ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΟ ΔΕΙΠΝΟ- Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Βαδραχάνης

<><>

Στο ευαγγέλιο του Λουκά (14,15-24), παρουσιάζεται -σ’ ένα γεύμα που έκανε στον Χριστό κάποιος άρχων Φαρισαίος- ένας από τους συνδαιτημόνες να μακαρίζει αυτόν που θα φάγει φαγητό στη βασιλεία του Θεού. Ήταν κάπως απλός και μη θεολογικά καταρτισμένος και πίστευε ότι η βασιλεία του Θεού έχει υλικές απολαύσεις, όπως πιστεύουν και σήμερα οι μουσουλμάνοι, οι χιλιαστές και άλλοι αλλόδοξοι. Ο Χριστός, παίρνοντας αφορμή από την επιθυμία του, μίλησε παραβολικά για κάποιο μέγα δείπνο που έκανε κάποιος άνθρωπος και κάλεσε πολλούς. Ποιο είναι αυτό το δείπνο το καταλαβαίνουμε αν σκεφθούμε αυτά που λέγει ο Χριστός σ’ άλλα σημεία της Γραφής. Λέγει ο Χριστός στο έκτο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου ότι αυτός είναι ο άρτος ο ουράνιος, ο αληθινός και αι-ώνιος, ο άρτος που αν τον φας δεν πεινάς ούτε διψάς, ο άρτος της ζωής, που αν τον φας ζεις αιώνια. Ο άρτος που είναι ασύγκριτα ανώτερος από το μάννα που φάγανε οι πατέρες των Εβραίων στην έρημο. Ο άρτος αυτός είναι η σάρκα του την οποίαν θυσίασε για να ζήσει ο κόσμος. Συνεπώς το δείπνο που υπονοεί ο Χριστός λέγοντας την παραβολή αυτή είναι η Θεία Λειτουργία. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα (Ιω. 6, 54). Αυτός που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω. 6,56). Γι’ αυτό ο άγιος Χρυσόστομος στον Κατηχητικό Λόγο του, που διαβάζουμε το βράδυ της αναστάσεως λέγει· «Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως». Λοιπόν το «μέγα δείπνο» της παραβολής είναι το δείπνο του Θεού, η Λειτουργία. Είναι μέγα γιατί μέγας είναι αυτός που το παραθέτει. Είναι μέγα γιατί μέγας είναι ο παρατιθέμενος. Είναι ένα δείπνο που μπορεί κανείς να το απολαύσει κι απ’ αυτή τη ζωή. Ένα δείπνο που είναι μετοχή στη βασιλεία του, στην αιώνια και γαλήνια ζωή. Ένα δείπνο που ο Θεός καλεί τους πάντες και δεν εξαιρεί κανένα. Δεν ισχύει ο απόλυτος προορισμός των προτεσταντών. Ένα δείπνο που ενώ είναι με υλικά στοιχεία μας χαρίζει το Πνεύμα το Άγιο. Μας ενώνει με τον Χριστό και μας κάνει κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος. * * * Αλλά το περίεργο είναι ότι αυτοί που προσκαλεί βρίσκουν δικαιολογίες για να μη παρευρεθούν. Προτιμούν τις βιοτικές φροντίδες τους (αγρόν ηγόρασα), τις εργασίες τους (ζεύγη βοών ηγόρασα), τις οικογενειακές απασχολήσεις τους (γυναίκα έγημα). Τουλάχιστον σ’ αυτή την παραβολή δεν φαίνεται να είναι άσωτοι και διεφθαρμένοι, παράνομοι και καταζητούμενοι από την αστυνομία, ασεβείς και αντίχριστοι με πνεύμα επιθετικό για το Θεό. Όχι· απλώς είναι άνθρωποι που δίνουν προτεραιότητα στις γήινες και βιοτικές τους ασχολίες. Τι θα φάνε, τι θα πιούνε, τι θα ντυθούνε, πως θα θησαυρίσουν επι της γης. Δεν αγαπούν τον Θεό εξ όλης ψυχής, καρδίας και διανοίας. Δεν πιστεύουν σ’ αυτόν αλλά στο πορτοφόλι τους. Δεν είναι θεοκεντρικοί αλλά ανθρωποκεντρικοί. Δεν δίδουν σημασία σ’ αυτό που είπε ο Χριστός «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ.6,33). Κι αν πάμε πιο παλιά, θα δούμε ότι ο άνθρωπος προτιμά ανέκαθεν -από τη στιγμή της δημιουργίας του μάλιστα- άλλα δείπνα και όχι τα δείπνα του Θεού. —Έτσι στον παράδεισο απέφυγε το πλούσιο και αφάνταστα ποικίλο τραπέζι του Θεού και προτίμησε το δείπνο που του πρόσφερε ο διάβολος με τον απαγορευμένο καρπό. Και αυτό θα συνεχιστεί σ’ όλη τη μετέπειτα ιστορία. —Ακόμη και ο περιούσιος λαός του Θεού, που τον απελευθέρωσε από τη φοβερή σκλαβιά των Αιγυπτίων, θα γκρινιάζει συνεχώς στον Μωυσή, ενώ απολάμβανε τα τρυγόνια και το μάννα που είχε ποικίλες γεύσεις σύμφωνα με τη Γραφή, γιατί είχε χάσει τις τροφές που απολάμβανε στην Αίγυπτο. Το δείπνο των Αιγυπτίων ήταν ανώτερο του δείπνου του Θεού για τους Ισραηλίτες. —Και οι σημερινοί χριστιανοί το βράδυ του Πάσχα, μόλις ακούσουν το «Χριστός Ανέστη», γυρίζουν τα οπίσθιά τους προς το Ευχαριστιακό Τραπέζι που θα ετοιμασθεί σε λίγο μέσα στο ναό και τρέχουν να φάνε το αρνί. Για να πραγματοποιηθεί η προφητεία· «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν». Λοιπόν δεν μας αρέσουν τα δείπνα του Θεού. Και το χειρότερο· πράγματα που ο Θεός μας τα έδωσε για να μας οδηγούν στη βασιλεία του, όπως είναι το επάγγελμα και ο γάμος, εμείς τα χρησιμοποιούμε ως προφάσεις και δικαιολογίες για ν’ αποφεύγουμε το δείπνο που μας προσφέρει και τη συντροφιά Του. Υπάρχουν και οι διάφορες βέβαια γήινες υποθέσεις που είναι απαραίτητες για να επιζήσουμε. Αυτές ο Θεός δεν τις απαγορεύει αλλά ζητά να μη μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας και να δίνουμε προτεραιότητα στο Θεό και όχι σ’ αυτές. * * * Στις δικαιολογίες των ανθρώπων της παραβολής που δεν θέλησαν να έρθουν, οι σύγχρονοι χριστιανοί (;) εφεύραν κι άλλες. Εφεύραν τις λεγόμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις τις οποίες εντάσσουν πριν τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας και μά-λιστα σε περίοδο νηστείας. Έτσι, με το πρόσχημα της διατηρήσεως των εθίμων και του λαϊκού πολιτισμού, ξεφαντώνουν θορυβωδώς και ενοχλητικώς για τους άλλους συμπολίτες τους και μάλιστα τους πραγματικά πιστούς. Και έτσι ούτε οι ίδιοι έρχονται στο Ευχαριστιακό τραπέζι ούτε όμως και τους άλλους αφήνουν τις προϋποθέσεις να το απολαύσουν σωστά.