ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΟ ΔΕΙΠΝΟ- Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Βαδραχάνης

<><>

Στο ευαγγέλιο του Λουκά (14,15-24), παρουσιάζεται -σ’ ένα γεύμα που έκανε στον Χριστό κάποιος άρχων Φαρισαίος- ένας από τους συνδαιτημόνες να μακαρίζει αυτόν που θα φάγει φαγητό στη βασιλεία του Θεού. Ήταν κάπως απλός και μη θεολογικά καταρτισμένος και πίστευε ότι η βασιλεία του Θεού έχει υλικές απολαύσεις, όπως πιστεύουν και σήμερα οι μουσουλμάνοι, οι χιλιαστές και άλλοι αλλόδοξοι. Ο Χριστός, παίρνοντας αφορμή από την επιθυμία του, μίλησε παραβολικά για κάποιο μέγα δείπνο που έκανε κάποιος άνθρωπος και κάλεσε πολλούς. Ποιο είναι αυτό το δείπνο το καταλαβαίνουμε αν σκεφθούμε αυτά που λέγει ο Χριστός σ’ άλλα σημεία της Γραφής. Λέγει ο Χριστός στο έκτο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου ότι αυτός είναι ο άρτος ο ουράνιος, ο αληθινός και αι-ώνιος, ο άρτος που αν τον φας δεν πεινάς ούτε διψάς, ο άρτος της ζωής, που αν τον φας ζεις αιώνια. Ο άρτος που είναι ασύγκριτα ανώτερος από το μάννα που φάγανε οι πατέρες των Εβραίων στην έρημο. Ο άρτος αυτός είναι η σάρκα του την οποίαν θυσίασε για να ζήσει ο κόσμος. Συνεπώς το δείπνο που υπονοεί ο Χριστός λέγοντας την παραβολή αυτή είναι η Θεία Λειτουργία. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα (Ιω. 6, 54). Αυτός που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω. 6,56). Γι’ αυτό ο άγιος Χρυσόστομος στον Κατηχητικό Λόγο του, που διαβάζουμε το βράδυ της αναστάσεως λέγει· «Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως». Λοιπόν το «μέγα δείπνο» της παραβολής είναι το δείπνο του Θεού, η Λειτουργία. Είναι μέγα γιατί μέγας είναι αυτός που το παραθέτει. Είναι μέγα γιατί μέγας είναι ο παρατιθέμενος. Είναι ένα δείπνο που μπορεί κανείς να το απολαύσει κι απ’ αυτή τη ζωή. Ένα δείπνο που είναι μετοχή στη βασιλεία του, στην αιώνια και γαλήνια ζωή. Ένα δείπνο που ο Θεός καλεί τους πάντες και δεν εξαιρεί κανένα. Δεν ισχύει ο απόλυτος προορισμός των προτεσταντών. Ένα δείπνο που ενώ είναι με υλικά στοιχεία μας χαρίζει το Πνεύμα το Άγιο. Μας ενώνει με τον Χριστό και μας κάνει κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος. * * * Αλλά το περίεργο είναι ότι αυτοί που προσκαλεί βρίσκουν δικαιολογίες για να μη παρευρεθούν. Προτιμούν τις βιοτικές φροντίδες τους (αγρόν ηγόρασα), τις εργασίες τους (ζεύγη βοών ηγόρασα), τις οικογενειακές απασχολήσεις τους (γυναίκα έγημα). Τουλάχιστον σ’ αυτή την παραβολή δεν φαίνεται να είναι άσωτοι και διεφθαρμένοι, παράνομοι και καταζητούμενοι από την αστυνομία, ασεβείς και αντίχριστοι με πνεύμα επιθετικό για το Θεό. Όχι· απλώς είναι άνθρωποι που δίνουν προτεραιότητα στις γήινες και βιοτικές τους ασχολίες. Τι θα φάνε, τι θα πιούνε, τι θα ντυθούνε, πως θα θησαυρίσουν επι της γης. Δεν αγαπούν τον Θεό εξ όλης ψυχής, καρδίας και διανοίας. Δεν πιστεύουν σ’ αυτόν αλλά στο πορτοφόλι τους. Δεν είναι θεοκεντρικοί αλλά ανθρωποκεντρικοί. Δεν δίδουν σημασία σ’ αυτό που είπε ο Χριστός «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ.6,33). Κι αν πάμε πιο παλιά, θα δούμε ότι ο άνθρωπος προτιμά ανέκαθεν -από τη στιγμή της δημιουργίας του μάλιστα- άλλα δείπνα και όχι τα δείπνα του Θεού. —Έτσι στον παράδεισο απέφυγε το πλούσιο και αφάνταστα ποικίλο τραπέζι του Θεού και προτίμησε το δείπνο που του πρόσφερε ο διάβολος με τον απαγορευμένο καρπό. Και αυτό θα συνεχιστεί σ’ όλη τη μετέπειτα ιστορία. —Ακόμη και ο περιούσιος λαός του Θεού, που τον απελευθέρωσε από τη φοβερή σκλαβιά των Αιγυπτίων, θα γκρινιάζει συνεχώς στον Μωυσή, ενώ απολάμβανε τα τρυγόνια και το μάννα που είχε ποικίλες γεύσεις σύμφωνα με τη Γραφή, γιατί είχε χάσει τις τροφές που απολάμβανε στην Αίγυπτο. Το δείπνο των Αιγυπτίων ήταν ανώτερο του δείπνου του Θεού για τους Ισραηλίτες. —Και οι σημερινοί χριστιανοί το βράδυ του Πάσχα, μόλις ακούσουν το «Χριστός Ανέστη», γυρίζουν τα οπίσθιά τους προς το Ευχαριστιακό Τραπέζι που θα ετοιμασθεί σε λίγο μέσα στο ναό και τρέχουν να φάνε το αρνί. Για να πραγματοποιηθεί η προφητεία· «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν». Λοιπόν δεν μας αρέσουν τα δείπνα του Θεού. Και το χειρότερο· πράγματα που ο Θεός μας τα έδωσε για να μας οδηγούν στη βασιλεία του, όπως είναι το επάγγελμα και ο γάμος, εμείς τα χρησιμοποιούμε ως προφάσεις και δικαιολογίες για ν’ αποφεύγουμε το δείπνο που μας προσφέρει και τη συντροφιά Του. Υπάρχουν και οι διάφορες βέβαια γήινες υποθέσεις που είναι απαραίτητες για να επιζήσουμε. Αυτές ο Θεός δεν τις απαγορεύει αλλά ζητά να μη μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας και να δίνουμε προτεραιότητα στο Θεό και όχι σ’ αυτές. * * * Στις δικαιολογίες των ανθρώπων της παραβολής που δεν θέλησαν να έρθουν, οι σύγχρονοι χριστιανοί (;) εφεύραν κι άλλες. Εφεύραν τις λεγόμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις τις οποίες εντάσσουν πριν τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας και μά-λιστα σε περίοδο νηστείας. Έτσι, με το πρόσχημα της διατηρήσεως των εθίμων και του λαϊκού πολιτισμού, ξεφαντώνουν θορυβωδώς και ενοχλητικώς για τους άλλους συμπολίτες τους και μάλιστα τους πραγματικά πιστούς. Και έτσι ούτε οι ίδιοι έρχονται στο Ευχαριστιακό τραπέζι ούτε όμως και τους άλλους αφήνουν τις προϋποθέσεις να το απολαύσουν σωστά.

Τό Δείπνο τής Θείας Σοφίας σε σχέση μέ τήν διεστραμένη εποχή μας π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

 

 

195-β
Κυριακή 17.12.2006

Χριστιανοί μου, το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, αναφέρεται στην παραβολή του μεγάλου δείπνου, όπως και ακούσατε. Για το μεγάλο αυτό δείπνο έχομε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν, είπαμε μάλιστα σε κάποιο κήρυγμα, πριν από δέκα χρόνια, ότι αυτό το δείπνο μπορεί να είναι το δείπνο της Θείας Ευχαριστίας, το δείπνο της Θείας Χάριτος, το δείπνο της Άνω Ιερουσαλήμ και το δείπνο της κρίσεως του Θεού.
Οι πνευματικές αναλύσεις που κάναμε τότε, μας ωθούν πνευματικά στο να αυξήσομε και μείς τους πνευματικούς μας αγώνες, με τρόπους πατερικούς, ορθοδόξους και ασκητικούς, για να πετύχουμε με τη βοήθεια του Θεού την κάθαρση από τα πάθη μας, το φωτισμό και την τελείωσή μας, δηλαδή την εν Χριστώ σωτηρία μας.
Το κήρυγμα αυτό είναι γραμμένο στην κασέτα εκατόν τριάντα επτά.
Εκτός όμως χριστιανοί μου από το τετραπλό αυτό δείπνο, το πολύμορφο και ουράνιο, έχουμε και το καθημερινό δείπνο, το Ευαγγελικό δείπνο, με την μελέτη και την πράξη της Θεϊκής διδασκαλίας της Καινής Διαθήκης, όπως και του Ψαλτηρίου και των λοιπών βιβλίων της Αγίας Γραφής.
Οι ανθρώπινες γνώσεις και επιστήμες και ιδέες και φιλοσοφίες, όλες διδάσκονται από ειδικές κατηγορίες, μορφωμένων, θα πω, ανθρώπων, είτε προφορικά, είτε γραπτά.
Έχουμε όμως και τη Θεία Γνώση.
Έχουμε και τη Θεία Σοφία που προσφέρεται από τον Θεόν, μέσα από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, με τρόπο αποκαλυπτικό.
Όταν διαβάζεις χριστιανέ μου συ, και συ το Ευαγγέλιο, δεν μορφώνεσαι, αλλά φωτίζεσαι.
Και φωτίζεσαι, και φωτίζομαι, και φωτιζόμεθα όλοι μας όταν έχουμε πίστη φλογερή και αγάπη ενεργουμένη προς τον Θεόν και τον πλησίον, εξ όλης ψυχής και καρδίας, ισχύος και διανοίας, ακόμα και προς τους εχθρούς μας.
Όταν έχουμε ακόμη αγρυπνία στις σκέψεις και στους λογισμούς.
Προσοχή στις αισθήσεις και μάλιστα στα μάτια μας που διαρκώς αρπάζουν και αμαρτάνουν.
Εγκράτεια στη γλώσσα μας, αχ αυτή η γλώσσα μας, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, αληθινή μετάνοια και συντριβή, ταπεινό φρόνημα, ακρίβεια στην τήρηση των εντολών του Αγίου Θεού, ταπείνωση στο νου και στην καρδιά, δηλαδή «κεκαθαρμένον στόμα, ηγνισμένον σώμα, πεφωτισμένον νουν», κατά την έκφρασιν του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, και τέλος θέληση και καλή προαίρεση.
Όλα αυτά μαζί, μας διδάσκουν, μας φωτίζουν, και μας συνετίζουν κατά χάριν. Ο θείος φωτισμός της καρδιάς και του μυαλού μας, είναι δωρεά και χάρισμα της θείας σοφίας, και όποιος από μας τους κληρικούς, αλλά και από σας τους λαϊκούς, αγωνίζεται φιλότιμα αλλά και Ορθόδοξα, και διδαχτεί εξ αποκαλύψεως από τον Θεόν τη θεία σοφία, αυτός όχι μόνον φωτίζεται, όχι μόνον αποκτά διάκριση και καλοσύνη πολλή, αλλά και κατανοεί τα πάντα, θεία και ανθρώπινα, ουράνια και γήινα.
Ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν άνοιξε κανένα βιβλίο για να διδάξει τους μαθητάς και Αποστόλους Του, αλλά «διήνοιξε αυτών τον νουν, του συνιέναι τας Γραφάς». Το ίδιο συμβαίνει και σ’ όλους εμάς.
Δηλαδή φωτιζόμεθα κατά χάριν, και μας προσφέρονται λύσεις σε όλα τα προβλήματα.
Βλέπουμε δηλαδή τη λύση του Θεού.
Βλέπουμε ακόμα, βλέπουμε την Πρόνοια του Θεού, βλέπουμε ακόμα και λειτουργία του πνευματικού νόμου, που η συνισταμένη τους, έχουν σαν σκοπό την σωτηρία του καθενός από μας χωριστά, αφού ο Θεός δε θέλει τον θάνατο κανενός αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν.
Φωτισμός σε σένα και φωτισμός σε μένα. Χάρις σε σένα, Χάρις και σε μένα. Φωτισμός, Χάρις και Σοφία σε όλους μας, αλλά με προϋποθέσεις.
Η πρώτη προϋπόθεσις είναι ότι το δοχείον της καρδιάς μας οφείλει να είναι ανοικτό, δεκτικό της Θείας Χάριτος και φωτισμού, δηλαδή πνευματικός σκληρός αγώνας με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών και την αντίστοιχη καλλιέργεια των αρετών, τη συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, Θείας Λειτουργίας, Θείας Ευχαριστίας, Ιεράς Εξομολογήσεως και συνεχής εκζήτησις του Θείου Ελέους, με πολλή προσευχή και δάκρυα, για να μας φωτίζει ο Θεός, για να μας φωτίζει ο Θεός σε τι; Στο να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε όχι μόνον τις διάφορες φουρτούνες της ζωής, με τις αρρώστιες, τους πειρασμούς και την πολλή την γκρίνια που έχομε στα σπίτια μας και την ακατανοησία που δείχνουμε ο ένας απέναντι του άλλου και την έλλειψη της υπομονής, γιατί δεν έχουμε υπομονή, γιατί δεν ξέρουμε να συγκρατούμε την γλώσσα μας και αναστατωνόμεθα κάθε τόσο, και φέρομε ταραχή και πειράζομε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, και ο δικός μας διχασμός είναι διχασμός και των ψυχών αυτών των αθώων παιδιών.
Όχι μόνον λοιπόν, μας φωτίζει ο Θεός στο να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις φουρτούνες, αλλά και πως θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις κοινωνικές μάστιγες που διαβρώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας μέσα στα σχολεία ακόμα, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, φροντιστήρια, Πανεπιστήμια, από τις συμπεριφορές των άλλων παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, από τις διαστροφές στις ηθικές αξίες πατρίδος πίστεως και οικογένειας που σερβίρονται στους χώρους διασκεδάσεως, στα ανήθικα θεάματα, στις σειρές και στα σήριαλ των τηλεοράσεων, στο Internet και στις ιστοσελίδες και στις νέες παραμορφωμένες ανιστόρητες ιδέες, και συνθήματα που κυκλοφορούν χωρίς ηθικούς φραγμούς, αλήθεια, πως θα διαφυλάξομε τα παιδιά μας χωρίς προσευχή, χωρίς αγρυπνία, και νηστεία όταν βγαίνουν έξω για τις δήθεν αθώες διασκεδάσεις τους. Ακόμα και όταν βγαίνουν στην αγορά και στο δρόμο και στο πάρκο ακόμα και στις παιδικές χαρές.
Ποτάμια πρέπει να γίνουν τα δάκρυά μας για να διατηρηθούν αγνά τα παιδιά και τα εγγόνια μας και όλα τα Ελληνόπουλα. Από την διάχυτη ανηθικότητα των ημερών μας, μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο, διάχυτη είναι η ανηθικότητα. Από την επιρροήν των ναρκωτικών, των τσιγάρων και των ποτών, ακόμα και απ’ την παιδεραστία. Και κυρίως απ’ την ομοφυλοφιλία, ανδρική και γυναικεία, που δυστυχώς παίρνει και στην πατρίδα μας ανησυχητικές και τρομακτικές διαστάσεις.
Αλήθεια ξαναρωτώ: Πώς θα διαφυλάξουμε τις ψυχές των παιδιών μας αλλά και τις δικές μας όταν από τα σπίτια μας και τις καρδιές μας διώξαμε το Θεό;

Χριστιανοί μου «στώμεν καλώς».
Δυστυχώς είναι παρατηρημένο ότι απ’ την Ορθόδοξη Ελλάδα μας λείπει ο φόβος του Θεού. Λείπει η ευλάβεια προς τα θεία, όπως λείπει και ο εκκλησιασμός, η εξομολόγησις και η Θεία Κοινωνία. Πόσοι είναι αυτοί που έρχονται, ούτε πέντε τα εκατό, μακάρι να ήταν δέκα και είκοσι. Λείπουν δυστυχώς από τους περισσοτέρους νεοέλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς, η νηστεία, η αγρυπνία, η εγκράτεια και ειδικά η προσευχή. Λείπει και η μελέτη της Γραφής και κατά το πλείστον επικρατεί η άγνοια και η αδιαφορία. Να ξαναρωτήσω πως θα σωθεί η δόλια πατρίδα μας; Πως θα σωθούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Πως θα φυλαχτούμε και μείς από το τόσο κακό που υπάρχει γύρω και μέσα μας; Να απαντήσω Πατερικά, «με προσευχή και μετάνοια». Με προσευχή και δάκρυα, με προσευχή και πνεύμα ταπεινό, με προσευχή και σιωπή. Σιωπή και στα χείλη και στο νου. Με προσευχή και εγκράτεια. Με προσευχή και κρυφή ελεημοσύνη. Με προσευχή και υπακοή στο θέλημα του Θεού. Με προσευχή και αγρυπνία. Με προσευχή και σφράγισμα της γλώσσης, το είπα πολλές φορές και επιμένω. Με προσευχή, με εξομολόγηση, με Θεία Κοινωνία. Με υπομονή και μακροθυμία. Με ζωντανή την πίστη και ενεργουμένη την αγάπη.
Ας σταματήσουμε όμως εδώ τις ανησυχίες μας για τα φανερά σημάδια, τα κακά φανερά σημάδια των καιρών μας, και των ημερών μας, και ας σταθούμε μόνο στην πνευματική μας άμυνα, με πολλή προσευχή και μετάνοια, με φόβον Θεού και Θεία Λατρεία.
Η πνευματική μας άμυνα που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνον στη βοήθεια του Θεού και στην καλή μας προαίρεση, είναι και αυτό ένα δείπνο της Θείας Χάριτος.
Αναζητάμε το Θείον έλεος για να καθαριστούμε από το πλήθος των ψεκτών παθών μας, να φωτισθούμε και στη συνέχεια να φυλαχτούμε και μείς και τα παιδιά μας, από το διάχυτο κακό που τόσο εύκολα μας προκαλεί και μας διαβρώνει.

Και έρχονται και Χριστούγεννα.
Οι περισσότεροι νεοέλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί, θα περάσουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν, καρδιές άδειες κρύες και παγωμένες. Ο Χριστός δεν βρίσκεται στα ρεβεγιόν, στους στολισμούς του δυτικού πολιτισμού, στις διασκεδάσεις, στις εκδρομές και στο φαγοπότι. Ο Χριστός βρίσκεται στην εκκλησία, στους ιερούς ναούς και στα μυστήρια, στην προσευχή και στη μετάνοια, και μόνον έτσι θα ανακληθεί στις καρδιές μας, για να ζήσουμε και μείς αληθινά Χριστούγεννα.
Πρέπει να πάμε όλοι οι Έλληνες την ημέρα των Χριστουγέννων, απ’ τις τέσσερεις το πρωί αν μπορούμε, και να γεμίσουμε τους ναούς μέσα και έξω, να είναι αδιαχώρητες ακόμα και οι πλατείες για να δοξολογήσουμε τον Χριστό, που ήρθε στον κόσμο για να μας σώσει, όπως οι άγγελοι, να Τον προσκυνήσουμε όπως οι ποιμένες, και να Του προσφέρομε της καρδιάς μας τον χρυσόν, λίβανον και σμύρναν, όπως οι τρείς μάγοι με τα δώρα. Και κείνος θα έρθει και θα κάμει φάτνη τις καρδιές μας, είτε με τη Θεία Χάρη που πλημμυρίζει τους ναούς, είτε με την Θεία Κοινωνία. Και τότε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, θα μας βεβαιώσει και θα μας πει: «Είμαι μέσα σου, είμαι ο Κύριος και ο Θεός σου, είμαι ο Σωτήρας σου, είμαι ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, είμαι η Ζωή και η Ανάστασις, είμαι η δική σου ζωή» και θα πει και σε σένα, και σε σένα, και σε μένα «Είμαι ο Πατέρας σου, είσαι το παιδί Μου, για σένα ήρθα, για σένα γεννήθηκα ως άνθρωπος, για σένα Σταυρώθηκα, για σένα αναστήθηκα, για να σε σώσω».

Ναι χριστιανοί μου,
στο Σωτήρα μας και Κύριον Ιησούν Χριστόν,
ανήκει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις,
τώρα και πάντοτε και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,

«Εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς» Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας

 

«Εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς»

Την ωραιοτάτη παραβολή του μεγάλου δείπνου, που ακούσαμε σήμερα στο Ιερό Ευαγγέλιο, αφηγήθηκε ο Κύριος ένα βράδυ στο σπίτι κάποιου άρχοντα των Φαρισαίων. Με την αφήγησή της απευθύνει «εις πάντας τους ανθρώπους» σπουδαιότατα μηνύματα, τα οποία αφορούν και εμάς, τα σημερινά μέλη της Εκκλησίας Του.

Κάθε επίγειο δείπνο αποβλέπει στην επικοινωνία μεταξύ των προσκεκλημένων και των διοργανωτών του. Στη διάρκειά του οι μετέχοντες έχουν τη δυνατότητα άνετης αναστροφής και φιλικών συζητήσεων, που βοηθούν σε καλύτερη γνωριμία και σε μεγαλύτερη προσέγγισή τους.

Μια ανάλογη πραγματικότητα, πνευματικού όμως περιεχομένου, έχει ετοιμάσει ο Θεός για τους ανθρώπους. Δεν σχετίζεται με το χωροχρόνο της ζωής αυτής, αλλά με εκείνον στον οποίο θα βρεθούμε μετά την αναχώρησή μας από τον παρόντα κόσμο, όπου θα απολαμβάνουμε «αντί των επιγείων τα επουράνια, αντί των προσκαίρων τα αιώνια, αντί των φθαρτών τα άφθαρτα» (Μ. Βασίλειος).

Πρόκειται για το Δείπνο της Βασιλείας του Θεού, που θα παρατεθεί μετά τη συντέλεια του κόσμου. Θα το παραθέσει ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Οποίος μετά την Ανάστασή Του διακήρυξε: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28, 18). Άλλωστε μόνον Εκείνος έλαβε την εξουσία «και κρίσιν ποιείν» (Ιω. 5, 27), επειδή θυσιάστηκε «ίνα τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα συναγάγη εις εν» (Ιω. 11, 52), δηλαδή στη Βασιλεία Του.

Το δείπνο αυτό είχε προαναγγείλει ο Κύριος στους μαθητές Του την ώρα του τελευταίου, του Μυστικού Δείπνου, που έγινε στο υπερώο των Ιεροσολύμων λίγο πριν από το πάθος Του. Τότε, καθώς τους προσέφερε να πιουν τον οίνο που συμβόλιζε το αίμα Του, είπε: «Από αυτόν δεν θα ξαναπιώ μέχρι την ημέρα εκείνη, που μαζί σας θα πιώ ένα άλλο, καινούριο, στη Βασιλεία του Πατρός μου» (Ματθ. 26, 29).

Ο άνθρωπος, έως ότου αρχίσει το εσχατολογικό δείπνο, καλείται από τον Θεό να μετέχει σ' ένα άλλο, το οποίο παρέχει μια πρόγευση εκείνου. Αυτό άρχισε να παρατίθεται το βράδυ που ο Κύριος πριν από το πάθος Του είχε συνδειπνήσει με τους μαθητές Του στο ανώγειο των Ιεροσολύμων. Τότε που ευλόγησε τον άρτο και τον οίνο, τα πρόσφερε στους μαθητές και είπε: «Λάβετε φάγετε... Πίετε εξ αυτού πάντες... εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26, 26-28).

Οι μαθητές την ώρα εκείνη δεν κατάλαβαν την ενέργεια αυτή του Κυρίου. Μετά την Ανάσταση όμως, όπου ο Κύριος «παρέστησεν εαυτόν ζώντα... οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της Βασιλείας του Θεού» (Πραξ. 1, 3), κατανόησαν τα λόγια Του, όπως π.χ. «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. 6, 54) και θυμήθηκαν την παραγγελία Του: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22, 19). Τότε συνειδητοποίησαν ότι ο Κύριος στο υπερώο τους είχε παραδώσει το μυστήριο της θ. Ευχαριστίας.

Στην προχριστιανική περίοδο οι άνθρωποι για την εξιλέωσή τους συνήθιζαν να προσφέρουν διάφορες θυσίες. Οι θυσίες όμως αυτές (ειδωλολατρικές, ιουδαϊκές και άλλες) δεν μπορούσαν να αντισταθμιστούν με το βάρος των ανθρώπινων αμαρτιών, διότι «είναι αδύνατο το αίμα ταύρων και τράγων (που προσφέρονταν στις θυσίες) να αφαιρέσει αμαρτίες» (Εβρ. 1, 4). Γι’ αυτό προσφέρθηκε η υπέρτατη θυσία του Υιού του Θεού.

Με το δείπνο της θ. Ευχαριστίας – και μόνο με αυτό – ο άνθρωπος πετυχαίνει: «Αμαρτιών απόθεσιν, Πνεύματος Αγίου μέθεξιν, υιοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν ουρανών» (Κύριλλος Αλεξανδρείας). Και ο Συμεών Θεσσαλονίκης προσθέτει: «Η θεία Κοινωνία είναι ένωσις του Θεού με ημάς, θέωσις ιδική μας, αγιασμός, χάριτος πλήρωσις, εμπόδιον παντός εναντίου, χορηγία παντός καλού». Ο απ. Παύλος διαβεβαιώνει: «Ήμασταν εχθροί και συμφιλιωθήκαμε με το Θεό με το θάνατο του Υιού Του» (Ρωμ. 5, 13).

Η θ. Κοινωνία και η Βασιλεία του Θεού αποκαλούνται από τον Κύριο μέγα δείπνο. Είναι και τα δύο μεγάλα, διότι τα ετοίμασε και τα παρέχει ο Ίδιος ο Θεός. Ο αριθμός των προσκαλουμένων είναι πολύ μεγάλος. Είναι απεριόριστος, εφόσον ο Θεός «καλεί πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω. 1, 9). Η προσφορά τους δεν είναι υλική και πρόσκαιρη, αλλά η μέγιστη δωρεά του Θεού, διότι αφορά στη σωτηρία του ανθρώπου. Η συμμετοχή μας στην πνευματική τράπεζα γίνεται «εις άφεσιν αμαρτιών, εις συγχώρησιν πλημμελημάτων, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις βασιλείας ουρανών κληρονομίαν» (Ιω. Χρυσόστομος).

Σε ένα τέτοιο δείπνο θα περίμενε κανείς να δει να σπεύδουν να μετάσχουν όλοι οι άνθρωποι η έστω το μεγαλύτερο πλήθος. Η σημερινή παραβολή όμως μας πληροφορεί ότι οι πολλοί δεν ανταποκρίνονται στη σχετική πρόσκληση. Προσκολλημένοι στα υλικά και επίγεια δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τους εντυπωσιάζουν τα πνευματικά και τα επουράνια. Απέχουν με κάποια δικαιολογία, η οποία μάλιστα – κατά την παραβολή – είναι ασήμαντη.

Εκείνοι που αμφιβάλουν για την αναγκαιότητα της θ. Κοινωνίας η την πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού, ενδέχεται κάποτε να πιστέψουν και να αξιωθούν να γευθούν τις απολαύσεις των πνευματικών δείπνων. Όσοι φρονούν ότι δεν τους χρειάζεται η συμμετοχή στο μυστήριο της θ. Ευχαριστίας, οι ίδιοι στερούν τον εαυτό τους από τις θείες δωρεές του. Όσοι πάλι συμμετέχουν με προχειρότητα και χωρίς σχετική προετοιμασία, ας θυμηθούν ότι «ο εσθίων και πίνων αναξίως (στη θ. Κοινωνία) κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει» (Α' Κορ. 1, 29).

Οι χριστιανοί που αδιαφορούν για τη συμμετοχή τους στα δύο δείπνα, ίσως «την ημέραν εκείνην» ακούσουν το λόγο του Κυρίου: «Ουκ οίδα υμάς» (Ματθ. 25, 12), οπότε κινδυνεύουν να μείνουν «έξω του νυμφώνος Χριστού», έξω από τη Βασιλεία Του. Ας ευχηθούμε εμείς που ακούσαμε την σημερινή Ευαγγελική περικοπή να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση του Κυρίου μας και να μετάσχουμε και στη Θεία Κοινωνία σωστά προετοιμασμένοι και να μας αξιώσει και της επουρανίου Βασιλείας Του. Αμήν.

(επιμέλεια π. Δημήτριος Πατσιαλός)

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» Υπό του Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Καλλίνικου Νικολάου

Τῶν Προπατόρων Κολοσσαεῖς γ΄4-11

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»

«Ἀπεκδυσάμενοι τό παλαιόν ἄνθρωπον καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον»

Ποιά εἶναι ἡ θέση καί παρουσία τῶν χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο, ἀλλά καί ἡ σχέση μαζί του; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα, πού ὅσο ἀποσχολεῖ ἐμᾶς σήμερα, ἄλλο τόσο ἀπασχολοῦσε καί τήν Ἐκκλησία στά χρόνια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτό μαρτυροῦν τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου σήμερα πρός τούς χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν. Ἀναφέρεται στήν ζωή του πρίν νά γίνουν χριστιανοί καί ὑπογραμμίζει τά πάθη μέσα στά ὁποία ζοῦσαν. Μέ τήν χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ ἀπελευθερώθηκαν ἀπό αὐτά καί ζοῦν μία νέα ζωή, τήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τήν ἀλλαγή τους χαρακτηρίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς «ἀπέκδυση (ἀποβολή) τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου» καί «ἔνδυση τοῦ νέου».

Ἄν δέν μποροῦμε ἐμεῖς σήμερα τόσο εὔκολα νά καταλάβουμε αὐτή τήν ἀλλαγή καί τήν οὐσιαστική διαφορά τῶν χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο, εἶναι γιατί οἱ περισσότεροί ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχουμε ὑποστεῖ τήν «κατά Θεόν ἀλλοίωση» γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἔτσι πολλές φορές ὅποιος παρατηρεῖ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας διερωτᾶται, κατά πόσο διαφέρουμε ἐμεῖς ἀπό τούς μή χριστιανούς καί ἡ κοινωνίας μας ἀπό τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, στά πρόσωπα τῶν συνετῶν χριστιανῶν, ἔχει πάντα τήν συνείδηση τῆς «κοινότητος», ὅτι δέν εἶναι δηλαδή κάτι τό ἐντελῶς καινούργιο μέσα στίς δομές τοῦ κόσμου.

Δέν εἶναι λοιπόν συμπτωματικό ὅτι ἡ εἰκόνα, πού ἐπεκράτησε γιά νά ἀποδώσει καλύτερα τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο εἶναι ἡ ναῦς – τό καράβι. Ἡ Ἐκκλησία ταξιδεύει σέ ἕνα πλοῖο μέσα στόν ὠκεανό τῆς ἱστορίας. Κι ὅπως τό πλοῖο πορεύεται στήν θάλασσα, ἀλλά δέν ταυτίζεται μαζί της, μεταφέρει τό πλήρωμά του προφυλάσσοντάς το ἀπό τήν τρικυμία ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία, σώζει τόν λαό τοῦ Θεοῦ, τήν ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένη ἀνθρωπότητα, ἀπό τήν τρικυμία τῆς ἁμαρτίας ἀπό τούς κλυδωνισμούς τῶν παθῶν, ἀπό τόν καταποντισμό τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἄν τό μανιασμένο κύμα τῆς θάλασσας μπεῖ μέσα στό καράβι, τό πλήρωμα κινδυνεύει. Ἄν κατ’ ἀναλογία, μπεῖ ἡ κακία καί πονηρία τοῦ κόσμου στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλοιώνεται ἡ οὐσίας της. Ὅσοι χριστιανοί ἁρπαχθοῦν ἀπό τά ρεύματα καί κύματα τοῦ κόσμου, βυθίζονται στήν ἄβυσσσό του ξαναγυρίζουν στό θάνατο τοῦ κόσμου, χάνουν τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν νά διατηροῦν καί τήν ἰδιαιτερότητά τους ἔναντι τοῦ κόσμου οἱ Χριστιανοί, γιά νά μένουν μέσα στήν κιβωτό τὴς σωτηρίας, νά ταξιδεύουν ἀσφαλεῖς μέσα στό καράβι τῆς Ἐκκλησίας.

Τό πιστό πλήρωμα ἀγωνίζεται πάντα νά μείνει μέσα στό καράβι -Ἐκκλησία. Καί αὐτοί εἶναι οἱ Χριστιανοί. Στά πρόσωπα τῶν ἁγίων ἀγωνίζεται ἡ Ἐκκλησία ἀνυποχώρητα νά μή ταυτισθεῖ μέ τόν κόσμο. Νά μείνει πάντα ἡ θεανθρώπινη πραγματικότητα πού ἐνεργεῖ λυτρωτικά σέ κάθε στιγμή τῆς ἱστορίας. Στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων της διεχώρισε ἡ Ἐκκλησία τόν Ἑαυτό της ἀπό ὅλες τίς δυνάμεις ἐκεῖνες πού ἀπειλοῦσαν καί ἀλλοιώνουν τήν οὐσίας της. Στήν ἀρχή διαχωρίσθηκε ἀπό Ἰουδαϊκό τυπικισμό, ὕστερα ἀπό τήν εἰδωλολατρεία. Ἀπέρριψε τό ρωμαϊκό – κυριαρχικό πνεῦμα. Ἀπεκήρυξε τίς πλάνες τῆς ἀλήθειας της ἀπό τούς αἱρετικούς, πέρασε ἀπό ὅλες αὐτές τίς συμπληγάδες ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μπόρεσε νά μείνει ἀναλλοίωτη στήν οὐσία της. Ἔμεινε Ὀρθοδοξία, Ἁγιοτριαδική Παναλήθεια, ἡ μονοαδική ἐλπίδα σωτηρίας.

Βέβαια αὐτό συνέβη – καί συμβαίνει σέ κάθε ἐποχή – στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων. Μόνο οἱ Ἅγιοι συνεχίζουν τήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐκφράζουν τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας στό περιβάλλον καί τήν ἐποχή τους. Αὐτοί εἶναι πάντα ἀσυμβίβαστοι μέ τόν κόσμο. Οἱ Χριστιανοί διατηροῦν τήν χριστιανική ἰδιότητά τους, ὅταν μένουν ἐλεύθεροι καί ἀνεπηρέαστοι ἀπό τά δαιμονικά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, ἀσυμβίβαστοι καί ἀνειρήνευτοι μέ τίς σατανικές δυνάμεις του, ἀδούλωτοι καί ἀπροσκύνητοι πρός τούς ἀντίθεους ἰσχυρούς τοῦ κόσμου. Μόνο ἔτσι μποροῦν νά εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί τό ἁλάτι τῆς γῆς.

Θά μπορούσαμε τελικά, νά ποῦμε, ὅτι ὅλος ὁ ἀγώνας μας μέσα στόν κόσμο γίνεται γιά νά διατηρήσουμε τήν ταυτότητά μας, ἀποφεύγοντας τήν ταύτιση μέ τόν κόσμο. Γιατί ἡ ταύτισή μας μέ τόν κόσμο σημαίνει ἐπιστροφή μας στόν κόσμο καί «ντύσιμό μας» πάλι μέ τόν «παλαιό ἄνθρωπο », δηλαδή ἄρνηση τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητάς μας

Τό επίσημο ένδυμα στό Βασιλικό Δείπνο είναι τό τής ταπεινώσεως του π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

 

219-γ
Κυρ. ΙΑ' Λουκά

Χριστιανοί μου σε λίγες μέρες έρχονται τα Χριστούγεννα. Και εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου, η Θεία Γέννησις του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, να χαρίσει σε όλους μας την αναγέννηση της ψυχής μας. Να μας πλουτίσει όχι σε υλικά αγαθά, αλλά σε ολοκληρωμένη καθαρότητα ψυχής και σώματος.
Να μας φωτίσει κατά τέτοιον τρόπον, ώστε με πολλή πνευματική επιμέλεια να ενδυθούμε την πανέμορφη θεοΰφαντη στολή της ταπεινοφροσύνης, την χιλιοστολισμένη με όλες τις χάριτες του ουρανού. Αυτή τη στολή φόρεσε ο Θεός Λόγος, και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου.
Και μας πρωτοεμφανίζει αυτή τη στολή, όταν γεννήθηκε σε ένα στάβλο, σε ένα αχούρι, περιτριγυρισμένος από πρόβατα και βόδια, και όλος ταπείνωση να τοποθετείται από την Παναγία μητέρα Του στη φάτνη των αλόγων ζώων, για να διδάξει έμπρακτα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για το πόσο σωτήρια είναι αυτή η τρισευλογημένη αρετή της ταπεινώσεως. Απ’ αυτήν το λοιπόν, την τόση τεταπεινωμένη γέννησή Του εν Βηθλεέμ τη πόλη, αρχίζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τη θεία Του πρόσκληση για το Μεγάλο Δείπνο της σωτηρίας του ανθρώπου. Του Δείπνου της Βασιλείας των Ουρανών.
Και μας καλεί όλους, και μείς αρνούμεθα. Μας καλεί και μείς προβάλουμε προφάσεις, ανόητες δικαιολογίες, και έτσι χάνουμε μια για πάντα την ευκαιρία για τη σωτηρία της ψυχής μας. Το είδαμε αυτό και στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Οι δικαιολογίες ήσαν ασήμαντες. Ο πρώτος γιατί αγόρασε κάποιο κτήμα και πήγε να το δει, ο δεύτερος γιατί είχε αγοράσει πέντε ζεύγη βοδιών και πήγε να τα δοκιμάσει, και ο τρίτος επειδή ήτο νιόπαντρος.
Οι προβαλλόμενες αυτές δικαιολογίες και προφάσεις, που είπε ο Κύριος και τις χώρισε σε τρείς κατηγορίες, ασφαλώς είναι πολύ λίγες μπροστά στις άλλες, τις απειράριθμες, τις οποίες θα μπορούσε να μας αναφέρει.

Χριστιανοί μου, η πρόσκλησις αυτή εξακολουθεί και συνεχίζεται να γίνεται κάθε μέρα, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Έτσι κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή, που λειτουργούν οι Ορθόδοξοι ναοί μας, οι εκκλησίες μας, γίνεται αυτή η πρόσκληση για συμμετοχή στο Μέγα Δείπνο, της Θείας Ευχαριστίας, για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Την προπερασμένη Κυριακή, όπως θα ενθυμείστε όσοι ήσασταν εδώ, ότι κάναμε λόγο για κάποιον πνευματικό γάμο, μέσα στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας. Αυτό δηλώνει πως όλοι ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, είμαστε καλεσμένοι σε μια υπερκόσμια ένωση και συμμετοχή μετά του Νυμφίου Ιησού Χριστού. Νύμφη η ψυχή μας, Νυμφίος ο Χριστός, συνδετικός κρίκος τα τέσσερα σωστικά μυστήρια, Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Ιερά Εξομολόγηση.
Ο Κύριος μας αναφέρει και μια άλλη παραβολή μέσα από την οποίαν βλέπουμε πάλι μια πρόσκληση προς τον άνθρωπον και θα λέγαμε στις ημέρες μας τον χριστιανόν, που τον καλεί ο Βασιλιάς κάποιας χώρας ως επίσημον προσκεκλημένον στους βασιλικούς γάμους του υιού του.
Δυστυχώς και στην παραβολή αυτή υπάρχει άρνησις, αδιαφορία, και προφάσεις εν αμαρτίαις, και το χειρότερο, κακοποιήσεις μέχρι θανάτων των απεσταλμένων υπηρετών του βασιλέως. Είναι οι κατά καιρούς πολέμιοι και εχθροί της Εκκλησίας, που έφθαναν μέχρι διωγμών, φυλακίσεων, βασανιστηρίων, και φρικτών θανάτων.
Και σήμερα υπάρχουν αυτοί οι πολέμιοι, αλλά με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Μέσα από την φθορά που μας προσφέρουν, όλα αυτά τα μέσα ενημερώσεως.

Υπάρχει όμως και ένας προσκεκλημένος στους γάμους που προσήλθε, στους βασιλικούς γάμους, χωρίς όμως να έχει το κατάλληλο ένδυμα γάμου. Και όπως θα δούμε αυτό το ένδυμα είναι η ταπείνωσις, μαζί με τις άλλες αρετές, της πίστεως, της αγάπης, της μετανοίας, της ψυχοσωματικής καθαρότητος, του φόβου του Θεού και άλλες.
Αυτή όμως η πρόσκλησις του Ουρανίου Βασιλέως, συνεχίζεται και σήμερα, και μάλιστα είναι επίσημη. Άρα και η προετοιμασία η δική μας πρέπει να είναι ανάλογη, δηλαδή πρέπει να είναι καθαρώς πνευματική. Το πρώτο επίσημο ένδυμα που πρέπει να ενδυθούμε είναι εκείνο που φόρεσε ο Θεός Λόγος, όταν άδειασε τους Ουρανούς, από τη Θεϊκή του Δόξα και μεγαλοπρέπεια, και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Και το ένδυμα αυτό είναι η θεοΰφαντη στολή της ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και μας βεβαιώνει η Γραφή ότι εταπείνωσεν εαυτόν. Ποιος; Ο Θεός! Ο Λόγος και Υιός, γενόμενος δια της ταπεινώσεως υπήκοος εις τον Θεόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Εταπείνωσεν Εαυτόν. Εταπείνωσεν Εαυτόν. Τη φόρεσε αυτή τη στολή. Αυτή τη στολή καλούμεθα και μείς ως επίσημοι καλεσμένοι σ’ αυτούς τους Βασιλικούς γάμους της Βασιλείας των Ουρανών, να φορέσουμε, να ενδυθούμε. Για μας που βρισκόμαστε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον και ζούμε ακόμα, και όλοι εμείς που σήμερα εκκλησιαστήκαμε και εκκλησιαζόμεθα στον μικρόν τούτον ναόν, το ράψιμο αυτής της στολής και της προετοιμασίας αρχίζει από την συναίσθηση της αμαρτωλότητος. Να αισθανθούμε ότι είμεθα αμαρτωλοί, και να το αισθανθούμε μέχρι τα κόκαλά μας και κατόπιν να το ομολογήσομε. Και να το ομολογούμε σε κάθε συνάνθρωπό μας ότι είμεθα αμαρτωλοί, και την αναφορά των αμαρτιών μας θα την κάνομε στον πνευματικό.
Ναι είμαι αμαρτωλός και το ομολογώ, θα πούμε στον πνευματικό. Είμαι εγωιστής και πεισματάρης, είμαι ζηλιάρης και φθονερός, είμαι άπληστος και τσιγκούνης, είμαι λαίμαργος, είμαι αδηφάγος, είμαι κενόδοξος, κατακρίνω τους πάντες και τα πάντα, είμαι ψεύτης και κλέφτης, είμαι θυμώδης, είμαι όργιλος, είμαι γκρινιάρης, διαβολοστέλνω και καταριέμαι, βλασφημώ ακόμη και τα θεία, γογγύζω καθημερινά κατά του Αγίου Θεού, άσε που έχω κάνει και πέντε εκτρώσεις… Πώς λοιπόν να μην είμαι αμαρτωλός; Πως λοιπόν να μην είμαι αμαρτωλή; Και επιπλέον δεν αγαπώ κανέναν παρά μόνον τον εαυτόν μου. Είμαι, ή δεν είμαι αμαρτωλός ύστερα απ’ αυτά; Είμαι! Και το χειρότερο είναι ότι δεν τηρώ τις εντολές του Θεού, και δεν καλλιεργώ τις αρετές αλλά και τις δωρεές που μου χάρισε ο Πανάγιος Θεός! Άρα είμαι αμαρτωλός!

Το σημερινό Ανάγνωσμα, το Αποστολικό, είπε ότι, «νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακή και την πλεονεξία η οποία είναι ειδωλολατρεία, και παρακάτω, αποθέστε, πετάξτε από πάνω σας κάθε οργή, θυμό, κακία, βλασφημία, αισχρολογία εκ του στόματος υμών, και μη ψεύδεσθε εις αλλήλους. Θα μπορούσαμε βέβαια εκτός απ’ αυτά που μας τα τόνισε ιδιαιτέρως ο Απόστολος Παύλος, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα πολλά, πολλές δηλαδή ακόμα αδυναμίες, κακίες, πονηρίες και πάθη, αλλά αρκούμεθα όμως σ’ αυτή μας την ομολογία, ΑΝ την πιστεύουμε βέβαια.
Με τη συναίσθηση και την ομολογία των πτώσεών μας, σιγά σιγά καλλιεργείται η μετάνοια και ο φόβος του Θεού. Επίσης καλλιεργείται η ενεργουμένη αγάπη, η ζέουσα πίστις, η βεβαιωμένη ελπίδα, ο ανυπόκριτος λόγος, ο φόβος του Θεού, και η αγία συστολή, - πού είναι σήμερα η συστολή, πού είναι σήμερα η ντροπή, πού είναι σήμερα το κοκκίνισμα του προσώπου; ξεδιαντροφθήκαμε όλοι μας, - καλλιεργείται ακόμα η πνευματική βία και υπομονή, και πολλές άλλες αρετές, με βάση πάντοτε την ταπείνωση.

Ας δούμε τώρα τι μας διδάσκει ο Άγιος Βαρσανούφιος σε κάποιον που καυχήθηκε ότι είναι ταπεινόφρων, μάλιστα και το έλεγε μπροστά σε άλλον. «Παιδί μου», του λέγει, «θα μου επιτρέψεις να σε ελέγξω; Διότι ενώ διαλαλείς ότι κατέχεις την ταπείνωση, εντούτοις με τα καθημερινά σου παράπονα για τους συνανθρώπους σου, την οικογένειά σου, τους γείτονές σου, το επαγγελματικό και το κοινωνικό σου περιβάλλον, τους γείτονές σου, αποδεικνύεις το αντίθετο. Σε κακολογούν, σε περιφρονούν, και συ επαναστατείς. Σε επαινούν και σε κολακεύουν και συ χαίρεσαι και καμαρώνεις! Άλλοι προοδεύουν και συ ζηλεύεις! Βρε ευλογημένε πώς πιστεύεις ότι έχεις ταπείνωση, με τέτοια καμώματα; Αυτός παιδί μου», συνεχίζει ο Άγιος Βαρσανούφιος, «που πιστεύει πραγματικά στην αμαρτωλότητά του, αυτός είναι και ο αληθινά ταπεινός, διότι δεν αντιλέγει, δεν οργίζεται, δεν μνησικακεί, δεν κατακρίνει κανέναν, δεν ζηλεύει, δεν προβάλλεται, δεν αντιμάχεται, δεν πεισμώνει, δεν θυμώνει, δεν ψεύδεται, δεν γογγύζει και τέλος δεν κενοδοξεί. Αλλά θεωρεί όλους τους άλλους καλυτέρους από τον εαυτόν του». Και καταλήγει ο Άγιος, «πρόσεξε παιδί μου, γιατί η αιτία του κάθε κακού δεν είναι ούτε οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν, ούτε οι δαίμονες, αλλά μόνον ο κακός σου εαυτός».
Αυτά κατά τον Άγιο Βαρσανούφιο. Και όπως καταλάβατε αυτός ο χριστιανός κάθε άλλο παρά ταπείνωση έχει.

Υπάρχει και μια προσευχή αδελφοί μου, που λέγεται προσευχή του ταπεινού, την οποία σας την είχα μοιράσει πριν από αρκετά χρόνια, σ’ ένα βραδινό μας κήρυγμα. Ας την ξαναδιαβάσουμε. Ακούστε την.

Χριστέ μου συ ο ταπεινός τη καρδία,
απάλλαξέ με από την επιθυμία να με εκτιμούν,
από την επιθυμία να είμαι περιζήτητος,
από την επιθυμία να με λυπούνται,
από την επιθυμία να με κολακεύουν,
από την επιθυμία να κυριαρχώ,
δηλαδή, απάλλαξέ με από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια.
Χριστέ μου,
απάλλαξέ με από τον φόβον της καταφρονήσεως,
από τον φόβον της υποψίας,
από τον φόβον μην τυχόν με αδικήσουν,
από τον φόβον μη τυχόν με προσβάλλουν,
από τον φόβον του να λησμονηθώ,
από τον φόβον μη τυχόν και με γελοιοποιήσουν,
δηλαδή, απάλλαξέ με από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια.
Χριστέ μου,
άλλοι ας αγαπιούνται περισσότερο από μένα,
- άλλοι! ποιος μπορεί να το πει αυτό, όλοι άλλοι να αγαπιούνται και μένα ας με καταφρονούν.-
Άλλοι ας προοδεύουν,
και άλλοι ας ανέρχονται σε τιμές και αξιώματα, και γω ας σμικρύνομαι,
ας με παραγκωνίζουν,
ας με πετάν στην άκρη,
ας μη με δίνουν σημασία.
Άλλοι ας χρησιμοποιούνται και γω ας παραγκωνίζομαι,
τους άλλους να επαινούν και μένα ας με ξεχνούν,
τους άλλους ας βραβεύουν και πάντοτε εμένα να με περιφρονούν,
δηλαδή, Χριστέ μου απάλλαξέ με από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια.
Αμήν.

Αυτή είναι αδελφοί μου η προσευχή ενός πραγματικού, ταπεινού χριστιανού. Τέτοια στολή πρέπει να φορέσουμε και μείς όλοι, για να μας δεχθεί ο ουράνιος Βασιλεύς τους βασιλικούς γάμους της Βασιλείας των Ουρανών, και για να μπορέσουμε εμείς με αυτή τη στολή, να κάνουμε φάτνη την καρδιά μας, μέσα στην οποίαν να ανακληθεί ο νεογέννητος Χριστός τα Χριστούγεννα, είτε με την Θεία Κοινωνία, είτε με την απλωμένη Θεία Χάρη μέσα στους ναούς, αν δεν κοινωνήσουμε.

Δύσκολα θα μου πείτε τα πράγματα. Δύσκολα, αδύνατα και ακατόρθωτα θα πουν όμως και μερικοί άλλοι. Ο Θεός όμως που «υπερηφανοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», είναι αυτός που μας βεβαιώνει και μας λέγει ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί».
Αδελφοί μου, όσοι πιστοί προσέλθετε στο βασιλικό Δείπνο του Σώματος και του Αίματος του Ιησού Χριστού, μετά πάσης συντριβής και ταπεινώσεως, μετανοίας, πίστεως και αγάπης, διότι σε αυτόν τον Θεόν, και Σωτήρα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε, και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.

Μαγειρική και νηστεία. Η νηστεία να συνδυάζεται με την ελεημοσύνη και την προσευχή.

 

Είναι καιρός τώρα που στα περίφημα κανάλια της ελληνικής τηλοψίας αφιερώνονται πολλές ώρες στη μεγάλη τέχνη της μαγειρικής.

Πολυτελείς, καλοφωτισμένες κουζίνες, με ακριβά μαγειρικά σκεύη, μόνιμα χαμογελαστά πρόσωπα γυναικών και ανδρών, μεσόκοπων και νέων με λουλουδάτες ή άσπρες ποδιές και σκούφους, αστειάκια συνήθως όχι έξυπνα και εκείνα τα ατέλειωτα φαιδρά υποκοριστικά καροτάκια, σαλτσούλες, ψαράκια, κρεατάκια και λοιπά.

Μάλιστα οι συνταγές τους είναι πολλές φορές λίαν δαπανηρές και σπάνιες. Προέρχονται από διάφορες μακρινές χώρες, ξένες, από την απλή, ωραία και υγιεινή γνωστή μεσογειακή δίαιτα.

Σε μία εποχή δύσκολη, σαν τη δική μας, να παρουσιάζονται καθημερινά λαχταριστοί αστακοί, γαρίδες, κρέατα φερμένα από μακριά, αποτελεί μία οδυνηρή πρόκληση.

Όταν οι συνάνθρωποί μας δεν έχουν ούτε τον άρτο τον επιούσιο, ξενίζει αυτή η πολυδάπανη και πολυποίκιλη παρουσίαση εδεσμάτων γαργαλιστικών.....

Μερικοί φαίνεται ζουν για να τρώνε. Σε αυτούς απευθύνονται; Κάθονται άνθρωποι όλη τη μέρα και αντιγράφουν όλες αυτές τις σύνθετες συνταγές; Φαίνεται πως υπάρχει ένα τέτοιο φιλοθεάμον κοινό που ενδιαφέρεται και γι' αυτό και βέβαια συνεχίζονται οι εκπομπές αυτές.

Την ίδια περίοδο κυκλοφορεί ένα πλήθος βιβλίων - τσελεμεντέδων επίσης πανάκριβων, με ιλουστρασιόν χαρτί, πολλές έγχρωμες φωτογραφίες και καλλιτεχνικά δεσίματα.

Μάλιστα κυκλοφορούν και αρκετά βιβλία με νηστίσιμες συνταγές για τα οποία έχω μία μικρή επιφύλαξη. Βρισκόμαστε σε περίοδο νηστείας πριν τα Χριστούγεννα. Πάντοτε πριν τις μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης έχουμε νηστεία ως προετοιμασία.

Η νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι πάντοτε συνδυασμένη με τη λιτοφαγία και την ολιγοφαγία. Αν είναι να τρώει κανείς γαρίδες, καραβίδες, χαβιάρια και αστακούς καλύτερα να νηστεύει.

Η νηστεία όμως, όπως λεει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα πρέπει να είναι λιτή, φτωχή και απλή και τα χρήματα που κερδίζουμε μη χρησιμοποιώντας πολυδάπανες τροφές, να γεμίζουν με τις απαραίτητες τροφές τις κοιλιές των πεινασμένων. Η νηστεία λοιπόν συνδυάζεται με την ελεημοσύνη και την προσευχή.

Όταν ο άνθρωπος θα φάει βαριά και πολύ, θα κουβεντιάσει πολύ και θα κοιμηθεί πολύ. Η μία παραχώρηση φέρνει την άλλη. Όταν ο άνθρωπος θα φάει μέτρια θα βρίσκεται σε μία μεγαλύτερη εγρήγορση, θα ελέγχει τις σκέψεις του, θα συλλαμβάνει τους λογισμούς του και θα περιορίζει τη φαντασία του.

Δεν νηστεύουμε για να έχουμε καλή υγεία και ωραία σιλουέτα, άσχετα αν βοηθά κάποτε και σε αυτά. Νηστεύουμε γιατί είναι εντολή Θεού, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει ο άνθρωπος στον Θεό, γιατί είναι μία εκούσια προσφορά, στέρηση της τελικά επώδυνης ηδονής.

Ο καθηγητής κ. Α. Καφάτος έχει πει πως αν τηρούσαμε επακριβώς τις καθιερωμένες νηστείες της εκκλησίας θα είχαμε σαφώς καλύτερη υγεία.

Η πολυφαγία, η καθημερινή κρεοφαγία, η τροφή με πολλά λιπαρά δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην υγεία. Όταν ο άνθρωπος νηστεύει έχει πιο καθαρό νου και μπορεί να προσεύχεται καθαρότερα και καλύτερα.

Η νηστεία είναι ένα μέρος της ασκήσεως του πιστού. Η νηστεία από μόνη της δεν σημαίνει τίποτε. Οι φτωχοί νηστεύουν θέλοντας και μη. Αν όμως στενοχωρούνται γι' αυτό γκρινιάζουν, άγχονται, νευριάζουν και γίνονται κακοί, χάνουν τον "μισθό" τους.

Επανερχόμενος στα τηλεοπτικά μαγειρέματα θυμάμαι και κάποια άλλα μαγειρέματα υποκρισίας, δολοπλοκίας, διπλωματίας και απάτης, υποστηρίζοντας τους δικούς μας και ας είναι αχρείοι και ανάξιοι.

Βρέθηκα στο σπίτι της αδελφής μου στην Αθήνα και παρακολούθησα αυτόν τον μυρωδάτο ολοήμερο πόλεμο σκόρδου, κρεμμυδιού, βαλσάμικου, καρυκευμάτων και σαλτσών αλλά και περίεργων σαλατών και γλυκών και κουράστηκα πολύ.

Έλεγε ένας γέροντας πως γίνεται ένας μεγάλος πόλεμος για λίγα εκατοστά, ό,τι καταλάβει η γλώσσα, ο ουρανίσκος και ο λάρυγγας. Μετά καμία αίσθηση. Αν φας πολύ θα έχεις στομαχόπονο κι αν δεν πάρεις σχετικά φάρμακα σίγουρα θα θέλεις αναψυκτικά - χωνευτικά. Ένας άγιος είπε το κρασί δεν είναι αμαρτία αλλά η μέθη. Σε όλα χρειάζεται μέτρο, διάκριση και προσοχή.

μοναχός Μωυσής, ΑγιορείτηςΤο αλίευσα ΕΔΩ

Σιωπή καί ἡσυχία στήν καρδιά - Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης.

 

Γιά νά ἀποκτήσης τή σιωπή καί τήν ἡσυχία στήν καρδιά σου, ἀπόφευγε τίς περιττές βιοτικές σκέψεις. Ἔτσι θά σωθεῖς καί θά συγχορεύης μέ Ἀγγέλους.

Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης

Ἅγιοι Μηνᾶς, Ἑρμογένης καὶ Εὔγραφος (10 Δεκεμβρίου).

Ὁ Μηνᾶς ἦταν Ἀθηναῖος καὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του εἰδωλολάτρης. Ὅταν ὅμως ἐκπαιδεύτηκε καὶ μορφώθηκε ἀρκετά, διαπίστωσε ὅτι ἡ πολυθεΐα ἦταν μᾶλλον ψέμα καὶ πλάνη. Στὴν μελέτη τῶν φιλοσόφων ἐπίσης, δὲν μπόρεσε νὰ βρεῖ κάτι τὸ ἀληθινό. Τότε προχώρησε στὴν μελέτη χριστιανικῶν συγγραμμάτων. Ἔπειτα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου καὶ βρῆκε αὐτὸ ποὺ τὸν γέμιζε ψυχικά, δηλαδὴ τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι, ὁ Μηνᾶς ἔγινε χριστιανός.

Ἀργότερα, ὁ βασιλιὰς Μαξιμίνος (311 – 313), μὴ γνωρίζοντας ὅτι εἶναι χριστιανός, τὸν ἔκανε ἔπαρχο Ἀλεξανδρείας. Ἀλλὰ ὅταν ὁ βασιλιὰς αὐτὸς διέταξε διωγμοὺς στὴν πόλη αὐτή, ὁ Μηνᾶς ὄχι μόνο δὲν ἐξετέλεσε τὴν διαταγή, ἀλλὰ καὶ συνετέλεσε νὰ πληθυνθοῦν οἱ χριστιανικὲς τάξεις.

Τότε ὁ Μαξιμίνος ἔστειλε νέο ἔπαρχο, τὸν Ἀθηναῖο λόγιο Ἑρμογένη. Αὐτός, τηρώντας τὸ γράμμα τοῦ νόμου, βασάνισε σκληρὰ τὸν Μηνᾶ καὶ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακή, γιὰ νὰ πεθάνει ἐκεῖ μέσα ἀπὸ τὶς πληγές του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ὅταν ὁ Ἑρμογένης ἔστειλε νὰ διαπιστώσουν ἂν καὶ πότε πέθανε ὁ Μηνᾶς, διαπίστωσαν ὅτι ὄχι μόνο δὲν εἶχε πεθάνει, ἀλλὰ καὶ οἱ πληγές του θεραπεύθηκαν. Τότε δημόσια τὸν ρώτησε πὼς ἔγινε αὐτό. Ὁ Μηνᾶς ἀπάντησε ὅτι θεραπεύθηκε τὴν ὥρα ποὺ πεσμένος στὸ ἔδαφος ἔψαλλε: «Ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὗ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἶ Κύριε». Ἐὰν δηλαδὴ ἀντικρίσω τὸν θάνατο, δὲ θὰ φοβηθῶ μήπως πάθω κακό, διότι σὺ εἶσαι μαζί μου, Κύριε.
Ἡ ἀπάντηση εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ γίνει χριστιανὸς ὁ Ἑρμογένης καὶ κάποιος διακεκριμένος πολίτης, ὁ Εὔγραφος. Ἀργότερα, ὅλους μαζὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ἡ καλλικέλαδος, θεόφρον γλῶσσά σου, λαμπρῶς κηρύξασα, Χριστοῦ τὴν σάρκωσιν, συναθλητάς σοι εὐκλεεῖς, εἱλκύσατο ἐν σταδίῳ, Μηνᾶ παμμακάριστε, Ἑρμογένην τὸν ἔνδοξον, καὶ τὸν θεῖον Εὔγραφον, μεθ’ ὧν χαίρων ἠγώνισαι. Καὶ νῦν τὴν Παναγίαν Τριάδα, ὑπὲρ ἡμῶν ἐκδυσωπεῖτε.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Μηνᾶν τὸν θαυμαστόν, Ἑρμογένην τὸν θεῖον, καὶ Εὔγραφον ὁμοῦ, ἱεραῖς μελῳδίαις, τιμήσωμεν ἅπαντες, ὡς τιμήσαντας Κύριον, καὶ ἀθλήσαντας, ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ χορείαν, τὴν ἀσώματον, ἐν οὐρανοῖς πεφθακότας, καὶ θαύματα βλύζοντας.

Μεγαλυνάριον.
Ὤσπερ λιγυρόφθογγος ἀηδών, Μηνᾶ τὸν τῶν ὅλων, διαγγείλας Δημιουργόν, Εὔγραφον τὸν θεῖον, ὁμοῦ σὺν Ἑρμογένει, συμφύτους ἐπεσπάσῳ, τῷ θείῳ σκάμματι.

Συναξαριστής 10 Δεκεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Μηνᾶς ὁ Καλλικέλαδος, Ἑρμογένης καὶ Εὔγραφος

Ὁ Μηνᾶς ἦταν Ἀθηναῖος καὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του εἰδωλολάτρης. Ὅταν ὅμως ἐκπαιδεύτηκε καὶ μορφώθηκε ἀρκετά, διαπίστωσε ὅτι ἡ πολυθεΐα ἦταν μᾶλλον ψέμα καὶ πλάνη.

Στὴ μελέτη τῶν φιλοσόφων ἐπίσης, δὲν μπόρεσε νὰ βρεῖ κάτι τὸ ἀληθινό. Τότε προχώρησε στὴ μελέτη χριστιανικῶν συγγραμμάτων καὶ ἔπειτα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου καὶ βρῆκε αὐτὸ ποὺ τὸν γέμιζε ψυχικά, δηλαδὴ τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια.

Ἔτσι, ὁ Μῆνας ἔγινε χριστιανός. Ἀργότερα, ὁ βασιλιὰς Μαξιμίνος (311-313), μὴ γνωρίζοντας ὅτι εἶναι χριστιανός, τὸν ἔκανε ἔπαρχο Ἀλεξανδρείας. Ἀλλὰ ὅταν ὁ βασιλιὰς αὐτὸς διέταξε διωγμοὺς στὴν πόλη αὐτή, ὁ Μηνᾶς ὄχι μόνο δὲν ἐξετέλεσε τὴν διαταγή, ἀλλὰ καὶ συνετέλεσε νὰ πληθυνθοῦν οἱ χριστιανικὲς τάξεις.

Τότε ὁ Μαξιμίνος ἔστειλε νέο ἔπαρχο, τὸν Ἀθηναῖο λόγιο Ἑρμογένη. Αὐτός, τηρῶντας τὸ γράμμα τοῦ νόμου, βασάνισε σκληρὰ τὸ Μηνᾶ καὶ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακή, γιὰ νὰ πεθάνει ἐκεῖ μέσα ἀπὸ τὶς πληγές του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ὅταν ὁ Ἑρμογένης ἔστειλε νὰ διαπιστώσουν ἂν καὶ πότε πέθανε ὁ Μηνᾶς, διαπίστωσαν ὅτι ὄχι μόνο δὲν εἶχε πεθάνει, ἀλλὰ καὶ οἱ πληγές του θεραπεύθηκαν.

(Ἁγιος Ἐρμογένης)

Τότε δημόσια τὸν ῥώτησε πὼς ἔγινε αὐτό. Ὁ Μηνᾶς ἀπάντησε ὅτι θεραπεύθηκε τὴν ὥρα ποὺ πεσμένος στὸ ἔδαφος ἔψαλλε: «Ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ Κύριε». Ἐὰν δηλαδὴ ἀντικρίσω τὸ θάνατο, δὲ θὰ φοβηθῶ μήπως πάθω κακό, διότι σὺ εἶσαι μαζί μου, Κύριε. Ἡ ἀπάντηση εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ γίνει χριστιανὸς ὁ Ἐρμογένης καὶ κάποιος διακεκριμένος πολίτης, ὁ Εὔγραφος. Ἀργότερα, ὅλους μαζὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
Δι' ἐγκρατείας, τῶν παθῶν τὰς πυριφλέκτους, ἀπονεκρώσαντες ὁρμὰς καὶ τὰς κινήσεις, τοῦ Χριστοῦ οἱ Μάρτυρες ἔλαβον τὴν χάριν, τὰς νόσους ἀποδιώκειν τῶν ἀσθενῶν, καὶ ζῶντες καὶ μετὰ τέλος θαυματουργεῖν· ὄντως θαῦμα παράδοξον! ὅτι ὀστέα γυμνά, ἐκβλύζουσιν ἰάματα. Δόξα τῷ μόνῳ Θεῷ ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ἡ καλλικέλαδος, θεόφρον γλῶσσα σου, λαμπρῶς κηρύξασα, Χριστοῦ τὴν σάρκωσιν, συναθλητᾶς σοὶ εὐκλεεῖς, εἰλκύσατο ἐν σταδίῳ, Μηνᾷ παμμακάριστε, Ἐρμογένην τὸν ἔνδοξον, καὶ τὸν θεῖον Εὔγραφον, μεθ' ὧν χαίρων ἠγώνισαι. Καὶ νῦν τὴν Παναγίαν Τριάδα, ὑπὲρ ἠμῶν ἐκδυσωπεῖτε.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῆς στρατείας ἥρπασε, σὲ τῆς προσκαίρου, καὶ ἀφθάρτου ἔδειξε, συγκληρονόμον ὦ Μηνᾶ, σὺν τοῖς συνάθλοις σου Κύριος, ὁ παρασχών σοι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Παρωσάμενοι δόξαν τὴν κοσμικήν, ἐπτερώθησαν δόξῃ τῇ θεϊκῇ, Μηνᾶς Ἑρμογένης τε, καὶ ὁ ἔνδοξος Εὔγραφος, καὶ προθύμῳ γνώμῃ, τὸν ὄγκον ὑπέμειναν, τῶν δεινῶν βασάνων, σαρκὸς μὴ φεισάμενοι· ὅθεν μετὰ τέλος, εἰς βυθοὺς θαλαττίους, ῥιφέντες ἰθύνθησαν, πρὸς λιμένα οὐράνιον, οἷς ἐν πίστει βοήσωμεν. Πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

---

Ὁ Ἅγιος Γέμελος ὁ Πολύαθλος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτη (361-363) καὶ πατρίδα του ἦταν ἡ Ἄγκυρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

Ὅταν κάποτε ὁ Ἰουλιανὸς πέρασε ἀπὸ τὴν πατρίδα του, πληροφορήθηκε, ὅτι ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς δὲν ἔπαψε νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ προσελκύει εἰδωλολάτρες στὴ χριστιανικὴ πίστη

. Ὅταν διέταξε καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστά του, ὁ Γέμελος δὲν δίστασε καὶ ἐκεῖ νὰ ὁμολογήσει τὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ὁ Ἰουλιανὸς ἐξοργισμένος, διέταξε καὶ τοῦ ἔμπηξαν μυτερὰ ξύλα κατὰ μῆκος τῶν δακτύλων του. Κατόπιν ἔβαλαν πάνω στὸ σῶμα του πυρακτωμένο σίδερο καὶ στὴ συνέχεια τὸν χτύπησαν ἀλύπητα μὲ σιδερένια καὶ ἀγκυλωτὰ ῥαβδιά. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Γέμελος δὲν πτοήθηκε, τὸν σταύρωσαν καὶ ἔτσι παρέδωσε στὸν στεφανοδότη Κύριο τὴν ἁγία του ψυχή.

---

Ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ὁ Δεφουρκινός

Μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἐξομολόγηση, τὴν μελέτη, τὴν ἀγρυπνία, τὴν μεγάλη ἐγκράτεια καὶ τὴν θεία κοινωνία, ἐνισχυόταν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ὅταν ἦταν νέος, ἀπὸ τοὺς μολυσμοὺς τῆς σάρκας καὶ τοῦ πνεύματος.

Ἔζησε τὸν 9ο μ. Χ. αἰῶνα, καὶ ἡ πατρίδα του βρισκόταν στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Κυμιναίου. Ἀνατράφηκε χριστιανικὰ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, διατηρῶντας τὴν πίστη καὶ τὴν ἁγνότητά του ἀπὸ τὴν νεανική του ἀνάπτυξη.

Κινούμενος ἀπὸ ἱερὸ πόθο ὁ Θωμᾶς, ἐπισκέφθηκε πολλὰ μοναστήρια καὶ ἀποκόμισε πολλὲς ἀρετὲς ἀπὸ τὰ ἐκεῖ μεγάλα ὑποδείγματα τῆς εὐσέβειας. Ἀργότερα ἔγινε καὶ ἴδιος μοναχὸς καὶ δίδασκε μὲ ζῆλο τὸ Εὐαγγέλιο μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχοὺς σὲ πόλεις καὶ χωριά, κατὰ τὶς τεσσαρακοστές.

Ὁ ἐκεῖ ἐπίσκοπος, ἐκτιμοῦσε τόσο πολὺ τὶς μεγάλες ἀρετὲς τοῦ Θωμᾶ, ὥστε ὅταν κάποιος μεγιστάνας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔκτισε Μονὴ κοντὰ στὸ Σαγκάριο ποταμό, τὸν διόρισε ἡγούμενό της. Ἡ προτίμηση αὐτὴ δικαιώθηκε περίτρανα, διότι ὁ Θωμᾶς κυβέρνησε τὸ μοναστήρι μὲ πολλὴ τάξη καὶ ὑπῆρξε πρότυπο μοναχικῆς ζωῆς στοὺς συμμοναστές του. Ἰδιαίτερα πολλαπλασίασε τοὺς οἰκονομικοὺς πόρους τῆς Μονῆς, γιὰ νὰ βοηθάει αὐτοὺς ποὺ προσέφευγαν σ᾿ αὐτή.

Ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος. Κάποτε μάλιστα, ἔγραψε ἀπάντηση στὸν βασιλιὰ Λέοντα τὸ σοφό, χωρὶς ν᾿ ἀνοίξει τὴν ἐπιστολὴ ποὺ τοῦ ἔστειλε! Ἀργότερα ὁ Θωμᾶς, ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο εἰρηνικὸ ἡσυχαστήριο καὶ ἐκεῖ τὸν βρῆκε ὁ θάνατος σὲ βαθιὰ γεράματα, ἀλλὰ καὶ σὲ συνεχὴ πνευματικὴ ἄνθιση καὶ ἀκμή.

---

Ὁ Ἅγιος Θεότεκνος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

---

Ὁ Ἅγιος Μαριανός

Μαρτύρησε διὰ λιθοβολισμοῦ.

---

Ὁ Ἅγιος Εὐγένιος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν χτύπησαν μὲ ξύλα μέχρι θανάτου. σ᾿ ἄλλο Συναξαριστὴ ἡ μνήμη του ἀναφέρεται μετὰ τοῦ Ἁγίου Μαρίνου.

---

Σύναξις Άρχιστρατήγου Μιχαὴλ «ἐν τοῖς Ἄδδα» (ἢ Ἀδδᾶ)

Γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ἔχουμε καμιὰ ἄλλη πληροφορία

Με ποιο κριτήριο είναι μικρός κανείς για το αξίωμα που κατέχει;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Όλοι γελούσαν με μένα, χάνομαν κι εγώ στα γέλια" (Σκωπτική παροιμία Δεσκάτης Γρεβενών)

Οι αρχαίοι δεν απένειμαν δημόσια αξιώματα σε ανθρώπους, που δεν τα άξιζαν,ιδίως όσον αφορά στο ήθος.Έτσι είχαν άξιους ηγέτες.Μερικές φορές οι ηγέτες τους αναδεικνύονταν ανώτεροι απ΄ το αξίωμά τους.

Στις περιπτώσεις αυτές ,χάρις στην ανώτερότητά τους ενέπνεαν το σεβασμό σε όλους. Ο κόσμος όταν κινδύνευε η πόλη τους καλούσε να αναλάβουν ξανά το αξίωμά τους , ακόμα κι όταν είχαν αποχωρήσει λόγω γήρατος. Ο Κάτων π.χ. ανέλαβε ξανά την αρχηγία του Αθηναϊκού στρατού σε ηλικία ογδόντα ετών!

Ο Κάτων είχε χαρίσει εκατό νίκες στους Αθηναίους. Η τελευταία του αρχηγία κατέληξε σε ήττα, όχι εξαιτίας του, αλλά εξαιτίας της μη τήρησης της συμφωνίας από μέρους του Αλεξάνδρου. Ο Κάτων δέχθηκε με ηρεμία την θανατική ποινή. Στα παιδιά του άφησε αυτήν την πνευματική υποθήκη:"Μη μνησικακείν Αθηναίοις."

Η μητέρα του διάσημου Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, όπως διηγείται ο ίδιος, του έδωσε αυτήν την ευχή: Αν γίνεις στρατιωτικός, να γίνεις στρατηγός. Αν γίνεις κληρικός, να γίνεις αρχιεπίσκοπος. Έγινα ζωγράφος και έγινα ο Πικάσο. Είναι σπάνιο ιδίως σε εποχές παρακμής σαν τη δική μας οι κατέχοντες αξιώματα να τα υπερβαίνουν σε αξία, όπως ο Κάτων π.χ. ή ο Πικάσο. Συνήθως είναι μικρότεροι από το αξίωμά τους.

Με ποιο κριτήριο είναι μικρός κανείς για το αξίωμα που κατέχει; Η ίδια η επιθυμία απόκτησης αξιωμάτων είναι ένδειξη αναξιότητας. Εκείνοι που αξίζουν δεν επιζητούν το αξίωμα. Αγωνίζονται όχι για να καταλάβουν το αξίωμα, αλλά για να βρεθεί ο πιο άξιος να το καταλάβει. Κατά την Ορθοδοξία η επιθυμία να εξουσιάζεις τους άλλους είναι αρρώστια.Ο Κύριος εισήλθε στην Ιερουσαλήμ επιβαίνων όνου και όχι ίππου, ο οποίος ήταν σύμβολο βασιλικής εξουσίας και πολέμου.

Το αλίευσα ΕΔΩ