Ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ζοῦμε ἀκόμη μέσα στὸ ἑορταστικὸ κλῖμα τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὀνομάζει τὴ σημερινὴ Κυριακὴ «Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα». Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο δείχνει φανερὰ ὅτι συνεχίζει τὸν χριστουγεννιάτικο ἑορτασμό. Γι αὐτὸ καὶ προβάλλει σήμερα περιστατικά ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνέβησαν σχετκὰ σύντομα μετὰ τὴ Γέννησή του. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε νὰ γίνεται λόγος γιὰ τὴ φυγὴ τοὺ Χριστοῦ στὴν Αἴγυπτο, γιὰ τὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ἡρώδη καὶ τέλος γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐγκατάστασή του στὴ Ναζαρέτ.
Τὰ δύο ἀπὸ τὰ παραπάνω περιστατικὰ εἶναι πολὺ θλιβερὰ καὶ γεννοῦν μέσα μας πολλὰ ἐρωτηματικά. Καὶ τὰ δύο ἀναφέρονται σὲ ἀδικίες καὶ διωγμούς. Καὶ στὰ δύο ἡ κακία στρέφεται πρὸς μικρὲς τρυφερὲς ὑπάρξεις. Στὸ πρῶτο διώκεται τὸ ἀναμάρτητο νήπιο Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ἦρθε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς εὐεργετήση καὶ νὰ τοὺς σώση. Αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, πρὶν προφθάση καλὰ καλὰ νὰ πατήση ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ, ἐξορίζεται ἀπὸ τὴν πατρίδα του. Γίνεται πρόσφυγας στὴ μακρυνὴ τότε Αἴγυπτο καὶ ταλαιπωρεῖται γιὰ ὁλόκληρα χρόνια. Κι αὐτὸ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτωλῆς φιλοδοξίας τοῦ Ἡρώδη. Στὸ δεύτερο περιστατικὸ σφαγιάζονται τὰ ἀθῶα νήπια τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων. Ὁ βασιλιάς Ἡρώδης, ποὺ φοβᾶται μήπως χάση τὸν θρόνο του, διατάσσει νὰ ἐξολοθρευθοῦν ὅλα τὰ νήπια κάτω τῶν δύο ἐτῶν. Πιστεύει ὁ ταλαίπωρος ὅτι ἔτσι θὰ ἐξοντώση σίγουρα τὸν μικρὸ Ἰησοῦ.
Κι ἐμεῖς διερωτώμαστε: Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἔσωσε τὸν νεογέννητο Μεσσία μ’ ἕνα θαυματουργικὸ τρόπο; Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ μικρὸς Ἰησοῦς νὰ παραμείνη στὴ Βηθλεὲμ καὶ νὰ εἶναι ἄτρωτος στὶς λόγχες τῶν στρατιωτῶν; Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ κάνη τὰ χέρια τῶν στρατιωτῶν νὰ παραλύσουν τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν νὰ θανατώσουν τὸν Χριστό; Καὶ βέβαια θὰ μποροῦσαν ὅλα αὐτὰ νὰ γίνουν μὲ τὴ θεία παντοδυναμία. Ὅμως ὁ Θεὸς ἔχει τοὺς δικούς του λόγους γιὰ ὅλα ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνουν. Γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα οἱ ἅγιοι πατέρες μᾶς ἐξηγοῦν ὅτι ὁ νεογέννητος Χριστὸς ἀφήνεται νὰ διωχθῆ καὶ νὰ ταλαιπωρηθῆ, γιὰ νὰ φανῆ καθαρὰ ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε στ’ ἀλήθεια καὶ ἔγινε πραγματικὸς ἄνθρωπος. Καθὼς οἱ ἄνθρωποι πληροφοροῦνται ὅτι τὸ νήπιο τῆς Βηθλεὲμ σώζεται μὲ ἀνθρώπινους τρόπους δέχονται εὐκολώτερα ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ὕστερα, ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνη ὑπόδειγμα σὲ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ὑφίστανται πολλοὺς καὶ μεγάλους πειρασμούς ἀπὸ τὰ μικρά τους ἀκόμη χρόνια. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὶς μεγάλες δυσκολίες καὶ στὰ βάσανά μας τίποτε δὲν μᾶς παρηγορεῖ τόσο, ὅσο ἡ σκέψη ὅτι περισσότερο ἀπὸ ἡμᾶς ὑπέφερε ὁ ἀναμάρτητος Κύριός μας.
Ὅσον πάλι ἀφορᾶ στὰ νήπια ποὺ σφαγιάστηκαν, διερωτώμαστε: Γιατὶ νὰ ὑποστοῦν τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀδικία; Γιατὶ νὰ δολοφονηθοῦν στὰ πρῶτα βήματα τοῦ βίου τους; Γιατὶ νὰ δεχθοῦν τὸν μαρτυρικὸ αὐτὸ θάνατο, χωρὶς νὰ ἔχουν διαπράξει κανένα κακό; Καὶ ἐδῶ τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνουν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ φαίνεται στὰ μάτια τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ βλέπει ὁ πανσοφος καὶ παντογνώστης Θεός. Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, ἀδικημένος δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀδικεῖται ἀπὸ τοὺς ἄλλους· οὔτε αὐτὸς ποὺ ὑποφέρει καὶ βασανίζεται, ἔστω καὶ ἄδικα, ἐδῶ στὴ γῆ. Πραγματικὰ ἀδικημένος εἶναι αὐτὸς ποὺ προξενεῖ κακὸ καὶ ἀδικεῖ τοὺς ἄλλους.
Αὐτὴ εἶναι μία ἄλλη φιλοσοφία, διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ φιλοσοφία τῶν ἀνθρώπων. Τὸ πόσο δὲ ἀληθινὴ εἶναι ἡ φιλοσοφία αὐτὴ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει ὁ Χριστὸς μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου ἔβλεπαν ἐδῶ στὴ γῆ δυστυχισμένο τὸν φτωχὸ Λάζαρο καὶ εὐτυχισμένο τὸν πλούσιο. Στὸ τέλος ὅμως ἀληθινὰ καὶ αἰώνια εὐτυχισμένος ἀποδείχθηκε ὁ Λάζαρος, ἐνῶ ὁ πλούσιος βρέθηκε νὰ εἶναι αἰώνια δυστυχισμένος. Ἔτσι συνέβη καὶ μὲ τὰ νήπια, ποὺ σφαγιάσθηκαν πρόωρα καὶ ἄδικα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχασαν τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ποὺ μποροῦσαν ἴσως νὰ εἶναι καὶ μεγάλες ταλαιπωρίες. Ὅμως καὶ κέρδισαν τὰ ἀπερίγραπτα καὶ ἀνεκτίμητα ἀγαθὰ τῆς αἰώνιας ζωῆς κοντὰ στὸν ἅγιο Θεό. Ἀντίθετα ὁ βασιλιὰς Ἡρώδης ἀποδείχθηκε ὁ ἀληθινὰ δυστυχισμένος. Καὶ τὸ τέλος τοῦ βίου του ὑπῆρξε φρικτὸ, ἀφοῦ πέθανε γεμάτος σκωλήκια, ποὺ ἔτρωγαν ζωντανὸ ἀκόμη τὸ σῶμα του, καὶ αἰώνια βασανίζεται στὴ φωτιὰ τῆς κολάσεως.
Γι αὐτό καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἄς ἐγκαταλείψουμε τὴ φιλοσοφία τοῦ κόσμου κι ἄς ἐγκολπωθοῦμε τὴ φιλοσοφία τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ ἔκαναν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ἄς ἀποκτήσουμε «νοῦν Χριστοῦ», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἄς πάψουμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν μὲ τὴ λογικὴ τοῦ κόσμου. Ἄς τὰ δοῦμε μὲ τὴ λογικὴ τοῦ Θεοῦ. Ἄς ζήσουμε, τέλος, μὲ τὸ φρόνημα ποὺ ἐκφράζει ὁ ὕμνος τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας: «Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεὸς ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτοῦ βοῶντας, Ἀλληλούϊα». Δηλαδή, «Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν παράδοξη γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἄς ἀποξενωθοῦμε ἀπὸ τὰ κοσμικά, κάνοντας τὸν νοῦ μας νὰ σκέπτεται πνευματικά, οὐράνια. Αὐτὸς βέβαια ἦταν καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Υψιστος Θεὸς φανερώθηκε στὴ γῆ ὡς ταπεινὸς ἄνθρωπος, θέλοντας νὰ προσελκύση στὸ πνευματικὸ ὕψος ὅσους τὸν δοξολογοῦν κραυγάζοντας, Αἰνεῖτε τὸν Κύριον». Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά