ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (ΘΩΜΑ) Τ Α Γ Ρ Α Μ Μ Ε Ν Α Κ Α Ι Τ Α Α Γ Ρ Α Φ Α «Πολλά μέν οὖν καί ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἅ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ·» (Ἰωάν. κ΄ 30) ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠ.ΒΑΡΝΑΒΑ

                   Τά ἱερά εὐαγγέλια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, περιέχουν κάποια καί λίγα ἀπό τά πολλά, τά ὁποῖα ὁ Κύριος κατά τό τριετές διάστημα τῆς δημοσίας δράσεώς του ἐπραγματοποίησε στή γῆ τῆς Παλαιστίνης.  Τό κάθε ἕνα ἀπό τά ἱερά εὐαγγέλια ἐγράφη γιά κάποιο σκοπό.  Αὐτά ἀποτελοῦν περιστασιακή κηρυγματική καί ὄχι συστηματική διδασκαλία.  Τά κηρύγματα αὐτά ἐγένοντο κατά τίς συνάξεις τῶν πιστῶν, ἐκεῖ ὅπου ἐτελεῖτο ἡ θεία Λειτουργία καί ὁ κατά τόπους προϊστάμενος εἶχε τήν εὐθύνη τῆς διδασκαλίας καί κατηχήσεως.

                        Μέ ἄλλα λόγια δέν εἶναι μιά λεπτομερής βιογραφία τοῦ Κυρίου ἀπό τή Γέννησή του μέχρι τή Σταύρωση, τό θάνατο καί τήν Ἀνάληψη.  Οἱ εὐαγγελιστές ἔγραψαν γιά νά ἀνταποκριθοῦν στίς ἀνάγκες τῶν πιστῶν τῶν ἡμερῶν τους, σύμφωνα μέ αὐτά τά ὁποῖα εἶχαν νά ἀντιμετωπίσουν.  Γιά νά σωθεῖ κάποιος δέν εἶναι ἀνάγκη νά γνωρίζει τό εὐαγγέλιο κατά λέξη.  Κερδίζει κάποιος τόν παράδεισο ἄν καθημερινά ἀγωνίζεται νά κάνει τό εὐαγγέλιο πράξη στή ζωή του.

                        Οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές ἔγραψαν ὁ μέν Ματθαῖος γιά νά πεῖ καί νά ὑπενθυμίσει τούς ὁμοεθνεῖς του Ἰουδαίους, ὅτι στό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐπαληθεύθησαν ὅλες οἱ προφητεῖες.  Κατά συνέπεια ὁ Χριστός ἀποτελεῖ τό γνήσιο Μεσσία καί ὅσοι ἀπό αὐτούς τόν ἀκολούθησαν καί πίστεψαν, καλά ἔπραξαν.  Οἱ δέ ἄλλοι δέν ἔχουν λόγους καί ἐρείσματα νά μήν πιστέψου

                        Τό κατά Μᾶρκο ἱερό εὐαγγέλιο ἀποτελεῖ τό ἀρχαιότερο καί τό συντομότερο, σέ σύγκριση μέ τά ἄλλα εὐαγγέλια.  Ὁ Μᾶρκος ἀπευθύνεται σέ χριστιανούς πρώην ἐθνικούς καί τονίζει τήν ἐξουσία τοῦ Μεσσία πάνω στό σατανᾶ.  Ὁ Κύριος μέ τά θαύματά του καί τή διδασκαλία του ἐκδιώκει τό σατανᾶ καί ἀπελευθερώνει ἀπό τήν ἐξουσία του τά θύματά του, τούς ἀνθρώπους.  Οἱ ἐρευνητές πιστεύουν ὅτι τό εὐαγγέλιο τοῦτο ἀποτελεῖ τήν πηγή γιά τούς ἄλλους δύο συνοπτικούς εὐαγγελιστές, δηλαδή τό Ματθαῖο καί τό Λουκᾶ. 

                        Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἔγραψε τό εὐαγγέλιο χάρη τοῦ κράτιστου Θεόφιλου, γιά νά τόν κατηχήσει καί νά τόν στηρίξει στήν πίστη.  Μέσα σέ τοῦτο τό εὐαγγέλιο διαφαίνεται ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ πρός τούς πάσχοντες καί ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους.  Ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς ἕνεκα τῆς ἰδιότητός του, ὡς ἱατροῦ, κατανοεῖ καλύτερα τόν ἀνθρώπινο πόνο.  Αὐτό διαφαίνεται στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκθέτει τά γεγονότα στό φερώνυμο εὐαγγέλιό του.

                        Τελευταῖος ἀπό τούς εὐαγγελιστές ἔγραψε ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί εὐαγγελιστής.  Αὐτός τονίζει τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀναφέρει μόνο ἑπτά ἀπό τά θαύματα τοῦ Κυρίου, τά ὁποῖα περιγράφει μέ πολλές λεπτομέρειες.  Τοῦτο πράττει γιά νά προβάλει ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια, ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Ἰησοῦς Χριστός, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος,ἀποτελεῖ τό γνήσιο καί προσδοκώμενο Μεσσία.

                        Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας ὁμιλεῖ γιά τά γραμμένα καί τά ἄγραφα.  Πολλά ζητήματα καί πράξεις τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι ὁπωσδήποτε γραμμένα στά ἱερά εὐαγγέλια, οὔτε καί στά ὑπόλοιπα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης ἤ καί ὁλόκληρης τῆς Ἁγίας Γραφῆς.  Πολλά ἀπό αὐτά διέσωσε ἡ Ἱερή Παράδοση.  Ἕνα ἀπό τά ἄγραφα ζητήματα, τό ὁποῖο εὑρίσκεται σέ ἔντονη χρήση μέχρι σήμερα, εἶναι τό σταυροκόπημα.  Δηλαδή ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο κάνουμε τό σημεῖο τοῦ τιμίου σταυροῦ.  Αὐτό μᾶς παρέδωσε ἡ Ἱερή Παράδοση.  Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Ἱερή Παράδοση ἀποτελεῖ ἰσόκυρη καί ἰσοδύναμη πηγή τῆς πίστεώς μας, παράλληλα μέ τήν Ἁγία Γραφή.

                        Ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάννης δηλώνει ὅτι προέβη στή συγγραφή τοῦ εὐαγγελίου γιά νά τονίσει: «ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, καί ἵνα πιστεύοντες ζωήν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ» (Ἰωάν. κ΄ 31).  Ἀμήν!

Κυριακή του Θωμά Τ Ο Θ Α Υ Μ Α Σ Τ Η Ζ Ω Η Τ Η Σ Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Σ «Πολλά μέν οὖν καί ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἅ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ» (Ἰωαν. κ΄ 30) Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα

Τ Ο   Θ Α Υ Μ Α   Σ Τ Η   Ζ Ω Η   Τ Η Σ   Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Σ

«Πολλά μέν οὖν καί ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἅ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ»      (Ἰωαν. κ΄ 30)

                        Ἡ λέξη «σημεῖο» ἤ στόν πληθυντικό «σημεῖα», ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό χῶρο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀναφέρεται στίς θαυματουργικές πράξεις τίς ὁποῖες ἐπιτελοῦσαν οἱ προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη.  Ἐπιπρόσθετα ἀναφέρεται σέ αὐτές τίς πράξεις, τίς ὁποῖες ἐπιτελοῦσε ὁ Κύριος κατά τό σύντομο ἐπίγειο βίο του καί μνημονεύονται στά ἱερά εὐαγγέλια. Τέλος, ἀναφέρεται σ’ αὐτές τίς ὁποῖες ἐπιτελοῦσαν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοί τους καί συνεχίζονται στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μέ τή χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται σέ «πολλά» καί «ἄλλα σημεῖα», τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἔκαμε μετά τήν Ἀνάστασή του ἀπό τούς νεκρούς, ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν.  Αὐτά βοηθοῦσαν τούς Ἀποστόλους νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος ἦτο Αὐτός ὁ Ἴδιος ὁ Διδάσκαλός τους, μέ τόν ὁποῖο συναναστράφησαν καί συνέφαγον, τόν εἶδαν καί τόν ἄκουσαν κατά τόν τριετῆ δημόσιο βίο Του.  Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης σέ ὅλο τό ἱερό εὐαγγέλιό του ἀναφέρει μόνο ἑπτά σημεῖα – θαύματα τοῦ Κυρίου.  α) Τόν πολλαπλασιασμό τῶν ἄρτων (Ἰωαν. στ΄ 1-14).  β) Τόν περίπατο τοῦ Κυρίου στή λίμνη (Ἰωάν. στ΄ 16-21) γ) Τό θαῦμα στήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας (τό νερό σέ κρασί) (β΄1-11) δ) Τή Θεραπεία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀξιωματούχου (Ἰωαν. δ΄ 46 -54)  ε) Τή θεραπεία τοῦ παραλύτου στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ (Ἰωαν. ε΄ 1-11)  στ) Τή Θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ (Ἰωαν. θ΄ 1-41) καί  ζ) Τήν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου (Ἰωαν. ια΄ 1-44).

2

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅταν περιγράφει τά ἑπτά θαύματα δίδει ἔκταση στό κείμενό του.  Σ’ αὐτές τίς ἑπτά περιπτώσεις κεντρικός στόχος του παραμένει νά καταδείξει τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  «ταῦτα δέ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, καί  ἵνα πιστεύοντες ζωήν ἔχησε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.»  (Ἰωαν. κ΄ 31)  Τά εὐαγγέλια ἀναφέρουν γεγονότα καί λόγους τοῦ Κυρίου περιστασιακά καί κηρυκτικά στό χῶρο της λατρείας, γιά νά διδάξουν τό νέο Ἰσραήλ, τό λαό τοῦ Θεοῦ.  Μέ ἄλλα λόγια κηρύσσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό καί καλοῦν τόν ἄνθρωπο νά πιστεύσει γιά νά σωθεῖ.  Δέν ἔχουν σκοπό νά συντάξουν μιά πλήρη βιογραφία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ κάθε λεπτομέρεια.  

Θαύματα τοῦ Κυρίου ἐγένοντο πάνω στόν ἑαυτό του, πάνω στή φύση καί πάνω σέ ἀνθρώπους.  Ἔχουμε θαύματα προσωπικά ἀλλά καί ὁμαδικά.  Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης θέλοντας νά τονίσει τό πλῆθος τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου μᾶς πληροφορεῖ: «ἔστι δέ καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία.  ἀμήν!»  (Ἰωαν. κα΄ 25)  Ἐκτός ἀπό ὅσα ἔχουν γραφεῖ στά ἱερά εὐαγγέλια, ὑπάρχουν πολλά ἄλλα, τά ὁποῖα εἶπε καί ἔκαμε ὁ Κύριος, ὥστε εἶναι ἀδύνατο νά καταγραφοῦν ὅλα.

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος μᾶς λέγει ὅτι μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου (-δέν ἀναφέρει τήν Πεντηκοστή-) οἱ Μαθητές ἀνέλαβαν τή διάδοση τοῦ εὐαγγελίου στόν τότε γνωστό κόσμο ἔχοντας τήν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου ἄνωθεν «διά τῶν ἐπακολουθούντων σημείων».  (Μαρκ. ιστ΄ 20)  Τό θαῦμα, λοιπόν, ἀποτελεῖ μιά πραγματικότητα στή ζωή τόσο τῶν ἐργατῶν τοῦ εὐαγγελίου ὅσο καί τῶν πιστῶν.  Τούς πρώτους αἰῶνες, πού οἱ πιστοί ἦταν ὀλίγοι, τό θαῦμα γεννοῦσε πίστη στό Χριστό στίς ψυχές τῶν ἀπίστων.  Σήμερα ὅμως ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ συνέχεια τοῦ σωτηριώδους ἔργου της κάτω ἀπό ποικιλία ἀντιξοοτήτων ἀποτελεῖ ἕνα ἀδιαμφισβήτητο θαῦμα μέσα στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος.

3

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος μνημονεύει τό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στή ζωή τῶν μελλόντων νά πιστεύσουν ὅτι θά εἶναι γεμάτη «σημεῖα». «σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει·  Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν»  (Μαρκ. ιστ΄ 17-18).  Ὅσοι πιστέψουν σ’ ἐμέ θά ἔχουν νά παρουσιάσουν τά ἀκόλουθα θαύματα: Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου θά διώχνουν δαιμόνια.  Θά μιλοῦν γλῶσσες νέες καί πνευματικές.  Ἄν στά χέρια τους πιάνουν φίδια ἤ πίνουν κάτι τό δηλητηριῶδες δέν θά παθαίνουν τίποτε.  Θά τοποθετοῦν τά χέρια τους πάνω σέ ἀρρώστους καί θά γίνονται καλά.

Παράλληλα νά μνημονεύσουμε ὅτι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφερόμενος στήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τῶν πιστῶν καί τό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τονίζει ὅτι: «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος.» (Ἰωαν. ζ΄ 38) Ὅσοι ἐμφοροῦνται ἀπό ζωντανή πίστη μοιάζουν μέ τούς πλωτούς ποταμούς, οἱ ὁποῖοι ἀρδεύουν τίς ἐκτάσεις τῆς γῆς.  Οἱ πιστοί ποτίζουν τίς διψασμένες ψυχές τῶν ἀνθρώπων μέ τό ὕδωρ τῆς ζωῆς.  Τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Κυρίου ἡ τιμή καί ἡ δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.» Ελληνορθόδοξος Κοινότητα Αποστόλου Βαρνάβα

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.»                                                                                  (Ἰωαν. ιβ΄ 13)

                        Τό πνευματικό μας ταξίδι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σταδιακά καί μέ τή βοήθεια καί τό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μᾶς ὁδήγησε στήν Κυριακή τῶν Βαΐων.  Αὐτή ἡ ἡμέρα ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος γέφυρας, ἡ ὁποία συνδέει τήν Ἁγία καί Μ. Τεσσαρακοστή μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.  Σήμερον ἡ Ἐκκλησία στό ἱερό εὐαγγέλιο παρουσιάζει τόν Κύριο ἕξη ἡμέρες πρίν ἀπό τό Ἰουδαϊκό Πάσχα, νά εὑρίσκεται στή Βηθανία, τήν πατρίδα τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου Λαζάρου, τόν ὁποῖο ὁ Κύριος πρόσφατα εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς.

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ

                        Ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ καί ἀδελφοῦ τους, φίλου τοῦ Κυρίου, φρόντισαν νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη, τό σεβασμό, τήν εὐγνωμοσύνη καί τό σύνδεσμό τους μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὀργάνωσαν δεῖπνο στή Βηθανία στό σπίτι τοῦ Σίμωνα τοῦ Λεπροῦ.  Τώρα, ἄν τό σπίτι ἀνῆκε στήν οἰκογένεια ἤ ὄχι, τό εὐαγγέλιο δέν τό ἀποσαφηνίζει.  Πιθανόν, ὅμως, ὅπως στίς μέρες μας κάποια σπίτια εἶναι γνωστά κάτω ἀπό διάφορες ὀνομασίες, ἔτσι νά συνέβαινε καί στήν παροῦσα περίπτωση.  Ὑπάρχει καί ἡ ἐκδοχή ὅτι αὐτό ἦταν τό σπίτι τοῦ πατέρα τους, ὁ ὁποῖος ἔφερε τό ὄνομα Σίμωνας ὁ Λεπρός.

                        Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖο ἔχει βαρύτητα, εἶναι ὅτι τό δεῖπνο λαμβάνει χώρα μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου.  Ὁ Λάζαρος συμμετέχει στό δεῖπνο καί μάλιστα κάθεται μεταξύ τῶν συνδαιτυμόνων.  Τότε, ὑπῆρχε συνήθεια στούς Ἰουδαίους νά ὑποδέχονται τούς ξένους τους μέ πλύσιμο τῶν ποδῶν τους.  Τοῦτο, βέβαια ἀποτελοῦσε ἔργο τῶν ὑπηρετῶν.  Στήν παροῦσα ὅμως περίπτωση τό ἔργο τοῦτο ἀνέλαβε ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία.  Αὐτή ἔλαβε ἕνα δοχεῖο γεμᾶτο πανάκριβο μύρο ἰνδικῆς προελεύσεως. Μέ τό μύρο ἄλειψε τά πόδια τοῦ Κυρίου καί ἀφοῦ ἔλυσε τίς πλεξίδες τῶν μαλλιῶν της, σκούπισε τά πόδια του.  Τό σπίτι γέμισε ἀπό τή δυνατή μυρωδιά.  Ἡ πράξη τῆς Μαρίας πέραν τοῦ ὅτι ἐξέφραζε ὅλα τά αἰσθήματα, γιά τά ὁποῖα ἐγένετο ἤδη λόγος, προτύπωνε τήν ἄλειψη τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου μέ μύρο πρίν τήν ταφή του, ὅπως ἦταν ἡ συνήθεια τοῦ τόπου.

                        Ἡ πρωτοβουλία τῆς Μαρίας ἐσκανδάλισε τόν Ἰούδα.  Ὁ Ἰούδας ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί εἶχε ὡς διακόνημα τή φύλαξη τοῦ ταμείου τῆς ἀποστολικῆς ὁμάδος.  Δυστυχῶς αὐτός κρυφά ἔκλεβε ἀπό τά χρήματα τοῦ ταμείου καί ἡ αἰτία τοῦ σκανδαλισμοῦ του ὀφείλετο ἀκριβῶς στό ὅτι ἤθελε και αὐτά τά χρήματα ὑπό τήν ἐξουσία του.  Ὁ Ἰούδας κάθε ἄλλο παρά ἀγαποῦσε τούς πτωχούς, τούς ὁποίους ἐπεκαλέσθη στήν πρόφασή του.  Ὁ Κύριος ἐπενέβη καί εἶπε μήν τήν ἐνοχλεῖς, γιατί ἡ πράξη της ἀναφέρεται στόν ἐνταφιασμό μου.  Ἡ Μαρία εἶχε ὡς κίνητρο τήν ἀγάπη καί τό πνεῦμα θυσίας.  Ὁ Ἰούδας κατετρύχετο ἀπό τή φιλοχρηματία.  Πολύς λαός γνώριζε γιά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στή Βηθανία καί προσῆλθαν γιά νά τόν δοῦν.  Ἐπιπρόσθετα ἔμαθαν γιά τήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου καί ἐπιθυμοῦσαν ὁπωσδήποτε νά δοῦν καί τό Λάζαρο μέ τά μάτια τους.

                        Οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, διεπίστωσαν ὅτι  πολλοί ἀπό τούς δικούς τους, τούς ἐγκατέλειπαν καί πίστευαν στό Χριστό.  Γιά τοῦτο σχεδίαζαν τήν ἐξόντωση ὄχι μόνο τοῦ Ἰησοῦ ἀλλά καί τοῦ Λαζάρου ὥστε νά ἐξαλείψουν τήν ἀπόδειξη τοῦ θαύματος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου.

Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

                        Τήν ἑπόμενη μέρα τοῦ δείπνου τά πλήθη τοῦ λαοῦ, τά ὁποῖα συνέρρευσαν στά Ἱεροσόλυμα γιά τήν ἑορτή τοῦ ἰουδαϊκοῦ Πάσχα, μόλις ἔμαθαν γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου, ἐξῆλθαν μέ κλαδιά φοινικιᾶς στά χέρια τους νά τόν ὑποδεχθοῦν καί ζητωκραύγαζαν: Δόξα στό Θεό! Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται σταλμένος ἀπό τόν Κύριο!  Εὐλογημένος ὁ βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ!  Τό πλῆθος ὑποδέχθηκε τόν Κύριο ὡς νά ἦταν ἕνας στρατηγός, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεφε νικητής ἀπό πόλεμο.  Τά λόγια τους προέρχονται ἀπό τό μεσσιανικό ψαλμό ριη΄ (118) 26α.

                        Ὁ Κύριος μπῆκε στήν πόλη καθισμένος στή ράχη ἑνός γαϊδουριοῦ.  Ὁ προφήτης Ζαχαρίας στό φερώνυμο βιβλίο του ἀναφέρει τά λόγια: «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών·  ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου»(Ἰωαν. ιβ΄ 15)  Τό γαϊδουράκι, τό ὁποῖο χρησιμοποίησε ὁ Κύριος γιά τήν εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα, πρώτη φορά δεχόταν στή ράχη του φορτίο καί ἐπίσης ἦταν δανεικό.  Ὁ Κύριος δέν εἶχε τίποτε δικό του.  Τό ζῶο αὐτό ἀπό τή μιά συμβόλιζε τήν ταπείνωση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος δέ χρησιμοποίησε ἄλογο καί ἀπό τήν ἄλλη, ὡς ζῶο ἀτίθασο καί πεισματάρικο, συμβόλιζε τήν εἴσοδο τῶν ἐθνικῶν, δηλαδή τῶν εἰδωλολατρῶν, στήν Ἐκκλησία.

                        Στήν ἀρχή οἱ μαθητές ὅλα αὐτά, τά ὁποῖα εἶδαν καί ἄκουσαν δέν τά κατανόησαν.  Ὅταν ὅμως ὁ Ἰησοῦς εἰσῆλθε στή δόξα του, τότε θυμήθηκαν ὅτι ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν στή Γραφή, ἀνεφέροντο στό πρόσωπο του καί τοῦ τά ἔκαναν.  Ὅλοι ὅσοι ἦταν παρόντες στήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου ἀπό τούς νεκρούς, κατέθεταν τή μαρτυρία τους.  Γιά τοῦτο ὁ κόσμος ἔσπευσε νά τόν προϋπαντήσει, ἀφοῦ εἶχαν μάθει γιά αὐτό τό ξεχωριστό θαῦμα.

                        Τό πλῆθος παρακολουθοῦσε τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα σκεπτόμενο γιά ἐγκόσμιο ἐλευθερωτῆ.  Ἐκεῖνος ὅμως πορεύεται πρός τό Πάθος, τήν ταφή, τή σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση.  Καλούμεθα ἐμεῖς ὁ νέος Ἰσραήλ, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά παρακολουθήσουμε τήν εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα καί νά συμπορευθοῦμε νοερά μαζί του, ὄχι ὅμως ὡς ὁ ὄχλος ἐκεῖνος ἀλλά ἔχοντας τά ἀγαθά αἰσθήματα τῶν ἀπειρόκακων παίδων, δηλαδή τήν ἀπουσία ἐσωτερικῆς κακίας.  Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοίμασε μέσα στή ροή τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς γιά νά ἑορτάσουμε τό ἱερό Πάσχα, τό Πάσχα τοῦ Κυρίου.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green

ὅστις θέλει, ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι.»                           (Μάρκ. η΄ 34)

                        Ὅταν ὁ Κύριος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔκαμε πρώτη φορά λόγο πρός τούς ἀκολούθους καί Μαθητές του γιά τό ἐπικείμενο Πάθος του, τότε ὅλοι ἀπογοητεύθησαν καί σκανδαλίσθησαν.  Ἦταν βαθιά ἐπηρεασμένοι ἀπό τίς ὑλιστικές καί κοσμικές Μεσσιανικές ἰδέες τῶν ἡμερῶν, οἱ ὁποῖες ἐπεκράτησαν καί ταλάνιζαν τήν ἰουδαϊκή συνείδηση.  Ποῖο ἦταν τό περιεχόμενο τους;

Οἱ Ἰουδαῖοι σκλαβωμένοι κάτω ἀπό τό πέλμα τῆς Ρωμαϊκῆς ἐξουσίας ἀνέμεναν ἕναν κοσμικό Σωτῆρα καί ἀνθρώπινα ἰσχυρό Λυτρωτῆ γιά νά ἀποβάλουν τή δουλεία.  Οὔτε οἱ δώδεκα Μαθητές δέν ἦταν ἀπαλλαγμένοι καί ἐλεύθεροι ἀπό αὐτόν τόν πειρασμό.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, μόλις ἄκουσε γιά τό ἐπικείμενο Πάθος ἔβλεπε τό δικό του ὄνειρο καί ὅλων τῶν ἄλλων, νά διαλύεται καί τήν ἐλπίδα τους γιά ἐλευθερία νά συντρίβεται.  Ἔτσι ἐπεχείρησε νά ἀποτρέψει τόν Κύριο ἀπό τό νά δεχθεῖ νά ὑποστεῖ τό Πάθος, τό ὁποῖο Ἐκεῖνος ἐξήγγειλε.

Τότε ὁ Κύριος παρετήρησε πολύ ἔντονα τόν Ἀπόστολο Πέτρο γιά τήν πρωτοβουλία του καί μάλιστα τοῦ εἶπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων.» (Μαρκ. η΄ 33)  Μέ ἁπλᾶ λόγια:Φύγε ἀπό μπροστά μου σατανᾶ!  Δέν σκέπτεσαι ὅπως θέλει ὁ Θεός ἀλλά ὅπως θέλουν οἱ ἄνθρωποι.

2

Ἔπειτα ἀπό αὐτό τό ἐπεισόδιο ὁ Κύριος δίδαξε ποῖος εἶναι ὁ κλῆρος ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἀποφασίζει πραγματικά νά τόν ἀκολουθήσει καί τί τόν ἀναμένει. Ὅποιος ἀποφασίσει νά γίνει δικός τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀπόφασή του ἀπαιτεῖται νά ἐμφορεῖται ἀπόλυτα ἀπό πνεῦμα ἐλευθερίας.  Μιά τέτοια ἀπόφαση ἔχει φυσικά τίς συνέπειες καί προεκτάσεις της.  Λαμβάνεται μέν μέσα σέ πλαίσια ἐλεύθερης ἐπιλογῆς ἀλλά συνεπάγεται ἀπάρνηση τοῦ κακοῦ καί ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας καί τήν ἀγαπητική προβολή τῶν ἀδελφῶν μας. 

Ἡ συμβουλή τοῦ θείου Παύλου στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή λέγει: «μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος.» (Α΄ Κορ. ι’΄ 24) Τούτο ἴσως διαφωτίζει αὐτήν τήν πτυχή.  Δέν πρέπει κανείς νά ἐπιδιώκει ὅ,τι βολεύει τόν ἴδιο, ἀλλά ὅ,τι βοηθάει τόν ἄλλο.  Ἐπίσης ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, διδασκόμεθα: «τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. ιβ΄ 10) Νά συναγωνίζεσθε ποιός θά δείξει περισσότερη ἐκτίμηση στόν ἄλλο.

Ἐπιπρόσθετα ὁ ἀκόλουθος τοῦ Κυρίου χρειάζεται νά εἶναι διατεθειμένος και ἕτοιμος νά σηκώσει πρόθυμα καί νά μεταφέρει ἀγόγγυστα τό δικό του σταυρό μέχρι τό δικό του Γολγοθᾶ.  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὅλο τό διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἔζησε μέ ἄκρα ταπείνωση καί μέ πνεῦμα προσφορᾶς καί θυσίας.  «ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν.»  (Ματθ. κ΄ 28)  Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει καί νά προσφέρει τή ζωή του λύτρο γιά ὅλους. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τά λύτρα εἶναι τά χρήματα, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν οἱ ἀπαγωγεῖς γιά νά ἐλευθερώσουν κάποιο τόν ὁποῖο συνέλαβαν αἰχμάλωτο.

Ἀπαγωγέας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Παράδεισο εἶναι ὁ σατανᾶς. Μεταφορικά, τά λύτρα, τά ὁποῖα προσέφερε ὁ Κύριος, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὁ ἴδιος ὁ Ἑαυτός του.  Μέ τόν τρόπο αὐτόν ὁ Κύριος λαφυραγώγησε τόν Ἅδη, δηλαδή νίκησε τό θάνατο καί ἐλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Ἅδη. Εὑρισκόμεθα στήν Τρίτη Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία εἶναι γνωστή καί ὡς Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.  Οἱ πιστοί καταπιασμένοι μέ τόν πνευματικό ἀγῶνα τῆς περιόδου, ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νά ἀποκάμνουν.  Ἡ Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νά τούς στηρίξει καί νά τούς ἐνθαρρύνει νά συνεχίσουν φιλότιμα τήν προσπάθειά τους. 

3

Νά ἐνθυμηθοῦμε ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Μωυσῆς ὅταν εὑρισκόταν μέ τούς ὁμοεθνεῖς του στήν ἔρημο, ἐκεῖνοι ἄρχισαν νά μεμψιμοιροῦν καί νά τά βάζουν, τόσο μέ τό Θεό ὅσο καί μαζί του.  Τότε ὁ Θεός γιά νά τιμωρήσει τήν ἀχαριστία τους, ἔστειλε φίδια δηλητηριώδη, τά ὁποῖα τούς δάγκωναν καί  ἐκεῖνοι πέθαιναν.  Ὁ Μωυσῆς ζήτησε ἀπό τό Θεό βοήθεια καί ὁ Θεός τοῦ ὑπέδειξε τήν προτύπωση τοῦ σταυροῦ μέ τό χάλκινο φίδι, τοποθετημένο ψηλά στήν ἄκρη τῆς ράβδου του.  Οἱ Ἑβραῖοι μετά τά δαγκώματα ἀτένιζαν τό χάλκινο φίδι καί ἐσώζοντο.  Ἐμεῖς, ἀτενίζοντας τό σταυρό, ἐνθυμούμεθα ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου ἐπάνω σ’ αὐτόν, ἔφερε τή νίκη τῆς ζωῆς σέ βάρος τοῦ θανάτου καί κατέστησε τό σταυρό σύμβολο τῆς χαρᾶς καί τῆς Ἀναστάσεως.

Γιά τοῦτο τό λόγο ἡ Ἐκκλησία σήμερα στολίζει τόν Τίμιο καί Ζωοποιό σταυρό τοῦ Κυρίου μέ ἄνθη καί μέ κατανυκτική ψαλμωδία καί ἄκρα ταπείνωση τόν λιτανεύει ἐντός τοῦ ναοῦ γιά νά τόν ἀτενίσουν οἱ πιστοί.  Νά ἐνθυμηθοῦν ὅτι ἤδη τό μισό στάδιο τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα ἔχει παρέλθει.  Ἀφοῦ εὑρισκόμεθα στό μέσο μποροῦμε μέ κουράγιο νά προσβλέπουμε στό τέρμα.  Ὁ Τριαδικός Θεός καί ἡ Χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ νά μᾶς ἀξιώσουν.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ «σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι.» (Ματθ. στ΄ 17) ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ WOOD GREEN

Ἔφθασε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τήν ἀνοδική πορεία τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καί τῆς καλλιεργείας τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν. Μέσα στήν ἁλυσίδα τῶν ἀρετῶν αὐτῶν περιλαμβάνεται καί ἡ νηστεία. Ἄς δοῦμε λοιπόν μερικές πτυχές τῆς νηστείας, ὥστε νά ἐμβαθύνουμε κατά τό δυνατόν στό θέμα μας.

Ἡ νηστεία βέβαια καθώς ὅλοι γνωρίζουν συνίσταται στήν ἀποχή γιά προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα ἀπό κάποιες ὑλικές τροφές. Τέτοια νηστεία φυσικά ὑπάρχει σέ πολλούς λαούς. Στήν πραγματικότητα τό νηστεύω σημαίνει ἀπέχω ἀπό κάθε εἶδος τροφῆς. Ὁ πνευματικός ἀγῶνας ὅμως τοῦ πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας δέν περιορίζεται στήν ἀποχή μόνο ἀπό ὑλικές τροφές.

Μέσα στούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ προτροπή: «Νηστεύοντες ἀδελφοί σωματικῶς, νηστεύσωμεν καί πνευματικῶς». Διδασκόμεθα, λοιπόν, ὅτι ἡ νηστεία μας ἔχει εὐρύτερα ὅρια. Τίς ἡμέρες τῆς νηστείας ὁ ἀγῶνας μας συμπληρώνεται μέ τήν ἀποχή ἀπό κάθε εἶδος κακοῦ καί κακίας. Στά πλαίσια τῆς ὀρθῆς νηστείας ἀπαιτεῖται ὅπως ἀπέχει ὁ νοῦς ἀπό κάθε ἁμαρτωλή σκέψη. Τά πόδια νά μήν ὁδηγοῦν σέ χώρους ἁμαρτίας. Τά χέρια νά μή διαπράττουν πράξεις ἐντροπῆς. Τά μάτια νά ἀπέχουν ἀπό κάθε τι τό ὁποῖο μολύνει τήν ψυχή. Τά αὐτιά νά μήν ἀκοῦν τίς κατηγορίες κατά τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ἡ γλῶσσα νά ἐπιδίδεται στήν προσευχή καί τή δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης νά διδάσκει τά καλά καί ὠφέλιμα καί νά μήν κατατρώγει τίς σάρκες τοῦ ἀδελφοῦ μας μέ τήν κατάκριση.

Κάποια ἀπό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀδυνατοῦν, εἴτε γιά λόγους ὑγείας εἴτε ἕνεκα τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς τους, νά ἐξασκήσουν ὑλική νηστεία. Βαρύτητα ἔχει πιό πολύ ἡ πνευματική νηστεία καί ὄχι ἡ ὑλική. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἀποφυγή τῆς διαπράξεως τῆς ἁμαρτίας κάτω ἀπό ὁποιονδήποτε μανδύα εἶναι τό ἀπαραίτητο.

Νά μνημονεύσουμε ὅτι ἡ νηστεία εἶναι ἕνας θεοπαράδοτος θεσμός, ὁ ὁποῖος δόθηκε στούς Πρωτοπλάστους μέσα στόν Παράδεισο, μέ τήν ἀποχή ἀπό τούς καρπούς τοῦ δένδρου τῆς γεύσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Δυστυχῶς οἱ Πρωτόπλαστοι, Ἀδάμ καί Εὔα, ἀστόχησαν στό νά μείνουν πιστοί καί ὑπάκουοι στό θεῖο θέλημα καί παρέβησαν τήν ἐντολή. Ἡ Ἐκκλησία σήμερον ὑπενθυμίζει τήν ἐξορία τους ἀπό τόν Παράδεισο.

Οἱ προφῆτες καί ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ ὅσα μελετοῦμε στήν Παλαιά Διαθήκη ἔκαμναν νηστεία πρίν ἀπό μεγάλα γεγονότα. Νηστεία ἄσκησε γιά σαράντα μέρες καί ὁ Κύριος μετά τή δημόσια ἐμφάνιση καί βάπτισή του στόν Ἰορδάνη ποταμό καί πρίν τήν ἔναρξη τοῦ σωτηριολογικοῦ ἔργου του. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὁ θεσμός τῆς νηστείας ἔχει ἀποκτήσει τή θέση του. Ἀποτελεῖ ἰσχυρό ὅπλο τῶν πιστῶν ἐναντίον τῶν ἐσωτερικῶν πειρασμῶν καί πνευματική ἀσπίδα ἐναντίον τῶν βελῶν τοῦ διαβόλου.

Ὁ Μωυσῆς μέ τή νηστεία καί τήν ἄνοδό του στό ὅρος Σινᾶ γιά τήν παραλαβή τῶν Δέκα Ἐντολῶν κατέβη ἀπό ἐκεῖ μέ τό πρόσωπο ὁλόλαμπρο καί φωτισμένο. Ἡ νηστεία λοιπόν ὑπό τίς δύο μορφές της λαμπρύνει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τόν φέρνει κοντά στό Θεό. Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ Ο Ι Α Κ Ο Λ Ο Υ Θ Ο Ι Τ Ο Υ Α Ρ Ν Ι Ο Υ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΑ ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ

«Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι.»                            

      (Μαρκ. η΄ 34)

Ὁ ἐνανθρωπήσας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν, ἀπευθύνει πρόσκληση πρός τόν κάθε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι δυνατό νά θελήσει νά τόν ἀκολουθήσει.  Μέσα σ' αὐτό τό κάλεσμα τονίζει ἀπό τήν ἀρχή, ποῖα εἶναι τά πλαίσια στά ὁποῖα καλεῖται νά κινηθεῖ καί νά ζήσει ὁ ἀκόλουθος τοῦ Κυρίου.

Στή συνέχεια θά καταβληθεῖ προσπάθεια νά σχολιασθοῦν αὐτά τά πλαίσια.  Ἄς ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Κύριος δέν ὑποχρεώνει καί δέν ἐκβιάζει κανένα νά γίνει δικός του.  Ἔχοντας ὑπόψη μας τό αὐτεξούσιο μέ τό ὁποῖο προίκισε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο ἀπό τή δημιουργία του, νά τονίσουμε ὅτι πρῶτος Ἐκεῖνος σέβεται τοῦτο.  Γιά τοῦτο ἀπευθύνει τήν πρόσκληση μέ τό: «ὅστις θέλει».  Ἀφήνει στόν ἄνθρωπο ἐλευθερία.  Αὐτό ὑπενθυμίζει τά λόγια τοῦ θείου Παύλου, ὁ ὁποῖος λέγει πρός τούς νεόφυτους χριστιανούς τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας τῆς Γαλατίας: «Ὑμεῖς γάρ ἐπ' ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί·» (Γαλ. ε΄ 13)  Ὁ Θεός, λοιπόν, ἀδελφοί μου σᾶς κάλεσε γιά νά ζήσετε ἐλεύθεροι.

Ἐπιπρόσθετα ὁ θεῖος Παῦλος στήν Β΄ Πρός Κορινθίους ἐπιστολή γράφει: «ὁ δέ Κύριος τό Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία.»  (Β΄ Κορ. γ΄ 17)  Ἡ λέξη «Κύριος» ἐδῶ σημαίνει τό Πνεῦμα καί ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἐλευθερία.

Ἀμέσως μετά ὁ Κύριος διακηρύσσει ὅτι ὁ ἀκόλουθός του ἐπιβάλλεται ὅπως ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του.  Τί ἄραγε νά ἐννοεῖ ἐδῶ;  Νά ἀναφέρουμε ὅτι ὁ μεταπτωτικός ἄνθρωπος φέρει μέσα του τόν κακό ἑαυτό του.  Ἔτσι εὑρίσκεται σέ ἕνα διαρκῆ πόλεμο μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ.  Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ' ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω.» (Ρωμ. ζ΄ 19)  (καί ἔτσι δέν κάνω τό καλό πού θά 'θελα, ἀλλά ὑπηρετῶ τό κακό, πού δέν τό θέλω).  Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ζητᾶ ἀπό μᾶς νά ὑποτάξουμε καί νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακό ἑαυτό μας.

Κατά συνέπεια ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀνταποκρίνεται θετικά στό κάλεσμα τοῦ Κυρίου, ἀπαιτεῖται ὅπως ὑποτάξει τό θέλημα τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ του καί συνταιριάξει ἀπόλυτα τό δικό του θέλημα, μέ τό νόμο τοῦ Θεοῦ.  Ὁ πιστός στό νόμο τοῦ Κυρίου ὑπακούει πλήρως στίς ἀπαιτήσεις τοῦ θείου νόμου.  Γιά ὅλα τά ἄλλα ἔχει καταστεῖ νεκρός, δέν ὑπάρχει.

Ὁ Κύριος, ὁ Διάκονος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, σήκωσε ἀδιαμαρτύρητα τό δικό του σταυρό καί πορεύθηκε πρός τό Γολγοθᾶ.  Ἔτσι καί τό κάθε πιστό μέλος τῆς Ἐκκλησίας καλεῖται νά σηκώσει πρόθυμα τό δικό του σταυρό καί μέ ὑπομονή καί κουράγιο νά πορευθεῖ μέχρι τό δικό του Γολγοθᾶ.

Ὅποιος συντάσσεται μέ τούς δικούς τοῦ Κυρίου εἶναι ἀναγκαῖο νά μή μένει πίσω ἀλλά νά ἀκολουθεῖ τόν Κύριο συνεχῶς καί παντοῦ.  Νά μήν προπορεύεται, νά μήν ἀποφεύγει τήν πορεία, νά μήν ἀλλάζει δρόμο ἀλλά νά ἀκολουθεῖ ἀπό κοντά τόν Ποιμένα τῶν προβάτων τόν Μέγα, «τό ἀρνίον τό ἐσφαγμένον».  (Ἀποκ. ε΄ 12)  Ὅλα, λοιπόν, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε ἀνάγκη μελέτης τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἀναπροσαρμογῆς τῆς ζωῆς μας σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς.  Τιμή καί δόξα στόν Κύριο.  Ἀμήν!

Ελλην.Κοιν Απ.Βαρναβα

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΜΙΑ ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΣ Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green

«καί καθώς Μωσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον.»          (Ἰωαν. γ΄14-15)

            Τό παρόν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, προέρχεται ἀπό τό διάλογο τόν ὁποῖο εἶχε μέ τόν Κύριο ὁ μυστικός φίλος καί μαθητής του Νικόδημος.  Ὁ Νικόδημος προερχόταν ἀπό τήν ὁμάδα τῶν Φαρισαίων.  Γιά νά μή γνωρίζουν δέ οἱ ἄλλοι τά αἰσθήματα καί τήν τοποθέτησή του ἀπέναντι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἔκαμε τήν ἐπίσκεψή του μέσα στή νύκτα.

            Ὁ Κύριος, μέσα στή ροή τοῦ διαλόγου καί τῆς συνομιλίας μέ τό Νικόδημο, ἔκαμε χρήση μιᾶς εἰκόνας καί ἐπεισοδίου ταυτόχρονα ἀπό τή ζωή τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ὅταν αὐτοί μετά τήν ἔξοδο καί ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τήν σκλαβιά τῶν Φαραώ τῆς Αἰγύπτου, ἐπορεύοντο γιά σαράντα χρόνια μέσα στήν ἔρημο μέχρι νά καταλήξουν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τή γῆ τῆς Ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραηλῖτες, τόν περιούσιο (ἀγαπητό καί ἐκλεκτό) λαό τοῦ Θεοῦ.

            Οἱ Ἰουδαῖοι ἐνώπιον τῶν δυσκολιῶν, τίς ὁποῖες ἀντιμετώπιζαν κατά τό χρόνο τῆς πορείας τους, ἄρχισαν νά δυσανασχετοῦν ἐναντίον τοῦ ἀρχηγοῦ τους Μωυσῆ  καί νά τονίζουν ὅτι προτιμοῦσαν νά παρέμεναν στήν Αἴγυπτο καί νά τρέφοντο μέ τά κρεμμύδια της παρά νά ὑφίστανται ὅλες αὐτές τίς ταλαιπωρίες.  Ἔτσι ὁ Θεός ἕνεκα τῆς ἀχαριστίας τους, ἐπέτρεψε νά παρουσιασθοῦν δηλητηριώδη φίδια, τά ὁποῖα ἀφοῦ τούς δάγκωναν, τούς θανάτωναν.  Τότε ὁ Μωυσῆς  ἐστράφη μέ ἔντονη προσευχή πρός τό Θεό καί ζήτησε νά φεισθεῖ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.  Παρά τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τούς ἔτρεφε μέ τό μάννα καί τά ὀρτύκια οἱ Ἰουδαῖοι μεμψιμοιροῦσαν ἐναντίον καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μωυσῆ.

            Τότε ὁ Θεός ὑπέδειξε στό Μωυσῆ νά προβεῖ στήν κατασκευή ἑνός χάλκινου φιδιοῦ, τό ὁποῖο τοποθέτησε ὁριζόντια καί ψηλά πάνω στό ραβδί του.  Ὅσοι ὑφίσταντο τά δαγκώματα τῶν φιδιῶν, ἀτένιζαν τό χάλκινο φίδι καί ὄχι μόνο ἐθεραπεύοντο ἀλλά γλύτωναν καί ἀπό τό θάνατο.  Τό σχῆμα τοῦτο προτύπωνε τό σταυρό τοῦ Κυρίου καί τή λύτρωση, τήν ὁποία ἡ σταύρωση προσέφερε πρός τό ἀνθρώπινο γένος.  Ὁ σταυρός, τό ξύλο τῆς κατάρας, ἀφοῦ ποτίστηκε μέ τό πανάσπιλο καί πανακήρατο αἷμα τοῦ Κυρίου ἁγιάσθηκε καί μετετράπη σέ σύμβολο χαρᾶς, νίκης καί ἀναστάσεως καί σέ πηγή ζωῆς καί ὄργανο ἁγιασμοῦ καί εὐλογίας.

            Ἔτσι ὅλοι ὅσοι θά ἀκολουθοῦσαν τήν πίστη τῆς κενώσεως καί τῆς θυσίας δέ θά ζοῦσαν πιά μέσα στήν κατάσταση τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως, ἀλλά στήν κατάσταση τῆς ὑπακοῆς καί σωτηρίας καί θά ὁδηγοῦντο στήν αἰώνια καί παραδείσια ζωή.

            Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν κατέβηκε στή γῆ γιά νά στήσει θρόνο γιά τόν Ἑαυτό του καί νά ἐπιζητήσει ἐγκόσμιες δόξες καί χαρές.  Ἀντίθετα ἔζησε μέσα στήν ἀφάνεια, καί ὅταν διωκόταν ὑποχωροῦσε καί ἀποχωροῦσε.

            Ἅμα ὅμως ἐγκαινίασε τό ἀπολυτρωτικό καί σωτηριολογικό ἔργο του καί ἦλθε σέ σύγκρουση μέ τό κοσμικό φρόνημα καί τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ τότε συλλαμβάνεται, δικάζεται, σταυρώνεται ὡς κακοῦργος καί θάπτεται στή γῆ.  Μετά τρεῖς ἡμέρες ὅμως παραμονῆς στόν τάφο ἀνίσταται, νικᾶ τό θάνατο, σκορπίζει παντοῦ χαρά καί αἰσιοδοξία καί χαρίζει τήν Ἀληθινή ζωή σέ ὅσους πιστεύουν καί ἀκολουθοῦν τή νέα πίστη.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Σ Τ Α Θ Ε Ρ Ο Ι Σ Τ Η Ν Π Ι Σ Τ Η «στήκετε ἐν τῇ πίστει» ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠ, ΒΑΡΝΑΒΑ WOOD GREEEN

,

                                                                                    (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13)

                        Μέσα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό δεύτερο τμῆμα τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του, ὁ θεῖος Παῦλος τοποθετεῖ τίς προτροπές καί συμβουλές του, πρός τούς νεόφυτους Χριστιανούς τῆς Κορίνθου.  Ὁ Παῦλος ἔπραττε αὐτό κατά τή συνήθειά του σ’ ὅλες τίς ἐπιστολές του.  Διά μέσου αὐτῶν τῶν προτροπῶν ἀπευθύνεται καί πρός κάθε πιστό ὅλων τῶν αἰώνων.  Ὁ Παῦλος συστήνει πρός ὅλους νά μένουν σταθεροί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη.

                        Νά μνημονεύσουμε ὅτι οἱ Κορίνθιοι μόλις πρόσφατα εἶχαν ἐγκαταλείψει τήν εἰδωλολατρία.  Ἔτσι, ἦταν ἐπιρρεπεῖς στό κακό καί ἀδύνατοι νά ἀντισταθοῦν σέ κάθε εἴδους ἁμαρτία.  Ἦταν εὔκολο γι’ αὐτούς νά ἐπανακάμψουν στό σκοτάδι, ἀπό ὄπου μόλις ἀνεχώρησαν.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὁ Παῦλος τούς συμβουλεύει νά παραμένουν σταθεροί στήν πίστη καί νά ἐμμένουν σ’ αὐτή κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε δυσκολίες καί ἄν εὑρίσκονται.  Δυνατόν νά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς καί περιφρονήσεις ἀπό μέρους ὅσων ἐμφοροῦνται ἀπό κοσμικότητα, νά δεχθοῦν καταπιέσεις ἀπό ἰσχυρούς κατά κόσμο καί ἄλλα πολλά.

                        Ἄν τώρα κάνουμε μιά ἱστορική ἀναδρομή μέσα στούς εἰκοσιένα αἰῶνες τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀτενίζουμε τούς ἀμέτρητους μάρτυρες τῶν πρώτων αἰώνων, κάθε τάξεως καί ἡλικίας, νά πεθαίνουν στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά νά μήν ἀλλαξοπιστοῦν.  Ἔχουμε ἔπειτα τούς σταυροφόρους, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν μελανές σελίδες ἱστορίας σέ βάρος ἀδελφῶν τους Χριστιανῶν, προσποιούμενοι τούς φύλακες τῆς πίστεως.  Στή συνέχεια συναντοῦμε τό νέφος τῶν νεομαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τό αἷμά τους τίς μέρες τῶν τετρακοσίων ἐτῶν κάτω ἀπό τήν μπότα τοῦ Τούρκου κατακτητῆ, καταπιεζόμενοι ἀπό τούς ἐξισλαμισμούς, τή βαριά φορολογία καί τό παιδομάζωμα.

2

                        Πρόσφατα δέ ἔχουμε τό πλῆθος τῶν μαρτύρων στή Ρωσσία και τίς λοιπές σλαυικές χῶρες τοῦ σιδηροῦ παραπετάσματος.  Αὐτοί ὡς γνήσιοι μαθητές καί ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ἀντιμετώπισαν γενναία τήν ἀθεΐα καί τά φρικτά βασανιστήρια στά ὁποῖα ὑπεβάλλοντο κληρικοί καί λαϊκοί.  Εὐτυχῶς ὅμως προτοῦ συμπληρωθεῖ ἕνας αἰῶνας ἀπό τήν ἐμφάνισή τους, τό σκηνικό ἄλλαξε ἄρδην καί ἡ πίστη ἀναγεννημένη διαπρέπει πιά στίς χῶρες αὐτές.

                        Ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀρχηγός τοῦ ψεύδους, ὁ διάβολος καί Σατανᾶς, ὁ ὁποῖος ἔρριξε τήν πρώτη γυναῖκα, τήν προμήτορα Εὔα, μέ ἡμιαλήθειες καί ψεύδη, καταφέρνει νά πλανᾶ τούς ὑπερήφανους καί ἡμιμαθεῖς καί νά τούς συγχύζει τό νοῦ μέ τίς αἱρέσεις.  Μέ τόν τρόπο αὐτό τούς πείθει νά ἐξέλθουν ἀπό τή μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀπομακρύνονται ἀπό τό καράβι-Ἐκκλησία, τό ὁποῖο προσφέρει μέ βεβαιότητα τή σωτηρία.

                        Στίς μέρες μας, δυστυχῶς, πολεμεῖται καί πάλι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ μέ πολλές ἄλλες μεθόδους καί τρόπους.  Σέ τοῦτο τό ἀνοσιούργημα ὑπάρχει ἡ συνυπουργία τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας.  Καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια προβολῆς κάθε εἴδους ἁμαρτίας. Αὐτή διαδίδεται ξεδιάντροπα καί ἐλεύθερα σέ ὅλα τά πλάτη καί μήκη τοῦ πλανήτη, μήν τυχών καί ξεφύγει καμμιά νεαρή ὕπαρξη ἀπό τίς πλεκτάνες τοῦ πονηροῦ.

                        Τά πάντα ἔχουν συστρατευτεῖ γιά νά συντρίψουν κάθε ἀρετή, νά ρίξουν κάθε ἠθικό φραγμό καί νά ταπεινώσουν κάθε πρόσωπο, τό ὁποῖο διέρχεται τή ζωή του εἰρηνικά καί ἀθόρυβα χωρίς νά ἐπιθυμεῖ νά συνταχθεῖ μέ ὅσους κατεργάζονται καί προωθοῦν τά φαῦλα πράγματα.  Τό κακό φαίνεται νά ἐπιβάλλεται παντοῦ καί νά ἐπικρατεῖ ἄνετα, οἱ ἀναστεναγμοί ἀνεβαίνουν στό Θεό καί ἀναφωνοῦν: Κύριε, μέχρι πότε θά συμβαίνει ἔτσι;

3

                        Βεβαίως ὁ Θεός ὁ Ἀληθινός δέν τελεῖ ὑπό κατάσταση ὕπνου.  Κάποια ὥρα σέ ἀνύποπτο χρόνο, θά ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες, θά ἀκουσθοῦν ἠχηρά οἱ καμπάνες.  Τό θέλημα τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου καί ἡ δόξα τοῦ προδομένου Δασκάλου θά λειτουργήσουν ἀπρόσκοπτα καί οἱ φίλοι του θά χαροῦν καί θά ζήσουν μαζί του στήν αἰωνιότητα.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ εκ της ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ

“Τόν ἐν προφήταις μείζονα γνωρισθέντα καί Ἀποστόλων πρόκριτον γεγονότα, ὕμνοις ἐγκωμίων στεφανώσωμεν, τόν Πρόδρομον τῆς χάριτος, τήν κεφαλήν γάρ ἐτιμήθη, διά τόν νόμον Κυρίου.”                           (ἐξαποστειλάριον ἑορτῆς)

            Περίλαμπρα τιμᾶ σήμερον ἡ Ἐκκλησία τόν Πρόδρομο Ἰωάννη καί μνημονεύει τό θλιβερό καί ἀποτρόπαιο γεγονός τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς του, δηλαδή μέ τά σημερινά δεδομένα θά λέγαμε, τῆς ἐκτελέσεως μέ ἀποκεφαλισμό ἑνός ἀθώου καί ἀδικοφυλακισμένου, τοῦ Ἰωάννη Προδρόμου.

            Ὑπενθυμίζουμε ὅτι αἰτία τῆς φυλακίσεως τοῦ Προδρόμου ἀπό τόν υἱό τοῦ Ἡρώδη τοῦ Μεγάλου, τόν Ἡρώδη Ἀντίπα, ἦταν ἡ παράνομη σχέση, τήν ὁποία δημιούργησε ὁ Ἡρώδης μέ τή νύμφη του Ἡρωδιάδα.  Ἡ Ἡρωδιάδα ἦταν σύζυγος τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Ἡρώδη, τοῦ Φιλίππου.  Ὁ Φίλιππος μέ τήν Ἡρωδιάδα εἶχαν παιδί ἀπό τό γάμο τους, τή Σαλώμη.  Ἕνεκα αὐτῶν τῶν καταστάσεων, τό στόμα τοῦ Θεοῦ, ὁ Προφήτης καί Πρόδρομος Ἰωάννης, τούς ἔκανε δριμύτατο ἔλεγχο.  Γιά τοῦτο κατάληξε στή φυλακή καί ἔπειτα γνώρισε τό θάνατο μέ ἀποκεφαλισμό.

            Ὁ Ἡρώδης Ἀντίπας, ὡς ἐπιπόλαιος καί παρασυρόμενος ἀπό τήν Ἡρωδιάδα, μετά τό χορό τῆς Σαλώμης πρός τιμή του στά γενέθλιά του, τῆς ἔταξε μέχρι καί τό μισό βασίλειό του.  Ἡ Ἡρωδιάδα ὅμως συμβούλευσε τή Σαλώμη σχετικά καί ἡ τελευταία ζήτησε τό κεφάλι τοῦ Προδρόμου στό πιάτο, πρᾶγμα πού ἐγένετο.  Ἡ ἐξόντωση ὅμως τοῦ στόματος τῆς ἀληθείας γέννησε τέτοιες τύψεις στήν ψυχή τοῦ Ἡρώδη πού ἐκεῖνος ἀκούοντας γιά τά θαύματα τοῦ Κυρίου τά ἀπέδιδε στόν Ἰωάννη ὡς ἀναστηθέντα.

            Ἡ ἀντιπνευματική καί σαρκολάτρισσα ἐποχή μας ἔχει ἀνάγκη βαθυτέρας μελέτης τῆς μορφῆς, τῆς ζωῆς, τοῦ κηρύγματος, τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ.  Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, στήν πλειονότητά του, ἀντιμέτωπος μέ τούς πολλούς θορύβους τῆς ζωῆς, ἀποβαίνει κωφός στά μηνύματα τοῦ οὐρανοῦ.  Θαμπωμένος ἀπό τίς ἀνακαλύψεις καί τίς μηχανές νομίζει ὅτι ἔγινε Θεός καί ἔβγαλε τόν Ἀληθινό Θεό ἀπό τά σχέδια καί τήν καθημερινή του ζωή.  Ἀσχολεῖται μέ τό πόσα ὑλικά ἀγαθά ἔχει, τί γνώσεις καί ψευτοδιπλώματα πῆρε καί στό πῶς νά προβληθεῖ καί νά καταξιωθεῖ σέ τοῦτο τόν κόσμο πάνω στή γῆ.  Ἔχουν καί αὐτά βέβαια τή θέση τους στή ζωή μας.  Δέν εἶναι ὅμως τό πᾶν.

            Χρειάζεται νά προσέχουμε ὄχι μόνο τήν ὁριζόντια διάσταση τῆς ζωῆς ἀλλά νά σκεπτόμεθα παράλληλα καί τήν κάθετη καί μάλιστα σοβαρότερα.  Εἶναι ἀνάγκη νά βάλουμε πιό πολύ Θεό στή ζωή, τήν καρδιά, τό νοῦ καί τό πρόγραμμά μας, ἄν θέλουμε νά πορευθοῦμε τόν ἀνάντη δρόμο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ ἀταλάντευτα πιό κοντά στόν Πλάστη Θεό.  Ἄν περιοριζώμεθα στό τί “φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν” (Α´ Κορ. ιε´ 32), σέ τί διαφέρουμε ἀπό τά ἄλογα ζῶα;  Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά πιό ψηλά, γιά τά μεγάλα, τά ὡραῖα, τά οὐράνια καί θεῖα.  Εἶναι ὁ ἀετός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τό σκουλήκι τῆς γῆς.  Στόχος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά εἶναι ἡ εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ καί τέρμα ἡ οὐράνια Βασιλεία.  Ἀμήν!

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου – Η αλληλοσυγχώρηση Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα



Η   Α Λ Λ Η Λ Ο Σ Υ Γ Χ Ω Ρ Η Σ Η

«Οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν.» (Ματθ. ιη΄ 35)

Ὁ Ἅγιος Θεός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀπέναντι σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τούς πεπερασμένους καί ἁμαρτωλούς ὑπῆρξε πάντοτε Μακρόθυμος, Πολυεύσπλαχνος καί Πολυέλεος.  Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές ἀφήνουμε τά πάθη ὅπως ἡ κακία, ὁ φθόνος, τό μῖσος, ἡ μνησικακία, ἡ ἐκδίκηση καί ἡ ἀχαριστία νά μᾶς κυριεύουν, νά φωλιάζουν μέσα στήν ψυχή μας, νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τό Θεό καί νά μᾶς στεροῦν τήν εὐαρέσκειά του.

Ὁ πρῶτος δοῦλος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ὑπῆρξε ὀφειλέτης μεγάλου χρέους.  Ἦταν δέ πονηρός, ὑποκριτής καί ἀχάριστος.  Ἡ παράκληση καί τό αἴτημά του βρῆκαν εὔκολα πρόσβαση στό αὐτί τοῦ Θεοῦ καί ἐγένοντο δεχτά.  Ἐκεῖνος ὅμως παρά τό γεγονός ὅτι ἔτυχε μιᾶς τέτοιας χάριτος καί ἀπόλαυσε ἀνέλπιστης ἐλευθερίας δέν ἦταν ἕτοιμος νά μιμηθεῖ τό Θεό Πατέρα, ὁ ὁποῖος χωρίς κρατούμενα ἔχυσε τό πλούσιο ἔλεός του ἐπάνω του καί ἔσβησε τίς ἁμαρτίες, τά λάθη καί τά σφάλματά του.

Ἀντίθετα ὅταν ὕστερα ἀπό λίγο συναντᾶ τό σύνδουλό του, πέφτει πάνω του μέ κακία καί μοχθηρία γιά τό μικρό χρέος τό ὁποῖο τοῦ ὄφειλε.  Στά μάτια τοῦ πρώτου δούλου τά μικροσφάλματα καί ἐπιπόλαια λάθη τοῦ συναδέλφου του ἐφαίνοντο ὀγκώδη καί τεράστια.  Ζητοῦσε ἐπίμονα ἐκδίκηση καί ἀνταπόδοση.  Τά ὑπόλοιπα μέλη ὅμως τῆς κοινωνίας τά ὁποῖα ὑπῆρξαν μάρτυρες τῆς σκληρῆς διαγωγῆς του ἀπέναντι στόν ἀδελφό του, μέσα τους τόν καταδίκασαν καί ἐπιθυμοῦσαν δικαιοσύνη.

Αὐτό ἀντικατοπτρίζει τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τά διδασκόμεθα ἀπό τήν Κυριακή προσευχή, «Τό Πάτερ ἡμῶν….». Ὅταν κάθε μέρα  ἀπαγγέλλουμε αὐτήν τήν προσευχή προβαίνουμε στήν ὑπόσχεση «καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καίἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν.» (Ματθ΄ στ΄12).  Ἀπό ὅτι κατανοοῦμε εὔκολα ὁ καθένας, βασική προϋπόθεση γιά νά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός τά ὅσα ἐμεῖς σφάλλουμε πρός τόν Ἴδιο, πρός τούς συνανθρώπους μας καί πρός τόν ἑαυτό μας, εἶναι νά παράσχουμε ἐμεῖς πρῶτοι ἄφεση σέ ὄσους σφάλλουν ἀπέναντί μας.

Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἐνῷ ὑφίσταντο διωγμούς, μαρτύρια καί βασανιστήρια προσηύχοντο μέ ἀνεξικακία καί ἀγάπη γιά τούς διῶχτες, τούς σταυρωτές καί βασανιστές τους.  Αὐτή ἡ συμπεριφορά λύγισε πολλές φορές τή στάση τῶν δημίων τους καί τούς ὁδήγησε σταθερά καί ἀταλάντευτα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.  Πολλοί δέ ἀπό αὐτούς στή συνέχεια ἀκολούθησαν τό δρόμο τοῦ μαρτυρίου.

Νά μνημονεύσουμε ὅτι ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές τούς συσταυρωθέντες δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Γολγοθᾶ, ἔδειξε μετάνοια καί ἔτσι ἐκέρδισε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ λίγες ὧρες προτοῦ ἀφήσει τήν τελευταία του πνοή καί ἐγκαταλείψει τόν κόσμο τοῦτο.  Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἄπειρη καί παρέχεται μέ πολλές εὐκαιρίες.  Ἐναπόκειται στόν ἄνθρωπο νά ἐπιδείξει ἐνδιαφέρον, νά ἀδράξει τήν εὐκαιρία, νά συνεργασθεῖ μέ τή Θεία Χάρη καί νά βρεῖ τή σωτηρία του.  Ὁ Θεός δέν εἶναι φειδωλός στίς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης του πρός ἐμᾶς τά πλάσματά του.

Τό ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο ἐπιβάλλεται νά προσέξουμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί ὄχι μέ ἐπιπολαιότητα καί μέ τά χείλη μας.  Νά μήν ξεχνοῦμε ὅτι κέντρο ὅλων τῶν ἐκδηλώσεών μας ἀποτελεῖ ἡ καρδιά μας.  Ἐκεῖ φωλιάζουν τά πάντα.  Ἴσως αὐτό γίνεται πιό ἔκδηλο μέ τή βιβλική ἔκφραση: «ἐκ γάρ τοῦπερισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαλεῖ.» (Ματθ. ιβ΄ 34).

Ὁ Ἐσταυρωμένος Λυτρωτής μας καί Ἀρχιμάρτυρας Ἰησοῦς Χριστός αἱμόφυρτος πάνω στό σταυρό δέν τά βάζει μέ τούς σταυρωτές του.  Προσεύχεται καί παρακαλεῖ τό Θεό Πατέρα νά μήν τούς καταλογίσει αὐτή τους τήν ἁμαρτία γιατί δέν ἐγνώριζαν τί ἔκαναν.  Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι!

Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα