ.π. (από την εποχή 1998. Όταν ήταν Υπουργός ο Βενιζέλος, σημερινός πρόεδρος πασόκ).

Πριν από λίγο απεκαλύφθη στην εκπομπή του Τράγκα «Ελεύθερος Σκοπευτής» στο EpsilonTV από τον Ιστορικό-Συγγραφέα Λεκάκη.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ και το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ της Ελλάδας μας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ !!!!

πηγή

Τί λέγαμε λοιπόν; Ποῦ πῆγαν οἱ σκελετοί; Πόσοι ἦσαν; Πότε ἔφυγαν; Μέ ποίου τήν ὑπογραφή; Γιά ποιόν λόγο; Πότε θά ἐπιστρέψουν; Θά ἐπιστρέψουν κάποτε; Διότι ὅταν κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἐκτίθενται σὲ μουσιακὲς θέσεις, μοῦ δίδουν τὸ μήνυμα πὼς δὲν πρόκειται νὰ ἐπιστρέψουν. Καί ποιός εἶναι ὁ λόγος παρακαλῶ;

Καὶ ὑπ΄ ὄψιν… Αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ ἀπαντήσουν, σὰν τὸ Μπένυ ἕνα πρᾶγμα, νὰ φροντίσουν νὰ δόσουν καλὴν ἀπάντησιν.

Φιλονόη. 
Το είδαμε στο ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ  
πηγή

Τα Ψυχοσάββατα

•  

Η αγάπη προς τους κεκοιμημένους οδήγησε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καθιέρωση ιδιαίτερης ημέρας της εβδομάδας για να προσευχηθούμε γι’ αυτούς. Η ημέρα του Σαββάτου είναι η ημέρα των κεκοιμημένων για αυτό και κατά την παράδοση τα μνημόσυνα οφείλουν να γίνονται το Σάββατο και όχι την Κυριακή. Η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου γι’ αυτό και οι γάμοι γίνονται Κυριακή, άλλο αν κάποιοι λόγω κοσμικού φρονήματος και ότι βλέπουν τον γάμο κοσμική τελετή και όχι ιερό μυστήριο νυμφεύονται το Σάββατο. Όλα αυτά φυσικά γίνονται για το γλέντι που θα ακολουθήσει τα αποτελέσματα του οποίου είναι κρεπάλη, μέθη και άλλες παρεκλίνουσες συμπεριφορές. 

Κατά τους Πατέρες, με τα μνημόσυνα παρέχεται όνησις δηλαδή ωφέλεια αλλά δεν ξέρουμε όμως τι είδους ωφέλεια είναι αυτή. Τα μνημόσυνα είναι η προσευχή των ζώντων μελών  που καταδεικνύει αγάπη και κοινωνία για τους απελθόντες. Οι ζώντες με τους κεκοιμημένους γίνονται αγκαλιά εις δόξα Κυρίου. Για τον Θεό είμαστε πρόσωπα μοναδικά γι’ αυτό και όταν πηγαίνουμε κόλλυβα στον ναό δίνουμε και το χαρτάκι με τα ονόματα. Φυσικά μπορεί να έχουμε αρκετές φορές το ίδιο όνομα και φυσικά το γράφουμε ξεχωριστά, διότι ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Αυτή η προσευχητική κοινωνία είναι ουράνια κατάσταση. Δεν αποκόπτουμε τους κεκοιμημένους από τους ζώντες, διότι «προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν» μας λέει το Σύμβολο της πίστεως. Η Αγία μας Εκκλησία νοιάζεται για όλους γι’ αυτό και τα ψυχοσάββατα είναι ξεχωριστή ημέρα να θυμηθούμε και να προσευχηθούμε για τους κεκοιμημένους αδερφούς μας. 



Τα Ψυχοσάββατα στην εκκλησιαστική μας παράδοση υπάρχουν δύο. Το ένα είναι το Σάββατο προ των Απόκρεω και το δεύτερο, το Σάββατο προ της Πεντηκοστής. Επίσης στη Βόρειο Ελλάδα υπάρχει κι ένα τρίτο καθιερωμένο ως Ψυχοσάββατο που πιθανόν έχει να κάμει με τους εορτασμούς του πολιούχου της πόλεως Θεσσαλονίκης, Αγίου Δημητρίου. Στη λειτουργική μας Παράδοση έχουμε εκτός της Μεγάλης Εβδομάδας του Κυρίου μας κι άλλες εβδομάδες, ή άλλους κύκλους μεγάλων εορτών που τείνουν να μοιάσουν προς τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα. Αυτή είναι μία μιμητική καλή πράξη που άρχισε πολύ παλαιά και είναι θα λέγαμε η γενεσιουργός μητέρα όλων των άλλων μεγάλων εορτών, σε υμνογραφία και νηστεία. Έτσι της εορτής του Αγίου Δημητρίου προηγείται Μεγάλη Εβδομάδα που καθιερώθηκε τελευταίως ανελλιπώς, κάθε χρόνο στην αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, προνοία του οικείου Παναγιωτάτου Μητροπολίτου. Το Σάββατο που προηγείται της Εβδομάδας του Αγίου Δημητρίου, υπάρχει ως τρίτο Ψυχοσάββατο για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω. Επίσης εκτός των παραπάνω ψυχοσαββάτων σε ορισμένα μέρη, κυρίως στην κεντρική Ελλάδα και σ' αυτή την πρωτεύουσα των Αθηνών συνηθίζονται και άλλα δύο Σάββατα να αφιερώνονται στους κεκοιμημένους, αποκαλούμενα κι αυτά ως Ψυχοσάββατα. Αυτά είναι το Σάββατο μετά το Ψυχοσάββατο της Απόκρεω δηλ. Το Σάββατο της Τυρινής κι επίσης το αμέσως επόμενο Σάββατο της πρώτης εβδομάδος των Νηστειών, το λεγόμενο Ψυχοσάββατο των Αγίων Θεοδώρων. Το Ψυχοσάββατο μας υπενθυμίζει τη διάσταση της αιώνιας ζωής, που φωτίζει και την επίγεια. 



Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησία μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Μνημονεύει:

* Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.

* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.

* Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.

* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακολουθίες και τα Μνημόσυνα.

Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα. Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει. Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας τους κεκοιμημένους. Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει.

Ας βρεθούμε το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωί του Σαββάτου στο ναό της γειτονιάς μας. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Πρέπει να ζήσουμε, αυτό είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος για μας δεν είναι τέρμα, αλλά μια στάση και ένα πέρασμα, ένα Πάσχα.  Τη στάση την περνάμε μόνοι μας, ακόμη κι αν έχουμε την ώρα του θανάτου κοντά μας αυτούς που μας αγαπούνε. Ο θάνατος είναι η προσωπική μας έξοδος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, να συντροφεύσει. Μία ροπή όμως είναι η στάση. Και μπαίνουμε στο πέρασμα της ανάστασης. Συντροφευμένοι από όσους έχουν προηγηθεί και πρωτίστως όσους αγάπησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Κι αυτοί θα μας οδηγήσουν στο να αναγνωρίσουμε Εκείνον που θανάτω τον θάνατον επάτησε.

Σχετικά με τα ΚόλλυβαΤά κόλλυβα είναι σιτάρι βρασμένο. Έχουν τή μορφή στολισμένου δίσκου ή πιάτου μέ ξηρούς καρπούς, καρύδια, σταφίδα, ρόδι καί κυρίως ζάχαρη. Συμβολίζουν τήν κοινή μας ανάσταση. Όπως ο σπόρος τού σιταριού πέφτει στή γή, θάβεται, χωνεύεται, σαπίζει καί στή συνέχεια φυτρώνει καλύτερος καί ωραιότερος, έτσι καί τό νεκρό σώμα τού ανθρώπου θάβεται στή γή, λιώνει καί σαπίζει, γιά νά αναστηθή καί πάλι άφθαρτο, ένδοξο καί αιώνιο. Αυτήν τήν εικόνα μάς δίδει ο απόστολος τών εθνών Παύλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους επιστολή, καθώς καί ο Χριστός γιά τήν Ανάστασή Του. “Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μή ο κόκκος τού σίτου πεσών εις τήν γήν αποθάνη, αυτός μόνος μένει? εάν δέ αποθάνη πολύν καρπόν φέρει”.(Ιω. 12,24).



Δυστυχώς, η ουσιαστική αυτή προσφορά πρός τούς κεκοιμημένους αδελφούς μας, τόσο από λειτουργική όσο καί από σωτηριολογική οπτική, τά τελευταία χρόνια έχει υποστεί αλλοιώσεις καί διαφοροποιήσεις πού τείνουν νά απαξιώσουν τή σημασία καί τό μέγεθος τού Μυστηρίου. Ο χαρακτήρας τών κολλύβων έχει από πολλούς αλλοιωθεί μέ τήν ανοχή, αλλά καί τήν παρότρυνση, σέ μερικές περιπτώσεις, τών υπευθύνων ανθρώπων τής Εκκλησίας, πού χαράζουν μιά διαφορετική γραμμή από αυτήν τής παραδόσεως. Έτσι δυστυχώς παρουσιάζεται μιά εικόνα κωμικοτραγική, πού ουδόλως συνάδει μέ τό πνεύμα καί τή σημασία τού Σαββάτου τών ψυχών.

Αντί, λοιπόν, κολλύβων, γεμίζει ο Ιερός Ναός μέ πάσης φύσεως πίττες καί γλυκίσματα. Πρόσφορα, κουλούρια καί τσουρέκια, έως φρούτα εποχής από τόν μανάβη, τά εποχιακά ροδάκινα, κεράσια καί βερίκοκα, συνθέτουν εικόνα απρέπειας πρός τό Ναό καί προσβολής πρός τήν μνήμη τών κεκοιμημένων. Οι γιαγιάδες μας τά παλαιότερα χρόνια, προσέφεραν κεράσματα, πίττες καί γλυκά κατά τά Ψυχοσάββατα, αλλά έξω, στήν αυλή τής Εκκλησίας. Μέσα στό Ναό, προσκόμιζαν τά κόλλυβα μόνο γιά τήν ακολουθία.



Ας Τον παρακαλέσουμε λοιπόν. Και των κεκοιμημένων μνημόνευσον Σωτήρ μου, εν δόξη όταν έλθης. Των δικών μας και όλων των ανθρώπων. Να συναντιόμαστε στην αγάπη Σου!

Σας παραθέτουμε ένα μέρος των ύμνων που ακούσαμε σήμερα το πρωϊ στους ναούς. Ας εστιάσουμε στα λόγια και ας σταθούμε προσευχητικά σε αυτά ώστε να ανοίξουμε την καρδιά μας στο μεγαλείο τους. 

 

Εις τούς Αίνους - Στιχηρά Προσόμοια - Ήχος πλ. δ'

Ο εν Εδέμ Παράδεισος

Δεύτε πρό τέλους πάντες Αδελφοί, τόν χούν ημών βλέποντες, καί τής φύσεως ημών τό ασθενές, καί τήν ευτέλειαν ημών, καί τό τέλος οψώμεθα, καί τά όργανα τού σκεύους τής σαρκός, καί ότι κόνις ο άνθρωπος, βρώμα σκωλήκων καί φθορά, ότι ξηρά τά οστά ημών, όλως μή έχοντα πνοήν, τούς τάφους κατίδωμεν, πού η δόξα; πού τό κάλλος τής μορφής; πού η εύλαλος γλώσσα;πού η οφρύς; ή πού ο οφθαλμός; πάντα κόνις καί σκιά, διό φείσαι Σωτήρ πάντων ημών. 

Τί απατάται άνθρωπος αυχών, τί μάτην ταράττεται, ο πηλός, καί μετ' ολίγον ο αυτός; τί ου λογίζεται ο χούς, ότι κόνις τό φύραμα, καί σαπρίας καί φθοράς αποβολή; Ει ούν πηλός εσμέν άνθρωποι, τί προστετήκαμεν τή γή; καί ει Χριστού εσμέν σύμφυτοι, τί ου προστρέχομεν αυτώ, καί όλην αφέμενοι τήν επίκηρον καί ρέουσαν ζωήν, τή ζωή τή αφθάρτω, ακολουθούντες; ήτις εστίν ο Χριστός, ο φωτισμός τών ψυχών ημών. 

Ο τή χειρί σου πλάσας τόν Αδάμ, καί στήσας μεθόριον, αφθαρσίας, καί θνητότητος Σωτήρ, καί τής εν χάριτι ζωής, τής φθοράς απαλλάξας τε, πρός τήν πρώτην μεταθέμενος ζωήν, αυτός τούς δούλους σου Δέσποτα, ούς προσελάβου εξ ημών, μετά Δικαίων ανάπαυσον, καί εν χορώ τών εκλεκτών, καί τούτων τά ονόματα, μεταγράψας εν βίβλω τής ζωής, εν φωνή Αρχαγγέλου, εξαναστήσας σάλπιγγος ηχοί, καταξίωσον αυτούς, τής ουρανίου βασιλείας σου. 

Χριστός ανέστη λύσας τών δεσμών, Αδάμ τόν πρωτόπλαστον, καί τού Άδου καταλύσας τήν ισχύν, θαρσείτε πάντες οι νεκροί, ενεκρώθη ο θάνατος, εσκυλεύθη καί ο Άδης σύν αυτώ, καί ο Χριστός εβασίλευσεν, ο σταυρωθείς καί αναστάς, αυτός ημίν εχαρίσατο, τήν αφθαρσίαν τής σαρκός, αυτός ανιστά ημάς, καί δωρείται τήν ανάστασιν ημίν, καί τής δόξης εκείνης, μετ' ευφροσύνης πάντας αξιοί, τούς εν πίστει ακλινεί, πεπιστευκότας θερμώς επ' αυτώ. 

Δόξα... Νεκρώσιμον  Ήχος β'

Ως άνθος μαραίνεται, καί ως όναρ παρέρχεται, καί διαλύεται πάς άνθρωπος, πάλιν δέ ηχούσης τής σάλπιγγος, νεκροί ως εν συσσεισμώ πάντες αναστήσονται, πρός τήν σήν υπάντησιν Χριστέ ο Θεός, Τότε Δέσποτα, ούς μετέστησας εξ ημών, έν ταίς τών Αγίων σου κατάταξον σκηναίς, τά πνεύματα Δέσποτα τών σών δούλων αεί.

 

---

Πηγές: 
π.Θεμιστοκλής Χριστοδούλου: Λειτουργική Πράξη.
Άρθρο π.Θεμιστοκλέους Μουρτζάνου. 
Άρθρο Στέργιου Ν. Σάκκου στο Ρωμαϊκό Οδοιπορικό. 
Άρθρο π.Νικολάου Μανώλη: Το νόημα του Ψυχοσάββατου
Πηγή