ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Απόστολος: Γαλ. δ΄,22 – 27 Παράγοντες ορθής ανατροφής των παιδιών Στους δύο γιους τού Αβραάμ αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, το οποίο σχετίζεται άμεσα με την εορτή της Κοιμήσεως της μητρός της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Αγίας Άννης. Ο πρώτος υιός, που ο Αβραάμ απέκτησε σε νεαρή ηλικία, ήταν καρπός του νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ ο δεύτερος, ο Ισαάκ, που απέκτησε με την γυναίκα του Σάρα, σε περασμένη ηλικία, ήταν καρπός της χάριτος του Θεού, ήταν δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα, όπως και όλα τα τέκνα της ιεράς ιστορίας που γεννήθηκαν από ηλικιωμένους γονείς και διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στο σχέδιο της αγάπης του Θεού για τον κόσμο. Τέτοια παιδιά ήταν, επίσης, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, καθώς και η Παναγία μας. Κάθε, όμως, παιδί που γεννιέται σ’ αυτό τον κόσμο έχει την αξία και τον προορισμό του. Είναι ανεκτίμητη δωρεά του Θεού. Γι’ αυτό και οι γονείς οφείλουν να εργάζονται με αγάπη και φόβο Θεού για την ανατροφή τους. Σ’ αυτό το θέμα θα επικεντρώσουμε τις σκέψεις μας, διαγράφοντας τους τρεις εκείνους παράγοντες που, για την Εκκλησία μας, είναι απαραίτητοι για την σωστή ανατροφή των παιδιών. Ο πρώτος είναι η αγάπη. «Μια γυναίκα μπορεί να είναι μητέρα, που αγαπά αληθινά, αν έχει την ικανότητα της αγάπης, της Θεϊκής αγάπης. Τότε μεταγγίζει και στο παιδί της την αγάπη προς όλους και προς όλα. Στρέφει αγαπητικά το παιδί της προς τον άνδρα της, προς τα άλλα του αδέλφια, προς τους ξένους, προς την κάθε ύπαρξη. Μόνο η γυναίκα που αγαπά πραγματικά, η γυναίκα που είναι πιο ευτυχισμένη όταν δίνει, παρά όταν παίρνει, μπορεί να είναι πραγματική μητέρα........ Όταν η μάνα βιώνει την ανιδιοτελή – Θεϊκή αγάπη, τότε αποκαλύπτεται γνήσια μάνα. Τότε όλοι μπορούν να μάς εγκαταλείψουν, να μάς περιφρονήσουν, να μάς μισήσουν. Ένας θα μείνει πάντοτε πιστός, η Μάνα. Μια τέτοια μάνα βρίσκεται πάντα κάτω από ένα σταυρό....... Από τη στιγμή που μια γυναίκα θα γίνει πραγματική μάνα, παύει να ανήκει στο εαυτό της» Ο δεύτερος παράγοντας είναι η προσευχή. Στις μέρες μας αυτό το δώρο του Θεού, που διευκολύνει την απευθείας επικοινωνία μαζί Του, παραθεωρείται και, εν πολλοίς, υποτιμάται. Η ζωή μας σήμερα κινείται σε ρυθμούς καταιγιστικούς, όπου η λογικοκρατία επικαλύπτει τα πάντα, οι βιοτικές ανάγκες συντελούν στον κορεσμό της καθημερινότητας σε τέτοιο βαθμό που να ξεχνούμε ότι είμαστε και πνευματικοί άνθρωποι και όχι μόνο σωματικές οντότητες, άρα έχουμε ανάγκη από εσωτερική τροφοδοσία και ψυχική γαλήνη. Αυτής της γαλήνης εγγυητής μπορεί να καταστεί η προσευχή για τους γονείς και, εν προκειμένω, για τη μητέρα που στέκεται καθημερινά απέναντι στις νεανικές εκρήξεις, στην εφηβική αμφισβήτηση, στους εξωτερικούς κινδύνους που χτυπούν με θράσος τις πόρτες των σπιτιών και των σχολείων. Είναι εκείνη που γαληνεύει τον έσω άνθρωπο, που δίδει λύσεις και διέξοδο στα προβλήματα και στ’ αδιέξοδα, απαντήσεις στα ερωτηματικά. Η Εκκλησία μας καλεί τις μητέρες να μιλήσουν στο Θεό για τα παιδιά τους, αλλά δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό. Ζητεί από τις μητέρες να μιλήσουν και στα παιδιά τους για το Θεό, να τους προσφέρουν την άλλη πρόταση ζωής, να τους οδηγήσουν στο δρόμο Εκείνου που δίδαξε και οικειοποιήθηκε την αγάπη και τη θυσία, να καλλιεργήσουν μέσα τους την πνευματικότητα εκείνη που θα λειτουργήσει αργότερα και σε ανύποπτο χρόνο, ως ανάχωμα στους μελλοντικούς πειρασμούς και στις προκλήσεις της ζωής. Ο τρίτος παράγοντας που συντελεί στη σωστή ανατροφή των παιδιών είναι η ενότητα της οικογένειας. Και αυτή η ενότητα σήμερα τίθεται σε αμφισβήτηση με πολλούς και χαρακτηριστικούς τρόπους. Ας απαριθμήσουμε μερικούς από αυτούς. Η προσκόλληση των γονέων και κυρίως της μητέρας στη δημιουργία της προσωπικής καριέρας, που, αυτομάτως, θέτει σε δεύτερο πλάνο την οικογενειακή συνοχή. Η μητέρα, από φυσική τροφός των παιδιών, μεταβάλλεται ξαφνικά σε ευκαιριακό γονεϊκό παράγοντα, καθώς η ανατροφή των παιδιών περνά είτε στα χέρια του παππού και της γιαγιάς, στην καλύτερη περίπτωση, είτε στα χέρια της νταντάς, στη χειρότερη. Εύλογα θα πει κανείς ότι οι οικονομικές ανάγκες είναι πολλές και επιβάλουν να βγει η γυναίκα στην αγορά εργασίας. Σωστά. Εδώ ακριβώς τοποθετούνται και πάλι οι τεράστιες ευθύνες της Πολιτείας που οφείλει να ιεραρχήσει τις πραγματικές ανάγκες της οικογένειας για να εξασφαλίσει τη συνοχή της. Άλλος παράγοντας αμφισβήτησης της οικογενειακής ενότητας είναι τα ξενόφερτα πρότυπα και μοντέλα ζωής που καμία σχέση δε μπορούν να έχουν με την παραδοσιακή και αυθεντική εικόνα της Ελληνικής οικογένειας. Αυτά τα πρότυπα θέλουν να εισαγάγουν το λεγόμενο προγαμιαίο συμβόλαιο που μετατρέπει το γάμο από ιερότατο μυστήριο σε μία στυγνή συμβολαιογραφική συμφωνία και πράξη, είναι ο διαβόητος και πολυδιαφημισμένος «γάμος» των ομοφυλοφίλων που προβάλλεται ως αναφαίρετο ατομικό δικαίωμα και θέλει να επιβάλει το παρά φύσιν ως κατά φύσιν. Είναι οι προκλήσεις και οι πειρασμοί του κόσμου που χτυπούν ανενδοίαστα τις πόρτες των σπιτιών υποσχόμενοι απατηλούς παραδείσους. Η ανατροφή των παιδιών, τελικά αδελφοί μου, είναι τέχνη και μάλιστα υψηλών απαιτήσεων. Ας την σπουδάσουμε και ας την μελετήσουμε. Σ’ αυτήν δε χωρούν αυτοσχεδιασμοί και εγωισμοί. Απαιτείται ταπείνωση και πνεύμα μαθητείας, γιατί αληθινός γονέας δεν είναι εκείνος που κυοφορεί και γεννά, αλλά εκείνος που αναθρέφει σωστά. ΑΜΗΝ!