ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (Εβρ. ια’ 9 -10, 32-40) Ιερά Μητρόπολις Ταμασού και Ορεινής

«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περί ἡμῶν  κρεῖττόν τι προβλεψαμένου ἵνα μή

χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσι».

          Σήμερα, Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη όλων εκείνων, οι οποίοι έχουν ευαρεστήσει στο Θεό στην προ του Χριστού χρονική περίοδο, δηλαδή από την εποχή του Αδάμ μέχρι και του Ιωσήφ, του μνήστορος της υπεραγίας Θεοτόκου.

          Είναι αυτή η εορτή και μια απάντηση στο ερώτημα που πολλές φορές προκύπτει και που αναφέρεται στους ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν πριν από το Χριστό. Αν δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί έτυχαν σωτηρίας.

          Από τον ορισμό της εορτής αυτής, της επιτέλεσης της μνήμης των δικαίων ανθρώπων της προ Χριστού εποχής, η Εκκλησία μας απαντά θετικά και βεβαιώνει ότι, ναι, υπάρχουν άνθρωποι, δικαιωμένοι από τον Θεό και πριν από τον ερχομό του Χριστού. Αυτό, πάντως, μας το βεβαιώνει και με τη σημερινή περικοπή ο Απόστολος Παύλος.

          Ίσως, κάποιος εδώ να υποβάλει το ερώτημα: Ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί και πώς σώθηκαν σε μια περίοδο, κατά την οποία  το έργο της οικονομίας του Θεού δια του Ιησού Χριστού δεν είχε επιτελεσθεί; Ο Απόστολος Παύλος είναι στο ερώτημα τούτο πολύ σαφής.

          Αν έχομε προσέξει, σχεδόν σε όλο το αποστολικό ανάγνωσμα σήμερα γίνεται μια εκτενής και μάλλον λεπτομερής αναφορά σε μια σειρά γεγονότων πίστεως, με τα οποία οι άνθρωποι τούτοι έμπρακτα αποδείχθηκαν αφοσιωμένοι στο Θεό. Αυτοί, με την πίστη τους στο Θεό, αντιστάθηκαν σε ασεβείς ανθρώπους και άδικους, αρνήθηκαν να δουλωθούν και να υπηρετήσουν την αμαρτία και κράτησαν μέχρι και της θυσίας της ζωής τους ακλόνητη την ομολογία της αγάπης τους προς τον Θεό. Αυτοί προτίμησαν να γίνουν τροφή των θηρίων, να αποβούν παρανάλωμα της φωτιάς, να δεθούν και να μαρτυρήσουν πάνω σε βασανιστικό τύμπανο, να δεχθούν τις φοβερές και οδυνηρές ποινές της μαστίγωσης, να καταδικασθούν σε  επώδυνες φυλακίσεις, να λιθοβοληθούν, να τους κόψουν τα μέλη του σώματός τους με πριόνι. Και άλλοι κατάντησαν περιπλανώμενοι, εξαιτίας των διωγμών τους, μέσα σε όρη, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Υπέστησαν πολλές και κάθε είδους θλίψεις και ταλαιπωρίες οι άνθρωποι αυτοί.

          Και για να μη θεωρηθεί ότι γίνεται υπερβολικός με αυτά που γράφει ο Απόστολος και παραπλανά, παραπέμπει και σε ονόματά των δικαίων τούτων ανθρώπων. Ολόκληρο σχεδόν το 11^ο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής του είναι μια επώνυμη μαρτυρία προσώπων δικαίων, οι οποίοι ξεκινούν από τον Αδάμ, προχωρούν στο δίκαιο Άβελ, καλύπτουν τον Ενώχ, διαλαμβάνουν το Νώε, εξαίρουν τον Αβράαμ, προβάλλουν το Μωϋσή, περιέχουν τους προφήτες και συγκαταλέγουν ακόμη και ονόματα προσώπων από τον εθνικό κόσμο, όπως τη Ραάβ. Με τον τρόπο τούτο, θέλει να διερμηνεύσει και να υπογραμμίσει ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος, να σημειώσομε, δεν ομιλεί από μόνος του, αλλά κατ’ έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, ότι πολλοί ευαρέστησαν στο Θεό με την όλη ζωή τους και που ανήκουν τόσο στον εβραϊκό, όσο και στον εθνικό κόσμο. Και επειδή όλοι τούτοι είναι αναρίθμητοι, διευκρινίζει ο Απόστολος, γι’ αυτό και «ἐπιλείψει με διηγούμενον ὁ χρόνος», λέγει.  Δηλαδή, «αν αποτολμήσω να τους κατονομάσω, δεν θα με αρκέσει ο χρόνος», σημειώνει. Είναι όλοι, λοιπόν, τούτοι οι δίκαιοι των προ του Χριστού χρόνων ένα «νέφος μαρτύρων», δηλαδή είναι αναρίθμητοι, τονίζει  ο Απόστολος Παύλος.

          Το ερώτημα, όμως, παραμένει: Πώς σώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί; Για το θέμα αυτό πάλι μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, με το στόμα του Αποστόλου Πέτρου αυτή τη φορά. Ότι δηλαδή ο Χριστός, κατεβαίνοντας ως θριαμβευτής στον Άδη, «καί νεκροῖς εὐηγγελίσθη» (Α’ Πέτρ. δ ’ 6). Που σημαίνει ότι ο Κύριος, κατά το διάστημα της παρουσίας του στον Άδη, κήρυξε στους «ἀπ’ αἰῶνος» εκεί κεκοιμημένους το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έτσι, όσοι στην επί της γης ζωή τους έζησαν με τρόπο ενάρετο και θεοσεβή, αυτοί και μπόρεσαν να αναγνωρίσουν το Χριστό και να πιστεύσουν σ’ αυτό. Και, έτσι, να δικαιωθούν εν Χριστώ.

          Αυτοί, όμως, όλοι, δηλώνει ο Απόστολος Παύλος, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν μάρτυρες της πίστεώς, όταν ζούσαν, τους προς το Θεό, «οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν». Δηλαδή, παρόλο που ευαρέστησαν στο Θεό, δεν έτυχαν της εξαιρετικής ευκαιρίας να ζήσουν την εκπλήρωση της οικονομίας του Θεού, η οποία έγινε στο πρόσωπο του Χριστού. Ενώ εμείς τώρα ζούμε την πραγματοποίηση αυτής της ευλογημένης συγκυρίας. Είμαστε μέσα στην Εκκλησία. Ζούμε την εποχή της χάριτος. Ο Θεός μας αξιώνει να απολαμβάνομε τις πλούσιες δωρεές του, ένα πλεονέκτημα, που δεν το είχαν και που το επιθυμούσαν οι προ του Χριστού άνθρωποι!

Ναι, ο Θεός προνόησε για μας τα καλύτερα! Σ’ αυτή  την αγάπη του Θεού, πώς εμείς ανταποκρινόμαστε;