Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος: «Ο Θεός να σας φωτίσει στις 6 Μαΐου, να μην ψηφίσετε τους απατεώνες, τους κλέφτες και τους διώκτες της Εκκλησίας».

-Είστε Μητροπολίτης σε μιά θεωρητικά πλούσια περιοχή. Πώς βιώνει το ποίμνιό σας την κρίση;
-Σωστά είπατε, ότι είμαι Επίσκοπος σε μιά «θεωρητικά πλούσια περιοχή». Ἡ πλειονότητα, όμως της Μητροπολιτικής επαρχίας μου, η οποία περιλαμβάνει πέντε Δήμους, με το προηγούμενο διοικητικό σύστημα, αποτελείται από οικογένειες βιοπαλαιστών, ανθρώπους του μεροκάματου και συνταξιούχους, πολίτες μεσαίας οικονομικής τάξεως και ίσως πολύ πιό κάτω.


Το ποίμνιο μου, ασφαλώς βιώνει την...



κρίση, γιατί μετέχει της κρίσης, άθελά του και αναίτια, γι’ αυτό καθημερινώς στο Γραφείο μου, αλλά και στις Ενορίες μας, έρχονται δεκάδες εμπερίστατοι αδελφοί, πάσης ηλικίας για να λάβουν οποιαδήποτε βοήθεια μπορούμε να τους προσφέρουμε .


-Υπάρχουν ακραία φαινόμενα φτώχειας στήν περιοχή σας;
-Ασφαλώς υπάρχουν. Όταν οι ιδιοκτήτες σπιτιών κάνουν εξώσεις, διότι και αυτοί έχουν δίκηο, αφού πρέπει να ζήσουν από το ενοίκιον, όταν κόβει η Δ.Ε.Η. το φώς και η Ε.Υ.Δ.Α.Π. την παροχή νερού, όταν απολύωνται υπάλληλοι από Δημόσιες Υπηρεσίες και Ιδιωτικές Εταιρίες, για να πάρουν -και αν πάρουν- από τον Ο.Α.Ε.Δ. ψίχουλα για ένα ορισμένο διάστημα, όταν οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτωνται, όταν η φορολογία ημέρα με την ημέρα αυξάνεται, όταν νομιμοποιούνται τα χαράτσια, τι άλλο να πούμε για τα ακραία φαινόμενα φτώχειας; Ασφαλώς και υπάρχουν.


-Πως βοηθάτε στην ανακούφιση των προβλημάτων
-Ποικιλοτρόπως, όσο μπορούμε, για να καλύψουμε όλο το φάσμα των αιτημάτων και του πόνου. Το Γενικό Φιλοπτωχον Ταμείο, το Γραφείο Κοινωνικής Πρόνοιας «Φωληά Ελπίδος», αλλά και οι είκοσι Ενορίες της Μητροπόλεως, καθημερινά διεκπεραιώνουν, δεκάδες θέματα και προβλήματα. Ενοριακά σισίτια, Τράπεζες τροφίμων, βοήθεια με ένδυση και υπόδυση, χορήγηση φαρμάκων, κάποιες φορές εξοφλήσεις ενοικίων και λογαριασμών, τακτικά και έκτακτα οικονομικά βοηθήματα, καθώς και οι φοιτητικές υποτροφίες, είναι στο καθημερινό πρόγραμμα συμπαράστασης των αδελφών μας.


-Αρκεί η βοήθεια που προσφέρει η Εκκλησία για την ανακούφιση του πόνου που υπάρχει στη χώρα;
-Κατ΄ αρχήν πρέπει να τονίσουμε, ότι η επίλυση των προβλημάτων επιβίωσης του λαού, είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Κράτους και της εκάστοτε Κοινωνικής πολιτικής, που εφαρμόζεται.
Το κύριο έργο της Εκκλησίας είναι πνευματικό.
 Η Εκκλησία βοηθητικά συμμετέχει στην ανακούφιση των καθημερινων υλικών αναγκών των ανθρώπων, μέσα στά πλαίσια της ποιμαντικής ευθύνης της, για τη φροντίδα και τη θεραπεία του προσώπου, ως ψυχοσωματικής οντότητας. Ποιός άλλος, μη Κρατικός Οργανισμός, διαθέτει τόσα ευαγή Ιδρύματα καί σιτίζει καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας; Η Εκκλησία εφαρμόζοντας την Αρχή της συναλληλίας, προσφέρει με τις μικρές της δυνατότητες, ό,τι περισσότερο μπορεί. Αν λάβει κανείς υπόψιν του, ότι οι ανάγκες διογκώνονται καθημερινά, τότε με βεβαιότητα λέμε, πως η προσφερόμενη βοήθεια δεν επαρκεί.


-Η Εκκλησία συνολικά μπορεί να κάνει περισσότερα, για να προσφέρει; Και αν ναι, τί;
-Η Εκκλησία μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα, άν η Πολιτεία αποδεσμεύσει το 90% ,του υπολοίπου 4% της ακίνητης περιουσίας της. Το 96% της αρχικής περιουσίας της Εκκλησίας, έχει παραχωρηθεί στην Πολιτεία σε παλαιότερες συγκυρίες. Με την αποδέσμευση, θα αυξηθούν κάθε είδους παροχές, που σήμερα δίδονται στους ενδεείς και εμπερίστατους συνανθρώπους μας.


-Στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο έχετε συζητήσει θέμα πιθανής διακοπής της μισθοδοσίας των κληρικών; Φημολογείται ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, στα μέτρα που θα ληφθούν τον Ιούνιο. Πως θα αντιδράσετε;
-Απλώς πληροφοριακά – ενημερωτικά ετέθη το θέμα, χωρίς να υπάρχει κάτι επίσημο. Εάν οι πληροφορίες είναι επίσημες και έγκυρες, θα τοποθετηθεί η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ή η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, για το πώς θα ανατιδράσει και για τις ενέργειες που θα ακολουθήσει.


-Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές, σας επισκέπτονται πολιτικοί για να ζητήσουν την βοήθεια σας;
-Σε κάθε εκλογική περίοδο, με επισκέπτονται πολιτικοί, όλων των παρατάξεων, για να ζητήσουν την βοήθεια μου και την ευχή μου. Βέβαια, μόνο τότε με θυμούνται. Τους δέχομαι, τους ακούω, συνομιλώ μαζί τους. Αλλά η απάντησις είναι μία και μοναδική: "Να προσευχηθούμε, νά φωτισθούν όλοι οι ψηφοφόροι, ώστε να εκλεγούν οι καλλίτεροι, για το συμφέρον του λαού".
Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να επαναλάβω στην εφημερίδα σας, μερικά απ΄αυτά που είπα στο κήρυγμά μου, την περασμένη Κυριακή, στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Ελληνικό, ανήμερα της Κυριακής του Θωμά, όπου οι Πόντιοι εόρταζαν το Ταφικό Έθιμο "Πανοΰρ".
"Ο Θεός να σας φωτίσει στις 6 Μαΐου, να μην ψηφίσετε τους απατεώνες, τους κλέφτες και τους διώκτες της Εκκλησίας.
Να μην ψηφίσετε αυτούς που μας οδήγησαν στο χάος, αυτούς που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, αυτούς που έχουν υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών μας. Σας ικετεύω, να μην ψηφίσετε αυτούς που ενσυνείδητα μας κορόϊδεψαν, αυτούς που μας καταλήστευσαν. ...
Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, αλλά με όλη την αγάπη που σας έχω, σας τονίζω και πάλι: προσέξτε ποιους θα ψηφίσετε. Θυμηθείτε ότι τα τελευταία χρόνια, 2-3 οικογένειες εναλλάσσονται στην εξουσία.
Φτάνει πια. ...
Το Ελληνικό κατοικείται στην πλειοψηφία του από Ποντίους, που έχουν το Χριστό στη ψυχή τους, που ξεριζώθηκαν και έφεραν στην Ελλάδα τις παραδόσεις τους και την ακλόνητη πίστη τους στο Χριστό. Σήμερα, θέλουν και πάλι να σας ξεριζώσουν από εδώ, γιατί σχεδιάζουν να κάνουν "μπίζνες" στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Όχι. Δεν θα το επιτρέψουμε.
 Ο χώρος του αεροδρομίου πρέπει να γίνει χώρος πρασίνου, όπως μας έχουν υποσχεθεί κατά καιρούς οι ίδιοι οι πολιτικοί. Δεν μπορεί να μας υπόσχονται άλλα τη μία μέρα και άλλα την άλλη."


-Ποιες ευθύνες νομίζετε έχει ο πολιτικός κόσμος, για την σημερινή κρίση;
-Ο πολιτικός κόσμος, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, είναι υπεύθυνος, για την σημερινή κρίση, για τα όσα γίνονται στην κοινωνία μας. Έχει την κύρια ευθύνη και για την βελτίωση της καταστάσεως.


- Συμμερίζεστε την οργή του λαού;
-Συμμερίζομαι απόλυτα τις αντιδράσεις του λαού. Δεν συμφωνώ όμως με ακρότητες και ανεπίτρεπτες εκδηλώσεις βίας και καταστροφής, πολύ δε περισσότερο με τις αυτοχειρίες.


-Θα θέλατε η Εκκλησία να παρεμβαίνει πιο δυναμικά στα κοινωνικά και εθνικά θέματα;
-Δίχως νά καθορίζει την Κρατική Πρόνοια ή την εξωτερική Πολιτική, φρονώ ότι είναι καθήκον της Εκκλησίας να παρεμβαίνει σε θέματα που απασχολούν έντονα την κοινωνία, σαφώς δε, οφείλει να λαμβάνει θέση στα εθνικά θέματα. Η φωνή Της να είναι πιό ισχυρή και συγχρόνως κόσμια.


- Σας χαρακτηρίζουν ως δυναμικό και απρόβλεπτο Μητροπολίτη. Πρόσφατα δεν διστάσατε να διαπληκτιστείτε δημόσια με άλλον Ιεράρχη στη διάρκεια εκδήλωσης. Ο αυθορμητισμός είναι προσόν ή ελάττωμα για έναν Δεσπότη;
-Δεν δέχομαι τον χαρακτηρισμό, ότι είμαι απρόβλεπτος. Ο αυθορμητισμός είναι προσόν και όχι ελάττωμα, για οποιονδήποτε, όταν μάλιστα είναι αγνός, ανιδιοτελής και διεκδικεί το δίκαιον. Πόσο μάλλον, όταν θίγονται Ιεροί Θεσμοί.


-Γράφτηκε ότι το νέο νεκροταφείο της Γλυφάδας που χτίσατε είναι αυθαίρετο. Ποιά η δική σας θέση και πως θα αντιδράσετε από εδώ και πέρα;
-Το Κοιμητήριο Γλυφάδας, μέγιστο πρόβλημα, χρονίζει πλέον των 30 ετών. Στην δεκαετή διακονία μου, ως Μητροπολίτης Γλυφάδας το ζω από κοντά. Η Πολιτεία σ’ όλα αυτά τα χρόνια αδιαφόρησε και αδιαφορεί παντελώς. Μόνον υποσχέσεις, πρόχειρες και ανεφάρμοστες. Η Γλυφάδα έχει πλέον των 120.000 κατοίκων και το παρόν παλαιόν Κοιμητήριον διαθέτει λιγότερους από 1.000 τάφους. Έχει κορεσθεί από χρόνια.


Εγώ δεν έχτισα το Νέο Κοιμητήριον. Είναι φροντίδα του Δήμου. Εκλήθηκα να τελέσω τις ταφές των αδελφών μας, καθήκον κάθε κληρικού και μαζί με συνεργάτες μου ετελέσαμε την ακολουθία της ταφής. Οι νεκροί ήσαν πολλές μέρες στό ψυγείο.


Ζήτησα συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό κ. Παπακωνσταντίνου και αρνήθηκε. Με παρέπεμπε σε συνεργάτες του, οι οποίοι ασυστόλως με ενέπαιξαν, οπότε αναγκάστηκα να αποστείλω έγγραφον στον Πρωθυπουργό κ. Γεώργιο Παπανδρέου, και δεν καταδέχτηκε να απαντήσει δυό λέξεις. Γιατί να περιφρονείται ο λαός του Θεού και μάλιστα μέσῳ του Τοπικού Επισκόπου; Γιατί η Πολιτεία δεν δίδει υπεύθυνη και αποτελεσματική λύση; Γράφτηκε πολύ φιλολογία γύρω από το θέμα αυτό. Έχει ρίζες πολιτικές, διεκδικήσεις και συμφέροντα. Θα αντιδρώ μέχρι να βρεθεί λύσις. Ό,τι με φωτίσει ο Θεός.


-Αφιερώσατε ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας κοντά στούς φυλακισμένους. Τι σας δίδαξε αυτή η εμπειρία;
-Γύρω στα 28 χρόνια διακόνησα εθελοντικά τους φυλακισμένους. Διδάχτηκα πάρα πολλά και δοξάζω τον Θεό για την διακονία αυτή. Θεωρούσα και θεωρώ τον χώρο των φυλακών, ως το καλλίτερο Πανεπιστήμιο, με όλους τους κλάδους. Έζησα από κοντά τον πόνο, την φτώχεια, τη μοναξιά και την περιφρόνηση των κρατουμένων. Και ενίοτε, την αδικία.


-Θα επισκεπτόσασταν ακόμα και τον Άκη Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό, αν σας το ζητούσε;
-Αν το ζητούσε ο κ. Τσοχατζόπουλος θα τον επισκεπτόμουν. Βεβαίως, αν ακόμη διακονούσα τους φυλακισμένους από την παλαιότερη θέση μου, θα τον επισκεπτόμουνα έστω και εάν δεν το ζητούσε. Ο κάθε κρατούμενος είναι εικόνα Θεού.


-Συνδεθήκατε στενά με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Σας λείπει;
-Τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, εγνώρισα από τα φοιτητικά μου χρόνια. Συνδέθηκα περισσότερο πνευματικά, ως κληρικός. Όταν ήταν Μητροπολίτης Δημητριάδος, ανταλλάσαμε αλληλογραφία, για θέματα κρατουμένων και του Σωφρονιστικού Κώδικος.
Με πρότεινε, ως Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Ασωμάτων - Πετράκη και στη συνέχεια με εχειροτόνησε Επίσκοπο της νεοϊδρυθείσης Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας. Μου συμπαραστάθηκε ποικιλοτρόπως. Του οφείλω παντοτινή ευγνωμοσύνη. Τον θεωρώ ευεργέτη μου. Τον μνημονεύω αδιαλείπτως.
Ασφαλώς μου λείπει.
Ήταν χαρισματούχος και πολυτάλαντος.

Η συνέντευξη του Μητροπολίτου Γλυφάδας Παύλου, δόθηκε στο Δημοσιογράφο Δημήτρη Ριζούλη της εφημερίδας "Δημοκρατία", και δημοσιεύθηκε στο Κυριακάτικο φύλλο της 29ης Απριλίου 2012.

πηγή

Ανοικτή επιστολή της "ΠΡ.Α.Ο.Σ" προς ΟΛΟΥΣ τους υποψηφίους ( Ποιούς θα ψηφίσουμε)

Αγαπητοί μας
 υπο-ψήφιοι συμπατριώτες
 Χριστός Ανέστη.

Σε λίγες ημέρες ο ελληνικός
λαός , μέρος του 

οποίου είναι και οι
100.000 επώνυμοι 

αντιρρησίες
Ορθόδοξης συνείδησης,

 θα αποφασίσει ποιοί
 θα τον εκπροσωπήσουν.

Είναι αλήθεια ότι μας
έχετε περιγράψει 

άλλοτε με σαφή και
 άλλοτε με ...δυσδιάκριτο

 τρόπο, το πώς θα διαχειριστεί το κόμμα σας ,

 τα ζέοντα και
πανθομολογουμένως
γιγάντια 

προβλήματα που
αντιμετωπίζει το έθνος μας ,

 ώστε προστατευθούν εκείνα που μέχρι

 χθές θεωρούντο αυτονόητα.
Η εθνική κυριαρχία, η κοινωνική ομαλότητα 

και η ανάπτυξη , είναι  "στόχοι" 

κοινοί  σε όλους σας.

Παρατηρήσαμε όμως με λύπη, ότι ανάμεσα 

στα πολλά ενδιαφέροντα των δημοσιοποιημένων

  προγραμματικών σας υποσχέσεων – δηλώσεων ,
δεν υπάρχει η ρητή και αμετάκλητη

 δέσμευση πως θα  καταργήσετε όλα αυτά  τα θεσμικά
 μέτρα και νόμους, που έπληξαν

 σοβαρά την ελευθερία του προσώπου ,τραυμάτισαν το
 αυτεξούσιο του Έλληνα πολίτη

 και προσέβαλλαν την θρησκευτική μας συνείδηση.

Αναφερόμαστε στις πολυπλόκαμες εφαρμογές της
«ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», 

όπως αυτές θεσμοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια και
των οποίων το επιστέγασμα θα

 είναι, όπως σας έχουμε περιγράψει σε προηγούμενες
 επιστολές μας, η λεγομένη

 «κάρτα του πολίτη».

Επειδή  εκπροσωπούμε  100.000 επώνυμους  συμπατριώτες
μας που ενυπόγραφα

 έχουν δηλώσει τις Ορθόδοξες αντιρρήσεις τους σχετικά
 με το παραπάνω ζήτημα.
Σας ζητούμε  "εδώ και τώρα"  να δεσμευτείτε  δημόσια,
 ότι  μετεκλογικά θα 

ζητήσετε  την  κατάργηση  της  επιβολής  της  κάρτας του
πολίτη  όπως και κάθε 

άλλου  θεσμικού μέτρου και νόμου που  προσβάλλει το
αυτεξούσιο του  Έλληνα 

πολίτη και  τον καθιστά "υποκείμενο"  ενός  μισάνθρωπου
 και τυρρανικού  

ηλεκτρονικού φακελώματος.

Στην Μ. Βρετανία οι  "συνάδελφοί" σας, άκουσαν με
 προσοχή παρόμοιες 

αντιρρήσεις  ψηφοφόρων τους ( βλ. οργάνωση NO2ID  κ.α) ,
και όταν κάποιοι

 εξ αυτών , «έγιναν» κυβέρνηση τήρησαν , σε αυτό
 τουλάχιστον το σημείο, την

 προεκλογική τους υπόσχεση και κατάργησαν δια νόμου
 την ήδη κυκλοφορούσα

 βρετανική κάρτα του πολίτη και τις συνδεδεμένες με
αυτήν βάσεις δεδομένων.

Επειδή μερικοί εξ υμών έχετε παρερμηνεύσει
 τις θέσεις των Ορθοδόξων

 αντιρρήσεών μας.

Σας λέμε ευθέως, ότι εμείς οι 100.000 υπογράψαντες
στην ΠΡ.Α.Ο.Σ 

(Πρωτοβουλία Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης)
δεν θα ψηφίσουμε παρά εκείνο το 

κόμμα, το οποίο  θα δεσμευτεί ρητά, πως θα ακυρώσει
 δια νόμου την δρομολογημένη

 υφαρπαγή του Θεόσδοτου δώρου της ελευθερίας μας ,
 όπως θα πραγματοποιηθεί

 αυτή με την «κάρτα του πολίτη» είτε αυτή έχει τον
δυσώνυμο για μας τους

 Ορθόδοξους χριστιανούς αριθμό ( 666)
είτε δεν τον έχει .

Είμαστε σίγουροι πως  θα λάβετε σοβαρά το αίτημά
  μας και θα αντιληφθείτε,

 ότι χωρίς το Θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας  ο
 Ορθόδοξος ελληνικός λαός 

δεν θα βιώσει ούτε ανάπτυξη , ούτε εθνική
ανεξαρτησία, ούτε ασφαλώς

 και «έξοδο» από την κρίση .

Με τιμή
ΠΡ.Α.Ο.Σ
(Πρωτοβουλία Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης)
Πηγή  http://orthodox-watch.blogspot.com/2012/05/blog-post.html
http://ellinikoistologio.blogspot.com/2012/05/blog-post_03.html

Σχόλιο

Και θα πρόσθετα την αναγραφή του θρησκεύματος
 στις ταυτότητες.

 Είδαμε που το πάνε, απαιτήσαμε, δημοκρατικά και
 κατά απόλυτη πλειοψηφία

 να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες 
και αδιαφόρησαν, 

δημοκρατικά φυσικά. 

Τώρα, τί έχουν να πούν όλα τα  κόμματα 
και όλοι οι υποψήφιοι; 

ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΕΛΑΓΙΑΣ

Τῌ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΪΟΥ

Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας.
Τῇ Δ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας.

Βοὸς τὸ χαλκούργημα πῦρ φανὲν φλέγον,
Βληθεῖσαν ἔνδον τὴν Πελαγίαν φλέγει.
Ἀμφὶ τετάρτῃ Πελαγίη καύθη βοῒ χαλκῷ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίου

 τοῦ θαυματουργοῦ.

Ἔγνων τὸν Ἱλάριον ἱλαρὸν φύσει,
'Ὃς θαυματουργεῖ ἐν τάφῳ τεθειμένος.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό. (Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)

 ΠΗΓΗ

       Άκουσε ένα θαυμαστό γεγονός που έγινε εδώ  στο Άγιον Όρος και ίσως έως τώρα δεν το έχεις ακούσει.

     Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό. Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός­ :

     Από πού είσαι;

     Και αυτός ήταν χωριανός του.

     Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε – για τον πατέρα του. Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια  στους δρόμους ορφανά και πτωχά. Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.

     Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.

- Θα φύγω, λέει στο Γέροντά του. Θα φύγω να πάω να τους προστατεύσω!

     Ζητά ευλογία. Δεν του δίνει ο Γέροντας. Αυτός συνεχώς επιμένει. Και συμβουλεύοντάς τον ο Γέροντας κλαίει για τον εαυτό του, κλαίει και για εκείνον. Αλλά στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Τέλος τον άφησε στο θέλημά του, και έφυγε ο υποτακτικός,

     Αφού βγήκε έξω από το Όρος κάθισε να συνέλ­θει κάτω  από τη σκιά ενός  δένδρου.

Εν τω μεταξύ έφθασε εκεί ιδρωμένος και ένας άλλος  μοναχός· κάθισε και αυτός κάτω από την ιδία σκιά. Και άρχισε  να του λέει:

- Σε βλέπω, αδελφέ, ταραγμένο. Δεν μου λες τί έχεις;

-Άφησε, Πάτερ, του λέει· έπαθα μεγάλο δυστύχημα. Και του διηγείται με λεπτομέρεια όλη την ιστορία του, Ο δε αγαθός οδοιπόρος του λέει:

-Αν θέλεις, αγαπητέ αδελφέ,  άκουσέ με· γύρισε πίσω στο Γέροντά σου και ο Θεός θα προστατεύσει το σπίτι σου. Συ να υπηρετείς το Γέροντά σου, αφού μάλιστα είναι και τυφλός.

     Αλλ’ αυτός δεν τον άκουε. Κυριευμένος από τους λογισμούς του φαίνονταν σαν παραλήρημα  τα λόγια του άλλου. Και, αφού του έφερε πολλά παραδείγματα,  σηκώθηκε ο ανυπάκουος μοναχός να συνεχίσει το δρόμο του προς τον κόσμο. Ο μοναχός  εν τέλει του λέει­·

- Λοιπόν δεν με ακούς να γυρίσεις πίσω;

-Όχι! αντιλέγει εκείνος.

-Ε τότε λέει ο μοναχός·  Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου και εμένα πρόσταξε ο Θεός, αμέσως όταν πέθανε ο πατέρας  σου να πάω κοντά τους να τους φυλάω και να γίνω προστάτης τους. Αφού λοιπόν τώρα εσύ πηγαίνεις αντί για μένα,  εγώ τους αφήνω και φεύγω, εφ’  όσον δεν με ακούς. Και έγινε άφαντος. Τότε λοιπόν συνήλθε ο μοναχός και γύρισε αμέσως στο Γέροντα· και τον βρήκε γονατιστό, να προσεύχεται γι’ αυτόν.

      Κατάλαβες, τέκνο μου; Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό. Αφού πολύ καλά τα οικονομεί Εκείνος ως αγαθός κυβερνήτης και κανένα σφάλμα δεν υπάρχει στο θέλημά του. Αλλά χρειάζεται να έχει υπομονή εκείνος που ζητά να σωθεί. Αν δε ζητούμε εμείς να τα κάνει ο Θεός, όπως αρέσουν στη δική μας διάκριση, τότε αλλοίμονο  στο χάλι μας.

(Γέροντος Ιωσήφ, «Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», εκδ. Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος, σ. 109-111- απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.)

Παναγιά μου τι να κάνω;(Από το βίο του αγίου Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου)

Σ’ ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:

-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;

-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.

Έφερε.

-Φερ’ τα από ‘δω.

-Όχι από ‘κει, το ζώο φοβάται, Γέροντα.

-Φερ’ τα από ‘δω, ντε.

Μαλώσανε.

-Ασυγχώρητος.

Κι εσύ ακοινώνητος.

Έφυγε ο αγωγιάτης πήγε απάνω στο βουνό. Ο παπάς τώρα τι πρέπει να κάνει; Μπορεί να λειτουργήσει, να φέρει σε αδιαφορία, ότι εγώ είχα δίκιο; Όχι. Μπορεί να λειτουργήσει; Όχι. Τι να κάνει. Τώρα μάχονται δύο: «Καλά, αύριο που θά ‘ρθει -γιατί ήτανε βραδάκι- αύριο που θά ‘ρθει ο αγωγιάτης, του λέω ότι να με συγχωρέσει». Ο άλλος λέει: «Καλά, αν δεν έρθει ο αγωγιάτης αύριο κι έλαβε ένα τηλεγράφημα από τη γυναίκα του να πάει ότι το παιδί αρρώστησε, τι θα κάνεις;» Πάτερ, εδώ είναι ο θησαυρός του καλογήρου. Προσευχή.

-Παναγία μου, τι να κάνω; (Το Ιβήρων ήταν το μοναστήρι.)

-Παναγία Πορταΐτισσα, τι να κάνω, βοηθησέ με.

Κεραυνοβόλος έρχεται η πληροφορία, η έμπνευση, να πούμε, η παρουσία της Παναγίας.

Όλοι μας ξέρομε ότι τα μοναστήρια τα Αγιορείτικα, όταν βασιλεύει ο ήλιος κλείνουνε. Έχουν όμως κι ένα πορτάκι μικρό τόσο, που εν καιρώ, σπάνια το ανοίγουν αυτό. Ανάβει λοιπόν ο παπάς το φανάρι του, περνάει το πορτάκι κι ανεβαίνει απάνω στο βουνό.

-Καλησπέρα σας.

-Καλώς τον παπά.

-Ευλογημένε κύριε Δημήτρη, να με συγχωρέσεις.

-Θεός σχωρέσου. Συγχώρεσέ με κι εσύ.

Συγχωρεθήκανε και κατέβηκε κάτω ο παπάς πάλι και λειτούργησε την άλλη μέρα. Βλέπετε ότι σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται η προσευχή. Δεν μπορείς εκείνη την ώρα τι να κάνεις, σαστίζεις δεν ξέρεις τι να κάνεις. «Παναγία μου, τι να κάνω;» Και σε βοηθάει η Παναγία. Δεν μπορείς, πάτερ, να λειτουργήσεις. «Μη τα αμαρτήματά μου κωλύσωσι ενθάδε παραγενέσθαι το Άγιόν Σου Πνεύμα». Πάτερ μου, λειτουργάμε, μεταλαμβάνομε, η χάρις κατέρχεται, αλλά «μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα», το λέμε κι αυτό.

πηγή

Η ψύχρα του θανάτου,η απιστία στον Θεό κι η πίστη στη μηχανή

Τα δύο δένδρα. Ο άνθρωπος απαρνήθηκε τη γνώση και την απλή ζωή

(Φώτης Κόντογλου)
Ζαλίζεται κανένας κι απελπίζεται, βλέποντας σε ποιόν καιρόν ζούμε. Σ’ έναν καιρό ολότελα παλαβόν και σκοτισμένον που η τρέλλα κι η ανοησία έχουνε κυριαρχήσει επάνω σ’ όλον τον κόσμο…
Κάθουμαι και συλλογίζουμαι κι απορώ πώς οι σημερινοί άνθρωποι έχου­νε την ιδέα πως πηγαίνουνε μπροστά, πως προοδεύουνε σε όλα, ενώ στ’ αλή­θεια πηγαίνουνε όλο και πίσω, κατεβαίνουνε όλο και παρακάτω;…
Απ’ όλα λείπει κάποια ουσία, κάποια νοστιμάδα, που είχανε άλλη φορά, λείπει η θέρμη της ζωής και της αγάπης, γιατί άπλωσε η ψύχρα του θανάτου, η απιστία στον Θεό κι η πίστη στη μηχανή.

Η μηχανή στόμωσε τα αισθήματά μας και σφάλισε μέσα μας την πηγή που ανάβρυζε κάθε αληθινή πνευματική χαρά. Σκότωσε την απλότητα. Η μηχανή είναι ψυχρή γιατί είναι γέννημα του μυαλού, γέννημα της “ψυχρής λογικής”. Πώς να μην παγώση ο μέσα μας άνθρωπος καθισμένος επάνω στον Βόρείο Πόλο του μυαλού; Θυσιάσαμε τα πρωτοτόκια για να φάμε τη φακή. Χαλάσα­με τον μέσα μας άνθρωπο για να βολέψουμε μόνο τον απ’ έξω άνθρωπο. Σβήσαμε την από μέσα φωτιά που μας ζέσταινε, για να ανάψουμε απ’ έξω από το σπίτι μας μια φωτιά ψυχρή, που δε ζεσταίνει, και θαρρούμε πως θα ζεστα­θούμε κυττάζοντας την ψεύτικη φεγγοβολή της. Πιστέψαμε πως έτσι θα βρούμε την άκρη των δεινών μας και πάσα ευτυχία, κι αντίς αυτό, περιπλεχθήκαμε σε μεγάλες αγωνίες και σε βάσανα καινούρια που δεν τα ξέραμε πρωτύτερα. Αλλά μια φορά που πήραμε αυτόν τον δρόμο, τραβάμε τον κατή­φορο όλο με περισσότερη φόρα, αν και βλέπουμε πως ο δρόμος που περ­πατάμε είναι έρημος και κρύος. Γυρεύουμε να βρούμε ξεκούραση τρέχοντας απάνω σε τριβόλους, ονειρευόμαστε περιβόλια στη Σαχαλίνα που δεν φυτρώ­νει τίποτα…
Αυτή λοιπόν η κρυάδα σκεπάζει σήμερα όσα κάνει ο άνθρωπος με τα χέρια του, με το μυαλό του και με την καρδιά του. Κύτταξε τα σπίτια του, τ’ αμάξια του, τ’ άρματά του, τα ρούχα του, τα καράβια του, τα μαγαζιά του, τα βιβλία του, όλα ό,τι κάνει. Αν υπάρχει ακόμα πουθενά λιγοστή πνοή, λιγοστή ζεστασιά, αυτή βγαίνει απ’ ό,τι βαστά απ’ τα περασμένα, είτε στο χτίριο, είτε στο καράβι, είτε στη ζωγραφική, είτε στο βιβλίο, απ’ ό,τ ι γεννήθηκε τότε που ήτανε πιο απλός και πιο αληθινός.
Γιατί, όπως το κάθε πράγμα, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όσο στέκεται μέσα στα φυσικά σύνορά του. “Μα ποιά είναι αυτά τα φυσικά σύνορά του;” ρωτάνε πολλοί. “Μήπως δεν βρίσκεται μέσα στα σύνορά του κάνοντας ό,τι μπορεί να κάνει κι ό,τι θέλει να κάνει; Κατά τη δική μου την απλή γνώμη δεν βρίσκεται ο άνθρωπος μέσα στα σύνορά του κάνοντας ό,τι μπορεί και ό,τι θέλει. Είναι σαν το μωρό παιδί, που σαν τ’ αφήσεις να κάνει ό,τι θέλει, γρή­γορα θα γκρεμισθεί και θα σκοτωθεί. Ο εγωϊσμός και η περηφάνεια θα τον σπρώξει σ’ ένα δρόμο που δεν είναι για τα πόδια του. Γι’ αυτό κι ο Θεός του έβαλε σύνορο, για να μην πάγει στην καταστροφή του. Τού ‘δωσε νόμο που, σύμφωνα μ’ αυτόν, χρωστά να πορεύεται. Αν ακούσετε αυτά που λέγω, είπε, τα αγαθά της γης θα φάτε. Μα αν δεν μ’ ακούσετε, θα σας φάγει η μάχαιρα (ο θάνατος)”. Να, γύρισε και κύτταξε, τί γίνεται σήμερα; Ο άνθρωπος ποτέ δεν είχε στολίσει με τόσα ψεύτικα στολίδια “το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος”. Γέμισε τον κόσμο από μηχανές, δούλες τάχα που υπηρετάνε τον αφέντη τους. Μα ποτέ δεν ήτανε ο άνθρωπος τόσο δυστυχισμένος, τόσο φοβισμένος, τόσο απροστάτευτος, τόσο σαστισμένος, τόσο φτωχός σε αλη­θινά πλούτη!
Δεν είναι παράξενο το πως γίνεται, υστέρα από τόσα μέσα, υστέρα από τέτοια μηχανική αρματωσιά, που ζαλίσθηκε κι ο ίδιος ο άνθρωπος από ό,τι μπόρεσε να κάνει, να μη βρίσκει ησυχία κι ανάπαυση ενώ ίσια-ίσια γι’ αυτήν την ησυχία του τά ‘φτιαξε; Χωρίς να το καταλάβει, όσα κάνει για το καλό του, γυρίζουνε σε κακό…
Έβαλε όλη την τέχνη του και φιλοτέχνησε ένα στεφάνι μαλαματένιο και στολισμένο με τα πιο ακριβά πετράδια, για να το φορέσει στο κεφάλι του σαν νικητής της φύσης και της «τυφλής μοίρας» που θαρρεί πως κυβερνά τον κόσμο, και μόλις το βάζει στο κεφάλι του γίνεται στέφανος εξ ακανθών που τρυπά τα μηλίγκια του και το μέτωπό του το γεμάτο περηφάνεια, και τρέχει το αίμα στα μάτια του που θαρρούσανε πως τα βλέπανε όλα, ως την άκρη του παντός.
Ποιό είναι λοιπόν το κρυμμένο αυτό χέρι που τα αλλάζει όλα και τα κάνει ανάποδα από τους πόθους του, που κάνει άμμο το χρυσάφι του, που τον εξευτελίζει και τσαλαπατά την περηφάνεια του; Και που όσο περισσότερο περηφανεύεται, τόσο χειρότερος είναι ο εξευτελισμός του; Και που αντί να παίρνει αντάμειψη για τα μεγάλα και τα τρανά που κατορθώνει να κάνει, παι­δεύεται σκληρά σαν να τον βρίσκει η τιμωρία για κάποια μεγάλη αμαρτία που έκανε; Κι όχι μονάχα δεν στρέφει πίσω από τον δρόμο που πήρε αλλά τρέ­χει και με περισσότερο πείσμα, κι ας είναι ματωμένα τα πόδια του. Ο ίδιος «ο όφις ο αρχαίος» που απάτησε τους πρωτόπλαστους και τους παρακίνησε να απογευθούνε από το δέντρο της Γνώσης λέγοντάς τους πως θα γίνουνε Θεοί, ο ίδιος όφις μιλά στο αυτί της ανθρωπότητας κάθε φορά που σταματά κουρασμένη σ’ αυτόν τον δρόμο που δεν βγάζει πουθενά, και την μποδίζει να πάρει άλλον δρόμο πιο ταπεινόν, πιο ειρηνικόν, πιο ήμερον, και της λέγει:
“Εσύ ο άνθρωπος δεν είσαι για την ταπεινή ζωή που ζούνε τα απλά τα πλάσματα οπού υποτάζονται στο θέλημα Εκεινού, που τα έπλασε. Για σένα δεν υπάρχει κανένα σύνορο, εσύ είσαι ο κύριος του παντός, εσύ βάζεις σύνορα για τα άλλα πλάσματα. Για σένα δεν υπάρχει νόμος΄ η δική σου η θέληση είναι ο νόμος. Η υποταγή κι η ταπείνωση είναι μιζέριες που πρέπουνε σε σκλάβους, κι όχι σε σένα που σκλαβώνεις τα πάντα και τα κάνεις να δουλεύουνε στην υπηρεσία σου. Κύτταξε τι φοβερά κι απίστευτα πράγμα­τα έφτιαξε η περηφάνεια σου. Μπορεί να φτιάξει τέτοια θαυμαστά πράγματα η ταπείνωση;
Μην κυττάς πως είσαι ματωμένος και γεμάτος αγωνία, και πως δεν κάθισες ακόμα επάνω στον χρυσό θρόνο της δόξας σου. Τράβα μπροστά! Να, κοντεύ­εις να φτάξεις! Θα γίνεις Θεός και θα υποταχθούνε όλα σε σένα. Μην πιστεύ­εις στα παραμύθια. Παραμύθι είναι πως υπάρχει Θεός άλλος από μένα κι από σένα που σε προσκαλώ να βασιλέψεις μαζί μου…. Μην θαρρείς πως θα σε θρέ­ψει το δέντρο της Ζωής, όπως σου είπανε. Μην τρως πια απ’ αυτό μαζί με τ’ άλλα τα ζώα. Παράτησέ το αυτό το δένδρο. Πάρε και φάγε από το δέντρο της Γνώσης, για να γίνεις Θεός.
Αυτός που σου είπε να φυλαχθείς και να μη φας από τον καρπό του, το έκανε από ζήλεια για να σ’ έχει στις προσταγές του, για να μην ανοίξεις τα μάτια σου…”.
“Τί έκανες με τη Γνώση που απόχτησες τρώγοντας από το δέντρο της; Έκανες τούτον τον κόσμο σου, είναι πιο τέλειος από κείνον τον χοντροκαμωμένον που έφτιαξε ο Θεός με το δέντρο της Ζωής. Κύτταξε τι θαυμαστές μηχανές έβαλες στην υπηρεσία σου, και βγάλε από το μυαλό σου αυτό που δυνάμωσε μονομιάς σαν άκουσες τα λόγια μου κι έφαγες από το δέντρο το δικό μου. Μην χασομεράς, μην διστάζεις, μην σταματάς μέρα-νύχτα…”
“Νά ‘χεις πάντα στο νου σου πως οι περήφανοι δεν θέλουνε να καθίσουνε στη μάντρα που τη λένε Παράδεισο γιατί είναι πλασμένοι για το δικό μου βασίλειο που το λένε Κόλαση. Εγώ είμαι εκείνος που με λέγανε μια φορά Εωσφόρο, δηλαδή Αυγερινό, και τώρα με λένε Σατανά. Από το πείσμα μου γκρεμίσθηκα, γιατί θέλησα να στήσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τον θρόνο του Θεού. Μα δεν μετάνοιωσα, γιατί αν μετάνοιωνα θα γινόμουν σκλάβος, σαν κι αυτούς, που είναι γεννημένοι για να κάθουνται μέσα στη μάντρα του Παραδείσου. Έτσι κι εσύ, θα ματώνεσαι και θα κατρακυλάς στη λάσπη την ώρα που θαρρείς πως έγινες αφέντης του κόσμου, μα δεν θα σκύψεις το κεφάλι σου. Γιατί εγώ είμαι «ο όφις ο αρχαίος» με τις πολλές βόλτες στο μακρύ κορμί μου, κι αν γλυτώσεις από τη μια, σε σφίγγω με την άλλη και σε ξαναφέρνω στο θέλημά μου. Εγώ θα παλεύω έως τη συντέλεια του κόσμου.
Θέλω να σ’ έχω παντοτεινά στην προσταγή μου, και στο τέλος θα με φχαριστήσεις, γιατί θα νικήσουμε μια μέρα, και θα κάνουμε τον κόσμο όπως τον θέλουμε εμείς, κι όχι όπως τον θέλησε Αυτός που σου είπε να μην φας από το αψύ το δέντρο μου, παρά να θρέφεσαι από το μαλαχτικό δέντρο της Ζωής, που τα φύλλα του τ’ αργοσαλεύει ειρηνικά το ήμερο αγέρι της ταπείνωσης και της απλότητας, και δεν τα ταράζει ποτές ο ανεμοστρίφουλας της αλαζονείας και της παρακοής, που αναμαλλιάζει το δέντρο της Γνώσης, το δέντρο το δικό μου…”.

(Από το βιβλίο «ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ», σελ. 233-239)

πηγή

Εντοπίστηκαν οι ιερόδουλες από τις οποίες κόλλησαν φτώχια 10.000.000 έλληνες!..

πηγή

Είμαι ο Άγγελος Φύλακας του Ναού

Κάποτε ένας ιερεύς πήγε κάπως αργά
 το βράδυ στην Εκκλησία, γιατί είχε
 ξεχάσει κάτι, που έπρεπε
 οπωσδήποτε να το πάρει. 
Την ξεκλείδωσε και μπήκε μέσα. 
Ήταν σκοτεινά. 
Από την Ωραία Πύλη, την οποία 
είχε ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την
 κουρτίνα, αφού δεν υπήρχαν
 βημόθυρα στην Πύλη), βλέπει έναν
 αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο
 στο χέρι, να στέκεται δίπλα 
στην Αγία Τράπεζα!
 Τρόμαξε τόσο πολύ, που
 τράπηκε σε φυγή!
 Φοβήθηκε!
 Φθάνοντας στον Νάρθηκα 
ακούστηκε μια φωνή:

-Στάσου! Στάθηκε, λοιπόν, 
κοκκάλωσε! μαρμάρωσε!

-Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. 
Είμαι ο Άγγελος Φύλακας του Ναού.
 Όταν μια Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, 
ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο «Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος 
των κυριευόντων»,
 τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο-Φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Καθ’ ον χρόνον έλεγε αυτά ο Άγγελος, ο ιερεύς ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα
και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό. Και συνέχισε με ακόμη πιο
γλυκειά φωνή ο Άγγελος:

-Έλα, γύρισε, κλείσε, σε παρακαλώ, την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή. 

(Ο Άγγελος είπε στον ιερέα "σε παρακαλώ"! Πόσοι από εμάς λέμε στον 
σύντροφό μας, στο παιδί μας, στον αδελφό μας, στον πλησίον, "σε παρακαλώ";
 Πόσοι;) Γύρισε ο ιερεύς –του είχε φύγει ο φόβος και ο τρόμος, μέσα του
 βασίλευε γαλήνη- και δεν είδε πλέον τον Άγγελο. Προχώρησε διστακτικά,
 αλλά τώρα χωρίς φόβο, με σεβασμό. Με συστολή και δέος έπιασε την 
κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά-σιγά την έκλεισε. Μέσα του όμως άρχισε
 να αναρωτιέται: "Μην ήταν φαντασία μου! Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω
 παραισθήσεις; " Ως απάντηση, όμως άκουσε μυριάδες φωνές Αγγέλων να 
ψάλλουν το «Άξιον εστί ». (Ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο)
. Δεν άντεξε στο άκουσμα της αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε! 

Όταν ύστερα συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν.
 Λίγο πριν τον θάνατό του διηγήθηκε την ιστορία.

Έτσι σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος,
 που εμείς δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά.

(Πηγή: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία, του 
Πρωτοπρεσβύτερου
 Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου,
 εκδόσεις Πειραιάς 2006).

Ροδάνθη Ζαχαροπούλου, 
φιλόλογος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΣΥ Τ. 72

ΙΑΝ.-ΦΕΒΡ.-ΜΑΡΤ. 2012

ΤΡΙΚΟΡΦΟ ΦΩΚΙΔΟΣ

πηγή

Απάντηση στα προκλητικά κείμενα του κ.Πανώτη. Χαράλαμπος Άνδραλης

πηγή

Απάντηση στις προκλήσεις του κ. Πανώτη

Χαράλαμπος Άνδραλης Δικηγόρος-συγγραφέας
 

Μέσα στις άγιες ημέρες της Μ. Εβδομάδος, ο καθηγητής κ. Αριστείδης Πανώτης θεώρησε σωστό να γράψει κάτι για τα «ουαί» του Χριστού προς τους Φαρισαίους, παραλληλίζοντας αυτούς με όσους μάχονται για την Αγία Πίστη μας. Λόγω της ιερότητας των ημερών κανείς δεν ασχολήθηκε και δεν απάντησε στις προκλήσεις του.

Όμως, ο λόγιος θεολόγος επανήλθε ακόμα πιο προκλητικός με νέο άρθρο του για τον μακαριστό οικουμενικό πατριάρχη Αθηναγόρα, τον «δάσκαλο του διαλόγου» όπως τον κατονομάζει.
Αφορμή βέβαια γι’ αυτό είναι να υβρίσει εκ νέου τους διαφωνούντες με τον οικουμενισμό χρησιμοποιώντας φράσεις όπως: «η Συντεχνία  των νεοζηλωτών» , «τα φληναφήματα των ‘΄ευσεβών’’Φαρισαίων των ημερών μας» και «υπάρχουν και οι αδιάβαστοι και οι ανερμάτιστοι για τους οποίους εξακολουθεί να  ισχύει το ‘΄Ηλίθιον ως αληθώς το τοις επιπολαίοις και ματαίοις αντιλέγειν’’».

Την καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά δίνει ο μακαριστός «αδιάβαστος φαρισαίος» μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης: «Οι «οικουμενισταί» είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύουν πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί....».Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα κ. Πανώτη;

Ο «επιπόλαιος» Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, που δεν ήταν τόσο διαβασμένος όσο ο κ. Πανώτης έγραφε το 1971 στον Ορθόδοξο Τύπο για τον πατριάρχη Αθηναγόρα: «...ο Πατριάρχης Αθηναγόρας; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την Αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. 

Και προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην «Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον», όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο - προτεσταντικήν θεματολογίαν. 

Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον Πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου Πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς δια του Τύπου...».

Ο «νεοζηλωτής» γέροντας Παίσιος σε επιστολή του στον Ορθόδοξο Τύπο το 1969, με πραγματικό πνεύμα εν Χριστώ ταπείνωσης αλλά και ορθοδόξου επαγρύπνησης έγραφε: Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος.

Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα.

Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας : η οικογένεια να χάση το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν εχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού...

Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.

Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Ένας άλλος «αδιάβαστος» της Ορθοδόξου θεολογίας, μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έγραφε σε ανοιχτή επιστολή στον αγαπητό των οικουμενιστών πατριάρχη το 1965:Παναγιώτατε, Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώ πιστεύον πλήρωμα , παρίσταται θεατής επικινδύνων προς την Πίστην ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου. 

Ούτως, ίνα παραλίπωμεν άλλου είδους ακροβασίας, η προς τον Πάπαν και τον Παπισμόν συμπεριφορά Υμών και τινών Υμετέρων αντιπροσώπων, ρίπτει εις άφατον θλίψιν, αλλά και φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τα αληθώς ορθοδοξούντα τέκνα της Εκκλησίας. Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν έζωμεν εις τον Ε' μ.Χ. αιώνα. 

Υποβάλλεσθε εις τας ταλαιπωρίας μακρινών ταξιδιών προς συνάντησιν αυτού. Ανταλλάσετε μετ' αυτού τρυφεράς περιπτύξεις και αδελφικούς ασπασμούς. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανοσύνης» και υμάς Αυτόν δεύτερον. 

Διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ' αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. 

Αίρετε εκ μέσου αιωνοβίους αφορισμούς, οίτινες, έστω και αν επιβλήθεισαν υπό το κράτος των εντυπώσεων εκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανούς οξύτητας και ως αντίδρασις εις τα γεγονότα εκείνα, ουχ ήττον δε εξέφραζον ει μη το καθολικόν φρόνημα της αμωμήτου και θεοφόρου Ορθοδοξίας και δεν απετέλουν ειμή απλήν εφαρμογήν, καθυστερημένη μάλιστα, των διατάξεων του Κανονικού της Εκκλησίας Δικαίου, επιβαλλουσών την αποπομπήν εκ της θεοτεύκτου Μάνδρας των «ανιάτως και προς θάνατον νοσούντων» προβάτων, των αιρετικών δηλαδή και φθορέων της Πίστεως. Κλπ.

Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, από τα αρχηγικά στελέχη της «συντεχνίας» σε μια επιστολή του προς αγιορείτη μοναχό το 1977 έγραφε:

Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών.
       Ο προφητάναξ Δαβίδ λέγει, επειδή είδον ανομίαν και αντιλογίαν εν τη πόλει, ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω, προσδεχόμενος τον Θεόν τον σώζωντά με από καταιγίδος και ολιγοψυχίας. Ο δε κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος προς τους πρώτους χριστιανούς τους βαπτισθέντας και πιστεύσαντας εις το αληθινόν Θεόν, τους έδωκε τας αναγκαίας νουθεσίας και τους είπε, Σώθητε από της γενεάς της σκολιάς ταύτης. Επίσης και ο έτερος των κορυφαίων Αποστόλων Παύλος, το στόμα του Χριστού μας παραγγέλλει λέγων, Μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε, τα γαρ κρυφή υπ αυτών γινόμενα αισχρόν εστί και λέγειν. Έργα άκαρπα του σκότους είναι αι αμαρτίαι παντός είδους και αι αιρέσεις, και η εσχάτη παναίρεσις του Οικουμενισμού την οποίαν μας προσφέρουν οι εργάται του σκότους, δόλιοι, με πονηρίαν και πανουργίαν δια να δηλητηριάσουν και θανατώσουν τας ψυχάς μας τας αθανάτους.
       Ότε κατ' αρχάς ο μη δια της θύρας εισελθών εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αλλαχόθεν εκ της θύρας της μασσωνίας εισελθών Αρχιμασσώνος Αθηναγόρας. Ο μη ούτε Θεόν φοβούμενος ούτε ανθρώπους εντρεπόμενος εις τον ενθρονιστήριον λόγον του εν μέσω της Εκκλησίας ομολόγησε ότι είναι Τούρκος και θα ενδιαφερθή πρώτον δια τους συμπατριώτας του και έπειτα δια τους ξένους Έλληνας.
Ο μεταβάς εις Ρώμην προς τον Πάπαν Ρώμης τον οποίον ανεγνώρισε ως πρώτον άρχοντα και κεφαλήν της Εκκλησίας και πεσών εις τας αγκάλας του τον εξελειπάρει, ως ο Άσωτος Υιός, να τον δεχθή και τον καταξιώση της κοινωνίας εκ του ακαθάρτου ποτηρίου της παπικής αιρέσεως.
       Ταύτα πληροφορηθείς εστοχάσθην, ότι δεν έπρεπε να σιωπήσω, αλλά να κηρύξω την αλήθειαν και χωρίς να χάσω καιρόν του έγραψα επιστολήν. Εις οποίαν του γράφω, Μακαριώτατε, εάν αληθώς ηγάπας τον Πάπα έπρεπε να του είπης την αλήθειαν. Άκουσον φίλε Πάπα, συ είσαι πρώτος εις την υπερηφάνειαν και δεύτερος εγώ, διότι συ λέγεσαι Αλάθητος και εγώ Παναγιώτατος, η αλήθεια εστίν ότι ούτε συ είσαι αλάθητος ούτε εγώ Παναγιώτατος.
       Μέρη της επιστολής εδημοσίευσα εις το φυλλάδιον 4^ον σωτήριον σάλπισμα η Ταπείνωσις. Αλλ' ούτε ο Πατριάρχης ούτε ο Πάπας ωφελήθησαν εκ της αληθείας. Ο μεν Πατριάρχης μου επέστρεψε την επιστολήν με παράπονον ότι δεν υποφέρεται τοιαύτη επιστολή από τον Ηγούμενον Λογγοβάρδας και τοιαύτη επιστολή δεν έπρεπε να φυλαχθή εις τα αρχεία της Μεγάλης Εκκλησίας. Ο δε Πάπας μοι έγραψε όχι ο ίδιος αλλά διά τινος ιδικού του. Ότι να μη εμποδίζω την ένωσιν διότι θα υπάγω εις την κόλασιν. Εγώ τω απήντησα να είπη εις τον πάτρωνά του Πάπαν, εφ' όσον ο Θεός τον έκανε άνδρα, έπρεπε να ακούση τον Θεόν και ουχί τον διάβολον που τον εδίδαξε να μεταφορφωθή εις γυναίκα όπως εκείνος μεταμορφώνεται. Να επανέλθη εις την ανδρικήν του μορφήν να βαπτισθή εις το βάπτισμα που μας παρέδωκαν οι στύλοι της Εκκλησίας, και εις όλα όσα μας παρέδωσαν να φυλάξωμεν και εκείνος ηθέτησε.
       Επανέρχομαι εις το προηγούμενον ζήτημα. Η γνώμη των Αγίων Πατέρων είναι να κάμης διαμαρτυρίαν ενώπιον του Ηγουμένου και της αδελφότητος, να είπης ευθαρσώς, εγώ δεν συμφωνώ με την γνώμην του Οικουμενιστού Πατριάρχου και των άλλων οικουμενιστών και αιρετικών, Λατινοφρόνων και Διαμαρτυρομένων. Εάν η Μονή συμφωνή με τους τοιούτους, εγώ θα προτιμήσω να ακούσω την φωνήν την οποίαν ήκουσε αοράτως ο Μέγας Αρσένιος. 

Αυτά είναι ένα ελάχιστο μέρος από τα όσα ειπώθηκαν για τον οικουμενισμό και για τον πατριάρχη Αθηναγόρα από τους σύγχρονούς του, θεοφώτιστους γέροντες. Συν Θεώ, ίσως εκδοθεί κάποια συλλογή με αυτά τα αποφθέγματα για τη σωστή ενημέρωση του ορθοδόξου πληρώματος σε πείσμα των οικουμενιστών και νεορθοδόξων.

Είστε πολύ τυχερός ή μάλλον άτυχος κ. Πανώτη που δεν ζουν σήμερα αυτοί οι γίγαντες της Πίστης. Αυτούς, το αλάνθαστο φρόνημα του πληρώματος της Εκκλησίας, τους έχει ήδη κατατάξει στη χορεία των αγίων, για τη ζωή, τα θαύματα, την εν Χριστώ καθοδήγηση και φυσικά για το ανύστακτο ενδιαφέρον τους στα θέματα πίστεως. Αντιθέτως τον μακαριστό Αθηναγόρα δεν φαίνεται να τον έχουν σε μεγάλη εκτίμηση οι πιστοί, πέρα βέβαια από τους φανατικούς οικουμενιστές και τους παπικούς.

ΥΓ: κ. Πανώτη, παρά το ότι είστε καλά διαβασμένος, μάλλον ένα σημαντικό βιβλίο δεν το έχετε ανοίξει. Λέγεται ΠΗΔΑΛΙΟΝ και είναι η συλλογή των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας σχολιασμένη από τον «αδιάβαστο και ανερμάτιστο» Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη.

Χαράλαμπος Άνδραλης

Δικηγόρος-συγγραφέας