« ΕΓΓΙΣΟΝ ΗΜΙΝ ΚΥΡΙΕ»

 

Οι προσευχές και η υμνογραφία της ορθόδοξης Εκκλησίας είναι πηγή πνευματικής δύναμης. Μέσα στους ύμνους και τις προσευχές διακρίνουμε και κάποιο είδος θεοπνευστίας, γιατί η Εκκλησία μας, όταν προσεύχεται συγχρόνως θεολογεί και διδάσκει. Οι ιεροί υμνογράφοι δέχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα πλούσιες πνευματικές εμπειρίες οι οποίες έγιναν στη συνέχεια η γλώσσα της προσευχόμενης Εκκλησίας.

Μια τέτοια ωραία και περιεκτική προσευχή περιέχεται στην ακολουθία της Τρίτης Ώρας, η οποία μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Λέγει τα εξής: « ταχείαν και σταθηράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου, Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών. Μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψεσιν, μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν, αλλ’ αεί ημάς πρόφθασον. Έγγισον ημίν, έγγισον ο πανταχού ώσπερ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής, ούτω και τοις ποθούσιν ένωσον σαυτόν, οικτίρμων. Ίνα συνημμένοι σοι υμνώμεν και δοξολογούμεν το Πανάγιον σου Πνεύμα».

Αν προσέξουμε τα νοήματα του κειμένου θα δούμε ότι μας ανάγουν στην Αγ. Γραφή που είναι αστείρευτη πηγή ιερών υμνωδιών και προσευχών.

Έτσι η ακηδία στην οποία αναφέρεται η προσευχή είναι ένα δύσκολο πάθος, ένας μεγάλος εχθρός της πνευματικής ζωής, Όταν εμφανισθεί αυτό το παράσιτο της ακηδίας στην ψυχή και δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και σωστά, τότε ο άνθρωπος αρχίζει να γίνεται ράθυμος στην πνευματική εργασία. Και αδιάφορος γι τη σωτηρία του.

Η θεραπευτική μέθοδος της Εκκλησίας δεν προτείνει κάποια βοηθητικά λόγια, αλλά γι ’αυτές τις δύσκολες ώρες της ακηδίας προτείνει μετά την εξομολόγηση την επίκληση του Κυρίου: « μη μακρύνου των φρενών ημών», « μη χωρίζου των ψυχών ημών» λέγει ο ιερός υμνογράφος.

Η ακηδία οδηγεί στο σκοτασμό του νου και σε αθυμία με αποτέλεσμα να εμφανίζονται λογισμοί δειλίας και βλασφημίας.

Ενώ ο ι. υμνογράφος επιζητεί γαλήνη λογισμών, ανάπαυση καρδιάς, προθυμίας για πνευματικό αγώνα και απαλλαγή από φόβο, ανησυχία ή ταραχή. Και στη συνέχεια συνοψίζει το αίτημα του στην προστακτική: « έγγισον ημίν. έγγισον ο πανταχού». Μέσα από το βάθος της καρδιάς του αναβλύζει το μέγα αίτημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ζητά το άγγιγμα του Κυρίου. Είναι αλήθεια ότι από τότε που ο Χριστός με τη Θ. Ενανθρώπηση Του άγγιξε την ανθρώπινη φύση αντιστοιχίζεται η θέωση του ανθρώπου.

Επειδή γνωρίζει την οντολογική σχέση του Χριστού με την ανθρώπινη φύση, δεν ζητά απλά μια ενίσχυση και παρηγοριά, αλλά αυτή την ίδια τη θέωση.

Το άγγιγμα του Κυρίου στην ανθρώπινη φύση δεν είναι στατικό και ελλιπές. Είναι άγγιγμα τέλειο και σωστικό. Γι ’αυτό πάντοτε η Εκκλησία μας προσευχόμενη βοά: « άγγισον ημίν Κύριε»