Ελληνικά και Ορθόδοξα

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2014

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Στην Ελλάδα σήμερα ζουν τρεις βασικές κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των καιρών και αγωνιούν για το μέλλον αυτής της χώρας. Βλέπουν την λαίλαπα των μνημονίων να έχει καταστρέψει κάθε ελπίδα και προοπτική για την επιβίωση και προσπαθούν να ορθώσουν κάποιο λόγο αντίστασης. Αγωνίζονται να σταματήσουν τον θανατηφόρο κατήφορο της ελληνικής κοινωνίας και πιστεύουν ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί όλα και ότι μπορεί να αντιστραφεί αυτή η προδοτική πορεία που έχει φέρει την μεγαλύτερη κρίση στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας σε ξένους, ανθέλληνες, τοκογλύφους. Είναι αυτοί που απομύζησαν τον κρατικό κορβανά τις τελευταίες δεκαετίες και το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν πάντα η προσωπική τους τσέπη και το πως θα εξασφαλίσουν ακόμα και τα δισέγγονα τους με αφθονία αγαθών σε βάρος πάντα του γενικού συνόλου. Είναι το πολιτικό κατεστημένο που κατέστρεψε την οικονομία, καταλήστεψε τα κρατικά ταμεία, κατέκλεψε τις οικονομίες του κόσμου και έστειλε την αφρόκρεμα του ελληνικού λαού εξορία σε άλλες χώρες, όπου διαπρέπει προς δόξα της εθνικής μας προδοσίας.
Και τέλος είναι η τρίτη κατηγορία που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία. Είναι η κατηγορία της αδιαφορίας για όλα αυτά. Είναι αυτοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει, παρά τις όποιες δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν, είναι το πως θα περάσουν καλά, το πώς θα έχουν το iphone, το πως να κάνουν facebook, να διασκεδάζουν όσο μπορεί περισσότερο, να έχουν καλό φαγητό και να μιμηθούν όσο μπορούν περισσότερο του καλοβολεμένους, αν είναι δυνατόν να γίνουν και οι ίδιοι καταβολεμένοι. Είναι οι άνθρωποι του, «τι με ενδιαφέρει έμενα ; σάμπως μπορώ εγώ να αλλάξω την κατάσταση ;». Υποστηρίζουν πως όλα είναι προσχεδιασμένα και ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική, γ” αυτό και θα πρέπει να υποτασσόμαστε και να μην αντιστεκόμαστε. Είναι αυτοί που γίνονται τα καλυτέρα όργανα του προδοτικού συστήματος και αυτοί στους οποίους το σύστημα βασίζεται για την εθνοκτόνο επιβίωση του και για τις ληστρικές επιδρομές του στην καθημερινή ζωή τους. Αν και πολλοί από αυτούς έχουν πληγεί από την μνημονιακή κατοχή, δεν θέλουν να αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Αναπαύονται στον καναπέ της καταστροφής τους και ούτε λίγο ούτε πολύ ευλογούν την εθνική απώλεια σαν αναπόφευκτο κακό και σαν νομοτελειακή εξέλιξη. Σε αυτή την κατηγορία θα προσθέσουμε και τους διάφορους «ποιμένες», που προπαγανδίζουν πως το λιγότερο κακό… είναι καλύτερο από το χειρότερο!
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η εικόνα μιας Ελλάδας που βαδίζει πλέον σε γενικές εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας για πολλές δεκαετίες. Μέσα σε ένα τέτοιο περίγραμμα, αναρωτιέται κανείς αν ακόμα υπάρχει πραγματικά η ελπίδα για να σωθεί αυτός ο δύσμοιρος τόπος, με την τόσο μεγάλη ιστορία και το τόσο ηρωικό παρελθόν του. Δυστυχώς, τα ωραία λόγια και οι εμμονές σε περασμένες ιστορικές δόξες έχουν πια περισσέψει και δεν ωφελούν σε τίποτα. Είναι υπεκφυγή πλέον να καταφεύγουμε στο ένδοξο παρελθόν, όταν καταστρέφουμε το παρών.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που δεν είναι πολύ γνωστή, αλλά ίσως η πιο ελπιδοφόρα όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο για κάποιους, για την σωτηρία της πατρίδας μας. Είναι κάποιοι «φωτεινοί» γέροντες, άγνωστοι και κρυμμένοι σε κάποια «σπηλιά», αλλά έχουν την μεγαλύτερη δύναμη από όλους τους άλλους. Η χώρα αυτή ποτέ δεν έπαψε να παράγει αγίους και συνεχίζει στον ευλογημένο αυτό δρόμο, παρά τα όσα έχουν γίνει και τα όσα έχουν παραβιαστεί. Η αγιότητα έχει μεγαλύτερη δύναμη από την κοσμική διαστροφή και την κοσμική παρακμή και η χώρα αυτή, δόξα το Θεό, έχει ακόμα κάποιους «άξιους» που προσεύχονται για το μέλλον της. Είναι η πραγματική μας ελπίδα!
Αμήν!!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

πηγή

Το είδαμε εδώ

Πόσα ήταν τα νήπια που σφαγιάστηκαν;

Μέσα στην φύση του ανθρώπου είναι η επιθυμία να λύσει τις απορίες του.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και η συζήτηση για τον αριθμό των νηπίων που σφαγιάσθηκαν στη Βηθλεέμ από τον Ηρώδη μετά τη γέννηση του Χριστού.

Μελετώντας την πατερική παράδοση θα εντοπίσουμε αρκετές αναφορές στο γεγονός, χωρίς καμία αναφορά στον αριθμό των αθώων θυμάτων.

Ο αριθμός 14.000 φαίνεται ότι εισχώρησε σε κάποια κατοπινή στιγμή, χωρίς όμως να ενσωματωθεί ποτέ πλήρως ούτε στα συναξάρια. Για παράδειγμα το Μέγα Ωρολόγιο σε έκδοση της Αποστολικής Διακονίας τοποθετεί τον αριθμό αυτόν ανάμεσα σε παρενθέσεις.

Η σύγχρονη βιβλική έρευνα καταλήγει σε ένα πολύ μικρότερο νούμερο, βασισμένη στον υπολογισμό του αριθμού των παιδιών που ήταν δυνατό να μεγαλώνουν στη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της. Ίσως γύρω στα 30 με 40.

Στους Αγίους Τόπους δείχνονται στους προσκυνητές οι τάφοι των νηπίων, οι οποίοι, ούτε κατά προσέγγιση δεν πλησιάζουν τον αριθμό των 14.000.

Πόσα ήταν τελικά τα νήπια;

Προφανώς δεν γνωρίζουμε.

Ο κίνδυνος σε αυτή τη συζήτηση είναι να εστιάσουμε στον (μικρό ή μεγάλο) αριθμό και να χάσουμε την ουσία του προβλήματος που πρέπει να εντοπιστεί στο ότι ο Ηρώδης στηριγμένος σε έναν παράλογο και εγωιστικό φόβο μήπως χάσει το θρόνο του θυσίασε αθώους.

Αν στη Βηθλεέμ υπήρχαν λίγα παιδάκια το έγκλημα θα ήταν μικρότερο; Οι μανάδες τους θα τα θρηνούσαν λιγότερο;

Οι Πατέρες εστιάζουν στο γεγονός καθεαυτό και όχι στις (τεχνικές) “λεπτομέρειες”. Τους ενδιέφερε ο πόνος που προκάλεσε η κακία και όχι πόσα παιδάκια έπεσαν “θερισμένα σαν σιτάρι”, όπως λέει το κοντάκιο της εορτής.

Το περιστατικό της σφαγής των νηπίων δεν καταγράφεται σε άλλη πηγή της εποχής, παρά μόνο στον ευαγγελιστή Ματθαίο, αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με τις μαρτυρίες άλλων πηγών σχετικά με τον χαρακτήρα του Ηρώδη, ο οποίος δεν δίστασε να σκοτώσει πολλές από τις συζύγους του -μεταξύ αυτών και τη μόνη που φαίνεται ότι αγάπησε, τη Μαριαμνή- αλλά και αρκετά από τα παιδιά του, για να μην του πάρουν το θρόνο.

Το έγκλημα αυτό, όπως και όλα τα άλλα που διέπραξε ο Ηρώδης, είναι έτσι ή αλλιώς ασύλληπτο από το μέσο άνθρωπο: η διατήρηση του θρόνου, απέναντι σε μία αόριστη απειλή, για τον Ηρώδη ζυγίζει περισσότερο από τη ζωή ενός, δύο, τριών, τεσσάρων . . . παιδιών, ακόμη και αν αυτά είναι τα δικά του.

Αυτό που ο θολωμένος και διεστραμμένος νους του βασιλιά δεν μπόρεσε να συλλάβει είναι ότι με το έγκλημά του θεμελίωνε στη θυσία των αθώων βρεφών, τα οποία τιμώνται ως άγιοι, την Εκκλησία των μαρτύρων, οι οποίοι την πότισαν και την ποτίζουν με το αίμα τους.

Σημασία, λοιπόν, δεν έχει ο αριθμός, αλλά το ότι έστω και ένα παιδάκι σφαγιάστηκε, θύμα του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Εκκλησία δίνει μεγάλη αξία στον έναν άνθρωπο, στο εκατοστό πρόβατο, στον ένα αμαρτωλό που μετανοεί. Μήπως άλλωστε γνωρίζουμε πόσοι είναι οι άγιοι; Πόσοι είναι οι μάρτυρες; Οι νεομάρτυρες; Μας αρκεί το ότι όταν τέθηκε το ερώτημα Χριστός ή όχι, εκείνοι επέλεξαν το Χριστό.

πηγή

ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ: ΑΝ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΣΩΣΤΑ Ο ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΒΛΑΠΤΕΤΑΙ;

ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ:

ΑΝ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΣΩΣΤΑ

Ο ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΒΛΑΠΤΕΤΑΙ;

ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΑ ΕΡΜΙΟ

Ότι, εάν ο Ιερέας δεν ζει σωστά, ο βαπτιζόμενος

δεν βλάπτεται καθόλου ως προς τα σωτηριώδη σύμβολα.

Επειδή, όπως έχεις γράψει, σκανδαλίζεσαι από τη ζωή τού πρεσβυτέρου Ζωσίμου, και νομίζεις ότι, όσοι βαπτίζονται από αυτόν, βλάπτονται καίρια και αναπόφευκτα, θεώρησα σωστό να σου απαντήσω πολύ γρήγορα, ότι αυτός που βαπτίζεται δεν βλάπτεται ως προς τα σωτηριώδη σύμβολα, εάν ο ιερέας δεν ζει σωστά, αλλ’ αυτός βέβαια οπωσδήποτε (γιατί πρέπει να σε διαβεβαιώσω) θα απολαύσει εκείνες τις θεϊκές και ανώτερες από κάθε περιγραφή ευεργεσίες, ενώ ο ιερέας θα δώσει λόγο πιο ανυπόφορο για τη δική του ζωή, και θα κολαστεί τόσο περισσότερο, όση είναι και η τιμή της οποίας είχε αξιωθεί. Γιατί αυτός που δεν έγινε αγαθός ούτε με το ότι τιμήθηκε με την ιερωσύνη, δικαιολογημένα θα είναι άξιος μεγαλύτερης τιμωρίας.

Κανένας λοιπόν από αυτούς που μυήθηκαν σ’ εκείνη την θεϊκή τελετή, η οποία ανοίγει στους μυημένους τους ουρανούς, να μη σκέφτεται ότι βλάπτεται άμεσα ως προς τα σύμβολα της σωτηρίας, ούτε, όταν ενδεχομένως φταίξει, να νομίζει ότι θα έχει ευπαρουσίαστη ομολογία τη ζωή τού ιερέα. Αυτά βέβαια τα λέγω, όχι επειδή όλοι οι ιερείς είναι τέτοιοι, μη γένοιτο (αν και βέβαια σε κάποιους υπάρχουν αυτά τα παραπτώματα, από άλλους όμως απουσιάζουν. Και αν σε μερικούς δεν υπάρχουν αρετές, ούτε από όλους λείπουν), αλλά θέλοντας να δείξω, ότι ακόμα και αν όλοι είναι τέτοιοι, αυτός που βαπτίζεται δεν βλάπτεται καθόλου.

Αν όμως νομίζεις ότι αυτά είναι σκέψεις ανθρώπων, θα προσπαθήσω να σε βεβαιώσω από τα θεία λόγια. Τι δηλαδή πιο βδελυρό υπήρξε από τον Βαλαάμ; Και όμως ο Θεός χρησιμοποίησε τη γλώσσα του σε ευλογίες¹⁰. Τι επίσης πιο μυαρό από τον Καϊάφα; Και όμως προφήτεψε¹¹, και η χάρη του Θεού τη γλώσσα του βέβαια την άγγιξε, την πρόθεσή του όμως δεν την άγγιξε. Αν όμως θέλεις να μάθεις και κάτι πιο παράδοξο, με κόρακα, το ακάθαρτο αυτό πτηνό, έτρεφε τον Ηλία που διέτρεξε τους ουρανούς¹².

Μην αμφιβάλλεις λοιπόν, όταν τα θεία και υπερφυσικά χαρίσματα δίνονται σε μερικούς αμαρτωλούς ιερείς (γιατί δεν πρέπει να τους καταδικάζουμε όλους, ούτε και είναι δίκαιο).

ΣΤΟΝ ΖΩΣΙΜΟ Για το ίδιο θέμα.

Απορώ πολύ, πως, ενώ δεν έχεις εξαναγκασθεί από κάποιο παράδειγμα, ούτε και έχεις κάποιον να μιμηθείς (γιατί εύχομαι να μη συμβεί σε κανένα να πέσει σε τόσο βαθύ βάραθρο, και είθε συ να συνέλθεις από αυτή την καταστρεπτική μέθη), κατηγορείς τους ιερείς που διακρίνονται για τις αρετές και είναι πλούσιοι σε πνευματικά κατορθώματα, νομίζοντας ότι η διακωμώδηση των άλλων αποτελεί δικαιολογία για τα δικά σου καμώματα.

Αλλ’ αυτό δεν είναι έτσι, αγαπητέ, δεν είναι έτσι, αντίθετα και από τους ανθρώπους γελοιοποιείσαι και καταδικάζεσαι, και από τον Θεό θα υποστείς πολλές τιμωρίες, και επειδή ασπάσθηκες την κακία, και επειδή ατίμασες την αρετή, και επειδή κατηγόρησες αυτούς που είναι τρόφιμοι της αρετής, και επειδή, φερόμενος σαν μεθυσμένος, εξύβρισες την ιερωσύνη, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από τους ανθρώπους, για να μη πω όλοι, σκανδαλίσθηκαν από σένα, νομίζοντας ότι έπαθαν ζημιά ως προς τα μυστήρια της σωτηρίας.

Για να απαλλαγείς λοιπόν από όλα αυτά τα κακά, πράγμα που εύχομαι, γνώρισε τον εαυτό σου.

ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ 2

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΒΙΒΛΙΟ Β’ – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α’-Τ’

Εισαγωγή Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια

Από τον Παναγιώτη Παπαευαγγέλου Διδάκτορα θεολογίας

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ:

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

πηγή
το είδαμε εδώ

Των αναιρεθέντων αγίων Νηπίων

Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

Νεώτεροι Ηρώδες

ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ αυτό του Δωδεκαημέρου έχουμε συνεχώς εορτές. Στις 25 Δεκεμβρίου εορτάσαμε τα Χριστούγεννα, στις 26 την Σύναξη της Θεοτόκου, στις 27 τη μνήμη του πρωτομάρτυρας Στεφάνου. Σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, εορτάζουμε τη μνήμη των 14.000 νηπίων πού σφάγιασε ό Ηρώδης. Για το γεγονός αυτό θέλω να σας μιλήσω.

Ό Κύριος μας, ως Θεός πού ήταν, μπορούσε να έρθει και να εμφανιστεί στον κόσμο σε ηλικία ώριμη. Μη σας φαίνεται αυτό παράξενο· αν ό πρώτος άνθρωπος, ό Αδάμ, εμφανίσθηκε σε μεγάλη ηλικία, πολύ περισσότερο ό Χριστός, πού έπλασε τον Αδάμ, μπορούσε να εμφανιστεί σε όποια ηλικία ήθελε. Εν τούτοις γεννήθηκε ως βρέφος. Γεννήθηκε ως βρέφος, για να τίμηση τα βρέφη. Ποιος φανταζόταν, ότι εκείνο το βρέφος είναι ό παγκόσμιος βασιλεύς!

Αφανής ήταν ή γέννηση του Χριστού στους μεγάλους. Σε λίγη απόσταση από τη Βηθλεέμ ήταν τα ανάκτορα του Ηρώδη. Τι θα 'καναν άραγε εκείνη τη νύχτα στο παλάτι; Θα γλεντούσαν, θα διασκέδαζαν καμιά ιδέα του μεγάλου μυστηρίου δεν είχαν. Ανάξιος ό Ηρώδης να μάθη την είδηση, έκανε τότε το πρώτο.. ρεβεγιόν (όπως πολλοί σήμερα κάνουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό). Ό Χριστός δεν ειδοποίησε τον Ηρώδη και τους άλλους μεγάλους· ειδοποίησε τους βοσκούς, τους μικρούς και καταφρονεμένους. Κ' ενώ δεν αντελήφθη την θεία Γέννηση ό Ηρώδης πού ήταν τόσο κοντά, το γεγονός αποκαλύφθηκε σε άλλες εκλεκτές ψυχές πού κατοικούσαν πολύ μακριά από την αγία γη. Γνώρισε το μυστήριο στους μάγους της Περσίας, πού ήταν επιστήμονες αστρονόμοι, μεγάλες διάνοιες. Αυτοί είδαν στον ουρανό το λαμπρό αστέρι, φόρτωσαν τις καμήλες δώρα, περπάτησαν μέρες και νύχτες, και τέλος ήρθαν και προσκύνησαν τον Κύριο στη Βηθλεέμ.

Πονηρός όμως ό Ηρώδης. Όταν προηγουμένως, έμαθε πώς ήρθαν στα Ιεροσόλυμα οι μάγοι, τους κάλεσε και κρύβοντας το σκοπό του τους είπε, μόλις βρουν το νέο βασιλέα να τον ειδοποιήσουν να πάει κι αυτός να τον προσκύνηση. 'Αλλά οί μάγοι ειδοποιήθηκαν να φύγουν χωρίς να περάσουν από τον Ηρώδη. Κι αυτός, όταν κατάλαβε πώς τον γέλασαν, «εθυμώθη λίαν», θύμωσε πολύ (Ματθ. 2,16).

Ήταν ανόητος. Φοβήθηκε πώς θα χάση τη βασιλεία; Ήταν όμως ήδη τότε γέρος· μέχρι να μεγαλώσει ό νεογέννητος Χριστός, να γίνη είκοσι χρονών, αυτός θα πέθαινε, θα έλιωναν και τα κόκαλα του. Ανόητος επίσης, γιατί ή βασιλεία του Χριστού δεν είναι όπως οί άλλες πού στηρίζονται στη βία και τα όπλα. Ή βασιλεία του Χριστού δεν έχει βία. Ό θρόνος της είναι στις καρδιές, είναι βασιλεία αιώνιος της οποίας «ουκ έσται τέλος» (Λουκ. 1,33· Σύμβ. πίστεως).

Ό Ηρώδης, μοχθηρά ψυχή, έπνιξε με τα χέρια του την πρώτη του γυναίκα, σκότωσε τον κουνιάδο του και πολλούς άλλους, σκότωσε ακόμη και τα παιδιά του, για να μην του πάρουν την εξουσία. Γι' αυτό ήταν λαομίσητος.

'Αλλά τώρα έφτασε στο μεγαλύτερο έγκλημα. Έγινε σφαγεύς 14.000 νηπίων, πιστεύοντας ότι μέσα σ' αυτά θα είναι και ό Υιός της Παρθένου. Απέτυχε όμως το σχέδιο του. Ένας άγγελος ειδοποίησε τους μάγους να φύγουν από άλλο δρόμο στην πατρίδα τους, κ' ένας άλλος τον δίκαιο Ιωσήφ να φυγή στην Αίγυπτο. Έτσι ό Χριστός έγινε ό πρώτος πρόσφυγας.

Θυμωμένος ό Ηρώδης διέταξε στρατιωτικά αποσπάσματα να θερίσουν την περιοχή της Βηθλεέμ. Όπως ή αλεπού μπαίνει στα κοτέτσια, όπως το τσακάλι ανοίγει τους τάφους, όπως ό λύκος ορμά στα μαντριά, έτσι οί στρατιώτες έμπαιναν στα σπίτια. Άρπαζαν τα βρέφη από τις αγκαλιές των μανάδων, πού θρηνούσαν, και τα έσφαζαν μπροστά τους.

Άδικος ό Θεός! θα πει κάποιος αυθάδης. Δεν έστελνε ένα αστροπελέκι να κάψει τον Ηρώδη και το στρατό του;...

Απαντώ. Τα παιδιά αυτά είναι μακάρια. Κι όσοι γονείς είχατε παιδάκια και πέθαναν μικρά, μην τα κλαίτε. Να κλαίτε εκείνο το γέρο, πού έφαγε την αμαρτία με την κουτάλα αμετανόητος και θα κάνη βουτιά στην κόλαση.

—Μα τα 14.000 νήπια ήταν αβάπτιστα...

Όχι βαπτίστηκαν. Πώς; Υπάρχουν δύο είδη βαπτίσματος- το ένα στο νερό και το άλλο στο αίμα. Τα νήπια της Βηθλεέμ βαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του αίματος κ' είναι τώρα άγγελοι. Μακάρι να ήμασταν κ' εμείς ανάμεσα σ' αυτά. Εγώ, αμαρτωλός όπως είμαι, επιθυμούσα να είμαι ένα από 'κείνα τα νήπια, αθώος ν' ανεβώ στον ουρανό. Τώρα Τι κάνουμε; Περνούν τα χρόνια και φορτωνόμαστε νέα αμαρτήματα. Μακάρια λοιπόν αυτά τα παιδιά, οι μάρτυρες του Χριστού, πού μαζί με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο βρίσκονται στους ουρανούς.

Ό Ηρώδης σκότωσε 14.000 παιδιά. Σταμάτησε άραγε το έγκλημα της παιδοκτονίας; Οχι δυστυχώς. Και σήμερα υπάρχουν Ηρώδες.

•Από Κυπρίους πρόσφυγες του Αττίλα μάθαμε, ότι όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο σκότωσαν γέροντες, ατίμασαν γυναίκες, έσφαξαν και παιδιά. Σ' ένα χωριό σκότωσαν με οπλοπολυβόλο ολόκληρη οικογένεια. Ύστερα από τρεις μέρες άνοιξαν το σπίτι και βρήκαν ζωντανό ένα μικρό παιδάκι. Πώς έζησε;

Το ένστικτο το ώθησε να πλησίαση τη μάνα του, και έγλειφε το αίμα πού έτρεχε από την πληγή της. Οι Τούρκοι είναι νέοι Ηρώδες.

• Άλλα πόσα παιδιά σκότωσαν αυτοί; 50; 100;200; 300;... Ακούστε τώρα έναν άλλο αριθμό και θα φρίξετε. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα σκοτώνουν 300.000 μικρά παιδιά! Ποιοι είναι οι φονιάδες τους; είναι γιατροί, με άσπρες μπλούζες, ελεεινοί εκμεταλλευτές. είναι όμως και γονείς άσπλαχνοι, πού οδηγούν εκεί τα βρέφη τους. Δύο είναι τα μεγαλύτερα αμαρτήματα μας, ή βλασφημία και οί εκτρώσεις.

—Εσύ όμως δεν ξέρεις Τι στοιχίζει ένα παιδί. Που να βρούμε λεφτά να το μεγαλώσουμε;...

Ψεύτες! Έχετε χρήματα για τσιγάρα, ποτά, πολυτέλειες, αυτοκίνητα, ρεβεγιόν, θεάματα, δηλαδή για το διάβολο· για τα παιδιά δεν έχετε. Με όλ' αυτά πού ξοδεύονται για περιττά πράγματα, θα μπορούσαν να συντηρηθούν πλήθος παιδιά. Και τώρα ή Ελλάδα παιδιά δεν έχει, γηροκομείο κατήντησε. Ήρθε πριν δύο μήνες στο γραφείο μου ένας στρατηγός και το ρώτησα πόσα παιδιά έχει. —Δύο, μου απαντά. —Βρε στρατηγέ, του λέω, με τόσο μισθό, μόνο δύο;... Ήταν ταπεινός. —Μου θυμίζεις την αμαρτία μου, λέει, κι άρχισε να κλαίει. — Γιατί κλαις, στρατηγέ; του λέω. —Θυμήθηκα τον πατέρα μου, άπαντα. Είμαι από ένα χωριό της Μάνης. Ό πατέρας μου φτωχός, σκάλιζε τη γη, κλάδευε αμπέλια, μάζευε ελιές, και έριχνε τα δίχτυα στον Ευρώτα να πιάσει κανένα ψαράκι να φάμε την Κυριακή. Πόσα παιδιά, λέτε, γέννησε; Δεκαπέντε· κ' εγώ είμαι ό τελευταίος! —Πώς έγινε αυτό; —Πίστευε στο Μεγαλοδύναμο, μου άπαντα. Ώ μεγαλεία του Θεού! Ποιος περίμενε, ότι το τελευταίο παιδί του πάμπτωχου Μανιάτη θα γινόταν στρατηγός; Βγήκε και ένα βιβλίο στο Παρίσι πού υποστηρίζει με επιχειρήματα, ότι τα τελευταία παιδιά διακρίνονται, γίνονται επιστήμονες, εφευρέτες, στρατηγοί, ναύαρχοι....

Μέσα στα πολλά παιδιά είναι ή ευλογία. Πού είναι τώρα οί πολύτεκνοι; Εξαφανίστηκαν...

Θα μου πει κάποιος· Ποιος σ' ακούει; δεν πά' να φωνάζεις... Κ' εσύ πού λες έτσι, δεν αποκλείεται να είσαι ένοχος. Αν κανείς είναι ένοχος, να πάει να βρει αυστηρό πνευματικό, να πει το κρίμα του, και ό,τι του πει ό πνευματικός να το κάνη. Αλλιώς θα χαθεί, θα κολαστεί. Δεν τον σώζει τίποτε, αν δεν μετανοήσει, κλαύση και πονέσει για να βρει σωτηρία.

Αγαπητοί μου· όσοι δεν ακούνε τα λόγια του Χριστού τα σωτήρια, θα έχουν το τέλος του Ήρώδου. Ό Ηρώδης ύστερα από το φόνο των νηπίων έζησε μερικά χρόνια και μετά αρρώστησε, έπεσε στο κρεβάτι. Κάλεσε γιατρούς· πήρε φάρμακα, μα δεν πέτυχε τίποτε. Σκουλήκιασε, βρώμισε, κανείς δεν τον πλησίαζε, και πέθανε μέσ' στην ακαθαρσία. Τέτοιο ήταν το τέλος του Ήρώδου. Άλλα τέτοιο είναι και το τέλος όλων όσοι πάνε κόντρα στο θέλημα του Θεού θα γίνουν στάχτη. Και κόντρα με το Θεό πάνε όσοι σκοτώνουν τα αθώα νήπια.

Τα αντρόγυνα αυτά ας μετανοήσουν και θα βρουν έλεος. Γιατί όλους τους συγχωρεί ό Θεός. Άλλα και όλοι, αδελφοί μου, να μετανοήσουμε. Και να σκοτώσουμε τον Ηρώδη! Όλοι τον έχουμε μέσα μας. Ηρώδης αιμοβόρος και ακάθαρτος, πού τον έχουμε μέσα στην καρδιά μας, είναι ό παλαιός άνθρωπος. Ας τον φονεύσουμε λοιπόν, για να γεννηθεί ό νέος άνθρωπος, ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· όν, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

Επίσκοπος Αυγουστίνος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στον Ι. ναό Αγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος την 29-12-1974. Καταγραφή και σύντμησης 29-12-2004.

Ο θαρραλέος οσιομάρτυς Θαδδαίος

Σήμερα τιμάται η μνήμη του οσίου πατρός Θαδδαίου. Αυτός ήταν βαρβαρικής καταγωγής (Σκύθης) και μας φανερώνει με το βίο του πως από τη στιγμή που κάποιος γίνεται χριστιανός «… οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσιν Χριστὸς» (Κολοσ.3,11).

Έτσι λοιπόν αφού υπήρξε πρώτα δούλος του οσιωτάτου Θεοδώρου, που του δόθηκε με βασιλική εντολή η μονή Στουδίου και τη μετέτρεψε σε Κοινόβιο, ελευθερώθηκε και εκάρη μοναχός σ’ αυτήν.

Είχε θεάρεστο βίο γι’ αυτό ήταν αγαπητός σε όλους. Ασκούνταν έντονα με αγρυπνίες, νηστείες, κοιμόταν κάτω και διακρίνονταν στις αρετές της υπακοής, της ακτημοσύνης, της εγκράτειας στα λόγια του σε συνδυασμό με την προσοχή στους θείους λόγους.

Εκείνο το διάστημα, κατά παραχώρηση Θεού βασίλευσαν ασεβείς και εικονομάχοι βασιλείς: ο Μιχαήλ ο Τραυλός το 820 και ο γιός του Θεόφιλος το 829, γι’ αυτό εξορίζονταν ή φυλακίζονταν όλοι οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Θεόδωρος της μονής Στουδίου!

Συνέβη λοιπόν μια φορά να πάει στο παλάτι ο όσιος Θαδδαίος με τον άγιο Θεόδωρο, όπου και τόλμησε να ελέγξει το βασιλιά ενώπιον της Συγκλήτου.

Τότε εκείνος διέταξε να θέσουν κατά γης την εικόνα του Σωτήρα και δύο άντρες ακινητοποιώντας τον να τον κρατήσουν όρθιο πάνω της ώστε να την πατά χωρίς να θέλει! Έπειτα ο βασιλιάς λέγοντας του ότι καταπάτησε την εικόνα του Χριστού ζητούσε να συγκατατεθεί στα λόγια του. Όμως ο φωτισμένος με διάκριση άγιος αρνήθηκε την άδικη κρίση μετά το πανούργο τέχνασμά του, διότι δεν ήταν κάτι που έκανε εκουσίως.

Επιπλέον ομολόγησε ότι την προσκυνά και είναι έτοιμος να πεθάνει γι’ αυτήν. Τότε ο τύραννος που αισθάνθηκε προσβεβλημένος, πρόσταξε και τον έδειραν τόσο ώστε όλοι νόμιζαν πως πέθανε. Μετά αφού τον έδεσαν και τον έσυραν σαν ψοφίμι σε όλη την αγορά, τον έριξαν κοντά στο τείχος της πόλης. Ο όσιος υπέμεινε τα μαρτύρια με ανδρεία και χαρά και αποδήμησε εις Κύριον σε τρεις ημέρες.

Απόδοση: Μαρία Βλάχου, θεολόγος

Μνήμη πάντων τῶν Χριστιανῶν ποὺ πέθαναν μαρτυρικὰ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ πείνα, δίψα, κρύο καὶ μαχαῖρι

Αὐτὴν τὴν ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε νὰ γιορτάζουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν χριστιανῶν, ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὀνόματά τους δὲν μᾶς εἶναι γνωστά.

Ἡ γιορτὴ αὐτὴ μᾶς διδάσκει, ὅτι τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ὅμοιο μὲ τοῦ ἀνθρώπου. Διότι οἱ ἄνθρωποι, συνήθως δοξάζουν καὶ τιμοῦν αὐτοὺς ποὺ γίνονται γνωστοὶ καὶ διάσημοι, ἐνῷ ὁ Θεὸς βλέπει γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, διάσημους καὶ ἄσημους, ἀρκεῖ ὅλοι νὰ πράττουν εὐσυνείδητα τὸ θέλημά του.

Ἔτσι καὶ ὁ μικρότερος τῶν χριστιανῶν αὐτῶν, θὰ λάμψει ἀσύγκριτα περισσότερο ἀπὸ τοὺς πιὸ φαντασμένους καὶ ἀστραφτεροὺς βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς τελικῆς δικαίωσης.

Συναξαριστής της 29ης Δεκεμβρίου

Τὰ ἅγια Νήπια (περίπου 14.000) ποὺ ἐσφάγισαν μὲ διαταγὴ τοῦ Ἡρῴδη

Ὅταν οἱ Μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν στὸν Ἡρῴδη νὰ τοῦ ποῦν ποῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς βασιλιὰς μηχανεύθηκε ἄλλο σχέδιο γιὰ νὰ ἐξοντώσει τὸ Θεῖο Βρέφος.

Εἶχε ἀκούσει ὅτι, σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές, τόπος γέννησης τοῦ Χριστοῦ θὰ ἦταν ἡ Βηθλεέμ. Ἐπειδὴ ὅμως δὲ γνώριζε ποιὸς ἦταν ὁ Ἰησοῦς, ἂν βρισκόταν μέσα στὴ Βηθλεὲμ ἢ στὰ περίχωρά της καὶ ἐπειδὴ συμπέρανε ὅτι τὸ παιδὶ θὰ ἦταν κάτω ἀπὸ δυὸ χρονῶν, ἔδωσε διαταγὴ νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της, μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν δυὸ ἐτῶν. Ἡ σφαγὴ ἔγινε ξαφνικά, ὥστε νὰ μὴ μπορέσουν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπομακρυνθοῦν μὲ τὰ βρέφη τους. Καὶ οἱ δυστυχισμένες μητέρες εἶδαν νὰ σφάζονται τὰ παιδιὰ τοὺς μέσα στις ἴδιες τὶς ἀγκαλιές τους.

Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σωστὰ ἀνακήρυξε Ἅγια τὰ σφαγιασθέντα αὐτὰ παιδιά, διότι πέθαναν σὲ μία ἀθῴα ἡλικία καὶ ὑπῆρξαν κατὰ κάποιο τρόπο οἱ πρῶτοι μάρτυρες τοῦ χριστιανισμοῦ.Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴ βαπτίσθηκαν ἐν ὕδατι, βαπτίσθηκαν ὅμως, μέσα στὸ ἴδιο εὐλογημένο αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος ἅ’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Ὡς θύματα δεκτά, ὡς νεοδρεπτα ρόδα καὶ θεία ἀπαρχή, καὶ νεοθυτοι ἄρνες, Χριστῷ τῷ ὥσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, ἁγνὰ Νήπια, τὴν τοῦ Ἡρῴδου κακίαν, στηλιτεύοντα καὶ δυσωπούντα ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ'. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀστὴρ Μάγους ἔπεμψε, πρὸς τὸν τεχθέντα, καὶ Ἡρῴδης ἄδικον, στρατὸν ἀπέστειλε κενῶς, φονοκτονῆσαι οἰόμενος, τὸν ἐν τὴ φάτνη ὡς Νήπιον κείμενον.

Μνήμη πάντων τῶν Χριστιανῶν ποὺ πέθαναν μαρτυρικὰ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ πείνα, δίψα, κρύο καὶ μαχαῖρι

Ὁ Ὅσιος Μάρκελλος

Πέτυχε στὴ ζωή του διότι μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ κατάλαβε ὅτι οἱ κοσμικὲς λαμπρότητες φαίνονται καὶ ἀφανίζονται ὅπως τὰ ἄνθη. Καὶ εἶχε τὴν πεποίθεση ὅτι ζωὴ ἀληθινὴ καὶ κερδισμένη εἶναι μόνο ἐκείνη, ποὺ ἀφιερώνεται στὴν ὑπηρεσία τοῦ καλοῦ, ἐπάνω στὸ δρόμο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Μάρκελλος ἔζησε τὸν 5ο αἰῶνα, ἐπὶ πατριαρχείας Γενναδίου τοῦ Α´ (458-471) καὶ βασιλέως τοῦ Λέοντα Α´ τοῦ Μακέλλη. Ἡ καταγωγὴ τοῦ Μάρκελλου ἦταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἡ οἰκογένειά του ἦταν ἀρκετὰ πλούσια. Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἀγαποῦσαν τὰ γράμματα, στόλισαν τὸ γιό τους μὲ πολλὴ παιδεία.

Ἀλλ᾿ ἡ καρδιὰ τοῦ νέου, εἶχε μέσα της ζωηρὴ καὶ ἀκοίμητη τὴν φλόγα τῆς εὐσέβειας. Τὰ κοσμικὰ ἀξιώματα δὲν τὸν ἐνδιέφεραν. Μὲ τέτοιες διαθέσεις πῆγε στὴν Ἔφεσο, ὅπου μπῆκε σὲ μοναστήρι καὶ ἔγινε μοναχός. Ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴ Μονὴ Ἀκοίμητων, ὅπου ἡγούμενος ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος. Ἐκεῖ, γρήγορα διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς, γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη ποὺ διατηροῦσε, ἂν καὶ ἦταν ἄνθρωπος μελέτης καὶ μεγάλης διανοητικῆς ἀξίας.

Ἀφοῦ πέθανε ὁ ἡγούμενος Ἀλέξανδρος καὶ ὕστερα ὁ διάδοχός του Ἰάκωβος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίμηση τῶν ἀδελφῶν, ἀνέδειξε ἡγούμενο τὸν Μάρκελλο. Ἡ διοίκησή του ἦταν ἄριστη. Σύμφωνα μὲ ἄλλη γνώμη, τὴ μονὴ Ἀκοιμήτων εἶχε κτίσει αὐτὸς ὁ Ὅσιος Μάρκελλος, πιθανῶς στὴ θέση τοῦ σημερινοῦ Τσιμπουκλί. Ἔτσι μὲ αὐτὴν τὴ θεία καὶ ὁσία ζωή του κοιμήθηκε καὶ ἀναπαύτηκε ὁ Μάρκελλος στὴ Μονή του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Ὕμνον ἄληκτον, Θεῶ προσφέρων, νοῦν ἀκοίμητον, προσφόρως ἔσχες, πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν θείων προστάξεων ὅθεν κανὼν ἀρετῆς ἐχρημάτισας καὶ Μοναστῶν ποδηγέτῃς θεοσοφός. Πάτερ Μάρκελλε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, διαρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος ὁ Ὁμολογητής

Ἦταν Σκύθης καὶ ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη, στὴ Μονὴ τοῦ ὁποίου ὁ Θαδδαῖος ἔγινε μοναχὸς καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση.

Κάποτε λοιπόν, ὅταν συνόδευε στ᾿ ἀνάκτορα τὸν ἡγούμενό του Θεόδωρο, ἤλεγξε τὸν βασιλιὰ Μιχαὴλ (820-829) (ὁ Μ. Γαλανὸς ἀναφέρει τὸν Λέοντα τὸν Ε´) μπροστὰ στὴ σύγκλητο γιὰ τὴν ἀσέβειά του ἀπέναντι στὶς ἱερὲς εἰκόνες. Τότε ὁ Βασιλιὰς τὸν ἐξανάγκαζε νὰ ποδοπατήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα ποὺ ὁ Ὅσιος ὄχι μόνο δὲν ἔπραξε, ἀλλὰ ἀποκάλεσε τὸν βασιλιᾶ πληρωμένο τύραννο καὶ ἀκάθαρτο. Τότε βασανίστηκε σκληρά, σύρθηκε ἀπὸ τὰ πόδια στοὺς δρόμους τῆς πόλης, ὁπότε μετὰ τρεῖς μέρες πέθανε.

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα

«πλησίον τοῦ Χαλκοῦ Τετραπύλου».

Ὁ Ὅσιος Βενιαμίν

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδημος, ἀναφέρει ὅτι πέθανε ἀπὸ ὑδρωπικία καὶ ὅτι στὸν Εὐεργετινὸ ὑπάρχει ἀπόφθεγμά του.

Ὁ Ὅσιος Ἀθηνόδωρος

Στὸν Κώδικα 1578 τῶν Παρισίων, ὁ Ἀθηνόδωρος συνοδεύεται καὶ ἀπὸ ἄλλους ὁσίους πατέρες, τοὺς Βαβύλα καὶ Βενιαμίν. Πάντως ἦταν ἀσκητής, (ἄγνωστο πού) καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Νικομήδειας ποιητὴς ἀσματικῶν Κανόνων καὶ Τροπαρίων

Ἔζησε στὴ θορυβώδη καὶ μεγάλη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἐποχὴ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου (857-891), μὲ τὸν ὁποῖο καὶ διατηροῦσε ἀλληλογραφία. Σύνθεσε δυὸ ἐγκώμια στὴ γιορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ μελοποίησε τὴν Ἀκολουθία τους. Μελοποίησε ἐπίσης τὸν προεόρτιο Κανόνα στὸν Εὐαγγελισμό, καθὼς καὶ ἄλλους Κανόνες στὴ Θεοτόκο. Συνέγραψε μάλιστα καὶ πανηγυρικοὺς λόγους, ὅπως στὰ Εἰσόδια, στὴ σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας καὶ στὸ «Εἰστήκεισαν παρὰ τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ».

(Στοιχεῖα τῆς βιογραφίας του συγχέονται μ᾿ αὐτὰ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐπισκ. Ἀμάστριδος, κυρίως ὅσον ἀφορᾷ τὴν ποίηση τῶν ἀσματικῶν Κανόνων. Ἴσως βέβαια, νὰ συμβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο).

Απίστευτες εικόνες παρακμής μέσα στην εκκλησία μας ...

Ἀπὸ τὸ Ἱστολόγιο "Ο Παιδαγωγός"

Μητροπολίτης (Σύρου Δωρόθεος) ζωγραφισμένος σε τούρτα γενεθλίων, με 13 κεράκια όσα τα χρόνια ποιμαντορίας του (Μύκονος)..

__________________________________

Παρακολουθῆστε στὴ συνέχεια καὶ ἄλλες φωτογραφίες ποὺ δημοσίευσε τὸ ἱστολόγιο "Ο Παιδαγωγός".

Ἤδη, λοιπόν, καὶ ἄλλα ἱστολόγια διαπιστώνουν οὐσιαστικὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς Νέας Οἰκουμενιστικῆς «Ἐκκλησίας» καὶ καυτηριάζουν τὴν ἀνυπαρξία Ὀρθοδόξου Συνόδου, ποὺ θὰ ἐπι-σκοπεῖ τὴν δια-τήρηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Κυρίου!

Συναγωνιζόμαστε πλέον τὶς Παπικὲς καὶ Προτεσταντικὲς φαιδρότητες· πάψαμε νὰ ἔχουμε ἑνότητα Πίστεως· ὁ κάθε Ἐπίσκοπος κάνει ὅ,τι θέλει, ἐκφράζει κακόδοξες ἰδεολογικὲς θέσεις θεωρητικὰ καὶ πρακτικά! Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἁπλῶς ἀπαγγέλλεται ἀκόμα ὀρθόδοξα, ἀλλὰ δὲν ἐφαρμόζεται, ἀφοῦ δεχόμαστε πολλὲς Ἐκκλησίες καὶ πολλὰ βαπτίσματα.

Κι ὁ ἁπλὸς λαός, μὲ τὴν παρότρυνση πολλῶν Ποιμένων, παραμένουμε ἑνωμένοι μὲ τοὺς «παρδαλοὺς» στὴν Πίστη καὶ στὶς ἐνέργειες Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες, παρὰ τὶς ἑκατοντάδες προτροπὲς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων: «ἐξέρχεσθε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»! (Πατερικὴ Παράδοση)

__________________________________________

Πηγή φωτογραφιών (Ιερά Μητρόπολη Σύρου!)

Μητροπολίτης συμμετέχει σε μουσικό χάπενινγκ (Αλεξανδρούπολη) μαζί με όλη την κοσμική εξουσία, τραγουδώντας σε ελληνική μετάφραση το "We are the World"!

Οι Ορθόδοξοι ναοί μετατρέπονται σε χώροι συναυλιών (Σύρος, Ζάκυνθος, Θεσσαλονίκη).

Θεσσαλονίκη, εντός του Ιερού ναού Προφήτη Ηλία Πυλαίας, πηγή

Θεσσαλονίκη, εντός του Ιερού ναού Προφήτη Ηλία Πυλαίας

Συναυλία εντός του ναού από την Ιερά Μητρόπολη Σύρου. Στο βήμα ο μητροπολίτης. (πηγή)

Συναυλία εντός του ναού από την Ιερά Μητρόπολη Σύρου.

Συναυλία εντός του ναού από την Ιερά Μητρόπολη Σύρου.

Συναυλία εντός του ναού στη Ζάκυνθο, παρουσία του μητροπολίτη Ζακύνθου, πηγή

Συναυλία εντός του ναού στη Ζάκυνθο, παρουσία του μητροπολίτη Ζακύνθου

Εκδηλώσεις μητροπόλεων μακρυά από το πνεύμα των Χριστουγέννων :

το λογότυπο της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, στον "αστερόκοσμο".

η δυτικότροπη φάτνη, με τον Ιωσήφ να κρατάει τον κρίνο! Επό την "μέριμνα" της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης! (πηγή)

Και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών -αν και δίπλα στον Τσίπρα- παρεμβαίνει πολιτικά μια ακόμη φορά, προσπαθώντας να σώσει την καταρρέουσα συνΚυβέρνηση

Οι πιστοί παρακολουθούν σαστισμένοι τις κοσμικές φιέστες στις οποίες δυστυχώς ηγούνται οι επίσκοποί τους..

Γνωστοί για το ήθος τους αντιΟικουμενιστές ιερείς, διώκονται στην "Ορθόδοξη" Ελλάδα από τους ίδιους τους μητροπολίτες τους (δείτε εδώ).

Όσο για τις συμπροσευχές του Οικ/κού Πατριάρχη με τον Πάπα .. Από τα Ιεροσόλυμα μέχρι την Κωνσταντινούπολη ... τι να πούμε ... (δείτε εδώ)

Φτάσαμε στο ΝΑΔΙΡ.

...οι Έλληνες μητροπολίτες ... προτιμούν να περιοδεύουν ανά την Ελλάδα, συμμετέχοντας στα συλλείτουργα στις ονομαστικές εορτές μητροπολιτών

Και ο ταπεινός Χριστός ..., ανήμερα της γιορτής της γέννησής του, μάλλον θα ντρέπεται για το πως καταντήσαμε την εκκλησία του.

απόσπασμα από άρθρο του κ.Ν.Χειλαδάκη:
Σήμερα ζούμε στιγμές 21. Οι θεολογίζουσες υπεκφυγές και τα όμορφα διδάγματα περί «ευσεβιστικής» υπακοής, περίσσεψαν και πια δεν αρκούν.
Ο σύγχρονος πνευματικός πόλεμος είναι πολύ πιο σκληρός από όλους του προηγούμενους και ο καθένας είναι υπεύθυνος σε όλη αυτή την επιδρομή της «αυταπάτης».
Όλοι μας θα σταθούμε στο μεγάλο ειδώλιο απέναντι στην εποχή μας, όπου ο «άρχοντας του σκότους» ετοιμάζεται να επιβάλλει το σκοτεινό και ανθρωποκτόνο πολίτευμα του. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα του δώσουμε το δικαίωμα να το επιβάλλει. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα του παραχωρήσουμε την άδεια, προδίδοντας την πίστη και κανένας άλλος.

και ένα ακόμη απόσπασμα του ιδίου από άλλο του κείμενο (αφορά την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα εν όψει των εκλογών):

Αλλά το βασικό πρόβλημα δεν είναι ούτε ο άθεος, ούτε ο θεομπαίχτης.

Το πρόβλημα είναι οι σεβαστοί και μη εξαιρετέοι πνευματικοί ποιμένες, που άρχισαν πάλι να επαναλαμβάνουν την ανάγκη να παραμείνει στην εξουσία ένας θεομπαίχτης μασόνος, από το να έρθει ένας άθεος και υποτίθεται επικίνδυνος για τα …συμφέροντα τους, αν και όπως φάνηκε από την τελευταία του επίσκεψη στην Ιερή Κοινότητα, όχι μόνο δεν έδειξε διάθεση να πλήξει τα συμφέροντα τους, αλλά να τα υπερασπιστεί ενάντια στην μνημονιακή κατοχή που επιζητά να τους καταργήσει εξ ολοκλήρου.

Με δεδομένο ότι δεν προτείνουμε ούτε τον άθεο, ούτε τον θεομπαίχτη, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σωτήρας του κόσμου όταν ήρθε είχε κηρύξει πως δεν είχε έρθει για τους «ευσεβείς», αλλά για τους αμαρτωλούς. Ο άθεος έχει την δυνατότητα μετάνοιας. Ο θεομπαίχτης ποια επιλογή έχει ;

To είδαμε εδώ

Κυριακή, Δεκεμβρίου 28, 2014

Επίσκεψη ειρήνης σε έναν κόσμο ταραγμένο

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Ο φετινός εορτασμός των Χριστουγέννων μάς βρίσκει όλους σε ένα προβληματισμό και σε μια περίσκεψη. Θα καταθέσω τους λογισμούς μου δίχως προλόγους. Η Αθήνα ακόμη μυρίζει φωτιά. Ο κόσμος σε μια απορία, παραζάλη, ταλαιπωρία και ανησυχία. Ποιος κέρδισε από αυτή τη μάχη των δρόμων, με τις τόσες καταστροφές και το χυμένο αίμα ενός αθώου παιδιού; Μπορεί κανείς να απαντήσει;

Παραμονές ενός άλλου παιδιού που ήλθε πριν από 2.000 χρόνια για να φέρει ειρήνη και να μιλήσει για αγάπη και των εχθρών. Ερχεται ξανά ο Χριστός σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, με οικονομική κρίση, με δώρα, κίνηση και θόρυβο.

Για τις ανάγκες μας

Παρουσιάζεται και ένας Χριστούλης, καημενούλης, φτωχούλης, σε μια σπηλιά με ζώα, λίγο στρουμπουλός και χαμογελαστός, όπως τον θέλει η Δύση. Είναι για τις ανάγκες μας. Για να περνάμε καλά και να μας τα φέρνει καλά, που είμαστε τόσο πολύ καλοί. Αυτή είναι η θρησκειοποίηση και της Ορθοδοξίας.

Ο Χριστός της Βηθλεέμ δεν είναι για λύπηση ή για εκμετάλλευση. Δεν είναι της φαντασίας και του γλυκερού συναισθήματος, αλλά της αποκαλύψεως του Ευαγγελίου και του γνήσιου βιώματος. Δεν είναι του παραμυθιού, του εύκολου κηρύγματος και του φολκλορισμού. Η γέννηση του Χριστού είναι θεία επίσκεψη ειρήνης σε ένα ταραγμένο κόσμο, που τη συνειδητοποιούν οι γνήσια ταπεινοί, αγρυπνούντες, απλοί ποιμένες και οι αληθινά σοφοί μάγοι της Ανατολής ως προσκυνητές.

Ο Χριστός αποτελεί άθλημα υπαρξιακής αναζήτησης και καλής αγωνίας. Δεν είναι μύθος, θρύλος, ετοιμοπαράδοτη βεβαιότητα, πρόχειρη λύση, επιπόλαιη άρνηση. Θέλει γερά πνευματικά κότσια η παραμονή στα πόδια του. Ο Χριστός προσπερνάται σήμερα. Δεν τον αντέχουν οι πολλοί πολύ. Δεν τον θέλουν αρκετά στα πόδια τους. Τον θέλουν στην άκρη, μόνο για ώρα ανάγκης. Μερικοί Του λέγουν και τι να τους πει. Τα είπε ωραία ο σπουδαίος Ντοστογιέφσκι στον περίφημο ιεροεξεταστή του. Θα τον ξανασταύρωνε το «ιερατείο», αν ξαναρχόταν και δεν έκανε ό,τι του έλεγε επακριβώς... Γυμνός ο Χριστός στη Βηθλεέμ, τον Γολγοθά και την Ανάσταση. Πρόσληψη δηλαδή από τους χριστιανούς της απλότητος, της λιτότητος και της πενίας. Ο απροστάτευτος Χριστός της Βηθλεέμ και ο νικημένος του Γολγοθά αποτελεί ακόμη σκάνδαλο και μωρία και για τους χριστιανούς. Είναι ακατανόητος ένας τέτοιος Χριστός, όπως είναι στην πραγματικότητα, και παρουσιάζουμε έναν παραποιημένο, στα μέτρα μας, όπως μας ταιριάζει, για να διευκολύνει την όποια ζωή μας.

Αυστηρή αυτοκριτική

Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για να μας κάνει χαζοχαρούμενους. Ηλθε να μας πει γιατί ζούμε και υπάρχουμε και να μας λυτρώσει από τον φόβο του θανάτου. Είναι καιρός να περάσουμε από τη συνεχή κριτική στην αυστηρή αυτοκριτική. Δίχως να θέλουμε βίαια να πείσουμε, πρέπει να πούμε με αγάπη όλη την αλήθεια. Δεν χρειάζονται ορολογίες, ωραιολογίες, καθαρεύουσες και πειστήρια. Οι γιαγιάδες καλά κάνουν που πιστεύουν δίχως αμφιβολίες. Οι αμφιβολίες των νέων μην μας φοβίζουν. Εχουν κάποιες δικαιολογίες να μην μας ακούνε. Αξίζει να παρουσιάσουμε έναν γυμνό Χριστό, ανεκμετάλλευτο από τις προσωπικές μας προτιμήσεις και εκτιμήσεις.

Ο ιερός Αθωνας ονομάστηκε Νέα Βηθλεέμ. Ορισμένοι θεωρούν ότι έσπασαν και αυτού τη βιτρίνα. Είμεθα και εμείς εκτεθειμένοι. Θαυμάστε τη γύμνια μας. Είναι ο τόπος πάντως των αγίων και των μετανοούντων. Η ιστορία του μιλάει για πολλές μεταμορφώσεις και αναγεννήσεις. Η Ελλάδα έχει τον Παρθενώνα και το Αγιον Ορος. Μην τα σπάμε και τα καίμε όλα αστόχαστα. Δεν θα βρεθεί γι' αυτά καμιά αποζημίωση. Ας αφήσουμε, ως σοφοί μάγοι, αντί για δώρα στη φάτνη του γυμνού Χριστού τα περίτεχνα προσωπεία για να νιώσουμε αληθινά Χριστούγεννα και να έχουμε μια καλύτερη χρονιά.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 1-1-2009

πηγή

Ἕνα πλοῖο «λαδωμένο» φλέγεται Χριστουγεννιάτικα…

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Συγκλίνουσες μαρτυρίες–πληροφορίες λένε ὅτι στὰ γκαρὰζ τοῦ φλεγόμενου μισὸ πέλαγα τῆς Ἀδριατικῆς ἐπιβατικοῦ πλοίου Norman Atlantic ὑπάρχουν βυτιοφόρα μὲ Ἑλληνικὸ Ἐλαιόλαδο πιθανῶς φετινῆς σοδειᾶς.

Πόσο εἶναι τὸ ἐλαιόλαδο εὔφλεκτο ὑλικό; Τί ἀριθμὸ βυτιοφόρων μὲ τέτοιου εἴδους ὑγρὸ φορτίο μεταφέρει τὸ συγκεκριμένο πλοῖο;

Εἶναι δυνατὸν τέτοιες γιορτινὲς μέρες νὰ στοιβάζεις λάδια καὶ ἀνθρώπους ἀκόμα καὶ μικρὰ παιδιὰ;

Καὶ τὸ ἀπρόοπτο ἔγινε. ΚΑΙΡΟΣ, ΑΕΡΑΣ, ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΣ καὶ εὔφλεκτο ΦΟΡΤΙΟ καὶ ἀπὸ πάνω οἱ ἀνθρώπινες ζωὲς νὰ μαρτυροῦν ὅτι τὰ παπούτσια καὶ τὰ πέλματά τους νὰ φλέγονται.

Τὸ ὅτι καίγεται λάδι πιθανῶς νὰ φαίνεται ἀπὸ τὸν πυκνὸ μαῦρο καπνὸ ποὺ δυσχεραίνει τὴν προσέγγιση τῶν ἄλλων πλοίων μαζὶ μὲ τὸν καιρὸ.

Εἰκόνες ἀπὸ ἑλικόπτερο τῆς Ἰταλικῆς Τηλεόρασης δείχνουν ἕνα σύννεφο πυκνοῦ καπνοῦ δίχως νὰ μπορεῖ κάποιος νὰ ξεχωρίσει τὸ πλοῖο.

Ἂν τὸ συγκεκριμένο πλοῖο τηροῦσε τοὺς κανόνες ἀσφαλείας εἶναι θέμα πρὸς διερεύνηση ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες ἀρχές.

Ὅμως ἐδῶ μιλᾶμε στὴν κυριολεξία γιὰ ἕνα ¨λαδωμένο¨ ἐπιβατικὸ...

πλοῖο ποὺ μεταφέρει ΧΥΜΑ τὸ λάδι τῆς Ἑλλάδας γιὰ νὰ τυποποιηθεῖ στὶς χῶρες τῆς Εὐρώπης καὶ πιθανῶς νὰ ξαναγυρίσει πίσω ὡς ἐξαίσιο ραφιναρισμένο προϊόν.

Τὸ ποὺ βρίσκεται ἡ τυποποίηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐλαιόλαδου στὴν Ἑλλάδα τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας.

Τὸ ποὺ βρίσκεται ἐπίσης καὶ ἡ ¨πιστοποίηση¨ τοῦ ¨λαδώματος¨ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἀκόμα πρὸς διερεύνηση.

Ἡ κατάσταση τῶν δοκιμαζόμενων ἐν τὴ θαλάσση συνανθρώπων μας αὐτὲς τὶς στιγμὲς εἶναι δεινή.

Ἔστω καὶ μὲ διαθέσιμα ἀκόμα ψήγματα ἀνθρωπιᾶς νὰ πέσουμε στὰ πόδια καὶ νὰ παρακαλέσουμε τὸν Τεχθέντα ΚΥΡΙΟ ἠμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ τὰ ἀναιρεθέντα ὑπὸ τοῦ Ἡρώδη νηπίων ποὺ αὔριο ἑορτάζουν νὰ σωθοῦν οἱ ἀθῶοι συνάνθρωποί μας ποὺ βρίσκονται πάνω σὲ αὐτὸ τὸ ¨λαδωμένο¨ πλοῖο.

Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα μας τὸ τονίζει ὁ προφήτης Ἱερεμίας: “φωνὴ ἐν Ραμὰ ἠκούσθη, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς. Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν” [Ματθ. β΄18 καὶ Ἱερ. λη΄ 15].

πηγή

Τα μελομακάρονα, τα μακαρόνια και ο μακαρίτης.

Υπάρχει ετυμολογική σχέση ανάμεσα τους;

Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Είναι εύκολο να συνδυάσουμε την ετυμολογία του χριστουγεννιάτικου παραδοσιακού γλυκίσματος, του μελομακάρονου, από τις λέξεις μέλι + μακαρόνι Μην ψάξετε, όμως, να βρείτε ομοιότητα σχήματος ανάμεσα στα μακαρόνια και τα μελομακάρονα.

Ψάχνοντας προσεκτικά σε ελληνικά και ξένα λεξικά θα βρείτε την εκδοχή ότι η λέξη “μακαρόνι” παράγεται από τη μεσ. ελληνική λέξη “μακαρωνία” (: νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά). Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη “μακαρία”, που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία.

Στους νεότερους χρόνους ένα γλύκισμα που έμοιαζε με τη μακαρία βουτήχτηκε στο μέλι και γι αυτό ονομάστηκε μελομακάρονο. Οι Ιταλοί, έθνος με παράλληλο πολιτισμό, διατήρησαν τη λέξη μακαρωνία στη λέξη maccarone (: μακαρόνι). Οι Έλληνες συνέχισαν, τουλάχιστον, για τρεις χιλιάδες χρόνια να χρησιμοποιούν λέξεις, όπως: μακάρι, μακάριος, μακαρίτης, μακαριστός και τελευταία, μακαρονάς, μακαρονάδα και άλλα. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1500 μ.Χ γίνεται γνωστό στη Γαλλία και αργότερα στην Αγγλία ένα αμυγδαλωτό μπισκότο, κάτι σαν το δικό μας “εργολάβο”, με το όνομα “macaroon”.

ΠΗΓΗ

To είδαμε εδώ

Η έσχατη μάχη

Στον αγώνα μεταξύ του καλού και του κακού, ή έσχατη μάχη έχει δοθεί. Την έδωσε ο θεάνθρωπος Χριστός και την κέρδισε. Αυτός που σήμερα γιορτάζουμε την γέννησή του, μας έσωσε, από το αδιέξοδο μιας βιωτής υπό την κυριαρχία, την σκλαβιά, του κακού. Αυτός που σήμερα γιορτάζουμε την γέννησή του εμπνέει ελπίδα σε ένα περιβάλλον όπου, όλα φαίνονται χαμένα. Όπου με την λογική μας είναι με βεβαιότητα αδύνατο να υπάρξει σωτηρία. Αυτός που σήμερα γιορτάζουμε μας είπε τα ρήματα της ζωής και ανάμεσά τους «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. ΙΗ΄ 27). «ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον.». (Ιωάν. ΙΣΤ΄33). Σε Αυτόν τον μοναδικό, παντογνώστη και παντοδύναμο Θεό της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ταπείνωσης, του Σταυρού και της Ανάστασης κρέμεται το παν. Από την δική του σωτήρια ενέργεια εξαρτάται η έκβαση των πραγμάτων.

Αυτόν τον ίδιο από τη στιγμή της γέννησής του, τον κυνηγούσαν οι βασιλείς να τον σκοτώσουν. Έτσι όπως οι σημερινοί βασιλείς, οι σημερινοί άρχοντες θέλουν να εξοντώσουν εμάς. Εμάς που είμαστε φτωχοί και κατατρεγμένοι όπως ήταν και Εκείνος στην επίγεια οικειοθελή ταπείνωση του. Οι βασιλείς με όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους τότε, δεν κατάφεραν να τον πιάσουν, παρά μόνο όταν Εκείνος θέλησε. Έτσι και εμάς δεν θα καταφέρουν να μας αιχμαλωτίσουν με όλα τα μέσα που έχουν τώρα, παρά μόνο αν Εκείνος θελήσει.

Δεν είναι οπωσδήποτε τυχαίο που διάλεξε ο Θεός να γίνει άνθρωπος φτωχός και κυνηγημένος. Έδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι υπολογίζει και αγαπά τους φτωχούς. Ότι τους υποστηρίζει. Έδειξε με αυτόν τον τρόπο τίνος το μέρος έχει. Και την φροντίδα του την έδειξε με την διδασκαλεία του υπέρ των φτωχών και την θεϊκή προστασία του «οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν. ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς.» (Ματθ. Ι΄ 30,31). Με μας καταδέχτηκε να γίνει ένα, με εκείνους τους αναίσθητους δυνάστες όχι. Και πως θα γινόταν άλλωστε, όταν το «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», συνοψίζει όλη την διδασκαλεία Του.

Οι άρχοντες του κόσμου τούτου, προσκυνούν τον διάβολο. Αυτήν την προσκύνηση την ζήτησε και από τον Χριστό ο διάβολος. «Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν, καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, 9 καὶ λέγει αὐτῷ· Ταῦτά σοι πάντα δώσω ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.» (Ματθ. Δ΄ 8,9). Για να πάρει την απάντηση « Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.» (Ματθ. Δ΄ 10). Αυτήν την προσκύνηση την ζητάει και από τον καθένα ο διάβολος. Αν θέλεις πλούτη και δόξα δέξου να κάνεις το κακό. Αλλιώς θα υποφέρεις από τη φτώχια την κοινωνική απομόνωση, την εξαθλίωση. Από τη μια δέλεαρ, από την άλλη τρομοκρατία.

Αν και ο Χριστός έδωσε τη μάχη και την κέρδισε οριστικά, εμείς την δίνουμε ο καθένας στον καιρό του. Τι θα διαλέξουμε; Το εμπαθές ατομικό συμφέρον, ή τον σταυρό του αγώνα για την έμπρακτη αγάπη και δικαιοσύνη. Αυτή είναι η μεγάλη μάχη που δίνει ο καθένας σε προσωπικό πνευματικό επίπεδο. Από αυτήν όμως εξαρτάται και η πορεία των κοινών πραγμάτων. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο, θα αγωνιστούν για δικαιοσύνη. Αυτοί είναι η ελπίδα του κόσμου. Αυτοί με τον Χριστό μέσα στην καρδιά τους.

Ο καιρός μας είναι χρόνος επικράτησης του κακού. Η μέγιστη αμαρτία της τοκογλυφίας έγινε επίσημα ο κύριος νόμος του κράτους. Οι τοκογλύφοι, ιδιώτες, κράτη και οργανισμοί, κερδίζουν δισεκατομμύρια εξαθλιώνοντας και σκλαβώνοντας τον λαό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Παγκόσμιο σχέδιο έχουν οι τοκογλύφοι. Τέλεια εναρμονισμένο με την θρησκευτική επιδίωξη του σιωνισμού, για έναν παγκόσμιο δικτάτορα, τον οποίο θα ονομάσουν και Χριστό, στη θέση του Χριστού, αλλά θα είναι ο αντίχριστος.

Θα περίμενε κανείς να βρει τον ορθόδοξο κλήρο σύσσωμο στην πνευματική απελευθέρωση των λαών από αυτό το μεγάλο ψέμα περί νομιμότητας και δικαίου στις απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών. Σύσσωμο στην απελευθέρωση των λαών από αυτό το αίσχος. Σύσσωμο στην κατάργηση των νόμων που το υποστηρίζουν. Αλλά τι κρίμα!! Όπως στον καιρό του Χριστού οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, ο αρχιερέας Κιάφας και οι φαρισαίοι, ήταν οι πρώτοι που επιθυμούσαν την εξόντωσή Του, έτσι και στον καιρό μας. Στο πρόσωπο του κάθε αδικημένου, εξουθενωμένου ανθρώπου είναι ο Χριστός και σταυρώνεται με την συγκατάθεση των σύγχρονων αρχιερέων. Όπως τότε έλαμψαν μερικές εξαιρέσεις αγίων, έτσι και τώρα λάμπουν μερικές.

Στον καιρό μας φαίνεται χαμένος ο κόπος του Χριστού. Επικράτησε το κακό. Έτσι φαινόταν και όταν τον σταύρωσαν. Αυτός όμως που σαν σήμερα γεννήθηκε, Αναστήθηκε κιόλας. Η γέννησή Του, η Σταύρωση Του και η Ανάστασή Του, είναι τα μέγιστα γεγονότα που ερμηνεύουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι και μας καλούν να δώσουμε την έσχατη μάχη στον καιρό μας.

Ο θεός βοηθός

Χρίστος Τσικούρας.

πηγή

Πως έρχεται ο Χριστός μέσα μας.

Αν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις,

για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός,

μετάνοια δεν έρχεται.

Οι προϋποθέσεις είναι η ταπείνωση,

η αγάπη, η προσευχή, οι μετάνοιες,

ο κόπος για τον Χριστό.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Πηγή