ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ Ή ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΒΟΛΗ;

Του Ευστάθιου Μπαρνασά

Υπάρχει στ’ αλήθεια ελεύθερη επιλογή σαν κυρίαρχη έννοια ή είναι σε συνάφεια με κάτι άλλο, είναι κάποιος πραγματικά ελεύθερος ή συνδέεται υποκειμενικά με κάτι πριν από αυτόν. Είναι στ’ αλήθεια η ελεύθερη επιλογή μια  πραγματικότητα  ή  είναι μόνο μια ελπίδα να γίνω ελεύθερος , κάτι που ίσως  ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί και θα παραμείνει μια εν κινήσει ελπίδα. Βασικά η ελεύθερη επιλογή δεν πρέπει να ασκείται επηρεαζόμενη από κάποια αιτία, και μόνο τότε είναι ελεύθερη. Δεν μπορείς να θεωρείς ότι ο Παντογνώστης  Θεός που τα ξέρει όλα εκ των προτέρων, δηλαδή για το ποια πορεία θα ακολουθήσει ο κάθε άνθρωπος, να υπονομεύει  την ελεύθερη επιλογή προκαθορίζοντας την. Δεν γίνεται να ισχυριστούμε ότι η ελεύθερη επιλογή είναι μια σειρά από προβλέψιμες αιτίες, οι οποίες όμως καθορίζουν το αποτέλεσμα. Πώς μπορεί όμως να καθορίζει η συνείδηση εκ των υστέρων το αποτέλεσμα της πράξης που επέλεξε να κάνει ο εγκέφαλος χωρίς αυτήν και να της καταλογίζει την ευθύνη; Ο κάθε άνθρωπος ενώ είναι φαινομενικά ίδιος με τους άλλους, εν τούτοις είναι ξεχωριστός και παρόλο που ζει σε οργανωμένες κοινωνίες αποφασίζει μόνος του για τις δικές του ανάγκες. Όμως πόσο ελεύθερη είναι η κάθε του επιλογή και ποια είναι η θέση του στις ερμηνείες της θρησκευτικής πολυπλοκότητας; Ένα είναι σίγουρο, ότι η ελεύθερη επιλογή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ατομική ευθύνη, τουλάχιστον ως προς το κοσμικό γίγνεσθαι. Στους κοσμικούς κανόνες επιβάλλεται το δίκαιο και η εφαρμογή του, το οποίο προσαρμόζει τον καθένα και τον κατευθύνει με στόχο την σωστή συμμετοχή του και όπου η παραβατικότητα του ναι μεν  τιμωρείται αλλά προβλέπεται και η επανένταξη του. Η μόνη εν ζωή ελεύθερη επιλογή είναι οι μνήμες στο ασυνείδητο του εγκεφάλου μας και η μόνη συνειδητή μη ελεύθερη επιλογή είναι η στιγμή του θανάτου.

Ας δούμε το παράδειγμα ενός επιστήμονα της φυσικής που λέει τα εξής;

1. Ο φυλακισμένος είναι ελεύθερος τόσο όσο του επιτρέπουν οι τοίχοι του κελιού του (εντός του οποίου μπορεί να κινείται κατά βούληση). Άρα, η ελευθερία του είναι μερική και οριοθετημένη.

2. Τον αποφυλακίζουν με περιοριστικούς όρους, μεταξύ των οποίων να μην εγκαταλείψει τη χώρα. Και πάλι η ελευθερία του είναι οριοθετημένη.

3. Λόγω καλής διαγωγής, μπορεί να κινείται ελεύθερα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι υπόλοιπες χώρες όμως, δεν του επιτρέπουν την είσοδο. Ξανά, οι ελεύθερες επιλογές του υπόκεινται σε περιορισμούς (δεν μπορεί π.χ. να επισκεφτεί την Ντίσνευλαντ).

4. Τελικά, αίρονται όλες οι απαγορεύσεις και μπορεί να κινείται ελεύθερα οπουδήποτε στη Γη. Έλα όμως που θέλει να πάει στο φεγγάρι, αλλά δεν τον δέχονται σαν αστροναύτη στη ΝΑSΑ!

5. Με παρέμβαση του Προέδρου Ομπάμα, γίνεται τελικά δεκτός στο διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ και, για να μην τα πολυλογώ, πάει στο φεγγάρι …

6. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μια πολύ εξελιγμένη τεχνολογία θα του επέτρεπε να ταξιδέψει οπουδήποτε στο Σύμπαν, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να φύγει έξω από αυτό! Και, λίγο πριν τρελαθεί τελείως, το μόνο που ζητάει είναι να τον αφήσουν να ξαναγυρίσει στο μικρό κελί του, εκεί όπου μπορούσε επιτέλους να βάζει τις σκέψεις του σε κάποια τάξη!

Εδώ βλέπουμε ότι η ελεύθερη επιλογή δεν έχει να κάνει με κοσμικές επιλογές, αλλά είναι καθαρά μια διάσταση που αφορά την εσωτερική μας συνειδητότητα. Είμαι ελεύθερος όταν η συνειδητότητά μου αυτή, είναι ανεξάρτητη από εξωτερικές συγκυρίες.

Τα Αίτια και η Ελεύθερη επιλογή

Ο Ντετερμινισμός είναι η θεωρία της αιτίας  σύµφωνα µε την οποία οτιδήποτε πρόκειται να συµβεί είναι προκαθορισµένο από την αρχή, δηλαδή  τίποτε δεν δηµιουργείται τυχαία και εκ του µηδενός αλλά το καθετί έχει κάποια αιτία, ο δημιουργός, η δηµιουργία του Σύµπαντος, ποιος τι και γιατί. Δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι προκαθορισμένα.

Ο Ντετερμινισμός υποστηρίζει ότι έχουμε λοιπόν τρεις ιδιότητες του θεού σύμφωνα με τον Χριστιανισμό οι οποίες είναι: 1. Παντοδύναμος 2. Παντογνώστης 3. Πανάγαθος. Και οι τρεις αυτές ιδιότητες είναι ήδη αντιφατικές και  δεν μπορεί να υπάρχει κάποια λογική λύση σε αυτό το θέμα. Δηλαδή ένας καλός άνθρωπος, εάν δύναται, θα προσπαθήσει να εξαλείψει το κακό. Εάν δεν το κάνει, τότε ίσως δεν μπορεί ή ίσως δεν θέλει. Σε περίπτωση του δεύτερου τελικά δεν θα είναι καλός. Στην περίπτωση του ανθρώπου σε αυτό θα υπήρχε ομοφωνία. Είναι γνωστό ότι υπάρχει πολύ κακό σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορεί να το εξαλείψει ο καλός Θεός; Εάν δεν μπορεί τότε δεν μπορεί να είναι παντοδύναμος και εάν δεν θέλει τότε δεν είναι πανάγαθος. Βλέπουμε ήδη σε κάθε περίπτωση την αντίφαση δυο βασικότατων ιδιοτήτων του Θεού. Όταν προκύπτει ένα τέτοιο θέμα οι θεολόγοι, πατέρες και οι λοιποί θεολογούντες χρησιμοποιούν ένα επιχείρημα το οποίο είναι τελείως ξεκρέμαστο και δεν στηρίζεται ιδιαίτερα στην Βίβλο. Λένε ότι ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο πάρα πολύ και τον προίκισε με την ελεύθερη επιλογή ή αλλιώς και θέληση. Με αυτήν ο άνθρωπος απέκτησε ταυτόχρονα και την ικανότητα να πράττει το κακό! Με αυτήν την εξήγηση όμως δημιουργήθηκαν αυτόματα δύο καινούργιες αντιφάσεις διότι η ελεύθερη επιλογή έρχεται σε αντίφαση με την παντογνωσία του Θεού. Εάν ο Θεός γνωρίζει εκ του προοιμίου πως θα αντιδράσει ο άνθρωπος τότε ουσιαστικά δεν υφίσταται θέμα ελεύθερης επιλογής και εάν δεν το ξέρει τότε δεν είναι παντογνώστης. Είναι ελεύθερη επιλογή κάτι σαν αυτό «…αλλά τους εχθρούς μου εκείνους που δεν θέλησαν να βασιλεύσω πάνω τους φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» (Λουκάς iθ' 27) «…όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου» (Ματθαίος ιβ' 30). Κατά τη θεολογική αιτιοκρατία, ο Θεός, ως το υπέρτατο, πάνσοφο και παντοδύναµο ον, δεν µπορεί παρά να γνωρίζει εκ των προτέρων κάθε γεγονός – από ένα φυσικό φαινόµενο µέχρι και την πιο ενδόµυχή µας σκέψη – αλλά και να είναι σε θέση να το ελέγξει πλήρως. Τίποτα δεν µπορεί να λάβει χώρα παρά τη θέληση του Δηµιουργού του Σύµπαντος και εποµένως τα πάντα έχουν προβλεφθεί και προκαθοριστεί.  

Θεολογικές διατυπώσεις της Ελεύθερης επιλογής

Ο Ιερός Αυγουστίνος, από το θεολογικό πεδίο, εισάγει την έννοια δύο αντιφατικών μεταξύ τους όρων, της  ελευθερίας της επιλογής και του απόλυτου προορισμού. Μιλώντας για απόλυτο προορισμό εννοούµε τη θεωρία σύµφωνα µε την οποία ο Θεός έχει εξαρχής αποφασίσει ποιοι από τους ανθρώπους είναι οι εκλεκτοί και θα σωθούν και ποιοι είναι αυτοί που θα καταδικαστούν αιώνια.

Στη χριστιανική θεολογία η σωτηρία του ανθρώπου θεωρείται αποτέλεσµα δύο παραγόντων, της θείας χάριτος και της ελεύθερης ανθρώπινης επιλογής. Ο Αυγουστίνος, στηριζόµενος και σε µια ιδιαίτερη ερµηνεία της προς Ρωµαίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου [Ρωµ. 7, 19] ενίσχυσε τον θείο παράγοντα ως το σηµείο κατάργησης του ανθρωπίνου και διατύπωσε την προαναφερόμενη θεωρία του απόλυτου προορισμού.  Δέχτηκε πως, ο άνθρωπος διαπράττοντας το προπατορικό αµάρτηµα έχασε την ικανότητα να σωθεί αφ’ εαυτού µε αποτέλεσµα η σωτηρία του να αποτελεί αντικείµενο της θείας επιλογής και µόνο. Το «γεγονός» όµως, πως δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι δείχνει πως και για τις δύο κατηγορίες υπάρχει ένας προορισµός. Η θεία χάρη επενεργεί στους εκλεκτούς «παρά τη θέλησή τους» και εν αγνοία τους, κανείς όµως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τί σχέδια έχει για εκείνον ο Θεός. Όσοι σώζονται λοιπόν δεν πάνε στον ουρανό επειδή είναι «καλοί», αφού ολόκληρο το ανθρώπινο γένος είναι διαφθαρµένο, αλλά επειδή η επενέργεια της θείας χάριτος τούς καθιστά άσπιλους. ∆εν υπάρχει καµιά δικαιολογία για το ότι άλλοι σώζονται και άλλοι τιµωρούνται. Αυτό είναι συνέπεια της (αναιτιολόγητης) εκλογής του Θεού και τόσο η καταδίκη όσο και η σωτηρία αποτελούν µαρτυρία της αγαθότητάς Του, αφού η πρώτη καταδεικνύει τη δικαιοσύνη Του και η δεύτερη την ευσπλαχνία Του.

Η θεωρία της αποκατάστασης την οποία και εισηγήθηκαν οι χριστιανοί πατέρες Ωριγένης και Γρηγόριος ο Νύσσης. Σύµφωνα µε αυτή, όλες οι υπάρξεις, συµπεριλαµβανοµένων και του Σατανά και των ακολούθων του, θα επανακάµψουν στο βασίλειο του Θεού. Η αποκατάσταση των ψυχών θα προκύψει κατά τη συντέλεια του κόσµου ως αποτέλεσµα του θριάµβου της καλοσύνης του Θεού εις βάρος του κακού και της πνευµατικής διαπαιδαγώγησης των ψυχών µέχρι να µετανοήσουν.

Κριτική όµως στην αιτιοκρατία άσκησαν πατέρες της χριστιανικής Εκκλησίας, όπως ο Πελάγιος και ο, προαναφερόμενος, Γρηγόριος Νύσσης . Ο Πελαγιανισµός ήταν µια χριστιανική αίρεση που πρέσβευε την απόρριψη της διδασκαλίας περί προπατορικού αµαρτήµατος υπό την έννοια ότι ναι µεν ο Αδάµ και η Εύα αµάρτησαν αλλά το αµάρτηµά τους δεν θα µπορούσε να µεταδοθεί στους απογόνους τους µιας και η οποιαδήποτε πράξη αποτελεί, για τον Πελάγιο, προϊόν της ελεύθερης επιλογής του υποκειµένου και µόνο. Κανείς δεν µπορεί να φέρει ευθύνη για την πράξη κάποιου άλλου, πόσο µάλλον και να την «κληρονομήσει».

Ας δούμε και ένα παράδειγμα από μια συνομιλία δύο μοναχών

Δύο μοναχοί συνομιλούσαν για τη σωτηρία. Ο ένας έλεγε:

– Η ψυχή μου δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την σκέψη ότι κάποιος θα χαθεί αιώνια. Νομίζω πως ο Κύριος θα βρει τρόπο να τους σώσει όλους.

Ο άλλος απάντησε:

– Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι ο Θεός μπορούσε να δημιουργήσει τον άνθρωπο χωρίς την συνέργειά του, αλλά να τον σώσει χωρίς τη συμφωνία και την συνέργειά του ιδίου του ανθρώπου είναι αδύνατο. Η σωτηρία και η απώλεια βρίσκονται στην ελευθερία του ανθρώπου.

Ο πρώτος:

– Νομίζω ότι ο Θεός με το πλήθος της αγάπης Του θα υπερβεί την αντίσταση του κτίσματος, χωρίς να καταλύσει την ελευθερία του.

Ο δεύτερος:

– Μου φαίνεται πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελευθερία του ανθρώπου είναι δυνητικά τόσο μεγάλη, που και στο επίπεδο του αιώνιου Είναι μπορεί να προσδιοριστεί αρνητικά απέναντι στο Θεό.

– Αλλά πραγματικά, αυτό είναι μωρία!

– Ναι, μωρία. Τι λοιπόν να κάνουμε;

– Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι, και εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε την σωτηρία όλων και να προσευχόμαστε για όλους. Αλλά ούτε η αποκάλυψη ούτε η πείρα μας, μας δίνουν βάση να ισχυριστούμε ότι όλοι θα σωθούν. Η ελευθερία είναι μεγάλο δώρο αλλά φρικτό.

Στη φράση με τα υπογραμμισμένα γράμματα αυτού του διαλόγου των δυο μοναχών διακρίνουμε ότι η ελεύθερη επιλογή διαχρονικά θα είναι αρνητική απέναντι στο Θεό. Η ελευθερία του να κάνεις ότι θέλεις είναι ένα ανέφικτο δώρο, διότι είσαι ελεύθερος να κάνεις κάτι μόνο όταν δεν το κάνεις, λόγω του φόβου της τιμωρίας.

Η Θεία Πρόνοια στην Ελεύθερη επιλογή

Την πορεία της ζωής του ανθρώπου επηρεάζουν τρεις σπουδαίοι παράγοντες. Ο πρώτος παράγων είναι η πρόνοια του Θεού. Ο Θεός προνοεί ειδικά για κάθε άνθρωπο και καταστρώνει ειδικό σχέδιο για τη σωτηρία του, το οποίο είναι για κάθε άνθρωπο ξεχωριστό. Έτσι του δίνει προσωπικά χαρίσματα και δυνατότητες τα οποία αν αξιοποιήσει ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγιος. Μάλιστα ο Θεός προνοεί το καλύτερο, το τελειότερο, το αγιότερο. Όμως, δεν του επιβάλει την αγιότητα, του δίνει τα χαρίσματα, τις δυνατότητες και τον καλεί να συνεργαστεί ελεύθερα μαζί Του για να γίνει αυτό πραγματικότητα. Η επιλογή είναι του ανθρώπου, ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελεύθερη επιλογή του. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η παρέμβαση του διαβόλου. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου, του υπόσχεται με το τρόπο του, πλούτο, δόξα, ηδονές και όπου τον "πιάσει". Και επειδή η αμαρτωλή φύση ρέπει στα πάθη και την αμαρτία, οι πιθανότητες που έχει να τον κερδίσει είναι μεγάλες. Εκμεταλλεύεται ακόμη την άγνοιά του και την ανωριμότητά του, τον παγιδεύει συνεχώς και επειδή ο άνθρωπος δεν ξέρει ή δεν έχει πείρα να τον αντιμετωπίσει πέφτει πολλές φορές στις παγίδες που του στήνει. Και ο τρίτος παράγοντας είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Αν θα δεχτεί ο άνθρωπος να συνεργαστεί με τον Θεό, να καλλιεργήσει τα χαρίσματα του Θεού ή να δουλέψει στα πάθη και τις προκλήσεις του πονηρού είναι καθαρά στην ελεύθερη επιλογή του.

Η Θρησκευτική Επιλογή και η Επιβολή της από την Κρατική Εκκλησία

Ένα σοβαρό θέμα είναι η θρησκευτική ελευθερία στην Ελλάδα και το δικαίωμα επιλογής αλλαγής θρησκείας και κατά πόσο είναι εφικτό και επιτρεπτό;

Εκτός από τις άλλες θρησκείες με τις οποίες ήρθα σε επαφή στη ζωή μου, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στους Μάρτυρες του Ιεχωβά δαπάνησα τα περισσότερα χρόνια μου. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά ως προς την αντιμετώπιση των μελών τους.

Το μεγαλύτερο δίλλημα που χρησιμοποιούν είναι το «Δικαίωμα του πιστού στην επιλογή αλλαγής θρησκείας».

Όχι μόνο δεν δίνουν το δικαίωμα να αλλάξει κάποιος την θρησκεία του, αλλά, το μοναδικό δικαίωμα που υποστηρίζουν είναι της αλλαγής των άλλων προς την δική τους θρησκεία και όχι το αντίθετο.

Ο θρησκευτικός φανατισμός φανερώνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους.

Αν και ο πιστός δεν χρειάζεται να είναι συνειδητός χριστιανός και να εκκλησιάζεται, αρκεί να εκκλησιαστεί μόνο δυο φορές στη ζωή του και τότε είναι αποδεκτός ως μέλος της κρατικής εκκλησίας.

Απαραίτητες φορές που πρέπει να εκκλησιαστεί είναι στη βάπτισή του, στο γάμο του, στην κηδεία του, στο μνημόσυνό του, και εάν αποφασίσει να γίνει κουμπάρος χάριν κάποιων κοινωνικών σχέσεων και υποχρεώσεων.

Δεν είναι απαραίτητο να είναι ζωντανός για να εκκλησιαστεί, το μόνο που χρειάζεται σε κάθε περίπτωση είναι να υπάρχει το χρήμα, αν το χρήμα το δώσει ζωντανός ή πεθαμένος αυτό δεν απασχολεί την κρατική εκκλησία.

Αν εκκλησιαστεί αυτές τις δυο φορές (εν ζωή) τότε είναι αποδεκτός από την κρατική εκκλησία και τον προσμετρά ως επίσημο και έγκυρο μέλος της.

Αν αυτό δεν είναι επαγγελματική συναλλαγή και θρησκευτική υποκρισία εξουσίας κρατικού πελατειακού τύπου τότε τι άλλο είναι;

Ναι, πρόκειται για εμπόριο, εμπόριο του φόβου για τον θάνατο και την μεταθανάτια ζωή.

Αν κάποιος κάνει το λάθος να πεθάνει χωρίς να είναι μέλος της κρατικής εκκλησίας, δηλαδή χωρίς να έχει εκκλησιαστεί δυο φορές στη ζωή του, να έχει βαπτιστεί και να έχει παντρευτεί ως μέλος της κρατικής εκκλησίας, τότε η κρατική εκκλησία, του κλείνει την πόρτα του νεκροταφείου.

Πως το κάνει αυτό μπορείτε να το δείτε σ’ αυτό το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=CjIUZTsZcK8

Παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποιούν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με τους οποίους είχα πάνω από σαράντα χρόνια που σχετιζόμουν μαζί τους.

Εκείνοι έχουν την μέθοδο της αποκοπής από την οργάνωσή τους και τον αποκλεισμό πάσης φύσεως από κάθε μορφής επικοινωνία.

Αυτές οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν δεν έχουν καμία σχέση με την δήθεν ελευθερία αλλαγής θρησκείας που ψευδώς λέγουν πως δέχονται και υποστηρίζουν.

Ο Ιησούς Χριστός δεν ίδρυσε θρησκευτικό ίδρυμα, ούτε έδωσε κάποια ονομασία ή θρησκευτικό τίτλο και την εξουσία στην θρησκευτική ηγεσία.

Ο Ιησούς Χριστός Ίδρυσε Την Εκκλησία Του

Ο αρχηγός και ηγέτης της Εκκλησίας που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός έχει μια κεφαλή η οποία είναι Αυτός και οι πιστοί και οι οποίοι αποτελούν τα μέλη της Εκκλησίας Του.

Η Εκκλησία Του Χριστού δεν έχει κάποιο άλλο τίτλο, ούτε έχει κάποια άλλη ηγεσία εκτός από Αυτόν.

Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι να αλλάζουν θρησκεία όταν αποφασίσουν πως η θρησκεία στην οποία ανήκουν δεν τους φέρνει σε επαφή με τον Ιησού Χριστό και τους απομακρύνει από Αυτόν.

Ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός είναι η Αλήθεια, η Οδός και η Αιώνια Ζωή.

Κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει την Αιώνια Ζωή παρά μόνο μέσω του Ιησού Χριστού.

Καμία θρησκεία δεν μπορεί να χαρίσει την Σωτηρία.

Για ν’ αποφασίσει κάποιος αν θα είναι μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, πρέπει να είναι σε θέση να καταλαβαίνει, να ερευνήσει, να προσευχηθεί για αποκάλυψη από τον Χριστό και ύστερα να πάρει μόνος του την τελική απόφαση αν θέλει να είναι χριστιανός ή όχι.

Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα είναι αν ο Ιησούς ήθελε ο άνθρωπος να βαπτίζεται Χριστιανός σε νηπιακή ηλικία ή να επιλέγει ο ίδιος τι θέλει, όταν θα έχει την ηλικία, την κρίση και την γνώση να το κάνει. Θα πρέπει να κατανοήσει αν θέλει να είναι χριστιανός ή όχι.

Ο άνθρωπος πρέπει να έχει φτάσει σε μια ηλικία που να μπορεί να εννοήσει από μόνος του αν θα βαφτιστεί και να αντιληφθεί τη σοβαρότητα που έχει αυτή η επιλογή για την αιώνια σωτηρία του.

Αυτό αποτελεί την ουσιαστική ελεύθερη θρησκευτική επιλογή του ανθρώπου και πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους, αν θέλουμε να λέμε ότι υποστηρίζουμε τη θρησκευτική ελευθερία.

Αφού γίνει αυτό το βήμα, μετά ο πιστός του Χριστού (όχι των ανθρώπων) έχει κάθε δικαίωμα και κάθε θρησκευτική ελευθερία να επιλέξει αν θα παραμείνει ή αν θ’ αλλάξει θρησκεία και αν θα σταματήσει να πιστεύει στο Χριστό.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να του δημιουργήσει εκβιαστικά διλλήματα, φόβους ή οτιδήποτε άλλο για να τον αποτρέψει από την θρησκευτική του επιλογή.

Οι υπέρμαχοι της θρησκευτικής ελευθερίας που απειλούν, φοβίζουν, εκβιάζουν, δωροδοκούν και διώκουν ως εχθρούς όσους φεύγουν από το δικό τους θρησκευτικό μαντρί, είναι υποκριτές θεομπαίχτες, οι οποίοι δεν θέλουν να χάσουν τους «πελάτες» τους.

Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, δεν έχει άλλα επί μέρους ονόματα ή τίτλους. Όλες οι ανθρώπινες θρησκείες πήραν την εξουσία που ανήκει στον Ιησού Χριστό και καταδυναστεύουν εξουσιάζοντας τους πιστούς.

Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν αυτό και αυτή είναι η πραγματική θρησκευτική σκλαβιά από την οποία πρέπει οι άνθρωποι ν’ απαλλαγούν και να υπάρξει κάποτε η θρησκευτική ελευθερία η οποία βασίζεται πάνω στην ελευθερία της επιλογής που ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο και σε όλα τα νοήμονα πλάσματά Του. Αυτός που δίδαξε την ελευθερία της επιλογής είναι ο Ιησούς Χριστός.

Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί» Ματθαίος 16:24.

Όσον αφορά το ποιος είναι χριστιανός, δεν είναι δυνατόν να ισχυριστούμε ότι κάποιος μπορεί να γίνει χριστιανός εν αγνοία του και χωρίς να το έχει καν αντιληφθεί ή να έχουν υποσχεθεί στον Θεό κάποιοι άλλοι και αυτός να είναι υποχρεωμένος να κρατήσει και να τηρήσει αυτές τις δεσμευτικές υποσχέσεις σε όλη του τη ζωή.

Χριστιανός δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι επειδή κάποιοι σε βάπτισαν όταν ήσουν μωρό. Χριστιανός γίνεσαι όταν το επιλέξεις εσύ και όταν αποκτήσεις την προσωπική σχέση σου με τον Ιησού Χριστό.

Το ότι σε βαφτίσανε Χριστιανό αυτό δεν σε υποχρεώνει να διατηρήσεις τους όρκους που κάποιοι άλλοι πήραν για σένα, διότι δεν νοείται ελεύθερη θρησκευτική επιλογή χωρίς την συγκατάθεσή σου, η οποία θα βασίζεται στη γνώση του Ευαγγελίου.

Αυτό σημαίνει πως κανένα μέλος της κρατικής εκκλησίας πριν γίνει (αν γίνει ποτέ) συνειδητός Χριστιανός, δεν είναι αληθινός Χριστιανός. Καταπατείται το δικαίωμα της επιλογής. Πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή δεν υποστηρίζεται η επιβολή. Η περιτομή ήταν κάτι που αφορούσε την Παλαιά Διαθήκη και που δεν δεσμεύει τους σημερινούς Χριστιανούς.

Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε το εξής: «Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας» Ματθαίος 28:19 - 20.

Παραβιάζουμε την ελευθερία του οποιουδήποτε όταν του επιβάλλουμε να είναι Χριστιανός, χωρίς να έχει διδαχτεί και να αποφασίσει αν θέλει να είναι Χριστιανός. Χριστιανός είναι αυτός που έχει διδαχτεί την αλήθεια του Ευαγγελίου και έχει αποφασίσει ότι θέλει να σηκώσει τον Σταυρό του για ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. Μόνο τότε γίνεται ελεύθερος άνθρωπος, πιστός ακόλουθος της Κεφαλής του σώματος της Εκκλησίας Του Χριστού και αληθινός ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.

Τελειώνοντας το άρθρο αυτό θα ήθελα να κάνω μια ευχή με ένα εδάφιο που σφραγίζει ότι έγραψα μέχρι τώρα:

«Αγοραστήκατε με τιμή· μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων» 1 Κορινθίους 7:23.

το είδαμε εδώ