Αφήνουμε διαταραγμένους να κυνηγούν μετανάστες; Αύριο θα κυνηγούν εμάς

Γράφει: Ιουλία Βελισσαράτου

Θυμάμαι πώς μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν άκουσα τον παρακάτω διάλογο: Περίμενα στη σειρά μου για μία ακτινογραφία και άθελά μου άκουσα τη συζήτηση που είχαν δύο ασθενείς ακριβώς μπροστά μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς τόσο δυνατά που φώναζαν… Σαν να ήθελαν να ακουστούν. «Γιατί περιμένεις εσύ στην ουρά για να πάρεις τα αποτελέσματα; Δεν έχεις κάποιον δικό σου;» ρώτησε ο άνδρας τη γυναίκα που είχε απέναντί του. Η κοπέλα είχε δεμένο το χέρι της με επίδεσμο και φαινόταν ότι δυσφορούσε από τον πόνο. Προφανώς δεν φαινόταν να γνωρίζονται οι δυό τους αλλά ο άνδρας ανέπτυξε αμέσως οικειότητα και συνέχισε τη συζήτηση όταν εκείνη απάντησε
« Όχι δεν έχω…»
« Πού είναι ο άνδρας σου; Συνέχισε αυθάδικα εκείνος.
« Δεν έχω άνδρα», απάντησε εκείνη αμήχανα.
« Πάρε αυτόν» της είπε περιπαιχτικά δείχνοντας έναν μελαμψό νεαρό που έμπαινε από την πόρτα για να περιμένει στη σειρά του.
« Αυτός δεν μοιάζει με εκείνον τον μαύρο καναλάρχη στη διαφήμιση του ΜΕΓΚΑ?» είπε η γυναίκα γελώντας.

« Είδες; Αυτοί- είπε εκείνος περιφρονητικά αναφερόμενος στον μελαμψό πρωταγωνιστή της διαφήμισης- έχουν δουλειές και εμείς καθόμαστε.
« Ε, πόσο να πήρε;» αναρωτήθηκε η γυναίκα. «Λίγα παίρνουν και αυτοί τώρα» συνέχισε.
« Ας έκανα και εγώ διαφήμιση και ας έπαιρνα λίγα!» απάντησε εκείνος και με άφησε άναυδη.
Όχι μόνο άφησε απροκάλυπτα να φανούν τα ρατσιστικά του ένστικτά αλλά και ο βαθύς κενός του κόσμος, ο οποίος περιστρέφεται μόνο γύρω από τον ευατό του.. Δηλαδή, κατά τα λεγομένα του, οι ξένοι όχι μόνο παίρνουν τις δουλειές από τους Έλληνες, αλλά τους αρπάζουν και την ευκαιρία να κάνουν καριέρα στην μικρή ή μεγάλη οθόνη! Αναρωτιέμαι αν η συζήτηση αφορούσε έναν μελαμψό άνδρα ο οποίος δούλευε στα χωράφια ή στην οικοδομή, θα ήθελε να κάνει τη δουλειά του;
Πρέπει να πούμε, επιτέλους, τα πράγματα με το όνομά τους. Να συμφωνήσουμε ότι οι μετανάστες είναι πολλοί, ότι δεν υπήρχε ποτέ σοβαρή πολιτική αφομοίωσής τους ή περιορισμού της εισόδου τους σε μία μικρή χώρα και με ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι ήρθαν στην Ελλάδα δραπέτες φυλακών με βαρύ ποινικό μητρώο και έκαναν εγκλήματα για να επιβιώσουν. Αλλά υπήρχαν και εκείνοι που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους με το ζόρι, εξαιτίας αποφάσεων που πήραν άλλοι για αυτούς χωρίς αυτούς.
Υπάρχουν και αυτοί που δεν σκότωσαν και δεν έκλεψαν αλλά περπάτησαν μερόνυχτα για να φτάσουν στα σύνορα. Δίψασαν, πείνασαν, αλλά ο πόθος τους να φύγουν από τη γη που τους γέννησε- αλλά έγινε ξαφνικά αφιλόξενη- ήταν μεγαλύτερος. Και δεν είναι λίγο να μην έχεις νόμισμα στην τσέπη, αλλά να χτίζεις το καβούκι από την αρχή χωρίς να ξέρεις τη γλώσσα ή τους ανθρώπους σε μία ξένη γη , μακριά από τους αγαπημένους σου.
Δε λέω. Ήμασταν και εμείς φιλόξενοι. Τους ανοίξαμε τα σπίτια μας, τους δώσαμε νερό και ψωμί. Δουλειά. Τη δύσκολη δουλειά όμως. Γιατί εμείς τεμπελιάσαμε. Το χρήμα μας έκανε μαλθακούς, υπερόπτες , είρωνες. Μεγαλοπιαστήκαμε. Όλη αυτήν την περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας, της χλιδής και της γκλαμουριάς οι μετανάστες έκαναν οικονομία και έβαζαν λεφτά στην άκρη. Τα έστελναν στην χώρα τους ή τα κρατούσαν για ώρα ανάγκης. Η στάση ζωής τους δικαίωσε γιατί πολλοί από αυτούς κατάφεραν να αποκτήσουν σπίτι και να αγοράσουν γή… Ο ξένος δούλευε μέχρι τα ξημερώματα σε χαμάλικες δουλειές. Ο έλληνας γυρνούσε εκείνη την ώρα από διασκέδαση. Σαν τον τζίτζηκα με τον μέρμηγκα. Δεν είναι όμως πάντα καλοκαίρι και μετά από χρόνια ήρθε και μας βρήκε η βαρυχειμωνιά. Δεν είχαμε στην άκρη ούτε ένα σπειρί όπως έκανε ο μέρμηγκας. Εμείς ξέγνοιαστα τζιτζίκια νομίζαμε πως θα έχει πάντα ήλιο. Και τώρα ναι. Δεν υπάρχουν δουλειές ούτε για τον τζίτζηκα ούτε για τον μέρμηγκα. Πολλοί θέλουν να φύγουν αλλά έχουν εγκλωβιστεί. Ή μπορεί να φοβούνται. Δεν είναι και εύκολο να ξαναστήνεις τη ζωή σου από την αρχή κάθε τόσο.
Τα πράγματα, όμως, έχουν ζορίσει για όλους και η συμβίωση δεν μπορεί να είναι πάντα αρμονική. Όμως άλλο αυτό και άλλο να γίνεται εντελώς αδύνατη. Ακόμα και ο πιο σκληρός άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει ότι ο πόνος δεν έχει εθνικότητα. Και εμείς έχουμε φτάσει να ανεχόμαστε υπανθρώπους που για να δώσουν βοήθεια ζητούν πρώτα επίδειξη εθνικών φρονημάτων. Ψηφίστηκαν και μπήκαν στη Βουλή εκμεταλλευόμενοι την οργή του κόσμου. Έπρεπε να βρουν έναν εχθρό και τον βρήκαν. Το χρήμα είναι αόρατος εχθρός. Ο μετανάστης χειροπιαστός. Το ψάρι τσίμπησε στο δόλωμα..
Είναι λυπηρό να χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα την οικονομική κρίση για να δικαιολογήσουμε την έλλειψη ανθρωπιάς..
Είναι κρίμα που δειλιάσαμε και εγκαταλείψαμε τη μάχη τόσο εύκολα. Αντί να πούμε «μπόρα είναι θα περάσει» φάγαμε πρώτα τις σάρκες μας και μετά στραφήκαμε στους ξένους, στους μετανάστες και τους ρίξαμε το ανάθεμα για όλα τα κακά και ανάποδα αυτού του τόπου.
Γιατί, αν δεν είμασταν τόσο εθισμένοι και εξαρτημένοι από το χρώμα και τη μυρωδιά του χρήματος , δε θα μπορούσαμε να ανεχθούμε ρητορικές του μίσους που στρέφουν άνθρωπο εναντίον ανθρώπου.
Αφήσαμε το αυγό του φιδιού να σκάσει και το φίδι να μας δηλητηριάζει μέρα με τη μέρα. Μα τι έχουμε πάθει; Πώς ανεχόμαστε άτομα που σε άλλη εποχή θα τους κρίναμε ως βαριές ψυχιατρικές περιπτώσεις να καθορίζουν την ζωή του τόπου; Είναι διαμαρτυρία να ουρείς στην είσοδο ενός καναλιού; Ή επανάσταση να βγαίνεις σε εκπομπή και να λες «παιδιά δικαιούνται να έχουν μόνο οι υγιείς Έλληνες»! Είναι επιβολή τάξης να λύνεις τα προβλήματά σου με το ξύλο;Γιατί σήμερα ο εχθρός τους είναι ο μετανάστης, αλλά αύριο θα είσαι εσύ και εγώ επειδή έχουμε αντίθετη άποψη.
Και είναι επιχείρημα ότι κάναμε χαβαλέ στην κάλπη για να τιμωρήσουμε τους κακούς και άθλιους πολιτικούς μας; Δεν είναι οι μετανάστες που προκάλεσαν την οικονομική κρίση στη χώρα μας αλλά η απληστία για το χρήμα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Τις προάλλες μία φίλη μου είπε κάτι για την ξένη κοπέλα που την βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού που με συγκίνησε. Της άφησε φιλοδώρημα- ευτυχώς υπάρχουν ακόμα αυτοί που κρατούν τις παραδοσιακές συνήθειες του μπουρμπουάρ παρά τις πιέσεις της τρόϊκας- και εκείνη της το επέστρεψε ευγενικά. « Δε θα το πάρω. Έχεις και εσύ ανάγκη. Όλοι περνάμε δύσκολα»
Kαι έρχεται και το περιοδικό Der Spiegel για να διαπιστώσει το αυτονόητο. Αποκαλεί το κόμμα της Χρυσής Αυγής «δολοφονική συμμορία» και επισημαίνει «ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη νεοναζί και ακροδεξιοί δεν επωφελούνται τόσο από την οικονομική κρίση όσο στην Αθήνα και με πράξεις ωμής βίας τρομοκρατούν τη χώρα.»… «Επικίνδυνη Αυγή» την αποκαλεί και η Süddeutsche Zeitung…
Ούτε καν στην Ιταλία με την παρατεταμένη ακυβερνησία και το φασιστικό παρελθόν δεν ενισχύθηκαν οι νεοφασιστικοί μηχανισμοί. Και αυτό γίνεται στην Ελλάδα σε μία χώρα μεταναστών όπου κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον έναν συγγενή πρώτης, δεύτερης ακόμα και τρίτης γενιάς που ζει στη Γερμανία ή την Αμερική, με το δάκρυ νωπό ακόμα από τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης .Δάκρυ που έγινε τραγούδι για την ξενιτιά..
Όσο είναι ακόμα καιρός ας θυμηθούμε την ιστορία μας και ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.

πηγή