«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» Υπό του Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Καλλίνικου Νικολάου

Τῶν Προπατόρων Κολοσσαεῖς γ΄4-11

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»

«Ἀπεκδυσάμενοι τό παλαιόν ἄνθρωπον καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον»

Ποιά εἶναι ἡ θέση καί παρουσία τῶν χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο, ἀλλά καί ἡ σχέση μαζί του; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα, πού ὅσο ἀποσχολεῖ ἐμᾶς σήμερα, ἄλλο τόσο ἀπασχολοῦσε καί τήν Ἐκκλησία στά χρόνια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτό μαρτυροῦν τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου σήμερα πρός τούς χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν. Ἀναφέρεται στήν ζωή του πρίν νά γίνουν χριστιανοί καί ὑπογραμμίζει τά πάθη μέσα στά ὁποία ζοῦσαν. Μέ τήν χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ ἀπελευθερώθηκαν ἀπό αὐτά καί ζοῦν μία νέα ζωή, τήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τήν ἀλλαγή τους χαρακτηρίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς «ἀπέκδυση (ἀποβολή) τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου» καί «ἔνδυση τοῦ νέου».

Ἄν δέν μποροῦμε ἐμεῖς σήμερα τόσο εὔκολα νά καταλάβουμε αὐτή τήν ἀλλαγή καί τήν οὐσιαστική διαφορά τῶν χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο, εἶναι γιατί οἱ περισσότεροί ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχουμε ὑποστεῖ τήν «κατά Θεόν ἀλλοίωση» γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἔτσι πολλές φορές ὅποιος παρατηρεῖ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας διερωτᾶται, κατά πόσο διαφέρουμε ἐμεῖς ἀπό τούς μή χριστιανούς καί ἡ κοινωνίας μας ἀπό τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, στά πρόσωπα τῶν συνετῶν χριστιανῶν, ἔχει πάντα τήν συνείδηση τῆς «κοινότητος», ὅτι δέν εἶναι δηλαδή κάτι τό ἐντελῶς καινούργιο μέσα στίς δομές τοῦ κόσμου.

Δέν εἶναι λοιπόν συμπτωματικό ὅτι ἡ εἰκόνα, πού ἐπεκράτησε γιά νά ἀποδώσει καλύτερα τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο εἶναι ἡ ναῦς – τό καράβι. Ἡ Ἐκκλησία ταξιδεύει σέ ἕνα πλοῖο μέσα στόν ὠκεανό τῆς ἱστορίας. Κι ὅπως τό πλοῖο πορεύεται στήν θάλασσα, ἀλλά δέν ταυτίζεται μαζί της, μεταφέρει τό πλήρωμά του προφυλάσσοντάς το ἀπό τήν τρικυμία ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία, σώζει τόν λαό τοῦ Θεοῦ, τήν ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένη ἀνθρωπότητα, ἀπό τήν τρικυμία τῆς ἁμαρτίας ἀπό τούς κλυδωνισμούς τῶν παθῶν, ἀπό τόν καταποντισμό τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἄν τό μανιασμένο κύμα τῆς θάλασσας μπεῖ μέσα στό καράβι, τό πλήρωμα κινδυνεύει. Ἄν κατ’ ἀναλογία, μπεῖ ἡ κακία καί πονηρία τοῦ κόσμου στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλοιώνεται ἡ οὐσίας της. Ὅσοι χριστιανοί ἁρπαχθοῦν ἀπό τά ρεύματα καί κύματα τοῦ κόσμου, βυθίζονται στήν ἄβυσσσό του ξαναγυρίζουν στό θάνατο τοῦ κόσμου, χάνουν τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν νά διατηροῦν καί τήν ἰδιαιτερότητά τους ἔναντι τοῦ κόσμου οἱ Χριστιανοί, γιά νά μένουν μέσα στήν κιβωτό τὴς σωτηρίας, νά ταξιδεύουν ἀσφαλεῖς μέσα στό καράβι τῆς Ἐκκλησίας.

Τό πιστό πλήρωμα ἀγωνίζεται πάντα νά μείνει μέσα στό καράβι -Ἐκκλησία. Καί αὐτοί εἶναι οἱ Χριστιανοί. Στά πρόσωπα τῶν ἁγίων ἀγωνίζεται ἡ Ἐκκλησία ἀνυποχώρητα νά μή ταυτισθεῖ μέ τόν κόσμο. Νά μείνει πάντα ἡ θεανθρώπινη πραγματικότητα πού ἐνεργεῖ λυτρωτικά σέ κάθε στιγμή τῆς ἱστορίας. Στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων της διεχώρισε ἡ Ἐκκλησία τόν Ἑαυτό της ἀπό ὅλες τίς δυνάμεις ἐκεῖνες πού ἀπειλοῦσαν καί ἀλλοιώνουν τήν οὐσίας της. Στήν ἀρχή διαχωρίσθηκε ἀπό Ἰουδαϊκό τυπικισμό, ὕστερα ἀπό τήν εἰδωλολατρεία. Ἀπέρριψε τό ρωμαϊκό – κυριαρχικό πνεῦμα. Ἀπεκήρυξε τίς πλάνες τῆς ἀλήθειας της ἀπό τούς αἱρετικούς, πέρασε ἀπό ὅλες αὐτές τίς συμπληγάδες ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μπόρεσε νά μείνει ἀναλλοίωτη στήν οὐσία της. Ἔμεινε Ὀρθοδοξία, Ἁγιοτριαδική Παναλήθεια, ἡ μονοαδική ἐλπίδα σωτηρίας.

Βέβαια αὐτό συνέβη – καί συμβαίνει σέ κάθε ἐποχή – στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων. Μόνο οἱ Ἅγιοι συνεχίζουν τήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐκφράζουν τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας στό περιβάλλον καί τήν ἐποχή τους. Αὐτοί εἶναι πάντα ἀσυμβίβαστοι μέ τόν κόσμο. Οἱ Χριστιανοί διατηροῦν τήν χριστιανική ἰδιότητά τους, ὅταν μένουν ἐλεύθεροι καί ἀνεπηρέαστοι ἀπό τά δαιμονικά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, ἀσυμβίβαστοι καί ἀνειρήνευτοι μέ τίς σατανικές δυνάμεις του, ἀδούλωτοι καί ἀπροσκύνητοι πρός τούς ἀντίθεους ἰσχυρούς τοῦ κόσμου. Μόνο ἔτσι μποροῦν νά εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί τό ἁλάτι τῆς γῆς.

Θά μπορούσαμε τελικά, νά ποῦμε, ὅτι ὅλος ὁ ἀγώνας μας μέσα στόν κόσμο γίνεται γιά νά διατηρήσουμε τήν ταυτότητά μας, ἀποφεύγοντας τήν ταύτιση μέ τόν κόσμο. Γιατί ἡ ταύτισή μας μέ τόν κόσμο σημαίνει ἐπιστροφή μας στόν κόσμο καί «ντύσιμό μας» πάλι μέ τόν «παλαιό ἄνθρωπο », δηλαδή ἄρνηση τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητάς μας