ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΕΩΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ
Εἰσαγωγή
Τό ὕφος καί τό ἦθος τῆς Πατριαρχικῆς Ἐπιστολῆς
Μεσούσης τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, στίς 16.3.2012, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε ἐπιστολή πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμο, ἡ ὁποία ἀναφέρεται σέ θέματα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως.
Ἡ πατριαρχική ἐπιστολή μᾶς ὑπενθυμίζει ἄλλη παλαιότερη (τοῦ 2009), πα ρομοίου περιεχομένου, με τήν ὁποία ὁ Πατριάρχης κατήγγειλε τήν ≪Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦΟἰκουμενισμοῦ≫ ὡς πρόξενο σχίσματος καί ζητοῦσε τήν ἐπι βολή αὐστηρῶν ποινῶν στούς πρωτεργάτες της. Ὅμως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἄλλως τά οἰκονόμησε καί –δόξα τῷ Θεῷ– ἡ ἐπιστολή αὐτή ἔγινε ἀφορμή, ὥστε γιά πρώτη φορά νά συζητηθεῖ ἀναλυτικά ἐπί διήμερον (15– 16.10.09) στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας ἡ πορεία τοῦ Διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Στή συζήτηση στην Ἱεραρχία ἀποκαλύφθηκαν πρακτικές καί στοιχεῖα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως τά ὁποῖα ἐπιμελῶς ἐκρατοῦντο κρυφά ἀπό τούς Ἱεράρχες μας. Ἡ Ἱεραρχία μας ὀρθῶς ἐνεργοῦσα δέν καταδίκασε τήν ≪Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫ οὔτε τούς πρωτεργάτες της, ὅπως φορτικά τῆς εἶχε ζητηθῆ ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι τῆς παρούσης ὁ σχολιασμός ἐκείνης τῆς ἀποφάσεως, πού εἶχε τότε γίνει ἀπό μέλη τῆς Συνάξεώς μας.
Ὅμως διαβάζοντας τήν πρόσφατη ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί βλέποντας τό ὕφος με τό ὁποῖο εἶναι γραμμένη, δέν μποροῦμε νά μή ἐνθυμηθοῦμε την παρ. 6 τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱεραρχίας (16.10.2009), μέ τήν ὁποία ἀπευθύνεται στό πλήρωμα τῶν πιστῶν μέ τήν ἄκρως συγκινητική φράση: ἡ Ἱεραρχία ≪παρακαλεῖτους πιστούς νά ἐμπιστεύονται τούς ποιμένες≫. Εἶναι πρόδηλη ἡ διαφορά ἤθους καί ὕφους τῆς παλαιᾶς συνοδικῆς ἀποφάσεως καί τῆς παρούσης πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς: Ἡ Ἱεραρχία ἐκφράζουσα τήν Ἐκκλησία – μάνα ἀπευθύνεται στά παιδιά της. Ὁ ἐπίσκοπος, ὡς πατέρας καί ὄχι ὡς πατριός, ὁμιλεῖ στά παιδιά του. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπευθύνεται μέ ἰδιαίτερο σεβασμό στά πρόσωπα τῶν πιστῶν καί κατανοεῖ τήν εὔλογη ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά ὅσα τεκταίνονται στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως. Δυστυχῶς τέτοια ὑγιῆ ἐκκλησιολογικά στοιχεῖα δεν μποροῦμε νά βροῦμε στήν πατριαρχική ἐπιστολή. Ἀντίθετα μέ πολλή λύπη διαπιστώνουμε ἱεροκρατικές ἀντιλήψεις ἐπιβολῆς, φίμωσης και πάταξης τῆς φωνῆς, τῆς ἀγωνίας και τῆς ἀνησυχίας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἄς ἐξετάσουμε ὅμως τά βασικά σημεῖα τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς:
Α/. Βατικάνεια Ἐκκλησιολογία
Τό πατριαρχικό ἔγγραφο, δυστυχῶς, ἑδράζεται ἐπί στοιχείων βατικανείου ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἕνας ἐπίσκοπος, ὡς δῆθεν ≪πρῶτος τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας≫, μπορεῖ νά ≪ἀπολαμβάνειἀνωτάτη, πλήρη, ἄμεση καί παγκόσμια κανονική ἐξουσία στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία μπορεῖ πάνταἐλεύθερα νά ἀσκεῖ≫! Διότι, πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ ἡ ἔμμεση, ἀλλά σαφής ἀπαίτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά ἐγκρίνει αὐτός σέ ποιά θεολογικά συνέδρια θά στέλνει ἐκπρόσωπο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί θα μποροῦν νά συμμετέχουν οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ τόὕφος τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς, ὁ συντάκτης τῆς ὁποίας ἀπευθύνεται ὡσάν σέ ἕνα ὑπό τήν κανονική του δικαιο δοσία ἁπλό κληρικό; Εἶναι ὕφος αὐτό ἐπιστολῆς σέ ὁμότιμο ≪ἀδελφό≫, συνεπίσκοπο καί μάλιστα Ἀρχιεπίσκοπο Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας; Τό ταπεινό φρόνημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν παραβλέπει ἀσφαλῶς τήν πρός τό πρόσωπό του ἀπρεπῆ λεκτική συμπεριφορά, ὅμως τά θέματα κανονικῆς τάξεως στή διοίκηση τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπιβάλλουν τόν ἐνδεδειγμένο σεβασμό πρός τόν πρῶτον τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πῶς ἀλλιῶς νά ἑρμηνευθεῖ ἡ ἀπαίτηση τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά ἀπορρίψει καί καταδικάσει ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὅ,τι αὐτός θεωρεῖ ἄξιο καταδίκης; Λυπούμαστε, ἀλλά προφανῶς διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς, ὅτι μόνον ὅταν ὑπάρχει ἔκπτωση ἀπό την Ὀρθόδοξη πίστη ἤ σοβαρή παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, δικαιοῦται ἤ μᾶλλον ὑποχρεοῦ ται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἐνεργεῖ ὑπερορίως καί νά ἐπισημαίνει τήν ἐκτροπή. Αὐτή ἡ ὑποχρέωση ὅμως δεν εἶναι ἀποκλειστικό δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀλλά ὑποχρέωση – δικαίωμα κάθε Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου. Τέτοια ὅμως περίπτωση ἐκτροπῆς ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί κανονική τάξη, πού νά θεμελιώνει ὑπερόρια δικαιοδοσία, δέν στοιχειοθετεῖται στό πατριαρχικό ἔγγραφο. Συνεπῶς, ἡ πατριαρχικήἐπιστολή ὄχι μόνο παραβιάζει τόν Τόμο Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί πάγιες κανονικέςἀρχές πού διέπουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἐκφράζει ἐκτροπή σέ παπικές ἐκκλησιολογικές θέσεις. Στήν περίπτωσή μας, ἄλλωστε, ὅπως καί σέ πληθώρα ἄλλων στις ἡμέρες μας, οἱ ὅροι ἔχουν δυστυχῶς ἀντιστραφῆ, καθώς ὄχι λαϊκοί ἤ κληρικοί, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ΟἰκουμενικόςΠατριάρχης καί Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου,και ἄλλων δικαιοδοσιῶν, προβαίνουν μέ ἐνέργειές τους στήν παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί συμβάλλουν μέ τους λόγους καί τίς ἐπιλογές τους στην ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς
μας. Ἀναγκάζονται, ἔτσι, ὁπιστός λαός καί οἱ ἁπλοί κληρικοί καί μοναχοί να ἐντοπίζουν καί νά ἐπισημαίνουν τις παραβιάσεις αὐτές, ὡς ἐκφραστές τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογικῆς και δογματικῆς συνειδήσεως (βλ. Ἀπόφαση Πατριαρχῶν Ἀνατολῆς, 1848), ὅταν μάλιστα ἀποφεύγουν, νά πράξουν τό ἴδιο, ἐκτός μεμονωμένων ἐξαιρέσεων, αὐτοί τῶν ὁποίων εἶναι πρώτιστο καθῆκον καί ὑποχρέωση, οἱ Ὀρθόδοξοι, δηλαδή, Ἐπίσκοποι, καί τά συνοδικά ὄργανα τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγῳ τῆς κακῶς νοουμένης φιλαδελφίας, εὐγενείας, ὑπακοῆς,τοῦ δῆθεν σεβασμοῦ πρός θεσμούς ἤ καί τῆς ἐπικλήσεως εἰδικῶν συνθηκῶν.
Β/. Μέ τούς ἑτεροδόξους διαλεγόμεθα. Τῶν Ὀρθοδόξων κλείνουμε τό στόμα.
Στό πατριαρχικό ἔγγραφο ἐκφράζεται ἡ λύπη καί ἡ ἀγωνία τοῦ Πατριαρχείου ≪ἐκ τῶν δηλώσεων,ἐκδηλώσεων καί ἐν γένει κινήσεων ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας, καθ᾽ ἅς ἐκφράζονται θέσεις καί ἐκτιμήσεις καί ἀπόψεις ἥκιστα συμβιβαζόμεναι πρός το Ὀρθόδοξον ἦθος καί ἔθος≫. Στή συνέχεια προσδιορίζει ὅτι τό πρόβλημα ἔγκειται στην ἀσκουμένην ≪κριτικήν… εἰς τούς διεξαγομένους μετά τῶνἑτεροδόξων διμερεῖς και πολυμερεῖς Θεολογικούς Διαλόγους καί τάς διαχριστιανικάς συναντήσεις ἐν τῷΠαγκοσμίῳ Συμβουλίῳ Ἐκκλησιῶν, τῷ Συμβουλίῳ Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν και ἄλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοῖς ὀργανισμοῖς≫.
Διερωτώμαστε ὅμως με ὅλο τό σεβασμό στό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου:
α) Ἀπό πότε καί βάσει ποιᾶς ἁγιογραφικῆς, πατερικῆς ἤ κανονικῆς διατάξεως ἡ ἀγωνία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως καί τήν ἐν Ἀληθείᾳ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί συνακόλουθα ἡ ἄσκηση εὐπρεποῦς καί τεκμηριωμένης κριτικῆς σέ πράξεις ἤ λόγους ἐκκλησιαστικῶν φορέων ἀποτελεῖ κανονικό ἐκκλησιαστικό ἀδίκημα, καί θά πρέπει νά ἐπιβληθοῦν ποινές στούς δῆθεν παρανομοῦντες; Μήπως ἀπέκτησε καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλάθητο πάπα, κατά τῶν ἀποφάσεων τοῦ ὁποίου δέν χωρεῖ οἱαδήποτε κριτική;
β) Δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι πρόξενος χαρᾶς στούς ποιμένες ἡ ἐναγώνια ἐνασχόληση τῶν πιστῶν μέ θέματα πίστεως; Ἤ μήπως αὐτή εἶναι ἀποδεκτή καί ἐπιτρεπτή μόνον, ὅταν ὁ λαός συμφωνεῖ καί ἐπικροτεῖ τά λεχθέντα καί πραχθέντα τῆς ἡγεσίας; Ὅμως μία τέτοια προσέγγιση δέν εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ὑγιής, διότι ὑποδηλώνει ὑποβόσκουσα κληρικαλιστική καί παπίζουσα νοοτροπία! Καυχώμεθα γιά τό συνοδικό πολίτευμα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν συνόλῳ, ἀλλά και τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἀσφαλῶς στις συνόδους συμμετέχουν ἐπίσκοποι, ἀλλά καθοριστικός εἶναι καί ὁ ρόλος τοῦ πληρώματος (κλήρου καί λαοῦ) μέ τήν ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τῶν συνόδων. Τά παραδείγματα ἀπό την ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πολλά: οἱ σύνοδοι Ἐφέσου (449), Ἱερείας (754) καί Φεράρρας – Φλωρεντίας (1439) ἀπορρίφθηκαν ἀρχικά ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (κλήρου – λαοῦ) ὡς ληστρικές, καί μετά ἦλθε ἡ συνοδική ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐτυμηγορίας τοῦ πληρώματος. Πῶς λοιπόν ποινικοποιεῖται, ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ, ἡ ἄσκηση κριτικῆς στίς ἀποφάσεις συνόδων ἤ προκαθημένων; Ἄς μή ξεχνοῦμε καί τήν πανορθόδοξη ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς (1848), πού συμπυκνώνουν τήν ὀρθόδοξη – πατερική ἐκκλησιολο γία γιά τό ρόλο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ: ≪Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε πατριάρχαι οὔτε σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότιὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ≫.
γ) Στό πατριαρχικό ἔγγραφο γίνεται μνεία τῆς ἀσκουμένης κριτικῆς στούς διαλόγους. Ποιά λοιπόν ἀπάντηση προτείνει ἡ πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως στήν ἀσκούμενη κριτική; Δυστυχῶς, μόνο φίμωση καί τι μωρία! Λυπούμαστε πού ἀναγκαζόμαστε νά φωνάξουμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας: Ἔτσι συμπεριφέρεται ὁ πατέρας στά παιδιά του; Αὐτό ἐπιβάλλει ἡ ὑπεύθυνη ποιμαντική – ἐπισκοπικήσυνείδηση; Ἔτσι νομίζουν κάποιοι ὅτι καλλιεργοῦν τό σεβασμό τοῦ λαοῦ στήν ἐκκλησιαστική ἡγεσία; Μέ τέτοια νοοτροπία ὁδηγοῦν το λαό τοῦ Θεοῦ ≪πρός διατήρησιν ἀκλονήτου τῆς ἐμπιστοσύνης αὐτοῦἔναντι τῶν ποιμένων αὐτοῦ≫ ἤ ἐπιτυγχάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο;
Ὅμως, ἀλίμονο στόν πατέρα πού περιφρονεῖ τήν κραυγή ἀγωνίας τῶν παιδιῶν του. Ὁ ἴδιος κλονίζει στη συνείδησή τους τό πατρικό κῦρος. Καί μή μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ πατρική αὐθεντία δέν ἐπιβάλλεται μέ τή φίμωση τῆς κριτικῆς, ἀλλά ἐμπνέεται ἀκόμα καί στά ≪ἄτακτα≫ παιδιά. Ἄν αὐτό ἰσχύει στή βιολογική πατρότητα, πολλῷ μᾶλλον ἔχει ἐφαρμογή στήν πνευματική. Ὁ λόγος μας εἶναι κραυγή πόνου καί ἀνησυχίας γιά την ἀλλοίωση τοῦ ποιμαντικοῦ φρονήματος, τό ὁποῖο θά ἔπρεπε νά εἶναι ἰδιαίτερα αὐξημένο στό συντάκτη τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. Δέν ἔχουν ὑποχρέωση οἱ ποιμένες νά ἔρθουν σέ διάλογο μέ τό ποίμνιο, νά φροντίσουν νά γίνουν κατανοητές οἱ ἀποφάσεις τους; Ἄλογο εἶναι τό ποίμνιο, ὥστε νά ἄγεται καί νά φέρεται κατά τίς ἐπιθυμίες τῶν ποιμένων, χωρίς τό ἴδιο νά μπορεῖ νά ἐκφράζει τόν παραμικρό προβληματισμό; Δυστυχῶς, παρατηρεῖται ἀπό πλευρᾶς τῶν Ὀρθοδόξων πού πρωτοστατοῦν στήν Οἰκουμενική Κίνηση νά διασαλπίζουν μέ τον πλέον ἔντονο τρόπο τό διάλογο με ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀκόμα, ἀλλά νά ἀποφεύγουν προκλητικά, νά τρέμουν, κυριολεκτικά, τήν παραμικρή συζήτηση μέ τους ὁμοδόξους ἀδελφούς, τά παιδιά τους καί συνδιακόνους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ!
Μάλιστα στήν πατριαρχική ἐπιστολή εἶναι ἔκδηλη ἡ ἐντονότατη ἐνόχληση τοῦ συντάκτου ἀπό τη διοργανωθεῖσα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδα ἀναφορικά μέ τήν ≪Μεταπατερική Θεολογία≫ (≪λαϊκή σύναξις≫ χαρακτηρίζεται στήν ἐπιστολή). Εἶναι προφανέστατη ἡ ἐπιτυχία τῆς ἡμερίδος: τάραξε τά θολά νερά τῆς ἀντιπατερικότητας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐξύπνησε συνειδήσεις, ἐνόχλησε τούς ὑπευθύνους. Δόξα τῷ Θεῷ. Εἶναι πρόδηλο γιατί φοβοῦνται το λαό καί τή σύναξή του: διότι δέν τον θέλουν κατηχημένο καί ἐνη μερωμένο, γιά νά κάνουν ὅ,τι θέλουν χωρίς ἀντίσταση! Δέν πρέπει νά γνωρίζει ὁ λαός! Ἀπαγορεύεται ἡ ὑπεύθυνη ἐνημέρωσή του! Εἶναι στοιχεῖο παρακμῆς ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία να δαιμονοποιεῖ τή γνώση, τήν παιδεία, τήν ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ γιά τά συμβαίνοντα στήν Οἰκουμενική Κίνηση!
Γ/. Ποιοί παραβαίνουν τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις;
Ἐγκαλούμεθα ὅτι περιφρονοῦμε ≪πανορθόδοξες ἀποφάσεις≫. Εἶναι ἡ εὔκολη ≪καραμέλα≫ πού συχνά, ἀλλά ἀναπόδεικτα, πιπιλίζουν οἱ κατήγοροί μας. Εἶναι ἀπαραίτητες στο σημεῖο αὐτό τρεῖς ἐπισημάνσεις:
α) Οἱ πανορθόδοξες ἀποφάσεις δέν εἶναι ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, στίς ὁποῖες δέ χωρεῖ κριτική. Γι᾽ αὐτό καί συχνά, ὄχι μόνο ἀσκεῖται σέ αὐτές κριτική, ἀλλά ἀκόμα καί δέν ἐφαρμόζονται ἀπό τίς τοπικές Ἐκκλησίες, χωρίς νά ἐπισύρεται ἐναντίον τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ὁποιαδήποτε κύρωση.
β) Σύμφωνα μέ ὅλες τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Οἰκουμενική Κίνηση δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη・ τίθενται ὁρισμένες προϋποθέσεις, τις ὁποῖες ὑποχρεοῦνται ὅλοι νά σέβονται καί νά τηροῦν. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἡ παραμονή τῶν Ὀρθοδόξων σέ Οἰκουμενιστικά fora γίνεται κατά παράβαση αὐτῶν τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων. Ἐπειδή, δυστυχῶς, δέν τηροῦνται οἱ πανοροδόξως τεθεῖσες προϋποθέσεις, ὑπάρχουν τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἔχουν ἀποχωρήσει ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τήν Οἰκουμενική Κίνηση προσωρινά ἤ μόνιμα ἤ ἀπό ὁρισμένες μόνο πτυχές της: π.χ. ὁριστικά ἔχουν ἀποχωρήσει ἀπό τό ΠΣΕ τό Πατριαρχεῖο Γεωργίας, τό Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας, καί γιά μεγάλο χρονικό διάστημα παλαιότερα το Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων・ στή δεκαετία τοῦ 1990 προσωρινά ἀποχώρησαν ἀπό τό διμερῆ Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Παπικούς οἱ περισσότερες Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἑκκλησίες καί τά Πατριαρχεῖα (Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, Πατριαρχεῖο Ρωσίας, Πατριαρχεῖο Σερβίας, Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας, Πατριαρχεῖο Γεωργίας, Ἐκκλησία Ἑλλάδος, Τσεχίας καί Σλοβακίας). Σύμφωνα μέ τή συνεπῆ ἐφαρμογή τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς θά ἔπρεπε οἱ προκαθήμενοι καί οἱ σύνοδοι τῶν ἀνωτέρω τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νά τιμωρηθοῦν γιά ἀθέτηση, περιφρόνηση καί ἀπείθεια στίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, πού προβλέπουν τή συμμετοχή ὅλων στήν Οἰκουμενική Κίνηση. Ἐγκαλούμεθα ἐμεῖς πού σε τελική ἀνάλυση ἁπλή κριτική κάνουμε στά συμβαίνοντα στόν οἰκουμενιστικό χῶρο, ἐνῶ οἱ ἀνωτέρω Ἐκκλησίες προέβησαν σέ σημαντικές ἐνέργειες καί ἀρνήθηκαν τή συμμετοχή τους παραβαίνοντας Πανορθόδοξες ἀποφάσεις. Ὅμως γι᾽ αὐτούς δέν τολμᾶ νά πεῖ λέξη ἡ Πατριαρχική ἐπιστολή.
γ) Ἄν μελετήσουμε προσεκτικά τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, θα δοῦμε ὅτι δέν τίς περιφρονοῦν ὅσοι ἀσκοῦν κριτική γιά τά οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα ἐνίων Ὀρθοδόξων, ἀλλά οἱ ἴδιοι οἱ πρωτοστατοῦντες Ὀρθόδοξοι στήν Οἰκουμενική Κίνηση, οἱ τά πρῶτα φέροντες τῶν διαλόγων. Ναί! οἱ Οἰκου μενιστές περιφρονοῦν καί ἀσχημονοῦν ἐπί τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων:
Οἱ πανορθόδοξες ἀποφάσεις ἔχουν καταδικάσει ἀπερίφραστα την Οὐνία. Συνάδει μέ τίς ἀποφάσεις αὐτές, ἡ ὑπογραφή ἀπό ἐκπροσώπους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας Balamand (1993), μέ τήν ὁποία γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία ἀναγνωρίσθηκε ἡ Οὐνία;
Δείχνει σεβασμό στίς Πανορθόδοξες ἀποφάσεις πού ἔχουν καταδικάσει τήν Οὐνία ἡ προσφορά τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ἑνός Ἁγίου Ποτηρίου ὡς δώρου, μέ βαθύτατο συμβολισμό,στόν νεοεκλεγέντα Οὐνίτη Ἐπίσκοπο Ἀθηνῶν;
Δείχνει σεβασμό στίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις πού ἔχουν καταδικάσει ρητῶς τήν Οὐνία, ≪ὁθεωρούμενος πολύς τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας Μύστης (!) Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης νά δηλώνει,ὅτι τό ζήτημα τῆς Οὐνίας δέν ἀποτελεῖ Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά πρακτικόν ἐρώτημα, τό ὁποῖον ὀφείλει νάἀντιμετωπίσει κάθε Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καθ᾽ ἑαυτήν≫, σύμφωνα μέ ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ σέ μέλος τῆς Συνάξεώς μας;
Σύμφωνα μέ τήν ἀπό 31.1.1952 ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου –πού ἐξέφραζε τήν πανορθόδοξη ὁμοφωνία μέσα στους αἰῶνες– ἀπαγορεύονται ἀπερίφραστα οἱ συμπροσευχές ὡς ≪ἀντικείμεναι πρός τούςἱερούς κανόνας και ἀμβλύνουσαι τήν ὁμολογιακήν εὐθιξίαν τῶν Ὀρθοδόξων≫. Δυστυχῶς ὅμως αὐτοί πού δέν σέβονται την πανορθόδοξη παράδοση εἶναι οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου· καί ἔχουν τήν ἄνεση, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, νά καταγγέλουν ἐμᾶς ὡς παραβάτες! Νά ὑπενθυμίσουμε με συνοχή καρδίας:
α) Ἐγκρίνεται τό 2002 ὁ κανονισμός γιά τήν ≪ὁμολογιακή≫ ἤ ≪διομολογιακή≫ κοινή προσευχή στίς συναντήσεις τοῦ ΠΣΕ ἀπό τους ἐκπροσώπους τοῦ Πατριαρχείου!
β)Ὑμνεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τον ἐμμένοντα ἐν τῇ αἱρέσει πάπα ὡς ≪σεπτό Ποιμένα καί Πρόεδρο≫ καί μάλιστα ἐντός τοῦ πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί παρουσίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου!
γ) Ὑμνεῖται ἀπό τήν πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς ≪Ἐκκλησία σεπτή, Καθέδρα τοῦ Πέτρου≫ καί μάλιστα ἐντός τοῦ πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου!
δ) Ὁ ἐμμένων ἐν τῇ αἱρέσει Πάπας, ἐνδεδυμένος ἄμφια, συμμετέχει ἐνεργῶς στή Θ. Εὐχαριστία στον Πατριαρχικό Ναό (30.11.2006) δίδοντας καί λαμβάνον τας λειτουργικό ἀσπασμό μέ τόν (...συλλειτουργό του;) Πατριάρχη καί ἐκφωνώντας ἐκ μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τήν Κυριακή Προσευχή!
ε) Οἱ Παπικός καί Ἀρμένιος κληρικοί, ἐνδεδυμένοι ἄμφια, διαβάζουν τό Εὐαγγέλιο στον Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης στόν Πατριαρχικό Ναό (2011, 2012) καί εἰσέρχονται στο Ἱερό Βῆμα ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης, ὡσάν κανονικοί ὀρθόδοξοι κληρικοί!
στ) Ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος συμμετεῖχε στήν Trier τῆς Γερμανίας σέ ἐκδήλωσηἀφιερωμένη στήν ≪ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος≫ κατά τήν ≪Ἡμέρα τῆς Οἰκουμένης≫ (5 Μαΐου 2012)! Συμπροσευχήθηκε ἀκόμα καί μέ ἱέρειες καί ἐπισκοπίνες καί δέχθηκε νά ραντισθεῖ στό μέτωπο ἀπό παπικόἘπίσκοπο σέ ≪ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος≫! Ἐξίσου τραγική γιά Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο ἦταν καί ἡστιγμή στην ὁποία ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας, ὡς ἄλλος παπικός κληρικός,ραντίζει στό μέτωπο λαϊκούς παπικούς και προτεστάντες σέ ≪ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος≫! Θά μποροῦσε ἄραγε, ἡ Ρώμη, νάἐξασφαλίσει καλύτερη ἐκκλησιαστική νομιμοποίηση τοῦ διά ραντισμοῦ παπικοῦ ≪βαπτίσματος≫ ἀπόἐπιφανῆ Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, ἐκπρόσωπο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως; Στήν ἴδια τελετή ὁἴδιος Μητροπολίτης φωτογραφήθηκε νά περιμένει στή σειρά πίσω ἀπό μία ἱέρεια ἤ ἐπισκοπίνα, ἡ ὁποίαἁγιάζει (!) τόν παπικό ἐπίσκοπο στο μέτωπό του! Πραγματικά miserabile visu!
ζ) Παπικοί ἐπίσκοποι συμμετεῖχαν σέ Ναούς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στή λιτάνευση τῶν Εἰκόνων κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὤ τῆς συγχύσεως καί παραφροσύνης!
η) Ὁ Μητροπολίτης Προύσης και Σχολάρχης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης κ. Ἐλπιδοφόρος διδάσκει σε φοιτητές ὅτι ἐπιτρέπονται οἱ συμπροσευχές μέ τούς ἑτεροδόξους καί δέ συνιστοῦν πλέον κανονικό παράπτωμα, κατά παρά βαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῆς ἀπό 31.1.1952 Πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου καί τῆς ἀπό 3.7.1999 Ἐπιστολῆς τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους1.
Περιφρόνηση
Τά ἀνωτέρω δέν ἀποτελοῦν πρα γματική περιφρόνηση στίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις; Πότε ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἐγκάλεσε τούς ἀνωτέρω γιά παραβίασή τους; Συνάδει μέ τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, πού ἐπιμένουν στή μαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας στόν Οἰκουμενικό χῶρο, το προκλητικό κείμενο πού ὑπέγραψαν οἱ ἐκπρόσωποιτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Θ´ Γεν. Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στό Porto Alegre (Φεβρουάριος 2006), σύμφωνα μέ το ὁποῖο ≪κάθε ἐκκλησία (σημ. ἀπό τις 340 προτεσταντικές ὁμάδες τοῦ ΠΣΕ) εἶναιἘκκλη σία καθολική και ὄχι ἁπλά ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία καθολι κή, ἀλλά ὄχι στήνὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία με τίς ἄλλεςἐκκλησίες (δηλ. τίς προτεσταντικές ὁμάδες!)≫! Ἐπίσης στο ἴδιο κείμενο ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστική ὑπόσταση σέ ὅλες τίς προτεσταντικές αἱρετικές ≪ἐκκλησίες≫ τοῦ Π.Σ.Ε. καί ἔγινε ἀποδεκτό ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν καί τῶν πλανῶν τους, εἶναι ≪διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης τῆς ἴδιας Πίστης≫ καί ≪ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος≫! Ἐπί τέλους εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει πανορθόδοξη ἔγκριση γιά τίς βλασφημίες αὐτές; Αὐτές οἱ λίγες περιπτώσεις γιά να δοῦμε ποιός πραγματικά περιφρονεῖ καί παραβιάζει τίς≪πανορθόδοξες ἀποφάσεις≫! Ὡς μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔχουμε τήν ἀπαίτηση ἀπό τούς ποιμένες μας νά σέβονται καί νά τηροῦν ὅλες τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις. Ὅλες τις ἀποφάσεις καί ὄχι μόνο ὅσες θέλουν κάποιοι. Διότι ποτέ καί καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δέν ἀλλοίωσε τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, δέν κατήργησε Ἱερούς Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οὔτε και ἔδωσε σέ κανένα τό δικαίωμα περιφρονήσεως καί ἀθετήσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί τάξεως, ὅπως συμβαίνει συχνά στονοἰκουμενικό χῶρο. Ἄν ποτέ συνέβαινε αὐτό, τότε, ἡ ὁποιαδήποτε – ἀκόμη καί ≪Πανορθόδοξη≫– Σύνοδος θά αὐτοαναιρεῖτο καί θά μετατρεπόταν σέ≪συνέδριο ἀνόμων≫ και ≪συναγωγή πονηρευομένων≫. Ἄλλωστε ἡ ≪οἰκουμενικότης≫ ἤ ἡ ≪ληστρικότης≫ μιᾶς συνόδου δέν προσδιορίζεται ἀπό τόν ἀριθμό καί την ἐκπροσώπηση τῶν συμμετεχόντων, ἀλλά πρωτίστως ἀπό τίς ἀποφάσεις της.
Δ/. Διάλογος μέσα στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά
πλαίσια.
Μία ἄλλη μομφή πού εὐκαίρως ἀκαίρως ἐξαπολύεται ἐναντίον μας εἶναι ὅτι ἀρνούμαστε κάθε διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους. Οὐδέν ψευδέστερον αὐτοῦ. Καθαρή κατασυκοφάντηση τοῦ λόγου μας. Ἀποδεχόμαστε τό διάλογο, ὅπως ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες· ταυτόχρονα ὅμως τόν ἀρνούμαστε, ὅπως ὁ Κύριος ἀρνήθηκε ὁποιαδήποτε συζήτηση μέ τόν Πιλάτο, τον Ἄννα καί τόν Καϊάφα. Συμφωνοῦμε καί ἐπικροτοῦμε τήν ἀπόφαση τῆς ἱεραρχίας μας (16.10.2009) σύμφωνα μέ τήν ὁποία ≪ὁ Διάλογος πρέπει να συνεχισθεῖ, μέσα ὅμως στά Ὀρθόδοξαἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια≫. Ἡ ἐπισήμανση ≪μέσα ὅμως στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά και κανονικά πλαίσια≫ ἐκρίθη ἀπαραίτητη, διότι, προφανῶς, κατά την Ἱεραρχία μας, δέν συνέβαινε αὐτό. Ἡ εὐγένεια καί ἡ λεπτότητα στή διατύπωση τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱεραρχίας θά ἔπρεπε νά ἐμβάλει σε σκέψεις τούς οἰκουμενιστές γιά την μέχρι τώρα πορεία τους, ἄν θέλουν νά σέβονται τίς συνοδικές ἀπόψεις καί ἀποφάσεις. Συνεπῶς, δέν εἴμαστε μόνοι ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπισημαίνουμε τήν ἐκτροπή ἀπό τά ≪Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια≫. Καί δέν εἶναι μόνο ἡ Ἱεραρχία μας. Ἀκόμα καί Ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διατυπώνουν τήν βαθιά ἀνησυχία τους γιά τήν ἐκτροπή τοῦ Διαλόγου. Παραπέμπουμε μόνο σέ ἐπιφανῆ ἐξ αὐτῶν, λόγῳ τῆς θεολογικῆς καταρτίσεως καί τῆς 20ετοῦς συμμετοχῆς του στή θέση τοῦ συμπροέδρου στο Διμερῆ Θεολογικό Διάλογο μέ τους Ρωμαιοκαθολικούς, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας κ. Στυλιανό, ὁ ὁποῖος ἔχει καταγγείλει τήν ἔκπτωση τοῦ Διαλόγου μέ τούς Παπικούς σε ≪ἀνόσιο παίγνιο≫, ἐνῶ σέ ἐπιστολή του σέ μέλος τῆς Συνάξεώς μας μεταξύ ἄλλων ὁμιλεῖ περί ≪ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς≫, πού ἔχουν συντελεσθῆ στό διάλογο και δηλώνει ὅτι ὅπως ἔχει ἐξελιχθῆ ὁ διμερής θεολογικός διάλογος ≪σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν≫! Ὅταν λοιπόν, ἀκόμα καί τά μέχρι πρότινος πλέον προβεβλημένα στελέχη τοῦ Διαλόγου και τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, πού διακονοῦν σέ ὑπεύθυνες θέσεις στο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁμιλοῦν γιά ≪ἐκτροπές στή δογματική διδασκαλία≫ καί γιά ἀνίερο παιχνίδι, πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Πατριάρχης να ἐγκαλεῖ ἐμᾶς ὅτι ἀσκοῦμε κριτική στά συμβαίνοντα στούς διαλόγους καί ἐνημερώνουμε τό λαό τοῦ Θεοῦ;
Ε/. Τόν θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπονομεύουν οἱ Οἰκουμενισταί.
Στήν πατριαρχική ἐπιστολή διατυπώνεται ἡ μομφή ἐναντίον μας ὅτι στρεφόμεθα ≪κατά αὐτοῦ τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫. Μεγάλο λάθος και συκοφαντία!
α) Σεβόμεθα τό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι πρά γματι, ὅπως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή ≪ἡ Κωνσταντινουπολῖτις Ἐκκλησία, ἐγαλούχησεν εἰς τά νάματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως, εἰς ἥν ἐτήρησε τοῦτον ἐν καιροῖς δισέκτοις και χαλεποῖς διά τό ἡμέτερον εὐσεβές Γένος, ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας≫. Καί πιό κάτω ≪διά τοῦ παραδείγματος καί τῆς θυσιαστικῆς μαρτυρίας καί τῶν ἀνά τούς αἰῶνας ἀγώνων αὐτοῦ ὑπάρξαν τος... κήρυκος, προασπιστοῦ καί φύλακος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί μαρτυρίας καί τῆς κανονικῆς τάξεως ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ≫. Πραγματικά αὐτός ἦταν ὁ οἰκουμενικός θρόνος μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. Μᾶς γαλούχησε μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Καί μόνο ἡ περίφημη Ἐγκύκλιος τοῦ 1848 συνταχθεῖσα ὑπό τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου Στ´, ἐπικυρωθεῖσα ὑπό τῶν Συνόδων τῶν τεσσάρων Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καί ὑπογραφεῖσα καί ἐκδοθεῖσα ὑπό τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (πραγματικά πανορθόδο ξη ἀπόφαση), ἐπιβεβαιώνει τόν ἰσχυρισμό μας γιά τόν Οἰκουμενικό Θρόνο. Ὅμως μέ συνοχή καρδίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁμολογοῦμε ὅτι παρά τήν καλή μας διάθεση δέν μποροῦμε νά
διακρίνουμε τά ἴδια στοιχεῖα καί σήμερα. Διότι ποιά σχέση μπορεῖ να ἔχει ἡ πανορθόδοξη Ἐγκύκλιος τῶν Πατριαρχῶν τοῦ 1848 μέ τίς πατριαρχικές ἐγκυκλίους τοῦ 1904, 1920, κ.ἄ. ἤ μέ τά ὅσα ἔλαβαν χώρα κατά τήν Θρονική Ἑορτή τοῦ 2006 στόν Πατριαρχικό Ναό τῆς Κωνσταντινουπόλεως;
β) Γιά νά καταστεῖ σαφέστερο το ἀβάσιμο τῆς μομφῆς ὅτι στρεφόμεθα ≪κατά αὐτοῦ τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫, ἀναγκαζόμαστε νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς Συνάξεώς μας Ὁμότιμοι Καθηγηταί πολλάκις πάλαι τε καί νῦν ἔχουν προσφέρει στήν ὑπηρεσία τοῦ Θρόνου τήν ἐπιστημονική και ἀκαδημαϊκή τους διακονία. Πόσα πατριαρχικά καί συνοδικά ἔγγραφα δέν συνέταξαν ἤ πόσες χιλιάδες σελίδες δέν ἔγραψαν τά ἀνωτέρω μέλη τῆς Συνάξεώς μας διακονώντας καί στηρίζοντας καί προβάλλοντας τήν προσφορά τοῦ Θρόνου στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό Γένος; Σέ πόσα ἐπιστημονικά, διορθόδοξα καί διαχριστιανικά συνέδρια και συναντήσεις δέν ὑποστηρίχθηκαν οἱ ἀπόψεις καί ἐκπροσωπήθηκε ἐπαξίως –μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ– ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἀπό τά ἀκαδημαϊκά μέλη τῆς Συνάξεώς μας; Τόσο εὔκολα λησμονοῦνται καί διαγράφονται ὅλα αὐτά; Καί σήμερα ἀκόμα, παρά τή θλίψη πού μᾶς προκαλοῦν λόγοι καί πράξεις παραγόντων τοῦ Θρόνου εἴμαστε καί παραμένουμε ἐργάτες του. Ὅμως θα πρέπει νά καταστεῖ ἀπολύτως σαφές ὅτι πάνω ἀπό πρόσωπα καί θεσμούς βρίσκεται ἡ Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἡ Ἐκκλησία. Οἱ θεσμοί και τά πρόσωπα λαμβάνουν ἀξία μόνον, ὅταν συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως διακονοῦν τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως και τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὑπάρχει κάποιος πού μπορεῖ νά διαφωνήσει μέ τόν πρῶτο μετά τήν ἅλωση Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και ἐθνάρχη Γεννάδιο Β´ Σχολάριο, ὅτι χωρίς τήν συνέχιση καί ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ≪οὔτε ἔσται ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐν λόγῳ τοῖς Ὀρθοδόξοις≫, ἤ μέ την γνωστή ἐπιστολή τοῦ ἀειμνήστου π. Ἐπιφανίου πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα;
γ) Τότε, ποιός ὑπονομεύει τον ≪πανίερο θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫; Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι σαφής: Τό θεσμό ὑπονομεύουν ὅσοι τόν χρησιμοποιοῦν, γιά νά στηρίξουν τόν Οἰκουμενισμό. Αὐτό δέν συνέβη μετά τή σύνοδο Φεράρρας – Φλωρεντίας; Ἡ Μόσχα βρῆκε τότε τήν εὐκαιρία νά παρουσιασθεῖ ὡς Γ´ Ρώμη, ἐπειδή ἡ Κωνσταντινούπολη πρόδωσε τήν Ὀρθοδοξία συμπράττοντας μέ τούς Λατίνους. Δέν ὑπονόμευσαν τό θεσμό τοῦ θρόνου οἱ Οἰκουμενιστές τῆς ἐποχῆς τους, πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Βέκκος καί Καλέκας; Μήπως πρέπει καί αὐτούς νά τους τιμοῦμε, σεβόμενοι τόν ≪πανίερο Θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫; Μήπως δέν σεβάσθηκαν ≪τόν πανίερο Θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫ ἡ Β´ καί Γ´ Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού κατεδίκασαν τούς Κωνσταντινουπόλεως Μακεδόνιο καί Νεστόριο ἤ ἡ Στ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, καταδικάσασα τέσσερις Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (Σέργιο, Πύρρο, Παῦλο Β´ καί Πέτρο); Κατά τήν παράδοση τῶν Ἁγίων μας, πάνω καί πέρα ἀπό θεσμούς καί πρόσωπα ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό ἡ παράδοσή μας γνωρίζει νά διακρίνει τούς φορεῖς ἀπό τούς ἀχθοφόρους τῶν Θεσμῶν, καί τούς μέν πρώτους ὑπερβαλλόντως τιμᾶ, τούς δέ δευτέρους παραδίδει στήν ἀρά τῆς ἱστορίας, παρά τήν πρόσκαιρη δόξα πού ἀπολαμβάνουν. Ἐμεῖς δεόμεθα εἰλικρινῶς τοῦ Κυρίου νά φωτίζει και νά χαριτώνει τούς τά πρῶτα φέροντες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου και ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά τούς καθιστᾶ ≪καί τρόπων μετόχους καί θρόνων διαδόχους τῶν Ἀποστόλων≫, γιά νά ποιμαίνουν τό λογικό ποίμνιο καί νά μᾶς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τῆς Ἀληθείας. Ἔτσι θά ἐξαλειφθοῦν καί ἀπό τίς καρδιές μας οἱ σκιές καί ἡ πίκρα πού ἔχουν συσσωρευθῆ.
ΣΤ/. Δικαιολογοῦνται τά ἀναθέματα πού ἐξεφώνησε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς;
Στήν ἐπιστολή του ὁ Πατριάρχης σημειώνει ὅτι οἱ καταδικαστέες ≪κινήσεις καί ἐκδηλώσεις… ἔλαβον προσφάτωςἀπαραδέκτους διαστάσεις≫ καί ἀναφέρεται στήν ἐκφώνηση ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς≪”ἀναθεματισμῶν” κατά ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων, ὡς καί πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν≫. Κρίνουμε σκόπιμο νά ἐπισημάνουμε:
α) Δέν διευκρινίζεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή ποῦ ἔγκειται το ≪ἀπαράδεκτο≫ ≪τῆς ἐκφωνήσεως…“ἀναθεματισμῶν”≫. Στό ὅτι ἐκφωνήθηκαν οἱ ἀναθεματισμοί ἤ ὡς προς τό περιεχόμενό τους; Μά ἡ ἀνάγνωση τῶν ἀναθεματισμῶν δέν προβλέπεται στό πρός χρῆσιν λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου; Τό ὅτι δέν ἀναγινώσκονται στούς περισσότερους
Ναούς δέν σημαίνει ὅτι εἶναι λάθος ἡ ἐκφώνησή τους ἤ ὅτι δημιουργεῖται κίνδυνος πρόκλησης σχίσματος ἀπό τήν ἀνάγνωσή τους!
β) Πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας καί γιά νά μή δημιουργοῦνται λανθασμένες ἐντυπώσεις σημειώνουμε ὅτι, ὅπως προκύπτει ἀπό τη μαγνητοσκόπηση, πού ἔχει ἀναρτηθῆ στό Διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς δέν ἐκφώνησε ἀναθεματισμό ≪κατά πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν≫, ὅπως ἐσφαλμένως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ἀλλά μόνο ἐναντίον ὅσων κηρύττουν καί διδάσκουν τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό: ≪Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνάθεμα≫. Νομίζουμε ὅτι εἶναι πρόδηλος ἡ διαφορά τῶν δύο φράσεων· ἀπορία μᾶς προκαλεῖ πῶς αὐτό διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. Ἐπί πλέον δέ, μήπως ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας συνειδητός Ὀρθόδοξος πού νά μή καταδικάζει τόν ≪διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό≫; Γιατί λοιπόν τόση ταραχή ἀπό τήν ρητή καταδίκη του ἐν Ἐκκλησίᾳ; Πόθεν προκύπτει ὁ κίνδυνος σχίσματος ἤ ἀταξίας ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, πού ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή; Μήπως σκιαμαχοῦμε;
γ) Στά ἀναγνωσθέντα ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἀναθέματα προστέθηκαν καί ἀναφορές στον πάπα, στούς πρωτεργάτες τῆς Διαμαρτυρήσεως, στούς Μονοφυσίτες, στούς ὀπαδούς τῆς ≪Ἑταιρείας Σκοπιά≫, καί στούς Σιωνιστές καί Ἰσλαμιστές, πού δέν ἀναφέρονται στό ἐν χρήσει Τριώδιο. Τέθηκε τό ἐρώτημα: μά ὅλοι αὐτοί ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας· τί νόημα λοιπόν ἔχει ἡ ἐκφώνηση ≪ἀναθέματος≫ ἐναντίον τους; Θά πρέπει νά κατανοήσου με ὅτι ἡ σκοπιμότητα ἐκφωνήσεως τῶν ἀναθεμάτων στήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση ἔχει πρώτιστα ποιμαντική διάσταση. Ἡ ἐκκλησία μέ τά ≪ἀναθέματα≫ τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων κεντᾶ τήν εὐαισθησία τῶν πλανεμένων ἀδελφῶν καί κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου στά μέλη της ἐπισημαίνοντας τήν ἀλλοίωση και διαστροφή τῆς Ἀληθείας. Γι᾽ αὐτό ἀκόμα καί στήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο ἐπαναλαμβάνονται οἱ καταδίκες τῶν αἱρετικῶν Ἀρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου, Διοσκόρου, Εὐτυχοῦς, κ.ἄ. αἱρεσιαρχῶν καί τῶν ὀπαδῶν τους, πού ἦσαν ἤδη ἀπό αἰῶνες ἐκτός Ἐκκλησίας. Τότε, γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει τούς ἀναθεματισμούς; Διότι πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος οἱ αἱρετικές ἀπόψεις τους νά διαχυθοῦν στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δηλητηριάσουν τά μέλη Του. Ἡ Ἐκκλησία ἐκφωνώντας τά ἀναθέματα φωνάζει στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: ≪Λαέ τοῦ Θεοῦ πρόσεχε· ὑπάρχει κίνδυνος γιά τή σωτηρία· ὑπάρχει ἀλλοίωση τῆς Ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου· δέν μπορεῖς νά εἶσαι μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα νάπιστεύεις πλάνες καί ἀνακρίβειες· δέν εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἴδια μέ τήν πλάνη καί τήν αἵρεση≫.
δ) Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει να γίνει στά ἀναγνωσθέντα ≪ἀναθέματα≫ κατά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Ὡς γνωστόν, πρόκειται για ἐντελῶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τό Εὐαγγέλιο καί σέ τελική ἀνάλυση, θά μποροῦσε κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι οὐδεμία περίπτωση συγχύσεως ἤ ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀπό τή δράση τους. Ποιά λοιπόν ἡ ποιμαντική ἀνάγκη ἐκφωνήσεως ἀναθεματισμῶν; Παλαιό τερα αὐτά ἦταν τά δεδομένα· σήμερα ὅμως τά πράγματα εἶναι πολύ διαφορετικά: ὅποιος μελετᾶ μέ προσοχή τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τή γέννηση καί ἀνάπτυξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀντιλαμβάνεται τήν ἀναγκαιότητα αὐτῶν τῶν ἀναθεματισμῶν: Ὁ Γάλλος ἰ σλαμολόγος καί μυστικιστής Louis Massignon (1883–1962), διατύπωσε τή θεωρία τῶν ≪ἀβρααμικῶν θρησκειῶν≫, ἡ ὁποία πρεσβεύει ὅτι ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμός καί το Ἰσλάμ λατρεύουμε τόν ἴδιο ἕνα Θεό καί ἀνήκουμε στήν ἴδια οἰκογένεια τῶν μονοθεϊστικῶν ἀβρααμικῶν θρησκειῶν, εἴμαστε περίπου ἀδέλφια ἐν τῇ μιᾷ πίστει τοῦ Ἀβραάμ. Παρόμοιες ἀντι λήψεις ἔχουν διατυπωθῆ στή Διακήρυξη ≪Nostrae Aetate ≫ (§ 3–4) τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Οἱ ἀντιλήψεις αὐτές ἔχουν βρῆ εὐήκοον οὖς στήν προτεσταντική Δύση καί δειλά–δειλά σερβίρονται ἀπό ὀρθοδόξους ταγούς καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους στήν Ἀνατολή. Δέν φτάσαμε βέβαια ἀκόμα στον Ὀρθόδοξο χῶρο νά ὁμιλοῦμε περί CRISLAM (Cristus καί ISLAM), καί να θέτουμε στόν ἄμβωνα ἤ στήν Ἁγ. Τράπεζα δίπλα–δίπλα Εὐαγγέλιο και Κοράνιο, διδάσκοντας καί ἀπό τά δύο, ὅπως γίνεται σέ προτεσταντικές ἐκκλησίες τῶν ΗΠΑ2, ἀλλά δυστυχῶς πρός τά ἐκεῖ ὁδεύουμε, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ὁμιλοῦν ὅλο καί πιό συχνά καί πιό ἔντονα περί ≪Ἱεροῦ Κορανίου≫ καί δέν διστάζουν νά τό δίνουν ὡς δῶρο. Ἐπίσης, τή διδασκαλία περί τῆς ἐκ τοῦ Ἀβραάμ πατρότητος Χριστιανῶν καί Ἰουδαίων τήν ἀκούσαμε καί ἀπό τά χείλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στή Συναγωγή ParkEast τῆς Ν. Ὑόρκης3. Μήπως θέλουν νά προετοιμάσουν τόν Ὀρθόδοξο λαό νά δεχθεῖ τά περί ἀβρααμικῆς θρησκευτικῆς οἰκογενείας καί ἑνότητος τῶν θρησκειῶν της; Ὁ διαθρησκειακός συγκρητιστικός Οἰκουμενισμός προχωρεῖ. Μπροστά σέ αὐτή τή νεοεποχίτικη ἀλλοίωση, διαστροφή καί καταστροφή τοῦ εὐαγ γελικοῦ κηρύγματος, μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματική βλασφημία τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού δόλια προσφέρεται στό λαό μας, βρέθηκε –ἐπιτέλους– ἕνας Μητροπολίτης μέ αὐξημένη ποιμαντική εὐθύνη καί μέ τόν προκλητικό για τόν ἐφησυχασμό τῶν ὑπνούντων τρόπο νά βροντοφωνάξει ἐν μέσῃ ᾽Εκκλησίᾳ ≪ἀνάθεμα≫, μήπως καί ξυπνήσουμε ἀπό τό βαρύ λήθαργο πού πασχίζουν νά μᾶς προκαλέσουν! Πιθανόν ὁρισμένοι νά ξαφνιάστηκαν ἤ ἄλλοι νά στενοχωρήθηκαν πού κάποιοι στέκονται ἐμπόδιο στίς μεθοδεύσεις τους. Γι᾽ αὐτό ταμπουρώθηκαν πίσω ἀπό τήν τυπική ἀλλοίωση τοῦ γράμματοςτοῦ ≪Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας≫. Αὐτή ὅμως ἡ δῆθεν παράτυπη προσθήκη στό ≪Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας≫, διέσωσε ἀ διαμφισβήτητα τό πνεῦμα του. Ἄς σκεφτοῦμε: ἄν αὐτό γινόταν σέ ὅλες τίς Μητροπόλεις, θά μποροῦσαν νά βροῦν ἔδαφος στό λαό μας οἱ βλασφημίες περί ἀβρααμικῶν θρησκειῶν;
Ἀναφερόμαστε σέ δῆθεν παράτυπη προσθήκη, διότι στόν ἀρχικό πυρήνα τοῦ ≪Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας≫, πού συνετάγη τό 843, ἡ Ἐκκλησία προσέθεσε καί νέες καταδίκες νεωτέρων πλανῶν καί αἱρέσεων τοῦ 14ου αἰ. γιά λόγους ποιμαντικῆς φροντίδας, γιά νά προφυλάξει τους πιστούς ἀπό τίς νέες πλάνες καί για νά μή μένουν οἱ πιστοί ἀνενημέρωτοι. Τό ἴδιο ἔγινε καί στόν Πειραιᾶ.
ε) Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὅσοι ἐξέφρασαν τό θυμό τους γιά την προσθήκη νέων ἀναθεματισμῶν σιώπησαν προκλητικῶς – καί οἱ ἔχοντες εὐθύνην καί ἐνόχως– για τήν κακοποίηση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τή συμμετοχή και παπικῶν καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων στή Λιτάνευση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων σέ Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Πραγματικά οἰκτρό θέαμα νά λιτανεύουν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μαζί μέ Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους και αὐτοί πού οὐσιαστικά ὑβρίζουν την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, θεωρώντας την ≪ἐλλειμματική≫, ἐπειδή δεν ἀναγνωρίζει τό παπικό πρωτεῖο και ἀλάθητο. Λυπούμεθα πού διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος γιά τά συμβάντα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας προβαίνει σέ ὑπερόριες ἐνέργειες στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά σιωπᾶ γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς τάξεως σέ χῶρο τῆς δικαιοδοσίας του. Διερωτώμεθα τελικά ποιός ὑποσκάπτει τό κῦρος τοῦ Θρόνου καί διχάζει τό λαό τοῦ Θεοῦ;
Ζ/. Ἐνδεικτικές παρεκκλίσεις σέ θέματα πίστεως.
Στήν πατριαρχική ἐπιστολή σημειώνεται μέ ἔμφαση ὅτι ἡ συμμετοχή στήν Οἰκουμενική Κίνηση γίνεται ≪ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως≫ καί ἐκδηλώνεται ἡ ἔκπληξη, διότι ἡ κριτική μας ἐντοπίζεται σέ ≪μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικάς ἀναφοράς καί ἑρμηνείας≫. Θά εἴμασταν εὐτυχεῖς, ἄν μπορούσαμε νά συμφωνήσουμε μέ την πατριαρχική ἐπιστολή. Δυστυχῶς ὅμως φοβούμεθα ὅτι οἱ ὑποχωρήσεις καί οἱ ἀβαρίες στά θέματα τῆς πίστεως εἶναι πολλές καί σοβαρότατες. Ἡ Σύναξή μας ἐπιφυλάσσεται νά παρουσιάσει τόμο ὁλόκληρο ἀπό τά πραχθέντα καί λεχθέντα ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων ἰθυνόντων στα πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἴμαστε βέ βαιοι ὅτι ἡ δημοσίευσή τους θά ἐξεγείρει καί τήν πλέον νωθρή ὀρθόδοξη συνείδηση. Στήν παροῦσα περιοριζόμαστε μόνο σέ πολύ λίγα καί ὄχι ἀπό τά πλέον αἰχμηρά και ἀπαράδεκτα πού ἔχουν γραφῆ και λεχθῆ:
α) Ἡ ἀναπτυχθεῖσα στό χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βαπτισματική θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καθορίζονται ἀπό τό Βάπτισμα. Δηλαδή ὅποιος ἔχει βαπτισθῆ στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα μέ τό τί πιστεύει σέ βασικά θέματα πίστεως.
β) Ἀναφερθήκαμε ἤδη στήν Θ´ Γενική Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στο Πόρτο Ἀλέγκρε (2006), στήν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι οὐσιαστικά ἀρνήθηκαν τήν Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας την ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ὑπέγραψαν ὅτι ἡ πληρότητα τῆς καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἄν κοινωνεῖ μέ τίς προτεσταντικές παραφυάδες τοῦ ΠΣΕ!
γ) Στήν Κοινή Δήλωση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Μονοφυσίτες οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ὑπέγραψαν ὅτι οἱ Μονοφυσίτες ≪διατήρησαν αὐθεντικῶς τήν αὐτήν ὀρθόδοξον πίστιν≫. Μέ ἄλλα λόγια κακῶς οἱ Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου τούς ἀπέκοψαν ὡς αἱρετικούς. Καί προφανῶς πλανήθηκαν καί οἱ Πατέρες τῶν ὑπολοίπων Ε´, Στ´, Πενθέκτης καί Ζ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐπανέλαβαν τις καταδίκες!
δ) Ἀναφερθήκαμε στή συμφωνία τοῦ Balamand (1993), στήν ὁποία για πρώτη φορά οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, κατά παράβαση πανορθοδόξων ἀποφάσεων, ἀναγνώρισαν την Οὐνία. Στό Balamand ὅμως ὑπῆρξε καί ἄλλη ἀπαράδεκτη ὑποχώρηση στίς Παπικές ἀξιώσεις. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ἀναγνώρισαν ὅτι κάτοχος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς καί διαδοχῆς δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλλά καί ὁ Παπισμός. Ἐπί λέξει: ≪καίἀπό τίς δύο πλευρές ἀ ναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη εἰς την Ἐκκλησίαν Του –ὁμο λογία τῆςἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στα ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσύνη πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δεν δύναται νά θεωρεῖται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνο ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας≫! Διερωτώμαστε αὐτοί πού ὑπέγραψαν τό κείμενο αὐτό ἔχουν συναίσθηση τί ὑπέγραψαν; Ἀποδέχονται ὅτι ὁ Παπισμός διασώζει τήν ἀποστολική διδαχή, δηλαδή ὅτι τά δόγματα τοῦ filioque, τοῦ παπικοῦ πρωτείου, παπικοῦ ἀλαθήτου, ἡ κτιστή χάρη, οἱ ἀξιομισθίες τῶν ἁγίων, ἡ ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου εἶναι μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς; Παράλληλα ὅμως καί οἱ ἐντελῶς ἀντίθετες διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καί αὐτές μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς! Ἡ ἀπόλυτη θεολογική παράκρουση ἤ ἡ σύγχρονη νεοεποχίτικη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καί ἐδῶ και ἐκεῖ ὑπάρχει ἀλήθεια. Κατά τά ἄλλα ἡ συμμετοχή μας στόν Οἰκουμενισμό γίνεται ≪ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶνὈρθοδόξου πίστεως≫.
Ἤ μή πως τά ἀνωτέρω ≪εἶναι μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικαί ἀναφοραί καί ἑρμηνεῖαι≫,ὅπως ἰσχυρίζεται ἡ πατριαρχική ἐπιστολή;
Δικαίως λοιπόν ἀκόμα καί ὁ ἐκ τῶν προβεβλημένων ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας, ὁμιλεῖ περί ≪ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς≫ καί ὅτι≪σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν≫ καί χαρακτηρίζει τόν Οἰκουμενικό Διάλογο μέ τή φοβερή φράση ≪ἀνόσιο παίγνιο≫!
Η/. «Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν»
Τέλος, ἡ πατριαρχική ἐπιστολή με ὕφος προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς δέν ζητεῖ ἀπό τή Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά μελετήσει τά καταγγελλόμενα καί νά λάβει θέση ἐπ᾽ αὐτῶν, ἀλλά ἐπιτάσσει και ὁρίζει τήν ἀπόφαση πού ὀφείλει να λάβει ἡ Σύνοδος: ἵνα ≪ἀπορρίψητε καί καταδικάσητε ταύτας ἐπισήμως ὡςἀνεδαφικάς καί ἐπικινδύνους, λάβητε δέ καί ὡς ἐκκλησιαστικόν σῶμα τάς προσηκούσας ἀποφάσεις πρός εὐρυτέραν καταδίκην και ἀπόρριψιν τῶν ἐνεργειῶν τούτων≫. Παρόμοιο αἴτημα εἶχε ὑποβληθῆ και μέ τήν παλαιό τερη ἐπιστολή, τοῦ 2009.
Ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ καταληκτική παράγραφος τῆς ἐπιστολῆς, ἡ ὁποία καί τή διακρίνει ἀπό τήν παλαιότερη τοῦ 2009 παρομοία ἐπιστολή κατά τῆς ≪Ὁμολογίας πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫. Σημειώνεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ὅτι ἄν δέ συμμορφωθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τά κελεύσματά της, ὅπως περιγράφονται ἀνωτέρω, ἡ Κωνσταντινούπολις ≪ἐπιφυλάσσεται… ἵνα ὀφειλετικῶς προβῇ καί αὕτη εἰς τάς δεούσας πανορθοδόξους ἐνεργείας διά την ἔγκαιρον πρόληψιν ἐπαπειλουμένων ἀπευκταίων καταστάσεων≫.
Ἄν κατανοοῦμε καλῶς, πρόκειται περί εὐθείας ἀπειλῆς κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: ἤ συμμορφώνεσθε μέ τίς ἀπαιτήσεις μου ἤ θα συγκαλέσω Πανορθόδοξη Σύνοδο, γιά νά καταδικάσω ἐγώ!
Ἐπίλογος. Μακάρι νά συγκληθεῖ γιά τό θέμα πανορθόδοξη σύνοδος.
Δέν ἀνησυχοῦμε ἀπό τέτοιες ἀπειλές. Ἀντιθέτως χαιρόμεθα για μία τέτοια ἐξέλιξη, διότι ὅ,τι καί ἄν ἀπεργάζονται οἱ ἄνθρωποι, τόν τελευταῖο λόγο ἔχει ὁ Θεός. Και ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βοήθησε καί ἡ πρό τριετίας ἀπαίτηση τοῦ Πατριάρχου γιά καταδίκη τῆς ≪Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫ προκάλεσε, παρ᾽ ἐλπίδα, τήν ἀποκαλυπτική συζήτηση ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἔκδοση τοῦ περιφήμου ἀνακοινωθέντος τῆς 16.10.2009, ἔτσι καί τώρα ἡ παροῦσα πατριαρχική ἐπιστολή ἴσως γίνει πρόξενος συζητήσεως τοῦ θέματος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ για πρώτη φορά σέ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο! Καί ἐκεῖ πλέον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς συνειδήσεώς των καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ θά πάρουν ὑπεύθυνη θέση. Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά διακρίνει τούς πραγματικούς ποιμένες ἀπό τούς ψευδοποιμένες; Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά ἐλευθερώσει τήν Ἐκκλησία Του ἀπό τά δεσμά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,πού μεθοδικά θέλουν κάποιοι νά τῆς ἐπιβάλουν;
Βέβαια ἀπό μία ἄλλη πλευρά μια τέτοια ἐξέλιξη θά ἔχει τραγικές συνέπειες γιά τό ἴδιο τό Πατριαρχεῖο καί συνακόλουθα γιά τήν Πανορθόδοξη ἑνότητα. Ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη μπορεῖ νά συντελέσει, ὥστε νά ἐγερθοῦμε ἀπό τή ραστώνη τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί νά ἀναλάβουμε ὅλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, τις εὐθύνες μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ και τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά προκληθεῖ πολύς πόνος καί θλίψη, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ γνωρίζει καί Αὐτή οἰκονομεῖ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας πρός τό συμφέρον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀμωμήτου πίστεως Του, τῆς ἀποστολικῆς και πατερικῆς Ὀρθοδοξίας.
Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν
Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου.
Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς.
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου.
Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος, Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους.
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπ. Ἀθηνῶν.
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.
Ορθόδοξος Τύπος, 15/06/2012
