Από την απειλή του θανάτου στην προοπτική της ζωής και της αιωνιότητας Του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Η ασθένεια του AIDS, κατά της οποίας είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα, ασθένεια που χαρακτηρίστηκε μάστιγα του 20ού αιώνα και που συνεχίζει ακάθεκτη και στον 21ο, έφερε στο προσκήνιο, με τον πιο τραγικό τρόπο, τη συζήτηση για τη σεξουαλική και ευρύτερα ερωτική συμπεριφορά των ανθρώπων. Πρόσφατα, μάλιστα, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην καταπολέμηση του AIDS φορείς επισήμαναν ότι η διάδοσή του είχε να κάνει με βαθύτερα θέματα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και συμπεριφοράς. Στο προσκήνιο βρέθηκαν η ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων, η αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας μακροχρόνιας σχέσης, αλλά και η απουσία φραγμών και αναστολών μπροστά στην αναζήτηση μιας απρόσωπης και περιστασιακής σχέσης.

Οι οδηγίες για την πρόληψη και τον περιορισμό της διάδοσης του AIDS σχεδόν ταυτίστηκαν με τις παραδοσιακές θέσεις της Εκκλησίας σχετικά με τη σύναψη ερωτικών σχέσεων μέσα στο πλαίσιο του γάμου, με κεντρικούς άξονες την αφοσίωση, την αμοιβαία πίστη και την ισόβια διάρκεια. Εφτασε μάλιστα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) να αναφέρει χαρακτηριστικά σε εγκύκλιό του:

«Το πιο αποτελεσματικό μέσο για να αποφύγει κάποιος τη μετάδοση του ιού του AIDS με τη σεξουαλική επαφή είναι να διατηρεί σχέση με έναν μόνο πιστό σύντροφο ή να μην έχει καθόλου σεξουαλικές σχέσεις».

Δυστυχώς, απεδείχθη ότι, παρά τις παγκόσμιες καμπάνιες, η ασθένεια αυτή συνεχίζει ακόμη και σήμερα να διαδίδεται ταχύτατα, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει μόνον κενό ενημέρωσης, αλλά, κυρίως, κενό στη δυνατότητα νοηματοδότησης των ανθρώπινων σχέσεων.

Μπροστά στο γεγονός της καθημερινής αύξησης των κρουσμάτων του AIDS, αλλά και με δεδομένη μια κατάσταση ευρύτερης αποσύνθεσης ορίων και αξιών της κοινωνίας μας, η Εκκλησία έρχεται να θυμίσει ξανά ότι αμαρτία δεν είναι απλώς και μόνον η παράβαση κάποιων ηθικών κανόνων και η στροφή προς την ανηθικότητα. Αμαρτία είναι η αποτυχία του ανθρώπου να ζήσει χωρίς αγάπη, εγκλωβισμένος στον ατομισμό και στην εγωπάθειαά του. Σκοπός της Εκκλησίας δεν ήταν ποτέ να περιορίσει την ανθρώπινη ελευθερία μέσω απειλών και μεταθανάτιων ποινών, αλλά να χαράξει έναν δρόμο, ο οποίος θα οδηγεί εφ’ όρου ζωής δύο ανθρώπους στην υπέρβαση του εγωιστικού τους θελήματος και στην ψυχική και σωματική τους πληρότητα, μέσα από την αυτοπροσφορά και τη θυσιαστική αγάπη.

Για την αγάπη, που αποτελεί το καλύτερο φάρμακο σώματος και ψυχής και η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορ., 13,8), θα ήθελα να παραθέσω τον λόγο σύγχρονης Ρωσίδας ποιήτριας σε συνέντευξή της, προ καιρού, σε περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας:

«Οι άνθρωποι κάνουν μερικά βήματα στον δρόμο της αγάπης και στη συνέχεια παρεκκλίνουν. Αν πας μέχρι το τέλος, χωρίς να στρίψεις, δεν σου αρκεί μια ζωή για να εξαντλήσεις τον δρόμο. Αυτό είναι από τα στοιχεία που με κάνουν να πιστεύω πως η αθανασία μπορεί και να υπάρχει. Τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να μη μου φτάσει η ζωή μου για να εξαντλήσω την αγάπη προς τον άνδρα μου».

Είναι η ίδια αγάπη που σπάει τα δεσμά της αρρώστιας και του θανάτου και προσφέρει από αυτή τη ζωή την πρόγευση της αιωνιότητας.

Πηγή εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 01-12-2012

Εμπλέκουν τον Μητροπολίτη Νικαίας και άλλους 9 Ιεράρχες

Εμπλοκή του Μητροπολίτη Νίκαιας κ. Αλεξίου σε οικονομικές ατασθαλίες ανάφερει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα "Έθνος της Κυριακής".

Σύμφωνα με πληροφορίες η εφημερίδα αναφέρει, χωρίς ωστόσο να δίνει περισσότερες πληροφορίες και ονόματα, ότι το ΣΔΟΕ ερευνά τις περιπτώσεις δέκα Μητροπολιτών που φέρονται να έχουν είτε προσωπικά είτε οι μητροπόλεις τους καταθέσεις άνω του ενός εκατομμυρίου ευρω.

Επισημαίνει τις περιπτώσεις των Μητροπολίτων Περιστεριού και Θεσσαλιώτιδος, χωρίς και πάλι να γίνεται αναφορά σε κάποιο νεότερο στοιχείο.

Εντύπωση ωστόσο προκαλεί η περίπτωση του Μητροπολίτη Νίκαιας ο οποίος σύμφωνα με την εφημερίδα ''Εθνος'' ερευνάται απο το ΣΔΟΕ για αδικαιολόγητες καταθέσεις, για πιέσεις σε ιερείς της μητροπόλεις του απο τον ίδιο και τον πρωτοσυγκελλο του, ώστε να δίνουν συγκεκριμένα ποσά στη Μητρόπολη και για υπερβολικά πολλές προσλήψεις συγγενών του στις υπηρεσίες της μητρόπολης.

Διαβάστε στο αυριανό φύλλο του "Έθνος", το αναλυτικό ρεπορτάζ.

* Φώτο από το εσωτερικό φύλλο της εφημερίδας

πηγή

Αφιέρωμα στον γέροντα Κλεόπα Ιλίε-13 χρόνια από την κοίμησή του(+2-12-1998)

-Όταν συναντήθηκαν ο γέροντας Παίσιος με τον γέροντα Κλεόπα Ιλίε


-Θαυμαστά γεγονότα από την ζωή του Γέροντα Κλεόπα Ιλίε


-Η πρώτη επίσκεψη του Γέροντα Κλεόπα στο Άγιο Όρος

Η φωτογραφία του Γέροντα Κλεόπα που πέρασε από τη φωτιά!


-Γέροντας Κλεόπας- Ο καρκίνος οφείλεται στην λαθεμένη εικόνα

 που έχουμε για το Θεό


-Father-Cleopa continues to make miracles even after his death


-Συνομιλώντας με τον γέροντα Κλεόπα της Σιχαστρίας

-Η ρουμάνα χωρική και το άκτιστο φως


-Πώς προείδε την κοίμησή του ο Γέροντας Κλεόπας Ιλίε


-Η ζωή του Γέροντα Κλεόπα Ιλίε


-Γέροντας Κλεόπας-Ο φόβος του Θεού

πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΒΒΑΚΟΥΜ

Ο λαός του Θεού, ζούσε στην αποστασία και ο προφήτης Αββακούμ 

ανησυχούσε διότι ο Θεός δεν έκανε τίποτα για να τους τιμωρήσει. 

Πως ένας δίκαιος Θεός αφήνει το Λαό Του σ̉ αυτή την κατάσταση; 

Γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα για τον προφήτη Αββακούμ: 

Ήταν σύγχρονος του προφήτη Ιερεμία και γεννήθηκε στη 

φυλή Ιούδα, στα τέλη της ηγεμονίας του βασιλιά Ωσηέ 

(640-609 π.Χ.) η στις αρχές της ηγεμονίας του βασιλιά Ιωακίν 

(609-598 π.Χ.). Αναμφίβολα, έχει βιώσει την εκπλήρωση της 

προφητείας του, σύμφωνα με την οποία, οι Βαβυλώνιοι θα 

εισέβαλλαν στην Ιερουσαλήμ το 597.

Το βιβλίο του Αββακούμ είναι ξεχωριστό, διότι αποτελείται κυρίως 

από διάλογους μεταξύ του Αββακούμ και του Θεού. Ο Αββακούμ

 ρωτά το Θεό κι Εκείνος απαντά. Οι ερωτήσεις του υποδηλώνουν 

τη φωνή όλων των πιστών της φυλής Ιούδα, που αδυνατούν να 

 ακολουθήσουν τις οδούς του Θεού. Ο Αββακούμ παρατηρεί ότι

 η πνευματική κατάσταση του λαού του Θεού είναι αξιοθρήνητη. 

Έτσι, πάει να παραπονεθεί με θλίψη στο Θεό, για την αδικία,

 την κακία, και τη βία που κυριαρχούν, χωρίς Εκείνος να 

επεμβαίνει. Πολύ συχνά ο χριστιανός όταν περνά δυσκολίες, δεν 

καταλαβαίνει πως ενεργεί ο Θεός στη ζωή του, αλλά και στην ζωή 

των άλλων.

 Ήδη από τον καιρό του αποστόλου Πέτρου, οι χριστιανοί αναρωτιούνταν 

γιατί ο Ιησούς Χριστός αργεί να πραγματοποιήσει την υπόσχεση 

της επιστροφής Του.  Ωστόσο, ο Αββακούμ, στην απελπισία του, 

δεν ξεχνά ότι ο Κύριος είναι Άγιος και πως είναι ο Θεός του και

 ο Βράχος του. 

Όταν ο Θεός πληροφορεί τον Αββακούμ για την επερχόμενη κρίση 

στην φυλή Ιούδα, και πως αυτή η κρίση θα τους επιβληθεί με

 τους εχθρούς τους, τους Βαβυλώνιους, η αμηχανία του εντείνεται: 

"Πώς ένας Άγιος Θεός χρησιμοποιεί ένα άγριο και ειδωλολάτρη λαό

 για να πραγματοποιήσει τη κρίση Του ενάντια στο λαό του Θεού;" 

Σε μια ακόμα σιωπή του Θεού, ο προφήτης αγρυπνεί, περιμένοντας

 την ουράνια απάντηση. Και η απάντηση έρχεται. Ο Θεός 

επιβεβαιώνει τον προφήτη πως ελέγχει την κατάσταση και πως 

το σχέδιο αποκαλύπτει ότι και οι πρόξενοι της καταστροφής θα

 κριθούν, με τη σειρά τους. Ο Αββακούμ αρχίζει να καταλαβαίνει 

τα ουράνια σχέδια και μαθαίνει να αναπαύεται στο Θεό, 

που ξέρει πως και πότε να παρεμβαίνει για να εκτελέσει τα σχέδια του.

Ο Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει«θερμός εναγκαλισμός»,

 ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του Σαφάτ και ο χρόνος που

 έδρασε τίθεται μεταξύ 650 και 672 π.Χ.

Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική 

του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρεξέκλινε από την αληθινή 

θρησκεία στην ειδωλολατρία. Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικά με 

το πως πρέπει κανείς να πιστεύει στο Θεό: «Εάν υποστείληται, ουκ 

ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ· ο δε δίκαιος εκ πίστεώς μου ζήσεται. 

Εγὼ δε εν τω Κυρίω αγαλλιάσομαι, χαρήσομαι επί τω Θεώ τω σωτήρι μου». 

( Αββακούμ β’ 4, γ’ 18). Που σημαίνει, αν κανείς λιποψυχήσει και

 αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, ας μάθει, λέει ο Κύριος, 

ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ’ αυτόν. Ο δίκαιος που πιστεύει 

σ’ εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και θα ζήσει. Εγώ όμως, 

λέει ο Προφήτης, θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει

 χαρά η καρδιά μου για το σωτήρα μου Θεό.

του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Αθηναγόρου Αθανασίου/ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Ποιοί ελέγχουν και την ελληνική μασωνία;(βίντεο)

Ο κ. Τσαρούχας λέει ότι η στοά των στοών είναι η εβραϊκή Μπένε Μπερίτ(B'nai B'rith). Είναι η στοά που ελέγχει όλες τις στοές παγκοσμίως. 



Βέβαια εμείς δεν πιστεύουμε σε καμιά περίπτωση οτι αυτό είναι τυχαίο και οτι η προσπάθεια του ιουδαϊκού ιερατείου για παγκόσμια κυριαρχία είναι ανεξάρτητη απο τον υπόλοιπο ιουδαϊσμό... 

Αυτό επιβεβαιώνεται και απο το γεγονός οτι έχουν δημιουργηθεί ειδικά think tank όπως το JPPPI για να μην στοχοποιηθεί ο εβραϊκός λαός και να υπάρχουν πάντοτε οι απαραίτητοι "αποδιοπομπαίοι τράγοι"(π.χ. Αμερικανοί, Τραπεζίτες, Μασώνοι, Πολιτικοί κτλ).

Έτσι και η ελληνική μασωνία ελέγχεται πλήρως απο την εβραϊκή υπερστοά. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο οτι ο κορυφαίος μασώνος εν Ελλάδι, Ραφαήλ ντε Σιγούρα, είναι Εβραίος!!

Και για να μην τους χαλάσουν τα σχέδια άλλες "ανεξάρτητες" τεκτονικές στοές όποιος δεν ακολουθεί την "κεντρική" - εβραϊκή γραμμή δεν αναγνωρίζεται ως "εσωτερικός" ή οτιδήποτε άλλο τέκτονας.

Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρη η παρουσίαση και περισσότερα στοιχεία για την εβραϊκή υπερστοά!

Διαδώστε το παντού για να ξυπνήσουν τα κορόϊδα!!

Η μασονία ή τεκτονισμός ήταν ένα μυστικό καλά κρυμμένο στα κατάβαθα των ποικιλώνυμων Στοών, ντυμένη επιδέξια με χίλια δυο μυστικά σύμβολα, μυήσεις, πρωτόκολλα και άλλα περίεργα πράγματα. Μια συνένωση συμφερόντων ορισμένων ατόμων, προσεκτικά επιλεγμένων μέσα από τα ανώτερα και ανώτατα στρώματα της κοινωνίας.

Στενή είναι η σχέση της μασονίας με την κρατούσα μεγαλοαστική τάξη. Κανένας φτωχός και κανένας κοινωνικά αποτυχημένος δεν γίνεται δεκτός στη μασονία. Χαρακτηριστικά της μασονίας είναι η μυστικότητα των συνεδριάσεων, η επιμελής επιλογή των μελών και η αναγνώρισή τους με συμβολικές χειρονομίες. Μυστήριο στην Ελλάδα παραμένει η λειτουργία του πολυώροφου κτιρίου της οδού Αχαρνών στην Αθήνα.

Πιο σημαντική δραστηριότητα έχει σήμερα ο Παγκόσμιος Τεκτονικός Σύνδεσμος (L.U.F.) που οργανώνει διεθνή συνέδρια για την προώθηση των σκοπών της μασονίας. Πέρα από τη LUF που εδρεύει στην Ελβετία και την έδρα της Διεθνούς της μασονίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει ένα ακόμη ξένο μασονικό κέντρο. Αυτό που διοχετεύει τη γραμμή κατευθείαν στην κορυφή της μασονίας της κάθε χώρας: Στο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Πρόκειται για μια ερμητικά κλειστή οργάνωση που συγκροτείται από σαράντα μασόνους, επιλεγμένους με αυστηρά κριτήρια από κάθε χώρα. Όλοι τους ανήκουν στο Ύπατο Συμβούλιο της χώρας τους και είναι οι άνθρωποι που διοχετεύουν αποφάσεις παρμένες στα άδυτα της στοάς του Λονδίνου, ρυθμιστικές συχνά της τύχης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με μέσο εκτέλεσης τους κορυφαίους της μασονίας που είναι προωθημένοι σε θέσεις-κλειδιά…

 Είναι η στοά των στοών, αφού έχοντας ως εκπροσώπους διαλεχτά στελέχη της μέσα σχεδόν σε κάθε στοά των μασόνων και στη Μεγάλη στοά, ελέγχει και κατευθύνει τους πάντες και τα πάντα, δίνει κατευθύνσεις, παίρνοντας η ίδια κατεύθυνση και γραμμή για τα ελληνικά ζητήματα κατευθείαν από την Ουάσιγκτον! Η «Μπενέ-Μπερίτ» δεν είναι μόνο μια οργάνωση με δομή μασονική. Είναι κάτι περισσότερο: Υπέρ-οργάνωση με διαλεχτούς εκπροσώπους που ελέγχουν και τις Στοές των μασόνων!

πηγή

Ο Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης για την ομορφιά της αθέατης αγιότητας

.......Μια μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ' ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ' ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι· ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται· μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ' τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πω, πω, πω! Να 'χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει!

.......Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ' τον Γερο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που το δοκίμαζα.
.......Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σας φανέρωσα, όμως, το μυστήριο. Και σκεπτόμουν. «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, γιατί... γιατί να ξελαρυγγιάζεται; Γιατί, γιατί, για ποιο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Μόνος μου φιλοσοφούσα. Αυτό τ' απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γερο-Δημά. Πριν απ' αυτό δεν το έκανα. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μες στη σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιος σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δω; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πω να υμνώ τον Θεό, μου λες χίλια, πολλά, πάρα πολλά...».
.......Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ' ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νου ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μην υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ' άκουγα; Ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ' αηδόνια μες στο λόγγο, μες στη ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό». Έτσι τα εξηγούσα.
.......Όλα αυτά τα θεώρησα ότι ήταν του Θεού άγγελοι, δηλαδή πουλάκια που δοξάζανε τον Θεό, τον Πλάστη των πάντων και δεν τ' άκουγε κανείς. Ναι, κρύβονταν, να μην τ' ακούει κανείς, πιστέψτε με! Δεν τα ενδιέφερε να τ' ακούνε, αλλά ποθούσαν μες στη μοναξιά, μες στην ησυχία, μες στην ερημιά, μες στην σιωπή να τ' ακούει ποιος άλλος; Ο Πλάστης των πάντων, ο Δημιουργός του παντός. Αυτός που τους χάριζε ζωή και πνοή και φωνή. Θα ρωτήσετε: «Είχανε μυαλό;». Τι να πω, δεν ξέρω αν το έκαναν συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω. Γιατί αυτά είναι πουλάκια. Μπορεί τώρα να είναι στη ζωή και μετά να μην υπάρχουν, όπως λέει η Αγία Γραφή. Δεν πρέπει εμείς να σκεπτόμαστε διαφορετικά απ' ό,τι λέει η Αγία Γραφή. Ο Θεός μπορεί να μας παρουσιάσει ότι όλοι αυτοί ήταν άγγελοι του Θεού. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά. Πάντως κρύβονταν, να μην ακούσει κανείς τη δοξολογία τους.
.......Έτσι και για τους μοναχούς η ζωή εκεί, στο Άγιο Όρος, είναι άγνωστη. Ζεις με τον Γέροντα, το αγαπάς. Οι μετάνοιες, οι ασκήσεις, όλα γίνονται, αλλά ούτε τις θυμάσαι, ούτε κανείς λέει για σένα: «Τι είναι αυτός;». Ζεις τον Χριστό, είσαι του Χριστού. Ζεις μέσα σ' όλα και ζεις τον Θεό, εν ω τα πάντα ζουν και κινούνται, εν το οποίο και δια του οποίου – είναι δικές μου ελληνικούρες αυτές. Μπαίνεις μες στην άκτιστη Εκκλησία και ζεις εκεί ως άγνωστος. Κι ενώ αναλύεσαι για τους συνανθρώπους σου προσευχόμενος, μένεις άγνωστος σ' όλους τους ανθρώπους, χωρίς ίσως ποτέ να σε γνωρίσουν.

Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

πηγή

Συγκλονιστικό! Θαύμα στην Αίγυπτο

Ένας Μουσουλμάνος στην Αίγυπτο σκότωσε τη γυναίκα του και την έθαψε με τα δύο κοριτσάκια τους...
Ύστερα κατήγγειλε στην αστυνομία ότι τα κορίτσια τα σκότωσε ένας θείος τους. Μετά από 15 μέρες πέθανε ένα άλλο μέλος από το σόι τους. Οι δικοί του αποφάσισαν να τοποθετήσουν τη σορό στον τάφο όπου βρισκόταν η μητέρα και τα δύο κοριτσάκια. Όταν άνοιξαν τον τάφο για την κηδεία, οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στα αυτιά τους: βρήκαν κάτω από το χώμα τα δύο κοριτσάκια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!
Το εκπληκτικό γεγονός διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη τη χώρα και ο πατέρας των παιδιών ετοιμάστηκε για τη θανατική ποινή. Όπως ήταν φυσικό, οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή πάνω στο μεγαλύτερο παιδί προκειμένου να τους διαφωτίσει για το πώς επέζησαν.
- Ένας άνδρας, ο οποίος φορούσε λευκά ρούχα που έλαμπαν σαν τον ήλιο, με χέρια ματωμένα από πληγές, ερχόταν και μας έδινε φαγητό, ήταν η απάντηση της μικρής. Ακόμη, ο άνθρωπος αυτός ξυπνούσε και τη μαμά μου για να περιποιηθεί την αδελφή μου.
Το εθνικό αιγυπτιακό κανάλι, το οποίο πήρε τη συνέντευξη, μετάδωσε μέσω της (μουσουλμάνας) δημοσιογράφου: «Ο άνδρας αυτός δε μπορεί να ήταν άλλος από τον ΙΗΣΟΥ, διότι κανείς άλλος δεν κάνει τέτοιου είδους πράγματα!», όπως διαβάζουμε στα "Αττικά Νέα".
Μπορεί μεν οι μουσουλμάνοι να δέχονται ότι ο «ISA» (Ιησούς) τα έκανε όλα αυτά, αλλά οι πληγές δείχνουν ότι πραγματικά σταυρώθηκε, όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιησούς ΖΕΙ. Εξάλλου, κανείς δε διανοήθηκε να μη βασιστεί στα λόγια του κοριτσιού, γιατί ούτε αυτή ούτε η αδελφούλα του θα ήταν δυνατό να επιζήσουν αν δε συνέβαινε ένα πραγματικό θαύμα.
Οι ηγέτες των μουσουλμάνων βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα αδιέξοδο, καθώς ούτε την αυθεντικότητα του θαύματος μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε και να περιορίσουν την έκταση που πήρε η δημοσιότητα της όλης ιστορίας.
 πηγή/αντιγραφή

Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ;

 

ΤΙ ΛΕΤΕ; ΠΛΗΡΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκά ιη΄, 35-43) «Ἰησοῦ υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με.»

πηγή

«Ἰησοῦ υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με.» 

       Οἱ ὧρες, οἱ μέρες καί οἱ νύχτες, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τοῦ τυφλοῦ τῆς

 Ἰεριχοῦς περνοῦσαν μέσα σ’ ἕνα ἀτελείωτο σκοτάδι. Ἐκεῖνος μέ ὑπομονή 

κάθεται στήν ἄκρη τοῦ δρόμου μέ τήν παλάμη ἀνοιχτή καί τό χέρι ἁπλωμένο

 καί παρακαλεῖ τούς περαστικούς νά τόν εὐσπλαχνισθοῦν καί νά τοῦ ρίξουν 

κάποιο κέρμα γιά νά ἐξασφαλίσει τό καθημερινό ψωμί του. 

      Τά χρόνια ἐκεῖνα ἡ ζωή θἆταν γεμάτη ἀπό τέτοιες σκηνές μέ 

ἀναπήρους ἀπό ποικίλες παθήσεις και επαίτες στους δρόμους, κάτι 

που βλέπουμε βέβαια και στην δική μας εποχή, παρότι  τό σημερινό 

σύστημα τῶν ὀργανωμένων κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν θα έπρεπε να  

τις έχει εξαλείψει με την βοήθεια της επιστήμης ή των πόρων που άν 

και έχουν περισσέψει στις αναπτυγμένες κατά τα άλλα κοινωνίες 

μας δεν κατάφεραν να τις εξαφανίσουν, ούτε καν να τις μειώσουν.

   Αὐτός ὅμως ὁ τυφλός τοῦ εὐαγγελίου φαίνεται ὅτι ἔχει 

κάποιες ἐκλεπτυσμένες καί διαφορετικές πνευματικές κεραῖες. 

Ἄς εἶναι τυφλός στά μάτια. Εἶναι ὅμως φωτισμένος στήν ψυχή, 

ἔχει καθαρό νοῦ καί δέχεται μέ ἀνοιχτή καρδιά τά μηνύματα 

ἀπό τόν οὐρανό.

     Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στόν τόπο του καί τό ἄκουσμα τῆς 

παρουσίας τοῦ πλήθους τόν ὁδηγοῦν νά ζητήσει καί νά μάθε

ι τί συμβαίνει γύρω του. Πληροφορεῖται, λοιπόν, ὅτι περνᾶ ἀπό 

ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ. Τότε δέ ζήτησε οὔτε ἐξηγήσεις 

οὔτε ἄλλες πληροφορίες. Ἦταν τυφλός, ἐστερημένος τοῦ

 φυσικοῦ φωτός. Ἦταν ὅμως στολισμένος μέ μιά ὁλόφωτη ψυχή. 

Ὁ τυφλός κραυγάζει μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του καί τό ὕψος

 τῆς φωνῆς του. «Ἰησοῦ υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Ἡ σύντομη 

αὐτή παρακλητική προσευχή βγαίνει ἀπό τά βάθη τοῦ εἶναί του. 

Γίνεται μέ ὅλη τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος εἶναι σέ θέση νά τόν

 βοηθήσει. Δέ ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό οἰκονομική βοήθεια. Ζητᾶ ἔλεος,

 ζητᾶ χάρη, ζητᾶ θεραπεία καί ἱκετεύει, παρακαλεῖ καί δέεται 

μέ ταπείνωση καί δημόσια ὁμολογία.

    Ὅσοι προχωροῦσαν μπροστά ἀπό τό πλῆθος τόν παρατηροῦν, 

τόν ἐπιπλήττουν καί προσπαθοῦν νά τοῦ ἐπιβάλουν σιωπή. Ἐκεῖνος ὅμως 

ἐπιμένει. Φωνάζει πιό δυνατά καί πιό πειστικά. «υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με.» 

Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι «τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω» 

(Ἰωαν. στ΄ 37) καί «πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει

 καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ. ζ΄) διατάσσει νά τόν ὁδηγήσουν κοντά του.

     Ἀφοῦ δέ πλησίασε ὁ τυφλός, ὁ Κύριος τόν ἐρωτᾶ: «τί σοι θέλεις ποιήσω;»

 Τί ζητᾶς νά κάμω σ΄ ἐσένα; Ὁ τυφλός ὑποβάλλει τό αἴτημά του.

«Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Χωρίς περιστροφές ζητᾶ ἀπό τόν Κύριο τό 

φῶς του. Μέ τή λέξη «Κύριος» ὁμολογεῖ τήν πίστη του στή θεότητά του.

 Μέ τή λέξη«υἱέ Δαυίδ» τόν ἀναγνωρίζει ὡς τό γνήσιο Μεσσία, ὡς τόν 

ἀπόγονο τοῦ Δαυίδ.

    Ὁ Κύριος ἔρχεται τώρα καί ἐπιβραβεύει τήν πίστη καί προβάλλει τήν

 ὁμολογία τοῦ τυφλοῦ στά μάτια, ἀλλά φωτισμένου πνευματικά. «ἀνάβλεψον»

 Λάβε τό φῶς σου. «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ἡ πίστη σου σέ ἔσωσε. 

Ἀμέσως ὁ τυφλός ἀπέκτησε φῶς στά μάτια καί ἀκολούθησε τόν Ἰησοῦ Χριστό 

μέ δοξολογία στό Θεό. Τότε ὅλος ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος τόν εἶδε, δοξολογοῦσε 

τόν Θεό.

    Ἐπειδή κάποιος τυφλός γνώρισε τόν Κύριο καί ἔλαβε φυσικό 

φῶς, ὁ κόσμος καί ὁ τυφλός μαζί δοξολόγησαν τόν Θεό. Είναι μια

 δικαιολογημένη πράξη αυτή που έκαναν γιατί μπροστά τους ο Χριστός 

πραγματοποίησε ένα θαύμα. 

    Όμως και στην σημερινή εποχή δεν γίνεται το ίδιο; Ο Χριστός

 δεν συνεχίζει να θαυματουργεί; Μέσω των Αγίων του, των ιερέων του 

με τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας που επιτελούν, των ίδιων των 

ανθρώπων, μέσω της προσευχής και της ανυπόκριτης αγάπης και

 της πίστης τους.

       Λοιπόν, κάποιος ζεῖ στό σκοτάδι

 τῆς πλάνης, στό βοῦρκο τῆς 

ἁμαρτίας κάθε εἴδους, οι

 περισσότεροι από εμάς δηλαδή,

 καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν 

ἐπισκιάζει καί αυτός βρῖσκει τό 

δρόμο του, όπως ο τυφλός του

 ευαγγελίου, εμείς δηλαδή, 

που κάθε Κυριακή αφήνουμε 

το ζεστό μαξιλάρι μας,

 ίσως όχι πάντα με προθυμία,

 φοράμε τα καλά μας, παίρνουμε τα παιδιά μας και 

τα βήματα μας στην εκκλησιά μας βγάζουν, για να πούμε 

στον Θεό, ένα μεγάλο "ευχαριστώ"που είναι δίπλα μας, 

πάνω μας, μέσα μας και δεν μας αφήνει να ξεστρατίσουμε!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ!!!

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ - π. Νικόλαος Φαναριώτης

ΙΔ ΛΟΥΚΑ  2-12-12  ΛΚ. ιη35-43

((Εγένετο δε, εν τω εγγίζειν εις Ιεριχώ ,τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών )). ΛΚ.ιη΄

 Ποιος ξέρει πόσα χρόνια ήταν ο Βαρτίμαιος τυφλός.  Ίσως όλη του την ζωή, χωρίς να έχει καμιά οπτική επαφή με το περιβάλλον, καθόταν εκεί, κοντά στον δρόμο, παρά την οδό  δηλ. στο περιθώριο της ζωής και ζητιάνευε.

Σίγουρα θα είχε ακούσει για τα όσα ο Ιησούς είχε κάνει σε άλλους ομοιοπαθούντες με αυτόν και πως εκείνοι είδαν το φως τους. Πόσο άραγε θα λαχταρούσε να είναι και αυτός ένας από αυτούς που τον είχαν ανταμώσει. Και  ξαφνικά διαπίστωσε ότι βρέθηκε μέσα στην περίπτωση που τόσο ποθούσε .

 Τυφλός λοιπόν ο Βαρτίμαιος όπως όλοι μας, μόνο που αυτός είχε την σωματική  και όχι την πνευματική τύφλωση δεν έβλεπε με τα μάτια του σώματος, αλλά έβλεπε με τα μάτια της ψυχής. Πολλοί νομίζουμε ότι το κυριότερο είναι τα μάτια του σώματος, αλλά όταν είσαι πνευματικά τυφλός τα σωματικά μάτια δεν πρόκειται να σε ωφελήσουν μπορεί και να σε καταστρέψουν. Β.Βασιλ. ΙΑ1…      

 Είδε λοιπόν με τα ματιά της ψυχής του, τον Χριστό και κατάλαβε ότι ήταν η  ευκαιρία της ζωής  του γι΄ αυτό και το πέτυχε. (την άρπαξε από τα μαλλιά). τι πέτυχε ; ότι ζητούσε το έλαβε: ο Βαρτίμαιος ήθελε το φως του γιατί είχε γι` αυτόν μεγάλη σημασία (δεν ήταν εκ γενετής τυφλός)  όμως σαν ανοιχτομάτης , ζητάει το έλεος του Χριστού,  γιατί αυτό είχε πιο μεγάλη σημασία από το φως του .     

«Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησόν με»

Γιατί όταν έχεις το έλεος του Χριστού, έχεις και φως και υγεία και χρήματα και ασφάλεια και ότι άλλο ΧΩΡΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ θελήσεις . Και έτσι βγήκε από μέσα του η ευχή  που δεν είναι παρά η μετέπειτα ΝΟΕΡΑ  ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

                     

Μήνυμα

στην αγωνία του ο Βαρτίμαιος να μην χάσει την ευκαιρία, έγινε δάσκαλος της μεγίστης προσευχής  (τρείς όροι)  κατά τον ΒΑΡΤΙΜΑΙΟΝ η προσευχή είναι: 

                                     

1^ον.κραυγή  (μυστική) : «ήρξατο κράζειν και λέγειν» «Ελέησέ με Ιησού» φώναζε δυνατά ο Βαρτιμαίος. Από το περίσσευμα της καρδιάς λαλεί το στόμα (Κατά Ματθαίο 12:34). Δεν θα φωνάξεις δυνατά στον Κύριο όταν η καρδιά είναι κλειστή προς  Αυτόν. Στη φωνή - στον τόνο της, στην ένταση της, σε αυτό που λέει - αντηχεί το περιεχόμενο της καρδιάς. Ο Βαρτιμαίος ποθούσε τον Κύριο και να, Αυτός ήταν εκεί. Η αδρεναλίνη του Βαρτίμαιου είχε φτάσει στο κατακόρυφο !  

2^ον.Είναι συνεχής επανάληψις  «Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησόν με

3^ον.δεν υπολογίζει τα εμπόδια του κόσμου. « Οι προάγοντες επιτίμων αυτώ ινα σιωπήσει , αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζαν΄ υιέ Δαυϊδ ελέησόν με».Οι άλλοι, οι γύρω άρχισαν τα παράπονα. «Πολύ φασαρία κάνει αυτός ο Βαρτίμαιος».   Εκείνος όμως φώναζε ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΑ: Υιέ του Δαβίδ ελέησέ με»

 Για μας όμως, Ο Βαρτίμαιος μένει ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ : Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησόν με. , που για εμάς  τους πιστούς χριστιανούς έγινε η Νοερά Προσευχή :Κύριε Ιησού Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με .΄ που λέγεται και ευχή, και είναι η κορυφαία προσευχή ,για τους πιστούς όλων των αιώνων .

Τρείς μάγοι ξεκίνησαν από τα βάθη της Ανατολής  ταλαιπωρήθηκαν δύο χρόνια σε έρημους και αφιλόξενους τόπους, γιατί είχαν χάσει το αστέρι. και όταν έφθασαν στα Ιεροσόλυμα και πήραν πληροφορίες από τον βασιλιά Ηρώδη ξεκίνησαν για την Βηθλεέμ « είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ.ΜΤΘ β2

Αλλά όταν το ξαναβρήκαν εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα γιατί έτσι βρήκαν τον Χριστό « Οι δε ακούσαντες του βασιλέως επορεύθησαν΄ «Και ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς…ιδόντες δε τον αστέρα εχάρησαν χαράν μεγά λην σφόδρα και ελθοντες είς την οικίαν , είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού. ΜΤΘ.Β9

Προσεύχεται ο τυφλός Βαρτίμαιος στο Χριστό και βρίσκει το φως του.

Παύει να προσεύχεται ο σύγχρονος άνθρωπος στον Χριστό και τυφλώνεται λογικά και πνευματικά .

                                            Αδελφοί μου

Πλησιάζουν Χριστούγεννα  και κάθε χριστιανός έχει ξεκινήσει την πορεία που έκαναν πρώτοι οι τρείς Μάγοι προς την αιώνια Βηθλεέμ, για να συναντήσει το βρέφος  Χριστόν. Και στην πορεία αυτή κάθε Χριστιανός έχει οδηγό το προσωπικό του αστέρι  που είναι η Νοερά  προσευχή :

                             Δι΄ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο  προ αιώνων Θεός .

                            π. Νικόλαος  Φαναριώτης - Ιερός Ναός Οσίου Λουκά Πατρών