Η θεραπεία, δώρο Θεού. (Κυριακή Ι΄Λουκά)

Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να «ανακύψει», να σηκωθεί από τη γη, αλλ’ ούτε και την ψυχή (= το νου) να ανυψώσει, να ατενίσει τον ουρανό, να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό, που είναι η θεραπεία. Και το τραγικό ήταν, που δεν υπήρχε δυνατότητα θεραπείας από μέρους του ανθρώπου. Ο διάβολος με τα δεσμά του δεν επέτρεπε τη θεραπεία. Δεν μπορεί η αμαρτία να θεραπευθεί από τον άνθρωπο. Και η συναγωγή συντηρούσε την ασθένεια, αφού δε μπορούσε να νικήσει την αμαρτία.
Ο διάβολος, βέβαια, δεν ενεργεί όπως και όσο θέλει. Χωρίς την παραχώρηση του Θεού, δεν μπορεί να προξενήσει κανένα κακό στον άνθρωπο. Πολλές φορές, λένε οι Πατέρες, που ο άνθρωπος ζει μέσα στην αμαρτία και προχωρεί από το κακό στο χειρότερο, εγκαταλείπεται από τον Θεό και παραχωρεί εξουσία στο διάβολο να βασανίσει το σώμα του με κάποια ασθένεια, για να «έλθη εις εαυτόν» και να δώσει σημασία στα πνευματικά, «ίνα το πνεύμα σωθεί» (Α’ Κορ. 5, 5) με την επιστροφή στο Θεό. Κάτι τέτοιο ίσως να συνέβη και με τη συγκύπτουσα. Ίσως ο Θεός να παραχώρησε την οδύνη αυτή, για να λάμψει η πίστη της.
Η θεραπεία της συγκύπτουσας ήταν το «ανακύψαι». Αυτό δεν μπορούσε κανένας να το προσφέρει, γιατί ήταν «δεμένη» από τον σατανά, που δεν επέτρεπε τη θεραπεία. Μόνο αν ήταν δυνατό να νικηθεί ο διάβολος και να καταργηθεί η δεσποτεία του. Αυτό θα πραγματοποιήσει μόνο ο Χριστός, θεραπεύοντας το πάθος της συγκύπτουσας, που αργότερα, όταν ανεβεί στον σταυρό, θα επεκταθεί σ’ όλη την ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό ο Χριστός από τον συγκεντρωμένο κόσμο, που όλοι ήταν «δεμένοι» και «συγκύπτοντες» κατά την ψυχή, πρόσεξε ιδιαίτερα την πονεμένη συγκύπτουσα, που είχε διπλό πάθος: «ιδών αυ­τήν ο Ιησούς», σημειώνει ο Ευαγγελιστής. Είδε σπλαχνικά το «δεμένο» πλάσμα των χειρών Του και στο πρόσωπό της όλη την ανθρωπότητα, που αρνήθηκε να μείνει μαζί Του, για να ζήσει αυτόνομα, «ίνα γένηται ως Θεός» και αντί αυτού «δέθηκε» χωρίς να είναι δυνατό να «ανακύψει». Στη συνέχεια ακολούθησε και το «δέσιμο» του σώματος, δηλαδή η πάθησή Του.
Ο λόγος ακόμη που ο Χριστός επισήμανε τη συγκύπτουσα, ίσως να ήταν, γιατί ήλθε στη συναγωγή για τον Χριστό. Τον πίστευε και ήθελε να τον συναντήσει. Πίστευε πως Αυτός μόνο μπορούσε να τη βοηθήσει να ανακύψει. Γι’ αυτό και ο Χριστός, πριν κάνει το θαύμα, δεν την ρωτά αν πιστεύει, γιατί θα είδε τον πόθο, που έκρυβε μέσα της. Με ένα βασιλικό πρόσταγμα λέγει: «γύναι, απολέλυσαι (= απαλλάσσεσαι) της ασθενείας σου», αλλά και με την επίθεση των χεριών Του επάνω της, λύει την κατάρα της απανθρωπιάς του διαβόλου και της χαρίζει τη θεραπεία. Της μετέδωσε αυτό που είχε και έχασε και γι’ αυτό δέθηκε από το διάβολο και έγινε συγκύπτουσα. Είναι η χάρις του Θεού, η μετοχή στη ζωή των προσώπων της Αγίας Τριάδας, που είναι το «ανακύψαι». «Παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεό». Ο Χριστός είναι ανάσταση και ζωή. Γίνεται όρθιο το σώμα της, αλλά ανίσταται και η ψυχή της και ξαναβρίσκει τον αρχικό προορισμό της, τη δοξολογία του Θεού. Αυτό είναι ανάσταση. Είναι το δώρο που μόνο ο Χριστός, «ο μη γνους αμαρτίας ζυγόν», μπορούσε να της προσφέρει. Ο Χριστός ανορθώνει με το λόγο Του και με το Σώμα Του. Χωρίς αυτά η ψυχή παραμένει συγκύπτουσα στη γη και τα γήινα.
Το «ανωρθώθη», αποτελεί αντίθεση στο «ην συγκύπτουσα» και είναι προτύπωση της αναστάσεως του ανθρώπου από την πτώση στα νεκρά έργα της αμαρτίας και θα ακολουθήσει τον σταυρικό θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου μας. Όπως διεκήρυξε: «Όταν υψωθώ (= σταυρωθώ) πάντας ελκύσω προς εμαυτόν». Τότε θα λυθεί ο άνθρωπος και θα «δεθεί ο ισχυρός», που μας έδεσε και Αυτός που θα τον δέσει θα «αρπάσει τα σκεύη αυτού», δηλαδή τους ανθρώπους. Η «αρπαγή» αυτή θα είναι η σωτηρία. Και θα είναι καθολική, για όλους τους ανθρώπους, εκτός εάν κάποιος αποκλείσει μόνος του τον εαυτό του και μείνει έκτος σωτηρίας. Η «ανόρθωση» της ψυχής για δοξολογία του Θεού, είναι η υγεία της. Οι Άγγελοι και οι Άγιοι δεν ασθενούν, γιατί ζουν το «ανακύψαι». Δοξάζουν «ακαταπαύστως, το θείον Κράτος της εξουσίας του Χριστού». Η ασθένεια και η σύγχυση ακολουθεί την κατάργηση του «ακαταπαύστως». Αυτό που έπαθε η συγκύπτουσα και όλη η ανθρωπότητα.
Όταν ο Θεός ευεργετεί τον άνθρωπο σωματικά, καλείται και ο ίδιος να συμβάλει με τον αγώνα του να μη περιορισθεί η ευεργεσία μόνο στο σώμα, αλλά να αγιασθεί και η ψυχή. Η συγκύ­πτουσα που ήταν «κατά σάρκα» θυγατέρα, δηλαδή απόγονη του Αβραάμ, όπως είπε ο Κύριος, με τη σχέση και κοινωνία της με τον Θεό, μπορεί να γίνει και «κατά πνεύμα» απόγονη, αφού ο Αβραάμ είναι πατέρας των πιστών στον Χριστό. Είναι απόγονοί του όσοι τον μιμούνται στους τρόπους, στη φιλοθεΐα και στην όλη πολιτεία.

(Παύλου Μουκταρούδη, Θεολόγου. «Διήρχετο διά των σπορίμων», τ. Β΄ -ομιλίες στα Ευαγγέλια των Κυριακών και των Δεσποτικών Εορτών. Εκδ. Ι.Μητρ. Λεμεσού)