Ο αναχωρητής Ιωάννης.

05ΙΟΥΛ

 

      Μας διηγήθηκε ο οσιότατος Διονύσιος, ο πρεσβύτερος και σκευοφύλακας της αγιότατης  Εκκλησίας των  Ασκαλωνιτών, για τον αββά Ιωάννη τον αναχωρητή ότι υπήρξε πραγματικά μέγας άνθρωπος κατά Θεόν στη σημερινή γενιά· και για να δείξει την προς Θεόν ευαρέστησή του, διηγιόταν τούτο το θαύμα που συνέβαινε σ’ αυτόν: «Ο γέροντας», λέει, «ησύχαζε στα μέρη του χωριού Σοχούς, είκοσι σχεδόν μίλια από τα  Ιεροσόλυμα. Είχε δε ο γέροντας στο σπήλαιό του μια εικόνα της Παναγίας αχράντου Δεσποίνης ημών και αειπάρθενου Μαρίας να κράτα στην αγκαλιά το Θεό μας. Κάθε φορά λοιπόν που ήθελε να πάει σε κάποιο τύπο, ή σε μακρινές ερήμους ή στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό και τους αγίους Τόπους, ή και στο όρος Σινά, για να προσκυνήσει, και σε ναούς μαρτύρων που απείχαν από τα  Ιεροσόλυμα μεγάλη και μακρινή απόσταση -ήταν φιλομάρτυρας ο γέροντας και τώρα μεν πήγαινε στον άγιο Ιωάννη στην Έφεσο, έπειτα στον άγιο Θεόδωρο στα Ευχάιτα, και πριν λίγο μεν στη χώρα των Ισαύρων, στην αγία Θέκλα στη Σελεύκεια, τώρα δε στον άγιο Σέργιο στο Σάφας· και τη μια φορά προς αυτόν, την άλλη δε προς εκείνον τον άγιο πορευόταν ετοίμαζε λοιπόν την καντήλα και την άναβε, όπως είχαν συνήθεια. Έπειτα έστεκε σε προσευχή και ικέτευε το Θεό να κατευθύνει την πορεία του κι έλεγε στη Δέσποινα προσβλέποντας την εικόνα της: «Αγία Δέσποινα Θεοτόκε, επειδή πρόκειται να βαδίσω μεγάλο δρόμο, που έχει πολλών ημερών απόσταση, φρόντισε την καντήλα σου κι αν πάει να σβήσει, φύλαξέ την, κατά τη διάθεσή μου, επειδή εγώ φεύγω έχοντας τη βοήθειά σου συνοδοιπόρο». Και λέγοντας αυτά μπροστά στην εικόνα, έφευγε. Έκανε λοιπόν την προγραμματισμένη πορεία και επέστρεφε πότε σε ένα μήνα, πότε σε δύο και τρεις, καμιά φορά και σε πέντε κι έξι κι έβρισκε την καντήλα περιποιημένη κι αναμμένη όπως ακριβώς την άφησε φεύγοντας για την πορεία και ποτέ δεν την είδε σβησμένη από μόνη της,  ούτε όταν σηκωνόταν από τον ύπνο ούτε όταν επέστρεφε από ταξίδι ούτε όταν ερχόταν από την έρημο στο σπήλαιο».

      Μας έλεγε και τούτο γι’ αυτόν ο ίδιος Διονύσιος ο πρεσβύτερος, ότι κάποτε περπατούσε ο γέροντας στην άκρη του χωριού Σοχούς, όπου ήταν το σπήλαιό του, και περπατώντας είδε ένα λιοντάρι μεγάλο να έρχεται από απέναντι και να βρίσκεται κοντά του. Περπατούσε δε σ’ ένα δρόμο πολύ στενό που βρισκόταν ανάμεσα σε δύο φράχτες με τους οποίους οι γεωργοί συνηθίζουν να περιφράζουν τα χωράφια τους φυτεύοντας δέντρα από τα αγκαθωτά. Κι είχε τέτοια στενότητα ο δρόμος από τα αγκάθια, που χωρούσε μόλις ένα πεζό χωρίς να κουβαλά τίποτε και δεν επέτρεπε να βαδίζει ανεμπόδιστα ο διαβάτης. Μόλις λοιπόν πλησίασαν ο ένας τον άλλο ο γέροντας και το λιοντάρι, ούτε ο γέροντας επέστρεψε στο δίστρατο, για να αφήσει χώρο για το λιοντάρι ούτε το λιοντάρι μπορούσε να γυρίσει πίσω ούτε να περάσουν και οι δύο ήταν δυνατό, από τη μεγάλη στενότητα του δρόμου. Βλέποντας λοιπόν το λιοντάρι το δούλο του Θεού να θέλει να προχωρήσει και να μη θέλει να γυρίσει πίσω με κανένα τρόπο, στάθηκε στα πίσω πόδια του κι ακούμπησε όρθιο στο φράχτη αριστερά του γέροντα. Έτσι έκανε με το βάρος και τη δύναμη του σώματος κάποια μικρή ευρυχωρία και πρόσφερε ανεμπόδιστη την πορεία στο δίκαιο· κι έτσι πέρασε ο γέροντας αγγίζοντας τη ράχη του λιονταριού. Και τότε, μετά το πέρασμά του, το λιοντάρι σηκώθηκε από το φράχτη και προχώρησε το δικό του δρόμο.

Τον αββά  Ιωάννη επισκέφτηκε ένας αδελφός και δεν βρήκε τίποτε στο σπήλαιό του. Και του λέει: «Πώς μένεις εδώ, πάτερ, μη έχοντας τα αναγκαία;» Αποκρίθηκε ο γέροντας: «Το σπήλαιο τούτο, παιδί μου, είναι παλαίστρα· «μία σου και μία μου».

(Ιωαν. Μόσχου, «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)