Ὅσο καί νά ἐπιχειροῦν οἱ ἄνθρωποι μέ τίς ψευδοευγένειες καί μέ ὅ,τι ἄλλο νά καλύπτουν τήν πραγματικότητα ἤ νά ρίπτουν στάχτην εἰς τούς ὀφθαλμούς τῶν συνανθρώπων των, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τήν πραγματικότητα καί τοποθετεῖ τά πράγματα εἰς τήν σωστή των θέσιν.
Αὐτό βεβαίως ἰσχύει διά κάθε περίπτωσιν, ἀλλά κυρίως τό βλέπομε ἐναργῶς εἰς τούς Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ ἀτρόμητες αὐτές προσωπικότητες, πού δέν ἔβλεπαν «εἰς πρόσωπον ἀνθρώπου» ἀλλά ἐθεωροῦσαν κατάματα τήν ἀλήθειαν, ἤρχοντο στιγμές πού ἤλεγχαν τούς παρανομοῦντας καί ἐκήρυττον τήν καθολικήν μετάνοιαν. Εἰς αὐτό δέ τό ὑψηλόν ἔργον των δέν ἐπρότασσον τήν ἰδικήν των ἄποψιν, ἀλλά τό «τάδε λέγει Κύριος»!
Ἄς περάσωμε εὐθύς ἀμέσως πρός ἐπιβεβαίωσιν τοῦ λόγου εἰς τόν Μεγάλον Προφήτην Ἡσαΐαν. Εἰς τόν Προφήτην, πού πλήν τῶν ἄλλων ἐζοῦσε τόσον ἐντόνως τίς ἀντίξοες συνθῆκες πού ἐβίωνε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.
Ἀπό τό ὅλον βιβλίον τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου θά σταθοῦμε εἰς τό Κεφάλαιον ΝΣΤ´. Πρόκειται περί ἑνός μικροῦ σχετικῶς κεφαλαίου πού εἰς τούς πρώτους ὀκτώ στίχους του κηρύσσεται ὅτι ἡ σωτηρία προσφέρεται, ὄχι μόνον εἰς τούς Ἰουδαίους, ἀλλά καί εἰς ὅλα τά Ἔθνη. Ὅσοι δέ πιστεύσουν καί ἐργασθοῦν διά τήν σωτηρίαν των θά εἰσέλθουν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Οἱ δέ τρεῖς τελευταῖοι στίχοι, 9, 10 καί 11 τοῦ ἰδίου κεφαλαίου θά μᾶς ἀπασχολήσουν εἰς τήν συνέχειαν. Θά δοῦμε τήν διαχρονικότητα αὐτῶν τῶν στίχων καί τήν σχέσιν των μέ τούς ἑκάστοτε ἄρχοντας, πνευματικούς καί πολιτικούς, τῆς κάθε ἐποχῆς, ὅταν αὐτοί δέν ἵστανται εἰς τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς των καί λησμονοῦν τίς ὑποχρεώσεις των ἔναντι τοῦ λαοῦ τόν ὁποῖον διακονοῦν.
Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, ὡς αὐθεντικός κήρυξ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐλέγχει κατά τρόπον ἀληθινά Προφητικόν τούς ἀναξίους ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων. Ἡ ἀγανάκτησις τοῦ Προφήτου φθάνει εἰς τοιοῦτον βαθμόν πού καλεῖ τούς βαρβάρους εἰδωλολάτρας, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς βαρβαρότητός των ὁμοιάζουν μέ ἄγρια θηρία, νά ἔλθουν καί νά κατασπαράξουν τούς κακούς ἄρχοντας. Εἶναι δέ τόσον χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ Προφήτου: «Πάντα τά θηρία τά ἄγρια, δεῦτε φάγετε, πάντα τά θηρία τοῦ δρυμοῦ» (Ἡσ. νστ´ 9).
Ὁ προφητικός λόγος σπάζει τούς κανόνας τοῦ κομψοῦ λόγου καί τῆς εὐπρεποῦς κατά κόσμον συμπεριφορᾶς καί ἐκφράζει τήν ἀγανάκτησιν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ ἔναντι τῆς ἀδικίας. Τά ἄλογα θηρία τοῦ δάσους, δηλαδή οἱ εἰδωλολατρικοί γειτονικοί λαοί, δίχως οἱ ἴδιοι νά τό συνειδητοποιοῦν, προσκαλοῦνται ὡς τιμωρητικά ὄργανα τῆς Θείας Δικαιοσύνης. Ἀλλά γιατί; Τί ἔχει συμβῆ καί ὁ Θεοκίνητος Προφήτης ἐκφράζει τοιουτοτρόπως τήν θλῖψιν καί τήν ἀγανάκτησίν του;
Ὅλοι οἱ ἄρχοντες ἔχουν τυφλωθῆ. Δέν ἐγνώριζαν σύνεσιν καί φρόνησιν πού ἐπιβάλλει τό καθῆκον των ἔναντι τῶν κινδύνων τοῦ Ποιμνίου. Περί αὐτῶν ὁ Προφήτης λέγει: «Ἴδετε ὅτι ἐκτετύφλωνται πάντες, οὐκ ἔγνωσαν φρονῆσαι, πάντες κύνες ἐνεοί, οὐ δυνήσονται ὑλακτεῖν, ἐνυπνιαζόμενοι κοίτην, φιλοῦντες νυστάξαι» (Ἡσ. νστ´ 10). Δηλαδή, ὅλοι τους εἶναι σκύλοι ἄφωνοι καί μουγγοί. Δέν ἠμποροῦν νά γαυγίσουν κατά τῶν ἐχθρῶν. Ἀδυνατοῦν νά ἐπισημάνουν τούς κινδύνους πού ἔρχονται. Κάθονται εἰς τήν κοίτην των καί ὀνειρεύονται. Τούς ἀρέσει μόνον νά νυστάζουν καί νά κοιμῶνται.
Ἀλλά ὁ Προφητικός λόγος δέν ἐξαντλεῖται εἰς τό σημεῖον αὐτό. Συνεχίζει μέ τήν ἰδίαν καί περισσοτέραν δριμύτητα καί ἐλέγχει τώρα «τούς ἀναιδεῖς τῇ ψυχῇ», λέγοντας: «Καὶ οἱ κύνες ἀναιδεῖς τῇ ψυχῇ, οὐκ εἰδότες πλησμονήν· καί εἰσι πονηροὶ οὐκ εἰδότες σύνεσιν, πάντες ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν ἐξηκολούθησαν, ἕκαστος κατὰ τὸ ἑαυτοῦ» (Ἡσ. νστ´ 10). Δηλαδή, τά σκυλιά αὐτά εἶναι ἀναίσχυντα ψυχικῶς. Εἶναι ἀδηφάγα. Ὅσα κι ἄν ἔχουν δέν τούς εἶναι ἀρκετά καί δέν γνωρίζουν ποτέ χορτασμόν. Οἱ ἄρχοντες αὐτοί εἶναι πονηροί, δέν γνωρίζουν σύνεσιν καί φρόνησιν. Ὅλοι των ἐξακολουθοῦν νά βαδίζουν καί νά συμπεριφέρωνται κατά τόν διεφθαρμένον τρόπον τῆς ζωῆς των. Κάθε ἕνας ἐπιζητεῖ τό συμφέρον του καί μόνον.
Καί αὐτά μέν τονίζει καί κηρύσσει ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἡσαΐας ὀκτώ αἰῶνες πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως.
Ὅμως, ἐάν ἀφαιρέσωμε τό φάσμα τοῦ χρόνου, νομίζει κανείς ὅτι οἱ λόγοι αὐτοί, πού ἐμπεριέχουν καταπληκτικές πνευματικές καί κοινωνικές διαστάσεις, ἐλέχθησαν καί ἐγράφησαν καί διά τήν ἐποχήν μας. Ἐποχήν, πού ἐνῷ προβάλλεται ὡς προοδευτική διά τήν κατάκτησιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τήν κοινωνικήν ἰσότητα καί γενικῶς διά τήν εὐαισθησίαν τῆς δικαιοσύνης, κλπ., ὅμως εἰς τήν πραγματικότητα συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετον. Διότι ἡ ἀδικία, ἡ ἀδιαφορία, ἡ διαφθορά, κλπ., τῶν ἡγετῶν καί τῶν ἀρχόντων, ἔχουν φθάσει εἰς τό ἀποκορύφωμα καί προσβάλλουν καί ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀθλιότητα τήν ἀνθρωπίνην κοινωνίαν καί προσωπικότητα. Ἡ εὐθύνη, τόσον τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν, ὅσον καί τῶν πνευματικῶν ἀρχόντων, εἶναι τεραστία μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἴδιοι νά καθίστανται ἀναπολόγητοι.
Οἱ μέν πολιτικοί ἡγέτες εὐθύνονται σέ βαθμό κακουργήματος, διότι, συμμετέχοντες εἰς τίς ἀδικίες κλπ., παρανομοῦν μή ἐφαρμόζοντες τούς νόμους διά περιορισμόν καί ἐξάλειψιν τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί διά προστασίαν καί σεβασμόν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος. Οἱ δέ πνευματικοί ἄρχοντες εὐθύνονται, διότι, ἀνεχόμενοι τίς ἀντιχριστιανικές καί ἀντικοινωνικές αὐτές καταστάσεις, ἀρνοῦνται-φοβοῦνται νά ὑψώσουν φωνήν διαμαρτυρίας καί προφητικοῦ λόγου-ἐλέγχου εἰς ὅσα ἀρνητικά συμβαίνουν. Ἔτσι καταντᾶ τό δίδυμον τῆς Πνευματικοπολιτικῆς κορυφῆς νά δίδῃ τό κακόν παράδειγμα, καί ὄχι μόνον, εἰς τόν λαόν.
Καί ἐάν αὐτές οἱ νόθες καταστάσεις ἦσαν γιά τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους ἀπαράδεκτες καί αἰσχρές πρίν ἀπό 2.800 ἔτη, πόσῳ μᾶλλον σήμερον ἠμποροῦν νά γίνουν ἀνεκτές, ὅταν διατεινώμεθα ὅτι ἡ κοινωνία σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο ''προώδευσε'' καί ὅτι οἱ Χριστιανοί ζοῦμε εἰς τόν χῶρον τῆς Χάριτος, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Ἄνευ περιστροφῆς, ὅλοι ὅσοι ἐξ αὐτῶν ἀνέχονται τίς ἀδικίες καί ὅλα ὅσα ἀνεπίτρεπτα καθημερινῶς διαπράττονται, εἶναι ἀνάξιοι νά ἡγοῦνται, προδίδουν τήν ἀποστολήν των καί εἶναι στυγνοί ἐκμεταλλευτές τῶν ὑπηκόων των καί τῶν πνευματικῶν των τέκνων.
Ἐπί πλέον, θά πρέπῃ νά παραδεχθοῦμε ὅτι, δυστυχῶς, ἡ τόσον πτωχή σέ τόσα ἄλλα ἐποχή μας, ἔχει χρεωκοπήσει καί εἰς τά προφητικά καί ἔνθερμα Πατερικά ἀναστήματα. Εἰς τούς ἀνθρώπους δηλαδή ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνον γιά «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία» (Ματθ. ε´ 18) τοῦ Δόγματος, ἀλλά καί γιά τό δίκαιον ἑνός μόνον ἀνθρώπου εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιάσουν τούς θρόνους των, ἀκόμη καί τήν ζωήν των τήν ἰδίαν, ὅπως συνέβη μέ τήν περίπτωσιν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀλλά καί τόσων ἄλλων ὄντως αὐθεντικῶν μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν νοεῖται χωρίς τήν Ὀρθοπραξίαν.
Οἱ «κύνες» πλέον ἔγιναν «ἐνεοί». Ἐνῷ εἶναι κήρυκες εὔγλωττοι καί λαλίστατοι, ὅταν πρόκειται περί ἐγκωμίων πρός «πρόσωπα τῆς ἡμέρας», τώρα δένουν τήν γλῶσσαν των.
Ἀλλά, ἐάν ἕνα μαντρόσκυλο, πού σκοπός τῆς ὑπάρξεώς του εἶναι ἡ διαφύλαξις τοῦ κοπαδιοῦ παραμένῃ «ἐνεό» ἐμπρός εἰς τόν κίνδυνον, ὅταν δέν «ὑλακτῇ» βλέποντας τούς λύκους νά ἔρχωνται καί ὅταν δέν τούς τρέπῃ εἰς φυγήν, τότε ποῖος ὁ λόγος τῆς ὑπάρξεώς του εἰς τό μαντρί; Ἁπλῶς διά νά τρώγῃκαί νά κοιμᾶται; Μά τότε, γίνεται ὄχι μόνον ἄχρηστος ὁ φύλαξ «κύων», ἀλλά καί ἄκρως ἐπικίνδυνος, διότι συναγελάζεται μέ τούς λύκους καί τούς προσκαλεῖ μέσα εἰς τό μαντρί.
Αὐτό δυστυχῶς συμβαίνει καί μέ τούς ἑκάστοτε ἄρχοντας τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι μεταλλάσσονται εἰς προδότας. Αὐτοί, ἀνταλλάσσοντας ἰουδαϊκούς ἀσπασμούς καί ἐναγκαλισμούς, μεθοδεύοντας μέ Παπικούς συνασπισμούς τούς στραγγαλισμούς τοῦ Δόγματος καί ραίνοντας τούς ἐχθρούς τῆς Πίστεως μέ ἄνθη, φύλλα καί ᾄσματα, προσβλέπουν ραγιαδικῶς καί οὐχί ἀγωνιστικῶς ὡς οἱ προπάτορές μας, ὄχι εἰς τήν ἄνωθεν βοήθειαν τῆς Χάριτος, ἀλλά εἰς τήν κάτωθεν βοήθειαν (ὑποδούλωσιν) προερχομένην ἀπό δόλια προδοτικά δοσίλογα ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα πρόσωπα καί κέντρα.
Πῶς ἄραγε θά διαφυλαχθῇ τό ποίμνιο ἀλώβητο, ὅταν ἡ Πολιτεία ἀποδομῇ τήν Ἑλληνοχριστιανικήν παιδείαν, τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, τήν Ἑλληνικην ἱστορίαν, τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν; Ὀφείλομε, εἶναι χρέος μας, ἐπιβάλλεται, καί νά κρατήσωμεν ζῶσαν τήν Παράδοσιν, καί νά τηρήσωμεν τήν μεταλαμπάδευσιν τῆς ὑγιοῦς κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν Ὀρθοδόξου πνευματικότητος, τήν ἐναντίωσιν κατά τόν Μέγα Βασίλειον πρός τόν ἐπελαύνοντα καί καταλύοντα τούς θεσμούς Καίσαρα, τήν προάσπισιν, ὑπεράσπισιν, στήριξιν καί ἀποτροπήν τοῦ προδομένου Γένους κατά τόν Ἅγιον Κοσμᾶν τόν Αἰτωλόν ἐν καιρῷ χειμῶνος, ὡς ὁ νῦν, ἀπό τόν Ἐξισλαμισμόν, τήν ἐθνοκτονίαν καί τόν ἀφανισμόν.
Ἀμελεῖς καί ἀναίσθητοι ὄντες οἱ πνευματικοί-ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες, ἔχουν χάσει τήν ἐπαφήν των μέ τήν πραγματικότητα καί δέν διδάσκονται ἀπό τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι «τούς βαρεῖς ἤλασαν καί λοιμώδεις λύκους» (Ὄρθρος Ἁγ. Πατέρων Δ´ καί Ζ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων). Ἀδιάφοροι εἰς τά πνευματικά των καθήκοντα, ἀφήνουν τό ποίμνιον νά κατασπαράσσεται ὑπό τῶν λύκων, τῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν, καί ταυτοχρόνως ἀρνοῦνται νά κινήσουν τόν δάκτυλόν των, ὄχι πρός «εὐλογίαν», ἀλλά ἐναντίον ὅσων ἀδικοῦν καί «πίνουν τό αἷμα» τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ, καί δή τῶν νέων ἀνθρώπων πού ἀποτελοῦν τήν ἐλπίδα τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους.
Λές καί ἡ ἀποστολή τῶν Κεφαλῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά μετατρέπουν τούς ἱερούς ναούς καί τάς ἱεράς μονάς εἰς εὐαγῆ φολκλορικά ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα, σκοπόν ἔχοντα τήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ καί τήν θεατρικήν ἀναπαράστασιν τῆς βυζαντινῆς λειτουργικῆς μεγαλοπρεπείας. Παρελαύνουν ἐν μέσῳ ἑνός λαοῦ λιμοκτονοῦντος, αὐτοκτονοῦντος καί ἀφανιζομένου ὑπό τῶν ''κατοχικῶν'' δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἔπληξαν, τῇ συνεργείᾳ τῶν γραικύλων προδοτῶν, μεθοδικῶς καί ἐθνοκτονικῶς τήν Ἑλλάδα. Ὅπου τώρα ἀφανίζουν τόν Ἑλληνισμόν, ἀποχριστιανοποιοῦν καί ἀπορθοδοξοποιοῦν τόν λαόν, ἀποδομοῦντες τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Ἐπί πλέον δέ εἰσάγουν στρατηγικῶς καί καταλυτικῶς τό Ἰσλάμ εἰς τήν παιδείαν, τήν κοινωνίαν καί τήν ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος τῇ ἐγκληματικῇ συνεργασίᾳ καί τῇ ἀνοχῇ τῶν δοσιλογικῶν ''κατοχικῶν'' κυβερνήσεων τῆς ἀντιχρίστου Πολιτείας, ὑποτάσσοντες τόν Ἑλληνισμόν εἰς νέαν βαρυτέραν Τουρκοκρατίαν καί Φραγκοκρατίαν.
Ἀντί τῆς μαρτυρίας, ὁμολογίας καί ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, δυστυχῶς οἱ Ἄρχοντες διακρίνονται διά τήν συμπόρευσιν καί ταύτισίν των μέ τήν προδοτικήν στάσιν τῶν ἐχθρῶν συμπλέοντες μέ αὐτούς τούς ὀλετῆρας τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι προελαύνουν ἀκάθεκτοι πρός ἀφανισμόν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί Ἑλληνισμοῦ.
Καί διά τοῦτο, προδοτικῶς ἐναγκαλιζόμενοι τούς προδότας καί ἀντιχρίστους, νομοτελειακῶς, ἀλλά καί κατά Θείαν Δικαιοσύνην, θά ἀπωλέσουν τάς ἀνέσεις καί τά προνόμια πού τώρα ἀπολαμβάνουν, ἀπό τά ὁποῖα τώρα θεωροῦν ὅτι κάτι τι θά περισώσουν, ἤ πεπλανημένως ἐλπίζουν ὅτι δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, ὡς οἱ προκάτοχοί των πρό τῆς Ἁλώσεως ἔπραξαν, θά ἀποσοβήσουν τήν ἐπερχομένην λαίλαπαν.
Οἱ θεσμοί ἔχασαν τήν ἀξιοπιστίαν των, διότι οἱ ἄρχοντες προδίδουν τήν πίστιν καί τόν λαόν. Καί τό ποίμνιον λυποῦν καί σκανδαλίζουν, διότι ἐνδιαφέρονται μόνον διά τά προνόμια καί τούς θώκους των, διά τάς ἀνέσεις των καί διά τάς μεγαλοπρεπεῖς τελετάς των…
Ἄν δέν ὑπάρξῃ μετάνοια καί ἐπιστροφή εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα μας, ἴσως περιπέσωμεν εἰς μεγάλα δεινά, μακροχρόνια καί ἀνυπόφορα, παρόμοια μέ ἐκεῖνα πού περιέπεσεν ὁ Ἑλληνισμός μετά τήν Ἅλωσιν, ἤ μᾶλλον εἰς χειρότερα ἐκείνων, διότι τώρα δέν θά ὑπάρχῃ ἕνας Γεννάδιος Σχολάριος διά νά διαπραγματευθῇ τυχόν προνόμια τοῦ ποιμνίου, οὔτε ἕνας Μωάμεθ Πορθητής διά νά τά παραχωρήσῃ.
Σήμερον, τό ποίμνιον, διά τάς ἁμαρτίας καί τήν ἀποστασίαν του, ἀλλά καί διά τήν προδοσίαν τῶν θρησκευτικῶν καί πολιτειακῶν του ἡγετῶν, τῇ παραχωρήσει τοῦ Θεοῦ, ἔχει περιπέσει εἰς δουλείαν καί φαίνεται ὅτι ἐπίκειται διωγμός τῆς Πίστεως - μή γένοιτο! - χειρότερος ἀπό ἐκεῖνον πού περιέπεσεν τό τότε ποίμνιον μετά τήν Ἅλωσιν. Καί τοῦτο, διότι τό σημερινόν ποίμνιον δέν θά ἔχῃ οὐδέν προνόμιον, ἀφοῦ ἡ ἀντίχριστος Πολιτεία δέν θα περιθάλπῃ τήν Ἐκκλησίαν, οὔτε θά Τῆς παραχωρῇ προνόμια, ἐφ᾽ ὅσον σήμερον ἡ Πολιτεία ἀποσκοπῇ καί μεθοδεύῃ τόν συνταγματικόν καί θεσμικόν χωρισμόν ἀπ᾽ Αὐτῆς. Ἡ Πολιτεία ἀποβλέπει εἰς τό νά ἀποδυναμώσῃ τήν Ἐκκλησίαν καί νά τήν διώξῃ ἔτι καί ἔτι, ὑποτασσομένη εἰς τόν ἀνθελληνικόν καί ἀντίχριστον σχεδιασμόν τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ θεσμός τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διασαλεύεται, ὅταν τό ὑπάρχον θεσμικόν πλαίσιον τό προστατεῦον τήν Ἐκκλησίαν μεθοδεύεται νά καταλυθῇ. Διά τόν Ἑλληνισμόν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ὁ στόχος εἶναι ὁ ἀφελληνισμός καί ἡ ἀποχριστιανοποίησίς του, ἀλλά καί ἡ βιολογική του ἐξόντωσις, δηλαδή ὁ ἀφανισμός του.
Μετά τήν Ἅλωσιν τοῦ 1204, τήν Ἅλωσιν τοῦ 1453, τίς γενοκτονίες κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ρωμηοσύνης τῆς δεκαετίας τοῦ 1910-1920 καί τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν, τό τελικόν πλῆγμα κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ χαριστική του βολή, ἴσως τώρα νά ἐπέρχεται, διά τῆς μεθοδευομένης ἐθνοκτονίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ἀπό τά γνωστά διαχρονικά ἀνθελληνικά κέντρα, τῇ καταλυτικῇ συνεργείᾳ τῶν γραικύλων προδοτῶν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου. Καί τοῦτο, παράλληλα μέ τήν ἤδη ἀπό δεκαετιῶν συντελουμένην προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τούς προδότας τῆς Πίστεως διά τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ.
Συμπλέοντες λοιπόν μετά τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος οἱ Ἄρχοντές μας, προδίδουν καί τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, διότι, ὄχι μόνον δέν διατρανώνουν, ὡς ὀφείλουν, τήν προδοσίαν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐναγκαλίζονται, προσκαλοῦν, ὑποδέχονται, καί λιβανίζουν ὅλους τούς προδότας εἰς ὄνειδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Θά ἦτο ὅμως καύχημα διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ φλογερή στάσις των διά τό ἄκαμπτον τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καί τό ἀγωνιστικόν κατά τῆς διαβρώσεως τῆς Πίστεως καί τῆς ὑποτελείας καί διαλύσεως τῆς Πατρίδος, τήν ὁποίαν στάσιν ὤφειλον νά εἶχον.
Οἱ Ἄρχοντες δέν ὀφείλουν νά ἀκολουθοῦν τά ὀλισθήματα τῶν προδοτῶν, ἀλλά ἀντιθέτως, ὡς ἀκέραιοι καί γρηγοροῦντες πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι εἰς τά τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, ὀφείλουν νά ἀγωνίζωνται, νά ἀντιστέκωνται καί νά στηλιτεύουν τίς οἱεσδήποτε παρεκτροπές, δίχως ὑποχωρήσεις, παραχωρήσεις, κλπ., ἀλλά καί νά διαφυλάσσουν τόν λαόν. Δυστυχῶς, ὅμως, διά τήν Ἑλλάδαν καί τήν Κύπρον, συμβαίνει τό ἀντίθετον. Οἱ Ἄρχοντες καταβυθίζονται μετά τῶν προδοτῶν εἰς ὑποτέλειαν καί ὑποδούλωσιν. Ἰδού ἡ πολιτική καί πνευματική κατάπτωσις!
Καί ἄς μή ἀφελῶς νομίζουν, μέ τήν τοιαύτην καί τοσαύτην σιωπήν των εἰς ἡμέρας καί καιρούς εἰς τούς ὁποίους καί αὐτοί οἱ ''λίθοι κεκράξονται'' διά τήν ἀρξαμένην καί ἐπερχομένην σταύρωσιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅτι ὁ Θεός θά διαφυλάξῃ ἀλώβητον τό Ἔθνος μας ἀπό τά ἐπερχόμενα δεινά.
Ἡ προϊστορία τῆς Ἁλώσεως καταδεικνύει τήν καταστροφήν πού νομοτελειακῶς ἐπέρχεται ὅταν ὑπάρχῃ ἀποστασία, ἀδιαφορία καί προδοσία τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, τήν ὁποίαν ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά συμβῇ παιδαγωγικῶς, κατά τό πρότυπον τῶν δεινῶν τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ὅταν ἀποστατοῦσε. Καί ὅπως τότε ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά ἁλωθῇ ἡ Πόλις καί νά καταλυθῇ τό Μέγα Μοναστήρι, οὕτως εἶναι πλέον πασιφανές εἰς τούς ἔχοντας γνῶσιν τῆς πραγματικότητος, ὅτι ἴσως ἐπιτρέψει καί σήμερον νά καταλυθοῦν, ὡς κυρίαρχα κράτη, ἡ Ἑλλάς καί ἡ Κύπρος ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀπουσίας τῆς μετανοίας τοῦ λαοῦ καί τῆς προδοσίας τῶν ποιμένων.
Ἡ σημερινή πραγματικότης διατρανώνει ὅτι ἐπίκειται ἡ κατάλυσις τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς Ἑλλάδος - καθώς καί ἐκείνης τῆς Κύπρου, μέ ταχύτερον ρυθμόν - διά τῆς προδοτικῆς ἄρσεως τῆς ἀσυλίας της. Σήμερον, ἡ Ἑλλάς ἐκποιεῖται, διαμελίζεται καί παραδίδεται, τῇ καταλυτικῇ συνεργείᾳ καί τῇ ἰδίᾳ συμπράξει τῶν γραικύλων προδοτῶν, εἰς τούς «ἐμπόρους τῶν ἐθνῶν» ἀντί «πινακίου φακῆς». Ὁ πλοῦτος της, τά ζωτικά της ὄργανα καί ὁ ζωτικός της χῶρος παραδίδονται πρός πώλησιν καί ἐκμετάλλευσιν εἰς τούς διαχρονικούς ἐχθρούς της, τούς Φράγκους (Γερμανούς), τούς Ἑβραίους (ΔΝΤ) καί τούς Ὀθωμανούς (Τούρκους).
Πῶς λοιπόν ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία θά παραμείνῃ ἀλώβητος, ὅταν ἐκ τῶν πραγμάτων δέν θά διασφαλίζεται πλέον ἡ ἀκεραιότης καί ὁ φυσικός χῶρος τῆς Πατρίδος μας, ἀφοῦ οὔτε ἐπαρκής καί ἱκανή ἀστυνομική δύναμις διατίθεται, οὔτε στρατός ἱκανός ὑπάρχει διά τήν ὑπεράσπισιν τῆς ἀκεραιότητος τῆς χώρας; Εἰς μίαν ἐποχήν μάλιστα ὅπου καί τό φανατικό Ἰσλάμ διεισδύει καί μεθοδικῶς κατακτᾶ τήν Ἑλλάδα σχεδιάζον καί προοιωνίζον Νέαν Τουρκοκρατίαν, χειροτέραν τῆς προηγουμένης, τό Ἰσλάμ, τό μεθοδεῦον τῇ συνεργείᾳ τῶν ἀνθελλήνων Γενιτσάρων, τόν ἀφελληνισμόν τῆς Ἑλλάδος;
Πῶς τό Ἔθνος μας θά διαφυλαχθῇ ἀλώβητον, ὅταν ἡ ἀντίχριστος Πολιτεία συστηματικῶς ἀποδομῇ τήν Ἑλληνοχριστιανικήν παιδείαν, τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, τήν Ἑλληνικήν ἱστορίαν, τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, κλπ;
Πῶς, ὑπό τοιαύτας συνθήκας, θά μᾶς διαφυλάξῃ ὁ Χριστός ὅταν ἡὈρθόδοξος Ἑλλάς ἔχει ἤδη ἁλωθῆ ἐκ τῶν ἔσω; Ὁ Θεός, μή γένοιτο, ἄς μήν ἐπιτρέψῃ νά ἁλωθῇ καί ἐκ τῶν ἔξω, κατά τόν λόγον τοῦ Προφήτου: «Πάντα τά θηρία τά ἄγρια, δεῦτε φάγετε, πάντα τά θηρία τοῦ δρυμοῦ» (Ἡσ. νστ´ 9). Δηλαδή, ὅταν κρίνῃ ὁ Θεός καλεῖ τά βάρβαρα ἔθνη, τούς γειτονικούς λαούς πού ὁμοιάζουν μέ ἄγρια θηρία, νά ἔλθουν καί νά κατασπαράξουν τούς κακούς ἄρχοντας.
Πῶς ὁ Χριστός θά διαφυλάξῃ ἀλώβητον τήν Πατρίδα μας, ὅταν ἀκόμη καί οἱ πνευματικοί Ἄρχοντες συμφύρωνται μέ τούς ἐχθρούς Της; Θά δηλώσουν ἄγνοια; Δέν λογίζεται ὅμως ἄγνοια εἰς τά τῆς Πίστεως ἀπό τούς Πνευματικούς ἄρχοντας, οὔτε ἄγνοια εἰς τά τεκταινόμενα εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τήν Κύπρον εἰς μίαν περίοδον ἐκρύθμου καταστάσεως ὅπως εἶναι ἡ σημερινή. Διότι ἡ πληροφόρησις διά τά τεκταινόμενα καί σχεδιαζόμενα νά συμβοῦν εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τήν Κύπρον εἶναι ἐπαρκής καί ἀφόρητος, πληθωρική καί ἀδιαφιλονείκητος. Οὐδεμίαν λοιπόν δικαιολογίαν ἀγνοίας δύνανται νά προβάλλουν οἱ Πνευματικοί Ἄρχοντες.
Διερωτώμεθα ὅμως, πῶς καί ἀνερυθριάστως ὑποδέχονται καί δέν κλείουν τάς θύρας εἰς τούς προδότας; Πῶς σήμερον συμπεριφέρονται ὡσάν νά ζοῦν εἰς ἐποχάς ὅπου ὑπῆρχε τό ἔστω κατ᾽ ἐπίφασιν ''κυρίαρχον κράτος'' ἤ ὡσάν νά ἀγνοοῦν ἤ νά ἐθελοτυφλοῦν εἰς τήν σημερινήν πραγματικότητα; Πῶς καί δέν αἰσχύνονται, ὅταν συμπροσεύχωνται καί μολύνωνται ἀπό τόν συμφυρμόν μέ τούς προδότας τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος καί ὅταν δουλικῶς μετά κωδωνοκρουσιῶν ὑποδέχωνται τιμητικῶς αὐτούς, τούς ἐπερχομένους Δαναούς, τούς ἐπί σκοπόν ''δῶρα παίρνοντας'';
Τῶν ἀρχόντων αὐτῶν εἶναι ἀνεπίτρεπτα καί ἀπαράδεκτα τά ἄνομα ἔργα καί λόγια των ὡς καί ἡ προδοτική μαρτυρία των, διά τῶν ὁποίων κατηγορεῖται καί καταισχύνεται ὁ ἐκκλησιαστικός χῶρος. Προσβάλλονται καί καταλυποῦνται οἱ εὐλαβεῖς καί ἐνάρετοι Χριστιανοί οἱ γνήσιοι ἀγωνιστές, οἱ ἀντιφρονοῦντες, ἤ μᾶλλον οἱ ὀρθῶς φρονοῦντες, πού δέν μειοδοτοῦν εἰς τά τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Αὐτῶν τήν ὕπαρξιν καί παρουσίαν βεβαίως οἱ ἄρχοντες, οἱ ἔχοντες τήν ἐξουσίαν, συστηματικῶς ἀπό δεκαετιῶν ἀγνοοῦν ὅπως καί τόν λόγον καί τήν γνώμην των συστηματικῶς περιφρονοῦν. Ἄν καί τυπικῶς ὑποτίθεται ὅτι οἱ ἄρχοντες τούς ἐκπροσωποῦν, καθ᾽ ἥν στιγμήν ἔχουν ἀναλάβει θεσμικῶς καί ἐργολαβικῶς νά περισώζουν τό χριστεπώνυμον ποίμνιον ''ἐκ παντοίων κινδύνων''…
Ἡ σημερινή πραγματικότης ὅμως καταδεικνύει ὅτι, ὄχι μόνον τοῦτο δέν πράττουν, ἀλλά τό ἀντίθετον. Ἀτιμάζουν, ὑποσκάπτουν καί καταβαραθρώνουν μέ τά ἔργα καί τούς λόγους των, τό μέλλον τοῦ ποιμνίου. Διά τοῦτο, μή μετανοοῦντες, ἀλλά μᾶλλον ἐπιμένοντες καί ἐμμένοντες εἰς ταῦτα, ''ἡ ἁμαρτία αὐτῶν μένει...''
Εἶναι ὄντως «κύνες ἀναιδεῖς». Δέν ἐντρέπονται καί δέν ὑπολογίζουν τίποτε. Ἄπληστοι, ἀχόρταγοι, πονηροί καί ἐντελῶς ἀσύνετοι, μή ἐνθυμούμενοι τά παρομοίως τεκταινόμενα πρό τῆς Ἁλώσεως ὡς καί τό ἐπώδυνον καί ἀναπόφευκτον κατά Θείαν Δικαιοσύνην ἀποτέλεσμα.
Τοιαῦτα λοιπόν ποιοῦντες, μόνοι των ἀπεργάζονται τήν ἅλωσιν. Ἡ ἅλωσις εἶναι ἐπί θύραις, διότι ὁ καρπός τῆς προδοσίας καί ἡ ἀσυνέπεια εἰς τά τῆς Πίστεως εἶναι ἡ ἅλωσις καί μόνον ἡ ἅλωσις, ὡς διατρανώνει ἡ ἱστορική μαρτυρία.
Καί νῦν ἰδού τό ὀξύμωρον! Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀντί νά εἶναι οἱ κήρυκες τῆς μετανοίας, νά ἁλώνωνται ἀπό προδοσίαν καί ἀπό ἔλλειψιν μετανοίας ...!
Tό γε νῦν ἔχον, φανερώνει τά ἀποτελέσματα ἑνός ἀθεϊστικοῦ συνασπισμοῦ: Οἱ πνευματικές ἀξίες, οἱ ἐθνικές μας παραδόσεις, κλπ., πού ἐκράτησαν ὄρθια τήν Πατρίδα μας, ὄχι ἁπλῶς διαβάλλονται καί ἀποδομοῦνται, ἀλλά ὁσονούπω θά τεθοῦν ἐκτός νόμου καί θά κριθοῦν ἐπικίνδυνες διά τήν ἀλλοπρόσαλλα διαμορφουμένην καί ἀφελληνιζομένην ἑλλαδικήν κοινωνίαν. Ἡ ἐκπαίδευσις-ἀπαίδευσις τῆς νέας γενεᾶς ἀποκόπτεται ἀπό τίς ρίζες της καί μεταβάλλεται εἰς ἀ-παιδεία. Ὄχι μόνον τά Θρησκευτικά, ὡς θρησκειολογικό μάθημα καί μόνον θά εἶναι ἐντός ὀλίγου προαιρετικόν, ἀλλά ἀκούεται ὅτι αὐτήν τήν ὁδόν ἑτοιμάζουν οἱ «σοφές παιδαγωγικές κεφαλές» νά ἀκολουθήσουν καί διά τό μάθημα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἀλλά καί δι᾽ αὐτό τοῦτο τό μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν.
Ἄρα, ἐπίκεινται ἀποχριστιανοποίησις, ἐθνοκτονία, ἀφελληνισμός, ἀποδόμησις τῆς παιδείας, κλπ. Ὅλα αὐτά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ὑπερεπλεόνασε καί εἰς τούς ἄρχοντας καί εἰς τόν λαόν, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.
Ἄραγε, κατά τόν λαόν καί οἱ ἄρχοντες, ἤ κατά τούς ἄρχοντας καί ὁ λαός; Ἰδού τό ἐρώτημα. Ἰδού καί τό πήδημα θανάτου, ὅπερ ἐστίν ἡ προδοσία, οἱ συμβιβασμοί, οἱ ὑποχωρήσεις, οἱ ὑπόλογες σιωπές... Ὦ, ἡ ἀθλιότης!
Ἰδού ὅμως καί τό ἀγωνιστικόν ἅλμα, τό Μεγαλεῖον, ὅπερ ἐστίν ἡ ὁμολογία καί ἡ μαρτυρία τῆς Ἀληθείας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐπιλογή τῆς ἀθλιότητος ἤ τοῦ Μεγαλείου ἀνήκει μόνον εἰς τόν ΙΔΙΟΝ τόνἄνθρωπον, εἴτε εἶναι ἄρχων, εἴτε εἶναι ἀρχόμενος.
Οὕτως, ὁ ἄνθρωπος, εἴτε γίνεται σκώληξ καί δέν διαμαρτύρεται ἐπειδή τόν πατοῦν, εἴτε γίνεται ὑψιπέτης ἀετός τῆς Χάριτος καί ἵπταται εἰς τούς Οὐρανούς.
Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι σήμερα ἔχουν ἐπιλέξει τήν ἀθλιότητα...
