ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

Γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα για τον Αντίχριστο, την εποχή του, την μέθοδό του, τις κοσμικές συνέπειες της επιβολής του, την επικράτηση του ψεύδους στην ψυχή των οπαδών του. Βλέπουμε καθαρά τα σημεία που τον αναγγέλλουν. Έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στην Δύση και στην επιστήμη της, την τεχνολογία της που παίρνει την θέση του ανθρώπου σιγά-σιγά, των ιδιοτήτων του. Αλλά δεν έχουμε αναρωτηθεί ΠΩΣ θα κατορθώσει να ξεγελάσει ακόμη και τους εκλεκτούς! 

Με έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο που επικρατεί σιγά-σιγά στις συνειδήσεις μας, που μας πείθει πλέον αμέσως, χωρίς άλλες αποδείξεις, ούτε κάν περιεχομένου, για την αλήθεια των πράξεών του. ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ. ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ. ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗ. Με το προσωπείο της ΕΙΡΗΝΗΣ. Με την ενσάρκωση του ΝΙΡΒΑΝΑ. Με τον ανθρωπολογικό τύπο του ΓΚΟΥΡΟΥ. Ινδουιστικής και Βουδιστικής καταγωγής, που έχει μορφώσει πλέον, μορφοποιήσει καλύτερα, την ουσία του ανθρώπου, της σήμερον, μετά από τόσους αιώνες κατακτήσεως της Δύσεως από τις Ανατολικές δοξασίες. Ο Αντίχριστος θα είναι ο αληθινός και ολοκληρωμένος Υιός του Γάμου Ανατολής και Δύσεως που ήδη πραγματοποιείται. Υπάρχουν ήδη πρόδρομοι του Αντίχριστου και κερδίζουν ήδη τις προτιμήσεις των Χριστιανών.

Τρείς παραποιήσεις της αλήθειας, έσβησαν τον παλιό άνθρωπο, τον παραδοσιακό, που έδωσε στην ανθρωπότητα τόση αγιότητα, σοφία, ποίηση, τέχνη και ήθος, που πολέμησε με τόσο πάθος και πλήρωσε τόσο ακριβά την τιμή του πολιτισμού έναντι των Βαρβάρων. 

«Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε». Τον λόγο του Κυρίου ο σύγχρονος κληρικαλισμός ερμήνευσε σαν κατάκριση. Και εμπόδισε στους λιγοστούς Χριστιανούς την κρίση, την κριτική ικανότητα, το μόνο που απέμεινε στα χέρια του ανθρώπου, μετά την κατάρρευση της μεταφυσικής , τον θάνατό του Θεού, και την απώλεια της διακρίσεως. Ευνουχίζοντας τους και απαγορεύοντας ουσιαστικά τον έλεγχο των Λόγων των ποιμένων ή των πνευματικών, όπως ακριβώς τον επιβάλλει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, για την προστασία της σωτηρίας μας. Επιβάλλοντας ένα είδος Ορθοδόξου αλάθητου. 

Ο άνθρωπος δεν έχει μέτρα να κρίνει τον Θεάνθρωπο, διαθέτει μόνον το μέτρο του Αγίου Πνεύματος, στο μέτρο της πίστης του στον Κύριο. Ο σημερινός κλήρος ταυτίστηκε με τον Κύριο, αφού πρώτα ταύτισε τις εντολές του Κυρίου με τον θεσμό της Εκκλησίας και αφού παραμόρφωσε τον Κύριο σε αξίωμα. Σήμερα με την Θεολογία του Ζηζιούλα ίσως δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό, ο κλήρος ξεπέρασε την αποστολική διαδοχή, φτάνοντας την θεϊκή διαδοχή. 

«Λέει την αλήθεια, αλλά επειδή θύμωσε, έχασε το δίκαιό του». Το κριτήριο της αλήθειας δεν είναι η αλήθεια αλλά η συμπεριφορά. Η μάσκα, ο τρόπος, η ηθοποιία. Δεν υφίσταται πλέον περιεχόμενο. Το ένδυμα Φωτός πήρε την θέση του Φωτός. Η εξωτερική συμπεριφορά είναι το ΟΛΟΝ. Η Αγιότης δεν κρύβεται αλλά διαλαλείται. Αυτή είναι η προσφορά του Ινδουισμού στον πνευματικό ευνουχισμό, που ετοιμάζει τον δρόμο του Αντιχρίστου. ΕΙΡΗΝΕΥΕΤΕ, φτάνει η βασιλεία του αντιχρίστου. Ο ι Βουδιστές σήμερα κηρύττουν πώς ο Βούδας είναι ανώτερος από τον Χριστό διότι ο Χριστός θύμωσε και έδιωξε τους εμπόρους από το προαύλιο του Ναού. Ο ΘΥΜΟΣ, το δεύτερο μέρος της ψυχής καταργείται και αντικαθστάται από το συναίσθημα. Ο θυμός του Αχιλλέα ενάντια στις αυθαιρεσίες της εξουσίας, ξεπερνιέται, διότι σήμερα, η Εξουσία μοιράζεται σε όλους, διά του υποκειμένου. Και μόνον το γλοιώδες συναίσθημα επιτρέπεται ανάμεσα στα αυτονομημένα άτομα που πουλάνε αυτοκυριαρχία και αυτοσυνειδησία. Ο θυμός εναντίον του πονηρού, αντικαθίσταται από την ανοχή του άλλου, από την ετερότητα, την αγαπολογία, που συμπεριλαμβάνει πλέον και τον διάβολο. Κανείς μας δεν έχει προσέξει ότι η αγαπολογία στηρίζεται στην ετερότητα, όχι στην ομοιότητα της αγάπης (τον πλησίον σου ως σεαυτόν). Σαν όμοιό σου, όχι σαν έτερο. Φιλάνθρωπα. Προηγείται λοιπόν η κοινωνία της αλήθειας. Ο άνθρωπος γίνεται Κύριος, χωρίς τον Κύριο. Όπως ο Κύριος της Βικτωριανής εποχής. Νεόπλουτος. ΠΟΙΟΣΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΥΣ ΠΥΡΙΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ;;;
ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΞΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΙΡΒΑΝΑ, ΤΗΣ ΑΠΟΚΟΣΜΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ, ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ; ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ;

«Ο Χριστιανισμός είναι τρόπος ζωής, ο Χριστιανός είναι πρόσωπο». «ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ». Όπως οι υποστάσεις είναι τρόπος υπάρξεως της κοινής ουσίας. Ακοινώνητα ιδιώματα όμως. Και είναι μόνον τρείς. Με ποια υπόσταση η ζωή του Χριστιανού ελευθερώνεται από την πραγματοποίηση του θελήματος του Θεού και γίνεται τρόπος; Φυσικά με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος, η οποία ενσαρκώνεται πλέον σε όλους τους ανθρώπους, διότι όπου θέλει πνεί (και ο Θεός έχει ήδη δύο θελήσεις και πάλι δεν είναι ένας, όπως στο παλιό Φιλιόκβε, διότι το πνεύμα θέλει όλους τους ανθρώπους, δεν θέλει μόνον τον Κύριο). 

Και μ’αυτόν τον τρόπο της ελευθερίας, η ύπαρξη του ανθρώπου είναι αιώνιος και πορεύεται στο άρμα της ιστορίας προς τα έσχατα. ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ την ΙΣΤΟΡΙΑ. 

Και ξαναγινόμαστε σαν Θεοί, εξερχόμενοι από την Εκκλησία αυτή τη φορά, χαρούμενοι, πετυχαίνοντας επιτέλους εκεί που απέτυχε ο Αδάμ, ο οποίος ΕΞΗΛΘΕ οδυρόμενος. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αφού φάγαμε τον καρπό του Αγίου πνεύματος, τόν καρπό τής αιωνίου ζωης, τού δέντρου πού ήταν φυτευμένο στό κέντρο τού παραδείσου κατορθώνοντας νά κάνουμε τήν αμαρτία αιώνια, στην Έρημο της Ιστορίας, πολεμώντας για μία θέση στον ήλιο, για την αναγνώριση μας και την δόξα μας. 

Πόσο κωμικοτραγικά όμως είναι όλα αυτά τα πρόσωπα. Οι «σαν Θεοί» της νεωτερικότητος, που βλέπουν να ματαιώνονται οι θεϊκές τους ιδιότητες από την κάθε Μπεγιονσέ και τον κάθε Μπέκαμ οι οποίοι έχουν καπελώσει την διασημότητα με τις πλάτες του Χόλλυγουντ. Μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα πλέον για τον ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ. Γι’αυτόν και  κηρύττουν μετά μανίας την αυθυπέρβαση, την υπέρβαση του ενστίκτου, που μας κυριαρχεί με την εμφάνιση και μόνον των αστέρων του Χόλλυγουντ (Άγιο Ξύλο) ποιος θα δώσει σημασία στον Μεσσία Αγουρίδη που πρέπει να παλέψει με τον Φιλάνθρωπο Μπράντ Πήτ; Τον πρόδρομο, ακόμη και μορφολογικά του Αντιχρίστου. 

Με την Απάθεια και την πληρότητα του Νιρβάνα λοιπόν, ετοιμάζεται ο δρόμος του Αντιχρίστου. Με την απελευθέρωση από τον τροχό της ζωής, στο μηδέν της αδιαφορίας. Με την αντικατάσταση του βάθους με τον αφρό της γοητείας. 

Αμέθυστος