Κυριακή ι' Λουκά -Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας και Αποκορώνου

Κυριακή ι' Λουκά

«Ὁ Κύριος βλέποντας τήν κυρτωμένη γιά δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τήν ἀσθένεια γυναίκα, γεμάτος ἀγάπη τῆς λέει: «γυναίκα εἶσαι ἐλεύθερη ἀπό τήν ἀσθένειά σου». Ἀκουμπώντας ταυτόχρονα ἐπάνω τῆς τό χέρι Του.
Τότε πρός ἔκπληξη ὅλων ὁ ἀρχισυνάγωγος παρατήρησε τόν Κύριο ὅτι ἐθεράπευε ἡμέρα Σάββατο, πού ὁ νόμος ἀπαγορεύει κάθε ἐργασία καί Ἐκεῖνος τοῦ ἁπαντά: «Ὑποκριτή σεῖς δέν κάνετε μικροεργασίες ὅπως νά ποτίσετε ἤ νά ταΐσετε τά ζῶα σας; Καί δέν πρέπει αὐτή ἡ γυναίκα πού εἶναι ἀπόγονός του Ἀβραάμ καί βασανίζεται ἐδῶ καί δεκαοκτώ χρόνια νά θεραπευθῆ;»
Ἀδελφοί μου,
Ἀκούγοντας κανείς αὐτή τήν περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου θά ἀναλογισθῆ «τί φθόνος, τί κακία εἶναι αὐτή; Ἀντί νά χαρεῖ γιά τή θεραπεία γεμάτος φθόνο κατηγορεῖ;», γι’ αὐτό θά μιλήσουμε γιά τό φοβερό πάθος τοῦ φθόνου, γιατί πραγματικά εἶναι φοβερό. Ἄλλωστε ὅλοι μας, ἄλλοι λίγο, ἄλλοι πολύ, ἔχουμε πικρές ἐμπειρίες.
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γιά νά δείξουν πόσο φοβερό πάθος εἶναι ὁ φθόνος, εἶχαν ἀπεικονίσει μέ σάν ἄριστο τρόπο τόν φθόνο. Εἶχαν λαξεύσει σέ μάρμαρο ἄνδρα πού στό χέρι τοῦ κρατοῦσε τό τρομερό φίδι τό ὁποῖο δάγκωνε μέ τά φαρμακερά του δόντια τοῦ τό στῆθος τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κατάτρωγε τά σωθικά. Φρικτούς πόνους δοκίμαζε ὁ δυστυχής πού ἦταν ζωγραφισμένοι στό πρόσωπό του. Δέν εἶχε ὅμως τήν πρόνοια καί τή δύναμη νά πετάξει τό φίδι ἀπό τό χέρι του καί νά λυτρωθεῖ, ἀλλά τό κρατοῦσε τό τροφοδοτοῦσε μέ τά σπλάχνα του καί τό γιγάντωνε μέ τό αἷμα του.
Αὐτός εἶναι καί ἔτσι εἶναι ὁ φθονερός ἄνθρωπος. Ἄνθρωπος δηλαδή πού κρατεῖ στά χέρια τοῦ τό φαρμακερό φίδι τοῦ φθόνου μέ ἀποτέλεσμα νά δηλητηριάζει τή ζωή του, νά φθείρει τήν ὑγεία του καί νά πλημμυρίζει τή καρδιά του ἀπό φαρμάκι, ἀφοῦ οἱ χαρές καί οἱ ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων ἀποτελοῦν πηγές πόνου καί πικρίας γί΄αὐτόν τόν ἴδιο.
Νά λοιπόν τί εἶναι ὁ φθόνος. Ἕνα φοβερό δηλητήριο πού καταστρέφει πρῶτα αὐτόν καί μετά τούς ἄλλους. Ἕνα δηλητήριο πού γεμίζει καρδιές ἀκόμη καί ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό καί χαρακτηρίζεται ὡς φοβερό πάθος. Πόσο φοβερό πάθος εἶναι ὁ φθόνος μας τό δείχνει καί ἡ παρακάτω ἱστορία μας.
«Σέ ἕνα μοναστήρι εἶχαν καλέσει στήν ἑορτή τῆς Κοίμησης τῆς Παναγίας μας ἕνα Ρουμάνο μοναχό τόν Π. Νεκτάριο, νά ψάλει σάν δεξιός ψάλτης. Κάποιοι λοιπόν μοναχοί ἀπό φθόνο, γιατί προτιμήθηκε αὐτός σάν δεξιός ψάλτης καί ὄχι κάποιος ἀπό τό μοναστήρι ἤ τά μοναστήρια τῆς περιοχῆς, ἔγιναν ὄργανα τοῦ διαβόλου καί ἔβαλαν δηλητήριο μέσα στό ρόφημα τοῦ ψάλτη.
Ὁ εὐλογημένος αὐτός μοναχός μόλις κατάλαβε τούς πρώτους πόνους νά τόν ζώνουν γεμάτος πίστη ἔτρεξε στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, προσκύνησε καί κατόπιν πῆρε τό καντήλι της καί ἤπιε ὅλο τό περιεχόμενο λέγοντας «Παναγία μου σῶσε μέ γιατί μέ δηλητηρίασαν».
Ἡ Παναγία, ἀντίληψη, βοήθεια καί ἰατρός ὅλων ἐκείνων πού μέ πίστη τήν ἐπικαλοῦνται, μόλις ὁ Π. Νεκτάριος ἤπιε τό λάδι τοῦ καντηλιοῦ τῆς τόν ἐθεράπευσε καί μάλιστα τοῦ δημιούργησε μεγαλύτερη διάθεση γιά νά ψάλλει στήν ἑορτή της. Ἔτσι ὁ π. Νεκτάριος θά ὁμολογήσει τήν ἑπόμενη ἡμέρα «Οὐδέποτε ἄλλοτε εἶχα τόση διάθεση καί καθαρότητα λάρυγγα, ὅπως εἶχα τή νύκτα». Ἔτσι ἔγινε τό ἀντίθετο ἀπό ἐκεῖνο πού ἐπεδίωξε ὁ διάβολος νά ἐπιτύχει μέ φθονερούς μοναχούς.
Ἀδελφοί μου, βλέπετε πόσο πραγματικά εἶναι φοβερό τό πάθος τοῦ φθόνου, ἀφοῦ ὁδήγησε μοναχούς γιά νά ἱκανοποιήσουν τό πάθος τους νά σκεφθοῦν καί νά φθάσουν ἀκόμα καί στό ἔγκλημα.
Ἀλήθεια. Ποιός ζωγράφος θά μποροῦσε νά σχεδιάσει τήν ἀπαίσια μορφή τοῦ φθόνου καί πιό μολύβι εἶναι ἱκανό νά περιγράψει καί νά ἀπεικονίσει τό ψυχικό μαρτύριο ἐκείνου πού αὐτοκαταδικάζεται νά τροφοδοτεῖ μέ τή σάρκα καί τό αἷμα τοῦ τό ἀχόρταγο φίδι τοῦ φθόνου;
Γι’ αὐτό ἄς ξεριζώνουμε ἀπό μέσα μας τό πάθος τοῦ φθόνου μόλις ἀντιληφθοῦμε τήν ὕπαρξή του καί νιώσουμε τό δηλητήριό του νά δηλητηριάζει τή σκέψη μας καί ἔτσι καί τή ζωή μας. Τά μυστήριό της Μετανοίας καί ἐξομολόγησής μας περιμένει. Μήν ἀμελοῦμε ἀλλά νά πολεμοῦμε.

Ὁ Θεός μαζί σας καί μακριά ἀπό τό δηλητήριο τοῦ φθόνου