Το Κεράκι

Ταπεινό κι ευωδιαστό το κεράκι αναμμένο,

προσκαλεί για στοχασμό μες στο χώμα στηλωμένο.

Ας ακούσουμε λοιπόν μες στη θεία σιωπή,

και το φως το μελιχρό, τις αλήθειες που θα πει.

Έχετε ποτέ σκεφθεί, σεις που είστε λογικοί,

σε πόσα ομοιάζουμε και άρα να θαυμάζουμε;

Κατ' αρχήν το σώμα μου, πάντοτε στέκει ορθό,

όπως πάλι το δικό σας, δείχνει τον προορισμό σας.

Θέλω όμως και τη Γη, να πατώ να μένω ευθύ,

όπως χρείαν ο καθείς την Πατρίδα για να ζει.

Βλέπεις τώρα και το φως; Φλόγα πάνω στην κορφή μου.

Να διδάσκεσαι ορθώς την Αλήθεια της ψυχής σου.

Κέρινο το σώμα μου, φλόγα η πνοή μου.

Πήλινο το σώμα σου, πνεύμα η ψυχή σου.

Απ' την ώρα της αφής μου, λιώνω στην αποστολή μου.

Τέλος μένει μες στη Γη, λείψανο απ' το κορμί.

Αν θα μείνω όμως σβηστό, να φωτίσω δε μπορώ,

κι αν τη φλόγα φοβηθώ, στο σκοτάδι θε να ζω.

Θεία έχω αποστολή, φως σκορπίζω στη ζωή,

κι η δική μου η χαρά, κρύβεται στην προσφορά.

Έτσι άνθρωπε κι εσύ, άκουσε να διδαχθείς,

τις αλήθειες που ακούς, να τις εννοεί ο νους.

Φως Χριστού, όμμα αγνό, αγιοκέρι ευωδιαστό.

Αποστρέφεται η καρδιά τα «Καβαφικά κεριά». 1

Πόσο δράμα, τι φρικτό νά 'χεις τάλαντο για φως,

και ο ζόφος της καρδιάς σου ν' αποπνέει «οσμήν θανάτου»...

Άνθρωπε μη γελαστείς, σαν κερί θ' αναλωθείς,

για να μη λησμονηθείς, λάμψε φως της αρετής!

(π. Ιωήλ).

1. Πρόκειται για το ποίημα «Κεριά» του Καβάφη. Σ΄ αυτό, ο ίδιος ο τραγικός ποιητής, περιγράφει ανάγλυφα το υπαρξιακό και ηθικό του δράμα. Αποτυπώνει τη φρίκη των «παθών της ατιμίας» τα οποία και βίωνε. Οπωσδήποτε, αποτελεί κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν, για κάθε λογικό άνθρωπο.