Ο Χριστός που γεννήθηκε από την Παρθένο, είναι κατά φύση Θεός (αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας).

H αγία Παρθένος είναι πραγματικά Θεοτόκος, γιατί γέννησε σαρκικά τον Θεό που ενώθηκε με σάρκα

«Κατά κοινή βέβαια ομολογία η σάρκα γεννιέται από σάρκα, ενώ ο δημιουργός των όλων παρέχει την ψυχή σύμφωνα με τον τρόπο και το λόγο που αυτός γνωρίζει.

Όμως η γυναίκα που γέννησε, αν και είναι μόνη πηγή της σάρκας, πιστεύεται ότι γέννησε ολοκληρωμένο άνθρωπο, εννοώ τον αποτελούμενο από ψυχή και σώμα, μολονότι δεν πρόσφερε τίποτε από τον εαυτό της για την ύπαρξη της ψυχής, αλλά εκείνος που λέγει ‘’άνθρωπο’’, υποδηλώνει οπωσδήποτε συγχρόνως και την ψυχή που ενώθηκε σε αυτόν με το σώμα. Όπως ακριβώς λοιπόν η γυναίκα, αν και γέννησε μόνο σώμα, λέγεται ότι γεννά αυτόν που αποτελείται από ψυχή και σώμα, και αυτό δεν βλάπτεται καθόλου από τους λόγους της ψυχής, γιατί η σάρκα λαμβάνει την αρχή της από τη δική της ύπαρξη, έτσι και στην περίπτωση της μακαρίας Παρθένου· γιατί, αν και είναι μητέρα της αγίας σάρκας, όμως γέννησε τον Λόγο του Θεού, ο οποίος ενώθηκε πραγματικά με αυτήν. Και αν κάποιος την ονομάζει Θεοτόκο, δεν καθορίζει οπωσδήποτε το νεώτερο του Θεού Λόγου, ούτε βέβαια ότι την αρχή της υπάρξεώς του την προξένησε η σάρκα, αλλά θα κατανοήσει μάλλον τον τρόπο της θείας οικονομίας, και μάλιστα, αφού θαυμάσει το γεγονός, θα πει· ‘’Κύριε, άκουσα την φωνή σου και φοβήθηκα. Κύριε, κατανόησα τα έργα σου και κυριεύτηκα από έκπληξη’’ 

[…]

Αλλά όμως λέμε εκείνο· Πράγματι γέννησε κατά κοινή ομολογία η Ελισάβετ τον μακάριο Βαπτιστή που είχε χρισθεί με άγιο Πνεύμα στη μήτρα της. Αλλά, εάν είχε ειπωθεί κάπου από τη θεόπνευστη Γραφή ότι και το Πνεύμα έγινε σάρκα, σωστά θα μπορούσες να πεις ότι πρέπει αυτή να ονομάζεται από εμάς Πνευματοτόκος, εφόσον όμως λέγεται, ότι αυτό που γεννήθηκε μόνο με απλή χρίση, γιατί αξιώνεις το γεγονός της σάρκωσης να εξισώνεται με τη κατά μέθεξη χάρη; Γιατί δεν είναι το ίδιο το να λέμε ότι ο Λόγος έγινε σάρκα, και ότι κάποιος χρίσθηκε δια του Πνεύματος με πνεύμα προφητικό. 

Καθόσον για την αγία Παρθένο έχει γραφεί· ‘’Ιδού, η Παρθένος εν γάστρι έξει, και τέξεται υιόν’’, και αυτός που γεννήθηκε ονομάστηκε Εμμανουήλ, το οποίο ερμηνευμένο είναι ‘’Ο Θεός είναι μαζί μας’’, ενώ για την Ελισάβετ λέχθηκε ότι θα γεννήσει υιό, ο οποίος θα έρθει με το πνεύμα και την δύναμη του Ηλιού, και θα προπορευθεί πριν από το πρόσωπο του Κυρίου, για να ετοιμάσει τους δρόμους του. 

Άρα λοιπόν η Ελισάβετ ελάχιστα θα μπορούσε να είναι Πνευματοτόκος, γιατί γέννησε προφήτη του Υψίστου, ενώ η αγία Παρθένος είναι πραγματικά Θεοτόκος, γιατί γέννησε σαρκικά τον Θεό που ενώθηκε με σάρκα, δηλαδή κατά σάρκα. Επειδή δηλαδή αυτή που τον γέννησε ήταν άνθρωπος, γι’ αυτό ακριβώς, και πολύ λογικά, λέμε ότι ο τρόπος της γεννήσεως έγινε ανθρώπινα. Γιατί μόνο έτσι, και όχι με άλλο τρόπο, μπορούσε να έρθει σε μας αυτός που είναι πάνω από κάθε φύση, χωρίς να παύσει να είναι αυτό που είναι. Πως; Έμεινε μάλλον αυτό που ήταν και είναι και θα είναι. Γιατί η θεία και υπερτάτη φύση βρίσκεται πάνω από κάθε μεταβολή. Ότι βέβαια συνηθίσαμε σωστά να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε ότι ο Θεός γεννήθηκε κατά τη σάρκα για την σωτηρία όλων, το διαβεβαιώνει η θεόπνευστη Γραφή. Επειδή όμως την αλήθεια με τα νεότατα δόγματα την εκθέτει και το ίδιο το Σύμβολο της Εκκλησιαστικής Πίστεως, το οποίο συνέταξαν με το φωτισμό του Πνεύματος οι Πατέρες που είχαν συγκεντρωθεί στην Νίκαια, φοβούμενος (ο Νεστόριος) μήπως κάποιοι διασώσουν υγιή την πίστη καθοδηγούμενοι στην αλήθεια με τη διδασκαλία εκείνων, προσπαθεί να συκοφαντεί, και αλλάζοντας τη σημασία των λέξεων, και τολμώντας να παραποιήσει ακόμα και το νόημα των εννοιών».

(Απόσπασμα από το Ά Βιβλίο κατά των Νεστορίου Βλασφημιών, έργα αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ΕΠΕ 10, σελ. 163- 171)