Αρχιεπίσκοπος Κρήτης: «Αναγκαίος σήμερα ο απλός Γάμος»

                            

Αρχιεπίσκοπος Κρήτης: «Αναγκαίος σήμερα ο απλός Γάμος»

                                                                                                                                      Του Πρωτοπρεσβυτέρου

Νεκταρίου Μαρκάκη

 Μαθήματα ανθρωπιάς, αγάπης, φιλανθρωπίας, και απλότητας μας ενέπνευσε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος, το βράδυ της Τρίτης 14 Ιουλίου 2015, ο Οποίος τέλεσε το μυστήριο του Γάμου, στο Παρεκκλήσιο του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, σε μελλονύμφους οι οποίοι αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τελέσεως ενός σύγχρονου γάμου, λόγω της επικρατούσης χρηματοοικονομικής συγκυρίας η οποία μαστίζει τον τόπο μας.

       Έτσι, ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, προέβαλε εκείνον τον Γάμο, ο οποίος είναι μεν απλός, αλλά όμως μυστηριακός, έτσι όπως τον τελούσαν οι χριστιανοί των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Ο Σεβασμιώτατος δεν προέβη σε κάτι νεωτερικό και ριζοσπαστικό. Έκανε κάτι πολύ απλούστερο και πρακτικό, αναβίωσε την μυστηριακή και παραδοσιακή τέλεση του Γάμου. Το μόνο που ζήτησε να υπάρχει, είναι οι δακτύλιοι (βέρες) και τα στέφανα. Τίποτε άλλο. Ούτε χρήματα, ούτε στολισμοί, ούτε πολυτελή ενδύματα, τίποτε μα τίποτε. Το μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθεί δαπανηρό, είναι οι δακτύλιοι, αλλά και αυτό μπορεί να απλοποιηθεί, με την κατασκευή από υποδεέστερο του χρυσού μέταλλο, από ασήμι. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι πολύ παλαιότερα, μόνο ο νυμφίος έφερε δακτύλιο από χρυσό. Η νύμφη φορούσε ασημένιο. Οπότε τι μας εμποδίζει σήμερα στην κατασκευή τους από ασήμι;

       Για την χρήση των στεφάνων του γάμου, ο Σεβασμιώτατος έστειλε το μήνυμα ότι τα στέφανα δεν είναι ιδιωτική επιλογή, αλλά σκεύη της Εκκλησίας. Κανείς δεν προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία κρατώντας το δικό του ποτήριο ή τη λαβίδα του. Κανείς δεν πάει στη βάπτιση φέρνοντας την κολυμβήθρα του. κατά συνέπεια, κανείς δεν πορεύεται να στεφθεί με στέφανα της επιλογής του, τα οποία οφείλουν να βρίσκονται στο σκευοφυλάκιο της Εκκλησίας και με αυτά να στεφανώνεται κάθε ανδρόγυνο. Έτσι τα στέφανα θα είναι λειτουργημένα.

       Σχετικά με την ενδυμασία του ανδρογύνου, ο Σεβασμιώτατος στέλνει το μήνυμα της απλότητας. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερα ενδύματα για το ανδρόγυνο. Ο σχεδιασμός του νυφικού, όπως έχει επικρατήσει, είναι δυτικής προελεύσεως και επιδράσεως των ενδυμάτων των δυτικών σαλονιών, τα φουρό και έχει εισαχθεί μάλλον την εποχή της βαυαροκρατίας. Η εγχώρια παλαιότερη πρακτική ήθελε την αμφίεση της νύφης να αποτελείται από παραδοσιακή φορεσιά, ενώ ακόμη παλαιότερα, το νυφικό ήταν απλό λευκό ένδυμα, κατάλοιπο του εμφώτιου, του βαπτιστικού δηλαδή ενδύματος.

       Οι λαμπάδες που χρησιμοποιούνται στο Γάμο, δεν χρειάζεται να είναι δαπανηρές. Αρκούν δύο απλές μικρές λαμπάδες τοποθετημένες σε κηροπήγια, από αγνό μελισσοκέρι, σύμβολο της καθαρότητας και εργατικότητας της οικογένειας, όπου όλοι στην οικογένεια, όπως στη κυψέλη οι μέλισσες, θα εργάζονται για να κομίζουν από τα ευώδη άνθη της αγιοπατερικής διδασκαλίας την γλυκύτητα της Πίστεως και θα φλέγονται από την πίστη στον Χριστό, έτσι όπως ακριβώς ανάβουν οι λαμπάδες.

       Όλα τα υπόλοιπα, στολισμοί, ενδύματα, εδέσματα, έξοδα, δαπάνες, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν λίαν επιεικώς ως υπερβολές, ή ακόμη και ματαιότητες.

       Οι σύγχρονες ανάγκες στρέφουν το ενδιαφέρον της ετοιμασίας του γάμου στην πρακτική της απλότητας των πρωτοχριστιανικών αιώνων. Αυτό που θα είναι κύριο μέλημα και θα απασχολεί τους μελλονύμφους, θα είναι η πνευματική προετοιμασία για συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία. Το ανδρόγυνο έτσι θα προσέρχεται στο μέγα μυστήριο, απαλλαγμένο από αθυμία και δυσφορία ετοιμασίας πολλών υλικών και δαπανηρών πραγμάτων, ενώ θα έχει τον πλούτο τον πραγματικό, εκείνον που δεν εκπίπτει ποτέ, τις πνευματικές αξίες και την σταθερότητα της Πίστεως, η οποία στηρίζει ουσιαστικά και υπαρξιακά κάθε ανδρόγυνο και κάθε οικογένεια.

       Ο Σεβασμιώτατος, τονίζει την εκκλησιαστική και μυστηριακή προοπτική του Γάμου, σε αντίθεση μιας, κοσμικού και καταναλωτικού τύπου, τελετής. Αυτό το σπουδαίο μάθημα και το σημαντικό μήνυμα για το Γάμο, μας ενέπνευσε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος, ο Οποίος τέλεσε έναν απλό Γάμο, ως πρότυπο, πρόταση και αλλαγή στάσεως ζωής έναντι στη σύγχρονη οικονομική συγκυρία που μαστίζει τον τόπο μας και ως υπέρβαση από την καταναλωτική υποδούλωση που εγκλωβίζει το σύγχρονο άνθρωπο.  

πηγη

το είδαμε εδώ

Είσαι Χριστιανός; Γίνε φάρος!

Δείτε την γαλήνη που έχει ο φάρος ακόμα και όταν κτυπάτε αλύπητα από τα μανιασμένα κύματα. Δεν φοβάται, δεν δειλιάζει, γιατί γνωρίζει ότι έχει βαθιά και γερά θεμέλια. Έτσι λοιπόν και ο άνθρωπος του βιώνει την εν Χριστώ ζωή, μένει γαλήνιος ακόμα και μέσα στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, ακόμα και όταν τα μανιασμένα κύματα του πόνου και των πειρασμών τον κτυπούν. Μένει γαλήνιος γιατί έχει βαθιά και γερά θεμέλια. Έχει ταπείνωση, μετάνοια, πίστη και ελπίδα στον Θεό. Έχει νιώσει την αγάπη του Θεού στην ύπαρξή του και γι’ αυτό δεν φοβάται πλέον. Δεν φοβάται τίποτα, ακόμα και τον θάνατο. Ο άνθρωπος του Θεού, είναι σαν έναν φάρο. Φωτίζει και καθοδηγεί τους χαμένους. Μένει αμετακίνητος απέναντι στην αμαρτία, μένει πράος, ήσυχος και ειρηνικός όταν τον κτυπήσουν πειρασμοί και δυσκολίες. Η επίγεια ζωή μας είναι σαν την θάλασσα, γεμάτη εκπλήξεις. Άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες. Χωρίς Χριστό η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλα παρά μία βρώμικη σταγόνα μπροστά στον αιώνιο και απέραντο ωκεανό της Χάριτος που η εν Χριστώ ζωή προσφέρει στον άνθρωπο. Είσαι χριστιανός; Γίνε φάρος για τους άλλους. Όχι με λόγια, όχι με υποδείξεις. Αλλά με την σιωπή σου, με την ταπείνωσή σου, με την συγχωρετικότητά σου, με την αγάπη σου, με την μετάνοιά σου, με την ζωή σου. Είσαι χριστιανός; Γίνε φάρος… πάψε να φοβάσαι τα κύματα των πειρασμών, πάψε να απελπίζεσαι με τις πρώτες δυσκολίες. Έχεις οδηγό της ζωής σου τον Αρχηγό της Ζωής και του Θανάτου, έχεις Πατέρα που σε αγαπά, έχεις Θεό που έγινε Άνθρωπος για σένα, έχεις θεμελιωτή της πίστεώς του, τον Παράκλητο.

Είσαι χριστιανός; Μάλλον... είμαι χριστιανός;

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

το είδαμε εδώ

ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Η ΗΡΩΙΚΗ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Η ΗΡΩΙΚΗ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

        Η Εκκλησία μας έχει να επιδείξει «νέφος μαρτύρων», ανδρών και γυναικών, νέων και γερόντων, ευγενών και ασήμων, πλουσίων και φτωχών, ελευθέρων και δούλων. Είναι οι καλλίμαχοι Μάρτυρες, οι οποίοι κλήθηκαν από τις περιστάσεις, να δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό, ως τον μοναδικό Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους. Τη μαρτυρία τους αυτή επισφράγισαν με απίστευτες ταλαιπωρίες, το αίμα τους, και εν τέλει με την ίδια του τη ζωή. Ένα τέτοιο εύοσμο άνθος της αρχαίας Εκκλησίας είναι η μεγαλομάρτυς και παρθενομάρτυς αγία Παρασκευή.

     Γεννήθηκε στη Ρώμη το 2ο μ. Χ. αιώνα, όταν οι σκληροί και απάνθρωποι διωγμοί κατά τον Χριστιανών ήταν σε πλήρη εφαρμογή. Οι ευσεβείς χριστιανοί γονείς της Αγαθόνικος και Πολιτεία, προφανώς ελληνικής καταγωγής, οικονομικά εύποροι και κοινωνικά καταξιωμένοι, μετέδωσαν στην μονάκριβη κόρη τους την ευσέβειά τους και την πίστη στο Σωτήρα Χριστό. 

Την ονόμασαν Παρασκευή, διότι γεννήθηκε την ημέρα της Παρασκευής, κατά την οποία προπαρασκευαζόμαστε για να εορτάσουμε την εβδομαδιαία εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας, την Κυριακή.

      Η ευσεβής κόρη από παιδί άρχισε να μελετά το λόγο του Ευαγγελίου και να προσαρμόζει τη ζωή της στη ζωή του Χριστού, τον Οποίο αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Ξεχώριζε δε από τα άλλα κορίτσια της Ρώμης για τον ενάρετο βίο της και την αγνότητά της. 

      Σε ηλικία είκοσι ετών έχασε τους γονείς της. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή να αλλάξει η πορεία της ζωή της. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μοιράσει την μεγάλη περιουσία της στους φτωχούς και κατόπιν αφιέρωσε τον εαυτό της στη διακονία της Εκκλησίας, ήτοι: στη φιλανθρωπία και την ιεραποστολή. Η ρωμαϊκή εκκλησία της ανέθεσε την κατήχηση στις γυναίκες της Ρώμης. Έμπαινε στις πλούσιες επαύλεις ή τα σπίτια των φτωχών και κήρυττε το Ευαγγέλιο και τις αρχές της χριστιανικής πίστεως με ιδιαίτερο ζήλο και θέρμη. Μετέβαινε συχνά και στα  απομακρυσμένα μέρη, για να μεταστρέψει όσο το δυνατόν περισσότερους στην εν Χριστώ σωτηρία. Η φήμη της έφτασε γρήγορα στις ρωμαϊκές αρχές, οι οποίες είχαν κηρύξει απηνή διωγμό εναντίον των Χριστιανών, από τα χρόνια του θηριώδους Νέρωνα (67 μ. Χ.).

     Βρισκόμαστε στα χρόνια του Αντωνίνου Πίου (138-161 μ. Χ.). Οι δραστηριότητες της ευγενούς χριστιανής κόρης έφτασαν ως το ανάκτορο του αυτοκράτορα, ο οποίος έδωσε διαταγή να τη συλλάβουν και να την οδηγήσουν μπροστά του. Η σεμνή και όμορφη αρχοντοπούλα στάθηκε μπροστά στον φανατικό ειδωλολάτρη ηγεμόνα με πρωτοφανές θάρρος. Ο Αντωνίνος εντυπωσιάστηκε από το κάλλος και το θάρρος της Παρασκευής και γι’ αυτό δεν ήθελε να εφαρμόσει το νόμο, που προέβλεπε φρικτά βασανιστήρια σε όσους από τους χριστιανούς δεν ήθελαν να θυσιάσουν στους παγανιστικούς «θεούς» και να κάψουν λιβανωτό στο «θεό» αυτοκράτορα.

      Άνοιξε διάλογο μαζί της, ελπίζοντας ότι θα την μετέπειθε και θα αρνιόταν τη χριστιανική πίστη και θα θυσίαζε στα είδωλα και στο δικό του άγαλμα. Προσπάθησε με φτηνές κολακείες και υποσχέσεις να την πείσει. Επίσης επιχείρησε να της εξηγήσει ότι ως ρωμαίοι, έπρεπε να θυσιάζουν στους «θεούς», δείχνοντας έτσι την ευαρέσκειά τους σ’ αυτούς που τους προστάτευαν. Αλλά η Παρασκευή έμεινε αμετακίνητη στην πίστη της, αντικρούοντας με περισσό θάρρος, διαύγεια πνεύματος και λογικά επιχειρήματα τα λόγια του Αντωνίνου, τονίζοντάς του ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Τριαδικός, τον οποίο μας αποκάλυψε ο σαρκωμένος Υιός Του.

      Η στάση της και τα λόγια της εξόργισε τον αυτοκράτορα, ο οποίος, βλέποντάς την αμετάπειστη, έδωσε εντολή να τη βασανίσουν, ελπίζοντας ότι δε θα άντεχε τα μαρτύρια και θα αρνιόταν την πίστη της. Φοβεροί δήμιοι ειδωλολάτρες εφάρμοζαν φρικτά μέσα βασανισμών κατά των χριστιανών. Στην αρχή της έβαλαν πυρακτωμένη περικεφαλαία στο κεφάλι. Η αγία δε λύγισε και υπόμεινε καρτερικά τους αφόρητους πόνους του εγκαύματος. Μετά την έκλεισαν σε σκοτεινή φυλακή, απομονώνοντάς την από τις άλλες χριστιανές γυναίκες. Το δεσμωτήριό της το μετέβαλλε σε τόπο προσευχής και δοξολογίας του Θεού. Άγγελος Κυρίου κατέβηκε τη νύχτα και την ελευθέρωσε. Αλλά δεν άργησε να συλληφθεί και πάλι και να οδηγηθεί ενώπιον του αυτοκράτορα, όπου αντέκρουσε ξανά με περισσότερο θάρρος και ψυχική δύναμη τις κολακείες και τις απειλές του. Τότε διέταξε να την ρίξουν σε λέβητα με καυτό λάδι. Ο Θεός όμως την προστάτεψε και δεν κάηκε μέσα στο λάδι που κόχλαζε! Ο αυτοκράτορας νόμισε πως δεν έκαιγε το λάδι, πλησίασε στον λέβητα να δει και τυφλώθηκε από τις πύρινες αναθυμιάσεις. Η αγία τον θεράπευσε θαυματουργικά και γι’ αυτό θεωρείται προστάτιδα των ματιών. Ο Αντωνίνος την άφησε ελεύθερη και σταμάτησε τους διωγμούς!

      Ύστερα από λίγο καιρό πέθανε ο Αντωνίνος και τον διαδέχτηκε ο Μάρκος Αυρήλιος (161-180 μ. Χ.). Αν και στωικός φιλόσοφος, συνέχισε με την ίδια μανία και αυτός τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Από τους πρώτους χριστιανούς που συνέλαβαν ήταν η Παρασκευή. Έδωσε εντολή σε δύο έπαρχους, τον Ασκληπιό και τον Ταράσιο να τη βασανίσουν  με αγριότητα. Ύστερα από φρικτά βασανιστήρια την αποκεφάλισαν. Οι χριστιανοί της Ρώμης με μύριους κινδύνους κατόρθωσαν και πήραν το τίμιο λείψανο της αγίας και το έθαψαν σε κάποια κατακόμβη με τιμές, όπως αρμόζει σε μια ηρωική Μάρτυρα του Χριστού. Η μνήμη της τιμάται στις 26 Ιουλίου.

     Αυτοί είναι οι καλλίμαχοι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας. Τα εύοσμα άνθη της πίστης και της αγνότητας. Στις θυσίες και στα αίματά τους θεμελιώθηκε και ανδρώθηκε η Εκκλησία του Χριστού!   

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ:Επιχείρηση «Νίκη»: Τα ελληνικά φτερά που αψήφησαν τον Αττίλα. 41 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο

41 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, Δευτέρα 20 Ιουλίου, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Με τον κυπριακό ελληνισμό να ξυπνά από τις σειρήνες και την Κερύνεια να δέχεται την επίθεση του «Αττίλα», ξεκίνησε ένα από τα πιο μακρόχρονα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, ύστερα από την τουρκική εισβολή που οδήγησε στην παράνομη κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Περισσότεροι από 43.000 στρατιώτες από την Τουρκία παραμένουν ακόμη στις κατεχόμενες περιοχές. Σημειώνεται ότι, ξεκινώντας από το Ψήφισμα 353 της 20ής Ιουλίου 1974 του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο ΟΗΕ έχει κάνει εκκλήσεις για «άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία» και για «απομάκρυνση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού που η παρουσία του δεν προβλέπεται από διεθνείς συμφωνίες».Πέραν της οικονομικής καταστροφής, που προκάλεσε η εισβολή και η βίαιη μετακίνηση πληθυσμού, περισσότερα από 3.000 άτομα σκοτώθηκαν, ενώ περίπου 1.400 Ελληνοκύπριοι παραμένουν αγνοούμενοι. Η “Αγκυρα προχώρησε στον συστηματικό εποικισμό των κατεχόμενων περιοχών με παράνομους εποίκους και υποχρέωσε πολλούς Τουρκοκυπρίους να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη και αλλού.

«Νίκη»

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και οι εξελίξεις που την ακολούθησαν αποτελούν μια μαύρη σελίδα του σύγχρονου ελληνισμού, και ως εκ τούτου υπάρχουν σελίδες της που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές στο ευρύ κοινό. Μία εξ αυτών είναι η επιχείρηση «Νίκη»: η αποστολή Ελλήνων καταδρομέων με μεταγωγικά αεροπλάνα Noratlas στην Κύπρο, την 21η προς 33η Ιουλίου, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «αποστολή αυτοκτονίας» από τον διεθνή Τύπο, ωστόσο, παρά τις αντιξοότητες – περιλαμβανομένων φίλιων πυρών στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας- σημείωσε επιτυχία.

Η επιχείρηση αποφασίστηκε ενώ ήταν σε εξέλιξη η εισβολή, και εν μέσω πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα, με επιπτώσεις στη στρατιωτική ηγεσία. Η «Νίκη» είχε ως στόχο την ενίσχυση του αεροδρομίου της Λευκωσίας, ενώ η Εθνική Φρουρά και η ΕΛΔΥΚ μάχονταν κατά του εισβολέα. Οι προετοιμασίες έγιναν στη Σούδα και τα αεροσκάφη (20 Nord 2501D Noratlas και 10 C-47 Dakota, της 354 Moίρας Τακτικών Μεταφορών «Πήγασος»), θα αποβίβαζαν στο αεροδρόμιο την Α΄Μοίρα Καταδρομών (318 άνδρες). Η αποστολή θα λάμβανε χώρα υπό συνθήκες σιγής ασυρμάτου, κατά τη διάρκεια της νύχτας, χωρίς συνοδεία μαχητικών. Η αποστολή άρχισε στις 22:35, ωστόσο εν τέλει απογειώθηκαν μόνο 15 Noratlas, από τα οποία 2 παρουσίασαν βλάβη και προσγειώθηκαν σε Κρήτη και Ρόδο. Γύρω στις 02:00 άρχισαν οι προσγειώσεις στο αεροδρόμιο- ωστόσο λόγω έλλειψης συνεννόησης, το «Νίκη 4» δέχτηκε φίλια αντιαεροπορικά πυρά, καθώς οι πυροβολητές θεώρησαν ότι επρόκειτο για τουρκικά αεροσκάφη. Το αεροσκάφος συνετρίβη χιλιόμετρα από τον διάδρομο, ενώ πυρά δέχτηκε και το «Νίκη 6»- αλλά το πλήρωμά του κατάφερε να το προσγειώσει. Τελευταίο προσγειώθηκε το «Νίκη 15», ενώ το «Νίκη 14», που έφτασε ενώ είχε ξημερώσει, δεν προσγειώθηκε αλλά ακολούθησε εντολές και γύρισε πίσω στη Σούδα. Μετά την ολοκλήρωση της αποστολής, τα αεροσκάφη που ήταν σε θέση να πετάξουν επέστρεψαν στην Ελλάδα, ενώ τα υπόλοιπα καταστράφηκαν από τις φίλιες δυνάμεις στο αεροδρόμιο.

Το λάθος της αεράμυνας είχε αποτέλεσμα τον θάνατο 4 αεροπόρων και 29 καταδρομέων, καθώς και τον τραυματισμό 11. 278 καταδρομείς έμειναν στο κυπριακό έδαφος και πολέμησαν κατά του «Αττίλα».

Μανώλης Μπικάκης: Ο κομάντο που κατέστρεψε έξι τουρκικά τανκ

Ένας από τους Έλληνες καταδρομείς που πολέμησαν στην Κύπρο ήταν ο Μανώλης Μπικάκης. Ο νεαρός Κρητικός πρασινοσκούφης, μαζί με άλλους καταδρομείς, είχε αναλάβει την υπεράσπιστη της περιοχής «αριστερά της αντιπροσωπείας της Ford», καθώς οι τουρκικές δυνάμεις προωθούνταν στα προάστια της Λευκωσίας. Η μονάδα του ήρθε αντιμέτωπη με έξι τουρκικά άρματα μάχης Μ48Α2 και ένα τάγμα πεζικού. Ο Μπικάκης σε κάποια στιγμή αποκόπηκε- ωστόσο είχε ακόμα πυρομαχικά και το ΠΑΟ του (πυροβόλο άνευ οπισθοδρομήσεως). Όταν ο -αποκομμένος- Μπικάκης «τελείωσε» με την τουρκική δύναμη, τα έξι τουρκικά άρματα μάχης είχαν καταστραφεί και οι Τούρκοι πεζικάριοι υποχωρούσαν, έχοντας υποστεί άγνωστο αριθμό απωλειών. Ο Μπικάκης παρέμεινε στην περιοχή 4 ημέρες, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε.

Ο καταδρομέας Μπικάκης δεν έλαβε χρηματική ανταμοιβή, βραβείο, έπαινο, εύφημο μνεία ή κάτι ανάλογο. Επέστρεψε στην Ελλάδα και δούλεψε σαν οικοδόμος. Σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1994. Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας με ειδική πλακέτα που απεστάλη στους γονείς του στην Κρήτη, ενώ σημειώνεται ότι πρόσφατα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του.

Τα υποβρύχια που θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει τον «Αττίλα»

Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο του «Αττίλα», από ελληνικής πλευράς – πολλές λεπτομέρειες του οποίου παραμένουν μυστικές- ήταν η αποστολή ελληνικών υποβρυχίων στην Κύπρο – νεότευκτων, γερμανικής κατασκευής- στην Κύπρο, τα οποία (δύο τον αριθμό- επρόκειτο για τα «Γλαύκος», «Νηρεύς» και «Τρίτων» σύμφωνα με κάποιες αναφορές) τα οποία ήταν σε θέση να προκαλέσουν βαριές απώλειες στην τουρκική αποβατική δύναμη κατά το δεύτερο σκέλος της επιχείρησης, πιθανότατα αλλάζοντας δραματικά τα δεδομένα όσον αφορά στην εξέλιξη του «Αττίλα». Σύμφωνα με κάποιες αναφορές, τα ελληνικά υποβρύχια βρέθηκαν κάποια στιγμή σε θέση να βλέπουν στα περισκόπιά τους τουρκικά αποβατικά στα ανοιχτά της Κερύνειας, ωστόσο αντί για εντολή πυρός (με ολέθριες επιπτώσεις για τη δύναμη εισβολής) διετάχθησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Γέροντες-ερημίτες, Άγιοι και φυσικός κόσμος

Ασκηταριά στην Ι.Μ. Γουβερνέτου (Χανιά, Κρήτη)

Την έντονη συμφιλίωση γερόντων-ερημιτών με τον φυσικό κόσμο, παρατηρούμε και κατά τη μελέτη της ζωής τους. Πολλοί από αυτούς συνδέθηκαν με ορισμένα ζώα, και αυτά υπάκουαν και τους υπηρετούσαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος συνδέθηκε με μια αρκούδα. Όπως ο ίδιος αναφέρει, η νηστεία καθιστά το σώμα «διαφανές και ανάλαφρο» και το μεταθέτει στην αρχέγονη κατάσταση του Αδάμ. Τα θηρία οσφραίνονται επάνω στον ασκητή ακριβώς αυτή την «καλή μυρωδιά του Αδάμ».¹⁶¹ Γράφει ο άγιος Ιασαάκ ο Σύρος: «Εάν θέλεις ίνα γένηται η καρδιά σου τόπος μυστηρίων του καινού κόσμου, πρώτον μεν πλούτησον ^{[1] [2] [3]} εν έργοις σωματικοίς, νηστεία, αγρυπνία, λειτουργία, ασκήσει, υπομονή, καθαιρέσει των λογισμών, και τοις λοιποίς».^[4]

Μέσα από τη διδαχή του ορθόδοξου ήθους, γίνεται κατανοητό, ότι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεόν διέρχεται οπωσδήποτε μέσα από τη χρήση του κόσμου και δεν είναι απλά διανοητική ή νομικά «ηθική». Βιώνοντας το ασκητικό ήθος, ο πιστός αποδέχεται πως η σχέση ανθρώπου-Θεού εξαρτάται από τη χρήση του κόσμου. Έτσι, η άσκηση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς η αποκοπή του σημερινού ανθρώπου από την άσκηση υπονομεύει την ευαγγελική αλήθεια της σωτηρίας^[5]. Το εν λόγω διακύβευμα δυστυχώς δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος ασφυκτιά από την τεχνοκρατική οργάνωση και την καταναλωτική ευημερία, οι οποίες τον οδηγούν σε μία δεσμευτική ηθική, με συνέπεια να καταλήγει να διαχειρίζεται επιφανειακά την κρίση και τα προβλήματα της ζωής του. Ίσως περισσότερο από ποτέ ο άνθρωπος οφείλει στην εποχή μας να συνειδητοποιήσει πως ήθος χρειάζεται και όχι ηθική. Ο διαφορετικός τρόπος ζωής, δηλαδή ο πολιτισμός που αναζητούμε, θα ξεκινήσει από μία διαφορετική στάση και νοοτροπία και όχι από μια αυστηρή νομοθεσία. Σε αυτόν τον πολιτισμό, το ορθόδοξο ήθος δύναται να συμβάλει καίρια και αποφασιστικά, για να ζήσει ο κόσμος.^[6]

Αρχή για τον νέο τρόπο ζωής είναι να συνυπάρξει ο άνθρωπος αρμονικά με το περιβάλλον, όπως μάς διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας. Είναι αναγκαίο να αποστραφεί την πλεονεξία, την απληστία και τον καταναλωτικό βίο, μέσω της ασκήσεως. Το αιτιολογικό στήριξης είναι ότι υπεράνω όλων η κοινωνική αδικία, που γίνεται σε βάρος των άλλων με την απληστία και την κατάχρηση, οφείλει να περιοριστεί στην αυτάρκεια και ο άνθρωπος να επιζητεί τα πραγματικώς απαραίτητα. Αυτά αρμόζουν ειδικά σ’ έναν αληθινό Χριστιανό. Όλα όμως τα φυσικά πράγματα του κόσμου δόθηκαν από τον Θεό ως κοινά, για να καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες, με στόχευση να μην ενεργούν οι άνθρωποι παραχρηστικά σε βάρος του κόσμου και του περιβάλλοντος.^[7] Ειδικά στην εποχή μας, η εκμετάλλευση έχει απωλέσει το μέτρο και τον έλεγχό της, η παράχρηση και ο βιασμός της φύσης έχουν

υπερβεί τα όρια αντοχής. Οι Πατέρες και οι Άγιοι της Εκκλησίας προβάλλουν ένα αντικαταναλωτικό ήθος, το οποίο δεν στηρίζεται σε εφησυχασμό απέναντι στις σχέσεις ανθρώπου και περιβάλλοντος. Το ήθος αυτό είναι ιδιαίτερα σωτήριο, αφού μάς επιδεικνύει με ποιο τρόπο ο άνθρωπος θα περιορίσει την απληστία του απέναντι στη φύση, για να μπορέσει να αποκτήσει πάλι τους συνδετικούς δεσμούς μαζί της, πιο οργανικά και σταθερά, όπως δημιουργήθηκαν από το Θεό.^[8]

Η ασκητική χρήση του κόσμου συνδέεται άμεσα με την αγάπη για τη φύση, τον κόσμο, το περιβάλλον. Η αγάπη αυτή βοηθά τον άνθρωπο στο να βλέπει και να αναγνωρίζει καθετί μέσα στον κόσμο ως δημιουργήματα του Θεού, που θα τον βοηθήσουν στην προσπάθεια και στον αγώνα του να ενωθεί μαζί Του και όχι ως αντικείμενα υποτασσόμενα στο συμφέρον του. Κάθε απώλεια του περιβάλλοντος σημαίνει και απώλεια για τον άνθρωπο, διότι οδηγούνται σε απώλεια έργα αγάπης του Θεού, αποδυναμώνονται αξίες και αρετές του, με αποτέλεσμα το νόημα της ζωής του να μειώνεται. Αποδεχόμενος ο άνθρωπος την ασκητική χρήση του κόσμου, αποφεύγει να γίνεται εγωκεντρικός και ιδιοτελής.^[9]

Επιχειρώντας μία σύνοψη περί του ασκητικού ήθους, μπορούμε να υποστηρίζουμε πως πηγάζει από την αναγνώριση των υλικών αγαθών ως δώρων του Θεού. Ολόκληρη η ύλη και, κατ’ επέκταση, η κτίση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού προορίζεται για τον άνθρωπο. Οφείλει όμως ο άνθρωπος να χρησιμοποιεί μόνον τα υλικά αγαθά που είναι απαραίτητα, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Παράλληλα, οφείλει να κατανοήσει ότι η κτίση δεν αποτελεί ιδιοκτησία του, αλλά έχει την ευθύνη της διαχείρισής της.^[10] Υπό την προϋπόθεση ότι ο ασκούμενος γνωρίζει τον ιερό και αντικειμενικό σκοπό της άσκησης, εύλογα συνειδητοποιούμε ότι η άσκηση αποτελεί αναγκαιότητα με όποιο τρόπο και αν επιχειρείται. Δίχως αμφιβολία μπορεί να περιορίσει την απληστία του ανθρώπου, οδηγώντας τον μέσω της μετάνοιας στην επανόρθωση. Υπό το πρίσμα αυτό, η άσκηση είναι βασική και αναγκαία για τη σημερινή οικολογική ισορροπία,^[11] όπως θα αναλύσουμε και κατωτέρω.

^[1]    Μπαλατσούκας, 1996, σ. 129.

^[2]    Μπαλατσούκας, 1996, σ. 129-130.

^[3]    Νικολαΐδης, 1990, σ. 43.

^[4]    Γιανναράς, 1989, σ. 149.

^[5]    Γιανναράς, 1989, σ. 304.

^[6]    Γιαγκάζογλου, 2002, σ. 276.

^[7]    Μπαλατσούκας, 1996, σ. 88.

^[8]    Μπαλατσούκας σελ 88.

^[9]    Μπαλατσούκας, 1996, σ. 89.

^[10]   Ζορμπάς, 2002, σ. 332.

^[11]   Μπαλατσούκας σελ 88

πηγή

Θρησκεία / Ποιμαντική
Αντώνης Καγγελάρης, Θεολόγος

Οι «Λόγοι περί Ιερωσύνης» του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

21 Ιουλίου 2015

Στο παρόν μελέτημα θέλουμε να καταδείξουμε τη σημαντικότητα της ιεροσύνης μέσα στην Ορθόδοξη παράδοση. Η μορφή του Ιερέα, ο οποίος θα πρέπει να είναι μιμητής των Αποστόλων αλλά κυρίως του ίδιου του Ιησού, που είναι ο Μέγας Αρχιερεύς, περνώντας μέσα από το μικροσκόπιο της ιστορικής πραγματικότητας παραμένει πάντα η ίδια.  Το αγγελικό τού χαρακτήρα του, η εκούσια πτωχεία, η στέρηση, η κακουχία, η προσευχή αλλα και η υπακοή στο θέλημα του Θεού είναι ίσως τα βασικότερα χαρακτηριστικά που πρέπει να πηγάζουν από την προσωπικότητα του Ιερέα και που θα πρέπει να παραμένουν αναλλοίωτα στο διάβα της ιστορίας. Βέβαια η συμπόρευση με τη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά και τις ανάγκες του ποιμνίου κρίνεται επίσης απαραίτητη, χωρίς όμως να ξεφεύγει από από τις βασικές αρχές που αναφέραμε.

Αφετηρία του παρόντος μελετήματος υπήρξαν οι έξι «Λόγοι περί Ιεροσύνης» του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Στη συνέχεια θα κάνουμε λεπτομερή ανάλυση της παραπάνω κειμενικής πηγής, θέλοντας να αναδείξουμε τη δυναμική του θέματος αλλά και τη διαχρονική του πορεία μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

                Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μεταξύ των πάρα πολλών θεολογικών θεμάτων με τα οποία ασχολήθηκε στη πενηντάχρονη περίπου βιοτή του, εξέχουσα σημασία έδωσε στη σπουδαιότητα της Ιεροσύνης.  Έτσι, συγγράφει ένα αρκετά ογκώδες έργο με πρόφαση την άρνηση του επιστήθιου φίλου, Βασιλείου, στο Επισκοπικό αξίωμα αλλά με κύριους και πραγματικούς αποδέκτες όλους όσοι έχουν το Θείο Πόθο της Ιεροσύνης. Το έργο είναι διαιρεμένο σε τρία μέρη. Στο πρώτο που είναι ο Πρόλογος, ο Ιωάννης περιγράφει τη μακρόχρονη σχέση που συνδέει τους δύο άνδρες αλλά και τα αισθήματα αγάπης που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.

Στο κυρίως μέρος που είναι και το εκτενέστερο, κάνει αναφορά σε τρεις βασικές αρχές: α) στο ότι ο εκλεγμένος ιερωμένος πρέπει να μετρά τις δυνάμεις του και συνυπολογίζει τις ευθύνες της αποδοχής αλλά και της απόρριψης, β) στο γεγονός ότι η ιεροσύνη χρειάζεται ηθική, πνευματική αλλά και διοικητική δύναμη και γ) ότι οι κληρικοί πρέπει να έχουν επαρκή μόρφωση για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του ποιμνίου αλλά και των κακοδοξιών. Στο τρίτο μέρος, τον επίλογο, κλείνει με ένα χαιρετισμό προς τον εικονικό του φίλο Βασίλειο.

                Το σύγγραμμα αυτό έχει θεωρητικό χαρακτήρα και αποβλέπει σε μεγάλο βαθμό στη παραίνεση προς τα άτομα που έχουν το θείο πόθο της Ιεροσύνης καθώς επίσης και στην καταπολέμηση των εραστών του επισκοπικού θρόνου και αξιώματος προς χάριν φιλοδοξίας και πλουτισμού. Θέλοντας ο Ιερός Πατέρας να καταδείξει ότι η Ιεροσύνη είναι αξίωμα και Θείο Χάρισμα και όχι επάγγελμα, που ασκείται επί γης αλλά τα αποτελέσματά της ανεβαίνουν στους ουρανούς, κάνει εκτενείς αναφορές στις υποχρεώσεις αλλά και στις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή του Ιερωμένου.

                Ξεκινάει λοιπόν ο Ιερός Χρυσόστομος και στον πρώτο του λόγο, ο οποίος είναι και καθαρά εισαγωγικός, προσπαθεί να εξηγήσει στον επιστήθιο φίλο του το λόγο για τον οποίο δεν συνασκήτευσαν. Και αυτός είναι η ίδια του η μητέρα. Καθώς ο Άγιος έμεινε από μικρή ηλικία ορφανός από πατέρα αισθανόταν ως ηθική υποχρέωση να γηροκομήσει τη μητέρα του. Στη συνέχεια, η κουβέντα φτάνει στο σημείο της είδησης ότι και οι δύο επιλέχθηκαν για το Επισκοπικό Αξίωμα. Βέβαια, ο Ιωάννης καταλαβαίνοντας ότι δεν ήταν έτοιμος ακόμη, αρνείται ενώ ο φίλος του, όντας σίγουρος ότι θα δεχθεί, δέχεται την κλήση. Έτσι ο Βασίλειος τον κατηγορεί ότι ουσιαστικά εξαπατήθηκε και θέλει να ακυρώσει την χειροτονία του. Αντίθετα, ο Άγιός  μας σε μια προσπάθειά του να τον πείσει να χειροτονηθεί, καθώς θεωρεί ότι είναι πολύ ικανός, προσπαθεί να του καταδείξει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην ‘’εύκαιρη’’ και ωφέλιμη απάτη, όπως τη χαρακτηρίζει, και στην βλάπτουσα αλήθεια. Η δεύτερη τις περισσότερες φορές κρίνεται χρησιμότερη και ωφελιμότερη.

[Συνεχίζεται}

πηγή

Η Εκκλησία δεν είναι Σχολή, αλλά Ζωή!

   Η Εκκλησία δεν ιδρύθηκε σαν μια φιλοσοφική Σχολή θεωρητικών συζητήσεων και διαλογισμών που δεν οδηγούν πουθενά. Ποιο είναι το αποτέλεσμα των θεωρητικών και φιλοσοφικών συζητήσεων; Η διαφωνία, η πολυμορφία των απόψεων και η ποικιλία των γνωμών.

  Η Εκκλησία όμως δεν αναζητά την αλήθεια. Έχει την Αλήθεια, την μία και μοναδική Αλήθεια των πραγμάτων, αποκαλυμμένη από τον ίδιο το Θεό που έγινε άνθρωπος. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς ήταν η Αλήθεια. Το διακήρυξε ο ίδιος: «Εγώ είμι η οδός, η Αλήθεια και η ζωή». Αλλά και σας παρέδωσα την Αλήθεια δια των Αποστόλων και του Ευαγγελίου.

   Η Εκκλησία κυρίως ζει μέσα στο φως της καθολικής Αλήθειας και γι’ αυτό το σώμα της Εκκλησίας είναι εγγυητής για τη διαφύλαξη της μιας και μοναδικής Αλήθειας. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος ονομάζει την Εκκλησία «στυλοβάτη και θεμέλιο της Αλήθειας».

          π. Γ.

πηγή

Οι αγώνες ενός σαλού και του αδελφού του: Συμεών & Ιωάννης

Άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός και Άγιος Ιωάννης ( 21 Ιουλίου)

( Λεοντίου Νεαπόλεως)

Η ζωή τους στην έρημο

Όταν λοιπόν βγήκαν έξω από το μοναστήρι, έλε­γαν: «Θεέ του μεγάλου Σου δούλου, οδήγησέ μας που εί­μαστε ξένοι και αβοήθητοι, γιατί δεν γνωρίζουμε ούτε τον τόπο ούτε την περιοχή, αλλά καθώς ερχόμαστε κοντά Σου παραδώσαμε τους εαυτούς μας για να πεθάνουμε στο πέλαγος αυτής της ερήμου». Λέει ο Ιωάννης στον Συμε­ών: «Τί γίνεται τώρα; Πού θα πάμε;» Του απάντησε εκείνος: «Ας πάμε προς τα δεξιά, γιατί όλα όσα βρίσκονται προς τα δεξιά είναι καλά». Προχωρώντας έφτασαν στη Νεκρά θάλασσα, στον τόπο που ονομάζεται Αρνωνάς.

Έτσι οικονόμησε τα πράγματα ο Θεός, που ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτούς που πιστεύουν ολόψυχα σ’ Αυτόν, ώ­στε βρήκαν ένα μέρος, όπου κατοικούσε κάποιος γέρον­τας που είχε κοιμηθεί πριν από λίγες μέρες. Σ’ αυτό το μέρος υπήρχαν μερικά μικρά σκεύη και τρυφερά χόρτα, ώστε να  μπορούν να τραφούν· από αυτά έτρωγε και ο γέροντας που ήταν θαμμένος εκεί. Μόλις είδαν τον τόπο οι αοίδιμοι, ευχαριστήθηκαν τόσο πολύ, σαν να βρήκαν θη­σαυρό. Κατάλαβαν ότι ετοιμάστηκε και στάλθηκε γι’ αυτούς από τον Θεό. Έτσι άρχισαν να Τον ευχαριστούν, ό­πως επίσης και τον μεγάλο γέροντα Νίκωνα. Έλεγαν: «Πίστεψέ με, μας ήρθαν όλα καλά με τη βοήθεια των ευχών εκείνου».

Όταν πέρασαν λίγες μέρες, μη μπορώντας να υποφέρει την αρετή των δούλων του Χριστού ο εχθρός των ψυχών μας, ο διάβολος, άρχισε να τους πολεμάει, τον Ιωάννη με τη θύμηση της γυναίκας του και τον Συμεών με την μεγάλη του αγάπη για τη μητέρα του. Μόλις κατα­λάβαινε ο ένας από τους δύο ότι στενοχωριόταν, αμέσως έλεγε στον άλλο: «Αδελφέ, σήκω να προσευχηθούμε». Έλεγαν την προσευχή του μεγάλου γέροντα, που έμαθαν αμέσως απέξω και οι δύο με τη χάρη του Θεού, γιατί ο γέ­ροντας προσευχήθηκε λέγοντας: «Τύπωσε, Κύριε, στην καρδιά τους τα λόγια αυτής της προσευχής».

Αυτή την προσευχή έλεγαν πάντοτε σε περίπτωση πειρασμού και κάθε φορά που ζητούσαν κάτι από το Θεό. Μερικές φο­ρές, όπως μας έλεγε ο θεοφόρος Σαλός, ο διάβολος τους πύρωνε, σαν να έτρωγαν κρέας και να έπιναν κρασί. Άλλοτε πάλι προσπαθούσε να τους προκαλέσει δειλία και ακηδία για την άσκηση, ώστε μερικές φορές να θέλουν να επιτρέψουν από την έρημο στο μοναστήρι. Επίσης άλλες φορές στον ύπνο, άλλες φορές με τη φαντασία, τους έκανε ο διάβολος να βλέπουν τους δικούς τους, άλλους να κλαίνε και άλλους να έχουν τρελαθεί· και άλλα πολλά έβλεπαν που είναι αδύνατο να τα διηγηθεί κανένας, αν δεν έχει πείρα από αυτού του είδους τους πειρασμούς. Όσες φορές όμως έφερναν στο μυαλό τους το στεφάνι, που είδε ο ένας να βρίσκεται στο κεφάλι του άλλου, όπως και τη διδασκαλία και τα δάκρυα του γέροντα, σαν από λάδι αγιασμένο καταπραΰνονταν και παρηγοριόταν η καρδιά τους.

Μερικές φορές εμφανιζόταν στ’ όνειρό τους και ο ό­σιος Νίκων, άλλοτε νουθετώντας τους, άλλοτε προσευ­χόμενος γι’ αυτούς, μερικές φορές μάλιστα διδάσκοντάς τους ψαλμούς· και τότε ξυπνούσαν προσπαθώντας να μάθουν απέξω όσα διδάσκονταν στον ύπνο τους και χαί­ρονταν πάρα πολύ γι’ αυτό. Ήξεραν ότι ενδιαφέρεται πο­λύ γι’ αυτούς, και το αντιλαμβάνονταν από αυτά τα γεγο­νότα. Πριν λοιπόν να ζητήσουν οτιδήποτε από το Θεό, προσευχήθηκαν και οι δύο για το εξής πράγμα: ο Συμεών, να παρηγορηθεί και να σιγουρευτεί η καρδιά της μητέρας του· ο Ιωάννης, να πάρει ο Θεός κοντά Του τη γυναίκα του, ώστε να πάψει να τη σκέφτεται.
Ο Θεός που είπε ότι θα πραγματοποιήσει το θέλημα αυτών που Τον φοβούν­ται, τους άκουσε· και αφού πέρασαν δύο χρόνια, ο όσιος Συμεών πληροφορήθηκε απ’ το Θεό ότι η μητέρα του δεν λυπάται πια γι’ αυτόν και ότι τη νύχτα παρουσιάζεται σ’ αυτήν, την παρηγορεί και της λέει στη Συριακή διάλεκτο: “λα δέχρε λιχ έμ”, που σημαίνει: «“Μη λυπάσαι μητέ­ρα”, γιατί κι εγώ και ο Ιωάννης είμαστε καλά και υπηρε­τούμε στο παλάτι του βασιλιά και φοράμε στεφάνια, που μας έδωσε ο βασιλιάς, και πολύ όμορφες στολές. Παρη­γόρησε όμως και τους γονείς του αδελφού Ιωάννη, γιατί υπηρετεί κι αυτός μαζί μου. Λοιπόν, μη λυπάστε καθόλου». Όμως και ο αββάς  Ιωάννης είδε κάποιον λευκό ν­τυμένο να του λέει: «Οικονόμησα, ώστε ο πατέρας σου να μη λυπάται· και τη γυναίκα σου σε λίγο θα την πάρω μαζί μου».

Διηγήθηκαν ο ένας στον άλλον αυτά που είδαν και χάρηκαν και ευφράνθηκε η καρδιά τους. Αφού ο Θεός τους απάλλαξε από τον λογισμό των γονέων τους, αμέσως άρχισαν να ζουν χωρίς φροντίδα, χωρίς να λυπούν­ται καθόλου γι’ αυτούς και χωρίς να αισθάνονται κόπο ή οκνηρία συνέχισαν τον δρόμο της ασκήσεως νύχτα και μέρα, μη έχοντας άλλη ασχολία παρά μόνο τον “απερίσπαστο περισπασμό” και την “αμέριμνη μέριμνα”, εννοώ βέβαια την αδιάλειπτη προσευχή. Σ’ αυτή σύντομα προόδευσαν οι άοκνοι εργάτες, ώστε σε λίγα χρόνια αξιώθηκαν θείων οράσεων, πληροφοριών και θαυμάτων.

Πέρασε πάλι λίγος καιρός και ο ένας ησύχαζε σε απόσταση “λίθου βολής” από τον άλλο. Είχαν συμφωνή­σει μεταξύ τους το εξής: να αναχωρούν και να ζουν χωρι­στά όποτε ήθελε ο καθένας να προσεύχεται μόνος του· ό­ταν όμως συμβεί να παρουσιαστούν λογισμοί ή ακηδία, να έρχεται ο ένας προς τον άλλον και από κοινού να προ­σεύχονται στον Θεό για να απαλλαγούν απ’ τον πειρα­σμό. Μια μέρα λοιπόν, ενώ καθόταν ο Συμεών στο μέρος που συνήθιζε, έρχεται σε έκσταση και βλέπει τον εαυτό του σαν να βρισκόταν στην Έδεσα (από εκεί ήταν η κα­ταγωγή του) κοντά στην άρρωστη μητέρα του και να της λέει στα Συριακά: «Πώς είσαι μητέρα;». Εκείνη απάντησε: «Καλά, παιδί μου». Της λέει πάλι: «Πήγαινε κοντά στο Βασιλιά. Μη φοβάσαι, γιατί Τον παρακάλεσα και σου ετοίμασε καλό μέρος, και όταν θέλει, θα έρθω κι εγώ κοντά σου».

Αφού συνήλθε, κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα κοιμή­θηκε η μητέρα του. Τρέχει γρήγορα στον αδελφό του Ιω­άννη και του λέει: «Σήκω, αδελφέ, να προσευχηθούμε». Επειδή εκείνος ταράχτηκε (νόμισε ότι είχε κάποιο πειρα­σμό), του λέει ο Συμεών: «Μη ταράζεσαι, αδελφέ, δεν έ­χω τίποτα κακό, με τη χάρη του Θεού». Του λέει πάλι ο Ιωάννης: «Τότε για ποιο λόγο έκανες τόσο δρόμο, πάτερ Συμεών;». Τον αποκάλεσε έτσι γιατί τον τιμούσε και τον σεβόταν πάρα πολύ, όπως κι εκείνος σεβόταν τον Ιωάν­νη. Τότε τα μάτια του γέμισαν δάκρυα που έτρεχαν σαν μαργαριτάρια πάνω στο στήθος του, και λέει στον Ιωάν­νη: «Αυτήν την ώρα ο Κύριος παίρνει κοντά Του την καλή μου και ευλογημένη μητέρα». Και του διηγήθηκε το όρα­μα.

Γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε μπο­ρούσε να ακούσει κανείς τον Συμεών να λέει προς τον Θεό λόγια συγκινητικά και ικετευτικά. Τα σπλάχνα του πονούσαν και ταράζονταν από τη φυσική αγάπη του γιου προς τη μητέρα. Έλεγε: «Θεέ μου, Εσύ που δέχτηκες την θυσία του Αβραάμ, Εσύ που πρόσεξες το ολοκαύτωμα του Ιεφθάε· Εσύ που δεν γύρισες το πρόσωπό Σου από τα δώρα του Άβελ, Εσύ που ανάδειξες προφήτιδα την Άννα για χάρη του δούλου Σου Σαμουήλ, Εσύ, Κύριέ μου, Κύριε, για χάρη του δούλου Σου, δέξε την ψυχή της μητέρας μου. Θυμήσου, Θεέ μου, τους κόπους και τους μόχθους της, που έκανε για μένα.

Θυμήσου, Κύ­ριε, τους στεναγμούς και τα δάκρυα που έχυσε, όταν για χάρη Σου έφυγα μακριά της. Θυμήσου, Κύριε, τα στήθη με τα οποία θήλασε εμένα τον ταπεινό, για να χαρεί την νεότητά μου, που όμως δεν χάρηκε. Μη ξεχνάς, Κύριε, ό­τι δεν μπορούσε να κάνει μακριά μου ούτε ώρα, κι όμως χωρίστηκε από μένα τόσα χρόνια. Θυμήσου, Κύριε που γνωρίζεις τα πάντα, ότι όταν ήθελε να χαρεί για μένα, τό­τε για το δικό Σου όνομα με στερήθηκε. Μη ξεχνάς, δί­καιε, το σπαραγμό που ένιωσε τη μέρα που ήρθα κοντά Σου. Γνωρίζεις, Κύριε, πόσο αγρύπνησε κάθε νύχτα για να θυμάται τη νεότητά μου, από τότε που την εγκατέλειψα. Εσύ γνωρίζεις, Κύριε, πόσες νύχτες έχασε τον ύπνο της ζητώντας το πρόβατο που κοιμόταν μαζί της.

Μην ξεχνάς, φιλάνθρωπε, πόσος πόνος γέμιζε την καρδιά της, όταν βλέποντας τα ρούχα μου, έλιωνε για το μαργαριτάρι της, που τα φορούσε. Θυμήσου ακόμη, Κύριε, ότι της στέ­ρησα την παρηγοριά και τη χαρά και την αγαλλίαση, για να υπηρετήσω Εσένα τον δικό μου και δικό της Θεό, και Κύριο των όλων. Δώσε της για συνοδεία αγγέλους, που θα προστατεύουν την ψυχή της από τα πονηρά και άσπλα­χνα πνεύματα και θηρία του αέρα, που προσπαθούν να αποσπάσουν και να καταπιούν αυτούς που περνούν ανάμεσα από αυτά. Κύριε, Κύριε, στείλε της δυνατούς φύλακες, για να επιτιμούν κάθε ακάθαρτη δύναμη που θα συναντά­. Πρόσταξε ακόμη, Θεέ μου, να χωριστεί η ψυχή από το σώμα της χωρίς λύπη και βάσανα.

Και αν, σαν γυναίκα, σ’ αυτή τη ζωή αμάρτησε είτε με λόγια, είτε με έργα, συγχώρεσε την ψυχή της, χάρη της θυσίας που γέννησε και που σου πρόσφερε, δηλαδή εμένα τον ανάξιό Σου δούλο. Ναι, Κύριε, Κύριε, Θεέ μου, Εσύ που είσαι δίκαιος κριτής και φιλάνθρωπος, μη την οδηγήσεις από θλίψη σε θλίψη, από οδύνη σε οδύνη, από στεναγμό σε στεναγμό, αλλά για τη λύπη που ένιωσε για το μοναδικό της παιδί, οδήγησέ την στη χαρά, αντί για δάκρυα δώσ’ της αγαλλίαση, αυτή την αγαλλίαση που έχεις προετοιμάσει για τους αγίους Σου, Θεέ μου, Θεέ μου, στους αιώνες. Αμήν».

                                       [Συνεχίζεται]

το

Ὁ Ἅγιος Παρθένιος ἐπίσκοπος Ραδοβυσδίου (Νόμου Ἄρτᾳς)

Ὁ νεοφανὴς αὐτὸς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Βατσουνιὰ τῆς Θεσσαλίας. Ἀπὸ μικρὸς εἶχε τὴν ἱερατικὴ κλίση καὶ ἐπάξια διὰ τῆς θείας χάριτος, ἔγινε ἐπίσκοπος Ραδοβυσδίου. Ὑπῆρξε ἄριστος ποιμενάρχης καὶ διὰ τῆς θερμῆς του ἀγάπης καὶ διὰ τοῦ ἁγίου παραδείγματός του, στήριζε τὸ ποίμνιό του σὲ κάθε του ἀνάγκη. 

Τακτικὰ μάλιστα ἔβγαινε στοὺς ἀγροὺς καὶ εὐλογοῦσε τὰ ζῷα τῶν κτηνοτρόφων. Ἔτσι ὁσιακὰ καὶ δίκαια ἀφοῦ ἔζησε, παρέδωσε τὴν μακαρία ψυχή του στὸν Θεὸ τὴν 21 Ἰουλίου 1777. 

Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἁγίων λειψάνων του, αὐτὰ εὐωδίαζαν οὐράνιο ἄρωμα. Μέρος ἀπὸ τὰ ὀστὰ τῶν χεριῶν του, βρίσκεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δουσίκου- Τρικάλων. 

Λέγεται ὅτι ὁ Ἅγιος Παρθένιος ὑπῆρξε ἰδιαίτερα θαυματουργὸς στὴ θεραπεία ἀσθενειῶν τῶν ζῴων.

ΓΡΑΠΤΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ από Ανώνυμο Άγιο Ασκητή! ΑΥΤΑ είναι τα 24 γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον! Μερικά έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται…

Διαβάστε προφητείες άλλου Αγίου της Εκκλησίας μας που αυτά που λέει είναι γραμμένα σε κείμενο που βρίσκετε Στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους .

Όλως “τυχαίως” πολλά από αυτά που λέει τα έχει πει και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός,ο Γέρων Παίσιος , αλλά και Ρώσοι Άγιοι .

Προφητεία του “Ανωνύμου” του Αγίου Όρους (1053 μ.Χ.)

 Στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους διασώζεται γραπτή προφητεία,που γράφτηκε από ανώνυμο άγιο ασκητή, κατα παραχώρηση Θεού,και αναφέρεται στα μελλοντικά γεγονότα.

Η συγγραφή του προφητικού αυτού κειμένου, που χωρίζεται σε 24 παραγράφους

1η Μέγας Ευρωπαϊκός Πόλεμος

Πραγματοποιήθηκε 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918)

2η Ήττα της Γερμανίας, καταστροφή Ρωσίας και Αυστρίας.

Η Γερμανία έχασε τον πόλεμο ,η Ρωσία καταστρέφεται με το κομουνισμό,η Αυτρία στις 31 Οκτοβρίου 1918 διαλύεται (μέχρι τότε ήταν Αυστροουγγαρία)

3η Ήττα ‘Αγαρ υπό Ελλήνων (‘Αγαρ =Τουρκία)

Πραγματοποιήθηκε 1914-1918

4η Ενίσχυσις ‘Αγαρ υπό Δυτικών λαών και ήττα των Ελλήνων υπό ‘Αγαρ.

Πραγματοποιήθηκε με τη Μικρασιατική Καταστροφή 1918 – 1922 τον Κεμάλ τον χρηματοδότησε η Γερμανία

5η Σφαγή ορθοδόξων λαών

Πραγματοποιήθηκε 1918-1922, Γεννοκτονία Ποντίων,Αρμενίων από τους Τούρκους

6η Και μεγάλη ανησυχία ορθοδόξων λαών.

Πραγματοποιήθηκε

7η Εισβολή ξένων στρατευμάτων εξ Ανδριατικού Πελάγους. Ουαί εις τους κατοικούντας επί της γης, ο ‘Αδης έτοιμος.

Πραγματοποιήθηκε

8η Προς στιγμήν Μέγας ‘Αγαρ.

Πραγματοποιήθηκε ,μέχρι το 1922 ο Ελληνικός στρατός είχε φτάσει μέχρι το εσκί σεχίρ – καραχισάρ ,μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή έφτασε μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια

9η Νέος Ευρωπαϊκός πόλεμος

Πραγματοποιήθηκε 1938-1944 Β΄Παγκόσμος Πόλεμος

10η Ένωσις ορθοδόξων λαών μετά της Γερμανίας.

Πραγματοποιήθηκε 1939-1944 Έλληνες και Σέρβοι ,οι Βούλγαροι αν και Ορθόδοξοι ήταν με τη Γερμανία .η Ρωσία τότε είχε κομουνισμό δεν ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί

11η Ήττα Γάλλων υπό Γερμανών.

Πραγματοποιήθηκε 15 Μαίου 1940

12η Επανάστασις των Ινδιών και χωρισμός αυτών υπό της Αγγλίας.

Πραγματοποιήθηκε 15 Αυγούστου 1947

13η Αγγλία εις μόνους Σάξωνας

Πραγματοποιήθηκε ,παράδωση του νισιού του Χονγκ κονγκ μετά απο 99 χρόνια που το είχανε στη Κίνα

Προφητείες που δεν ένιναν ακόμα

14η Νίκη Ορθοδόξων λαών. Ήττα ‘Αγαρ και γενική σφαγή ‘Αγαρ υπό Ορθοδόξων λαών.

15η Ανησυχία κόσμου.

16η Γενική απελπισία επί της γης.

17η Μάχη επτά κρατών εις Κωνσταντινούπολιν. Τρία ημερονύκτια σφαγή. Νίκη ενός μεγαλυτέρου κράτους κατά εξ κρατών.

18η Συμμαχία εξ κρατών κατά του εβδόμου κράτους και τρία ημερονύκτια σφαγή.

19η Παύσις πολέμου υπό Αγγέλου Χριστού και παράδοσις Πόλεως τοις Έλλησι.

20η Υπόκυψις Λατίνων εις την αλάνθαστον πίστιν Ορθοδόξων.

21η Εξωθήσεται Ορθόδοξος Πίστις από Ανατολών μέχρι Δυσμών.

22η Φόβος και τρόμος βαρβάρων υπ’ αυτής.

23η Πτώσις του Πάπα και ανακήρυξις ενός Πατριάρχου δι’ όλην την Ευρώπην.

24η Εν πέντε και πεντήκοντα έτη το τέλος των θλίψεων, την δε εβδόμην ουκ έστι ταλαίπωρος, ουκ έστιν εξόριστος, επανερχόμενος εις τας αγκάλας της μητρός αγαλλομένης.

Αν προσέξει κανείς η 15η και 16η έχει ξεκινήσει να συμβαίνει

1ον  Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ανησυχούν για μισθούς,συντάξεις ,και άλλα που τα ξέρουμε καλά,

2ον Στον κόσμο ανησυχούν για το τι θα γίνει στην Ουκρανία και Σκόπια

3ον Τι θα γίνει με την isis .Τι λέτε είναι παραμύθια? Θα γίνει αυτό που θέλουν οι (κάποιοι) άνθρωποι ή θα γίνει το θέλημα του Θεού ?

Ἔχουμε θεμέλια;

  Στὸν ἐπίλογο τῆς «ἐπὶ τοῦ ὄ­­ρους ὁμιλίας» Του ὁ θεῖος Διδάσκαλος, ὁ Κύριός μας, μᾶς λέγει πὼς θὰ ἀναγνωρίσει ὡς δικούς Του ὄχι ὅσους ἀκοῦν τὴ διδασκαλία Του, ἀλλὰ ὅσους ἀγωνίζονται νὰ τὴν ἐφαρμόσουν. Καὶ μάλιστα τοὺς χαρακτηρίζει φρόνιμους καὶ συνετούς.

   Γιὰ νὰ τονίσει τὴ σύνεσή τους, δίνει καὶ εἰκόνα σχετική. Λέγει: Ὅσοι ἐφαρμόζουν τοὺς λόγους μου, ­μοιάζουν μὲ ἄνθρωπο «ὅστις ­ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν». Κι ὅταν ἦλθαν οἱ βροχές, οἱ πλημμύρες, οἱ ἄνε­μοι, τὸ σπίτι δὲν γκρεμίσθηκε, ἀλ­λὰ ἔ­­μεινε ἀ­­νέπαφο, σταθερό, διότι ἦ­­­­ταν κτισμένο πά­νω στὴν πέτρα.

   Ἀντίθετα, συνεχίζει ὁ Κύριος, ὅποιος δὲν ἐφαρμόζει τοὺς λόγους μου μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ἀσύνετο, «ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμ­μον». Καὶ κατέβηκε ἡ βροχή, καὶ ἦλ­θαν τὰ ποτάμια καὶ φύσηξαν οἱ ­ἄνεμοι καὶ χτύπησαν τὴν οἰκία ἐκείνη, κι ἔπεσε. «Καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς ­μεγάλη» (Ματθ. ζ΄ 24-27).

   Ζωντανὴ καὶ παραστατικὴ ἡ ­εἰκόνα. Οἱ λέξεις κρύβουν νοήματα βαθιά. Ἀξιο­θαύμαστος ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὄχι μόνο ἐπειδὴ χτίζει οἰκία, ἀλλὰ διότι τὴ χτίζει πάνω στὴν πέτρα, σὲ σταθερὸ καὶ γερὸ θεμέλιο. 

   Κι ὅταν ἡ βροχὴ χτυ­πᾶ ἀπὸ ψηλὰ τὸ σπίτι, τὰ ποτάμια ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς βρο­χῆς ἀπειλοῦν τὴ βάση του, καὶ οἱ ἄ­­­νεμοι φυσομανοῦν γύρω-γύρω ἀπὸ τὸ σπίτι, αὐτὸ μένει σταθερό, ἄσειστο, για­τὶ ἔχει γερὰ θεμέλια, εἶ­ναι στηριγμένο ἐπάνω στὴν πέτρα.

   Οἰκία εἶναι ὁλόκληρη ἡ ζωή μας, οἱ πόθοι, τὰ ὄνειρά μας ποὺ προσπαθοῦμε καθημερινὰ νὰ χτίσουμε.

   Ἡ βροχή, τὸ ποτάμι, οἱ ἄνεμοι εἶναι οἱ μικρὲς ἢ μεγάλες ἀνθρώπινες συμφορές, οἱ ποικίλες δοκιμασίες, οἱ ἀδι­κί­ες, οἱ συκοφαντίες, οἱ ἐπιβουλές, ὁ θά­να­τος, οἱ πειρασμοὶ τοῦ Πονηροῦ, τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, οἱ ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ ­πέτρα πάνω στὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ ­θεμε­λιώσουμε τὴ ζωή μας;

   Ἡ πέτρα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ζωή Του καὶ ἡ διδασκαλία Του. Τὸ τονίζει χαρακτηριστικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Πέτρα ὀνομάζει ὁ Χριστὸς τὴν ἀσφάλεια τῆς διδασκαλίας Του. Διότι οἱ ἐντολές Του εἶναι ἰσχυρότερες καὶ ἀπὸ τὴν πέτρα καὶ μᾶς κάνουν ἀνθεκτικοὺς σὲ ὅλες τὶς τρικυμίες καὶ τοὺς κυματισμοὺς τῆς ζωῆς. Ὅποιος κρατάει σταθερὰ καὶ ἐφαρμόζει μὲ συνέπεια τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ὑπερνικάει ὄχι μόνο τὰ ἐμπόδια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ κατατροπώνει καὶ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες».

   Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἄμμος. Ἡ ἄμμος παρα­σύρεται εὔκολα, δὲν ἔχει καμιὰ ­σταθερότητα καὶ εὔκολα σκορπάει. Ἔτσι εἶναι τὸ χρῆμα, ἡ δόξα, οἱ διάφορες ἰδεολογίες, οἱ γήινες ἀπολαύσεις στὶς ὁποῖες στηρίζουν ­πολλοὶ ἐπάνω τους τὴ ζωή τους, τὴν ­εὐτυχία τους, τὸ μέλλον καὶ τὴν πρόοδό τους. Καὶ ὅταν ἔρχον­ται οἱ διάφορες ­δυσκολίες, ­ἀποδεικνύονται σαθρὰ αὐτὰ τὰ θεμέλια καὶ εὔκολα γκρεμίζονται τὰ οἰκοδομήματά τους. Τότε αἰσθά­νονται ἐγκαταλελειμμένοι, ­προδομένοι, ἀπογοητευ­μένοι.

   Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπόν: Ποῦ θεμελιώνουμε τὴ ζωή μας, τὴν πίστη μας; Ποῦ στηρίζεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς μας; ὁ πνευματικός μας ἀγώνας, ἡ καθημερινότητά μας; Σὲ ποιὸ θεμέλιο στηρίζουμε τὴν εὐτυχία μας, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας;

   Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας ἀποδεικνύει πὼς ὅσοι θεμελίωσαν τὴ ζωὴ καὶ τὰ σχέδιά τους στὴν ἄμμο προδόθηκαν, καὶ οἱ ἐλπίδες τους διαψεύσθηκαν. Στέκονται ὄρθιοι μόνο ὅσοι μὲ πίστη στηρίζονται στὸ Χριστό, τὸν ἀσάλευτο Βράχο. Τὸ ἀσάλευτο θεμέλιο εἶναι ὁ Χριστός, οἱ λόγοι Του, ἡ ἀλήθειά Του.

   Ἡ ἀντοχὴ ἑνὸς σπιτιοῦ βρίσκεται στὰ θεμέλιά του, λένε οἱ εἰδικοί, ἡ ἀξία τῆς ζωῆς μας φαίνεται ἀπὸ τὰ θεμέλια στὰ ὁποῖα στηριζόμαστε. Ἂν εἶναι ὁ Χριστός, τίποτε νὰ μὴ φοβόμαστε. Ἔχουμε σταθερό, γερό, ἀσφαλές, αἰώνιο θεμέλιο!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ

πηγή