ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ, ΜΑΝΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

«Ζωήν τήν κυήσασαν ἐκυοφόρησας, Ἁγνήν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα·  διό πρός λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη ἱλασμόν, ἀειμακάριστε.»                (Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς)

            Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἀδελφοί, κατά παράδοση ἑορτάζει τήν κοίμηση ἑκάστου Ἁγίου μέ τήν τέλεση θείας Λειτουργίας.  Ἡ κοίμηση τῶν Ἁγίων θεωρεῖται γι’ αὐτούς ὡς ἡ γενέθλιός τους ἡμέρα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.  Τήν παροῦσα ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τό γεγονός τῆς κοιμήσεως, δηλαδή τοῦ θανάτου, τῆς Ἁγίας Ἄννας.  Ποία ὅμως, ἦταν ἡ Ἁγία Ἄννα;  Αὐτή ὑπῆρξε θυγατέρα τοῦ ἱερέα Ματθάν καί τῆς Μαρίας ἀπό τή Βηθλεέμ.  Εἶχε δηλαδή καταγωγή λευιτική, καταγόταν ἀπό ἱερατικό γένος.

Τό ζεῦγος τῶν Ματθάν καί Μαρίας ἀπέκτησε τρεῖς θυγατέρες.  Τήν Ἄννα, ἡ ὁποία πῆρε τόν Ἰωακείμ καί ἔφεραν στόν κόσμο τήν Παναγία, γνωστή ὡς Μαριάμ, τή Μαρία, ἡ ὁποία εἶχε θυγατέρα τή Σαλώμη τή μαῖα καί τή Σοβῆ, ἡ ὁποία ἔφερε στόν κόσμο τήν Ἐλισάβετ, τή μητέρα τοῦ Προδρόμου και σύζυγο τοῦ ἱερέα Ζαχαρία.  Ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει καί τιμᾶ κάθε χρόνο τό πρόσωπο τῆς Ἁγίας Ἄννας πολλές φορές.  Κατά πρῶτο λόγο σ’ ὅλες τίς ἱερές ἀκολουθίες, στήν ἀπόλυση μνημονεύονται οἱ θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα.  Μέσα δέ στή ροή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἑορτάζονται ἡ Σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας, στίς 9 Δεκεμβρίου, ἡ Σύναξη τῶν Ἰωακείμ καί Ἄννης, στίς 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή τήν ἑπομένη τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας καί σήμερον 25η Ἰουλίου, ἑορτάζεται ὁ θάνατος τῆς Ἁγίας Ἄννας.

2

            Πληροφορίες γιά τήν Ἁγία Ἄννα δέν ἔχουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή.  Οἱ πληροφορίες μας προέρχονται ἀπό τά ἀπόκρυφα βιβλία, δηλαδή τά μή ἀναγνωρισμένα ἀπό τήν Ἐκκλησία, τά μή ἐπίσημα βιβλία.

            Ἡ Ἁγία Ἄννα μέ τό σύζυγό της Ἰωακείμ ἐβίωσαν τήν ἐντροπή τῆς ἀτεκνίας πολύ σκληρά.  Μέ τή δυνατή πίστη καί θερμή προσευχή τους ὅμως κίνησαν τό ἔλεος καί ἀπόλαυσαν τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ ἀπέκτησαν μέ φυσικό τρόπο τή μέλλουσα Μάνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τή Μάνα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.  Στή συνείδηση τῶν πιστῶν ἡ Ἁγία Ἄννα κατέχει ξεχωριστή θέση καί θεωρεῖται ὡς πολύ προνομιοῦχος μητέρα μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.  Ἡ παραδειγματική της πίστη καί ἡ δυνατή προσευχή ἀποτελοῦν πηγή ἐμπνεύσεως τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ὁδοδείχτη ἀταλάντευτο, ὁ ὁποῖος φέρνει πιό κοντά στόν Ἅγιο Θεό.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ

 

«Λίαν εὔφρανας, τούς Ὀρθοδόξους, καί κατῄσχυνας, τούς κακοδόξους, Εὐφημία Χριστοῦ καλλιπάρθενε.  Τῆς γάρ Τετάρτης Συνόδου ἐκύρωσας, ἅ οἱ Πατέρες καλῶς ἐδογμάτισαν.  Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.»                         (Ἀπολυτίκιον)

                        Τήν παροῦσα ἡμέρα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται, μνημονεύει καί προβάλλει τό ἐξαίσιο θαῦμα τῆς Ἁγίας καί Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας.  Προτοῦ ὅμως ἀναφέρουμε τό θαῦμα  ἄς ποῦμε λίγα λόγια γιά τήν προσωπικότητα τῆς τιμωμένης Ἁγίας. 

            Τόν 3^ο αἰῶνα μ.Χ. στήν πόλη Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὑπῆρχε μιά ἐπιφανής καί θεοσεβής οἰκογένεια, τοῦ Φιλόφρονα καί τῆς Θεοδοσιανῆς.  Αὐτοί ἀπέκτησαν θυγατέρα μέ τό ὄνομα Εὐφημία.  Μέ φροντίδα περισσή τή μόρφωσαν κατά κόσμο ἀλλά παράλληλα καλλιέργησαν μέσα στήν ψυχή της τίς εὐαγγελικές ἀλήθειες.  Ἔτσι ἡ Εὐφημία διακρινόταν γιά τόν ἅγιο ζῆλο της, τό σεμνό ἤθος της καί τή φιλανθρωπία της.  Ὅλα αὐτά προσέθεταν στή φυσική ὀμορφιά της καί ἐσωτερική ὡραιότητα.  Γιά τοῦτο πολλοί νέοι εἰδωλολάτρες τῶν ἡμερῶν της ἐπιζητοῦσαν, ἄν μποροῦσαν, νά ἐπιτύχουν συναναστροφή μαζί της καί προσέβλεπαν γιά μελλοντικό γάμο.  Ἡ Εὐφημία ὅμως διατηροῦσε ἁγνότητα ψυχῆς καί σώματος, εἶχε δοσμένη τήν καρδιά της στό Θεό καί ἐπιδίδετο στήν περιποίηση τῶν ἀσθενῶν καί τήν προστασία τῶν ὀρφανῶν.

Τότε στή Ρώμη βασίλευε ὁ Διοκλητιανός καί ἀνθύπατος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἦταν ὁ Πρῖσκος.  Ὁ τελευταῖος κυκλοφόρησε διάταγμα μέ τό ὁποῖο ἀπαιτοῦσε ἀπό ὅλους τούς κατοίκους τῆς Χαλκηδόνας νά δώσουν τό παρόν στή γιορτή τοῦ θεοῦ τῆς εἰδωλολατρίας Ἄρη καί νά προβοῦν σέ θυσίες πρός τιμή του.

            Ἡ Εὐφημία μαζί μέ ἄλλους χριστιανούς δέν προσῆλθαν.  Γιά τοῦτο συνελήφθηκαν καί κλείσθησαν στή φυλακή.  Ἀφοῦ τούς ἄφησαν ἐκεῖ χωρίς νερό καί ψωμί ἐπί εἴκοσι μέρες, τούς ρώτησαν ἄν ἐπιμένουν νά κρατοῦν τήν πίστη τους.  Ἐκεῖνοι ἀπτόητοι ἀπάντησαν, ναί.  Τότε οἱ διῶκτες τους ξεχώρισαν τήν Εὐφημία, γιατί εἶχαν τήν ψευδαίσθηση ὅτι, ὡς γυναῖκα ἀδύνατη καί νέα, θά ὑποχωροῦσε πιό εὔκολα.  Ὅταν ὅμως διεψεύσθησαν τότε τῆς ἔκαναν φοβερά βασανιστήρια, τά ὁποῖα ἐκείνη ἀντιμετώπισε μέ πολύ σθένος.  Τότε τήν ἔρριξαν στά θυρία καί ἀφοῦ μιά ἀρκούδα τή δάγκωσε τῆς ἐπέφερε τό θάνατο.  Οἱ χριστιανοί, κάτοικοι τῆς Χαλκηδόνας, τήν ἔθαψαν μέ τιμές καί στό χῶρο τοῦ τάφου της ἔκτισαν ναό.

            Τό ἔτος 451 μ.Χ., ὅταν ὁ Ἀρχιμανδρίτης τῆς Κωνσταντινουπόλεως Εὐτυχής καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, δίδασκαν ὅτι ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορρόφησε τήν ἀνθρωπίνη, εἴχαμε δύο μερίδες, τούς Ὀρθοδόξους καί τούς Μονοφυσῖτες.  Τότε στήν Κωνσταντινούπολη βασίλευαν οἱ αὐτοκράτορες Μαρκιανός καί Πουλχερία, οἱ ὁποῖοι συγκάλεσαν τήν Τετάρτη Οἰκουμενική Σύνοδο στή Χαλκηδόνα.  Οἱ δύο μερίδες, ἀφοῦ συμφώνησαν, ἔγραψαν ἡ καθεμιά τή διδασκαλία τους σέ ξεχωριστό τόμο-βιβλίο. 

            Ἀφοῦ ἄνοιξαν τή λάρνακα ὅπου φυλασσόταν τό λείψανο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τοποθέτησαν στό στῆθος της τά δύο βιβλία.  Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἀφοῦ προσευχήθησαν ἄνοιξαν τή λάρνακα.  Ὁ τόμος τῶν Ὀρθοδόξων βρισκόταν στά χέρια τῆς Ἁγίας.  Ὁ δέ τόμος τῶν μονοφυσιτῶν ἔκειτο στά πόδια της.  Τοῦτο θεωρήθηκε ἀπάντηση καί θαῦμα ἀπό μέρους τῆς Ἁγίας.  Ἡ Ἐκκλησία σήμερα γιορτάζει τοῦτο τό γεγονος.  Ἡ ἐτήσια μνήμη τῆς Ἁγίας τελεῖται στίς 16 Σεπτεμβρίου.  Τό δέ λείψανό της μεταφερόταν πάντοτε ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκετο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.  Τώρα εὑρίσκεται κατατεθειμένο στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στό Φανάρι.  «Πίστιν βεβαιοῦσα τήν ἀληθῆ, δι’ ἥν, Εὐφημία, σφαγιάζῃ ἀθλητικῶς, ἐν ἀγκάλαις φέρεις τόν τόμον τῶν Πατέρων, ποσί δέ ἀπορρίπτεις τόν τῆς αἱρέσεως.» (Μεγαλυνάριον)  Ἀμήν!

Η Ε Π Α Γ Ρ Υ Π Ν Η Σ Η Τ Ω Ν Π Ο Ι Μ Ε Ν Ω Ν-ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ

«Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος.»  (Πράξ. κ΄ 28)

            Αὐτήν τήν Κυριακή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία ὥρισε νά τιμοῦμε τή χορεία τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι συνῆλθαν στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό ἔτος 325 μ.Χ.  Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἦταν 318 τόν ἀριθμό καί  συγκεντρώθησαν κατόπιν συμβουλῆς καί προτροπῆς τοῦ αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου γιά νά ἀντιμετωπίσουν τήν αἵρεση τοῦ πρεσβυτέρου τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας Ἀρείου.  Ὁ Ἄρειος μέ τή διδασκαλία του ἀρνιόταν τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

            Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέ ἐπί κεφαλῆς ἅγιες καί ἐξέχουσες μορφές, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἐπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, ὁ διάκονος τοῦ Ἀλεξανδρείας Ἀθανάσιος ὁ Μέγας καί ἄλλοι διετύπωσαν μέ σθένος τήν ὀρθή πίστη καί τήν κατέγραψαν περιληπτικά στά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τοῦ γνωστοῦ ὡς«Πιστεύω».  Προφορικά δέ καί γραπτά ἀπέρριψαν τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου καί ὑπεραμύνθησαν τῆς ὀρθῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

            Ὁ Ἄρειος ὡς γνωστό καί οἱ ὁμόφρονές του δέν ὑποχώρησαν καί δέν ὑπάκουσαν στίς ὑποδείξεις τῆς Ἐκκλησίας.  Ἔτσι ὁ Ἄρειος ἀπέθανε βυθισμένος μέσα στίς κακοδοξίες του.  Ἐπιβάλλεται νά εἰπωθεῖ ὅτι οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἀρείου ταλαιπώρησαν τήν Ἐκκλησία γιά μεγάλο χρονικό διάστημα.  Μέχρι σήμερα οἱ κακοδοξίες τους προβάλονται ἀπό τούς Ἰεχωβάδες ἤ Χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου.

            Γιά τοῦτο τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας χρειάζεται νά ἐπαγρυπνοῦν καί νά ἀποφεύγουν νά δέχονται μαθήματα εὔκολα καί γρήγορα ἀπό ὁποιονδήποτε τούς πλησιάζει μέ σκοπό νά τούς θολώσει τήν πίστη καί νά τούς παρασύρει στίς κακοδοξίες καί τά ψεύδη, πού ἔχει σπείρει ὁ Σατανᾶς στό νοῦ καί τήν ψυχή του. 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί Εὐαγγελιστής συμβουλεύει τούς πιστούς ὡς ἑξῆς:«Ἀγαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον.»(Α΄ Ἰωαν. δ΄ 1)  Μέ ἁπλά λόγια:  Ἀγαπητοί μου, μήν ἐμπιστεύεστε ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι κατέχουν τό Πνεῦμα, ἀλλά δοκιμάζετέ τους γιά νά διαπιστώσετε ἄν το πνεῦμα, τό ὁποῖο ἔχουν προέρχεται ἀπό τό Θεό.  Γιατί πολλοί ψευδοπροφῆτες ἔχουν ξεχυθεῖ μέσα στόν κόσμο.

            Κατά τόν ἴδιο τρόπο μέσα στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί ὁ θεῖος Παῦλος συμβουλεύει τούς ἱερεῖς τῆς Ἐφέσου, τούς ὁποίους κάλεσε κοντά του στήν πόλη Μίλητο.  Τούς προτρέπει νά ἐπαγρυπνοῦν τόσο γιά τούς ἑαυτούς των ὅσο καί γιά τά ποίμνια, ὅπου τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς καταξίωσε νά ποιμαίνουν, νά διδάσκουν καί νά εὐλογοῦν ὡς πρεσβύτεροι.  Ὁ Κύριος ὡς κεφαλή καί Ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας τήν ἔκαμε δική του μέ τό αἷμά του, τό ὁποῖο ἔχυσε στό σταυρό καί μέ τό ὁποῖο ὑπέγραψε τή νέα συμφωνία, τήν Καινή Διαθήκη, τόν Εὐαγγελικό Νόμο, μεταξύ Θεοῦ καί Νέου Ἰσραήλ, δηλαδή τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

            Μέσα στή ροή τῶν αἰώνων τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν ἐσωτερικοί καί ἐξωτερικοί ἐχθροί, οἱ ὁποῖοι διέστρεψαν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως καί ἐπεδίωξαν νά διαδόσουν τίς κακοδοξίες τους μέ πολλούς τρόπους.  Γιά τοῦτο ἡ ἐπαγρύπνηση τῶν ποιμένων καί ἡ προστασία τῶν πιστῶν καθίστανται ἀπαραίτητες.  Στόν Ἰησοῦ Χριστό πρέπει κάθε τιμή καί δόξα στούς αἰῶνες.  Εἴη τό ὄνομά Κυρίου εὐλογημένον, διά τῶν ἱκεσιῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.  Ἀμήν!

Η Α Ι Ω Ν Ι Α Κ Α Ι Α Λ Η Θ Ι Ν Η Ζ Ω Η -ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ

«αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ἰωαν. ιζ΄ 3)

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πλάσθηκε ἀπό τό Θεό καί τοποθετήθηκε μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Παράδεισος εἶναι λέξη περσική καί σημαίνει περιβόλι, κῆπος. Ἐκεῖ γνώριζε ὁ ἄνθρωπος τό Δημιουργό του, τόν ἔβλεπε καί συνομιλοῦσε μαζί του, γιατί τά μάτια του τά φυσικά καί τά πνευματικά ἦταν ἀκόμη καθαρά καί ἁπλά. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ στούς πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα ἦταν «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν» (Γεν. ) τόν Παράδεισο. Ἡ ἐργασία στήν πρώτη της μορφή ἦταν χαρά καί ἀπόλαυση καί ὄχι ἀναγκαία γιά νά ἐξασφαλίζουν οἱ πρωτόπλαστοι τά πρός τό ζῆν. Ἐπιπρόσθετα ὑπῆρχε ἀνάγκη νά προσέχουν καί νά ἐπαγρυπνοῦν, γιατί ὑπῆρχε κίνδυνος νά χάσουν τόν Παράδεισο. Ἡ ἀπειρία ὅμως τῶν Πρωτοπλάστων νά πολεμοῦν καί νά ἀντιμετωπίζουν νικηφόρα τόν Ἀντικείμενο, τό διάβολο καί Σατανᾶ, τούς ἔρριξε στήν πλάνη, ὥστε παρέβησαν τή θεία ἐντολή καί ἔτσι ἐγεύθησαν τούς καρπούς τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Ἀπό τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τήν ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τόν Πλάστη του. Ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀλήθεια καί τό φῶς. Ἔπεσε στήν πλάνη καί τό σκοτάδι. Ἀναζητεῖ ὅμως τό Θεό μεταξύ τῶν ψευτοθεῶν καί λατρεύει τά διάφορα εἴδωλα. Ζεῖ μέσα στό φόβο τοῦ θανάτου καί τίς πλεκτάνες τῆς μαγείας καί τοῦ ψεύδους. Ὁ Θεός ἐσπλαχνίσθη ὅμως τό πλάσμα του καί ἐκτός ἀπό τίς διάφορες μονάδες τῶν κατά καιρούς φωτισμένων ἀνθρώπων, θέλησε νά ἀποκαλύψει τόν ἑαυτό του στό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐκλέγει, λοιπόν, τόν ἰουδαϊκό λαό, τόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ καί τόν ὁδηγεῖ στή γνώση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τά σπλάχνα τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ στή συνέχεια γεννιέται ὁ Μεσσίας, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀφοῦ ὁ Ἴδιος ἔκαμε ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ σωτηριολογικοῦ του ἔργου μέ τή βάπτισή του στόν Ἰορδάνη ποταμό, δίδαξε, θαυματούργησε, παρηγόρησε καί θεράπευσε πολλούς ἀνθρώπους, μέσα στήν τριετῆ διάρκεια τῆς δράσεως του στή γῆ. Ἀκολούθησαν ἡ Μεταμόρφωση, τά Πάθη, ἡ Σταύρωση, ἡ Ταφή, ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ἀνάληψη καί ἡ Κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα φώτισε τούς Μαθητές ὥστε νά ἐνθυμηθοῦν, νά κατανοήσουν καί νά κηρύξουν ὅσα ἔζησαν, ἄκουσαν καί εἶδαν κατά τή διάρκεια τῆς μαθητείας τους. Στή συνέχεια οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι προετοίμασαν καί χειροτόνησαν τούς δικούς τους διαδόχους, οἱ ὁποῖοι συνέχισαν τήν ἀποστολική δράση καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου. Μέσα στή ροή ὅμως τῶν αἰώνων ὑπῆρξαν καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι «κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε» ἐγκατέλειψαν τήν πίστη, δόλωσαν τήν πίστη, κατέστησαν ἐχθροί τῆς πίστεως καί πολέμησαν μέ σφοδρότητα καί ἐχθρότητα τήν πίστη. Μεταξύ αὐτῶν κατατάσσεται καί ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος. Ἦταν κληρικός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας. Μέ τή διδασκαλία του ἀρνήθηκε τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ συμβουλές ἀπό μέρους τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας δέν εἰσακούσθησαν γιατί μέσα στήν ψυχή τοῦ πλανεμένου Ἀρείου βασίλευε ὁ ἐγωισμός. Ἀκολούθησε, λοιπόν, ἡ Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τήν ὁποία συγκάλεσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος κατόπιν συμβουλῆς τοῦ Ὁσίου Κορδούης. Ἔλαβαν μέρος 318 θεοφόροι Πατέρες, μεταξύ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν οἱ Ἅγιες μορφές τοῦ Μητροφάνη Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Ἀλεξανδρείας, Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἁγίου Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος καί ἄλλων. Ὅλοι οἱ ὀρθοφρονοῦντες στά τῆς πίστεως ἔχουν ὀρθή γνώση καί βίωμα γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ζοῦν καί βιώνουν ἀπό τή ζωή αὐτήν τή ζωή τῆς αἰωνιότητος, τή ζωή τοῦ Παραδείσου. Ὁ ἀσφαλής χῶρος ὅπου κάποιος διδάσκεται ὀρθά γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

Η   Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Α   Τ Ο Υ   Τ Υ Φ Λ Ο Υ

«οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.»                          (Ἰωαν. θ΄ 3)

Ο ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΤΥΦΛΟΣ:  Ὁ τυφλός ἄνθρωπος καθισμένος καθημερινά στήν ἄκρη τοῦ δρόμου ἁπλώθει ἱκετευτικά τό χέρι μέ ἀνοιχτή τήν παλάμη καί στηρίζεται στά αἰσθήματα ἀγάπης, φιλανθρωπίας καί συμπόνοιας τῶν συνανθρώπων του.  Νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι τότε δέν ὑπῆρχαν συστήματα φιλανθρωπίας ὀργανωμένα, ὅπως τά γνωρίζουμε σήμερα, μήτε ἀπό τό κράτος μήτε ἀπό ἰδιῶτες.  Ὅποιος ἦταν σέ κατάσταση δυστυχίας καί ἀνάγκης ἐξηρτᾶτο ἀπό τήν καλή θέληση τῶν ἄλλων.  Τό κεντρικό πρόσωπο τοῦ εὐαγγελίου τῆς ἡμέρας εἶχε γεννηθεῖ τυφλός.

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ:  Οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τῆς θέας τοῦ τυφλοῦ ἐρωτοῦν τόν Κύριο νά μάθουν, ἄν ἡ τύφλωση τοῦ ἀνθρώπου ὀφείλετο στίς προσωπικές του ἁμαρτίες ἤ σ’ ἐκεῖνες τῶν γονιῶν του, ὥστε νά γεννηθεῖ αὐτός τυφλός.  Ὁ Κύριος ἀπάντησε πρός τούς Μαθητές ὅτι ἡ πάθηση αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου δέν ὀφειλόταν οὔτε στίς προσωπικές του ἁμαρτίες οὔτε σ’ ἐκεῖνες τῶν δικῶν του.  Τότε γιατί γεννήθηκε τυφλός; Ἡ ἀπάντηση δόθηκε «ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»  (Ἰωαν. θ΄ 3)  Τό πρόσωπο τούτου τοῦ τυφλοῦ ἀνδρός ἐπρόκειτο νά χρησιμεύσει ὡς τό δοχεῖο τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἐνεργείας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.  Τό σχόλιο τοῦ Κυρίου δέ μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν ἀναμάρτητος.  Ἡ πάθησή του ὅμως δέ συνδεόταν μέ τίς ἁμαρτίες του.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ:  Ὁ Κύριος μετά ἀπό σύντομη προετοιμασία τῶν Μαθητῶν καί τῶν λοιπῶν ἀκολούθων του προχωρεῖ στό νά ὑπενθυμίσει ὅτι Ἐκεῖνος ἐπιβάλλεται νά ἐπιτελεῖ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον διαρκεῖ τό φῶς τῆς ἡμέρας, γιατί ἔρχεται ἡ νύχτα, καί ἡ συνέχιση τῆς ἐργασίας μέσα στό σκοτάδι, ἀποβαίνει δύσκολη.  Κάτω ἀπό τόν ὅρο ἡμέρα ὁ Κύριος ἐννοεῖ τήν παρούσα ζωή.  Κάτω δέ ἀπό τόν ὅρο νύκτα ὑπαινίσσεται τό τί ἀκολουθεῖ μετά θάνατο.  Ὕστερα ἀπό αὐτά ὁ Κύριος φτύνει στό χῶμα, κατασκευάζει πηλό, χρίει τίς κόγχες τῶν ματιῶν τοῦ τυφλοῦ καί τόν στέλνει στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ γιά νά νιφτεῖ.  Ἀφοῦ ὁ τυφλός νίφτηκε τά μάτια του ἔλαβαν φῶς καί ἔτσι κυκλοφοροῦσε χωρίς τήν ἀνάγκη βοηθείας καί ἀπολαμβάνοντας τούς καρπούς τῆς εὐεργεσίας τοῦ Κυρίου.

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ: Ὁ τυφλός ἦταν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τοῦ τόπου καλά γνωστός. Τώρα πού ὁ χῶρος ὅπου καθόταν παρουσιάζεται ἄδειος, οἱ ἄνθρωποι τόν ἀναζητοῦν καί σχολιάζουν τί ἀπέγινε.  Ὅταν δέ τόν βλέπουν μπροστά τους ἀμφιβάλλουν ἄν εἶναι ὁ ἴδιος.  Ἐκεῖνος τούς βεβαιώνει ὅτι πράγματι εἶναι ὁ πρώην τυφλός.  Τότε ζήτησαν νά μάθουν τίς λεπτομέρειες τῆς θεραπείας του.  Ἐκεῖνος τούς διηγήθηκε τά σχετικά καί τούς φανέρωσε ὅτι κάποιος ἄνθρωπος μέ τό ὄνομα Ἰησοῦς τοῦ ὑπέδειξε τί νά κάμει καί ἐγένετο ὑγιής.

Ο ΤΥΦΛΟς ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ: Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ ἔτυχε νά γίνει ἡμέρα Σάββατο.  Αὐτό ἐνόχλησε τούς Φαρισαίους καί τούς ἔδωσε ἀφορμή νά κατακρίνουν τόν Κύριο σάν καθαιρέτη τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου.  Τό ὅτι ἕνας δυστυχισμένος μέχρι χθές συνάνθρωπός τους, ἀπό σήμερα εἶχε φῶς στά μάτια του, δέν τούς χαροποιοῦσε οὔτε τούς συγκινοῦσε.  Τούς ἐνδιέφερε πιό πολύ ἡ τυπολατρία καί ὄχι ἡ εὐεργεσία πρός τόν ἄνθρωπο.  Ζήτησαν νά μάθουν τά σχετικά μέ τή θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ὄχι ἀπό ἐνδιαφέρον ἀλλά γιά νά βροῦν σημεῖα νά κατακρίνουν καί νά φθονήσουν.  Ὁ τυφλός ὅμως τούς ἀπαντᾶ ἁπλά, καθαρά καί ἀπροσποίητα.  Αὐτοί δέν εἶναι μαθημένοι νά κινοῦνται σέ τέτοια πλαίσια.  Γιά τοῦτο καί δέν ἦταν καθόλου εὐχαριστημένοι μέ τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Οἱ Φαρισαῖοι δέν ἀρκέσθησαν στό νά ἀνακρίνουν καί νά κατακρίνουν τόν τυφλό.  Θέλησαν νά δημιουργήσουν ζήτημα μέ τούς γονεῖς του.  Ἐπειδή ὅμως οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ ἐγνώριζαν τίς διαθέσεις τῶν Φαρισαίων, στήν ὁμολογία τους φανέρωσαν μόνο ὅτι ὁ τυφλός ἦταν πράγματι ὁ υἱός τους ἀλλά ἀπέφυγαν νά ἀναφέρουν ὅτι γνώριζαν τό θαῦμα τοῦ Κυρίου.  Εὔσχημα παρέπεμψαν τούς Ἰουδαίους στόν τυφλό γιά νά τούς ἀπαντήσει στίς ἀπορίες τους, γιατί φοβόντουσαν ὅτι θά τούς κήρυσσαν ἀποσυνάγωγους, θά τούς ἀπέβαλλαν ἀπό τή Συναγωγή.  Ἤδη οἱ Φαρισαῖοι εἶχαν προαποφασίσει νά κηρύξουν ἀποσυνάγωγο ὅποιον ὁμολογοῦσε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΥΦΛΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ: Ὅταν οἱ Φαρισαῖοι δέν ἠδυνήθησαν νά βγάλουν ὁποιαδήποτε λόγια ἀπό τό στόμα τῶν γονιῶν τοῦ τυφλοῦ κάλεσαν γιά δεύτερη φορά τόν ἴδιο.  Τοῦ συνέστησαν νά δοξολογήσει τό Θεό.  Ἀξίωσαν δέ ὅτι ὁ Χριστός – ἀπέφυγαν νά τόν ὀνομάσουν – ἦταν ἁμαρτωλός.  Τότε ὁ τυφλός μέ θάρρος καί παρρησία τούς εἶπε: ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός ἐγώ δέν τό γνωρίζω.  Γνωρίζω μόνο ὅτι πρίν ἤμουν τυφλός καί τώρα βλέπω.  Προχώρησαν ἔπειτα νά ζητήσουν νά ἀκούσουν καί πάλι τίς λεπτομέρειες τοῦ θαύματος.  Ὁ πρώην τυφλός τούς ἀρνήθηκε ἀξιώνοντας ὅτι «σᾶς εἶπα ἤδη, γιατί ἐρωτᾶτε πάλιν; Μήπως σκέπτεσθε νά τόν ἀκολουθήσετε καί ἐσεῖς;» Τότε θύμωσαν, τόν ἔβρισαν καί τόν ἔδιωξαν.

Ο ΘΕΡΑΠΕΥΘΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ:  Πολύ σύντομα ὁ Κύριος ἔμαθε γιά τή συμπεριφορά τῶν Φαρισαίων ἀπέναντι στόν πρώην τυφλό.  Τόν ἀναζήτησε, τόν βρῆκε καί συνομίλησε μαζί του.  Τόν ρώτησε: «Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ;»  Ὁ ἄνθρωπος εἶπε: «καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;»  Ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκείνος ἐστιν». Αὐτός τόν ὁποῖον ἔχεις δεῖ καί αὐτός ὁ ὁποῖος συνομιλεῖ μαζί σου Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.  Ὁ ἄνθρωπος περιχαρής ἔκαμε τήν ὡραία ὁμολογία του: «πιστεύω, Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ».  (Ἰωαν. θ΄ 38)  Ὁ πρώην τυφλός ἐκδήλωσε τήν πίστη του στό πρόσωπο τοῦ Μεσσία Χριστοῦ καί γονυπετής τόν ἐλάτρευσε.  Κύριε, μέγα σου τό ἔλεος δόξα σοι!

Η Α Μ Ο Ι Β Η Τ Η Σ Υ Π Ο Μ Ο Ν Η Σ Κυριακή του Παραλύτου Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα

Η   Α Μ Ο Ι Β Η   Τ Η Σ   Υ Π Ο Μ Ο Ν Η Σ

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει.» 

(Ἰωαν. ε΄ 7)

                        Ἄταφος νεκρός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια, ἔκειτο ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδά πάνω στό στρῶμα του, μεταξύ τόσων πολλῶν ἄλλων ἀσθενῶν συνανθρώπων του. Ὅλο τοῦτο τόν καιρό ἔκανε ὑπομονή καί πίστευε ὅτι κάποια φορά θά τά κατάφερνε νά κατέβει στό νερό τῆς κολυμβήθρας καί αὐτός πρῶτος, γιά νά γίνει καλά.  Τά χρόνια ὅμως κυλοῦσαν καί αὐτός παρέμενε ἐκεῖ καί περίμενε.

                        Τό νερό τῆς κολυμβήθρας ἀποκτοῦσε ἰαματική χάρη, θεραπευτική ἰδιότητα καί δύναμη, ὅταν σέ ἀκαθόριστο χρόνο, δεχόταν τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος τό κινοῦσε καί ἀναχωροῦσε ἀμέσως.  Τότε ὅποιος ἀπό τούς ἀσθενεῖς κατάφερνε νά κινηθεῖ κάπως γρήγορα ἤ εἶχε κάποια βοήθεια ὥστε νά μπεῖ πρῶτος στό νερό, ἀνακτοῦσε ἀμέσως τήν ὑγεία του.

                        Μετά ἀπό τριάντα ὀκτώ χρόνια συνεχοῦς θητείας τοῦ παραλύτου ὁ τόπος δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη τοῦ «Ἀγγέλου τῆς εἰρήνης», τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ.  Τότε ὁ Σωτήρας Χριστός πλησιάζει τόν παράλυτο καί κάνει διάλογο μαζί του.  Τόν ἐρωτᾶ νά μάθει ἄν ἐπιθυμεῖ νά γίνει καλά.  Ὁ ἄνθρωπος μέ αὐτήν τήν εὐκαιρία διατραγωδεῖ τό δρᾶμα του.  «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».  Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος κατέστη μόνιμος θαμώνας αὐτοῦ τοῦ ἀνοιχτοῦ νοσοκομείου.  Οἱ δικοί του ἴσως ἀπέθαναν, ἴσως τόν ξέχασαν, ἴσως κουράστηκαν νά τόν ἐπισκέπτονται, ἴσως τόν ἀπέφευγαν, ἕνεκα τῆς προτέρας ζωῆς καί τοῦ καταντήματός του.

                        Τό γεγονός εἶναι ὅτι ἔνιωθε μόνος καί ἀβοήθητος.  Ἄραγε πόσοι συνάνθρωποί μας εὑρίσκονται σέ αὐτήν τήν κατάσταση;  Σέ θάλαμο κάποιου νοσοκομείου, στό κελλί κάποιας φυλακῆς, σέ μιά τρώγλη κάποιας φτωχογειτονιᾶς, σέ διαμέρισμα κάποιας παραμελημένης πολυκατοικίας, σέ κάποιο ἵδρυμα ἀνιάτων ἀσθενῶν, γιά νά περιορισθοῦμε μόνο σέ μερικά παραδείγματα.

                        Ὁ παράλυτος μέσα στή μακρόχρονη δυστυχία του καλλιέργησε τήν ἀρετή τῆς ὑπομονῆς.  Ἴσως ἔκαμε τήν αὐτοκριτική του.  Γιά τοῦτο δέν ἐκφράζει κανένα παράπονο ἐναντίον συγκεκριμένων συνανθρώπων του.  Δέν τά ἔχει μέ τό Θεό.  Τά χρόνια περνοῦν καί αύτός παραμένει ἐκεῖ.  Φαίνεται ἐλπίζει καί πιστεύει γιά ἕνα καλύτερο αὔριο.  Τρέφει αἰσιοδοξία.  Ὅλα τοῦτα τά θετικά σημεῖα, τά ὁποῖα συντηρεῖ μέσα του, ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀμειφθοῦν, νά ἔρθουν στήν ἐπιφάνεια καί νά καταστοῦν γνωστά.

                        Ὁ Θεῖος Λυτρωτής τοῦ χορηγεῖ ὑγεία σώματος καί ψυχῆς.  Τόν θεραπεύει καί τοῦ δίδει ἐντολή:  «ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει».  Ἀφοῦ τοῦ χάρισε τήν ὑγεία, τοῦ ὑποδεικνύει νά σηκώσει ὁ ἴδιος τό στρῶμα του καί νά τό φορτωθεῖ.  Ὁ ἄλλοτε παράλυτος τώρα εἶναι καλά καί μπορεῖ νά τό κάμει.  Ὅσα μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς, δέν τά κάνει ὁ Θεός.  Δέ μᾶς καθιστᾶ ἄβουλα ὄργανα.  Μᾶς ἀφήνει νά ἐκδηλώσουμε τίς δυνάμεις μας. 

Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου δυστυχῶς δέν ἐχαροποίησε τούς Ἰουδαίους.  Τά πολλά χρόνια τῆς ἀσθένειας καί τῆς μοναξιᾶς τοῦ ἀνθρώπου δέν τούς συνεκίνησαν.  Βρῆκαν ἀφορμή νά κάνουν κριτική, γιατί τό θαῦμα ἐγένετο ἡμέρα Σάββατο.  Οἱ ἴδιοι δέν κατανόησαν ὅτι τό Σάββατο, ἐκτός ἀπό ἡμέρα προσευχῆς ἦταν καί ἡμέρα ἀγαθοεργίας καί ἔκφρασης ἀγάπης πρός τό συνάνθρωπο.  Γιά τοῦτο ἐγένοντο κατήγοροι τοῦ Κυρίου.

Ὁ παράλυτος μετά τή θεραπεία του εὑρίσκεται στό χῶρο τοῦ ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων.  Φαίνεται ὅτι ἤθελε νά χαράξει πιά μιά νέα γραμμή ζωῆς καί νά μήν ἐπιστρέψει στά παλιά.  Ἐκεῖ στό χῶρο τοῦ ναοῦ εὑρίσκεται κάι ὁ εὐεργέτης του, ὁ Κύριος.  Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν τόν γνώριζε, γιατί μετά τή θεραπεία του, ὁ Κύριος ἔφυγε ἀμέσως καί ἀθόρυβα.  Ὅταν ὅμως τόν συνάντησε καί τοῦ μίλησε, τότε τόν ἀναγνώρισε καί ἔμαθε ποιός τόν ἔκαμε καλά.  Ὁ Κύριος τοῦ συνέστησε: «ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται.» (Ἰωαν. ε΄ 14)  Ὁ Θεός μᾶς παρέχει εὐκαιρίες πνευματικῆς ἀνασύνταξης καί ἐπιστροφῆς πλησίον του.  Οἱ πνευματικές κεραῖες ἀπαιτεῖται νά εἶναι ἕτοιμες νά δεχθοῦν τά μηνύματα.  Κύριε, κατεύθυνε τή ζωή μας ὥστε νά δοξάζεται τό Ἅγιο ὄνομά Σου.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

 

«οἷς (στούς Ἀποστόλους) καί παρέστησεν ἑαυτόν ζῶντα μετά τό παθεῖν αὐτόν, ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς, καί λέγων τά περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.»                   (Πραξ.  α΄ 3)

            Περιχαρεῖς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἑορτάζουμε καί πάλι τή Ζωηφόρο καί Λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀπό τούς νεκρούς.  Ἡ χαρά μας ἐφέτος πολλαπλασιάζεται καί αὐξάνει, γιατί ἑορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὅλοι οἱ Χριστιανοί μαζί, τήν ἴδια ἡμερομηνία.  Ἕνεκα τούτου ἡ πανανθρώπινη χαρά τῆς Ἀναστάσεως βιοῦται ἀπό περισσοτέρους ἀνθρώπους καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως ἐξυμνεῖται ἀπό πιό πολλά στόματα καί μέ πολλούς καί ποικίλους τρόπους. 

Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μέ τίς πυκνές, τίς μακροσκελεῖς καί ἱερές ἀκολουθίες τῆς Ἁγίας Ἑβδομάδος, μέ τήν πλούσια ὑμνολογία καί τό πλῆθος τῶν προσώπων, τά ὁποῖα πρόβαλε μέσα στό ταξίδι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔχει προετοιμάσει κάθε ἀνθρώπινη καί φιλόθεη ψυχή, ἔτσι, ὥστε νά ἑορτάσει καί νά ζήσει τό κοσμοχαρμόσυνο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως κατά τόν καλύτερο τρόπο.

Τά μέσα τῆς μαζικῆς ἐπικοινωνίας θά γεμίσουν καί αὐτήν τή φορά τούς αἰθέρες μέ τόν παιάνα τῆς Ἀναστάσεως.  Ἡ χαρμόσυνη ἀτμόσφαιρα θά διασκεδάσει τή δυσθυμία τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, τόν ὁποῖο δέρνει ἀδυσώπητα ἡ οἰκονομική δυσπραγία καί τά πολλά ἄλλα δεινά τῆς ἐφημέρου ζωῆς.  Ἐνώπιον τοῦ Ἀναστάντος ὅλα θά ὑποχωρήσουν γιά νά θρονιαστεῖ ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ αἰσιοδοξία ὡς δικά Του δῶρα.    

            Ὁ ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς καί ταφείς ἐν καινῷ μνημείῳ, ἀνέστη τριήμερος καί ἄφησε πίσω τόν τάφο τόν κενό καί τά σάβανα, μέ τά ὁποῖα ἦταν τυλιγμένο τό σῶμα του, ὡς δεῖγμα καί μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεώς του.  Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ νίκησε τό θάνατο, σκόρπισε χαρά στό ἀνθρώπινο γένος καί ἄνοιξε διάπλατα τίς κλειστές πόρτες τοῦ Παραδείσου.

            Μετά τό «τετέλεσται» ἐπάνω στό σταυρό, οἱ δειλοί Μαθητές καί Ἀπόστολοι κυριαρχημένοι ἀπό τό φόβο τῶν Ἰουδαίων εἶχαν σκορπίσει καί ἀπομακρυνθεῖ.  Τά νέα ὅμως τῆς Ἀναστάσεως, ἡ παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἐνώπιόν τους, ἐπλήρωσαν τίς καρδίες τους μέ θάρρος, χαρά καί ἐλπίδα.  Πλουτισμένοι λοιπόν μέ τούτη τή χαρά καί αὐτήν τήν ἐλπίδα, μετά τήν Πεντηκοστή, περιῆλθαν ὅλο τόν τότε γνωστό κόσμο καί κήρυξαν πανταχοῦ τή νέα πίστη στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

            Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στούς Μαθητές καί φίλους του γιά σαράντα μέρες ἐπύρωσαν τίς ψυχές τους μέ ἱερό ζῆλο, ἀκατάβλητη δύναμη καί ἀμείωτο θάρρος, ὥστε ἕτοιμοι νά ἀναλάβουν σύντομα ἕκαστος τήν ἀποστολή του στό ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ μηνύματος τῆς σωτηρίας.

Ἔθνη, λαοί καί γλῶσσες δέχθησαν καί δέχονται καθημερινά τό μήνυμα τῆς σωτηρίας χωρίς κρατούμενα.  Ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι κατάντησαν νά ζοῦν σέ ἡμιαγρία κατάσταση, ὅταν υἱοθέτησαν τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου ἡμέρεψαν καί εἰρήνευσαν.  Ὑπέστησαν πνευματική ἀναγέννηση καί ἀνακαινίσθη ὁ κόσμος μέσα τους καί γύρω τους, ὥστε νά πορεύονται τό δρόμο τῆς θυσίας, τῆς προσφορᾶς καί καλωσύνης, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς τέρμα τήν ἁγιότητα καί τή θέωση.

Μέ αὐτές τίς λίγες καί ἀπέρριττες σκέψεις ζοῦμε μαζί σας γιά ἄλλη μιά φορά τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως.  Παράλληλα προσευχόμεθα ἡ εἰρήνη, τό πρῶτο δῶρο τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος Χριστοῦ, νά βασιλεύει στίς ψυχές καί τίς καρδίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου νά πλουτίσει καί νά σκεπάσει ὅλο τόν κόσμο πλουσιοπάροχα.  Τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση στούς αἰῶνες.  Ἀμήν!

Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.»                                                       (Ἰωαν. ιβ΄ 13)

                        Ἰδού, ἀγαπητοί ἀδελφοί, Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερον.  Τό ἱερό εὐαγγέλιο μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στήν πόλη Βηθανία, ἐκεῖ ὅπου ἀνάστησε τό Λάζαρο, ἀφοῦ ἐκεῖνος παρέμεινε νεκρός στόν τάφο τέσσερις μέρες.  Αὐτή ἡ ἐπίσκεψη ἔλαβε χώρα ἕξη μέρες πρίν τό ἰουδαϊκό Πάσχα.  Ἡ οἰκογένεια τοῦ Λαζάρου μετά τήν ἀνάστασή του φιλοξένησε τόν Κύριο σπίτι της. 

            Μεταξύ τῶν συνδαιτυμόνων ἦταν καί ὁ Λάζαρος μετά τήν ἀνάστασή του.  Ἡ Μαρία, ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, πλησίασε τόν Κύριο καί μέ πανάκριβο μύρο ἄλειψε τά πόδια του καί τά σκούπισε μέ τά μαλιά της.  Τό ἔργο τό ὁποῖο ἔκαμε ἡ Μαρία, τήν ἐποχή ἐκείνη γινόταν ἀπό μέρους τῶν ὑπηρετῶν τοῦ οἰκοδεσπότη.  Ἔτσι ἡ ἐνέργεια τῆς Μαρίας μαρτυροῦσε τήν ταπείνωσή της, τήν ἀγάπη της πρός τόν Χριστό καί τά αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης καί στοργῆς τῆς οἰκογένειάς της, γιατί ἀνάστησε τόν ἀδελφό της.  Ἡ μυρωδιά τοῦ μύρου ἦταν τόσο δυνατή ὥστε κάλυψε ὅλο τό σπίτι. 

            Ἡ χειρονομία τῆς Μαρίας σκανδάλισε τόν Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη τόν υἱό τοῦ Σίμωνα.  Αἰτία τοῦ σκανδαλισμοῦ του δέν ἦταν φυσικά ἡ μεγάλη δαπάνη τῶν χρημάτων, οὔτε τό ἐνδιαφέρον του γιά τούς πτωχούς.  Στήν πραγματικότητα ὁ Ἰούδας ἦταν ὁ ταμίας τῆς Ἀποστολικῆς ὁμάδος.  Αὐτό τοῦ ἔδιδε τή δυνατότητα νά κλέβει ἀπό τό κοινό ταμεῖο.  Μέ τήν ἀγορά ὅμως τοῦ μύρου δέν τοῦ παρείχετο εὐκαιρία νά οἰκειοποιηθεῖ χρήματα.  Ὁ Κύριος τοῦ συνέστησε νά μήν ἐνοχλεῖ τή Μαρία καί νά μήν τή στενοχωρεῖ.  Ἡ πράξη  της μαρτυροῦσε τήν ἄλειψη τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου πρίν τήν ταφή του, ἡ ὁποία ἦταν ἐπικείμενη.  Εἶπε μάλιστα ὅτι ἄν πράγματι τόν ἐνδιέφεραν οἱ πτωχοί, αὐτοί θά ἦταν ἐκεῖ πάντοτε καί μποροῦσαν ἄν ἤθελαν νά τούς συντρέχουν καί νά τούς σκέπτονται.

2

            Ὁ κόσμος ἀφοῦ ἔμαθε γιά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στή Βηθανία ἔσπευσαν νά τόν δοῦν.  Ἐπιπρόσθετα ἤθελαν νά δοῦν καί τόν πρόσφατα ἀναστηθέντα Λάζαρο.  Οἱ δέ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων συνομώτησαν νά δολοφονήσουν καί τούς δύο, τό Χριστό καί τό Λάζαρο.  Ἕνεκα τῆς παρουσίας τοῦ ἀναστηθέντος Λαζάρου, πολλοί Ἰουδαῖοι ἐγκατέλειπαν τή δική τους πίστη καί ἀκολουθοῦσαν τό Χριστό.

            Τήν ἄλλη μέρα πολλοί ἀπό τόν κόσμο, οἱ ὁποῖοι πῆγαν στά Ἱεροσόλυμα γιά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα, ὅταν πληροφορήθησαν τόν ἐρχομό τοῦ Ἰησοῦ, πῆραν κλαδιά τῆς φοινικιᾶς, βγῆκαν νά τόν συναντήσουν καί φώναζαν: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωαν. ιβ΄ 13).  Ἀφοῦ δέ ὁ Ἰησοῦς βρῆκε κάποιο γαϊδουράκι κάθισε πάνω του, σύμφωνα μέ τήν προφητεία: «μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου.» (Ἰωαν.  ιβ΄ 15)

            Οἱ Μαθητές ὑπῆρξαν θεατές ὅλων αὐτῶν τῶν γεγονότων ἀλλά δέν τά κατανοοῦσαν.  Μετά ὅμως τήν Ἀνάσταση, τήν Ἀνάληψη καί τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Μαθητές φωτίσθησαν, θυμήθησαν ὅτι ὅλα μαρτυροῦνται μέσα στή Γραφή καί τά κατανόησαν ὀρθά.  Ὅλοι δέ οἱ παρόντες κατά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου κατέθεταν τή ζωντανή καί ἀδιάψευστη μαρτυρία τους.  Γιά τοῦτο ὁ κόσμος ἔσπευσε νά τόν προϋπαντήσει, ἐπειδή ἔμαθαν γιά τό ξεχωριστό αὐτό θαῦμα.

            Ὁ Κύριος μπῆκε στά Ἱεροσόλυμα καθισμένος στήν πλάτη ἑνός γαϊδουριοῦ.  Τό ζῶο αὐτό ὡς ἀκάθαρτο συμβόλιζε τήν εἴσοδο τῶν εἰδωλολατρῶν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.  Παράλληλα δήλωνε τήν ταπείνωση τοῦ Κυρίου, γιατί δέ χρησιμοποίησε κάποιο ἄλογο, ὅπως συνέβαινε μέ τούς ἐπίγειους βασιλεῖς.  Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά τόν ὑποδεχθοῦμε ὡς τόν αἰώνιο βασιλέα καί νά τόν θρονιάσουμε βασιλέα τῶν ψυχῶν μας.  Ἀμήν!

3

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.» Ελληνορθόδοξος Κοινότητα Αγίου Βαρνάβα

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.»                                                                                  (Ἰωαν. ιβ΄ 13)

                        Τό πνευματικό μας ταξίδι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σταδιακά καί μέ τή βοήθεια καί τό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μᾶς ὁδήγησε στήν Κυριακή τῶν Βαΐων.  Αὐτή ἡ ἡμέρα ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος γέφυρας, ἡ ὁποία συνδέει τήν Ἁγία καί Μ. Τεσσαρακοστή μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.  Σήμερον ἡ Ἐκκλησία στό ἱερό εὐαγγέλιο παρουσιάζει τόν Κύριο ἕξη ἡμέρες πρίν ἀπό τό Ἰουδαϊκό Πάσχα, νά εὑρίσκεται στή Βηθανία, τήν πατρίδα τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου Λαζάρου, τόν ὁποῖο ὁ Κύριος πρόσφατα εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς.

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ

                        Ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ καί ἀδελφοῦ τους, φίλου τοῦ Κυρίου, φρόντισαν νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη, τό σεβασμό, τήν εὐγνωμοσύνη καί τό σύνδεσμό τους μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὀργάνωσαν δεῖπνο στή Βηθανία στό σπίτι τοῦ Σίμωνα τοῦ Λεπροῦ.  Τώρα, ἄν τό σπίτι ἀνῆκε στήν οἰκογένεια ἤ ὄχι, τό εὐαγγέλιο δέν τό ἀποσαφηνίζει.  Πιθανόν, ὅμως, ὅπως στίς μέρες μας κάποια σπίτια εἶναι γνωστά κάτω ἀπό διάφορες ὀνομασίες, ἔτσι νά συνέβαινε καί στήν παροῦσα περίπτωση.  Ὑπάρχει καί ἡ ἐκδοχή ὅτι αὐτό ἦταν τό σπίτι τοῦ πατέρα τους, ὁ ὁποῖος ἔφερε τό ὄνομα Σίμωνας ὁ Λεπρός.

                        Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖο ἔχει βαρύτητα, εἶναι ὅτι τό δεῖπνο λαμβάνει χώρα μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου.  Ὁ Λάζαρος συμμετέχει στό δεῖπνο καί μάλιστα κάθεται μεταξύ τῶν συνδαιτυμόνων.  Τότε, ὑπῆρχε συνήθεια στούς Ἰουδαίους νά ὑποδέχονται τούς ξένους τους μέ πλύσιμο τῶν ποδῶν τους.  Τοῦτο, βέβαια ἀποτελοῦσε ἔργο τῶν ὑπηρετῶν.  Στήν παροῦσα ὅμως περίπτωση τό ἔργο τοῦτο ἀνέλαβε ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία.  Αὐτή ἔλαβε ἕνα δοχεῖο γεμᾶτο πανάκριβο μύρο ἰνδικῆς προελεύσεως. Μέ τό μύρο ἄλειψε τά πόδια τοῦ Κυρίου καί ἀφοῦ ἔλυσε τίς πλεξίδες τῶν μαλλιῶν της, σκούπισε τά πόδια του.  Τό σπίτι γέμισε ἀπό τή δυνατή μυρωδιά.  Ἡ πράξη τῆς Μαρίας πέραν τοῦ ὅτι ἐξέφραζε ὅλα τά αἰσθήματα, γιά τά ὁποῖα ἐγένετο ἤδη λόγος, προτύπωνε τήν ἄλειψη τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου μέ μύρο πρίν τήν ταφή του, ὅπως ἦταν ἡ συνήθεια τοῦ τόπου.

                        Ἡ πρωτοβουλία τῆς Μαρίας ἐσκανδάλισε τόν Ἰούδα.  Ὁ Ἰούδας ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί εἶχε ὡς διακόνημα τή φύλαξη τοῦ ταμείου τῆς ἀποστολικῆς ὁμάδος.  Δυστυχῶς αὐτός κρυφά ἔκλεβε ἀπό τά χρήματα τοῦ ταμείου καί ἡ αἰτία τοῦ σκανδαλισμοῦ του ὀφείλετο ἀκριβῶς στό ὅτι ἤθελε και αὐτά τά χρήματα ὑπό τήν ἐξουσία του.  Ὁ Ἰούδας κάθε ἄλλο παρά ἀγαποῦσε τούς πτωχούς, τούς ὁποίους ἐπεκαλέσθη στήν πρόφασή του.  Ὁ Κύριος ἐπενέβη καί εἶπε μήν τήν ἐνοχλεῖς, γιατί ἡ πράξη της ἀναφέρεται στόν ἐνταφιασμό μου.  Ἡ Μαρία εἶχε ὡς κίνητρο τήν ἀγάπη καί τό πνεῦμα θυσίας.  Ὁ Ἰούδας κατετρύχετο ἀπό τή φιλοχρηματία.  Πολύς λαός γνώριζε γιά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στή Βηθανία καί προσῆλθαν γιά νά τόν δοῦν.  Ἐπιπρόσθετα ἔμαθαν γιά τήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου καί ἐπιθυμοῦσαν ὁπωσδήποτε νά δοῦν καί τό Λάζαρο μέ τά μάτια τους.

                        Οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, διεπίστωσαν ὅτι  πολλοί ἀπό τούς δικούς τους, τούς ἐγκατέλειπαν καί πίστευαν στό Χριστό.  Γιά τοῦτο σχεδίαζαν τήν ἐξόντωση ὄχι μόνο τοῦ Ἰησοῦ ἀλλά καί τοῦ Λαζάρου ὥστε νά ἐξαλείψουν τήν ἀπόδειξη τοῦ θαύματος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου.

Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

                        Τήν ἑπόμενη μέρα τοῦ δείπνου τά πλήθη τοῦ λαοῦ, τά ὁποῖα συνέρρευσαν στά Ἱεροσόλυμα γιά τήν ἑορτή τοῦ ἰουδαϊκοῦ Πάσχα, μόλις ἔμαθαν γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου, ἐξῆλθαν μέ κλαδιά φοινικιᾶς στά χέρια τους νά τόν ὑποδεχθοῦν καί ζητωκραύγαζαν: Δόξα στό Θεό! Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται σταλμένος ἀπό τόν Κύριο!  Εὐλογημένος ὁ βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ!  Τό πλῆθος ὑποδέχθηκε τόν Κύριο ὡς νά ἦταν ἕνας στρατηγός, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεφε νικητής ἀπό πόλεμο.  Τά λόγια τους προέρχονται ἀπό τό μεσσιανικό ψαλμό ριη΄ (118) 26α.

                        Ὁ Κύριος μπῆκε στήν πόλη καθισμένος στή ράχη ἑνός γαϊδουριοῦ.  Ὁ προφήτης Ζαχαρίας στό φερώνυμο βιβλίο του ἀναφέρει τά λόγια: «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών·  ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου»(Ἰωαν. ιβ΄ 15)  Τό γαϊδουράκι, τό ὁποῖο χρησιμοποίησε ὁ Κύριος γιά τήν εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα, πρώτη φορά δεχόταν στή ράχη του φορτίο καί ἐπίσης ἦταν δανεικό.  Ὁ Κύριος δέν εἶχε τίποτε δικό του.  Τό ζῶο αὐτό ἀπό τή μιά συμβόλιζε τήν ταπείνωση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος δέ χρησιμοποίησε ἄλογο καί ἀπό τήν ἄλλη, ὡς ζῶο ἀτίθασο καί πεισματάρικο, συμβόλιζε τήν εἴσοδο τῶν ἐθνικῶν, δηλαδή τῶν εἰδωλολατρῶν, στήν Ἐκκλησία.

                        Στήν ἀρχή οἱ μαθητές ὅλα αὐτά, τά ὁποῖα εἶδαν καί ἄκουσαν δέν τά κατανόησαν.  Ὅταν ὅμως ὁ Ἰησοῦς εἰσῆλθε στή δόξα του, τότε θυμήθηκαν ὅτι ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν στή Γραφή, ἀνεφέροντο στό πρόσωπο του καί τοῦ τά ἔκαναν.  Ὅλοι ὅσοι ἦταν παρόντες στήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου ἀπό τούς νεκρούς, κατέθεταν τή μαρτυρία τους.  Γιά τοῦτο ὁ κόσμος ἔσπευσε νά τόν προϋπαντήσει, ἀφοῦ εἶχαν μάθει γιά αὐτό τό ξεχωριστό θαῦμα.

                        Τό πλῆθος παρακολουθοῦσε τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα σκεπτόμενο γιά ἐγκόσμιο ἐλευθερωτῆ.  Ἐκεῖνος ὅμως πορεύεται πρός τό Πάθος, τήν ταφή, τή σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση.  Καλούμεθα ἐμεῖς ὁ νέος Ἰσραήλ, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά παρακολουθήσουμε τήν εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα καί νά συμπορευθοῦμε νοερά μαζί του, ὄχι ὅμως ὡς ὁ ὄχλος ἐκεῖνος ἀλλά ἔχοντας τά ἀγαθά αἰσθήματα τῶν ἀπειρόκακων παίδων, δηλαδή τήν ἀπουσία ἐσωτερικῆς κακίας.  Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοίμασε μέσα στή ροή τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς γιά νά ἑορτάσουμε τό ἱερό Πάσχα, τό Πάσχα τοῦ Κυρίου.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

«τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.» (Μαρκ. β΄ 5)

Ἐφθάσαμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στή Δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Ἡ Ἐκκλησία σήμερον τιμᾶ καί προβάλλει τήν ἁγία μορφή καί ξεχωριστή προσωπικότητα τοῦ διαπρεποῦς θεολόγου καί εἰδήμονος διδασκάλου τῆς νοερᾶς καί μονολογίστου προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στή συνέχεια θά ἀναφέρουμε πολύ περιληπτικά λίγα λόγια γιά τό Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί ἔπειτα θά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας.

Α) Ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας τοῦ Βυζαντίου καί στίς μέρες τίς ὁποῖες ἔζησε, τό δέκατο τέταρτο αἰῶνα, διέπρεψε ὡς θεολόγος, ὡς μοναχός καί Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Οἱ μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό πρόσωπό του εὑρῆκαν τό διδάσκαλο καί προστάτη. Ὁ Γρηγόριος ἀντιμετώπισε τίς κακοδοξίες τοῦ δυτικοεπηρεασμένου Βαρλαάμ καί τῶν ὁμοίων του καί ἔκαμε λόγο γιά τή διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη καί ἀκοινώνητη. Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι μεθεκτές. Οἱ μοναχοί ἐμμένοντας στήν προσευχή καθαίρονται, ἀποβάλλουν ἀπό μέσα τους τά σκοτεινά σημεῖα, ἐπικοινωνοῦν μέ τό Θεό καί καταξιώνονται τῆς θέας τοῦ Θαβωρείου καί ἀκτίστου φωτός. Αὐτή ἡ κατάσταση ἀποτελεῖ βίωμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Β) Τό εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας παραθέτει τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ καί τά γεγονότα, τά ὁποῖα τό περιβάλλουν. Τέσσερις φίλοι ἤ συγγενεῖς ἴσως τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, ἀφοῦ ἔμαθαν γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στήν πόλη τους καί τήν παρουσία του σέ κάποιο σπίτι, φρόντισαν νά μεταφέρουν τόν ἄνθρωπό τους πλησίον τοῦ Κυρίου καί νά ἀναζητήσουν τή θεραπεία του.

Ὅταν ὅμως οἱ πρόθυμοι ἄνθρωποι καί ὁ παράλυτος ἔφθασαν στή σχετική κατοικία, ὕστερα ἀπό τή διαδρομή τῆς μεταφορᾶς τοῦ παραλύτου μέσα στούς δρόμους τῆς Καπερναούμ πάνω στό στρῶμα του, τούς περίμενε δυνατή ἀπογοήτευση. Τό σπίτι ἦταν κατάμεστο ἀπό κόσμο. Ἡ εἴσοδός τους μέσα σ’αὐτό ἦταν ἀδύνατη. Αὐτοί, ὅμως, ἦταν ἀποφασισμένοι νά μεταφέρουν τόν ἄρρωστο στό Χριστό. Ἔτσι χωρίς νά βασανίσουν γιά πολύ τό πράγμα στή σκέψη τους, μέ τή βοήθεια ἴσως κάποιας σκάλας, βρέθησαν στή στέγη τοῦ σπιτιοῦ. Σύντομα ἄνοιξαν τή στέγη καί μέ κάποια σχοινιά κατέβασαν τόν ἄνθρωπο μπροστά στό Χριστό.

Ὅταν ὁ Χριστός διεπίστωσε πόσα πολλά ἔκαμε καί πόσα πολλά ἐμπόδια ξεπέρασε ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν καί τοῦ παραλύτου, μέ τό θεῖο λόγο του θεράπευσε τόν παράλυτο. «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.» Ὁ Κύριος, ὡς Θεός, φανερώνει ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀσθένειας τοῦ ἀνδρός ἦταν ὁ ἁμαρτωλός βίος του. Ἀφοῦ αὐτός τώρα ἔλαβε ἄφεση ἁμαρτιῶν, βρῆκε τήν ὑγεία τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς του. Ὁ Κύριος τόν ἀντιμετώπισε μέ τή θεία γλυκύτητά του καί τόν προσφώνησε, «τέκνον», παιδί μου.

Ὁ Θεός συνεχίζει, νά μᾶς ἀγαπᾶ καί νά περιμένει τήν ἐπάνοδό μας στήν εὐθεῖα ὁδό, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε καί μιμούμεθα τόν ἄσωτο υἱό καί τόν παράλυτο τοῦ εὐαγγελίου. Αὐτό τό σημεῖο πολλές φορές σίγουρα μᾶς διαφεύγει. Ἐπιβάλλεται, ὅμως, νά σκεπτόμεθα τό Θεό πιό πολύ ὡς τό φιλάνθρωπο πατέρα μας, παρά ὡς δικαστή καί τιμωρό γιά τά λάθη καί τίς ἁμαρτίες μας. Τέτοιες σκέψεις ὁπωσδήποτε μᾶς βοηθοῦν νά πλησιάσουμε τό Θεό καί νά γευθοῦμε τό ἔλεος καί τή χάρη του, τά ὁποῖα μᾶς παρέχει πλουσιοπάροχα καί τά ὁποῖα εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία μας.

Ἡ Ἐκκλησία μέ τή βάπτιση μᾶς πολιτογραφεῖ ὡς μέλη της. Ἡ πίστη στό Χριστό χαράσσεται στήν ψυχή μας. Ἄν ὅμως ἐμεῖς τήν παραμελοῦμε, δέν τήν καλλιεργοῦμε μέ τή μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, δέν τήν ἀναπτύσσουμε μιμούμενοι τή ζωή τῶν Ἁγίων καί δέν τήν τρέφουμε μέ τή συμμετοχή μας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα ἐκεῖνο τῆς θείας Κοινωνίας, τότε παραμένει καχεκτική, μαραμένη καί ἀνανάπτυκτη. Ἡ πίστη ὅμως γιά νά μεγαλουργήσει καί νά ἀποδώσει καρπούς, χρειάζεται νά εἶναι ζωντανή καί ἐμπνευσμένη, πυρωμένη ἀπό τήν αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά ἀναδίδει τήν εὐωδία τῆς παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν!