ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

«τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.» (Μαρκ. β΄ 5)

Ἐφθάσαμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στή Δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Ἡ Ἐκκλησία σήμερον τιμᾶ καί προβάλλει τήν ἁγία μορφή καί ξεχωριστή προσωπικότητα τοῦ διαπρεποῦς θεολόγου καί εἰδήμονος διδασκάλου τῆς νοερᾶς καί μονολογίστου προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στή συνέχεια θά ἀναφέρουμε πολύ περιληπτικά λίγα λόγια γιά τό Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί ἔπειτα θά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας.

Α) Ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας τοῦ Βυζαντίου καί στίς μέρες τίς ὁποῖες ἔζησε, τό δέκατο τέταρτο αἰῶνα, διέπρεψε ὡς θεολόγος, ὡς μοναχός καί Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Οἱ μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό πρόσωπό του εὑρῆκαν τό διδάσκαλο καί προστάτη. Ὁ Γρηγόριος ἀντιμετώπισε τίς κακοδοξίες τοῦ δυτικοεπηρεασμένου Βαρλαάμ καί τῶν ὁμοίων του καί ἔκαμε λόγο γιά τή διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη καί ἀκοινώνητη. Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι μεθεκτές. Οἱ μοναχοί ἐμμένοντας στήν προσευχή καθαίρονται, ἀποβάλλουν ἀπό μέσα τους τά σκοτεινά σημεῖα, ἐπικοινωνοῦν μέ τό Θεό καί καταξιώνονται τῆς θέας τοῦ Θαβωρείου καί ἀκτίστου φωτός. Αὐτή ἡ κατάσταση ἀποτελεῖ βίωμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Β) Τό εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας παραθέτει τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ καί τά γεγονότα, τά ὁποῖα τό περιβάλλουν. Τέσσερις φίλοι ἤ συγγενεῖς ἴσως τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, ἀφοῦ ἔμαθαν γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στήν πόλη τους καί τήν παρουσία του σέ κάποιο σπίτι, φρόντισαν νά μεταφέρουν τόν ἄνθρωπό τους πλησίον τοῦ Κυρίου καί νά ἀναζητήσουν τή θεραπεία του.

Ὅταν ὅμως οἱ πρόθυμοι ἄνθρωποι καί ὁ παράλυτος ἔφθασαν στή σχετική κατοικία, ὕστερα ἀπό τή διαδρομή τῆς μεταφορᾶς τοῦ παραλύτου μέσα στούς δρόμους τῆς Καπερναούμ πάνω στό στρῶμα του, τούς περίμενε δυνατή ἀπογοήτευση. Τό σπίτι ἦταν κατάμεστο ἀπό κόσμο. Ἡ εἴσοδός τους μέσα σ’αὐτό ἦταν ἀδύνατη. Αὐτοί, ὅμως, ἦταν ἀποφασισμένοι νά μεταφέρουν τόν ἄρρωστο στό Χριστό. Ἔτσι χωρίς νά βασανίσουν γιά πολύ τό πράγμα στή σκέψη τους, μέ τή βοήθεια ἴσως κάποιας σκάλας, βρέθησαν στή στέγη τοῦ σπιτιοῦ. Σύντομα ἄνοιξαν τή στέγη καί μέ κάποια σχοινιά κατέβασαν τόν ἄνθρωπο μπροστά στό Χριστό.

Ὅταν ὁ Χριστός διεπίστωσε πόσα πολλά ἔκαμε καί πόσα πολλά ἐμπόδια ξεπέρασε ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν καί τοῦ παραλύτου, μέ τό θεῖο λόγο του θεράπευσε τόν παράλυτο. «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.» Ὁ Κύριος, ὡς Θεός, φανερώνει ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀσθένειας τοῦ ἀνδρός ἦταν ὁ ἁμαρτωλός βίος του. Ἀφοῦ αὐτός τώρα ἔλαβε ἄφεση ἁμαρτιῶν, βρῆκε τήν ὑγεία τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς του. Ὁ Κύριος τόν ἀντιμετώπισε μέ τή θεία γλυκύτητά του καί τόν προσφώνησε, «τέκνον», παιδί μου.

Ὁ Θεός συνεχίζει, νά μᾶς ἀγαπᾶ καί νά περιμένει τήν ἐπάνοδό μας στήν εὐθεῖα ὁδό, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε καί μιμούμεθα τόν ἄσωτο υἱό καί τόν παράλυτο τοῦ εὐαγγελίου. Αὐτό τό σημεῖο πολλές φορές σίγουρα μᾶς διαφεύγει. Ἐπιβάλλεται, ὅμως, νά σκεπτόμεθα τό Θεό πιό πολύ ὡς τό φιλάνθρωπο πατέρα μας, παρά ὡς δικαστή καί τιμωρό γιά τά λάθη καί τίς ἁμαρτίες μας. Τέτοιες σκέψεις ὁπωσδήποτε μᾶς βοηθοῦν νά πλησιάσουμε τό Θεό καί νά γευθοῦμε τό ἔλεος καί τή χάρη του, τά ὁποῖα μᾶς παρέχει πλουσιοπάροχα καί τά ὁποῖα εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία μας.

Ἡ Ἐκκλησία μέ τή βάπτιση μᾶς πολιτογραφεῖ ὡς μέλη της. Ἡ πίστη στό Χριστό χαράσσεται στήν ψυχή μας. Ἄν ὅμως ἐμεῖς τήν παραμελοῦμε, δέν τήν καλλιεργοῦμε μέ τή μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, δέν τήν ἀναπτύσσουμε μιμούμενοι τή ζωή τῶν Ἁγίων καί δέν τήν τρέφουμε μέ τή συμμετοχή μας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα ἐκεῖνο τῆς θείας Κοινωνίας, τότε παραμένει καχεκτική, μαραμένη καί ἀνανάπτυκτη. Ἡ πίστη ὅμως γιά νά μεγαλουργήσει καί νά ἀποδώσει καρπούς, χρειάζεται νά εἶναι ζωντανή καί ἐμπνευσμένη, πυρωμένη ἀπό τήν αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά ἀναδίδει τήν εὐωδία τῆς παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν!