Παπα Σωτήρης ο απλούς

Τον θυμάμαι πολύ έντονα αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να βρω

 φωτογραφία του.

 Εγώ ήμουν μικρό παιδί και αυτός ένας λισβούτσικος -όπως 

λένε στο χωριό της μάνας μου- παππούλης.

Αδύνατος -νόμιζες αραχνοΰφαντος-, χαμογελαστός με έναν 

ντροπαλό τρόπο, μιλούσε αχνά και έκανε διαρκώς χμ, χμ με

 τη μύτη του, σαν να έβαζε αόρατα σημεία στίξης σε κάθε λέξη.

Αστείο μου φαινόταν και γελούσα αλλά με τον τρόπο που γελούν

τα παιδιά όταν το ασυνήθιστο τα βγάζει από την πλήξη των 

αναγνωρίσιμων παιγνίων.

Έφερνε στο μαγαζί του πατέρα μου κάτι παράξενες εικόνες,

 τις κορνιζάραμε και άλλες χάριζε, άλλες πουλούσε για να γίνουν

έργα στην ενορία του.

 Ήταν Παναγιές -συνήθως- με πρόσωπο και χέρια  παρμένα από

χάρτινες απεικονίσεις της Παρθένου, κολλημένα σε κόντρα 

πλακέ (ντυμένο με μαύρο βελούδο) και από κει και πέρα τα 

ενδύματα ήταν από πολυτελή υφάσματα ζωηρών χρωματισμών, 

στους δε ώμους Της, έβαζε κρόσσια κίτρινα -σαν στρατηγός των 

ουρανίων Δυνάμεων που είναι η Μαρία-.

Την έντυνε, λέω τώρα, την ευσέβειά του και στο στέμμα Της 

έβαζε λαμπερές πούλιες.

Χάρισε και σε μας μία Παναγία λαμπροφορεμένη και την έχει

 η μάνα μου πάνω από το κρεβάτι της.

Χμ, χμ, ο παπα Σωτήρης "ναρθείτε στο χωριό" έλεγε και όταν 

ανηφορίζαμε στις Μηλιές, μετά την λειτουργία, τι καφέδες, 

τι κουλουράκια, τι λουκούμια, τι γλυκά του κουταλιού και ύστερα

 "καθίστε να σας φιλέψω το μεσημέρι". Χαιρόταν, σαν μικρό 

παιδάκι, ο Σωτήριος ο απλούς όταν περιποιόταν κόσμο, όταν

 έβγαζε επισκέπτες στην πλατεία και γινόταν σαν τον γενάρχη 

Αβραάμ που φιλοξενούσε Αγγέλους -γενάρχης κι' αυτός μιας γενιάς

σπανίων λευιτών που η αγαθή τους προαίρεση αγγελοποιεί και τον 

πιο κακότροπο άνθρωπο.

Τον αγαπούσαμε πάρα πολύ και αυτόν και την κυρα παπαδιά

του την Φωτεινή γιατί ήταν απλοί, ανυπόκριτοι, αγιασμένοι.

Δεν ήταν του Πανεπιστημίου ο παππάς, ήταν όμως του Θεού.

 Είχε την άνωθεν σοφία. «Η δε άνωθεν σοφία πρώτον μεν αγνή 

εστίν, έπειτα επιεικής, ευπειθής, μεστή ελέους και καρπών αγαθών,

 αδιάκριτος και ανυπόκριτος» (Ίακ. 3,1718).

Μαθαίναμε ότι τον κατέτρεχαν αλλά αυτός σιωπούσε και τότε ο

 μόνος του ήχος χμ, χμ, έμοιαζε με λόγο συγχωρητικό ή προσευχή.

Κακό για άνθρωπο δεν είπε ποτέ, μάλλον δεν μπορούσε να το

 κάνει -εκ χαρακτήρος ή εκ χαρίσματος που του δόθηκε σαν βραβείο 

πολύχρονης υπομονής-.

Ήταν στα 1975, που ήρθε μια μέρα και δεν χαμογελούσε και μας είπε

 "Χμ, Χμ, κοιμήθηκε εν Κυρίω η πρεσβυτέρα". 

Αποσύρθηκε στο κελλάκι της εκκλησίας, όπου ζούσε σαν μοναχός 

και τον διακονούσε η κόρη του Κατερίνη, για δώδεκα χρόνια.

Μετά τα καθήκοντα ως εφημερίου έμενε ώρες στο 

δωματιάκι, όπου μελετούσε, προσευχόταν ή καταγινόταν 

στην κατασκευή εικόνων της Παναγίας.

Αφού συμπλήρωσε τα χρόνια της διακονίας του ως 

εφημέριος, έκανε αποχαιρετιστήρια Θεία Λειτουργία

καλώντας τους ενορίτες του να συμμετάσχουν και αφού 

τους συγχώρησε ζήτησε και ο ίδιος συγχώρηση από αυτούς. 
Ήρθε και στο μαγαζί, δίχως εικόνες αυτή τη φορά, μας 

ευλόγησε και μας είπε πως φεύγει για το Αγιον Ορος.
Τα άμφια του τα άφησε στο Ναό, που επί 35 χρόνια 

πιστά υπηρέτησε. Τα βιβλία του, μια εικόνα και το σταυρό 

τα άφησε στα εγγόνια του. 
Ελαφρωμένος από κάθε επίγειο, έζησε στην Ιερά 

Μονή Φιλοθέου ως μεγαλόσχημος μοναχός, μέχρι το 1989

 που ήρθε η ώρα να απολαύσει τον ουρανό, όπου πάντα

προσευχόταν να έχει μια γωνίτσα. 

Η πίστη των πατέρων της Μονής είναι πως αγίασε και

 αυτό δεν λέγεται αβασάνιστα.
Ο γέροντας έδωσε σημεία κατά την ανακομιδή των

 λειψάνων του. 
Σε ηλικία 74 ετών εκοιμήθη εν Κυρίω και η ανακομιδή

των λειψάνων του έγινε την 29η Ιουλίου ήτοι 11 Αύγουστου

 με το ημερολόγιο μας, το έτος 1997. 
Οι Φιλοθεΐτες ενεργώντας την ανακομιδή διαπίστωσαν 

ότι το σκουφάκι του καθώς και το κομποσκοίνι του δεν 

είδαν φθορά.

Και είναι αφύσικο τούτο, τη στιγμή κατά την οποία τα υπόλοιπα 

ενδύματα του διελύθησαν.
Το δε παράδοξον είναι ότι επίσης το πετραχήλι του γέροντα 

καθώς και το φαιλόνιον του έμειναν -για επτάμισυ χρόνια- 

ακριβώς όπως τοποθετηθήκαν στον τάφο του .
Το κομποσκοίνι καθώς και το καλογερικό του σκουφί δόθηκαν

 στους συγγενείς του και βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα χέρια της

εγγονής του Φωτεινής, το δε φαιλόνιον και επιτραχήλιον

 κρατούνται στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, εις μνημόσυνον αιώνιον. 
Ο Γέροντας δε λησμόνησε τους κατά σάρκα συγγενείς του, 

όπως δεν λησμόνησε και τα πνευματικά του τέκνα.

 Εκεί στο Άγιο Όρος προσευχόταν και παρακαλούσε την 

Παναγία να μεσιτεύει στον τρισυπόστατο Θεό για όλους τους

 κατά σάρκα και πνεύμα συγγενείς του.

Να τι γράφει στην κόρη του Αικατερίνη,  στον γαμπρό

του Ντίνο (Ιεροψάλτη και βοηθό του) καθώς και στα εγγόνια του:

"Αγαπητά μου παιδιά και εγγόνια.

Εν πρώτοις σας ευχαριστώ δια την αγάπην και το σεβασμόν 

που εδείξατε και δεικνύετε εις εμένα τον πατέρα και

παππού σας. Σας αφήνω τας τελευταίας μου συμβουλάς, 

υποθήκας και ευχάς μου, που, αν τα φυλάξετε, θα έχετε 

πλουσίαν την ευλογίαν του Θεού όλας τας ημέρας της ζωής σας.
Παιδιά μου, πρέπει να γνωρίζετε ότι η ευτυχία του ανθρώπου 

δεν εξαρτάται από την αφθονία των υλικών αγαθών, αλλά από 

την τήρησιν των εντολών του Θεού, η οποία χαρίζει την 

εσωτερικήν γαλήνην, όχι μόνο εις την χαράν και την ευημερίαν, 

αλλά και εις την λύπην και εις τας πολύ δύσκολους περιστάσεις 

της ζωής. Η εφαρμογή των εντολών του Θεού, ιδιαιτέρως σήμερον,

 προϋποθέτει άνθρωπον με πίστιν σταθεράν και όχι ταλαντευόμενην.
Άνθρωπος που ζει με το Θεό και φοβάται την αμαρτίαν θα 

είναι μακάριος. Ζούμε σε περίοδον υλιστικήν. Θεοποιείται το 

έξω του ανθρώπου, η ύλη και οι απολαύσεις της ζωής. Περί

 Θεού, ψυχής, κολάσεως και παραδείσου ουδείς λόγος γίνεται. 

Την ελευθερία που έλαβε ο άνθρωπος από τον Θεό την

 χρησιμοποιεί στην ασωτία.
Αλλά «μη ταρασσέσθω υμών η καρδία, μηδέ δειλιάτω»

(Ίωάν. 11, 27). Δεν είσθε μόνοι. Έχετε βοηθό, σύμμαχον και 

προστάτην τον 'Ιησού Χριστόν, που είναι πρόθυμος να σας

βοηθήσει ανά πάσαν στιγμήν.
Από σας ένα μόνο θέλω, μια χάρη σας ζητώ.
Προσευχή όσο μπορείτε πιο πολύ. Προσευχηθείτε και για μένα

 που τώρα δεν είμαι κοντά σας. Ουδείς αναμάρτητος.
Ελεημοσύνη ομοίως. Δώστε στους πτωχούς, στα ιδρύματα, στις 

εκκλησίες όσα μπορείτε και μη φοβείσθε μήπως πτωχεύσετε.
Μη διώχνετε άνθρωπο από το σπίτι σας με άδεια χέρια.
Τακτικόν εκκλησιασμόν και συχνήν εξομολόγηση και Θεία

 Κοινωνία. Όχι δυο η τρεις φορές το χρόνο, εάν είναι δυνατόν

 κάθε δεκαπέντε ημέρες. Αυτό θα σας το κανονίσει ο

 πνευματικός, που πρέπει πάντα να εξομολογείστε στον ίδιον. 

Αυτός θα κανονίσει και την νηστεία που θα κάνετε πριν 

κοινωνήσετε. Και ένα τελευταίο: αγάπη με όλον τον κόσμο.
Αν ποτέ σας τύχει να αδικηθείτε η να αδικήσετε, να προτιμήσετε 

να αδικηθείτε παρά να αδικήσετε.
Αυτά τα λίγα σας συνιστώ ως πατέρας, παππούς και ιερεύς

 δια να έχετε την ευλογίαν του Θεού".

πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Διδάγματα από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου το 1955

,

 πηγή

Το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως βίωσε ένα άγριο πογκρόμ με δύο θανατώσεις κληρικών, βιασμούς, προπηλακισμούς και αμέτρητες καταστροφές κοιμητηρίων, ναών, οικιών και καταστημάτων. Ο αφηνιασμένος τουρκικός όχλος χρησιμοποιήθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες ανορθόδοξου πολέμου του τουρκικού στρατού για να τρομοκρατήσει την πολυπληθή τότε ελληνορθόδοξη κοινότητα και για να την οδηγήσει, όπως και έγινε, στον σταδιακό ξεριζωμό. Τα Σεπτεμβριανά, όπως έχουν πλέον καταγραφεί, ήταν το αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμού, τον οποίο τηρεί με ακρίβεια το τουρκικό κράτος στα εθνικά θέματα, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων.

 Από το 1914, όταν άρχισε η γενοκτονία των Μικρασιατών -πέντε χρόνια προτού αποβιβαστεί ο Ελληνικός Στρατός-, με αποκορύφωμα τη γενοκτονία των Ποντίων Ελλήνων (1919-1922), μέχρι και σήμερα η πολιτική του τουρκικού κράτους κινείται σε δύο σταθερούς άξονες: α) Τη δημιουργία ομοιογενούς εθνικού κράτους με την εξόντωση ή εκδίωξη των χριστιανικών μειονοτήτων. β) Την επέκταση της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Τουρκίας προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς τον εδαφικό χώρο του Ελληνισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974.

 Στην επίτευξη των τουρκικών στόχων έχει βοηθήσει δυστυχώς η αφέλεια και η ιστορική αμνησία που επιδεικνύει μερικές φορές η ελληνική πλευρά. Κάθε υποχώρησή μας δεν εκλαμβάνεται από την Αγκυρα ως φιλική σχέση μεταξύ γειτόνων, αλλά ως ένδειξη αδυναμίας. Θυμίζω τα ιστορικά γεγονότα: κατά την περίοδο 1928-1932, ο Ελ. Βενιζέλος καλλιέργησε την ελληνοτουρκική φιλία με τον Κεμάλ Ατατούρκ. Η ανταμοιβή μας ήταν το «βαρλίκ βεργκισί». Δηλαδή, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι πολυάριθμοι Ελληνες (Ρωμηοί) της Πόλης φορολογήθηκαν υπέρογκα και άδικα. Οποιος δεν μπορούσε να πληρώσει αποστελλόταν σε κάτεργα για καταναγκαστικά έργα και πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες. Το 1952 η Ελλάδα, σε ένδειξη φιλίας προς τους γείτονες, επέτρεψε τη λειτουργία τουρκόφωνου γυμνασίου στη Θράκη με το όνομα του Τούρκου προέδρου της Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ και ανάγκασε -κακώς- όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης να μαθαίνουν τουρκικά. Η ανταμοιβή μας ήταν τα Σεπτεμβριανά του 1955.

Κάτι που πρέπει να προσέχουμε πάντα είναι η συνήθης τουρκική τακτική της «προβοκάτσιας», δηλαδή των σκηνοθετημένων επεισοδίων. Τον Σεπτέμβριο του 1955 όλα άρχισαν όταν εξερράγη μία βόμβα στον αυλόγυρο του Τουρκικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, που χαρακτηρίζεται σαν το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Το κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών ήταν φορτισμένο λόγω του ενωτικού-απελευθερωτικού αγώνα των Ελληνοκυπρίων κατά των Βρετανών από την 1/4/1955. Σε ελάχιστες ώρες οι εφημερίδες στην Κωνσταντινούπολη κυκλοφόρησαν με πηχυαίους τίτλους, άρα κάποιο κέντρο τούς είχε ειδοποιήσει πριν από την έκρηξη. Ο όχλος εφοδιάστηκε με ομοιόμορφους λοστούς, άρα υπήρχε συντονισμός πίσω από τη μαζική καταστροφή ελληνικών περιουσιών. Οπως απεδείχθη, τη βόμβα την είχε βάλει σκοπίμως ένας υπάλληλος του Τουρκικού Προξενείου, ο οποίος έπειτα από λίγα χρόνια ανταμείφθηκε με θέση νομάρχη και με άλλα αξιώματα στην Τουρκία. Θυμίζω ότι η μέθοδος της σκηνοθεσίας επαναλήφθηκε και τον Ιανουάριο του 1996, όταν η δήθεν τυχαία προσάραξη ενός τουρκικού φορτηγού πλοίου οδήγησε στην κρίση των Ιμίων.

Αξίζει να διδασκόμαστε από τις συνήθεις μεθόδους της τουρκικής πολιτικής για να μην ξαναβρεθούμε προ απροόπτου. Το 1955 η κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές, με δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Ζορλού και άλλων υπευθύνων, έκανε δημοσίως γνωστή τη σύνδεση του Κυπριακού με τα θέματα του Αιγαίου και της Θράκης. Σήμερα ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου κάνει γνωστή μέσω των βιβλίων του την επιθυμία της Αγκυρας να μεταφέρει το «πείραμα» Κύπρου στη δυτική Θράκη. Δεν κινδυνολογώ, αλλά, όπως έλεγε ο αείμνηστος τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής, η Τουρκία πάντα προαναγγέλλει τα σχέδιά της.

Δημοκρατία,04/09/2012

Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος, Πότε άραγε θα ανανήψωμε;

πηγή

Αρχιμ.ΠαύλοςΔημητρακόπουλος- Πρ. Ιερού Ναού Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς.

Επανερχόμαστε και πάλι στο μείζον και φλέγον θέμα της μεγάλης δοκιμασίας, που διέρχεται ένα μεγάλο μέρος των εν Χριστώ αδελφών μας, στο μεγάλο δράμα της πολύπλευρης κρίσεως με όλα τα συνεπακόλουθά της, που υπομένει τον τελευταίο καιρό η Πατρίδα μας. Για το θέμα αυτό μας δόθηκε η ευκαιρία να αρθρογραφήσουμε και άλλη φορά, είναι όμως ανάγκη και πάλι να επανέλθουμε σ’ αυτό. Και τούτο, διότι η Εκκλησία, που είναι η πνευματική μητέρα μας, που είναι το σώμα του Χριστού, δεν είναι δυνατόν να μένει ψυχρή και αδιάφορη, όταν ορισμένα μέλη της πάσχουν και υποφέρουν, από διάφορες αιτίες, αλλά οφείλει, να απευθύνει προς τα πιστά τέκνα της προ πάντων τώρα, στις δύσκολες αυτές ώρες, λόγον αφυπνιστικόν, ενισχυτικό και παρηγορητικό, λόγον αγάπης και συμπαραστάσεως, λόγον πίστεως στον Θεόν και ελπίδος στην πρόνοιά του, και να συμβάλει έμπρακτα, όσον της είναι δυνατόν, στην ανακούφιση των πασχόντων αδελφών μας. Τούτο δε καθίσταται ακόμη περισσότερο αναγκαίο, καθ’ όσον ή κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά προχωρεί από το κακό στο χειρότερο και δεν φαίνονται στον ορίζοντα, προς το παρόν τουλάχιστον, σημάδια ανορθώσεως και ανακάμψεως. Εκείνο το οποίον έχει σημασία, νομίζω, πριν από όλα, είναι να κάνουμε μια αυτοκριτική και έναν αυτοέλεγχο όλοι μας, άρχοντες και λαός. Να συνειδητοποιήσουμε πώς και γιατί φθάσαμε σ’ αυτό το δραματικό αδιέξοδο, που βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Και στη συνέχεια να προσδιορίσουμε τον τρόπο της ανορθώσεώς μας. ΄

Όπως έχει κατά κόρον τονιστεί ήδη, δεν πρέπει να βλέπουμε το θέμα στην οικονομική του μόνο διάσταση. Είναι μεγάλο λάθος αυτό. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Η οικονομική κρίση είναι το τελικό αποτέλεσμα μιάς βαθειάς και πολύπλευρης ηθικής και πνευματικής κρίσεως, που έχει διαβρώσει και διαποτίσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι ρίζες του κακού βρίσκονται στην αποστασία και την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και την Εκκλησία. Στο ότι περιφρονήσαμε αιώνιες αρχές και αξίες, που συγκροτούν και συνέχουν όλο το οικοδόμημα του εθνικού και κοινωνικού μας βίου. Χλευάσαμε και υβρίσαμε κάθε έννοια αρετής και φιλοπατρίας. Ξεπουλήσαμε τον πολύτιμο θησαυρό της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Παραδοθήκαμε στην ασωτία, στην σπατάλη και την  πλεονεξία. Ανυψώσαμε ως υπέρτατη αξία στη ζωή μας το χρήμα, που έγινε ο κύριος και προσδιοριστικός παράγων κάθε ενέργειάς μας στη ζωή μας. Η κατάσταση τραγική, εφιαλτική, απογοητευτική, δίχως φως, δίχως ελπίδα. Oι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, τα επιδόματα αφαιρέθηκαν, τα χρέη αυξήθηκαν, τα σπίτια φορολογήθηκαν, τα συσσίτια επλήθυναν, η φτώχεια και η ανέχεια περίσσεψαν, οι άνεργοι συναγωνίζονται σε αριθμούς τους εργαζομένους, οι γέροντες αγωνιούν, οι νέοι ξενιτεύονται, οι ελπίδες μας στέρεψαν, τα οράματα πέθαναν. Η Ελλάδα αιμορραγεί και αργοπεθαίνει. Στηρίξαμε τις ελπίδες μας όχι στον Θεό αλλά στην ενωμένη Ευρώπη. Ωστόσο το ευρωπαϊκό όραμα για μια πανίσχυρη και παγκόσμια οικονομική δύναμη, μετατράπηκε σε εφιαλτικό όνειρο, σε χίμαιρα και αυτα-πάτη, αφού και αυτή ακόμη η Ευρώπη αρχίζει και νιώθει αισθητά πλέον τους κραδα-σμούς από ενδεχόμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης. Οι υποσχέσεις των πολιτικών αποδείχθηκαν φουσκωμένα λόγια, ανόητα ψέματα. Ο θεός της δημοκρατίας, στον ο-ποίο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού επίστευσε και ελάτρευσε, δεν μπόρεσε δυστυχώς να μας σώσει από την πνευματική και οικονομική μας εξαθλίωση. Φθάσαμε στο σημείο μετά από 38 χρόνια δημοκρατικού βίου, (από την μεταπολίτευση και εντεύθεν), ο ελληνικός λαός να απαξιώνει συλήβδην όλο το πολιτικό σύστημα. Ο λαός, πικραμένος και αγανακτισμένος, δεν υποφέρει πλέον να βλέπει πολλούς πολιτικούς μας να μεταβάλλονται σε πιόνια, σε πειθήνια όργανα ξένων συμφερόντων, σε ανθρωπάκια, που σκύβουν δουλοπρεπώς το κεφάλι και υποτάσσονται στις επιταγές του διεθνούς Σιωνιστικού Συστήματος. Η παιδεία μας εκφυλισμένη, έπαυσε προ πολλού να διαπλάθει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, νέους με αρετή και ήθος, με αγνή φιλοπατρία και ηρωϊσμό, έτοιμους να θυσιάσουν και την ζωή τους ακόμη, αν χρειαστεί, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητος της Πατρίδος. Η Εκκλησία, εγκλωβισμένη στα δίχτυα του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας, στενάζει κάτω από το βάρος της φοβερής αυτής αιρέσεως και αναζητεί τους κατάλληλους εκείνους εκκλησιαστικούς ηγέτες, που θα την απελευθερώσουν. Ο θεσμός της οικογενείας σε κατάσταση σχεδόν διαλύσεως με τα διαζύγια και τις εκτρώσεις να αυξάνουν κατά γεωμετρική πρόοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες αθώες υπάρξεις φονεύονται κάθε χρόνο, προτού καν προλάβουν να γνωρίσουν το φως αυτού του κόσμου, με πριμοδότηση της πολιτείας, ενώ το νομοσχέδιο περί του γάμου των ομοφυλοφίλων βρίσκεται επί θύραις. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί, να διασπάσει την συνοχή του ελληνικού λαού, υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας και οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως. Το σκάφος της Πατρίδος μας φαίνεται να πλέει μέσα σε πυκνό σκοτάδι, εν μέσω τρικυμισμένης θαλάσσης, χωρίς  ικανούς και έμπειρους κυβερνήτες, πραγμα-τικούς ηγέτες με πίστη στο Θεό, με θυσιαστική αγάπη για την Πατρίδα, με υψηλούς οραματισμούς, με τόλμη και ηρωϊσμό, με πολιτική ευστροφία και διπλωματικές ικανότητες, με παλμό και ζωή. «Ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού», σύμφωνα με τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Κάναμε το λάθος, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί σύγχρονος ιεράρχης, να ελπίσουμε εκεί, που δεν έπρεπε. Κάναμε τον κόπο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, να ψηφίσουμε αυτούς που δεν αξίζουν. Κάνουμε το έγκλημα να μη μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Και το χειρότερο, ενώ φθάσαμε σε βάθος κακών, εξακολουθούμε να παραμένουμε σε κατάσταση αμετανοησίας και αναισθησίας.

Παράλληλα η γενικότερη παγκόσμια κατάσταση διαγράφεται πολύ ζοφερή στον ορίζοντα. Ο τοπικός εμφύλιος σπαραγμός στην Συρία τείνει να μετεξελιχθή σε γενικότερη παγκόσμια σύρραξη με απρόβλεπτες συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα. Πολλοί ομιλούν για επικείμενο τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού, όπως είναι πλέον ολοφάνερο, στις πολεμικές αναμετρήσεις έχουν εμπλακεί οι γνωστές υπερδυνάμεις Ανατολής και Δύσεως σε θέση αντιπαραθέσεως και επιζητούν να παίξουν καθοριστικό και κυριαρχικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι σ’ όλη την Μέση Ανατολή.

Όμως, παρά την τραγικότητα της καταστάσεως, δεν πρέπει να απελπιστούμε. Καιρός να ανανήψουμε έστω και τώρα, την ενδεκάτη ώρα, χωρίς αναβολή. Ο λόγος του αποστόλου Παύλου «ώρα ημάς ήδη εξ’ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ.13,11) είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στην παρούσα περίσταση. Καιρός να μετανοήσουμε. Τώρα, χωρίς αναβολή. Αργότερα ίσως είναι πλέον αργά. Να ομολογήσουμε με συντριβή την αποστασία μας και να κάνουμε στροφή 180 μοιρών. Καιρός να επιστρέψουμε όπως ο άσωτος υιός της παραβολής στον Κύριο, να επιστρέψουμε στη ζωή της Εκκλησίας, και ως πρόσωπα και ως Έθνος. Με εκτενείς δεήσεις και προσευχές, με αγρυπνίες και λιτανείες. Να παραδεχθούμε τα λάθη μας και να αρχίσουμε την διόρθωση. Να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του. Να επαναξιολογήσουμε και να εγκολπωθούμε τον πνευματικό και εθνικό μας πλούτο, την πνευματική μας κληρονομιά. Να εμπνευσθούμε από την ένδοξη εθνική μας ιστορία, από τα ηρωϊκά κατορθώματα των προγόνων μας. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στην στοχευμένη εθνομηδενιστική ιδεολογία της Νέας Εποχής, που προβάλλεται και πλασσάρεται από τα ΜΜΕ. Και τέλος καλούμαστε, να παρακαλέσουμε εκτενώς τον Κύριο, να αναδείξει άρχοντες ικανούς, ηγέτες με πίστη και αγάπη προς την Εκκλησία, με νούν Χριστού, ανθρώπους της αρετής, αληθινούς πατριώτες, με υψηλούς οραματισμούς, πολιτική σύνεση και ηρωϊκή βούληση. Μόνον τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάκαμψη και ανάσταση της Πατρίδος μας. Μόνον έτσι θα ξεπλύνει τον διεθνή διασυρμό και χλευασμό, τον οποίον τώρα υφίσταται. Μόνον έτσι θα μπορέσει και πάλι να μεγαλουργήσει και να γράψει νέες σελίδες δόξης. 

Ορθόδοξοι Επίσκοποι πληγώνουν το ορθόδοξο πλήρωμα

Ορθόδοξοι Επίσκοποι  πληγώνουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα

Πληγώνουν βαθύτατα τὸν εὐσεβὴ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λυποῦν τὴν Παναγία Τριάδα οἱ συμπεριφορὲς κάποιων Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων τοῦ ἐξωτερικοῦ πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς Παπικούς. Δὲν περιορίζονται μόνο στὶς συμπροσευχὲς μὲ  αὐτούς, παρόλον ὅτι ὑπάρχουν  σαφεῖς  ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς  συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς· καὶ μάλιστα ὁρίζουν ποινὲς καθαιρέσεως καὶ ἀφορισμοὺς ὄχι μόνο γιὰ διακόνους καὶ πρεσβυτέρους, ἀλλὰ καὶ ἐπισκόπους.

Μετὰ τὶς συμπροσευχὲς ἔχουμε τελευταῖα καὶ τὰ χειροφιλήματα Παπικῶν ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων. Ἀλλὰ καὶ τὴ χρίση Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου  ἀπὸ Παπικὸ ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος φοροῦσε «ἄμφια», ἐνῶ ὁ Ὀρθόδοξος στεκόταν μπροστά του «ἱεροπρεπῶς»!...

Τὸ ἁπλὸ ἐρώτημα ποὺ θέτουν στοὺς ἐπισκόπους αὐτοὺς ὅσοι ἀνήκουν στὴν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικήν, εἶναι τοῦτο: Οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτοὶ ἐπίσκοποι, ποὺ κατὰ τὴ  χειροτονία τους εἰς ἐπίσκοπον ἔδωσαν ὅρκο στὸν Θεὸ ἀπαγγέλλοντας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης καὶ τῶν ἀρχιερέων ποὺ τοὺς χειροτόνησαν, ἀλλὰ καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, δέχονται ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχουν κανονικὴ ἱερωσύνη;

Δέχονται ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία; Καὶ ὅτι τὰ μυστήρια τῶν Παπικῶν εἶναι ἔγκυρα; Ἔχουμε ἀνάγκη τῶν εὐλογιῶν τους; Ἂς τὸ ποῦν καθαρά. Διότι οἱ πιστοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γνωρίζουμε ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐνόθευσαν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὴν προσθήκη ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», εἰσάγοντας ἔτσι δυαρχία στὴ θεότητα. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ εἰσήγαγαν καὶ διατηροῦν μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια τὸ ἐπάρατο παπικὸ πρωτεῖο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀλάθητο.

Γνωρίζουμε ἀκόμη ὅτι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ διαστρέβλωσαν τὸ βασικὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Ὅτι ὁ Παπισμὸς ἀλλοίωσε καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ νὰ γίνει καὶ νὰ λειτουργεῖ ὡς κοσμικὸ κράτος...

Γιατί λοιπὸν οἱ τέτοιοι ἀκροβατισμοὶ ἀπὸ Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ λαὸς ἀναμένει προάσπιση τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ διατήρηση ἀλώβητη τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως; Ἄλλωστε ἡ στάση αὐτὴ ἐπιβάλλεται, ὅπως ἀναφέραμε, καὶ ἀπὸ τὰ ὅσα ὑποσχέθηκαν κατὰ τὴ χειροτονία τους μὲ τὴν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τὸν δεύτερο λίβελλο καὶ τὴν τρίτη ὁμολογία. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι αὐτὰ δὲν προσπαθοῦν νὰ τὰ λησμονήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς μας, διότι θὰ δώσουν λόγο ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως

«Ο ΣΩΤΗΡ» 1 & 15-9-2012

πηγή

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ, ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ(5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)π. Γεώργιος Δορμπαράκης

πηγή

«Ο άγιος Ζαχαρίας, που εορτάζει σήμερα,  εβραϊκό όνομα που σημαίνει «αυτός που θυμάται τον Κύριο», είναι άλλος από τον προφήτη Ζαχαρία που ανήκει στον κύκλο των δώδεκα μικρών λεγομένων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Κι αυτός χαρακτηρίζεται προφήτης, γιατί πράγματι είχε προφητικό χάρισμα, και τα σχετικά με αυτόν καταγράφονται από τον ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος αναφέρει ότι την περίοδο της ιερατείας του στον Ναό, ως ιερεύς που ήταν, δέχτηκε οπτασία του αρχαγγέλου Γαβριήλ, προαναγγέλλοντάς του τη γέννηση του υιού του Ιωάννη, παρ’  όλα τα λογικά εμπόδια: το γήρας του ίδιου, το γήρας και τη στειρότητα της γυναίκας του Ελισάβετ. Λόγω της αμφισβήτησής του, ο αρχάγγελος τον «τιμωρεί» με αφωνία, η οποία λύεται με τη γέννηση του Ιωάννη, γεγονός που οδηγεί τον Ζαχαρία σε ύμνους και δοξολογίες, όπως και σε προφητεία για το παιδί του. Το τέλος του υπήρξε μαρτυρικό, όπως σημειώνεται και στην Κανή Διαθήκη, τον σκότωσαν δηλαδή οι συμπατριώτες του, κατά τη γνωστή συνήθειά τους, μεταξύ του Ναού και του θυσιαστηρίου».

Ο προφήτης Ζαχαρίας, παρ’  όλη τη σύνδεση της μνήμης του με τη δυσπιστία του σ’  αυτό που του ανήγγειλε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, τιμάται ιδιαιτέρως από την Εκκλησία μας, σε αναφορά πάντοτε με τον τρισμέγιστο υιό του, Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ο υμνογράφος μάλιστα της ακολουθίας του τον βλέπει καταστολισμένο μ’  ένα τριπλό στεφάνι: το στεφάνι του πιστού ιερέα του Θεού, του άριστου μάρτυρα και του ένδοξου προφήτη: «εν ιερεύσι πιστός και εν μάρτυσιν άριστος, και προφήτης ένδοξος…τριπλώ στεφάνω κατακοσμούμενος». Όμως εκείνο που οι πολλοί φέρνουν στη μνήμη τους είναι, όπως είπαμε, η αμφισβήτηση της ουράνιας οπτασίας, για την οποία ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι έφερε ως αποτέλεσμα την κώφευση και την αλαλία του, διότι φανέρωνε την προτεραιότητα της λογικής του έναντι της παντοδυναμίας του λόγου του Θεού. Είναι δυνατόν, διερωτάται μάλιστα ο άγιος Πατέρας, να υπάρξει η όποια λογική αντίρρηση σ’  Εκείνον που ο λόγος Του συστήνει και δημιουργεί τα σύμπαντα;

Κι όμως! Αν κρίναμε την αντίδραση του αγίου Ζαχαρία με τα κριτήρια των μετέπειτα αγίων μας, ιδίως των νηπτικών Πατέρων και Διδασκάλων, θα έπρεπε να τον επαινέσουμε. Διότι ακριβώς δεν έσπευσε να αποδεχθεί την οπτασία, το όραμα. Οι άγιοί μας δηλαδή, βασισμένοι στον λόγο του Θεού αλλά και την εμπειρία τους, μας διδάσκουν ότι η πρώτη αντίδρασή μας σε τέτοια φαινόμενα, αν παρουσιαστούν, θα πρέπει να είναι η επιφύλαξη, κι ίσως η αμφισβήτηση. Κι αυτό γιατί δεν είναι μόνον ο Θεός, ο Οποίος μπορεί να φανερωθεί δι’  αγγέλου Του ή δι’  άλλου τρόπου, αλλά και ο πονηρός διάβολος. Ο διάβολος μάλιστα είναι εκείνος συνήθως, ο οποίος προσβάλλει τον άνθρωπο με τον συγκεκριμένο τρόπο, γι’  αυτό και η επιφυλακτικότητα θεωρείται τελικώς ότι είναι…εκ Θεού. Θυμόμαστε τα λόγια αγίου ασκητή του αγίου Όρους, ο οποίος έλεγε ότι από τα τριακόσια περίπου οράματα που δέχτηκε ως καλόγερος, μόνον τα τρία ήταν εκ Θεού. Ο έπαινος επομένως θα ήταν η ορθή αντίδρασή μας μπροστά στην αμφισβήτηση του αγίου Ζαχαρία. Και  το ίδιο το ευαγγελικό κείμενο δεν φαίνεται να είναι αρνητικό σε κάτι τέτοιο. Η «τιμωρία» του προφήτη μάλλον λειτουργεί ως απλή παιδαγωγία, γι’  αυτό και μόλις γεννιέται το παιδί Ιωάννης, λύνεται και η γλώσσα του αγίου.

Η ακολουθία της ημέρας μάς δίνει όμως και μία άλλη ερμηνεία της κώφευσης και αλαλίας του Ζαχαρία, εντάσσοντας αυτήν μέσα στα πλαίσια του προφητικού του χαρίσματος: η κώφευσή του προφητεύει τη σιγή της Παλαιάς Διαθήκης, που ολοκληρώνει το έργο της με την εμφάνιση του φωτός της χάρης του Θεού, το οποίο υποδεικνύεται με τη γέννηση του Ιωάννη. «Ω, του παραδόξου θαύματος! Της Παλαιάς την σιγήν, και της Νέας την έκφανσιν, Ζαχαρίου κώφευσις, προφητεύει σαφέστατα. Την γάρ νόμου σιγήσας πλήρωσιν, το φως υπέδειξε το της χάριτος». Πρόκειται για μία συμβολική αναγωγή της αλαλίας του προφήτη, για την οποία συγκινούμαστε, γιατί μας δείχνει με τι ευρύ πνεύμα η Εκκλησία μας αντιμετωπίζει τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας και πόσο το Πνεύμα του Θεού την καθοδηγεί για την ορθή όρασή τους. Και πέραν τούτου: η ίδια η ακολουθία, δηλαδή η όραση και πάλι των γεγονότων με θείο φωτισμό, μας προσανατολίζει σε κάτι που έχει άμεση αναφορά και στη δική μας ζωή. «Ο προφήτης σου, Δέσποτα– επισημαίνει ο άγιος υμνογράφος – τύποις λογικοίς πιστώς ελειτούργει σοι, και της χάριτος ηξίωται, κατιδείν εν γνώσει την αλήθειαν». Δηλαδή: ο προφήτης σου, Κύριε, λειτουργούσε πιστά στους λογικούς τύπους (της Παλαιάς Διαθήκης), γι’ αυτό αξιώθηκε να δει με επίγνωση και την αλήθεια της χάριτος (με τον ερχομό του Χριστού). Όταν με άλλα λόγια και εμείς επιμένουμε, μένοντας σταθεροί και πιστοί σ’  αυτά  που έστω και τυπικά μπορούμε να επιτελέσουμε από τον νόμο του Θεού – την προσευχή μας, τον εκκλησιασμό μας, τη μελέτη του λόγου του Θεού, την ελεημοσύνη μας – θα δούμε τη χάρη του Θεού να ενεργοποιείται και να γλυκαίνει την καρδιά μας. Μία περίοδος πνευματικής ξηρότητας δηλαδή, όταν δεν γίνεται αφορμή για να αποκλίνουμε από τον λόγο του Θεού, φέρνει συνήθως πλούσια έπειτα τη δροσιά της παρουσίας του Θεού.

" Και όμως υπάρχουν..."

ΤΙ ΤΡΑΓΙΚΟ; Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΣΟΥ ΓΥΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ... ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΕΣ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΣΕ ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ... ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΓΡΑΨΕ:

 

Τα λόγια σου τα εφήμερα
θεριά μοιάζουν ανήμερα
γι' αγάπες άλλο μη μιλάς
αφού δεν ξέρεις ν' αγαπάς.

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΙΣΤΟΡΙΑ;

ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΞΑΝ ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ... ΚΑΘΩΣ ΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕ ΕΙΠΕ Ο ΕΝΑΣ: ΔΕ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΨΩΜΙ; ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ; ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΟΥ... 

 ΚΑΙ ΑΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΗΜΕΡΑ; ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ... ΤΟΣΟ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΜΑ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ...

πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Η...ΕΦΟΡΙΑ!

 πηγή

«Τῶ τόν φόρον τόν φόρον…»
 
- Γέροντα, όταν αγοράζουμε κάτι για το Μοναστήρι, μερικοί δεν δέχονται να μας κόψουν τιμολόγιο. Τι να κάνουμε;

- Τιμολόγια να σας κόβουν πάντοτε και εσείς να κόψετε τις απαιτήσεις σας. Να περιορίσετε τις ανάγκες

σας και να φτιάχνετε μόνον ό,τι είναι απαραίτητο. Εγώ έτσι θα έκανα. Θα τα στείλη ο Θεός. Αν εμείς οι μοναχοί ζητάμε να μη μας κόβουν τιμολόγια, κάνουμε και τους άλλους να αμαρτάνουν. Λένε: “Αφού έτσι κάνουν τα Μοναστήρια…” Αν εμείς που θέλουμε να τηρήσουμε τις εντολές, κινούμαστε έτσι, ξέρετε πόσο σκανδαλίζουμε; “Τω τον φόρον τον φόρον”, λέει η Γραφή. Εγώ, όταν στέλνω γράμμα όχι με το ταχυδρομείο αλλά με άνθρωπο, πάλι βάζω τα γραμματόσημα. Οι κοσμικοί δικαιολογούν τον εαυτό τους, αλλά και τα Μοναστήρια, αν κινούνται έτσι, δεν έχουν ειλικρίνεια και πάει το Ευαγγέλιο στην άκρη… Όταν δεν δίνουμε τα υλικά πράγματα -”αν σου αφαιρέση ένας τον χιτώνα, άφησε και το ιμάτιο”, κάνουμε αρνητικό κήρυγμα και οι κοσμικοί μετά δικαιολογούν τις πτώσεις τους. Κοιτάζουν να βρουν κάτι, για να αναπαύσουν λίγο την συνείδησή τους. Να προσέχουμε, γιατί θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Σκοπός είναι εμείς να αμυνθούμε κυρίως στα πνευματικά και όχι μόνο στα υλικά. Όταν για κάποιο λόγο δεν σας κόβουν τιμολόγια, να το θεωρήτε ζημιά πνευματική.

- Συμβαίνει καμμιά φορά, Γέροντα, να δώση κάποιος ένα μικρό ποσό ως δωρεά και να ζητήση απόδειξη για μεγαλύτερο. Τι να κάνουμε; 

- Να πήτε: “Δεν κόβουμε αποδείξεις για μεγαλύτερο ποσό. Αν δεν θέλετε έτσι, να σας επιστρέψουμε τα χρήματα, μήπως κάπου αλλού μπορούν να σας εξυπηρετήσουν”. Μη σας κολλήση καμμιά τέτοια αρρώστια. 

- Κάποιος μάστορας, Γέροντα, ζήτησε να τον απολύσουμε από την δουλειά, να μπη στο Ταμείο Ανεργίας και να συνεχίση να δουλεύη σ’ εμάς. 

- Όχι, βρε παιδί, δεν είναι σωστό! Λίγη συνείδηση να έχη κανείς, δεν το κάνει αυτό! Δεν ταιριάζει σε Μοναστήρι να κάνη τέτοιο πράγμα! Προτιμότερο είναι, και ανάγκη να έχη το Μοναστήρι, να τον πληρώση διπλό μισθό, για να μην το κάνη. Τόσο βαρύ είναι! Η ευλογία φέρνει ευλογία και η αδικία φέρνει την καταστροφή. Αυτό πολύ να το προσέξετε. Ούτε να κάνετε παζάρια με τους μάστορες. Γι’ αυτό μετά γίνονται πυρκαγιές και καταστροφές στα Μοναστήρια. Ένας υπάλληλος ορκίζεται να κάνη τίμια την δουλειά του. εμείς σαν μοναχοί δεν δίνουμε έναν τέτοιο όρκο αλλά διπλό, είναι πνευματική η υπόσχεση που δίνουμε και, αν την παραβούμε, είναι διπλή η αμαρτία για μας. Προσέξτε να κρατήσετε μια ισοροπία, να υπάρχη κάτι διαφορετικό. Βλέπω μια πληγή να ωριμάζη. Θα σπάση, θα καθαρίση. Δεν δίνει την Χάρη Του ο Θεός σε λανθασμένη κατάσταση. Έτσι θα ήταν σαν να βοηθούσε τον διάβολο. Κοιτάξτε να υπάρχη ειλικρίνεια, τιμιότης. Αυτή η κατάσταση πάει σαν τον μεθυσμένο που τρικλίζει. Μπορεί να σταθή; Θα ‘ρθει η οργή του Θεού. Θα δώσουμε εξετάσεις. Πρώτη φάση, θα χωρίση το μπακίρι από το χρυσάφι. Δεύτερη φάση, θα φανή πόσων καρατιών χρυσάφι είναι ο καθένας.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Επίλογος

Εν τη αρχή του αιώνος τούτου εγένετο ρήμα Κυρίου προς τον μακάριον Γέροντα Σιλουανόν: «Κράτει τον νουν σου εις τον άδην και μη απελπίζου». Την ακριβή ημερομηνίαν του γεγονότος τούτου ουδέποτε έμαθον. Είναι δυνατόν να συνέβη εν έτει 1906. Έν έτος περίπου πρότερον, το 1905, εγένετο γνωστή εις τον κόσμον η Εξίσωσις του Αϊνστάϊν: E=mc2. Η τελευταία αύτη έθεσε το θεμέλιον της συγχρόνου επιστήμης και τεχνολογίας. Αφ’ ενός μεν διήνοιξε κολοσσιαίας πηγάς ζωτικής ενέργειας, αφ’ ετέρου δε ήτο η αφετηρία δια την προετοιμασίαν του «αποκαλυπτικού» πυρός του ετοίμου να καταβροχθίση πάσαν ζωήν επί της Γης (βλ. Β’ Πέτρ. γ’ 7, Β’ Θεσσ. α’ 8, Εβρ. ι’ 27, Λουκ. κα’ 35). Ο λόγος όμως όστις εδόθη εις τον Σιλουανόν, ανυπέρβλητος κατά την αξίαν αυτού, αποτελεί δια πολλούς πιστούς καθοδηγητικόν αστέρα προς την ασάλευτον Βασιλείαν (βλ. Εβρ. ιβ’ 28). Ως προς το πνεύμα, το περιεχόμενον του λόγου τούτου ομοιάζει προς την διδασκαλίαν των αρχαίων Πατέρων της Αιγύπτου: Αντωνίου, Μακαρίου, Σισώη, Ποιμένος, των μεγάλων, και πολλών άλλων ολιγώτερον γνωστών, αλλ’ ίσως ουχί ολιγώτερον μεγάλων κατά τα έργα αυτών.

Ο λόγος του Χριστού «και μη απελπίζου» εδόθη δια του Αγίου Σιλουανού εις την εποχήν ημών, ήτις χαρακτηρίζεται [//416] υπό γενικής απογνώσεως, εξαιρέτως βαρείας. Οι άνθρωποι του αιώνος ημών συχνάκις, παρά την θέλησιν αυτών, γίνονται ηθικοί συνεργοί ατελευτήτων τοπικών ή και παγκοσμίων εισέτι αδελφοκτονιών. Ως τοιούτοι, αμετανόητοι ηθικοί συνεργοί, στερούνται ούτοι, κατά φυσικόν τρόπον, της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και δεν δύνανται πλέον να πιστεύσουν εις την αθανασίαν αυτών δια της αναστάσεως. Αληθώς, και ούτε επιθυμούν αυτήν. Ακριβώς εν αυτή τη αυτοκαταδίκη εις πλήρη μετά θάνατον εκμηδένισιν έγκειται η πνευματική ουσία της απογνώσεως.
Ότε ο Σιλουανός έλαβε τον λόγον παρά Κυρίου, εφήρμοσεν αυτόν ολοτελώς εις την ζωήν αυτού. Ιδού πώς γράφει ούτος περί τούτου: «Ηρξάμην να πράττω καθώς εδιδάχθην υπό του Κυρίου, και ο νους μου εκαθαρίσθη και το Πνεύμα εμαρτύρει την σωτηρίαν». «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον Μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί Με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν (ήδη) εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. ε’ 24). 

---------------------------


Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)

ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ  ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ


Μετάφρασις εκ του Ρωσικού
Ιερομονάχου Ζαχαρίου

Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή
Τιμίου Προδρόμου  Έσσεξ Αγγλίας
Τίτλος πρωτοτύπου:
Архимандрит СОФРОНИЙ (Сахаров), ВИДЄТЬ БОГА как Он есть
© Archimandrite Sophrony (Sakharov)
Great Britain, 1985


Δια την ελληνικήν και πάσαν άλλην μετάφρασιν
© Archimandrite Sophrony (Sakharov)


Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου
Tolleshunt Knights,
by Maldon, Essex CM9 8EZ
GREAT BRITAIN
1992

Συνείδησις καί διάκρισις. Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Γιά νά δῇς τά ὑλικά πράγματα, πρέπει νά εἶναι ὑγιεῖς οἱ σωματικοί ὀφθαλμοί σου. Γιά νά γνωρίσῃς τά νοερά πράγματα, πρέπει νά εἶναι ὑγιεῖς οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς σου, νά ἔχῃς δηλαδή φωτισμένη συνείδησι καί διάκρισι.
Μόνο μ΄ αὐτή τήν προϋπόθεσι θά ἐφαρμόζεις σωστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ «καί οὐκ ἐκκλινεῖς ἀπ΄ αὐτῶν εἰς δεξιά οὐδέ εἰς ἀριστερά, ἵνα συνῇς ἐν πᾶσιν οἷς ἐάν πράσσῃς» (Ἰησ. Ναυῆ 1, 7).

Διάκρισις εἶναι ἡ ἱκανότητα τῆς ψυχῆς νά διακρίνῃ ἀλάθητα σέ κάθε περίπτωσι τό καλό ἀπό τό κακό, τό θεῖο θέλημα ἀπό τή δαιμονική ἀπάτη.
Μέ τή διάκρισι θά γνωρίσεις πότε καί πῶς πρέπει νά πολεμᾶς τά πάθη, πότε νά ὑποχωρῆς, πῶς νά ἀντιμετωπίζῃς νικηφόρα τίς πανουργίες τῶν δαιμόνων, πότε οἱ λογισμοί σου προέρχονται ἀπό τό Θεό καί πότε ἀπό τούς δαίμονες.
Αὐτή τή νοερή αἴσθησι τήν ἀποκτοῦν μόνο ὅσοι ἔχουν καθαρή καρδιά καί καθαρό σῶμα, ἀμόλυντη συνείδησι καί ἀμόλυντες αἰσθήσεις.
Ἡ συνείδησίς σου εἶναι ἡ φωνή καί ὁ ἔλεγχος τοῦ φύλακος ἀγγέλου, πού σοῦ ἔστειλε ὁ Θεός στό ἅγιο βάπτισμα. Καί λέω ἡ φωνή τοῦ φύλακος ἀγγέλου, γιατί δέν τολμῶ νά πῶ ὅτι συνείδησις εἶναι ἡ ἴδια ἡ φωνή τοῦ Ἅγίου Πνεύματος μέσα σου.
Ἡ συνείδησίς σου θά φωτισθεῖ καί ἡ διάκρισίς σου θά καλλιεργηθεῖ καί θ’ ἀναπτυχθεῖ μόνο μέ τόν ἀγώνα γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη. Ὅσο καθαρίζεσαι ἀπό τόν ρύπο τῶν παθῶν, τόσο ἡ συνείδησίς σου θά φωτίζεται· καί ὅσο φωτίζεται ἡ συνείδησις, τόσο θά τελειοποιεῖται ἡ διάκρισις· καί ὅσο τελειοποιεῖται ἡ διάκρισις, τόσο πιό ἀποτελεσματικός καί καρποφόρος θά γίνεται ὁ ἀγώνας σου κατά τῶν παθῶν.

Γιά νά τά κατορθώσῃς ὅμως αὐτά, γύμνωσε τόν νοῦ σου ἀπό τό δικό σου θέλημα καί τή δική σου γνώμη καί κατάφευγε στόν Κύριο γιά νά σοῦ δίνῃ τίς λύσεις σέ κάθε περίστασι, ὅπως κατέφευγε ὁ προφήτης ἱκετεύοντας: «Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι… Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός μου» (Ψαλμ. 142, 8, 10). Ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. Καί φωνή τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τῶν θείων Γραφῶν, τή φωνή τῶν ἁγίων, τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί τή φωνή τοῦ πνευματικοῦ σου.

Ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τόν νοῦ καί τόν ὥρισε βασιλιά καί ἐπίσκοπο τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν, γιά νά ἐπιβάλλεται σ΄αὐτά μέ σύνεσι καί διάκρισι. Γι αὐτό ὑπάκουε πάντα στόν ἔλλογο νοῦ καί ὄχι στά ἄλλογα σαρκικά πάθη. Ἄν δέν ὑπακοῦς στόν νοῦ εἶσαι τυφλός. Τυφλή εἶναι καί ἡ σάρκα. «Τυφλός δέ τυφλόν ἐάν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Ματθ. 15, 14).

Ἄν θέλῃς ἐσωτερική γαλήνη καί ψυχική ὑγεία στή γῆ, ἄν θέλῃς καί τήν αἰώνια μακαριότητα στόν οὐρανό, τότε κυβέρνησε τά πάθη σου, κάνοντας ὑπακοή στή φωνή τῆς συνειδήσεώς σου. Ἄν σέ κυβερνοῦν τά πάθη, δέν θ΄ ἀπολαύσεις παρά βάρος, πίκρα, ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως στή ζωή αὐτή, καί αἰώνια κόλασι στήν ἄλλη.

Ἀσχολήσου μέ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς σου, μέ τήν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν, πού θά σοῦ χαρίσουν τά ἄφθαρτα ἀγαθά. Ἡ σάρκα γρήγορα θά φθαρεῖ, ἡ ἐπιθυμία θά μαραθεῖ, μόνο ἡ ψυχή θά ζήσει αἰώνια. «Ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καί θερίσει· ὅτι ὁ σπείρων εἰς τήν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκός θερίσει φθοράν, ὁ δέ σπείρων εἰς τό πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωήν αἰώνιον». (Γαλ. 6, 7-8).

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ι.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

πηγή