« Ο λαός μας έχει αποχαυνωθεί με όσα του σερβίρουν τα δυτικά κέντρα» ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ κ.κ.ΝΙΚΟΛΑΟΥ

πηγή

Έχει φθάσει σε τέτοιο ανησυχητικό σημείο η κατάσταση της κοινωνίας

 μας, ώστε να φαίνεται ότι την έχουμε μεταβάλει σε κοινωνία 

αγριανθρώπων. Φτάνει μια πρόχειρη ματιά στον καθημερινό τύπο 

και αρκεί ν’ ακούσει κανείς τα δελτία ειδήσεων μιας μόνο ημέρας, 

για να διαπιστώσει την σήψη που έχει δυστυχώς εξαπλωθεί σε 

όλο το κοινωνικό σώμα. Ληστές που κυνικά δηλώνουν ότι μπορούν

 να δώσουν συμβουλές πώς να ξοδέψει κανείς τα εκατομμύρια

 των Τραπεζών και Ταμιευτηρίων, φιλολογία κασετών μέχρι

 εξοργιστικού σημείου για παρακολουθήσεις και υποκλοπές

 τηλεφωνικών συνομιλιών, καταγγελίες για συμμετοχή υψηλά

 ισταμένων προσώπων σε κυκλώματα λαθρεμπορίας και

 τρομοκρατικής δράσεως, εκχυδαϊσμός της προσωπικής 

ζωής, δουλεμπόριο παιδιών, εκμετάλλευση των μεταμοσχεύσεων,

 δωροδοκίες, δωροληψίες, εγκλήματα και βιασμοί και άλλα 

πολλά αίσχη συνθέτουν την εικόνα της σημερινής 

κοινωνίας, για την οποία μετά βεβαιότητος μπορούμε να

 πούμε ότι βρίσκεται στο πολύ επικίνδυνο στάδιο προχωρημένης

 σήψεως.

Η ψυχολογική πίεση που ασκεί επάνω μας αυτή η κατάσταση είναι 

τόσο ισχυρή, ώστε να μένει να διαλέξει κανείς ανάμεσα στην δυναμική

 αντίδραση και στην απελπισία.

Δεν πάει άλλο πια. Αυτός ο τόπος έχει παράδοση και φιλότιμο. 

Δεν ανέχεται άλλο αυτή τη σύγχυση και διαφθορά. Πρέπει όσοι 

έχουν μείνει μακριά από το βούρκο και τη δυσωδία να αντιδράσουν

 δυναμικά. Να γράψουν, να μιλήσουν, να βάλουν στην θέση που πρέπει 

τους διαφθορείς και τους απατεώνες. Υπάρχουν πολλοί που 

περιμένουν την προφητική φωνή των υγιών στοιχείων για να

 ενισχυθούν στον αγώνα τους κατά του κακού. Σε όλες τις τάξεις 

υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αξιοπρέπεια και ηθική συνείδηση. 

Αυτούς όλους περιμένουμε να πυκνώσουν τις τάξεις της Εκκλησίας

 και να συνταχθούν με τις δικές της δυνάμεις στον αγώνα 

κατά της διαφθοράς και του πολυκέφαλου κακού που απειλεί 

αυτή την ίδια την υπόστασή μας.

Θα περίμενε κανείς στο ένδοξο και πολυτιμημένο έθνος μας να μη

 συνέβαιναν αυτά. Η νέα όμως θεότητα της καταναλώσεως και η 

νοοτροπία της νέας εποχής έχουν τόσο επηρεάσει και την 

παραδοσιακή και αγνή χώρα μας, ώστε να μη διαφέρει από τις

 άλλες κοινωνίες τις Δύσεως, όπου υπάρχει το αδιέξοδο και η 

απόγνωση για το αύριο. Ο λαός μας έχει αποχαυνωθεί με 

όσα του σερβίρουν τα δυτικά κέντρα. Έχουν καταφέρει το φως 

της Ανατολής να μεταβάλουν σε σκοτάδι. Μας έφεραν την ιδέα

 της εξισώσεως των πάντων και ισοπέδωσαν τα πάντα. 

Μας μίλησαν για καταδίκη της σεμνοτυφίας και ειλικρίνειας και

 πολέμησαν το σεβασμό και την αιδώ. 

Κλόνισαν την πίστη του λαού μας στην Εκκλησία του με

 χαλκευμένες κατηγορίες και εισήγαγαν τις αιρέσεις και

 την μορφή του αντιχρίστου. Υπεραμύνθηκαν των ανθρωπίνων

 δικαιωμάτων για να μπορούν οι εχθροί της πίστεως του 98% 

του ελληνικού λαού να δρουν ελεύθεροι και να πολεμούν την Ορθοδοξία. 

Κι ακόμα ποιος ξέρει αν τα όσα συμβαίνουν στο δημόσιο βίο, η έντονη

 αντιπαλότητα και η ασυνεννοησία, η προσπάθεια 

αλληλοεξευτελισμού και αλληλοεξοντώσεως δεν υποκινούνται από 

κέντρα του εξωτερικού που στοχεύουν στη διάλυση αυτού του τόπου;

Έχουν μεγάλη ευθύνη εκείνοι που ύπουλα μας οδηγούν στην καταστροφή, 

αλλά και εμείς, που παθητικά δεχόμαστε την «πρόοδο» της κοινωνίας 

στην οποία μας εισάγουν οι πολιτισμένοι, έχουμε τεράστια ευθύνη.

Γίνεται αυτοκριτική στην πολιτική σκηνή της χώρας μας.

 Αυτή όμως εξαντλείται στην επίρριψη ευθυνών στους άλλους,

 στην προγραφή των αντιφρονούντων και την αναγνώριση

 σφαλμάτων μόνο στην κομματική τακτική, με στόχο πάντα το

 εκλογικό αποτέλεσμα.

Για να υπάρξει θετική ελπίδα υπερβάσεως της κρίσεως θα πρέπει 

να επαναθεμελιωθεί η ζωή του έθνους μας στο θεμέλιο που

 λέγεται Ορθοδοξία. Να επανέλθει η ζωή μας στα ορθόδοξα,

 παραδοσιακά, γνήσια πλαίσια. Αλλιώς θα ‘ρθει ώρα που θα

 κλαίμε επάνω σε ερείπια. 

Απ’ έξω μας πολεμούν. 

Κι εμείς μέσα αλληλοσφαζόμαστε. 

Πρέπει να επικρατήσει η λογική. 

Χρειαζόμαστε κοινωνική και πνευματική αναγέννηση.

 Να κλείσουμε τα αποστήματα, γιατί η μόλυνση θα 

προχωρήσει πολύ βαθιά.

Η ελπίδα όλων είναι μία. Η Εκκλησία. Να συσπειρωθούμε

γύρω απ’ αυτήν για να δώσουμε τη μάχη της ιστορίας και

 της υπάρξεώς μας. Μόνο με την Ορθοδοξία ως 

συνδετικό δεσμό του έθνους μας θα στερεώσουμε την ειρήνη,

 την κοινωνική δικαιοσύνη και την πρόοδο. 

Το Ελληνορθόδοξο ήθος θα αναιρέσει τα αλλότρια ήθη και 

θα μας χειραγωγήσει σε μια γνήσια και σωτήρια αυτοσυνειδησία.

πηγή: http://www.imfth.gr/index.php?

Μήνυμα Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου, για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς 2012-13.

Ἀγαπητά μου παιδιά.

Μέ τήν ἔναρξη τοῦ νέου Σχολικοῦ ἔτους σᾶς εὔχομαι καλή, εὐλογημένη, εὐτυχισμένη καί ἀποδοτική χρονιά. Ἀπό σήμερα ἀρχίζει ὁ ἀγῶνας σας γιά τήν μάθηση καί τήν ἀπόκτηση ἐμπειριῶν χρησίμων καί ἀπαραιτήτων γιά τό μέλλον σας. Τό Σχολεῖο θά σμιλεύσει τήν προσω­πι­κό­τητά σας καί θά σᾶς δώσει ἀξία νοῦ καί ψυχῆς. Γι΄αὐτό χαρεῖτε τούς νέους ἀγῶνες σας καί εἰσέλθετε στό στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγω­νι­σμά­των μέ κέφι καί πεῖσμα, γιά νά κερδίσετε.

Γνωρίζω, ὅτι εἶστε ἀναστατωμένοι γιά τά ὅσα συμβαίνουν γύρω σας ἰδιαιτέρως τόν τελευταῖο καιρό. Ἔχετε δίκιο. Ἡ κοινωνία καί οἱ ὑπεύθυνοι θά ἔπρεπε νά σᾶς ἀνοίγουν δρόμους αἰσιοδοξίας. Αὐτό δέν συμβαίνει. Δέν πρέπει, ὅμως, νά παρασυρθεῖτε στή μελαγχολία τῶν μεγάλων. Τό μέλλον εἶναι δικό σας καί θά τό κερδίσετε μέ πίστη καί ἐλπίδα.

Ἡ Ἑλληνική κοινωνία περιμένει ἀπό ἐσᾶς, παιδιά μου, τήν ἀνόρθω­σή της. Δῶστε σέ ὅλους νά καταλάβουν, ὅτι εἶσθε ἄξιοι νά κρατήσετε ὑψη­λά τό ὄνομα τῶν ἐνδόξων προγόνων μας καί τό ἦθος τοῦ Ἑλλη­νορθο­δόξου πολιτισμοῦ.

Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία νά σᾶς εὐλογοῦν, νά σᾶς ἐνισχύουν, νά σᾶς φωτίζουν καί νά σᾶς σκεπάζουν ἀπό κάθε κακό.

Ὁ πνευματικός σας Πατέρας καί Ἐπίσκοπος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος, "Ο αητός της Ρούμελης δε λαβώνεται"

4.9.2012

Δεν είναι η πρώτη φορά που μέσα από τον καλλιτεχνικό και πνευματικό χώρο ξεπηδούν ορισμένοι απαίδευτοι, οι οποίοι με τα προκλητικά έργα τους κατορθώνουν να διαφημισθούν και να προβληθούν ως συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί κλπ. Αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες που ισοπεδώνουν αξίες και ιδανικά δυστυχώς επιδοτεί η ελληνική πολιτεία, όπως και με το πρόσφατο ακαταίσχυντο  έργο μιας αγνώστου στο ευρύ κοινό σκηνοθέτου περί του ήρωα της Αλαμάνας Αθανασίου Διάκου, το οποίο ανέβηκε στο φεστιβάλ Αθηνών.

Είναι να απορεί κανείς πως βρίσκουν τη δύναμη οι άνθρωποι αυτοί να αμαυρώσουν αιώνια σύμβολα, τα οποία η ιστορία και η ψυχή του λαού έχει υπεράνω πάντων. Τόση ρηχότης και  μωρία υπάρχει, ώστε χάριν του κέρδους να ποδοπατούν την αξία του Γένους και τη λεβεντιά της φυλής!

Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε αυτή την ώρα δεν είναι η ύβρις και η απαιδευσία της σκηνοθέτου, αλλά η αντίδραση του λαού μας, των φορέων και των μεμονωμένων πολιτών για αυτή την επαίσχυντη παράσταση. Αυτό είναι το ενθαρρυντικό της υποθέσεως, ότι ακόμα υπάρχουν αντιστάσεις και ότι ο λαός μας, όσο και αν φαίνεται ζαλισμένος με τα καθημερινά προβλήματα , πιστεύει σε αξίες και ιδανικά για τα οποία αντιδρά και αγωνίζεται όταν αυτά καθυβρίζονται και κακοποιούνται.

Ο Αθανάσιος Διάκος, όπως και όλοι οι μάρτυρες της πίστεως και οι ήρωες της πατρίδος, είναι άσβεστοι φάροι ήθους, λεβεντιάς και αυτοθυσίας. Το ερώτημα είναι: Ποιός εξουσιοδότησε την πολιτεία να χρηματοδοτεί τέτοιου είδους αντεθνικά έργα που σπιλώνουν την ιστορία; Είναι δυνατόν ποτέ κρατικοί φορείς να συνεργάζονται με ανθρώπους που προσβάλλουν την υπόσταση της πατρίδος;

† ο Φθιώτιδος Νικόλαος

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικόλαου για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Αύγουστος 2012

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.

Περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο θέμα ἀγαπᾶμε καί ἐπιθυμοῦμε νά διηγούμεθα στήν Ἐκκλησία μας τά μεγαλεῖα τῆς ἀειπαρθένου Θεομήτορος. Ὁ λόγος μας ὅμως δέν ἠμπορεῖ νά προσεγγίσει τά ὑπεράνω τοῦ λόγου, ὃπως καί οἱ ὀφθαλμοί μας δέν ἠμποροῦν ἀτενῶς νά προσβλέψουν πρός τόν ἥλιο. Τό μυστήριο πού λέγεται «Πα­να­γία» εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Ἡ φιλανθρωπία της ὅμως μᾶς ἐπιτρέπει νά προσεγγίσωμε μέ ἀγάπη καί ταπείνωση, γιά νά γευθοῦμε τήν εὐωδία τῶν χα­ρι­σμά­των της καί νά βιώσωμε τή νέα ζωή, πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Πολλοί ἄνθρωποι ἀπό τήν παλαιά ἐποχή ἐπέτυχαν Θεία εὐμένεια, δόξα καί δύ­ναμη καί κατά τόν Σολομῶντα πολλές θυγατέρες «ἐποίησαν δύναμιν». Ἡ Θεο­τό­κος, ὅμως, ὑπερέβη ὅλες κατά πολύ. Διότι μόνο αὐτή ὄντας ἀνάμεσα στόν Θεό καί σέ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος, τόν μέν Θεό κατέστησε υἱό ἀνθρώπου, τούς δέ ἀνθρώπους ἔκανε υἱούς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔκανε οὐρανό τή γῆ καί ἐθέωσε τό γένος. Μόνη αὐτή ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες ἀναδείχθηκε Μητέρα Θεοῦ «ὑπέρ φύ­σιν» καί μέ τόν ἄφραστο τόκο ὑπῆρξε Βασίλισσα κάθε ἐγκοσμίου καί ὑπερκοσμίου κτίσματος.

Τώρα ἔχει τόν Οὐρανό κατάλληλο κατοικητήριο καί ἵσταται στά δεξιά τοῦ Παμβασιλέως μέ διάχρυσο ἱματισμό ἐνδεδυμένη καί στολισμένη. Διάχρυσος ἱμα­τι­σμός εἶναι τό διαυγές σῶμα της στολισμένο μέ παντοειδεῖς ἀρετές. Αὐτό τό σῶ­μα, γῆ καί τάφος καί θάνατος, δέν ἠμπόρεσαν νά κρατήσουν, γιατί ὑπῆρξε ἐν­διαί­τη­μα οὐρανοῦ καί τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν. Αὐτό τό σῶμα πού γέννησε, συν­δο­ξά­ζε­ται μέ το γένημα μέ δόξα θεοπρεπῆ καί εἶναι κόσμημα ὁρατῶν καί ἀοράτων ἀγαθῶν.

«Ποιός λόγος ἠμπορεῖ νά περιγράψει τό θεόλαμπο κάλλος σου, Θεομήτορ Παρθένε;» ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος τοῦ ἀκτίστου Φωτός, Ἀρχιεπί­σκο­πος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί συνεχίζει: «Διότι σύ εἶσαι τόπος ὅλων τῶν χαρίτων καί πλήρωμα παντοειδοῦς καλοκαγαθίας, ἔμ­ψυχος πίνακας καί εἰκόνα κάθε ἀγαθοῦ καί κάθε χρηστότητος, ἀφοῦ εἶσαι ἡ μόνη πού ἀξιώθηκες ὅλα μαζί τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματος καί μάλιστα ἀφοῦ εἶσαι ἡ μόνη πού ἔλαβες παραδόξως ἔνοικο στά σπλάχνα σου τόν θησαυρό τῶν ἀγαθῶν καί τῶν χαρισμάτων».

Ἡ Παναγία εἶναι «τοσοῦτον ἐγγυτέρα τῶν Θεῷ ἐγγιζόντων». Εἶναι πιό κοντά στόν Θεό ἀπό ἐκείνους πού τόν πλησιάζουν, δηλαδή, ἀπό ὅλους τούς ἁγίους καί ἀπ΄ὅλους τούς ἀγγέλους. Γι΄ αὐτήν λέγει ὁ Δαβίδ: «παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου» (Ψ. 44,11). Βλέπετε τήν διαφορά τῆς στάσεως; Ἀπό αὐτήν ἠμποροῦμε νά ἐννοήσουμε καί τήν διαφορά τῆς τάξεως.

Στά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης ἵσταται ὁ Χριστός, στά δεξιά ἵσταται καί ἡ Θεοτόκος. Σ΄αὐτόν τόν φοβερό τόπο, πού εἶδε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ, ἡ Θεοτόκος εὐεργετεῖ τήν κτίση καί πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν.

Ὅπως δι΄Αὐτῆς ὁ Θεός ἐπεδήμησε πρός ἐμᾶς «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», ἐνῶ πρίν ἦταν ἀθέατος ἐπί τῆς γῆς, ἔτσι καί τώρα διά τῆς Θεοτόκου ἔρχεται στή ζωή μας ὁ Σωτήρας μας ἀνάλογα μέ τήν προαίρεση καί τήν πίστη μας καί καθίσταται ἡ Παναγία πηγή ζωῆς καί σωτηρίας.

Ἀδιάλειπτη εἶναι ἡ φιλανθρωπία τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου. Εἶναι Μητέρα τῶν ἀνθρώπων καί ὡς Μητέρα ἀγαπᾶ κάθε ἄνθρωπο. Διά μέσου Αὐτῆς γεννηθήκαμε στή νέα ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι εἴμεθα συγγενοῦς φύσεως μέ Αὐτήν. Αὐτή ἡ συγγένεια καθορίζει καί τήν σχέση πού ἔχομε μέ τήν Παναγία. Εἶναι ἡ Μητέρα μας καί εἴμεθα τά παιδιά της. Ἡ Θεοτόκος χαρίζει θεραπεία καί βοήθεια, ὡς ἀντίμετρο στά πάθη μας, κατανέμοντας στίς ψυχές καί στά σώματα πλούσια χάρη.

Σ΄ Αὐτήν τήν ἀκένωτη πηγή τῆς ἀγάπης ἄς καταφεύγωμε πάντοτε. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίς τῶν ἀπελπισμένων, ἡ προστάτις τῶν ἀδικουμένων, ἡ παρηγορία τῶν πενθούντων, ἡ προστασία πάντων τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτήν ἄς παρακαλέσωμε ἐκ πόθου, νά ἐνισχύει κάθε ψυχή θλιβομένη, νά σκεπάζει τήν πατρίδα μας ἀπό κάθε ἐπιβουλή, νά φωτίζει τούς κυβερνῶντας νά μεριμνοῦν ἀγαθά ὑπέρ τοῦ λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί νά κρατεῖ ἄσβεστη τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Ἐκ βάθους ψυχῆς, σᾶς εὔχομαι, ἀδελφοί μου, ἔτη πολλά μέ ἰσχυράν καί ἀμετάθετον τήν προστασίαν τῆς Θεομήτορος.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: «Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ»

«Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή κι ένιωθαν όλους να τους κοροϊδεύουν. Φεύγω από ένα κόσμο φαρισαϊκό που μόνο άγχος με γέμιζε και ούτε μια φορά δεν άνοιξε την αγκαλιά του να με ζεστάνει. Δεν αντέχω άλλο την ζωή. Αγαπώ τον θάνατο».

Αυτά τα λόγια έγραφε σ’ ένα απλό χαρτί λίγο πριν αυτοκτονήσει ένας νέος 25 ετών. Ύστερα ανέβηκε στον 7ο όροφο της πολυκατοικίας που έμενε και ρίφθηκε στο κενό. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ένας νέος με τόσες προοπτικές έθεσε τέρμα στην ζωή του μ’ αυτό τον ατιμωτικό θάνατο.

Αλματωδώς αυξάνονται και στον τόπο μας οι αυτοκτονίες νέων και ηλικιωμένων. Άνθρωποι κάθε τάξεως, μορφώσεως, ηλικίας, ιδεολογίας οδηγούνται για πολλούς λόγους στην αυτοκτονία. Στις ανεπτυγμένες χώρες το φαινόμενο αυτό έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Στην Γαλλία πρόσφατες έρευνες απέδειξαν, ότι η αυτοκτονία προκαλεί περισσότερους θανάτους από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Για το ίδιο θέμα διοργανώνονται επιστημονικά συνέδρια, γίνονται έρευνες, γράφονται βιβλία. Στην Αμερική τελευταία κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «τελική έξοδος» στο οποίο προτείνονται διάφοροι τρόποι για να τελειώσει κανείς την ζωή του «αξιοπρεπώς». Ως εκεί έφθασε το εφευρετικό δαιμόνιο του χωρίς Θεό ανθρώπου της εποχής μας.

Για το φλέγον αυτό θέμα της αυτοκτονίας υπάρχουν καυτά ερωτήματα:
Γιατί οι συνταγές φυγής από την πραγματικότητα;

Γιατί οι νέοι σκέφτονται ως εύκολη λύση τον θάνατο;

Γιατί οι ηλικιωμένοι τελειώνουν μια ολόκληρη ζωή αγώνων με μια πράξη δειλίας;

Τα αίτια είναι πολλά. Η φτώχεια, η ανεργία, η μοναξιά, η απομόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας, ο πόνος, οι δοκιμασίες της ζωής σπρώχνουν στην τελική έξοδο. Ζωή χωρίς πίστη, χωρίς ιδανικά και αξίες γίνεται φυλακή που βασανίζει τον άνθρωπο για τον οποίο μοναδική σωτηρία και απαλλαγή φαίνεται ο θάνατος.

Μια κοινωνία που δεν έχει και δεν προσφέρει ιδανικά επιδοκιμάζει και πολλές φορές απαιτεί την επιλογή του θανάτου. Τέτοιο είναι δε το κατάντημα της παραφροσύνης ώστε να έρχεται ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος να ανακηρύσσει ως ήρωες, μάρτυρες, εντίμους και δυνατούς τους αυτόχειρες, τους δε καρτερικούς και κυρηναίους ως ανέντιμους και δειλούς.

Έχουν τόσο ανατραπεί οι αξίες και έχει τόσο αλλοιωθεί η ταυτότητα του λαού μας, ώστε να θεωρείται επιτρεπτό ό,τι ο ηθικός νόμος απαγορεύει.

Η ζωή είναι θεϊκό δώρο που παρέχεται και ανακαλείται μόνο από τον δημιουργό της ζωής. Η αυτοκτονία είναι άμεση κατά του Θεού προσβολή και μεγάλο αμάρτημα. Είναι ακόμα προσβολή κατά του ίδιου του προσώπου, γιατί του αφαιρείται η δυνατότητα περαιτέρω ηθικής τελειώσεως. Δεν έχει δικαίωμα κανένας να θέτει τέλος στον εαυτό του.

Η ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός να αναφέρεται στον τρόπο ζωής και  όχι στον τερματισμό της. Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» ονομάζει τους αυτόχειρες δειλούς. «Το αποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ή έρωτα ή τι λυπηρόν ουκ ανδρείου, αλλά μάλλον δειλού»

Δυσκολίες πάντα υπάρχουν στην ζωή και προβλήματα.

Η λύση δε βρίσκεται στην υποχώρηση, αλλά στον αγώνα.

Η μοναξιά, η φτώχεια, η αρρώστια και οι πάσης φύσεως δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν. Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο της ζωής. Είναι ο προνοητής Θεός που μπορεί φαινομενικά να αποσύρει για ένα διάστημα την προστασία του, στην πραγματικότητα όμως μας ωφελεί με έναν παιδαγωγικό τρόπο, για να μας οδηγήσει από την οδύνη  στην ηδονή, για να μας βοηθήσει να νιώσουμε την αξία της δικής του ζωής.

Για τον καθένα μας έχει ο Θεός το σχέδιό του. Ας τον εμπιστευόμαστε για πάντα, και όταν ευτυχούμε και όταν δοκιμαζόμαστε. Να μην μας διακατέχει βιασύνη, ανυπομονησία, αλλά καρτερία και προσδοκία της παρουσίας του Θεού.

Στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο δειλοί. Υπάρχουν και τα φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων υπομονής. Τυφλοί, παράλυτοι, ανάπηροι μεγαλουργούν με την δύναμη της θελήσεως και τη σοφία που τους χαρίζει ο Θεός.Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες, οι έντιμοι, οι δυνατοί.

Γιατί λοιπόν να θεωρείται λύση η αυτοκτονία; Ποια λογική μπορεί να ονομάσει πράξη δυνάμεως αυτόν τον ατιμωτικό θάνατο που εκλέγουν οι δειλοί; 
πηγή

ΜΗΤΡ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: «ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ, ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ»

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕ
τοῦ  Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου

.         Ἔγινε πλέον μόδα στὴν πατρίδα μας νὰ νομιμοποιοῦνται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις μὲ τὴν τέλεση πολιτικοῦ γάμου. Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ πολιτικὸς γάμος καὶ τὰ σύμφωνα συμβιώσεως εἶναι «πορνογαμία», ἐν τούτοις ἔχει περάσει στὴν κοινὴ γνώμη ἡ ἀθώωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου, μὲ ἀποτέλεσμα παιδιὰ χριστιανικῶν οἰκογενειῶν γιὰ διαφόρους οἰκονομικοὺς λόγους νὰ τελοῦν πρῶτα πολιτικὸ γάμο, εἰς τὸν ὁποῖον μάλιστα παρίστανται καὶ πιστοὶ χριστιανοὶ συγγενεῖς του ζεύγους.
.         Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι, ὅτι μερικὰ ἀπὸ τὰ ζευγάρια αὐτὰ συνδυάζουν τὸν Ἐκκλησιαστικὸ γάμο μὲ τὴν βάπτιση τοῦ ἐκτὸς γάμου παιδιοῦ τους ἐμπαίζοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν ἱερολογία τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου. Σ’ αὐτὸ τὸνἐμπαιγμὸ ἡ Ἐκκλησία κυριολεκτικὰ «σέρνεται» μὴ ἀποτολμοῦσα νὰ ἀρθρώσει διὰτῶν Ἐπισκόπων καὶ Ἱερέων τῆς τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ τῆς ἰσοπεδώσεως δὲν ὠφελεῖ κανένα, διότι οἱ μὲν ἐμπλεκόμενοι δὲν ἐπιδεικνύουν καμία θρησκευτικὴ εὐαισθησία, οἱ δὲ πιστοὶ σκανδαλίζονται γιὰ τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ τὸν συμβιβασμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς νέες περίεργες συνήθειες, οἱ ὁποῖες προβάλλονται ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως καὶ δημιουργοῦν μόδα.
.         Τὸ τραγικὸ εἶναι, ὅτι ὡς διοίκηση ἀποφασίζομε, ὡς πρόσωπα ὅμως δὲν ἐφαρμόζομε. Ἡ ἀνησυχία μερικῶν θεολόγων καὶ πνευματικῶν, ὅτι οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ κατεδαφίζουμε ὅρους καὶ κανόνες ποὺ ἐθέσπισαν μὲ Πνεῦμα Ἅγιον οἱΘεοφόροι Πατέρες, δὲν εἶναι ἀβάσιμη.
.         Αὐτὴ ἡ ἀνομοιομέρεια, ἡ ἀντιγνωμία καὶ ὁ αὐτοσχεδιασμὸς θὰ μᾶς κοστίσει, ἀλλά, ὅταν τὸ ἀντιληφθοῦμε θὰ εἶναι ἀργά. Ὅσο εἶναι καιρὸς ἐπιβάλλεται νὰ λάβωμε ἀποφάσεις. Ὁ λαὸς ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ πορεύεται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων.

ΠΗΓΗ: imfth.gr

Κυριακή του τυφλού (Ιω. θ', 1-38) Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Νικολάου

Τήν τακτική τοῦ διαβόλου μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ σημερινή ἀποστολική περικοπή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Δέν ἐπιτίθεται μόνο εὐθέως ἀλλά τίς περισσότερες φορές ὕπουλα καί πονηρά μεθοδεύει τόν πνευματικό ἤ ἀκόμα καί τό σωματικό ὄλεθρο τοῦ πιστοῦ. Μετέρχεται τέχνη πανούργα καί δολεροτάτη. Παρουσιάζεται ὡς φίλος καί συνεργάτης. Ἄν καί πατήρ τοῦ ψεύδους, διακηρύττει ἀλήθειες γιά νά κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξε στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας γιά τούς Ἀποστόλους. «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου εἰσίν» φώναζε ἡ μαντευομένη. Σκοπό εἶχε νά παγιδεύσει τούς Ἀποστόλους. Ἔτσι παγιδεύει κάθε ἀνυποψίαστο ὁ «ἀκάθαρτος καί ἀναιδής καί σκοτεινός» διάβολος.

Ἡ ἐναγώνια φωνή τοῦ Μακεδόνα «διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πράξ 16,10) ἔφερε τούς Ἀποστόλους Παῦλο, Σίλα, Τιμόθεο καί Λουκᾶ στήν πόλη τῶν Φιλίππων. Ἐκήρυτταν ἐκεῖ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί προσέφεραν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στήν κοινωνία τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι μέ καλή προαίρεση παρακολουθοῦσαν τό ἀποστο­λι­κό κήρυγμα καί πολλοί ἐπίστευαν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ φθονερός καί ἀρχέκα­κος ἐχθρός τῆς σωτηρίας αὐτή τήν ὤρα θέλησε νά δημιουργήσει σύγχυση στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἐκεῖ στούς Φιλίππους ὑπῆρχε κάποια δούλη δαιμονιζομένη. Τό πονηρό πνεῦ­μα ἔδινε στό στόμα της μαντεῖες γιά διάφορα γεγονότα. Τήν δυστυχισμένη αὐτή κόρη περιέφεραν ἀπό πλατεία σέ πλατεία καί ἀπό ναό σέ ναό οἱ προστάτες της, οἱ ὁποῖοι πολλά κέρδιζαν ἐκμεταλευόμενοι τίς μαντεῖες πού ἔδινε στούς ἐνδιαφε­ρο­μέ­νους. Αὐτή λοιπόν παρακινημένη ἀπό τό πονηρό πνεῦμα ἀκολουθοῦσε κατά πόδας τούς Ἀποστόλους καί τούς διεφήμιζε μεγαλοφώνως ὥστε νά τήν ἀκούει ὅλος ὁ κόσμος.

Γιατί ὅμως τό ἔκανε αὐτό; Ποιά ἀνάγκη τήν ἐβίαζε, ὥστε νά μαρτυρεῖ, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καί ἐκήρυτταν τή σωτηρία; Διπλή παγίδα ἔστησε ὁ διάβολος. Ἤλπιζε ὅτι μ΄ αὐτούς τούς ἐπαίνους ἤ θά ἔπεφταν οἱ Ἀπόστολοι στό ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφάνειας καί τῆς φιλοδοξίας, ἤ θά ἀναγκάζονταν νά ἐκδιώξουν τό πονηρό πνεῦμα ἀπό τή δούλη, ὁπότε θά ἐξοργίζονταν οἱ κύριοί της γιά τήν οἰκονομική ζημιά καί θά ἐπιβουλεύονταν τή ζωή τῶν Ἀποστόλων. Ὁ διάβολος τήν ἀλήθεια ἔλεγε διά στόματος τῆς μαντευομένης, ὄχι γιά νά ὠφελήσει, ἀλλά γιά νά βλάψει τούς ἀκούοντες.

Ἔδινε τόπο στήν ὀργή ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπί πολλές ἡμέρες. Ἀπέφευγε νά δημιουργήσει ἔκρηξη πρίν ἀκόμα σπείρει τό θεῖο σπόρο τῆς ἀλήθειας. Ἡ κατάσταση ὅμως γινόταν ἀφόρητη. Γεμάτος ἀγανάκτηση γιά τήν ὑποκρισία τοῦ πονηροῦ, διέταξε τό ἀκάθαρτο πνεῦμα νά φύγει ἀπό τήν κόρη. «Παραγγέλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ΄ αὐτῆς» φώναξε δυνατά στρέφοντας τό βλέμμα του στή μαντευο­μέ­νη. Αὐτοστιγμί ὁ διάβολος ἔφυγε καί ἡ ταλαίπωρη κόρη ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν τυραννία του.

Ὁ διάβολος θέλησε νά παρουσιασθεῖ ὡς φίλος καί συνεργάτης τῶν Ἀποστόλων, γιά νά ἀποκτήσει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν, ὥστε μετά τήν ἀναχώρηση τῶν Ἀποστόλων νά τούς παρασύρει σέ πλάνες καί αἱρέσεις καί νά τούς κάνει ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός» (Β΄ Κορ. 11,14) γιά νά πλα­νή­σει εἰ δυνατόν καί τούς ἐκλεκτούς. Εἶναι δόλιος καί πανοῦργος. Οἱ ἄνθρωποί του, οἱ αἱρετικοί, δείχνουν γλυκομίλητοι, εὐσεβεῖς, ζηλωτές, ἀγωνιστές. Ὁμιλοῦν γιά τά θαύματα τῆς πίστεως. Χρησι­μο­ποιοῦν τά ὅσια καί ἱερά. Ἀγωνίζονται νά σώσουν ἁμαρτωλούς. Κηρύττουν τόν Χριστό. Ὅλα αὐτά τά πράττουν γιά νά αἰχμαλωτίσουν τούς ἀφελεῖς καί ἀστηρίκτους στήν εὐσέβεια καί ὕστερα νά τούς ὁδηγήσουν στήν αἵρεση. Πρῶτα προσπαθοῦν νά κερδίσουν τήν ἐμπιστοσύνη μας. Καί ἀφοῦ τό ἐπιτύχουν καί ἀποκτήσουν ἐπιβολή ἐπί τῶν θυμάτων τους, περνοῦν τίς δικές τους θεωρίες καί τά δικά τους «πιστεύω». Δυστυχῶς ἔχει γεμίσει ἡ Ἑλλάδα ἀπό ψευτοθαυματοποιούς, ψευδοσωτῆρες, ψευτοαγίους, οἱ ὁποῖοι πλουτίζουν ἐκμεταλ­λευό­με­νοι τόν πόνο καί τήν ἀγωνία ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων.

Ὁ λαός μας, δυστυχῶς σέ μεγάλο βαθμό, ἔχει ἀναμείξει τήν εὐσέβεια μέ τή δεισιδαιμονία, τήν πίστη μέ τήν πλάνη, τή μαγεία μέ τή θρησκεία. Καταφεύγει στήν Ἐκκλησία ὅταν ἀντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, ἀλλά δέ διστάζει νά χτυπήσει καί τήν πόρτα τοῦ πνευματιστοῦ ἤ τοῦ μάγου. Ποιά σχέση ὅμως μπορεῖ νά ἔχει ὁ Χριστός μέ τό διάβολο; Εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ διάβολος νά ἔχει ἁγνή ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο; Ἐκεῖνος πού ἐπιβουλεύεται τήν ψυχή μας εἶναι δυνατόν νά λυπεῖται τό σῶμα μας; Ὁ λύκος ποτέ δέν γίνεται πρόβατο, οὔτε ὁ διάβολος γίνεται ποτέ ἰατρός.

Ἡ Ἐκκλησία μας καταδικάζει ὠς ὀλέθριο γιά τήν ψυχή κάθε τι πού ἔχει σχέση μέ τή μαγεία καί τή μαντεία. Προτρέπει τούς πιστούς νά ἀποστρέφονται τούς ὑπηρέτες τοῦ διαβόλου: τούς ὑπνωτιστές, τούς μάγους, τούς ἀστρολόγους καί τούς ὁμόφρονές τους κι ἄν ἀκόμα χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, κι ἄν ἐπικαλοῦνται τούς Ἁγίους.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Ἡ μορφή τοῦ σατανᾶ ἔχει εἰσβάλει τελευταῖα στή ζωή μας. Ὁ ἴδιος μέ τά ὄργανά του προσπαθεῖ νά μᾶς ἐξοικιώσει μέ τήν παρουσία του. Ἡ πολεμική του ἔχει διαφορε­τι­κές ἀπ΄ ὅτι παλαιότερα μεθόδους. Προσοχή μήν πλανηθοῦμε. Αὐτός ὁ ἐχθρός δέν πρόκειται ποτέ νά γίνει φίλος μας. Εἶναι ἀντίπαλος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας. Μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι αὐτός κατευθύνει τά γεγονότα, ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν ἔχει καμιά ἐξουσία ἐπί τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χριστοῦ. Τή στγμή πού θεωρεῖ βέβαιη τή νίκη του «ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβάλλεται ἔξω» (Ἰωάν. 12,31). Μαζί μέ ὅλους τούς ὀπαδούς του θά βληθεῖ «εἰς τήν λί­μνην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου» (Ἀποκ. 20,10). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά νικήσει. Θάρρος χρειάζεται στόν ἀγώνα κατά τοῦ πονηροῦ καί ἐλπίδα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καταφυγή καί δύναμη γιά ὅλους μας εἶναι ἡ ἀγία μας Ἐκκλησία, στήν ὁποία μέ τή χάρη τῶν θείων Μυστηρίων κάθε δύναμη τοῦ διαβόλου διαλύεται.

Κυριακή Β των Νηστειών Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος

Τό μεγάλο μυστικό τῆς ὑπακοῆς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἡ ἐλευθερία, γιά τήν ὁποία πολλές φορές μᾶς μίλησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ βάση τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως.

Ἄν ἡ ἐλευθερία μᾶς ὁδηγήσει σέ αὐτόβουλη ἐπιλογή τῆς ἐνθέου ζωῆς, τότε γίνεται βάση τῆς σωτηρίας μας. Ἄν ὅμως μᾶς ὁδηγήσει στή σαρκική ζωή τῶν ἀπολαύ­σεων, τότε μᾶς δίνει ὡς ἀμοιβή τήν περιπέτεια καί τόν θάνατο. Ἡ ὑπακοή μας στόν ἠθικό νόμο δέν εἶναι ἐξαναγκασμός, οὔτε παθητική ὑποταγή. Εἶναι ἐνεργητική ἀποδοχή τῆς θείας Οἰκονομίας. Εἶναι ἀμετάθετη πίστη στά σχέδια τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ὑπακοή προϋποθέτει τήν πίστη. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός γνωρίζει τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλά τήν δοκιμάζει μέ τήν ὑπακοή. Τόν προστάζει νά θυσιάσει τόν μονο­γε­νή του, γιά τόν ὁποῖο εἶχε δώσει τόσες ὑποσχέσεις. Καί ὅμως ὁ Ἀβραάμ παραδίνεται στό θεῖο θέλημα, τό ὁποῖο τοῦ ἐπιβάλλει νά βαδίζει στά τυφλά καί νά πράττει πράγματα τῶν ὁποίων ἀγνοεῖ τό νόημα. Ὅταν ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τόν Θεό, τότε τόν ὑπακούει. Στόν Παράδεισο ἡ ἁρμονία στίς σχέσεις Θεοῦ καί ἀνθρώπου διαταράχθηκαν ἀπό τή στιγμή πού κλονίστηκε ὁ σύνδεσμος τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς ἀγά­πης. Ἡ ἀνυ­πα­κοή τοῦ Ἀδάμ ἔγινε πρόξενος πολλῶν κακῶν καί τῆς εἰσό­δου τῆς ἁμαρτίας στή ζωή. Ἔπρε­πε ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, νά ἐπανενώσει τά διεστῶτα μέ τή δική του «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» ὑπακοή, γιά νά λυτρωθεῖ ἡ ἀνθρω­πό­τη­τα ἀπό τά δεινά τῆς πα­ρα­κοῆςž «ὥσπερ γάρ διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρ­τωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καί διά τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνός δίκαιοι κα­τα­στα­θήσονται οἱ πολλοί» (Ρωμ. 5,19). Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε μία συ­νε­χής προ­σή­λω­ση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἡ ὁποία πέρασε μέσα ἀπό μιά σειρά γε­γο­νότων, προ­σώ­πων, θεσμῶν, ἐξουσιῶν καί νομικῶν διατέξεων. Ἀποκο­ρύ­φω­μα τῆς ὑπα­κοῆς του ἦταν ἡ σταυρική θυ­σία μέ τήν ὁποία «ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶ­σιν αἴτιος σω­τη­ρίας αἰωνίου» (Ἑβρ. 5,9).

Στόν ὑπάκουο ἐπιβλέπει ὁ Θεός μέ πατρική συμπάθεια. Σ΄ αὐτόν «ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ τετελείωται» (Α΄ Ἰωάν. 2,5). Χαριτωμένος εἶναι ὁ ἄνθρω­πος τῆς ὑπακοῆς καί ἀγα­πη­τός ἀπό ὅλους. Ἡ προσήλωσή του στό νόμο τοῦ Θεοῦ τόν ἑνώνει μέ τό Χριστό καί ὡς δῶ­ρο τοῦ προσκομίζει τόν ἁγιασμό καί τή θεία Χάρη. Ἀ­πεναντίας ὁ παραβάτης καί ἀπει­θής, ἄν καί νομίζει ὅτι ζεῖ ἐλεύθερα, στήν οὐσία εἶναι δοῦλος τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῆς ἁμαρτίας. Κατάληξη τῆς ἀπειθείας εἶναι ἡ περιπέτεια καί ὁ θάνατος. Σ΄ αὐτούς ἐνερ­­­γεῖ «ὁ ἄρχοντας τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος» (Ἐφεσ. 2,2), ὁ ὁποῖος τούς πα­ρα­κινεῖ νά πράτ­­τουν τό θέλημα τῆς σαρκός.

Πίστη τῶν ἀνθρώπων εἶναι, ὅτι κάθε παράβαση καί παρακοή πληρώ­νε­ται ἀκριβά. Τι­μωρός βέβαια δέν εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς μα­κρο­θυμίας, ἀλλά ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τή σφαίρα τῆς θεϊκῆς προστασίας, τόσο ἐκτίθεται σέ κινδύνους καί πειρασμούς. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ὅλους, σέβεται ὅμως τήν ἐλευθερία μας. Ἐκεῖ πού δέν τοῦ ἐπιτρέπουμε δέν εἰσέρχεται. Κρούει τή θύρα τῆς ψυ­χῆς μας καί περιμένει τή δική μας ἀνταπόκριση χωρίς νά παραβιάζει. Ἡ ἀθέ­τη­ση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν ἀποστροφή τοῦ προσώπου του. Αὐτή εἶναι ἡ πιό δίκαιη ἀνταπόδοση καί τιμωρία.

Ὅταν ὁ Θεός ἀποσύρει τή Χάρη του, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπο­γυ­μνω­μέ­νος ἀπό τά «ὅπ­λα τῆς δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 6,7) γίνεται ὑποχείριο τῶν ὀρ­γά­νων τῆς ἀνομίας. Τό βλέ­πουμε στήν καθημερινή πραγματικότητα. Τό δι­δα­σκόμαστε καί ἀπό τήν ἱστορία. Ὅ­σοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τό Θεό κα­τα­στράφηκαν. Ἡ ζωή τους κατάντησε ἕνα μαρ­τύ­­ριο χωρίς κατάληξη. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πρέπει νά λάβουμε «τό κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 2,3). Ἡ ἀμετανοησία φέρνει τήν ὀργή. Ἡ ἐργασία τοῦ κακοῦ φέρνει τήν θλίψη καί τόν πόνο.

Χωρίς κανέναν δισταγμό μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅτι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι εἶναι «τέ­κνα ὀργῆς» (Ἐφεσ. 2,3). Ἡ ἀπείθεια στό νόμο τοῦ Θεοῦ εἶναι τό κύριο χαρακτηρι­στι­κό τῆς ἐποχῆς μας. Ἔχουμε συμβιβαστεῖ μέ καινούργιες «θεότητες», πού κολακεύουν τή σάρκα καί τόν ἐγωισμό μας. Λησμονήσαμε τό χρέος μας ἀπέναντι στόν εὐεργέτη μας Θεό καί ἀγκαλιάσαμε ἐκεῖνον «τόν διάβολο» πού μέ ὕπουλο τρόπο ἀπεργάζεται τήν καταστροφή μας. Ἰσοπεδώσαμε τίς ἠθικές ἀξίες. Υἱοθετήσαμε νέα ἤθη καί νέα «ἰδα­νικά». Στρέψαμε τά νῶτα μας στό Θεό μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τόν προσανατο­λι­σμό μας. Διερωτᾶται κανείς: ποῦ ὀφείλονται ὅλα αὐτά τά φοβερά πού συμβαίνουν στόν κόσμο καθημερινά; Γιατί τόση βία, ἀπανθρω­πιά, ἀπάτη, διαφθορά, κακία; Γιατί τό­σες καταστροφές καί συμφορές; Τήν ἀπά­ντηση δίνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «ὁ μή ἔχων τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ τήν ζωήν οὐκ ἔχει» (Α΄ Ἰωάν. 5,12). Μακριά ἀπό τή ζωή τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει ζωή. Ἐκεῖνος δίνει νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας. Ἡ ἁμαρτία «ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. 1,15).

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Νά ἐπιδιώκουμε οἱ σχέσεις μας μέ τό Θεό νά εἶναι σχέσεις τέκνων πρός πατέρα. Αὐτή ἡ συγγένεια θά μᾶς βοηθεῖ νά ἐπιστρέφουμε ὅταν ἀτακτοῦμε, καί νά μετανοοῦμε ὅταν ἁμαρτάνουμε. Κι ὅταν ὁ Θεός μᾶς παιδαγωγεῖ, νά γνωρίζουμε ὅτι μᾶς παιδεύει γιά τό συμ­φέ­ρον μαςž ποτέ δέν μᾶς ἐκδικεῖται

Κυριακή των Απόκρεω τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. κ. Νικολάου

Ὁ σημερινός κόσμος τῆς ἀφθονίας, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἀκούει μέ μεγάλη ἐπιφύλαξη τά ὅσα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει περί νηστείας. Δέν ἔχει διά­θεση καμιᾶς στερήσεως, γιατί ἐπιθυμεῖ νά ἀπολαύσει ὅ,τι ἱκανοποιεῖ τή γεύση καί τήν ἐγωκεντρική βουλιμία του. Ὁ λόγος ὅμως τοῦ Θεοῦ εἰσηγεῖται τά ἀκριβῶς ἀντίθετα. Ὅτι δηλαδή δέ θά πρέπει νά κυριευό­μα­στε ἀπό τό πάθος τῆς γαστριμαργίας, οὔτε βέβαια νά νομί­ζου­με ὅτι μέ τή νηστεία γινόμαστε θεοί, ἀλλά μέ ταπεινό φρόνημα τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Τό κείμενο τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀναφέρεται σέ συγκεκριμένα γεγονότα πού συνέβαιναν στήν Κόρινθο ἀπό μερικούς ἀπρόσεκτους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἀγόραζαν κρέας ἀπό τά περισσεύματα εἰδωλολατρικῶν θυσιῶν. Ἡ πράξη τους αὐτή ἐσκανδάλιζε μερικούς ἄλ­λους, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευαν ὅτι μολύνεται ὁ χριστιανός μέ τό νά τρώει εἰδωλόθυτα. Ἀφοῦ τούς συμβουλεύει τί στάση νά κρατήσουν καί οἱ πρῶτοι καί οἱ δεύτεροι, καταλήγει σέ μιά θέση πού ἀφορᾶ κι ἐμᾶς. «Δέν εἶναι οἱ τροφές πού θά καθορίσουν τή θέση μας ἀπέναντι στό Θεό. Οὔτε ἄν δέ φᾶμε κάποια ἀπ΄ αὐτές χάνουμε κάτι, οὔτε ἄν φᾶμε ἀποκτᾶμε κάτι παρα­πά­νω». Ἔτσι πρέπει νά βλέπουμε καί νά χρησιμοποιοῦμε τά ἀγαθά. Νά μήν τά θεο­ποιοῦ­με, γιατί οὔτε μᾶς προσθέτουν, οὔτε μᾶς ἀφαιροῦν. Ἡ κατάλ­λη­λη χρησι­μο­ποίη­σή τους μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει στήν ἀπόκτηση τῶν πνευ­ματικῶν ἀγα­θῶν. Ἡ ὑπερτί­μη­ση τῆς τροφῆς φέρνει ὁλέθρια ἀποτελέ­σμα­τα καί στήν ὑγεία καί στήν πνευματικότητα. Ἡ περιφρόνηση πάλι καί ἡ ἀποστροφή ἀφαιρεῖ ἀπό τό σῶμα τήν ὄρεξη ἐξασκήσεως τῶν ἀρετῶν καί δημιουργεῖ πολλές ψυχοσωματικές συγκρούσεις. Πόσο ἀληθινός εἶναι ὁ πατερικός λόγος: «Τά ὑπέρμετρα πάντα τῶν δαιμόνων ἐστίν». Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί στό θέμα τῶν τροφῶν διδάσκει τό μέτρο καί τή λογική. Ἔχει περιόδους νηστείας καί ἐγκρατείας, καί περιόδους τρυφῆς καί ἀπολαύσεως. Μέ τίς ἐναλλαγές ἐπιτυγχάνει τήν ἰσορροπία τῶν ψυχοσωματικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώ­που. Οἱ ἀκρότητες εἶναι πάντοτε ἐπικίνδυνες γιά τήν πνευματική προαγωγή τοῦ πι­στοῦ. Φέρνουν κορεσμό καί ὁδηγοῦν στήν ἀπόγνωση. Ἐπειδή οἱ Πετέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐγνώρι­ζαν, ὅτι ἡ ὑπερτίμηση τῆς νηστείας ὁδηγεῖ στήν κενοδοξία, καί ἡ θεοποίηση τῆς τροφῆς συσσωρεύει στήν ψυχή πάθη, καθόρισαν στόν ἑοτρολογικό κύκλο τίς ἡμέρες τῆς νηστείας καί τῆς καταλύσεως, μέ σκοπό τόν ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου. Τιμᾶ ἡ Ἐκκλη­σία μας τά ἀγαθά τῆς γῆς. Τά εὐλογεῖ καί τά ἁγιάζει. Ἔχει στό μεγάλο Εὐχολόγιο ἱερές ἀκολουθίες καί εὐχές γιά τά χωράφια καί τούς καρπούς, γιά τίς θεομηνίες καί τίς κλιματολογικές συν­θῆκες, γιά τή θάλασσα, τούς ἀνέμους, τά νερά, τήν κτίση ὁλόκλη­ρη. Στήν ὑπερκατανάλωση καί στήν πλεονεξία εἶναι ἀντίθετη. Θεωρεῖ ἀφροσύνη καί μωρία νά ζεῖ κανείς γιά νά τρώει. Ἡ νηστεία εἶναι νομοθετημένη ἀπό τόν ἴδιον τό δημιουργό Θεό.  Στόν παράδεισο θεσπίσθηκε ὡς κριτήριο τῆς ἀφοσιώσεως τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό καί ὑποταγῆς στό θέλημά Του. Ὁ Θεάνθρωπος ἐνήστευσε «ἡμέ­ρας τεσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκο­ντα». Ἡ Ἐκ­κλησία ὅρισε τίς νη­στεῖες ὡς ἡμέρες καθάρσεως καί ἀνακαινίσεως. Μ΄ αὐτές καλεῖ τούς βουλόμενους ὄχι μόνο νά θεραπευθοῦν ἀπό τά πάθη τους, ἀλλά καί νά συνδεθοῦν μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ τό συγγενικό δεσμό τῆς ἀγάπης καί νά γίνουν ὑγιεῖς μέ τή σωφροσύνη, ἀγαπητοί μέ τήν ἐγκράτεια, σεμνοί μέ τήν προσευχή. Εἶναι μεγάλα τά ὀφέλη τῆς νηστείας. Ἀγαπητοί μου χριστιανοί. Δέν εἶναι οἱ τροφές πού ἁγιάζουν τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο δέχεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὑ­πάρ­χουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι γιά διάφορους λόγους δέν μποροῦν νά νηστεύ­σουν. Αὐτοί θά κολασθοῦν καί θά ἀποστερη­θοῦν τή σωτηρία; Δέν εἶναι μέτρο γιά τό Θεό ἡ τροφή, ἀλλά ἡ ὑπακοή στό θέλημά Του. Ἄν ἡ συ­νεί­δηση φρονεῖ καί ἐπιθυμεῖ τά τοῦ Θεοῦ, ἡ δικαιολογημένη μή τήρηση τῆς νηστείας, δέ μᾶς κολάζει. Ἄν ἡ συνείδηση ἐπιθυμεῖ τά τοῦ κόσμου, ὅσο ἐξαντλητική κι ἄν εἶναι ἡ νηστεία τῶν τροφῶν, δέ μᾶς σώζει. Οἱ δυνά­με­νοι πρέπει νά νηστεύουν. Οἱ ἀνήμποροι δέν πρέπει νά ἀπογοητεύονται.  «Βρῶμα δέ ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ». Ἄς τηρήσουμε πρῶτα τήν πνευ­μα­τι­κή νηστεία, ἡ ὁποία ἐξαγιάζει τή συνείδηση, καί μετά κατά δύναμη ἄς τη­ρή­σουμε τή νηστεία τῶν τροφῶν. Ἰατρικό φάρμακο, γιά τά σωματικά καί ψυχικά πάθη εἶναι ἡ νη­στεία. Παράλληλα ὅμως εἶναι καί δοκιμαστήριο τῆς τοποθετήσεώς μας ἀπέ­ναντι στό Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Μέ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί ἀγάπη στό συνάνθρωπο ἄς ξεκινήσουμε τό μεγάλο ἀγώνα γιά τήν ἀπονέκρωση τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν καί ἐπιθυμιῶν.

Συμπαράσταση Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου στον ηγούμενο Εφραίμ

Eπιστολή συμπαράστασης  στον προφυλακισμένο Καθηγούμενο της Ιεράς  Μονής Βατοπαιδίου,  Γέροντα π. Εφραίμ, απέστειλε  ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος. «Η περιπέτειά σας,  η οποία συνεκίνησε σύμπασα την Ορθοδοξία, είναι στην ουσία πιστοποιητικό γνησιότητος», αναφέρει ο Μητροπολίτης Νικόλαος και σε άλλο σημείο της  επιστολής του σημειώνει: «Ο μεγάλος και βαρύς Σταυρός  σας έχει αφυπνίσει πολλές υπνώτουσες συνειδήσεις.  Το μήνυμα, που εκπέμπετε από τα ιερά δεσμά σας,  είναι μεγαλοφωνώτατο. Η δο¬κιμασία σας θα γίνει γ ι΄αυτούς αυτεπίστροφο βλήμα». Ακολουθεί η επιστολή του Μητροπολίτη  Φθιώτιδος Νικολάου: Λαμία, 30 Ιανουαρίου 2012 Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην π. Εφραίμ, Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους. Αγαπητέ μου π. Εφραίμ. Εκ μέρους του Ιερού Κλήρου και του ευσεβούς λαού της Φθιώτιδος  και της ελαχιστότητός μου θέλω να σας εκφράσω την αγάπη μας,  τη συμπάθειά μας και την συμπαράστασή μας στη μεγάλη  δοκιμασία σας. Ως πνευματικός άνθρωπος να αισθάνεσθε ευνοημένος από τον  Θεό, διότι σας επέτρεψε να σηκώσετε το όνομά Του εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης. Η περιπέτειά σας, η οποία συνεκίνησε σύμπασα την Ορθοδοξία, είναι στην ουσία  πιστοποιητικό γνησιότητος. Ευρεθήκατε στο μάτι του κυκλώνα ενός αδιστάκτου συστήματος πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων αλληλοσπαρασσομένων, το οποίο αποκαλύπτει το ειδεχθές  πρόσωπο της αθεΐας, που τρίζει τα δόντια της για να τρομοκρατήσει  τους πιστούς και επιβάλλει μονίμως στη ταλαίπωρη πατρίδα μας  την κυριαρχία του αντιχρίστου. Πολλοί, εντός και εκτός Ελλάδος, διαμαρτύρονται για την πρωτοφανή περίπτωση της προφυλακίσεώς  σας. Δυστυχώς, όμως, «εις ώτα μη ακουόντων». «Οι σκληροτράχηλοι  και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν» (Πραξ. 7,51), έχουν ευαισθησίες μόνο για τους ομοϊδεάτες τους. Οπλισθείτε με υπομονή.  Ο Κύριος θα δώσει «συν τω πειρασμώ και την έκβασιν».  «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος  λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις  αγαπώσιν αυτόν» (Ιακ. 1,12). Ο μεγάλος και βαρύς Σταυρός σας έχει αφυπνίσει πολλές  υπνώτουσες συνειδήσεις.  Το μήνυμα, που εκπέμπετε από τα ιερά δεσμά σας,  είναι μεγαλοφωνώτατο. Η δοκιμασία σας θα γίνει γι΄αυτούς  αυτεπίστροφο βλήμα. Εσείς και στη φυλακή θα ζωγρεύσετε τις ψυχές των δεσμοφυλάκων και των συνδεσμίων σας  εις σωτηρίαν. Εύχομαι σύντομα να λήξει η περιπέτειά σας προς  χαράν πάντων ημών. Σας ασπάζομαι εν αγάπη + Ο Φθιώτιδος Νικόλαος  πηγή

Κυριακή ΙΒ Λουκά υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Νικολάουυ

Ὅπως ἕνα πτηνό, ὅταν εἶναι δεμένο, θέλει νά πετάξει καί δέν μπορεῖ, γιατί μόλις κάμει νά πετάξει πέφτει κάτω, ἑλκόμενο ἀπό τό δεσμό του, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, πού εἶναι δεμένος ἀπό τά πάθη.

Θέλει νά ὑψωθεῖ στό ὕψος τῆς ἀπάθειας, ἀλλά δέν μπορεῖ. Γι΄ αὐτό ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή μᾶς συμβουλεύει νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς ἁλυσίδες τῆς ἁμαρτίας καί νά ἀποβάλουμε κάθε τι πού βαραίνει τά φτερά τῆς ψυχῆς μας. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιό ἄνθρωπο τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν καί νά ἐνδυθοῦμε τό Χριστό.

Μέ τήν ἔννοια «παλαιός ἄνθρωπος» δηλώνει ἡ θεολογία μας τήν κατά­σταση τοῦ ἀνθρώπου μετά τήν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας στή ζωή του. Ἡ πτώ­ση τῶν πρωτοπλάστων ἐβύθισε τόν ἄνθρωπο μέσα στά πάθη καί διέκοψε τήν θεϊκή κοινωνία. Ἔφερε διεστραμμένες συνήθειες καί ξένη πρός τό μέτρο τῆς φύσεως ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ σώματος. Ἀπό τήν παρά­­χρηση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς προῆλθαν τά βδελυρά καί ἀπεχθῆ πάθη. Ἡ προσκόληση στίς αἰσθήσεις ἐδημιούργησε «ἐμπαθή ἀγάπη» στό ἴδιο τό σῶμα, δηλαδή τό φρόνημα τῆς σαρκός. Τά πάθη εἶναι γνήσιοι καρποί διαστροφῆς. Τραυματίζουν καί βασανίζουν τήν ψυχή μέχρι θα­νά­του. Ἀποδιώχνουν τή θεία Χάρη καί σιγά σιγά ἐπιφέρουν τόν πνευματικό θάνατο. Ἡ τραγική κατάσταση τῶν παθῶν στήν ὁποία εὑρίσκονται πολλοί, δέν εἶναι συνέπεια κάποιας ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύ­θε­ρης ἐκλογῆς τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιά τήν παρακοή. Εἶναι φυσική συνέπεια τῆς ἀπομα­κρύν­σεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς. Μακριά ἀπό τό Θεό ὑπάρχει φθορά, πικρή γεύση ζωῆς, νοητός θάνατος.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, βαθύς θεολόγος καί μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, λέγει ὅτι τά πάθη ἐπιστρατεύονται ὡς μηχανήματα ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά νά διασπάσουν τήν ἁρμονική ἑνότητα τῆς ψυχῆς. Νά φέ­ρουν βλάσφημες σκέψεις στό νοῦ, νά ἀλλοτριώσουν τό συναίσθημα καί νά ἀπο­κτηνώσουν τίς ἐπιθυμίες. Μέ τή συγκατά­θε­ση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁμαρ­τία πρῶτος βάλλεται ὁ νοῦς. Γεμίζει ἀπό ἐμπαθεῖς σκέψεις. Περιερ­γά­ζεται ὅ,τι τοῦ ἀφαιρεῖ τή γαλήνη τῆς Χάριτος. Ὑποτάσσεται στήν ἐπι­θυ­μία καί γίνεται δοῦλος τῆς πιό βασανιστικῆς τυρανίας. Ἀπό τό νοῦ παρα­σύ­ρεται τό συναίσθημα στήν ἐπιθυμία τῶν παθῶν. Μόνη ἐπιδίωξη καθίσταται ἡ ἡδονή, ἡ ὁποία προκαλεῖ τό μίσος πρός τούς ἄλλους. Ἔτσι ἀπομονώνεται ὁ ἄνθρωπος στίς ἡδονές καί τά πάθη του, καί ζεῖ τήν ψευτοε­λευθερία του μέσα στήν προσωπική φυλακή του. Ἡ ἐπιθυμία ἀκο­λου­θεῖ τόν «ἀφη­νιά­σα­ντα» νοῦ καί τό ἡδονικό συναίσθημα. Ὑποτάσσεται στά πάθη καί θέτει τήν τελευταία σφραγίδα τῆς ἀκαθαρσίας στήν προσωπι­κό­τητα.

Ὁ ἴδιος ἅγιος Γρηγόριος ὀνομάζει τά πάθη «ὁδούς διεστραμμένας καί σκολιάς» καί ὑπογραμμίζει, ὅτι οἱ αἰτίες πού τά δημιουργοῦν εἶναι ἡ ἀμετρία καί ἡ παράχρηση. Ἡ ξένη πρός τό μέτρο τῆς φύσεως ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ σώματος γεννᾶ τά πάθη. Ἡ κατάχρηση στήν τροφή δη­μιουρ­γεῖ τό πάθος τῆς γαστριμαργίας, τῆς πολυπο­σίας, τῆς μέθης, τῆς ἀκολασίας. Ἡ παρά φύση ἀγάπη πρός τό σῶμα τά σωματικά - σαρκικά πο­νη­ρά πάθη. Ἡ κολακεία τῶν ἱκανοτήτων, τά πάθη τῆς ὑπερηφάνειας, κενο­δο­ξίας, φιληδονίας, φιλοϋλίας κ.λ.π.

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πλασμένος γιά τά πάθη, ἀλλά γιά τήν ἁγιό­τη­τα. Μπορεῖ ἡ πτώση νά τόν περιπλάνησε μακράν τοῦ Θεοῦ, δέν τοῦ ἀφήρεσε ὅμως τή δυνατότητα νά ποθεῖ τόν προορισμό του, πού εἶναι τό «καθ΄ ὁμοίωσιν». Κάτω ἀπό τό βάρος τῆς σήψεως καί τῶν παθῶν διατηρεῖται σέ κάθε ἄνθρωπο ἡ μικρή σπίθα τῆς ἐλπίδος γιά κάθαρση καί ἀπαλλαγή. Γιά τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη χρειάζεται μετάνοια, μέ τήν ὁποία θά ἔλθει στήν ψυχή τό νέο φρόνημα, ἡ καινούργια σκέψη, ἡ χριστια­νική νοοτρο­πία. Εἶναι ἀνάγκη νά νεκρώσουμε τήν παρά φύση κατάστα­ση τῶν παθῶν καί νά ἐπιστρέψουμε στή φυσική ζωή. Νά μισήσουμε τήν ἁμαρτία καί νά ἀγαπήσουμε τήν ἀρετή. Νά ἑτοιμασθοῦμε γιά πόλεμο πνευματικό κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ διαβόλου καί τοῦ κόσμου.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Ὁ ἄνθρωπος τῶν παθῶν μπορεῖ ἐξωτερικά νά πλουτίζει, νά εὐημε­ρεῖ, νά προοδεύει, ἐσωτερικά ὅμως εἶναι δυστυχισμένος. Κατατρώγει τήν ὕπαρξή του καί δηλητηριάζει τή ζωή του. Ἀντί τῆς εὐλογίας ἔχει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σάν κεραυνός ξεσπᾶ «ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας». Ἡ εὐτυχία τῆς εὐλογίας ὑπάρχει ἐκεῖ ὅπου κυβερνᾶ ὁ Χριστός. Ἄς ἐνδυθοῦμε τήν καθαρότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς κι ἄς Χρι­στο­ποιήσουμε τήν ὕπαρξή μας. Ἄς γίνουν «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» στή ζωή μας.

ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ « ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΕΝΟΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ»

Tου Γιώργου Θεοχάρη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR
«Πληγώθηκαν οι χριστιανοί  από την αυστηρότατη ενέργεια που δικαιολογείται μόνο σε κακούργους και όχι για έναν διακεκριμένο μοναχό με πιστοποιητικά  γνησιότητας όπως είναι ο ο καθηγούμενος  της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου γ.Εφραίμ» εξήγησε o μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος μιλώντας στο agioritikovima.gr


Και συμπληρώνει «Βεβαίως στον ορθόδοξο κόσμο η εξέλιξη αυτή δημιούργησε μεγάλη αναταραχή, το ερώτημα  που μας θέτει ο λαός  είναι γιατί να υπάρχει ιδιαίτερη  μεταχείριση για έναν μοναχό και να ευρίσκοντο στο απυρόβλητο  πολιτικοί που ζημίωσαν, κατά την ομολογία τους,  το ελληνικό κράτος.»
Καταλήγοντας ο Ιεράρχης σημειώνει κατηγορηματικά «Με την προφυλάκιση του ηγουμένου Εφραίμ δημιουργήθηκε κρίση στις σχέσεις της Ελλάδας με ομόδοξους λαούς στις οποίες έχουμε ανάγκη πάντοτε, ιδιαιτέρως δε στην εποχή μας των μεγάλων ανατροπών και την κοινωνικής καταρρεύσεως.» 
agioritikovima.gr