Ο πνευματικός αγώνας μέσα στην οικογένεια ( Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος )

(Αθανασίου, Μητροπολίτου Λεμεσού)
Σας ευχαριστώ για την τιμητική σας πρόσκληση να μιλήσω στη σημερινή σύναξη, που είναι τόσο σημαντική και για μάς, αλλά και για την ’Εκκλησία του Χριστού τη στρατευομένη στο μαρτυρικό νησί μας.
Κάθε έργο που τελείται στο χώρο της αγίας Εκκλησίας εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού, “τελειούται Πνεύματι Αγίω” και γι’ αυτό το λόγο η επιτυχία του σκοπού της όλης δραστηριότητάς σας είναι βεβαία ενώπιον του Κυρίου.
Πέρα από τους προσωπικούς δισταγμούς για την καταλληλότητά μου ως ομιλητού περί οικογενείας, η μικρή πείρα στο έργο της εξομολογήσεως και πνευματικής καθοδηγήσεως των αδελφών μας, που αγωνίζονται στον κόσμο, στον ευλογημένο χώρο και τρόπο της οικογενειακής ζωής, με έπεισε να περιοριστώ στην απάντηση του ερωτήματος και της απορίας, που συχνά ακούμε από τους αδελφούς μας, που μας λέγουν ότι “Πάτερ μου, εμείς είμαστε μέσα στον κόσμο, βρισκόμαστε στην κοινωνία, έχουμε οικογένεια, είναι δυνατό να σωθούμε; Είναι δυνατό να φθάσουμε στα μέτρα αυτών των αγίων, που δια­βάζουμε τους βίους τους στα βιβλία;”
Νομίζω πάνω σ’ αυτό το θέμα μπορούμε για λίγο να σταθούμε, να δούμε πώς εκτυλίσσεται ο αγώνας της πνευματικής ζωής μέσα στην οικογένεια, πώς πολεμούν εκεί τα πάθη και πώς θεραπεύονται και αγιάζεται ο άνθρωπος.
Γνωρίζουμε από τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, που διαφυλάττουν ανόθευτο το γνήσιο ήθος της Ορθοδοξίας, ότι “ει τις τον γάμον μέμφοιτο, και την καθεύδουσαν μετά του ανδρός αυτής, ουσαν πιστήν και ευλαβή βδελύσσοιτο ή μέμφοιτο, ως αν μη δυναμένην εις βασιλείαν Θεού εισελθείν, ανάθεμα έστω” (Α’ Κανών της εν Γάγγρα Συνόδου). Η άνευ συμβιβασμού αποτομία και αυστηρότητα του κανόνος, που έχει και άλλους πολλούς συμφώνους του, μας δίδει την ορθή βάση και λύση του θέματος και έτσι σε μας απομένει τώρα να δούμε πρακτικά τον πόλεμο τον πνευματικό μέσα στην οικογένεια.
Η χριστιανική ζωή, και ειδικά στο προκείμενο θέμα η οικογένεια, είναι εικόνα της ζωής του τρισυποστάτου της θεότητος. Η οικογένεια, ως κοινωνία προσώπων, εικονίζει την εν πλήρει αγάπη ενότητα της Αγίας Τριάδος, όπου τα τρία πρόσωπα διατηρούν τις υποστάσεις τους χωρίς να διαλύονται στην ένωσή τους, αλλά ζουν ως μία φύσις τριών προσώπων. Ο κλασσικός όρος “μονάς εν τριάδι και τριάς εν μονάδι” εκφράζει σαφώς τη λεπτότητα και ακρίβεια της τρια­δικής θεϊκής σχέσεως και ταυτόχρονα το αρχέτυπο κάθε πραγματικής οικογένειας.
Εφ’ όσον το ήθος διαμορφώνεται από το δόγμα, άρα η ορθόδοξη θέση του ανθρώπου μέσα στην οικογένεια είναι η διάσωση, αλλά και η ολοκλήρωση του προσώπου του μέσα στην ένωση της αγαπητικής οικογενειακής ενότητας, όπου τα πολλά μέλη αποτελούν ένα σώμα αδιάσπαστο και αδιαίρετο.
Είναι κοινή θέση των αγίων Πατέρων ότι η διαίρεση και ο διχασμός οφείλεται στην προσωπική του κάθε ενός ανθρώπου διάσπαση και διαστροφή της “κατ’ εικόνα Θεού” δημιουργίας και φυσικής ωραιότητάς του, με αποτέλεσμα τον ατομισμό και την αποξένωση με όλα τα θλιβερά επόμενά τους. Σαν επακόλουθο της πτώσης έρχονται τα πάθη, που αποτελούν έκτοτε την αρρώστια της φύσης μας, τον μόνιμο και ύπουλο εχθρό της σωτηρίας μας.
Γι’ αυτό και κάθε ένας, όπου κι αν βρίσκεται, έχει μπροστά του αυτό το σκληρό τείχος των παθών, που πρέπει να υπερβεί, για να μπορέσει να κοινωνήσει εν αγάπη με το ζώντα αληθινό Θεό και δημιουργό του και με τους ανθρώπους, ως εικόνες Θεού και αδελφούς του. Πολύ δε περισσότερο μέσα στην οικογένειά του, όπου η σχέση πρέπει να είναι τόσο στενή, σαν ένα συμπαγές και αδιάλυτο σώμα, που βαστάζει όλα τα βάρη σαν ένας άνθρωπος.
Οι Άγιοί μας μέσα από τη δική τους πείρα και την εν Θεώ σοφία, κυρίως όμως από τον πανάρετο και αρχέτυπο βίο του Κυρίου μας, διαιρούν τα πάθη σε τρία γενικά, όπως τα ονομάζουν γίγαντες των παθών, και από αυτά σαν πηγή ξεχύνονται τα υπόλοιπα, που αποτελούν τον πολυποίκιλο δαίδαλο των εναντίων μας μηχανημάτων του εχθρού της σωτηρίας μας.
Και αυτά δεν είναι άλλα, απ’ εκείνα με τα οποία σαν όπλα “επείρασεν” ο σατανάς τον Κύριο, όταν ενήστευε στην έρημο, και γι’ αυτό δικαίως θεωρούνται τα κυριότερα, γιατί εάν αυτά δεν συμπλήρωναν όλο τον κύκλο της διαβολικής πανουργίας, δεν θα αφοπλίζετο κατά κράτος καθολικά ο διάβολος.
Αυτά λοιπόν είναι η κενοδοξία, η φιλαυτία και η φιληδονία, και εφόσον κτυπούν και μπαίνουν ως εμπόδια στην εν Χριστώ πορεία του κάθε ανθρώπου, ας εξετάσουμε τί γίνεται και μ’ αυτά μέσα στο χώρο της οικογένειας και πώς αντιμετωπίζονται, προκειμένου να μην επιτύχουν το σκοπό τους, που είναι η διάλυση των πάντων, που αρχίζει από τον εαυτό μας, προχωρεί στους γύρω μας, στην οικογένειά μας και καταλήγει στο Θεό Σωτήρα μας.
Το πρώτο λοιπόν πάθος, η κενοδοξία ή καλύτερα ο εγωισμός, είναι η πηγή και ρίζα όλης της μεταπτωτικής διαστροφής και αμαρτίας. Η κενοδοξία τυφλώνει το νου και εκδιώκει το φωτισμό του Θεού, με αποτέλεσμα να ρίχνει τον άνθρωπο σε φοβερά λάθη, γιατί λειτουργεί μέσα μας σαν θανατηφόρα μέθη, που σπρώχνει στο βάραθρο της αποτυχίας. Η κενοδοξία αγνοεί και αδυνατεί να συλλάβει την πραγματικότητα και ζει σε κόσμους ψεύτικους, φτιαγμένους με την αρρωστημένη εγωπαθή φαντασία.
Αυτό το ολέθριο πάθος θεραπεύεται μέσα στο χώρο της οικογένειας και της ανοχής, υπομονής και συμβολής του άλλου ανθρώπου. Όταν δεν αρκείται κανείς στις δικές του κρίσεις και αποφάσεις, αλλά ταπεινώνεται και δέχεται τις απόψεις των άλλων και υπακούει κόβοντας και θυσιάζοντας το δικό του θέλημα, τότε αρχίζει έτσι να βγαίνει από τα στενά και ασφυκτικά δεσμά του εγωισμού και να πλανιέται μέσα στον ελεύθερο χώρο της ταπεινώσεως.
Η ταπείνωση είναι το περιεχόμενο της καρδιάς του Χριστού μας, που συμβαδίζει πάντοτε με μόνιμο σύντροφο την πραότητα. Αυτές οι δύο αρετές , η τα­πείνωση και η πραότητα είναι οι απαραίτητοι στύλοι που συγκρατούν ολόκληρο το οικοδόμημα της οικογένειας, που πρέπει να αντέξει στις εσωτερικές και εξωτερικές θύελλες και πιέσεις. Μέσα στον κύκλο της οικογένειας, όπου οι σω­ματικές και οι πνευματικές ηλικίες είναι ποικίλες και διέρχονται ιδιόμορφες αλλοιώσεις, η πραότητα αποτελεί τη συνδετική υλη που συγκροτεί και συνέχει τα μέλη της οικογένειας και τα οδηγεί ήρεμα και σταθερά στην καθολική και τε­λείωση και ωριμότητα.
Δεύτερο πάθος καταστρεπτικό, που γεννάται από το προηγούμενο και το ακολουθεί όπως η σκιά το σώμα, είναι η φιλαυτία. Η άλογη φιλία του εαυτού μας, η λατρεία του εγώ, που απαιτεί να περιστρέφει τα πάντα γύρω από τη δική μας αρέσκεια και προτίμηση. Η φιλαυτία είναι ο άκρατος ατομισμός σε όλη την έκτασή του, που διαλύει κάθε κοινωνικότητα και δεσμό λόγω της αδυναμίας να αρνηθεί κανείς τον εαυτό του.
Η φιλαυτία γεννά την ανταρσία και την ιδιορρυθμία και γινόμαστε δυστυχώς μάρτυρες καθημερινών οικογενειακών ναυαγίων, που, εάν θελήσουμε να δούμε τις αιτίες, θα διαπιστώσουμε ότι αυτές δεν είναι άλλες από τον ατομισμό, τη φι­λαυτία και την ιδιορρυθμία, είτε των συζύγων μεταξύ τους, είτε των παιδιών στις σχέσεις μαζί τους. Όταν “μέτρον πάντων” των κινήσεων και των αισθημάτων μας είναι το άτομό μας, η αρέσκεια και η ανάπαυσή μας, τότε καταλαβαίνουμε πολύ καλά το λόγο των πολλών διαζυγίων που δημιουργεί ερείπια και τραύματα με μόνες τις καθιερωμένες πλέον προφάσεις “αυτό δεν μου αρέσει, δεν με εκφράζει, δεν με καταλαβαίνει, δεν ταιριάζουμε”. Η φιλαυτία μάς κάνει σκλη­ρούς και ανάλγητους ουσιαστικά τυφλούς και αναίσθητους, γιατί προκειμένου να ικανοποιήσει τον εαυτό της αδιαφορεί για οτιδήποτε άλλο ήθελε συμβεί, για οιαδήποτε τραύματα και ερείπια και αν δημιουργηθούν στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και κυρίως στα παιδιά.
Φάρμακο κατά της φιλαυτίας ορίζουν οι άγιοι πατέρες την ανιδιοτελή αγάπη. Αγάπη που δίδει τη ζωογόνο δύναμη να αποθάνει το “εγώ” για να ζήσει το “εσύ” μέσα στην κοινωνία του “εμείς”. Η αγάπη “ου λογίζεται τα εαυτής” και έχει διδάσκαλό της το Χριστό, που παρέδωσε “εαυτόν υπέρ της κόσμου ζωής” και έτσι ανέστησε την ’Εκκλησία.
Η αγάπη είναι η κένωση του εαυτού μας και η ανασυγκρότηση του προσώπου μας, γιατί αυτή είναι η κατ’ εξοχήν υγιής κίνηση της ψυχής. Για να μπο­ρέσομε όμως να “κενώσωμεν εαυτούς” και να γίνομε πλήρεις ζωής, τότε η αγάπη πρέπει να στραφεί πρώτα προς το Θεό και δι’ Αυτού στον άνθρωπο και την κτίση ολόκληρη. Γι’ αυτό επιβάλλεται η εν Χριστώ ζωή στα μέλη της οικογενείας, ώστε να καταλάβουν καλά ποιό το αληθινό νόημα της αγάπης, πώς ξεκινά και πού καταλήγει, ποιά είναι η σωστή τροχιά και πορεία της, ώστε να είναι αγνή και απαλλαγμένη αρρωστημένων συναισθημάτων και ατομικών κρι­τηρίων.
Το τρίτο πάθος, που σαν ισχυρός κρίκος ενώνεται με την προηγούμενη αλυσίδα, είναι κατά τους Πατέρες η φιληδονία.
Η φιληδονία στη γενική της μορφή σαν άρνηση κάθε είδους φιλοπονίας, κόπου και στερήσεως για το καλό των άλλων, αλλά και σαν απολυτοποίηση και θεοποίηση της ηδονής. Οι ρίζες της βρίσκονται στην ψυχική ασθένεια της πτώ­σεως και το σκοτισμό του μακράν του Θεού νου, με προεκτάσεις και επιδράσεις στο σώμα του ανθρώπου που είναι “ναός του Αγίου Πνεύματος” και “μέλος Χριστού”.
Η φιληδονία έχει σαν πρωταρχικό σκοπό και νόημα του γάμου και της ζωής ολόκληρης την ηδονή και βάσει αυτής ρυθμίζει την όλη συμπεριφορά. Στερεί την προσωπική κοινωνία και σχέση και κατεβάζει τον άνθρωπο από πρόσωπο σε αντικείμενο, γιατί στέκεται στην εξωτερική όψη και όχι στο βάθος, γι’ αυτό και έχει έντονο το στοιχείο του ανικανοποίητου και της παροδικότητας. Εάν η φιληδονία κυριαρχήσει στον άνθρωπο, τότε πραγματικά τον κάνει δούλο και αιχμάλωτό της και τον σπρώχνει σε δρόμους έξω από την ελευθερία της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να κτυπά θανάσιμα τον οικογενειακό δεσμό της πραγματικής αγάπης και να διαλύει ό,τι καλό και ευγενές υπάρχει.
Αντίδοτο σ’ αυτή την ασθένεια είναι η φιλοπονία. Η προθυμία προς κάθε αγώνα και αρετή, εφ’ όσον πλέον είναι κανόνας ότι “τα καλά κόπω κτώνται και πόνω κατορθούνται”. Η ίδια η Εκκλησία μας, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για “την ορθήν κρίσιν των νοημάτων”, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.
Η φιλοπονία, η άσκηση, αλλά προ πάντων η αγάπη και ο θείος έρωτας μεταμορφώνει τον εμπαθή άνθρωπο, αγιάζει τις ψυχικές και σωματικές κινήσεις και έτσι ελευθερώνεται ο ηγεμόνας νους, ώστε να κρίνει ορθά τα πράγματα, να οδηγεί το σώμα στον αγιασμό και στη σωφροσύνη και να κρατά τον άνθρωπο στο ύψος της “κατ’ εικόνα Θεού” δημιουργίας του και της “καθ’ ομοίωσιν” πο­ρείας και σκοπού.
Αυτοί λοιπόν οι τρείς γίγαντες των παθών πολεμούν κάθε άνθρωπο τόσο μέσα στο χώρο του μοναχισμού όσο και μέσα στο χώρο του γάμου και της οικογενείας, με διαφορετικά όπλα και μεθόδους, αλλά με ένα και μοναδικό σκοπό, την αποτυχία του ανθρώπου να βρει μέσα από τον τρόπο και τόπο της ζωής του τον αγιασμό και τη σωτηρία του.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προτρέπει: “Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν”. Εκκλησία σαν τόπο και ναό της λατρείας του Θεού , διά του καθημερινού προγράμματος της οικογενειακής προσευχής, όπου όλοι μαζί ενώπιον του ουρανίου Πατρός στέκονται και εκζητούν το θείον έλεος και τη συνεκτική και θεοποιό αγάπη, μετανοούντες για τα καθημερινά ανθρώπινα λάθη και δε­χόμενοι τις ευεργετικές επιδράσεις της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Εκκλησία ακόμη και σαν τόπο πνευματικής θεραπείας εκ των παθών, όπως ακριβώς λειτουργεί μέσα στην Ορθοδοξία ένα αληθινό κοινόβιο μοναστήρι. Η συμβίωση, η συγκατοίκηση, η συζυγία και η εν γένει κοινωνία της κατ’ οίκον εκκλησίας, δηλαδή της οικογενείας λειαίνει τις προεξοχές του χαρακτήρα, πλα­ταίνει το στενό της καρδιάς και διδάσκει ότι χωρίς την εν Χριστώ αγάπη και προκοπή και η οικογενειακή ζωή εύκολα κινδυνεύει να διαλυθεί από στιγμή σε στιγμή.
“Παλαίστρα και στάδιον και γυμναστήριον” ακόμη, υπό του ιδίου Πατρός, χαρακτηρίζεται η οικογένεια, γιατί πράγματι είναι πολύς και μακρύς ο δρόμος και τα εμπόδια, οι πειρασμοί και οι θλίψεις δυσβάστακτες στην πορεία της οικογενείας, γι’ αυτό και είναι αναγκαίο να στηρίζονται επί την ασάλευτον πέτραν του Χριστού και της Εκκλησίας Του, ώστε να μην την καταποντίσουν τα κύματα.
“Το μυστήριον τούτο μέγα εστί, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την εκκλησίαν”. Ο Κύριος εκένωσε εαυτόν και έγινε άνθρωπος και προσέλαβε την Εκκλησία και έκτοτε “τρέφει και θάλπει αυτήν” ως νυμφίος ουράνιος και παραμένει κεφαλή της Εκκλησίας. Ούτε Εκκλησία άνευ Χριστού είναι δυνατόν να υπάρξει, αλλά ούτε και ο Χριστός άνευ της Εκκλησίας δίδει τα θεουργικά μυ­στήριά Του στον άνθρωπο. Έτσι και στην οικογένεια κανένας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άλλο, ούτε σαν σώμα μπορεί να συγκροτηθεί, εάν κεφαλή της οικογενείας δεν είναι ο Χριστός.
Πρέπει να τονισθεί επίσης ότι το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου για κάθε ένα ξεχωριστά, είναι η σωτηρία και θέωσή μας. Αυτός είναι και ο σκοπός και το τέρμα όλης της ζωής μας. Επομένως και η οικογένεια και ο μοναχισμός δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσα σωτηρίας. Η οικογένεια είναι ένας τρόπος σω­τηρίας, που δεν πρέπει να απολυτοποιήσει τον εαυτόν της, αλλά να μας οδηγήσει στον Κύριο. Όλα τα σχήματα της ζωής είναι εφήμερα και παροδικά και αξιολογούνται με το κατά πόσον μας οδηγούν ή όχι στην αιώνια βασιλεία του Θεού. Εάν η οικογένεια δεν οδηγεί στο Χριστό, τότε τα αποτελέσματά της είναι πρόσκαιρα, είναι αδύνατα και καταδικασμένα σε θάνατο, όπως και η ίδια σαν τρόπος ζωής του παρόντος αιώνος.
Η οικογένεια τότε θεωρείται ότι και επέτυχε το σκοπό της, όχι με τις κοσμικές επιτυχίες των μελών της, όχι με τη μέχρι τέλους διατήρηση της συνοχής της έστω, αλλά με τον αγιασμό και τη θέωση των μελών της.
Κάθε άλλη αξιολόγηση της οικογένειας με κριτήρια ανθρώπινα και ενδοκοσμικά αδικεί και περιορίζει ασφυκτικά τις δυνάμεις και δυνατότητές της.
Τελειώνω με ένα λόγο ενός συγχρόνου οσίου αγιορείτου ασκητού: “Όταν μάθωμε να υπερβαίνουμε το εγώ μας, γινόμαστε αληθινά μέλη της οικογένειας μας. Όταν γίνομε αληθινά μέλη της οικογένειάς μας με την υπέρβαση του εγώ μας, τότε θα γίνωμε πραγματικά μέλη της οικογένειας ολοκλήρου της ανθρωπότητος, του Αδάμ, και τότε θα μπορούμε να προσευχώμαστε στον Θεόν υπέρ όλου του κόσμου. Αυτό όμως δεν είναι άλλο παρά η ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πίσω από τους τρεις μεγίστους Ιεράρχες της ’Εκκλησίας μας υπάρχουν αγίες μητέρες, άγιοι πα­τέρες και αγίες οικογένειες. Εάν θέλωμε να διορθωθεί ο κόσμος, ας διορθώσωμε τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας”.
Μ’ αυτά τα πτωχά, ευχόμεθα ο πα­νάγαθος Κύριος να ευλογεί όλους και να συνέχει και συγκροτεί τις οικογένειές μας με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Αμήν.
πηγή

Η μητρότητα ως διακονία της γυναίκας… ( Γ. Σωφρονίου Σαχάρωφ)

Η θέση της γυναίκας κατά τους περασμένους αιώνες ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ενώ ακόμη ως τις ημέρες μας δεν έχει πλήρως τακτοποιηθεί. Πολλά έχουν αλλάξει κατά τις τελευταίες δεκαετίες· από πολλές απόψεις η γυναίκα απέκτησε θέση ασύγκριτα καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ωστόσο δεν έχει βρει τη θέση της στην κοινωνία· δεν έχει βρεθεί πραγματικά το σωστό μέτρο για την αξιολόγησή της.

Πραγματικά, όλα αυτά έτσι είναι. Αλλά μπορούμε άραγε να θεωρήσουμε λυμένα τα προβλήματα όχι μόνο της εργασίας της γυναίκας, αλλά ακόμη και της οικογενειακής θέσεώς της; Η πείρα της ιστορίας έδειξε ότι το τεράστιο σώμα τηςανθρωπότητας αποτελείται από κύτταρα, και ένα τέτοιο κύτταρο είναι η οικογένεια. Στο μέτρο που τα κύτταρα είναι υγιή υγιαίνει και το σώμα.

Συνεπώς η υγεία στο τεράστιο σώμα της ανθρωπότητας εξαρτάται από την υγεία του κυττάρου του σώματος αυτού, της οικογένειας. Μπορούμε άραγε να θεωρήσουμε τη σύγχρονη θέση της ως ευτυχή; Λόγω του ότι η γυναίκα γίνεται οικονομικά εντελώς ανεξάρτητη, εργαζόμενη όπως εργάζεται κάθε άνδρας,πλήθυναν οι διαλύσεις των οικογενειών, δηλαδή τα διαζύγια. Και στην περίπτωση που δεν υπάρχει διάλυση της οικογένειας, όταν αναγκάζεται να εργασθεί η γυναίκα εκτός σπιτιού, πάλι υποφέρει η οικογένεια, εφόσον για τα παιδιά δεν υπάρχει στο σπίτι πλέον ουσιαστικά ούτε πατέρας ούτε μητέρα. Τα παιδιά μένουν αρκετή ώρα μόνα τους ή ανατρέφονται από συγγενικά ή ξένα χέρια ή ανατίθενται σε σχολεία για την ανατροφή τους. Βασικά όμως στερούνται της μητρικής στοργής. 

 Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών. Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα. Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια. Συνεπώς, οπού και αν στρέψουμε την προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.

Tί είναι ο άνθρωπος; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την παίρνουμε από την Αγία Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27). Και λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2,7).

Αν λοιπόν ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα ως ενιαία ανθρωπότητα, τότε είναι φυσικό ότι το θέμα της σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός ήταν και θα είναι πάντοτε ένα από τα σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στα φυσικά χαρίσματα της γυναίκας και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχά τους στον άνδρα, θα δούμε από την μακρόχρονη πείρα ότι τα χαρίσματα αυτά είναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ενώ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά το ένα του άλλου.

Μου φαίνεται ότι η παρεξήγηση αυτή εμφανίστηκε ως συνέπεια της απώλειας της συνειδήσεως εκείνης, που περιέχεται στη Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27). Αυτό το ξεχνούν όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες. Για να διορθώσουμε λοιπόν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα της, αρχίζοντας από την οικογένεια, οφείλουν οι γυναίκες να ανυψωθούν με το πνεύμα και να φανερώσουν στον κόσμο την αυθεντική αξία τους, τον υψηλό ρόλο τους. Για την χριστιανική Εκκλησία το θέμα του ρόλου της γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκώς οξύτερο.

Βλέπουμε ότι στις χώρες όπου ο άθεος κομμουνισμός διεξάγει ανοικτή πάλη εναντίον της Εκκλησίας με την εφαρμογή κάθε είδους εκβιασμών, διασώζει την Εκκλησία η ανδρεία των γυναικών, η αυτοθυσία τους, η ετοιμότητά τους για κάθε είδους παθήματα. Παντού παρατηρούμε ότι οι γυναίκες στις Εκκλησίες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό. Μπορούμε να πούμε ότι στις Εκκλησίες κατά τις ακολουθίες οι γυναίκες συνιστούν την πλειονότητα, κάποτε τα τρία τέταρτα, κάποτε όμως και περισσότερο. Αν τώρα όλες οι γυναίκες αποχωρούσαν από την Εκκλησία, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει, γιατί οι άνδρες που εκπληρώνουν υψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας υψηλές ιεραρχικές θέσεις, θα έμεναν ολιγάριθμοι και, με απλά λόγια, θα ήταν γι’ αυτούς από υλικής πλευράς αδύνατον να διατηρήσουν την Εκκλησία.

Συνεπώς ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.

Εδώ όμως θέλω να εκφράσω το βασικότερο νόημα της ομιλίας μου. Όλα, όσα είπα μέχρι τη στιγμή αυτή, ήταν μόνο εισαγωγικά, για να σταθούμε όλοι σε σαφή πορεία σκέψεως. Αν μιλάμε για τη μεγάλη σπουδαιότητα της γυναίκας, τότε και οι ίδιες οι γυναίκες οφείλουν να δικαιώσουν τη σπουδαιότητά τους αυτή να δικαιώσουν τον εαυτό τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής της ανθρωπότητος. Το ουσιωδέστερο όμως γι’ αυτές έργο, το σπουδαιότερο λειτούργημά τους, είναι η Μητρότητα: «Και εκάλεσεν Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων» (Γεν. 3,20). Για να ανυψώσουν την ανθρωπότητα οι γυναίκες, πρέπει να φέρνουν στον κόσμο παιδιά με τον τρόπο που μας διδάσκει ο λόγος του Θεού. Υπάρχουν όμως δύο είδη γεννήσεως το ένα κατά σάρκα, το άλλο κατά πνεύμα. Ο Χριστός είπε στον Νικόδημο: «Το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ έστι, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος πνεύμα έστι. Μη θαυμάσης ότι είπόν σοι, δει υμάς γεννηθήναι Άνωθεν» (Ιωάν. 3,6-7).  Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ημέρες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση.

Η Πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο· όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;

Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου ανθρώπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός ανθρώπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα· ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο. Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό Πνεύμα (βλ. Λουκ. 1,40-41). Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα (βλ. Λουκ. 2,36).

Έτσι και τώρα· αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας- και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξ ολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.

Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός· πως να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.

Aποσπάσματα από το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ) «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», σ.180-189. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου – Έσσεξ

το είδαμε εδώ

Τί είναι και τί δεν είναι Σταυρός στην οικογένεια;

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι χρειάζεται κά­ποιος να σταυρωθεί, να σταυρώνεται καθημερινά μέσα στο γάμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην ιστορία περιμένοντας την ανάστασή του ή προς το τέλος της ζωής, στη μετά θάνατον ζωή;


Απάντηση: Εγώ θα ήθελα να μεταθέσω λίγο το κέντρο βάρους της ενδιαφέρουσας ερωτήσεώς σας, από το πότε έρχεται η ανάσταση στο πώς νοούμε τη Σταύρωση.

Θα πάω πιο πριν, διότι η εμπειρία μου είναι ότι γίνεται πολύ κακή χρήση της έννοιας και του όρου της Σταυρώσεως και του Σταυρού μέσα στις οικογένειες.
Ας μη ξεχνάμε από που δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, τή δανειστήκαμε άπό τό Σταυρό τοϋ Χριστοϋ, ό όποίος άποτελεί τό πρότυπο τοϋ πάθους και τοϋ πόνου ενός άπολύτως άναμάρτη του, δηλαδή άπολύτως άναίτιου γι” αύτό πού τοϋ συνέβαινε.
Θεωρώ λοιπόν ότι μπορεί νά χρησι­μοποιεί τόν δρο Σταυρός κάποιος γιά μιά κατά­σταση και νά πεί «είναι ό Σταυρός μου» όταν ό ίδιος είναι άπολύτως άμέτοχος και άναίτιος σ” αύτό πού τοϋ συμβαίνει. Τό νά πεθάνει ξαφνικά ό σύντροφος είναι σταυρός, ή όταν άρρωστήσει βαριά, πράγμα πού θά έπιβαρύνει και τόν άλλο έπίσης, είναι σταυρός γιά τόν άλλον ή άντίστοιχες καταστάσεις μέ τά παιδιά κ.τ.λ. ή μέ τήν προσωπική μας υγεία ή ενα άλλο θέμα σοβαρό τής ζωής μας. Τό νά ονομάζουμε όμως σταυρό, όπως συμβαίνει συνήθως, μιά κατάσταση κακής συμπεριφοράς τοϋ συζύγου ή τής συζύγου στήν όποία έγώ έχω τό 50 ή 60 ή 70%, συμμετέχω σ” αύτή και υποδαυλίζω αύτή τήν κατάσταση, αύτό όχι απλώς είναι λάθος άλλά είναι και βεβήλωση τής έννοιας τοϋ Σταυροϋ.

Ή πείρα στις σχέσεις τών ζευγαριών δεί­χνει ότι είμαστε σέ πολύ μεγάλο βαθμό υπαίτιοι γιά τήν κακή συμπεριφορά τοϋ άλλου, χωρις νά τό καταλαβαίνουμε. Είναι αύτό πού είπα πριν γιά τήν κρίση στό γάμο, όπου ό άλλος γίνε­ται ό έχθρός μας και τοϋ τά φορτώνουμε όλα. «Αύτός είναι έτσι, καλά έχω κι έγώ κάτι λίγο, άλλά αύτός ό άνθρωπος είναι προβληματικός, είναι και άπό τό χαρακτήρα του» και μπορεί ή δική μου τάση νά είναι τέτοια πού νά τόν έξοργίζει τόν άλλο, νά τόν πνίγει, νά τόν φέρνει σέ άδιέξοδα και άντιδρά μέ τόν τρόπο πού έμαθε νά άντιδρά, μέ φωνές, μέ θυμό, μέ βρισιές κ.τ.λ.

Λοιπόν, είναι μεγάλο τό θέμα γιά νά τό άναλύσουμε τώρα μέ παραδείγματα, πώς μπορεί έμείς νά συντελοϋμε στήν κατάσταση τοϋ άλλου, άλλά απλώς τό λέω γιά νά τό κρατήσουμε. Μήν είμαστε εύκολοι νά ονομάζουμε κάτι Σταυρό. Από τή στιγμή πού θά άφαιρέσουμε μερικές τέ­τοιες περιπτώσεις, δέν μιλάμε συνακόλουθα γιά Ανάσταση, ή μιλάμε άλλά, άν μεταθέσουμε έκεί τήν έννοια τοϋ Σταυρού, τότε ξέρετε ποιός είναι ό Σταυρός μας; Ό Σταυρός μας είναι νά μπορέ­σουμε νά άνακαλύψουμε έμείς τί μάς συμβαίνει, ό Σταυρός είναι νά διορθώσουμε έμείς τό χα­ρακτήρα μας. Έκεί ταιριάζει μέ τήν έννοια τοϋ Σταυροϋ περισσότερο γιατί τόν χαρακτήρα μας δέν τόν δημιουργήσαμε έμείς, άλλά τότε όμως άλλάζει τό κέντρο βάρους και δέν λέμε «ό Σταυ­ρός μου είναι ό σύντροφός μου», λέμε «ό Σταυρός μου είμαι έγώ, μ” αύτά πού έχω, τά κουσούρια πού έχω».

Οι άγιοι αύτό τό φρόνημα είχαν. Oι άγιοι είχαν τή νοοτροπία ότι ζουν μέσα στόν παράδει­σο και ότι μόνο αύτοι είναι τό πρόβλημα, μόνο αύτοι έχουνε πάνω τους αμαρτίες και πάθη. Απέχουμε έμείς άπ” αύτό, άλλά τουλάχιστον άς μήν χρησιμοποιοϋμε τή λέξη Σταυρός σ” αύτές τις περιπτώσεις. Έάν δούμε σάν Σταυρό αύτά τά ζητήματα τότε θά άκολουθήσει Ανάσταση όπωσδήποτε και ή Ανάσταση μπορεί νά μήν έχει τή μορφή μιάς θεαματικής άλλαγής στό χαρακτή­ρα ή στις σχέσεις του ζευγαριοϋ, πού καμιά φορά τήν έχει κι αύτή τή μορφή, άλλά μπορεί νά είναι αύτή ή ήρεμη και διαρκής γλυκιά παρηγοριά και βοήθεια και στήριξη πού ή χάρη τοϋ Θεοϋ στέλνει.

Περιοδικό Αγία Ζώνη, Τεύχος Αυγούστου 2012 – Του π. Βασιλείου Θερμού
πηγή

Η Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια: Κατοικητήριο του Χριστού και Μαρτυρία του Ευαγγελίου Του

του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου

Καί τώρα, επιτρέψατέ μου να συνεχίσω με την παρουσίαση ορισμένων σκέψεων και προτάσεων σχετικών προς το θέμα της παρούσης 42ας Κληρικολαικής Συνελεύσεώς μας: Η Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια: Κατοικητήριο του Χριστού και Μαρτυρία του Ευαγγελίου Του.
Δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από την εποχή κατά την οποία η λέξη οικογένεια ανακαλούσε μία συγκεκριμένη εικόνα στο νού των περισσοτέρων Αμερικανών.

Στη νοητή αυτή εικόνα αντικρύζαμε έναν άνδρα και μία γυναίκα, όχι απλώς να ζούν μαζί αλλά να ζούν ενωμένοι με νομίμους δεσμούς και στις περισσότερες περιπτώσεις με θρησκευτική τελετή σε ένα ισόβιο δεσμό οικογενειακής αφοσιώσεως και βαθειάς αμοιβαίας αγάπης. Αντικρύζαμε παιδιά, συνήθως περισσότερα από ένα ή δύο, τα οποία ανήκαν στους δύο γονείς εκ γεννήσεως ή υιοθεσίας. Γιά πολλούς από μας στο οικογενειακό αυτό πορτραίτο περιλαμβάνονταν ένα η περισσότερα μέλη της προγενέστερης γενεάς, μία γιαγιά και/η ένας παππούς οι οποίοι ζούσαν στο σπίτι του ενηλίκου υιού ή της θυγατέρας και όχι σε κάποια κοινότητα συνταξιούχων ή σε οίκο ευγηρίας.

Στις ημέρες μας, υπάρχει στην κοινωνία μας ένα κίνημα το οποίον επιχειρεί να αλλάξη τελείως αυτή την εικόνα. Ακούμε για την λεγόμενη μοντέρνα οικογένεια, φράση που σημαίνει τα πάντα και ο,τιδήποτε. Φαίνεται, ότι σε πολλές περιπτώσεις δύο οποιοιδήποτε άνθρωποι οι οποίοι ζούν υπό την ιδία στέγη θεωρούνται οικογένεια ασχέτως αν έχουν συνδεθή με γάμο ή όχι, και ασχέτως αν έχουν ή δεν έχουν παιδιά μαζί. Συνεπώς, η έννοια της οικογενείας ευρίσκεται υπό μεγάλη πίεση, διότι αυτή καθ’ εαυτήν η ταυτότητα και μοναδικότητά της υφίσταται διάβρωση από την μεγάλη αλλαγή του κοινού αισθήματος. Εάν ο οιοσδήποτε και ο,τιδήποτε αποτελούν οικογένεια, τότε κανείς δεν είναι οικογένεια υπό οποιαδήποτε έννοια.

Η οικογένεια του σήμερα πιέζεται και κατ’ άλλον τρόπο. Οι απαιτήσεις της συγχρόνου ζωής αποδυναμώνουν τους δεσμούς μεταξύ των μελών της οικογενείας, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ παππούδων και εγγονών. Οι οικονομικές δυσκολίες απαιτούν την απουσία από το σπίτι αμφοτέρων των γονέων λόγω εργασιακών αναγκών όλο και περισσοτέρων ωρών της ημέρας, κάθε ημέρα, κάθε εβδομάδα. Η συνεχιζομένη υπογεννητικότητα έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά της οικογενείας να μη μπορούν να έχουν παιδιά συνομήλικά των εντός της οικογενείας και των οικογενειών που μένουν κοντά, ώστε να καλύψουν την ανάγκη συντροφικότητος. Το αποτέλεσμα είναι τα οργανωμένα αθλήματα και οι δραστηριότητες μακρυά από το σπίτι να γίνονται γενικός κανόνας. Οι αθλητικές δραστηριότητες απορροφούν και απασχολούν τα παιδιά μακρυά από το σπίτι τους για συνεχώς και περισσότερες ώρες κάθε εβδομάδα. Πόσες εκ των οικογενειών μας διαπιστώνουν ότι τα πρωινά της Κυριακής κυριαρχούνται από άλλες δραστηριότητες εκτός της συμμετοχής στην Θεία Λειτουργία και το Κατηχητικό Σχολείο!

Το κύριο έργο των γονέων, δηλαδή η διαμόρφωση του χαρακτήρος και των δεξιοτήτων στα παιδιά παραδίδεται στους προπονητές και τους δασκάλους. Προσθέσατε σ’ αυτό και την κυριαρχία όλων των ειδών οθόνης στη σύγχρονη ζωή των ανθρώπων: οθόνη τηλεοράσεως, υπολογιστών, iPads και iPods, ταμπλετών και έξυπνων τηλεφώνων – smartphones. Η μοντέρνα κουλτούρα μοιάζει με κουλτούρα «προσώπου μέσα σε κουτί» (face in a box) κάθε ώρα της ημέρας και της νύκτας. Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν πλέον τα πρόσωπα ο ένας του άλλου. Κοιτάζουν τις διάφορες οθόνες, απορροφημένοι και υπνωτισμένοι. Καί τι μπορούμε να πούμε για την αντικατάσταση του διαλόγου και της επικοινωνίας πρόσωπο με πρόσωπο από την αποστολή μηνυμάτων μέσω texting;4

Μελετώντας τις παραπάνω αναφερθείσες συνθήκες, μπορούμε να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο έχουμε σήμερα στην Αμερική, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, το υψηλό και τρομακτικό ποσοστό διαζυγίων, σχεδόν 50%, τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και το φαινόμενο της μονογονεικής οικογενείας – πλέον των 20 εκατομμυρίων παιδιών στην Αμερική ζούν σε οικογένειες ενός γονέως. Συνεπώς, δεν είναι παράλογο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος διερωτάται όχι μόνον Τι είναι η οικογένεια, αλλά και Γιατί υπάρχει η οικογένεια;

 Στο ερώτημα αυτό, η Εκκλησία μας, βασιζομένη στην Αγία Γραφή, τις Οικουμενικές Συνόδους, και την επί 2000 έτη Παράδοσή της δίδει απάντηση με στεντόρεια φωνή: η οικογένεια είναι θεικός θεσμός, αποτελεί ειδική δημιουργία του Θεού, είναι θεσμός ο οποίος φέρει το άγιο Όνομά Του και την αυθεντικότητά Του. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος εκφράζει αυτήν ακριβώς την άποψη απευθυνόμενος προς τους Χριστιανούς της Εφέσου (Εφεσ. 3:14-19). Λέγει προς αυτούς: Γι’ αυτόν τον λόγο γονατίζω προσευχόμενος προς τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού από τον Οποίο πάσα οικογένεια στον ουρανό και στη γη παίρνει το όνομα (Εφεσ. 3:14—15).

Αυτό που λέγει ο Απόστολος Παύλος εδώ είναι το εξής: Η οικογένεια είναι ένας θεσμός θεικής προελεύσεως και χαρακτήρος. Δεν είναι απλώς μία κοινωνική συμφωνία η οποία πηγάζει από τις απαιτήσεις των γηίνων υποθέσεων. Εκ Θεού ονομάζεται κάθε οικογένεια εν ουρανώ και επί της γης. Η οικογένεια αποτελεί δυναμική μικροκοσμική έκφραση της πατρικής φροντίδος του Θεού για ολόκληρη την υφήλιο. Επομένως, εάν η έννοια και το όνομα της οικογενείας προέρχεται απ’ευθείας από τον Θεό Πατέρα, πρόκειται περί πράγματος ιερού. Μιά τέτοια υπέροχη λέξη, η λέξη οικογένεια, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται με ελαφρότητα, ούτε να επαναπροσδιορίζεται συύμφωνα προς οποιαδήποτε ιδιοτροπία ηθικής ή κοινωνικής προσαρμογής.

Παρουσιάζοντας την οικογένεια ως εικόνα του θεικού πρωτοτύπου, ο Απόστολος Παύλος ακολουθεί την διδασκαλία των Αγίων Γραφών, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης. Η αρχή της οικογενείας επί της Γης περιγράφεται στην Γένεση, το πρώτο βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με την Γένεση, ο Θεός διά της δημιουργικής πράξεώς Του εδημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα ως ίσους οι οποίοι ισορροπούν και ολοκληρώνουν αλλήλους ως ένα σώμα και αποτελούν την πρώτη οικογένεια επί της Γης. Ο Θεός τους έδωσε κατοικία και σημαντικό έργο στον Κήπο της Εδέμ. Τούς εχάρισε την θεία δύναμη της δημιουργίας ζωής, έτσι ώστε από κοινού να μπορούν να χαίρονται τα τέκνα των τα οποία θα εδημιουργούντο κατ’ εικόνα των. Εν αγάπη και αρμονία, η πρώτη οικογένεια βρήκε την χαρά, μεταξύ των μελών της.

  Ορισμένοι θα πούν ότι εδώ πρόκειται για μια απλοική εικόνα της οικογενείας. Θημηθείτε, όμως, ότι η Αγία Γραφή επίσης δείχνει ότι η οικογένεια μπορεί να καταστή πεδίο φοβερών τραγωδιών και εγκλημάτων. Στο ίδιο βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται η πρώτη δολοφονία επί γης, και αυτό το φοβερό έγκλημα συνέβη εντός της πρώτης οικογενείας με τους δύο γιούς του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάιν δολοφόνησε τον αδελφό του Άβελ! (Γεν. 4:1-16). Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την ύπουλη συνωμοσία του Ιακώβ και της μητέρας του Ρεβέκκας εναντίον του αδελφού του Ησαύ, ή την περίπτωση του Ιωσήφ ο οποίος επωλήθη ως δούλος από τους ίδιους τους αδελφούς του (Γεν. 37:1-36).

Αυτά τα ισχυρά στοιχεία επιβεβαιώνουν μάλλον το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η οικογένεια είναι θεικός θεσμός. Διότι αυτό το οποίο έχει την μεγαλύτερη δυνατότητα για το καλό, έχει επίσης λόγω κακής χρήσεως και την μεγαλύτερη δυνατότητα για το κακό. Η ιερή εμπιστοσύνη η οποία ενώνει την οικογένεια μπορεί να καταστή ευκαιρία για τεράστιο κακό, όταν η εμπιστοσύνη αυτή κακοποιηθή από γονέα ή τέκνο ή αδελφό. Αλλά οι ευμενείς δυνατότητες της οικογενειακής ζωής είναι τόσο μεγάλες ώστε, ακόμη και υπό συνθήκες τραυματισμού της οικογενείας, οι προφήτες του Ισραήλ διείδαν μιάν εικόνα θεικής θεραπευτικής αγάπης προς την τραυματισθείσα οικογένεια.

Εντούτοις, στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε πολύ περισσότερο την τεράστια έμφαση στον θεσμό της οικογενείας. Μεταξύ άλλων παραδειγμάτων, ο Απόστολος Παύλος μιλώντας περί του Χριστιανικού γάμου και της οικογενείας λέγει ότι ο δεσμός του συζύγου μετά της συζύγου του είναι ανάλογος του δεσμού του Χριστού μετά της Εκκλησίας, και ότι η αμοιβαία αγάπη μεταξύ του συζύγου και της συζύγου του θα πρέπει να είναι ομοία της αγάπης του Χριστού για την Εκκλησία Του για την οποία προσέφερε τον Εαυτό Του ακόμη και εις θάνατον (Εφεσ. 5:21-33).

  Το υπέροχο παράδειγμα για την πραγματικότητα της οικογενείας ως ιερώτατου και μοναδικού θεσμού είναι ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Κατά την Σάρκωσή Του γγενήθηκε εντός οικογενείας. Προστατεύθηκε ως νεογέννητο βρέφος από την οικογένειά Του έναντι των δολοφονικών σχεδίων του Βασιλέως Ηρώδου. Έζησε 30 πλήρη έτη εκ των συνολικών 33 ετών της ζωής Του επί της γης στην οικογένειά Του στη Ναζαρέτ, και όχι στην έρημο. Έκανε το πρώτο Του θαύμα, το οποίον αναφέρεται στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιωάννου εν Κανά της Γαλιλαίας, μεταβάλλοντας το νερό σε κρασί για να στηρίξη και να ενισχύση τον εορτασμό ενός νέου γάμου, της δημιουργίας μίας νέας οικογενείας. Καί, όπως αναφέρεται, και πάλιν στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, οι πολύ λίγες λέξεις τις οποίες είπε ο Ιησούς καρφωμένος επί του Σταυρού τις τελευταίες στιγμές Του πριν εκπνεύσει, ήταν λέξεις οι οποίες δημιούργησαν μιάν νέα οικογένεια δίδοντας τον μαθητή Του Ιωάννην ως υιόν στην Αγία Μητέρα Του και δίδοντας την Θεοτόκο ως μητέρα στον Ιωάννη. Πρόκειται περί γεγονότος συγκλονιστικής και ασυλλήπτου ωραιότητος, όταν ο Ιησούς σε κατάσταση αγωνίας, μόλις δυνάμενος να αρθρώση λεξεις ακόμη και να αναπνεύση καταβάλλοντας μια τεράστια προσπάθεια προσέφερε την ευλογία μίας ανακαινισμένης οικογενειακής ζωής για την προσφιλεστάτη Του Μητέρα την Θεοτόκο και τον αγαπημένο μαθητή Του και Απόστολο Ιωάννη: Ίδε η Μήτηρ σου. Ίδε ο υιός σου! Απολύτως βαρυσήμαντοι και εκπληκτικοί θεικοί λόγοι οι οποίοι θεμελιώνουν για πάντα αληθινές και ιερές οικογενειακές σχέσεις (Ιωάν. 19:26-27).

Η θεική προέλευση της οικογενείας ως θεσμού και η απόλυτη και ανέκκλητη καθαγίασή της υπό του Κυρίου Ιησού Χριστού, όχι μόνον διά των λόγων Του αλλά επίσης και διά των έργων Του και του προσωπικού παραδείγματός Του, αποτελούν την τέλεια αντίληψή μας για το τι πράγματι είναι η οικογένεια.

Οφείλουμε, λοιπόν, να έχουμε πλήρη συνείδηση της υπέρτατης αξίας και αναντικατάστατης φύσεως της οικογενείας. Οφείλουμε να είμεθα πλήρως ενήμεροι για το ότι η οικογένεια ανήκει στα μοναδικά στοιχεία του σύμπαντος, διότι δημιουργήθηκε κατ’ ευθείαν από τον Ίδιο τον Θεό και διότι προσωπικώς μετέσχε σ’ αυτήν ο Ιησούς Χριστός, ο σαρκωθείς Θεός κατά την επί γης παρουσία Του. Η ενημέρωση και συνειδητοποίηση εκ μέρους μας της ιερότητος της οικογενείας αποτελεί αντίδοτο εναντίον της συνεχούς δηλητηριάσεως του θεσμού της οικογενείας στις ημέρες μας από παντός είδους θεωρίες και συμπεριφορές.  Εντός αυτού του πλαισίου, θεωρούμε την Χριστιανική Ορθόδοξη Οικογένεια κατοικητήριο του Χριστού και μαρτυρία του Ευαγγελίου Του.

 Όντως, η Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια αποτελεί οίκον Χριστού, μόνιμη διαμονή Του, και κατοικητήριό Του. Ασφαλώς συναντούμε τον Κύριο στην Εκκλησία, ιδιαιτέρως στην λατρεία μας εκεί και μέσω της συμμετοχής μας στα Άγια Μυστήρια. Αλλά η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένειά μας είναι επίσης κατοικητήριος τόπος για Εκείνον. Καί είναι Κατοικητήριο του Χριστού λόγω της βαθείας πίστεώς της σε Εκείνον, πίστεως η οποία μεταδίδεται από γενεά σε γενεά στην γενεαλογική ιστορία εκάστης οικογενείας. Η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια είναι κατοικητήριο του Χριστού με το να έχη την προσευχή προς Αυτόν μόνιμο χαρακτηριστικό της ζωής της, κάτι τόσο απαραίτητο και ζωτικό όσο η αναπνοή και η τροφή.

Η οικογένεια είναι Κατοικητήριο του Χριστού διότι καλλιεργεί και συνεχώς αυξάνει την αγάπη ανάμεσα στα μέλη της, αγάπη η οποία εκπηγάζει από την πηγή της αγάπης, τον Ίδιο τον Ιησού.

Είναι κατοικητήριο του Χριστού διότι καθημερινώς ακούει τους λόγους Του οι οποίοι έχουν αποθησαυρισθεί στην Αγία Γραφή, την πηγή της απόλυτης αλήθειας. Η Ορθόδοξη οικογένεια είναι κατοικητήριο Χριστού διότι τα μέλη της συνεχώς μεταμορφούνται και αναπτύσσονται πνευματικώς με την εγκατοίκησή Του μεταξύ των και την δύναμή Του η οποία καθαγιάζει και αναγεννά.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια ως κατοικητήριο του Χριστού γίνεται άρωμα, γίνεται ευωδία Χριστού όπως θαυμάσια είπε ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους (Κορ. Β΄ 2:15.) Φαντασθείτε κάθε Ορθοδοξο σπίτι να γεμίζη με το άρωμα του Χριστού, να είναι ένα σπίτι γεμάτο με την ευωδία Του. Ο Απόστολος Παύλος αναπτύσσει αυτή την εξαίσια εικόνα, λέγοντας ότι μια τέτοια πνευματική ευωδία Χριστού διαχέεται, βγαίνει προς τα έξω, φθάνει σε πιστούς και απίστους, δικαίους και αμαρτωλούς (Κορ. Β΄ 2:16). Έτσι, η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια γίνεται αυτομάτως όχι μόνο κατοικητήριο του Χριστού αλλά και μαρτυρία του Ευαγγελίου Του. 

Καθίσταται, δε, μαρτυρία όχι μόνο καθ’ εαυτήν λόγω της Χριστιανικής παρουσίας της, η οποία ως ένα συναρπαστικό πνευματικό άρωμα διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά, επίσης και διά της δραστηριοποιήσεώς της σε έργα τα οποία αποσκοπούν στην διάδοση του Ευαγγελίου, στη μετάδοσή του και σε άλλους ανθρώπους. Πρέπει να αποτελή αναπόσπαστο μέρος του καθημερινού προγράμματος της οικογενείας, το καθήκον διαδόσεως του Ευαγγελίου στους ανθρώπους με κάθε τρόπο. Αυτό δεν αποτελεί απλώς πράξη πίστεως, αλλά επίσης και πράξη ευεργεσίας προς τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμεθα σε επαφή. Η Ορθόδοξη οικογένεια, προσφέροντας διά των μελών της το Ευαγγέλιο, λόγοις και έργοις, καθίσταται αποστολική οικογένεια η οποία συνεχίζει στον 21ον αιώνα το έργον του ευαγγελισμού το οποίον άρχισαν οι Άγιοι Απόστολοι εικοσιένα αιώνες πριν.
πηγή

Τα παιδιά είναι ένα κομμάτι τ’ ουρανού στη γη

Μέσα στον κόσμο του εμπορίου, των αντιδικιών, της τάσης για επικράτηση και επιβολή, τα παιδιά αποτελούν την πιο όμορφη παραφωνία. Δεν είναι μόνο η απλότητα που τα κάνει να ξεχωρίζουν, δεν είναι η ανεμελιά τους. Είναι ότι ζουν σε μία άλλη διάσταση, όπου τα «σπουδαία», τα «μεγάλα», τα «σημαντικά» χάνουν κάθε αξία. Οι αγωνιώδεις φροντίδες μας και οι ανόητες μέριμνες δεν έχουν τη δύναμη ν’ αγγίξουν τα παιγνίδια τους. Ζουν τόσο έντονα, τόσο δυνατά το παρόν, που ελευθερώνονται από το παρελθόν και δεν χάνονται στο μέλλον.
Τα παιδιά είναι μία μαρτυρία χαράς, ένα τραγούδι ελπίδας που ομορφαίνει τη ζωή μας.
Σίγουρα η επιστροφή στην παιδική ηλικία είναι αδύνατη, αλλά η αντιμετώπιση των καταστάσεων με τη λογική της καρδιάς είναι δυνατή και αναγκαία, γιατί πέρα από την ειρήνη που προσφέρει θα’ ναι και η λύση πολλών προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν και μας πνίγουν.
πηγή

Ἡ κοινὴ πνευματικὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας…

Γράφει ὁ Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ ἐν τῷ κόσμῳ πιστὸς καὶ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας στὴν ὁποία ἀνήκει θὰ πρέπει νὰ λειτουργοῦν ὡς μέλη μιᾶς «κατ’ οἶκον Ἐκκλησίας». Ἡ οἰκογένεια εἶναι μία μικρὴ Ἐκκλησία. Θὰ πρέπει τὰ μέλη της, κατὰ μίμηση τῆς μοναστικῆς Ἐνορίας, νὰ καλλιεργήσουν τὴν κοινὴ λειτουργικὴ ζωή, τὴν νηστεία, τὴν φιλανθρωπία, τὴν ἁπλότητα καὶ ἀφελότητα, τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, τὴν κοινὴ προσευχὴ μέσα στὸ σπίτι καθὼς καὶ τὴν πνευματικὴ συμμελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατερικῶν συγγραφῶν.

Ὁ συμπνευματισμός, ἡ φιλόθεος ἀδολεσχία καὶ ἡ κοινὴ προσευχὴ καλὸ εἶναι νὰ γίνονται σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα καὶ σὲ καθορισμένες ὧρες ποὺ νὰ μποροῦν ὅλοι νὰ συμμετέχουν. Τὰ μικρὰ παιδιὰ ἃς συμμετέχουν γιὰ λιγότερο χρόνο. Ἡ νηστεία ἐπίσης προσαρμόζεται ἀπὸ τὸν Πνευματικὸ ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητες καὶ τὴν ἡλικία τοῦ καθενός.

Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ κατήχηση τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸν πατέρα ποὺ ἔχει καὶ τὴν συμπαράσταση τῆς μητέρας, καθὼς καὶ ἡ κοινὴ τράπεζα τὸ μεσημέρι καὶ....

τὸ βράδυ εἶναι πρακτικὲς ποὺ ἔχουν καίρια σημασία γιά… τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητά τους.

Ἡ κοινὴ προσευχὴ ἃς γίνεται τουλάχιστον τὸ πρωί, τὸ βράδυ (τὸ Ἀπόδειπνο) καθὼς καὶ στὸ γεῦμα καὶ στὸ δεῖπνο (πρὶν καὶ μετά). Ὑπάρχουν στὰ συνήθη προσευχητάρια οἱ τυποποιημένες προσευχὲς πρὶν καὶ μετὰ τὸ φαγητὸ τὶς ὁποῖες καλὸ εἶναι νὰ τὶς γνωρίζουν ὅλα τα μέλη τῆς οἰκογένειας καὶ νὰ τὶς ἀπαγγέλουν. Πολὺ βοηθητικὸ γιὰ τὴν οἰκογένεια εἶναι νὰ ἔχουν ὅλα τα μέλη τῆς τὸν ἴδιο Πνευματικὸ ὁδηγό, στὸν ὁποῖον νὰ ἐξομολογοῦνται τακτικά.

Τὸ κορυφαῖο γεγονὸς στὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία στὴν ὁποία ὅλοι, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ, θὰ πρέπει νὰ μετέχουν πολὺ συχνά.

«Φύλακας ἄγγελος τῆς οἰκογενείας» δίδασκε ἕνας ἁγιασμένος σύγχρονος Ἁγιορείτης εἶναι ἡ ἄσκηση. «Ὅταν λέµε ἄσκηση ἐννοούµε τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς οἰκογενείας. Χωρὶς τὴν Ἐκκλησία δὲν µπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ ἡ οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ ἔχει τὸν Πνευµατικό της σὰν τὸν οἰκογενειακό της γιατρό. Ὅταν εἶναι ὑπὸ τὴν παρακολούθηση τοῦ Πνευµατικοῦ λύνονται ὅλα τα προβλήµατα καὶ οἱ σύζυγοι ἀλληλοκατανοοῦνται.

Ἡ πνευµατικὴ ἀγάπη ἀνέχεται καὶ τὰ ἀρνητικὰ στοιχεῖα τοῦ ἄλλου. Δὲν ἐπιµένει ἐγωϊστικὰ νὰ ἐκπληρώνονται ὅλα τα θελήµατά του. Ἡ νηστεία, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ Θεία Λειτουργία ἁγιάζουν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς συζύγους. Ἡ καλυτέρη πρακτικὴ ἄσκηση εἶναι οἱ µἐτάνοιες.

Ἡ µἐγαλυτέρη ὄµως ἄσκηση καὶ εὐλογία στὴν οἰκογένεια εἶναι ἡ συµµετοχὴ στὴν Θεία Κοινωνία. Πρέπει νὰ ἐγκρατεύεστε καὶ νὰ ρυθµίζετε ἔτσι τὴν ζωή σας, ὥστε µἐ τὴν εὐλογία τοῦ Πνευµατικοῦ σας νὰ µπορεῖτε τακτικὰ νὰ κοινωνᾶτε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ὅταν τὸ ἐπιτύχετε αὐτὸ δὲν ζεῖτε σαρκικά, ἀλλὰ πνευµατικὰ καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀναπαύεται ἐπάνω σας. Τὸ προβληµα στὴν οἰκογένεια προέρχεται ἀπὸ τὸν σαρκικὸ τρόπο ζωῆς, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς καὶ ἀρχίζει ἡ ἐµπάθεια καὶ ὁ ἐγωϊσµός.

Ὅταν µἃς κατευθύνει µὄνο τὸ σώµα κάνουµε πολλὰ λάθη.

Ἀλλάζουν ὄµως τὰ κριτήρια ὅταν ὑπάρχει ἄσκηση καὶ ἡ βίωση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Τότε ὑπάρχει εὐλογία καὶ χαρὰ στὴν οἰκογένεια. Ὁ Χριστὸς µἃς τὰ δίνει ὅλα τα ἀγαθὰ καὶ εἶναι ὅλα εὐλογηµένα. Εἶναι κρίµα νὰ µἣν ἀγαπᾶτε τὴν ὀµορφιὰ καὶ τὴν ζεστασιὰ ποὺ φέρνει ὁ Χριστὸς στὴν οἰκογένεια!»

Πολὺ βοηθητικὸ γιὰ τὰ μέλη τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας εἶναι το νὰ ἐκμεταλλεύονται τὶς διάφορες πνευματικὲς εὐκαιρίες, νὰ παρακολουθοῦν τὶς διαλέξεις-κηρύγματα τοῦ Πνευματικοῦ τους καὶ ἄλλων ἁγιασμένων προσωπικοτήτων.

Ἐπίσης συντελοῦν πολὺ στὴν πνευματικὴ πρόοδο οἱ ἐπισκέψεις σὲ Μοναστήρια καὶ ὁ σύνδεσμος μικρῶν καὶ μεγάλων μὲ Γέροντες καὶ Γερόντισσες. Ἰδιαίτερά τα παιδιὰ πολὺ βοηθοῦνται ὅταν ἀναπτύξουν πνευματικὴ φιλία μὲ καλοὺς μοναχούς, τὰ ἀγόρια καὶ ἐξαγιασμένες μοναχές τα κορίτσια. Ἡ ἀλληλοσυμβουλευτικὴ ποὺ ἀναπτύσσεται μεταξύ των νέων δὲν βοηθεῖ, ἀντίθετά τους βλάπτει πολύ. Ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁγιασμένους μοναχοὺς μπορεῖ νὰ τὴν ὑποκαταστήσει πολὺ ἐπιτυχημένα.

Παράλληλα μὲ τὴν οἰκογενειακὴ Πνευματικὴ ζωὴ ὁ ποιμένας τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας ὀφείλει ἰδιαίτερα νὰ μεριμνήσει ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ στὴν Ἐνορία μία ἀκμάζουσα λατρευτικὴ ζωή.

πηγή

Ἡ οἰκογενειακή ἐκπαίδευση στὸ τραπέζι

 

Τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι ἀποτελεῖ τὸν χῶρο συγκέντρωσης τῆς οἰκογένειας. Βρίσκονται ὅλοι μαζί, μοιράζονται τὰ νέα τῆς ἡμέρας, χαλαρώνουν καὶ ἀνταλλάσσουν ἀπόψεις καὶ ἐμπειρίες καὶ ὅλα αὐτὰ παράλληλα μὲ τὴν κατανάλωση τοῦ γεύματος.

 

Ἡ ὅλη διαδικασία πέρα ἀπὸ τὸ προφανές, ἐνισχύει τοὺς δεσμοὺς τῆς οἰκογένειας καὶ δίνει τὴν εὐκαιρία στοὺς γονεῖς νὰ ἀνακαλύψουν τί πραγματικὰ ἀρέσει στὰ παιδιά τους. Ταυτόχρονα, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει μιά ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία, καθὼς συχνὰ τὰ μικρὰ παιδιὰ μαθαίνουν καινούριες λέξεις κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ γεύματος.

 

Ἐπιστημονικὲς μελέτες ἔχουν δείξει ὅτι, ὅσο πιὸ συχνὰ γευματίζουν μαζὶ τὰ μέλη μιᾶς οἰκογένειας, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες ἡ οἰκογένεια νὰ μείνει ἑνωμένη καὶ τὰ παιδιὰ νὰ ἀναπτύξουν καλὴ ἐπαφὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς γονεῖς τους. Ἡ ἐνασχόληση τῶν γονιῶν μὲ τὰ παιδιά τους, καθὼς καὶ οἱ κοινὲς δραστηριότητες τῆς οἰκογένειας παίζουν σημαντικὸ ρόλο στὴ διαμόρφωση προτύπων, καθὼς αὐτὰ δημιουργοῦνται σὲ μικρὲς ἡλικίες ὅπου τὰ παιδιὰ τείνουν νὰ ταυτίζονται μὲ τοὺς γονεῖς τους.

 

Φαίνεται λοιπὸν πὼς τὰ ὀφέλη ἑνὸς οἰκογενειακοῦ γεύματος εἶναι διαχρονικὰ καὶ διαρκοῦν περισσότερο ἀπὸ ὅσο κρατάει τὸ ἴδιο τὸ γεῦμα:

 

Σύμφωνα μὲ τὴν μελέτη ΕΑΤ (Eating Among Teens) τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μινεσότα, σὲ ἐφήβους ποὺ δὲν γευματίζουν συχνὰ μὲ τοὺς γονεῖς τους παρατηροῦνται συχνότερα παραβατικὲς (border-line) συμπεριφορὲς ὅπως τὸ κάπνισμα, ἡ χρήση ναρκωτικῶν καὶ ἡ κατανάλωση ἀλκοόλ. Ἐπιπλέον, τὰ ἄτομα αὐτὰ συνήθως ἐμφανίζουν συχνότερα κατάθλιψη καθὼς καὶ διατροφικὲς διαταραχές.

 

Σὲ ἔρευνες Ἀμερικανικῶν Πανεπιστημίων ἔχει ἐπίσης φανεῖ ὅτι οἱ ἔφηβοι ποὺ τρῶνε συχνὰ γεύματα μὲ τὴν οἰκογένειά τους αἰσθάνονται σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ὅτι ἔχουν τὴν ἀποδοχή της. Ἀντίστοιχα οἱ γονεῖς, μέσα ἀπὸ τὴ συζήτηση κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ γεύματος ἔχουν μεγαλύτερες πιθανότητες νὰ ἐκμαιεύσουν πληροφορίες γιὰ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν τους, χωρὶς νὰ γίνονται ἀδιάκριτοι.

 

Συμπερασματικὰ λοιπόν, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς τὰ οἰκογενειακὰ γεύματα γεμίζουν τὸ παιδὶ μὲ τὴν αἴσθηση τῆς σιγουριᾶς καὶ τῆς οἰκογενειακῆς ἀσφάλειας καὶ τὸ κάνουν νὰ νιώθει ὅτι ἀνήκει σὲ μία ἀγαπημένη καὶ ἑνωμένη ὁμάδα μὲ τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ μοιραστεῖ διάφορες πτυχὲς τῆς ζωῆς του.

 

Συνιστᾶται λοιπὸν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπολαμβάνουν μαζὶ τὰ γεύματά τους ἤ, ἐὰν αὐτὸ δὲν εἶναι ἐφικτὸ καθημερινά, τουλάχιστον τρεῖς μὲ τέσσερις φορὲς τὴν ἑβδομάδα νὰ φροντίζουμε νὰ συμβεῖ (Ely & Gleason, 1995). Δὲν χρειάζεται πάντα τὸ φαγητὸ νὰ εἶναι περίπλοκο καὶ δύσκολο. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει ἕνα παιδὶ εἶναι ἕνα ζεστὸ σπιτικὸ πιάτο, ἡ καλὴ διάθεση καὶ ἡ ὄρεξη τῶν ὑπολοίπων μελῶν γιὰ ἐπικοινωνία.

 πηγή

Έτσι εξηγείται η πολεμική της οικογένειας από την νέα τάξη.

Γέροντας Παΐσιος: Μόλις σβήσει η οικογένεια θα σβήσει ο κόσμος

Ακόμα μία σοφή διδαχή του Γέροντα Παίσιου, που ανταποκρίνεται στο σήμερα, που οι περισσότερες οικογένειες είναι υπό διάλυση.

Όταν κάποτε ρώτησε τον Γέροντα ένας καθηγητής αν πρέπει να νηστεύουμε τα παιδιά, του έδωσε την εξής απάντηση:
«Δεν πρέπει να νηστεύετε τα μικρά παιδιά Όταν κάθεστε στο τραπέζι για φαγητό σε ήμερες νηστείας, θα τους λέτε: Βλέπετε, εμείς οι γονείς σας τρώμε νηστίσιμο, ενώ εσείς όχι. Δεν σας δίδαμε νηστίσιμα, γιατί έχετε ανάπτυξη». “Απάντηση πολύ έξυπνη και παιδαγωγικά ορθή. Κι αυτό, γιατί όταν το παιδί μεγαλώσει θα πει: Αφού δεν έχω πια ανάπτυξη, πρέπει να νηστεύω όπως οι γονείς μου.
Ό Γέροντας πίστευε πολύ στη δύναμη της οικογενειακής αγωγής. Έλεγε: «Μία είναι ή αξία της ζωής, ή οικογένεια. Μόλις σβήσει ή οικογένεια, θα σβήσει ό κόσμος. Δείχνε αγάπη και πέρα από την οικογένεια σου. Αν είσαι συνταξιούχος, αφιέρωνε λίγο χρόνο και λίγο χρήμα, για να βοηθήσεις τα απροστάτευτα παιδιά μιας διαλυμένης οικογένειας.
Όταν χαλάσει ή οικογένεια, θα χαλάσει και ό κλήρος και ό μοναχισμός και όλα». Σε ερώτηση Τι πρέπει να γίνει όταν οϊ γονείς δεν συμφωνούν στη χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους, έδωσε την εξής απάντηση: «Το αυτοκίνητο έχει φρένα και ταχύτητες. Δεν δουλεύει μόνο με τα φρένα ή μόνο με τίς ταχύτητες.
Αυτό μπορεί να συμβεί και με τους γονείς: Ό ένας να σπρώχνει και ό άλλος να φρενάρει, οπότε δημιουργείται ισορροπία». Πράγματι, αν δεν υπάρχει ισορροπία των αντίρροπων δυνάμεων μέσα στην οικογένεια, όλα θα καταρρεύσουν.
Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου A»
το είδαμε εδώ

Η ᾿Εκκλησία μας ἀπέναντι στίς ἐξελίξεις τῆς οἰκογένειας

Πρωτ. Βασιλείου Θερμού

Τά περί συμφώνου συμβίωσης ἤδη ἀποκρυσταλλώθηκαν σέ νόμο τοῦ κράτους. ᾿Αποτυπώνει καί στό νομικό πεδίο μιά νέα πραγματικότητα πού ἤδη κυριαρχεῖ στίς ἀνθρώπινες σχέσεις 
ἀλλά καί στίς νοοτροπίες. Τήν ἐπικράτηση δηλαδή μέσα στήν κοινωνία ἀκόμη πιό προκεχωρημένων συνεπειῶν τῆς νεωτερικῆς αὐτοδιάθεσης.

Καθώς τό ἄτομο στή νεωτερικότητα αὐτοκαθορίζεται μέσα ἀπό δεσμεύσεις κυρίως συμβατικές, δηλαδή πού δέν ἔχουν τήν ἀναφορά τους σέ κάποια ὑπερβατικά συστήματα ἀξιῶν ἐν οἷς καί τά θρησκευτικά, τά κύρια κριτήρια τῶν ἐπιλογῶν του εἶναι πλέον ἡ ἐμπειρική πραγματικότητα καί οἱ ψυχικές του ἀνάγκες. Εἶναι φανερό ὅτι τό σύμφωνο συμβίωσης ἐπινοήθηκε ἀκριβῶς διότι καλύπτει καί τίς δύο αὐτές πλευρές, τόσο τίς ἐξελίξεις πού εἶχαν ἤδη διαμορφωθῆ στήν ἐμπειρική πραγματικότητα τῶν ζευγαριῶν ὅσο καί τήν ἀνάγκη τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου γιά μεγαλύτερη εὐελιξία καί λιγώτερη δέσμευση.

῎Εχουμε δηλαδή μπροστά μας μιά ἀκόμη ἀπόδειξη τοῦ φαινομένου πού ὀνομάζεται χριστιανικός ἀποχρωματισμός τῆς κοινωνίας μας, κατά τό ὁποῖο δέν ἀποτελεῖ κύριο κριτήριο γιά τίς ἐπιλογές τῶν ἀνθρώπων ἡ ἔνταξή τους στό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Μιά ἔνταξη ἄλλωστε ἡ ὁποία γιά τή συντριπτική πλειονότητα εἶναι πρό πολλοῦ τυπική καί ἰδιαίτερα χαλαρή. Δέν θά συμμεριζόμουν τήν θρηνητική σύγκριση μέ τό «ἰδανικό» παρελθόν, στήν ὁποία συχνά προσφεύγουμε οἱ ἐκκλησιαστικοί, διότι ἡ ἀνενδοίαστη δέσμευση καί ἀφοσίωση πού ἐπικρατοῦσε τότε στήν συζυγική σχέση ἐμπνεόταν σέ μεγάλο βαθμό ἀπό τά κοινωνικά χαρακτηριστικά τοῦ προνεωτερικοῦ ἀνθρώπου (σχηματισμός ταυτότητας μέσῳ τῆς συλλογικότητας, ἀδυναμία διάστασης καί διαζυγίου, κοινωνική ἀποδοκιμασία τῆς ἀνεξαρτησίας κ.ἄ.) καί ὄχι πρώτιστα ἀπό τήν ἐκκλησιαστικότητά του. Δέν ἐπρόκειτο γιά «καθαρό χρυσάφι» καί γι’ αὐτό δέν ἄντεξε στόν χρόνο.

Μέ ἄλλα λόγια, ἐξελίξεις σάν αὐτές τοῦ συμφώνου συμβίωσης ἤ τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων (γιά τόν ὁποῖο εἶναι ζήτημα χρόνου ἡ εἰσαγωγή του), μποροῦν μέσα στήν προβληματικότητά τους νά ἀποβοῦν χρήσιμες διότι μᾶς ὑποδεικνύουν τή φυσική πορεία τῆς κοινωνίας μας καί μᾶς παρακινοῦν νά στοχαστοῦμε πάνω στή θέση τῆς ᾿Εκκλησίας μας ἐντός αὐτῆς.

῾Οποιαδήποτε ἀμυντικοῦ χαρακτήρα ἀντίδραση τῆς ᾿Εκκλησίας μας (καί κατά μείζονα λόγο θορυβώδης διαμαρτυρία) εἶναι καταδικασμένη νά πέσει στό κενό ἀπό πλευρᾶς ἀποτελεσματικότητας, ἐνῶ ταυτόχρονα θά ἀνανεώσει γιά μιά ἀκόμη φορά τό στερεότυπο τῆς ᾿Εκκλησίας μας στήν κοινωνία ὡς ἑνός θεσμοῦ πού ἀρέσκεται νά τόν καθορίζει μόνο τό παρελθόν καί πού ἀγωνίζεται διαρκῶς νά σώσει τά κεκτημένα. ῎Ας θυμηθοῦμε τίς μεγάλες μάχες πού ἔδωσε ἀνεπιτυχῶς ἡ ᾿Εκκλησία μας ἐναντίον τῆς ἀποποινικοποίησης τῆς μοιχείας ἤ τοῦ «αὐτομάτου» διαζυγίου (μετά τετραετῆ κλονισμό), μέτρων μέ τά ὁποῖα δύσκολα θά μποροῦσε κάποιος πιστός νά διαφωνήσει τώρα πού ὁ θόρυβος ἔχει κοπάσει καί ἡ ψυχραιμία ἔχει ἐπανέλθει.

Δέν θά εἶναι ὡραῖο νά βρεθῆ μετά ἀπό χρόνια ἡ ᾿Εκκλησία μας στήν ἴδια κατάσταση νά ἀσκεῖ αὐτοκριτική γιά τήν στάση πού εἶχε τηρήσει πρός τό σύμφωνο συμβίωσης. Δέν περιποιεῖ τιμή, φρονῶ, πρός τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ νά ἐμφανίζονται μονίμως ἀμυνόμενοι καί μή προνοοῦντες νά ὀργανώσουν τίς μορφές ἐκεῖνες ποιμαντικῆς δράσης καί παρουσίας οἱ ὁποῖες θά ἐμπνέουν ὅσους θέλουν νά ἀκολουθοῦν ἐν χαρᾷ καί ἐλευθερίᾳ τόν δρόμο Του.

Νομίζω ὅτι γιά πολλοστή φορά ἔρχεται στό προσκήνιο ἡ χρόνια ἀρρώστια της Εκκλησίας μας, κατά τήν ὁποία αὐτή ἐπιθυμεῖ μέν σφοδρά νά ἀσκεῖ ἐπιρροή σέ ὁλόκληρο τό κοινωνικό σῶμα (μαζί μέ τήν πολιτική του ἐκπροσώπηση), ἀδυνατεῖ δέ ἤ δέν προθυμοποιεῖται νά ἐργαστῆ σέ ἀνάλογο βαθμό γιά τήν διαμόρφωση αὐτῆς τῆς ἐπιρροῆς. ῎Ετσι ἐμφανίζεται νά ζητᾶ τήν ἐν λόγῳ ἐπιρροή πρωτίστως μέσῳ τῶν θεσμικῶν παραμέτρων. «Καί τήν πίτα σωστή καί τόν σκύλο χορτάτο». Εἶναι φανερό, ὅμως, ὅτι τέτοιες θεμελιακές ἀντιφάσεις δέν γίνονται πλέον ἀνεκτές ἀπό τήν κοινωνία.

Μέ ἄλλα λόγια, ἔχω τή γνώμη ὅτι ἐπέστη ὁ καιρός νά παλαίψουμε γιά τήν οὐσία καί ὄχι γιά τό νομικό κέλυφος. Νά φτιάξουμε πιστούς ἀληθινούς πού θά τιμοῦν τόν ἐκκλησιαστικό γάμο στήν πράξη καί ὄχι μέλη μιᾶς ἰδεολογικῆς παράταξης οἱ ὁποῖοι κατεβαίνουν στούς δρόμους ὅταν μιά ἄλλη ἰδεολογική παράταξη τούς ἀπειλήσει. Νά διαμορφώσουμε κληρικούς πού γνωρίζουν πράγματι πῶς νά ποιμάνουν καί ὄχι ὑπαλλήλους πού ἐξυπηρετοῦν ἀνώνυμες θρησκευτικές ἀνάγκες καί φολκλορικές «παραδόσεις».

᾿Ιδού ἡ μεγάλη πρόκληση πού μᾶς ἀπευθύνει τό σύμφωνο συμβίωσης. Μᾶς τήν εἶχαν ἀπευθύνει καί ἄλλες ἐξελίξεις κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες ἀλλά ἔχουμε συστηματικά τήν τάση νά μετατρέπουμε τήν ἐκκλησιαστική παρουσία στή νεοελληνική κοινωνία σέ ἁλυσίδα χαμένων εὐκαιριῶν. ῞Ομως ἀνήκω σέ αὐτούς (πού δέν εἶναι λίγοι) οἱ ὁποῖοι φρονοῦν πώς ἡ περιβόητη περιθωριοποίηση τῆς ᾿Εκκλησίας μας δέν θά ἔλθει ἀπό τούς πολιτικούς (οἱ ὁποῖοι στό κάτω-κάτω εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἀφουγκράζονται τό κοινωνικό σύνολο πού τούς ἐκλέγει) ἀλλά ἀπό τά ἴδια της τά μέλη, στό βαθμό πού δέν ἀποφασίζουν νά δώσουν σοβαρή εὐαγγελική μαρτυρία στίς συγκεκριμένες συνθῆκες στίς ὁποῖες ἐκλήθησαν νά ζοῦν.

῎Ετσι καταλήγω εὔλογα στό συμπέρασμα-πρόταση ὅτι κάθε νέο νομοθετικό ἤ ἄλλου τύπου ἐρέθισμα ἐκ μέρους τῆς πολιτείας συνιστᾶ πολύτιμη εὐκαιρία ἀνανεώσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας αὐτοσυνειδησίας καί ἀναδιοργανώσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. ῾Η αὐτοκριτική δέν ἐξαντλεῖται στούς κληρικούς ἀφοῦ ἀποδεικνύεται ὅτι καί ὁ γάμος τῶν πιστῶν λαϊκῶν πολύ συχνά δέν λειτουργεῖ ὡς «διαφήμιση» τοῦ γάμου πρός τά παιδιά τους, τά ὁποῖα ἔτσι ἐξωθοῦνται στό νά ἀποφύγουν τή δέσμευση προκειμένου (ὅπως προσδοκοῦν) νά διασώσουν τήν ἀγάπη. ῎Εχουμε δηλαδή μπροστά μας μιά γενικώτερη ἀποτυχία τῶν χριστιανῶν.

Τά παραπάνω ὑποδηλώνουν ὅτι κάθε ἀντιμετώπιση νέων δεδομένων, ὅπως τό σύμφωνο συμβίωσης, ἀπαιτεῖ μόνο μακροπρόθεσμη στρατηγική. Βέβαια μποροῦν νά γίνουν καί συγκεκριμένες προτάσεις ὑπό τήν σταθερή προϋπόθεση πάντοτε ὅτι οὐδεμία ἐξ αὐτῶν μόνη ἔχει τή δύναμη νά βγάλει τήν ᾿Εκκλησία μας ἀπό τό τέλμα στό ὁποῖο ἔχει βυθιστῆ. ᾿Απαιτεῖται πλέγμα δράσεων, προσεκτικά σχεδιασμένων καί ἐπιμελῶς συντονιζομένων, προκειμένου ἡ ἐν ῾Ελλάδι ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία νά ἐπιτελέσει τήν ἀποστολή της μέ τόν τρόπο πού ὁ Χριστός θέλησε καί πού ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη.

῾Ως τέτοιες δράσεις συναφεῖς μέ τό θέμα μας θά θεωροῦσα·

- ῎Αν ἐπιθυμοῦμε οὐσιαστική παρέμβαση στήν οἰκογένεια θά πρέπει νά ἐπενδύσουμε (μέ ὅλες τίς σημασίες, ψυχολογικά καί οἰκονομικά) στήν ἐξειδίκευση καί ἐπιμόρφωση ἑνός πυρήνα κληρικῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἀρετή, ἡ προσωπικότητα καί ἡ κατάρτιση παρέχουν κατ’ ἄνθρωπον ἐχέγγυα μιᾶς ἐπιτυχοῦς ἀνθρωπογνωσίας καί κατανοήσεως τῶν ψυχολογικῶν δυναμικῶν τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Οἱ κληρικοί αὐτοί θά ἀποτελοῦν τήν κύρια «δύναμη κρούσεως» σέ κάθε Μητρόπολη ὡς πρός τήν ποιμαντική τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας. ᾿Επίσης χρειάζεται παράλληλα νά ἐπενδύσουμε καί στήν συστηματική (καί ὄχι εὐκαιριακή) εὐαισθητοποίηση τῶν πνευματικῶν ὡς ἑνός εὐρύτερου κύκλου συμπαραστατῶν τῆς οἰκογένειας.

- Συστηματική καί ὀργανωμένη προετοιμασία τῶν μελλονύμφων, ἐπιλογή κατάλληλων κληρικῶν καί ἐκπαίδευση-καθοδήγησή τους.

- Δημιουργία κληρικολαϊκῆς ὁμάδας ἀντιμετώπισης οἰκογενειακῶν κρίσεων ἀνά μητρόπολη, διασύνδεσή της μέ δίκτυα καί φορεῖς κοινωνικῆς ἀρωγῆς καί ψυχικῆς ὑγείας.

- Προσεγμένη ἔνταξη στό πρόγραμμα κατήχησης τῶν ἐφήβων μαθημάτων περί γάμου καί οἰκογένειας, ἐκπόνηση σχετικῶν ἐγχειριδίων καί ὑλικοῦ.

- ᾿Εξυγίανση τοῦ καθεστῶτος τέλεσης τῶν γάμων (ὀχλαγωγία, ἀμφίεση, βιασύνη, παραλείψεις εὐχῶν κ.ἄ.) μέ διαφώτιση κατ’ ἀρχήν καί στή συνέχεια μέ ἀνυποχώρητη ἀποφασιστικότητα.

- Δημιουργία δικτύου βοήθειας σέ νέα ζευγάρια ἤ σέ μονογονεϊκές οἰκογένειες.

- Νά θεσπιστῆ καί στόν ἰδιωτικό τομέα ἡ ἄδεια μητρότητος ἑνός ἔτους μετά τόν τοκετό, ὅπως ἰσχύει καί στό δημόσιο. Εἶναι φανερό ὅτι θά ἀπαιτηθῆ ἐξασφάλιση τῆς ἐργασιακῆς θέσεως τῆς μητέρας καθώς καί οἰκονομική ἀποζημίωση τοῦ ἐργοδότη της.

- Νά δημιουργηθοῦν κίνητρα (ἄτοκα στεγαστικά δάνεια γιά χαμηλότερα εἰσοδήματα, ἐπίδομα γάμου κ.ἄ.) πού θά διευκολύνουν τήν σύναψη γάμου νωρίς, ἀφοῦ παρατηροῦμε πώς μετατίθεται ὅλο καί σέ μεγαλύτερη ἡλικία. Θά χρειασθῆ νά τούς τονισθῆ ὅτι τά συγκεκριμένα μέτρα θά συμβάλουν στήν μείωση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος γιά τό ὁποῖο ὅλοι κόπτονται ἀλλά ἐλάχιστοι συμπαρίστανται.

- Νά σταματήσει τό ἀπαράδεκτο φαινόμενο ἡ ῾Ελλάδα νά εἶναι ἡ μοναδική χώρα στήν ὁποία α) διακινεῖται νόμιμα μέσῳ τῶν πρακτορείων τύπου στά περίπτερα πορνογραφικό ὑλικό, β) διαφημίζονται ἐκδιδόμενες γυναῖκες στίς ἡμερήσιες πολιτικές ἐφημερίδες, γ) διανέμονται ἀντίστοιχες ταινίες ἀπό τίς κυριακάτικες ἐφημερίδες! ῞Ολα αὐτά εἶναι προφανές ὅτι λειτουργοῦν διαλυτικά γιά τόν γάμο, ἀλλά καί ὑποσκάπτουν τήν ὁμαλή ψυχοσεξουαλική ἐξέλιξη τῶν ἐφήβων καί τῶν νέων καί τόν μελλοντικό γάμο τους.

- Τό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ὀφείλει νά πιεσθῆ γιά νά θέσει κάποια τάξη στήν ἀσυδοσία τῶν καναλιῶν. Νά τηρεῖται ἡ προστασία τῆς παιδικῆς ζώνης ἀπό διαφημίσεις ταινιῶν ἤ σειρῶν γιά ἐνήλικες. Νά ἀνακοινώσει κάθε κανάλι τά ὀνόματα ἐκείνων τῶν ἀγνώστων πού ἀποφασίζουν γιά τήν σήμανση τῶν τηλεοπτικῶν προγραμμάτων, προκειμένου ἔτσι νά ἐνεργοῦν πιό ὑπεύθυνα καί νά μποροῦν νά ἐλέγχονται.

Κάποιοι πιστοί θά προτιμοῦν πάντοτε δυναμικές ἀντιδράσεις ἐναντίον τῶν δυσμενῶν νομοθετικῶν ἐξελίξεων. Κατά τή γνώμη μου πρόκειται γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μονίμως ἀγωνίζονται «νά περισώσουν τά κεκτημένα» ἤ «ὅ,τι εἶναι δυνατό νά περισωθῆ», δηλαδή ἐκείνους πού ἀγνοοῦν πώς ἡ καλύτερη ἄμυνα εἶναι ἡ ἐπίθεση. Μέ ἄλλα λόγια, ἐκείνους πού προτιμοῦν τίς δηλώσεις ἀπό τά ἔργα, ἐκείνους πού ἀγνοοῦν πώς ὁ ἀποτελεσματικώτερος τρόπος νά καταπολεμᾶς τό σκοτάδι εἶναι νά ἀνάβεις περισσότερο φῶς καί ὁ ἄριστος τρόπος νά ἀμύνεσαι ἀπέναντι στήν ἀρρώστια εἶναι νά ἐνισχύεις τήν ὑγεία τοῦ ὀργανισμοῦ.

Αὐτό πού πρεσβεύω σέ τοῦτο τό κείμενο εἶναι πώς ἡ ᾿Εκκλησία μας, ἀντί νά καταλαμβάνεται ἀπό τίς ἐξελίξεις καί νά ἐπιτιμᾶ τό ὁλοένα ἀποχρωματιζόμενο κράτος, ὀφείλει νά προετοιμάζεται γιά τήν «ἑπόμενη μέρα», δηλαδή γιά τήν ὥρα τοῦ χωρισμοῦ. Και ἡ προετοιμασία αὐτή θά ἔλθει μόνο μέ συστηματική ἐργασία ὑποδομῆς, ὅταν ὅλοι μας ὡς ᾿Εκκλησία ἀντιληφθοῦμε πώς θά παλέψουμε χωρίς καμιά ἄλλη κοσμική βοήθεια. Οὐσιαστικά αὐτή ἡ ἐργασία θά φανερώσει καί τήν ἱεραποστολική φύση τῆς ᾿Εκκλησίας.

᾿Εν ὀλίγοις, θεωρῶ ὅτι ἐπί τόσα χρόνια ἐπιλέξαμε λάθος πεδίο γιά νά δώσουμε τή μάχη· κονταροχτυπιόμαστε μέ τήν πολιτεία (τῶν θεσμῶν) ἐνῶ ἡ ἐπιβίωσή μας θά κριθῆ στήν κοινωνία (τῶν ἀνθρώπων).

Το βιβλίο «ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ"» του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Θερμού

κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».(τηλ.: 210 

9310605).

πηγή