«Περιστατικά» από τον χώρο των «Νεοφανών Αιρέσεων»

 

Του Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων

Κατά καιρούς έχουν δεi το φως της δημοσιότητος περιπτώσεις που παρουσιάζουν ζωντανά τις καταστροφικές συνέπειες σε άτομα και οικογένειες από την δραστηριότητα των «νεοφανών  αιρέσεων». Αρκετές φορές έχομε γίνει μάρτυρες οικογενειακών δραμάτων όταν οι περιπτώσεις αυτές φθάνουν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Όχι άδικα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαπιστώνει στο Ψήφισμά του, τού 1996, ότι «ορισμένες σέκτες επιδίδονται σε παράνομες η εγκληματικές δραστηριότητες και σε παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Άλλωστε, πολλές από τις σέκτες χαρακτηρίζονται συνήθως ως «καταστροφικές λατρείες» ή «ομάδες χειρισμού του νου», γιατί έχει διαπιστωθεί ότι αλλοιώνουν και καταστρέφουν την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ελάχιστα δείγματα τέτοιων «περιστατικών», που έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στον Τύπο. Σ’ αυτά, βεβαίως, πρέπει να προσθέσει κανείς και πληθώρα άλλων παρόμοιων «περιστατικών» που καθημερινά γίνονται γνωστά από τα ίδια τα θύματα των  αιρέσεων ή τις οικογένειές τους στο Γραφείο της Ιεράς Συνόδου ή στην Π. Ε. Γ. Από τα «περιστατικά»  αυτά γίνεται φανερό μέχρι ποίου σημείου ελέγχονται η ζωή και οι πράξεις των θυμάτων των διαφόρων σεκτών, ότι καταργείται η ελευθερία τού προσώπου και καταστρατηγούνται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
α) Το πρώην Κ.Ε.Φ.Ε. (σήμερα «Ελληνική Εκκλησία της Σαηεντολογίας») δίνει την εξής γραπτή εντολή: «Αν οι γονείς σου ζητήσουν να τούς επισκεφθείς, πες τους ότι θα κάνεις αυτό μόνο αν διαβεβαιώσουν ότι ο Αλεβιζόπουλος δεν είναι εκεί. Μην τους δίνεις ακριβή χρόνο, αλλά καν’ τους γνωστό ότι θα περάσεις για δείπνο μόλις βρεις το χρόνο. Η επίσκεψή σου θα πρέπει να γίνει μαζί με ένα φίλο (όχι μέλος της αποστολής ή ένα μη γνωστό Σαηεντολόγο). Δεν πρέπει να γνωστοποιήσεις την επίσκεψη εκ των προτέρων, καθώς αυτό τους δίνει χρόνο να αυτοσχεδιάσουν. Απλώς εμφανίσου και πήγαινέ τους φρούτα ή ο,τιδήποτε άλλο ανάλογα με τα έθιμα και πες τους ότι είσαι ευτυχισμένη που τους βλέπεις κ.λπ.» (Απογευματινή της Κυριακής, 13/9/97).
Το θύμα καταλήγει μάρτυρας κατηγορίας κατά των γονέων του, όταν το Κ.Ε.Φ.Ε. τους σύρει στα δικαστήρια (13/5/97).
Οι γονείς, καταθέτουν στο δικαστήριο ότι: «Εγκατέλειψε την εργασία της και το σπίτι της από τη στιγμή που ενεπλάκη με το σωματείο και αφού τελείωσε τα δικά της χρήματα ζητούσε διαρκώς οικονομική ενίσχυση από τους γονείς της. Ακολούθως διαπιστώθηκε σημαντική  αλλαγή στην προσωπικότητά της και την συμπεριφορά της, με  έντονη επιθετικότητα απέναντι στους γονείς της, ενώ από την πλευρά του το σωματείο την κατεύθυνε για “χειρισμό” (τρόπο  αντιμετώπισης) των γονέων της και μέσω του “Γραφείου Ειδικών Υποθέσεων”» (Απογευματινή της Κυριακής, 4/1/98).
Και η απόφαση του Εφετείου Αθηνών, για την διάλυση του Κ.Ε.Φ.Ε. (10.493/1997) γράφει: «Απεδείχθη πλήρως ότι η συμμετοχή στο σωματείο συνεπάγεται για το μέλος αλλαγή στην προσωπικότητά του, στη συμπεριφορά του έναντι των τρίτων και κυρίως στις σχέσεις του με την οικογένειά του, οι οποίες, μερικές φορές, αποκόπτονται τελείως, λόγω αντιθέσεως των τελευταίων με την Σαηεντολογία,  εγκατάλειψη των σπουδών του και πλήρη αφοσίωση στο σωματείο» (Απογευματινή της Κυριακής 4/11/98). Διαπίστωση: η οργάνωση διέλυσε μια ακόμη οικογένεια.
β) Με αυτεπάγγελτη δίωξη του Εισαγγελέα δικάζεται για άσκηση προσηλυτισμού ο  αρχηγός της οργανώσεως «Χάρε Κρίσνα» (6/11/97). Ο κατηγορούμενος είναι απών. Παρόντες μόνον οι δικαστές και οι γονείς ενός άτυχου παλληκαριού, που παγιδεύτηκε από τις δοξασίες της ομάδας και βρίσκεται από χρόνια σε κοινόβιό τους στο εξωτερικό. «Οι γονείς κάθονταν δίπλα-δίπλα, κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου και κοίταζαν με αγωνία τα πρόσωπα των δικαστών, σαν να περίμεναν από την απόφασή τους να γυρίσει πίσω στο σπίτι το παιδί τους… Σε κάποια στιγμή της δίκης, όταν κατέθετε η μητέρα του θύματος της παραθρησκευτικής ομάδας, η Πρόεδρος του Δικαστηρίου είπε: “Μα εδώ ο γιός σας λέγει, ότι είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του στο κοινόβιο”.
Η ολιγογράμματη μητέρα κοίταξε την Πρόεδρο σιωπηλή για λίγο κι ύστερα είπε: “Μα πώς μπορεί να είναι ευχαριστημένος, όταν έχει χρόνια να δει τους γονείς του, να στείλει ένα γράμμα ή να κάνει κάποιο τηλεφώνημα; Ο γιός μας από τότε που έμπλεξε μ’ αυτούς, ούτε ενεργεί ούτε αποφασίζει μόνος του. Ό,τι του είπαν, αυτό λέει… Πώς μπορεί να είναι ευχαριστημένος, όταν μας είπε μια φορά από τις λίγες που επικοινώνησε μαζί μας, ότι εμείς δεν είμαστε γονείς του, αλλά το μέσο που χρειάστηκε για τη μετενσάρκωσή του στη Γη;”» (περιοδ. Διάλογος, τ. 13, σ. 15).
γ) Η Γαλλίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου κ. Claire Champollion, που είχε την ατυχία να μπλέξει ο γιός της με την «Ενωτική Εκκλησία» του νοτιοκορεάτη ψευδομεσσία Σαν Μυούγκ Μουν, γράφει για την εμπειρία της: «Το καλοκαίρι του 1975 πέθανε ο άνδρας μου… Η είδηση για τον θάνατο του άνδρα μου εστάλη στα μέλη τής αιρέσεως του Μουν στην Ιαπωνία και στην Κορέα. Η απάντηση ήταν: “Βλέπετε, πέθανε επειδή μας πολέμησε˙ βρισκόταν σε συμμαχία με τον Σατανά”. Βεβαίως ο γιός μου δεν ήλθε στην κηδεία του πατέρα του» (π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, «Αντιμετώπιση των αιρέσεων», σ. 52). Η αίρεση δεν του επέτρεψε να επιτελέσει ένα ύψιστο ανθρώπινο καθήκον.
δ) «Είχαν γνωριστεί όταν ακόμα πήγαιναν σχολείο. Έκαναν παρέα και ερωτεύτηκαν παράφορα. Φυσικό επακόλουθο, ο γάμος. Γρήγορα απέκτησαν δύο παιδιά και η οικογενειακή τους ζωή κυλούσε χωρίς προβλήματα. Τα χρόνια περνούσαν κι’ εκείνοι, πάντα αγαπημένοι. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα άλλαξαν… Η σύζυγος, λέει ο άνδρας της, εμφάνισε μια τάση για ανεύρεση πιθανών παιδικών λαθών τα οποία, κατά την αντίληψή της, μπορεί να είχαν ασκήσει σημαντική επιρροή στις σχέσεις τους.
Ο άνθρωπος κόντεψε να τρελλαθεί, αφού η κατάσταση στο σπίτι του συνεχώς χειροτέρευε… Άρχισε να πηγαίνει (η σύζυγος) σε ψυχολόγους και σε κάποια οργάνωση, σε κάποιο σύλλογο με τον τίτλο “Αρμονική Ζωή”.  Εκεί γινόταν ανάλυση διαφόρων θεμάτων μεταφυσικής και παραψυχολογίας. Παραμελούσε εντελώς τα οικογενειακά της καθήκοντα από κάθε άποψη. Διέθετε ατελείωτες ώρες στην παρακαλούθηση σεμιναρίων, όπως τα έλεγε, στο άκουσμα κασετών και στην ανάγνωση βιβλίων που της είχαν χορηγήσει.
Ο σύζυγος προσπαθούσε με υπομονή, στην αρχή να αντιληφθεί, πώς και γιατί η μητέρα των παιδιών του είχε ουσιαστικά χάσει το ενδιαφέρον της για την οικογενειακή ζωή και την ευτυχία τους.
Κάποια μέρα η γυναίκα του, τού είπε ότι ο σύλλογος αυτός την έστειλε σε κάποιο κέντρο μασάζ, διότι είχαν διαπιστώσει πως διέθετε βιοενέργεια την οποία έπρεπε να μεταδίδει και σε άλλους.
Τότε μη αντέχοντας άλλο τα πρωτόγνωρα καμώματα της γυναίκας του, τής έθεσε το δίλημμα: «Λοιπόν, τι θέλεις; “Αρμονική Ζωή” – βιοενέργεια και μασάζ η … την οικογένειά μας; Η απάντηση φαίνεται πως δόθηκε αμέσως: “Αρμονική Ζωή”.
Επακολούθησαν μεγάλοι καυγάδες, που  ολοένα φούντωναν… Η συμβίωση συνεχιζόταν, αλλά φυσικά υπό αντίξοες συνθήκες, όταν κάποιο βράδυ, σε περίοδο διαγωνισμών των παιδιών τους, ορθά-κοφτά του είπε: “Να φύγεις για πάντα”… Ο σύζυγος έχασε κάθε ελπίδα πλέον μετά το νέο “χαστούκι”. Χάθηκαν τα πάντα για πάντα. Η οικογένεια διαλύθηκε  οριστικά» (Λοιπόν, 28/11/96).
Κάθε γκουρού έχει τον «πρώτιστο λόγο» ακόμη και μέσα στην οικογένεια και δεν διστάζει να «καθοδηγήσει» το θύμα στην διάλυσή της.
ε) Μια δεκαπεντάχρονη με την εξαδέλφη της πήγαν να κάνουν φροντιστήριο  αρχαίων  ελληνικών σε μια καθηγήτρια. Όμως η καθηγήτρια ήταν «μάρτυρας του Ιεχωβά» και παράλληλα με το μάθημα αρχαίων έκανε στα δύο κορίτσια και «Γραφική μελέτη». Τα παιδιά δεν ανέφεραν τίποτε στους γονείς τους. Κάποτε η συμπεριφορά τους άρχισε να είναι διαφορετική και προκλητική συγχρόνως, όσον αφορά στα θρησκευτικά θέματα. Άρχισαν οι καυγάδες και στα δύο σπίτια. Όταν ανακάλυψαν την αλήθεια άρχισε και το δράμα των δύο οικογενειών. Κανένας σεβασμός στους γονείς. «Πατέρας μου είναι ο Ιεχωβά και αδέλφια μου οι μάρτυρες και σπίτι μου η οργάνωση», ήταν η απάντηση. Η οικογένεια διαλύθηκε τελείως. Ο πατέρας αρρώστησε, η μητέρα κλωνίστηκε ψυχικά, ο αδελφός έφυγε από το σπίτι γιατί δεν άντεχε την όλη κατάσταση. Η εξαδέλφη, μόλις έγινε 18 ετών, έφυγε κι’ αυτή από το σπίτι και αφοσιώθηκε στο «έργο» της εταιρίας «Σκοπιά», αδιαφορώντας για την οικογένειά της. Οι γονείς της αρρώστησαν βλέποντας το παιδί τους αγνώριστο, εχθρικό, αδιάφορο και συγχρόνως με απαιτήσεις για περιουσία και χρήματα.
Η άγνοια, για άλλη μια φορά, έφερε το κακό.
στ) Σύζυγος, επιστήμονας, επιτυχημένος επαγγελματικά προσηλυτίστηκε στην νεοπροτεσταντική αίρεση τών Πεντηκοστιανών. Τα προβλήματα στην μέχρι τότε αρμονική οικογενειακή ατμόσφαιρα δεν άργησαν να παρουσιασθούν. Τα λοιπά μέλη της οικογένειας  αρνιόντουσαν να τον ακολουθήσουν. Ο σύζυγος όμως ήθελε να γίνει «ποιμένας», κι’ αυτό εσήμαινε ότι και η σύζυγός του έπρεπε να γίνει πεντηκοστιανή, πράγμα στο οποίο αντιδρούσε η ίδια. Αποτέλεσμα: Η διάλυση τής οικογένειας, με όλα τα παρεπόμενα, κυρίως για τα ανήλικα παιδιά.
ζ) Ανύποπτη κοπέλλα προσηλυτίστηκε στην οργάνωση του «Μω», «Τα παιδιά του Θεού» ή «Η οικογένεια». Στην παραθρησκευτική αυτή οργάνωση η πορνεία είναι «λατρεία του Θεού». Έπρεπε να «ψαρεύει» στον Χριστό ψυχές προσφέροντας το σώμα της. Αποτέλεσμα: Δέκα παιδιά με διαφόρους περιστασιακούς συντρόφους. Στο τέλος, ψυχοσωματικό ράκος γύρισε στην μητέρα της ζητώντας την ανασυγκρότησή της και την σωτηρία της.
η) «Τον πατέρα μου, ναι τον σκότωσα. Αλλά θα ξαναγυρίσει. Μου το υποσχέθηκε. Όλοι θα ξαναγυρίσουμε στη γη. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Με μια ή άλλη μορφή».
Αυτά είναι τα λόγια του 18χρονου πρωταγωνιστή ενός δράματος που κυριολεκτικά συνεκλόνισε την Γαλλία πριν λίγα χρόνια. Ενός απίστευτου δράματος, όπου ο οπαδός της ινδουϊστικής ομάδος «Τα παιδιά του Κρίσνα», ο 45χρονος Φελισιέν Μπικάο, έβαλε τον γιο του Κλεμάν, 18 χρονών, να τον σκοτώσει, μπροστά στα μάτια της κόρης του Φλοριάν, 20 χρονών, για να αποδείξει και στους δυο, ότι μπορούσε να μετενσαρκωθή.
Ο νεαρός είπε στους αστυνομικούς –και η αδελφή του επιβεβαίωσε τα λόγια του– ότι ο πατέρας του τον βοήθησε τοποθετώντας ο ίδιος το όπλο στον κρόταφό του: «Τώρα τράβηξε, του είπε, δεν φοβάμαι αφού θα επιστρέψω στη γη». «Καταλαβαίνετε, μας είπε, αν δεν πεθάνω δεν θα μπορέσω να μετενσαρκωθώ. Πάμε στο δωμάτιο του Κλεμάν. Όταν μετενσαρκωθώ, θα καθαρίσω εγώ τα  αίματα». «Ήμασταν υπνωτισμένοι, λέει η Φλοριάν. Το όπλο εκπυρσοκρότησε… Ο πατέρας μου ήταν νεκρός. Δίπλα ο αδελφός μου φώναζε: “Ράμκι –χαράμα, σήκω πάνω, σήκω πάνω”!. Μου ήταν αδύνατο να κλάψω…» (περ. Διάλογος, τ. 10, σ. 13).
Η αλλοίωση και αχρήστευση της ανθρώπινης προσωπικότητας μέσα στις  ομάδες της «Νέας  Εποχής» είναι εμφανής.
θ) Και μια τελευταία περίπτωση, πάλι από τον χώρο των «χιλιαστών»: «Παντρεύτηκαν από έρωτα το 1986. Δυο χρόνια μετά απέκτησαν ένα γιό, τον Γιώργο. Η έγγαμη συμβίωση ήταν αρχικά αρμονική. Τα πρώτα σύννεφα στη σχέση τους εμφανίστηκαν το 1990, όταν εκείνη αποφάσισε να αλλάξει θρησκεία και από Χριστιανή Ορθόδοξη να ασπαστεί το δόγμα των “μαρτύρων του Ιεχωβά”.
Τελικά, οι διαφορές στα θρησκευτικά τους “πιστεύω” αποδείχθηκαν αγεφύρωτες, με αποτέλεσμα να λυθεί ο γάμος και ένα χρόνο αργότερα να πάρουν διαζύγιο. Κύρια αιτία ήταν η μεταστροφή των θρησκευτικών πεποιθήσεων της συζύγου.
Από εκεί και μετά αρχίζει ένας δικαστικός μαραθώνιος για το ποιος θα αναλάβει, με απόφαση δικαστηρίου, την επιμέλεια του ανήλικου Γιώργου. Οι δικαστές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση, τόσο στο Εφετείο Αθηνών, όσο και στον Άρειο Πάγο, είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σοβαρό νομικό δίλημμα: Παραβιάζεται ή όχι η θρησκευτική ελευθερία, εάν η επιμέλεια του παιδιού ανατεθεί στο χριστιανό πατέρα και όχι στη μητέρα, εξαιτίας της επιλογής της να αλλάξει θρήσκευμα; Η βασική δοξασία των “μαρτύρων του Ιεχωβά”, που απαγορεύει στους οπαδούς τού δόγματος τη μετάγγιση αίματος, ενέχει κινδύνους για τη σωματική υγεία τού παιδιού. Έτσι τα δύο δικαστήρια κατέληξαν στην ίδια απόφαση: Το παιδί πρέπει να μεγαλώσει με τον πατέρα του» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 13/9/1998).
Μια ακόμη οικογένεια διαλύθηκε εξαιτίας της εμπλοκής ενός εκ των μελών της στα πλοκάμια μιας εταιρείας, που κατασκευάζει «δόγματα» για να εκμηδενίσει τις πνευματικές αντιστάσεις των οπαδών της.
Ποιος, τελικά, είναι το θύμα σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις; Ο Γιώργος; Τα δέκα παιδιά της ανύπαντρης μητέρας; Οι δυο μοναχικοί γονείς στο εδώλιο για τους Κρίσνα; Οι γονείς που έμπλεξαν με την Σαηεντολογία; Ή οι γονείς των κοριτσιών στο φροντιστήριο των αρχαίων  ελληνικών; Βεβαίως, θύματα είναι όλοι αυτοί, αλλά όχι μόνον. Πρωτίστως θύματα είναι όλοι εκείνοι που παγιδεύτηκαν στα καλοστημένα δίκτυα των παραθρησκευτικών, ολοκληρωτικών και «καταστροφικών» ομάδων. Και μαζί τους, θύματα είναι οι γονείς τους, οι σύζυγοί τους, τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, οι οικογένειές τους και γενικά η κοινωνία μας, η οποία δέχεται όλες  αυτές τις  εγκληματικές επιθέσεις και προσβολές. Από τις λίγες περιπτώσεις στις  οποίες αναφερθήκαμε νομίζουμε ότι γίνεται ολοφάνερο το πόσο καταστροφική για το άτομο και το κοινωνικό σύνολο μπορεί να αποβεί η δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων.
Ασφαλώς, υπάρχουν βαθειά και ποικίλα αίτια που οδηγούν τον σύγχρονο άνθρωπο και μάλιστα τον νέο, στις ατραπούς της απωλείας. Είναι η αυτονόμησή του από τον Θεό, αποτέλεσμα της υπεροψίας του για τις τεχνολογικές κατακτήσεις του, η αναζήτηση νοήματος ζωής, ο υπαρξιακός φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα στην οποία ζει, η περιέργεια, η άγνοια κ. α. π.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι δικές μας ευθύνες. Η χαλαρωμένη ή διαλυμένη οικογένεια, που οδηγεί τους νέους στην αναζήτηση υποκατάστατού της, η έλλειψη γνώσεως της πίστεώς μας και άρα ουσιαστικής εντάξεώς μας στην Εκκλησία, η αρνητική εικόνα τού Θεού, που μερικές φορές προβάλλουμε, η πτωχεία μας σε ζωντανά πνευματικά πρότυπα ζωής κ.  α. Εξ άλλου, η ασπόνδυλη παιδεία των παιδιών μας και η ελλειμματική ενασχόλησή μας με την ορθή διαπαιδαγώγησή τους, δημιουργούν συνθήκες «υψηλού κινδύνου» γι’ αυτά. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι τα καθήκοντά μας ως γονέων εξαντλούνται στο να προσφέρουμε στα παιδιά μας μόνον ό,τι έχει σχέση με την μόρφωσή τους, την σωματική και επαγγελματική τους εξασφάλιση και την άνετη διαβίωση. Και έρχεται μερικές φορές το ανεπιθύμητο: «Κεραυνός εν αιθρία»! Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ασχοληθούμε σοβαρά όλοι μας, με ένα υπαρκτό πρόβλημα. Ο τρόπος αντιμετωπίσεώς του, είτε προληπτικά είτε θεραπευτικά, πρέπει να είναι ανάλογος με τον χαρακτήρα του και αφού εκτιμηθή η σοβαρότητά του και το επείγον του πράγματος.
Όσον αφορά στην δική μας ευθύνη, η άτυφη αυτοσυνειδησία μας ως Ορθοδόξων Χριστιανών, δηλαδή ως μελών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και η συνειδητή ένταξή μας στην Εκκλησία και συνάμα, η ορθή και επαρκής κατήχησή μας στα θέματα της Πίστεως, έχουν εν πολλοίς την δύναμη να προφυλάξουν εμάς, τα παιδιά μας και την σύγχρονη οικογένεια από την απειλητική δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων της «Νέας Εποχής»
Πηγή: «Διάλογος» ΙΟΥΛΙΟΣ  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2005, ΤΕΥΧΟΣ 41.
 Αναδημοσίευση –  http://www.ecclesia.gr/-O.O.Δ.Ε