Σχόλια προς το Ευαγγελικό και Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής του Ζακχαίου

[Κατά Λουκά ιθ'. 1 – 10]   [Προς Εβραίους ιγ'. 7 - 16]

*****

    Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, διαβάσαμε για τον Ζακχαίο.

    Ο Ζακχαίος ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος από την Ιεριχώ, αρχιτελώνης, και συνεπώς πολύ αμαρτωλός στο παρελθόν, μιας και γνωρίζουμε ότι οι τελώνες την τότε εποχή ήταν φιλάργυροι, απατεώνες και μοχθηροί άνθρωποι.

    Η απάρνηση της φιλαργυρίας είναι μέγιστη αρετή. Ο άγιος Χρυσόστομος κάνει σχεδόν σε κάθε του ομιλία νύξη ως προς αυτό το θέμα της φιλαργυρίας. Ο ίδιος ο Κύριός μας είπε, ότι ευκολότερα περνάει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ένας πλούσιος την πύλη του παραδείσου. Βλέπουμε λοιπόν, ότι η φιλαργυρία είναι ένα πολύ σοβαρό πάθος, το οποίο μόνο δύσκολα μπορεί να ξεφορτωθεί κανείς. Τίποτε όμως δεν είναι ακατόρθωτο για τον Θεό. Το μόνο που ζητάει από εμάς, είναι θέληση και προσπάθεια.

    Αυτό γίνεται κατανοητό, όταν διαβάσουμε προσεκτικά την ιστορία του Ζακχαίου.

    Έμαθε ότι ο Χριστός περνούσε μέσα στην πόλη και επειδή ήταν κοντός, ανέβηκε σε ένα δέντρο, ώστε να μπορέσει να τον δει.

    Όταν πέρασε ο Ιησούς, τον κοίταξε και του είπε ότι επιθυμεί να τον πάρει ο Ζακχαίος στο σπίτι του. Εκείνος δέχθηκε αμέσως με μεγάλη χαρά.

    Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο Ζακχαίος έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να δει τον Χριστό. Ανέβηκε σε ένα δέντρο. Ανέβηκε πιο ψιλά από εκεί που βρισκόταν. Έκανε ένα μικρό ανθρώπινο κόπο και σκαρφάλωσε ένα-δύο μέτρα. Πόσο κουράστηκε; Κι όμως! Ο Κύριος ανταποκρίθηκε άμεσα.

    Οι υπόλοιποι φυσικά γκρίνιαξαν και έλεγαν, πώς είναι δυνατόν να θέλει να συναναστραφεί με έναν τόσο αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν είχαν μάθει ακόμα ότι η μετάνοια και η καλή θέληση με λίγο κόπο ανταμείβονται πλουσιοπάροχα από τον Κύριο. Ίσως να μην είχαν κάνει τόσο μεγάλα αμαρτήματα στο παρελθόν, όπως ο Ζακχαίος, αλλά για εκείνα τα μικρά που σίγουρα είχαν κάνει, δεν είχαν μετανοήσει πραγματικά. Και να είχαν μετανοήσει, δεν κατάλαβαν την φιλανθρωπία και την ευσπλαχνία του Χριστού. Δεν είχαν καταλάβει την έννοια των λέξεων: «Έλεος θέλω και όχι θυσία»· ούτε τα λόγια του Ψαλμωδού που λέει: «Ότι ει ηθέλησας θυσίαν έδωκα αν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουθενώσει».

    Ο Ζακχαίος λοιπόν είχε μετανοήσει για τις πράξεις του. Όταν πήρε τον Κύριο στο σπίτι του, του είπε ότι την μισή του περιουσία θα την έδινε στους φτωχούς και όποιον είχε εξαπατήσει, θα του έδινε τα τετραπλάσια από αυτά που του πήρε.

    Βλέπετε τι δύναμη μας δίνει ο Κύριος; Ο Ζακχαίος έκανε την μικρή προσπάθεια να ανέβει σε ένα δέντρο, είδε τον Χριστό, τον πήρε σπίτι του και με την δύναμη της παρουσίας του Χριστού μπόρεσε να απαλλαγεί από το πάθος της φιλαργυρίας.

    Ο Χριστός δεν ζητάει πολλά από εμάς. Μόνο μια μικρή προσπάθεια. Μόνο λίγη θέληση. Τα υπόλοιπα τα παίρνει στους ώμους του και μας βοηθάει να πετύχουμε πράγματα που ποτέ δεν θα πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε. Θέλει εμπιστοσύνη και πίστη. Θέλει πνευματική διάθεση.

    Αυτό μας διδάσκει και το Αποστολικό ανάγνωσμα. Να βγούμε έξω από το στρατόπεδο, έξω από την πόλη και να αναζητήσουμε τον Κύριο. Ποιο είναι το στρατόπεδο; Ποια είναι η πόλη; Ο κόσμος τούτος! Να βγούμε έξω από αυτό τον κόσμο και να αναζητήσουμε τον πνευματικό, αληθινό κόσμο του Κυρίου. Βγαίνοντας από την πόλη, μπορούμε να πράττουμε το καλό και να δοξάζουμε από τα βάθη της καρδιάς μας τον Θεό. Αυτή είναι η θυσία που ζητάει ο Θεός από εμάς. Να βγούμε έξω από την πόλη. Να δούμε πέρα από αυτά που βλέπουν τα φθαρτά μας μάτια. Να αναζητούμε πρώτα την βασιλεία των ουρανών και όλα τα άλλα θα μας προστεθούν.

    Ακούγοντας ο Χριστός τον Ζακχαίο να του λέει ότι μετά την μετάνοιά του θα ακολουθήσουν πράξεις, του λέει ότι έγινε σωτηρία σε τούτο το σπίτι. Σώθηκε ο Ζακχαίος! Τον αποκαλεί μάλιστα «απόγονο του Αβραάμ». Μη νομίζει όμως κανείς, ότι τον αποκαλεί έτσι λόγω της φυλής του. Ο απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού, μας λέει, ότι «όσοι είναι άνθρωποι πίστεως, αυτοί είναι παιδιά του Αβραάμ».

    Είθε λοιπόν όλοι μας να γίνουμε παιδιά του Αβραάμ. Να βγούμε έξω από την πόλη, έξω από το στρατόπεδο, να σκαρφαλώσουμε στο πνευματικό δέντρο της πίστεως και ο Κύριός μας θα μας βοηθήσει να ζούμε έμπρακτα την χριστιανική και θεάρεστη ζωή. Να εμπιστευτούμε στον Κύριο ό,τι δεν μπορούμε να πράξουμε από μόνοι μας και με αυτή την πραγματική πίστη να γίνουμε πνευματικοί γίγαντες, όπως υπήρξε ο Ζακχαίος, όπως υπήρξε ο Απόστολος Παύλος, παιδιά του μεγάλου Αβραάμ, ο οποίος«επίστεψε εις τον Θεόν και αυτό του λογαριάσθηκε προς δικαίωσιν» (Γαλ. 3, 6).

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ