Η πρόσκληση στο μεγάλο Δείπνο (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά)

Η πρόσκληση στο μεγάλο Δείπνο (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά)

Η παραβολή του μεγάλου Δείπνου, που διαβάζεται την Κυριακή των Αγίων Προπατόρων, εικονίζει καθαρά την Εκκλησία, που εκφράζεται στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Δηλαδή, η πρόσκληση να συμμετάσχουν στο μεγάλο Δείπνο είναι πρόσκληση για να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, να κοινωνήσουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Κάποιος άνθρωπος λέει, προσκάλεσε σε δείπνο αυτούς που φαίνονταν να είναι οι πιο αγαπημένοι του φίλοι, για να περάσουν λίγες ώρες μέσα στη δική του χαρά. Και οι άνθρωποι αυτοί ένας μετά τον άλλον περιφρόνησαν την πρόσκληση του, ο καθένας για δικό του λόγο. Ο ένα ς είχε αγοράσει ένα κομμάτι της γης και δεν είχε τον καιρό. Ένας άλλος είχε αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και είχε δουλειά. Κάποιος τρίτος είχε παντρευτεί και δεν είχε τη διάθεση να ανταποκριθεί. Αφού όμως αρνήθηκαν να προσέλθουν, ο οικοδεσπότης κάλεσε στο δείπνο τους φτωχούς, τους ασθενείς, τους άστεγους, τους κοινωνικά παραθεωρημένους. Η πρόσκληση αυτή για το μεγάλο δείπνο, που είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, απευθύνεται και στον καθένα από εμάς προσωπικά, και συνεχίζεται μέσα στην Θεία Λειτουργία. Στη Θεία Ευχαριστία, τη συγκεφαλαίωση της όλης Θείας Οικονομίας, πραγματοποιείται η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και συγχρόνως αποκαλύπτεται η φύση και ο χαρακτήρας του μυστηρίου θεανθρώπινης κοινωνίας. Η Λειτουργία είναι το μυστήριο της συνάξεως. Πρέπει ακλόνητα να γνωρίσουμε και να θυμόμαστε ότι στον Ναό δεν πηγαίνουμε για ατομικές προσευχές, πηγαίνουμε για να συναχθούμε σε Εκκλησία. Και όταν λέω «πηγαίνω στην Εκκλησία», αυτό σημαίνει, «πηγαίνω στην σύναξη των πιστών, ώστε μαζί με αυτούς να συγκροτήσω Εκκλησία, να γίνω αυτό που έγινα την ημέρα του βαπτίσματος, δηλαδή μέλος του σώματος του Χριστού. Πηγαίνω, για να ομολογήσω ενώπιον Θεού και ανθρώπου το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού». Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, φαίνεται ότι δεν έχουμε όλοι συνείδηση της εκκλησιολογικής σημασίας της Θείας Λειτουργίας και των Αγίων Μυστηρίων, ή τα θεωρούμε ως απλά θρησκευτικά καθήκοντα, ως ευκαιρίες ατομικής τελειώσεως και σωτηρίας ή ως πράξεις που αφήνονται αποκλειστικά στην ατομική επιθυμία εκάστου, την ευσέβεια και την προετοιμασία. Πόσο θλιβερό, λοιπόν, είναι αν αρνούμεθα την πρόσκληση του Θεού, γιατί έχουμε απορροφηθεί από τα επίγεια. Ή, όταν κοινωνούμε για να εκπληρώσουμε μια υποχρέωση, ή για το έθιμο και το καλό. Άλλοι πάλι δεν κοινωνούν, γιατί θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο. Ο άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός γράφει: «Δεν πρέπει να αποφεύγουμε τη θεία Κοινωνία, επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλό. Πρέπει να προσευχόμαστε πολύ πιο συχνά για την θεραπεία της ψυχής και την καθαρότητα του Πνεύματος, αλλά με τέτοια ταπείνωση και πίστη που να θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο. Διότι είναι η αγιότητα του Χριστού και όχι η δική μας που μας κάνει άξιους να προσεγγίσουμε και να λάβουμε τα άγια Δώρα». Η συνεχής Κοινωνία είναι το ιδεώδες της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Δεν πρόκειται καθόλου για υποχρέωση. Είναι πράξη αγάπης και λατρείας προς τον Θεό «να προσερχόμαστε και να μεταλαμβάνουμε, αρκεί να είμαστε ανέγκλητοι παρά του πνευματικού μας». (άγιος Γρηγόριος Ε΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως).
Ας μην αρνηθούμε, λοιπόν, την πρόσκληση στο Δείπνο της Θείας Ευχαριστίας, για να μη στερηθούμε τη χαρά της κοινωνίας μας με το Θεό. Αμήν