Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε....

 Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε... 

 Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ένας κόσμος δίχως Χριστιανούς, με αφορμή τη Συρία της μεγάλης δοκιμασίας όπου τα αδέλφια μας ή δίνουν την ομολογία του αίματος ή εξαναγκάζονται σε προσφυγιά (για να γίνουν με άλλον τρόπο μάρτυρες...).

Αλλά μετά λέω πως κόσμος χωρίς Χριστιανούς δεν μπορεί να υπάρξει καθώς η διαφοροποίηση είναι πως μειώνονται τα μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας και αυξάνονται εκείνα της θριαμβεύουσας. 
Και τί μ'αυτό; 
Μήπως, μέσα από την θεία Ευχαριστία, δεν ανταμώνουμε, δεν ενωνόμαστε εμείς που είμαστε ορατοί (άρα στόχος των βαρβάρων εχθρών της πίστης μας) και οι κεκοιμημένοι που -αόρατα- γεύονται τις πρώτες χαρές του Παραδείσου; 
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ένας κόσμος χωρίς Χριστιανούς αλλά Αυτός ο Χριστός που -σαν αδικεμένο Έρωτα- καλούμαστε να Τον πάρουμε στους ώμους και να Τον πάμε μακριά από τις προσβολές. Και τούτο το "μακριά" είναι τόσο κοντά -τελικά- γιατί είναι η ίδια μας η ψυχή την ώρα που κλαίμε γι αυτούς που πονούν, την ώρα που αρνούμαστε να ξεχάσουμε τις ερημωμένες εκκλησιές, τους σπασμένους σταυρούς, τα ματωμένα μοναστήρια, τους δεσποτάδες που εξαφάνισαν, τις καλόγριες που άρπαξαν, τα παιδιά που φτερούγισαν με 
αίματα στα μικρά τους ρούχα, τις μανάδες που ούρλιαξαν απόγνωση και κατάρες, τους άντρες που κάπνισαν τελευταίο τσιγάρο, την ίδια τους την καρδιά. 

Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε, καταμεσής της ψυχής μας .... 

Να βρούμε "Αίγυπτο" καινούργια, όχι πια για να σωθεί Εκείνος αλλά για να διασωθεί το δικό μας δικαίωμα να τον λατρεύουμε και να είμαστε δικοί Του. 

Βλέπετε ανάμεσα στα τόσα "δικαιώματα" που υπερασπίζονται οι "πολιτισμένοι" δεν υπάρχει χώρος για τον αληθινό Θεό. 
Και.... καλά κάνει και δεν υπάρχει, γιατί Αυτός είναι επικίνδυνος γι'αυτούς, όπως και για καθένα που δουλεύει για τον ενάντιο. 
Δεν αστειεύεται ο Θεός. Δεν γουστάρει κόλπα. Το είπε καθαρά πως όποιος δεν είναι μαζί Του, είναι εναντίον Του. 

Και τούτοι οι εξουσιαστές της πλάκας, οπωσδήποτε, προτιμούν την..θεότητα για τον εαυτό τους.....

Άρα Εκείνος είναι εχθρός. Μαζί Του και εμείς. 
Και οι εχθροί δεν έχουν δικαιώματα. Λογικό.....Όχι όμως θεϊκό. Και τούτο κάνει την διαφορά η οποία κάνει αυτούς της Συρίας να γίνονται μάρτυρες και εμάς να ανάβουμε κεριά, καντήλια και να καίμε προσευχές εντός μας, για τα αδέλφια που άρχισαν να ζουν διωγμούς και κατακόμβες. 
Αύριο ίσως να είμαστε εμείς. (Ήδη δι' άλλης οδού, απεργάζονται τον χαμό μας. Όμως, Κύριε, εμείς ΠΑΝΤΑ θα σε παίρνουμε και θα φεύγουμε, στην Άνοιξη της ψυχής! 
Αξίωνέ μας να φεύγουμε με Σένα και για Σένα..... 
Μην μας στερήσεις τούτη την υπέρτατη τιμή. 
Όχι για να γίνουμε άγιοι (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες, που έλεγε η γιαγιά μου) αλλά απλά για να μην Σε χάσουμε και χαθούμε.

ΠΗΓΗ