Ὁ «Ἐπιτάφιος» κόπηκε, τὸ Ἰσλὰμ καὶ οἱ λαοὶ τῶν Σλάβων ἦρθαν

ἐφημ. «Δημοκρατία»
07.01.2017, Εὔη Πανταζοπούλου

.             Τὸ ὑπ. Παιδείας καταργεῖ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια. Ποιοὶ πολεμοῦν τὴ σημασία τοῦ ἐκπολιτιστικοῦ ἔργου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου; Τί λένε οἱ φιλόλογοι γιὰ τὴν ὑποβάθμιση
.             Μὲ πρόσχημα τὸν ἐξορθολογισμὸ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν καὶ ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν ἐξοικονόμηση προσωπικοῦ τὰ τελευταῖα χρόνια τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ἔχει καταφέρει νὰ «ἐξαφανίσει» σημαντικὰ κεφάλαια ἀπὸ τὰ μαθήματα ποὺ διδάσκονται σὲ γυμνάσιο καὶ λύκειο. Ἐπὶ ὑπουργίας Νίκου Φίλη στὸ στόχαστρο βρέθηκαν κυρίως τὰ φιλολογικὰ μαθήματα, καὶ συγκεκριμένα ἡ Ἱστορία, τὰ Ἀρχαῖα καὶ τὰ Νέα Ἑλληνικά. Ὡστόσο, οἱ… περικοπὲς ἔχουν ἀγγίξει τὴν πλειονότητα τῶν μαθημάτων. Πρόσφατο παράδειγμα εἶναι τὸ πλῆγμα ποὺ δέχθηκε τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὴ γ´ λυκείου μὲ τὴν κατάργηση τῆς διδασκαλίας τοῦ «Ἐπιταφίου» τοῦ Περικλῆ. Τὸ ζήτημα ἀνέδειξε ὁ Πανελλήνιος Σύλλογος Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων μὲ κείμενό του, τὸ ὁποῖο ὑπέγραψαν 70 ἐκπαιδευτικοὶ καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου.
.             Στὴν ἀνακοίνωση τονιζόταν χαρακτηριστικά: «Τὴν ὥρα ποὺ ὑπογραμμίζεται ἡ ἀναγκαιότητα τῆς καλλιέργειας τῆς ἰδέας τῆς Δημοκρατίας στὶς συνειδήσεις τῶν νέων, κρίνεται σκόπιμη ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τοῦ “Ἐπιταφίου” τοῦ Περικλῆ. Δηλαδή, τὸ μάθημα γιὰ τὴν ἀξία τῆς Δημοκρατίας ἐξοβελίζεται ὁριστικὰ ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῆς χώρας μας, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τὰ ὑποκριτικὰ δάκρυα γιὰ τὴν ἀδιαφορία τῆς νεολαίας πρὸς τὰ κοινὰ καὶ τοὺς θεσμοὺς ἀφθονοῦν».
.             Ὁ σύλλογος ἐξέφραζε παράλληλα τὸν προβληματισμό του γιὰ τοὺς σκοποὺς ποὺ ἐξυπηρετεῖ γενικότερα ἡ ὑποβάθμιση τῶν ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν: «Ἐνῶ ἀπὸ παντοῦ ἐπισημαίνεται ἡ ἐπιθυμία δημιουργίας ἑνὸς ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος ποὺ θὰ ἀναδεικνύει τὶς δεξιότητες κάθε μαθητῆ καὶ θὰ δημιουργεῖ ἄρτιες προσωπικότητες, γινόμαστε μάρτυρες ἑνὸς ὀξύμωρου σχήματος. Οἱ ἀνθρωπιστικὲς σπουδές, πάνω στὶς ὁποῖες ὀφείλει νὰ βασίζεται τὸ φιλόδοξο αὐτὸ ἐγχείρημα, παραγκωνίζονται ἀπὸ τὸ δημόσιο σχολεῖο».

Ἐξορθολογισμὸς

.             Πρὸ μηνῶν ὁ πρώην ὑπουργὸς Παιδείας ἀνακοίνωσε «περικοπὲς» καὶ στὰ μαθήματα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν λυκείου, στὸ πλαίσιο τοῦ ἐξορθολογισμοῦ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν τῶν δύο γνωστικῶν ἀντικειμένων.
.             Εἰδικότερα, εἶχε ἀποστείλει ἐγκύκλιο στὰ σχολεῖα τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία στὴν Ἱστορία τῆς α´ τάξης θὰ διδάσκονται συνοπτικὰ καὶ δὲν θὰ ἐξετάζονται τὰ κεφάλαια «Ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος Ἑλληνικὸς Ἀποικισμός», «Ἡ σημασία τῶν Περσικῶν Πολέμων», «Ὁ Πελοποννησιακὸς Πόλεμος» καὶ «Ὁ Φίλιππος ´΄ καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Κράτος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου». Ἀντίστοιχα, στὴν Ἱστορία τῆς β´ λυκείου θὰ διδάσκονται συνοπτικὰ τὸ Ἰσλὰμ καὶ οἱ λαοὶ τῶν Σλάβων καὶ τῶν Βουλγάρων, καὶ θὰ παραλείπονται βασικὰ γεγονότα σχετικὰ μὲ τὴν ἐγκατάστασή τους στὴ Βαλκανική, στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἀφρική. Ἐπιπλέον, δὲν θὰ διδάσκεται ἡ συγκρότηση τῶν ἑλληνικῶν κρατῶν στὴ φραγκοκρατία.
.             Αὐτὴ ἡ κίνηση τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Παιδείας εἶχε προκαλέσει σάλο, μὲ τὴν Ἑταιρεία Ἑλλήνων Φιλολόγων (ΕΕΦ) νὰ κάνει λόγο «γιὰ ὀλέθρια καὶ αὐθαίρετη ἀπόφαση… μὲ ἀποτέλεσμα τὸ σχολεῖο νὰ παρέχει στοὺς μαθητὲς ἐλλιπῆ γνώση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ στὴ συνέχεια καὶ στὴ διαχρονία του. Ἀποσιωπᾶται ἔτσι ἡ οὐσία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ ἐξάπλωσή του σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο, ἡ ἑνότητά του, ὅπως τὴν πέτυχε ὁ Φίλιππος Β´, ὁ βασιλιὰς τῆς Μακεδονίας, ἡ οἰκουμενικὴ διάσταση καὶ ἡ σημασία τοῦ μέσω τοῦ ἐκπολιτιστικοῦ ἔργου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου». Ἡ ἐταιρία εἶχε ἐπισημάνει ἀκόμη ὅτι τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁδηγεῖ «στὴν πλήρη ἄγνοια ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τῶν θεμελιωδῶν αὐτῶν σελίδων τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας, καὶ συρρικνώνει τὴν ἀνθρωπιστικὴ παιδεία καὶ τὴ μόρφωση τῶν νέων μας».

Κακὲς ἐπιδόσεις

.             Μιλώντας στὴν «κυριακάτικη δημοκρατία» ὁ πρόεδρος τοῦ Πανελλήνιου Συλλόγου Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων Κώστας Μπουζιάνος σημειώνει: «Τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας καταργεῖ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια. Δὲν μπορεῖ μία περίοδος νὰ παρουσιάζεται εἴτε περιληπτικὰ ἢ ἀποσπασματικά. Πρέπει νὰ παρουσιάζεται σὲ ὅλη της τὴν ἐξέλιξη, ὡς αἴτιο καὶ ἀποτέλεσμα». Μάλιστα, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἔλλειψη διδακτικῆς συνέχειας ἔχει συμβάλει στὶς κακὲς ἐπιδόσεις τῶν ὑποψηφίων στὶς πανελλαδικὲς στὸ συγκεκριμένο μάθημα. Χαρακτηριστικὰ λέει: «Πρέπει νὰ ὑπάρχει ἐμβάθυνση καὶ ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ὁ ἀπαραίτητος χρόνος, ὥστε ὁ ἐκπαιδευτικὸς νὰ ἀνατρέξει στὶς κατάλληλες πηγές, στὰ παραθέματα, στοὺς χάρτες κ.λπ.». Σὲ κάθε περίπτωση, οἱ περικοπὲς στὰ μαθήματα τοῦ γυμνασίου καὶ τοῦ λυκείου δὲν εἶναι «ἐπίτευγμα» μόνο τῆς σημερινῆς κυβέρνησης. «Οἱ περικοπὲς ἔχουν ξεκινήσει ἀπὸ τὸ 2011, ἐπὶ ὑπουργίας Ἀρβανιτόπουλου, Κουράκη κ.λπ., καὶ φυσικὰ συνεχίστηκαν καὶ ἐπὶ Φίλη, προκειμένου νὰ ὑπάρξει ἐξοικονόμηση προσωπικοῦ. Βαφτίζεται “ἐξορθολογισμὸς τῆς διδακτέας ὕλης”, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκουν εἶναι λιγότερες προσλήψεις προσωπικοῦ καὶ εἰδικότερα φιλολόγων», ὑπογραμμίζει ὁ κ. Μπουζιάνος καὶ προσθέτει ὅτι οἱ μειώσεις καὶ οἱ καταργήσεις τῆς ὕλης στὰ φιλολογικὰ μαθήματα προκαλοῦν προβλήματα γλωσσικῆς παιδείας.
.             Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Τὰ φιλολογικὰ μαθήματα συντελοῦν στὴν ποιότητα τῆς γλωσσικῆς παιδείας. Δεχόμαστε παράπονα ἀπὸ καθηγητὲς ἄλλων εἰδικοτήτων ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ ἀναπτύξουν ἕνα θεώρημα ἢ νὰ καταλάβουν μία ἄσκηση. Ἔχει ἐκφραστεῖ δυσαρέσκεια καὶ ἀπὸ πολλοὺς κλάδους ὅτι οἱ μαθητὲς δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν ἕνα κείμενο ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἐκφραστοῦν σωστά. Ἀποροῦμε, λοιπόν, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μειώνονται οἱ ὧρες διδασκαλίας τῶν φιλολογικῶν μαθημάτων στὴ Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση ἐνῶ εἶναι τόσο σημαντικὰ γιὰ τοὺς νέους».

Τὸ μένος τοῦ πρώην ὑπουργοῦ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὰ Θρησκευτικά!

.             Ἀπὸ τὴ μανία τοῦ Νίκου Φίλη νά… περικόψει ὧρες καὶ προσωπικὸ δὲν γλίτωσε οὔτε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, αὐτὴν τὴ φορὰ στὸ ὁλοήμερο δημοτικό. Ἡ ἀπόφαση περιορισμοῦ τοῦ ὡρολόγιου προγράμματος ἀπὸ 35 ὧρες ἐβδομαδιαίως σὲ 30 εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ μετατραποῦν τὰ Θρησκευτικὰ σὲ μονόωρο μάθημα ἀπὸ δίωρο στὴν Ε´ καὶ τὴ ϛ´ δημοτικοῦ. Ἡ ἀντίδραση τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) ἦταν ἄμεση καὶ κάτι παραπάνω ἀπὸ ὀργισμένη, καθὼς πίσω ἀπὸ τὴ μείωση τῶν ὡρῶν διέβλεψε μία προσπάθεια νὰ μετατραπεῖ τὸ μάθημα «σὲ θρησκειολογία ἢ σὲ ἕνα πολυθρησκειακὸ σοῦπερ μάρκετ θρησκειῶν».
.             Σύμφωνα μὲ τὴν ἕνωση, τὸ ὑπουργεῖο «κατὰ παράβαση κάθε συνταγματικῆς ἐπιταγῆς, ἐντελῶς προκλητικά, μείωσε τὶς ὧρες διδασκαλίας καὶ οὐσιαστικὰ καταργεῖ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος, ἂν συνυπολογίσει κανεὶς τὸ γεγονὸς ὅτι ἤδη σὲ πολλὰ δημοτικὰ σχολεῖα γίνεται ἐλλιπὴς διδασκαλία ἢ δὲν πραγματοποιεῖται καθόλου τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν».
.             Ἀναφερόμενη στὸν πρώην ὑπουργὸ Παιδείας, ἡ ΠΕΘ τόνισε: «Φανέρωσε περίτρανα τὸ μένος καὶ τὴν ἀπαξίωσή του πρὸς τὴ διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικὴ ἀγωγῆς στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο». Παράλληλα, τὸν κατηγόρησε: «Δὲν ἐξετάζει παιδαγωγικὰ τὰ θέματα αὐτὰ διότι, καθὼς φαίνεται γιὰ ἀκόμη μία φορά, εἶναι ἐγκλωβισμένος στὶς κομματικές του ἰδεοληψίες. Ἔτσι, “ξαναχτυπᾶ” σὲ ἕνα καθαρὰ ἐθνικὸ θέμα ἀγωγῆς, ἐπιχειρώντας ἀπερίσκεπτα καὶ ἐπιπόλαια νὰ μειώσει καὶ νὰ ὑποτιμήσει τὸ μάθημα ἐκεῖνο ποὺ διδάσκει τὶς ἀξίες τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλπίδας, τῆς αὐτοθυσίας καὶ τῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν “ἄλλον” ὡς ἀδελφὸ καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς συνάνθρωπο».

Οἱ μεγάλοι χαμένοι στὸ πρόγραμμα μὲ τὶς ὧρες διδασκαλίας!

.             Τὸ «μαχαίρι» τοῦ ὑπουργείου Παιδείας δὲν περιορίστηκε μόνο στὴν ὕλη τῶν μαθημάτων, ἀλλὰ καὶ στὶς ὧρες διδασκαλίας τους. Μάλιστα, φαίνεται ὅτι στὸ νέο ὡρολόγιο πρόγραμμα, τοῦ ὁποίου ἡ ἐφαρμογὴ ξεκίνησε τὴ φετινὴ χρονιά, οἱ μεγάλοι χαμένοι ἦταν τὰ φιλολογικὰ μαθήματα. Εἰδικότερα, στὸ γυμνάσιο μειώθηκε ἡ διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν κατὰ μία ὥρα καὶ στὶς τρεῖς τάξεις. «Τὸ ἀρνητικὸ σενάριο εἶναι ὅτι πλέον δὲν θὰ ἐξετάζονται οὔτε στὸ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς», σημειώνει ὁ πρόεδρος τοῦ Πανελλήνιου Συλλόγου Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων.
.             Τὴν ἴδια ὥρα, στὴ γ´ λυκείου μειώθηκαν καὶ οἱ ὧρες διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τρεῖς σὲ δύο. «Δηλαδή, καλεῖται ὁ φιλόλογος νὰ διδάξει ὅλες τὶς ἱστορικὲς περιόδους ἀπὸ τὸν Εὐρωπαϊκὸ Διαφωτισμὸ ἕως τὴ Μεταπολίτευση μέσα σὲ δύο διδακτικὲς ὧρες κάθε ἑβδομάδα. Ἐπιπλέον, σὲ αὐτὲς τὶς ὧρες ὁ ἐκπαιδευτικὸς θὰ πρέπει νὰ ὑποστηρίξει τὸ μάθημα διδακτικὰ καὶ ὄχι νὰ κάνει μία ἁπλὴ ἱστορικὴ ἀφήγηση. Ὅπως γίνεται κατανοητό, ὁ χρόνος αὐτὸς δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ τὴν κάλυψη τῆς ὕλης. Μάλιστα, φέτος τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας παραπέμπει τοὺς διδάσκοντες σὲ συγκεκριμένες ἰστοσελίδες γιὰ νὰ ἀξιοποιήσουν ὑλικό, πράγμα ποὺ εἶναι ἀδύνατο» ἀναφέρει ὁ κ. Μπουζιάνος.

Τί συμβαίνει στὰ ΕΠΑ.Λ.

.             Στὸ λύκειο οἱ περικοπὲς ἔχουν «χτυπήσει τὴν πόρτα τῶν ΕΠΑ.Λ. ἤδη ἀπὸ τὸ 2012. Συγκεκριμένα, ἔχει ἐξοβελιστεῖ τὸ μάθημα τὶς Ἱστορίας, καθὼς πλέον διδάσκεται μόνο στὴν α´ τάξη. Σύμφωνα μὲ τοὺς φιλολόγους, τὸ μάθημα παρουσιάζεται πολὺ περιληπτικά, ἐνῶ εἶναι ἐνδεικτικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες οἱ ἱστορικὲς περίοδοι, ἀπὸ τοὺς ἀρχαϊκοὺς χρόνους ἕως τὴ νεότερη ἱστορία, ἔχουν συμπεριληφθεῖ μόνο σὲ ἕνα βιβλίο. Στὴν ἴδια βαθμίδα ἔχει χαθεῖ μία ὥρα ἀπὸ τὰ Νέα Ἑλληνικὰ ἀπὸ τὸ ἑβδομαδιαῖο πρόγραμμα κάθε τάξης.
.             Ταυτόχρονα, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Μπουζιάνος, στὸ γενικὸ λύκειο «ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τοῦ “Ἐπιταφίου” τοῦ Περικλῆ, μετρᾶμε καὶ τὴν ἀπώλεια τῶν Λατινικῶν στὴ β´ τάξη, ὅπου τὸ μάθημα καταργήθηκε, καὶ ἀπέμεινε μόνο ἕνα τρίωρο στὴ γ´. Ἐπιπλέον, στὴ β’ λυκείου μειώθηκαν οἱ ὧρες τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν Ὁμάδας Προσανατολισμοῦ καὶ πλέον στὸν Ρητορικὸ Λόγο διδάσκεται μόνο Λυσίας καὶ ὄχι Δημοσθένης καὶ Ἰσοκράτης. Εἶναι πρωτοφανὲς νὰ προχωροῦν σὲ τέτοιες περικοπὲς γιὰ τὸν δῆθεν ἐξορθολογισμὸ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ παιδαγωγικὰ καὶ τὰ ἐπιστημονικὰ κριτήρια».
.             Σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο, «δυστυχῶς μέχρι σήμερα δὲν ἔχουν εἰσακουστεῖ οἱ προτάσεις μας ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας, ὡστόσο θὰ ἐπιδιώξουμε νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὴν ἡγεσία του». Ὁ Πανελλήνιος Σύλλογος Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων ζητάει νὰ μὴ χαθεῖ καμία διδακτικὴ ὥρα ἀπὸ τὰ Ἀρχαία Ἑλληνικά, καθὼς -ὅπως ἐπιχειρηματολογεῖ- δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα μάθημα «ποὺ διδάσκει μόνο γραμματικὴ καὶ συντακτικό, ἀλλὰ καὶ λεξιλόγιο, διδάσκει δηλαδὴ τὴ συνάφεια μεταξὺ ἀρχαίων καὶ νέων ἑλληνικῶν».
.             Ὁ κ. Μπουζιάνος καταλήγει: «Τὰ νέα ἑλληνικὰ βασίζονται στὰ ἀρχαῖα. Ἀκόμη καὶ ἡ μία ὥρα ποὺ χάνεται εἶναι πολύτιμη σὲ ἕνα μάθημα μὲ τρία σκέλη (γραμματική, συντακτικὸ καὶ ἐτυμολογικό). Ἐμεῖς ζητᾶμε νὰ ἐνισχυθεῖ τὸ γλωσσικὸ μάθημα καὶ στὸ γυμνάσιο καὶ στὸ λύκειο, ἀφοῦ ἡ διδασκαλία τοῦ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὰ ὑπόλοιπα μαθήματα. Οὐσιαστικά, τὰ Ἀρχαῖα εἶναι ἕνα μάθημα διάπλασης τῆς προσωπικότητας».

ΣΧΕΔΙΟ ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΥ

τῆς ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 06.10.2016

.           Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας Νίκος Φίλης ἐφαρμόζει πρόγραμμα ἀποδόμησης τῆς παράδοσης καὶ κατεδάφισης τῆς ἐθνικῆς Παιδείας μὲ ταχύτητα καὶ πεῖσμα. Κάθε «ἤπια» δήλωσή του τὴν… ἰσοφαρίζει μὲ ἐγκυκλίους καὶ ὑπουργικὲς ἀποφάσεις ποὺ ἀκολουθοῦν κατὰ γράμμα ἕνα πρόγραμμα ἐθνικοῦ ἀποχρωματισμοῦ καὶ πολιτισμικῆς ἰσοπέδωσης.
.           Γιὰ τὰ κίνητρά του πολλὰ μπορεῖ νὰ ὑποθέσει κάποιος, ἀλλὰ αὐτὰ θὰ ἐξεταστοῦν διεξοδικὰ σὲ ἄλλη χρονικὴ στιγμὴ καὶ ὑπὸ ἄλλες προϋποθέσεις. Αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τώρα ἅπαντες εἶναι οἱ ἐπιθέσεις του στὸν πυρήνα τῆς συγκρότησης τοῦ ἐθνικοῦ κράτους καὶ ὁ ὀλέθριος ἀντίκτυπος τῆς πολιτικῆς του στὴν κοινωνία. Ὁ ἀστοιχείωτος ὑπουργὸς Παιδείας, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ καυχᾶται γιὰ ἄλλα ἐπιτεύγματα στὴ σταδιοδρομία του πλὴν ἐκείνου τῆς διεύθυνσης ἑνὸς κομματικοῦ ἐντύπου, διεξάγει διμέτωπο ἀγώνα.
.           Πρῶτος στόχος εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τὸν ἐνοχλοῦν ἡ πίστη τῶνἙλλήνων καὶ ἡ ἄρρηκτη σχέση τοῦ λαοῦ μὲ τὸν Κύριο. Γι᾽ αὐτὸ καθυβρίζει τὸν κλῆρο καὶ προσπαθεῖ νὰ ὑποβιβάσει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
.           Δεύτερος στόχος τοῦ Νίκου Φίλη καὶ τῶν ἐντολέων του εἶναι τὸ θαῦμα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας. Γιὰ ἐκεῖνον ἡ γλῶσσα μας, ἡ Ἱστορία, οἱ πρωτοποριακοὶ πολιτισμοὶ τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος μας πρέπει νὰ σβηστοῦν ἀπὸ τὴ συλλογικὴ συνείδηση καὶ τὴ θέση τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πνευματικοῦ χρυσοῦ πρέπει νὰ καταλάβουν τὰ νεοταξικὰ κοπρίσματα καὶ ἡ τιποτοφροσύνη.
.           Ἡ Ἑταιρεία Ἑλλήνων Φιλολόγων ἀποκάλυψε ἀκόμα μία ἀχαρακτήριστη ἐνέργεια τοῦ κ. Φίλη. Ὅπως ἀναφέρει καταγγελία της, ποὺ διανεμήθηκε στὸν Τύπο: «Σύμφωνα μὲ ἐγκύκλιο τοῦ ὑπουργείου Παιδείας ποὺ στάλθηκε στοὺς ἐκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, ἐπιβάλλει νὰ διδάσκονται συνοπτικὰ καὶ νὰ μὴν ἐξετάζονται στὴν Α’ Λυκείου τὰ ἀκόλουθα κεφάλαια τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς Ἱστορίας: Κυκλαδικὸς Πολιτισμός, Μινωικὸς Πολιτισμός, Μυκηναϊκὸς Πολιτισμός, ὁ Πρῶτος καὶ ὁ Δεύτερος Ἑλληνικὸς Ἀποικισμός, ἡ σημασία τῶν Περσικῶν Πολέμων, ὁ Πελοποννησιακὸς Πόλεμος, ὁ Φίλιππος Β´ καὶ τὸ οἰκουμενικὸ κράτος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου».
.           Ὅ,τι μᾶς ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν σωρό, μᾶς ἐμπνέει, μᾶς γεμίζει αἰσιοδοξία καὶ προσφέρει παραδείγματα πρὸς μίμηση ὁ Φίλης διατάσσει νὰ τὸ ξεχάσουμε.
.           Δὲν θὰ τοῦ περάσει!

ΠΗΓΉ

Ο ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Εὐάγγελου Π. Παπανούτσου

Καὶ στοὺς ἄλλους τομεῖς τοῦ πνευματικοῦ μας πολιτισμοῦ, ἰδιαίτερα ὅμως στὴ σφαίρα τῆς Φιλοσοφίας, ἡ Παιδεία μας -πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσομε- πάσχει ἀπὸ ἕνα εἶδος πρεσβυωπίας: στέκεται προσηλωμένη στὰ πολὺ μακρινά, στοὺς κλασσικοὺς χρόνους τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, καὶ τὰ κοντινὰ δὲν τὰ βλέπει, οὔτε τὰ λογαριάζει.

Σπουδάζομε τὰ πρῶτα σκιρτήματα τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ στὸν ἀρχαῖο κόσμο, τὰ χρόνια ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ τὴν ἀποικιακὴ διάπλωση ἐκτείνεται ἀπὸ τὴ μίαν ἄκρη τῆς Μεσογείου ἕως τὴν ἄλλη μὲ ὑπερηφάνεια (ἀφοῦ ἀπ᾿ ὅλους ἡ Φιλοσοφία ἀναγνωρίζεται γέννημα τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος) παρακολουθοῦμε τὴν ἄνδρωσή της στὴ γῆ τῆς Ἀττικῆς, μὲ τοὺς τρεῖς κορυφαίους στοχαστές: τὸ Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη στὸ τέλος φυλλομετροῦμε βιαστικὰ τὶς σελίδες τῶν τελευταίων αἰώνων τῆς ἀρχαίας ἱστορίας της (κ᾿ ἐδῶ ξεχωρίζουν τρία πάλι ὀνόματα σχολῶν Στωϊκοί, Ἐπικούρειοι, Νεοπλατωνικοὶ) – καὶ κλείνομε τὴ βίβλο τῶν ἐθνικῶν τίτλων.

Πέρ᾿ ἀπὸ τὸ ὅριο τοῦτο, τὸ τόσο μακρινό, πιστεύομε ὅτι δὲν εἶπε τίποτα πιὰ σημαντικὸ ὁ Ἑλληνικὸς λόγος. Τὴ βυζαντινὴ σκέψη τὴν προσγράφομε στὰ «θεολογούμενα», στὴ χριστιανικὴ Δογματική, καὶ γιὰ Φιλοσοφία στοὺς χρόνους ποὺ πλάθεται ὁ νέος Ἑλληνισμός, στοὺς μαύρους χρόνους τῆς δουλείας, νομίζομε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει συζήτηση σοβαρή. Τότε -λέμε- ἀπὸ τὴν Ἀναγέννηση δηλαδὴ κ᾿ ἐδῶθε, ἡ σκέψη ἡ φιλοσοφικὴ σβήνει στὶς χῶρες τὶς Ἑλληνικὲς- ἡ ἄλλη Εὐρώπη παίρνει στὰ χέρια της τὴν ἀρχαία κληρονομιά, τὴν ἀξιοποιεῖ καὶ μὲ τὸ δημιουργικὸ ἔργο της γράφει τὴ νέα περίοδο τῆς Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας.

Πραγματικὰ ἔχει δημιουργηθεῖ καὶ πλατιὰ διαδοθεῖ (καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνάμεσά μας) ὁ ἱστορικὰ ἀνεδαφικὸς καὶ γιὰ τὴ ἐθνική μας Παιδεία ἐπικίνδυνος μύθος, ὅτι σ᾿ ὁλόκληρη τὴ Βυζαντινὴ περίοδο, ἰδίως ὅμως ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἀρχίζει οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ νὰ ἀποσυντίθεται, καθὼς καὶ στοὺς μαύρους γιὰ τὸ δύστυχο Ἔθνος μας αἰῶνες τῆς δουλείας, ὁ Ἑλληνισμὸς χάνει τὴν πνευματική του δημιουργικότητα, πέφτει σιγὰ-σιγὰ στὴν ἀμάθεια καὶ στὴ βαρβαρότητα καὶ τίποτα πιὰ ἀξιόλογο, στὴν περιοχὴ τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Φιλοσοφίας, δὲν παράγει, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ σταθεῖ κοντὰ στὰ ἐκπληκτικὰ προϊόντα τῶν χρόνων τοῦ ἀρχαίου κλέους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν ἀνασταίνεται πάλι ἀπὸ τὴ στάχτη του μὲ τὴν ἡρωϊκὴ πράξη τοῦ Εἰκοσιένα, πνευματικοὶ καὶ πολιτικοὶ ἡγέτες στρέφονται πρὸς τοὺς κλασσικοὺς αἰῶνες τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας καὶ ἐκεῖ ἀναζητοῦν τὶς βάσεις γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν Παιδεία της ἐλευθερωμένη· οἱ «Ἀρχαῖοι» καὶ οἱ «Ξένοι», οἱ Εὐρωπαῖοι ποὺ τοὺς τέσσερις-πέντε τελευταίους αἰῶνες θαυματούργησαν καὶ δοξάστηκαν στὶς πνευματικὲς κατακτήσεις, γίνονται οἱ δάσκαλοί μας.

Τὸ ἄμεσο ἐθνικὸ παρελθὸν στὴν πνευματική μας ἱστορία διαγράφεται μὲ μία φοβερὴ γιὰ τὶς συνέπειές της μονοκοντυλιά. Ἀφήνοντας τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα διασκελίζομε βιαστικὰ καὶ μὲ συγκατάβαση δέκα αἰῶνες Βυζαντινῆς ἱστορίας καί, ἀποστρέφοντας τὸ πρόσωπο μὲ συναίσθημα πικρίας ἀπὸ τοὺς χρόνους τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, προσπαθοῦμε νὰ ξαναβροῦμε τὸν μετὰ τὸ Εἰκοσιένα ἐλεύθερο ἑαυτὸ μας μέσα ἀπὸ τὴν ἰταλική, τὴν ἀγγλική, τὴ γαλλικὴ Ἐπιστήμη καὶ Φιλοσοφία τῶν τετρακοσίων τελευταίων ἐτῶν. Νὰ ξανακολλήσομε στὴν Εὐρώπη γίνεται ἡ ἔγνοια μας καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀνακουφίσομε τὸν πληγωμένο ἐθνικό μας ἐγωϊσμὸ μὲ τὴν προσπάθεια ν᾿ ἀποδείξομε, ὅτι οἱ προχωρημένοι στὸν πολιτισμὸ Εὐρωπαῖοι ὀφείλουν τὰ φῶτα τους στοὺς Ἀρχαίους μας προγόνους.

Πῶς δημιουργήθηκε, καὶ ἰδίως πῶς διαθόθηκε καὶ ἔπιασε αὐτὸς ὁ μῦθος· πῶς ἡ ἐλεύθερη μετὰ τὴν ἐθνικὴ ἀποκατάσταση Πατρίδα ἔπεσε σ᾿ αὐτὴ τὴ θανάσιμη πλάνη καὶ ἔκανε τὴν ἀσύγγνωστη ἀδικία νὰ σκίσει μὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια τόσες ἑκατοντάδες λαμπρῶν σελίδων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀκρωτηριάσει τὴν πνευματική της ἱστορία – αὐτὸ εἶναι θέμα χωριστὸ ποὺ ἡ ἀνάπτυξή του δὲν ἔχει θέση μέσα στὸ πλαίσιο αὐτῆς ἐδῶ τῆς μελέτης. Ἕνα πάντως εἶναι βέβαιο: ὅτι τὸ κακὸ ἔγινε, ὅτι ἡ πλάνη ἐξακολουθεῖ σὲ πολλοὺς νὰ ὑπάρχει. Ἀπὸ τὴ μόρφωση μᾶς ἀπουσιάζει σχεδὸν ὁλόκληρος ὁ βυζαντινός, ὁ μεσαιωνικὸς κόσμος μὲ τὴν Ἑλληνικὴ γραμματεία του καὶ -τὸ χειρότερο ἀκόμη- ἀπουσιάζει καὶ ὁ νέος Ἑλληνισμός, ἀπὸ τὸ 13ο αἰῶνα καὶ ἐδῶ. Ἔχομε ἀνοίξει μία μεγάλη πληγὴ ἀπάνω στὸ ἐθνικὸ σῶμα τῆς πνευματικῆς μας ἱστορίας· τὴ σταματοῦμε στοὺς πρώτους μεταχριστιανικοὺς αἰῶνες. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἀκρωτηριασμός, ἀπότομη, χάσμα μέγα ἕως τὸ 1821. Τότε μόνο νομίζομε, ὅτι ἀρχίζει πάλι νὰ κελαηδάει ἡ βουβαμένη ἐπὶ τόσους αἰῶνες πηγὴ μὲ τοὺς πρώτους ψάλτες τῆς Ἐλευθερίας…

Οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς πλάνης εἶναι πολλές. Πρῶτα-πρῶτα ἀφαιρέσαμε ἀπὸ τὴν παιδεία τοῦ Ἔθνους τὸ στοιχεῖο ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καλύτερος ἄξονάς της καὶ ποὺ δικαιολογημένα πρέπει νὰ εἶναι τὸ καμάρι μας: τὴν ἰδέα τῆς ἀκατάλυτης διάρκειας, τῆς ἀδιάσπαστης συνέχειας ποὺ παρουσιάζει αὐτὸς ἐδῶ ὁ μικρὸς καὶ βασανισμένος λαὸς στὴ μακρὰ καὶ γεμάτη ἀπὸ ὡραῖες σελίδες πνευματική του ἱστορία.

Καὶ ἀλήθεια ἀναμφισβήτητη καὶ χρέος μας ἐθνικὸ ἀπὸ τὰ πρῶτα εἶναι νὰ τονίζομε στὶς γενεὲς ποὺ ἔρχονται, γιὰ νὰ πάρουν τὴ θέση τους μέσα στὸν ἐθνικὸ στίβο, ὅτι ποτὲ δὲν ἔπαψε αὐτὴ ἡ φυλὴ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐκδηλώνεται πνευματικὰ μὲ πρόσωπα καὶ ἔργα ἀξιόλογα. Ὅτι σὲ ὅλες τὶς φάσεις τοῦ ἱστορικοῦ βίου της τραγούδησε, ἐρεύνησε καὶ στοχάστηκε, ἔγραψε καὶ φιλοσόφησε, ζωγράφισε, ἔπλασε καὶ ἔχτισε, δηλαδὴ ἔζησε καὶ πνευματικὰ καταξίωσε τὴ ζωή της, ὅπως ζοῦν καὶ πνευματικὰ καταξιώνουν τὴ ζωὴ τους οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν καὶ δημιουργοῦν παράδοση. Μπορεῖ, σὲ ὅλα τὰ στάδια τῆς μακραίωνης ἱστορίας της, τὰ πνευματικὰ κατορθώματά της νὰ μὴ βρίσκονται πάντα στὴν ἴδια γραμμή· ἄλλοτε νὰ λάμπουν περισσότερο, καὶ ἄλλοτε λιγότερο.

Ὅμως ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ ἱστορικό της παρελθόν, καὶ ἀπὸ τὸ μακρινὸ καὶ ἀπὸ τὸ πρόσφατο, ἡ Παιδεία μας ἔχει ν᾿ ἀντλήσει θησαυροὺς καὶ μορφωτικὰ ἀγαθὰ περιωπῆς, γιὰ νὰ ἐκτελέσει τὸ ἔργο της. Καὶ βαθιὰ μέσα στὴν ψυχὴ τῶν νέων μας νὰ φυτέψει τὴν πεποίθηση, ὅτι γιὰ ἕνα τοὐλάχιστο πρᾶγμα μποροῦν νὰ ὑπερηφανεύονται: γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ στὶς καλὲς καὶ στὶς μαῦρες μέρες τῆς μακρόχρονης ζωῆς του ὁ λαὸς μας ἀγάπησε τὸ πνεῦμα, δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινο μέσα στὸν ἄνθρωπο, καὶ πρόθυμα τὸ ὑπηρέτησε.

Ἡ δεύτερη συνέπεια τῆς πλάνης εἶναι ὅτι, ἐνῷ οἱ ἐπιστήμονες καὶ γενικὰ οἱ μορφωμένοι μας ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία τῶν πέντε τελευταίων αἰώνων γνωρίζουν πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σημαντικούς, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἢ καὶ περισσότερους ἀσήμαντους Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους, Ἄγγλους καὶ Γερμανοὺς καλλιτέχνες, λογίους, φιλοσόφους καὶ γενικὰ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ἀγνοοῦν πολλοὺς ἀσήμαντους, ἀλλὰ καὶ περισ­σότερους σημαντικούς, δικούς μας.

Δὲν κηρύττω τὸν πνευματικὸ σωβινισμό. Καὶ ἀνόητο εἶναι νὰ περιορίζει κανεὶς τὸ πνεῦμα καὶ τὶς κατακτήσεις του μέσα σὲ ὁρισμένα ἐθνικὰ ἢ γεωγραφικὰ σύνορα, καὶ ἐπικίνδυνο γι᾿ αὐτὸν ποὺ θὰ τὸ κάνει. Ὀρθὸ καὶ συμφέρον ὑπῆρξε καὶ εἶναι γιὰ τὸ Ἔθνος μας νὰ μαθαίνει ξένες γλῶσσες καὶ νὰ μελετᾶ τοὺς ξένους ταξιδεύοντας στὸν τόπο τους ἢ ἀγοράζοντας τὰ βιβλία τους. Πρέπει, καὶ καλὰ πράττομε, ν᾿ ἀναζητοῦμε καὶ νὰ παίρνομε τὸ καλύτερο ὁπουδήποτε μᾶς προσφέρεται. Γιατί ὅμως, πρὶν ἀπευθυνθοῦμε στοὺς ξένους, ἢ τοὐλάχιστον παράλληλα μ᾿ αὐτούς, νὰ μὴ γνωρίσομε καὶ νὰ συμβουλευτοῦμε τοὺς δικούς μας λογίους καὶ σοφοὺς – ὄχι φυσικά τούς ἀσήμαντους, ἐπειδὴ καὶ μόνο εἶναι Ἕλληνες καὶ γράφουν ἑλληνικά, ἀλλὰ τοὺς πολὺ σημαντικούς, ποὺ βρίσκονται ψυχικὰ καὶ γλωσσικὰ κοντά μας καὶ μποροῦν νὰ γίνουν λαμπροὶ δάσκαλοί μας σὲ πλῆθος πράγματα;

Μὲ ποιά δικαιολογία θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ μελετοῦμε ἢ νὰ μεταφράζομε καὶ νὰ ἐκδίδομε ἄπειρα ξένα βιβλία (λογοτεχνικά, ἐπιστημονικά, φιλοσοφικὰ) τρίτης καὶ τέταρτης γραμμῆς, νὰ καμαρώνομε μάλιστα ποὺ ξέρομε τὰ ὀνόματα τῶν συγγραφέων καὶ τὸ περιεχόμενό τους, ἐνῷ ἀδιαφοροῦμε γιὰ συγγραφεῖς καὶ ἔργα πρώτης ποιότητας τῶν τελευταίων αἰώνων τῆς πνευματικῆς ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μας, ποὺ ἀξίζουν καὶ πρέπει νὰ γίνουν βάση τῆς Παιδείας μας;

Ἡ ξενηλασία στὴν περιοχὴ τοῦ πνεύματος εἶναι πάντοτε ἀπόδειξη κουφότητας καὶ μικρόνοιας, ἀλλὰ καὶ ἡ παραμέληση τῶν ἐθνικῶν θησαυρῶν, ἀπὸ ἄγνοια ἢ κακὴν ἐκτίμηση τῆς ἀξίας τους καὶ ἀπὸ ὑπερτίμηση τῶν ξένων, εἶναι ἴδιο τῶν λαῶν ποὺ δὲν σέβονται ἢ ἔπαψαν νὰ πιστεύουν στὸν ἑαυτό τους.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰσαγωγὴ τοῦ ἔργου του, Νεοελληνικὴ Φιλοσοφία, Ἐκδόσεις Ζαχαρόπουλος.

πηγή

Δωσίλογος η πολιτική της αγλωσσίας

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς 

Η ​​κοινή και κοινωνούμενη πείρα βεβαιώνει ότι η ανάπτυξη μιας χώρας, η ευζωία των πολιτών, είναι συνάρτηση όχι πρωτίστως του κατά κεφαλήν εισοδήματος αλλά πρωτίστως του επιπέδου ποιότητας της ζωής. Οτι η ποιότητα της ζωής είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, όχι της καταναλωτικής ευχέρειας. Και δείχτης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, σε όσες χιλιάδες χρόνια διαρκεί η ανθρώπινη Ιστορία, είναι η γλώσσα: η διεύρυνση των δυνατοτήτων (πλούτος του λεξιλογίου και εύκαμπτη όσο και διαυγής συντακτική δομή) της γλωσσικής εκφραστικής.

Κοινότοπες διαπιστώσεις, τετριμμένες. Αυτονόητες όσους αιώνες το πολιτισμικό «παράδειγμα» (ο κοινός τρόπος του βίου και η νοηματοδότησή του) δεν ήταν στεγανά ιστορικο-υλιστικό. Οσο δεν είχε ακόμα «παγκοσμιοποιηθεί» ο θρίαμβος του διδύμου Ανταμ Σμιθ-Καρλ Μαρξ, δηλαδή ο ολοκληρωτισμός του «Διαφωτισμού», ο πρωτογονισμός του ατομοκεντρισμού. Οι κοινωνίες που γέννησαν το εφιαλτικό δίπολο (τη μεταποίηση της συλλογικότητας ή σε «κολεκτίβα» ή σε «αγορά») είχαν θητεύσει για αιώνες στον θρησκευτικό ατομοκεντρισμό: της ατομικής «πίστης», της ατομικής «ηθικής», της ατομικής «σωτηρίας». Γι’ αυτό και είχαν προλάβει να γεννήσουν και «αντισώματα» στην εγωτική ιδιοτέλεια: θεσμικά χαλινάρια και κατεστημένες «νοο-τροπίες» που να τιθασεύουν (κάπως) την ενορμητική φιλαυτία, τη βουλιμική αρχομανία, τον ακόρεστο ναρκισσισμό: Γέννησαν τον ρωμαιοκαθολικό νομικισμό, την προτεσταντική Ηθική και, αργότερα, τους κώδικες (μάλλον ευχετήριους) κατασφάλισης των «ατομικών δικαιωμάτων».

Η γλωσσική εκφραστική αυτών των κοινωνιών, καταγωγικά διαμορφωμένη για να εξυπηρετεί «την χρείαν» (όχι την «πολιτικήν κοινωνίαν»), ελάχιστα επηρεάστηκε από την παγκοσμιοποίηση του Ιστορικού Υλισμού – τη διεθνοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τον ολοκληρωτισμό των «Αγορών». Συρρικνώθηκε η γλωσσική εκφραστική σε μία και μόνη, λατινο-γερμανικού μείγματος λαλιά, την αγγλική, που κάθε λαός του πλανήτη παραμορφώνει κατά το κέφι του την προφορά της, σώζοντας (παραδόξως) τη χρηστική της δυναμική.

Η ελληνική ήταν μια διεθνοποιημένη γλώσσα, «κοινή» στην ελληνο-ρωμαϊκή «οικουμένη», για πολλούς αιώνες. Κοινή σε ένα πολιτισμικό «παράδειγμα» κοινωνικοκεντρικό (τουλάχιστον στις στοχεύσεις του), στους αντίποδες του ατομοκεντρικού της μετα-ρωμαϊκής (βαρβαρικής τότε) Δύσης.

Το κοινωνιοκεντρικό «παράδειγμα» καταλύθηκε με τη συνδυασμένη δράση (το πάθος-μένος) Σταυροφόρων και Οθωμανών. Και, τέσσερις αιώνες μετά, η ελάχιστη χούφτα απελευθερωμένων Ελλήνων υποτάχθηκε στους όρους του «έθνους-κράτους» (που συμπύκνωνε τον τρόπο - πολιτισμό του ατομοκεντρικού «παραδείγματος»). Οι συνέπειες για την ελληνική γλώσσα ήταν μοιραίες: Για δυο ολόκληρους αιώνες οι Ελληνόφωνοι βιάζουμε τη γλώσσα μας να εξυπηρετήσει τις εντελώς αντίθετες ανάγκες, τις ατομοκεντρικές, από τις ανάγκες τις κοινωνιοκεντρικές που γέννησαν την ίδια και τον μοναδικό πραγματικά εκφραστικό της πλούτο.

Μιλάμε σήμερα για συντελεσμένη μακάβρια καταστροφή: Το νοηματικό περιεχόμενο (βιωματικό φορτίο) πολύτιμων λέξεων έχει αλλοιωθεί ή διαστραφεί. Λέμε «δημοκρατία» και εννοούμε την καλοστημένη απάτη διαχείρισης εντυπώσεων την επιλεγόμενη «αντιπροσωπευτικό σύστημα». Λέμε «αλήθεια» και εννοούμε την ορθότητα της πληροφορίας, όχι την προφάνεια της κοινωνούμενης εμπειρίας. Λέμε «πίστη» και εννοούμε ατομικές πεποιθήσεις, όχι αμοιβαιότητα εμπιστοσύνης. Λέμε «ελευθερία» και εννοούμε δικαίωμα εγωτικών επιλογών ή συνδικαλισμένης αυθαιρεσίας, όχι το (κορυφαίο για τον άνθρωπο) άθλημα απεξάρτησης από τυφλά ένστικτα και ενορμήσεις. Λέμε «διάλογο» και εννοούμε παράλληλους μονολόγους. Λέμε «πρόσωπο» και καταλαβαίνουμε απρόσωπο άτομο, λέμε «έρωτας» και καταλαβαίνουμε «σεξ» – απειράριθμα τα ανάλογα εκτρωματικά.

Η Ελλάδα χωρίς γλώσσα που να κομίζει την πολιτισμική διαφορά των Ελλήνων (να την κομίζει όχι σαν μουσειακό παρελθόν αλλά σαν επικαιρική πρόταση με πανανθρώπινη εμβέλεια – αντιπρόταση στον ιστορικο-υλιστικό εφιάλτη) είναι αναπότρεπτο να υποταχθεί στο «μοντέλο» Ταϋλάνδης, Μαλαισίας, Γεωργίας, Ρουμανίας: Το μεροκάματο, για όσους αρνηθούν την προσφυγιά, ισοδύναμο με φυσική εξόντωση. Και η αγγλωσία δοκιμασμένη συνταγή εξαθλίωσης των μαζών, υποταγή τους σε σωστικά «μνημόνια» – μαζί με κατάργηση βαθμολογίας και εξετάσεων, δηλαδή με την εκδοχή της αριστείας ως «ρετσινιάς». Οι πολιτικές του υπουργείου Παιδείας, τα τελευταία σαράντα χρόνια, υπηρέτησαν, χωρίς εξαίρεση, τη δρομολογημένη επιδίωξη (ας ελπίσουμε, ανεπίγνωστα).

Η καταστροφή της γλώσσας συνεχίζεται αδυσώπητη – κάθε μέρα υπάρχουν τρεις έως πέντε εκφωνητές ή ανταποκριτές ή σχολιαστές στα κανάλια που θα έπρεπε να απολυθούν αυθημερόν για την αγραμματοσύνη τους, και άλλοι τόσοι από πολιτικούς θώκους, γελοιωδέστεροι. Ακούμε φρικαλεότητες, όπως: «ο αναλογούν φόρος», «η πλήρη εφαρμογή», «τον επικεφαλήν» ή «του επικεφαλή», «αυτή τη στιγμή συνδράμουν στην κατάσβεση», «κάτι άλλο δεν παρατηρούμε μέχρι στιγμή», «τους υπαγάγει τώρα δωρεάν», «άνευ άδεια», «να μην εκτίθεται στον ήλιο υπέρ του δέοντος»…

Το πιο αδιάντροπο είναι η αυθαίρετη στρέβλωση της γλώσσας επειδή ο ρήτορας λογαριάζει κάποιους γραμματικούς τύπους σαν «καθαρευουσιάνικους» που μολύνουν την «προοδευτική» του εκφραστική. Ο κ. Τσίπρας, π.χ., υιοθετεί το ανύπαρκτο «έχει παράξει πλεόνασμα η κυβέρνηση» (το έχει παραγάγει του μοιάζει «συντηρητικό», ακατάλληλο για υπέρμαχους «της Αριστεράς και της προόδου». Για τον ίδιο λόγο, προφανώς, και ο κ. Σημίτης καταργούσε τη διάκριση «στιγμιαίου» και «διαρκούς»: έλεγε «η Ελλάδα πέρυσι παρήγε» – τον ενοχλούσε το «παρήγαγε».

Ενας φιλόλογος θα μπορούσε να εντοπίσει ευστοχότερες και πολυπληθέστερες ενδείξεις της καταστροφής που συντελείται, τα πολύ τελευταία χρόνια, στη γλώσσα των Ελλήνων. Με ιστορικές συνέπειες ασύγκριτα εφιαλτικότερες από αυτές της οικονομικής χρεοκοπίας, της χαμένης κρατικής ανεξαρτησίας, της διοικητικής διάλυσης, του κυρίαρχου κυνικού αμοραλισμού. Δύσκολο να πείσει κανείς γλωσσικά απαίδευτους κομματανθρώπους πού οδηγεί η σύγχυση οριστικού και υποτακτικού λόγου («θα υπάρξει επιδείνωση του καιρού», αντί, «θα επιδεινωθεί ο καιρός» – «να σε ευχαριστήσω, Ανδρέα», αντί, «σε ευχαριστώ Ανδρέα»).

Πού οδηγεί η κατάργηση των άρθρων (όπως σε γλώσσες υπανάπτυκτης εκφραστικής): «θα πάμε Μοναστηράκι», «μένω Αγρίνιο». Γιατί τα ρήματα εις -έω μεταποιούνται εις -άω: «ζητά», «παρακαλά», «προχωρά», «μιλά», «εξηγά», «οδηγά». Γιατί η «προοδευτική» εκδοχή απαιτεί να λέμε: «η μέθοδο», «η πρόοδο», «η λεωφόρο», «η ψήφο», «η είσοδο». Γιατί το ανατριχιαστικό, πασοκικό και συριζαίικο: «η πλήρη εφαρμογή», «η διεθνή εκτίμηση», «η επισφαλή λύση».

Αυτό που συμβαίνει με τη γλώσσα στην Ελλάδα θα είχε το ανάλογο αν η Σαουδική Αραβία αχρήστευε τις πετρελαιοπηγές της και η Νότια Αφρική τα αδαμαντωρυχεία της. Το πολιτικό μας προσωπικό αντιλαμβάνεται τη σύγκριση σαν εικόνα, συμβολικά. Δεν καταλαβαίνουν ότι η σύγκριση κυριολεκτεί.

Πηγή εφημ. "Καθημερινή"
πηγή   //  αντιγραφή

Νά γιατί τα ἀρχαῖα φαίνονται... παρά φύσιν στόν Φίλη: «Τα ἀρχαῖα κάνουν τούς μαθητές πιό ἔξυπνους» - Οἱ ἀποδείξεις!

Ὅλοι τὸ ὑποπτεύονταν, ἀλλὰ τώρα πλέον εἶναι ἀδιαμφισβήτητο γεγονὸς: Ἡ ἐκμάθηση ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὰ παιδιὰ τὰ ὠφελεῖ ποικιλοτρόπως. Κοντολογίς, τὰ κάνει ἐξυπνότερα, κοινωνικότερα, διευρύνει τοὺς ὁρίζοντὲς τούς, βελτιώνει τὴν ὀρθογραφικὴ ἱκανότητὰ τούς, τὴ μνήμη, τὴν ἀναγνώριση τοῦ προφορικοῦ λόγου! Ὁ ἄνθρωπος πίσω ἀπὸ τὴν τεκμηρίωση τῆς εὐμενοῦς ἐπίδρασης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὰ παιδιὰ εἶναι ἡ Ἄννα Γραβάνη, πτυχιοῦχος Ψυχολογίας τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοὺ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ ἡ συντάκτρια τῆς διπλωματικῆς ἐργασίας μὲ τίτλο «Ὑπάρχουν ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν γιὰ τὴ γλωσσικὴ - γνωστικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν (ομιλητών τῆς νέας ἑλληνικῆς γλώσσας;».

Ἡ πρωτοποριακὴ μεταπτυχιακὴ ἐρευνά της ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὴ Σχολὴ Ψυχολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Dundee (Σκωτία). Ὅπως μᾶς ἐξήγησε ἡ ἴδια, «ἡ ἐκμάθηση μίας γλώσσας συνδέεται μὲ πτυχὲς τῆς ψυχικῆς καὶ τῆς γνωστικῆς
λειτουργίας τοῦ ἀτόμου. H Γνωστικὴ Ψυχολογία μελετᾶ πὼς ἕνα ἄτομο ἀποκτᾶ γνώση. Οἱ γνωστικὲς λειτουργίες, μέσω τῶν ὁποίων κατακτοῦμε τὴ γνώση, εἶναι ἡ ἀντίληψη, ἡ μνήμη, ἡ γλῶσσα, ἡ σκέψη, ἡ ἱκανότητα ἐπίλυσης προβλημάτων». Σκοπὸς τῆς ἐρευνᾶς τῆς ἦταν νὰ ἐξετάσει ἂν ἡ ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἔχει θετικὸ ἀντίκτυπο στὴ γνωστικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν. Στην ἔρευνα χρησιμοποίησε τὲστ ἀξιολόγησης γλωσσικῶν - γνωστικῶν λειτουργιῶν καὶ ἐκεῖ ἔγινε σύγκριση δύο ὁμάδων (παιδιὰ ποῦ παρακολουθοῦσαν μαθήματα ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ παιδιὰ πού δὲν εἶχαν ἐπαφὴ μὲ τὰ ἀρχαία ἑλληνικὰ). Τα ἀποτελέσματα - συμπεράσματα τῆς ἔρευνας ἔδειξαν ὅτι «ὑπῆρξαν ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στοὺς ψυχογλωσσικοὺς τομεῖς: ὀρθογραφικὴ ἱκανότητα, ἀναγνώριση γραπτοῦ λόγου (ἀνάγνωση), ἀναγνώριση προφορικοῦ λόγου, ἀπόδοση ἐννοιῶν - ὁρισμὸς λέξεων, μνημονικὴ ἱκανότητα καὶ μορφολογικὴ καὶ σημασιολογικὴ ἐπεξεργασία σύνθετων λέξεων». Ἡ συζήτηση μαζὶ της εἶναι διαφωτιστική...

πηγή

Η επιχειρούμενη άλωση της παιδείας μας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας

Κάθε χρόνο στις 29 Μαΐου τιμούμε τους ηρωικώς πεσόντες κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους. Αλλά παράλληλα είναι χρήσιμο να θυμόμαστε πώς επιβίωσε το Γένος μετά την Άλωση. Επί 400 ή και 500 χρόνια (για τη Βόρειο Ελλάδα) οι υπόδουλοι στηρίχθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στη συνείδηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού, στην αγάπη για τα γράμματα, στον κοινοτισμό, στην αλληλεγγύη, στην εμπορική και ναυτική τους δεινότητα και στην ελπίδα. Η Μεγάλη Ιδέα για την απελευθέρωση όλων των ελληνορθοδόξων πληθυσμών ήταν το υπόβαθρο των δεκάδων κινημάτων πριν και μετά το 1821. 

Αυτές τις ρίζες της ελληνορθόδοξης παιδείας, τα επί αιώνες ερείσματα της ελευθερίας μας, προσπαθούν σήμερα να πριονίσουν οι υπεύθυνοι για την Παιδεία. Στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού απορρίπτουν την Ορθοδοξία, αμφισβητούν τη συνέχεια του Έθνους, προωθούν μεθόδους και ιδεολογήματα που απέτυχαν διεθνώς. 

Μία πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα είναι εκείνη, η οποία θα συνδυάσει την παράδοση με την εξέλιξη, την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας με την τεχνολογία και την επιστημονική πρόοδο. Χρειαζόμαστε μία μεταρρύθμιση που δεν θα διστάσει να ξαναγυρίσει σε όσα καλά είχε η παιδεία των παλαιοτέρων χρόνων. Πρόοδος είναι η διάπλαση ανθρώπων με ήθος και όχι η κατακρήμνιση αρχών και αξιών. 

Προτείνω μία μεταρρύθμιση, η οποία θα επαναφέρει τις Ανθρωπιστικές σπουδές ως υποχρεωτικό υπόβαθρο όλων των τάξεων και κατευθύνσεων του ελληνικού σχολείου. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή να συνοδεύεται από Πατερικά κείμενα και τα παιδιά μας να μυούνται στον θεολογικό και φιλολογικό πλούτο της Υμνογραφίας. Τα Αρχαία Ελληνικά να διδάσκονται από την Ε΄Δημοτικού με βάση απλά εκκλησιαστικά κείμενα στο πλαίσιο των Θρησκευτικών. Ήδη αυτό γίνεται με επιτυχία σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία. Η γλωσσική αγωγή να τονίζει τη διαχρονική συνέχεια της Ελληνικής και τα παιδιά μας να μπορούν να κατανοούν τα κλασσικά κείμενα της Αρχαιότητος, αλλά και τη λογία παράδοση και την καθαρεύουσα. 

Στην ύλη των Αρχαίων Ελληνικών να είναι βασικό μάθημα στο Λύκειο ο Επιτάφιος του Περικλέους, που συνδυάζει τη δημοκρατία με τον πατριωτισμό, και ο λόγος «Λυκούργου κατά Λεωκράτους» που μάς διδάσκει ότι «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». 

Στα Νέα Ελληνικά να ξαναβρούν τη θέση που δικαιούνται ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Παπαδιαμάντης, ο Κόντογλου. Στην Πολιτική Αγωγή να διδάσκεται η «Αθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλους, από την οποία μαθαίνουμε ότι η Αρχαία Αθήνα επέλεγε τους Εννέα Άρχοντες με κριτήριο αν εκτελούν πιστά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. 

Η Ιστορία να προβάλλει πρότυπα αγωνιστών από τον Μακεδονικό και τον Κυπριακό Αγώνα. Άς μην επιτρέψουμε την Άλωση της Παιδείας μας. 

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Κυριακή 29 Μαΐου 2016

πηγή

το είδαμε εδώ

ΠΑΠΑΔΕΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΗΝ!

ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Τον μήνα Μάιο, αν και ζούμε την χαρά της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού, αναθυμόμαστε και τα πάθη του Γένους, τις Γενοκτονίες και την άλωση της Βασιλεύουσας. 

Χίλια χρόνια έχουμε δίπλα μας το λυσσασμένο θηρίο της Ανατολής, την «μάστιγα» της Ασίας. Αιώνες τώρα πίνει αίμα ρωμαίικο, παραμένει αχόρταγο και άπληστο. Και εμείς, όσοι απομείναμε Έλληνες σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, τις κρισιμότερες ώρες της νεότερης ιστορίας μας βρεθήκαμε με ό,τι χειρότερο έχουν να επιδείξουν τα κομματικά διαφθορεία. 

Αντί να ομονοούμε ενώπιον του φοβερού κινδύνου που ονομάζεται Τουρκία, η οποία ποδηγετείται από έναν- τύπου Χίτλερ-παράφρονα Ερντογάν, παρακολουθούμε τις βατραχομυομαχίες του πολιτικού κηφηναριού.

 Θυμήθηκα κάτι από την εθνική μας ιστορία. Όταν εδραιώθηκε κάπως η Επανάσταση του Εικοσιένα, ξεβράστηκε δυστυχώς και το προαιώνιο σαράκι της φυλής, η «δολερή διχόνοια». Ερίζουν οι καπεταναίοι του Μοριά για την αρχηγία. Μαθαίνοντάς το ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, τους γράφει : «Σας στέλνω τον Δράμαλη με 30.000 ασκέρι για να μονοιάσετε». 

Και σήμερα τα ασκέρια του Δράμαλη και του Ιμπραήμ μας απειλούν, απειλή θανάσιμη. Χιλιάδες εισβολείς Μωαμεθανοί- οι γνωστές «συγκινητικές ιστορίες» που πρόβαλλαν τα σαπιοκάναλα αποκοιμίζοντας το ζαλισμένο τηλεοπτικό κοπάδι, το οποίο καταπίνει αμάσητα την προπαγάνδα-κατέφθασαν στην χώρα μας για μόνιμη εγκατάσταση, ο «βλαμμένος» Τούρκος δεν κρύβει ούτε προσχηματικώς την αρπακτικότητά του και εμείς ασχολούμαστε με τις κοκορομαχίες της Βουλής και τον εκκλησιομάχο Φίλη.

Ήδη σπίτια ανοίκιαστα, και εδώ στο Κιλκίς, γεμίζουν από μωαμεθανούς. Χρήμα, η εγκληματική Νέα Τάξη έχει άφθονο. Όπως ακούγεται δίδονται 400 ευρώ το μήνα, με προκαταβολή δύο ετών, για όσους δέχονται τους εισβολείς στα σπίτια τους. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί παρατείνεται η οικονομική φρίκη. Αν κάνουμε πολλαπλασιασμό, 24 επί 400, κατανοούμε γιατί πολλοί εμπερίστατοι Έλληνες τους βάζουν στα σπίτια τους. 

Τον Σεπτέμβριο θα έρθουν και στα σχολεία μας. Οπότε, αν παραμείνει η νυν απάτη που μας κυβερνά, η πρωινή προσευχή, τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα, εν ευθέτω χρόνω, θα καταργηθούν για να μην ενοχλούνται οι… «συγκινητικές ιστορίες». Κανείς δεν θα μιλά και αντιδρά, γιατί θα τον αναμένει η ρετσινιά του «ρατσιστή». Οι καμπάνες θα σιγήσουν και σε μερικά χρόνια- Κύριος οίδε -σκαρφαλωμένος κάποιος ιμάμης στον μιναρέ του Κιλκίς θα αναπέμπει προσευχές στον Αλλάχ.

 Κι επειδή όπως προείπα η πολεμική κατά της ιδιοπροσωπίας του Γένους θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια, κυρίως μέσω της Παιδείας, με απώτερο στόχο την μετατροπή των σχολικών αιθουσών σε πολυπολιτισμικούς καταυλισμούς, θα παραπέμψω σε ένα σύντομο κείμενο του Προέδρου του Αρείου Πάγου ε.τ. κ. Βασ. Νικόπουλου με τίτλο «Διατάξεις προστατευτικές των θρησκευτικών συμβόλων». Καλό είναι να τις έχουν υπ’ όψιν γονείς και δάσκαλοι- της καθ’ ημάς Ανατολής-για να υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια από τους ποικιλώνυμους Γραικύλους εθνομηδενιστές.

 Ο κυρ Φίλης ήδη έθεσε στο στόχαστρο του το μάθημα των θρησκευτικών, συνεπικουρούμενος δυστυχώς από τους νεοπατερικούς… θολολόγους και όχι θεολόγους του «ΚΑΙΡΟΥ». (Λόγω ανικανότητας ανασύρεται και πάλι η απειλή των εκλογών, οι οποίες έχουν γελοιοποιηθεί. Όλοι οι θεσμοί του σημερινού αντιπροσωπευτικού συστήματος-κόμματα , εκλογές, κοινοβούλιο-έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι απλώς καλούνται να προσεπικυρώσουν την σκηνοθεσία. Τι ρόλο παίζουν οι εκλογές εφ’ όσον οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από τα εξωεθνικά κέντρα-κουαρτέτα;).

Επειδή ξέρουμε και εμείς να αντιδρούμε στα άνομα σχέδια του υπουργού, προτείνω σε όσους συναδέλφους πιστεύουν εις Χριστόν και αγαπούν την πατρίδα μας, να τροποποιήσουν μόνοι τους το ωρολόγιο πρόγραμμα. Κόβουμε μια ώρα από τα «Φυσικά», για παράδειγμα, και διδάσκουμε Θρησκευτικά. 

Θα αντιτείνει κάποιος ότι αυτό είναι παράνομο ή πως «θα βρω τον μπελά μου»...Όμως «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Αν αύριο μεθαύριο μας αναγκάσουν να αποκαθηλώσουμε την εικόνα του Χριστού από την αίθουσα διδασκαλίας, τι θα κάνουμε; Θα υπακούσουμε, θα πειθαρχήσουμε; Τους μάρτυρες και τους νεομάρτυρες της Ορθοδόξου Πίστεως τους απειλούσαν τα θηρία με αποκεφαλισμό και έχυναν με χαρά το τίμιο αίμα τους, φωνάζοντας «χριστιανός ειμί»! Εμείς χριστιανοί «του γλυκού νερού» δεν έχουμε την τόλμη και την ανδρεία να πούμε «ΟΧΙ» στα τωρινά απολειφάδια; Ντροπή να ντροπιαστούμε!

 Παραπέμπω όμως στα «απολογητικά» κείμενα.

Α) ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

1) Προστατευτικό των ιερών εικόνων και συμβόλων είναι πρωτίστως αυτό τούτο το προοίμιον του Συντάγματος. Το Σύνταγμα, ως γνωστόν, είναι ψηφισμένο «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». 

Η επίκλησις αυτή του Τριαδικού Θεού αποτελεί το λεγόμενο προοίμιον του Συντάγματος. Τούτο σημαίνει νομικώς ότι όλες οι πράξεις των οργάνων του Κράτους πρέπει να είναι εναρμονισμένες προς το συγκεκριμένο αυτό θρησκευτικό προοίμιον, διότι διαφορετικά είναι απηγορευμένες ως αντισυνταγματικές. 

Σημαίνει ωσαύτως ότι το Κράτος «θρησκεύεται» και συνεπώς οφείλει να τιμά και να σέβεται απολύτως τις εικόνες και τα σύμβολα της θρησκείας την οποία πρεσβεύει. Η θρησκεία αυτή με βάση το συνταγματικό προοίμιον είναι ή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία πιστεύει εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Απόρροια του σεβασμού αυτού είναι και η ανάρτησις των εικόνων και συμβόλων στους δημόσιους χώρους π.χ. δικαστήρια, σχολεία, δημόσια γραφεία κ.λ.π. από τους οποίους ουδείς έχει το δικαίωμα να αφαιρεί χωρίς να υποστεί τις συνταγματικές συνέπειες.

2) Το άρθρο 3 του Συντάγματος με το οποίον καθιερώνεται ως επικρατούσα θρησκεία του Κράτους η της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας την οποία οφείλουν να σέβονται όλοι, τιμώντες τα ιερά αυτής σύμβολα.

3) Το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος το οποίο ρητώς ορίζει ότι σκοπός της παιδείας είναι εκτός των άλλων και η ανάπτυξις της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Αυτή πρέπει να επιτυγχάνεται στα πλαίσια της επικρατούσης θρησκείας με όλα τα πρόσφορα μέσα που αυτή διαθέτει και βεβαίως με τις ιερές εικόνες και τα σύμβολα.

4) Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος με το οποίο καθιερώνεται το δικαίωμα αλλά και η υποχρέωση κάθε Έλληνα να υπερασπίζεται το ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Επομένως και ο κάθε εκπαιδευτικός έχει το δικαίωμα να μεριμνά για την τήρηση των ανωτέρω συνταγματικών προβλέψεων στα σχολεία, καταγγέλλοντας αρμοδίως κάθε παραβάτη αυτών μηδέ του Υπουργού Παιδείας εξαιρουμένου.

Β) ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΝΟΜΩΝ

1) Το άρθρο 181 του Ποινικού Κώδικα το οποίο προβλέπει τα περί προστασίας της σημαίας μας τιμωρώντας την επί σκοπώ εκδηλώσεως μίσους ή περιφρόνησης αφαίρεσιν, καταστροφή, παραμόρφωση ή ρύπανση της ελληνικής σημαίας, η οποία όμως κατά νόμον φέρει υποχρεωτικά στο επάνω δεξιό άκρο το σύμβολο του Σταυρού.

2) Το άρθρο 198 του Π.Κ. το οποίο τιμωρεί την κακόβουλη βλασφημία, όποιον δηλαδή βρίζει κακόβουλα το Θεό. Ως βλασφημία όμως μπορεί να εκληφθεί και η προς τον ανωτέρω σκοπόν αφαίρεση των εικόνων και άλλων θρησκευτικών συμβόλων.

3) Ο Νόμος 851/1978 ο οποίος επιβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν ως το κύριον περιεχόμενο της ελληνικής Σημαίας.

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

πηγή

Γιὰ τὴ νέα Παιδεία

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Γανωτὴς

Γιατί τόση ἔνταση στὴ διαμαρτυρία μας γιὰ τὴ σύγχρονη «ἀνθρωπιστικὴ» παιδεία, ποὺ καλλιεργεῖ πλέον συστηματικὰ καὶ μεθοδευμένα ἡ πολιτικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας; Τί ζητᾶμε ἀπὸ μία ἡγεσία λυμεώνα τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας; Ἀφοῦ τὸ λένε καθαρὰ καὶ ξάστερα οἱ ἄνθρωποι ὅτι διδάσκουν τοὺς μαθητὲς νὰ εἶναι χειραφετημένοι ἀπὸ ὅ,τι ὀνομάζεται πρόσδεση στὸ παρελθόν… Καὶ οἱ διδάσκοντες νὰ «ἑστιάσουν τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μαθητῆ στὴν ἀνθρώπινη διάσταση τῶν θρησκειῶν». Ἄρα στοχεύουν σὲ μία νεολαία, ποὺ πιστεύει σ’ ἕναν Ἀρειανισμὸ ὅλων τῶν θρησκειῶν! Συμβουλεύουν ὅτι δὲν πρέπει «νὰ καταφεύγομε στὴ θαλπωρὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ λύση τῶν προβλημάτων μας, ἀλλὰ στὸ ἄτομο». Ἄρα δὲν εἶναι κάποιοι ἰθύνοντες ποὺ λαθεύονται, ἀλλὰ στοχεύουν ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὸ γκρέμισμα τοῦ παραδοσιακοῦ μας πολιτισμοῦ.

Οἱ καλοπροαίρετοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ποὺ ἀρθρογραφοῦν κατὰ τοῦ πνεύματος τῆς Νεοεποχίτικης Παιδείας, ποὺ ξετσίπωτα χειραγωγεῖ τὰ παιδιά μας στὸ μηδενισμό, φαίνεται ὅτι ἀγνοοῦν κάτι ἀκόμα χειρότερο. Τὸ ὅτι πρὶν ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες κάνουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μας. Μὴν ὑπολογίζετε αὐτούς, ποὺ βαφτίζουν (ἀκόμα) τὰ παιδιά τους κι αὐτοὺς ποὺ γεμίζουν τὰ πεζοδρόμια γύρω ἀπὸ τοὺς ναοὺς στὶς 12 τὰ μεσάνυχτα τοῦ μεγάλου Σαββάτου. Μία κοινωνία μὲ τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες (ναί, ἑκατοντάδες χιλιάδες) ἐκτρώσεις τὸ χρόνο ὄχι μόνο δὲν συντηρεῖ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλὰ τὴ χρειάζεται μάλιστα τὴ Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κοιτάξει στὰ μάτια τὰ παιδιά της καὶ ν’ ἀπαντήσει στὰ καυτὰ ἐρωτήματά τους.

Εἶστε σίγουροι, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅτι σ’ ἕνα δημοψήφισμα γιὰ τὴ σημερινὴ παιδεία θὰ πλειοψηφοῦσαν οἱ ἀρνητικὲς ψῆφοι; Ὅταν ἐδίκαζαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι τὸν Κύριο στὰ Ἱεροσόλυμα, πόσοι ἀπὸ τοὺς θεραπευθέντες καὶ ἀναστηθέντες ἀπ’ αὐτόν, πόσοι ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες τῶν μοναδικῶν θαυμάτων του πῆγαν νὰ ἐκδηλώσουν τὰ εὐγνώμονα αἰσθήματά τους πρὸς τὸν γλυκύτατο εὐεργέτη τους;

Κι ἐγὼ πιστεύω ὅτι στὸ βάθος ὁ λαὸς μας κρύβει μία ὀρθόδοξη ψυχή. Τὴν Ἱστορία ὅμως δὲν τὴ γράφει μόνο τὸ βάθος, τὴ γράφει ἡ μαρτυρία, τὸ μαρτύριο. Αὐτὴ τὴ μαρτυρία δὲν τὴ δίνει ἡ σημερινὴ οἰκογένεια κι ἔτσι τὰ παιδιὰ μας ξεκινοῦν προδομένα ἀπὸ τὰ σπίτια τους κάθε πρωί, γιὰ νὰ πᾶνε σ’ ἕνα διεφθαρμένο σχολεῖο.

Ἡ Χαρμολίνα στὸ διήγημα «Ἡ θητεία τῆς πενθερᾶς» τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ ἀνέτρεφε τὰ ὀχτὼ ἐγγονάκια της μὲ πολὺν κόπο ὁλημερίς, τὸ βράδυ τὰ ξάπλωνε στὰ στρωματάκια τους συχνὰ χωρὶς νὰ τὰ ξεντύσει, γιατί δὲν ἄντεχαν τὰ καημένα ἀπὸ τὴ νύστα, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς νὰ τὰ στήσει μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα (καὶ συχνὰ κρατώντας τα ἀπὸ τὶς ἀμασχάλες γιὰ νὰ μὴν σωριαστοῦν κάτω), γιὰ νὰ κάνουν τὴν προσευχή τους. Αὐτὰ τὰ παιδάκια σ’ ὅποιο σχολεῖο κι ἂν πήγαιναν, δὲν θὰ διαφθείρονταν.

Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες σήμερα, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, κάνουν τὰ παιδιὰ τους ὄχι ἁπλῶς ὀκνηρὰ καὶ ἀμελῆ στὴν πίστη τους, ἀλλὰ ἐμπαθεῖς ἀθέους σὰν τοὺς σημερινοὺς ἰθύνοντες τῆς παιδείας, γιατί καὶ τὸ κακὸ προοδεύει ὅπως καὶ τὸ καλό.

Αὐτοὶ οἱ 97% τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, βλέπουν τὸν ἐκτροχιασμὸ τῶν παιδιῶν τους, τὴ διαφθορὰ τους ἀπ’ τὴν ἴδια τὴν παιδεία τους καὶ ἁπλῶς λίγο ἐνοχλοῦνται γιὰ τὶς συνέπειες καὶ τοὺς κινδύνους. Κατὰ τ’ ἄλλα θεωροῦν ἀναπόφευκτη τὴν κατρακύλα καὶ δὲν ἀντιδροῦν.

Καὶ οἱ δάσκαλοι, ἰθύνοντες καὶ διδάσκοντες ἀπολογοῦνται: τί νὰ σᾶς κάνομε; Νὰ διδάξομε στοὺς μαθητὲς-παιδιὰ σας μία θρησκεία, ποὺ μέσα στὰ σπίτια τους δὲν τὴ βλέπουν, καὶ μία ἠθική, πού μέσα στὰ σπίτια τους τὴν περιγελοῦν; Τί θὰ γίνομε δηλαδὴ ἐμεῖς; Δὸν Κιχώτηδες τῆς παιδείας;

Κι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς προβληματισμένους γονεῖς πολλοὶ προβληματίζονται γιὰ τὴν ἐνοχλητικὴ ἀπείθεια τῶν παιδιῶν τους, γιὰ τὴν πολυδάπανη διαφθορά τους, γιὰ τὴν κακὴ ὑπόληψη τῆς οἰκογένειας, γιὰ τὰ τρεξίματα στὰ νοσοκομεῖα καὶ στ’ ἀστυνομικὰ τμήματα. Πόσοι μποροῦν νὰ ποῦν στὸ παιδί τους: Παιδί μου, ἀγωνιῶ νὰ μὴ χάσεις τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, φοβοῦμαι μήπως καταλήξεις στὴν κόλαση;

Αὐτὸ τὸ μικρὸ ποσοστὸ τῶν πιστῶν ἔχει ἀπομείνει στὴν Ἐκκλησία μας καὶ στὸ ἔθνος μας. Βγεῖτε καὶ μετρῆστε τὶς σημαῖες, ποὺ στολίζουν τὰ μπαλκόνια μας κατὰ τὶς ἐθνικές μας ἑορτές. Κι ἂν ἀπαγορεύονταν καὶ τὰ βαρελότα τοῦ Πάσχα, θὰ ἦταν λιγότεροι οἱ πιστοὶ στὴν Ἀνάσταση.

Ἀκόμα δὲν πήραμε εἴδηση ἢ δὲν θέλομε νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι ἡ πατρίδα μας εἶναι ὑπὸ κατοχὴν ἀδίστακτων καὶ καλὰ ὀργανωμένων πολιτιστικῶν κατακτητῶν. Τί ἐλπίδα ἔχομε παρακαλώντας τους καὶ ἀπειλώντας νὰ τοὺς πτοήσομε;

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐξυψώσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῶν πραγματικῶν πιστῶν της καὶ νὰ τοὺς καταρτίσει ἔτσι, ὥστε νὰ δίνουν μέσα ἀπὸ τὰ σπίτια τους στὰ δικά τους παιδιὰ τὴν ἀγωγή, ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς συνδικαλιστὲς δασκάλους. Ἡ μεγάλη σημασία ποὺ δίνομε ἀκόμα στὴ σχολικὴ παιδεία εἶναι δεῖγμα τῆς ἀδιαφορίας μας γιὰ τὴν πραγματικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς δημιούργησε ἄπειρες ἀπολαύσεις, πιὸ πολλὲς ἀπ’ τὶς ἀνάγκες μας· γι’ αὐτὸ ἱκανοποιώντας πολλὲς ἀνύπαρκτες στὴν ἀρχὴ ἀνάγκες ἔκανε καὶ τὶς ἀνύπαρκτες πραγματικές, ἀπαραίτητες. Τώρα τὰ παιδιὰ μας συνήθισαν κι αὐτὰ νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν ἀγαθά, ποὺ ἀγγίζουν τὸ κορμάκι τους ἢ τὸ πολὺ πολὺ καὶ τὴν ψυχολογία τους. Τὰ παραδοσιακά μας ἀγαθὰ εἶναι μέσα ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ἡ θέαση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, νὰ «δοῦμε Θεοῦ πρόσωπο» ὅπως λέμε. Κι αὐτὸ εἶναι ἄθλημα ἡρωικὸ καὶ ἐπώδυνο. Ἡ ἐποχή μας ὅμως εἶναι ἐποχὴ ἀγωνιώδους ἀναζήτησης ἡδονῶν καὶ ἀποφυγῆς θυσιῶν. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ γενικὸ πνεῦμα τῶν σχολικῶν βιβλίων ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόθεση ὅλων τῶν κοινωνικῶν κινητοποιήσεων.

Ὀφείλει λοιπὸν (ἔτσι πιστεύω) ὁ κάθε εὐσεβὴς Χριστιανὸς καὶ φιλότιμος Ἕλληνας νὰ παρακολουθήσει τὸ πνεῦμα τῆς νέας παιδείας καὶ νὰ καλύψει μὲ δική του ἐνδοοικογενειακὴ πρωτοβουλία τὸ βαθὺ κενὸ (τὸ βάραθρο), ποὺ ἀφήνει ἀκάλυπτο ἡ σημερινὴ παιδεία. Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ ξεφορτωνόμαστε τὸ βάρος τῆς κατήχησης τῶν παιδιῶν μας στὰ χέρια τῆς κρατικῆς παιδείας. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιὰ πολλοὺς γονεῖς χαμηλῆς μόρφωσης, τὸ βάρος πέφτει στοὺς ὤμους τῆς ἐνορίας καὶ ἀκόμα ψηλότερα τῆς Μητρόπολης. Νὰ πάψουν πιὰ οἱ ἐνορίες νὰ εἶναι δημοτολόγια βαπτισθέντων καὶ νὰ γίνουν σχολεῖα γιὰ τὰ οὐσιώδη μορφωτικὰ στοιχεῖα τῶν νέων.

Οἱ προβληματισμένοι Ὀρθόδοξοι γονεῖς νὰ φέρουν τὰ παιδάκια τους στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γίνει ἕνα σοβαρὸ καὶ θερμὸ κατηχητικὸ ἔργο. Τὸ λέω αὐτό, γιατί ὡς τώρα καὶ τὸ κατηχητικὸ ἔργο ἔχει σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀλωθεῖ ἀπὸ ἕναν ἰδεολογικὸ καὶ ψυχολογικὸ χαρακτήρα, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἰδεολογίες τῶν κομματικῶν νεολαιῶν. Ἔχομε ἔλλειμμα δηλαδὴ πνευματικῆς ὡριμότητας καὶ θεολογικῆς κατάρτισης.

Ἐκεῖνο ποὺ δίνει πάντα μέσα στὴν Ἱστορία τὸ στίγμα τῆς ζωντανῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ πλῆθος τῶν μαρτύρων. Δηλαδὴ θὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ ἐνταθεῖ ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, μέχρι νὰ μποῦμε στὸ στάδιο τῶν μαρτύρων κι ἔτσι ν’ ἀρχίσει ν’ ἀνεβαίνει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῶν πιστῶν! Ἄρα αὐτὲς οἱ διαμαρτυρίες γιὰ τὸν κηρυγμένο πλέον πόλεμο τῆς Νέας Ἐποχῆς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ σταματήσουν, καὶ ὁ πόλεμος αὐτὸς ν’ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ τὸ ἐνθουσιαστικὸ καὶ πράο πνεῦμα τῶν Χριστιανῶν μαρτύρων ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Πρῶτο μέλημα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύνταξη παρασχολικῶν βιβλίων καὶ ἡ κατάρτιση δασκάλων, ποὺ θὰ κερδίσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐκτίμηση τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ἀποδοχὴ βέβαια καὶ τὴν ἐνθάρρυνση τῶν γονιῶν. Ν’ ἀφήσομε λοιπὸν τὴν «εὐλαβῆ» γκρίνια καὶ νὰ μποῦμε στὴν ἐνθουσιαστικὴ μαρτυρία. Ὁ Θεὸς νὰ δώσει.

Κοινωνία Ὀρθοδοξίας

Ρωμαίικο οδοιπορικό 

Η κατασυκοφάντηση της Επανάστασης του 21

Στα πλαίσια της αποδόμησης της ελληνικής εθνικής συνείδησης, οι εθνομηδενιστές ιστορικοί έχουν αποδυθεί σε ένα γενικευμένο εγχείρημα αποσύνδεσης της σχέσης του νεώτερου ελληνισμού, και μάλιστα του ελληνικού κράτους, με τις παλαιότερες περιόδους της ιστορίας μας.

Έτσι, η θεωρία τουΦαλμεράυερ, στη σύγχρονη –κατά Χομπσμπάουμ εκδοχή–, για την απουσία οποιαδήποτε σχέσης ανάμεσα στον ελληνισμό του 19ου αιώνα με το Βυζάντιο και την αρχαιότητα, έχει επανέλθει ως η σύγχρονη ακαδημαϊκή κατεστημένη ιστορία ενός θνήσκοντος(;) ελληνικού κράτους. Σε αυτό πλαίσιο, έχει ιδιαίτερα κακοποιηθεί η ελληνική ιστορία των χρόνων που προηγούνται άμεσα της Επανάστασης του ’21, όπως είχε φανεί και με το βιβλίο της κ. Ρεπούση. Διότι, σε εκείνη την ιστορική περίοδο, μπορεί να καταδειχτεί η οποιαδήποτε συνέχεια ή ασυνέχεια.

Στη μεταπολιτευτική περίοδο, και ιδιαίτερα μετά το 1990, θα γίνει το αποφασιστικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, θα συγκροτηθεί μια μαρξίζουσα ιστοριογραφική σχολή, η οποία θα καταλάβει τις κυριότερες θέσεις των Πανεπιστημίων, των πολιτιστικών ιδρυμάτων και του «προοδευτικού» Τύπου, δηλαδή την ιδεολογική και πνευματική εξουσία, και θα εγκαταλείψει σταδιακώς κάθε αναφορά στην κυρίαρχη έως τότε εθνικο-απελευθερωτική συνιστώσα. Στο εξής, μία και μόνη ιδεολογική αντίθεση θα χαρακτηρίζει τον προεπαναστατικό ελληνισμό, η διχοτομία ανάμεσα στον «διαφωτισμό» και την «Εκκλησία»˙ διχοτομία η οποία, στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο, αναγνωρίζει πλέον την αστική τάξη, και μάλιστα τα ανώτερα στρώματά της, ως τον βασικό, αν όχι και αποκλειστικό, φορέα του «φωτισμού» και της επανάστασης.

Έτσι, οι αναλύσεις μαρξιστών όπως του Ζέβγου, του Σβορώνου, του Μοσκώφ, του Μάξιμου, του Ψυρούκη, ακόμα και του Κορδάτου, για τον μεταπρατικό χαρακτήρα της μεγαλο-αστικής τάξης της υπόδουλης Ελλάδας, σταδιακώς, βυθίζονται στη λήθη. Πράγματι, η συμμαχία των Οθωμανών με την αποικιοκρατική Δύση, που διείσδυε εμπορικά στην Ανατολή, και η γενικευμένη ανασφάλεια του οθωμανικού κράτους, υποχρέωσε την ελληνική μεγαλοαστική τάξη να στραφεί περισσότερο προς το εμπόριο μεταξύ Ανατολής και Δύσης και να δημιουργήσει μια εξαρτημένη σχέση με το δυτικό κεφάλαιο, ενώ μόνον τα μεσαία και κατώτερα στρώματα των βιοτεχνών, των καραβοκυραίων, των εμπόρων, θα συγκροτούν μια οιονεί «εθνική» αστική τάξη. Όλες αυτές οι επισημάνσεις, σταδιακώς αποσιωπούνται και προβάλλεται μόνον ο διαφωτιστικός και παιδευτικός ρόλος των Φαναριωτών, των μεγαλεμπόρων και των τραπεζιτών – σίγουρα υπαρκτός, αλλά σφραγισμένος από τη μεταπρατική υφή αυτών των τάξεων.

Μέσα από αλλεπάλληλες ιδεολογικές και κοινωνικές μετατοπίσεις, περάσαμε, από τον παλαιό μαρξιστικόυπερτονισμό των κοινωνικών αντιθέσεων στο εσωτερικό του υπόδουλου ελληνισμού, στην ανοικτή υποστήριξη των ελίτ ως φορέων της προόδου και στην περιφρόνηση των λαϊκών στρωμάτων ως σκοταδιστικών, υποβαθμίζοντας ακόμα και την ίδια τη συμμετοχή τους στην Επανάσταση του ’21.

Η απόρριψη της συνέχειας του ελληνισμού

Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις, αυτή η «νέα ιστοριογραφία» καθίσταται κυριολεκτικά σκανδαλώδης και οδηγεί σε εξωφρενικά συμπεράσματα. Μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι εκείνη τουΒασίλη Κρεμμυδά, που επιχειρεί μια αναθεώρηση όχι μόνο της ιστοριογραφίας του ’21 αλλά και της ίδιας της Επανάστασης και, μάλιστα, σε Έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, για την Ιστορία του Σπυρίδωνος Τρικούπη, της οποίας ανέλαβε να συγγράψει τον εισαγωγικό τόμο[1], και της οποίας τον πρόλογο υπογράφει η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη, ως η τότε πρόεδρος της Βουλής.
Σε αυτή τη «ανάλυση», η οικονομική απογείωση του ελληνικού χώρου αποδίδεται αποκλειστικά στην επίδραση της Δυτικής Ευρώπης, χωρίς ούτε μία στιγμή να συνυπολογίζονται οι στρεβλώσεις που προκάλεσε η αποικιοκρατική διείσδυση του δυτικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό, εξ άλλου, εκθειάζονται η Αγγλία και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ως οι σωτήρες της επανάστασης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η «εμπορική αστική τάξη, είχε [ ] τον ίδιο χαρακτήρα με τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις»[2]! Όσο για την Επανάσταση του ’21, ήταν μια αστική –και όχι παλλαϊκή εθνική– επανάσταση, η οποία πραγματοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, που μάστιζε το εμπόριο και τη ναυτιλία, μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Δεδομένου ότι η αστική τάξη δεν μπορούσε να βρει απάντηση στα οικονομικά της προβλήματα, στράφηκε προς την «εθνική επανάσταση», εξ αιτίας της αδυναμίας του οθωμανικού κράτους να «ενσωματώσει στις λογικές» του τις «αυτονομήσεις των οικονομικών δραστηριοτήτων των υποδούλων»:

Για τον ελληνισμό των αρχών του 19ου αιώνα, υπόδουλο και παροικιακό, το ερώτημα για την απελευθέρωση των κοινωνικών δυνάμεων δεν μπορούσε παρά να υποκατασταθεί από το αίτημα για εθνικό κράτος˙ οι αυτονομήσεις των οικονομικών δραστηριοτήτων των υποδούλων, λόγω της αδυναμίας του Οθωμανικού κράτους να τις ενσωματώσει στις λογικές του, δεν είχαν μεγάλα περιθώρια επιτυχίας, κυρίως όταν, κατά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα, οι οικονομικές δραστηριότητες βυθίστηκαν σε βαθειά κρίση[3].
Έτσι μία −πραγματική− συνιστώσα της επανάστασης του ’21, η οικονομική κρίση, και μία −όντως σημαντική− κοινωνική τάξη, μεταβάλλονται στην αποκλειστική αιτία και κινητήρα της επανάστασης, μέσα από έναν αφόρητο και προκατακλυσμιαίο οικονομισμό. Μάλιστα, σε ολόκληρο το κείμενο, δεν γίνεται καμία διαφοροποίηση ανάμεσα στο πιο μεταπρατικό τμήμα της μεγαλοαστικής τάξης και την «εθνική αστική τάξη» των εσναφλήδων, των μικρεμπόρων και των βιοτεχνών, που όντως έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στη δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας.

Και για να μη μείνει καμία αμφιβολία ως προς το προκρούστειο σχήμα του συγγραφέα, απορρίπτεται οποιαδήποτε συνέχεια της επανάστασης του ’21 με τις προηγούμενες εξεγέρσεις και επαναστατικές απόπειρες των Ελλήνων, ακόμα και με τον Ρήγα Φεραίο! Σημειώνει ο αναθεωρητής «αναλυτής»:

Εντούτοις, όσα υποστήριζε η παλιά ιστοριογραφία, ότι δηλαδή οι εξεγέρσεις, οι κινήσεις τα σχέδια κ.λπ. ήταν προοίμια της μεγάλης Επανάστασης που ερχόταν, δεν είναι κοντά στα πράγματα. [ ] Τότε που η κύρια αντίθεση κατακτητή και κατακτημένου ήταν η πίστη, δεν είχαν εμφανιστεί οι οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές των τελευταίων 50 χρόνων και η εθνική συνείδηση ήταν ανύπαρκτη ή στα σπάργανα. Μέχρι το μήνυμα της Γαλλικής επανάστασης να απορροφηθεί ως συνείδηση απελευθέρωσης, ο μόνος τρόπος για απαλλαγή από τον αλλόθρησκο κατακτητή ήταν η βοήθεια του ομόθρησκου καθολικού Ευρωπαίου ή, ακόμη καλύτερα, του ομόδοξου Ρώσου[4].
Όσο λοιπόν η «κύρια αντίθεση» παρέμενε η πίστη, οι Έλληνες δεν διέθεταν καμία «εθνική συνείδηση» αλλά ανέμεναν τη γαλλική Επανάσταση για να την αποκτήσουν!

Ορθοδοξία και εθνική συνείδηση

Και όμως, γνωρίζουμε από πολύ παλιά, από τον Παπαρρηγόπουλο έως τον Βακαλόπουλο και τον Σβορώνο, πως, μετά, τουλάχιστον, το 1204, το ελληνικό έθνος παλεύει για την επιβίωση και την επιβεβαίωσή του˙ συνεπώς, υποχωρεί η οικουμενική συνείδηση, που το χαρακτηρίζει από την εποχή της ελληνιστικής έως τη μεσοβυζαντινή περίοδο, και, πλέον, η οικουμενική ορθόδοξη συνείδηση συνδυάζεται με την ανοικτή διεκδίκηση της ελληνικότητας, είτε αυτή αποκαλείται ρωμιοσύνη, είτε ελληνικότητα, είτε «γραικοσύνη»[5]. Στο εξής, η ορθόδοξη πίστη αποκτά για τους Έλληνες ανοικτά εθνική διάσταση. Όσοι Έλληνες εξισλαμίζονταν, χάνονταν οριστικά για τον ελληνισμό, ακόμα −τις περισσότερες φορές− και όσοι λατινοφρονούσαν. Και γι’ αυτό, στο ’21, ο σταυρός της ελληνικής σημαίας θα αποτελεί ταυτόχρονα εθνικόκαι όχι απλώς θρησκευτικό σύμβολο των Ελλήνων. Σε όλα δε τα επαναστατικά συντάγματα, από εκείνο της Επιδαύρου, και μετά:

το κατ’ εξοχήν νομικό και πολιτικό κριτήριο για τον ορισμό του Έλληνα πολίτη δεν συγκροτείται από την ελληνική γλώσσα [ ] ούτε από την εθνοτική προέλευση. Αποφασιστικό κριτήριο για την πρόσκτηση της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη στα επαναστατικά Συντάγματα [ ] καθίσταται η «χριστιανική πίστη»[6].
Δεν έχουν σχέση λοιπόν –για τον συγγραφέα και, εμμέσως, για τη Βουλή των Ελλήνων– με το ελληνικό έθνος τα εκατομμύρια των θυμάτων του ελληνισμού, από τους εξισλαμισμούς, τους νεομάρτυρες, τους κλέφτες, από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο έως τον Διονύσιο τον Φιλόσοφο και τον Λάμπρο Κατσώνη, ακόμα και τον Ρήγα Φεραίο˙ δεν συναρτώνται με την εθνική συνείδηση ούτε παρουσίαζαν καμία συνέχεια με το ’21! Το ελληνικό έθνος είναι αποκλειστικό δημιούργημα της αστικής τάξης, και μάλιστα της ύστερης, εκείνης που δημιούργησε η ευρωπαϊκή οικονομική επέκταση, καθώς και της γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή αποτελεί, ούτως ή άλλως, εισαγόμενο είδος.

Ο συγγραφέας καταλήγει σε μια τέτοια αντίληψη −εμφανώς ηροστράτεια και εθνομηδενιστική− μέσα από μία αναπόφευκτη διαλεκτική αλληλουχία, στον βαθμό που αντιπαραθέτει την ελληνική εθνική συνείδηση με την Ορθοδοξία, με την οποία για αιώνες ταυτίζεται. Ιδού πως περιγράφει τον ρόλο της Εκκλησίας στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας:

Η νομιμοποίηση του κοινωνικού ρόλου της Εκκλησίας ήταν αποκλειστικά συναρτημένη με τις συνθήκες της κατάκτησης˙ αλλά, ως τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα, η Εκκλησία παρέμενε κοινωνικά αδρανής, γιατί η εξουσία της δεν αντλούνταν από την κοινωνία αλλά από το σουλτάνο και το Θεό[7].
Τέτοια ιστορική διαστρέβλωση όντως απαιτεί «προσπάθεια» − και μάλιστα σε βιβλίο που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων. Η Εκκλησία παραμένει «κοινωνικά αδρανής», η δε νομιμοποίησή της δεν σχετίζεται καν με την οργάνωση του γένους των Ελλήνων, με την ίδια τη επιβίωσή του απέναντι στους εξισλαμισμούς, με την εκπαίδευσή του, με τη διαμόρφωση του κοινοτικού του ήθους. Όχι, συνεχίζει ο Κρεμμυδάς, «άλλωστε, οι υπόδουλοι −όχι μόνο οι Έλληνες− ήταν πιστοί απευθείας στον Θεό, χωρίς τη μεσολάβηση της Εκκλησίας»[8]. Τέτοια ανακρίβεια για τη σχέση Ελλήνων-Ορθοδοξίας, και, γενικότερα, για τη σχέση του ανθρώπου με τη θρησκεία και τον Θεό, απαιτεί όντως προσπάθεια για να διατυπωθεί γραπτώς. Η σχέση με τον Θεό, από τότε που διαμορφώνονται οι πολιτισμένες ανθρώπινες κοινωνίες, διαμεσολαβείται, θα λέγαμε συγκροτείται, από τις οργανωμένες θρησκείες και δεν είναι ποτέ αποκλειστικά ατομική − ακόμα και στην πιο ατομοκεντρική εκδοχή της, τον προτεσταντισμό, όπου όντως αναβαθμίζεται η ατομική σχέση. Μόνον ο ντεϊσμός και η «théologie naturelle», την οποία υιοθετεί ο Βολταίρος, δοκιμάζουν να μεταβάλουν τη θρησκεία σε μια απολύτως ατομική σχέση με το θείο, χωρίς όμως να το επιτύχουν, έστω και στο ελάχιστο. Ακόμα και η γαλλική Επανάσταση θα οργανώσει γιορτές για την εφήμερη λατρεία του Υπερτάτου Όντος.

Πόσο μάλλον στην Ορθοδοξία, και μάλιστα σε συνθήκες δουλείας, όπου η οργάνωση του θρησκευτικού γεγονότος ρυθμίζει ολόκληρη τη ζωή, ακόμα και την παραγωγή − η σπορά, ο θερισμός, ακόμα και τα ταξίδια των μαστοροσυντεχνιών συναρτώνται με θρησκευτικά γεγονότα και εορτές. Και το ίδιο συμβαίνει και με τα μεγάλα «πολιτικά» γεγονότα: από τις εκλογές των συντεχνιών, που πραγματοποιούνται την ημέρα της εορτής του προστάτη Αγίου της συντεχνίας, μέχρι την έναρξη της Επανάστασης του ’21, που θα συνδυαστεί με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Στην πρώτη Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, την 1η Ιανουαρίου του 1822, διαβάζουμε:

Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες[ ].
Στη δεύτερη Συνέλευση του Άστρους, όπου ψηφίζεται το πλήρες Σύνταγμα, στο Β΄ κεφάλαιο, επαναλαμβάνεται επί λέξει ή ίδια διατύπωση· το αυτό θα συμβεί και στο τελικό επαναστατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας, του Μαΐου του 1827, στο άρθρο 6:

6. Έλληνες είναι
α. Όσοι αυτόχθονες της Ελληνικής Επικράτειας πιστεύουσιν εις Χριστόν.
β. Όσοι από τους υπό τον Οθωμανικόν ζυγόν πιστεύοντες εις Χριστόν, ήλθαν και θα έλθωσιν εις την Ελληνικήν Επικράτειαν [ ][9]:
Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σαφή: Έλληνες αναγνωρίζονται, από τα φιλελεύθερα δημοκρατικά Συντάγματα της Επανάστασης, οι αυτόχθονες και «ετερόχθονες» Χριστιανοί της οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, δήθεν ιστορικοί έχουν το θράσος να διαστρεβλώνουν κατάφωρα την ιστορική αλήθεια για τη συνέχεια του ελληνισμού μέσω και δια της ορθόδοξης ταυτότητας.

[Ο ίδιος ο Κρεμμυδάς δε, σε πλήρη αντίφαση με την απόλυτη «αδράνεια» και την έλλειψη οποιουδήποτε κοινωνικού ρόλου της Εκκλησίας, είχε χαρακτηρίσει όλες τις προηγούμενες εξεγέρσεις των Ελλήνων ως εμπνεόμενες από την πίστη.] Και συνεχίζει:

Κοινωνικό ρόλο άρχισε να παίζει η Εκκλησία, το Πατριαρχείο, όταν αντιλήφθηκε ότι οι νέες ιδέες φθάνουν στον Ελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην «επικράτειά» του, δηλαδή. Ο σχηματισμός και η ισχυροποίηση της ελληνικής αστικής τάξης, η υιοθέτηση από ένα τμήμα της και του αντικληρικανικού[10] (sic, Γ.Κ.) κηρύγματος του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης [ ] ταρακούνησαν το κατεστημένο σχήμα σχέσεων. [ ] Τότε ακριβώς το Πατριαρχείο ανέλαβε κοινωνικό ρόλο και τάχθηκε με το μέρος της αντεπανάστασης. [ ] Εντέλει, όταν ήρθε η ώρα να συμβάλει στην επιτυχία της Επανάστασης του δικού της έθνους, πήρε το μέρος του σουλτάνου…[11]
Όσο για τον σουλτάνο, εξαπέλυσε διώξεις κατά της Εκκλησίας, με εκατόμβες θυμάτων, και πρώτον τον Πατριάρχη, από «λανθασμένη εκτίμηση» και εσφαλμένη κοσμοθεωρητική οπτική!

Γιατί ο σουλτάνος δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι για τον ελληνισμό [ ] η διαφορά στην πίστη είχε πάψει προ πολλού να συνιστά την κύρια αντίθεση με τον κατακτητή. [ ] Σ’ αυτές τις λογικές και τις αντίστοιχες συμπεριφορές του σουλτάνου είναι εύκολο να ανακαλύψουμε το λόγο που τον έκανε να οδηγήσει στην αγχόνη τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (Πάσχα 1822), έναν ιδεολογικό σύμμαχο του στην πραγματικότητα[12].
Η απόρριψη της συνέχειας και το «σύνδρομο της Μελούνας»

Αυτή όμως η λυσσαλέα επίθεση κατά της Ορθοδοξίας δεν αποτελεί μία απλή ιδεοληψία του συγγραφέα˙ είναι απαραίτητη ώστε να μπορεί να κατασκευαστεί το σχήμα μιας ελληνικής εθνικής συνείδησης που αρχίζει να διαμορφώνεται μόλις με την, μετά το 1770, αναπτυσσόμενη αστική τάξη, και μετά τη γαλλική Επανάσταση. Διότι, εάν όντως η ελληνική εθνική συνείδηση συγκροτείται σε αντιπαράθεση με την Ορθοδοξία, και όχι σε ταύτιση ή συνάφεια μαζί της, τότε καθίσταται θεμιτή και η μετατροπή των ελάχιστων αντικληρικαλικών ή αντικληρικών κειμένων σε ορόσημα για τη «δημιουργία» εθνικής συνείδησης. Όπερ έδει δείξαι: Ούτε συνέχεια του ελληνισμού υπάρχει, ούτε σχέση με το Βυζάντιο και την αρχαιότητα˙ υπάρχει απλώς μια αντανακλαστική, παράγωγη της Δύσης, αστική ανάπτυξη, και μια εξ ίσου αντανακλαστική Επανάσταση, ως παρακολούθημα της γαλλικής.

Εάν, αντίθετα, η συνέχεια και η συνάφεια της νεότερης εθνικής συνείδησης με την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο είναι πραγματική, όπως βεβαιώνει μέχρι σήμερα η ιστορική πραγματικότητα και η ιστοριογραφία του ελληνισμού, τότε είναι υπαρκτή και η γενικότερη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού και δεν αποτελεί απλό παρακολούθημα της Δύσης. Όπως τόσο έξοχα και περιεκτικά είχε απαντήσει στο ερώτημα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,:

Ἡἐ­πα­νά­στα­σις ἡἐ­δι­κή μας δὲν ὁ­μοιά­ζει μὲ καμ­μιὰν ἀ­π’ ὅ­σαις γί­νον­ται τὴν σή­με­ρον εἰς τὴν Εὐ­ρώ­πην. Τῆς Εὐ­ρώ­πης αἱἐ­πα­να­στά­σεις ἐ­ναν­τί­ον τῶν δι­οι­κή­σε­ων των εἶ­ναι ἐμ­φύ­λιος πό­λε­μος. Ὁἐ­δι­κός μας πό­λε­μος ἦ­το ὁ πλέ­ον δί­και­ος, ἦ­τον ἔ­θνος μὲἄλ­λο ἔ­θνος. [ ] Μι­ὰν φο­ρὰν, ὅ­ταν ἐ­πή­ρα­μεν τὸ Ναύ­πλιον, ἦλ­θεν ὁἈ­μιλ­τοννὰ μὲἰ­δῇ· μοῦ εἶ­πε ὅ­τι: πρέ­πει οἱἝλ­λη­νες νὰ ζη­τή­σουν συμ­βι­βα­σμόν, καὶἡἈγ­γλί­α νὰ με­σι­τεύ­σῃ· ἐ­γὼ τοῦἀ­πε­κρί­θη­κα, ὅ­τι αὐ­τὸ δὲν γί­νε­ται πο­τέ, ἐ­λευ­θε­ρί­α ἢ θά­να­τος· ἐ­μεῖς, κα­πι­τὰν Ἄ­μιλ­τον, πο­τὲ συμ­βι­βα­σμὸ δὲνἐ­κά­μα­με μὲ τοὺς Τούρ­κους· ἄλ­λους ἔ­κο­ψε, ἄλ­λους ἐσκλά­βω­σε μὲ τὸ σπα­θὶ καὶἄλ­λοι, κα­θὼς ἐμεῖς, ἐ­ζού­σα­μεν ἐ­λεύ­θε­ροι ἀ­πὸ γεν­νε­ὰ εἰς γεν­νε­ά· ὁ Βα­σι­λεύς μας ἐ­σκο­τώ­θη, καμ­μί­α συν­θή­κη δὲν ἔ­κα­με, ἡ φρου­ρὰ του εἶ­χε παν­το­τι­νὸν πό­λε­μον μὲ τοὺς Τούρ­κους καὶ δύο φρού­ρια ἦ­τον πάν­το­τε ἀ­νυ­πό­τα­κτα· –μὲ εἶ­πε, ποία εἶ­ναι ἡ βα­σι­λι­κὴ φρου­ρά του, ποῖα εἶ­ναι τὰ φρού­ρια;– ἡ φρου­ρὰ τοῦ Βα­σι­λέ­ως μας εἶ­ναι οἱ λε­γό­με­νοι Κλέ­φται, τὰ φρού­ρια ἡ Μά­νη καὶ τὸ Σοῦ­λι καὶ τὰ βου­να· ἔτζι δὲν μὲὡμί­λη­σε πλέ­ον[13].
Ο Κολοκοτρώνης όχι απλώς θεωρεί την Επανάσταση του ’21 συνέχεια των προγενέστερων αγώνων του ελληνισμού, αλλά εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ως τον δολοφονημένο βασιλέα του και να βλέπει τους σκλαβωμένους Έλληνες σε διαρκή και ανειρήνευτο πόλεμο με τους Τούρκους, παρότι ο κ. Κρεμμυδάς φαίνεται να γνωρίζει καλύτερα το πρόβλημα – ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην Αγγλία.

Το διακύβευμα, λοιπόν, είναι εξόχως σημαντικό, γι’ αυτό αξίζει ακόμα και μία τόσο άτεχνη και χονδροειδή −ο καθείς και οι δυνατότητές του− απόπειρα αναθεώρησης.

Όμως, «επικίνδυνος» είναι και ο Ρήγας Φεραίος, και όχι μόνο διότι εξέδωσε τους «Χρησμούς του Αγαθάγγελου», έκδοση με την οποία δεν ασχολείται, ή ίσως αγνοεί, ο συγγραφέας, αλλά διότι παραπέμπει σε μια αντίληψη του ελληνισμού που τη συνδέει με τη βυζαντινή και οικουμενική του παράδοση:

Εντούτοις, τα πολιτικά σχέδια του Ρήγα δεν εξυπηρετούσαν τις προϋποθέσεις του έθνους-κράτους˙ το Σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία μιας Βαλκανικής αυτοκρατορίας στα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής. [ ] Το Σχέδιο του Ρήγα δεν συμβάδιζε με το έμμεσο, πάντα, κήρυγμα του Διαφωτισμού για έγερση των εθνικισμών. [ ] Αυτός είναι προφανώς ο λόγος που η Επανάσταση δεν χρειάστηκε το πολιτικό σχέδιο του Ρήγα˙ ήταν μια εθνική επανάσταση, με διακηρυγμένο το σκοπό της να δημιουργήσει εθνικό κράτος, όχι πολυεθνική αυτοκρατορία[14].
Πρόκειται για κατάφωρο βιασμό της ιστορικής αλήθειας, διότι η Επανάσταση του ’21 θα θελήσει να είναι καιπαμβαλκανική, σε πλήρη συνέχεια με το όραμα του Ρήγα, εξ ου και η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία, και τα σχέδια για ταυτόχρονη κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Μόνο η αποτυχία της επανάστασης σε αυτό το ευρύτερο πεδίο θα την υποχρεώσει στον γεωγραφικό περιορισμό της στη Νότια Ελλάδα. Για την ελληνική συνείδηση του ’21, η επανάσταση στόχευε −με νέους όρους− στην ανασύσταση του ύστερου βυζαντινού κράτους, που, στο βάθος αυτής της συνείδησης, συνιστά τη βάση όλων των επαναστατικών αποπειρών. Για τη μυθική εκδοχή αυτής της παράδοσης, αυτή η ανασύσταση θα πάρει τη μορφή της Ανάστασης του μαρμαρωμένου βασιλιά, ή της έλευσης του «ξανθού γένους»˙ σε μια νεωτερική, σύγχρονη, εκδοχή, –του Ρήγα, και της Φιλικής– θα λάβει τη μορφή ενός σύγχρονου ρωμαίικου κράτους με περισσότερες εθνότητες και λαούς, αλλά με σύμβολο τον σταυρό και γλώσσα την ελληνική˙ τέλος δε, στους περισσοτέρους Έλληνες, θα εμφανίζεται με τη μορφή ενός κράματος και των δύο αυτών εκδοχών, της παραδοσιακής και της νεωτερικής, γι’ αυτό ο Ρήγας, παράλληλα με το Σύνταγμά του, θα εκδώσει και τους «Χρησμούς του Αγαθάγγελου».

Ο προκρούστειος μικροελλαδισμός του Κρεμμυδά θα επιμένει, σε όλη την έκταση του πονήματός του, να συρρικνώνει τα όρια της επαναστατικής απόπειρας στη δημιουργία του μικροσκοπικού κράτους της Προστασίας. Γι’ αυτό και θα μας καλεί επανειλημμένα να εγκαταλείψουμε τον «λαϊκισμό» της παλιάς ιστοριογραφίας και να αναγνωρίσουμε ιδιαίτερα τον «θετικό ρόλο» της Αγγλίας και του Μαυροκορδάτου στην εθνική απελευθέρωση των Ελλήνων, δηλαδή τον περιορισμό της επανάστασης σε ένα μικρό τμήμα εκείνου που σχεδίαζε η Φιλική Εταιρεία.

Μια τέτοια κατάληξη της επανάστασης υπήρξε προφανώς και συνέπεια της ίδιας της οικονομικής και κοινωνικής δομής της υπόδουλης κοινωνίας και η ευθύνη θα πρέπει να προσγραφεί κατ’ εξοχήν στις ίδιες τις ελληνικές ελίτ, που, εξ αιτίας του μεταπρατικού τους χαρακτήρα, δεν είχαν τη δυνατότητα να ξεσηκώσουν όλους τους βαλκανικούς λαούς, ή «να καταλάβουν» την Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποσιωπάται ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων –και της Αγγλίας κατ’ εξοχήν– σε αυτόν περιορισμό της Επανάστασης, ούτε ακόμα περισσότερο να προσγράφεται στις θετικές εξελίξεις το γεγονός ότι η ελληνική Επανάσταση και το νεοσύστατο κράτος θα παραδοθεί στα χέρια της Αγγλίας και των μεγάλων δυνάμεων˙ διότι αυτή η παράδοση θα καθορίσει στη συνέχεια τον εσαεί εξαρτημένο χαρακτήρα του ελλαδικού κράτους. Στη χειρότερη περίπτωση, και από τον πιο «ρεαλιστή» ιστορικό, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια αναγκαία, αλλά πάντως αρνητική, εξέλιξη.

Όταν, μάλιστα, είναι πασίγνωστο, πως η αγγλική επέμβαση θα πραγματοποιηθεί ακριβώς για να αποφευχθεί μια πιθανή κατάρρευση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο σύνολό της, ίσως και μετά από παρέμβαση της Ρωσίας. Οι Άγγλοι δεν μας «χάρισαν» τίποτε, η ελληνική απελευθέρωση είχε δρομολογηθεί, και το ερώτημα ήταν έως που θα έφτανε και υπέρ ποίου θα λειτουργούσε εν τέλει. Όλα αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τον αγγλόφιλο ιστορικό:

Μετά τη λήξη του Εμφυλίου, το καλοκαίρι του 1825 συγκεκριμένα, συνέβη κάτι επίσης σημαντικό: η Επανάσταση επισήμως ανέθεσε την «μοναδικήν υπεράσπισιν» της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, και της πολιτικής υπόστασης του έθνους στην Αγγλία. Την αίτηση προς την αγγλική κυβέρνηση είχαμε χαρακτηρίσει παλαιότερα ως «ψήφισμα της υποτέλειας»˙ είναι ώρα να την αναθεωρήσουμε. Γιατί επρόκειτο για πράξη που ωφέλησε τον αγώνα…[15]
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε ad nauseam, διότι το συγκεκριμένο κείμενο ξεπερνάει ίσως κάθε προηγούμενο, εξ αιτίας της ανοικτής, ανενδοίαστης και αστήρικτης υποστήριξης αναληθειών που, όμως, κινδυνεύουν να γίνουν επίσημη ιδεολογία του ελληνικού κράτους. Και επί πλέον, το σημαντικότερο, αποτελεί έκδοση της ίδιας της Βουλής των Ελλήνων, που θα έπρεπε να πάρει τα αναγκαία μέτρα για να αποσυρθείαυτό το ιστορικά απαράδεκτο ανοσιούργημα.

Κλείνοντας, αξίζει να υπογραμμίσουμε πως, από το πόνημα αυτό, εκτός από τις αρές κατά της Εκκλησίας και τους ύμνους στην αστική τάξη, απουσιάζουν παντελώς ορισμένες τάξεις και στρώματα. Έτσι, ούτε καν αναφέρονται, έστω ως συνιστώσες της επανάστασης, οι… λαϊκές τάξεις, οι αγρότες, ο «χοντρός λαός» των αστικών κέντρων, οι βιοτέχνες, οι γυναίκες, οι μαχητές της επανάστασης. Το πόνημα της Βουλής των Ελλήνων ασχολείται αποκλειστικά με τις «ηγέτιδες» τάξεις − ίσως ως αντανάκλαση της ολιγαρχικής μετεξέλιξης της σύγχρονης δημοκρατίας και ως έκφραση της κατάντιας της πάλαι ποτέ αριστερής διανόησης. Από τον Ρήγα και τον Καραϊσκάκη, από τον Αντώνη Οικονόμου και τον Λυκούργο Λογοθέτη, θα μετατοπιστεί στον Μαυροκορδάτο και τους Εγγλέζους «συμμάχους».

Τι καλύτερη δικαιολογία, και ταυτόχρονα προοίμιο για την ξενοδουλεία των ελληνικών ελίτ και την ταύτισή τους με τη Δύση, ως παρασιτική απόφυσή της, από μια «Επανάσταση» η οποία είναι και αυτή δημιούργημα της Δύσης;! Αυτό απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες του ελληνικού κρατικού παρασίτου και αυτό προσφέρουν οι κάλαμοι που βρίσκονται στην υπηρεσία του.

Πηγή: Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης - Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών

* Το κείμενο αποτελεί μέρος ευρύτερης εργασίας-βιβλίου του συγγραφέα. Το άρθρο δημοσιεύεται στο περιοδικό «Μανιφέστο», στο τεύχος 17 του Απριλίου 2009.

πηγή