Ο Νυμφίος της Εκκλησίας μας.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευσταθίου 

Η εικόνα του Νυμφίου της Εκκλησίας μας, δηλαδή του Κυρίου μας με το στεφάνι, είναι η πιο προσφιλής και συμπαθής εικόνα για κάθε χριστιανό και μάλιστα τον πονεμένο.

Ο πονεμένος άνθρωπος αναπαύεται κοντά στον πονεμένο. Ο πληγωμένος ευρίσκει παρηγοριά σ’ εκείνον που έχει τις περισσότερες πληγές, γιατί είναι σε θέση να τον καταλάβει.

Ο αδικημένος στηρίζεται στην απελπισία του, όταν ατενίζει με τα σωματικά του μάτια και άλλον διασυρμένο και καταδικασμένο και μάλιστα αδίκως.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον κάθε εμπερίστατο άνθρωπο.

Το λυπημένο, το ταπεινωμένο, το ματωμένο πρόσωπο του Κυρίου μας προσελκύει κάθε άνθρωπο που έχει προβλήματα η αντιμετωπίζει δοκιμασίες.

Είναι αδικημένος και κατατρεγμένος από την κακότητα των ανθρώπων;

Ηρεμεί, όταν βλέπει με τα μάτια του σώματός του την εικόνα του Κυρίου μας η τον αγκαλιάζει με τη θερμή του πίστη, όταν σκέπτεται ότι αυτός μεν ως άνθρωπος μπορεί να είχε φταίξει, πριν καταδικαστεί, ενώ ο Κύριός μας καταδικάσθηκε χωρίς να πράξει κάποιο, έστω μικρό, σφάλμα.

Την αθωότητά του την παραδέχεται ακόμη και ο Πιλάτος και μάλιστα τρεις φορές ομολογεί ενώπιον του όχλου: «Ούτος ουδέν άτοπον έπραξεν».

Ο πληγωμένος σωματικά από θεληματική και οργανωμένη επίθεση συνανθρώπου του η ο τραυματισμένος ψυχικά από λόγια πικρά, όταν βλέπει την Εικόνα του Νυμφίου, αισθάνεται μια παρηγοριά και παίρνει μεγάλη ενίσχυση, γιατί σε μια ειλικρινή αυτοεξέταση αναλογίζεται: «Εκείνος “αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού».

Παρά ταύτα οι άνθρωποι ως ληστή τον συνέλαβαν και ως κακούργο τον σταύρωσαν, ενώ εγώ δεν κατάφερα, ούτε μια μέρα να ζήσω χωρίς να διαπράξω κάποιο σφάλμα, χωρίς να διατυπώσω έναν πικρό η ακατάλληλο λόγο η χωρίς να σκεφθώ κάτι πονηρό και βλαπτικό για την ψυχή μου».

Ο αμαρτωλός, όταν βλέπει το ακάνθινο στεφάνι του Κυρίου μας, παρηγορείται και θεριεύει μέσα του ηελπίδα, ότι θα λυτρωθεί από τα πάθη του και θα σωθεί από τις αμαρτίες του, αφού ο Χριστός μας με την αναμφισβήτητη πλέον εσταυρωμένη αγάπη του θυσιάσθηκε «υπέρ ημών και αντί ημών».

Και εν γένει ο κάθε δοκιμαζόμενος άνθρωπος, βλέποντας και διαπιστώνοντας ότι έχει συμπάσχοντα και συναγωνιζόμενο τον Κύριο, παίρνει θάρρος και κουράγιο, ξεχνάει τον πόνο του, δε συντρίβεται στις μυλόπετρες της δοκιμασίας του και ζει με την ελπίδα της σωτηρίας του και της απαλλαγής του από την πίκρα της ζωής αυτής.

Μακάρι να συνειδητοποιήσει ο κάθε άνθρωπος, ότι στη ζωή δεν παλεύει μόνος του.
Ο Νυμφίος της Εκκλησίας μας αγαπάει τη νύμφη ψυχή μας και θέλει πάντα να ευρίσκεται κοντά της «συγκοιταζόμενος και συνανιστάμενος».

Ο πονεμένος χριστιανός, ο πολυπαθής οικογενειάρχης, ο δοκιμαζόμενος κάθε ημέρα νέος, ο άρρωστος που υποφέρει και ο αμαρτωλός που βασανίζεται η από τύψεις η από λογισμούς η από εγκατάλειψη προσφιλών προσώπων, ας έχουν υπόψη τους ότι στον αγώνα τους και στην αγωνία τους, στις ήττες και στις νίκες τους, στη χαρά και στη λύπη τους είναι μπροστά τους ο Κύριός μας, ο Νυμφίος της Εκκλησίας, που, σύμφωνα με την ωραία διδασκαλία του ιερού Χρυσοστόμου, είναι για μας τα πάντα.

«Εγώ πατήρ, φησίν ο Χριστός, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστής.

Εγώ και δουλεύσω, ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι.

Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ, πάντα εγώ.
Μόνον οικείως έχε προς εμέ.

Εγώ πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί, κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;».

πηγή / αντιγραφή

Ο Νυμφίος της Εκκλησίας μας (Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιου)

Η εἰκόνα τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλαδή τοῦ Κυρίου μας μέ τό στεφάνι, εἶναι ἡ πιό προσφιλής καί συμπαθής εἰκόνα γιά κάθε χριστιανό καί μάλιστα τόν πονεμένο.

Ὁ πονεμένος ἄνθρωπος ἀναπαύεται κοντά στόν πονεμένο. Ὁπληγωμένος εὑρίσκει παρηγοριά σ’ ἐκεῖνον πού ἔχει τίς περισσότερες πληγές, γιατί εἶναι σέ θέση νά τόν καταλάβει. Ὁ ἀδικημένος στηρίζεται στήν ἀπελπισία του, ὅταν ἀτενίζει μέ τά σωματικά του μάτια καί ἄλλον διασυρμένο καί καταδικασμένο καί μάλιστα ἀδίκως.

Ἀκριβῶς τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν κάθε ἐμπερίστατο ἄνθρωπο. Τό λυπημένο, τό ταπεινωμένο, τό ματωμένο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας προσελκύει κάθε ἄνθρωπο πού ἔχει προβλήματα ἤ ἀντιμετωπίζει δοκιμασίες.

Εἶναι ἀδικημένος καί κατατρεγμένος ἀπό τήν κακότητα τῶν ἀνθρώπων; Ἠρεμεῖ, ὅταν βλέπει μέ τά μάτια τοῦ σώματός του τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας ἤ τόν ἀγκαλιάζει μέ τή θερμή του πίστη,ὅταν σκέπτεται ὅτι αὐτός μέν ὡς ἄνθρωπος μπορεῖ νά εἶχε φταίξει, πρίν καταδικαστεῖ, ἐνῶ ὁ Κύριός μας καταδικάσθηκε χωρίς νά πράξει κάποιο, ἔστω μικρό, σφάλμα. Τήν ἀθωότητά του τήν παραδέχεται ἀκόμη καί ὁ Πιλάτος καί μάλιστα τρεῖς φορές ὁμολογεῖ ἐνώπιον τοῦ ὄχλου: «Οὗτος οὐδέν ἄτοπον ἔπραξεν».

Ὁ πληγωμένος σωματικά ἀπό θεληματική καί ὀργανωμένη ἐπίθεση συνανθρώπου του ἤ ὁτραυματισμένος ψυχικά ἀπό λόγια πικρά, ὅταν βλέπει τήν Εἰκόνα τοῦ Νυμφίου, αἰσθάνεται μιά παρηγοριά καί παίρνει μεγάλη ἐνίσχυση, γιατί σέ μιά εἰλικρινῆ αὐτοεξέταση ἀναλογίζεται: «Ἐκεῖνος “ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». Παρά ταῦτα οἱ ἄνθρωποι ὡς ληστή τόν συνέλαβαν καί ὡς κακοῦργο τόν σταύρωσαν, ἐνῶ ἐγώ δέν κατάφερα, οὔτε μιά μέρα νά ζήσω χωρίς νά διαπράξω κάποιο σφάλμα, χωρίς νά διατυπώσω ἕναν πικρό ἤ ἀκατάλληλο λόγο ἤχωρίς νά σκεφθῶ κάτι πονηρό καί βλαπτικό γιά τήν ψυχή μου».

Ὁ ἁμαρτωλός, ὅταν βλέπει τό ἀκάνθινο στεφάνι τοῦ Κυρίου μας, παρηγορεῖται καί θεριεύει μέσα τουἡἐλπίδα, ὅτι θά λυτρωθεῖ ἀπό τά πάθη του καί θά σωθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες του, ἀφοῦ ὁ Χριστός μας μέ τήν ἀναμφισβήτητη πλέον ἐσταυρωμένη ἀγάπη του θυσιάσθηκε «ὑπέρ ἡμῶν καί ἀντί ἡμῶν».

Καί ἐν γένει ὁ κάθε δοκιμαζόμενος ἄνθρωπος, βλέποντας καί διαπιστώνοντας ὅτι ἔχει συμπάσχοντα καί συναγωνιζόμενο τόν Κύριο, παίρνει θάρρος καί κουράγιο, ξεχνάει τόν πόνο του, δέ συντρίβεται στίς μυλόπετρες τῆς δοκιμασίας του καί ζεῖ μέ τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του καί τῆς ἀπαλλαγῆς τουἀπό τήν πίκρα τῆς ζωῆς αὐτῆς.

Μακάρι νά συνειδητοποιήσει ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὅτι στή ζωή δέν παλεύει μόνος του. Ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας μας ἀγαπάει τή νύμφη ψυχή μας καί θέλει πάντα νά εὑρίσκεται κοντά της «συγκοιταζόμενος καί συνανιστάμενος».

Ὁ πονεμένος χριστιανός, ὁ πολυπαθής οἰκογενειάρχης, ὁ δοκιμαζόμενος κάθε ἡμέρα νέος, ὁ ἄρρωστος πού ὑποφέρει καί ὁ ἁμαρτωλός πού βασανίζεται ἤ ἀπό τύψεις ἤ ἀπό λογισμούς ἤ ἀπόἐγκατάλειψη προσφιλῶν προσώπων, ἄς ἔχουν ὑπόψη τους ὅτι στόν ἀγῶνα τους καί στήν ἀγωνία τους, στίς ἧττες καί στίς νίκες τους, στή χαρά καί στή λύπη τους εἶναι μπροστά τους ὁ Κύριός μας, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, πού, σύμφωνα μέ τήν ὡραία διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, εἶναι γιά μᾶς τά πάντα.

«Ἐγώ πατήρ, φησίν ὁ Χριστός, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἱμάτιον, ἐγώῥίζα, ἐγώ θεμέλιος, πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ. Μηδενός ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγώ καί δουλεύσω, ἦλθον γάρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγώ καί φίλος καί μέλος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ, πάντα ἐγώ. Μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ, ἄνω ὑπέρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;».

Από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευσταθίου «Σταλαγματιές ἀπό τό θεῖο δρᾶμα».

Ι. Μητρόπολη Σπάρτης/  Ακτίνες

 

«Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ», Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευσταθίου

«Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ»

Ἕνας βαθυστόχαστος ὕμνος τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου καὶ μάλιστα τὸ Ἀπολυτίκιο αὐτῆς, ποὺ ψάλλουμε γιά πολλὲς ἡμέρες καὶ μετὰ τὴν ἑορτή, διαλαλεῖ  στὰ πέρατα τῆς ὀρθοδοξίας ὅτι ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου ἔδωσε χαρὰ σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

«Ἡ Γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαρὰ ἐμήνυσεν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ». Ἔδωσε χαρὰ πρῶτα στούς γονεῖς της, τὸν δίκαιο Ἰωακεὶμ καὶ τὴν ἁγία Ἄννα. Πολλὲς ἡμέρες, ἀκόμη καὶ νύχτες πέρασαν προσευχόμενοι. Παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ νά τοὺς δώσει τή χαρά νά κρατήσουν στά χέρια τους τὴν ἄνοιξη τῆς ζωῆς. Τὸ παιδὶ εἶναι μία ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Νιώθουν οἱ γονεῖς τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τούς ἐμπιστεύεται μία ψυχή πού ἔχει αἰώνιο προορισμό.

Τὴν ἐποχὴ μάλιστα ἐκείνη ἡ ἀτεκνία ἦταν ὄνειδος, ἐντροπή, γιατὶ διέψευδε κάθε ἐλπίδα περὶ τῆς γεννήσεως τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ προσευχὴ τῶν ἁγίων Θεοπατόρων συνοδευόταν καὶ μὲ κραυγή. Γιά νά μὴν εἶναι ἐνοχλητικοὶ στούς γείτονες, ἀποφάσισαν ν’ ἀπομακρυνθοῦν, οὕτως ὥστε στό βουνὸ εὑρισκόμενος ὁ Ἰωακεὶμ, νά κραυγάζει, γιά νά ἀκουστεῖ ἀπὸ τὸν Θεό.

«Κύριε ἐκέκραξα πρὸς Σέ, εἰσάκουσον Κύριε» θὰ ἔλεγε, ὅπως ἐνωρίτερα προσευχόταν ὁ Δαβίδ.

Καὶ ἡ θερμή, ἡ καρδιακή, ἡ γεμάτη πιστὴ καὶ ἐλπίδα προσευχὴ τοῦ ἔφερε τὸ εὐλογημένο ἀποτέλεσμα. Ἄλλωστε εἶναι ἐπιβεβαιωμένο διαχρονικὰ καὶ αὐτὴ πλέον εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς ἐκκλησίας μας, ὅτι ὁ Θεός ποτέ δέν περιφρονεῖ καὶ δέν παραβλέπει τὶς προσευχὲς τῶν ἀνθρώπων μόνο που ἡ ἀπάντηση εἶναι ἄλλοτε ἄμεση καὶ ἄλλοτε κατὰ τή γνώμη μας καθυστερημένη, ἄλλοτε ἔρχεται ὅπως τή θέλουμε καὶ ἄλλοτε ὅπως τὴν ἐπιθυμεῖ μόνο ὁ Θεός. Καὶ ἐμεῖς πρέπει νά μάθουμε νά περιμένουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ νά δεχόμαστε τὴν ἀπάντηση ὅπως τὴ θέλει ὁ Θεός.

Ἕνας προχωρημένος στήν πνευματικὴ ζωὴ ἅγιος ἔλεγε «Κύριε ὅπως θέλεις, ὅταν θέλεις, ὅσο θέλεις καὶ ἐὰν θέλεις» καὶ θαυμάζει κανεὶς τὴν πλήρη ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό.

Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι χαρὰ γιά τὸν οὐρανό. Ὅλος ὁ οὐράνιος κόσμος, οἱ ἄγγελοι, οἱ ἀρχάγγελοι τὰ λειτουργικὰ πνεύματα πού εἶναι στή διακονία τοῦ Θεοῦ ἀγαποῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ παρακολουθοῦν μὲ ἀγωνία τὴν πορεία τους στή γῆ. Ἔβλεπαν ὅτι ἡ κάθε ἡμέρα πού ἐρχόταν ἦταν χειρότερη ἀπὸ αὐτή πού πέρασε. Ἔβλεπαν τοὺς ἀνθρώπους ν’ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ ὅλο καὶ περισσότερο. Νά λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τὴν κτίση παρὰ τὸν Κτίσαντα. Νά γίνεται ὁ ἕνας γιά τὸν ἄλλο ἄνθρωπο λύκος καὶ πρὸ πάντων νά μὴν μπορεῖ ν’ ἀντισταθεῖ στίς ἀδυναμίες του, γιατὶ δέν ὑπῆρχε Ἐκεῖνος πού θὰ τὸν βοηθοῦσε. Καὶ ἔβλεπαν τὸ σχέδιο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου νά ματαιώνεται.

Αὐτὴ τὴν ἀγωνία τὴν ἔζησαν οἱ ἄγγελοι γιά πολλὰ χρόνια, γιά πολλοὺς αἰῶνες. Ὅταν γεννήθηκε ἡ Θεοτόκος,  ἔνιωσαν ἀνείπωτη χαρά, γιατὶ πλησίαζε πλέον καὶ ἡ Γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἀπαλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τή δυστυχία καὶ τὴν αἰώνια καταδίκη.

Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου γεμίζει χαρὰ καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅλος ὁ κόσμος ζεῖ μέσα στήν κατάρα καὶ δοκιμάζει τὴ φοβερὴ συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὅλος ὁ κόσμος πού δοκιμαζόταν ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, ἀπὸ τὸν πόνο, ἀπὸ τὸν φόβο καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο, ποὺ ἦταν στυφοὶ καρποὶ τῆς παρακοῆς, ζητοῦσε λύτρωση καὶ περίμενε τὸν Λυτρωτή.

Αὐτοί πού ζοῦσαν στήν Ἀνατολὴ τὸν περίμεναν ἀπὸ τή Δύση καὶ αὐτοί πού ζοῦσαν στή Δύση τὸν περιμεναν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὰ βλέμματα ὅλων διασταυρώνονταν στήν Παλαιστίνη κατὰ θαυμαστὸ τρόπο.

Σ’ ὅλες τίς χῶρες καὶ σ’ ὅλους τοὺς λαοὺς ἔχουμε λαχτάρα γιά τήν ἀναμενόμενη Γέννηση τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε συγκινητικὴ νοσταλγία τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία.

Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου ἔφερε χαρὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο, γιατὶ ὅπως ὁ αὐγερινὸς προμηνύει τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἡλίου ἔτσι καὶ ἡ Γέννησή της προεμήνυσε τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦταν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης.

Τὸ μεγάλο καὶ πολυσήμαντο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας  μας ἔφερε χαρὰ καὶ στόν Ἅδη, στόν κάτω κόσμο, ὅπως χαρακτηριστικὰ λέγει ὁ λαὸς μας.

Γιατὶ καὶ ἐκεῖ περίμεναν τὸν λυτρωτή. Περίμεναν νά ἀκούσουν κήρυγμα μετανοίας. Περίμεναν καὶ ἐκεῖ τὸν «Ἄγγελο τοῦ Θεοῦ», δηλαδὴ τὸν τίμιο Πρόδρομο, γιά νά τοὺς προετοιμάσει, ἀφοῦ ὁ Λυτρωτὴς θὰ ἔφθανε καὶ ἐκεῖ γιά τρεῖς ἡμέρες καὶ τρεῖς νύχτες, ὥστε κανεὶς νά μὴν ἀδικηθεῖ.

Καὶ ὅπως ἕνα σπουδαῖο γεγονὸς σήμαινε τὴν ἀποφυλάκιση καὶ ἀπελευθερώσῃ καταδικασμένων ἀνθρώπων ἔτσι καὶ ἡ γέννηση τῆς Παναγίας σήμανε τὴ βέβαιη ἐλπίδα τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν αἰώνια καταδίκη.

Αὐτὸ τὸ πολυσήμαντο γεγονὸς ὀφείλουμε μὲ χαρὰ νά γιορτάζουμε μὲ πνεῦμα μαθητείας νά τὸ μελετᾶμε, γιά νά ἔχουμε ὠφέλεια πνευματική.   

 Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν, καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης “Ροδοπέταλα στη χάρη της”. Ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης

Ποιμαντορική Εγκύκλιος Μητροπολίτου Σπάρτης Ευστάθιου, για το Δεκαπενταύγουστο 2013

Π ρ ὸ ς

Τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Χριστιανοί μου Ἀγαπητοί,

Ἡ Μεγάλη γιορτή τῆς Μάνας μας, τῆς Παναγιᾶς, ἔφθασε γιά μία φορά ἀκόμη. Ἄν χαίρεται ἡ ψυχή μας, ἄν δακρύζουν τά μάτια μας, ἄν πανηγυρίζει ὁλόκληρη ἡ οἰκογένειά μας στή γιορτή τῆς Μάνας πού μᾶς ἔφερε σ’ αὐτόν τόν κόσμο, ἀναλογισθεῖτε πόσο πρέπει νά χαιρόμαστε, νά δακρύζουμε καί νά πανηγυρίζουμε στή γιορτή τῆς Μεγάλης  Μάνας μας, τῆς Παναγιᾶς, πού μᾶς προστατεύει σ’ αὐτή τή ζωή καί μᾶς ἐξασφαλίζει μέ τή μεσιτεία της, τήν ἱκεσία της καί τή θερμή προσευχή της στόν Υἱό καί Θεό της, τήν αἰωνιότητα, πού εἶναι καί ὁ ἐπί γῆς προορισμός μας. 

Δέν ὑπάρχει χριστιανός ὀρθόδοξος πού νά μήν ἔχει ἀγάπη στό ἀνεπανάληπτο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅπως δέν μπορεῖ νά ὀνομάζεται ἄνθρωπος αὐτός πού δέν ἀγαπᾶ τή μητέρα πού τόν γέννησε, ἔτσι δέν μπορεῖ νά ὀνομάζεται χριστιανός αὐτός πού δέν ἀγαπᾶ καί δέν εὐλαβεῖται τό θεοχαρίτωτο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.

Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν ἐπικαλέστηκε στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του τήν προστασία καί τή βοήθειά της, γιατί ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει ἀποδείξει ὅτι εὑρίσκεται πολύ κοντά μας σ’ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς μας καί ἰδιαίτερα στίς δύσκολες στιγμές μας. Εἶναι κοντά μας στίς στιγμές τίς δύσκολες, τῆς ἀποτυχίας, τῆς ἀρρώστιας, τῆς ἐγκατάλειψης, τοῦ πειρασμοῦ καί τοῦ τραυματισμοῦ μας ἀπό τά ποικίλα βέλη τοῦ πονηροῦ. Καί τότε προπάντων, πού ἀπογοητευμένοι ἀπό τήν ἐγκατάλειψη τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων, φίλων, συγγενῶν καί εὐεργετημένων, Ἐκείνη προβάλλει ἐπιβλητικά καί μᾶς λέγει στοργικά: «Παιδί μου, ἐγώ εἶμαι κοντά σου. Μή φοβᾶσαι. Ἐγώ καί Μητέρα σου, ἐγώ καί Ἀδελφή σου, ἐγώ καί Προστάτις σου, ἐγώ καί Μεσίτρειά σου».

Κάι ὁ πονεμένος καί πληγωμένος ἄνθρωπος συζητάει μαζί της, ὅπως μέ τή στοργική του μητέρα. Καί ἄν τήν ἴδια στιγμή δέν πάρει αὐτό πού ζητάει, αἰσθάνεται ἀνακούφιση, γιατί εἶπε τό παράπονό του, γιατί ἄνοιξε τήν καρδιά του καί ἐκτονώθηκε. Καί περιμένει τήν κατάλληλη στιγμή νά ὁλοκληρωθεῖ τό αἴτημά του.

Γνωρίζει ὁ καλός καί συνειδητός χριστιανός ὅτι ὁ Θεός κάποτε φαίνεται πώς δέν ἀκούει, κάποτε περιμένει μιά προσευχή ζυμωμένη μέ μιά πιό δυνατή πίστη, γιά νά συντελεστεῖ τό θαῦμα. Γνωρίζει ὅτι πρέπει νά καταλάβουμε περισσότερο τήν ἀξία  αὐτοῦ πού ζητᾶμε, γι’αὐτό ἀργεῖ νά τό δώσει. Ἀκόμη ὁ πιστός χριστιανός, πού ἔχει ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἱκανοποιεῖται μόνο καί μόνο γιατί τό ζήτησε, ἀνεξάρτητα ἄν τό ἔλαβε. Διατυπώνει τό αἴτημα κατά ἀπομίμηση τῆς προσευχῆς ἑνός μεγάλου ἀσκητοῦ πού ἔλεγε στήν προσευχή του «ἄν θέλεις, ὅταν θέλεις καί ὅπως θέλεις», γιατί γνωρίζει Ἐκεῖνος καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τί μᾶς ὠφελεῖ καί τί μᾶς βλάπτει.

Αὐτή θά πρέπει νά εἶναι καί ἡ στάση μας, ὅταν μπροστά μας ἔχουμε τήν Παναγία μας, πού εἶναι «πάντων τῶν Χριστιανῶν τό καταφύγιον».

Μακάρι ὅλοι μας νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἔχουμε Μάνα στοργική τήν ἴδια Μάνα τοῦ Χριστοῦ. Μακάρι πάντα νά τήν ἔχουμε στή σκέψη μας καί στήν καρδιά μας, γιατί ποτέ δέ θά θέλουμε νά τήν πικράνουμε μέ τά βλάσφημα λόγια μας, μέ τούς αἰσχρούς λογισμούς μας καί μέ τά ἁμαρτωλά ἔργα μας. Μακάρι νά γνωρίζει ὁ καθένας μας τί εἶναι αὐτό πού εὐχαριστεῖ τήν Κυρία τῶν Ἀγγέλων καί τί εἶναι αὐτό πού τήν πικραίνει. Μακάρι νά μάθουμε, ὅτι τήν πικραίνει ὁ πονηρός λογισμός μας, τά ἀπρεπῆ λόγια μας καί τά παράνομα ἔργα μας. Νά μάθουμε, ὅτι χαίρεται, ὅταν ἀγωνιζόμαστε γιά τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς μας, γιά τή διατήρηση ἀνόθευτης τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί γιά τήν ἐπιθυμία μας νά γίνουμε κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις χαιρετίζω ὅλους τούς εὐλαβεῖς χριστιανούς τῆς Μητροπόλεώς μας πού κατακλύζουν τούς ἱερούς Ναούς σήμερα καί μάλιστα ἐκείνους πού φέρουν τό ὄνομά της.

Καλωσορίζω στήν ἀθάνατη πατρίδα μας τούς ἀγαπημένους ὁμογενεῖς μας, πού μέ ἔκαναν νά χαίρομαι καί νά καυχᾶμαι γι’ αὐτούς, ἀφοῦ ὅπου εὑρίσκονται  στήν ξενιτειά ἄκουσαν τήν ἔκκλησή μου καί ἀνταποκρίθηκαν μέ ὅ,τι μποροῦσαν, προκειμένου νά συνεχίσουν τά Ἱδρύματά μας νά προσφέρουν τή στοργή καί τήν περίθαλψη στούς ἀνήμπορους ἀδελφούς μας. Τούς καλῶ, ἐπιπλέον, στίς 19 Αὐγούστου, ἡμέρα Δευτέρα καί ὥρα 7.30 τό ἀπόγευμα, στό προαύλιο τοῦ Ἀσύλου Ἀνιάτωνστή Σπάρτη, προκειμένου μαζί μέ ἕνα λιτό κέρασμα νά τούς ἐκφράσω καί ἀπό κοντά τίς εὐγνώμονες εὐχαριστίες μου.

Δεχθεῖτε ὅλοι τίς ἐγκάρδιες εὐχές μου γιά τήν ὑγεία σας καί τή μακροημέρευσή σας. Εὔχομαι ἡ Παναγία μας νά εἶναι πάντα μαζί σας.

Εὐχέτης θερμός πρός Κύριον

Ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ὁ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ Εγκύκλιος με θέμα την τέλεση του Μυστηρίου του βαπτίσματος

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ 

Πρός Τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας 

 
Θέμα: «Περί τῆς ὀρθόδοξης τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος» 

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί, 

Παρακολουθῶ τόν τελευταῖο καιρό μέ πολλή ἀγωνία διάφορα γεγονότα περίεργα, πρωτάκουστα, νεοφανῆ καί τελείως ἀντίθετα μέ τίς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας.

Μερικά ἀπό αὐτά πού γίνονται στήν Ἑλλάδα μας ἔρχονται ἀπ’ἔξω καί ἐπαναλαμβάνονται στήν ἀθάνατη Χώρα μας και μοιάζουν κακόγουστα. 

Ἄλλα εἶναι «παραγωγῆς» ἐγχώριας καί ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ νεοέλληνες ἄρχισαν νά κλωτσοῦν τίς παραδόσεις τους, νά προσβάλλουν τή χριστιανική ἰδιότητά τους καί νά διασύρουν τόν τόπο μας καί τήν ἱστορία του. 

Ἔγραφε κάποιος κοινωνιολόγος, γνήσιος ἕλληνας καί συνειδητός χριστιανός, ὅτι ποτέ δέ φανταζόταν ὅτι στήν Ἑλλάδα θά γίνονταν αὐτά πού οὔτε στίς χῶρες χωρίς ἱστορία καί πολιτισμό γίνονται. 

Συγκεκριμένα περιστατικά μέ ἀναγκάζουν ν’ ἀπευθυνθῶ στούς χριστιανούς μας καί, ἀφοῦ ὑπογραμμμίσω τήν ἀπρέπεια αὐτῶν τῶν περιπτώσεων καί νά παρακαλέσω ὅλους σας, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, νά σεβαστοῦμε τήν παράδοσή μας, νά δείξουμε εὐλάβεια σέ ὅσα ἡ Ἐκκλησία μας, γιά αἰῶνες μᾶς διέσωσε καί τίποτε ἀπό αὐτά πού κράτησαν οἱ πρόγονοί μας νά μήν περιφρονήσουμε. 

«Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις» μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος μᾶς συμβουλεύουν ὅτι «λαός πού λησμονεῖ τήν παράδοσή του καί τήν ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος νά ἐξαφανισθεῖ». 

α. Ζητοῦν κάποιοι γονεῖς «κουλτουριάρηδες» νά βαπτίσουν τά παιδιά τους, ὄχι στόν ἱερό Ναό τῆς ἐνορίας τους, ἀλλά στή θάλασσα. Εἶναι, μοῦ λέγουν ἤ μοῦ γράφουν, πολύ ὄμορφα ἐκεῖ καί ἔχει τό Μυστήριο μιά ἁπλότητα. Δέν μπορῶ νά ἐννοήσω ποιά εἶναι ἡ ἁπλότητα καί ποῦ βλέπουν τήν ὀμορφιά. Ὑπάρχει τίποτε πιό ὡραῖο ἀπό τόν ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ; Οἱ χριστιανοί μας ἔχουν δεθεῖ μέ τόν Ναό. Ἐκεῖ βαπτίζονται, ἐκεῖ στεφανώνονται καί ἀπό ἐκεῖ παίρνουν τή Μακαρία Ὁδό. 

Ἡ ἱερότητα τοῦ χώρου, ὁ διάκοσμος τοῦ Ναοῦ μέ τίς διδακτικές ἁγιογραφίες ἤ μέ τίς ἱερές εἰκόνες δημιουργοῦν τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα γιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Τό κάθε Μυστήριο, πού εἶναι ἁγιαστική πράξη, συνδέεται καί ἐκφράζεται μέ τήν προσευχή ὄχι μόνο τῶν ἀμέσως ἐνδιαφερομένων, ἀλλά καί τῶν συγγενῶν καί τῶν προσκεκλημένων. 

Εὑρισκόμαστε μέσα στόν Ναό καί πολλές φορές τό μυαλό μας τρέχει στά βιοτικά καί τά κοσμικά, ὥστε νά χρειάζεται ὁ λειτουργός νά μᾶς ἀνακαλέσει μέ τήν ὑμνολογική συμβουλή «πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν». Μπορεῖτε νά σκεφθεῖτε νά τελεῖται τό Μυστήριο ἔξω, στήν ὕπαιθρο ἤ στήν παραλία; 

Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος δέν ἔγινε στά κτήματα ἤ στήν ἀγορά, ἀλλά σέ συγκεκριμένο προσευχητικό τόπο, ὅπου ἔγινε τό πρῶτο Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας. 

Ἔτσι μᾶς δίδαξε ἡ Ἐκκλησία δυό χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε. Γιατί θέλουμε σήμερα ν’ἀλλάξουμε μία καταξιωμένη παράδοση; 

Στό διάστημα αὐτῶν τῶν αἰώνων ἔχουμε βαπτίσεις σέ ποταμούς καί θάλασσες, ἀλλά αὐτά τά γεγονότα τά ὑπαγόρευσε μιά ἀνάγκη. Ἡ Ἐκκλησία, κατ’ οἰκονομίαν, τά ἐδέχθη, ἀλλά ἀποτελοῦν μιά ἐξαίρεση πού ἐπιβεβαιώνει τόν κανόνα. 

Ποιά ἀνάγκη ὑπαγορεύει σήμερα νά γίνει τό βάπτισμα στή θάλασσα; Τουλάχιστον ἐκεῖνοι πού τό ζητοῦν οὐδέποτε διατύπωσαν ἕναν λόγο σοβαρό, πνευματικό, πρακτικό, γιά νά τό ἀξιολογήσουμε. 

Ὁ λόγος πού ὑπαγορεύει τήν παράκληση μερικῶν, πού γίνεται ἐνοχλητική ἀπαίτηση, εἶναι ἕνας καί μόνος. Νά κάνουν αὐτοί κάτι πού δέν κάνουν οἱ ἄλλοι. Νά δείξουν ὅτι αὐτοί δέ μοιάζουν μέ τούς πολλούς. Ὅτι δέ δέχονται τίς δεσμεύσεις τοῦ παρελθόντος. Ὅτι αὐτοί ἔχουν ἕνα σύγχρονο, προοδευτικό πνεῦμα, πού ἱκανοποιεῖ τούς ἰδίους καί γι’αὐτό θέλουν νά τό ἐπιβάλουν καί στούς ἄλλους. 

Βέβαια προστίθενται κοντά σ’αὐτές τίς αἰτίες καί ἡ πρόφαση, ὅτι τό κοσμικό Κέντρο πού θά γίνει ἡ δεξίωση εἶναι στήν παραλία καί προπάντων οἱ φωτογράφοι δέ θά δυσκολεύονται ν’ἀπαθανατίσουν τίς διάφορες σκηνές τοῦ Μυστηρίου. 

Ἀλλά, παιδιά μου, ἐκεῖ φθάσαμε, νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας μέ λόγους καί αἰτίες πού ἱκανοποιοῦν τόν ἐγωισμό μας καί γελοιοποιοῦν τήν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου καί τό ἀποϊεροποιοῦν σέ τελευταία ἀνάλυση; 

β. Τά τελευταῖα χρόνια κερδίζει ἔδαφος καί μία ἄλλη ἀξιοκατάκριτη ἀπαίτηση μερικῶν ἐλαχίστων, μέχρι αὐτή τή στιγμή, ἀλλά οἱ στατιστικές δείχνουν ὅτι θά ἔχουμε αὔξηση σύν τῶ χρόνω. 

Θέλουν τήν ἡμέρα πού θά κάνουν τόν γάμο τους, τήν ἴδια ἡμέρα νά βαπτίσουν καί τό παιδί πού ἀπέκτησαν, γιατί ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν συνάψει γάμο πολιτικό. 

Παλαιότερα ἐθεωρεῖτο μεγάλη ἐντροπή πρίν ἀπό τόν θρησκευτικό γάμο νά ἀποκτήσουν παιδί. Ἔλεγαν μάλιστα εἰρωνικά καί ἐμπαικτικά «ἄντε καί στό γάμο σου βαπτίσια». 

Και ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, ὁ ὁποῖος ποτέ δέ θέλει τό καλό, ὑπαγορεύει χίλιες δικαιολογίες, ὥστε νά παρακινήσει τούς ἀνθρώπους νά διαπράξουν τό μεγάλο λάθος, νά κάνουν γάμο πολιτικό, γιά νά ἐπακολουθήσουν ἀναρίθμητες ἄλλες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ καί εὐαγγελικοῦ νόμου. 

Ἄλλοτε, ὅταν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος, εἶχε τύψεις στή συνείδησή του, πονοῦσε ψυχικά, ὁλόκληρος ὁ ψυχοσωματικός του κόσμος δέν εἶχε ἠρεμία «οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» ἔγραφε ὁ ἐμπνευσμένος προφήτης Δαβίδ. 

Σήμερα ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος καί δέ νοιάζεται γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς του. Δέν καταβάλλει καμία μέριμνα γιά τήν κάθαρσή του. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἁμαρτάνει ἐν γνώσει του καί δημοσίως, χωρίς νά ἐντρέπεται, χωρίς ν’ἀναστατώνεται, χωρίς νά χάνει τόν ὕπνο του, ἔτσι τουλάχιστον διαδίδει στό περιβάλλον του. 

Κάνει, ὅμως, καί κάτι ἀκόμη χειρότερο, ἀπαιτεῖ νά τοῦ ποῦν οἱ ἄλλοι καί μπράβο, νά τόν ἐπαινέσουν καί νά τόν χειροκροτήσουν. Αὐτός πού ἔκανε πολιτικό γάμο, ἐάν εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ἔκανε ἕνα μεγάλο λάθος καί ὀφείλει νά τό διορθώσει. Ὀφείλει νά ἐπισκεφθεῖ τόν πνευματικό του καί ν’ ἀκούσει τή διακριτική συμβουλή του, νά κάνει αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία γιά τό δικό του καλό. Νά τελέσει τόν θρησκευτικό γάμο χωρίς ἀναβολή καί καθυστέρηση. Καί ἄν ἀπέκτησε παιδί ἀπό τόν πολιτικό γάμο, ὀφείλει νά τό βαπτίσει ἔγκαιρα, ἀναλαμβάνοντας τίς εὐθύνες του. 

Ἡ δικαιολογία, ὅτι εἶναι πολυέξοδα τά Μυστήρια καί γι’αὐτό θά γίνουν ὁ γάμος καί τό βάπτισμα μαζί εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». 

Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέ συμφώνησε μέ πολυέξοδες κοσμικές ἐμφανίσεις καί ἐκδηλώσεις. Ποτέ δέν πρέπει νά κολακεύει τίς φιλοδοξίες τῶν ἀνθρώπων. Πάντα πρέπει νά προβάλλει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί νά συμβάλλει στό πλησίασμα τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν πηγή τῆς χάριτος, πού εἶναι ὁ Χριστός. 

Ὅπου δέν πρόσεξε αὐτό τό θέμα ἄθελά της ἔγινε συνένοχος μέ τούς παραβάτες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ζημίωσε τούς χριστιανούς της. Γι’αὐτό ἄλλωστε γράφεται καί αὐτή ἡ Ἐπιστολή, γιά νά προλάβουμε ὅ,τι εἶναι δυνατό νά περισώσουμε. 

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί, 

Κάνω μιά θερμή ἔκκληση σέ ὅλους σας. 

Νά σεβαστεῖτε τή δισχιλιόχρονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά σεβαστεῖτε τούς γονεῖς καί συγγενεῖς σας, πού υἱοθετοῦν καταστάσεις ἐξ ἀνάγκης καί μέ πόνο ψυχικό. Δέν πρέπει νά σᾶς καθυστερήσω περισσότερο, γιά νά σᾶς πῶ πόσα δάκρυα ἔχυσαν γονεῖς ἐξαιτίας τέτοιων καταστάσεων καί πόσο ντροπιασμένοι ἔνοιωσαν, διότι στή δική τους οἰκογένεια συνέβη κάτι τέτοιο ξαφνικά καί ἀντίθετο μέ τίς ἀρχές τους. 

Σᾶς ἱκετεύω, ὅσοι κάματε πολιτικό γάμο νά τακτοποιηθεῖτε μέ τόν πνευματικό σας καί νά διορθώσετε τό λάθος. 

Ὅσοι ἀποκτήσατε παιδί ἐκ τοῦ πολιτικοῦ γάμου νά τό βαπτίσετε χωρίς ἀναβολή καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου σας. Τό ἕνα λάθος δέ διορθώνει τό ἄλλο. 

Ζῶ μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι θ’ ἀκούσετε τή γεμάτη ἀγωνία φωνή τοῦ πνευματικοῦ σας πατέρα καί θά ἐφαρμόσετε τή συμβουλή του. 

Ἡ προσευχή μου θά εἶναι ὁλόθερμη, ὥστε νά καρποφορήσει ὁ λόγος μου. 

Εὐχέτης πρός τόν Κύριο 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

«ΟΨΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΟΝ ΕΞΕΚΕΝΤΗΣΑΝ» («Πολλοί εἶναι ἠθοποιοί τῆς ἀθεΐας, κάνουν πώς δέν πιστεύουν», Μητρ. Σπάρτης Εὐστάθιος)

«Ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν»,
τοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης Εὐσταθίου

Ἀπό το βιβλίο: “ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΙΟ ΔΡΑΜΑ”,
ἔκδ. Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ, 2010

.             Ἡ ἁγιωτάτη Ἐκκλησία μας, μέσα σέ ἀτμόσφαιρα μυσταγωγική, προσφέρει στά παιδιά της συχνά -πυκνά τό λειτουργικό της πλοῦτο, ἰδιαίτερα τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέ κορύφωμα τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί μάλιστα τήν Μεγάλη Παρασκευή, πού θεωρεῖται «τά ἅγια τῶν ἁγίων» τοῦ ἑορταστικοῦ κύκλου τοῦ ἔτους.
.             Ξεκουράζονται οἱ κουρασμένοι στρατοκόποι αὐτῆς τῆς ζωῆς καί ἐφοδιάζονται μέ πνευματική δύναμη οἱ νοσταλγοί τῆς αἰωνιότητας, μέσα ἀπό θεῖα διδάγματα πού ξεπηδοῦν ἀπό τούς ἐκπάγλου ὡραιότητας βαθυστόχαστους ὕμνους.
.             Εἶναι παρήγορο τό γεγονός, ὅτι ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων κάθε ἡλικίας καί μορφώσεως καί τάξεως κατακλύζει τούς Ἱερούς Ναούς, τίς ἡμέρες πού ἡ Ἐκκλησία μας παρουσιάζει καί ἑορτάζει τά Πανάχραντα πάθη τοῦ Κυρίου μας.
.             Ἀνάμεσα σ΄αὐτό τό πλῆθος κυριαρχεῖ ἡ νεανική ἡλικία, πού ἀποτελεῖ καί τήν ἐλπίδα μας στῆς ἀπελπισίας τόν καιρό.
.             Ἐπίσης καί ἡ ὁμοψυχία πού καλλιεργεῖται στούς Ἱερούς ναούς κατά τή Μεγάλη Ἑβδομάδα ἐγγυᾶται τήν ἀνυπέρβλητη δύναμη ἀντιστάσεως στοῦ κακοῦ τόν δρόμο.
Μέσα σ᾽αὐτή τήν κατανυκτική ἀτμόσφαιρα, εἴμαστε ἕτοιμοι καί τό Θεό νά εὐχαριστήσουμε γιά αὐτή τήν εὐλογία του καί τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς καί τούς ἀγωνιζόμενους νέους μας νά ἐπαινέσουμε γιά τήν ὡραία πορεία τους, γιά τά φιλόθρησκα αἰσθήματά τους καί γιά τήν πνευματική τους δίψα στήν περίοδο τῆς κρίσης. Παράλληλα ὅμως, κανένας μας δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει, ὅπως καθημερινά διαπιστώνουμε, ὅτι σκοτεινές δυνάμεις ἐργάζονται πυρετωδῶς καί ἀπεργάζονται τόν ἀφανισμό τῶν ἀνθρώπων, δημιουργώντας σύγχυση στά θέματα τῆς θρησκείας, γιά τά ὁποῖα ὅλοι ἔχουν εὐαισθησία.
.             Τό βλέπουμε καί τό παρακολουθοῦμε αὐτό τό σχέδιο σέ κάθε μέρος τῆς γῆς. Μερικοί μάλιστα δέν κρύβουν τούς σκοπούς τους καί προβάλλουν τό σατανικό καί ὀλέθριο ἔργο τους, εἶτε μέ τόν προφορικό, εἴτε μέ τό γραπτό λόγο τους καί βέβαια μέ τίς ἐπικίνδυνες ἐνέργειές τους.
.             Ὑπουργός ἐκ τῶν πρώτων μεγάλης χώρας, πού φιλοδοξεῖ νά ἔχει τόν πρῶτο λόγο στά θέματα πού ἐνδιαφέρουν ὅλο τόν κόσμο, ἔλεγε, πρίν ἀπό μερικά χρόνια: «θέλετε ν΄ ἀποδυναμώσετε τίς ἀντιστασιακές δυνάμεις πού διαθέτει ἡ Ἑλλάδα; Μιά εἶναι ἡ λύση. Κτυπᾶτε τή γλῶσσα της καί τήν ὀρθοδοξία της»..             Ἄλλοτε οἱ δυνάμεις αὐτές ἦταν ὑπόγειες, σκοτεινές καί ἔκαναν ζημιά χωρίς νά πέφτουν στήν ἀντίληψη τῶν πολλῶν. Σήμερα δουλεύουν ἐκ τοῦ ἐμφανοῦς καί τά σχέδιά τους φιλοδοξοῦν νά τά ἐφαρμόσουν ὅσο γίνεται πιό γρήγορα καί μέ ἐπιτυχία.
.             Ἐπειδή γιά μᾶς ἡ θρησκεία τῶν πατέρων μας, γιά τήν ὁποία χύθηκαν ποταμοί αἵματος καί ἱδρώτας καί δάκρυα, εἶναι ὁ πιό πολύτιμος θησαυρός μας, τό ἀνυπολόγιστης ἀξίας μέγεθος, πρέπει νά σταθοῦμε μέ σοβαρότητα στίς κρίσιμες στιγμές πού περνάει ἡ ἀνθρωπότητα καί μέ ἀποφασιστικότητα ὁ ἕνας νά ἐνισχύει τόν ἄλλο, ὥστε νά ἀντισταθοῦμε σ΄αὐτή τή φοβερή λαίλαπα.
.             Νά τονώσουμε τό θρησκευτικό μας αἴσθημα, ν΄αὐξήσουμε τήν πίστη μας, νά τροφοδοτήσουμε τήν ἀγάπη μας πρός τόν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας καί πρός τήν ἁγία μας Ἐκκλησία, πού γεννήθηκε ἀπό τήν λογχευθεῖσα πλευρά του, καί ὕστερα ὁ καθένας νά στηρίξει τόν ἀδελφό του, μέ τόν κρυστάλλινο λόγο του καί μέ τήν ἐνάρετη πολιτεία του.
.             Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι τό μεγαλύτερο κακό στήν Ἐκκλησία μας καί στό κάθε μέλος της δέν τό κάνουν οἱ ἀναρίθμητες αἱρέσεις, οὔτε οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες, πού ἔκαναν τήν παρουσία τους τελευταῖα ἀνησυχητική, οὔτε οἱ ἄθεοι καί ὑλιστές, οὔτε οἱ φορεῖς τοῦ πνεύματος τῆς παγκοσμιοποίησης. Ὅλοι αὐτοί τά φῦλλα καταστρέφουν τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτοί πού καταστρέφουν τούς κλάδους καί τόν κορμό της καί ἀπειλοῦν τίς ρίζες της εἶναι τά ἴδια τά παιδιά της, εἴτε αὐτοί εἶναι κληρικοί, εἴτε λαϊκοί. Ὁ σκανδαλώδης βίος τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἀσυνέπεια διδασκαλίας καί ζωῆς τους εἶναι ὁ πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρός της.«Πολλοί ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν, οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο ἡ δέ Ἐκκλησία ὑπέρ τούς οὐρανούς ἀναβέβηκε». Τά ἑκατομμύρια οἱ Μάρτυρες ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ δυνάμεις τῆς Ἐκκλησίας μας καί οἱ δυνατότητές της εἶναι εὐλογημένα ἀντιστασιακά ἀποθέματα γιά τήν ἐνεστῶσα ἀνάγκη.
.             Ὅταν ὑπάρχουν ἅγιοι ἐκπρόσωποι καί ἁγιασμένα μέλη, τότε κανείς δέν μπορεῖ νά ἀδικήσει τήν ὑπόθεσή της καί νά ἐμποδίσει τή νικηφόρα πορεία της.
.             Ἐπειδή στίς μέρες μας οἱ ἐκλεκτοί ἔχουν ἀνησυχητικά ἀραιώσει, γι΄αὐτό φοβούμαστε τίς σκοτεινές δυνάμεις καί πρέπει νά ἀντισταθοῦμε μέ ὅ,τι ἔχει στή διάθεσή μας ὁ Θεός.
Μποροῦμε καί τή θεολογική σκέψη νά ἐπιστρατεύσουμε καί τήν ὀξυγράφο πέννα νά χρησιμοποιήσουμε καί τά ἐπιχειρήματα πού ἱκανοποιοῦν τή λογική ν΄ἀναζητήσουμε, γιατί πολλοί σήμερα εἶναι ὀρθολογιστές καί ἀποδέχονται μόνο ὅσα ἡ λογική υἱοθετεῖ καί προστάζει.
Μπορεῖ νά ποῦμε σέ ἐκείνους πού θεωροῦν μωρία τό Σταυρό καί στούς ἄλλους πού τόν βλέπουν ἀκόμη σάν σκάνδαλο:
.             «Κύριοι ἔχετε δυό προβλήματα μπροστά σας νά λύσετε. Ἔχετε δυό ἐρωτήματα ν΄ ἀπαντήσετε. Ἄν τά καταφέρετε, τότε μπορεῖτε νά αἰσιοδοξεῖτε γιά τό μέλλον! Διαφορετικά, γιατί γινόσαστε ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ καί Ἐκκλησιομάχοι; Πιέστε τή σκέψη σας νά βρεῖτε τίς λύσεις, γιατί φαίνεται πώς πολεμᾶτε χωρίς νά ἔχετε καλά ὑπολογίσει τόν ἀντίπαλό σας. Δέ θέλετε τό χριστιανισμό, λέτε πώς σᾶς κούρασε, σκεπτόσαστε ὅτι ἡ ἐφαρμογή του στίς μέρες μας εἶναι δύσκολη. Μερικοί νοσταλγήσατε τούς θεούς τοῦ Ὀλύμπου, ἄλλοι ἀνατολικές θρησκεῖες καί ὁρισμένοι σηκώνετε τό λάβαρο τῆς ἀθεΐας. Σεβόμαστε τούς προβληματισμούς σας, δέν κατηγοροῦμε τό πνεῦμα τό ἐρευνητικό πού ἔχετε. Δῶστε ἀπάντηση πειστική στά δύο ἐρωτήματα καί ὕστερα ὅ,τι σᾶς φωτίσει ὁ Θεός σας νά κάνετε».
.             Ἰδού τά δύο ἐρωτήματα :
α) Μέ ποιά θρησκεία θά ἀντικαταστήσετε τόν Χριστιανισμό;
β) Πῶς θά σβήσετε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἱστορία;
.             Σπεύδουν μερικοί μέ εὐκολία ν΄ἀπαντήσουν στό πρῶτο ἐρώτημα. Συγκεκριμένα, λένε ὅτι θά ἀντικαταστήσουν τό χριστιανισμό μέ τήν ἀρχαία εἰδωλολατρική θρησκεία. Θά φέρουν τούς θεούς τοῦ Ὀλύμπου. Κάποιοι ἀπό αὐτούς στά κείμενά τους ἐπιστρατεύουν ἐπιχειρήματα γιά τήν ἀναγκαιότητα ἐπιστροφῆς στήν ἀρχαία θρησκεία.
.             Ἐμεῖς ἐδῶ δέ θά ἐπικαλεσθοῦμε ὅλα τά ἐπιχειρήματα τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά τούς διαψεύσουμε. Ἀπαντᾶμε μέ τόν ἀνυπέρβλητο ψαλμωδό, πού κάθε του λέξη εἶναι ἕνα κέντημα στήν καρδιά ἐκείνων πού ἀναζητοῦν χωρίς ἰδιοτέλεια τόν τέλειο Θεό καί τήν πιό σωστή θρησκεία: «Οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν (δηλαδή τῶν εἰδωλολατρῶν) ἀργύριον καί χρυσίον. στόμα ἔχουσι καί οὐ λαλήσουσι, ὀφθαλμούς ἔχουσι καί οὐκ ὄψονται, ὧτα ἔχουσι καί οὐκ ἀκούσονται».
.             Εἶναι ἐξακριβωμένη, ὅμως, καί καθόλου δέν ἀποσιωπᾶται αὐτή ἡ ἀλήθεια καί ἀπό τούς ἴδιους τούς σοφούς προγόνους μας, ἀπό τούς ὁποίους μερικοί ἔφθασαν καί πλησίασαν τόν ἀληθινό Θεό, ξεχωρίζοντάς τον ἀπό τούς πολλούς, ὅπως ὁ Σωκράτης, πού γι΄αὐτό θεωρεῖται καί ὡς «ὁ πρό Χριστοῦ χριστιανός φιλόσοφος».
.             Ἐπίσης, θ΄ἀναφέρουμε τό χρησμό τῆς Πυθίας πού δόθηκε στόν Ἰουλιανό τόν Παραβάτη, ὅταν προσπάθησε να ἀναβιώσει τήν εἰδωλολατρική θρησκεία. Ἐπισημαίνει ἡ Πυθία: «Εἴπατε τῷ βασιλεῖ χαμαί πέσε δαίδαλος αὐλά, οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγάν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ».
.             Καί ἄν χρησιμοποιοῦμε τό χρησμό, ἐνῶ δέν δεχόμαστε τούς χρησμούς τῶν ἀρχαίων Μαντείων, τό κάνουμε, γιά νά ποῦμε στούς νοσταλγούς τοῦ παρελθόντος: «Ὁ χρησμός ἤ εἶναι ἀληθινός καί πρέπει νά ἀποβάλλετε τίς σκέψεις σας περί ἀντικαταστάσεως τοῦ χριστιανισμοῦ ἀπό τό δωδεκάθεο ἤ εἶναι ψεύτικος καί, ἑπομένως, ἡ Πυθία ἐνέπαιζε ἐκείνους πού ζητοῦσαν τή συμβουλή της καί ζάλιζαν τούς ἀνθρώπους οἱ καρκινοειδεῖς χρησμοί της.
Θυμηθεῖτε, ἀκόμη, καί μή λησμονεῖτε ποτέ τόν ἀποφθεγματικό λόγο τοῦ Ἰουλιανοῦ πού διατύπωσε λίγες στιγμές πρίν πεθάνει: « Νενίκηκάς με Ναζωραῖε».
.             Εἶναι καιρός νά θεωροῦμε ἐθνικό ὅ,τι εἶναι ἀληθινό καί νά μή λησμονοῦμε, ὅτι οἱ θεοί τῶν προγόνων μας ἦταν τά θεοποιημένα πάθη τους. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι γιά τή μέθη εἶχαν σάν θεό τό Διόνυσο, γιά τίς συζυγικές ἀπάτες καί τήν ὀργή τό Δία, γιά τή ζήλεια τήν Ἤρα, γιά τήν ἀνηθικότητα τήν Ἀφροδίτη, γιά τήν πονηρία τόν Ἑρμῆ κλπ.
.             Ἄλλοι ὑποστηρίζουν : Θά ἀποδεχθοῦμε τή θρησκεία τῶν γειτόνων μας, μέ τούς ὁποίους ἔχουμε φιλίες-λυκοφιλίες λέγουν οἱ συνετοί-, τό Ἰσλάμ, πού ἄλλωστε ἔχει ἐξαπλωθεῖ σ΄ὅλα τῆς γῆς τά μήκη καί τά πλάτη καί ἐπηρεάζει ἑκατομμύρια ἀνθρώπων. Ἔχει πολύ πιστούς ὀπαδούς πού σέβονται τόν Ἀλλάχ, νηστεύουν, προσεύχονται καί ἡ στάση τους μέσα στά τζαμιά τους κάνει ἐντύπωση καί σέ πολλούς ὀρθόδοξους χριστιανούς. Σέβονται τόν τόπο τῆς λατρείας τους καί βγάζουν μπαίνοντας και τά παπούτσια τους, ἀκόμη και οἱ πιό ὑψηλά ἱστάμενοι, ὅταν πολλοί χριστιανοί ἄρχοντες δέν κάνουν οὔτε τό σταυρό τους, μπαίνοντας στούς ἱερούς Ναούς μας».
.             Ὅμως, πέραν πάσης μισαλλοδοξίας τρέμει κανείς καί στό λογισμό, ὅτι μπορεῖ ν΄ἀντικαταστήσει τή θρησκεία τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλευθερίας, μιά θρησκεία πού ἔχει ἔμβλημά της τή βία, τή σκληρότητα καί ὡς οὐσία τῆς διδασκαλίας της τή χονδροειδῆ ἱκανοποίηση τῶν σωματικῶν ἀναγκῶν τῶν ὀπαδῶν της καί στήν παροῦσα ζωή καί στή μέλλουσα.
.             «Ὄχι αὐτή τή θρησκεία οὔτε καί ἐκείνη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Δέ θέλουμε καμία. Ἐπιζητοῦμε τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό θρησκευτικά ἰδεολογήματα, ἀπό προκαταλήψεις τοῦ παρελθόντος, ἀπό ναούς καί ἱερεῖς πού ἐκεῖ ὐπηρετοῦν, ἀπό ἱερές βίβλους πού δημιουργοῦν ἐνοχές καί ἀναστατώνουν τή συνείδηση τῶν ἀνθρώπων. Κάτω ὁ Θεός. Δέν τόν ἔχουμε ἀνάγκη. Πέρασε ἡ ἐποχή του. Σήμερα εἴμαστε ἐλεύθεροι νά ρυθμίσουμε τά τῆς ζωῆς μας» ἀναφωνοῦν ἄλλοι.
.             Πόσο ἀνόητα σκέπτονται οἱ ἄνθρωποι! Πόσο ἐπιπόλαια ἀντιμετωπίζουν βασικά καί σοβαρά θέματα τῆς ζωῆς τους! Μά δέν εἶναι ἐφεύρεση κάποιων ἡ θρησκεία, ὅπως δέν εἶναι ἐφεύρεση τοῦ φούρναρη ὁ φοῦρνος. Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται θρησκευτική προσωπικότητα. Αὐτό πού δέ θέλουν νά ἐννοήσουν οἱ περίεργοι πού ἀναπολοῦν τό παρελθόν ἤ αἰσθάνονται κουρασμένοι ἀπό τό παρόν ἤ θέλουν ἐν πάση περιπτώσει μιά ἀλλαγή, τό ἔχουν προσεγγίσει ὀτρηροί ἐπιστήμονες καί σοβαροί μελετητές τοῦ βασικοῦ αὐτοῦ θέματος.
.             Ὁ Πλούταρχος, γιά παράδειγμα, γεμάτος ἱκανοποίηση ἀπό τήν περιήγησή του σ΄ὅλα τά μέρη τῆς χώρας μας μέ χαρακτηριστική αὐτοπεποίθηση καταγράφει: «Εὕροις δ΄ἄν ἀπιών πόλεις ἀγραμμάτους, ἀτειχίστους, ἀπαιδεύτους….. ἀνιέρου δέ πόλεως καί ἀθέου οὐδείς ἔστι, οὐδ΄ ἔσται γεγονώς θεατής’’.
.             Ὁ Ἱερός Αὐγουστίνος ἀναφέρει κάτι πολύ σημαντικό ἀπό τή δική του περιπέτεια καί ἐμπειρία: «Θεέ μου, μᾶς ἔπλασες γιά Σένα, γι΄αὐτό ἡ ψυχή μας πουθενά ἀλλοῦ δέν εὑρίσκει ἀνάπαυση παρά μόνο κοντά Σου». «Μοιάζει», λέγει ὁ ἴδιος στίς Ἐξομολογήσεις του, «ὁ ἄνθρωπος ὅπως τό ρυάκι. Γνωρίζει τό ρυάκι ὅτι πατέρας του εἶναι ὁ ὠκεανός. Τό νερό τοῦ ὠκεανοῦ ἐξατμίστηκε ἔγινε σύννεφο, τό σύννεφο ἔγινε βροχή πού σχημάτισε τό ρυάκι. Γι΄αὐτό συνέχεια εἶναι ἀνήσυχο και τρέχει. Τρώγει τήν πέτρα, διαπερνᾶ τό χῶμα καί εὑρίσκει ἀνάπαυση καί ἡσυχάζει μόνο ὅταν πέσει στόν ὠκεανό, ὅταν εὑρεθεῖ κοντά στόν πατέρα του! ».
Καί ὁ Ἐρνέστος Ψυχάρης ἐπιγραμματικά σημειώνει : «Ἄκερος βοῦς, ἄπτερον πτηνόν ἄθυμος λέων, ἰδού τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρίς Θεό». Κάποτε, δηλαδή, μπορεῖ νά γεννηθεῖ ἕνα βόδι χωρίς κέρατα, ἕνα πτηνό χωρίς φτερά ἤ ἕνα λιοντάρι πού δέ θά ἔχει τήν ὁρμή τοῦ λέοντος. Μπορεῖ αὐτό νά συμβεῖ, ἔχει κάποιες φορές γίνει. Ὅμως αὐτό ἀποτελεῖ ἐξαίρεση, τέρας τῆς φύσης, ζεῖ λίγο, πολύ λίγο καί πεθαίνει, γιά νά ἡσυχάσουν καί οἱ ἄνθρωποι πού ἀναστατώθηκαν μέ τήν τερατώδη γέννησή του.
.             Μπορεῖ, σημειώνει ὁ ἴδιος, νά εὑρεθεῖ κάποτε ἕνας ἄνθρωπος πού νά μήν πιστεύει σέ Θεό. Νά μήν ἔχει τό θεό του. Πραγματικά, ὅμως, νά μήν πιστεύει. Γιατί πολλοί εἶναι ἠθοποιοί τῆς ἀθεΐας, κάνουν πώς δέν πιστεύουν, γιατί τό σηκώνει ἡ παρέα, τό ἀπαιτεῖ ἡ ἐποχή, τό ἐπιβάλλει κάποια ἰδιοτελής ἐπιδίωξη. Ἄν συμβεῖ πράγματι νά μήν πιστεύει σέ Θεό, τότε μπροστά μας θά ἔχουμε ἕνα τέρας τῆς ἀνθρώπινης φύσης.
.             Καί ὁ πολύς Πασκάλ ἔγραψε, γιά νά ἀποδείξει ὅτι αὐτοί πού κάνουν τόν ἄθεο ἔχουν λόγο: «Δέ δημιουργεῖ τόν ἄθεο τό καλλιεργημένο μυαλό, ἀλλά ἡ διεφθαρμένη καρδιά». Ὁ Κύριός μας, ἐξ ἄλλου, διδάσκει ἐπιγραμματικά: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».
.             Συμπεραίνουμε ἀπό τήν ἀναφορά ὅλων αὐτῶν τῶν σοφῶν καί καλλιεργημένων ἀνθρώπων, ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος χωρίς τόν Θεό. Ἄν δέν ὑπῆρχε Θεός, ἔγραψε κάποιος μέ ὑπερβάλλοντα ζῆλο, θά ἔπρεπε νά τόν δημιουργήσουμε, γιά νά στηριχθοῦμε στά πόδια μας. Προσθέτει ἐπιγραμματικά καί μιά ἄλλη πνευματική προσωπικότητα: «Εἶναι εὐκολότερο νά θεμελιώσεις μέ ἄμμο φρούριο στόν ἀέρα, παρά νά ὑπάρξει βιώσιμη κοινωνία χωρίς τόν Θεό».
Καί ἐρχόμαστε στό δεύτερο ἐρώτημα, κάνοντας μιά ὑποθετική σκέψη γιά ὅσα μέχρι αὐτή τή στιγμή γράψαμε.
.             Διά τῆς εἰς ἄτοπον ἀπαγωγῆς, ὅπως λέγουν οἱ μαθηματικοί, ὑποθέτουμε ὅτι ἐπιλέξαμε μιά ἀπό τίς δυό θρησκεῖες πού προαναφέραμε ἤ ἀπό τίς ἀναρίθμητες ἄλλες πού ὑπάρχουν ἤ τήν ἀ-θρησκεία. Πῶς θά σβήσουμε ἀπό τήν ἱστορία τό χριστιανισμό; Ἔχει διαποτίσει τόν κόσμο ὅλο καί ὅλα τά πνευματικά ἐπιτεύγματα τῶν ἀνθρώπων τά ἔχει ἐπηρεάσει μερικά λιγότερο ἄλλα περισσότερο καί ἄλλα ἀπόλυτα.
.             Τό δίκαιο, τήν τέχνη, τή φιλοσοφία, τήν ποίηση, τήν ἐπιστήμη καί ἄλλα πολλά. Ἔχουν γραφεῖ ἑκατομμύρια βιβλία καί χιλιάδες ἑκατομμύρια σελίδες γιά τό Ναζωραῖο, γιά τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό πού ἦλθε «διακονῆσαι καί οὐ διακονηθῆναι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν». Ἔχουν κατασκευασθεῖ ἔργα πού εἶναι το κορύφωμα τῆς τελειότητας καί στολίζουν πόλεις καί χωριά καί τά συναντᾶ κανείς στό πέρασμά του καθημερινά. Ναοί μεγάλοι καί μικροί, καθεδρικοί, παρεκκλήσια ἤ ἐξωκκλήσια πού μαρτυροῦν τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων. Ὑπάρχουν ἔργα ζωγραφικῆς καί ἁγιογραφίας πού εἶναι ἐπηρεασμένα ἀπό τή διδασκαλία τοῦ εὐαγγελίου καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
.             Ποιός ὅλα αὐτά τά δημιουργήματα θά θελήσει ἤ θά μπορέσει νά τά καταστρέψει; Καί ἄν μπορεῖ νά κάμει αὐτό τό καταστρεπτικό ἔργο, τί θά μείνει ἐπάνω στόν πλανήτη μας, γιά νά μαρτυρεῖ τήν ἀξιοσύνη, τή σύνεση, τήν ψυχική καί διανοητική καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, τόν πολιτισμό του καί τόν ἀνθρωπισμό του;
.             Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ Ρενάν, ἄθεος πολλά χρόνια καί πιστός στά τελευταῖα τῆς ζωῆς του, ὅταν ἔλεγε: «Χριστέ, ἄν σβήσει τό ὄνομά σου ἀπό τήν ἱστορία, εἶναι σάν νά σβήσει ὁ ἥλιος τό φῶς του, ὡς νά σεισθεῖ ἡ γῆ ἀπό τά θεμέλια της». Προσθέτει, ἐπίσης, χωρίς δισταγμό: «εὐκολότερο εἶναι νά σβήσουμε τόν ἥλιο μέ τά δάκρυά μας ἤ νά στερέψουμε τή θάλασσα, πίνοντας τό ἁλμυρό νερό της παρά νά ἐξαφανίσουμε τά ἀνεξίτηλα ἴχνη τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή γῆ».
.             Γι΄ αὐτό καταλήγει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ μιά δοξολογητική στροφή: «γιά μᾶς ὁ Χριστός εἶναι τά πάντα καί πατέρας καί ἀδελφός καί οἰκία καί τροφή καί φίλος καί ἔνδυμα καί φῶς καί ζωή καί ἀλήθεια καί ὁδός. Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός».

πηγή

ΜΗΤΡ. ΣΠΑΡΤΗΣ: «Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ»

 [ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡ κατανάλωση τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴν παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του.]

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς θυσία στὸν βωμὸ τοῦ καταναλωτισμοῦ

τοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου

.      Πρόσφατα, μὲ νομοθετικὴ ρύθμιση τοῦ Ὑπουργείου Ἀναπτύξεως οὐσιαστικὰ δρομολογήθηκε ἡ κατάλυση τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας ἀργίας καὶ στὴ Χώρα μας. Μεταξὺ ἄλλων, μὲ τὴ διάταξη αὐτὴ ἐπιτρέπεται καὶ ἡ προαιρετικὴ λειτουργία ὅλες τὶς Κυριακές τοῦ ἔτους τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων μὲ ἐμβαδὸν μέχρι 250 τ.μ., ἐφ᾽ ὅσον δὲν ἀνήκουν σ᾽ ἁλυσίδα Καταστημάτων καὶ δὲν λειτουργοῦν μὲ συμφωνίες συνεργασίας τοῦ τύπου «shops-in-a-shop. Εἶναι βέβαιο, ἐν τούτοις, ὅτι ἡ de jure ἐθελουσία λειτουργία τῶν καταστημάτων αὐτῶν μέσα σὲ περιβάλλον βαθειᾶς κρίσης καὶ ἔντονου ἀνταγωνισμοῦ θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ de facto ὑποχρεωτική.
.      Δὲν μποροῦμε ἀνεπιφύλακτα νὰ συνηγορήσουμε ὑπὲρ τῆς ἄποψης ὅτι ἔτσι θὰ ἐξυπηρετηθοῦν ἡ ἐνίσχυση τῆς ἀγοραστικῆς κίνησης, ἡ ὑποβοήθηση τοῦ τουρισμοῦ καὶ ἡ ὤθηση τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ὅταν μάλιστα πολλοὶ οἰκονομολόγοι καὶ φορεῖς ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴν ἀγορὰ ἀντιτείνουν βάσιμη ἀπορριπτικὴ ἐπιχειρηματολογία. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἑλληνικὲς οἰκογένειες κατὰ μέγα μέρος φυτοζωοῦν, χωρὶς νὰ διαθέτουν χρήματα πολλὲς φορὲς οὔτε γιὰ τὰ ἀναγκαῖα (τροφή, στέγη, μόρφωση τῶν παιδιῶν τους, ὑγειονομικὴ περίθαλψη), κάποιοι ἐμπειρογνώμονες νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν καλπάζουσα οἰκονομικὴ ὕφεση ὡς ζήτημα διεύρυνσης τοῦ ὡραρίου τῶν καταστημάτων καὶ τῆς ἐργασίας τῶν ὑπαλλήλων ἤ ….μετάθεσης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς τὴ Δευτέρα, ὥστε ἡ ἀγορὰ νὰ …ἀναθερμανθεῖ, νὰ …ἀπελευθερωθεῖ, νὰ …ἐκσυγχρονισθεῖ καὶ νά …..ἐξευρωπαϊσθεῖ; Ἀναρωτιόμαστε, ἐπιπρόσθετα, ποιοὶ εἶναι οἱ εἰσηγητὲς αὐτοῦ τοῦ μέτρου καὶ ἂν ὑπολανθάνουν, ὅπως ἀρκετοὶ ἰσχυρίζονται, ἄλλες σκοπιμότητες ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ καθιστοῦν προσχηματικὸ τὸν προτασσόμενο σκοπό του.
.      Μποροῦμε καὶ πρέπει, ὅμως, νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ μέτρο αὐτὸ προσβάλλει καὶ βεβηλώνει κατάφωρα τὴν ἱερότητα τῆς Κυριακῆς, ποὺ εἶναι ἡ Μεγάλη Γιορτὴ τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας, καὶ καταργεῖ ἕναν χριστιανικὸ θεσμὸ ἑδραιωμένο στὴν συνείδηση καὶ τὴν Παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
.      Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει, ἀνέκαθεν, τὴν ἔντιμη ἐργασία ὡς ἕναν σημαντικὸ παράγοντα γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Παράλληλα, οἱ Χριστιανοί, θέλοντας νὰ τιμήσουν τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, τὴν «μία τῶν Σαββάτων», δηλαδὴ τὴν ἑπομένη μέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας δὲν τὴν ἔχουν ὀνομάσει ἡμέρα ἀργίας, ἀλλὰ ἁγιασμοῦ. Ἔτσι, κάθε Κυριακὴ συναθροίζονται, μὲ σκοπὸ νὰ τελέσουν τὸ ζωοποιὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», μᾶς προτρέπει καὶ ὁ ἀναστάσιμος ψαλμός.
.      Ἐπίσης, ἂς θυμηθοῦμε ὄτι ἡ Ϛ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καθιέρωσε τὴν Κυριακὴ ὡς «τελεία ἀργία», ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Χριστό. Οἱ Χριστιανοί, ξεχνώντας γιὰ λίγο τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ψυχή τους, συμμετέχοντας στὴν Θεία Λειτουργία, καὶ συμπροσευχόμενοι «ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου», τὸν κατ᾽ ἐξοχὴν προσευχητικὸ καὶ λατρευτικὸ χῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τὸν Κανόνα αὐτὸν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ κάθε Κανόνα, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ὁποίου ἀγωνίστηκε καὶ ὁ διδάχος τοῦ Γένους καὶ ἐθνοϊερομάρτυρας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, διασαλπίζοντας ὅτι “Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο”, οὐδεὶς νομιμοποιεῖται νὰ τὸν διαστρεβλώνει καὶ νὰ τὸν καταστρατηγεῖ χάριν μάλιστα τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τοῦ ὑλικοῦ εὐδαιμονισμοῦ.
.      Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ ἡμέρα γιὰ τὸν Θεὸ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα καὶ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Τὰ Σαββατόβραδα, μποροῦν νὰ θυμηθοῦν κυρίως οἱ μεγαλύτεροι τὸν πατέρα ποὺ σχόλαζε ἀπὸ τὴν δουλειά του μὲ τὴν καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ καὶ ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του. Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχονταν ἡ γιαγιά, ὁ παππούς, τὰ ἀδέλφια, ἡ σύζυγος, τὰ παιδιά, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν κλασικὴ ἐκτεταμένη οἰκογένεια τῶν τριῶν ἢ τεσσάρων γενεῶν. Ἐκεῖ τὸν περίμενε τὸ ἀναμμένο καντήλι στὸ εἰκονοστάσι καὶ ἡ μυρωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ. Ἐκεῖ εὕρισκε τὸ οἰκογενειακὸ δεῖπνο, ἀνακουφιζόταν ἀπὸ τὸν ἤρεμο ὕπνο καὶ ἀγαλλίαζε μὲ τὴν σκέψη ὅτι τὸ κυριακάτικο πρωὶ θὰ ἐκκλησιαστοῦν ὅλοι. Τὸ ξημέρωμα ἡ οἰκογένεια σύσσωμη μετέβαινε στὸν ἐνοριακὸ Ναό, παρακολουθοῦσε εὐλαβῶς τὴν θεία Λειτουργία, μεταλάμβανε τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ μὲ εὐφροσύνη πνευματική  ἐπέστρεφε στὸ σπίτι. Στὴν θαλπωρή του ὁ βιοπαλαιστὴς πατέρας εἶχε τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία τῆς περισυλλογῆς καὶ ὅλοι τὸν χρόνο νὰ συνομιλήσουν, νὰ ἀστειευτοῦν, νὰ συσκεφθοῦν γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων καὶ νὰ καθίσουν μαζὶ στὴν μεσημεριανὴ τράπεζα, σφυρηλατώντας τοὺς οἰκογενειακούς δεσμούς.
.      Στὶς σύγχρονες βιομηχανικὲς καὶ μεταβιομηχανικὲς κοινωνίες, ἡ ρύπανση τοῦ χρόνου ἔχει κατακλύσει πολλὲς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀτομικισμὸς σὲ συνδυασμὸ μ’ ἄλλους παράγοντες ἔχουν συρρικνώσει καὶ παραμορφώσει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογενείας. “Θόρυβοι” σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος, “εἰκόνες ἀλλεπάλληλες, βία ἀτελείωτη, ἀχαλίνωτος ἐρωτισμός, εἶναι ἡ καθημερινὴ διατροφὴ τοῦ ἀνθρώπου… μία ἀφηνιασμένη προπαγάνδα κατάλληλη γιὰ πλύση ἐγκεφάλου ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν ταλανισμένο Δυτικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸ τελευταῖο λεπτὸ τῆς περισυλλογῆς..”. Μόνο ἡ Κυριακὴ ἔμεινε, ποὺ περιορίζονται λίγο οἱ φωνὲς καὶ τὸ τρέξιμο τῆς ἀγορᾶς, τοῦ Χρηματιστηρίου καὶ τοῦ μεροκάματου, γιὰ νὰ ἡσυχάσει κάπως ὁ ἄνθρωπος, ἔμπορος, ὑπάλληλος, ἐν γένει ἐργαζόμενος καὶ καταναλωτής, καὶ νὰ στοχαστεῖ τὴν ὕπαρξη καὶ τὸν προορισμό του. Τώρα πιὰ ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡκατανάλωση, ποὺ ἀφυδατώνουν καὶ μολύνουν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴν παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του..      Δὲν μποροῦμε κατακλείοντας νὰ μὴν ἐπισημάνουμε καὶ τὴν ἐπιβάρυνση ποὺ θὰ ἔχει ὁ ἐργαζόμενος στὴν ὑγεία του, ἂν συρρικνωθεῖ περαιτέρω ὁ διαθέσιμος χρόνος γιὰ τὴν ἀναγκαία ἀνάπαυσή του. Ἡ ὑπερκόπωση, ἐπίσης, θὰ ἐπηρεάσειἀρνητικὰ καὶ τὴν παραγωγικότητά του στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιχείρησης. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ὅπου, ἀφοῦ γιὰ ἰδεολογικούς λόγους κατήργησαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, διαπίστωσαν μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα πτώση τῆς παραγωγικότητας 30%, γεγονὸς ποὺ ἐπέβαλε τὴν ἐπαναφορά της.
.      Τὸ σύνθημα, ἑπομένως, τοῦ ὠφελιμιστῆ Ἄγγλου Φιλοσόφου John Stuart Mill «ναὶ στὸ ἔθιμο τῆς ἀργίας μία ἡμέρα τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ ὁποιαδήποτε ἡμέρα», ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἰδεολογικὴ ἀφετηρία γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ υἱοθετηθεῖ οὔτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, οὔτε ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό μας.

Ὁ Μητροπολίτης
Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης Εὐστάθιος

Επιστολή – παρέμβαση του Σεβασμ. Μητροπολίτη Σπάρτης υπέρ των πολύτεκνων οικογενειών

30/11/2012

Ἐν Σπάρτη τῇ 29ῃ Νοεμβρίου 2012

Ἐξοχώτατον

                    Ὑπουργόν Οἰκονομικῶν

                          κ. κ. Ἰωάννην Στουρνάραν

Εἰς Ἀθήνας

 Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,

Ἡ οἰκογένεια κατά τόν Ἀπ. Παῦλο εἶναι «ἡ κατ’ οἶκον ἐκκλησία», τό φυτώριο τῆς Βασιλείας τοῦ  Θεοῦ καί τό ἐργαστήριο ἐνάρετων προσωπικοτήτων. Μέσα στήν ἀτμόσφαιρά της διαπλάθεται ὁ ἐργατικός ἄνθρωπος, ὁ εὐσεβής χριστιανός, ὁ χρηστός πολίτης, ὁ εὐσυνείδητος ἐπαγγελματίας.  Πολιτεῖες χωρίς οἰκογένεια δέν μποροῦν νά ὀρθοποδήσουν. Εἶναι, γενικότερα, ἕνα θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο καλλιεργεῖται ὁ κοινωνικός, ὁ οἰκονομικός, ὁ πολιτικός καί ὁ θρησκευτικός βίος. Ἑπομένως, ὁ προορισμός τῆς οἰκογένειας εἶναι θεῖος καί κοσμοϊστορικός.

Ἔχοντας πληροφορηθεῖ ἀπό τά Μ.Μ.Ε. τίς ἐπαχθεῖς διατάξεις τοῦ νέου Φορολογικοῦ  Νομοσχεδίου, πού ἐντός ὀλίγου πρόκειται νά κατατεθεῖ γιά διαβούλευση, θεωρῶ ποιμαντική μου μέριμνα καί ὑποχρέωση, πού ἀπορρέει ἀκριβῶς ἀπό τήν καθοριστική σημασία τοῦ εὐλογημένου ἀπό τόν Θεό θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας πού μόλις σκιαγράφησα,  νά παρέμβω καί νά σᾶς  παρακαλέσω νά ἐπανεξετάσετε τά ἄρθρα πού ἀφοροῦν τή μείωση τοῦ ἀφορολόγητου γιά τούς ἕλληνες πολίτες μέ παιδιά.

Οὐσιαστικά πρόκειται, ὅπως πολλοί ἀκράδαντα καί τεκμηριωμένα ὑποστηρίζουν, γιά  ἕναν παραλογισμό καί μία  «τιμωρία» τῆς  ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἀπό τήν πλευρά τῆς Πολιτείας.  Ἰδιαίτερα βάλλεται κατάφωρα ἡ ἡρωική πολύτεκνη οἰκογένεια, ἀφοῦ ἡ φορολογική ἐπιβάρυνση κλιμακώνεται δραματικά γιά τούς γονεῖς πού ἀνατρέφουν τρία ἤ περισσσότερα παιδιά. Ἡ ρύθμιση αὐτή σέ συνδυασμό  μέ τίς ὑπόλοιπες μνημονιακές περικοπές θά ἐξαντλήσει  περαιτέρω  καί θά ὁδηγήσει στόν μαρασμό τό δυναμικότερο κύτταρο ἀνανέωσης τοῦ πληθυσμοῦ καί φυσικά θά συντελέσει στόν μεγαλύτερο περιορισμό τῶν ὑποψηφίων πολυτέκνων, ὅταν ὁ δείκτης γηρασμοῦ τῆς χώρας μας  κινεῖται ἀνοδικά μέ παράλληλη συρρίκνωση τοῦ παιδικοῦ πληθυσμοῦ. Ἐνδεικτικά θυμίζω, ὅτι τή δεκαετία 1971-1981 ἡ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ ἀνῆλθε στό 0,37%, ὅταν τή δεκαετία τοῦ 1950 ἦταν στό 9%. Σήμερα, λόγω καί τοῦ μοντερνισμοῦ πού τείνει στήν κατάργηση τῆς οἰκογένειας, τό ἰσοζύγιο γεννήσεων  καί θανάτων εἶναι ἀρνητικό  στόν ἑλληνικό πληθυσμό, ὅταν τό ἀντίστοιχο στούς ἀλλοδαπούς εἶναι πλεονασματικό,  μέ συνέπεια σέ λίγα χρόνια, χωρίς νά θέλω νά γίνω μάντης κακῶν, νά ἔχουμε γίνει μειονότητα στήν ἴδια μας τήν πατρίδα.

Καί στό σημεῖο αὐτό, συμμεριζόμενος τόν γενικότερο προβληματισμό, ἀναρωτιέμαι γιατί ἡ Πολιτεία παρά τίς πολυάριθμες δημογραφικές  μελέτες πού ἔχουν κατά καιρούς ἐκπονηθεῖ καί ὅλες κρούουν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τήν ἐθνική μας συνοχή, βιωσιμότητα καί ἱστορική συνέχεια λόγω τῆς ὑπογεννητικότητας, όχι μόνο δέν ἔχει συνειδητοποιήσει τήν ὕψιστη ἐθνική ἀνάγκη στήριξης τῆς οἰκογένειας καί κυρίως ἐκείνης μέ περισσότερα ἀπό δύο παιδιά μέσω μιᾶς οἰκογενειακῆς πολιτικῆς, ἀλλά καί τήν ὑπονομεύει, ὅπως στήν προκειμένη περίπτωση.

Ἄς θυμίσω ἐδῶ ὅτι ἡ λαμπρή νίκη τοῦ 1821 κερδήθηκε, διότι καί «οἱ καλύβες ἦταν γεμάτες παιδιά», ὅπως διακήρυξε ὁ Μεγάλος Κολοκοτρώνης.  Ὁ καθηγητής, ἐπίσης, στό Τεχνολογικό Ἰνστιτοῦτο τῆς Μασσαχουσέτης Samulson ἔχει διατυπώσει τήν ἄποψη πώς «ἡ κοινωνία στήν  ὁποία οἱ γονεῖς νομίζουν ὅτι ἕνα ἀγόρι καί ἕνα κορίτσι εἶναι ἀρκετά, εἶναι καταδικασμένη σέ ἐξαφάνιση, γιατί τά δύο παιδιά κατά οἰκογένεια δέν ἀρκοῦν πρός ἀντιστάθμιση ἐκείνων πού πεθαίνουν ἤ μένουν ἄτεκνοι ἤ δέ νυμφεύονται». 

Ἄκρως ἐνδιαφέρουσα εἶναι καί ἡ πολυτεκνική ἀριθμητική τοῦ φιλόλογου Μπιλάλη (ΠΕΦΙΤ, τ. 9/1981, σελ.3).  Ὑποστηρίζει, πιο συγκεκριμένα, ὅτι: 1 παιδί  ἴσον 0 παιδιά, γιατί δέν εἶναι οὔτε ἡ φυσική συνέχεια καί ἀναπλήρωση τῶν γονέων.  2 παιδιά ἴσον 0, διότι εἶναι μόλις τό ἐλάχιστο ὅριο καί ὀδηγεῖ σέ φυσικό μαρασμό τήν οἰκογένεια.  3 παιδιά, ἐπίσης, ἴσον 0 παιδιά, γιατί καί τό τρίτο παιδί δέν εἶναι παράγοντας ἀνανεωτικός καί δυναμικός γιά τήν οἰκογένεια καί μάλιστα τήν οἰκογένεια ὡς  συστατικό κύτταρο τῆς στενότερης  ἀλλά καί τῆς εὐρύτερης Οἰκογένειας, τῆς μικρῆς πατρίδας, τοῦ Χωριοῦ-Χώρας καί τῆς μεγάλης πατρίδας, τοῦ Ἔθνους.  Γιατί καί τό τρίτο παιδί δέν ἀνανεώνει καί δέν ἀναπληρώνει τά φυσικά μειονεκτήματα τῆς μεγάλης καί μικρής οἰκογένειας, ὅπως τή φυσική ἀτεκνία, τήν ἀσθένεια, τόν πρόωρο θάνατο, τή μετανάστευση, τόν θάνατο κ.λπ. 4 παιδιά ἴσον 1 παιδί.

Ἔτσι, ὁ φυσικός καί φυσιολογικός ὁρισμός τῆς οἰκογένειας  δέν ὁρίζεται ἀπό τήν ὕπαρξη ἁπλῶς παιδιῶν ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ, ἀλλά ἀπό τά 4 παιδιά.  Αὐτό, βέβαια, ἰσχύει γιά τά φυσικά –φυσιολογικά ὅρια, μέ βάση τήν κοινή καί τήν κοινωνική -ὄχι μοντέρνα ἀλλά παραδοσιακή ἑλληνική- λογική, πού θεωρεῖ ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι τό πρῶτο κύτταρο τοῦ ὀργανωμένου συλλογικοῦ βίου, ὅτι θεμέλιο γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή  εἶναι ἡ οἰκογένεια καί ὄχι τό ἄτομο,  ὅτι ἀληθινή ζωή σημαίνει τό νά μή ζεῖς μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι προορισμένοι νά ζοῦν ὁ ἕνας χάρη τοῦ ἄλλου, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι «φύσει κοινωνικόν ζῶον» κατά τόν Ἀριστοτέλη καί γιατί «ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ» (Γεν. β΄18-25).

Ἐν κατακλείδι, για μία ἀκόμη φορά, ἀπευθύνω ἔκκληση πρός τήν ἑλληνική Πολιτεία νά σταθεῖ ἀρωγός στά πολλά καί ποικίλα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν οἱ ἑλληνικές οἰκογένειες και κυρίως οἱ πολύτεκνες, πού εἶναι στυλοβάτες τοῦ Ἔθνους μας. Θερμά παρακαλῶ τόν Πρωθυπουργό τῆς Χώρας μας καί τήν Κυβέρνηση ὄχι μόνο νά μειώσουν τή φορολογία τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν, ἀλλά καί νά θεσπίσουν εὐεργετικές διατάξεις γιά τή διευκόλυνσή τους, ὥστε νά γίνει ἡ Πολιτεία ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος γιά τή δεινοπαθοῦσα πολύτεκνη οἰκογένεια.

+ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

http://www.immspartis.gr