Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. ..κρινάκια ταπεινά στον τάφο του Μεγάλου Υμνογράφου ... είκοσι έτη... ...και όμως, τόσο κοντά μας... ...τα μνήματα κρύβουν μηνύματα...

   

Από μικρός επόθησες του Πνεύματος τη χάρη,

των αρετών τις κορυφές, του φθέγματος τα κάλλη.

Δια τούτο και αρνήθηκες σκλαβιά την των προγόνων

κι εζήτησες την λευτεριά στην πόλη των αιώνων.

Και νά, στο κέντρο Αθηνών, βωμόν της Ριζαρείου,

συνδέθης με τον Άγιον και ταπεινόν Κυρίου!

Τον θείον τον Νεκτάριον, τον μέγαν υμνογράφον,

της Θεοτόκου υμνητήν κι ερμηνευτήν δογμάτων.

Σ΄ευλόγησεν η χάρις Του , στον λόγον και στην πέννα,

όντας κι οι δυο πονέσατε στης προσφυγιάς τα ξένα...

Αρνήσαι τώρα σθεναρώς, τερπνά και κόσμου ηδέα,

κι ορθώνεσαι αγωνιστής, κρατώντας την “ρομφαία”.

Ο Άθως σε εδέχθηκε, συγκίνησε η μορφή σου,

κι ευφράνθησαν οι ασκητές με την υπακοήν σου.

Αγώνες, βία, πειρασμοί του νέου Αγιορείτου,

κατήρτισαν το χάρισμα του Μικραγιαννανίτου.

Βίωσες μόνος Γέροντα την θείαν ησυχίαν,

ετρύγησες στις δωρεές την θείαν υμνωδίαν.

Την κορωνίδα χάριτος,  μον’ εκλεκτοί λαμβάνουν

και παραμένουν ταπεινοί, ώσπου να αποθάνουν.

Εξύμνησε το πνεύμα σου τα τρόπαια Οσίων,

παλαίσματα των ασκητών, μαρτύρια Αγίων.

Και πάντων των Αθωνιτών, βίον και πολιτείαν,

εσκόρπισες στο ποίμνιον ως θείαν ευωδίαν.

Τ΄αστείρευτά σου δάκρυα, ως δρόσος ουρανία,

στους στίχους σου φωτίζουνε  ζωήν υπερκοσμία.

Λευκάνθηκε η όψις σου, εξάγνισες καρδίαν,

Ο Πρόδρομος σ΄ανέλαβε υπό την προστασίαν...

Φράσον αββά ησυχαστά, πώς νους εν τη καρδία,

ακούει λόγους ανέκφραστους  και ψάλλει υμνωδία;

Πώς αγωνίζετ΄η καρδιά εντός ούσα του Άδού,

παρακαλώντας τον Χριστό κατά του κοσμοπλάνου;

Έτη και έτη έζησες υμνώντας τον Σωτήρα,

επάλεψες κι ενίκησες πάθη και ολετήρα.

Κι ήρθεν η ώρα Γέροντα ν’ αφήσεις τα των άθλων

για ν’ απολαύσεις εναργώς τα στέφη των επάθλων.

Τω όντι, πόσοι άγιοι, πατέρες θεοφόροι,

πoρεύθησαν συνδράμοντες τον Όσιον στο ξόδι!

Να οδηγήσουν “παιδικήν”  ψυχήν του Γερασίμου,

στα θεία κι ανερμήνευτα κάλλη του παραδείσου!

Πρέσβευε τώρα εκτενώς, στην δόξαν σου Πατέρα,

Των υμνογράφων η κρηπίς, των μοναστών αστέρα.

Η σκλάβα η Βόρειος Ήπειρος, πατρίδα τιμημένη,

με την Ελλάδα να ενωθεί, προσμένει πονεμένη.

Ρύσε ποικίλων πειρασμών, κακώσεων και πόνων,

πάντας εν Άθω μοναστάς κι ευλόγησον τον κόπον.

                         Επί δε τούτοις φύλαττε τα πλήθη ορθοδόξων,

που αγωνίζονται πιστώς κατά των κακοδόξων.

Να παραμείνουμ’ ακλινείς στην παρακαταθήκην,

μακρά από ζήλον άκριτον και κοσμικήν προσθήκην.

Ο θείος έρως Ιησού να φλέγει την καρδίαν,

Το όφελος των αδελφών να φέρει ευλογίαν.

Και νυν ακρέμων υμνωδών, καύχημα Εκκλησίας,

όρα, ευφραίνου, χόρευε, ωδήν θεογνωσίας.

Οι διάδοχοί σου μέλπουσι, θυμίαμα υμνωδίας,

κι αγάλλονται οι Άγιοι οι της Ορθοδοξίας.

Κρατούν τα τέκνα σου στερρώς, πράξιν και θείον δόγμα,

και οδηγούν προσκυνητάς στου ουρανού το δώμα.

Ο Γέροντας Σπυρίδωνας μετά της συνοδείας,

ανέδειξαν την Σκήτην σου λιμένα σωτηρίας.

Κυρίως όμως Ασκητά, θεόληπτε στους τρόπους,

χαρίτωνε τα τέκνα σου, τους εκλεκτούς διαδόχους.

Να ζήσουν, να στοιχίσουνε στην όσια βιωτήν σου,

χαρίζοντάς τους δαψιλώς την ιεράν ευχήν σου.

Αμήν.      π. Ιωήλ. (Κόνιτσα).