«...ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα...» (Ματθ. δ΄ 16)
Μετά τή βάπτιση τοῦ Κυρίου,
στόν Ἰορδάνη ποταμό, ἀπό τόν Πρόδρομο Ἰωάννη,
ἀκολούθησαν οἱ πειρασμοί του στήν ἔρημο, ἀπό
τό σατανᾶ. Ὁ Κύριος ἀντιμετώπισε τούτους νικηφόρα.
Κατά δέ τούς πειρασμούς ὁ Κύριος περιφρόνησε ἀπόλυτα
τό σατανᾶ, μέ τήν γνωστή παροιμιώδη σήμερα φράση:
«ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ» (Ματθ. δ΄ 10)
Στή συνέχεια ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς λέγει
ὅτι, ἀφοῦ ὁ Κύριος πλροφορήθηκε τή σύλληψη τοῦ
Προδρόμου ἀπό τόν Ἡρώδη Ἀντίπα καί τή φυλάκισή
του στό φρούριο τῆς Μαχαιρούντας, ἀναχώρησε γιά τή
Γαλιλαία. Ἐγκατέλειψε τή Ναζαρέτ, ὅπου ἦταν ἡ
πατρίδα τῆς Παναγίας Μάνας Του καί ὅπου Ἐκεῖνος
μεγάλωσε καί πῆγε καί ἐγκαταστάθηκε στήν Καπερναούμ.
Ἡ πόλη Καπερναούμ βρισκόταν στίς ὄχθες τῆς λίμνης
Γεννησαρέτ καί μέσα στά ὅρια τῆς περιοχῆς ὅπου διέμεναν
δύο ἀπό τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ, ἡ φυλή Ζαβουλών
καί ἡ φύλη Νεφθαλείμ.
Ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὀκτώ αἰῶνες πρίν
εἶπε τά ἀκόλουθα:
«γῆ Ζαβουλών καί γῆ Νεφθαλείμ, ὁδόν θαλάσσης,
πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαός
ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς
καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.»
(Ματθ. δ΄ 15-16)
Ἡ ἐπαρχία τῆς Γαλιλαίας εἶχε πληθυσμούς εἰδωλολατρικούς,
ἀνάμικτους μέ τούς Ἰουδαίους. Οἱ εἰδωλολάτρες ἀγνοοῦσαν τόν
Ἀληθινό Θεό καί ζοῦσαν μέσα στήν πλάνη, τό ψέμα καί τό
σκοτάδι. Ἡ ἄγνοια τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ τούς ὁδηγοῦσε στόν
πνευματικό θάνατο, στόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀσέβειας
καί στό βαθύ σκοτάδι. Μέ τήν παρουσία ὅμως τοῦ Κυρίου
στήν περιοχή τους ὅλοι αὐτοί οἱ πλανεμένοι ἄνθρωποι εἶδαν
τό Μέγα καί μοναδικό φῶς, τόν Χριστό.
Τήν ἡμέρα τῶν Φώτων οἱ ὕμνοι ἐπαναλαμβάνουν
γιά τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου τά λόγια, τά ὁποῖα
ἀναφέρονται καί στό «Πιστεύω»:
«Φῶς ἐκ φωτός, ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστός ὁ
Θεός ἡμῶν,ὁ ἐπιφανείς Θεός·»(Αἶνοι Φώτων).
Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, βέβαια, φώτισε τό
σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός
τῆς Παρθένου γεννήθηκε. Ὁ Κύριος φώτισε ἐπίσης
τόν τάφο στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἀλλά φώτισε καί τόν
Ἅδη, ὅπου τόν ἀνέμεναν οἱ ψυχές τῶν ἀπό αἰῶνος
κεκοιμημένων.
Ὅταν ὁ Κύριος κατέβηκε στόν Ἅδη σκόρπισε
τό θεῖο φωτισμό σ’ ὅλες τίς καλοδιάθετες ψυχές.
Ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος δίδαξε καί εἶπε:
«ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί
οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς.»
(Ἰωάν. η΄ 12), μέσα στή ροή τῶν αἰώνων φωτίζει κάθε
καλοδιάθετη ψυχή, ἡ ὁποία προσφέρεται καί τόν προσκαλεῖ
νά τήν κάμει δική του φάτνη, δικό του θρόνο, δικό του
κατάλυμα.
Ὁ Κύριος στή συνέχεια ἔκαμε ἔναρξη τοῦ
σωτηριολογικοῦ Του ἔργου καί καλοῦσε τούς ἀνθρώπους
νά ἐπιστρέψουν κοντά στό Θεό μέ πνεῦμα μετανοίας,
ἀλλαγῆς τρόπου ζωῆς, γιατί σύντομα μέ τήν ἵδρυση τῆς
Ἐκκλησίας ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐγκαθίστατο καί στή γῆ,
ἀνοιχτή γιά ὅλους ὅσοι θά ἦταν πρόθυμοι νά
καταστοῦν μέλη της καί νά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά της.
"... Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και
λέγειν
μετανοείτε· ήγγικεν γαρ ή βασιλεία των ουρανών".
(Μτθ δ΄17)
