Κυρ Ε΄ Μθ 8,28 - 9.1 (Γεργεσηνών) Ο Νικητής των δαιμόνων του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη Επιστολή του (4,4), απευθυνόμενος προς τους Χριστιανούς της εποχής του, που έδιναν και κέρδιζαν τη μάχη κατά των δαιμόνων των αιρέσεων, τους βεβαιώνει ότι η νίκη τους οφείλεται στο ότι ο Θεός, που είναι μέσα τους, είναι μεγαλύτερος και δυνατότερος παρά ο σατανάς, που εξουσιάζει τους μακριά από αυτόν ανθρώπους. 

Ο δε Ιάκωβος ο Αδελφόθεος βεβαιώνει ότι τα δαιμόνια πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού και καταλαμβάνονται από τρόμο και φρίκη μπροστά στη δύναμη του Θεού και τη δικαιοσύνη του (2,19). 

Η φρίκη αυτή των δαιμόνων φαίνεται πιο καθαρά στην περικοπή μας. 

Το ιστορικό έχει ως εξής. 

Από τα εκτεινόμενα δυτικά της λίμνης Γεννησαρέτ μέρη ο Κύριος και οι μαθηταί διαπεραιώθηκαν με πλοιάριο στην απέναντι όχθη, την ανατολική, όπου και η πόλη των Γεργεσηνών. 

Οι πρώτοι, που μαρτυρείται ότι τον συνάντησαν, ήταν δυο άνθρωποι δαιμονισμένοι, που εκείνη τη στιγμή έβγαιναν από το νεκροταφείο της περιοχής, προφανώς για να πέσουν πάνω τους και να τους προκαλέσουν φόβο και τρόμο, όπως προκαλούσαν συνήθως στους ανύποπτους περαστικούς. 

Οι δυο λέξεις του αυτόπτου και αυτηκόου Ματθαίου «χαλεποί λίαν» είναι αρκετές για να περιγράψουν τη φρίκη που προκαλούσε η όψη τους, η παρουσία τους, η αγριότητα τους, και η επικινδυνότητά τους. 

Οι κάτοικοι των περιχώρων από φόβο δεν περνούσαν από εκεί κοντά. 

Άλλαζαν δρόμο. 

Ήρθαν να προκαλέσουν φόβο, αλλά τα πράγματα για τους δαίμονες αυτή τη φορά αντιστράφηκαν. 

Καταλήφθηκαν αυτοί από φόβο και φρίκη. 

Τί φοβήθηκαν; 

Τί άλλο παρά τη θεία εξουσία του Κυρίου Ιησού επάνω τους; 

Κατάλαβαν ότι θα επιτιμηθούν από το Γιο του Θεού, ότι ήρθε η ώρα ν’ αφήσουν ήσυχα τα δυο θύματά τους, που χρόνια τώρα τα τυραννούσαν αδυσώπητα. 

Αισθάνθηκαν ότι όχι μόνο δεν μπορούν ν’ αντισταθούν, αλλ’ ότι μπροστά του είναι αδύνατα πνεύματα, αναγκασμένα να κάνουν ότι τους διατάξει ο Ιησούς Χριστός. 

Φοβήθηκαν ότι έφτασε προ της ώρας η τελική τους καταδίκη και ο βασανισμός τους στον άδη. 

Έφριξαν. 

Τρέμοντας τον παρακαλούν, αν πρόκειται να τους βγάλει, να τους επιτρέψει να μπουν μέσα στα γουρούνια που έβοσκαν εκεί κοντά. 

Ο Κύριος επέτρεψε να μπουν στα γουρούνια. 

Και τότε έγινε σατανική εκδίκηση. 

Όλα τα γουρούνια αφηνιασμένα από τα δαιμόνια έπεσαν από το γκρεμό στη λίμνη και πνίγηκαν. 

Γλύτωσαν οι βοσκοί, που κατάλαβαν τί έγινε, και μετέφεραν την είδηση στους Γεργεσηνούς. 

Κι εκείνοι, αντί να συνετιστούν και να ζητήσουν και τη δική τους απαλλαγή από το δαιμόνιο της πλεονεξίας και κερδοσκοπίας που ασκούσαν μέσω της εκτροφής των γουρουνιών, βγήκαν στην ύπαιθρο και τον παρακάλεσαν να φύγει από τα σύνορά τους. Φοβήθηκαν μήπως ο Χριστός επιτρέψει στα δαιμόνια να τους κάνουν ζημιές και σε άλλες παράνομες ενασχολήσεις τους, από τις οποίες κέρδιζαν μαύρο χρήμα.

Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι τα δαιμόνια παρακαλούν τον Κύριο. 

Υπάρχει λοιπόν φίλτρο που φιλτράρει την κακότητα των δαιμόνων κατά των ανθρώπων. 

Ευτυχώς για τον άνθρωπο που υπάρχει έλεγχος της εξουσίας του διαβόλου. 

Αν αφηνόταν ελεύθερος; 

 Αλίμονό μας. 

Είναι το μίσος του τόσο μεγάλο, ώστε θα είχε χαλάσει με μιας όλη τη ανθρωπότητα. 

Αναστέλλονται όμως τα ανθρωποκτόνα σχέδιά του από την υπέρτατη δύναμη του Κυρίου. 

Εύλογα θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί· 

Μέχρι ποιού σημείου άραγε εκτείνεται η εξουσία του διαβόλου; 

Στο θεόπνευστο βιβλίο του Ιώβ δίνεται η απάντηση, ότι τους ανθρώπους του Θεού δεν μπορεί να τους καταβάλει. 

Ασκεί την καταστρεπτική εξουσία του ο διάβολος μόνο πάνω στους ανθρώπους του αμαρτωλού κόσμου, που δεν θέλει να μπει κάτω από την ομπρέλα της προστασίας του Θεού. 

Κατά το μέγα Αθανάσιο ο Χριστός ήρθε για να καταβάλει τη δύναμη του διαβόλου. 

Πράγματι η πλήρης συντριβή του διαβόλου συντελέστηκε πάνω στο σταυρό. 

Από τότε ο μεν διάβολος είναι ανίσχυρος, παρ’ όλο ότι θέλει να φαίνεται ακόμη πανίσχυρος, ο δε άνθρωπος έχει ακατάβλητη προστασία, εφ’ όσον προσφεύγει στο νικητή του διαβόλου και καταλυτή των έργων του.

Β΄Κυρ Ματθαίου (4,18-23) Η κλήση των τεσσάρων πρώτων μαθητών του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

 Ήταν ο καιρός που ο Ιησούς Χριστός μετά τους πειρασμούς στην έρημο και τη βάπτισή του στον Ιορδάνη άρχισε δημόσια το κηρυκτικό έργο του. Ήταν τότε γύρω στα τριάντα του. Κινήθηκε στην περιοχή της Γαλιλαίας με έδρα την πρωτεύουσά της Καπερναούμ. Συνήθως πήγαινε το σάββατο στη συναγωγή των Ιουδαίων, ως Ιουδαίος κι αυτός, όπου μετά την ανάγνωση του νόμου και των προφητειών του δίνονταν  η ευκαιρία να μιλήσει ανοιχτά ότι έφτασε η νέα εποχή για την οποία μιλούν οι προφήτες, κι ότι απαραίτητος όρος για να γίνει κάποιος δεκτός σ’ αυτήν είναι η μετάνοια. Και πρότρεπε· Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.

Η πρώτη ενέργεια του Ιησού κατά την έναρξη του κηρυκτικού έργου του ήταν η κλήση των δώδεκα μαθητών του. Αυτοί θα συγκροτούσαν το άμεσο περιβάλλον του, θα ήταν τα πρόσωπα που θα τον ακολουθούσαν παντού και πάντοτε, θα άκουγαν τη διδασκαλία του, θα έβλεπαν τα σημεία του, θα ζούσαν την αναμαρτησία του, και θα γίνονταν οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της θεότητός του. Μετά την ανάσταση και ανάληψή του στους ουρανούς, οι απόστολοι με οδηγό και εμπνευστή το Άγιο Πνεύμα θα συγκροτούσαν την εκκλησία, θα συνέχιζαν το σωτήριο έργο του σ’ όλα τα έθνη, βαπτίζοντας τους προσερχομένους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Στην ευαγγελική περικοπή μας θα δούμε την κλήση των τεσσάρων πρώτων μαθητών Πέτρου Ανδρέου Ιακώβου και Ιωάννου. Για την κλήση των τεσσάρων αυτών μαθητών, που ήταν οι πρώτοι και οι συχνότερα απ’ όλους αναφερόμενοι  στα Ευαγγέλια και αποτελούντες το στενότερο κύκλο  του Κυρίου (Πέτρος Ιάκωβος και Ιωάννης), μας μιλούν οι ευαγγελισταί Ματθαίος και Μάρκος. Ο Ματθαίος σ’ αυτήν εδώ την περικοπή που μελετούμε. Ο Μάρκος (1,16-20) ακολουθεί στην εξιστόρηση το Ματθαίο. Ειδικά εξιστόρηση της κλήσεως του Ματθαίου, που ήταν τελώνης, έχουμε από τον ίδιο το Ματθαίο (9,9-13), καθώς και από τους  Μάρκο (2,13-16) και Λουκά (5,27-30).

Εννοείται ότι είχαν προηγηθεί από τον Ιησού συναντήσεις γνωριμίας μαζί τους. Γι’ αυτές μας εξιστορούν ο Λουκάς (5,1-11) και ο Ιωάννης (1,35-51). Από τους δύο ο Ιωάννης δίνει λεπτομερέστερη περιγραφή της γνωριμίας του Ιησού με τους τέσσερες πρώτους μαθητάς Πέτρο Ανδρέα Ιάκωβο και Ιωάννη, καθώς και με τους άλλους δύο Φίλιππο και Ναθαναήλ, που τους συνάντησε την ίδια μέρα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εξετάσεως του ζητήματος της κλήσεως των μαθητών δεν υπάρχουν προβλήματα. Προβλήματα βλέπουν μόνο οι προτεστάντες και οι παπικοί, διότι συγχέουν τη γνωριμία με την κλήση και μιλούν για διπλές κλήσεις.  Δεν ξέρουν ελληνικά οι άνθρωποι. Αλλά δεν έχουν και ευθεία διάθεση. 

Πρέπει να σημειωθεί ότι και από τους «ορθοδόξους» δεν λείπουν οι πιθηκίζοντες. Είναι μια ομάδα σύγχρονων πανεπιστημιακών καθηγητών, που προτεσταντίζουν και παπίζουν απροκάλυπτα, διότι σπούδασαν σε σχολές της Ευρώπης, κι έχουν δημιουργήσει ολόκληρη άτυπη σχολή μαθητών, αιρετιζόντων και ορθολογιζόντων, προκαλώντας μεγάλο πρόβλημα στο χώρο της Ορθοδοξίας.  Αυτοί εγείρουν αμφισβήτηση όχι μόνο στο ζήτημα της κλήσεως των μαθητών, αλλά και σε πάρα πολλά άλλα ιστορούμενα των Ευαγγελίων.

Πλήρεις καταλόγους των ονομάτων των δώδεκα μαθητών του Χριστού μας παραδίδουν  ο Ματθαίος (10,2-4), ο Μάρκος (3,14-19) και ο Λουκάς (6,13-17). Ο Λουκάς στις Πράξεις (1,13-14) μας δίνει τον κατάλογο των έντεκα μαθητών,  διότι δεν συμπεριλαμβάνει τον Ιούδα, που στη θέση του πρόκειται να εκλεγεί ο Ματθίας.

Κι ερχόμαστε στην περικοπή μας. Περπατώντας ο Ιησούς κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, ή αλλιώς λίμνη της Γεννησαρέτ, είδε δύο αδερφούς, το Σίμωνα που λεγόταν Πέτρος και τον Αντρέα τον αδερφό του, που έρριχναν το δίχτυ στη θάλασσα, διότι ήταν στο επάγγελμα ψαράδες. [Ας σημειωθεί ότι Πέτρο τον ονόμασε ο Χριστός κατά την πρώτη γνωριμία μαζί του (Ιω 1,43), ενώ πριν λεγόταν Σίμων. Γι’ αυτό λέμε ότι η γνωριμία προηγείται της οριστικής κλήσεως. Γι’ αυτό κι όταν τους καλεί υπακούνε και τ’ αφήνουν όλα, διότι ήδη τους είχε γνωρίσει συναναστραφεί και προετοιμάσει αναλόγως ]. Και (με το θάρρος της γνωριμίας), τους λέει· Ακολουθείστε με. Εγώ θα σας κάνω ψαράδες αλλιώτικους, να ψαρεύετε ανθρώπους στη βασιλεία του Θεού. Κι εκείνοι αφήνουν τα δίχτυα όπως ήταν και τον ακολούθησαν.

Και καθώς προχώρησε λίγο πιο πέρα είδε στο πλοίο άλλους δύο αδερφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον Ιωάννη τον αδερφό του, με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο, να ετοιμάζουν τα δίχτυα τους, και τους κάλεσε. Κι εκείνοι την ίδια στιγμή άφησαν το πλοιάριο με τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν. Είναι άξιο θαυμασμού ότι οι αναφερθέντες μαθηταί δεν ζήτησαν αναβολή, ούτε είπαν ότι θα το συζητήσουμε με τις οικογένειές μας, ούτε θα πουλήσουμε πρώτα τις βάρκες, αλλά τ’ άφησαν όλα και τον ακολούθησαν. Εννοείται ότι αυτοί με τους οικείους τους είχαν συζητήσει πολλές φορές τις εντυπώσεις τους από την πρώτη γνωριμία τους με τον Ιησού, και λίγο-πολύ εκείνοι περίμεναν ότι κάποια στιγμή θα τους καλέσει.

Και γυρνούσε ο Κύριος (μαζί με τους τέσσερις προς το παρόν μαθητάς του) όλη τη Γαλιλαία και δίδασκε στις συναγωγές και κήρυττε το ευαγγέλιο της βασιλείας και θεράπευε κάθε αρρώστια, βαρύτερη και ελαφρότερη, που συναντούσε στο λαό.

Με μια ευρύτερη έννοια όλοι οι Χριστιανοί είμαστε καλεσμένοι από τον Κύριο σ’ ένα χριστιανικό πόστο.   

Ας αναλογιστούμε κατά πόσο έχουμε εμείς ανταποκριθεί στο πόστο μας αυτό.

Πάνω απ’ όλα ο Χριστός του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Α΄ Ματθαίου, 10,32-33· 37-38· 19,27-30

Πάνω απ’ όλα 

ο Χριστός

 του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Ο Χριστός δέχεται τους ανθρώπους να μαθητεύσουν κοντά του, για ν’ αποκτήσουν την αξιοσύνη να λέγονται μαθηταί του, οπαδοί του, Χριστιανοί, και ν’ απολαύσουν την αληθινή ζωή, υπό προϋποθέσεις.

Μια βασική προϋπόθεση είναι η ομολογία πίστεως στο πρόσωπό του. 

«Ο Καθένας που θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, λέει, θα ομολογηθεί κι αυτός από μένα μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος θα με αρνηθεί, θα τον αρνηθώ κι εγώ». 

Η ομολογία που ζητάει ο Κύριος μπροστά στους ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι διώκτες της πίστεως ή αλλόθρησκοι ή είρωνες ή αδιάφοροι, καθιστά τον άνθρωπο ομολογητή και μάρτυρα. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. 

Το Χριστό ή το διάβολο; 

την εκκλησία ή τον κόσμο; 

το φως ή το σκοτάδι; 

την αλήθεια ή το ψέμα; 

την πίστη ή τα είδωλα; 

την αγιότητα ή την αμαρτία; 

τη ζωή ή το θάνατο; 

τον παράδεισο ή την κόλαση; 

Πάντως ο Χριστιανός δεν μπορεί να είναι και με το ένα και με το άλλο. 

Δεν υπάρχει καμμιά σχέση των μεν προς τα δε (Β΄ Κο 6,15).

Ο Χριστιανός λοιπόν δεν μπορεί να είναι και της ξηράς και της θάλασσας· 

δεν μπορεί να βλέπει με το ένα μάτι δεξιά και με το άλλο αριστερά. 

Αν θελήσει να συμβιβάσει και τα δυο, θα πέσει ή σε δειλία ή σε υπόκριση. 

Αν, ομολογώντας το Χριστό, εισπράξει ειρωνείες, απειλές, διωγμούς, φυλακίσεις, μαρτύριο, θάνατο, πρέπει να το θεωρήσει τιμή του. 

Πρέπει σταθερός και ακλόνητος να υπομείνει τα πάντα με προθυμία υπέρ του Χριστού. 

Η ομολογία του από το Χριστό μπροστά στον ουράνιο Πατέρα, θα τον υπεραποζημιώσει με τα άφθαρτα και αιώνια και άγια.  

 Θα τον εντάξει μαζί με το Θεό.   

Ζωή χωρίς Θεό είναι κόλαση, κάτω από τις καλύτερες κοσμικές προϋποθέσεις. 

Αυτή την πρόκριση έκαναν προπάτορες, πατέρες, προφήτες, απόστολοι, κήρυκες, ευαγγελισταί, μάρτυρες, ομολογηταί, διδάσκαλοι, κλπ. 

Εδώ έγκειται και η σχέση της ευαγγελικής περικοπής με το εορταζόμενο γεγονός (τη μνήμη των αγίων Πάντων).

Δεύτερη βασική προϋπόθεση είναι οι Χριστιανοί ν’ αγαπούν το Χριστό πάνω από τους στενούς συγγενείς, πατέρα μητέρα γιό θυγατέρα, παρόλο που ο φυσικός δεσμός με τα πρόσωπα αυτά είναι πιο ισχυρός κι από ατσάλι. 

Όποιος δεν το κάνει, λέει ο Κύριος, δεν μου είναι άξιος μαθητής. 

Όποιος το κάνει είναι. 

Θέτει αυτή την προϋπόθεση ο Χριστός, διότι τί είναι οι γονείς μπροστά στο Θεό; 

τί μας έδωσαν οι γονείς και τί ο Θεός; 

Ο Θεός μας δίνει τα πάντα, κι αυτούς ακόμη τους γονείς και τ’ αδέρφια. 

«Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον από του πατρός των φώτων», λέει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. 

Τί έχασαν οι απόστολοι που άφησαν τους γονείς και ακολούθησαν το Χριστό; 

Τί στερήθηκαν οι άγιοι Πάντες που προτίμησαν από τους συγγενείς τους το Θεό; 

Όχι μόνο δεν στερήθηκαν, αλλά έλαβαν πολλά και μεγάλα και ασύγκριτα, που δεν θα μπορούσαν να τα λάβουν ποτέ από τους συγγενείς.

Τρίτη προϋπόθεση μαθητείας είναι η άρση του σταυρού και η ακολουθία του Χριστού. 

Άρση του σταυρού είναι η θυσία της σωματικής μας υπάρξεως, το μαρτύριό μας, η σταύρωσή μας, κατ’ απομίμησιν του Χριστού.   

Παρ’ όλο που φαίνεται υπερβολικό, αν το καλοσκεφτούμε, είναι λίγο σε σχέση με αυτό που έκανε για μας ο Χριστός. 

Και εξ άλλου δεν ζητάει οπωσδήποτε να θυσιάσουμε τη ζωή μας, αλλ’ αν έρθουν καιροί διωγμού των Χριστιανών, τότε θα πρέπει με χαρά ο Χριστιανός να διαλέξει το μαρτύριο, παρά την πρόσκαιρη απόλαυση. 

Και ας μην ξεχνούμε ότι όλες οι αγάπες και οι πιο ευτελισμένες απαιτούν θυσίες (φιλαργυρία, φιλοδοξία, σαρκικός έρωτας, καριέρα, επιστήμη, κλπ).

 Όλ’ αυτά έχουν δικαίωμα να ζητούν θυσίες από τον άνθρωπο, κι ο Χριστός δεν έχει;

Τέλος, στην αυθόρμητη ερώτηση του αποστόλου Πέτρου προς τον Κύριο, τί έχουν να προσδοκούν οι δώδεκα που τα άφησαν όλα και τον ακολούθησαν, ο Κύριος υπόσχεται ότι θα τους καθίσει δίπλα στον Κριτή, για να κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. 

Και γνωστοποιεί επίσης ο Κύριος ότι και όλοι όσοι πάνω από την αγάπη προς αδερφούς αδερφές πατέρα μητέρα σύζυγο παιδιά και άλλα υλικά πράγματα έθεσαν την αγάπη τη δική του, θα λάβουν πολύ περισσότερα εδώ και θα κληρονομήσουν και την αιωνιότητα εκεί. 

Τότε εκείνη την ημέρα πολλοί που φαίνονται πρώτοι θα μείνουν τελευταίοι, και πολλοί τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι. 

Θ’ ανατραπεί το άδικο και βάρβαρο καθεστώς του κόσμου και θα εγκαθιδρυθεί δικαιοσύνη προς όλους.

Ας επιλέξουμε λοιπόν χωρίς πολλές σκέψεις και διαλογισμούς το Χριστό. 

 Έχουμε το Χριστό; 

τα έχουμε όλα. 

Δεν έχουμε το Χριστό; 

Τα χάσαμε όλα.

Η εξ ύψους δύναμη του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

 Πεντηκοστής, Πρξ 2,1-11

Μετά την ανάληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στο όρος των Ελαιών οι ένδεκα μαθηταί επέστρεψαν στα Ιεροσόλυμα και ανέβηκαν στον επάνω όροφο του σπιτιού όπου συνήθιζαν συχνά να συναντώνται στο υπερώο, όπως το έλεγαν. Πιθανότατα να ήταν το σπίτι του ευαγγελιστού Μάρκου. Εκεί ήταν και η μητέρα του Κυρίου Μαρία και τα νομιζόμενα αδέλφια του και άλλοι αρκετοί, συνολικά εκατόν είκοσι, οι οποίοι άλλοτε με εισήγηση του αποστόλου Πέτρου διάλεξαν με κλήρο το απόστολο Ματθία στη θέση του Ιούδα.

Κι όταν συμπληρώθηκε η ημέρα της πεντηκοστής, 50 μέρες μετά το ιουδαϊκό πάσχα, που οι Ιουδαίοι τη γιόρταζαν σαν ημέρα του θερισμού, όλοι οι πιο πάνω αναφερθέντες και ο Ματθίας, βρέθηκαν πάλι μαζεμένοι εκεί με μια καρδιά, για τη γιορτή. Και χωρίς να το περιμένουν, εντελώς ξαφνικά, κατά τις εννιά το πρωί, ακούστηκε ένας ήχος από τον ουρανό σαν σφοδρός και βίαια κινούμενος αέρας, που γέμισε όλο το σπίτι όπου κάθονταν οι απόστολοι και οι άλλοι. Κι εμφανίστηκαν μπροστά τους φλογοειδείς γλώσσες να διαμοιράζονται σ’ αυτούς, καθώς πάνω στον καθένα τους κάθονταν μια τέτοια γλώσσα.

Σχόλια. 1. Κατά την πεντηκοστή ο αναληφθείς Ιησούς έστειλε από τον ουρανό το Πνεύμα στους μαθητάς, όπως τους είχε υποσχεθεί.

2. Το Άγιο Πνεύμα ήρθε ως σφοδρός άνεμος, αφού «το Πνεύμα όπου θέλει πνει».

3. Ο ήχος γέμισε όλο το σπίτι, όπως γεμίζει η κολυμβήθρα με νερό (Χρυσόστομος), για να γίνει η με Πνεύμα άγιο βάφτιση των μαθητών, όπως πάλι τους είχε υποσχεθεί ο αναστάς Κύριος, ότι σύντομα θα βαπτιστούν «εν Πνεύματι αγίω και πυρί». Θα λάβετε δύναμη, τους είπε, όταν έλθει επάνω σας το άγιο Πνεύμα. Και όντως οι μαθηταί ντύθηκαν με ακατανίκητη δύναμη πολλών χαρισμάτων.

4. Σωστά είπε διαμοιράζονται οι φλογοειδείς γλώσσες, διότι οι γλώσσες διακλαδίζονταν σαν από μία ρίζα, για να εννοήσουμε ότι οι γλώσσες είναι ενέργεια του ενός Παρακλήτου, που στάλθηκε (Χρυσόστομος).

5. Δεν διαμοιράζονταν η φύση του Αγίου Πνεύματος, αλλά η δωρεά του Πνεύματος. Και το Πνεύμα ήταν το διαμοιράζον. Διότι το Πνεύμα δεν διαιρείται, αλλά διαιρεί τα χαρίσματα, και διαιρώντας ενώνει τους χαρισματούχους.

6. Όλα όσα τους υποσχέθηκε ο Κύριος εκπληρώνονται τόσο γρήγορα.

Και στη συνέχεια όχι μόνο οι δώδεκα, αλλά και όλοι όσοι ήταν μέσα, γέμισαν εσωτερικά με Πνεύμα Άγιο κι άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες κατά τον τρόπο που το Πνεύμα τους υπαγόρευε να λένε τα θεία λόγια. Εννοείται ότι δεν έλαβαν μόνο το χάρισμα των γλωσσών, αλλά πλήθος χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Ένα απ’ αυτά ήταν αυτό των γλωσσών, που εκδηλώθηκε αμέσως. Τα άλλα φανερώθηκαν αργότερα κατά την άσκηση του αποστολικού έργου τους.

Και συνεχίζει η εξιστόρηση των Πράξεων· Βρέθηκαν τότε να κατοικούν στα Ιεροσόλυμα Ιουδαίοι, άνθρωποι ευλαβείς απ’ όλα τα έθνη της γης. Αυτοί ήταν προφανώς Ιουδαίοι της διασποράς, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε διάφορα έθνη και μιλούσαν τη γλώσσα εκείνων των εθνών. Κατά την εορτή της πεντηκοστής τους, και προφανώς και κατά τις άλλες τρεις ιουδαϊκές εορτές (αζύμων ή πάσχα, σκηνοπηγίας και εγκαινίων), όλοι αυτοί έρχονταν στα Ιεροσόλυμα για να συνεορτάσουν. Αυτούς εννοεί εδώ ο ευαγγελιστής και ιστορικός των Πράξεων Λουκάς.

Κι όταν ακούστηκε ο ήχος μαζεύτηκε το πλήθος των Ιουδαίων αυτών και καταλήφθηκαν από έκπληξη και απορία, διότι ο καθένας άκουγε να τους μιλούν οι μαθηταί του Κυρίου στη διάλεκτό του. Και με έκσταση και θαυμασμό έλεγαν ο ένας στον άλλο· Αυτοί που μας μιλούν δεν είναι οι γνωστοί μας αγράμματοι Γαλιλαίοι, μαθηταί του Ιησού; Πώς συμβαίνει να τους ακούμε ο καθένας μας στη διάλεκτο που μιλάμε στη γενέτειρά μας; Εδώ είμαστε Πάρθοι¹    Μήδοι²,  Ελαμίτες ³, Μεσοποτάμιοι, Ιουδαίοι, Καππαδόκες, Πόντιοι, Ασιάτες, Φρύγες, Παμφύλιοι⁴, Αιγύπτιοι, Λίβυοι⁵, Κυρηναίοι ⁶, Ρωμαίοι, Ιουδαίοι προσήλυτες, Κρήτες, Άραβες, που ακούμε στις γλώσσες μας τα μεγαλεία του Θεού. Πώς γίνεται αυτό; Και περιέρχονταν σε έκσταση και απορία και δισταγμό καθώς το συζητούσαν ο ένας με τον άλλο. Κάποιοι άλλοι έλεγαν με χλευασμό και περιφρόνηση ότι είναι μεθυσμένοι με μούστο και δεν ξέρουν τί λένε.

Η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος είναι ο πνευματικός οπλισμός των μαθητών του Χριστού. Μέχρι τώρα δειλοί, ιδιοτελείς, ολιγόπιστοι, διστακτικοί. Απ’ εδώ κι εμπρός γενναίοι, ανιδιοτελείς, πιστοί, και αδίστακτοι θα κηρύξουν Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και αναστάντα σ’ όλο τον κόσμο με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη και με το αίμα τους. Αύτη η δεξιά του Υψίστου... Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;

Σημειώσεις

1. οι Πέρσαι. Χώρα τους είναι η Πάρς ή Παρθία ή Περσίς ή Περσία με κυριότερο αστικό κέντρο την Περσέπολι. Πάρθοι είναι ελληνική λέξη και σημαίνει πορθητές (Παρθία, Περσία). Τους έδωσαν οι Έλληνες αυτό το όνομα όταν οι Πέρσες εκπόρθησαν και κατέκτησαν τους Δωριείς.

2. Οι κάκοικοι της Μηδίας, χώρας κοντά στη Μεσοποταμία με κυριότερο αστικό κέντρο τα Εκβάτανα. Γειτόνευε με την Ασσυρία.

3. ή Ελυμαίοι ή Κίσσιοι, με κυριότερο αστικό κέντρο τα Σούσα. Γι’ αυτό λεγόταν και Σουσιανή. Απ’ αυτήν καταγόταν ο Κύρος ο Μέγας.

4. Νότια περιοχή της Μ. Ασίας, βορείως της Κύπρου.

5. Το γόνιμο χείλος της Σαχάρας, που καταλήγει στη Μεσόγειο, περίπου απέναντι από την ιταλική χερσόνησο, λαός συγγενής προς τους Αιγυπτίους. Λέγεται και Κυρηναϊκή από την κυριότερη πόλη της Κυρήνη.

6. Οι κάτοικοι της Κυρήνης, μεγάλης πόλεως της Λιβύης. (Για τις σημειώσεις βλ. Κ. Σιαμάκη, Το αλφάβηττο, 1,64-7).

πηγή

Προσευχή του Χριστού για την εκκλησία του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Πατέρων, Ιω 17,1-13

Προσευχή του Χριστού 

για την εκκλησία

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Μεταφράζω και σχολιάζω σύντομα την ευαγγελική περικοπή κατά στίχο.

1^α. Αυτά είπε ο Ιησούς και σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε. 

Σχόλιο. Εν όψει του σταυρικού θανάτου και της αναστάσεώς του ο Ιησούς παραδίδει στους μαθητάς του, που αποτελούν το πρώτο κύτταρο της εκκλησίας, την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας (κεφ. 13-16). Επισφραγίζει την ιερή αυτή πράξη με την προσευχή της διαθήκης, τη θυσιαστήρια προσευχή, τη γνωστή μας ως αρχιερατική.

1β-2. Πατέρα, έφτασε η ώρα. Δόξασε το Γιο σου, για να σε δοξάσει κι εκείνος. Του έδωσες θεϊκή εξουσία πάνω σ’ όλη τη δημιουργία των ανθρώπων, για να τους δώσει ζωή αιώνια. 

Σχόλιο. Ο Πατέρας δίνει στο Γιο και την εξουσία πάνω στη ζωή. Ο Γιος ως Θεός εκ Θεού και εξουσιαστής της αιώνιας ζωής, τη χορηγεί στους ανθρώπους, που την έχασαν. Προκειμένου να τη χορηγήσει γίνεται άνθρωπος σταυρώνεται και ανασταίνεται, συμπαρασύροντας στην ανάσταση (= στην αιώνια ζωή) όλους όσοι φέρουν  την ανθρώπινη φύση. Έτσι ανακαινίζεται και αναζωογονείται ο θανατωμένος από την αμαρτία άνθρωπος. Αυτό όλο ο προσευχόμενος Ιησούς το ονομάζει δόξα. Συνοψίζω. Ο Πατέρας δοξάζει το Γιο δίνοντάς του την εξουσία της αιωνίου ζωής, και ο Γιος δοξάζει τον Πατέρα, χορηγώντας την αιώνια ζωή στους ανθρώπους.

3. Αιώνια δε ζωή είναι να γνωρίσουν εσένα, Πατέρα, τον μόνο αληθινό Θεό, και τον Ιησού Χριστό (εμένα) που με έστειλες στον κόσμο. 

Σχόλιο. Με το γνωρίζουν εννοεί αναγνωρίζουν πιστεύουν και αγαπούν το Θεό Πατέρα. Και το Γιο. Διότι οι δυο τους είναι μία ουσία, μία θεότητα. Η αληθινή αναγνώριση αγάπη και πίστη στον Πατέρα και στο Γιο γίνεται από τους αληθινά πιστούς. Ο Ιησούς εδώ μιλάει σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του, όπως συνήθως, δείχνοντας τη μετριοφροσύνη του.

4-8. Εγώ, Πατέρα, σε δόξασα στη γη. Αυτό ήταν το έργο μου, και το τελείωσα. Τώρα δόξασέ μου εσύ, Πατέρα, με τη δόξα που είχα δίπλα σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος. Φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους, που μου έδωσες, αποσπώντας τους από τον κόσμο. Δικοί σου ήταν και τους έδωσες σ’ εμένα (κι έγιναν και δικοί μου), και τηρούν τα λόγια σου. Τώρα κατάλαβαν ότι όλα όσα μου έδωσες προέρχονται από ‘σένα. Τα λόγια που τους κήρυξα είναι δικά σου. Και αυτοί τα πίστεψαν και κατάλαβαν πράγματι ότι βγήκα από ‘σένα, και πίστεψαν ότι εσύ με απέστειλες. 

Σχόλιο. Φαίνεται η άχρονη γέννηση του Γιου από τον Πατέρα και η ισότιμη κοινωνία μεταξύ τους. Δόξα, έργο, κόσμος, άνθρωποι, λόγια, θεία ουσία, όλα είναι κοινά μεταξύ τους, μεταξύ του Πατέρα και του Γιού. Άρα ο Γιος, παρόλο που φαίνεται άνθρωπος, και είναι, και οδεύει προς το πάθος, είναι και Θεός ομοούσιος με τον Πατέρα. Δεν είναι κοινός θνητός, όπως εμείς οι άνθρωποι. Μια αλήθεια που θα ενθαρρύνει και θα εμψυχώσει τους μαθητάς, για να μην απογοητευθούν, όταν θα τον δουν σε λίγες μέρες πάνω στο σταυρό.

9-10. Δεν σε παρακαλώ, Πατέρα, για τον άπιστο κόσμο, αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες και που είναι δικοί σου. Και φυσικά όλοι οι δικοί σου είναι και δικοί μου. Και έχω δοξαστεί από αυτούς, διότι με πίστεψαν και αναγνώρισαν τη θεότητά μου. 

Σχόλιο. Ο Ιησούς, προκειμένου να τελέσει την αρχιερατική του θυσία, μεσιτεύει για τους ανθρώπους του Θεού. Η διαχρονική και υπέρχρονη μεσιτεία του περιλαμβάνει όχι μόνο τους δώδεκα, που είναι αυτή τη στιγμή τοπικώς κοντά του, αλλά και όλους όσοι πρόκειται να τον αναγνωρίσουν και να τον πιστέψουν στο μέλλον. Μεσιτεύει πάντως μόνο για τους ανθρώπους του Θεού, όχι και για τους κοσμικούς, που δεν έδειξαν πίστη και δεν επιζήτησαν την αιώνια ζωή.  Σημαντικό το ότι ο Ιησούς δεν στηρίζει τη μεσιτεία του για τους δικούς του στο ότι είναι Γιος του Θεού και αναμάρτητος, αλλά στο ότι ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους  αυτούς, υπέρ των οποίων γίνεται η μεσιτεία του. Αφήνει να φανεί δηλαδή ότι από τον Πατέρα γίνεται η σωτηρία των ανθρώπων, από την αγάπη του Πατέρα για τον άνθρωπο. Τον Πατέρα προβάλλει ως αίτιο της σωτηρίας μας, ενώ μετριάζει το δικό του ρόλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πάθος του ο Ιησούς δεν κάνει χρήση της θεότητός του. Η θεότητά του παραμένει αδρανής και ανενέργητη. Γι’ αυτό και αγωνιά και λυπάται και αδημονεί ως άνθρωπος και αισθάνεται την εγκατάλειψη.

11-13. Ήδη δεν είμαι πια στον κόσμο· έρχομαι κοντά σου. Και σε παρακαλώ, Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους ενωμένους στο όνομά σου. Το προνόμιο το είχες δώσει σ’ εμένα (για να τους φυλάω όσο ήμουν κοντά τους), για να είναι ένα, όπως εμείς οι δυο, Πατέρας και Γιος, είμαστε ένα. (Πράγματι) όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, τους φύλαγα εγώ ενωμένους στο όνομά σου. Και αυτούς τους δώδεκα που μου εμπιστεύθηκες, τους φύλαξα ενωμένους και κανένας δεν χάθηκε, παρά μόνο ο γιος της απωλείας, ο Ιούδας. Και εκπληρώθηκαν γι’ αυτόν οι προφητείες. Τώρα πια έρχομαι κοντά σου, και τα λέω αυτά στον κόσμο, για να έχουν τη δική μου χαρά ολοκληρωμένη μέσα τους. 

Σχόλιο. Με την αιτούμενη ενότητα εξαίρει ο Ιησούς τη δεδομένη αγάπη του Θεού προς τους δικούς του, καθώς και την αγάπη που πρέπει να έχουν οι δικοί του μεταξύ τους. Αυτή η ενότητα είναι θεία κατάσταση, αφού τη βλέπουμε στα θεία πρόσωπα (του Πατέρα προς το Γιο και αντιστρόφως). Η φυγή από την ενότητα είναι κατάσταση απωλείας. Όσο ο Ιησούς ήταν κοντά στους μαθητάς του, τους φύλαξε στην ενότητα. Γι’ αυτό, τώρα που φεύγει, παρακαλεί τον Πατέρα να τους φυλάξει.

Η περίπτωση του Ιούδα, δεν αναιρεί τη διαβεβαίωση του Ιησού, ότι τους φύλαξε. Ο Ιούδας δεν υποτάχτηκε στην προσπάθεια του Ιησού για ενότητα. Έβαλε το θέλημά του και τη διασπαστικότητά του πάνω από την ενωτική και σωστική βούληση και ενέργεια του Ιησού. Και διάλεξε μόνος του αυτό που πρόβλεψαν οι προφήτες. Διάλεξε την απόσχιση της ενότητος, την αιώνια καταστροφή του.

(Άνθρωποι του Θεού και συνεχισταί του έργου του Χριστού λογίζονται οι πατέρες εκκλησίας. Στη σχέση αυτή φαίνεται η συγγένεια της ευαγγελικής περικοπής με το εορταζόμενο γεγονός).

Η προδοσία του αρχιεπισκόπου Κύπρου του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

"Το αιμα Αυτου εφ' ημας 

                  και επι τα τεκνα υμών".

Δεν μας εκπλήττει το ότι ο δόλιος παπισμός με το στόμα των παπών του των τελευταίων χρόνων απάλλαξε τον Ισραήλ από την ευθύνη της σταυρώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· διότι ο αντίχριστος παπισμός και τον Ιούδα δήλωσε ότι θ’ απαλλάξει από την ευθύνη της προδοσίας, και το διάβολο θα τον βγάλει λευκό. 

Ο θεός πάπας των παπικών εξάλλου όλα τα μπορεί.

Ας μη λησμονούμε λοιπόν ότι ο παπισμός έχει εξοκείλει σε ανεπανόρθωτο χάος πλάνης, ώστε να εισηγείται και τα πλέον παράλογα ως λογικά και τα πλέον μυθώδη και φαντασιωτικά ως πραγματικά. 

Όλο το σύστημα της ηγεσίας του παπισμού, κατά τη γνώμη  σκεπτομένων οπαδών του που διέφυγαν από τους πλοκάμους της μαφίας και προσήλθαν στην Ορθοδοξία, είναι μία οργανωμένη χριστώνυμη μαφία, που έχει θέσει ως μοναδικό και απαράβατο σκοπό την αποπλάνηση των ανθρώπων από την αποκαλυφθείσα και σώζουσα εν Χριστώ αλήθεια, στο όνομα του Χριστού.

Μας εκπλήττει όμως το ότι ο αρχιεπίσκοπος της αρχαιοτάτης εκκλησίας Κύπρου Χρυσόστομος (κρίμα που έχει και το όνομα του Ιωάννου χρυσοστόμου) ενεργεί με απίστευτη ανωριμότητα και επιπολαιότητα, υπογράφοντας την παραπάνω διακήρυξη, ότι δεν φέρουν ευθύνη για τη σταύρωση του Χριστού οι Εβραίοι, ενώ οι ίδιοι είχαν πει «Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών». 

Τρία τινά μπορούν να εξηγήσουν το πράγμα· 

ή ότι παραφρόνησε, ή ότι είναι άπιστος και αιρετικός ταυτισμένος με τους παπικούς, και πιστεύει σε άλλο «ευαγγέλιο», ή ότι αλώθηκε από το πάθος της αυτοπροβολής.

Πάντως είναι γεγονός πανθομολογούμενο ότι το παράπτωμά του, και μάλιστα γραπτό και ενυπόγραφο, είναι ενσυνείδητη άρνηση του Χριστού, δεινή και απροκάλυπτη απόρριψη των θεοπνεύστων Ευαγγελίων, που αποτελούν τις μοναδικές πηγές πληροφοριών για το θέμα των σταυρωτών του Χριστού, γυμνή απιστία και ένταξή του στις παναιρέσεις του ιουδαϊσμού και του παπισμού, σύμπραξη με τον αντίχριστο κατά του Χριστού και της εκκλησίας του.

Διότι ποιός αμφιβάλλει ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια των συγχρόνων Εβραίων, των οποίων σύνταξη και εισήγηση είναι η εν λόγω διακήρυξη (βλ. περιοδικό τους «Χρονικά», τεύχος Ιανουαρίου- Μαρτίου 2012, αρ. φ. 235), αποδεικνύει ακριβώς  ότι είναι οι σταυρωταί του Χριστού και τα τέκνα των σταυρωτών, που δεν ησύχασαν με τη σταύρωση του Χριστού και τρέφουν τώρα την αυταπάτη ότι με ένα κείμενο θα ξεπλυθούν από το άγος της θεοκτονίας, που τους βαρύνει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια; 

Κάθε λογικός όμως διερωτάται· 

Πόσο μπορεί αυτό το κείμενό τους να είναι αξιόπιστο και σοβαρό, όταν εμφανίζονται σ’ αυτό ν’ αντιφάσκουν προς τον εαυτό τους και προς τις μαρτυρίες των ιερών Ευαγγελίων;   

Λίγο αργά δεν ξεκίνησαν τον άχαρο και αστήρικτο μαραθώνιο; Θα μπορούσαμε εδώ να επαναλάβουμε τα καυστικά λόγια του Χριστού προς τους προφητοκτόνους προγόνους των «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, ότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και κοσμείτε τα μνημεία των δικαίων, και λέγετε· Ει ήμεν εν ταις ημέραις  των πατέρων ημών, ουκ αν ήμεν κοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. ώστε μαρτυρείτε εαυτοίς  ότι υιοί εστε των φονευσάντων τους προφήτας» (Μθ 23,29-31). 

Οι υιοί των φονευσάντων εμφανίζονται σήμερα ότι δεν είναι οι φονεύσαντες! 

 Ούτε όλο το νερό του Ιορδάνου να περάσει από πάνω τους δεν τους ξεπλύνει από τα αιματοκυλίσματα των προφητών και του Προφήτου και Βασιλέως και Αρχιερέως.

Και πάλι στην Κύπρο. 

Δεν είναι άγνωστο σε όσους παρακολουθούν τη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα ότι ο προκαθήμενος της κυπριακής εκκλησίας από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις του ως αρχιεπισκόπου είχε δείξει ότι, όχι μόνο άμοιρος θεολογικής καταρτίσεως και πνευματικής βιωματικής είναι, αλλ’ είναι περισσότερο πολιτικός και λιγότερο Χριστιανός, ή μάλλον, καθόλου Χριστιανός. 

Πολλώ μάλλον επίσκοπος και αρχιεπίσκοπος. 

Επιβεβαίωση ότι δεν είναι Χριστιανός, είναι η άκαιρη και δουλική επίσκεψή του στο Βατικανό, και η εκείθεν επαιτεία και προσδοκία βοηθείας, και τώρα η απρόσμενη γραπτή συμπόρευσή του με την αέναη προπαγάνδα και πρακτική  του αμετανόητου και εμπαθούς και φονικού ιουδαϊσμού. 

Ο άνθρωπος παραπαίει ωσάν άλλος πολιτικός και διπλωμάτης μικρονοϊκής εμβελείας. 

Πιθανότερο είναι να ελπίζει κανείς να πάρει γάλα από τον τράγο, παρά βοήθεια από τον πάπα των παπικών.

Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να διατυπώσουμε την εύλογη απορία· 

Οι άλλοι μητροπολίτες της μεγαλονήσου πώς ανέχονται το δεδηλωμένο αρνητή του Χριστού για αρχιεπίσκοπό τους; 

Δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν  μια διαφωνία έστω; γιατί σιωπούν; 

τί φοβούνται; 

αγνοούν ότι η σιωπή τους καθιστά συνενόχους αφενός, και αφετέρου ενθαρρύνει τον ασύδοτο να «αλωνίζει» χωρίς να ρωτάει κανέναν, λες και η εκκλησία της Κύπρου είναι ιδιοκτησία του, οι δε άλλοι μητροπολίτες ανύπαρκτοι, και τον εξωθεί και σε άλλες τολμηρότερες ενέργειες;

Αντιθέτως μια σοβαρή προειδοποίησή του, και σε περίπτωση μη συμμορφώσεώς του μία καθαίρεσή του, θ’ αποτελέσει ιστορική πράξη  της κυπριακής εκκλησίας, που άλλοτε δια στόματος Βαρνάβα και Παύλου κατακεραύνωσε το μάγο Βαριησού, και τώρα με την ίδια ζέση κατακεραυνώνει το νέο μάγο, που δυστυχώς φέρει το σχήμα του αρχιεπισκόπου. 

Η περίσταση είναι ιστορική. 

Κάθε αβελτηρία και παρέλκυση των μελών της κυπριακής συνόδου για λήψη αποφάσεως, των πολλών έναντι του ενός, θα σημάνει σιωπηρή αλλ’ ενσυνείδητη προδοσία, και θα βυθίσει το επισκοπικό σώμα της Κύπρου στο βυθό του καιροσκοπισμού, της κοσμικότητος, και της ανυποληψίας.

πηγή

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ του Θεολογου-Φιλολογου Κων. ΣΙΑΜΑΚΗ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
του Θεολογου-Φιλολογου Κων. ΣΙΑΜΑΚΗ πηγή      Ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὶς γυναῖκες ὅσο κανένας ἄλλος στὴν πανανθρώπινη ἱστορία, καὶ οἱ γυναῖκες εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὸ Χριστὸ ὅσο ἀπὸ κανέναν ἄλλον. ὁ Χριστὸς τὴ γυναῖκα τὴ βρῆκε σ̉ ἐλεεινὴ κατάστασι, καὶ τὴν ἀποκατέστησε, τὴν ἀνύψωσε, δέχτηκε τὴ διακονία της, κι ἔδωσε καὶ στὴν ἐκκλησία τὴν ἐντολὴ νὰ δέχεται κι αὐτὴ τὴ διακονία της.     Στὴν εἰδωλολατρία καὶ στὸ ἰσλὰμ καὶ γενικὰ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἡ θέσι τῆς γυναικὸς εἶναι ἀξιολύπητη. ὁ Περικλῆς στὸν περιβόητο Ἐπιτάφιό του (πολιτικὸ καὶ καθεστωτικὸ μανιφέστο τῆς ‘’δημοκρατικῆς’’ Ἀθήνας τοῦ στρατηγοῦ αὐτοῦ) λέει ὅτι ἡ σωστὴ γυναίκα εἶναι ἐκείνη ποὺ εἶναι τόσο φυλακισμένη μέσα στὸ σπίτι τοῦ ἀντρός της καὶ τόσο ἄγνωστη, ὥστε νὰ μὴ γνωρίζῃ κανέναν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἄντρα της, νὰ μὴν τὴ γνωρίζῃ κανεὶς ἐκτὸς ἀπ̉ αὐτόν, καὶ νὰ μὴν ἔχῃ γίνει ποτὲ λόγος γι̉ αὐτὴν ἀπὸ κανέναν (Θουκυδίδης 2, 45, 2). ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ποὺ εἶχε δύο γυναῖκες ταυτόχρονα στὸ ἴδιο σπίτι, τὴ Μυρτὼ καὶ τὴν Ξανθίππη, λέει ὅτι ἡ σωστὴ γυναίκα πρέπει νὰ μὴν ξέρῃ γραφὴ κι ἀνάγνωσι, καὶ νὰ εἶναι τόσο ἔγκλειστη στὸ σπίτι τοῦ ἀντρός της, ὥστε ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμο νὰ ἔχῃ δῆ ὅσο γίνεται ἐλάχιστα πράγματα, νὰ ἔχῃ ἀκούσει γιὰ ὅσο γίνεται ἐλάχιστα πράγματα, καὶ νὰ ἔχῃ ῥωτήσει στὴ ζωή της ὅλη γιὰ ὅσο γίνεται ἐλάχιστα πράγματα (Ξενοφῶν, Οἰκονομικός 7, 5). ὁ Εὐριπίδης λέει ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι ‘’τὸ πιὸ ἄθλιο φυτό’’ (Μήδεια, 230-231). κι ὁ Ἀριστοτέλης λέει ὅτι ἡ γυναίκα δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἄνθρωπος, ὅπως ὁ ἄντρας, διότι δὲν ἔχει ψυχή˙ ἔχει μόνο κάποια μόρια ψυχῆς —ἕνα μικροτσὶπς ἀπὸ ψυχή, ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα—, γιὰ νὰ μπορῇ ν̉ ἀντιλαμβάνεται τὶς διαταγὲς τοῦ ἀντρός (Πολιτικά 1,13). ὁλόιδια εἶναι ἡ θέσι τῆς γυναικὸς κι ὁλόιδιες οἱ ἀντιλήψεις γι̉ αὐτὴν σ̉ ὅλους τοὺς μὴ Χριστιανικοὺς λαοὺς καὶ τὰ θρησκεύματα τῆς γῆς μέχρι σήμερα, ὅπου ἡ γυναίκα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ κατοικίδια τοῦ σπιτιοῦ ἢ τοῦ χαρεμιοῦ, καὶ ὀφείλει νὰ εἶναι εὐχαριστημένη, ἂν ὁ ἄντρας τὴ θυμηθῇ κι ἀσχοληθῇ μ̉ αὐτὴ μία φορὰ τὸ χρόνο.     Ὁ Χριστὸς μόνο, ἀποκλειστικὰ ὁ Χριστός, ἔδωσε στὴ γυναῖκα τὸ προνόμιο νὰ ἔχῃ ὅλο τὸν ἄντρα δικό της, καὶ μόνο ἡ Χριστιανικὴ πίστι ἔχει στὴν ἠθική της αὐτὴ τὴν πατέντα. κι ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ διαζύγιο δύσκολο μόνο γιὰ χάρι τῆς γυναικός. γι̉ αὐτὸ ἄλλωστε στὴ φύσι ἄντρες καὶ γυναῖκες εἶναι 50% - 50%.     Στὸν πρὸ Χριστοῦ Ἰσραὴλ τῆς Π. Διαθήκης ἡ γυναίκα ἔχει θέσι πολὺ καλλίτερη ἀπ̉ ὁποιαδήποτε ἄλλη κοινωνία ἀρχαία καὶ σημερινὴ ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Χριστιανικὴ ἐκκλησία. στὸν Ἰσραὴλ ἡ γυναίκα δὲν εἶναι ἔγκλειστη, μιλάει ὅποτε πρέπει ὅπως ἡ Σαμαρεῖτις στὸ Χριστὸ ἢ οἱ δυὸ γυναῖκες ἐνώπιον τοῦ Σολομῶντος, ταξιδεύει καὶ μόνη της, ὅταν θέλῃ, ὅπως ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἐπισκέπτεται τὴν Ἐλισάβετ, μπορεῖ νὰ ἐρωτευτῇ τὸν ἄντρα τῆς ἐκλογῆς της ὅπως ἡ Ῥοὺθ καὶ ἡ κοπέλλα τοῦ ᾌσματος, μπορεῖ νὰ ὁρίσῃ ἡ ἴδια τὸν καιρὸ τοῦ γάμου της ἢ καὶ νὰ τὸν ἐπισπεύσῃ ὅπως ἡ Ῥεβέκκα, μπορεῖ νὰ ἔχῃ γνώμη γιὰ τὰ παιδιά της ὅπως ἡ μητέρα τοῦ Σαμουὴλ καὶ ἡ μητέρα τοῦ Σαμψών, καὶ πάρα πολλὲς φορὲς αὐτὴ ὀνομάζει τὰ παιδιά της ὅπως οἱ γυναῖκες τῶν πατριαρχῶν Ἀβραὰμ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, πράγματα ποὺ γιὰ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴ λοιπὴ εἰδωλολατρία μέχρι σήμερα καὶ γιὰ τὸ ἰσλὰμ εἶναι ὅλα ἀδιανόητα.     Ἀλλὰ εἶχε καὶ στὸν Ἰσραὴλ τρία μεγάλα μειονεκτήματα. α’) μοιραζόταν τὸν ἄντρα της μαζὶ μὲ ἄλλες γυναῖκες, ἀκόμη καὶ μὲ πολλές. ἀκόμη καὶ οἱ ἅγιοι ἄντρες, ὅπως ὁ Ἰακώβ, ὁ Γεδεών, ὁ Βοόζ, ὁ πατέρας τοῦ Σαμουήλ, ὁ Δαυΐδ, ὁ Ἐζεκίας, ὁ Ἰωσίας, εἶχαν πολλὲς ἢ καὶ πάρα πολλὲς γυναῖκες. ὁ προφήτης Ἠσαΐας ἀναφέρει καιροὺς κατὰ τοὺς ὁποίους ὁ μέσος ὅρος γιὰ ὅλη τὴν κοινωνία ἦταν ἕνας ἄντρας καὶ ἑφτὰ γυναῖκες (Ἠσ 4, 1). β’) ἡ γυναίκα ἀντιμετώπιζε ἕνα διαζύγιο αὐτόματο, ἀναίτιο, ἰδιωτικό, καὶ ἀκαριαῖο. ὁ ἄντρας τὴν ἡμέρα ποὺ δὲν τοῦ ἄρεσε πιὰ ἡ γυναίκα του, εἶχε τὸ δικαίωμα, χωρὶς κανένα λόγο καὶ κανένα αἰτιολογικό, νὰ τῆς δώσῃ ἀποστάσιον, δηλαδὴ διαζύγιο ποὺ ἦταν ἕνα ἁπλὸ σημείωμά του τῆς στιγμῆς, χωρὶς καμμιὰ παρέμβασι ἢ ἔστω ἐνημέρωσι τῆς συναγωγῆς, τὸ ὁποῖο ἔγραφε˙ ‘’Ἐγὼ ὁ Τάδε ἀπ̉ αὐτὴ τὴν ἡμερομηνία καὶ ὥρα τὴ γυναῖκα αὐτὴ δὲν τὴν ἔχω γυναῖκα, καὶ τὴ διώχνω ἀπὸ τὸ σπίτι μου, καὶ δὲν ἐνδιαφέρομαι γι̉ αὐτὴν καθόλου’’. καὶ κρατοῦσε κι ὅλα τὰ παιδιά, ἀκόμη καὶ τὸ νεογνὸ ποὺ θήλαζε, χωρὶς ἡ γυναίκα νὰ ἔχῃ τὸ δικαίωμα νὰ τὰ ξαναδῇ. ἤ, ἂν προτιμοῦσε, ἔδιωχνε μαζί της καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχε ἀπ̉ αὐτή. καὶ γ’) ἡ γυναίκα στὴ ζωὴ καὶ στὴ δρᾶσι τῆς συναγωγῆς δὲν ἔπαιζε κανέναν ἀπολύτως ῥόλο.     Σὲ ἄλλα θρησκεύματα, καὶ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία, ἡ γυναίκα μποροῦσε νὰ ἔχῃ μὲ τὴ θρησκεία μόνο μία σχέσι˙ νὰ εἶναι βακούφικη ἱερόδουλος˙ ἡ λέξι κατάγεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ βακούφι. στὴν Ἰνδία μέχρι τὸ 1920, ποὺ κατήργησαν τὸ παραδοσιακό τους ἔθιμο οἱ Ἄγγλοι ἀγγλικανοὶ ἀποικιοκράτες διὰ τῆς βίας, ἕνας πλούσιος γεροξεκούτης 80 χρονῶν, ποὺ μποροῦσε νὰ παντρεύεται δεκάδες κοριτσάκια 12 χρονῶν καὶ ἄνω, ὅταν σὲ 5 χρόνια πέθαινε, ἔπαιρνε μαζί του καὶ τὰ κοριτσάκια καὶ ὅλες τὶς ἄλλες γυναῖκες του, διότι τὰ ἔθαβαν μαζί του στὸν τάφο του σφαγμένα ἢ καὶ ζωντανά. νὰ ὄψεται ἡ ἀποικιοκρατία ποὺ κατάργησε τὶς ἱερές τους παραδόσεις καὶ ἀλλοίωσε τὴν ἐθνική τους ταυτότητα!     Ὁ Χριστὸς ὅλ̉ αὐτὰ τὰ κατήργησε καὶ τ̉ ἄλλαξε. τὸ σημερινὸ συζυγικὸ καθεστὼς εἶναι ἐντολὴ μόνο τοῦ Χριστοῦ. πρὸ Χριστοῦ ἡ λέξι σύζυγος, ποὺ σημαίνει πολλά, χρησιμοποιεῖται κατ̉ ἀρχὴν καὶ κυρίως γιὰ τὸ ζῷο ποὺ εἶναι ζεμένο στὸν ἴδιο ζυγὸ τῆς ἁμάξης ἢ τοῦ ἀρότρου μαζὶ μ̉ ἕνα ἄλλο. τυχαία μόνο καὶ μόνο σὲ λογοτεχνικὴ μεταφορικὴ χρῆσι χρησιμοποιεῖται γιὰ τὸν σύζυγο ἄντρα ἢ τὴ σύζυγο γυναῖκα. χρησιμοποιεῖται δὲ καὶ γιὰ τὴ δήλωσι δύο συνεργατῶν, δύο συμπολεμιστῶν, δύο συνεταίρων, δύο συμπαικτῶν (παρτεναίρ), κλπ.. σὰ νομικὸς ὅρος γιὰ τὸ ἀντρόγυνο δὲν ὑπάρχει. σὰν τέτοιος ἀρχίζει νὰ συνηθίζεται τὸν Γ’ καὶ Δ’ μ.Χ. αἰῶνα κυρίως μὲ τὴν ἐπίδρασι τῆς ἀπὸ τὸ ῥωμαϊκὸ δίκαιο λατινικῆς του λέξεως coniux(=σύζυγος). ἔτσι ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀποκατέστησε τὴ γυναῖκα στὴ σημερινή της θέσι στὰ χριστιανικὰ ἔθνη.     Ὁ Χριστὸς ἀνύψωσε κιόλας τὴ γυναῖκα, ὅταν γεννήθηκε μόνος αὐτὸς μόνο ἀπὸ γυναῖκα, ὅταν συνωμίλησε πρῶτος αὐτὸς σὲ θέματα πνευματικὰ μὲ τὴ Σαμαρείτιδα, ἐνῷ οἱ μαθηταί του ἔμειναν κατάπληκτοι, ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει(Ἰω 4, 27), ὅταν ὡς ἀνεστημένος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φορὰ σὲ γυναῖκα (Μρ 16, 9˙ Ἰω 20, 11-18), ὅταν δέχτηκε νὰ τὸν διακονοῦν ἡ πεθερὰ τοῦ Πέτρου (Μθ 8, 14-15˙ Μρ 1, 30-31) καὶ οἱ ὀχτὼ μαθήτριές του, ποὺ ἦταν μητέρες τῶν μαθητῶν του, καὶ μητέρα δική του, καὶ θεία του, καὶ φίλες τῶν γυναικῶν αὐτῶν (Λκ 10, 38-42˙ Ἰω 11, 1-6˙ 12, 1-11), ὅταν ἄφησε στοὺς μαθητάς του καὶ στὴν ἐκκλησία τὴν παράδοσι νὰ διακονοῦνται ἀπὸ γυναῖκες, ὑπὸ ὡρισμένους ὅρους βέβαια, ποὺ κυριώτεροι εἶναι ἡ ἰσόβια μονογαμία τους, ἡ σεμνότητά τους τόσο ἡ ἐσωτερικὴ ὅσο καὶ ἡ ἐξωτερική, καὶ τὸ νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ 60 ἐτῶν.     Ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννου Μάρκου καὶ ἀδερφὴ τοῦ Βαρνάβα, ποὺ προσφέρει στοὺς ἀποστόλους τὸ ἀρχοντικό της σπίτι γιὰ ἕδρα διοικήσεως, ὅπου ἔγινε ἡ ἐμφάνισι τοῦ ἀνεστημένου Χριστοῦ στοὺς 10 καὶ στοὺς 11 μαθητάς του, καὶ ἡ ἐκλογὴ τοῦ ἀποστόλου Ματθίου, καὶ ἡ ἐπιφοίτησι τοῦ ἁγίου πνεύματος κατὰ τὴν πεντηκοστή, καὶ τὸ πρῶτο ἀποστολικὸ κήρυγμα τὸ ἱδρυτικὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ μπαλκόνια του, καὶ ἡ προσευχὴ γιὰ τὴ διάσωσι τοῦ Πέτρου, καὶ ἡ ἀποστολικὴ σύνοδος (Πρξ 12, 12), καὶ ἡ Δορκὰς ἡ φιλόπτωχος (Πρξ 9, 36-43), καὶ ἡ Χλόη ἡ μητέρα τῶν ἀδελφῶν Στεφανᾶ Ἀχαϊκοῦ καὶ Φορτουνάτου καὶ συνεργατῶν τοῦ Παύλου (Α’ Κο 1, 11˙ 1, 16˙ 16, 17), καὶ ἡ Φοίβη ἡ διάκονος τῆς ἐκκλησίας τῶν Κεγχρεῶν τῆς Κορίνθου (Ῥω 16, 1-2), καὶ ἡ Πρίσκιλλα ἡ γυναίκα τοῦ Ἀκύλα τοῦ ἐργοδότου καὶ μαθητοῦ τοῦ Παύλου (Πρξ 18, 2-3˙ 18, 26˙ Α’ Κο 16, 19), καὶ ἡ Ἀπφία ἡ γυναίκα τοῦ Φιλήμονος (Φλμ, 2), καὶ ἡ γυναίκα τοῦ Σίμωνος τοῦ Κυρηναίου καὶ μητέρα τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τοῦ Ῥούφου ποὺ διακόνησε τὸν Παῦλο σὰ μητέρα του (Ῥω 16, 13), καὶ ἡ Ἰουνία ἡ γυναίκα τοῦ Ἀνδρονίκου (Ῥω 16, 7), καὶ ἡ Ἰουλία ἡ γυναίκα τοῦ Φιλολόγου (Ῥω 16, 15), καὶ ἡ Μαριὰμ ἡ Ῥωμαία (Ῥω 16, 6), καὶ οἱ ἄλλες Ῥωμαῖες Τρύφαινα καὶ Τρυφῶσα καὶ Περσὶς καὶ ἡ ἀδερφὴ τοῦ Νηρέως (Ῥω 16, 12), καὶ ἡ Θυατειρηνὴ Λυδία στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας (Πρξ 16, 13-15˙ 16, 40), καὶ οἱ Φιλιππήσιες Εὐοδία καὶ Συντύχη (Φι 4, 2), καὶ οἱ τέσσερες παρθένες θυγατέρες τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου ποὺ διακονοῦσαν τὸν πατέρα τους (Πρξ 21, 9), καὶ τόσες ἄλλες. ἔχω ὑπολογίσει ὅτι ἀπὸ τὰ 160 πρόσωπα, ποὺ ἀναφέρονται στὴν Κ. Διαθήκη ὡς συνεργάτες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἀποστόλων, τὰ 28 ἦταν γυναῖκες.     Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει ὅτι εἰδικὰ στὸ ζήτημα τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς δυνατότητος γιὰ σωτηρία ἡ γυναίκα εἶναι ἴση μὲ τὸν ἄντρα, ὅταν στὴν Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολή του λέῃ ἐκεῖνο τὸ περίφημο, ὅτι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ (Γα 3, 28), ἐννοώντας ὅτι ἡ γυναίκα ὑπὸ ὡρισμένους ὅρους, αὐτοὺς ποὺ τήρησαν κι αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι κι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ διακόνισσα τῆς ἐκκλησίας καὶ σὲ ἄλλα ἔργα καὶ στὴν κατήχησι, ἀλλ̉ ὄχι στὸ κήρυγμα καὶ στὴν ἱερουργία. γι̉ αὐτὸ ἡ γυναίκα μέχρι σήμερα δὲν γίνεται κληρικὸς ἢ ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ γίνεται ὑπηρέτρια τῆς ἐκκλησίας —αὐτὸ σημαίνει τὸ διακόνισσα— καὶ κατηχήτρια. διαφέρει δὲ τὸ κήρυγμα ἀπὸ τὴν κατήχησι˙ διότι τὸ κήρυγμα γίνεται μόνο ἀπὸ ἄντρες ἀγάμους ἢ ἐγγάμους ἄνω τῶν 30 ἐτῶν, δημοσίως, καὶ πρὸς τὰ δύο φῦλα, πρὸς ὅλες τὶς ἡλικίες, καὶ πρὸς ὅλες τὶς τάξεις (ἀγάμους, ἐγγάμους, κληρικούς, καὶ λαϊκούς), ἐνῷ τὴν κατήχησι, μόνο πρὸς κορίτσια καὶ γυναῖκες, καὶ ὄχι δημοσίως, μπορεῖ νὰ τὴν κάνῃ καὶ γυναίκα, διδάσκοντας στὶς νέες ν̉ ἀγαποῦν τοὺς ἄντρες των καὶ τὰ παιδιά τους καὶ νὰ γίνωνται καλὲς νοικοκυρές (φιλάνδρους εἶναι καὶ φιλοτέκνους καὶ οἰκουρούς, Ττ 2, 4)˙ ἡ γυναίκα στὴν ἐκκλησία καὶ μπροστὰ σὲ ἄντρες σιγᾷ καὶ σιωπᾷ(Α’ Κο 14, 34), καὶ οὐδέποτε διδάσκει ἄντρες οὔτε εἶναι προϊσταμένη ἀντρός (Α’ Τι 2, 12), ἀλλὰ μόνο ὑπηρετεῖ στὴν ἐκκλησία καὶ κατηχεῖ κορίτσια καὶ γυναῖκες.     Βέβαια μερικοὶ ποὺ παρεξηγοῦν τὴν Ἁγία Γραφή, φλυαροῦν ὅτι ὅλα ὅσα διδάσκει ὁ φεμινισμός, τὰ δίδαξε πρῶτος ὁ Χριστός. καὶ ὡς κατὰ Χριστὸν ἐξίσωσι τῶν γυναικῶν μὲ τοὺς ἄντρες ἐννοοῦν τὴν κοινωνικὴ ἢ νομικὴ ἢ ἐπαγγελματικὴ ἐξίσωσί της. νομίζουν ὅτι ἔτσι προσφέρουν πρωτιὰ στὸ Χριστὸ καὶ στὴν ἐκκλησία. αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἐξωχριστιανικὴ θεωρία, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπὸ τὴ ῥοπὴ μερικῶν νὰ θεωροῦν τὸ Χριστὸ πρωτοπόρο σὲ ὅ,τι ἀρέσει σ̉ αὐτούς. ἡ γυναίκα κατὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη πρέπει νὰ ὑποτάσσεται στὸν ἄντρα, πρέπει ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα, δὲν ἱερουργεῖ, δὲν κηρύσσει Χριστόν, δὲναὐθεντεῖ ἀνδρός, ἀλλ̉ εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ, δηλαδὴ κάθεται φρόνιμα καὶ ἥσυχα. μόνο πιστεύει καὶ ἁγιάζεται ὅσο ὁ ἄντρας καὶ διακονεῖ ὑπὸ ὅρους τὸν ἄντρα στὸ ἔργο του τὸ ἀποστολικό. ὡς ἔγγαμη ἔχει ὅλο τὸν ἄντρα δικό της, καὶ ἐργασιακῶς ἢ ὑπαλληλικῶς τέσσερες μόνο ἄντρες μπορεῖ κι ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃ ἐργοδότες ἢ ἐργασιακοὺς προϊσταμένους˙ τὸν πατέρα της, τὸν ἀδερφό της, τὸν ἄντρα της, καὶ τὸ γιό της˙ κανέναν ἄλλον. ἀκόμη καὶ στὸ ἐπιτρεπόμενο ἀπὸ τὸ Χριστὸ διαζύγιο, ὁ ἄντρας μόνο μπορεῖ νὰ χωρίσῃ τὴ γυναῖκα του, ὄχι ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα. διότι ἡ πρώτη ἐκκλησία, ὅπως φαίνεται καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου (Α’ Κο 7, 12-16) εἶχε ν̉ ἀντιμετωπίσῃ καὶ περιπτώσεις γυναικῶν, ποὺ ἦταν σύζυγοι πολυγάμων ἀντρῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν προσῆλθαν στὴν πίστι˙ καὶ δὲν τὶς ἐπέτρεπε νὰ χωρίσουν τὸν ἄπιστον καὶ πολύγαμο ἄντρα τους. ἄλλο θέμα τὸ ὅτι ἕνα Χριστιανὸ ἄντρα ποὺ ἀπατάει τὴ γυναῖκα του ἡ ἐκκλησία κανονικὰ πρέπει νὰ τὸν διαγράφῃ ἀπὸ μέλος της, νὰ τὸν ἀφορίζῃ. καὶ τότε ἡ Χριστιανὴ γυναίκα μπορεῖ νὰ τὸν χωρίσῃ. δὲν ἔχει λοιπὸν τίποτε τὸ κοινὸ ὁ Χριστιανισμὸς μὲ τὸ φεμινισμό.     Αὐτά, γιὰ νὰ μὴ γελιόμαστε μὲ παραμύθια τῆς ἐποχῆς μας καὶ νὰ μὴν ἐκτρεπόμεθα σὲ βεβήλους κενοφωνίας.     Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γιὰ πολλὰ πράγματα ὀφείλουμε στὸ Χριστὸ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη, ἀλλ̉ οἱ γυναῖκες κάτι παραπάνω. Μελέτες 7 (2010)